mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 51
- Likes
- 1.128
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα ταξιδιού 2
- Ημέρα ταξιδιού 3
- Ημέρα Ταξιδιού 4
- Ημέρα Ταξιδιού 5
- Ημέρα Ταξιδιού 6
- Ημέρα Ταξιδιού 7
- Ημέρα Ταξιδιού 8
- Ημέρα Ταξιδιού 9
- Ημέρα Ταξιδιού 10
- Ημέρες Ταξιδιού 11 & 12
- Ημέρα Ταξιδιού 13
- Ημέρα Ταξιδιού 14
- Ημέρα Ταξιδιού 15
- Ημέρα Ταξιδιού 16
- Ημέρα Ταξιδιού 17
- Ημέρα Ταξιδιού 18
- Ημέρα Ταξιδιού 19
- Ημέρα Ταξιδιού 21
- Ημέρα Ταξιδιού 22
- Ημέρα Ταξιδιού 24
- Ημέρα Ταξιδιού 25
- Ημέρα Ταξιδιού 26
- Ημέρα Ταξιδιού 27
- Ημέρα Ταξιδιού 37
- Ημέρα Ταξιδιού 38
- Ημέρα Ταξιδιού 39
- Ημέρα Ταξιδιού 40
- Ημέρα Ταξιδιού 41
- Ημέρα Ταξιδιού 42
- Ημέρα Ταξιδιού 43
- Ημέρα Ταξιδιού 44
- Ημέρα Ταξιδιού 45
- Ημέρες Ταξιδιού 46 & 47
- Ημέρα Ταξιδιού 48
- Ημέρα Ταξιδιού 49
- Ημέρες Ταξιδιού 50 & 51
- Ημέρες Ταξιδιού 52 & 53
- Ημέρα Ταξιδιού 54
- Ημέρες Ταξιδιού 55 & 56
Ημέρα ταξιδιού 22
Πρωινό ξύπνημα σήμερα .
Το Madgaon Junction, από όπου φεύγει το τρένο, απέχει 35 χλμ από το Palolem, πάει να πει μια ώρα δρόμος.
Είχα κλείσει το ημερήσιο Madovi- ο θεός να το κάνει- express.
Αυτό κάνει δώδεκα ώρες , αλλά έχει το σημαντικό πλεονέκτημα ότι ξεκινάει από δω. Δεν ρίσκαρα να κλείσω με κάποιο από τα ταχύτερα διερχόμενα που ερχόταν από το Νότο.
Ήρθε και πάρκαρε μπροστά στην πλατφόρμα μισή ώρα πριν την αναχώρηση, οπότε είχα θεωρητικά την άνεση να βρω τη θέση μου. Το τρένο είχε 50-60 βαγόνια. Χανόταν στον ορίζοντα.
Ρώτησα πέντε έξη σιδηροδρομικούς ποιο είναι το βαγόνι μου, με τρέχανε πάνω κάτω σαν το Βέγγο.
Σιχτίρισα και μπήκα σε ένα τελείως άδειο, και περίμενα τον έλεγχο. Ευτυχώς ήμουν μόνο ένα βαγόνι παραπέρα.
Την ώρα εκείνη ήταν μέσα μόνο οι καμαρότοι και μοίραζαν σεντόνια και μαξιλαροθήκες.
Ήλπιζα σε μια ωραία διαδρομή αλλά απογοητεύτηκα.
Τρεις τέσσερις ώρες μπαινοβγαίναμε σε σήραγγες και μετά σε ένα μονότονο δάσος χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας.
Ούτε σήμα δεν είχε να περάσει η ώρα, σερφάροντας στο Ίντερνετ.
Περίμενα να μπω θριαμβευτικά στο μεγαλειώδη σιδηροδρομικό σταθμό Victoria Terminus, που είναι και μνημείο UNESCO.
Αντ’ αυτού μας κατέβασαν από την πίσω πόρτα σε μια θεοσκότεινη γειτονιά-πως είναι πίσω από τον σταθμό Λαρισης- ή στην δική μας την Ξηροκρήνη .
Είχα επιλέξει το κατάλυμα με μόνο κριτήριο την απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό.
Στο Google Maps μου το έβγαζε 1300 μέτρα-τι σαρανταποδαρούσα τρένο ήταν αυτό.
Δεν το ρίσκαρα να με φάνε μπαμπέσικα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και πήρα ταξί.
