Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Μέρα αποφάσεων: Να πα να -μπιπ- όλα, συνεχίζω.

Στο πρωινό ρώτησα τον ντουντ την άποψή του για το αν έπρεπε να συνεχίσω το ταξίδι. Όχι ότι θα λάμβανα σοβαρά υπόψη το τι θα μου έλεγε, έτσι λίγο για πλάκα το είπα. Ενώ καθάριζε τα αυγά ξεκίνησε μία ανάλυση με τόσες κατακερματισμένες προτάσεις που ούτε έχοντας καπνίσει μισό δέντρο δεν θα μπορούσες να επαναλάβεις, μιλάμε για μηδέν νόημα. Όμως αν τον έβλεπες από μία γωνία χωρίς να ακούς θα νόμιζες ότι κάνει πανεπιστημιακού επιπέδου διάλεξη. Τον άκουγα να μιλάει χωρίς να δίνω βάση ενώ σκεφτόμουν τα δικά μου, όπως περίπου όταν σκέφτεσαι ακούγοντας στο ράδιο κάποια συζήτηση. Και εκεί που πήρε να πετάξει το ένα καθαρισμένο αυγό του είπα απότομα, άστο - θα συνεχίσω.

Ήταν άλλη μία συναισθηματική απόφαση η οποία βασιζόταν στο αφοπλιστικό επιχείρημα "αν όχι τότε, πότε;".

Ταξιδεύοντας τον προηγούμενο σχεδόν μήνα είχα αρχίσει να ξαναβρίσκω τον παλιό καλό μου εαυτό και είχα ξεχάσει (ή απωθήσει) τα άγχη που μου είχαν δημιουργηθεί από παλιότερες καταστάσεις. Μου άρεσε τόσο αυτό που έκανα που ήμουν διατεθειμένος να πάρω το ρίσκο να φάω σκατά στην επιστροφή. Αν έπρεπε αυτό να είναι το τίμημα θα καθόμουν υπομονετικά στο μπουντρούμι μου σκεπτόμενος όλα όσα είχα περάσει και αυτά που θα έρχονταν. Ίσως και τον ντουντ και τα πεταμένα αυγά.

Από την συνέχεια της μέρας δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα καθώς το μόνο που έκανα ήταν να πλακωθώ να αντιμετωπίσω όλα τα εργασιακά ζητήματα που είχαν προκύψει όλο αυτό τον καιρό και είχα "προσωρινά" αγνοήσει.

Κάποια στιγμή ετοίμασα τα πράγματά μου και έμεινα να διαβάζω μέχρι πολύ αργά για την είσοδο στην Καμπότζη και την μετάβαση στο Άγκορ Βατ που θα αποτελούσε τον επόμενο προορισμό - παρόλο που έπρεπε να ξύπναγα την επόμενη πολύ πρωί για να πάρω το τρένο για σύνορα. Δεν υπήρχε περιθώριο να γίνει άλλη στιγμή καθώς το οδικό πέρασμα ήταν σαν σφηκοφωλιά από απατεώνες.

Η Καμπότζη δεν μου ήταν εντελώς άγνωστη. Είχε στο παρελθόν παίξει ένα ειδύλλιο με Καμποτζιανή που συνταξιδεύαμε αλλού αλλά σχετικά σύντομα μετά τα μέλια διαπιστώσαμε (εγώ δηλαδή) ότι δεν ταιριάζαμε σε πολύ βασικές πλευρές του πως βλέπουμε τη ζωή και έτσι το λήξαμε (εγώ δηλαδή). Αυτή ήταν άνθρωπος που πίστευε ότι τα πάντα μπορούν να γεφυρωθούν αν θέλεις, εγώ πίστευα ότι αν δεν ξεκινάς από κοινή βάση σε βασικούς πυλώνες έχοντας εξαιρετική επικοινωνία με τον άλλο, θέλεις δε θέλεις στο μέλλον της σχέσης τα πράγματα ποτέ δε γίνονται καλύτερα. Έχω αλλάξει κάπως θεώρηση αλλά δεν έχω μετανιώσει εκείνη την απόφαση.

Τέλος πάντων, λόγω αυτού ήξερα ήδη αρκετά πράγματα για την παλιότερα μεγαλοπρεπή αλλά και πρόσφατα ανείπωτα αιματοβαμμένη ιστορία της χώρας. Αν θυμάμαι καλά ήταν το μεγαλύτερο σε έκταση και πλούτο βασίλειο της ΝΑ Ασίας στις ακμές του και ταυτόχρονα η χώρα που ποδοπατήθηκε από το δεύτερο πιο στυγερό καθεστώς της ιστορίας μετά τους ναζιστές, το κουμουνιστικό κόμμα του Πωλ Ποτ.

Ταυτόχρονα είχα μάθει και πράγματα γύρω από την καθημερινότητα της χώρας μέσω της "πρώην", βέβαια από την πλευρά ενός ατόμου με μεγάλη κοινωνική θέση. Η οικογένειά της είχε υψηλές θέσεις στη διοίκηση και η ίδια θέση σε διεθνή οργανισμό με διπλωματικές επαφές ενώ κατείχε και αυτοκίνητο, δείγμα ιδιαίτερου πλούτου για μία χώρα με τρομερή φτώχεια. Ας πούμε ανάλογο του να κατέχει και οδηγάει μία γυναίκα αυτοκίνητο τη δεκαετία του '60 στην Ελλάδα.

Το Άνγκορ Βατ, τον μεγαλύτερο σε έκταση αρχαιολογικό χώρο του κόσμου (κατά τον οδηγό, δεν το έψαξα αν ισχύει) τον γνώριζα και τον είχα απωθημένο, παρόλο που δεν τρελαίνομαι με τους αρχαιολογικούς χώρους. Όμως πρώτα έπρεπε να φτάσω στην Σίεμ Ριπ, την πόλη - βάση για αυτό.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 51
• 52
• 53
• 54
• 55
• …

  Go to chapter

  Go
• 143

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 53 of 143

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Είτε το πιστεύεις είτε όχι ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει κείμενο για τις περιηγήσεις σου στην Ασία, κάτι που μετά απ' αυτό τον πρόλογο περιμένω με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

 

[poised]

Η (παραλίγο μη-) αναχώρηση και η άφιξη

Το πήρα λίγο πείσμα να μην πάρω check-in βαλίτσα για δύο λόγους. Ο ένας είναι φυσικά το έξτρα κόστος της και ο άλλος η γνώση του ότι όταν ταξιδεύεις με μπάκπακ, ότι έχεις μαζί το κουβαλάς στην πλάτη και κάθε έξτρα κιλό κάνει διαφορά. Οπότε όσο λιγότερα τόσο καλύτερα.

Τα απολύτως ελάχιστα λοιπόν ήταν ένα μακρύ παντελόνι και ελαφρύ τζάκετ που θα φόραγα στο αεροπλάνο, άρα δε θα μέτραγαν στο ζύγι, τρία κοντά παντελόνια, δέκα t-shirt, δέκα εσώρουχα και κοντές κάλτσες. Η πρότερη εμπειρία μου έλεγε ότι ανά το πολύ δεκαήμερο κάπου θα βρεθεί χρόνος να πλύνεις-στεγνώσεις οπότε παραπάνω αλλαξιές είναι υπερβολή και λιγότερες ένα κάποιο ρίσκο να ξεμείνεις. Δεν θα έπαιρνα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια πέρα από αυτό που φόραγα (αν χρειαζόταν μπορούσα να αγοράσω εκεί), οπότε μαζί με παντόφλες, μαγιό, πετσέτα μεγάλη, πετσέτα μικρή, καπέλο και ένα καλό αδιάβροχο γιατί "νοτιοανατολική Ασία αφού", ούτε 7.5 κιλά δεν έπιανα στο backpack με περιθώριο για 10. Όταν όμως έβαζες τα ηλεκτρονικά, φωτογραφική, κινητό, λάπτοπ (απαραίτητο μιας που σκόπευα να δουλέψω λίγο και να αντιμετωπίσω τυχόν έκτακτα), φορτιστές και λοιπά παρελκόμενα κοκοκόψαρα - συν το βάρος της δεύτερης τσάντας, ανέβαινα στα 12 κιλά και δεν έπεφτε παρακάτω ότι και να έκανα. Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζω το βάρος φαγητού και νερού που θα χρειαζόμουν για να βγάλω το ταξίδι χωρίς να αγοράσω στο αεροπλάνο μιας που με είχε πιάσει πείσμα να μην πληρώσω ούτε για αυτό. Τουλάχιστον αυτά θεωρούσα ότι θα τα σκαπούλαρα εκτός αν ζύγιζαν πάλι στην πύλη πριν μπεις στο αεροπλάνο, σχετικά σπάνιο.

