mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 51
- Likes
- 1.128
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα ταξιδιού 2
- Ημέρα ταξιδιού 3
- Ημέρα Ταξιδιού 4
- Ημέρα Ταξιδιού 5
- Ημέρα Ταξιδιού 6
- Ημέρα Ταξιδιού 7
- Ημέρα Ταξιδιού 8
- Ημέρα Ταξιδιού 9
- Ημέρα Ταξιδιού 10
- Ημέρες Ταξιδιού 11 & 12
- Ημέρα Ταξιδιού 13
- Ημέρα Ταξιδιού 14
- Ημέρα Ταξιδιού 15
- Ημέρα Ταξιδιού 16
- Ημέρα Ταξιδιού 17
- Ημέρα Ταξιδιού 18
- Ημέρα Ταξιδιού 19
- Ημέρα Ταξιδιού 21
- Ημέρα Ταξιδιού 22
- Ημέρα Ταξιδιού 24
- Ημέρα Ταξιδιού 25
- Ημέρα Ταξιδιού 26
- Ημέρα Ταξιδιού 27
- Ημέρα Ταξιδιού 37
- Ημέρα Ταξιδιού 38
- Ημέρα Ταξιδιού 39
- Ημέρα Ταξιδιού 40
- Ημέρα Ταξιδιού 41
- Ημέρα Ταξιδιού 42
- Ημέρα Ταξιδιού 43
- Ημέρα Ταξιδιού 44
- Ημέρα Ταξιδιού 45
- Ημέρες Ταξιδιού 46 & 47
- Ημέρα Ταξιδιού 48
- Ημέρα Ταξιδιού 49
- Ημέρες Ταξιδιού 50 & 51
- Ημέρες Ταξιδιού 52 & 53
- Ημέρα Ταξιδιού 54
- Ημέρες Ταξιδιού 55 & 56
Ημέρα ταξιδιού 49
Πέρασα το βράδυ χαζεύοντας φωτογραφίες στο Ίντερνετ στα τα μέρη που ΘΑ πήγαινα αν είχα αυτοκίνητο, και με έπεισα ότι δεν έχασα και τίποτα σπουδαίο, αφού οι καταπράσινες κοιλάδες και οι καταρράκτες θα ήταν στεγνά αυτή την εποχή.
Είχα κλείσει νυχτερινό λεωφορείο για την επιστροφή, αφού δεν υπήρχε λόγος να ξαναδώ την έρημο, και θα είχα περισσότερο χρόνο να τριγυρίσω στην περιοχή της Σαλάλα.
Σηκώθηκα αποφασισμένος, και με κοφτή χειρουργική κίνηση, πήγα στα γραφεία του ΚΤΕΛ του Ομάν και το άλλαξα σε πρωινό δρομολόγιο για να φύγω μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι είχα να διαχειριστώ μια μόνο μέρα ακόμα. Καλύτερα στην έρημο παρά στην -πιο βαρετή πεθαίνεις- αυτή την εποχή τουλάχιστον -Σαλάλα .
Τα εντός πόλης τα είχα δει, κ κλπ κλπ οπότε κλείστηκα στο δωμάτιο μέχρι το απόγευμα που πέφτει ο ήλιος, και πέρασα την ώρα μου καταγράφοντας φύρδην μίγδην και όπως μου έρχονταν, τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μου από το Ομάν.
Λοιπόν τα κύρια χαρακτηριστικά του Ομάν είναι η ησυχία και η άπλα.
Αν δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα τα οποία κινούνται σε αρκετά μεγάλη πυκνότητα και ταχύτητα στην Muscat , αλλά πουθενά αλλού, πιστεύω δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως θόρυβος.
Μια κοινωνία τελείως διαφορετική από τις πολύβουες κοινωνίες της Δύσης, της Άπω ανατολής ακόμα και της μουσουλμανικής Βόρειας Αφρικής .
Ακόμα και στην πρωτεύουσα δεν υφίσταται η έννοια της πολυκοσμίας, Δεν υπάρχουν εμπορικοί πεζόδρομοι με κόσμο να πηγαινοέρχεται και να μπαινοβγαίνειί σε καταστήματα. Δεν είδα πουθενά παζάρια ή λαϊκές. Επιφυλάσσομαι για αυτό, γιατί δεν πήγα ακόμα στην πιο ακριβή ας πούμε συνοικία.
