mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 51
- Likes
- 1.128
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα ταξιδιού 2
- Ημέρα ταξιδιού 3
- Ημέρα Ταξιδιού 4
- Ημέρα Ταξιδιού 5
- Ημέρα Ταξιδιού 6
- Ημέρα Ταξιδιού 7
- Ημέρα Ταξιδιού 8
- Ημέρα Ταξιδιού 9
- Ημέρα Ταξιδιού 10
- Ημέρες Ταξιδιού 11 & 12
- Ημέρα Ταξιδιού 13
- Ημέρα Ταξιδιού 14
- Ημέρα Ταξιδιού 15
- Ημέρα Ταξιδιού 16
- Ημέρα Ταξιδιού 17
- Ημέρα Ταξιδιού 18
- Ημέρα Ταξιδιού 19
- Ημέρα Ταξιδιού 21
- Ημέρα Ταξιδιού 22
- Ημέρα Ταξιδιού 24
- Ημέρα Ταξιδιού 25
- Ημέρα Ταξιδιού 26
- Ημέρα Ταξιδιού 27
- Ημέρα Ταξιδιού 37
- Ημέρα Ταξιδιού 38
- Ημέρα Ταξιδιού 39
- Ημέρα Ταξιδιού 40
- Ημέρα Ταξιδιού 41
- Ημέρα Ταξιδιού 42
- Ημέρα Ταξιδιού 43
- Ημέρα Ταξιδιού 44
- Ημέρα Ταξιδιού 45
- Ημέρες Ταξιδιού 46 & 47
- Ημέρα Ταξιδιού 48
- Ημέρα Ταξιδιού 49
- Ημέρες Ταξιδιού 50 & 51
- Ημέρες Ταξιδιού 52 & 53
- Ημέρα Ταξιδιού 54
- Ημέρες Ταξιδιού 55 & 56
Ημέρα ταξιδιού 50
Στραβά ξεκινήσαμε και σήμερα.
Πέντε λεπτά μετά την αναχώρηση του λεωφορείου, ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει στο πεζούλι που περίμενα , τον πιστό, αγαπημένο μου σύντροφο στο ταξίδι.
Το σέικερ με το ενσωματωμένο καλαμάκι με το οποίο απολαμβάνω τα φραπεδάκια μου.
Φούντωσα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το γραφείο που είχα νοικιάσει αυτοκίνητο στη Muscat, μου έστειλε φιρμάνι να πληρώσω δύο πρόστιμα για παραβίαση ορίων ταχύτητας.
Ποιον; Εμένα που πάω σαν τη χελώνα.
Αλλά τι α κανς. Α καϊτς α μαλώεις με τα ραντάρ;
Το τοπίο πριν μπούμε στην έρημο ήταν γεμάτο μαύρες πέτρες. Σκέφτηκα να πω στον οδηγό να σταματήσει για να ρίξω μια μαύρη πέτρα στην Κολοσαλάλα. Αλλά τι φταίει κι αυτή η φουκαριάρα.
Κατά πως μου τα είπαν οι ρεσεψιονίστ, το καλοκαίρι ή Σαλάλα είναι επίγειος και ακριβός μάλιστα παράδεισος.
Αν σου αρέσουν οι διακοπές με συννεφιά και ψιλόβροχο.
Δεν μαυρίζεις βέβαια αλλά αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τους Άραβες. Να ασπρίσουν θέλουν..
Έκανα μια προσπάθεια να ανασύρω την εμπειρία μου στα βουδιστικά τέμπλα για να ηρεμήσω . Αναπνοές, Όμμμμμμ και τέτοια.
Ξαναπέρασα την έρημο με το βλέμμα για ώρες στο άπειρο, σαν χάνος.
Κάθισα μάλιστα για ψυχολογικούς λόγους, πάλι σε αριστερό παράθυρο για να δω την έρημο κι από την άλλη μεριά, λες και είχε καμία διαφορά.
Έφτασα στην Nizwa κατά τις πέντε.