Το κτήριο του καταλύματος ήταν τουλάχιστον 100 χρονών, σκοτεινό και δυσοίωνο. Οι δύο πρώτοι όροφοι ήταν υπό ανακαίνιση.
Πέρασα μέσα μέσα από τούβλα, τσιμέντα , γυψοσανίδες και μπάζα.
Στον τρίτο όροφο, ήταν μια σιδερένια καγκελόπορτα και η είσοδος ενός άλλου ξενοδοχείου που θα μπορούσε να ονομάζεται hotel Epitafios , αφού η πόρτα ήτανε στολισμένη με λουλούδια.
Απ έξω ένας νεαρός μισοκοιμοταν σε ένα στρώμα. Ξεκλείδωσε την καγκελόπορτα και με οδήγησε στον τέταρτο όπου και έδρευε το κατάλυμα.
Ήταν κάτι περίεργο , ούτε Χόστελ ούτε ξενοδοχείο, αφού δεν είχε ιδιωτικά δωμάτια.
Με ορολογία περασμένων αιώνων θα έλεγα πως ήταν ένα χάνι. Μεγάλα υπερψηλοτάβανα δωμάτια με κρεβάτια μέσα, χωρίς καμιά ιδιωτικότητα.
Είχα κλείσει την πιο ακριβή επιλογή .
Δωμάτιο με τρία κρεβάτια ελπίζοντας πως δεν θα είναι άλλος.
Με βάλανε σε ένα με πέντε κρεβάτια, αλλά αφού στις έντεκα το βράδυ ήταν άδειο και θα κοιμόμουν μόνος , δεν είχα λόγο να διαμαρτυρηθώ στη διεύθυνση.
Το δωμάτιο μύριζε κάτι μεταξύ παλιατζούρας και λαδομπογιάς. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα αλλά το μπαλκόνι ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα .
Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν τόσο καλή ιδέα να κοιμηθώ με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Την έκλεισα , ξάπλωσα και άνοιξα το ανεμιστήρα.
Ήταν σαν να προσπαθείς να κοιμηθείς κάτω από μια έλικα ελικόπτερου έτοιμου για απογείωση . Και ρετάριζε κι ολας.
Πατ πααααατ πατ.
Καλά θα πάει αυτό άρχισα να σκέφτομαι.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου. Ξύπνησα μετά από οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου , πιο φρεσκαδούρα από ποτέ.
Καλό είναι λοιπόν να αποφεύγουμε τις προκαταλήψεις.
Ημέρα ταξιδιού 23
Η μέρα ξεκινάει με το-όντως στα τριακόσια μέτρα-Victoria Terminus .
Μου πέφτει το σαγόνι. Δύο καθεδρικοί με ουρά μαζί σε μέγεθος . Ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτήρια που έχω δει ποτέ.
Το να μην ξέρεις και πολλά πολλά για τα αξιοθέατα του τόπου που επισκέπτεσαι εχει αυτό το πλεονέκτημα.
Το να σου πέφτει το σαγόνι, όταν έχοντας χαμηλές προσδοκίες βλέπεις κάτι ουάου.
Έτσι κι εγώ κάθισα λίγο κι έβγαλα μια διαδρομή στο ποδάρι με τα προτεινόμενα αξιοθέατα πιο πολύ για να έχω ένα οδοδείκτη.
Κυρίως με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και η ατμόσφαιρα της πόλης.
Και η πόλη είναι πολύ δυνατή. Σφύζει από ζωή. Vibrant που λεν και στο χωριό μου.
Στην Ινδία υπάρχουν 4-5 μεγάλες θρησκείες συν τις παραλλαγές τους , και καμία εκατοστή εθνοτικές ομάδες. Όλοι αυτοί με τον δικό τους ενδυματολογικό κώδικα . Μέλη όλων αυτών έχουν μαζευτεί στη μεγαλούπολη. Αποτέλεσμα; Οφθαλμοπανήγυρις.
Εντάξει, η πλειοψηφία είναι ντυμένοι σαν και μας, αρκετά πιο παλιομοδίτικα βέβαια.
Ευχάριστη έκπληξη η άνεση που κυκλοφορούν γκει ζευγάρια-αγόρια και κορίτσια- σε ένα φαινομενικά συντηρητικό περιβάλλον.
Πολυπολιτισμικότητα ανεξιθρησκία και ανεκτικότητα. Τέλεια. Μ’ αρέσει πολύ.
