Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ινδία Ομάν Σρι Λάνκα Sri Lanka και βλέπουμε.

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 25

Δεν είχα κανένα πρόγραμμα, οπότε ξεκίνησα βόλτες στην ευρύτερη περιοχή .
Βόλτα στην παραλία δηλαδή . Τα βήματα με οδήγησαν στο Bantra Fort , ένα παλιό πορτογαλικό φρούριο το οποίο πρόσφατα ανακαινίστηκε αλλά ήταν κλειστό.
Επέστρεψα σουλατσάροντας άσκοπα βγάζοντας φωτογραφίες δεξιά αριστερά.
Ένα από τα ταξιδιωτικά μου χούγια , είναι να πηγαίνω να βλέπω αγώνες ποδοσφαίρου τοπικού πρωταθλήματος, όταν βολεύει και έχει κάποιο ενδιαφέρον.
Στην Ινδία βεβαίως τα πιο δημοφιλή αθλήματα είναι το χόκεϊ επί χόρτου και το κρίκετ. Από ποδόσφαιρο την μπάλα την βλέπουν σαν βόμβα και την βρίσκουν με το καλάμι.

Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια εισάγουν ξένους ποδοσφαιριστές σε μια προσπάθεια ανάπτυξης του αθλήματος.

Κατά διαβολική σύμπτωση στην Mumbai City FC , την τοπική ομάδα , παίζει ο πρώην διεθνής Νίκος Καρέλης.

Και με αντίπαλο μάλιστα την East Bengal της Καλκούτας, όπου παίζει ο Δημήτρης Διαμαντάκος που φόρεσε έστω και για λίγο την κιτρινόμαυρη φανέλα της Αρειανάρας.

Βρήκα μιαν άκρη στα σοσιαλ μίντια του Νίκου, και τσουπ , βρέθηκα προσκεκλημένος στο γήπεδο -ναναι καλά το παιδί- γιατί με το που μπήκα στο γήπεδο, στο πρώτο λεπτό τρώει ένα κλωτσίδι και βγαίνει αλλαγή υποβασταζόμενος.
Το ματς δεν έλεγε και πολλά, δεν εντόπισα κανένα καλό εξτρεμάκι που χρειάζεται επειγόντως η ομάδα.

0-0 κουλουράκια.

Πήγα στο τέλος να χαιρετίσω και να ευχαριστήσω τον Νίκο και ανεχώρησα για το χωριό μου.

Στην διαδρομή είχα την τύχη να δω και ένα μέρος της ζάπλουτης Βομβάης σε ένα απίθανο κοντραστ σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων.

Ημέρα ταξιδιού 25

Στον πίνακα ανακοινώσεων του χοστελ, είχε κάποιες προτάσεις για αξιοθέατα , σε περιοχές που δεν είχα επισκεφθεί ακόμα , οπότε πήρα ένα τουκτουκ και έναν νεαρό Φινλανδό συγκάτοικο και κατεβήκαμε κέντρο να χορτάσουμε κορναρίσματα.

Κατέβηκα στο Chor Bazar όπου είναι οι συντεχνίες.

Κυρίως μηχανουργεία και σιδεράδικα όπου βλέπεις 12χρονους να τρώνε σίδερα και ατσάλια, χωρίς καμία βοήθεια από μύγες και κουνούπια.

Ραφτάδικα, λουλουδάδικα, και φυσικά κάτω κάτω λεμονάδικα. Λαδάδικα δεν εντόπισα .

Στη συνέχεια σε μια δυσκολοπρόφερτη μικρή γειτονιά που χρονολογείται από την εποχή του Βάσκο ντα Γκαμα.
Πορτογαλικό χωριό. Δυσκολεύτηκα να το βρω εν μέσω δύο πολύβουων λεωφόρων.

Έχει κάποια όμορφα σπιτάκια αλλά το πιο ωραίο ήταν ότι σε 50 μέτρα απόσταση από την εκκωφαντική φασαρία, εκεί μέσα ακούς πουλιά να κελαηδάνε.

Δεν χρειάστηκα πάνω από 15 λεπτά, είναι πολύ μικρή .
Βγήκα σε μια τεράστια αμμουδερή παραλία και σε μια επίσης μεγαλοαστική γειτονιά. Με εγγλέζικα κολλέγια και τέτοια.

Τελευταία στάση το Hanging Gardens.

Το Gardens προοιώνιζε πάρκο, το Hanging όμως ανηφόρα και σκαλοπάτια. Ε ας κάνουμε κι ένα τελευταίο κουράγιο.
Κι έτσι ήταν. Πάρκο με θέα την καλυμμένη με αχλή Βομβάη.