Μόνο δέκα ώρες, μικρότερη απόσταση.
Στο χόστελ με υποδέχτηκε ένας γλυκύτατος Ζουλού.
Νοτιοαφρικανός δηλαδή από την φυλή των Ζουλού.
Αφού τακτοποιήθηκα τον ρώτησα αν και πού μπορώ να νοικιάσω αυτοκίνητο. Χωρίς αυτοκίνητο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκτός από το να μείνεις στην πόλη.
Με σκεπτικισμό βέβαια, γιατί και οι δύο εμπλοκές με rent a car μου βγήκαν ξινές.
Μου τα μασούσε λίγο, τελικά μου υπέδειξε δύο τρία κοντινά. Τελικά βρήκα αλλά όχι 4*4. Τι να κάνω , το νοίκιασα αφού του είπα που θέλω να πάω στο φαράγγι.
Βγήκα αμέσως να δω την Nizwa που είναι μάλλον ή πιο τουριστική περιοχή στο Ομάν.
Πιο τουριστίλα δεν γίνεται.
Το κάστρο της Nizwa , το βασικό αξιοθέατο της πόλης μοιάζει τελείως ψεύτικο, σαν σκηνικό, σαν να είσαι στην Ντίσνεϊ Λαντ.
Παρομοίως και τα περισσότερα σπίτια στην περίμετρο που έχουν γίνει καταστήματα, εστιατόρια και μπουτίκ ξενοδοχεία.
Είπαμε να τα συντηρήσουμε , αλλά αυτοί εδώ τα μποτοξάρανε κανονικά . Οφείλω να ομολογήσω ότι οι σοβατζήδες έκαναν καλή δουλειά.
Άσε τους μελετημένους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
Έχει εισιτήριο για το κάστρο, άλλο για το μουσείο και άλλο για να περπατήσεις στον περίβολο του κάστρου.
Είναι γεμάτη σουβενιράδικα , κοσμηματοπωλεία , αρωματοπωλεία κλπ. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι κυκλοφορούν -εκτός από τους πολυπληθείς τουρίστες που τους τριγυρνάνε με τζιπ ή ανοιχτά αυτοκίνητα- και παρά πολλοί ντόπιοι και ντόπιες με τις κελεμπίες και τις μπούρκες και έχεις την αίσθηση ότι πραγματικά βρίσκεσαι στην Αραβία.
Η εντύπωση μου είναι τελείως υποκειμενική βέβαια. Πιστεύω πως στους 8 στους 10 θα άρεσε η Nizwa.
Ουάου θα έλεγαν.
Εγώ απομακρύνθηκα λίγο και εισχώρησα στα στενά έξω από τον περίβολο, όπου μπορείς να δεις στα εναπομείναντα παλιά ή γκρεμισμένα κτήρια πὼς πραγματικά ήταν χτισμένα.
Πέτρες και λάσπη δηλαδή. Κιρπιτσια που λέμε στο χωριό μου.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εμπορευματοποίηση της παράδοσης πήγα σε μια καντίνα απέναντι από το κάστρο , έφαγα μπέργκερ με κρέας καμήλας και αποσύρθηκα.
Ημέρα ταξιδιού 51
Ξύπνησα πρωί πρωί, γιατί είχα χιλιόμετρα να κάνω. Στόχος το Jebel Shams το Γκραν Κανιον του Ομάν.
Είχα σημειώσει ήδη και τα άλλα σημεία ενδιαφέροντος οπότε σταμάτησα πρώτα στο χωριό Misfat al Abiyyeen ή κάπως έτσι, που αποδείχτηκε πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Πήγα για κανένα μισάωρο και έμεινα δύο ώρες και βάλε.
Είναι ένα και άγριο και ήρεμο μέρος ταυτόχρονα. Είναι μια επικλινής όαση , αφού είναι χτισμένο στις πλαγιές ενός φαραγγιού. Σπίτια είναι χτισμένα επάνω σε τεράστιους βράχους. Στενά δρομάκια, δεν μπαίνει αυτοκίνητο μέσα , παραδοσιακή αρχιτεκτονική, αρκετά συντηρημένο και αυτό βέβαια αλλά το συγχώρεσα γιατί είναι πανέμορφο.