Η γνωστή λύση με τις low cost είναι πως ότι δε θες να ζυγιστεί το κουβαλάς πάνω σου. Έτσι ίδρωνα μπροστά στο γκισέ για το check-in, όχι από το άγχος, αλλά γιατί φόραγα καλοκαιριάτικα το τζακετ με το λάπτοπ χωμένο στην πλάτη μέσα από το παντελόνι για να μη φαίνεται και στις τσέπες παραχωμένο ότι άλλο βαρύ χώραγε. Τελικά η υπάλληλος ούτε που ζύγισε, απλά τα κοίταξε ότι δεν είναι πολύ μεγάλα και τέλος.

Με ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης ότι την σκαπούλαρα αναφορικά με το βάρος, βλέπω την υπάλληλο να ψάχνει το διαβατήριο επίμονα, ώσπου μου λέει "βίζα για Ταϊλάνδη έχετε;". Μένω λίγο σα χαμένος. Άλλαξε κάτι και δεν το είχα πάρε χαμπάρι; Αφού της λέω δε χρειάζεται, βγάζουμε εκεί. "Σύμφωνα με το σύστημα για να βγάλετε εκεί πρέπει να έχετε εισιτήριο επιστροφής. Έχετε;" Και μένω να την κοιτάω, θυμούμενος περιπτώσεις άλλων που στο αεροδρόμιο είχαν ταλαιπωρηθεί ή χάσει την πτήση τους για κάτι τρομερά τυπικό (και μερικές φορές λάθος). Σε εσωτερικό πανικό - που προσπαθούσα να κρύψω - έψαχνα να βρω μία δικαιολογία στα γρήγορα για να ξεμπλοκάρω την κατάσταση, να με αφήσει να μπω στην πτήση και μετά να έβλεπα τι θα έκανα αν όντως υπήρχε αυτή η προϋπόθεση που δεν ήξερα.

Αφού λοιπόν επεξεργάστηκα διάφορες εναλλακτικές σε κλάσματα δευτερολέπτου, της είπα τελικά ότι δεν είχα αεροπορικό επιστροφής γιατί θα έφευγα από την χώρα με τρένο προς Καμπότζη, στο οποίο δεν μπορείς να κάνεις κράτηση και είχα ξανακάνει ακριβώς το ίδιο την προηγούμενη φορά χωρίς πρόβλημα. Φυσικά όλο αυτό το είχα βγάλει από το μυαλό μου εκείνη την στιγμή, δεν ήξερα καν αν υπήρχε τρένο για Καμπότζη (τελικά περίπου υπάρχει), απλά ήθελα να την ψαρώσω και μάλλον το πέτυχα. Αφού το σκέφτηκε λίγο, πήγε σε μία μάλλον προϊσταμένη, της εξήγησε τη περίπτωση, τους έβλεπα από μακριά να με κοιτάνε ενώ διατηρούσα το επιτηδευμένο ύφος του "τι κουταμάρες είναι αυτές τώρα" (άλλο από μέσα που έτρεμα) και τελικά το δέχτηκε και με άφησε να περάσω. Ουφ.

Όμως τώρα είχα να λύσω το πρόβλημα του τι θα έκανα αν μου ζήταγαν εισιτήριο επιστροφής φτάνοντας Ταιλάνδη. Βρήκα μία γωνίτσα και άνοιξα το λάπτοπ "πειράζοντας" το PDF της κράτησης και προσθέτωντας μία πτήση επιστροφής από Βιετνάμ 20 μέρες μετά, το οποίο πόνταρα ότι θα ήταν αρκετό για να πείσω ότι θα φύγω από την Ταιλάνδη αν χρειαζόταν. Πάνω στην βιασύνη και άγνοιά μου έγραψα το αεροδρόμιο και πόλη αναχώρησης Saigon, χωρίς να γνωρίζω ότι η πόλη πια επίσημα ονομάζεται Ho Chi Minh City και το όνομα του αεροδρομίου είναι Tan Son Nhat. Αλλά και αυτό να μη πρόσεχαν, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να έβαζαν τον αριθμό κράτησης στο σύστημα και θα έβλεπαν ότι δεν υπάρχει τέτοια κράτηση επιστροφής. Σε αυτή τη περίπτωση θα το έριχνα στο ότι κάτι φταίει το σύστημα και θα πρότεινα να βγάλω ξανά εισιτήριο επιστροφής μπροστά τους. Βέβαια αν φτάναμε σε αυτό το σημείο μάλλον θα τα έλεγα κλαίγοντας από το δωματιάκι ανάκρισης.

Αφού τελείωσα την πλαστογραφ, εεε, επεξεργασία, κατέβηκα τρέχοντας όροφο στις αφίξεις όπου το εκτύπωσα στον κοινόχρηστο εκτυπωτή του αεροδρομίου. Και μιας που ήμουν εκεί εκτύπωσα μερικές σελίδες από ένα ταξιδιωτικό blog που είχα χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν σε άλλες όμορες χώρες της ασίας για να διαβάσω στο αεροπλάνο μιας, που όπως είπαμε, πήγαινα απροετοίμαστος. Στις δυομιση μέρες που είχα από την στιγμή που πήρα την απόφαση ως να φύγω το τελευταίο πράγμα που προλάβαινα να κάνω ήταν να μελετήσω τον προορισμό. Είχα φροντίσει να αφήσω ανοιχτά τα tab από το blog στο λάπτοπ με σκοπό να τα διαβάσω στο αεροπλάνο (γιατί προφανώς δεν θα είχα ίντερνετ) αλλά αφού βρήκα εκτυπωτή, καλύτερα να τα είχα σε χαρτί. Έχωσα στα γρήγορα τις εκτυπώσεις πάνω στο πληκτρολόγιο του λάπτοπ, τις καπάκωσα με την οθόνη και επέστρεψα πάλι στις αναχωρήσεις τρέχοντας από τις σκάλες με όλα τα μπαγκάζια για να προλάβω να περάσω τον έλεγχο ασφαλείας και να φτάσω στην πύλη έγκαιρα.

Η πτήση προς Σιγκαπούρη πέρασε σχετικά βαρετά. Έριξα έναν ύπνο, έπαιξα με το κινητό, έφαγα μια τυρόπιτα και κάτι κριτσίνια που είχα παραχώσει πριν την αναχώρηση και κάπου στο 8ωρο της διαδρομής έφτιαξα καφεδάκι καραβίσιο και είπα να να διαβάσω τις πληροφορίες που εκτύπωσα. Είπαμε το είχα βάλει πείσμα ούτε μισό δολάριο σιγκαπούρης να μη μου πάρει έξτρα η scoot, πόσο μάλλον 5 για δυο γουλιές καφέ φίλτρου. Κάπου εκεί λοιπόν ανακάλυψα ότι πάνω στην βιασύνη μου είχα εκτυπώσει μόνο τις ζυγές σελίδες από το blog. Προσπαθώντας να μειώσω τον όγκο των χαρτιών με μπρος πίσω εκτύπωση, είχα βγάλει μόνο τις μισές, οπότε στην πράξη δε διαβαζόταν. Και αμέσως μετά ανακάλυψα ότι όπως είχα κλείσει το λάπτοπ τα χαρτιά ανάμεσα στην οθόνη και το πληκτρολόγιο το είχαν κρατήσει ανοιχτό και μετά από τόσες ώρες η μπαταρία είχε αδειάσει εντελώς. Οργάνωση για γέλια.