Εδώ είναι μαζεμένα όλα τα παγκάκια που θα έπρεπε να είναι σκορπισμένα στην πόλη, και-ω του θαύματος- τα δύο πρώτα καλαθάκια απορριμμάτων που είδα στην Ινδία.

Άδειασα το μπακπακ μου απο διάφορες συσκευασίες που περιφέρω ασκόπως εδώ και μέρες, τάχα μου να μην επιβαρύνω το περιβάλλον.
Ωραία ήταν εκεί για δροσιά και ξεκούραση.
Χάζεψα λίγο και έκανα διάφορα χάι-5 με πιτσιρίκια σχολείου σε εκδρομή, και επέστρεψα για να πακετάρω και να περάσω στο χωριό το τελευταίο βράδυ στην Ινδία.

Μου είχε καρφωθεί ότι πρέπει να πάω σε κάποιου τύπου ινδικό κέντρο διασκέδασης. Στα ινδικά μπουζούκια δηλαδή . Με ορχήστρα, μπαλέτα και τέτοια.
Ρώτησα στο χόστελ, ήταν διανοούμενοι, όλη μέρα βάζανε ινδική κλασική μουσική με σιτάρ και τέτοια.
Βρήκα ένα υποσχόμενο περίπου στο χιλιόμετρο.
Η αλήθεια είναι ότι χώθηκα στα πολύ βαθιά του χωριού μέσα από στενάκια.
Το περίεργο είναι ότι δεν νιώθεις ανασφάλεια γιατί είναι τόσος πολύς ο κόσμος ακόμα και μέσα στα στενά.
Το Chuim village είναι η κορυφαία ταξιδιωτική εμπειρία σ’ αυτό το ταξίδι οπότε δικαιούται μια σειρά φωτογραφιών που το χαρακτηρίζουν.

Άκουσα μουσικές από κάπου και κατευθύνθηκα κατά εκεί.

Πέτυχα μια γκράντε θρησκευτική γιορτή-πανηγύρι πάλι , αλλά αυτή είχε και ζωντανή μουσική .
Του αγίου Γκανεσα ή κάπως έτσι. Γιορταστικός φωτισμός, χιλιάδες κόσμος , ουρές για προσκύνημα, μοίρασμα φαγητού.
Χάζεψα αρκετή ώρα οπότε ικανοποιήθηκε κάπως η επιθυμία μου για ζωντανή μουσική.

Κατέληξα τελικά στο νυκτερινό κέντρο αλλά είχε κάτι ύποπτες μούρες στην πόρτα και δείλιασα.

Σκέφτηκα, ωραία πέρασες και στην Ινδία ρε, μην το παρατραβάς.

Η περιέργεια σκότωσε την γάτα.

Bye bye Mumbai.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24
• …

  Go to chapter

  Go
• 40

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 22 of 40

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Ωραια αρχή!
Μείνε όσο ατημέλητος θέλεις μέχρι τότε που δε θα μπορείς

 

[psilos3]

Ωραίος, περιμένουμε συχνά - πυκνά τις ανταποκρίσεις σου λοιπόν!

 

[arabickostas]

Να, κάθομαι εδώ τώρα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο του Αμπουνταμπι και περιμένω την πτήση μου.
Κι επειδή βαριέμαι μόνος και διαβάζω τραβελστόρις να περάσει η ώρα, είπα ας γράψω κι εγώ μια έκθεση ιδεών, κάτι.
Η αλήθεια είναι πως το πεντάωρο στοποβερ εδώ, αξίζει την ταλαιπωρία γιατί έκλεισα αυτό το εισιτήριο σε μια τιμή που μου φάνηκε καθαρή κλοπή .
Και αποτέλεσε και την αιτία να επιλέξω τη Σρι Λανκα αντί για την Ινδονησία ή τις Φιλιππίνες ας πούμε.
Η αλήθεια είναι ότι με επηρέασε ο Καβαφης στην εφηβεία και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στον προορισμό. Αρκεί να είναι μακρύς ο δρόμος.
Το έκλεισα μήνες πριν για σήμερα του Άι-Γιαννιού, αλλά -όπως λέει και η παροιμία-δεν είναι κάθε μέρα τ’Άι-Γιαννιού.
Με ολίγα κιλά βέβαια ,πράγμα που δεν με χάλασε αφού δεν χρησιμοποιώ βαλίτσα αλλά ένα μέτριο και ένα μικρό μπάκπακ.
Βάλε κι ένα εξηντάρι ή πτήση Θεσσαλονίκη-Αθήνα και με 250 συνολικά με την Εγέα και τη Ετιχάδα αναμένεται να φτάσω αύριο στις 8.30 το πρωί τοπική ώρα στο Κολόμπο.
Χορτάτος από φαγητό και ύπνο και με όλη την ημέρα μπροστά μου.
Το ταξίδι αυτό είναι κάπως επιμελώς ατημέλητο . Η διάρκεια του είναι ακόμη ανοιχτή.
Η επιμέλεια συνίσταται στο ότι έχω κλείσει κάποιες βασικές διηπειρωτικές πτήσεις -αλλά όχι αυτήν της επιστροφής.
Και η ατημελησία στο ότι δεν έχω κλείσει σχεδόν τίποτε άλλο εκτός από την διαμονή για δύο νύχτες.

