Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Η είσοδος της σπηλιάς με τις μαιμούδες

Με λίγη προσοχή φαίνεται και μία που καραδοκεί μέσα στο βράχο

Ενώ ένας μπάστακας στην είσοδο κόβει κίνηση σε ποιον θα την πέσει

Ο ξαπλωμένος βούδας, αν κρίνω από την στάση μάλλον τηλεόραση βλέπει.

Μηχανή προφητειών για (ευκολό)πιστους. Ρίχνεις κέρμα και σου λέει τα τυχερά σου νούμερα, ο συνδυασμός των οποίων αντιστοιχεί και σε μία "προφητεία" που παίρνεις δίπλα από το χαρτί. Φυσικά κάθε φορά τα νούμερα είναι τυχαία (δούλευε με φωτοκύτταρο οπότε έπαιξα μαζί του με ένα φύλλο για πλάκα).

και η πίσω έξοδος που δεν πρόλαβα να εξερευνήσω μην και αργήσω - χα

Μπροστά πολλές μαϊμούδες. Μην παρασυρόμαστε από τις φώτος. Από κοντά είναι σχεδόν πάντα είναι ζώα κακιασμένα, επιθετικά και επικίνδυνα (αντίστοιχο με το να σε δαγκώσει ποντικός). Μακριά και αγαπημένοι.

Υπήρχαν τριγύρω μαγαζάκια που μπορούσες να αγοράσεις φαγητό για τις μαϊμούδες, που σίγουρα δεν ήταν κατάλληλο για αυτές (πχ ποπκορν). Όπου γίνεται αυτό μακροπρόθεσμα οδηγεί σε πολλά προβλήματα, υπερπληθυσμού, αλλαγής συμπεριφοράς, επιθετικότητας, κλπ. Μην ξεχνάμε ότι είναι άγρια ζώα.

Όταν το θυμήθηκε ο οδηγός να έρθει να μας πάρει μας πήγε στις βάρκες

Με ένα όμορφο πέρασμα μέσα από mangrove

Τα νερά δεν έχουν βάθος, οπότε οι βάρκες είναι ρηχές και μακρόστενες. Η δε μηχανή έχει ένα μεγάλο άξονα που μεταφέρει την προπέλα αρκετά μέτρα πίσω και την οποία χειρίζεται ο οδηγός έτσι ώστε μόλις να μπαίνει στο νερό για να μην πιάνει κάτω. Ο θόρυβος γενικά δαιμονισμένος, ειδικά άμα κάθεσαι πίσω.

Κάπως έτσι

Άντε και μία γερή δόση τροπικούρας επιτέλους!

Πλησιάζοντας το ψαροχώρι με τις εγκαταστάσεις πάνω από το νερό που χρησιμοποιούνταν για μαζική εστίαση.

Και εδώ η γραμμή παραγωγής. Κάθε αποβάθρα οδηγούσε σε διαφορετικό εστιατόριο. Παράδοση, τάισμα, παραλαβή με ISO.

Το τραπέζι ήταν πλούσιο (νομίζω είχε και άλλο ένα πιάτο μετά) αλλά γευστικά meh

Όπως έχω πει, οι επιχειρήσεις είναι συνήθως και ο χώρος στον οποίο ζουν οι οικογένειες, παίζουν τα παιδιά ενώ δουλεύουν οι γονείς, κλπ

Έκανα μία γρήγορη βόλτα να δω το ψαροχώρι πέρα από τα εστιατόρια πριν την αναχώρηση

Και βουρ για την επόμενη γραμμή παραγωγής στο νησί του james bond.

Με τα πιο χαρακτηριστικά σημεία

Εδώ έκανα το μπανάκι μου

Ολίγον χεσμένος από αυτό

Λέγεται ότι η συγκεκριμένη μέδουσα (που δεν είναι τεχνικά καν μέδουσα) δημιουργεί τέτοιο αφόρητο πόνο σε όσους τσιμπάει που νομίζουν ότι θα πεθάνουν και πολλοί καταλήγουν να παρακαλάνε για αυτό (βέβαια σπανίζει και είναι πολύ λιγότερο θανατηφόρα από την μινιατούρα box jelly fish).

Ένα τέτοιο νεροφάγωμα ακολούθησα για να πάω στο πίσω μέρος του νησιού

Και εδώ η φωτογραφία της ξανθιάς θεάς, πλάτη.

Από εκεί στην επόμενη γραμμή παραγωγής, αυτή με τα κανό. Εδώ η εξέδρα feeder για τους κωπηλάτες.

Το πιο αξιόλογο σημείο

Όχι δε θα σας δείξω τον εμετό με την φωτογραφία καρδούλα

Άλλη μία περίπτωση χαμένου στη μετάφραση. Πόσο είναι το κόστος εισόδου στο πάρκο;

Μερικές φώτος από την περιήγηση στην πόλη. Όπως είπαμε οι επιχειρήσεις είναι και το σπίτι. Το βράδυ ότι χώρος υπάρχει γίνεται καθιστικό, πάρκιν και ανάλογα την οικονομική δύναμη και υπνοδωμάτιο

Αυτό δε θυμάμαι τι ήταν, αποικιακό, σύγχρονο; Πάντως όμορφο, ξεχώριζε

Και κλείνω με μία φωτογραφία που αν δεν την είχα θα το είχα ξεχάσει.

Όπως περπάταγα, είδα από μακριά μία γάτα, η οποία είχε και φιόγκο, να βγαίνει μέσα από ένα στενό νιαουρίζοντας, ενώ σιγά σιγά πλησίαζε μία γιαγιάκα. Όταν η γιαγιά έφτασε κοντά έπεσε κάτω να την χαϊδέψει. Την χάιδεψε, την πήρε στην πλάτη και μπήκανε σιγά σιγά μαζί στο σπίτι της. Συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα γάτα να συμπεριφέρεται σαν σκύλος, βγαίνοντας να προϋπαντήσει το αφεντικό.

 

[poised]

Δηλαδη ειπε μια αγνωστη σε εναν αγνωστο σε μια αδεια παραλια "κρατα τσιλιες λιγακι να ξεγυμνωθω ησυχα εδω πισω?"
Μπραβο για την πιστη της στο ανθρωπινο ειδος και που επιβεβαιωθηκε.

Άγνοια κινδύνου; Το ξανθό ντεκαπάζ; Με γουστάριζε η χωριάτισσα; Δε θα μάθουμε ποτέ.

