Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ινδία Ομάν Σρι Λάνκα Sri Lanka και βλέπουμε.

[mapouna protopao]

Έχοντας βάλει X στις χαοτικές παραλίες που είχα περάσει και διασταυρώνοντας πληροφορίες από δω κι από κει, κατέληξα στην πιο απομακρυσμένη από το Panaji, την Arambol.
Κατά τις πληροφορίες πιο μικρό μέρος, πιο κουλ, λιγότερο κόσμο κλπ.
Έκλεισα και δωμάτιο την ώρα που επιστρέφαμε στην Old Goa.
Του ζήτησα του Αμαλ μια προσφορά για μεταφορά την επόμενη στην Arambol .

Και στην Γκόα υπάρχει μια τοπική εφαρμογή μεταφορών τύπου Uber .

Η Goa miles.

Είχα ήδη τσεκάρει ότι μπορούσα να πάω με 12 ευρώ και με κανονικό αυτοκίνητο, όχι με τουκτουκ. 50-60 χλμ . Κάπου εκεί.
Επιμένει στα 20 που μου είπε χτες.
Του δείχνω την εφαρμογή , άρχισε να λέει διάφορα σε αγγλοινδοταρίφικη διάλεκτο.
Παραδόξως κατάλαβα τι εννοούσε.
Αλλά γέλασα τόσο πολύ με τον τρόπο που τα είπε, που είπα χαλάλι του.
Τον ήξερες κι από χτες σκέφτηκα;
Ε ναι, τον ήξερα ακριβώς από χτες.
Θα μου έκανε και ξενάγηση.

Η Arambol Beach δεν είναι καθόλου μικρή. Τρία τέσσερα χιλιόμετρα πάνω κάτω, αλλά είναι σίγουρα διαφορετική.
Ένας κεντρικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος με δεκάδες μαγαζιά, και κάθετοι στενοί χωματόδρομοι , που οδηγούν είτε στην παραλία ή δεν ξέρω που αλλού.
Το κατάλυμα είχε καλές κριτικές, αλλά ήταν ένα χάλι μαύρο.
Όπως χάλι μαύρο είναι κι όλο το Arambol απο αισθητικής πλευράς.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι.
Ένας υφτομαχαλάς,για να είμαι και πολιτικώς ορθός.

Το επέλεξα γιατί έγραφε ότι είναι μπροστά στην θάλασσα.

Ισχύει όντως, αλλά η παραλία στην άμπωτη είναι στα διακόσια μέτρα. Είναι φαρδιά η άτιμη.

Άφησα τα μπαγκάζια και πήγα να τσεκάρω παραλία.
Τίποτε ιδιαίτερο. Ρηχή γκρίζα και με κύματα . Άσε που σε πολλά σημεία είχε κόκκινες σημαίες απαγόρευσης κολύμβησης.
Καθόλου ελκυστική.
Περνάει κι ένα αστυνομικό τζιπ με τηλεβόα και φωνάζει σ’ αυτούς που απομακρύνονται πάνω από είκοσι μέτρα.

«Όχι στα βαθιά παιδὶ μου.»

Εντάξει οχι τόσο αγαπησιάρικα.

«Όξω ρεεε», φώναζε αν μεταφράζω σωστά.

Η αμμουδιά όμως είναι σκέτη απόλαυση.

Περπάτησα μισοπλατσουρίζοντας σχεδόν δύο χιλιόμετρα, ξυπόλητος μέσα στην ντάλα του μεσημεριού, αλλά με την δροσερή αύρα δεν κατάλαβα τίποτα .
Ανά διακόσια τριακόσια μέτρα έχει μπητσομπαρα- εστιατόρια, που δεν πνίγουν όμως την τεράστια παραλία.
Αποφάσισα ότι δεν θα φορέσω παπούτσια τις δύο μέρες που θα μείνω εδώ.
Γύρισα και πήγα στον κεντρικό δρόμο, κάθισα σε ένα καφέ και επιδόθηκα στο αγαπημένο μου χόμπι, την ανθρωπογεωγραφία.
Περνώντας από κάτι στενά, είχα ήδη μπει σε χρονοκάψουλα, ακούγοντας γιαγιάδες να μου ψιθυρίζουν rooms rooms.
Λοιπόν εδώ στο Arambol, η συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφορούντων, είναι αυτοί που στη Ελλάδα-στα νιάτα τους- θα ξεκινούσαν τις διακοπές τους , χαλαρά με μια Αμοργό οι λάιτ ή με μια Σαμοθράκη οι πιο σκληροπυρηνικοί , θα γκάζωναν στα πανηγύρια της Ικαριάς και αν έμενε και κανένα ψιλό θα πήγαιναν για σβήσιμο στο Κάτω Κουφονήσι.
Η αίσθηση μου πάντως είναι ότι αρκετοί από αυτούς δεν είναι τουρίστες, μάλλον είναι μόνιμοι εδώ, μία χίπικη κοινότητα που ίσως κάνει και δουλίτσες εδώ.
Γιόγκες, διαλογισμούς,χειροτεχνίες κλπ. Όλοι αυτοί πάνω από πενήντα χρονών.
Υπάρχουν και αρκετοί, σίγουρα πάνω από 70 με άσπρα μακριά μαλλιά και χαϊμαλιά και τσόπερ μηχανές . Και συνομήλικες κυρίες ασφαλώς,με κατάλευκο ξέπλεκο μαλλί.

