mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 51
- Likes
- 1.128
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα ταξιδιού 2
- Ημέρα ταξιδιού 3
- Ημέρα Ταξιδιού 4
- Ημέρα Ταξιδιού 5
- Ημέρα Ταξιδιού 6
- Ημέρα Ταξιδιού 7
- Ημέρα Ταξιδιού 8
- Ημέρα Ταξιδιού 9
- Ημέρα Ταξιδιού 10
- Ημέρες Ταξιδιού 11 & 12
- Ημέρα Ταξιδιού 13
- Ημέρα Ταξιδιού 14
- Ημέρα Ταξιδιού 15
- Ημέρα Ταξιδιού 16
- Ημέρα Ταξιδιού 17
- Ημέρα Ταξιδιού 18
- Ημέρα Ταξιδιού 19
- Ημέρα Ταξιδιού 21
- Ημέρα Ταξιδιού 22
- Ημέρα Ταξιδιού 24
- Ημέρα Ταξιδιού 25
- Ημέρα Ταξιδιού 26
- Ημέρα Ταξιδιού 27
- Ημέρα Ταξιδιού 37
- Ημέρα Ταξιδιού 38
- Ημέρα Ταξιδιού 39
- Ημέρα Ταξιδιού 40
- Ημέρα Ταξιδιού 41
- Ημέρα Ταξιδιού 42
- Ημέρα Ταξιδιού 43
- Ημέρα Ταξιδιού 44
- Ημέρα Ταξιδιού 45
- Ημέρες Ταξιδιού 46 & 47
- Ημέρα Ταξιδιού 48
- Ημέρα Ταξιδιού 49
- Ημέρες Ταξιδιού 50 & 51
- Ημέρες Ταξιδιού 52 & 53
- Ημέρα Ταξιδιού 54
- Ημέρες Ταξιδιού 55 & 56
Ημέρα ταξιδιού 55
Πότε πέρασαν οι μέρες ούτε που το κατάλαβα.
Μπαίνοντας στο Ομάν χωρίς βίζα, η τελωνειακός με ρώτησε πόσες μέρες θα μείνω. Είπα 10-12 , οπότε πάνω στην σφραγίδα του διαβατηρίου έγραψε με στυλό 1 Μαρτίου.
Με διώχνουν, κατάλαβες;
Ίσως έπρεπε να πω 15 αλλά σκέφτηκα ότι είναι αρκετές.
Τελικά αποδείχτηκαν λίγες, αν και έκανα κι εγώ λάθος εκτίμηση με την περίπτωση της Σαλάλα.
Ίσως αν πήγαινα σε καμία δημόσια αρχή να έπαιρνα καμία ανανέωση, αλλά τρέχα γύρευε.
Έτσι δεν προλαβαίνω να πάω στο Βόρειο κομμάτι , στα στενά του Ορμουζ δηλαδή.
Αυτά τα κομβικά για το παγκόσμιο εμπόριο και ασφάλεια σημεία του πλανήτη , όπως τα στενά του Ορμούζ , ο Βόσπορος και το Γιβραλτάρ , οι διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά , τα ακρωτήρια Χορν και Καλής Ελπίδας, έστω κι αν αντικαταστάθηκαν από τις διώρυγες , το Άντεν , πάντα μου ασκούσαν γοητεία και θα ήθελα κάποια στιγμή να τα δω από κοντά.
Δυστυχώς πλην του Βόσπορου δεν αξιώθηκα ακόμα να πραγματοποιήσω την επιθυμία.
Και τώρα που ήμουν τόσο κοντά, δεν έχω χρόνο. Άσε που έχει και αλλά ωραία πραγματάκια να δεις και να κάνεις εκεί. Τέλος πάντων.
Τίμιος προορισμός το Ομάν και για όλα τα γούστα .
Και για τους πεντάστερους και για τους ενδιάμεσους και για τους φίλους του ελεύθερου κάμπινγκ , του snorkelling και τους hikers. Τοπική κουζίνα τίποτα ιδιαίτερο αλλά παντού υπάρχουν ινδικά εστιατόρια.
