Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Krabi και Raylay: Ημέρα υπερβολικής φυσικής δραστηριότητας και υπερβολικά αφύσικης ηλιθιότητας

Το πρωί ξύπνησα νωρίς νωρίς πάλι και κατέβηκα για πρωινό για μία γεμάτη ημέρα. Η ιδιοκτήτρια μου έβαλε δύο φέτες ψωμί "μόνο" οπότε δεν άντεξα να μην την τρολάρω πάλι και της λέω, "να σου πω, επειδή πεινάω σήμερα, θα μου βάλεις μία τρίτη φέτα αφαιρώντας την από το αυριανό πρωινό;" Η πρώτη της αντίδραση ήταν να το σκεφτεί, μετά κατάλαβε ότι την δουλεύω, πήρε την διεθνή γυναικεία γκριμάτσα του "σε μισώ τώρα" αλλά τελικά χαμογέλασε το οποίο προσπάθησε να κρύψει παίρνοντας το αυστηρό μαμαδίστικο ύφος του "μη με κάνεις να γελάω, το εννοώ". Και μετά από λίγο μου είπε αν θέλω και άλλο ψωμί να πάρω, κάτι που δεν έκανα, όμως κατάλαβα ότι κατά βάθος ήταν καλούλα, απλά περίεργη.

Την μέρα είχα προγραμματίσει να την περάσω κυρίως στην Raylay. Από όλα τα υπόλοιπα στο Κράμπι το μόνο που θεώρησα αξιόλογο ήταν ένας ναός λίγο έξω από τα βόρεια της πόλης, ο Wat Tham Suea (Tiger Cave Temple). Εκτίμησα ότι ήταν καλύτερα να πάω να τον δω πρώτο να ξεμπερδεύω νωρίς.

Είχε και πολλές μαϊμούδες οι οποίες το έχουμε πει δεν είναι να είσαι κοντά.

Ένα άνοιγμα στους βράχους δεν έλεγε και πολλά

Είχα ξεχάσει και τον βασιλιά που είχε πεθάνει και είχαν επίσημο πένθος, αλλά περισσότερο για αυτό αργότερα.

Εδώ μάλλον οι μάγκες παίζανε μπαρμπούτι

Μερικές μαϊμούδες ήταν οι πιο επιθετικές που έχω πετύχει. Κάποια στιγμή μία τους έκλεψε την τσάντα μίας κυρίας όπως περπάταγε και άρχισε να τρέχει γιατί άλλες μαϊμούδες προσπαθούσαν να κλέψουν την τσάντα από την πρώτη, τα πράγματα της κυρίας σκόρπιζαν εδώ και εκεί και τρέχαμε να μαζέψουμε ότι μπορούσαμε πριν τα πάρουν και αυτά. Όταν πήγαινες κοντά σου έβγαζαν δόντια και αν κάνεις το λάθος να το παίξεις επιθετικός, αντί να κάνουν πίσω έρχονταν κατά πάνω σου σαν βελζεβουλάκια. Ειδικά αν έβλεπαν κάποιο να κρατά πλαστική σακούλα έκαναν ότι μπορούσαν για να την πάρουν, θεωρώντας ότι μέσα είχε φαγητό. Ακόμα και κάτι αδέσποτα σκυλιά στο χώρο τις φοβόντουσαν.

Τέλος πάντων, ο ναός κάτω δε έλεγε πολλά αν και το περιβάλλον ήταν όμορφο, όμως είχε αυτό.

Το σκέφτηκα και τελικά κατέληξα να το αποτολμήσω και ας έχανα κάποια ώρα. Είχαν πάρει και τα μυαλά μου αέρα από την προηγούμενη στο Πίπι, έτρεχα και εκείνα τα 10χλμ για πλάκα πριν ξεκινήσω, χίλια σκαλιά έχει και το Παλαμίδι που τα έχω κάνει (ξέχασα βέβαια ότι τα είχα κάνει στο δημοτικό και μάλλον όχι μέχρι πάνω), τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ, το πήρα ανεβαίνοντας σταθερά και λίγο γρήγορα. Εντυπωσιάστηκα κιόλας από την αντοχή μου, άργησα να λαχανιάσω και έβγαινε πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα.

Αυτό όμως για τα πρώτα ξέρω 'γω 100-200 σκαλοπάτια. Μετά σε πολλά σημεία ήταν πολύ μεγάλα τα πατήματα, ακόμα και για ευρωπαϊκά δεδομένα, δηλαδή έκανες ένα σκαλί και ανέβαινες όσο δύο. Και για να γίνει πιο γελοίο, πότε πότε έβγαινε ο καυτός ήλιος μέσα από τα σύννεφα για να έχεις και το τσουρούφλισμα σαν έξτρα βαθμό δυσκολίας.

Για άλλη μία φορά κόπηκα. Ίδρωσα από πάνω μέχρι κάτω, σκέφτηκα τις λαθεμένες επιλογές της ζωής μου, όσα μου έλεγε η μαμά ότι θα πάθω αν δεν την ακούω, τους ανθρώπους που είχα στεναχωρήσει και πάει λέγοντας. Όμως ανέβαινα.

Σε κάποια από τις στάσεις που έκανα όλο και πιο συχνά, κοντά στα 2/3 του ανεβάσματος, είχα βρει μία σκιά και καθόμουν να πάρω ανάσα. Το είχα βάλει στόχο ότι θα έφτανα επάνω από πείσμα, έστω και αν μου έπαιρνε όλη μέρα, αλλά σαν παρουσιαστικό πρέπει να ήμουν να με κλαίνε και οι ρέγγες.

Και κάπου εκεί είδα δύο 60ρηδες τύπου πρώην μποντιμπιλντεράδες, εμφανώς γκέι, να ανεβαίνουν τα σκαλιά γρήγορα σε φάση τσοπ τσοπ και να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Είπα να σηκωθώ να αρχίσω να ανεβαίνω πάλι μη με δουν να κάθομαι και ξεφτιλιστώ, αλλά μετά λέω δε γαμιέται, ας ξεφτιλιστώ. Με είδαν έτσι όπως ήμουν για κλάματα και αποφάσισαν να μου δώσουν κουράγιο, τύπου "έλα μπορείς θα τα καταφέρεις, είσαι δυνατός", το οποίο ήταν ένα από τα πιο σουρεάλ αλλά και χαριτωμένα πράγματα του ταξιδιού. Από την μια να "ντρέπομαι" που ένας 60ρης με έχει ξεφτιλίσει από την άλλη να μη μπορώ να πάρω πλήρη ανάσα να τους πω ότι μην ανησυχείτε, θα το βγάλω και ταυτόχρονα να ακούω αμερικανικού τύπου motivational speaking από ξυρισμένα μούσκουλα με ροζ τάνκ τοπ και να λέω τι ζω τώρα...

Με τα πολλά έφτασα επάνω στη "καμπάνα" που εντάξει, άξιζε για την εμπειρία της ολοκλήρωσης του στόχου αλλά δεν θα το ξανακάνω ποτέ στη ζωή μου (είχε και ένα βούδα πιο πίσω).

Είχα ιδρώσει τόσο που τα ρούχα μου είχαν ποτίσει λες και τα έβγαλα μόλις από την μπουγάδα. Εκεί πάνω φύσαγε δροσερός αέρας και φοβήθηκα ότι θα πουντιάσω, οπότε βρήκα ένα σημείο πίσω από ένα βράχο με έναν ελέφαντα και άλλαξα σε όσα δεύτερα κουβάλαγα, με κίνδυνο να μου την πουν ότι ήμουν ασεβής σε χώρο ιερό. Άφησα τα βρεγμένα πάνω στον βράχο και λόγω του αέρα και του σποραδικού ήλιου πολύ σύντομα είχαν σχεδόν στεγνώσει.

Εδώ το κράμπι στην ευθεία στο βάθος

Έβγαλα πολλές φωτογραφίες από διάφορες πλευρές, μάλλον περισσότερο για να έχω δικαιολογία να καθυστερήσω την κατάβαση και μόλις είδα την ώρα που είχε περάσει μάζεψα όσες δυνάμεις είχα και ξεκίνησα για κάτω.

Βρήκα έναν τρόπο να "γλιστράω" τα σκαλιά βάζοντας το πόδι πλάγια στην ακμή του σκαλιού και αφήνοντάς το να πέσει στο επόμενο ενώ περίπου κρατιόμουν από τα κάγκελα, κάτι που έκανε την κατάβαση πολύ γρήγορη (και επικίνδυνη) και πάλι όμως νομίζω μου πήρε πάνω από 20 λεπτά να κατέβω. Ατέλειωτα τα σκαλιά.

Αντιηλεκτροπληξιακό από τα Lidl

Κάτω πάλι οι μαϊμούδες, μία από τις οποίες έκλεψε ένα αναμμένο τσιγάρο από έναν τύπο όπως το είχε στο στόμα του και γύρναγε γύρω γύρω κρατώντας το στο χέρι. Να το πάρεις πίσω ούτε λόγος. Ανέβηκε πάνω σε ένα νοικιασμένο μηχανάκι, που άνετα μπορούσε να του κάνει ζημιά στο κάθισμα και να το πληρώνει ο κακομοίρης που το νοίκιασε ή να βάλει καμία φωτιά σε τίποτα. Είπαμε, κωλόζωα.

