poised
Member
- Μηνύματα
- 1.058
- Likes
- 8.860
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η (παραλίγο μη-) αναχώρηση και η άφιξη
- Πρώτη μέρα στο Πουκέτ - Από το χαλαρά στο όλα μέσα
- Πρώτη μέρα στο Πουκέτ (II)
- Δεύτερη μέρα στο Πουκέτ. Τουριστίλα με james bond island, κλπ
- Τρέχουμε τώρα τρέχουμε: Koh Lanta
- Τρέχουμε τώρα τρέχουμε: Koh Lanta (II)
- Koh Phi Phi σε μια μέρα. Δηλαδή ούτε καν.
- Krabi και Raylay: Ημέρα υπερβολικής φυσικής δραστηριότητας και υπερβολικά αφύσικης ηλιθιότητας
- Krabi και Raylay (II)
- Krabi και Raylay (III)
- Koh Samui όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια.
- Koh Samui (II)
- Koh Samui (III)
- Koh Pha Ngan: Στη σπίντα (έτσι από συνήθεια) και το ατύχημα
- Koh Pha Ngan (II)
- Koh Pha Ngan (III)
- Koh Tao: Ω είναι ωραία στον παράδεισο
- Koh Tao (II)
- Koh Tao: Σαν να κολυμπάς σε τροπικό ενυδρείο
- Koh Tao: Σαν να κολυμπάς σε τροπικό ενυδρείο (II)
- Koh Tao: Σαν να κολυμπάς σε τροπικό ενυδρείο(III)
- Koh Tao (IV)
- Προς Μπανκόκ: Όταν κάτι είναι να πάει στραβά θα πάει
- Μπανγκόκ (II)
- Εμβόλιμες Σκέψεις: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου
- Μπανγκόκ: Παλάτια και φτωχογειτονιές
- Μπανγκοκ - Παλάτια κ Φτωχογειτονιές (ΙΙ)
- Μπανγκοκ - Παλάτια κ Φτωχογειτονιές (ΙΙΙ)
- Μπανγκοκ - Παλάτια κ Φτωχογειτονιές (ΙV)
- Μπανγκοκ - Παλάτια κ Φτωχογειτονιές (V)
- Μπανγκόκ: Τσάτουτσακ
- Μπανγκόκ: Τσάτουτσακ (ΙΙ)
- Χούα Χιν: Κατά λάθος όμως έτσι;
- Αγιουτάγια: Ποδηλατώντας στα αρχαία
- Αγιουτάγια: Ποδηλατώντας στα αρχαία (ΙΙ)
- Chiang Mai: Αφού το λέτε έτσι θα είναι
- Chiang Mai: Τώρα κάτι γίνεται
- Chiang Mai - Τώρα κάτι γίνεται (ΙΙ)
- Chiang Mai: Το αληθινόν
- Chiang Rai: Φύση (και κάτι "κακές" σκέψεις)
- Chiang Rai (II)
- Τσιανγκ Ράι και Τσιανγκ Μάι και το πλάνο πάει δε πάει
- Τσιανγκ Ράι και Τσιανγκ Μάι και το πλάνο πάει δε πάει (II)
- Τσιανγκ Ράι και Τσιανγκ Μάι και το πλάνο πάει δε πάει (III)
- Η γέφυρα του ποταμού Κβάι (ή και όχι)
- Μπανγκόκ και πάλι: H μεγαλούπολη (και βαθιά εκπνοή απελπισίας)
- Μπανγκόκ κ πάλι (ΙΙ)
- Mae Khlong: Η αγορά του τρένου
- Mae Khlong: Η αγορά του τρένου (ΙΙ)
- Mae Khlong: Η αγορά του τρένου (ΙΙΙ)
- Mae Khlong: Η αγορά του τρένου (ΙV)
- Μέρα αποφάσεων: Να πα να -μπιπ- όλα, συνεχίζω
- Poi Pet: Καλώς ήλθε το δολάριο, καμπόντιαν εντίσιον
- Poi Pet (II)
- Siem Reap
- Άνγκορ Βατ: Η πρώτη επαφή
- Άνκορ Βατ (ΙΙ)
- Άνκορ Βατ (ΙΙΙ)
- Άνκορ Βατ (ΙV)
- Άνγκορ Βατ: Ουά ντόλα σεεε
- Άνκορ Βατ (V)
- Άνκορ Βατ (VI)
- Άνκορ Βατ (VII)
- Άνκορ Βάτ (VIII)
- Siem Riep: Όχι άλλους ναούς, φτάνει!