Κατεβαίνοντας προς την κοίτη του φαραγγιού γίνεται ακόμα καλύτερο.
Σπίτια χωμένα μέσα στις φοινικιές , μικρά χωραφάκια σε πεζούλες, μπανανιές , λεμονιές, μανγκιές, και πάνω από όλα το σύστημα διανομής νερού που είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στο Ομάν.
Γιατί δεν είναι μόνο εδώ. Σε όλη την περιοχή είναι. Ακόμα και μέσα στην Nizwa.
Ανοιχτά κανάλια τρεχούμενου νερού από κάποια πηγή στο βουνό περνάνε δίπλα από κάθε μονοπάτι . Παράδεισος τι να λέμε.
Ακολούθησα το κύριο κανάλι για κανένα χιλιόμετρο περπατώντας σε πολλά σημεία πάνω στο ρείθρο, κάνοντας πασαρέλα και απολαμβάνοντας την άγρια ομορφιά του φαραγγιού από την άλλη όχθη. Θα πήγαινα κι άλλο αλλά έφτασα στην πηγή.
Ήπια έναν απολαυστικό καφέ για να κατακαθίσουν οι όμορφες εικόνες και ξεκίνησα για το βουνό.
Στο δρόμο μου έστειλε μήνυμα ο rent a car να μην ανέβω στο βουνό. Μα του μαμάκα του είχα πει από χτες που θα πάω.
Το αυτοκίνητο ήταν μια σκοτώστρα , με το ABS εκτός λειτουργίας. Ευτυχώς το είχα αντιληφθεί εγκαίρως φρενάροντας απότομα για να μην τρανταχτώ σε ένα σαμαράκι.
Τον αγνόησα και έκανα περίπου 30 χλμ σε έναν πολύ καλά πατημένο χωματόδρομο, βλέποντας και άλλα κανονικά αυτοκίνητα να ανεβαίνουν χωρίς πρόβλημα.
Στην κορυφή εχει ήδη αρχίσει να στήνεται μια τουριστική υποδομή . Ένα καφέ, δυο πέτρινα ξενοδοχεία με μικρά bungalows κλπ. Φυσικά υπήρχαν δεκάδες άσπρα τζιπάκια με τουρίστες. Ο δρόμος είναι ούτε 50 μετρα από τον γκρεμό.
Είναι εντυπωσιακό το φαράγγι , σαν μια βαθιά ξυραφιά στο σώμα του βουνού , τελείως κάθετη και ακατάλληλη για υψοφοβικούς.
Μαύρη πέτρα , καμία βλάστηση οκ αλλά έχω δει και πιο breathtaking.
Συνέχισα δύο χιλιόμετρα και έφτασα σε ένα κυριολεκτικά κατσικοχώρι, αφού δεν υπήρχε άνθρωπος , παρά μόνο κατσίκες.
Από εκεί ξεκινάει το περιπατητικό μονοπάτι Balkony Walk W6 , ένα από τα πολλά που έχει η περιοχή για όσους αρέσκονται στο σπορ.
Επειδή είχα φάει δύο ώρες στο Misfat περιορίστηκα σε κανένα μισάωρο περπάτημα μέχρι το δεύτερο view point.
Το μονοπάτι ήταν γεμάτο περιπατητές και παρότι δεν το λες και εύκολο, με τον γκρεμό να χάσκει δίπλα σου ,συνάντησα και αρκετές πάνω από 70 χρονών γιαγιάδες ,που το λέει η καρδούλα τους. Αξίζει με τα χίλια η εμπειρία πάντως.
Στην επιστροφή πέρασα από δύο ακόμα μποτοξαρισμενα κάστρα-φρούρια το Jibreen και το Bahia Fort.