Σε τρεις ώρες περιπάτου , διασταυρώνεσαι με λιγότερους ανθρώπους από ότι στην λαϊκή της Τούμπας στις 2 το μεσημέρι.
Καφετέριες , εστιατόρια με τραπεζάκια έξω κλπ. ούτε κατά διάνοια.
Μόνο σε πάρκα και εμπορικά κέντρα. Κι όπου υπάρχουν, τα τραπέζια είναι λίγα και τουλάχιστον πέντε μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο.
Ψάχνοντας για εστιατόρια στην Σαλάλα που έχουν μάλιστα και άριστη βαθμολογία στο Google, βρήκα μόνο τύπου , ελληνικά γυράδικα.
Η ψησταριά , δυο τρία πλαστικά τραπέζια δίπλα στις τουαλέτες και μόνο μετανάστες να κάθονται που και που.
Δουλεύουν με ντελίβερι κυρίως αφού οι ντόπιοι, έχοντας παραγγείλει τηλεφωνικά έρχονται με τις κελεμπίες τους, παρκάρουν μπροστά στο μαγαζί και παραλαμβάνουν τα πακέτα για κατ’ οίκον κατανάλωση.
Γενικά η έξοδος για φαγητό ως κοινωνική εκδήλωση όπως την εννοούμε στην Ελλάδα , τύπου μεγάλες παρέες στις ταβέρνες ή ακόμα και για πρώτα ραντεβού δεν έγινε αντιληπτή από μένα.
Ασφαλώς και θα υπάρχουν, αλλά ίσως σκόρπια και θα πρέπει να έχεις καλή γνώση της πόλης για να τα βρεις, όπως υπάρχουν και όλες οι μεγάλες fast food αλυσίδες.
Οι κουβέντες είναι χαμηλόφωνες επίσης.
Κανείς δεν φωνασκεί, κανείς δεν καυγαδίζει, κανείς δεν κορνάρει.
Για την άπλα δεν το συζητάμε Μεγάλοι φαρδείς δρόμοι, παρκάρισμα υπεράνετο.
Δεν υπάρχουν στενά εκτός από τους παλιούς οικισμούς.
Η διώροφη μαιζονέτα των 250 - 300 τετραγωνικών είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος κατοικίας.
Τα χοστελ που έμεινα, ακριβώς τέτοια σπίτια είναι, οπότε μπορώ να έχω άποψη και για την εσωτερική διαρρύθμιση .
Σαλόνι 10 επί 8 ,κουζίνα 5 επί 6 , δωμάτια 5 επί 5 και τουαλέτες 3 επί 3 .
Τα δωμάτια στα ξενοδοχεία που έμεινα με 25-30 ευρώ το βράδυ ήταν 60αρια διαμερίσματα.
Όπως το νιώθω, οι Βορειοευρωπαίοι πολύ πιο εύκολα θα προσαρμόζονταν αυτόν τον τρόπο ζωής , από ότι οι φασαριόζοι Μεσογειακοί και Βαλκάνιοι αν δεν υπήρχε η δυσκολία εξεύρεσης αλκοόλ και καπνού. Ακριβό σπορ.
Η πρώτη εντύπωση , βλέποντας το παραδοσιακό ντύσιμο των ανδρών και τις μπούρκες των γυναικών είναι πως πρόκειται για μια βαθιά ισλαμική χώρα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Επικρατεί μια μάλλον ήπια εκδοχή του Ισλάμ. Ούτε κανέναν με χαλάκια προσευχής βλέπεις , ούτε πέφτουν στα γόνατα πέντε φορές την μέρα, -υπάρχουν αρκετά δημόσια prayers rooms ανδρών και γυναικών - ούτε μουεζίνηδες ακούς όλη την ώρα.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως αυτοί οι ,ευγενέστατοι, ήρεμοι και φιλικοί άνθρωποι έχουν την παραμικρή συνάφεια με ταλιμπανισμους και τα λοιπά.
Για τα οικονομικά δεν έχω ακόμα σαφή άποψη , έχω παραδοθεί στην ευκολία της κάρτας. Θα τα δω αργότερα .
Πάντως ο αδιαφιλονίκητος δείκτης ακρίβειας, το μικρό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού κοστίζει 0,25 ευρώ.
Βγήκα για μια τελευταία βόλτα στην Σαλάλα.