Η Βομβάη κουβαλάει την φήμη μια θεοβρωμικης πόλης που δεν μπορείς να ανασάνεις από την μπόχα, που μπορεί να φρικάρεις από την εξαθλίωση των κατοίκων και να μην βλέπεις ουρανό από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Δεν ξέρω τι γίνεται το καλοκαίρι αλλά σήμερα η θερμοκρασία είναι στους 23 , φυσάει δροσερό αεράκι κι ο ουρανός είναι πιο γαλάζιος από τα μάτια μου.
Πρώτη στάση η κεντρική αγορά τροφίμων Crawford. Ίσως θα σοκαριζόταν κάποιος που δεν έχει βγει εκτός Ευρώπης αλλά παρόμοια εικόνα έχω δει σε πολλές χώρες και της Ασίας και της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η έννοια της ψύξης σε κρέατα και ψάρια είναι ανέκδοτο.
Ναι , υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους και ανάβουν φωτιές να μαγειρέψουν, παραπληγικοί, ζητιάνοι, «τρελοί του χωριού» , άνθρωποι που κάνουν σιχαμερές δουλειές για να επιβιώσουν. Δεν είναι λίγοι . Χιλιάδες είναι έτσι. Κάποια ακόμη εκατομμύρια έχουν στέγη σε άθλια slums . Φαβέλες δηλαδή.
Ναι υπάρχουν σωροί σκουπιδιών παντού.
Η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτική. Τα κορναρίσματα είναι το σάουντρακ της πόλης.
Αλλά αυτό είναι κι αυτό περίμενα να δω.
Σε δέκα λεπτά το έχεις συνηθίσει.
Οι αγελάδες μάλλον όχι. Αραιά και που βλέπεις καμιά μέσα σε κανένα στενό.
Επόμενη στάση Fashion Street . Πολλά υποσχόμενο όνομα.
Τελικά είναι 200 παράγκες στην σειρά. Ήταν κλειστά ακόμα όταν πέρασα αλλά σιγά σιγά ξυπνούσαν, έβγαιναν μέσα από τις τρύπες, άνοιγαν μπόγους με ρούχα και έφτιαχναν βιτρίνα
Ή έκφραση -σπίτι δουλειά- δουλειά σπίτι - θα ήταν ακατανόητη σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Ένα και το αυτό.
Και σε εκατομμύρια άλλους ακόμα όπως είχα την ευκαιρία διαπιστώσω στη συνέχεια.
Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν στο ταξίδι είναι ένα στυλάτο καφέ , ένα μαγαζί που θα καθίσω ευχαρίστως να ξεκουραστώ από τον ποδαρόδρομο, να πιω έναν καφέ και να χαζεύω την περατζάδα. Ούτε στη Σρι Λάνκα.
Όλα βρώμικα take away .
Αναγκαστικά αγοράζω κρύο νερό χτυπάω φραπέ και ψάχνω να βρω κανένα παγκάκι.
Κι αυτά δυσεύρετα. Πάρκα δεν υπάρχουν ή δεν έχω συναντήσει ακόμα .
Η τελευταία λύση σήμερα , που είχα αργήσει να πιω καφέ, ήταν στάση λεωφορείου. Ξεκίνησα να χτυπάω περίτεχνα το σεικερ μου και γρήγορα μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά νοματαίοι όλων των θρησκειών και ηλικιών και χάζευαν αποσβολωμένοι τον λευκό γκουρού . Όταν μάλιστα άνοιξα το ενσωματωμένο καλαμάκι και τράβηξα την πρώτη τζούρα , ένα παιδάκι πήγε να χειροκροτήσει. Χαμογέλασα συγκαταβατικά.
Το λεωφορείο ήρθε , το φιλοθεάμον κοινό αναχώρησε και ήπια τον καφέ μου παρέα με ένα κοράκι ή κουρούνα ή κάτι τέτοιο.
Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα από κεντρικό δρόμο έπαθα την πλάκα μου με το κτηριακό δυναμικό της.Βομβαης. Στο ίδιο στυλ με το σταθμό της Victoria υπάρχει το Πανεπιστήμιο και αρκετές δεκάδες ακόμα κυρίως κρατικά κτήρια. Βαριά και ογκώδη αλλά περίτεχνα διακοσμημένα. Αλλά και πάρα πολλά ακόμη κτήρια -σαν κι αυτό που μένω- είναι πανέμορφα νεοκλασικά αφημένα δυστυχώς στη φθορά του χρόνου. Τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισε τα υπέροχα και εξ ίσου παρατημένα κτήρια της Αβάνας. Σε τελείως διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ βέβαια αλλά χτισμένα την ίδια πάνω κάτω εποχή.