Από την εμπειρία μου σε παραπλήσιας φιλοσοφίας και κατασκευής οχυρωμένες κάσμπες του Μαρόκου, που γράφουν ωραία από έξω στις φωτογραφίες αλλά είναι σκυλοβαρετές από μέσα, δεν κάθισα να χάσω την ώρα μου .
Πήγα και στο Bahia traditional Souq που κι αυτό είναι σε φάση ανακαίνισης και μετάλλαξης από παραδοσιακό παζάρι σε τουριστική ατραξιόν.
Προτίμησα να είμαι στον δρόμο οδηγώντας την ώρα που πέφτει ο ήλιος, και πραγματικά η κορυφογραμμές των λόφων και οι μιναρέδες των τζαμιών που εκτοξεύονται στο ηλιοβασίλεμα ήταν μια εξαιρετική δόση ψυχικής ευφορίας.
Σταμάτησα κάπου πριν παραδώσω το αυτοκίνητο και σκούπισα προσεκτικά με μια πετσέτα παραλίας που είχα στο σακίδιο , την σκόνη του χωματόδρομου από τις ζάντες και τα μαρσπιέ όπου είχε εισχωρήσει.
Δεν ήθελα να μου την πει ο μαμάκας ότι πήγα στον χωματόδρομο.
Παρέδωσα χωρίς προβλήματα, του την είπα κι από πάνω για διάφορα λαμπάκια που άναβαν στο καντράν και γύρισα στο χόστελ.
Εκεί συνάντησα έναν νεαρό Σαουδάραβα που είχε κάνει όλο το Balcony Walk στο Jebel Shams την ίδια ώρα που ήμουν κι εγώ και τα είχε φτύσει κανονικά.
Αυτός είχε έρθει με δικό του αυτοκίνητο από την Σαουδική Αραβια και βγήκαμε μαζί για φαγητό.
Δεν ήταν κανένα σεϊχόπουλο, λογοθεραπευτής ήταν, αλλά είχε σπουδάσει στην Νέα Ζηλανδία, οπότε είχε κατανοητή σε μένα προφορά στα Αγγλικά και είχαμε μακριά συζήτηση για το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό γιγνεσθαι στην Αραβική χερσόνησο.
Για πετρέλαια, για την διαφθορά, για τις γυναίκες, για την διασκέδαση.
Έμαθα ότι το Μπαχρειν είναι τα Σόδομα και Γόμορρα της χερσονήσου σε ότι αφορά την νυχτερινή ζωή, καμία σχέση με τους υπόλοιπους ξενέρωτους.
Μετά το φαγητό με πήγε και σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα, όπου ήπιαμε από δύο κουτάκια μπίρες, γιατί το έτσουζε κι όλας και ήξερε που να το βρει, στην εξευτελιστική τιμή των 6,5 ευρώ το κουτάκι.
Τσουχτερό αλλά ωραίο κλείσιμο σε μια γεμάτη εικόνες και εντυπώσεις ημέρα.
Στραβά ξεκινήσαμε και σήμερα.
Πέντε λεπτά μετά την αναχώρηση του λεωφορείου, ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει στο πεζούλι που περίμενα , τον πιστό, αγαπημένο μου σύντροφο στο ταξίδι.
Το σέικερ με το ενσωματωμένο καλαμάκι με το οποίο απολαμβάνω τα φραπεδάκια μου.
Φούντωσα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το γραφείο που είχα νοικιάσει αυτοκίνητο στη Muscat, μου έστειλε φιρμάνι να πληρώσω δύο πρόστιμα για παραβίαση ορίων ταχύτητας.
Ποιον; Εμένα που πάω σαν τη χελώνα.
Αλλά τι α κανς. Α καϊτς α μαλώεις με τα ραντάρ;
Το τοπίο πριν μπούμε στην έρημο ήταν γεμάτο μαύρες πέτρες. Σκέφτηκα να πω στον οδηγό να σταματήσει για να ρίξω μια μαύρη πέτρα στην Κολοσαλάλα. Αλλά τι φταίει κι αυτή η φουκαριάρα.