Και νεολαία υπάρχει φυσικά, εναλλακτική πάντα.

Πώς είναι η Μύκονος;

Καμία σχέση.
Ακόμα και πολλά μαγαζιά είναι στημένα έτσι. Χαμηλά τραπεζάκια, κουρελούδες , στρωματάκια , κεριά, όλοι οκλαδόν .
Και η αγορά αντίστοιχα
Ταγάρι, χαϊμαλί, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στο αυτί.

Βρήκα σε μια τσέπη του μπακπακ μια κόκκινη μπαντάνα και την πέρασα στο μέτωπο για να εναρμονιστώ στο περιβάλλον , να μην είμαι τελείως άκυρος.
Πέραν της πλάκας, η αγορά έχει πολύ ωραία πραγματάκια. Ακόμα κι εγώ που είμαι ο απόλυτος anti shopping star, αν επέστρεφα άμεσα και είχα χώρο , θα την γέμιζα την βαλίτσα.
Σε όποια μαγαζιά χάζευαν ή παζαρεύανε ρωσίδες θείτσες, οι πωλητές παρότρυναν, φωνάζοντας
« Νταβάΐ Ολυα» με ρωσική προφορά , καλύτερη από την αγγλική τους. Όλες Όλυες, αδιακρίτως.
Ξανακατέβηκα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, ξυπολυταρία στην παραλία και ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Είδα μια τόσο διαφορετική-σε όγκο και έκταση τουλάχιστον - κουλτούρα παραλίας που δεν έχει τύχει να ξαναδώ.
Οι ξαπλώστρες είχαν αντικατασταθεί από τραπέζια εκεί που σκάει το -ρηχό φυσικά- κύμα.
Από πίσω ψησταριές με θαλασσινά.
Χλαπακιαζεις γαρίδα και το κύμα, σου κάνει μασάζ στα πατουσάκια.
Εκατοντάδες άνθρωποι βολτάρουν ξυπόλητοι.
Τα μπητσομπαρα παίζουν χαμηλά ωραία ambient μπητακια.
Εφηβάκια φωτογραφίζονται με φόντο το ηλιοβασίλεμα.
Άλλοι κάνουν γιόγκα ή διαλογισμό , άλλοι με καντήλια αναμμένα ψέλνουν «Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρισνα» άλλοι έχουν ανάψει φωτιές και παίζουν κιθάρες.
Άκουσα κάτι που μου φάνηκε σαν το «Μ’αρέσει να μην λέω πολλά» και θα πήγαινα τους πω «Όχι άλλο κάρβουνο» αλλά όχι. Παράκουσα.
Ποδόσφαιρα και ρακέτες δεν έχει εδώ. Δεν θα γίνουμε Κοπακαμπάνα.

Στην μεσημεριανή βόλτα είχα εντοπίσει ένα μπητσόμπαρο με το αταίριαστο φαινομενικά όνομα Baikal.
Το γεωγραφικό- ταξιδιωτικό μου δαιμόνιο, το συσχέτισε με πιθανή φωλιά σιβηριανών τίγρεων από τα περίχωρα του Ιρκουτσκ και είπα να ρίξω μια ματιά.
Τζίφος. Το μπαρ Baikal ήταν πιο παγωμένο κι από τη λίμνη Baikal Φλεβάρη μήνα.

Επιστρέφοντας, βρήκα στην κοινόχρηστη βεράντα μας,τους συγκατοίκους,τους οποίους είχα χαιρετήσει όταν έφτασα αλλά δεν είχαμε συστηθεί.