Σε ένα από τα ωραία αυτά κτήρια στεγάζονται και τα δικαστήρια όπου όλοι οι δικηγόροι και ασκούμενοι κυκλοφορούν με μαυρα κοστούμια και με κάτι μεταξύ γραβάτας και σαλιάρας φορεμένο στο λαιμό.
Ένα από τα δεκάδες επαγγέλματα που έχουν σχεδόν χαθεί στην δύση αλλά εδώ ασκούνται κανονικά είναι αυτό του νερουλά.
Βυτία τροφοδοτούν με μάνικες ακόμα και διαμερίσματα δευτέρου όροφου στο κέντρο της πόλης .
Χωρίς να το καταλάβω έφτασα και στα δύο πιο γνωστά και πολυφωτογραφημένα τοπόσημα της πόλης, που είναι και δίπλα δίπλα.
Η Gate of India , ο Λευκός Πύργος της Βομβάης και το διάσημο ξενοδοχείο Taj Mahal Palace.
Ο χώρος ήταν περιφραγμένος. Δεν υπάρχει κάποιο εισιτήριο αλλά υπάρχει έλεγχος ασφαλείας.
Ο χώρος ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Βλαχαδερα από τα τελευταία χωριά της Ινδιας είχαν κουβαληθεί να βγουν φωτογραφία στην Gate of India . Που ήταν και με σκαλωσιές συντήρησης . Quelle decadence. .
Από τη Gate of India ξεκινάν καραβάκια για τα Elephanta Caves ένα νησάκι όπου βρίσκεται ένα αρχαίο τέμπλο του θεού Σίβα. Από όλους έχω δει τέμπλα, αλλά από τον Σίβα όχι .
Να μην τον αφήσω παραπονεμένο, να περάσω και τις μεσημεριανές ώρες στη δροσιά.
Στο καραβάκι ήταν ένα γκρουπ Αμερικάνες, εκ των οποίων μια βαθυμελάχρινη νταρντάνα- στην κοψιά της Serena Williams -φαινόταν να με ζαχαρώνει. Σκέφτηκα πως αν κατέβω στο γήπεδο μ αυτήν θα με διαλύσει, δεν θα μείνει ούτε ρακέτα , ούτε μπαλάκια .
Οπότε προτίμησα να κάνω τον κινέζο, σε ένα ξενέρωτο κρυόκωλο eye conduct ping pong.
Στο Elephanta caves τα γνωστά.
Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου.
Μόνο καμιά διακοσαριά σκαλιά.
Δεξιά αριστερά τα γνωστά τουριστικά μαγαζιά γεμάτα με πάσης φύσεως τζιντζιρλο μίντζιρλο.Εδώ υπάρχει και η επιλογή να πας σαν μαχαραγιάς ή σαν παλαιοημερολογίτης δεσπότης σε τέσσερων τον ώμο , που λέει και ο Καρυωτάκης. Μπρρ.
Στην είσοδο μισό ευρώ οι Ινδοί, 7 ευρώ οι ξένοι. Ώπα ρε Σίβα.
Λίγο πιο πέρα στην είσοδο του σπηλαίου, μου την πέφτουν ξεναγοί σε ισπανικά και ιταλικά . Μπράβο . Κοντά πέσανε. Τους το δίνω. Αρνήθηκα ευγενικά. Τι να μου πεις ρε φίλε;
Πως κεράτωνε ο Σίβα την Παρβατι;
Άμα σου πω εγώ για τις πομπές του Δια , θα τρέχεις να κρυφτείς.
Τέλος πάντων το τέμπλο είναι ωραίο. Αρχαίο , λιτό. σοβαρό , μεγαλοπρεπές με βαριά περιστύλια , τελείως άσχετο με την συνηθισμένη κουραστική παρδαλότητα των ινδουιστικών τέμπλων .
Είχε και δύο τρεις ακόμα σπηλιές παραπέρα χωρίς κάτι ιδιαίτερο.
Έφαγα κι ένα πανηγυριώτικο καλαμπόκι με αλάτι και τσίλι και πίσω.
Στην επιστροφή είδα με την ησυχία μου τις τεράστιες , φαραωνικές θα έλεγα πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του κόλπου της Βομβάης. Εγκαταστάσεις που υποδέχονται καύσιμα για 1 δισεκατομμύριο κόσμο. Έχεις την αίσθηση πως αν ρίξεις ένα σπίρτο θα πάρει φωτιά και η θάλασσα.