Κατά πως μου τα είπαν οι ρεσεψιονίστ, το καλοκαίρι ή Σαλάλα είναι επίγειος και ακριβός μάλιστα παράδεισος.
Αν σου αρέσουν οι διακοπές με συννεφιά και ψιλόβροχο.
Δεν μαυρίζεις βέβαια αλλά αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τους Άραβες. Να ασπρίσουν θέλουν..
Έκανα μια προσπάθεια να ανασύρω την εμπειρία μου στα βουδιστικά τέμπλα για να ηρεμήσω . Αναπνοές, Όμμμμμμ και τέτοια.
Ξαναπέρασα την έρημο με το βλέμμα για ώρες στο άπειρο, σαν χάνος.
Κάθισα μάλιστα για ψυχολογικούς λόγους, πάλι σε αριστερό παράθυρο για να δω την έρημο κι από την άλλη μεριά, λες και είχε καμία διαφορά.
Έφτασα στην Nizwa κατά τις πέντε.
Μόνο δέκα ώρες, μικρότερη απόσταση.
Στο χόστελ με υποδέχτηκε ένας γλυκύτατος Ζουλού.
Νοτιοαφρικανός δηλαδή από την φυλή των Ζουλού.
Αφού τακτοποιήθηκα τον ρώτησα αν και πού μπορώ να νοικιάσω αυτοκίνητο. Χωρίς αυτοκίνητο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εκτός από το να μείνεις στην πόλη.
Με σκεπτικισμό βέβαια, γιατί και οι δύο εμπλοκές με rent a car μου βγήκαν ξινές.
Μου τα μασούσε λίγο, τελικά μου υπέδειξε δύο τρία κοντινά. Τελικά βρήκα αλλά όχι 4*4. Τι να κάνω , το νοίκιασα αφού του είπα που θέλω να πάω στο φαράγγι.
Βγήκα αμέσως να δω την Nizwa που είναι μάλλον ή πιο τουριστική περιοχή στο Ομάν.
Πιο τουριστίλα δεν γίνεται.
Το κάστρο της Nizwa , το βασικό αξιοθέατο της πόλης μοιάζει τελείως ψεύτικο, σαν σκηνικό, σαν να είσαι στην Ντίσνεϊ Λαντ.
Παρομοίως και τα περισσότερα σπίτια στην περίμετρο που έχουν γίνει καταστήματα, εστιατόρια και μπουτίκ ξενοδοχεία.
Είπαμε να τα συντηρήσουμε , αλλά αυτοί εδώ τα μποτοξάρανε κανονικά . Οφείλω να ομολογήσω ότι οι σοβατζήδες έκαναν καλή δουλειά.
Άσε τους μελετημένους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
Έχει εισιτήριο για το κάστρο, άλλο για το μουσείο και άλλο για να περπατήσεις στον περίβολο του κάστρου.
Είναι γεμάτη σουβενιράδικα , κοσμηματοπωλεία , αρωματοπωλεία κλπ. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι κυκλοφορούν -εκτός από τους πολυπληθείς τουρίστες που τους τριγυρνάνε με τζιπ ή ανοιχτά αυτοκίνητα- και παρά πολλοί ντόπιοι και ντόπιες με τις κελεμπίες και τις μπούρκες και έχεις την αίσθηση ότι πραγματικά βρίσκεσαι στην Αραβία.
Η εντύπωση μου είναι τελείως υποκειμενική βέβαια. Πιστεύω πως στους 8 στους 10 θα άρεσε η Nizwa.
Ουάου θα έλεγαν.
Εγώ απομακρύνθηκα λίγο και εισχώρησα στα στενά έξω από τον περίβολο, όπου μπορείς να δεις στα εναπομείναντα παλιά ή γκρεμισμένα κτήρια πὼς πραγματικά ήταν χτισμένα.
Πέτρες και λάσπη δηλαδή. Κιρπιτσια που λέμε στο χωριό μου.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εμπορευματοποίηση της παράδοσης πήγα σε μια καντίνα απέναντι από το κάστρο , έφαγα μπέργκερ με κρέας καμήλας και αποσύρθηκα.