Αυτά παθαίνεις άμα χαλάς τα λεφτά σου σε πρόσφορα αντί για να μάθεις αγγλικά

Είχα καταναλώσει πολύ περισσότερο χρόνο της μέρας απ' όσο είχα υπολογίσει αρχικά, οπότε αποφάσισα ότι δεν θα έτρωγα σε εστιατόριο για μεσημέρι. Έκανα μία στάση σε ένα Big C (κάτι σαν ΑΒ Βασιλόπουλος Ταϊλάνδης), πήρα στα γρήγορα προμήθειες για μετά και το πλάκωσα προς Ao Nang, την παραλία απ' όπου πας στην Raylay.

Διάλεξα να χρησιμοποιήσω έναν δρόμο που δεν ήταν ο προτεινόμενος γιατί σύμφωνα με το GPS μου φάνηκε ότι πήγαινε στην ίδια κατεύθυνση. Όντως έτσι ήταν, αλλά δεν ήταν κεντρικός, πέρναγε μέσα από φυτείες και ήταν άδειος από κίνηση. Εκτός του ότι ήταν όμορφα μου επέτρεψε να πλακωθώ σε ταχύτητα για να φτάσω πιο γρήγορα. Ήταν η δεύτερη φορά (μετά το κατέβασμα) που έκανα κάτι επικίνδυνο χωρίς να το σκέφτομαι, συμπεριλαμβανομένου να τραβάω με το ένα χέρι σέλφι βίντεο οδηγώντας με το άλλο σα μουρλός. Έτσι και είχα σαβουριαστεί μέσα εκεί μπορεί να πέρναγε και μισή μέρα μέχρι να περάσει κάποιος να με δει και να με μαζέψει.

Τέλος πάντων ευτυχώς έφτασα σώος. Άφησα κάπου χύμα το μηχανάκι και περίμενα (όχι πολύ) τη βάρκα για raylay, η οποία δεν είναι προσβάσιμη οδικώς.

Η διαδρομή μου είχε έφτιαξε την διάθεση και ο ήλιος που άρχισε να βγαίνει με έφτιαξε ακόμα περισσότερο. Όμως από εδώ και πέρα η βλακεία μου απλά θα πολλαπλασιαζόταν σε επικίνδυνα επίπεδα.

 

[poised]

Κάπως αστείο είναι ότι για να πάρεις την βάρκα μπαίνεις μέσα στο νερό, κρατώντας ψηλά τα πράγματά σου και προχωράς προς τα πιο βαθιά που σε περιμένει. Φτάνοντας εκεί, που για κάποιους πιο κοντούς το νερό μπορεί να τους έρχεται στη μέση βρίσκεις μία μικρή φορητή σκάλα ή πλαστική καρέκλα, πάνω στην οποία πρέπει να ισορροπήσεις για να πηδήσεις πάνω στην βάρκα που κουνιέται στο κύμα.

Το σύντομο ταξίδι 10-15 λεπτών προς την δυτική παραλία (στην ανατολική πας μόνο αν μένεις στο resort) σε προϊδεάζει για το όμορφο περιβάλλον που θα συναντήσεις.

Με ένα πήδουλο βρίσκεσαι πάλι στη θάλασσα και βγαίνεις έξω. Εδώ η δυτική παραλία.

Είχα αρχίσει να πεινάω, οπότε έψαχνα για ένα σημείο που θα είχε σκιά να τσιμπίσω ότι είχα πάρει. Προχώρησα στο τέρμα της παραλίας, περίπου πίσω από την βάρκα που φαίνεται στην πάνω φωτογραφία.

Καβουροπατήματα

Βρήκα ένα απάγκιο μέσα στη ζούγκλα κάτω από τους βράχους με πολύ ησυχία και πουλάκια να ακούγονται και έφαγα, ήπια και καφέ που είχα πάρει σε κλειστό δοχείο και πολύ το χάρηκα. Ήμουν πάλι σε αυτή την χαζή κατάσταση ευδαιμονίας.

Κοιτώντας λοιπόν το maps.me, συνειδητοποίησα ότι περίπου από εκεί που ήμουν ξεκίναγε ένα φιδίσιο μονοπάτι, το οποίο έφτανε σε ένα σημείο που ήταν σημειωμένα σημεία ενδιαφέροντος θέας. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα έπρεπε να δώσει βάση στο "περίπου", εγώ δεν του έδωσα.

Περπατώντας λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, αποφάσισα ότι το μόνο σημείο που μπορούσε να ξεκινά το μονοπάτι ήταν στο κέντρο της παρακάτω φωτογραφίας και φορτώθηκα την τσάντα στην πλάτη και αποφάσισα να το ακολουθήσω.

Πάλι ο προσεκτικός αναγνώστης θα δει τον βράχο από πίσω. Τον σκαρφάλωσα και μόνο όταν έφτασα επάνω, κάπου 4-5 μέτρα, συνειδητοποίησα ότι:

1ον, ήταν πολύ ψηλός, δεν του φαινόταν από κάτω
2ον, σε μερικά σημεία ήταν πολύ κοφτερός, οι ασβεστολιθικές πέτρες όταν σπάνε κάνουν επιφάνειες σαν μαχαίρια
3ον, μαααααλον ήταν επικίνδυνο αυτό που έκανα, καθώς ήμουν μόνος εκεί καθ έτσι και είχα πέσει δεν θα ξέρω αν θα με έβρισκε κανείς
4ον, θα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνο να προσπαθήσω να κατέβω από το ίδιο σημείο

Ταρακουνήθηκα λίγο για την "ελαφριά την καρδία" απόφαση που είχα πάρει να σκαρφαλώσω αλλά τώρα το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ακολουθήσω το μονοπάτι. Όμως όσο περπάταγα προς το μοναδικό μέρος που μπορούσα να περπατήσω, τόσο προφανές γινόταν ότι το μονοπάτι δεν ήταν εκεί.

Προς την θάλασσα δε μπορούσα να πάω, είχε κοφτερά βράχια, οπότε συνέχισα μέσα στη ζούγκλα απομακρυνόμενος κι άλλο, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα φτάσω στο σημείο ενδιαφέροντος και θα πιάσω το κανονικό μονοπάτι.

Η κατάσταση δεν γινόταν καλύτερη, περπάταγα σε μισό μέτρο χώμα, με το κενό από κάτω στα δεξιά και τον βράχο δεκάδες μέτρα από πάνω μου στα αριστερά.

Κάποιες φορές έπρεπε να κάνω τον ταρζάν για να συνεχίσω

Να μην λέω μαλακίες, είχα φοβηθεί, κυρίως γιατί είχα καταλάβει ότι αν συνέβαινε κάτι, έστω και απλό, πχ να στραμπουλήξω το πόδι μου, θα μου ήταν εντελώς αδύνατο να ειδοποιήσω κάποιον να έρθει να με πάρει. Και το κινητό να δούλευε, πιο νούμερο να καλέσεις και πως να εξηγήσεις και σε ποια γλώσσα που ήμουν;

Ευτυχώς μετά από λίγο άρχισε η φύση να περιορίζεται, να μεγαλώνει ο χώρος στον οποίο είχα να περπατήσω και να γίνεται πιο βατός, ενώ στην συνέχεια άκουσα από μακριά φωνές ανθρώπων και αναθάρρησα. Μέχρι και θέα είδα και την έβγαλα φωτογραφία.

Συνεχίζοντας προς τις φωνές, πέτυχα αρχικά μία κοπέλα, της οποίας της έκοψα την χολή κυριολεκτικά από εκεί που εμφανίστηκα ξαφνικά. Οι φίλοι της κάνανε αναρρίχηση πιο δίπλα στο βράχο.

Πως στην ευχή ήρθες εσύ από εκεί; Έχει μονοπάτι;
Όχι της λέω, μόλις το έκανα και παραλίγο να το ονομάσουν στην μνήμη μου.

Τα είπαμε για λίγο, ήταν από την Ευρώπη, ζούσε στην Αυστραλία και είχαν έρθει εκεί με τον γκόμενο και την παρέα του για αναρρίχηση, καθώς ήταν ένα από τα πιο διάσημα μέρη για αυτό. Δεν το ήξερα, έτσι το έμαθα.

Αυτή ήταν εντελώς αρχάρια, οπότε έκανε τα training, τύπου 2-3m από το έδαφος με σκοινί ασφαλείας και προστατευτικά. Εγώ που ήμουν εντελώς πιο αρχάριος και εντελώς πιο ηλίθιος από αυτήν είχα πριν ανέβει 4-5 μέτρα μόνος μου χωρίς τίποτα.

Την ρώτησα από που είχε έρθει εκεί, μου έδειξε το μονοπάτι που ήταν δίπλα στην θάλασσα (αυτό που έψαχνα).