Ωπ άνοιξε η γκέιτ μου.

Σρι Λανκα λοιπόν και βλέπουμε.

Και μεις που κατα καιρους ημασταν το αντιθετο τι κερδισαμε ? Οποτε μεινε ετσι. Καλη διαμονη!!

 

[Travelliaris]

Παρά λίγο να σε λυπηθώ ρε, άει... Σρι Λάνκα

 

[mikrh tsopana]

Κλαίω με τα 250...
Θα περιμενω εναγωνίως τις ανταποκρίσεις σου (πεταω στις 18 για Σρι Λανκα)

 

[varioAthens]

Μα τι εμπνευσμενο νικνειμ το"Μαπούνα Προτοπάο" ... μου θυμιζει αφρικανο φυλαρχο
Ειμαστε εν αναμονη για τις ανταποκρισεις σου!

 

[evaT]

μου θυμιζει αφρικανο φυλαρχο

καλομελέτα κ έρχεται

 

[Just Lori]

Κλαίω με τα 250...
Θα περιμενω εναγωνίως τις ανταποκρίσεις σου (πεταω στις 18 για Σρι Λανκα)

Μόνο το πήγαινε 250...

 

[mikrh tsopana]

Μόνο το πήγαινε 250...

Και πάλι κλαίω

Μα τι εμπνευσμενο νικνειμ το"Μαπούνα Προτοπάο" ... μου θυμιζει αφρικανο φυλαρχο
Ειμαστε εν αναμονη για τις ανταποκρισεις σου!

Άμα σου πω οτι τώρα το κατάλαβα...

 

[panlek30]

900€ το καλοκαιρι πανελα. Πονεσε! Qatar βεβαια με καλες ανταποκρισεις.

 

[mapouna protopao]

Λοιπόν,που είχα μείνει;

Ναι, η πτήση δεν ήταν και πολύ ξεκούραστη. Μέχρι να μας σερβίρουν, να πιω και το κρασί μου ,πέρασαν δυο ώρες. Προσγειωθήκαμε πάνω στον ύπνο τον γλυκό . Θα τους βάλω χαμηλή κριτική.
Τα διαδικαστικά πολύ εύκολα, είχα e-visa από την Ελλάδα , baggage claim δεν είχα , σε δύο λεπτά ήμουν έξω.
Στο ΑΤΜ της Bank of the People έβαλα Revolut και έβγαλα ρουπίες. Σαν γνήσια λαϊκή τράπεζα δεν πήρε προμήθεια η έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Δεν με ρώτησε πάντως το μηχάνημα . Τις έβγαλε αγόγγυστα.
1 ευρώ 300 ρουπίες χοντρικά για ευκολία στις πράξεις.
Στην Dialog πήρα κάρτα Sim 50GB για ένα μήνα με 8 ευρώ περίπου

Είχα κατεβασμένες τις εφαρμογές Uber και την τοπική PickMe. Η PickMe θέλει τοπικό νούμερο για registration, ή Uber είναι οκ και με Google ή Apple account.
Δεν χρησιμοποίησα καμία από τις δύο, απλώς τις άνοιξα και είδα που παίζουν οι τιμές για να παζαρέψω στην official πιάτσα ταξί.
Έχει και λεωφορεία να σε πάνε στο Κολόμπο αλλά ήμουν άυπνος και η ζέστη αποπνικτική.
Γύρω στα 15 ευρώ για τον κεντρικό σταθμό τρένων Colombo Fort. Περίπου μισή ώρα.
Οι περισσότεροι τουρίστες ,κάνουν τον τυπικό γύρο της Σρι Λανκα σύμφωνα με την φορά του ρολογιού.
Εγώ επειδή είμαι ανάποδος, θα την κάνω ανάποδα. Έτσι πήρα ένα εισιτήριο β’ θέσης με 1,5 ευρώ για την πόλη Galle στην νοτιοδυτική μεριά.
Το τρένο ήταν τουλάχιστον 80 ετών με ανοιχτά παράθυρα και ανεμιστήρες οροφής.
Στο βαγόνι είμασταν ως επί το πλείστον τουρίστες και μια καγκουροπαρέα ντόπιων πιτσιρικάδων.
Με το που ξεκινήσαμε βάλανε ένα φορητό ηχείο να βαράει -τέρμα τα γκάζια- το top ten της local pop music.