Στο γνώριμο Τσανγκί της Σιγκαπούρης είχα αρκετές ώρες αναμονή μέχρι την επόμενη πρωινή (για την τοπική ώρα) πτήση, οπότε βαθιά μεσάνυχτα εκεί χτύπησα ένα γεύμα μετά κοπι-ο-κοσόνγκ, δηλαδή "καφέ-χωρίς (ζάχαρη)-γάλα", που στην πράξη είναι φουλ γλυκός γιατί το γάλα είναι ζαχαρούχο. Βρήκα και την ευκαιρία τρώγοντας να κάνω σύντομες βιντεοκλήσεις με την "πατρίδα", στην διάρκεια μίας από της οποίες δάγκωσα μία μεγάλη πράσινη πιπερίτσα που αφελώς νόμιζα ότι ήταν πίκλα αλλά τελικά η πουτάνα ήταν αυτό το πράσινο τσίλι που το ακουμπάς με το δάχτυλο και σου μαυρίζει το νύχι. Κοκκίνισα, δε μπορούσα να αναπνεύσω, μου πήρε ώρα να συνέλθω και είχα και τους άλλους από τη βιντεοκλήση να γελάνε με τα χάλια μου "ήθελες ασία, καλά να παααααθειιιςς".

Μετά έκλεισα ένα χοστέλ για το πρώτο βράδυ στο Πουκέτ με βάση τις καλύτερες κριτικές στην τοποθεσία που ήθελα και έβαλα λάπτοπ και κινητό για φόρτιση. Την έπεσα δίπλα τους στις μοκέτες για λίγες ώρες ύπνο, που τελικά δεν έκανα ποτέ γιατί το άγχος μη παρακοιμηθώ και χάσω την επόμενη πτήση δε με άφησε να κοιμηθώ όσο και αν προσπάθησα. Επίσης για άλλη μία φορά ξέχασα ότι οι αγγλικού τύπου μπρίζες στη Σιγκαπούρη έχουν εκείνη την βλακεία διακόπτη σε κάθε έξοδο, τον οποίο δε πάτησα και το λάπτοπ ποτέ δε φόρτισε. Στη πύλη ξανά μανά έλεγχος ασφαλείας παρόλο που δεν είχα βγει από το transit, στάνταρ πολιτική του αεροδρομίου και πάλι στο αεροπλάνο για Πουκέτ.

Καταλαβαίνεις τι σημαίνει τροπικό κλίμα όταν είσαι μέσα στο αεροπλάνο και η διαφορά θερμοκρασίας του aircondition με την σχεδόν 100% υγρασία του χώρου δημιουργεί σύννεφο από την υγροποίηση των υδρατμών.

Είχε ξημερώσει αλλά εμένα ο οργανισμός μου ήταν σε κατάσταση ύπνωσης. Καθόμουν παράθυρο με όλη την σειρά άδεια και όσο και αν ήθελα να απολαύσω την διαδρομή με κατέβαλε η κούραση και έχασα τον κόσμο πριν καν φύγουμε από την πύλη. Στην κάθοδο για προσγείωση με ξύπνησε η αεροσυνοδός (ή το είδα στον ύπνο μου) και μέσα στη ζάλη πρόλαβα να δω από ψηλά ένα υπέροχο τροπικό νησάκι από κάτω μέσα στα γαλάζια τροπικά νερά. Αναρωτήθηκα ποιο άραγε να είναι και αν μπορεί να πάει κάποιος εκεί. Οι γνώστες θα αναγνωρίσουν το πι-πι, το οποίο Θα το έβλεπα σε λίγες μέρες από κοντά, αλλά δεν το ήξερα ακόμα.

Στην άφιξη παρά την κούραση είχα αφυπνιστεί από το άγχος του τι θα έκανα με το immigration και την visa. Είχα προετοιμάσει διάφορα σενάρια (μερικά μπορεί να θύμιζαν και το ανέκδοτο με το γρύλο), αλλά τελικά η κυρία που πήρε το διαβατήριο ούτε κοίταξε ούτε ρώτησε τίποτα, πάτησε την σφραγίδα και άντε γεια!

Έβγαλα κάποια λίγα λεφτά από το ΑΤΜ μέσω revolut να έχω στην τσέπη για αρχή. Πριν μερικούς μήνες με είχε βολέψει πολύ στη "διπλανή" Μαλαισία η revolut, δε κουβάλαγα ποτέ πολλά μετρητά και όποτε χρειαζόμουν απλά έβγαζα από το μηχάνημα χωρίς κόστος. Όμως για κάπου 10 ευρώ που έβγαλα χωρίς να το καταλάβω μου έχωσε το ΑΤΜ και ένα 5ευρο καπέλο που το ανακάλυψα στην απόδειξη. Δηλαδή εγώ ζήτησα ας πούμε 300 baht και το γ&^#$νο χρέωσε 500 τη κάρτα δίνοντάς μου μόνο τα 300. Το έβρισα αλλά σκέφτηκα ότι το φταίξιμο ήταν δικό μου, τα ΑΤΜ στο αεροδρόμιο είναι πάντα επίφοβα για τέτοιες απάτες, έπρεπε να προσέχω παραπάνω.

Έξω από το αεροδρόμιο με "χτύπησε" η ζέστη και τροπική υγρασία. Φόραγα ακόμα το τζιν γιατί δεν είχα προλάβει να αλλάξω και σε δευτερόλεπτα είχα ιδρώσει από πάνω μέχρι κάτω. Μου πήρε λίγη ώρα να βρω το φτηνό αστικό, αποφεύγοντας ταξιτζήδες και άλλους κράχτες.

Εισπράκτορας και οδηγός φατσόνια. Ο πρώτος είχε ένα κούρεμα καρεδάκι γυναικείου στυλ με γιαπωνέζικο κότσο στην κορυφή που μίλαγε και κουνιόταν ο κότσος. Ο δεύτερος είχε το στυλ του Αντρέα του Άνεργου χωρίς το μουστάκι. Μου έφτιαξε την διάθεση το θέαμα αλλά ευτυχώς ανέλαβαν αυτοί να μου πουν που να κατέβω ανάλογα με το ξενοδοχείο/χοστέλ (μα που τα ξέρουν όλα) γιατί το μόνο που είχα συγκρατήσει από τη κράτηση ήταν το όνομα και όχι η διεύθυνση του hostel και δεν είχα ακόμα πάρει κάρτα για δεδομένα να το ψάξω αν χρειαζόταν.

Στο δρόμο με τις πρώτες εικόνες εκτός αεροδρομίου είχε ήδη μυρίσει ΝΑ Ασία.

Με άφησαν σε μία διασταύρωση και γύρναγα γύρω γύρω στον ντάλα ήλιο για μισή ώρα μέχρι να βρω το χοστέλ, που τελικά εκεί κοντά δίπλα ήταν, αλλά μέσα σε ένα αδιέξοδο που αρχικά δεν μου έκανε να πάω.

Μέχρι στιγμής είχαν πάει όλα καλά.

 

[turms]

με εκείνο το αίσθημα στην κοιλιά που σε γαργαλάει σαν λέγοντάς σου "μαλακία κάνεις"

το περασα και εγω...δυο φορες για αλλους παρομοιους και μη λογους...

τελικα η ζωη σε δικαιωνει...

 

[turms]

μυριζει σουπερ ιστορια

 

[poised]

Πρώτη μέρα στο Πουκέτ. Από το χαλαρά στο όλα μέσα

Ο νεαρός ιδιοκτήτης του χόστελ ευγενικά μεν, κάπως απαιτητικά δε, ζήτησε να τον πληρώσω μπροστά για την διαμονή και παρόλο που θα μπορούσα να τον τρενάρω για την επόμενη χρειαζόμουν έτσι και αλλιώς παραπάνω λεφτά οπότε βγήκα στη γύρα για νέο ΑΤΜ. Τελικά δοκιμάζοντας αρκετά διαπίστωσα ότι όλα τα ΑΤΜ χρέωναν καπέλο, κάποια στο έλεγαν ευθέως, άλλα στο τελευταίο βήμα (αν πρόσεχες τα ψιλά γράμματα) και ένα είχε κολλημένη κόλλα Α4 πάνω στο κουτί με αγγλικά που χρειάζονταν ξανά μετάφραση για να καταλάβεις τι ήθελε να πει ο ποιητής. Οι τράπεζες ήταν κλειστές εκείνη την ώρα και έτσι αναγκαστικά έβγαλα πάλι από το ΑΤΜ και χρεώθηκα ένα ακόμα 5ευρο, όσο δηλαδή κόστιζε το βράδυ στο χοστέλ. Με μάξιμουμ κάνα 50ρι που σε άφηνε να βγάλεις το έλεγες και ληστρικό το 5ευρο φέσι.