Μας είδε και ο γκόμενος από ψηλά ότι τα λέγαμε πολύ ώρα και αποφάσισε να κατέβει να δει τι γίνεται μη του φάω την κοπέλα

Δεν το πήρε από την σκάλα, κατέβηκε με τα σκοινιά κάθετα και κάπου λίγο γλίστρησε, ο βράχος τον έκοψε στο στήθος και έτρεχε το αίμα. Το πατσάρισε, έβαλε ιώδιο και κάτι σαν αυτοκόλλητα, τα είπαμε λίγο και με αυτόν και όπως ετοιμαζόμουν να φύγω έβλεπα ψηλά στον βράχο ένα άνοιγμα, από το οποίο πότε πότε βγαίνανε κεφάλια ανθρώπων.

Τι είναι αυτό ρε παιδιά; Ααα λέει είναι σπηλιά (μάλλον η bat cave), στην οποία ξεκίναγες από την δίπλα παραλία και βγαίνεις εκεί. Αυτό ήταν σημειωμένο στον χάρτη σαν ένα μονοπάτι ευθεία, απλά ήταν αδύνατο να καταλάβεις ότι όποιος το σημείωσε εννοούσε ότι ήταν μέσα στον βράχο.

Το άνοιγμα της σπηλιάς ήταν περίπου δύο μέτρα από το τέλος της σκάλας. Και σαν να μην είχα καταλάβει τίποτα από ότι είχα πάθει πριν, τους λέω, "να σας πω ρε παιδιά, η σκάλα με κρατάει;"

Με κοίταξαν διερευνητικά. "Μάλλον".

"Αν ανέβω μέχρι το τέρμα της σκάλας δε μου φαίνεται και πολύ δύσκολο να σκαρφαλώσω 2 μέτρα και να μπω από εκεί προς την πίσω παραλία να μην κάνω τον κύκλο, τι λέτε;"

Είδα το βλέμμα τους που έλεγε "τρελός είναι αυτός ή το παίζει".

"Δηλαδή να μη το προσπαθήσω καν γιατί νομίζω ότι το έχω"

Κενά βλέμματα πάλι. Και ευτυχώς που δεν το προσπάθησα τελικά, παρόλο που ήμουν έτοιμος, γιατί έτσι και έπεφτα από κει πάνω δε θα επιβίωνα. Ειλικρινά δε ξέρω γιατί σκεφτόμουν τόσο ηλίθια, με είχαν χτυπήσει οι ενδορφίνες από την υπερένταση το πρωί και ήμουν μαστουρωμένος;

Τους χαιρέτησα και πήρα το (σωστό) μονοπάτι για πίσω αυτή τη φορά, το οποίο ήταν και εξαιρετικά εύκολο. Βγήκα πίσω στη παραλία, η οποία είχε διπλασιαστεί λόγω της άμπωτης.

Και επειδή δεν είχα πολύ χρόνο το πήρα γρήγορα για την πίσω παραλία.

Στο δρόμο σε ένα σημείο είδα αυτό

Θα έλεγε κανείς ότι το είχα μάθει το μάθημά μου. Οοοοοοοχι. Χωρίς να το σκεφτώ, ξεκίνησα να σκαρφαλώνω πάλι.

Είχε πολύ λάσπη και γλίστραγε, είχα γίνει κόκκινος από το χώμα, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα, είπαμε, μαστούρα.

Βγήκα επάνω, όπου είχε ένα μονοπάτι αριστερά και ένα δεξιά. Το αριστερά πήγαινε σε ένα σημείο θέας (σύμφωνα με το gps) το δεξιά σε μία λίμνη. Ξεκίνησα για την λίμνη, αν και το μονοπάτι εκεί ήταν μέσα στη λάσπη, μιλάμε για αυτή την κολλώδη που πάταγες και χρειαζόταν δύναμη για να βγει πάλι το πόδι. Δεν πήγα πολύ γιατί έρχονταν πίσω κάποιοι άλλοι. Τους ρώτησα αν είχαν φτάσει μέχρι τη λίμνη. Μου είπαν ναι. Άξιζε; Κούναγαν το κεφάλι σκεφτικά, "μμμμ, μάλλον". "Άρα να παώ"; Φίλε μου λέει ο ένας, έχει τρομερή λάσπη, κοίτα έχασα το παπούτσι μου και γυρνάω ξυπόλητος. "Πόση ώρα σας πήρε;", "περίπου 45 με 1 ώρα". Αυτό ήταν το μόνο το οποίο δε μου άρεσε, ακόμα και μιάμιση ώρα να το έκανα πηγαινέλα θα σήμαινε ότι στο γυρισμό θα είχε πέσει το φως και για κάποιο λόγο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αυτή τη φορά λειτούργησε.

Πήγα μέχρι το σημείο της εύκολης θέας, έβγαλα φωτογραφία και κατέβηκα.

Στο κατέβασμα γλίστρησα σε ένα πάτημα αλλά συνέχισα να κρατάω το σκοινί όσο πιο δυνατά μπορούσα. Καθώς δεν στηριζόμουν, έχασα την ισορροπία μου και καταλαβαίνοντας ότι θα χτυπήσω βράχο, ευτυχώς έστριψα να βάλω την τσάντα που είχα στην πλάτη προς το βράχο. Δεν ξέρω πως το κατάφερα αυτό καθώς δεν είχα καμία πρότερη εμπειρία. Η κρούση ήταν τόσο έντονη που πόνεσα, παρόλο που η τσάντα είχε λειτουργήσει σαν μαξιλάρι και οι κοφτερές πέτρες δεν με είχαν ακουμπήσει. Και εκεί για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκανα.

Κατέβηκα κάτω γεμάτος λάσπες. Πήγα στην παραλία, έκανα το μπάνιο μου, τράβηξα γρήγορα φωτογραφίας και επέστρεψα να πάρω κάποιο από τα τελευταία καράβια για πίσω καθώς με την δύση του ήλιου σταμάταγαν.

Εκπαιδευτική αναρρίχηση... Πφφφ, σκοινιά, μέτρα ασφαλείας και κουραφέξαλα.

Εδώ έκανα το γρήγορο μπάνιο μου

Να και μία περίεργη μαιμού η οποία κράταγε αποστάσεις μόνη της

(συνεχίζεται)

 

[Smaragda53]

Τα νερά πως είναι εκεί? Είναι καθαρά και δροσερά όπως στις Κυκλάδες ή θολά και ζεστά?

 

[poised]

Πίσω στην Ao Nang έφτασα πάλι δειλινό. Πηδώντας από την βάρκα στο νερό βράχηκα ως τα @@ οπότε αφού συνέβη είπα να το συνεχίσω με ένα ακόμα γρήγορο μπανάκι, χωρίς πίεση χρόνου.

Άφησα τα πράγματα στην παραλία, έριξα τη βουτιά και βγήκα πάλι. Εκείνη την μέρα είχα βάλει άσπρη μπλούζα (είχα μάθει μετά το μαρτύριο περπάτημα με μαύρη μπλούζα στο Πιπι). Εξαιρετική επιλογή για το ανέβασμα στον ναό, τραγική για τις αναρριχήσεις. Παρόλο που την έπλυνα και έτριψα στο θαλασσόνερο, η κοκκινίλα της λάσπης δεν έφευγε. Τελικά δεν έφυγε ποτέ, ούτε με πλυντήρια, ούτε με χλωρίνη.

Για άλλη μια φορά έβγαλα φωτογραφία το δειλινό από εκεί

Ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, από μακριά είδα δύο Ταϊλανδέζες που περπάταγαν πάνω στην άμμο προς το μέρος μου. Η μία ήταν ντυμένη και βαμμένη για κλαμπ, όχι για παραλία και η άλλη φυσιολογική για τα δεδομένα (t-shirt και κάτι άλλο). Όταν ήρθαν κοντά, η βαμμένη μου ζήτησε να βγάλω φωτογραφία. Φυσικά κορίτσια λέω. Μου δίνει το κινητό της και κάνει ένα νόημα στην φίλη η οποία πάει στην άκρη.

Δεν θα σας βγάλω και τις δύο λέω; Όχι απαντάει η βαμμένη, μόνο εμένα. Πολύ περίεργο, σκέφτηκα, γιατί τότε δεν ζήτησε στην φίλη της να την βγάλει; Χωρίς να δείξω ότι ανησυχώ, προσπάθησα να έχω την κατάσταση υπό έλεγχο παρακολουθώντας και τις δύο και κρατώντας τα πράγματά μου κοντά ανάμεσα στα πόδια. Την έβγαλα φωτογραφία στα γρήγορα και μετά τους λέω, έλα τώρα και οι δύο μαζί. Κοιτάχτηκαν, δε μπορούσαν να πουν όχι, τις έβγαλα, έδωσα το κινητό από μακριά και έφυγαν. Δε θυμάμαι αν είπαμε κάτι άλλο.

Όσο το σκεφτόμουν αυτό μετά τόσο δε μπορούσα να καταλάβω γιατί έγινε. Κατέληξα ότι μάλλον η βαμμένη έψαχνε "σπόνσορα", όπως συνηθίζεται να λέγεται στην τοπική αργκό ο σούγκαρντάντι και με είχε προσεγγίσει με μία "αθώα" κίνηση την οποία άφησε στο χέρι μου να εκμεταλλευτώ. Δεν το έκανα και φύγανε. Μπορεί από την άλλη να είχαν στόχο το πορτοφόλι ή τη μηχανή αν δεν έδειχνα εγρήγορση....