 

[gkalla]

Είπα να μην βάλω like επειδή δεν πήρες τηλέφωνο ή έστω οποιουδήποτε είδους κονέ με την ξανθιά αλλά τελικά λύγισα… Ήταν δίπλα και η γυναίκα μου…

 

[poised]

Είπα να μην βάλω like επειδή δεν πήρες τηλέφωνο ή έστω οποιουδήποτε είδους κονέ με την ξανθιά αλλά τελικά λύγισα… Ήταν δίπλα και η γυναίκα μου…

Κοίτα σε κάτι τέτοια είμαι συνήθως χέστης. Μη το έχω παρεξηγήσει, μη με πούνε πέφτουλα, μη την φέρω σε αμηχανία. Μία πρώην μου με κορόιδευε ότι τρεις μέρες κούναγε την ουρά της μέχρι να να κάνω το βήμα να την φιλήσω. Για να καταλάβεις μετά από διασκέδαση με φίλους, είχαμε καταλήξει μόνοι στο αυτοκίνητο, οδηγώντας για ώρες και τελικά βρεθήκαμε χαράματα σε "ρομαντικό" σημείο και εγώ να σκέφτομαι μήπως απλά θέλει να δει την θέα και το έχω παρεξηγήσει. Βέβαια αυτό συνήθως το παθαίνω με τα κορίτσια που θέλω πολύ.

Αλλά τώρα σοβαρά, δε νομίζω ότι η ξανθιά ήθελε κάτι πέρα από το να αλλάξει, βέβαια ήταν εξαιρετική ευκαιρία για να ανοίξεις κουβέντα και ότι γίνει, την οποία την έχασα.

 

[poised]

Πέρα απ'τους προορισμούς που με ενδιαφέρουν τουριστικά, διαβάζω με προσοχή γιατί μετά το καλοκαίρι ίσως έχω τη μοναδική ευκαιρία στη ζωή μου να φύγω για ταξίδι όσο πάει. Ευχαριστώ για την εξιστόρηση!

Εύχομαι να το καταφέρεις και να ξέρεις ότι δεν θα το μετανιώσεις. Είναι μοναδικό το αίσθημα ελευθερίας να μην έχεις (αυστηρό) πρόγραμμα, να μην ξέρεις που θα ξημερώσεις μεθαύριο και να έχεις την ευχέρεια να κάνεις ότι θες.

 

[turms]

Κοίτα σε κάτι τέτοια είμαι συνήθως χέστης. Μη το έχω παρεξηγήσει, μη με πούνε πέφτουλα, μη την φέρω σε αμηχανία. Μία πρώην μου με κορόιδευε ότι τρεις μέρες κούναγε την ουρά της μέχρι να να κάνω το βήμα να την φιλήσω. Για να καταλάβεις μετά από διασκέδαση με φίλους, είχαμε καταλήξει μόνοι στο αυτοκίνητο, οδηγώντας για ώρες και τελικά βρεθήκαμε χαράματα σε "ρομαντικό" σημείο και εγώ να σκέφτομαι μήπως απλά θέλει να δει την θέα και το έχω παρεξηγήσει. Βέβαια αυτό συνήθως το παθαίνω με τα κορίτσια που θέλω πολύ.

Αλλά τώρα σοβαρά, δε νομίζω ότι η ξανθιά ήθελε κάτι πέρα από το να αλλάξει, βέβαια ήταν εξαιρετική ευκαιρία για να ανοίξεις κουβέντα και ότι γίνει, την οποία την έχασα.

κοιτα για την μεδουσα , ειδικα αυτην την βλεπεις ευκολα γιατι ενα μεγαλο μερος ειναι πανω απο την επιφανεια...

τωρα για την κοπελα ρε φιλε...τι να πω...
δεν ξερω εκει που εισαι τωρα εχει καναν τοιχο?
ελπιζω οχι. εγω ακομα θα χτυπουσα το κεφαλι μου

PS μην νομιζεις και εγω θα κολουσα για αυτο στο λεω

 

[poised]

Είχα ξεχάσει ότι μπορούσα να το κάνω και αυτό...

Ο αεικίνητος οδηγός (μη νομίζει κανείς ότι άλλαζε ταχύτητα, απλά κούναγε το χέρι)

Η γάτα που είχε μπερδευτεί ότι είναι σκύλος

Και η ξανθιά την ώρα που γδύνεται για να αλλάξει μαγιό

Spoiler

 

[Extra muros]

Χαχά πήγες το clickbait σε άλλο επίπεδο! Μία ένσταση όμως, η γάτα δεν μπερδεύτηκε, πολλοί άνθρωποι αντίθεται είναι που μπερδεύονται και θεωρούν τις γάτες συλλήβδην απόμακρες και απρόσιτες. Είχα δύο γάτες κάποτε (ζουν δηλαδή και σε καλά χέρια, αλλά μακριά από μένα πια) που πάντα περίμεναν στην είσοδο και έκαναν χαρούλες όταν γύριζα. Ομολογώ βέβαια ότι να κάθονται έτσι ήσυχα στον ώμο να τις μεταφέρεις δε μου έκαναν τη χάρη. Μαγικά πλάσματα πάντως.

 

[poised]

Τρέχουμε τώρα τρέχουμε: Koh Lanta

Μετά την κλήση από την δουλειά μόλις την πρώτη μέρα, είχα κατανοήσει ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μου μένουν 7+/- 2 διαθέσιμες ημέρες πριν την αναγκαστική και άδοξη επιστροφή. Ήταν ένα ρίσκο που είχα πάρει πριν την αναχώρηση και όσο στενάχωρο και αν ήταν έπρεπε να προγραμματίσω με βάση την πραγματικότητα και όχι τους ευσεβείς πόθους.

Είχε έρθει η ώρα για μία δύσκολη απόφαση. Θα το πήγαινα χαλαρά απολαμβάνοντας την ζωή εκεί τριγύρω από το πουκέτ ή θα το πίεζα με ένα εξαντλητικό πρόγραμμα από το οποίο θα έβλεπα όσα περισσότερα μπορούσα αλλά επιφανειακά;

Εκεί στο hostel είχαν διάφορους οδηγούς (lonely planet, κλπ), οπότε μαζί και με κάποιες πληροφορίες από το ίντερνετ και τις συνοπτικές αλλά εξαιρετικές σημειώσεις μίας Καναδής που με άφησε όχι μόνο να τις δω αλλά και να τις βγάλω φωτογραφία, αποφάσισα ότι προτιμώ να το πλακώσω με όσα περισσότερα μπορώ και ότι γίνει.