Επέστρεψα σιγά σιγά από διαφορετικές διαδρομές στη γειτονιά αποτυπώνοντας εικόνες.
Η απογευματινή και η φωτισμένη νυχτερινή
εικόνα του Victoria Terminus ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακές από την πρωινή.
Γύρισα στο ελικοδρόμιο. Με είχαν μετακομίσει στο τρίκλινο μαζί με ένα νεαρό ζευγάρι Ινδών που έβλεπε ταινίες στο κινητό .
Το τρίκλινο όμως είχε μπαλκονάρα. Έφτιαξα φραπεδαρα και απόλαυσα το γλυκό δειλινό. Ωραία ήταν. Ωραία γεμάτη ημέρα.
Πρωινό ξύπνημα σήμερα .
Το Madgaon Junction, από όπου φεύγει το τρένο, απέχει 35 χλμ από το Palolem, πάει να πει μια ώρα δρόμος.
Είχα κλείσει το ημερήσιο Madovi- ο θεός να το κάνει- express.
Αυτό κάνει δώδεκα ώρες , αλλά έχει το σημαντικό πλεονέκτημα ότι ξεκινάει από δω. Δεν ρίσκαρα να κλείσω με κάποιο από τα ταχύτερα διερχόμενα που ερχόταν από το Νότο.
Ήρθε και πάρκαρε μπροστά στην πλατφόρμα μισή ώρα πριν την αναχώρηση, οπότε είχα θεωρητικά την άνεση να βρω τη θέση μου. Το τρένο είχε 50-60 βαγόνια. Χανόταν στον ορίζοντα.
Ρώτησα πέντε έξη σιδηροδρομικούς ποιο είναι το βαγόνι μου, με τρέχανε πάνω κάτω σαν το Βέγγο.
Σιχτίρισα και μπήκα σε ένα τελείως άδειο, και περίμενα τον έλεγχο. Ευτυχώς ήμουν μόνο ένα βαγόνι παραπέρα.
Την ώρα εκείνη ήταν μέσα μόνο οι καμαρότοι και μοίραζαν σεντόνια και μαξιλαροθήκες.
Ήλπιζα σε μια ωραία διαδρομή αλλά απογοητεύτηκα.
Τρεις τέσσερις ώρες μπαινοβγαίναμε σε σήραγγες και μετά σε ένα μονότονο δάσος χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας.
Ούτε σήμα δεν είχε να περάσει η ώρα, σερφάροντας στο Ίντερνετ.
Περίμενα να μπω θριαμβευτικά στο μεγαλειώδη σιδηροδρομικό σταθμό Victoria Terminus, που είναι και μνημείο UNESCO.
Αντ’ αυτού μας κατέβασαν από την πίσω πόρτα σε μια θεοσκότεινη γειτονιά-πως είναι πίσω από τον σταθμό Λαρισης- ή στην δική μας την Ξηροκρήνη .
Είχα επιλέξει το κατάλυμα με μόνο κριτήριο την απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό.
Στο Google Maps μου το έβγαζε 1300 μέτρα-τι σαρανταποδαρούσα τρένο ήταν αυτό.
Δεν το ρίσκαρα να με φάνε μπαμπέσικα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και πήρα ταξί.
Το κτήριο του καταλύματος ήταν τουλάχιστον 100 χρονών, σκοτεινό και δυσοίωνο. Οι δύο πρώτοι όροφοι ήταν υπό ανακαίνιση.
Πέρασα μέσα μέσα από τούβλα, τσιμέντα , γυψοσανίδες και μπάζα.
Στον τρίτο όροφο, ήταν μια σιδερένια καγκελόπορτα και η είσοδος ενός άλλου ξενοδοχείου που θα μπορούσε να ονομάζεται hotel Epitafios , αφού η πόρτα ήτανε στολισμένη με λουλούδια.
Απ έξω ένας νεαρός μισοκοιμοταν σε ένα στρώμα. Ξεκλείδωσε την καγκελόπορτα και με οδήγησε στον τέταρτο όπου και έδρευε το κατάλυμα.
Ήταν κάτι περίεργο , ούτε Χόστελ ούτε ξενοδοχείο, αφού δεν είχε ιδιωτικά δωμάτια.