- Siem Reap by night
- Μπάταμπανγκ μέσα από την λίμνη Τόνλε Σαπ
- Μπάταμπανγκ μέσα από την λίμνη Τόνλε Σαπ (II)
- Μπάταμπανγκ
- Μπάταμπανγκ: Νυχτερίδες
- Μπάταμπανγκ: Νυχτερίδες (II)
- Φεύγοντας από Μπάταμπανγκ: Συμφωνία εθνικής οδού αρ. 5 σε θανατηφόρο μείζονα
- Φεύγοντας απο Μπαταμπάνγκ (ΙΙ)
- Στο δρόμο για Πνομ Πεν
- Πνομ Πεν
- Πνομ Πεν: Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος
- Νύχτα στην Πνομ Πεν
- Job Interview
- Πνομ Πεν (ΙΙ)
- Πνομ Πεν: Σιχαμάρα για το ανθρώπινο γένος
- Πνομ Πεν (ΙΙΙ)
- Σιχανουκβιλ: Πόλη όνομα και πράμα (και η τρελή)
- Σιχανούκβιλ
- Σιχανούκβιλ (ΙΙ)
- Σιχανκουκβιλ: Φτωχονεοπλουτισμός (και η τρελή)
- Σιχανουκβιλ: 100 αποχρώσεις της βροχής (και η τρελή)
- Σιχανουκβιλ (συνέχεια)
- Σιχανούκβιλ: Δώσ' της άλλη μια ευκαιρία;
- Επιστροφή στην Πνομ Πεν
- Ho Chi Minh City: Τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος
- Σχέδια για Βιετνάμ
- Χο Τσι Μινχ
- Τούνελ Κου Τσι: Και η κουτσή Μαρία
- Τούνελ (συνέχεια)
- Ho Chi Minh City: Μια θάλασσα παπάκια
- Theme Park κ επιστροφή στην πόλη
- Ho Chi Minh City: Στενοχώρια για το ανθρώπινο είδος και πάλι
- Τελευταίο βράδυ στη Σαϊγκόν
- Ho Chi Minh City και Μούι Νε: Παλάτι της Ανεξαρτησίας και αμμόλοφοι
- Μούι Νε
- Μούι νε: Πάλι αμμόλοφοι και μία από τις χειρότερες μεταφορές της ζωής μου
- Μούι Νε (ΙΙ)
- Διαδρομή προς Νταλάτ
- Ντα Λατ: Φταίω που αρέσω;
- Νταλάτ (ΙΙ)
- Ντα Λατ: Φύση, βροχή και μας πιάσανε τον κώλο
- Νια Τσάνγκ (Nha Trang): Ξανά στις παραλίες
- Νια Τσανγκ: Στα καφέ
- Ντα Νανγκ: Κλάμπινγκ μέχρι το πρωί (ε, καλά, όχι και ακριβώς)
- Ντα Νανγκ συνέχεια
- Ντα Νανγκ και Χόι Αν: Κάπως προ υπερτουρισμού
- Χόι Αν
- Κούι Νιον (Quy Nhon): Έι πειρατή!