Το πλάνο λοιπόν ήταν μέσα στις επόμενες 7 (+/-) ημέρες να έβλεπα Phi Phi (χωρίς διαμονή) και Krabi/Raylay απ' όπου υπήρχε πτήση επιστροφής της scoot σε περίπτωση που παρουσιαζόταν έκτακτη ανάγκη, με επανεξέταση ανάλογα το πως πήγαινε. Ήθελα - και χώραγε - να δω τουλάχιστον ένα νησί στα πέριξ του Πουκέτ εκτός από το phi phi. Τα πολύ μικρά νησάκια είχαν δυσκολία, δεν υπήρχαν καθημερινές συνδέσεις και χρειάζονταν δεύτερη διαμονή (ή και παραπάνω) για να επιστρέψεις, ενώ οι απόψεις που πήρα από άλλους στο χοστέλ που είχαν πάει έλεγαν ότι δεν ήταν και τόσο παράδεισοι όσο παρουσιάζονταν, αν όχι μάλλον βαρετά.

Η απόφαση ελήφθη για το Koh Lanta, λόγω της εύκολης μεταφοράς προς αυτό θα έφτανα έχοντας αρκετό χρόνο να δω το νησί, ενώ την επόμενη ημέρα είχε καράβι προς Πίπι που άφηνε αρκετό χρόνο να το δω και να φύγω αργά την ίδια μέρα για Κράμπι.

Καράβι για Koh Lanta δεν είχε απ' ευθείας, πήγαινες πρώτα Phi Phi και μετά αλλάζεις καράβι, αλλά το δεύτερο έφευγε σχεδόν αμέσως, τόσο που το είχα ξεχάσει ότι είχα αλλάξει, το θυμήθηκα με τις φωτογραφίες.

Πλησιάζοντας το πίπι συνειδητοποίησα ότι γινόταν τις καριόλας στην βόρεια παραλία, άλλωστε ήταν η μία από τις στάσεις των ημερησίων εκδρομών τόσο από Πουκέτ όσο και από Κράμπι. Θορυβώδεις βάρκες έρχονταν και φεύγανε όλη την ώρα, δεν φαινόταν και πολύ ευχάριστο.

Κυκλώσαμε το νησί βλέποντας μερικές ωραίες εικόνες από την απόκρημνη ανατολική πλευρά

Και φτάσαμε στο λιμάνι. Από εκεί και πέρα το ταξίδι προς Κο Λάντα δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο αφού είναι ανοιχτή θάλασσα χωρίς να συναντάς κάτι.

Η αποβάθρα στα βόρεια του νησιού που μας άφησαν ήταν λίγο απόμερη. Το χοστέλ που είχα διαλέξει ήταν κάπου 6 χιλιόμετρα μακριά στην long beach. Όπως ήταν φυσικό μας "περίμεναν" τουκτούκ, τα οποία για όσους δεν ξέρουν είναι οχήματα που έχουν προκύψει από σύνδεση καρότσας σε μηχανάκι.

Άρχισαν οι οδηγοί να ψαρεύουν πελάτες και για long beach ζήταγαν 30 δολάρια. Δε πάμε καλά λέω. Ήξερα ότι η τιμή ήταν βαριά το αντίστοιχο του 1 δολαρίου σε μπάτ το χιλιόμετρο δηλαδή κάπου 30*6=180 και παρόλο που ο ήλιος έκαιγε και η ζέστη ήταν πολύ, προτιμούσα να περπατήσω τα 500 μέτρα ως τον επόμενο "πολιτισμό" σύμφωνα με το maps.me όπου ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα άλλους με φυσιολογικές τιμές, παρά να τα δώσω κερατιάτικα στους απατεώνες. Αφού προσπάθησα να παζαρέψω ανεπιτυχώς, τους έλεγα εγώ 150 μπατ δίνω (με στόχο να πάω ως και 200 και μου λέγανε 5-10 φορές πάνω) το πήρα απόφαση ότι θα περπάταγα όταν τα περισσότερα τουκτουκ είχαν αναχωρήσει. Φορτώθηκα τα πράγματα και ένας από τους οδηγούς που είχα κάνει έντονα παζάρια πριν μου λέει, άντε πάμε, 150 για σένα γιατί πήρα και έναν άλλο.

Πηγαίνοντας τον έβγαλα κρυφά μια φωτογραφία γιατί μου θύμιζε κάτι αστείους μπούφους με τούφες

Το άλλο θύμα το πήγε κάπου στο χιλιόμετρο και του πήρε.... 25 δολάρια. Μόλις τον είδα να πληρώνει σοκαρίστηκα. Φύγαμε και του λέω καλά ρε συ δε ντρέπεσαι 25 δολάρια για 1 χιλιόμετρο; Πειράχτηκε ο τύπος, άρχισε να μου λέει ότι εκεί είναι Κο Λάντα και αυτές είναι οι τιμές, δεν τον πίστεψα φυσικά. Είδα ένα βούδα πάνω στο τουκτουκ και τον δείχνω, του λέω ο βούδας λέει να είσαι καλός άνθρωπος είσαι;

Και εκεί κάπου πειράχτηκε σοβαρά, δε θυμάμαι τι έλεγε αλλά άρχισε να φωνάζει τα δικά του με επιθετικότητα. Ντάξει τον είχα για πλάκα αν ήταν να παίξουμε τις μπουνιές αλλά αποφάσισα να ρίξω τους τόνους.

Φτάνοντας κοίταξα τα χρήματά μου και είδα ότι είχα χαρτονόμισμα για 100 και 200. Του λέω, έχω 200ρι, μη μου πεις ότι δεν έχεις ρέστα. Ααα λέει, δεν έχω. Είχα δει νωρίτερα το πορτοφόλι του που ήταν φίσκα στα χαρτονομίσματα, αποκλείεται να μην είχε, οπότε του απάντησα, οκ τότε θα πάρεις 100 και την επόμενη φορά θα θυμάσαι να έχεις ρέστα.

Εκεί είχαμε τον δεύτερο διαπληκτισμό. Σταμάτησε στο δρόμο, άρχισε να μου λέει ότι θα του δώσω 200 γιατί δεν είναι δικό του θέμα να έχει ρέστα, άκουσον άκουσον, τα πήρα και εγώ και σήκωσα φωνή. Κάποια στιγμή του λέω είσαι ψεύτης ότι δεν έχεις ρέστα, δείξε μου το πορτοφόλι σου και αν δεν έχεις θα σου δώσω 200 αλλιώς δε πληρώνω τίποτα.