Επέστρεψα στο χοστέλ, άφησα το μηχανάκι δύο ώρες πιο αργά από το 24ωρο που το είχα πάρει αλλά αντί να γκρινιάξει η ιδιοκτήτρια δεν έδωσε σημασία και μου λέει σε άλλαξα όροφο, θα κοιμηθείς στον 2ο αντί για τον 1ο. Μπαρδόν λέω γιατί; Είναι ένας άρρωστος στο δωμάτιό σου. Τι διάολο κολλητικό έχει σκεφτόμουν ενώ πήγαινα. Μπαίνω μέσα να μεταφέρω τα πράγματά μου και παρά το ανοιχτό τίγκα παράθυρο με πήρε η μπόχα της εμετίλας. Στο διπλανό κρεβάτι από μένα ήταν ένας τέζα ένας 18ρης Άγγλος, είχαμε μιλήσει με την παρέα του (3 αγόρια) λίγο την προηγούμενη. Ήταν ο δεύτερος φίλος εκεί του λέω τι έπαθε; Ξέρω γω μου λέει, ήπιαμε χτες και τον πείραξε. Καλά του λέω τώρα τον πείραξε; Όχι ξερνάει από το πρωί. Ξερνάει από το πρωί έχει πάει απόγευμα και τον αφήνεις ακόμα εδώ; Ε, τι να κάνω; Ξέρω γω να τον πας σε κανα νοσοκομείο; Μπα θα του περάσει.

Και όπως μάζευα τα πράγματά μου, τον βλέπω τον δεύτερο ότι ντύνεται για έξοδο και φεύγει. Που πας τον ρωτάω; Πάω να βρω κάτι να φάω μου λέει. Και τον φίλο σου θα τον αφήσεις εδώ; Ναι δε θα πάει πουθενά. Καλά ο τρίτος που είναι να κάτσει; Δε ξέρω, έχει φύγει από το πρωί.

Τι να τους κάνεις τους εχθρούς άμα έχεις τέτοιους φίλους σκέφτηκα. Έκανα μπάνιο και κατέβηκα κάτω στο λόμπι με το λάπτοπ με στόχο να κάνω λίγο από την δουλειά που μου είχε ζητηθεί στην αρχή του ταξιδιού αλλά και πλάνο για τις επόμενες ημέρες.

Πως είναι τα πράγματα στο δωμάτιο μου λέει η ιδιοκτήτρια. Της λέω μυρίζει αν αυτό ρωτάς. Το ξέρω μου λέει γι αυτό σας άλλαξα στον 2ο.

Πιάσαμε λίγο κουβέντα. Στην ΝΑ Ασία παίζει μεγάλη αδιακρισία για τα δικά μας δεδομένα. Δηλαδή ρωτάνε χωρίς ντροπή. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα σε ρωτήσουν είναι η ηλικία (άντρες-γυναίκες), αν είσαι παντρεμένος και αν η απάντηση είναι όχι γιατί, αν έχεις χωρίσει, αν έχεις παιδιά. Μετά πάμε στο τι δουλειά κάνεις, πόσα βγάζεις και γενικά ότι τους έρθει στο μυαλό. Αυτό έχει μία βάση στην ανάγκη να τοποθετήσεις τον άλλο στην σωστή κοινωνική συσχέτιση ως προς εσένα ώστε να του απευθυνθείς σωστά, αλλά φυσικά κρύβει και κουτσομπολιό.

Εγώ απάνταγα συνήθως ειλικρινά, παρόλο που κάποιες φορές με ενοχλούσε η ευθύτητα των ερωτήσεων (βέβαια κάποιες φορές μου την βάραγε και έλεγα ότι μου ερχόταν στο μυαλό για τρολάρισμα). Είχα βρει να ρωτάω πίσω τις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις που έκαναν θεωρώντας ότι έτσι τους δείχνω πόσο άσχημο είναι, φυσικά μια τρύπα στο νερό έκανα γιατί όπως συνειδητοποίησα όταν δεν θέλουν να απαντήσουν απαντούσαν αλλά ασαφώς. Για αυτούς αυτό κάνει τον άλλο να καταλαβαίνει ότι έπιασε τα όρια. Πχ αν ρωτήσει πόσα βγάζεις, μπορείς να πεις "αρκετά για να ζω στην χώρα μου", χωρίς να πρέπει να δώσεις νούμερο όπως είναι η αρχική τάση για εμάς που δεν ξέρουμε, αλλά ούτε και να πεις "δεν θέλω να πω" γιατί μετά θα ρωτήσει γιατί. Αν επιμείνει στο πόσα, λες "γύρω στο μέσο όρο".

Έτσι κάπως πήγε μία συζήτηση με την ιδιοκτήτρια, με ρώταγε κάτι, την ρώταγα πίσω. Χωρίς να τα θυμάμαι όλα, είχε χωρίσει μάλλον άσχημα (άλλωστε ο χωρισμός δεν είναι εύκολος στις συντηρητικές κοινωνίες της ΝΑ Ασίας) και είχε το χοστέλ ως το μέρος που ζούσε 24/7 για να το τρέχει. Το πρωί μόνο είχε καθαρίστρια γιατί έπρεπε να είναι στην ρεσεψιόν, τις άλλες ώρες της μέρας τα έκανε όλα μόνη. Μου είπε ότι πήγαινε καλά, αλλά ακόμα είχε μεγάλο χρέος να αποπληρώσει και για τα επόμενα 2 χρόνια δε μπορούσε να κουνήσει κεφάλι. Μετά μπορούσε να το πουλήσει και να βγάλει λεφτά να κάνει κάτι άλλο. Την λυπήθηκα, είχα ξεχάσει πόσο δύσκολη είναι η ζωή για μερικούς και αυτή δεν ήταν καν στην χειρότερη κατάσταση.

Κάποια στιγμή ήρθε και ένας πελάτης, της λέω άσε θα τα πω εγώ. Τόσο πάει η μέρα, έχει πρωινό, το πρωινό είναι δύο φέτες ψωμί ΜΟΝΟ, αυγό, καφέ κλπ" και την είδα που στο "μόνο" πήρε πάλι το βλέμμα "σε μισώ τώρα", μετά το χαμόγελο και αμέσως μετά το "μη κοιτάς που γελάω, είμαι θυμωμένη".

Τελείωσα την δουλειά πολύ πιο γρήγορα απ' ότι νόμιζα. Με ρώτησε αν θα έμενα και την επόμενη μέρα, της λέω δε ξέρω ακόμα. Μου είπε ότι ήθελε να βάλει διαθεσιμότητα στα site για την επόμενη ημέρα, οπότε να της έλεγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήταν κατανοητό αυτό που ζήταγε, οπότε δανείστηκα έναν lonely planet και πήγα για μια βόλτα να τον διαβάσω και να αποφασίσω. Κανονικά ήταν ώρα φαγητού, αλλά είχα φάει αργά μεσημεριανό και δεν πείναγα ακόμα, οπότε πήγα δίπλα στο ποτάμι για μια μπύρα.

Υπήρχαν αρκετοί νεαροί, από ζευγαράκια ως ομάδες φίλων που κάθονταν όπου βρουν και πέρναγαν ωραία. Είπα να κατέβω στην όχθη να περπατήσω λίγο στην άμμο αλλά θα ήταν λίγο δύσκολο να ανέβω πίσω μετά και είχαν αρχίσει να με πονάνε τα πόδια από την κατάχρηση που τους είχα κάνει εκείνη τη μέρα.

Και πάλι καλά που δεν το έκανα

Κάθισα σε ένα υπαίθριο για λίγο - κάτι που έκανα για πρώτη φορά στο ταξίδι. Δηλαδή να κάτσω κάπου να το απολαύσω χωρίς να τρέχω.

Μετά πέρασα από μία νυχτερινή αγορά, που δεν έλεγε τίποτα, εκτός από ένα κακομοίρικο κοριτσάκι που το είχαν ντύσει και βάλει να χoρεύει κάτι παραδοσιακό. Το έκανε ασταμάτητα, αγέλαστο.

Δε μου έβγαζε κάτι ωραίο, οπότε επέστρεψα.

Διαβάζοντας τον οδηγό νωρίτερα είχα αποφασίσει ότι ήθελα να δω τουλάχιστον το νησί Πανγκάν. Κοιτάζοντας τα δρομολόγια των πλοίων, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να επαναλάβω ότι είχα κάνει με το Πίπι, βλέποντας το Σαμούι στα γρήγορα πριν πάρω το τελευταίο πλοίο για Πανγκάν.

Σίγουρα δεν ένιωθα ότι είχα αφιερώσει όλο τον χρόνο που χρειαζόταν στην Raylay, αν είχα πάει πιο νωρίς το πρωί μάλλον θα ένιωθα ότι είχα ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά δε μπορώ να πω ότι μετάνιωσα και την ανάβαση στον ναό. Αν έμενα άλλη μία μέρα στο Κράμπι για να πάω πάλι Raylay μου φαινόταν ότι θα την σπαταλούσα και θα μετάνιωνα αν δεν προλάβαινα να δω τα άλλα νησάκια.