Ο Πους, ένας Ινδός,αλλά με τελείως διαφορετικό στυλ και ντύσιμο από τους χωριάτες του Arambol -μπλέιζερ σακάκι , φουλάρι και κονκάρδα στο πέτο-έπινε από την ώρα που ήρθα ένα no name ουίσκι με νερό. Οπότε ρετάριζε ελαφρώς κι ούτε που καταλάβαινα τι έλεγε.
Μια Πολωνέζα η Βερόνικα.
Πήγα να σπάσω τον πάγο με την ψαγμένη ατάκα « Έχεις και σύ διπλή ζωή;» υπαινισσόμενος την γνωστή ταινία του Κισλοφσκι.
Δεν είχε καν ακουστά τον Κισλόφσκι. Θα σας ειδοποιήσουμε.
Ο Τζοναθαν , ένας Ολλανδός long time solo traveler κι αυτός . Μ’αυτόν τα πήγαμε καλύτερα , και είπαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι και για καμιά μπίρα.
Ο Πους προθυμοποιήθηκε να μας μαγειρέψει spicy κοτόπουλο και μετά να πάμε σε ένα καλό μαγαζί που ήξερε. Έτσι κι έγινε.
Το μαγαζί είχε ασυνήθιστο όνομα .
Twice in Nature.
Το μυαλό μου πήγε στο γνωστό τσιτάτο. Το και το , κι επιστροφή στη φύση ,αλλά οκ ας μπούμε.
Με το που είδα στην είσοδο ότι ,θα μου πατούσε σφραγίδα στο χέρι, ξαναμπήκα στην χρονοκάψουλα.

Επαρχιακή καλοκαιρινή ντίσκο δεκαετίας 80. Πέντε έξη όμορφες ρωσίδες ποζερουδες και 100 ντόπια Indian kamaki να δοκιμάζουν την τύχη τους. Ψόφια πράγματα. Βαρέθηκα.

Ο Πους από το πολύ ουίσκι με νερό είχε γίνει ο ίδιος το μπαρ το ναυάγιο. Τον πήρα και φύγαμε, γιατί δεν νομίζω πως θα έβρισκε τον δρόμο.

Δεν μπορώ να πω πως έπληξα σήμερα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 40

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 40

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Ωραια αρχή!
Μείνε όσο ατημέλητος θέλεις μέχρι τότε που δε θα μπορείς

 

[psilos3]

Ωραίος, περιμένουμε συχνά - πυκνά τις ανταποκρίσεις σου λοιπόν!

 

[arabickostas]

Να, κάθομαι εδώ τώρα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο του Αμπουνταμπι και περιμένω την πτήση μου.
Κι επειδή βαριέμαι μόνος και διαβάζω τραβελστόρις να περάσει η ώρα, είπα ας γράψω κι εγώ μια έκθεση ιδεών, κάτι.
Η αλήθεια είναι πως το πεντάωρο στοποβερ εδώ, αξίζει την ταλαιπωρία γιατί έκλεισα αυτό το εισιτήριο σε μια τιμή που μου φάνηκε καθαρή κλοπή .
Και αποτέλεσε και την αιτία να επιλέξω τη Σρι Λανκα αντί για την Ινδονησία ή τις Φιλιππίνες ας πούμε.
Η αλήθεια είναι ότι με επηρέασε ο Καβαφης στην εφηβεία και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στον προορισμό. Αρκεί να είναι μακρύς ο δρόμος.
Το έκλεισα μήνες πριν για σήμερα του Άι-Γιαννιού, αλλά -όπως λέει και η παροιμία-δεν είναι κάθε μέρα τ’Άι-Γιαννιού.
Με ολίγα κιλά βέβαια ,πράγμα που δεν με χάλασε αφού δεν χρησιμοποιώ βαλίτσα αλλά ένα μέτριο και ένα μικρό μπάκπακ.
Βάλε κι ένα εξηντάρι ή πτήση Θεσσαλονίκη-Αθήνα και με 250 συνολικά με την Εγέα και τη Ετιχάδα αναμένεται να φτάσω αύριο στις 8.30 το πρωί τοπική ώρα στο Κολόμπο.
Χορτάτος από φαγητό και ύπνο και με όλη την ημέρα μπροστά μου.
Το ταξίδι αυτό είναι κάπως επιμελώς ατημέλητο . Η διάρκεια του είναι ακόμη ανοιχτή.
Η επιμέλεια συνίσταται στο ότι έχω κλείσει κάποιες βασικές διηπειρωτικές πτήσεις -αλλά όχι αυτήν της επιστροφής.
Και η ατημελησία στο ότι δεν έχω κλείσει σχεδόν τίποτε άλλο εκτός από την διαμονή για δύο νύχτες.

Ωπ άνοιξε η γκέιτ μου.

Σρι Λανκα λοιπόν και βλέπουμε.

Και μεις που κατα καιρους ημασταν το αντιθετο τι κερδισαμε ? Οποτε μεινε ετσι. Καλη διαμονη!!

 

[Travelliaris]

Παρά λίγο να σε λυπηθώ ρε, άει... Σρι Λάνκα

 

[mikrh tsopana]

Κλαίω με τα 250...
Θα περιμενω εναγωνίως τις ανταποκρίσεις σου (πεταω στις 18 για Σρι Λανκα)

 

[varioAthens]

Μα τι εμπνευσμενο νικνειμ το"Μαπούνα Προτοπάο" ... μου θυμιζει αφρικανο φυλαρχο
Ειμαστε εν αναμονη για τις ανταποκρισεις σου!

 

[evaT]

μου θυμιζει αφρικανο φυλαρχο

καλομελέτα κ έρχεται

 

[Just Lori]

Κλαίω με τα 250...
Θα περιμενω εναγωνίως τις ανταποκρίσεις σου (πεταω στις 18 για Σρι Λανκα)

Μόνο το πήγαινε 250...

 

[mikrh tsopana]

Μόνο το πήγαινε 250...

Και πάλι κλαίω

Μα τι εμπνευσμενο νικνειμ το"Μαπούνα Προτοπάο" ... μου θυμιζει αφρικανο φυλαρχο
Ειμαστε εν αναμονη για τις ανταποκρισεις σου!

Άμα σου πω οτι τώρα το κατάλαβα...

 

[panlek30]

900€ το καλοκαιρι πανελα. Πονεσε! Qatar βεβαια με καλες ανταποκρισεις.

 

[mapouna protopao]

Λοιπόν,που είχα μείνει;

Ναι, η πτήση δεν ήταν και πολύ ξεκούραστη. Μέχρι να μας σερβίρουν, να πιω και το κρασί μου ,πέρασαν δυο ώρες. Προσγειωθήκαμε πάνω στον ύπνο τον γλυκό . Θα τους βάλω χαμηλή κριτική.
Τα διαδικαστικά πολύ εύκολα, είχα e-visa από την Ελλάδα , baggage claim δεν είχα , σε δύο λεπτά ήμουν έξω.
Στο ΑΤΜ της Bank of the People έβαλα Revolut και έβγαλα ρουπίες. Σαν γνήσια λαϊκή τράπεζα δεν πήρε προμήθεια η έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Δεν με ρώτησε πάντως το μηχάνημα . Τις έβγαλε αγόγγυστα.
1 ευρώ 300 ρουπίες χοντρικά για ευκολία στις πράξεις.
Στην Dialog πήρα κάρτα Sim 50GB για ένα μήνα με 8 ευρώ περίπου

Είχα κατεβασμένες τις εφαρμογές Uber και την τοπική PickMe. Η PickMe θέλει τοπικό νούμερο για registration, ή Uber είναι οκ και με Google ή Apple account.
Δεν χρησιμοποίησα καμία από τις δύο, απλώς τις άνοιξα και είδα που παίζουν οι τιμές για να παζαρέψω στην official πιάτσα ταξί.
Έχει και λεωφορεία να σε πάνε στο Κολόμπο αλλά ήμουν άυπνος και η ζέστη αποπνικτική.
Γύρω στα 15 ευρώ για τον κεντρικό σταθμό τρένων Colombo Fort. Περίπου μισή ώρα.
Οι περισσότεροι τουρίστες ,κάνουν τον τυπικό γύρο της Σρι Λανκα σύμφωνα με την φορά του ρολογιού.
Εγώ επειδή είμαι ανάποδος, θα την κάνω ανάποδα. Έτσι πήρα ένα εισιτήριο β’ θέσης με 1,5 ευρώ για την πόλη Galle στην νοτιοδυτική μεριά.
Το τρένο ήταν τουλάχιστον 80 ετών με ανοιχτά παράθυρα και ανεμιστήρες οροφής.
Στο βαγόνι είμασταν ως επί το πλείστον τουρίστες και μια καγκουροπαρέα ντόπιων πιτσιρικάδων.
Με το που ξεκινήσαμε βάλανε ένα φορητό ηχείο να βαράει -τέρμα τα γκάζια- το top ten της local pop music.

Παρτάραμε πρωί πρωί δηλαδή.

Η διαδρομή πολύ ευχάριστη.
Σε μεγάλο μέρος της παραθαλάσσια.
Εικόνες της τοπικής καθημερινότητας, δηλαδή παράγκες, τσιμεντόλιθοι , τσίγκινες στέγες ,παιδιά , σκυλιά ,γελάδια, κοκόρια, φοινικόδεντρα και απλωμένες μπουγάδες .
Τα αναμενόμενα.
Η νοτιοδυτική ακτή της Σρι Λανκα είναι κάπως σαν την Χαλκιδική από ότι κατάλαβα.
Ανά δέκα είκοσι χιλιόμετρα από Bentota ως Hambantota , είναι καμία εικοσαριά παραθεριστικά χωριά άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο ανεπτυγμένα.
Εγώ επέλεξα την Unawatuna που είναι δέκα λεπτά έξω από την πόλη Galle που έχει ένα UNESCO site αξιοθέατο και έχω στο πρόγραμμα να επισκεφτώ.
Κατέλυσα στο Cycling Backpackers Hostel.
20 δολάρια για δύο βράδια, νομίζω κάπου εκεί.
Ήσυχο, καθαρό, ξυπόλυτο. Μακριά από την παραλία κανένα χιλιόμετρο αλλά οκ .
Το επέλεξα γιατί διαθέτει ποδήλατα για να κάνω καμιά βόλτα εδώ που δεν έχει ανηφόρες.
Δεν έχει ζεστό νερό βέβαια -περιττή πολυτέλεια με τέτοια κάψα- αλλά ούτε και κλιματισμό. Είναι OnlyFans.
Καμία δεκαριά είμαστε οι ένοικοι. Τρία αγόρια Σέρφερς και πέντε έξη κορίτσια Yogers. Και εγώ ο θείος.
Στρίβω σε μια γωνία και βλέπω μια πιτσιρίκα να στρετσάρεται. Με τρόμαξε κιόλας με την ποδάρα στο σβέρκο.
Μη ανήκοντας σε καμία από τις παραπάνω συνομοταξίες, είπα να το πάω μέχρι τέλους και να μην κάτσω να ξεκουραστώ, - παρ’ότι ήμουν κομμάτια-σχεδόν τριάντα ώρες στο δρόμο.
Κατέβηκα λοιπόν στην Unawatuna Beach που μου φάνηκε συμπαθητική λόγω του ημικυκλικού σχήματός της .
Κατά τα άλλα, όπως σε όλα τα -ήλιος,θάλασσα,ξαπλώστρα- μέρη του κόσμου τα γνωστά.
Ταβερνάκι στο κύμα, μπητσόμπαρα, σουβενιραδικα. Το τοπικό χρώμα είναι από τα Αγιουρβέδικα μασατζίδικα και τα τσαγάδικα και τα spice shops.
Το κύριο χαρακτηριστικό της περιοχής όμως είναι άλλο .

Οι Ρωσίδες με φουσκωμένα χείλη.

Διασταυρώθηκα με τουλάχιστον σαράντα κυρίες με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό,ηλικίας από 20 μέχρι 50 ,μέσα σε μισή ώρα περίπατο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Βλάντιμιρ μπορεί να ζορίζεται στην Ουκρανία, αλλά εδώ έχει επέλθει η κατοχή.
Οι πινακίδες και τα μενού των εστιατορίων είναι γραμμένα πρώτα στα ρωσικά και από κάτω στα αγγλικά.
Δεν έκανα πλήρη εξερεύνηση γιατί το τεπόζιτο ενέργειας στράγγιξε.
Πήγα για φαγητό . Είπα να μην πέσω κατευθείαν στα βαθιά της τοπικής καυτερής κουζίνας, οπότε περιορίστηκα σε ένα vegetables roti (κρέπα λαχανικών ας πούμε ) και ένα αμερικανικότατο μπέργκερ. .

Επέστρεψα σχετικά νωρίς στο χόστελ. Για να μην κοιμηθώ από τις οκτώ και ξυπνήσω μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, έφτιαξα έναν ωραιότατο φραπέ και φούλαρα οκτάνια για δύο τρεις ώρες ακόμα.
Οι yogers παίζανε χαρτάκι και χαριεντίζονταν με τα ντόπια παλικάρια του προσωπικού. Δεν έμεινα να δω τη συνέχεια. Κούτσουρο.