Με ορολογία περασμένων αιώνων θα έλεγα πως ήταν ένα χάνι. Μεγάλα υπερψηλοτάβανα δωμάτια με κρεβάτια μέσα, χωρίς καμιά ιδιωτικότητα.
Είχα κλείσει την πιο ακριβή επιλογή .
Δωμάτιο με τρία κρεβάτια ελπίζοντας πως δεν θα είναι άλλος.
Με βάλανε σε ένα με πέντε κρεβάτια, αλλά αφού στις έντεκα το βράδυ ήταν άδειο και θα κοιμόμουν μόνος , δεν είχα λόγο να διαμαρτυρηθώ στη διεύθυνση.
Το δωμάτιο μύριζε κάτι μεταξύ παλιατζούρας και λαδομπογιάς. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα αλλά το μπαλκόνι ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα .
Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν τόσο καλή ιδέα να κοιμηθώ με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Την έκλεισα , ξάπλωσα και άνοιξα το ανεμιστήρα.
Ήταν σαν να προσπαθείς να κοιμηθείς κάτω από μια έλικα ελικόπτερου έτοιμου για απογείωση . Και ρετάριζε κι ολας.
Πατ πααααατ πατ.
Καλά θα πάει αυτό άρχισα να σκέφτομαι.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου. Ξύπνησα μετά από οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου , πιο φρεσκαδούρα από ποτέ.
Καλό είναι λοιπόν να αποφεύγουμε τις προκαταλήψεις.
Ημέρα ταξιδιού 23
Η μέρα ξεκινάει με το-όντως στα τριακόσια μέτρα-Victoria Terminus .
Μου πέφτει το σαγόνι. Δύο καθεδρικοί με ουρά μαζί σε μέγεθος . Ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτήρια που έχω δει ποτέ.
Το να μην ξέρεις και πολλά πολλά για τα αξιοθέατα του τόπου που επισκέπτεσαι εχει αυτό το πλεονέκτημα.
Το να σου πέφτει το σαγόνι, όταν έχοντας χαμηλές προσδοκίες βλέπεις κάτι ουάου.
Έτσι κι εγώ κάθισα λίγο κι έβγαλα μια διαδρομή στο ποδάρι με τα προτεινόμενα αξιοθέατα πιο πολύ για να έχω ένα οδοδείκτη.
Κυρίως με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και η ατμόσφαιρα της πόλης.
Και η πόλη είναι πολύ δυνατή. Σφύζει από ζωή. Vibrant που λεν και στο χωριό μου.
Στην Ινδία υπάρχουν 4-5 μεγάλες θρησκείες συν τις παραλλαγές τους , και καμία εκατοστή εθνοτικές ομάδες. Όλοι αυτοί με τον δικό τους ενδυματολογικό κώδικα . Μέλη όλων αυτών έχουν μαζευτεί στη μεγαλούπολη. Αποτέλεσμα; Οφθαλμοπανήγυρις.
Εντάξει, η πλειοψηφία είναι ντυμένοι σαν και μας, αρκετά πιο παλιομοδίτικα βέβαια.
Ευχάριστη έκπληξη η άνεση που κυκλοφορούν γκει ζευγάρια-αγόρια και κορίτσια- σε ένα φαινομενικά συντηρητικό περιβάλλον.
Πολυπολιτισμικότητα ανεξιθρησκία και ανεκτικότητα. Τέλεια. Μ’ αρέσει πολύ.
Η Βομβάη κουβαλάει την φήμη μια θεοβρωμικης πόλης που δεν μπορείς να ανασάνεις από την μπόχα, που μπορεί να φρικάρεις από την εξαθλίωση των κατοίκων και να μην βλέπεις ουρανό από την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Δεν ξέρω τι γίνεται το καλοκαίρι αλλά σήμερα η θερμοκρασία είναι στους 23 , φυσάει δροσερό αεράκι κι ο ουρανός είναι πιο γαλάζιος από τα μάτια μου.
Πρώτη στάση η κεντρική αγορά τροφίμων Crawford. Ίσως θα σοκαριζόταν κάποιος που δεν έχει βγει εκτός Ευρώπης αλλά παρόμοια εικόνα έχω δει σε πολλές χώρες και της Ασίας και της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η έννοια της ψύξης σε κρέατα και ψάρια είναι ανέκδοτο.