Τον είχα στριμώξει αρκετά και εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε στα χέρια, άλλη όρεξη δεν είχα μεσημεριάτικα. Όμως ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το φταίξιμο ήταν σε μεγάλο βαθμό δικό μου. Τον είχα πιέσει πολύ, ξεκινώντας με την προσβολή με τον βούδα που δεν υπήρχε λόγος να την κάνω και στην συνέχεια λέγοντάς τον ψεύτη - που ίσχυε αλλά δεν είχε σημασία. Τον είχα κάνει να χάσει το "πρόσωπό του" (όπως λένε στην Ασία) και όταν φτάνει σε αυτό ο άλλος πρέπει να σώσει την "τιμή" του πάση θυσία ακόμα και με παράλογα πράγματα. Για να μην φάω καμιά μαχαιριά λοιπόν, αποφάσισα να ρίξω τους τόνους και βλέποντας ότι υπήρχε ένα εστιατόριο εκεί δίπλα, του έδωσα το 200ρι και του λέω πήγαινε κάνε ρέστα και γύρνα.

Τελικά ο τύπος δεν έμοιαζε απλά με μπούφο αλλά ήταν, γιατί μία που μπήκε και μία που βγήκε, δηλαδή δε προλάβαινε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να ζήταγε ρέστα, απλά το έβγαλε από το πορτοφόλι του και βγήκε πάλι να μου δώσει το 50ρι. Είχα ήδη πάρει τα πράγματά μου για παν ενδεχόμενο, οπότε δε συνέχισα μαζί του (δεν ξέρω και αν θα με πήγαινε). Του ευχήθηκα κάτι για την σεξουαλική του ευχαρίστηση, θεωρώ ότι μου ευχήθηκε κάτι αντίστοιχο στα προυκουτούκ και περπάτησα τα κάπου 10 λεπτά που έμεναν ως το χοστέλ, κάτω όμως από σκιά γιατί εκεί που με άφησε είχε ψηλά δέντρα. Μικρή η ζημιά, βρήκα το χρόνο να ηρεμήσω και να κάνω την αυτοκριτική μου. Είχα ξεχάσει τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς. Στην ΝΑ Ασία δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο και ακόμα και αν έχεις φωνάζοντας δεν θα το κερδίσεις, πρέπει να σπάσεις @@ επιμένοντας ευγενικά και υπομονετικά μέχρι να πετύχεις αυτό που θες. Όταν υπάρξουν εντάσεις το αποτέλεσμα είναι άγνωστο και ενίοτε επικίνδυνο.

Άφησα τα πράγματα στο hostel και έριξα μια ματιά στην long beach. Άδεια.

Νοίκιασα ένα μηχανάκι με στόχο να κάνω γύρα όλο το νησί.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Το οδικό δίκτυο στην Κο Λάντα μοιάζει με Α, καθώς το εντελώς νότιο τμήμα του νησιού είναι σχετικά απόκρημνο, θα μπορούσε να είναι Θ αλλά τα δύο παράλληλα τμήματα δεν ακουμπάνε οριακά.

Εγώ ξεκίναγα από τα μέσα της ανατολικής πλευράς και είχα στόχο να φτάσω στην κορυφή, να κατέβω το δεξί πόδι που κατέληγε σε μία πόλη με το πολλά υποσχόμενο όνομα old town και μετά να το πάρω ανάποδα και περνώντας από το κέντρο, να βγω πάλι πίσω ανατολικά οπότε θα συνέχιζα για τέρμα νότια από εκείνη την πλευρά, κάπου 40χλμ σύνολο. Ευτυχώς το maps.me που στηρίζεται στο openstreetmaps ήταν εξαιρετικό στο να σου δείχνει όλα τα σημεία ενδιαφέροντος, αλλά άθλιο στο να σε πάει καθώς η πλοήγηση του ήταν αργή, δούλευε μόνο με ανοιχτή οθόνη και μου πέθαινε την μπαταρία στο κινητό, οπότε δεν την χρησιμοποιούσα. Όχι ότι χρειαζόταν κιόλας.

Ξεκίνησα λοιπόν και ούτε 5 λεπτά στο δρόμο περνάω κάτι και αναρωτιέμαι "το είδα όντως αυτό τώρα ή το φαντάστηκα". Σταμάτησα στην άκρη, κοίταξα πάλι και ναι το είχα δει. Έκανα αναστροφή.

Μπήκα μέσα, όπου το μαγαζί ήταν άδειο και στην κουζίνα μόνο βρήκα μία ταϊλανδέζικα κυρία (υποθέτω μαγείρισσα). Δε θυμάμαι πως συνεννοηθήκαμε αλλά κατάλαβα ότι υπήρχε έλληνας ιδιοκτήτης και θα ερχόταν σύντομα, οπότε και περίμενα. Πράγματι μετά από λίγο ήρθε, μου έφτιαξε φραπέ (που παρόλο που ήταν στο μενού δε δέχθηκε να τον πληρώσω) και τα είπαμε για κάμποση ώρα. Ήταν ενδιαφέρουσα η ιστορία του για το πως βρέθηκε εκεί αλλά αυτό αφορά τον ίδιο και δεν θα την μεταφέρω εδώ. Τον ρώτησα "ρε συ μου φαίνεται άδειο το νησί γιατί;". Ηδη ο Αύγουστος είναι το τέλος της περιόδου για εκεί και έπρεπε να είχαν ήδη ξεκινήσει οι βροχές. Για την ακρίβεια είχε εκπλαγεί που το είχα επισκεφθεί τότε. Φεύγοντας έτσι γρήγορα όπως έφυγα για το ταξίδι είχα ξεχάσει εντελώς να κοιτάξω το τι γίνεται από καιρό και ήμουν τυχερός που πετύχαινα ήλιο ή συννεφιά αλλά όχι βροχές (ακόμα?). Γνώρισα την γυναίκα του και την κόρη του (επίσης από την Ελλάδα) μιλήσαμε και άλλο για την ζωή εκεί και κάποια στιγμή τους είπα ότι πρέπει να τους αφήσω γιατί δε θα προλάβαινα. Ήδη η στάση μου είχε φάει κάπου μιάμιση ώρα, που σήμαινε ότι θα με έβρισκε βράδυ στο δρόμο μετά.