Για τους solo backpackers λίγο πιο δύσκολα, αφού ζήτημα να υπάρχουν 10 χόστελ σε όλη τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο που όλοι γνωριστήκαμε μεταξύ μας.
Γεωμορφολογικά, κλιματικά, πολιτισμικά, καθώς και τα τοπία στην ύπαιθρο, είναι ακριβώς όπως στο νότιο Μαρόκο , αλλά πέραν αυτού καμία άλλη ομοιότητα.
Ασφάλεια, οργάνωση, υποδομές,
πολιτισμός , φιλικότητα και αίσθηση φιλοξενίας, από τους άντρες κυρίως, γιατί οι γυναίκες είναι χαμηλοβλεπούσες και δεν είχα καμία απολύτως αλληλεπίδραση, μακράν σε υψηλότερο επίπεδο από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Δίγλωσσες επιγραφές στα πάντα,όλοι μιλούν βασικά αγγλικά εκτός ίσως από τα κατσικοχώρια.
Είχα ψάξει τις προηγούμενες μέρες για λεωφορείο ντιρέκτ Muscat-Abu Dhabi για να αποφύγω να ξαναπάω στο Dubai , αλλά είχε μόνο ένα την ημέρα και ήταν sold out για όλες τις επόμενες μέρες.
Οπότε έπρεπε να υποστώ ξανά το βασανιστήριο του αεροδρομίου για μια πτήση μόλις 45 λεπτών.
Είχα δει όταν έκλεισα το εισιτήριο , ότι η Emirates και η Etihad διαθέτουν δωρεάν shuttle bus για μετάβαση στο Dubai, στη Sharjah και στο Al Ain για τους επιβάτες των πτήσεων τους.
Και με ρωτάω.
Δεν πας και στο Al Ain , να δεις μια πόλη της ερήμου, μιας και δεν την ευχαριστήθηκες στο Ομάν;
Και απαντάω.
Εννοείται. Θέλει και ρώτημα;
Δυστυχώς τα χοστελ στο κέντρο του Αλ Αιν είχαν φρικτές κριτικές , οπότε αναγκαστικά, πλήρωσα την ακριβότερη διαμονή ολόκληρου του ταξιδιού για ένα αξιοπρεπές κατάλυμα.
Ήδη από τα σαράντα χιλιόμετρα πριν φτάσω, ο δρόμος περνούσε μέσα από αμμόλοφους.
Πολύ ωραία, αλλά αυτοί οι αθεόφοβοι ρίχνουν τόσο νερό στα δέντρα και στους θάμνους του αυτοκινητόδρομου, που αρχίζουν και φυτρώνουν πουρνάρια στην άμμο .
Κοντά στα χλωρά ποτίζονται και τα ξερά.
Το Al Ain δεν είναι κανένα χωριό. Πάνω από μισό εκατομμύριο , κυρίως μετανάστες βέβαια, όπως και παντού στα Εμιράτα .
Έχει κάποιο ακριβό τουρισμό στα resorts της ερήμου και πολύ μεγάλο ζωολογικό κήπο και ενυδρείο οπότε προσελκύει και οικογένειες με παιδάκια.
Ουρανοξύστες δεν έχει, αλλά διαθέτει κι αυτή τεράστιες φαρδιές λεωφόρους και είναι απλωμένη σε χιλιόμετρα.
Μου πέρασε από το μυαλό να κάνω ένα desert safari με 4*4 σαλτανάτια στις αμμοθίνες, καμηλοκαβαλημα, ηλιοβασιλέματα, μπάρμπεκιου και bonus Ινδές χορευτριες αλλά αντιστάθηκα στην τουριστίλα.
Έχω ξανακάνει άλλωστε,
οπότε ξέρω το κονσεπτ και δεν είναι και πολύ του γούστου μου.