Πέρασα από την αγορά όπου κυριαρχούν τα ραφταδικα κελεμπιών . Μια φορά σε καρναβάλι νομίζω φόρεσα. Δεν ενδιαφέρομαι
Ακολουθούν τα χρυσαφικά. Το μόνο χρυσαφικό που φόρεσα ποτέ ήταν η βέρα του γάμου κι αυτή για οκτώ ώρες μέχρι να τελεί το γαμήλιο γλέντι; Δεν ενδιαφέρομαι
Ακολουθούν τα αρωματοπωλεία.
Έχω να φορέσω από τα πρώτα μου ξυρίσματα. Δεν ενδιαφέρομαι.
Χαλβαδοπωλεια με τους χαλβάδες σε κεραμικές συσκευασίες που αξίζουν περισσότερο από τους χαλβάδες . Δεν τρώω γλυκά. Δεν ενδιαφέρομαι .
Αρνητής shopping.
Τελευταία τα μπαστουνάδικα. Υπάρχει ανθούσα βιομηχανία μπαστουνιών από σκληρό ξύλο ακακίας , διακοσμημένων με ασημένιες λαβές.
Είπα να αγοράσω ένα, και να σπάσω τα παΐδια όλων αυτών των αχρείων που δεν μου νοικιάζουν αυτοκίνητο αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Αφού πέρασα για ακόμη μια φορά από τα σουλτανικά βιλαέτιακατέληξα στο όμορφο εμπορικό κέντρο που είχα εντοπίσει το προηγούμενο πρωινό.
Ήταν πολύ όμορφα με τους φωτισμούς και τον ήχο των κυμάτων να σκάει στην αμμουδιά.
Καθησα σε ένα πολύ σικάτο εστιατόριο-καφέ Το επέλεξα γιατί στα τρία τέσσερα τραπέζια που ήταν κατειλημμένα καθόταν σε παρέες καμία δεκαπενταριά γκομενακια με μαύρες μπούρκες και καλυμμένα τα πρόσωπα.
Κάθισα ανάμεσα για να κόψω αντιδράσεις και γιατί είχα την περιέργεια να δω πως τρώνε ή πίνουν με καλυμμένα τα πρόσωπα αλλά δεν έκαναν καμία κίνηση.
Κάλεσα τον σερβιτόρο να τον ρωτήσω αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Αρνήθηκε ευγενικά και βρήκα δικαιολογία να φύγω.
Να απολαύσουν και τα κορίτσια το τσαγάκι τους πριν κρυώσει τελείως.
Πήγα σε ένα διπλανό εξ ίσου υπερπολυτελές και χάι τεκ. Ο κατάλογος σε ταμπλετ και τέτοια.
Παρήγγειλα πίτσα και εκτός από μαχαιροπήρουνα φέρανε και λεπτά μαύρα πλαστικά γάντια μιας χρήσεως για να μη λαδωθούν τα χεράκια μου σε περίπτωση που ήθελα να φάω με το χέρι.
Για τέτοιο σέρβις μιλάμε.
Η βραδιά είναι υπέροχη . Ο χώρος επίσης. Αλλά μια μπίρα την ήθελα.
Πέρασα το βράδυ χαζεύοντας φωτογραφίες στο Ίντερνετ στα τα μέρη που ΘΑ πήγαινα αν είχα αυτοκίνητο, και με έπεισα ότι δεν έχασα και τίποτα σπουδαίο, αφού οι καταπράσινες κοιλάδες και οι καταρράκτες θα ήταν στεγνά αυτή την εποχή.
Είχα κλείσει νυχτερινό λεωφορείο για την επιστροφή, αφού δεν υπήρχε λόγος να ξαναδώ την έρημο, και θα είχα περισσότερο χρόνο να τριγυρίσω στην περιοχή της Σαλάλα.
Σηκώθηκα αποφασισμένος, και με κοφτή χειρουργική κίνηση, πήγα στα γραφεία του ΚΤΕΛ του Ομάν και το άλλαξα σε πρωινό δρομολόγιο για να φύγω μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι είχα να διαχειριστώ μια μόνο μέρα ακόμα. Καλύτερα στην έρημο παρά στην -πιο βαρετή πεθαίνεις- αυτή την εποχή τουλάχιστον -Σαλάλα .
Τα εντός πόλης τα είχα δει, κ κλπ κλπ οπότε κλείστηκα στο δωμάτιο μέχρι το απόγευμα που πέφτει ο ήλιος, και πέρασα την ώρα μου καταγράφοντας φύρδην μίγδην και όπως μου έρχονταν, τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μου από το Ομάν.
Λοιπόν τα κύρια χαρακτηριστικά του Ομάν είναι η ησυχία και η άπλα.
Αν δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα τα οποία κινούνται σε αρκετά μεγάλη πυκνότητα και ταχύτητα στην Muscat , αλλά πουθενά αλλού, πιστεύω δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως θόρυβος.
Μια κοινωνία τελείως διαφορετική από τις πολύβουες κοινωνίες της Δύσης, της Άπω ανατολής ακόμα και της μουσουλμανικής Βόρειας Αφρικής .
Ακόμα και στην πρωτεύουσα δεν υφίσταται η έννοια της πολυκοσμίας, Δεν υπάρχουν εμπορικοί πεζόδρομοι με κόσμο να πηγαινοέρχεται και να μπαινοβγαίνειί σε καταστήματα. Δεν είδα πουθενά παζάρια ή λαϊκές. Επιφυλάσσομαι για αυτό, γιατί δεν πήγα ακόμα στην πιο ακριβή ας πούμε συνοικία.
Σε τρεις ώρες περιπάτου , διασταυρώνεσαι με λιγότερους ανθρώπους από ότι στην λαϊκή της Τούμπας στις 2 το μεσημέρι.
Καφετέριες , εστιατόρια με τραπεζάκια έξω κλπ. ούτε κατά διάνοια.
Μόνο σε πάρκα και εμπορικά κέντρα. Κι όπου υπάρχουν, τα τραπέζια είναι λίγα και τουλάχιστον πέντε μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο.
Ψάχνοντας για εστιατόρια στην Σαλάλα που έχουν μάλιστα και άριστη βαθμολογία στο Google, βρήκα μόνο τύπου , ελληνικά γυράδικα.
Η ψησταριά , δυο τρία πλαστικά τραπέζια δίπλα στις τουαλέτες και μόνο μετανάστες να κάθονται που και που.
Δουλεύουν με ντελίβερι κυρίως αφού οι ντόπιοι, έχοντας παραγγείλει τηλεφωνικά έρχονται με τις κελεμπίες τους, παρκάρουν μπροστά στο μαγαζί και παραλαμβάνουν τα πακέτα για κατ’ οίκον κατανάλωση.
Γενικά η έξοδος για φαγητό ως κοινωνική εκδήλωση όπως την εννοούμε στην Ελλάδα , τύπου μεγάλες παρέες στις ταβέρνες ή ακόμα και για πρώτα ραντεβού δεν έγινε αντιληπτή από μένα.
Ασφαλώς και θα υπάρχουν, αλλά ίσως σκόρπια και θα πρέπει να έχεις καλή γνώση της πόλης για να τα βρεις, όπως υπάρχουν και όλες οι μεγάλες fast food αλυσίδες.
Οι κουβέντες είναι χαμηλόφωνες επίσης.
Κανείς δεν φωνασκεί, κανείς δεν καυγαδίζει, κανείς δεν κορνάρει.
Για την άπλα δεν το συζητάμε Μεγάλοι φαρδείς δρόμοι, παρκάρισμα υπεράνετο.
Δεν υπάρχουν στενά εκτός από τους παλιούς οικισμούς.
Η διώροφη μαιζονέτα των 250 - 300 τετραγωνικών είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος κατοικίας.
Τα χοστελ που έμεινα, ακριβώς τέτοια σπίτια είναι, οπότε μπορώ να έχω άποψη και για την εσωτερική διαρρύθμιση .
Σαλόνι 10 επί 8 ,κουζίνα 5 επί 6 , δωμάτια 5 επί 5 και τουαλέτες 3 επί 3 .
Τα δωμάτια στα ξενοδοχεία που έμεινα με 25-30 ευρώ το βράδυ ήταν 60αρια διαμερίσματα.
Όπως το νιώθω, οι Βορειοευρωπαίοι πολύ πιο εύκολα θα προσαρμόζονταν αυτόν τον τρόπο ζωής , από ότι οι φασαριόζοι Μεσογειακοί και Βαλκάνιοι αν δεν υπήρχε η δυσκολία εξεύρεσης αλκοόλ και καπνού. Ακριβό σπορ.
Η πρώτη εντύπωση , βλέποντας το παραδοσιακό ντύσιμο των ανδρών και τις μπούρκες των γυναικών είναι πως πρόκειται για μια βαθιά ισλαμική χώρα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Επικρατεί μια μάλλον ήπια εκδοχή του Ισλάμ. Ούτε κανέναν με χαλάκια προσευχής βλέπεις , ούτε πέφτουν στα γόνατα πέντε φορές την μέρα, -υπάρχουν αρκετά δημόσια prayers rooms ανδρών και γυναικών - ούτε μουεζίνηδες ακούς όλη την ώρα.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως αυτοί οι ,ευγενέστατοι, ήρεμοι και φιλικοί άνθρωποι έχουν την παραμικρή συνάφεια με ταλιμπανισμους και τα λοιπά.
Για τα οικονομικά δεν έχω ακόμα σαφή άποψη , έχω παραδοθεί στην ευκολία της κάρτας. Θα τα δω αργότερα .
Πάντως ο αδιαφιλονίκητος δείκτης ακρίβειας, το μικρό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού κοστίζει 0,25 ευρώ.
Βγήκα για μια τελευταία βόλτα στην Σαλάλα.
Πέρασα από την αγορά όπου κυριαρχούν τα ραφταδικα κελεμπιών . Μια φορά σε καρναβάλι νομίζω φόρεσα. Δεν ενδιαφέρομαι
Ακολουθούν τα χρυσαφικά. Το μόνο χρυσαφικό που φόρεσα ποτέ ήταν η βέρα του γάμου κι αυτή για οκτώ ώρες μέχρι να τελεί το γαμήλιο γλέντι; Δεν ενδιαφέρομαι
Ακολουθούν τα αρωματοπωλεία.
Έχω να φορέσω από τα πρώτα μου ξυρίσματα. Δεν ενδιαφέρομαι.
Χαλβαδοπωλεια με τους χαλβάδες σε κεραμικές συσκευασίες που αξίζουν περισσότερο από τους χαλβάδες . Δεν τρώω γλυκά. Δεν ενδιαφέρομαι .
Αρνητής shopping.
Τελευταία τα μπαστουνάδικα. Υπάρχει ανθούσα βιομηχανία μπαστουνιών από σκληρό ξύλο ακακίας , διακοσμημένων με ασημένιες λαβές.
Είπα να αγοράσω ένα, και να σπάσω τα παΐδια όλων αυτών των αχρείων που δεν μου νοικιάζουν αυτοκίνητο αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Αφού πέρασα για ακόμη μια φορά από τα σουλτανικά βιλαέτιακατέληξα στο όμορφο εμπορικό κέντρο που είχα εντοπίσει το προηγούμενο πρωινό.
Ήταν πολύ όμορφα με τους φωτισμούς και τον ήχο των κυμάτων να σκάει στην αμμουδιά.
Καθησα σε ένα πολύ σικάτο εστιατόριο-καφέ Το επέλεξα γιατί στα τρία τέσσερα τραπέζια που ήταν κατειλημμένα καθόταν σε παρέες καμία δεκαπενταριά γκομενακια με μαύρες μπούρκες και καλυμμένα τα πρόσωπα.
Κάθισα ανάμεσα για να κόψω αντιδράσεις και γιατί είχα την περιέργεια να δω πως τρώνε ή πίνουν με καλυμμένα τα πρόσωπα αλλά δεν έκαναν καμία κίνηση.
Κάλεσα τον σερβιτόρο να τον ρωτήσω αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Αρνήθηκε ευγενικά και βρήκα δικαιολογία να φύγω.
Να απολαύσουν και τα κορίτσια το τσαγάκι τους πριν κρυώσει τελείως.
Πήγα σε ένα διπλανό εξ ίσου υπερπολυτελές και χάι τεκ. Ο κατάλογος σε ταμπλετ και τέτοια.
Παρήγγειλα πίτσα και εκτός από μαχαιροπήρουνα φέρανε και λεπτά μαύρα πλαστικά γάντια μιας χρήσεως για να μη λαδωθούν τα χεράκια μου σε περίπτωση που ήθελα να φάω με το χέρι.
Για τέτοιο σέρβις μιλάμε.
Η βραδιά είναι υπέροχη . Ο χώρος επίσης. Αλλά μια μπίρα την ήθελα.
Last edited by a moderator:
? Οποτε μεινε ετσι. Καλη διαμονη!!