Έφυγα και το πλάκωσα με γρήγορες στάσεις σε σημεία ενδιαφέροντος όπως ένα χωριό που ήταν πάνω σε πασσάλους (ήταν η ώρα της άμπωτης αλλά λογικά στην παλίρροια πλημμυρίζει)

Πλάκα είχε ότι ακόμα και τα μέρη που βάζανε τις προσφορές ήταν σε πασσάλους

Από κάτω όλες οι τρύπες στην άμμο ήταν από καβούρια με απίθανα χρώματα και σχήματα. Μερικά από αυτά είχαν μόνο μία (αλλά υπερισχυρή) δαγκάνα. Δεν ξέρω πολλά για την ερωτική ζωή των καβουριών, ούτε πόσες καβουρίνες κυκλοφορούσαν στην άμμο, αλλά επειδή ήταν η δεξιά ίσως να έπαιζε πολύ μοναξιά και να είχε προκληθεί από υπερβολική αυτοικανοποίηση.

Κάποια στιγμή στον δρόμο πέτυχα μία αγορά και έκανα μία γρήγορη στάση να την δω. Δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά σε έναν πάγκο είδα ανανάδες και είπα να πάρω έναν. Ρώτησα λοιπόν πόσο κάνει, τον ζύγισε και μου λέει 12 μπατ. Δε ξέρω πόσες φορές ρώτησα πάλι πόσο γιατί δεν το πίστευα. Ένας τεράστιος ανανάς και δεν πλήρωσα ούτε 30 λεπτά του ευρώ. Βέβαια πως θα τον άνοιγα δεν είχα σκεφτεί, δεν είχα μαχαίρι μαζί.

Η δυτική πλευρά του νησιού ήταν πολύ απομονωμένη, σπάνια πετύχαινα άλλο όχημα. Ο μικρός δρόμος μέσα στη φύση μου άρεσε πολύ.

Η old town μόνο town δεν ήταν, χωριό και αυτό με τα χίλια ζόρια. Μόνο αυτά τα λίγα ξύλινα κτήρια κάτι διαφορετικό είχανε που μου θύμισαν κάτι αντίστοιχο στην Μαλαισία, αλλά χοντρικά νομίζω ότι βλέπετε στην φώτο ήταν, τίποτε άλλο.

Η άμπωτη είχε πάλι τραβήξει τη θάλασσα πολύ μέσα, έκανα μία βόλτα στην αποβάθρα που έπαιζε πολύ ησυχία.

Και το πήρα πάλι πίσω για την ανατολική πλευρά από το μεσαίο πέρασμα

Στα ανατολικά ήταν ξεκάθαρα καλύτερα από θέμα πολιτισμού, υπήρχαν και μερικά resort αν και πάλι το νησί ήταν τρομερά ήσυχο.

Πέτυχα και κάτι μαϊμούδες στο δρόμο όπως πετυχαίνουμε εμείς κατσίκες στα χωριά και το πίεσα να φτάσω μέχρι την μπανάνα μπιτς. Είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος οπότε έβγαλα τα γυαλιά ηλίου και μετά από λίγο βρήκε και έπεσε κάποιο μαμούνι πάνω από το μάτι και με τσίμπησε. Πόναγα αλλά ευτυχώς δε φούσκωσε και συνέχισα.

Γι αυτό είχα χρόνια να δω singer ραπτομηχανές, πρέπει το εργοστάσιο να το γύρισε στις αντλίες καυσίμου

Αρκετές παραλίες στο νότο είχαν βράχια και δεν προσφέρονταν για μπάνιο

Όμως κατέληξα εδώ που ήταν εντάξει και έριξα την βουτιά μου απολαμβάνοντας την ησυχία και το δειλινό που έπεφτε μέσα στο ζεστό τροπικό νεράκι. Ήμουν ο μόνος άνθρωπος στην παραλία. Κάποτε πρέπει να υπήρχε ένα beach bar αλλά φαινόταν καιρό εγκαταλελειμμένο.

Στην επιστροφή σταμάτησα σε ένα εστιατόριο από αυτά που μου αρέσουν με ISO HACCP SQFI και άλλες πιστοποιήσεις (not). Το φαγητό ήταν καλό αν και κάπως γλυκό, μου θύμισε μαλαισία και συνειδητοποίησα ότι ήμουν πράγματι πολύ κοντά.

Στην επιστροφή είδα ένα πανηγύρι, στο οποίο σταμάτησα για λίγο αλλά δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Μάλλον τσίμπησα κάτι για τις γεύσεις, ίσως και όχι, δεν θυμάμαι. Πρόσεξα όμως ότι ήταν φίσκα στις μουσουλμάνες, ενώ και στην σκηνή ήταν μουσουλμανάκια και θυμήθηκα ότι ο νότος της Ταιλάνδης είχε αυτονομιστικό κίνημα που για χρόνια έβαζε βόμβες γιατί ήθελε την σύνδεση με την μουσουλμανική Μαλαισία. Τότε βέβαια η κατάσταση είχε κάπως βελτιωθεί και έτσι και αλλιώς το βασικό πρόβλημα ήταν κοντά στα σύνορα, όχι στο Λαντα.

Πατέντα για να διώχνει τα ζουζούνια. Έγραψε.

Πήγα πίσω στο χοστέλ, όπου ξεφορτώνοντας το μηχανάκι ανακάλυψα τον ανανά. Ζήτησα από την ρεσεψιόν ένα μαχαίρι, μου έδωσαν μία χατζάρα και τον τσάκισα. Δε ξέρω αν ήταν η διάθεσή μου, πάντως μου φάνηκε ο πιο γλυκός ανανάς που είχα φάει ποτέ. Τον έσφαζες και τρέχανε ζουμιά λες και έκοβες ζουμερό πορτοκάλι.

Έδωσα σε όποιον βρήκα γιατί δε μπορούσα να τον τελειώσω και δεν είχαμε ψυγείο να έτρωγα για πρωινό και την έπεσα νωρίς για ύπνο γιατί την άλλη μέρα είχα πρωινό ξύπνημα. Οι υπόλοιποι συγκάτοικοι ήταν από την Αυστραλία που είχαν έρθει για μπον βιβέρ, φύγανε για νυχτερινή διασκέδαση όταν έπεφτα για ύπνο και επέστρεψαν χαράματα. Μάλιστα ο ένας από αυτούς κοιμήθηκε έξω γιατί είχε πιει πολύ και ξέρναγε. Τους άκουσα όταν γύρισαν αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να τσαντιστώ, έβαλα τα ακουστικά με μουσικούλα και κοιμήθηκα πάλι.