Ημέρα ταξιδιού 51
Ξύπνησα πρωί πρωί, γιατί είχα χιλιόμετρα να κάνω. Στόχος το Jebel Shams το Γκραν Κανιον του Ομάν.
Είχα σημειώσει ήδη και τα άλλα σημεία ενδιαφέροντος οπότε σταμάτησα πρώτα στο χωριό Misfat al Abiyyeen ή κάπως έτσι, που αποδείχτηκε πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Πήγα για κανένα μισάωρο και έμεινα δύο ώρες και βάλε.
Είναι ένα και άγριο και ήρεμο μέρος ταυτόχρονα. Είναι μια επικλινής όαση , αφού είναι χτισμένο στις πλαγιές ενός φαραγγιού. Σπίτια είναι χτισμένα επάνω σε τεράστιους βράχους. Στενά δρομάκια, δεν μπαίνει αυτοκίνητο μέσα , παραδοσιακή αρχιτεκτονική, αρκετά συντηρημένο και αυτό βέβαια αλλά το συγχώρεσα γιατί είναι πανέμορφο.
Κατεβαίνοντας προς την κοίτη του φαραγγιού γίνεται ακόμα καλύτερο.
Σπίτια χωμένα μέσα στις φοινικιές , μικρά χωραφάκια σε πεζούλες, μπανανιές , λεμονιές, μανγκιές, και πάνω από όλα το σύστημα διανομής νερού που είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στο Ομάν.
Γιατί δεν είναι μόνο εδώ. Σε όλη την περιοχή είναι. Ακόμα και μέσα στην Nizwa.
Ανοιχτά κανάλια τρεχούμενου νερού από κάποια πηγή στο βουνό περνάνε δίπλα από κάθε μονοπάτι . Παράδεισος τι να λέμε.
Ακολούθησα το κύριο κανάλι για κανένα χιλιόμετρο περπατώντας σε πολλά σημεία πάνω στο ρείθρο, κάνοντας πασαρέλα και απολαμβάνοντας την άγρια ομορφιά του φαραγγιού από την άλλη όχθη. Θα πήγαινα κι άλλο αλλά έφτασα στην πηγή.
Ήπια έναν απολαυστικό καφέ για να κατακαθίσουν οι όμορφες εικόνες και ξεκίνησα για το βουνό.
Στο δρόμο μου έστειλε μήνυμα ο rent a car να μην ανέβω στο βουνό. Μα του μαμάκα του είχα πει από χτες που θα πάω.
Το αυτοκίνητο ήταν μια σκοτώστρα , με το ABS εκτός λειτουργίας. Ευτυχώς το είχα αντιληφθεί εγκαίρως φρενάροντας απότομα για να μην τρανταχτώ σε ένα σαμαράκι.
Τον αγνόησα και έκανα περίπου 30 χλμ σε έναν πολύ καλά πατημένο χωματόδρομο, βλέποντας και άλλα κανονικά αυτοκίνητα να ανεβαίνουν χωρίς πρόβλημα.
Στην κορυφή εχει ήδη αρχίσει να στήνεται μια τουριστική υποδομή . Ένα καφέ, δυο πέτρινα ξενοδοχεία με μικρά bungalows κλπ. Φυσικά υπήρχαν δεκάδες άσπρα τζιπάκια με τουρίστες. Ο δρόμος είναι ούτε 50 μετρα από τον γκρεμό.
Είναι εντυπωσιακό το φαράγγι , σαν μια βαθιά ξυραφιά στο σώμα του βουνού , τελείως κάθετη και ακατάλληλη για υψοφοβικούς.
Μαύρη πέτρα , καμία βλάστηση οκ αλλά έχω δει και πιο breathtaking.
Συνέχισα δύο χιλιόμετρα και έφτασα σε ένα κυριολεκτικά κατσικοχώρι, αφού δεν υπήρχε άνθρωπος , παρά μόνο κατσίκες.