- Κούι Νιον
- Πέρασμα Χάι Βαν και Σον Τσα (Hai Van/Son tra): Φύση, ηρεμία και θέες λίγο έξω από τη Ντα Νανγκ
- Χουέ (Hue): Χωρίς βροχή την βροχερή περίοδο, το λες και ότι πιάσαμε τζόκερ
- Χουε
- Hue σε Dong Hoi - Κρίντζι
- Quang Binh - Απίστευτες βόλτες και σπηλιές
- Quang Binh
- Quang Binh (ΙΙ)
- Ninh Binh - Όταν οι απατεωνιές σε φτάνουν στα όριά σου
- Ninh Binh
- Ninh Binh σε Sa Pa - Αφού ζήσαμε να το θυμόμαστε
- Σα Πα - Υπό βροχή, ομίχλη και κρύο
- Σα Πα
- Σα Πα: Πήραμε τα βουνά
- Ανόι: Πίσω στη ζέστη, βαβούρα και "πολιτισμό"
- Λεωφορείο
- Ανόι
- Ανόι: Βόλτες στη πόλη
- Ανόι (συνέχεια)
- Ανόι (συνέχεια ΙΙ)
- Ανόι: Μουσείο εθνολογίας
- Χα Λονγκ
- Χα Λονγκ: Όπως στα καρποστάλ
- Χα Λονγκ ΙΙ
- Χα Λονγκ ΙΙΙ
- Ανόι: Και τώρα τι;
- Ανόι: Τελευταίες ώρες
- Τέλος Ταξιδιού
- Επίλογος
Φτάνοντας ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα, όμως έτσι και αλλιώς δε φαινόταν ο ήλιος γιατί είχε σύννεφα και καταχνιά, οπότε χαλάρωσα λίγο τα γκάζια. Φτάσαμε ίσως 10 λεπτά μετά αλλά παρόλα αυτά τα χρώματα ήταν ωραία και ανεβήκαμε τρέχοντας την ανηφόρα προς το μαγαζί από το μέρος που αφήνεις το μηχανάκι.
Η πρώτη εικόνα από το μπαλκόνι του μαγαζιού ήταν αυτή.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν είχε εισιτήριο και δεν είχε καν άτομο να έρθει να σε πρήξει να παραγγείλεις. Είχε ένα μπαρ πίσω από το μπαλκόνι, που είχε δει καλύτερες μέρες και άμα ήθελες έπαιρνες κάτι μόνος σου. Επίσης αντί να παίζει νταπαντούπα όπως φαινόταν να είναι σχεδιασμένο, έπαιζε πολύ σιγανά κάτι abstract ambient που ταίριαζαν απίστευτα στο σκηνικό.
Κάτσαμε και απολαμβάναμε. Μου άρεσε τόσο πολύ που πήγα και πήρα ένα δροσιστικό κοκτέιλ από το μπαρ γιατί το τράβαγε. Της είπα αν ήθελε και αυτή και άρχισε ένα μίνι λογύδριο για το ότι έχει κόψει το αλκοόλ και τον καφέ και έχει αποτοξινωθεί και δεν το χρειάζεται για να περνάει καλά και στο μυαλό μου άρχισα πάλι να ακούω τους πρώτους στίχους της "αγανάκτησης". Την άφησα να τα λέει, παράγγειλα και έβγαζα και τις φωτογραφίες μου πότε πότε.
Κάπου εκεί είπα να κάνω μία αλλαγή το πόδι γιατί όπως έτρεξα μάτωσε λίγο, το είδε μία άλλη κοπέλα και άρχισε να ρωτάει τι έπαθα και όπως μιλάγαμε συνειδητοποίησα ότι η Ισπανίδα είχε στραβώσει. Ρε λες να ζηλεύει;
Κάτι λίγο που χαλάρωσα, κάτι το περιβάλλον, κάτσαμε κάμποση ώρα και τα λέγαμε.