Οπότε αποφάσισα να μην μείνω άλλο. Γύρισα στο χοστέλ και προς έκπληξή μου η ιδιοκτήτρια δεν ήταν εκεί μπροστά που ήταν συνήθως. Κοίταξα λίγο αριστερά δεξιά και ακούω ένα "τι θες" από την άλλη άκρη. Που είσαι της λέω, θέλω να σε ρωτήσω αν βγάζεις εισιτήρια για Σαμούι. Βγάζω, έλα εδώ. Που εδώ; Είχε ένα μικρό δωματιάκι, το μισό κάτω από την σκάλα που ανέβαινε για πάνω. Μέσα εκεί ζούσε σε 2 επί 3. Ένα στρωματάκι στο πάτωμα, μία μικρή ντουλάπα, μία συρόμενη πόρτα και αυτό ήταν.

Μη πηγαίνει ο νου σας στο πονηρό που με φώναξε εκεί. Είχε μία μασέρ που την δούλευε. Της είπα ότι θα φύγω και θέλω εισιτήριο για Σαμούι, μου λέει θα σου βγάλω αλλά όχι τώρα. Εννοείται της λέω όχι τώρα δε θα σε διέκοπτα. Και κάνω να φύγω αλλά ξαναβάζω κεφάλι μέσα και της λέω, να σου πω η μασέρ ψήνεται να με κάνει και εμένα μετά; Την ρώτησε στα ταϊλανδέζικα, μου είπε μια τιμή για μία ώρα μασάζ που μου φάνηκε λογική και σκέφτηκα ότι για να την έχει διαλέξει η ιδιοκτήτρια μάλλον θα είναι καλή, οπότε συμφώνησα. Όμως είχε αρχίσει να με κόβει η λόρδα, της λέω έχω μισή ώρα να φάω; Μου λέει 25 λεπτά μην αργήσεις.

Έτρεξα σε ένα μαγαζάκι στην δίπλα γωνία πάνω στο δρόμο όπου είχα δει νωρίτερα και έφαγα μία απίστευτη ψαρόσουπα για κάτω από 1.5 ευρώ.

Γύρισα πίσω σφαίρα και τους πρόλαβα πριν το τελείωμα. Ήρθε η σειρά μου, ξεκίνησα για το κρεβάτι μου πάνω, μου λέει η ιδιοκτήτρια, άστο καλύτερα κάτσε εδώ, το οποίο μου φάνηκε... κάπως.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι της πάνω στα σεντόνια της και ανέλαβε η μασέρ. Τα έχω ξαναπεί σε άλλη ιστορία, με το μασάζ δεν είμαι φίλος. Ξέρω ότι πολλοί πηγαίνουν στην Ταϊλάνδη και την περνάνε λιώνοντας από μασαζίδικο σε μασαζίδικο, εγώ δεν είμαι τέτοιος. Ο λόγος που ήθελα μασάζ ήταν κυρίως για τα πόδια μου τα οποία είχαν αρχίσει να πονάνε σοβαρά και επειδή θεώρησα ότι η τύπισσα θα ήταν καλή. Της το είπα κιόλας όταν ρώτησε ότι θέλω μασάζ στα πόδια.

Όμως αυτή με άρχισε στο σκληρό ταιλανδέζικο, τράβαγε από δω, έσπρωχνε από εκεί, με έδενε κόμπο και καβάλαγε στο σβέρκο ενώ με τα πόδια ασχολήθηκε πολύ λίγο αναλογικά. Ενώ η ιδιοκτήτρια ερχόταν και έφευγε, την ώρα που τελείωσε το μασάζ κάποιος είχε έρθει μπροστά, οπότε πλήρωσα στα γρήγορα και την έκανα για το κρεβάτι μου με όλο το σώμα πια να με πονάει εκτός από τα πόδια. Μασάζ και μαλακίες...

 

[poised]

Τα νερά πως είναι εκεί? Είναι καθαρά και δροσερά όπως στις Κυκλάδες ή θολά και ζεστά?

Οι παραλίες είναι πολύ αμμουδερές, οπότε θολά. Αν πας για σνόρκελινγκ πιο μέσα είναι καθαρά. Από θερμοκρασία είναι μεταξύ ζεστού και κάτουρου.

 

[turms]

Πανγκάν = Ko Pagnan?

 

[poised]

Πανγκάν = Ko Pagnan?

Ναι. Koh Pha Ngan.

Τα ταιλανδέζικα δεν μεταγράφονται στα αγγλικά με έναν κοινό τρόπο ενώ είναι αδύνατο να γράψουμε το πως ακούγεται η λέξη (θα έλεγα ότι είναι αδύνατο ακόμα και να το καταλάβουμε) στα ελληνικά.

Το Koh το γράφουν με h στο τέλος γιατί είναι κοφτό, σε αντίθεση με το Ko που υποτίθεται είναι μακρύ. Το Pha δεν είναι φ αλλά π που "φτύνεις" τον αέρα, οπότε πρέπει να ξεχωρίσει από το p το ξερό που μοιάζει με το ελληνικό π. Τέλος το ng είναι ήχος από τον λάρυγγα, σαν να πνίγεσαι.

Για το ανεκπαίδευτο αυτί ο πιο κοντινός ήχος είναι όπως το έγραψα στα ελληνικά, αλλά είναι αντίστοιχο - και πιθανώς χειρότερο - από τα αγγλικά της Θώδη.

Γιούρτου γκουντ τούμπι τρου, κεν τεκ μαάς όφο γιου.

 

[turms]

σουπερ...πολυ θα ηθελα να δω πως εγινε μετα απο καπου 12 χρονια

 

[poised]

Koh Samui όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια.

Το πρωί είχα - τι άλλο - ένα ακόμα πρωινό σήκωμα. Τόσα πολλά μαζεμένα πρωινά ξυπνήματα στην σειρά πρέπει να είχα να κάνω από το Λύκειο. Έκανα να σηκωθώ από το κρεβάτι και με το που ακούμπησαν τα πόδια κάτω παραλίγο να διπλώσω. Είχαν καεί οι μύες από την προηγούμενη.

Πήγα για πρωινό νυσταγμένος χωρίς να κάνω καμία πλάκα για τον αριθμό των φετών ψωμιού. Παρόλο που δεν ήταν ακόμα 7 το πρωί είχε αρχίσει η σοβαρή ζέστη. Κάποια στιγμή ήρθε το βανάκι που θα έπαιρνα για Donsak, το χωριό με την αποβάθρα που εξυπηρετεί τα νησιά στην επαρχία του Surathani.

Μπήκα στο βανάκι, η δουλειά του οποίου ήταν να μας μαζέψει από τα καταλύματα. Άφησα τα πράγματα, κάθισα και όπως πάω να βάλω τα γυαλιά μπας και τον πάρω λίγο, συνειδητοποιώ ότι δεν τα έχω. Φωνάζω στον οδηγό να σταματήσει, αυτός θυμωμένος να μου λέει ότι δεν έχει χρόνο να με περιμένει, τελικά συμφωνήσαμε ότι θα πήγαινε να μαζέψει τους άλλους και θα ξαναπέρναγε από την απέναντι γωνία σε 20'. Αν δεν ήμουν θα έφευγε είπε. Τώρα το εννοούσε ή όχι δεν ξέρω.

Έτρεξα στο χοστέλ, λίγο αχαχούχα γιατί πόναγαν τα πόδια, έψαξα παντού, δεν τα βρήκα. Πριν πέσω για ύπνο το βράδυ ήμουν σίγουρος ότι τα είχα βάλει σε ένα τραπεζάκι μαζί με το κινητό, αλλά το πρωί δε θυμόμουν αν τα είχα δει ή αν τα είχα πάρει. Βέβαια έκανα μηχανικές κινήσεις, το κινητό το είχα, άρα μπορεί να τα είχα πάρει και να μη το θυμάμαι - εκτός αν δεν ήταν ήδη εκεί. Συμπέρασμα, είτε μου είχαν πέσει στο δρόμο μέχρι να μπω στο βανάκι, είτε κάποιος τα είχε τσιμπήσει από το δωμάτιο ή το πρωινό.

Μπήκα πάλι στο βανάκι απογοητευμένος και αφού μάζεψε όσους ήταν να μαζέψει, μας πήγε σε ένα σημείο στη μέση του πουθενά και κατεβήκαμε. Εκεί μας κόλλησαν αυτοκόλλητα ανάλογα τον προορισμό, μας μοίρασαν σε άλλα βανάκια ή λεωφορεία και φύγαμε πάλι. Όμως παρακάτω σταματήσαμε πάλι σε άλλο σημείο, περιμέναμε πάλι να έρθουν και άλλα βανάκια, μας ξαναμοίρασαν και πάλι στο δρόμο. Νύσταζα οπότε δε θυμάμαι τίποτε από την διαδρομή. Φτάνοντας στο Ντονσακ σταματήσαμε λίγο πριν την αποβάθρα, το χωριό ήταν μικρότερο από την Κυλλήνη, πήραμε τα πράγματα και μετά πάλι ο καθένας στα καράβια, νέα αυτοκόλλητα ανάλογα το νησί και με τα πολλά φτάσαμε Σαμούι.