Προτίμησα να χαζέψω λίγο στην πόλη και κόλλησα να χαζεύω τα ραφτάδικα.
Ο ράφτης κελεμπίας δεν είναι ένα επάγγελμα πού χάνεται. Το αντίθετο μάλιστα. Οι ραπτομηχανές δουλεύουν πυρετωδώς με νεαρούς μαθητευόμενους στα πεντάλ.
Βλέποντας το ενδιαφέρον μου, με κάλεσε ένας σεβάσμιος μόδιστρος να εντρυφήσω στην διαδικασία.
Ακολούθησε σκηνή απείρου κάλλους τύπου « Σουζι τρως,και ψεύδεσαι και τρως» με πελάτη που αντιστεκόταν στην ανάλγητη
Διασκεδαστική εμπειρία. Σαλαμαλεκουμ,Ραμανταν Καρίμ , Καληνύχτα.
Βγαίνοντας σκόπευα να πάω για μια μικρή νυχτερινή βόλτα στην όαση, αλλά ο άνεμος της ερήμου είχε ρίξει την θερμοκρασία στους 18 και τουρτούριζα με το κοντομάνικο.
Ή έπρεπε να γυρίσω να αγοράσω κελεμπία ή να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Δεν βαριέσαι κι αύριο μέρα είναι.
Ημέρα ταξιδιού 56.
Το επόμενο πρωί πήγα να δω την περίφημη όαση του Al Ain, που είναι και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
( Να θυμηθώ να τικάρω , έχω πάει)
Είναι πολύ μεγάλη, τουλάχιστον 10 χλμ επί 3-4 περίπου και η πόλη είναι χτισμένη γύρω από αυτήν.
Και το Al Ain διεκδικεί τον τίτλο της αρχαιότερης αδιαλείπτως κατοικούμενης πόλης στον κόσμο, λόγω της όασης.
Η όαση, δεν είναι σαν κάτι άλλες παρακατιανές, που περπατάς μέσα στα χώματα.
Αντίθετα είναι περιφραγμένη , έχει πλακόστρωτους δρόμους, νυχτερινό φωτισμό, ένα ή και περισσότερα συμπαθητικά καφέ , μερικά παλιά μικρά τζαμιά και μπορείς να νοικιάσεις ποδήλατο ή ποδηλατάμαξα για να την γυρίσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πια τουριστική ατραξιόν. Είναι πλήρως λειτουργική.
Υπάρχουν κανονικά, ιδιοκτησίες, φράχτες, πόρτες, καλλιέργειες , παραπήγματα με γεωργικά εργαλεία και φυσικά τα υπέροχα Falaj , τα καναλάκια διανομής του τρεχούμενου νερού, που και στο Ομάν και εδώ μου δημιουργούν ένα αίσθημα ψυχικής ευφορίας και γαλήνης.
Έμειναν μερικές ώρες ακόμα μέχρι την αναχώρηση της πτήσης μου, οπότε πήρα το λεωφορείο για να ρίξω και μια ματιά στο Abu Dhabi που απέχει περίπου μιάμιση ώρα.
Θυμήθηκα ότι το Abu Dhabi είναι νησί , αμέσως μόλις περάσαμε την γέφυρα και είδα έστω και από μακριά το περίφημο και εντυπωσιακό μεγάλο τζαμί του Σουλτάνου Zayed.
Δεν θα προλάβω να πάω να το δω από κοντά, αφού δεν είναι κοντά στο κέντρο , αλλά θεωρώ σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα ξαναβρεθώ περαστικός από το Abu Dhabi οπότε θα έχω την ευκαιρία.
Στον σταθμό ρώτησα αν έχουν lockers για να μην κουβαλάω τα μπακπακς φορτωμένος σαν γκαμήλα. Δεν είχαν, αλλά μου υπέδειξαν την λύση.
Πας σε ένα σουπερμάρκετ Lulus και κάνεις τον πελάτη. Υπάρχει υπηρεσία φύλαξης τσαντών.