Φύγαμε από εκεί αφού έπεσε αρκετά το φως και πήγαμε στο χοστέλ. Εκεί ψάχνοντας στο ίντερνετ για ιατρείο, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ταξιδιωτική ασφάλεια φεύγοντας. Πως μου είχε ξεφύγει; Σε αυτή τη περίπτωση δεν χρειαζόταν, υποθέτω η περίθαλψη θα ήταν κάτω από το ποσοστό συμμετοχής έτσι και αλλιώς, αλλά που πήγαινα σαν μουρλός πάνω στα μηχανάκια τόσες μέρες χωρίς;
Ευτυχώς στο χοστέλ ήταν δύο Γερμανοί, ο ένας από τους οποίους μου δήλωσε ότι είχε μόλις τελειώσει την ιατρική και πήγαινε ταξίδι πριν αρχίσει ειδικότητα. Είδε το πόδι, μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω ράμματα εκείνη την ώρα γιατί τα ράμματα τα κάνεις άμεσα, μετά κλείνει μόνο του. Το καθάρισε, έβαλε κάτι ειδικά τσιρότα που είχε μαζί να το κρατάνε που μου είπε ότι τα βάζουν αντί για ράμματα πια και με καθησύχασε ότι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Φυσικά δεν ήξερε αν είχε μολυνθεί αλλά αυτό ήταν κάτι που θα καταλάβαινα τις επόμενες ημέρες. Να είναι καλά ο άνθρωπος, δε δέχθηκε ούτε να τον αποζημιώσω για τα υλικά. Μας είπε ότι θα πήγαινε σε κάποιο πάρτι μετά, είχε ένα pool party σε ένα ξενοδοχείο και κάποιο techno party σε παραλία και δέχθηκε ότι αν τον πετύχαινα θα τον κέρναγα.
Η Ισπανίδα είχε αποφασίσει να αλλάξει χοστέλ για το φθηνότερο, οπότε την βοήθησα να πάρει τα πράγματά της και να εγκατασταθεί εκεί αφού είχα ακόμα το μηχανάκι. Μου είχε πει ότι είχε ένα πρόβλημα με το λάπτοπ της και (μετανιώνοντας λίγο που το πρότεινα) κάθισα να δω τι είχε. Δεν πήρε πολύ ώρα να καταλάβω ότι χάλαγε ο σκληρός δίσκος (έκανε κλακακλούκα και κόλλαγαν όλα) και έπαθε πανικό γιατί είχε όλες τις φωτογραφίες της μέσα. Άρχισε τα please help me, my photos, ε τι να σου κάνω και εγώ της λέω, πήγαινέ το κάπου να σου βγάλουν ότι προλάβουν αν τους εμπιστεύεσαι ή μη το ανοίξεις ξανά μέχρι να γυρίσεις ευρώπη να το πας σε ειδικό εκεί. Εγώ κάθε βράδυ, ακόμα και όταν δεν έβλεπα από την νύστα πέρναγα τις φωτογραφίες από την κάρτα της μηχανής στο λάπτοπ και μετά σε στικάκι για να είναι σε δύο μέρη.
Αφού ήμασταν στο νησί των πάρτι έπρεπε να πάμε σε τουλάχιστον ένα. Ξεκινήσαμε για το pool party.
Tο οποίο δεν μου άρεσε καθόλου, χαζοβλαμένα αγγλάκια (και όχι μόνο) τύπου Λαγανάς (μιας που μνημόνευσα την Ζάκυνθο νωρίτερα) που πήδαγαν μεθυσμένα στην πισίνα.
Λίγο πιο δίπλα είχε ένα κλειστό μαγαζί και μετά από πρότασή μου πήγαμε και κάτσαμε εκεί. Ακουγόταν η μουσική από δίπλα αλλά όχι τόσο δυνατά και ταυτόχρονα δεν είχε την διπλανή βαβούρα (πω πω σα γέρος ακούγομαι).