@psilos3 Μιας που σου έχει βγει η φήμη του πότη, εδώ σου έχω την λύση αν δεν σε πιάσει το κρασί, η μπύρα αλλά ούτε και το ουίσκι

 

[psilos3]

@psilos3 Μιας που σου έχει βγει η φήμη του πότη, εδώ σου έχω την λύση αν δεν σε πιάσει το κρασί, η μπύρα αλλά ούτε και το ουίσκι

Χαίρομαι ιδιαίτερα που μεταλαμπαδεύεται ο Ελληνικός πολιτισμός και η κουλτούρα μας στα πέρατα της Ασίας και του κόσμου ολόκληρου. Αν αυτό δεν είναι δικαίωση, τότε τι;

(από τη Θεσσαλονίκη με αγάπη)

 

[poised]

Koh Phi Phi σε μια μέρα. Δηλαδή ούτε καν.

Την επόμενη το πρωί σηκώθηκα νωρίς νωρίς, πακέταρα το μαγιό και την πετσέτα που είχα αφήσει να στεγνώσουν, φυσικά μέσα στο δωμάτιο γιατί με το ερκοντίσιον να δουλεύει υπερωρίες φεύγει όλη η υγρασία γρήγορα. Aν το άφηνα έξω με 99% σχετική υγρασία πιο βρεγμένα θα τα έπαιρνα μέχρι να βγει ο ήλιος.

Μαζί με τουλάχιστον άλλο ένα άτομο μοιραστήκαμε τουκτούκ που μας κάλεσε η ρεσεψιόν και πήγαμε στην αποβάθρα με πολύ χαμηλό κόστος, ανάλογα αυτού που είχα υπολογίσει στην άφιξη. Καλά είχα κάνει και δεν είχα πιστέψει τον μπούφο ότι "αυτές ήταν οι τιμές", δεν ήμασταν στη νέα Υόρκη...

Πήραμε το καράβι, που μη νομίζει κανείς ότι ήταν κανένα blue star, περισσότερο σαν λεωφορεία 50 θέσεων ήταν και φτάσαμε στο Πίπι.

Με την άφιξη βρήκα ένα πρακτορείο και έκλεισα εισιτήριο για το τελευταίο καράβι για Κράμπι νωρίς το απόγευμα, ώστε να τους αφήσω και τα πράγματα εκεί. Αυτή τη φορά η υπάλληλος μου λέει "να είσαι εδώ 1 ώρα πριν για να πας στην αποβάθρα μέχρι μισή ώρα πριν αυστηρά". Την κοιτάω με δυσπιστία αλλά λέω κάτσε να ρωτήσω μήπως δεν κατάλαβα καλά. Συγνώμη αυτή δεν είναι η αποβάθρα; Και δείχνω το μέρος από το οποίο είχα κατέβει 30 μέτρα μακριά. Ναι μου λέει εκεί. Δηλαδή θα μου πάρει μισή ώρα να πάω από εδώ εκεί; Ησυχία. Με κοίταζε, την κοίταζα, καλά μου λέει, έλα 45 λεπτά πριν. Είπα να μην επαναλάβω το "δηλαδή θα μου πάρει 15 λεπτά" απλά την ρώτησα αν έχει τύχει να φύγει ποτέ το καράβι πριν την ώρα του. Κατάλαβε που το πήγαινα, οπότε μου είπε ότι οι οδηγίες ήταν να είμαστε αυστηρά μισή ώρα πριν στην αποβάθρα και αν όχι και το έχανα δεν θα μου έδινε τα λεφτά για το εισιτήριο πίσω. Εμένα δεν με ένοιαζε τόσο το εισιτήριο, αλλά το ότι δεν είχε άλλο μετά από αυτό, είχα κλείσει το χοστέλ στο Κράμπι οπότε θα με ανακάτευε να ξεμείνω. Επίσης μου είπε ότι κλείνανε εκείνη την ώρα για 2 ώρες, θα άνοιγαν αργότερα για την αναχώρηση και θα κλείνανε μετά, οπότε αν δεν ήμουν στην ώρα μου θα έμενε η βαλίτσα εκεί. Αυτό είναι αλήθεια ότι με πείραξε περισσότερο, θα άφηνα και όλα τα πράγματα αξίας (όπως το λάπτοπ) πίσω για να μη τα κουβαλάω οπότε της είπα θα είμαι σίγουρα μισή ώρα πριν, μη κλείσετε πριν από αυτό και σας ψάχνω για τα πράγματα.

To Πιπι μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με πεταλούδα (οκ όχι ακριβώς αλλά προσπαθώ να εξηγήσω), όπου το ένα "φτερό", το ανατολικό είναι απόκρημνο. Υπήρχαν δηλαδή κάποια μονοπάτια στο maps.me αλλά δε νομίζω ότι ήταν εύκολο να τα περπατήσεις. Από την άλλη το δυτικό "φτερό" είχε δύο τρεις δρόμους, ένας με άσφαλτο ως τα ξενοδοχεία τύπου μικρά resort και οι άλλοι χώμα. Μπορεί να μην επιτρεπόταν να νοικιάζουν μηχανάκια αλλά έτσι και αλλιώς δεν είχε νόημα γιατί δεν θα είχες τι να το κάνεις, μόνο οι μόνιμοι που δούλευαν μακριά είχαν.

Καλέ τι χαρούμενο το χρυσό μου που του βάλανε κολιεδάκι

Αποφάσισα να το κυκλώσω περπατώντας και να το δω όλο. Ήταν κάπου 3χλμ από άκρη σε άκρη, οπότε πες 8-10χλμ περπάτημα για τις επόμενες ώρες, σκέφτηκα ότι πριν φύγω έριχνα 10χλμ τρέξιμο για πλάκα, οπότε δεν θα ήταν τίποτα. Ξεκίνησα από το κέντρο μέσα από το χωριό βλέποντας τις πολύ φωτογενείς εικόνες που κατά καιρούς βλέπουμε στο ίντερνετ και ζηλεύουμε, όμως live.

Συνέχισα έτσι με ίδιες και ακόμα πιο όμορφες εικόνες

Μέχρι που το τσιμεντένιο μονοπάτι άρχισε να γίνεται χωματένιο, αλλά ήταν καλοδιατηρημένο με σκαλοπάτια και κάγκελα, έβλεπα στο maps ότι συνέχιζε οπότε συνέχισα.

Μετά το τελευταίο ξενοδοχείο όμως μετατράπηκε σε trecking μονοπάτι, όχι φοβερής δυσκολίας αλλά ας πούμε βράδυ ή βρεγμένο δε γινόταν, με μερικά σημεία που ήθελαν να κρατιέσαι από τις ρίζες των δέντρων ή σκοινιά για να κατέβεις.