Ναι , υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους και ανάβουν φωτιές να μαγειρέψουν, παραπληγικοί, ζητιάνοι, «τρελοί του χωριού» , άνθρωποι που κάνουν σιχαμερές δουλειές για να επιβιώσουν. Δεν είναι λίγοι . Χιλιάδες είναι έτσι. Κάποια ακόμη εκατομμύρια έχουν στέγη σε άθλια slums . Φαβέλες δηλαδή.
Ναι υπάρχουν σωροί σκουπιδιών παντού.
Η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτική. Τα κορναρίσματα είναι το σάουντρακ της πόλης.
Αλλά αυτό είναι κι αυτό περίμενα να δω.
Σε δέκα λεπτά το έχεις συνηθίσει.
Οι αγελάδες μάλλον όχι. Αραιά και που βλέπεις καμιά μέσα σε κανένα στενό.
Επόμενη στάση Fashion Street . Πολλά υποσχόμενο όνομα.
Τελικά είναι 200 παράγκες στην σειρά. Ήταν κλειστά ακόμα όταν πέρασα αλλά σιγά σιγά ξυπνούσαν, έβγαιναν μέσα από τις τρύπες, άνοιγαν μπόγους με ρούχα και έφτιαχναν βιτρίνα
Ή έκφραση -σπίτι δουλειά- δουλειά σπίτι - θα ήταν ακατανόητη σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Ένα και το αυτό.
Και σε εκατομμύρια άλλους ακόμα όπως είχα την ευκαιρία διαπιστώσω στη συνέχεια.
Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν στο ταξίδι είναι ένα στυλάτο καφέ , ένα μαγαζί που θα καθίσω ευχαρίστως να ξεκουραστώ από τον ποδαρόδρομο, να πιω έναν καφέ και να χαζεύω την περατζάδα. Ούτε στη Σρι Λάνκα.
Όλα βρώμικα take away .
Αναγκαστικά αγοράζω κρύο νερό χτυπάω φραπέ και ψάχνω να βρω κανένα παγκάκι.
Κι αυτά δυσεύρετα. Πάρκα δεν υπάρχουν ή δεν έχω συναντήσει ακόμα .
Η τελευταία λύση σήμερα , που είχα αργήσει να πιω καφέ, ήταν στάση λεωφορείου. Ξεκίνησα να χτυπάω περίτεχνα το σεικερ μου και γρήγορα μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά νοματαίοι όλων των θρησκειών και ηλικιών και χάζευαν αποσβολωμένοι τον λευκό γκουρού . Όταν μάλιστα άνοιξα το ενσωματωμένο καλαμάκι και τράβηξα την πρώτη τζούρα , ένα παιδάκι πήγε να χειροκροτήσει. Χαμογέλασα συγκαταβατικά.
Το λεωφορείο ήρθε , το φιλοθεάμον κοινό αναχώρησε και ήπια τον καφέ μου παρέα με ένα κοράκι ή κουρούνα ή κάτι τέτοιο.
Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα από κεντρικό δρόμο έπαθα την πλάκα μου με το κτηριακό δυναμικό της.Βομβαης. Στο ίδιο στυλ με το σταθμό της Victoria υπάρχει το Πανεπιστήμιο και αρκετές δεκάδες ακόμα κυρίως κρατικά κτήρια. Βαριά και ογκώδη αλλά περίτεχνα διακοσμημένα. Αλλά και πάρα πολλά ακόμη κτήρια -σαν κι αυτό που μένω- είναι πανέμορφα νεοκλασικά αφημένα δυστυχώς στη φθορά του χρόνου. Τηρουμένων των αναλογιών, μου θύμισε τα υπέροχα και εξ ίσου παρατημένα κτήρια της Αβάνας. Σε τελείως διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ βέβαια αλλά χτισμένα την ίδια πάνω κάτω εποχή.
Σε ένα από τα ωραία αυτά κτήρια στεγάζονται και τα δικαστήρια όπου όλοι οι δικηγόροι και ασκούμενοι κυκλοφορούν με μαυρα κοστούμια και με κάτι μεταξύ γραβάτας και σαλιάρας φορεμένο στο λαιμό.
Ένα από τα δεκάδες επαγγέλματα που έχουν σχεδόν χαθεί στην δύση αλλά εδώ ασκούνται κανονικά είναι αυτό του νερουλά.
Βυτία τροφοδοτούν με μάνικες ακόμα και διαμερίσματα δευτέρου όροφου στο κέντρο της πόλης .
Χωρίς να το καταλάβω έφτασα και στα δύο πιο γνωστά και πολυφωτογραφημένα τοπόσημα της πόλης, που είναι και δίπλα δίπλα.