Πήγα πίσω στο χόστελ γιατί ανέμενα ότι σύντομα θα χρειαζόμουν να αναπληρώσω ύπνο αφού πρακτικά δεν είχα κοιμηθεί καθόλου την προηγούμενη. Χαζολόγησα μιλώντας με άλλους συνταξιδιώτες, που μεταξύ άλλων μου επιβεβαίωσαν την έξτρα χρέωση σε όλα τα ΑΤΜ. Κάποιοι που είχαν καιρό στη χώρα μου λέγανε ότι μέσα σε μερικούς μήνες από δωρεάν είχε φτάσει ευρώ ευρώ στα 5. Μόνο γκισές τράπεζας και ανταλλακτήρια ήταν οικονομική λύση πια.

Μου έδωσαν και κάποιες άλλες πληροφορίες για το Πουκέτ αλλά και για την υπόλοιπη χώρα, αφού κάποιοι ήταν στο τέλος της "Βορράς προ Νότο" επίσκεψης. Εγώ ακόμα δεν ήξερα που θα πάω οπότε έδωσα περισσότερο προσοχή στα ντόπια και στα πέριξ.

Δοκίμασα λίγο από το φαΐ μιας γιαγιάς που περιφερόταν μαζί με άλλα μέλη της οικογένειας του ιδιοκτήτη στο χώρο (κάτι πολύ σύνηθες στην ΝΑ Ασία, η επιχείρηση είναι συνήθως και το σπίτι που ζουν) και η οποία το πρωί έφτιαχνε sticky rice σε μπανανόφλουδες για όλους μας και το μεσημέρι (δηλαδή κάπου στις 11) άφηνε το περίσσευμα από το φαγητό τους για όσους είχαν διάθεση να δοκιμάσουν. Προς έκπληξή μου δεν ήταν και πολλοί που θέλανε, κάτι το οποίο το βρίσκω ακατανόητο. Να είσαι σε μία χώρα με τόσο διαφορετικές γεύσεις και να μην δοκιμάζεις; Αλλά δε πειράζει, λιγότερος ανταγωνισμός. Βέβαια καλή τύχη να καταλάβεις τι δοκίμαζες, η γιαγιά δε μίλαγε αγγλικά και στην καλύτερη αν ζήταγες μετάφραση από την ρεσεψιόν η απάντηση ήταν μονολεκτική, πχ "τσικεεε" (chicken) ή "μασρουυυ" (mashrum) για ένα φαγητό που σίγουρα είχε μέσα πάνω από το ένα πράγμα που σου μετέφραζαν. Σα να ρωτάς τι είναι ο μουσακάς και να σου λέει ο άλλος μελιτζάνα. Φάση "χαμένος στη μετάφραση", αλλά δεν θα ήταν η πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι.

Τσικεεε και μασρουυυ, τι δε καταλαβαίνεις;

Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν νύσταζα καθόλου, οπότε αντί να χάνω το χρόνο μου καλύτερα να πήγαινα να δω κάτι. Ζήτησα από τον ιδιοκτήτη κάποια πρόταση για το τι να κάνω στα μισά πια της μέρας. "Οδηγάς μηχανάκι;". "Ναι". Μου έδωσε λοιπόν ένα από τα μηχανάκια της οικογένειας, που φυσικά ήταν προς ενοικίαση δοθείσας της κατάλληλης ευκαιρίας και αντιτίμου (το αντίστοιχο του 5 δολάρια) και μου σημείωσε σε ένα χάρτη - φυλλάδιο τη διαδρομή για μία περιοχή που ήταν κατάλληλη για ηλιοβασίλεμα. Τέτοια ώρα που ξεκινάς μου είπε προλαβαίνεις μόνο αυτό.

Κοιτώντας την ώρα και την διαδρομή δεν τον πίστεψα. Δεν ήταν δυνατόν να μου πάρει 2-3 ώρες να πάω 10-15χλμ, δηλαδή όσο θα έπαιρνε με τα πόδια. Οπότε αποφάσισα να κάνω μία παράκαμψη στον δρόμο για να δω μία παγόδα επί της διαδρομής σημειωμένη στο φυλλάδιο.

Τώρα που το έγραψα αυτό συνειδητοποιώ ότι με τα κινητά σήμερα όλοι αυτοί οι χάρτες-φυλλάδια πρέπει να ακούγονται όσο ρετρό όσο οι βιντεοκασέτες, όμως τότε ήμασταν ακόμα σε βρεφική κατάσταση με τα google maps και παρόμοια. Εκτός του ότι το google maps δεν υποστήριζε καν αποθήκευση offline χαρτών (πλην σε ελάχιστες χώρες και αυτό για πολύ μικρές περιοχές την φορά), η χαρτογράφηση στην περισσότερη Ασία και ειδικά εκτός πόλεων ήταν επιεικώς άθλια. Μου είχαν πει οι άλλοι από το χοστέλ ότι έπρεπε να κατεβάσω το maps.me αλλά κάτι που δεν τους πίστεψα ότι θα έχει διαφορά, κάτι που έφυγα γρήγορα, δεν το είχα κάνει. Βέβαια, όταν έβαλα το google να με πάει στον πρώτο προορισμό και άρχισε να μου ζητάει να κάνω παρακάμψεις μέσα από αδιέξοδα ή να κάνω αναστροφή και να πάω μια άσκοπη βόλτα στα βουνά για να ξαναβγώ 500 μέτρα παρακάτω στον ίδιο δρόμο που μπορούσα να προχωρήσω απλά ευθεία κατάλαβα ότι δουλειά δε θα γινόταν μαζί του. Στη συνέχεια παρατήρησα ότι πολλοί δρόμοι δεν υπήρχαν καν στο χάρτη ή υπήρχαν χαρτογραφημένοι σε διαφορετική θέση ή κατάσταση (πχ να τους δείχνει οδηγήσιμους ενώ ήταν μονοπάτια). Κάποιες φορές προχώραγα κανονικά, το google νόμιζε πως ήμουν μέσα στη φύση και πάθαινε εγκεφαλικό ψάχνοντας να μου βρει νέα διαδρομή. Το έκλεισα και το είχα μόνο για συμβουλευτικό της γενικής κατεύθυνσης όταν χρειαζόταν, ο χάρτης στο φυλλάδιο ήταν απείρως καλύτερος.

Το μηχανάκι είχε το μπροστινό φρένο σχεδόν εντελώς φαγωμένο και πάλι καλά καθώς αποδείχθηκε σωτήριο. Ήταν η πρώτη φορά που θα οδηγούσα μηχανάκι με τον αριστερό λεβιέ να αντιστοιχεί στο μπροστινό φρένο, ακόμα και στο ποδήλατό μου ήταν δεξιά. Βέβαια όλα τα μηχανάκια που είχα οδηγήσει μέχρι τότε είχαν ταχύτητες και δεν ήξερα αν ήταν στάνταρ πρακτική σε αυτόματα. Το μπέρδεμα για εμένα όμως ήταν ότι συνηθισμένος στη μηχανή, κάθε φορά που μείωνα σημαντικά ταχύτητα ενστικτωδώς "πάταγα συμπλέκτη", δηλαδή σε εκείνο το μηχανάκι το μπροστινό φρένο, το οποίο έτσι και δούλευε κανονικά θα με οδηγούσε και σε επική σαβούρδα. Έπρεπε να συνηθίσω το φρένο, την οδήγηση στην αριστερή πλευρά, την χαοτική για ευρωπαϊκά δεδομένα οδηγική συμπεριφορά (που πάντως για Ασία ήταν σε υψηλά επίπεδα), να βρω το δρόμο που πάω από το φυλλάδιο και αναρωτιέμαι πόσο θράσος αλλά και καλή τύχη έχω μερικές φορές που γύρισα πίσω αρτιμελής.