Τελικά βγήκα στην τελευταία παραλία, που ήταν όμορφη και αποφάσισα ότι εκεί θα έκανα το μπάνιο μου

Προς το τέλος της ήταν ένα resort, το οποίο μάλλον ήταν στο τέλος περιόδου έτοιμο να κλείσει γιατί το bar και τα υπόλοιπα ήταν κλειστά, οπότε με ένα μικρό ρίσκο να μου έλεγαν να φύγω γιατί είναι ιδιωτικό, βρήκα ένα παγκάκι-κούνια και άραξα.

Έκανα το μπανάκι μου, έφτιαξα και καραβίσιο καφέ να το απολαύσω μιας που το μπαρ ήταν κλειστό και αποφάσισα να επιστρέψω από την πίσω πλευρά του δρόμου, στο κέντρο του νησιού.

Αυτό που δεν σου λένε οι 2d χάρτες και δεν φαντάστηκα και εγώ είναι ότι για να βγεις επάνω είχε μία τεράστια ανηφόρα. Μαζί με την ζέστη και την υγρασία, κόπηκα. Είχα ιδρώσει από πάνω μέχρι κάτω, δε μπορούσα να πάρω καλές ανάσες και βλαστήμαγα και λίγο την ώρα και την στιγμή που το αποφάσισα, πάλι καλά που δεν είχα κομπάσει σε κανέναν (εκτός από τον εαυτό μου νωρίτερα) για τα 10χλμ που έτρεχα για πλάκα στην Ελλάδα. Βγήκα στην κορυφή ολίγον κλασμεντάν, όπου ενώ περίμενα ότι θα είχε θέα, δεν φαίνονταν και πολλά. Το μόνο αξιόλογο ήταν ότι είχα περάσει και δει τις παράγκες αυτών που δούλευαν στα resort και που ο κανονικός τουρίστας δεν βλέπει.

Αυτό παίζει να ήταν το μόνο σημείο που είδα κάτι ωραίο μέσα στα δέντρα.

Και εκεί που λες πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει, τελείωσαν τα δέντρα και ήμουν και κάτω από τον καυτό ήλιο, με μαύρη μπλούζα, σε χωματόδρομο και χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να δεις.

Σε εκείνο το σημείο υπήρχε μόνο μία λύση, πάμε μπροστά να τελειώσει το μαρτύριο. Έβαζα αντιηλιακό κάθε τόσο πάνω στον ιδρώτα, έδιωχνα κάθε λογής μυγάκι που πέρναγε και κόλλαγε πάνω στη γλίτσα που είχα δημιουργήσει και μέτραγα τα μέτρα πέντε-πέντε-δέκα που λέει και το τραγούδι για να τελειώσουν.

Το μόνο αξιόλογο ήταν ο καινούριος φίλος που έκανα, είχε κόψει το σκοινί του και ήρθε να με προϋπαντήσει. Στην αρχή φοβήθηκα λίγο μη φάω καμία αλλά ήταν πολύ φιλικό και ξετρελάθηκε με την ιδρωτίλα και το αντιηλιακό μου, όλο με έγλυφε.

Μοσχάρι με μοσχάρι BFF.

Παρεμπιπτόντως η γλώσσα του ήταν σα γυαλόχαρτο, δεν ήταν και πολύ ευχάριστο αυτό που έκανε.

Βγήκα στον κεντρικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο, που ήταν κατηφορικός προς το κέντρο του νησιού και είχε σκια. Σε κάποιο σημείο κατεβαίνοντας είδα στο maps ότι από εκεί ξεκίναγε μονοπάτι για ένα σημείο ενδιαφέροντος σημειωμένο ως "the best view of the island".

Αντί να κατέβω κάτω να πιω τίποτα δροσερό να ξεκουραστώ αποφάσισα ότι θα φάω άλλη μία ανηφόρα να το δω γιατί ποιος ξέρει πότε θα ξαναπάω. Είχα χρόνο να το κάνω, αν και οριακό, οπότε δεν υπήρχαν περιθώρια να το πάρω χαλαρά γιατί φοβόμουν κυρίως για τα πράγματά μου, μη κλείσει το μαγαζί.

Οπότε το πήρα με σταθερό, γρήγορο βήμα προς τα πάνω, μάλλον είχα συνηθίσει και λίγο την ζέστη και υγρασία οπότε είχε ζόρι αλλά δε με πείραζε όσο στην αρχή. Σε ένα σημείο το μονοπάτι χώριζε και σταμάτησα να δω το GPS ποιο να ακολουθήσω. Εκεί ήταν και μία Γερμανίδα, η οποία πήγαινε και αυτή προς τα πάνω και επίσης δεν ήξερε τι να διαλέξει, οπότε αποφάσισε να πάμε μαζί. Εντάξει της λέω, αλλά εγώ πρέπει να πάρω το καράβι μετά οπότε βιάζομαι, αν δεν θες να το πας γρήγορα θα πρέπει να σε αφήσω πίσω.

Μου είπε ή ότι ήταν αθλήτρια ή ότι έκανε κάποιου είδους εντατική γυμναστική, δε θυμάμαι τώρα, πάντως δεν θα της ήταν πρόβλημα να το πάει γρήγορα, ίσα ίσα θα το διασκέδαζε. Φόραγε ένα ανοιχτό μπλουζάκι και είχε κάτι κοιλιακούς πέτρα οπότε την πίστεψα. Εγώ είχα και την τσάντα στην πλάτη με πετσέτες, νερά και άλλα, λίγο μπυροκοιλιά, έδειχνα περισσότερο τουρίστας και καθόλου αθλητικός.

Έλα όμως που μετά τα πρώτα μέτρα είχε πάθει ότι είχα πάθει εγώ στην αρχή φεύγοντας από το resort. Λαχάνιαζε, ίδρωνε, δε μπορούσε να μιλήσει και επειδή την λυπήθηκα σταμάταγα να πάρει μία ανάσα πότε πότε χωρίς να την αφήσω μόνη. Πόσες φορές άκουσα το "it must be a male/female thing, how can you go so fast" ούτε που θυμάμαι. Η αλήθεια είναι ότι ούτε και εγώ καταλάβαινα πως ξαφνικά είχα τόση αντοχή, ήταν το ότι είχα συνηθίσει από πριν ή το ότι το είχα στόχο;

Με τα πολλά φτάσαμε πάνω, που όντως είχε θέα που άξιζε τον ιδρώτα. Είχαν φτιάξει μία εξέδρα που έχει εγκατάσταση για καφέ αλλά χωρίς να λειτουργεί. Σε μία γωνία ήταν ένας ανέκφραστος παππούς που έμοιαζε 90 ετών. Καθόταν σε με μία καρέκλα με ένα φελιζολένιο κουτί μπροστά του και ένα μεγάλο χαρτί με τις τιμές φωτιά. Εκεί θυμήθηκα το "πόσο κάνει ένα μπουκάλι νερό στην έρημο". Ο παππούς ζήταγε την εξωφρενική τιμή των 4-5 δολαρίων για μία μεγάλη μπουκάλα νερό και παρόλο που είχα το δικό μου, είχε γίνει σα κάτουρο από την ζέστη και το σήκωνα πολύ το δροσερό. Προσπάθησα να κάνω παζάρια στον παππού, ανένδοτος. Χωρίς να μιλάει απλά έδειχνε το χαρτί. Του τα έδωσα, τι να κάνω και πήρα και ένα αναψυκτικό τσάι δώρο για την Γερμανίδα που το ήθελε και ακόμα δε μπορούσε να μιλήσει από την εξάντληση.

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και απόλαυσα το σχετικά δροσερό αεράκι εκεί πάνω

Θέα προς Πουκέτ μάλλον

Ότι φαινόταν από την βόρεια παραλία και τον χαμό από βαρκάκια.

Χαιρετήθηκα με την Γερμανίδα, η οποία μου δήλωσε ότι αφού ανέβηκε θα κάτσει να το απολαύσει και το πήρα προς τα κάτω.

Υπολόγισα τον χρόνο που μου πήρε να ανέβω και φοβήθηκα ότι θα αργούσα να είμαι πίσω στην ώρα μου, οπότε στο κατέβασμα το πήγα σχεδόν τρέχοντας και περνώντας και μέσα από τις αυλές κάτι σπιτιών για να κόψω δρόμο και να μην πάω από τον φιδίσιο δρόμο. Βέβαια σα χαζός δεν σκέφτηκα ότι δεν ήταν δυνατόν να μου πάρει όσο χρόνο μου πήρε ανεβαίνοντας το κατέβασμα και έφτασα στο πρακτορείο πολύ νωρίτερα.

Χρειάζεται να το πω ή το έχετε καταλάβει ήδη; Έφτασα στο πρακτορείο, λέω στην κοπέλα "είδες που σου είπα θα είμαι στην ώρα μου;", φορτώθηκα τα πράγματα και μου λέει που πας; όχι ακόμα.

Την έβγαλα λοιπόν στο πρακτορείο "έτοιμος" για αναχώρηση μέχρι 2 λεπτά πριν την πραγματική αναχώρηση του πλοίου, όχι το δήθεν μισάωρο πριν, όπου ήρθε ένας τύπος, έκανε νόημα, περπάτησα την αποβάθρα εντός 1 λεπτού και τέλος.

Δύο πράγματα τους γλίτωσαν το να αρχίσω τα καντήλια. Το ένα ότι είχε ερκοντίσιον και το δεύτερο ότι πήρα κάτι να πιω και να φάω, κάτι βέβαια που μπορούσα να είχα κάνει και μέσα στο καράβι. Όμως μια του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρίτη δεν την πάταγα πάλι.

Φτάνοντας Κράμπι και βλέποντας την καταιγίδα αγχώθηκα ότι από εκεί και πέρα θα την έβγαζα με βροχές. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ και μέχρι να κατέβω δεν έβρεχε αν και είχε βαρύ καιρό.

Το χόστελ που είχα κλείσει το είχε μία λίγο ιδιόρυθμη (να το πω πιο όμορφα) ταιλανδέζα, γύρω στα 35-40. Ένα από τα πράγματα που μου είπε ήταν "μπρεκφααα ιζ του σλαιι οφ μπρεεε, ουα εεεεεγκ" και δε θυμάμαι τι άλλο, δηλαδή "breakfast is two slices of bread, one egg" κλπ, οπότε της λέω για να την πειράξω "ναι αλλά εγώ τρώω 3 φέτες ψωμί στο πρωινό". Αγρίεψε και ξαναέπαιξε την κασέτα "breakfast is two slices of bread" μόνο που στο τέλος πρόσθεσε έντονα ONLY. Κόντεψα να πεθάνω από τα γέλια, λες και αν έτρωγα 3 θα έπεφτε έξω. Οπότε της λέω "εντάξει, δύο, κατάλαβα" και ηρέμησε. Την έκοψα ότι πήγαινε να το παίξει αυστηρή γιατί πρέπει να είχε δει διάφορα με άλλους πελάτες αλλά κατά βάθος ήταν καρδούλα, οπότε δεν την παρεξήγησα.

Είχε και αυτό, κάτι κατσαριδάκια μέσα στο βάζο (ευτυχώς δε βγαίνανε έξω). Το χαρτάκι πάνω έλεγε "for good luck".

Της λέω "εξήγησέ του μου αυτό"; Μου λέει αυστηρά πάλι "for good luck". Ναι της λέω, το διάβασα, αλλά θέλω να μου εξηγήσεις γιατί μου αρέσει πολύ η ταιλανδέζικη κουλτούρα και θέλω να μάθω (απλά περίεργος ήμουν). Κάπως μαλάκωσε και μου εξήγησε κάτι που κατάλαβα ως "όπως οι κατσαρίδες είναι εκατοντάδες έτσι να είναι και οι πελάτες".

Νοίκιαζε και μηχανάκια (φυσικά) και επειδή είχε 24ωρη ενοικίαση (κάποιοι το είχαν από το πρωί ως το βράδυ) το πήρα από εκείνη την ώρα μέχρι την επόμενη το απόγευμα για να μην κάθομαι και πήγα μία μεγάλη βόλτα να δω τα πέριξ.

Στον δρόμο τα σύννεφα βάρυναν πάλι, εδώ σε ένα δρόμο που έμοιαζε λες και τα είχαν φτιάξει για την ναζιστική γερμανία

Κάποια στιγμή ένιωσα δύο τρεις σταγόνες και έχοντας εμπειρία από την βροχή εκεί που δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς, σταμάτησα αμέσως σε φάση σπινιά και έτρεξα κάτω από μία τέντα. Μέχρι να φτάσω έριχνε καρέκλες. Ευτυχώς δεν κράτησε πάνω από 5-10 λεπτά και έτσι συνέχισα.

Έφτασα ως την Ao Nam, χωρίς να έχω σκοπό να πάω προς Raylay λόγω ώρας

και από εκεί μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνω το πήρα ως την Ao Nang

Όπου έφτασα δειλινό

και έκανα το δεύτερο μπάνιο της μέρας σε απολαυστικό περιβάλλον (για τα γούστα μου)