Εγώ είχα επιλέξει το καράβι για Nathon, γιατί από εκεί θα έπαιρνα το επόμενο για Pha Ngan. Υπάρχει και μία άλλη αποβάθρα στην οποία έφτανες με πιο γρήγορο πλοίο, αλλά μετά θα είχα και την μεταφορά από την μία στην άλλη και δεν ήθελα να το μπλέξω.

Δε θυμάμαι πόσες ώρες θα είχα, νομίζω κάπου 6. Είχα υπολογίσει ότι χρειαζόταν να κάνω κάπου 100χλμ για να κυκλώσω το νησί, να σταματήσω σε όλες τις παραλίες που είχα σημειώσει σαν αξιόλογες και να περάσω από τα βασικά landmarks, ήταν οριακό. Μη νομίζει κανείς ότι μπορείς να τρέξεις πάνω από 30χλμ την ώρα κατά μέσο όρο στους δρόμους εκεί, οπότε είχα 3 ώρες οδήγησα τουλάχιστον.

Βρήκα ένα πρακτορείο εκεί στην αποβάθρα που νοίκιαζε και μηχανάκια και του εξήγησα τι ήθελα να κάνω. Ο τύπος επέμενε ότι δε προλαβαίνω με τίποτα όλο το νησί, μου πρότεινε να εστιάσω σε κάποιο τμήμα μόνο, οπότε του λέω άκου να δεις τι θα γίνει. Θα σου αφήσω εδώ τα πράγματα, θα έχεις έτοιμο το εισιτήριο για Πανγκάν, αλλά χωρίς να το κόψεις και αν προλάβω φεύγω, αλλιώς θα μου προτείνεις μετά και χοστέλ.

Πήρα το μηχανάκι και έφυγα σφαίρα.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι πλήρως την διαδρομή που ακολούθησα. Υποψιάζομαι - με βάση τις στάσεις και φωτογραφίες - ότι πήρα τον διαγώνιο δρόμο που έβγαινε νότια στο κέντρο του νησιού και όχι τον παραλιακό νότιο.

Οι δρόμοι ήταν άδειοι και η αίσθηση που είχα ήταν ότι κοιμόντουσαν όλοι. Στην αρχή έλεγα ότι έφταιγε η ζέστη και η μεσημεριανή ραστώνη. Ήταν άραγε το νησί εκτός τουριστικής εποχής ή πάντα έτσι είναι; Που να καταλάβεις σε λίγες ώρες.

Ευτυχώς την περισσότερη ώρα υπήρχε μια ελαφριά συννεφιά που προστάτευε λίγο από τα εγκαύματα. Όσο αντιηλιακό και να βάλεις με τόσες ώρες οδήγηση στον ήλιο καίγεσαι, σε αυτό ήμουν σχετικά τυχερός. Βέβαια κανονικά έπρεπε να βρέχει, οπότε μάλλον ήμουν πολύ τυχερός.

Αυτός τώρα δε το ζητάει να φάει κλήση για οδήγηση στο αντίθετο ρεύμα;

Μαγαζί τεχνολογίας, τουριστικών και τέχνης. Γιατί όχι.

Οδήγηση μέσα στη φύση

Η πρώτη κανονική στάση που έκανα ήταν σε ένα μέρος που ήταν σημειωμένο για την θέα και κάποιο μικρό ναό στο βουνό. Δεν είχα καταλάβει ότι στην πράξη ήταν φτιαχτός, ιδιωτικός χώρος που προσπαθούσαν να τον κάνουν ατραξιόν. Είχε ένα καφέ-εστιατόριο (με πολύ ακριβές τιμές συγκριτικά), κάποια οικήματα για διαμονή και ένα "πάρκο" με αγάλματα ζώων και άλλα καλλιτεχνήματα που ήταν κιτς όσο πάει.

Ήξερα ότι είχε εισιτήριο πηγαίνοντας, αλλά έχοντας δει σε 5 λεπτά τα πάντα (μόνο η θέα άξιζε), δεν είχε έρθει κανείς οπότε πίστεψα ότι θα την έβγαζα στο τζάμπα. Έτσι και αλλιώς δεν άξιζε να πληρώσω για τις αηδίες. Όμως λίγο πριν φύγω ήρθε κάποιος.

Πατρινό καρναβάλι για πάντα

Τουλάχιστον η θέα ήταν καλή

Γύρω γύρω στην περιοχή καλλιεργούν ντούριαν, τον λεγόμενο βασιλιά των φρούτων της Ασίας. Είναι σε μέγεθος περίπου σαν καρπούζι και όταν το κόψεις... βρωμάει. Είναι ένας συνδυασμός φορεμένης κάλτσας άπλυτου αθλητή μετά από αγώνα, δοχείου φέτας 50 κιλών που έχει μείνει στον ήλιο, σακούλας με σκουπίδια που στάνε υγρά και ψυγείου που το ανοίγεις ενώ έχει μείνει εκτός ρεύματος κάνα μήνα. Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις την μπόχα, η γεύση είναι εκπληκτική. Σαν βούτυρο με ανανά, τζάκφρουτ και μπανάνα. Όποιος θέλει να καεί μπορεί να βάλει να δει αστείες αντιδράσεις από κόσμο που τρώει για πρώτη φορά, καλύτερα όμως να βρει βιντεάκια από ασιατικές χώρες γιατί τα ντούριαν που πουλάνε εκτός συνήθως είναι άγουρα, άγευστα και χωρίς πολύ μπόχα, οπότε δεν προκαλούν τόσο αρνητικές αντιδράσεις.

Συνεχίζοντας μέσα από τους επαρχιακούς δρόμους πέρασα μέσα από ένα "elephant sanctuary", που επειδή το λέει το όνομα δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας. Απλά ο κόσμος είναι πιο ευαισθητοποιημένος τώρα και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί το τουριστικό προϊόν. Αντί λοιπόν να ανεβαίνεις στην πλάτη να πας βόλτα ενώ τα "δέρνει" ο εκπαιδευτής για να κάτσουν, σηκωθούν, τα πας βόλτα περπατώντας δίπλα τους με τον εκπαιδευτή. Σίγουρα μία πρόοδος.

Εκεί είχαν μία μαμά με το ελεφαντάκι της και σταμάτησα λίγο να δω. Άκουσα έναν που έλεγε ότι το ελεφαντάκι ήταν μόλις λίγων ημερών. Την κοίταζα και δεν ξέρω γιατί, μου βγήκε μία βαθιά στενοχώρια. Ένα ζώο που είναι φτιαγμένο να περπατάει μέσα στα δάση με ένα μωρό που θα μεγαλώσει σε ένα χώρο 5x5 για να διασκεδάζει τουρίστες όλη του τη ζωή.

Της έδωσα μία μπανάνα, την άνοιξε και την έδωσε στο ελεφαντάκι. Κρίμα που δεν το έβγαλα βίντεο.

Εκεί κοντά υπάρχουν και αρκετά σημεία με "καταρράκτες". Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν συνήθως δε μιλάμε για τίποτα τρομερό, μπορεί να είναι 2 μέτρα όλο και όλο. Διάλεξα να δω τους δύο μεγαλύτερους, γιατί είχα διαβάσει ότι πριν ξεκινήσουν οι βροχές οι άλλοι δεν έχουν νερό. Δεν μπορώ να πω ότι λέγανε και τίποτα ιδιαίτερο.

Περισσότερο κινδύνευες από την γέφυρα απ' ότι από το "ορμητικό" νερό.

Ένα από τα ηλίθια challenges, να προσπαθήσεις να ανέβεις από την κάτω στην επάνω γούρνα ενώ γλιστράνε τα πάντα. Περισσότερες πιθανότητες να σπάσεις κάτι από το να πηδήξεις από τον πρώτο όροφο.

Η πάνω γούρνα

Σκέφτηκα να ρίξω μια βουτιά αλλά θεώρησα ότι δεν αξίζει τον κόπο και συνέχισα.

Αυτό ήταν από τα λίγα ωραία μεγάλα "πράγματα" που πέτυχα, τα άλλα συνήθως ήταν κιτς. Υποτίθεται ότι ήταν κάποιος πολέμαρχος, διάβασα την ιστορία που ήταν και στα αγγλικά από κάτω αλλά την ξέχασα μετά.

Επόμενη στάση, "η γιαγιά και ο παππούς".

Υπάρχουν διάφορες ιστορίες για το πως ονομάστηκε έτσι η περιοχή, κάποιες ρομαντικές, άλλες δραματικές.

Όλη η δουλειά γινόταν για αυτό

Υποθέτω κάποιοι από εσάς τώρα είστε έτσι

Και ναι, αυτό είναι του παππού, είχε και ένα βράχο που ήταν της γιαγιάς, αλλά ήθελε πολύ φαντασία, σεξουαλική στέρηση και συγκεκριμένη θέση και φως για να το "δεις".

Εδώ η πινακίδα που εξηγούσε την επικρατέστερη εκδοχή της ιστορίας. Στον lonely planet νομίζω είχα διαβάσει άλλη.