Η πρώτη στάση ήταν σε μία μάλλον νέα παγόδα όπου λόγω της μεσημεριανής ζέστης δε κυκλοφορούσε άνθρωπος

Ακόμα και ο αλητάκος είχε κλατάρει ψάχνοντας λίγη δροσιά στο μάρμαρο

Πέτυχα και τους μοναχούς σε κάποιου είδους συζήτηση για το αν βολεύει καλύτερα το βετέξ ή το σφουγγαράκι για τα πιάτα για το γυάλισμα της κεφαλής

Θαύμασα τα εντυπωσιακά περίτεχνα καλλιτεχνήματα που χρειάζονται οι θεοί ανά τον κόσμο για να ευχαριστούνται και να μην βγάζουν τα στραβά τους στους πιστούς

Και αφού αυτή η στάση δεν μου πήρε πολύ ώρα και - όπως και οι θεοί - δεν χόρτασα χρυσό (έστω και μπογιά), αποφάσισα να κάνω άλλη μία παράκαμψη να δω ένα σύμπλεγμα από παγόδες σημειωμένο στο χάρτη λίγο εκτός διαδρομής.

Τι έτος είπαμε έχουμε;

Τα έχει όλα γραμμένα στην γούνα της

Λες άκαταμάκατα-σουκουτου-μπε, 1, 3, 5, 7 και 9 φορές και μετά αν σου έχει μείνει αναπνοή κάνεις την ευχή

Βέβαια ως γνωστόν αν δεν λαδώσεις και λίγο δεν πιάνει.

Έλα τώρα κουταμάρες με μετρητά. Η σωστή δουλειά γίνεται με φύλλα χρυσού.

Το σύμπλεγμα από τα ψηλά κάποιας παγόδας

Κάνω ένα διάλειμμα για διαφημίσεις εδώ και επανέρχομαι με την συνέχεια σε επόμενο ποστ

LERN ENGLIS METICOLUSLY

Ένα μήνυμα προσφορά του φροντιστηρίου ξένων γλωσσών Cheaprash

 

[poised]

Σε αυτό το σημείο είχα χορτάσει παγόδα αλλά ο οργανισμός μου ζήταγε και κάτι πιο κιτς, οπότε είπα να ολοκληρώσω τον θρησκευτικό τουρισμό με τον μεγάλο βούδα που στέκεται στην κορυφή ενός λόφου (ή μάλλον βουνού για τα τοπικά δεδομένα) στη νότια πλευρά, που είχε και ωραία θέα αλλά και καλύτερη θερμοκρασία λόγο ύψους και συννεφιάς.

Από εκεί φαινόταν και η περιοχή του Πουκέτ που είχε επηρεαστεί περισσότερο από το τσουνάμι λίγα χρόνια πριν. Η θάλασσα γύρω είναι εντελώς αβαθής (ίσως 1-2 μέτρα το πολύ για χιλιόμετρα) οπότε το τσουνάμι δεν βρήκε κανένα εμπόδιο και σάρωσε τα πάντα στην ξηρά.

Όσο ήμουν εκεί από τα ηχεία ακουγόταν μία μονότονη προσευχή με κατά καιρούς μικροφωνισμούς και βήχα, οπότε ψάχνοντας το λάιβ ανακάλυψα ότι κάτω από τον βούδα είναι κούφιο (και άσχημο).

Εδώ οδηγίες για το πως να γειωθείς σωστά, λες και το ότι περπατάς στην γη δεν είναι αρκετό, χρειάζεται μαγικές πέτρες και ειδική διαδικασία για να "οξυγονωθείς" και να "γίνεις".

Στην κατάβαση ζορίστηκα λίγο γιατί χωρίς να λειτουργεί καλά το μπροστινό φρένο (που κάνει το 75% της πέδησης στα δίτροχα) το μηχανάκι δεν σταμάταγε, ενώ ήταν αυτόματο και δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω την μηχανή για να το φρενάρω. Παραλίγο να "αγοράσω" κάτι μπανανιές σε μία στροφή αλλά ευτυχώς το πρόλαβα.

Να και κάτι που δε βλέπεις κάθε μέρα στην ΝΑ Ασία (για τον ποδηλάτη με το κράνος λέω)

Εκείνη την ώρα η άμπωτη είχε τραβήξει την θάλασσα αρκετά μέσα (έτσι φαίνεται και πόσο αβαθής είναι), κάτι που εκμεταλλεύονταν τα πιτσιρίκια για να πιάσουν καβούρια ή οστρακοειδή.

Έκανα μία στάση σε ένα μινιμάρκετ από τα πολλά που βρίσκονται παντού στην Ταϊλάνδη και πήρα και ένα καφέ που παίζει να ήταν λίγο καλύτερος από αυτόν της scoot αλλά στο 1/50 της τιμής αν υπολογίσεις και την ποσότητα.

Είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και έτσι έβαλα "πλώρη" για το σημείο για το ηλιοβασίλεμα. Από μακριά κατάλαβα ότι θα μου αρέσει.

Έφτανες μέχρι ένα σημείο και μετά ο δρόμος ήταν κλειστός, έπρεπε να αφήσεις το μηχανάκι και να πας επάνω με τα πόδια. Ανησύχησα για λίγο για το αν ήταν σοφό να αφήσω το μηχανάκι εκεί, μήπως και δεν το βρω στο γυρισμό, αλλά με τόσα άλλα μηχανάκια γύρω γύρω σκέφτηκα το δικό μου θα πάρουν; Άσε που το δικό μου ήταν και λίγο παρδαλό, οπότε ξεχώριζε, ίσως να μην ήταν η πρώτη επιλογή του κλέφτη.

Πάνω σε μία απότομη βραχούρα είχε ήδη κόσμο να περιμένει να πέσει ο ήλιος

Χαλάρωσα λίγο με μερικές όμορφες εικόνες.

Βοήθησα και έναν Σινγκαπουριανό με αλεξίπτωτο πλαγιάς να απογειωθεί (αέρα στα πανιά σου μεγάλε, σε ζήλεψα)

Όμως σύντομα βαρέθηκα να περιμένω και σκέφτηκα αφού έφτασα ως εκεί, να κάνω οπωσδήποτε μία βουτιά. Ξανά στο μηχανάκι λοιπόν και μετά από διάφορες σύντομες στάσεις επέλεξα μία ωραία παραλία, που ήταν σχεδόν άδεια. Τι ωραία αίσθηση το τροπικό νερό μετά από τόσο ιδρώτα.

Τελικά αποφάσισα να μην με βρει η νύχτα εκεί και ολοκληρώσω τον κύκλο του νότιου τμήματος, οπότε το προχώρησα κι άλλο, φτάνοντας ως την πατόνγκ, όπου όχι μόνο έκανα πάλι βουτιά, αλλά μούλιασα μέχρι που νύχτωσε.

Άλλαξα από το μαγιό στο παντελόνι εκεί στα σκοτεινά στην παραλία και φεύγοντας είδα ένα ντόπιο εστιατόριο που για κάποιο λόγο είχε πολλούς μουσουλμάνους και κάτι μου έκανε, οπότε κάθισα. Παράγγειλα από μενού με φωτογραφίες, αυτό που πήρα βγήκε πολύ πιο πικάντικο απ' όσο άντεχα (πριν την αναχώρηση η αντοχή μου ήταν στο 1 από 5 ευρωπαϊκό, δηλαδή 0 ασιατικό, αυτό που πήρα ήταν στο 2 ασιατικό δηλαδή 4 ευρωπαϊκό). Όμως πείναγα, οπότε το κατέβασα χωρίς να το σκέφτομαι.

Και από εκεί το πήρα ευθεία για πόλη του Πουκέτ μέσα στα σκοτάδια. Στο δρόμο είχα αρχίσει να γλαρώνω, παρόλο που για τον οργανισμό μου δεν ήταν ακόμα ούτε μεσημέρι. Όμως αποφάσισα ότι δεν θα παρέδιδα πνεύμα έτσι εύκολα.