Κάποια στιγμή έβαλε ρεγγετόν ή ισπανόφωνα χιτ και σηκώθηκε να χορέψει, μέχρι και στο τραπέζι πάνω ανέβηκε, ενώ ταυτόχρονα μου έλεγε "κοίτα δε χρειάζεται αλκοόλ για να περνάς καλά". Μπορεί να μην είχε άσχημη πρόθεση αλλά με ξενέρωσε λες και άκουγα προωθητικό μήνυμα από βλαμμένο της χριστιανικής ένωσης νέων. Ήθελε να με σηκώσει και εμένα να χορέψουμε αλλά δεν είχα όρεξη.
Κάποια στιγμή φύγαμε και στον δρόμο πάνω πετύχαμε το techno party. Της λέω για πάμε να δούμε. Δεν είχε είσοδο, μόνο ότι ποτό έπαιρνες πλήρωνες. Τεκνατζή δε με λες, αλλά η μουσική που έπαιζε ήταν καλή.
Είχε κάτι σουρεάλ ο χώρος. Χαμηλά φώτα, μόνο μία τύπου ντισκομπάλα στη σκηνή με χρώματα, κάποια φωτισμένα δέντρα και πιο δίπλα η παραλία με το νεράκι λάδι. Την βρήκα πολύ.
Πήρα μία μπύρα, την ρώτησα αν θέλει κάτι, πήγε να μου παίξει την κασέτα για το αλκοόλ που αυτή δε το χρειάζεται και δε θυμάμαι τι της είπα ακριβώς αλλά μάλλον ήμουν λίγο απότομος με κάτι που πρέπει να ήταν τύπου "χέσε μας, εγώ θέλω μία μπύρα εσύ κάνε ότι θες" και μάλιστα στα ισπανικά ενώ μιλάγαμε αγγλικά όλη την ώρα.
Πήγε στην ακρούλα με μουτράκια και εγώ έλεγα τι έγινε ρε φίλε, μήπως την έχω παντρευτεί 20 χρόνια και δεν το έχω καταλάβει;
Κάθισα μόνος μου εκεί και μου άρεσε τόσο που χόρεψα μόνος, μου πέρασε η τσαντίλα και όταν ζεστάθηκε ότι έμεινε από την μπύρα πήγα στην άκρη που καθόταν και της λέω τι γίνεται με σένα; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να περάσεις το δικό σου;
Αρχίσαμε μία κουβέντα που οδήγησε σε αναφορές από εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις.
Πήγαμε παραλία, κάτσαμε κάπου σε ομολογουμένως ειδυλλιακό περιβάλλον για φάσωμα "ακόμα και χωρίς αλκοόλ" για να είμαστε και στο θέμα.
Όπως μιλάγαμε κάποια στιγμή άλλαξε θέμα και μου λέει, τι θα κάνεις μετά;
Της λέω εννοείς αν θα σε φιλήσω;
Κόμπλαρε λίγο και μου λέει εννοώ αν θα μείνεις και αύριο στο νησί ή θα φύγεις.
Της λέω αλλάζει κάτι;
Έχω κάνει αρκετές εφήμερες σχέσεις σε ταξίδια και δεν μου αρέσει πια. Αν είναι να φύγεις πες το μου τώρα.
Σκέφτηκα γιατί ήμουν εκεί. Πέρναγα το όριο των 7 ημερών και πλησίαζα προς τον στόχο των 10 που ήταν πιο πιθανός να είναι και το τέλος του ταξιδιού. Βέβαια αν δεν συνέβαινε κάτι θα μπορούσε να τραβήξει και ως τις 14 μέρες. Πια δεν υπήρχε ανάγκη να γυρίσω πίσω στο Κράμπι, μπορούσα να περάσω απέναντι Τσαμπόν (Champon) και να ανέβω Μπανγκόκ απ' όπου θα μπορούσα να επιστρέψω Ελλάδα.
Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα ησυχίας είχαμε, αλλά τελικά της απάντησα "θα φύγω αύριο για Κο Τάο".
Μη με φιλήσεις τότε.