Μου τα έβαλε ένα παιδί σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ, μου έδωσε κι ένα αριθμημένο μπρελόκ και βγήκα για περιήγηση άνετος και ωραίος.
Παρότι είχε πια νυχτώσει και δεν κούνησα ρούπι από τον κεντρικό δρόμο που κόβει την πόλη του Abu Dhabi στα δύο, μου φάνηκε λίγο πιο συμπαθητικό , λιγότερο χαοτικό από το Dubai.
Περπάτησα μέχρι την παραλία Corniche που μου φάνηκε πάρα πολύ ωραία, παρότι δεν υπήρχε ψυχή εκείνη την ώρα.
Είδα και το Worlds Trade Center. Αυτό που δεν είδα, ήταν κελεμπίες και μπούρκες.
Πραγματικά αν δεν ήταν το οικείο πια περιβάλλον των πόλεων στα εμιράτα ,θα αναρωτιόμουν αν είμαι στο Δελχί, στο Πεκίνο ή στην Μανίλα.
Είχα πια ψοφήσει από την κούραση,
Η εφαρμογή του κινητού μου έδωσε συγχαρητήρια για το ρεκόρ των 22.375 μέτρων που είχε καταγράψει , οπότε με αντάμειψα με ένα τελευταίο spicy δείπνο σε ένα πολύ ωραίο ινδικό.
Πήρα τις αποσκευές από το Lulus κι έφυγα γι αεροδρόμιο.
Είχα προβληματιστεί τις προηγούμενες ημέρες σχετικά με τον επόμενο προορισμό.
Δεν ήθελα άλλο τζαμιά .Πόσο μάλλον που είχε ήδη αρχίσει το Ραμαζάνι.
Η πιο οικονομική επιλογή επιστροφής ήταν μέσω του Κουτάισι της Γεωργίας, περίπου 90 ευρώ.
Μια χαρά σκέφτηκα, είχε και νυχτερινό λεωφορείο για Τυφλίδα αμέσως μετά την άφιξη. Ότι πρέπει για ένα τριήμερο city break.
Μετὰ τσέκαρα θερμοκρασίες και έκανα πίσω.
Τι να πάω να κάνω μέσα στα χιόνια.
Να κλειστώ , να πίνω κρασιά στις ταβέρνες της Τυφλίδας και να γυρίσω σπίτι τύφλα στο μεθύσι; Άλλη φορά.
Προσγειώθηκα μέσω Αθήνας, στην Θεσσαλονίκη το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, μέσα στην μούχλα και την βροχή.
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Στο τσακ δεν άνοιξα το Google flights να ξαναφύγω.
Γκρίνιαξα στην κόρη μου που ήρθε αγουροξυπνημένη να με παραλάβει , πως ούτε χαρταετό δεν μπορούμε να πετάξουμε.
Λες και σχεδόν δύο μήνες τώρα, δεν πετάω χαρταετό.
THE END
Πότε πέρασαν οι μέρες ούτε που το κατάλαβα.
Μπαίνοντας στο Ομάν χωρίς βίζα, η τελωνειακός με ρώτησε πόσες μέρες θα μείνω. Είπα 10-12 , οπότε πάνω στην σφραγίδα του διαβατηρίου έγραψε με στυλό 1 Μαρτίου.
Με διώχνουν, κατάλαβες;
Ίσως έπρεπε να πω 15 αλλά σκέφτηκα ότι είναι αρκετές.
Τελικά αποδείχτηκαν λίγες, αν και έκανα κι εγώ λάθος εκτίμηση με την περίπτωση της Σαλάλα.
Ίσως αν πήγαινα σε καμία δημόσια αρχή να έπαιρνα καμία ανανέωση, αλλά τρέχα γύρευε.
Έτσι δεν προλαβαίνω να πάω στο Βόρειο κομμάτι , στα στενά του Ορμουζ δηλαδή.