Είδα κάτι που έμοιαζε με παγόδα πάνω σε λόφο και με λίγη τύχη βρήκα το δρόμο για εκεί. Τελικά δεν ήταν και ακριβώς παγόδα, αλλά πάντως είχε ένα τεράστιο μπαλκόνι με θέα και ντόπιους, νομίζω δεν είδα άλλον τουρίστα.

Πήρα ένα παγωτό και κάθισα να αγναντεύω τα φώτα. Είχα περάσει μία εντελώς γαμάτη και γεμάτη μέρα και μπροστά μου υπήρχαν - άγνωστο πόσες - ίδιες μέρες. Τέλεια!

Και κάπου εκεί σε αυτή την κατάσταση ευδαιμονίας που ήμουν σαν χάχας με τεράστιο χαμόγελο, χτύπησε το τηλέφωνο.

Ήταν από την δουλειά πίσω στην Ελλάδα. Με είχαν πάρει γιατί είχε προκύψει ένα "θέμα" και "έπρεπε" να πάω από εκεί να το συζητήσουμε. Μερικοί άνθρωποι ζουν για να κάνουν την τρίχα τριχιά. Αν ήμουν στην πόλη μπορεί και να τους έκανα την χάρη να πήγαινα, παρόλο που δεν χρειαζόταν, αλλά δεν ήταν καν κάτι το επείγον για το οποίο θα αποφάσιζα να γυρίσω.

Βρήκα την ευκαιρία και δήλωσα πως "αυτή τη βδομάδα είμαι διακοπές" (ήταν Αύγουστος άλλωστε και ο πιο τρελός δεν θα είχε απαιτήσεις), φυσικά δεν τους είπα που να μην πάθουν εγκεφαλικό και κλείσαμε συμφωνώντας πως "θα το λύσουμε από μακριά και αν χρειαστεί τα λέμε από την επόμενη εβδομάδα".

Πυκνιοιιιιιι καπνιοιιιιι άρχισαν να καλιύπτουν το μέλλον του ταξιδιού, αλλά από την άλλη είχα κερδίσει ησυχία τουλάχιστον εκείνης της εβδομάδας. Μπορούσα ίσως να το φτάσω και στις 10 μέρες. Όμως καταλάβαινα ότι έπρεπε να το τρέξω για να προλάβω όσα περισσότερα πριν χρειαστεί να επιστρέψω.

Γύρισα στο χοστέλ και την έπεσα για ύπνο κάπου στις 8, μεσημέρι ακόμα για το βιολογικό μου ρολόι, όμως με την εξάντληση που είχα το πήγα σερί μέχρι την επόμενη το πρωί.

Γιουρ γουέλκαμ του

Και το παρδαλό μηχανάκι

 

[poised]

Δεύτερη μέρα στο Πουκέτ. Τουριστίλα με james bond island, κλπ

Στην επιστροφή στο χοστέλ την πρώτη μέρα έκλεισα από την ρεσεψιόν μία εκδρομή για την επόμενη πουρνό πουρνό. Υπήρχαν διάφορες επιλογές, αποφάσισα να πάρω αυτή που ήταν για 8 ώρες και συμπεριλάμβανε monkey cave, james bond island, phang nga bay, canoying σε ένα νησί, φαγητό αλλά όχι το Πίπι και μία ακόμα φημισμένη παραλία σε νησί γιατί στο ένα σκόπευα να πάω ξεχωριστά και στο άλλο μου είπαν οι άλλοι ότι γίνεται της καριόλας και δεν το φχαριστιέσαι καθόλου, πρέπει να σπρώχνεσαι πάνω στην παραλία για λίγο χώρο, μένεις ελάχιστα και βάρκες πάνε και έρχονται. Ήξερα ότι αν έψαχνα στην αγορά θα το έβρισκα φθηνότερα πακέτα, αλλά δεν είχα χρόνο και ήμουν και κουρασμένος.

Μου είπαν να είμαι στις 6:30 στη ρεσεψιόν για να περάσει το βανάκι στις 7. Πες το πάλι λέω; Έτσι πρέπει, μισή ώρα πριν. Καλά της λέω, θα κατέβω δέκα λεπτά πριν όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί θέλω να πιω ένα καφέ. Αγχώθηκε, επέμεινε και τελικά συμφώνησα ότι θα κατέβω μισή ώρα πριν αλλά την έγραψα και κατέβηκα 15 λεπτά πριν έτσι απλά για να το μεσιάσουμε.

Πήρα μπανανο sticky rice από το πανέρι της γιαγιάς και έφτιαξα και καφέ σε πλαστικό να τον πάρω μαζί. Κάποια στιγμή ήρθε το βανάκι, ήμουν ο πρώτος που ανέβαινε.

Ο οδηγός για άλλη μια φορά περίπτωση. Που τους βρίσκανε... Είτε κάποια πάθηση είχε είτε είχε πέσει στη μαρμώτα με τα σπιντάκια, γιατί δεν μπορούσε να σταματήσει ούτε 2 δευτερόλεπτα να κουνάει κάποιο μέρος του σώματός του, συνήθως τα χέρια. Οδηγούσε και είτε κούναγε το χέρι, είτε έβγαζε και έβαζε τα γυαλιά, αεικίνητος. Πάντως ήταν πολύ ευχάριστος τύπος. Πάμε πάμε μου λέει γιατί έχουμε να πάρουμε και άλλους και έχω και μία οικογένεια ινδών - έκανε σαν να βλαστήμαγε την τύχη του - οι ινδοί πάντα αργούν... γιάλα γιάλα! Και έτσι ξεκινήσαμε από την πόλη του Πουκέτ και κάναμε ένα κύκλο οοοοοοοολη τη νότια περιοχή ως την πατόνγκ απ' όπου πήραμε τους τελευταίους. Κοντά μία-μιάμιση ώρα χαμένη σε αυτό τον κύκλο και ναι, η οικογένεια ινδών άργησε. Πήρε τηλέφωνο πριν φτάσει το ξενοδοχείο τους λέγοντας ψέματα ότι ήταν έξω και περίμενε και παρόλα αυτά τους περιμέναμε ένα τέταρτο σα μαλάκες. Βγήκαν και ερχόντουσαν με το πάσο τους και ο οδηγός να τους λέει, "πάμε, όχι γιάλα γιάλα, πάμε". Μετά βρήκε ευκαιρία η κυρία ινδή να του πει του οδηγού ότι το "γιάλα γιάλα" είναι αραβικό και ναι μεν το λένε και στην ινδία αλλά δεν είναι δικό τους, "ΙΝΤΙΑ ΓΙΑΛΑ ΓΙΑΛΑΑΑ" να λέει ο οδηγός από μπροστά, ενώ ένα ζευγάρι γερμανών έβραζε στο ζουμί του.

Πρώτη στάση λοιπόν, μας λέει αυστηρά 45' στο monkey cave, όποιος αργήσει θα μείνει εδώ γιατί αλλιώς θα χάσουμε τη βάρκα. Είπα να το παίξω κακός και όπως το έλεγε κοίταξα τον μπαμπά ινδό στα μάτια σε φάση "το άκουσες έτσι; για σένα το λέει. Γιάλα γιάλα".

Ωραίες οι μαϊμούδες για λίγο και από απόσταση γιατί είναι κωλόζωα, οριακά passable η σπηλιά που είχε και ένα ξαπλωτό βούδα. Τους βούδες γενικά τους βρίσκουμε σε διάφορες στάσεις. Καθιστούς, ξαπλωτούς, κοιμισμένους, μη βαριόμαστε. Αυτό που ήταν ενδιαφέρον ήταν ότι με λίγη αναρρίχηση στο τέλος της σπηλιάς έβγαινες μέσα στη ζούγκλα, μόνος με τα πουλιά. Θα ήθελα να κάτσω λίγο παραπάνω εκεί αλλά φοβήθηκα μήπως με αφήσουν πίσω και γύρισα στην είσοδο βαριά στο 20λεπτο, είδα λίγο πάλι τις μαϊμούδες και σιγά σιγά στο μισάωρο μαζευτήκαμε όλοι ακόμα και οι γιάλα γιάλα.