Παρτάραμε πρωί πρωί δηλαδή.

Η διαδρομή πολύ ευχάριστη.
Σε μεγάλο μέρος της παραθαλάσσια.
Εικόνες της τοπικής καθημερινότητας, δηλαδή παράγκες, τσιμεντόλιθοι , τσίγκινες στέγες ,παιδιά , σκυλιά ,γελάδια, κοκόρια, φοινικόδεντρα και απλωμένες μπουγάδες .
Τα αναμενόμενα.
Η νοτιοδυτική ακτή της Σρι Λανκα είναι κάπως σαν την Χαλκιδική από ότι κατάλαβα.
Ανά δέκα είκοσι χιλιόμετρα από Bentota ως Hambantota , είναι καμία εικοσαριά παραθεριστικά χωριά άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο ανεπτυγμένα.
Εγώ επέλεξα την Unawatuna που είναι δέκα λεπτά έξω από την πόλη Galle που έχει ένα UNESCO site αξιοθέατο και έχω στο πρόγραμμα να επισκεφτώ.
Κατέλυσα στο Cycling Backpackers Hostel.
20 δολάρια για δύο βράδια, νομίζω κάπου εκεί.
Ήσυχο, καθαρό, ξυπόλυτο. Μακριά από την παραλία κανένα χιλιόμετρο αλλά οκ .
Το επέλεξα γιατί διαθέτει ποδήλατα για να κάνω καμιά βόλτα εδώ που δεν έχει ανηφόρες.
Δεν έχει ζεστό νερό βέβαια -περιττή πολυτέλεια με τέτοια κάψα- αλλά ούτε και κλιματισμό. Είναι OnlyFans.
Καμία δεκαριά είμαστε οι ένοικοι. Τρία αγόρια Σέρφερς και πέντε έξη κορίτσια Yogers. Και εγώ ο θείος.
Στρίβω σε μια γωνία και βλέπω μια πιτσιρίκα να στρετσάρεται. Με τρόμαξε κιόλας με την ποδάρα στο σβέρκο.
Μη ανήκοντας σε καμία από τις παραπάνω συνομοταξίες, είπα να το πάω μέχρι τέλους και να μην κάτσω να ξεκουραστώ, - παρ’ότι ήμουν κομμάτια-σχεδόν τριάντα ώρες στο δρόμο.
Κατέβηκα λοιπόν στην Unawatuna Beach που μου φάνηκε συμπαθητική λόγω του ημικυκλικού σχήματός της .
Κατά τα άλλα, όπως σε όλα τα -ήλιος,θάλασσα,ξαπλώστρα- μέρη του κόσμου τα γνωστά.
Ταβερνάκι στο κύμα, μπητσόμπαρα, σουβενιραδικα. Το τοπικό χρώμα είναι από τα Αγιουρβέδικα μασατζίδικα και τα τσαγάδικα και τα spice shops.
Το κύριο χαρακτηριστικό της περιοχής όμως είναι άλλο .

Οι Ρωσίδες με φουσκωμένα χείλη.

Διασταυρώθηκα με τουλάχιστον σαράντα κυρίες με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό,ηλικίας από 20 μέχρι 50 ,μέσα σε μισή ώρα περίπατο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Βλάντιμιρ μπορεί να ζορίζεται στην Ουκρανία, αλλά εδώ έχει επέλθει η κατοχή.
Οι πινακίδες και τα μενού των εστιατορίων είναι γραμμένα πρώτα στα ρωσικά και από κάτω στα αγγλικά.
Δεν έκανα πλήρη εξερεύνηση γιατί το τεπόζιτο ενέργειας στράγγιξε.
Πήγα για φαγητό . Είπα να μην πέσω κατευθείαν στα βαθιά της τοπικής καυτερής κουζίνας, οπότε περιορίστηκα σε ένα vegetables roti (κρέπα λαχανικών ας πούμε ) και ένα αμερικανικότατο μπέργκερ. .

Επέστρεψα σχετικά νωρίς στο χόστελ. Για να μην κοιμηθώ από τις οκτώ και ξυπνήσω μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, έφτιαξα έναν ωραιότατο φραπέ και φούλαρα οκτάνια για δύο τρεις ώρες ακόμα.
Οι yogers παίζανε χαρτάκι και χαριεντίζονταν με τα ντόπια παλικάρια του προσωπικού. Δεν έμεινα να δω τη συνέχεια. Κούτσουρο.