Καθίσαμε κάμποση ώρα χωρίς να μιλάμε. Εγώ προσπαθούσα να απορροφήσω την στιγμή για να την κρατήσω στο μυαλό μου. Τη θάλασσα που ήταν πιο ήρεμη και από πισίνα, την μουσική που βάραγε από πίσω, τον χαμηλό φωτισμό αλλά και την απόφαση που πήρα να συνεχίσω.
Κάποια στιγμή σηκωθήκαμε, κάναμε μία αγκαλιά και φύγαμε. Την άφησα στο χοστέλ της, με πήρε πάλι μία αγκαλιά όπως καθόμουν στο μηχανάκι, βρήκα ευκαιρία και της έπιασα και λίγο τον ποπό έτσι να την πειράξω, γκρίνιαξε λίγο "σου είπα αν καθόσουν", την έκοψα απότομα, "θα φύγω", με φίλησε πεταχτά και έφυγε.
Η πρώτη εικόνα από το μπαλκόνι του μαγαζιού ήταν αυτή.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν είχε εισιτήριο και δεν είχε καν άτομο να έρθει να σε πρήξει να παραγγείλεις. Είχε ένα μπαρ πίσω από το μπαλκόνι, που είχε δει καλύτερες μέρες και άμα ήθελες έπαιρνες κάτι μόνος σου. Επίσης αντί να παίζει νταπαντούπα όπως φαινόταν να είναι σχεδιασμένο, έπαιζε πολύ σιγανά κάτι abstract ambient που ταίριαζαν απίστευτα στο σκηνικό.
Κάτσαμε και απολαμβάναμε. Μου άρεσε τόσο πολύ που πήγα και πήρα ένα δροσιστικό κοκτέιλ από το μπαρ γιατί το τράβαγε. Της είπα αν ήθελε και αυτή και άρχισε ένα μίνι λογύδριο για το ότι έχει κόψει το αλκοόλ και τον καφέ και έχει αποτοξινωθεί και δεν το χρειάζεται για να περνάει καλά και στο μυαλό μου άρχισα πάλι να ακούω τους πρώτους στίχους της "αγανάκτησης". Την άφησα να τα λέει, παράγγειλα και έβγαζα και τις φωτογραφίες μου πότε πότε.
Κάπου εκεί είπα να κάνω μία αλλαγή το πόδι γιατί όπως έτρεξα μάτωσε λίγο, το είδε μία άλλη κοπέλα και άρχισε να ρωτάει τι έπαθα και όπως μιλάγαμε συνειδητοποίησα ότι η Ισπανίδα είχε στραβώσει. Ρε λες να ζηλεύει;
Κάτι λίγο που χαλάρωσα, κάτι το περιβάλλον, κάτσαμε κάμποση ώρα και τα λέγαμε.
Φύγαμε από εκεί αφού έπεσε αρκετά το φως και πήγαμε στο χοστέλ. Εκεί ψάχνοντας στο ίντερνετ για ιατρείο, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ταξιδιωτική ασφάλεια φεύγοντας. Πως μου είχε ξεφύγει; Σε αυτή τη περίπτωση δεν χρειαζόταν, υποθέτω η περίθαλψη θα ήταν κάτω από το ποσοστό συμμετοχής έτσι και αλλιώς, αλλά που πήγαινα σαν μουρλός πάνω στα μηχανάκια τόσες μέρες χωρίς;
Ευτυχώς στο χοστέλ ήταν δύο Γερμανοί, ο ένας από τους οποίους μου δήλωσε ότι είχε μόλις τελειώσει την ιατρική και πήγαινε ταξίδι πριν αρχίσει ειδικότητα. Είδε το πόδι, μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνω ράμματα εκείνη την ώρα γιατί τα ράμματα τα κάνεις άμεσα, μετά κλείνει μόνο του. Το καθάρισε, έβαλε κάτι ειδικά τσιρότα που είχε μαζί να το κρατάνε που μου είπε ότι τα βάζουν αντί για ράμματα πια και με καθησύχασε ότι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Φυσικά δεν ήξερε αν είχε μολυνθεί αλλά αυτό ήταν κάτι που θα καταλάβαινα τις επόμενες ημέρες. Να είναι καλά ο άνθρωπος, δε δέχθηκε ούτε να τον αποζημιώσω για τα υλικά. Μας είπε ότι θα πήγαινε σε κάποιο πάρτι μετά, είχε ένα pool party σε ένα ξενοδοχείο και κάποιο techno party σε παραλία και δέχθηκε ότι αν τον πετύχαινα θα τον κέρναγα.