Οδηγός όμως πουθενά. Πάνε και τα 45' του ραντεβού, άντε λέμε 5 λεπτά μπορεί να άργησε, άντε 10, μετά από λίγο αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως μας ξέχασε. Τελικά ήρθε με το βανάκι με περίπου μισή ώρα καθυστέρηση, ενώ εμείς καθόμασταν όρθιοι μέσα στη ζέστη, σαν να μην έγινε τίποτα, με ύφος "έλα πάμε τώρα μην αργήσουμε". Οι γερμανοί για άλλη μια φορά έβραζαν στο ζουμί τους,

Από εκεί μας πήγε σε ένα σημείο να πάρουμε τις βάρκες στις οποίες χωριστήκαμε ξανά με βάση το πρόγραμμα που είχε αγοράσει ο καθένας. Κάτι η ωραία μέρα, κάτι η δροσιά της θάλασσας, κάτι οι καταπράσινοι ασβεστολιθικοί βράχοι, ήταν αντικειμενικά ωραία, αυτό το τροπικό που μας φαίνεται τόσο διαφορετικό σε εμάς τους μεσογειακούς.

Καθώς η ώρα είχε περάσει, μας πήγαν κατευθείαν για μεσημεριανό σε ένα ψαροχώρι πάνω στο νερό που το έχουν μετατρέψει σε γραμμή παραγωγής για εστίαση τουριστών.

Εκεί τα τραπέζια ήταν για 6, και καθώς ήμουν solo ταξιδιώτης με έβαλαν μαζί με δύο άλλα ζευγάρια. Δε χρειαζόταν και πολύ για να καταλάβω ότι ήταν ισπανοί γιατί εκτός του ότι μίλαγα την γλώσσα σε πολύ καλό επίπεδο κάποτε (τώρα την έχω χάσει πια σε μεγάλο βαθμό) όταν οι ισπανοί μιλάνε αγγλικά η ισπανική προφορά κάνει κρα ("εσπαγγέτι, πρόγεκτ, κλπ").

Όπως καθόμασταν λοιπόν, τους λέω στα αγγλικά, εντάξει, εσείς είστε ισπανοί, το κατάλαβα με την μία. Και εσύ ισπανός δεν είσαι; μου είπε ο ένας από αυτούς στα ισπανικά με χαμόγελο. Όχι του λέω, στα ισπανικά, μιλάω τη γλώσσα αλλά δεν είμαι ισπανός. Και πέφτει μία ξαφνική, σχεδόν ανεξήγητη παγωμάρα, όπου κοιτάζονταν μεταξύ τους με ύφος "ω μη σου γαμήσω". Οπότε μετά από λίγο ησυχίας τους λέω, ε καλά, δε θα κάνετε ούτε μία προσπάθεια να βρείτε από που είμαι;

Με κοιτάει λοιπόν ο ένας και μου λέει με κάπως προσεκτικό ύφος, δείχνοντας την μπλούζα μου, μπαρτσελόνα; Και εκεί συνειδητοποιώ ότι τυχαία είχα φορέσει μπλούζα που έγραφε μπαρτσελόνα επάνω και νόμιζαν ότι είμαι καταλανός αυτονομιστής και θα τους σκότιζα το μεσημεριανό. Γέλασα, όχι ρε, από την Ελλάδα είμαι, τυχαία η μπλούζα, κάνανε ααααα και αμέσως έσπασε ο πάγος.

Μετά το φαγητό μας πήγαν στο "νησί του james bond" που το λένε έτσι γιατί είχε γυριστεί κάποια σκηνή της ταινίας. Δε θυμάμαι πόσο μας άφησαν, πάντως δεν ήταν πολύ, ίσα ίσα αρκετό για μία βουτιά και φωτογραφίες ανάμεσα σε πολυυυυ κόσμο, αν πίστευες την ώρα που σου λέγανε ότι θα έρθει πάλι η βάρκα να σε πάρει, γιατί όπως πια είχα συνειδητοποιήσει, από την ώρα που σου λέγανε έπρεπε συνήθως να προσθέσεις μισή.

Βούτηξα παρόλο που είχε κάτι τρομακτικές προειδοποιητικές πινακίδες για την πιθανότητα ύπαρξης μίας δολοφονικής μέδουσας. Σκέφτηκα ότι με τόσο κόσμο μάλλον θα ήμουν πολύ άτυχος, πάντως αγχώθηκα και δεν το ευχαριστήθηκα πολύ. Μετά δεν ήθελα να μείνω με το βρεγμένο μαγιό, οπότε ψάχνοντας για κάποιο απόμερο σημείο να αλλάξω, προχώρησα μέσα από ένα μεγάλο νεροφάγομα στο βράχο και βγήκα από την πίσω πλευρά του νησιού που ήταν σχεδόν άδειο με μία μικρή παραλία. Εκεί ήταν και μία ξανθιά, λίγο λιποβαρής ύπαρξη, η οποία σύντομα συνειδητοποίησα ότι με τσέκαρε με κλεφτές ματιές. Ντάξει, έλεγα από μέσα μου, τόσο εντύπωση έκανα στο κορίτσι ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου στην παραλία; Τι να πω, μπράβο μάνα για τον γιο που έκανες. Τέλος πάντων, βρήκα ένα βράχο που ήταν σχετικά απομονωμένος, έβαλα πετσέτα γύρω γύρω μην τρομάξουμε κανέναν με την σαλαπέρδα και άλλαξα το μαγιό. Πριν φύγω το καθυστέρησα λίγο ότι δήθεν "αγναντεύω το πέλαγο" (δηλαδή την κορμάρα μέσα από τα γυαλιά) και προς έκπληξή μου, την είδα να έρχεται προς το μέρος μου.

Εεεε, γεια, μου λέει, με μάλλον αμηχανία.
Εεεε γεια, της λέω και εγώ με ύφος που ειρωνικά αντέγραφε το δικό της, καθώς σκεφτόμουν, σοβαρά ή δουλευόμαστε τώρα;

Και συνεχίζει με το εξής απίθανο.
"Σε είδα που άλλαξες, θέλω και εγώ, μπορείς να με βοηθήσεις;"

Εδώ είναι το σημείο που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων περάσανε διάφορες φλασιές από το μυαλό μου. Slow motion βιντεοκασέτας όπου τρέχουμε στην άμμο το δειλινό πιασμένοι χέρι χέρι, αχαλίνωτο σεξ "εεεετσι με την αρμύρα" ως - το πιο πιθανό - να ξυπνάω δεμένος ενώ ετοιμάζονται να μου πάρουν το συκώτι με την ξανθιά να έχει κάνει το δόλωμα.

Τι ακριβώς θέλεις να κάνω, ρώτησα με το ύφος "άντρα" που δεν πολυενδιαφέρεται, κοιτάζοντας και λίγο γύρω γύρω να δω από που θα μου την πέσουν.

Τελικά το κορίτσι ήθελε απλά να μείνω λίγο πιο πέρα να σιγουρευτώ ότι δεν θα ερχόταν κανείς όσο θα άλλαζε, δίκαιο αν και λίγο τολμηρό από την πλευρά της. Δεν με ήξερε και από χτες και πρακτικά εκεί πίσω ήμασταν μόνοι, σποραδικά μόνο ερχόταν κανένας άνθρωπος, έβλεπε ότι δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο και έφευγε.

Άλλαξε και γυρίσαμε μαζί προς την αποβάθρα. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο. Ούτε εθνικότητα, ούτε το όνομα της, ούτε τι άλλο είπαμε. Όσο περιμέναμε τις διαφορετικές βάρκες μας, σκέφτηκα να της ζητήσω τηλέφωνο, αλλά τελικά αποδείχθηκα εντελώς χέστης. Προς έκπληξή μου βέβαια, πριν μπει στην βάρκα της γύρισε, με έψαξε στο πλήθος και με χαιρέτησε με ειλικρινές χαμόγελο. Της χαμογέλασα κύριος ενώ από μέσα μου με μούτζωνα, πάρτα μαλάκα, τι θα έχανες αν ρώταγες; τώρα πάει.