Η Gate of India , ο Λευκός Πύργος της Βομβάης και το διάσημο ξενοδοχείο Taj Mahal Palace.
Ο χώρος ήταν περιφραγμένος. Δεν υπάρχει κάποιο εισιτήριο αλλά υπάρχει έλεγχος ασφαλείας.
Ο χώρος ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Βλαχαδερα από τα τελευταία χωριά της Ινδιας είχαν κουβαληθεί να βγουν φωτογραφία στην Gate of India . Που ήταν και με σκαλωσιές συντήρησης . Quelle decadence. .
Από τη Gate of India ξεκινάν καραβάκια για τα Elephanta Caves ένα νησάκι όπου βρίσκεται ένα αρχαίο τέμπλο του θεού Σίβα. Από όλους έχω δει τέμπλα, αλλά από τον Σίβα όχι .
Να μην τον αφήσω παραπονεμένο, να περάσω και τις μεσημεριανές ώρες στη δροσιά.
Στο καραβάκι ήταν ένα γκρουπ Αμερικάνες, εκ των οποίων μια βαθυμελάχρινη νταρντάνα- στην κοψιά της Serena Williams -φαινόταν να με ζαχαρώνει. Σκέφτηκα πως αν κατέβω στο γήπεδο μ αυτήν θα με διαλύσει, δεν θα μείνει ούτε ρακέτα , ούτε μπαλάκια .
Οπότε προτίμησα να κάνω τον κινέζο, σε ένα ξενέρωτο κρυόκωλο eye conduct ping pong.
Στο Elephanta caves τα γνωστά.
Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου.
Μόνο καμιά διακοσαριά σκαλιά.
Δεξιά αριστερά τα γνωστά τουριστικά μαγαζιά γεμάτα με πάσης φύσεως τζιντζιρλο μίντζιρλο.Εδώ υπάρχει και η επιλογή να πας σαν μαχαραγιάς ή σαν παλαιοημερολογίτης δεσπότης σε τέσσερων τον ώμο , που λέει και ο Καρυωτάκης. Μπρρ.
Στην είσοδο μισό ευρώ οι Ινδοί, 7 ευρώ οι ξένοι. Ώπα ρε Σίβα.
Λίγο πιο πέρα στην είσοδο του σπηλαίου, μου την πέφτουν ξεναγοί σε ισπανικά και ιταλικά . Μπράβο . Κοντά πέσανε. Τους το δίνω. Αρνήθηκα ευγενικά. Τι να μου πεις ρε φίλε;
Πως κεράτωνε ο Σίβα την Παρβατι;
Άμα σου πω εγώ για τις πομπές του Δια , θα τρέχεις να κρυφτείς.
Τέλος πάντων το τέμπλο είναι ωραίο. Αρχαίο , λιτό. σοβαρό , μεγαλοπρεπές με βαριά περιστύλια , τελείως άσχετο με την συνηθισμένη κουραστική παρδαλότητα των ινδουιστικών τέμπλων .
Είχε και δύο τρεις ακόμα σπηλιές παραπέρα χωρίς κάτι ιδιαίτερο.
Έφαγα κι ένα πανηγυριώτικο καλαμπόκι με αλάτι και τσίλι και πίσω.
Στην επιστροφή είδα με την ησυχία μου τις τεράστιες , φαραωνικές θα έλεγα πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του κόλπου της Βομβάης. Εγκαταστάσεις που υποδέχονται καύσιμα για 1 δισεκατομμύριο κόσμο. Έχεις την αίσθηση πως αν ρίξεις ένα σπίρτο θα πάρει φωτιά και η θάλασσα.
Επέστρεψα σιγά σιγά από διαφορετικές διαδρομές στη γειτονιά αποτυπώνοντας εικόνες.
Η απογευματινή και η φωτισμένη νυχτερινή
εικόνα του Victoria Terminus ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακές από την πρωινή.
Γύρισα στο ελικοδρόμιο. Με είχαν μετακομίσει στο τρίκλινο μαζί με ένα νεαρό ζευγάρι Ινδών που έβλεπε ταινίες στο κινητό .
Το τρίκλινο όμως είχε μπαλκονάρα. Έφτιαξα φραπεδαρα και απόλαυσα το γλυκό δειλινό. Ωραία ήταν. Ωραία γεμάτη ημέρα.
Last edited by a moderator:
? Οποτε μεινε ετσι. Καλη διαμονη!!