Η Ισπανίδα είχε αποφασίσει να αλλάξει χοστέλ για το φθηνότερο, οπότε την βοήθησα να πάρει τα πράγματά της και να εγκατασταθεί εκεί αφού είχα ακόμα το μηχανάκι. Μου είχε πει ότι είχε ένα πρόβλημα με το λάπτοπ της και (μετανιώνοντας λίγο που το πρότεινα) κάθισα να δω τι είχε. Δεν πήρε πολύ ώρα να καταλάβω ότι χάλαγε ο σκληρός δίσκος (έκανε κλακακλούκα και κόλλαγαν όλα) και έπαθε πανικό γιατί είχε όλες τις φωτογραφίες της μέσα. Άρχισε τα please help me, my photos, ε τι να σου κάνω και εγώ της λέω, πήγαινέ το κάπου να σου βγάλουν ότι προλάβουν αν τους εμπιστεύεσαι ή μη το ανοίξεις ξανά μέχρι να γυρίσεις ευρώπη να το πας σε ειδικό εκεί. Εγώ κάθε βράδυ, ακόμα και όταν δεν έβλεπα από την νύστα πέρναγα τις φωτογραφίες από την κάρτα της μηχανής στο λάπτοπ και μετά σε στικάκι για να είναι σε δύο μέρη.
Αφού ήμασταν στο νησί των πάρτι έπρεπε να πάμε σε τουλάχιστον ένα. Ξεκινήσαμε για το pool party.
Tο οποίο δεν μου άρεσε καθόλου, χαζοβλαμένα αγγλάκια (και όχι μόνο) τύπου Λαγανάς (μιας που μνημόνευσα την Ζάκυνθο νωρίτερα) που πήδαγαν μεθυσμένα στην πισίνα.
Λίγο πιο δίπλα είχε ένα κλειστό μαγαζί και μετά από πρότασή μου πήγαμε και κάτσαμε εκεί. Ακουγόταν η μουσική από δίπλα αλλά όχι τόσο δυνατά και ταυτόχρονα δεν είχε την διπλανή βαβούρα (πω πω σα γέρος ακούγομαι).
Κάποια στιγμή έβαλε ρεγγετόν ή ισπανόφωνα χιτ και σηκώθηκε να χορέψει, μέχρι και στο τραπέζι πάνω ανέβηκε, ενώ ταυτόχρονα μου έλεγε "κοίτα δε χρειάζεται αλκοόλ για να περνάς καλά". Μπορεί να μην είχε άσχημη πρόθεση αλλά με ξενέρωσε λες και άκουγα προωθητικό μήνυμα από βλαμμένο της χριστιανικής ένωσης νέων. Ήθελε να με σηκώσει και εμένα να χορέψουμε αλλά δεν είχα όρεξη.
Κάποια στιγμή φύγαμε και στον δρόμο πάνω πετύχαμε το techno party. Της λέω για πάμε να δούμε. Δεν είχε είσοδο, μόνο ότι ποτό έπαιρνες πλήρωνες. Τεκνατζή δε με λες, αλλά η μουσική που έπαιζε ήταν καλή.