Βέβαια μην δίνω λάθος εντυπώσεις ότι ήμουν και τόσο κύριος, γιατί πρόλαβα και την τράβηξα μία κρυφή φώτο πλάτη ενώ έφευγε και πάλι καλά γιατί παίζει μετά από τόσα χρόνια να είχα ξεχάσει αυτή την αστεία εμπειρία εντελώς.

Από το νησί εκεί μας πήγαν σε άλλη γραμμή παραγωγής, αυτή του κανό. Ενώ εγώ είχα καταλάβει ότι θα κάναμε κανό μόνοι μας, τελικά ήταν ντόπιοι που σε πήγαιναν βόλτα. Μας άφησαν σε μία δίπατη πλωτή εξέδρα, όπου οι κωπηλάτες μπαίνανε ο ένας πίσω από τον άλλο σε σειρά, φορτώνανε τουρίστες (ένα ή δύο τη φορά) και φεύγανε προς ένα νησί που το νερό του είχε κάνει μία σπηλιά που μπορούσες να περάσεις από κάτω. Μία κυρία, πιθανώς αφεντικό, είχε μία ντουντούκα και τραμπούκιζε τους κωπηλάτες για την σειρά, να κάνουν πιο γρήγορα κλπ.

Με βάλανε λοιπόν σε ένα κανό, όπου είχα στραβώσει γιατί δε μου αρέσει να με πηγαίνουν βόλτα, αλλά περισσότερο γιατί ο κωπηλάτης έκανε κολπάκια προσπαθώντας να μου αποσπάσει στο τέλος φιλοδώρημα. Είχε ένα φύλλο κομμένο στο κέντρο σε σχήμα καρδιάς (εμετός) μέσα από το οποίο με έβγαλε φώτο και μου το έκανε και "δώρο", κάτι που ίσως θα δούλευε για ινσταγκραμοζευγαράκια, αλλά για μένα τι; Ότι, εγώ με την χείρα μου εδώ στο ταξίδι κοιτάτε τι ωραία που περάσαμε; Στην αρχή είχα σκοπό να του δώσω φιλοδώρημα, αλλά όταν άρχισε στην επιστροφή να κάνει στα ψέματα ότι δήθεν ζορίζεται γιατί είναι δύσκολο (παρόλο που έβλεπα ότι το ρεύμα ήταν βοηθητικό και όταν πηγαίναμε το είχε πάει αέρας) με τσάντισε και στο τέλος δεν του έδωσα τίποτα. Όταν το κατάλαβε ότι δεν θα του έδινα μου είπε να του επιστρέψω πίσω το φύλλο καρδούλα, λες και με τιμώρησε. Σιχαμάρα.

Από εκεί είχε επιστροφή. Ξανά παράδοση έναν έναν στα καταλύματα του και εγώ ως τελευταίος έκανα ααααλλη μία τεράστια βόλτα το νησί από την ανάποδη. Από τις 8 ώρες που υποτίθεται αγοράσαμε ούτε 3 δεν ήταν ουσίας και σε αυτό βάζω και το φαγητό. Οι άλλες ήταν αναμονές και μεταφορές, κάτι το οποίο ήταν ένα καλό μάθημα για το πως δουλεύουν τα πράγματα στην ΝΑ Ασία.

Στην επιστροφή πήγα για βραδινό με δύο κοπέλες από το χοστέλ. Τι το ήθελα. Καταλήξαμε σε mall, καθώς μου δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να φάνε από αλλού, όπου και οι δύο διάλεξαν ξένο φαγητό (δηλαδή μη ταϊλανδέζικο) και μάλιστα από διαφορετικά μαγαζιά. Το πήραν σε πακέτο και το έφαγαν σε παγκάκι μέσα στο mall. Σα να έρθει ο άλλος στην Ελλάδα, να πάει για κινεζικό και να το φάει στα σκαλάκια του μετρό ξέρω γω. Φοβερή αυθεντική εμπειρία.

Άλλη μία υπενθύμιση του να μην ξεκινάς να κάνεις κάτι μαζί με άλλους που δεν ξέρεις αν δεν έχεις ξεκαθαρίσει τι θα είναι.

Έκανα μία βόλτα στην πόλη του Πουκέτ και επέστρεψα στο χοστέλ. Είχα να προγραμματίσω την επόμενη μέρα.

(φώτο μαζεμένες στο επόμενο μήνυμα γιατί κάηκα με την εξιστόρηση)

 

[turms]

στην Δομηνικανη Δημοκρατια, ειχαμε παει μια εκδρομη...και απο την αρχη ο οδηγος μας ειχε πει "οταν λεμε σε 1 ωρα να ειστε εδω να φυγουμε, εννοουμε Δομηνικανη ωρα...οχι γερμανικη..." ... δηλαδη ελα σε 1.30 και αν ερθεις σε δυο δεν τρεχει τιποτα...προφανως και εκει εννοουν κατι αντιστοιχο....

 

[poised]

Γενικά αυτό που είδα και στην συνέχεια αλλά και στις άλλες χώρες, είναι ότι κανείς δεν θέλει να περιμένει, αλλά από την άλλη δεν νιώθει και καμία σοβαρή υποχρέωση να είναι στην ώρα του. Οπότε σου λέει έλα εσύ μισή ώρα νωρίτερα, μην τύχει και έρθει 5 λεπτά πιο νωρίς και περιμένει ή αργήσεις εσύ αλλά άμα καθυστερήσει ο ίδιος δεν έγινε και τίποτα.

Κάποια στιγμή - θα το πω και στην ιστορία αλλά πολύ αργότερα - έπρεπε να παραδώσω μηχανάκι που είχα κλείσει από το κατάλυμα από τρίτη εταιρία και να μου επιστρέψουν τα μετρητά της εγγύησης. Ας πούμε έπρεπε να φύγω το αργότερο στις 11:45 για να προλάβω τα "κτελ" στις 12 για κάπου που μετά θα έπαιρνα τρένο. Αν το έχανα θα έχανα και μία μέρα συν τα έξοδα.

Ήμουν πίσω στις 11 όπου είχα συμφωνήσει να είναι ο υπάλληλος για το μηχανάκι. Φυσικά δεν ήταν. Τους έπαιρνα τηλ τόσο εγώ όσο και η ρεσεψιόν, "ναι ναι έρχεται". Στο τέλος είπα σε αυτόν που σήκωνε το τηλέφωνο ότι αν δεν έρθει στα επόμενα 5' θα πετάξω το μηχανάκι στο ποτάμι και ας κρατήσει τα λεφτά της εγγύησης για να το ψαρέψει.

Μετά από αυτό ο τύπος ήρθε στις 11:40, χωρίς να δείχνει καμία ντροπή ή άγχος. Ευτυχώς δεν μου είπε τίποτα γιατί θα τον πέταγα αυτόν στο ποτάμι.

Σε αντίστοιχη περίπτωση με μηχανάκι στο βιετνάμ του έλεγα ότι θα χάσω πτήση (αν και είχα ακόμα μία ώρα περιθώριο, είχα μάθει) και πάλι ήρθε σε χρόνο που αν είχα πραγματική πτήση θα την είχα χάσει.

 

[paefstra]

Δηλαδη ειπε μια αγνωστη σε εναν αγνωστο σε μια αδεια παραλια "κρατα τσιλιες λιγακι να ξεγυμνωθω ησυχα εδω πισω?"
Μπραβο για την πιστη της στο ανθρωπινο ειδος και που επιβεβαιωθηκε.

 

[Señor_Nada]

Πέρα απ'τους προορισμούς που με ενδιαφέρουν τουριστικά, διαβάζω με προσοχή γιατί μετά το καλοκαίρι ίσως έχω τη μοναδική ευκαιρία στη ζωή μου να φύγω για ταξίδι όσο πάει. Ευχαριστώ για την εξιστόρηση!

Είχε ένα φύλλο κομμένο στο κέντρο σε σχήμα καρδιάς (εμετός) μέσα από το οποίο με έβγαλε φώτο και μου το έκανε και "δώρο", κάτι που ίσως θα δούλευε για ινσταγκραμοζευγαράκια, αλλά για μένα τι; Ότι, εγώ με την χείρα μου εδώ στο ταξίδι κοιτάτε τι ωραία που περάσαμε;

Έχω πεθάνει με την ατάκα!