Εκεί πιο δίπλα είχε και κάτι "κολυμπήθρες" που μου έκαναν κλικ και βούτηξα στα γρήγορα. Ήταν τέτοια η ζέστη που μέχρι να πάω στο μηχανάκι είχα στεγνώσει πάλι.

Κάπου εκεί άρχισε ένα ψιλόβροχο, το οποίο ήταν ευπρόσδεκτο στο να κόψει λίγο την ζέστη αλλά από την άλλη σήμαινε ότι δε μπορούσα να πάω το ίδιο γρήγορα. Επίσης συνειδητοποίησα ότι αν έριχνε καρέκλες θα έπρεπε να σταματήσω και θα επηρέαζε την επιστροφή, οπότε με προβλημάτισε. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ.

Συνέχισα βόρειο-δυτικά και βλέποντας την ώρα που είχε περάσει, αποφάσισα να μην κάνω τον πλήρη κύκλο που θα με πέρναγε μέσα από την πόλη, γιατί ήταν κάπου 20+ χλμ ακόμα και από εκείνη τη πλευρά αυτό που θα ήθελα να δω ήταν οι παραλίες που ήθελαν ακόμα περισσότερο χρόνο γιατί οι δρόμοι ήταν μάλλον άστρωτοι (σύμφωνα με το maps).

Οπότε το πήρα σχεδόν κάθετα ευθεία και βγήκα στο βορρά.

Από εκεί αποφάσισα να κάνω δεξιά και να πάω πλακωμένος μέχρι τον μεγάλο βούδα, που υποτίθεται ήταν μία από τις μεγάλες ατραξιόν του νησιού. Απογοητεύτηκα τόσο που ούτε φωτογραφία τον έβγαλα.

Γύρισα πίσω όσο γρήγορα είχα πάει, γιατί είχα αρχίσει λίγο να αγχώνομαι για τον χρόνο και την πιθανότητα βροχής. Οι δρόμοι στην βόρεια πλευρά ήταν πιο μεγάλοι και είχαν και μία σχετική κίνηση. Λέμε τώρα, απλά δεν ήταν εντελώς άδειοι.

Υπήρχαν 2-3 παραλίες στον δρόμο που είδα καταδρομικά

Και μία που μου άρεσε, περισσότερο λόγω του ότι ήταν άδεια σε ένα σκηνικό γλυκιάς αναμονής για την τροπική βροχή στο δειλινό. Ήθελα να μπω στο νερό αλλά δεν ήθελα να αργήσω κιόλας οπότε το άφησα στις φωτογραφίες μόνο.

Και από εκεί το πήρα ντουγρού πίσω, όπου έφτασα νωρίτερα απ' ότι έπρεπε. Άφησα το μηχανάκι, εντυπωσιάζοντας τον τύπο που είδα ότι είδα. Έβγαλα εισιτήριο μαθαίνοντας ότι το καράβι είχε καθυστέρηση τουλάχιστον μία ώρα και μην έχοντας τι άλλο να κάνω, πήγα να κάνω μια βόλτα να περάσει η ώρα.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Με τα γκάζια που είχα ρίξει είχα ξεχάσει να φάω.

Πήγα στην αποβάθρα στο "γραφείο ελέγχου και έκδοσης εισιτηρίων" το οποίο ήταν δίπλα στην "αίθουσα αναμονής".

Μπορεί να το λέω αστεία αλλά η εγκατάσταση είναι πολλές φορές καλύτερη από τις αποβάθρες στα ελληνικά νησιά που περιμένεις σα μπιπ όρθιος κάτω από τον ήλιο.

Επιβεβαίωσα ότι το καράβι θα αργήσει και λέω καλά πετάγομαι να βρω κάτι να φάω και έρχομαι πάλι. Δε χρειάζεται να πω ότι είχαμε τα γνωστά "που πας, κάτσε εδώ, μην φύγεις θα έρθει το καράβι και θα το χάσεις" τα οποία τα αγνόησα.

Πρόσεξα ότι στους πάγκους περίμενε και μία ξένη με backpack, οπότε ρώτησα την "συνάδελφο" αν ήταν για το ίδιο καράβι και αν μπορούσα να αφήσω το μπάκπακ μου εκεί να μη το κουβαλάω να φάω. Μου απάντησε φυσικά, δεν είχε σκοπό να πάει κάπου, οπότε έφυγα.

Λίγο πιο δίπλα από την αποβάθρα είχε ξεκινήσει μία αγορά.

Πήρα πραγματάκια από εδώ και κει, συμπεριλαμβανόμενου καβουροσουβλακίου.

Σεφ εν δράσει

Ένα από τα πράγματα που μου έκανε εντύπωση (και συνεχίζει να μου κάνει ακόμα και σήμερα) στην ΝΑ Ασία είναι πόσο πλαστικό χρησιμοποιούν. Πχ θα τυλίξουν ένα πόμελο (σαν τεράστιο πορτοκάλι που έχει 2 πόντους φλούδα) με σελοφάν, μετά θα το βάλουν στο μαλακό διχτάκι όπως αυτό της φωτογραφίας, όλο αυτό μετά σε μία σακούλα που θα κολλήσουν το αυτοκόλλητο για ζύγι και μετά θα το τοποθετήσουν σε μία άλλη σακούλα για να το πάρεις μαζί ακόμα και αν είναι το μοναδικό πράγμα που πήρες. Και όλα αυτά για ένα φρούτο που και μπάλα να παίξεις μαζί του δε χαλάει και δεν χρειάζεται προστασία.

Τέλος πάντων. Εδώ ένα φρούτο που το εσωτερικό είναι ότι πιο κοντινό σε ζουμερό σταφύλι με επίγευση λίτσι. Τα τσάκιζα όπου τα έβλεπα, ήταν και τζάμπα.

Επέστρεψα πίσω στην αποβάθρα

και όπως περίμενα μου έστειλε μήνυμα να με ρωτήσει τι κάνω η φίλη που αν θυμάστε στην αρχή του ταξιδιού είχα "στήσει" αποφασίζοντας να φύγω. Μιας που δεν έκανα τίποτα, αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο (μέσω ίντερνετ) και να τα πούμε λίγο.

Κάποια στιγμή είδα από μακριά ότι ερχόταν το καράβι, οπότε την έκλεισα και πήγα να φορτωθώ το backpack. Βοήθησα και την κοπέλα που το φύλαγε τόση ώρα με κάτι δικό της και μου λέει "that's the first time I meet a greek here".

Κόκαλο εγώ. Συνήθως όταν ταξιδεύω κανείς δε μπορεί να μαντέψει από που είμαι. Αν ξεκινήσουν από Ευρώπη θα με πουν Ισπανό, Ιταλό, άντε Γάλλο και πιο σπάνια Ισραηλίτη ή Τούρκο. Γενικά Έλληνες με μπάκπακ βλέπεις σπάνια, οπότε δε πάει το μυαλό τους. Πως στην ευχή αυτή με είχε καταλάβει τόσο εύκολα και μάλιστα με σιγουριά;

Σκέφτηκα μήπως στη κλήση νωρίτερα είχα πει το γνωστό "μαλάκα" αλλά ανατρέχοντας λίγο στο μυαλό μου μάλλον όχι. Δεν άντεξα και την ρώτησα. Ααα λέει, σε μία δουλειά μου είχαμε πολλούς Έλληνες και με το που σε άκουσα να μιλάς το κατάλαβα. Μπράβο σου της λέω, με εντυπωσίασες.

Εγώ στην ξεκάθαρα λονδρέζικη προφορά της άκουγα σίγουρα κάποια δείγματα ισπανικών αλλά όχι βαριά. Οπότε της λέω εσύ έχεις ξεκάθαρα ισπανικές ή λατινοαμερικάνικες ρίζες αλλά δε μπορώ να φανταστώ πως συνδέονται με την Αγγλία. Τελικά ήταν Ισπανίδα που είχε ζήσει πολλά χρόνια στο Λονδίνο και - σπάνιο για Ισπανό - είχε κάνει μαθήματα για να φτιάξει την αγγλική προφορά της.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε από την αποβάθρα και το πήγαμε ασταμάτητα μέχρι που φτάσαμε στο Πανγκάν.

Ταξίδευε κάποιους μήνες στην Ασία και είχε σκοπό να κάτσει και άλλους μερικούς. Πήγαινε με χαμηλό budget οπότε την έβγαζε όσο πιο φτηνά μπορούσε για να μείνει παραπάνω. Μόλις έμαθε ότι τις τελευταίες 7 μέρες είχα δει τα μέρη που είχε δει σε 3 εβδομάδες δε μπορούσε να το πιστέψει. Μάλιστα μου την "είπε" ότι δεν είναι τρόπος αυτός να βλέπεις ένα μέρος και ότι πρέπει να το ζεις. Συμφώνησα, αλλά της εξήγησα ότι δεν είχα χρόνο και αυτό που έκανα ήταν ότι καλύτερο μπορούσα. Βέβαια από την άλλη, δεν οδηγούσε μηχανάκι, οπότε πολλά από αυτά που είχα κάνει εγώ ήταν περισσότερα από αυτά που είχε κάνει αυτή.