Αυτά τα κομβικά για το παγκόσμιο εμπόριο και ασφάλεια σημεία του πλανήτη , όπως τα στενά του Ορμούζ , ο Βόσπορος και το Γιβραλτάρ , οι διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά , τα ακρωτήρια Χορν και Καλής Ελπίδας, έστω κι αν αντικαταστάθηκαν από τις διώρυγες , το Άντεν , πάντα μου ασκούσαν γοητεία και θα ήθελα κάποια στιγμή να τα δω από κοντά.
Δυστυχώς πλην του Βόσπορου δεν αξιώθηκα ακόμα να πραγματοποιήσω την επιθυμία.
Και τώρα που ήμουν τόσο κοντά, δεν έχω χρόνο. Άσε που έχει και αλλά ωραία πραγματάκια να δεις και να κάνεις εκεί. Τέλος πάντων.
Τίμιος προορισμός το Ομάν και για όλα τα γούστα .
Και για τους πεντάστερους και για τους ενδιάμεσους και για τους φίλους του ελεύθερου κάμπινγκ , του snorkelling και τους hikers. Τοπική κουζίνα τίποτα ιδιαίτερο αλλά παντού υπάρχουν ινδικά εστιατόρια.
Για τους solo backpackers λίγο πιο δύσκολα, αφού ζήτημα να υπάρχουν 10 χόστελ σε όλη τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο που όλοι γνωριστήκαμε μεταξύ μας.
Γεωμορφολογικά, κλιματικά, πολιτισμικά, καθώς και τα τοπία στην ύπαιθρο, είναι ακριβώς όπως στο νότιο Μαρόκο , αλλά πέραν αυτού καμία άλλη ομοιότητα.
Ασφάλεια, οργάνωση, υποδομές,
πολιτισμός , φιλικότητα και αίσθηση φιλοξενίας, από τους άντρες κυρίως, γιατί οι γυναίκες είναι χαμηλοβλεπούσες και δεν είχα καμία απολύτως αλληλεπίδραση, μακράν σε υψηλότερο επίπεδο από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Δίγλωσσες επιγραφές στα πάντα,όλοι μιλούν βασικά αγγλικά εκτός ίσως από τα κατσικοχώρια.
Είχα ψάξει τις προηγούμενες μέρες για λεωφορείο ντιρέκτ Muscat-Abu Dhabi για να αποφύγω να ξαναπάω στο Dubai , αλλά είχε μόνο ένα την ημέρα και ήταν sold out για όλες τις επόμενες μέρες.
Οπότε έπρεπε να υποστώ ξανά το βασανιστήριο του αεροδρομίου για μια πτήση μόλις 45 λεπτών.
Είχα δει όταν έκλεισα το εισιτήριο , ότι η Emirates και η Etihad διαθέτουν δωρεάν shuttle bus για μετάβαση στο Dubai, στη Sharjah και στο Al Ain για τους επιβάτες των πτήσεων τους.
Και με ρωτάω.
Δεν πας και στο Al Ain , να δεις μια πόλη της ερήμου, μιας και δεν την ευχαριστήθηκες στο Ομάν;
Και απαντάω.
Εννοείται. Θέλει και ρώτημα;
Δυστυχώς τα χοστελ στο κέντρο του Αλ Αιν είχαν φρικτές κριτικές , οπότε αναγκαστικά, πλήρωσα την ακριβότερη διαμονή ολόκληρου του ταξιδιού για ένα αξιοπρεπές κατάλυμα.
Ήδη από τα σαράντα χιλιόμετρα πριν φτάσω, ο δρόμος περνούσε μέσα από αμμόλοφους.
Πολύ ωραία, αλλά αυτοί οι αθεόφοβοι ρίχνουν τόσο νερό στα δέντρα και στους θάμνους του αυτοκινητόδρομου, που αρχίζουν και φυτρώνουν πουρνάρια στην άμμο .
Κοντά στα χλωρά ποτίζονται και τα ξερά.
Το Al Ain δεν είναι κανένα χωριό. Πάνω από μισό εκατομμύριο , κυρίως μετανάστες βέβαια, όπως και παντού στα Εμιράτα .
Έχει κάποιο ακριβό τουρισμό στα resorts της ερήμου και πολύ μεγάλο ζωολογικό κήπο και ενυδρείο οπότε προσελκύει και οικογένειες με παιδάκια.
Ουρανοξύστες δεν έχει, αλλά διαθέτει κι αυτή τεράστιες φαρδιές λεωφόρους και είναι απλωμένη σε χιλιόμετρα.
Μου πέρασε από το μυαλό να κάνω ένα desert safari με 4*4 σαλτανάτια στις αμμοθίνες, καμηλοκαβαλημα, ηλιοβασιλέματα, μπάρμπεκιου και bonus Ινδές χορευτριες αλλά αντιστάθηκα στην τουριστίλα.
Έχω ξανακάνει άλλωστε,
οπότε ξέρω το κονσεπτ και δεν είναι και πολύ του γούστου μου.
Προτίμησα να χαζέψω λίγο στην πόλη και κόλλησα να χαζεύω τα ραφτάδικα.
Ο ράφτης κελεμπίας δεν είναι ένα επάγγελμα πού χάνεται. Το αντίθετο μάλιστα. Οι ραπτομηχανές δουλεύουν πυρετωδώς με νεαρούς μαθητευόμενους στα πεντάλ.
Βλέποντας το ενδιαφέρον μου, με κάλεσε ένας σεβάσμιος μόδιστρος να εντρυφήσω στην διαδικασία.
Ακολούθησε σκηνή απείρου κάλλους τύπου « Σουζι τρως,και ψεύδεσαι και τρως» με πελάτη που αντιστεκόταν στην ανάλγητη
Διασκεδαστική εμπειρία. Σαλαμαλεκουμ,Ραμανταν Καρίμ , Καληνύχτα.
Βγαίνοντας σκόπευα να πάω για μια μικρή νυχτερινή βόλτα στην όαση, αλλά ο άνεμος της ερήμου είχε ρίξει την θερμοκρασία στους 18 και τουρτούριζα με το κοντομάνικο.
Ή έπρεπε να γυρίσω να αγοράσω κελεμπία ή να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Δεν βαριέσαι κι αύριο μέρα είναι.
Ημέρα ταξιδιού 56.
Το επόμενο πρωί πήγα να δω την περίφημη όαση του Al Ain, που είναι και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
( Να θυμηθώ να τικάρω , έχω πάει)
Είναι πολύ μεγάλη, τουλάχιστον 10 χλμ επί 3-4 περίπου και η πόλη είναι χτισμένη γύρω από αυτήν.
Και το Al Ain διεκδικεί τον τίτλο της αρχαιότερης αδιαλείπτως κατοικούμενης πόλης στον κόσμο, λόγω της όασης.
Η όαση, δεν είναι σαν κάτι άλλες παρακατιανές, που περπατάς μέσα στα χώματα.
Αντίθετα είναι περιφραγμένη , έχει πλακόστρωτους δρόμους, νυχτερινό φωτισμό, ένα ή και περισσότερα συμπαθητικά καφέ , μερικά παλιά μικρά τζαμιά και μπορείς να νοικιάσεις ποδήλατο ή ποδηλατάμαξα για να την γυρίσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πια τουριστική ατραξιόν. Είναι πλήρως λειτουργική.
Υπάρχουν κανονικά, ιδιοκτησίες, φράχτες, πόρτες, καλλιέργειες , παραπήγματα με γεωργικά εργαλεία και φυσικά τα υπέροχα Falaj , τα καναλάκια διανομής του τρεχούμενου νερού, που και στο Ομάν και εδώ μου δημιουργούν ένα αίσθημα ψυχικής ευφορίας και γαλήνης.
Έμειναν μερικές ώρες ακόμα μέχρι την αναχώρηση της πτήσης μου, οπότε πήρα το λεωφορείο για να ρίξω και μια ματιά στο Abu Dhabi που απέχει περίπου μιάμιση ώρα.