Από εκεί ξεκινάει το περιπατητικό μονοπάτι Balkony Walk W6 , ένα από τα πολλά που έχει η περιοχή για όσους αρέσκονται στο σπορ.
Επειδή είχα φάει δύο ώρες στο Misfat περιορίστηκα σε κανένα μισάωρο περπάτημα μέχρι το δεύτερο view point.
Το μονοπάτι ήταν γεμάτο περιπατητές και παρότι δεν το λες και εύκολο, με τον γκρεμό να χάσκει δίπλα σου ,συνάντησα και αρκετές πάνω από 70 χρονών γιαγιάδες ,που το λέει η καρδούλα τους. Αξίζει με τα χίλια η εμπειρία πάντως.
Στην επιστροφή πέρασα από δύο ακόμα μποτοξαρισμενα κάστρα-φρούρια το Jibreen και το Bahia Fort.
Από την εμπειρία μου σε παραπλήσιας φιλοσοφίας και κατασκευής οχυρωμένες κάσμπες του Μαρόκου, που γράφουν ωραία από έξω στις φωτογραφίες αλλά είναι σκυλοβαρετές από μέσα, δεν κάθισα να χάσω την ώρα μου .
Πήγα και στο Bahia traditional Souq που κι αυτό είναι σε φάση ανακαίνισης και μετάλλαξης από παραδοσιακό παζάρι σε τουριστική ατραξιόν.
Προτίμησα να είμαι στον δρόμο οδηγώντας την ώρα που πέφτει ο ήλιος, και πραγματικά η κορυφογραμμές των λόφων και οι μιναρέδες των τζαμιών που εκτοξεύονται στο ηλιοβασίλεμα ήταν μια εξαιρετική δόση ψυχικής ευφορίας.
Σταμάτησα κάπου πριν παραδώσω το αυτοκίνητο και σκούπισα προσεκτικά με μια πετσέτα παραλίας που είχα στο σακίδιο , την σκόνη του χωματόδρομου από τις ζάντες και τα μαρσπιέ όπου είχε εισχωρήσει.
Δεν ήθελα να μου την πει ο μαμάκας ότι πήγα στον χωματόδρομο.
Παρέδωσα χωρίς προβλήματα, του την είπα κι από πάνω για διάφορα λαμπάκια που άναβαν στο καντράν και γύρισα στο χόστελ.
Εκεί συνάντησα έναν νεαρό Σαουδάραβα που είχε κάνει όλο το Balcony Walk στο Jebel Shams την ίδια ώρα που ήμουν κι εγώ και τα είχε φτύσει κανονικά.
Αυτός είχε έρθει με δικό του αυτοκίνητο από την Σαουδική Αραβια και βγήκαμε μαζί για φαγητό.
Δεν ήταν κανένα σεϊχόπουλο, λογοθεραπευτής ήταν, αλλά είχε σπουδάσει στην Νέα Ζηλανδία, οπότε είχε κατανοητή σε μένα προφορά στα Αγγλικά και είχαμε μακριά συζήτηση για το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό γιγνεσθαι στην Αραβική χερσόνησο.
Για πετρέλαια, για την διαφθορά, για τις γυναίκες, για την διασκέδαση.
Έμαθα ότι το Μπαχρειν είναι τα Σόδομα και Γόμορρα της χερσονήσου σε ότι αφορά την νυχτερινή ζωή, καμία σχέση με τους υπόλοιπους ξενέρωτους.
Μετά το φαγητό με πήγε και σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα, όπου ήπιαμε από δύο κουτάκια μπίρες, γιατί το έτσουζε κι όλας και ήξερε που να το βρει, στην εξευτελιστική τιμή των 6,5 ευρώ το κουτάκι.
Τσουχτερό αλλά ωραίο κλείσιμο σε μια γεμάτη εικόνες και εντυπώσεις ημέρα.
Last edited by a moderator:
? Οποτε μεινε ετσι. Καλη διαμονη!!