Για παράδειγμα είχε ήδη μερικές μέρες στο Samui και δεν είχε πάει καθόλου στους καταρράκτες, στο Παππού και την Γιαγιά ή σε άλλες παραλίες πέρα από αυτή που ήταν κοντά εκεί που έμενε. Όχι ότι έχασε κάτι τρομερό, αλλά δε μπορείς να λες ότι είδες ένα μέρος παραπάνω αν δεν κάνεις και τίποτα. Τέλος πάντων, ήταν ενδιαφέρον τύπος, αν και ταυτόχρονα είχε ένα τρόπο να επιμένει στις δικές της αντιλήψεις που ήταν λίγο ενοχλητικός.

Μαζί με την καθυστέρηση του καραβιού, φτάσαμε στο Πανγκάν νύχτα. Εγώ είχα βρει ένα χοστέλ από πριν σε χρόνο περπατήματος από το λιμάνι, αυτής δεν της άρεσε που ήταν ακριβό, δηλαδή 3.5-4 δολάρια (δεν είχε πρωινό) αντί για 2-2.5 που είχε συνηθίσει. Η διαφορά ήταν ότι το δικό μου είχε ερκοντίσιον ενώ τα φθηνότερα ανεμιστήρες. Εγώ δεν πρόκειται να κοιμόμουν μέσα στον ιδρώτα για 1 δολάριο τη μέρα, αλλά για κάποιον που ταξιδεύει πολλούς μήνες ξέρω ότι μαζεύονται, οπότε δεν την κακολογούσα.

Παρόλα αυτά, επειδή τα πιο φτηνά hostel ήταν μακριά και ήταν ήδη νύχτα, αποφάσισε να κοιμηθεί ένα βράδυ στο δικό μου και να αποφασίσει αν θα συνεχίσει στο ίδιο μετά ή όχι.

Αφήσαμε τα πράγματα και βγήκαμε σε μία νυχτερινή αγορά, όπου περνώντας είδα ένα τύπο σε ένα πάγκο να πουλάει γυαλιά ηλίου. Μου ζήτησε κάπου 2 δολάρια (οκ πλαστικά ήταν, απλά ήθελα να βάζω κάτι να μην τυφλώνομαι στον δρόμο μέχρι να πάρω κάτι καλύτερο) και του τα έδωσα χωρίς κανένα παζάρι, κάτι που τον εξέπληξε. Πόσο παζάρι να κάνεις για ένα ελάχιστο ποσό που για τον κακομοίρη εκεί μπορεί να ήταν το φαγητό του για μία ολόκληρη μέρα....

Περπατώντας πήραμε ένα δροσιστικό χυμό από ζαχαροκάλαμο και είδα μία αμμουδερή παραλία, οπότε της λέω δεν την αράζουμε εδώ; Μιλάγαμε πάλι ακατάπαυστα μέχρι να αρχίσω να βλέπω τα προβατάκια να μαζεύονται και να κάνουν μπεεεε να τα μετρήσω, οπότε το πήραμε για πίσω γιατί στο όριο ήμουν να με πάρει ο ύπνος εκεί και να πήγαινε τζάμπα το βράδυ στο χοστέλ.

 

[poised]

Koh Pha Ngan: Στη σπίντα (έτσι από συνήθεια) και το ατύχημα

Αξίζει πριν ξεκινήσω την περιήγηση να πω μερικά πράγματα για το χοστέλ. Το δούλευε (ή είχε αγοράσει έτοιμο) ένας Σέρβος 50ρης. Ο τύπος ήταν κάπως περίεργος, φαφλατάς, εντελώς ανοργάνωτος, έχανε τα ίδια πράγματα που μόλις πριν λίγο έψαχνε και είχε βρει, λίγο μπον βιβέρ, παράταγε το χοστέλ μόνο του για ώρες και εξαφανιζόταν (έπαιζε γκόμενα) και επιπλέον με μεγάλη ιδέα για το "μαγαζί" του.

Όταν πήγα μας λέει "είναι το πιο καθαρό μέρος στο Πανγκάν, δε θα βρείτε καλύτερο χοστέλ στο νησί". Οκ, βρώμικο δεν ήταν αλλά ούτε καν άνω του μέσου όρου. Το οίκημα δεν ήταν για χοστέλ, είχε μόλις δύο μπάνια με το ένα από τα δύο να κάνει και χρέη ντουζιέρας αλλά ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο οπότε δε πείραζε. Γεμάτο θα υπήρχε ζήτημα, αλλά ήμασταν δεν ήμασταν 5-6 άτομα. Για εμένα το χειρότερο ήταν ότι έλλειπε πολύ μέσα στη μέρα και το παράταγε ξεκλείδωτο και μόνο του. Άφηνε ένα tablet με whatsapp και ένα χαρτί που έγραφε "καλέστε με από εδώ". Χωρίς επίβλεψη μπορούσε να έρθει ο οποιοσδήποτε, να πάρει οτιδήποτε και να εξαφανιστεί. Τουλάχιστον είχε μία παλιά ντουλάπα ερμάριο στην οποία κλείδωσα τα πράγματα αξίας που άφηνα πίσω ώστε να το κάνω λίγο πιο δύσκολο για κάποιον να τα κλέψει. Η ντουλάπα ήταν τόσο ασφαλείας που αν την έσπρωχνες από πίσω ήταν ανοιχτή χωρίς πλάτη και είχες πρόσβαση σε όλο το περιεχόμενο, αλλά αυτό είχαμε, ευχόμουν ότι δεν θα γινόταν κάτι (όπως και δεν έγινε). Από τύχη όμως.

Είχα πει στην Ισπανίδα ότι θα νοίκιαζα μηχανάκι και θα γύρναγα το νησί, με ρώτησε αν μπορούσε να έρθει και αυτή και να μου δώσει τα μισά λεφτά, της είπα ότι μπορούσε να έρθει και δεν χρειαζόταν να μου δώσει τίποτα γιατί θα το έκανα έτσι και αλλιώς. Είπαμε λοιπόν στον Σέρβο να μας βρει μηχανάκι, τηλεφωνικά φυσικά γιατί δεν ήταν εκεί και κααααποια στιγμή ήρθε κάποιος και μας το έφερε, περιμέναμε όμως αρκετά, μπορούσα να είχα πάει στην πόλη να κλείσω από κάπου μόνος μου.

Επίσης για όσους δεν ξέρουν, αξίζει να αναφέρω εδώ ότι το Παγκάν είναι γνωστό για τα party του, ειδκά το full moon που μαζεύει ξένους από όλη την Ταϊλάνδη.

Αρχικά είχε ξεκινήσει σαν ένα rave party σε μία αποκλεισμένη παραλία του Πανγκάν που πήγαινες μόνο με καράβι, με συμμετέχοντες κυρίως νεαρούς από το "κοιμισμένο" Σαμούι απέναντι. Η πρώτη φορά πρέπει να είχε τρομερή επιτυχία, έγινε και τον επόμενο και μετά κάθε μήνα, πάντα στη πανσέληνο.

Μερικά χρόνια μετά ήταν η κύρια τουριστική ατραξιόν του Παγκάν, που έφερε κόσμο και ανάπτυξη στο ίδιο το νησί και όχι μόνο επισκέπτες για ένα βράδυ από απέναντι. Φτιάχτηκε και ο δρόμος προς την αποκλεισμένη παραλία, οπότε μπορούσες να πας πια οδικώς από το ίδιο το νησί (με ολίγη ταλαιπωρία) και όχι μόνο με βάρκα.

Με αφορμή το full moon κάθε μαγαζί που σεβόταν τον εαυτό του έκανε και ένα παρόμοιο πάρτι σε άλλες ημερομηνίες. Όπως λένε και οι Ταϊλανδέζοι, ήταν same same but different. Δημιουργήθηκαν λοιπόν half moon, no moon, new moon, pre και post από αυτά τα moon, preparation για κάθε moon, αλλά και μερικά χωρίς moon στο όνομα, όπως waterfall party, soap party, banana party και γενικά κάθε μέρα είχε και ένα λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένο πάρτι εδώ και εκεί.

Το νησί έχει πολύ περιορισμένο οδικό δίκτυο. Στην πράξη είναι ένας δρόμος που πηγαίνει παραλιακά την ανατολική και νότια πλευρά και ένας ακόμα που πηγαίνει στη βόρεια πλευρά (όπου κυρίως υπάρχουν παραλίες), Πάνω από τα 2/3 του νησιού (η κεντρική και βορειοδυτική πλευρά) είναι μη προσβάσιμα, εκτός από μονοπάτια ή από την θάλασσα.

Εγώ όπως ήμουν μπριζαρισμένος από τις προηγούμενες μέρες έθεσα στόχο να τα δούμε "όλα". Θα πηγαίναμε σε όλες τις προσβάσιμες παραλίες, τα σημεία ενδιαφέροντος που έβλεπα στο maps.me και μετά θα καταλήγαμε σε ένα μέρος που μας είχαν πει ότι μαζεύονται όλοι για το ηλιοβασίλεμα. Το νησί είναι λίγο μικρότερο από το Samui και με λιγότερα χιλιόμετρα δρόμων, οπότε θα έπρεπε να είναι εύκολο. Δεν είχα υπολογίσει βέβαια ότι πια δεν πήγαινα μόνος.

(συνεχίζεται)