Θυμήθηκα ότι το Abu Dhabi είναι νησί , αμέσως μόλις περάσαμε την γέφυρα και είδα έστω και από μακριά το περίφημο και εντυπωσιακό μεγάλο τζαμί του Σουλτάνου Zayed.
Δεν θα προλάβω να πάω να το δω από κοντά, αφού δεν είναι κοντά στο κέντρο , αλλά θεωρώ σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα ξαναβρεθώ περαστικός από το Abu Dhabi οπότε θα έχω την ευκαιρία.
Στον σταθμό ρώτησα αν έχουν lockers για να μην κουβαλάω τα μπακπακς φορτωμένος σαν γκαμήλα. Δεν είχαν, αλλά μου υπέδειξαν την λύση.
Πας σε ένα σουπερμάρκετ Lulus και κάνεις τον πελάτη. Υπάρχει υπηρεσία φύλαξης τσαντών.
Μου τα έβαλε ένα παιδί σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ, μου έδωσε κι ένα αριθμημένο μπρελόκ και βγήκα για περιήγηση άνετος και ωραίος.
Παρότι είχε πια νυχτώσει και δεν κούνησα ρούπι από τον κεντρικό δρόμο που κόβει την πόλη του Abu Dhabi στα δύο, μου φάνηκε λίγο πιο συμπαθητικό , λιγότερο χαοτικό από το Dubai.
Περπάτησα μέχρι την παραλία Corniche που μου φάνηκε πάρα πολύ ωραία, παρότι δεν υπήρχε ψυχή εκείνη την ώρα.
Είδα και το Worlds Trade Center. Αυτό που δεν είδα, ήταν κελεμπίες και μπούρκες.
Πραγματικά αν δεν ήταν το οικείο πια περιβάλλον των πόλεων στα εμιράτα ,θα αναρωτιόμουν αν είμαι στο Δελχί, στο Πεκίνο ή στην Μανίλα.
Είχα πια ψοφήσει από την κούραση,
Η εφαρμογή του κινητού μου έδωσε συγχαρητήρια για το ρεκόρ των 22.375 μέτρων που είχε καταγράψει , οπότε με αντάμειψα με ένα τελευταίο spicy δείπνο σε ένα πολύ ωραίο ινδικό.
Πήρα τις αποσκευές από το Lulus κι έφυγα γι αεροδρόμιο.
Είχα προβληματιστεί τις προηγούμενες ημέρες σχετικά με τον επόμενο προορισμό.
Δεν ήθελα άλλο τζαμιά .Πόσο μάλλον που είχε ήδη αρχίσει το Ραμαζάνι.
Η πιο οικονομική επιλογή επιστροφής ήταν μέσω του Κουτάισι της Γεωργίας, περίπου 90 ευρώ.
Μια χαρά σκέφτηκα, είχε και νυχτερινό λεωφορείο για Τυφλίδα αμέσως μετά την άφιξη. Ότι πρέπει για ένα τριήμερο city break.
Μετὰ τσέκαρα θερμοκρασίες και έκανα πίσω.
Τι να πάω να κάνω μέσα στα χιόνια.
Να κλειστώ , να πίνω κρασιά στις ταβέρνες της Τυφλίδας και να γυρίσω σπίτι τύφλα στο μεθύσι; Άλλη φορά.
Προσγειώθηκα μέσω Αθήνας, στην Θεσσαλονίκη το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, μέσα στην μούχλα και την βροχή.
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Στο τσακ δεν άνοιξα το Google flights να ξαναφύγω.
Γκρίνιαξα στην κόρη μου που ήρθε αγουροξυπνημένη να με παραλάβει , πως ούτε χαρταετό δεν μπορούμε να πετάξουμε.
Λες και σχεδόν δύο μήνες τώρα, δεν πετάω χαρταετό.
THE END
Last edited by a moderator:
? Οποτε μεινε ετσι. Καλη διαμονη!!