Είχε κάτι σουρεάλ ο χώρος. Χαμηλά φώτα, μόνο μία τύπου ντισκομπάλα στη σκηνή με χρώματα, κάποια φωτισμένα δέντρα και πιο δίπλα η παραλία με το νεράκι λάδι. Την βρήκα πολύ.
Πήρα μία μπύρα, την ρώτησα αν θέλει κάτι, πήγε να μου παίξει την κασέτα για το αλκοόλ που αυτή δε το χρειάζεται και δε θυμάμαι τι της είπα ακριβώς αλλά μάλλον ήμουν λίγο απότομος με κάτι που πρέπει να ήταν τύπου "χέσε μας, εγώ θέλω μία μπύρα εσύ κάνε ότι θες" και μάλιστα στα ισπανικά ενώ μιλάγαμε αγγλικά όλη την ώρα.
Πήγε στην ακρούλα με μουτράκια και εγώ έλεγα τι έγινε ρε φίλε, μήπως την έχω παντρευτεί 20 χρόνια και δεν το έχω καταλάβει;
Κάθισα μόνος μου εκεί και μου άρεσε τόσο που χόρεψα μόνος, μου πέρασε η τσαντίλα και όταν ζεστάθηκε ότι έμεινε από την μπύρα πήγα στην άκρη που καθόταν και της λέω τι γίνεται με σένα; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να περάσεις το δικό σου;
Αρχίσαμε μία κουβέντα που οδήγησε σε αναφορές από εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις.
Πήγαμε παραλία, κάτσαμε κάπου σε ομολογουμένως ειδυλλιακό περιβάλλον για φάσωμα "ακόμα και χωρίς αλκοόλ" για να είμαστε και στο θέμα.
Όπως μιλάγαμε κάποια στιγμή άλλαξε θέμα και μου λέει, τι θα κάνεις μετά;
Της λέω εννοείς αν θα σε φιλήσω;
Κόμπλαρε λίγο και μου λέει εννοώ αν θα μείνεις και αύριο στο νησί ή θα φύγεις.
Της λέω αλλάζει κάτι;
Έχω κάνει αρκετές εφήμερες σχέσεις σε ταξίδια και δεν μου αρέσει πια. Αν είναι να φύγεις πες το μου τώρα.
Σκέφτηκα γιατί ήμουν εκεί. Πέρναγα το όριο των 7 ημερών και πλησίαζα προς τον στόχο των 10 που ήταν πιο πιθανός να είναι και το τέλος του ταξιδιού. Βέβαια αν δεν συνέβαινε κάτι θα μπορούσε να τραβήξει και ως τις 14 μέρες. Πια δεν υπήρχε ανάγκη να γυρίσω πίσω στο Κράμπι, μπορούσα να περάσω απέναντι Τσαμπόν (Champon) και να ανέβω Μπανγκόκ απ' όπου θα μπορούσα να επιστρέψω Ελλάδα.
Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα ησυχίας είχαμε, αλλά τελικά της απάντησα "θα φύγω αύριο για Κο Τάο".
Μη με φιλήσεις τότε.
Καθίσαμε κάμποση ώρα χωρίς να μιλάμε. Εγώ προσπαθούσα να απορροφήσω την στιγμή για να την κρατήσω στο μυαλό μου. Τη θάλασσα που ήταν πιο ήρεμη και από πισίνα, την μουσική που βάραγε από πίσω, τον χαμηλό φωτισμό αλλά και την απόφαση που πήρα να συνεχίσω.
Κάποια στιγμή σηκωθήκαμε, κάναμε μία αγκαλιά και φύγαμε. Την άφησα στο χοστέλ της, με πήρε πάλι μία αγκαλιά όπως καθόμουν στο μηχανάκι, βρήκα ευκαιρία και της έπιασα και λίγο τον ποπό έτσι να την πειράξω, γκρίνιαξε λίγο "σου είπα αν καθόσουν", την έκοψα απότομα, "θα φύγω", με φίλησε πεταχτά και έφυγε.
Last edited by a moderator: