Κένυα Ρουάντα Τανζανία Ρουάντα, Κένυα, Τανζανία... live!

[micmic]

Κοιμόμαστε πολύ καλά στη σκηνή. 9,5 ώρες ύπνος, ξυπνώντας βέβαια κατά διαστήματα από ένα κοντινό λιοντάρι. Σήμερα ο καιρός είναι συννεφιασμένος και σχεδόν έτοιμος για βροχή. Είναι η τελευταία μέρα μας στο Serengeti και κάνουμε ένα τελευταίο game drive πριν αναχωρήσουμε με προορισμό τη Musoma. Συναντάμε κάτι λιοντάρια που τρώνε ένα αδιευκρίνιστο πτώμα - ή μάλλον τα θηλυκά και τα μικρά τρώνε, ενώ τα αρσενικά ξεκουράζονται αφού προφανώς έχουν ήδη χορτάσει.

Το Serengeti είναι πανέμορφο και όσο προχωράμε προς τα βόρεια η πυκνότητα των ζώων όλο και αυξάνει. Όμως από οργάνωση τα πάρκα αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με το Kruger που είχαμε επισκεφτεί πέρυσι. Εκεί υπήρχαν ανά διαστήματα οργανωμένα "χωριά" με καταλύματα, εστιατόρια, μαγαζάκια κτλ. ή απλώς picnic sites με κάποιες καντίνες. Υπήρχαν πολύ όμορφα παρατηρητήρια πουλιών για να βγεις έξω από το αυτοκίνητο και να περπατήσεις λίγο. Υπήρχε η δυνατότητα για game drives, night drives, game walks αλλά και άλλες δραστηριότητες (π.χ. braai, αστρονομική βραδιά, βόλτα με ποδήλατα κτλ). Στα περισσότερα μέρη υπήρχαν ATM. Οι δρόμοι ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Στο Serengeti, το οποίο πάνω-κάτω έχει την ίδια έκταση με το Kruger, βρίσκεις ελάχιστα μόνο μαγαζιά σε κάποια σημεία, με πολύ περιορισμένη ποικιλία φαγώσιμων και souvenirs. Και ένα μπουκάλι νερό να θέλεις να πάρεις, μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο ανάλογα με το σημείο που βρίσκεσαι. Γενικά υπάρχει μια πιο "άγρια" και ανοργάνωτη αίσθηση, που πολλές φορές με γοητεύει επειδή μου δίνει την εντύπωση μιας πιο "αυθεντικής" Αφρικής, αλλά άλλες φορές κουράζει, ειδικά όταν σκέφτεται κανείς ότι τα χρήματα που εισπράττει το πάρκο είναι πάρα πολλά και όλα είναι σημαντικά ακριβότερα απ'ότι στο Kruger.

Βγαίνουμε από το πάρκο από μια έξοδο που σπάνια χρησιμοποιείται από τουρίστες - η "πύλη" είναι ένα ξύλινο κοντάρι και τα "γραφεία" ένα μικρό ξύλινο αναλόγιο. Βγαίνοντας από αυτή την πύλη, περνάμε από αγροτικές περιοχές και νιώθουμε πάλι "mzungu". Προφανώς εδώ οι κάτοικοι δεν είναι συνηθισμένοι σε τουρίστες κι έτσι μας κοιτάνε περίεργα. Μερικά παιδάκια ζητιανεύουν ως συνήθως. Ο οδηγός ρωτάει για τον σωστό δρόμο τον οποίο εμείς βλέπουμε στο GPS κι είμαστε έτοιμοι να τον διορθώσουμε αν κάνει κάποιο λάθος. Εννοείται πως πινακίδα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.

Μόλις φτάσουμε στη Musoma θα αφήσουμε τον οδηγό και θα κρατήσουμε το αυτοκίνητο. Δοκιμάσαμε lodges με οδηγό, lodges μόνοι μας, camping με οδηγό και τώρα θα κάνουμε camping μόνοι μας. Το συμπέρασμα είναι ένα: Ποτέ ξανά οδηγός σε game drives. Τα θετικά είναι ελάχιστα και τα αρνητικά πολλά. Φυσικά όσο περισσότερα μάτια ψάχνουν για ζώα τόσο το καλύτερο, και ένας ντόπιος πάντα μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος. Αλλά εμείς που έχουμε συνηθίσει από πέρυσι να οδηγούμε μόνοι μας σε game drives, αισθανόμαστε πολύ περισσότερο τα μειονεκτήματα: Πρώτα απ'όλα, είναι αδύνατον ένας οδηγός να ξέρει τί ακριβώς θέλεις, όσο καλά κι αν του το εξηγήσεις. Οι οδηγοί είναι συνηθισμένοι σε πελάτες που πάνε ένα σαφάρι στη ζωή τους και θέλουν να δουν πέντε-δέκα ζώα στα γρήγορα και μετά να γυρίσουν στο lodge τους για ζεστό μπανάκι και ωραίο φαγητό. Ίσως να είναι χρήσιμοι για τουρίστες που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ένα nyala από ένα kudu, αλλά από ένα σημείο και πέρα είναι μάλλον κουραστικό να ακούς κάποια τετριμμένα πράγματα μέχρι να καταλάβει ο οδηγός ότι ξέρεις τουλάχιστον ορισμένα βασικά. Από φωτογραφικής απόψεως, το σαφάρι με οδηγό είναι δράμα. Όσο καλή διάθεση και να έχει, είναι αδύνατον να σταματήσει εκεί ακριβώς που θέλεις εσύ, στη γωνία που θέλεις εσύ, να ξέρει πότε παρεμβάλλονται χόρτα και κλαδιά στην οπτική σου γωνία, να πηγαίνει πιο αργά όταν θες να κοιτάξεις καλύτερα μέσα σε μια ρεματιά ή να πηγαίνει πιο γρήγορα όταν θες να ψάξεις για κάτι συγκεκριμένο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πήρα εγώ το αυτοκίνητο επειδή δεν ήταν δυνατόν να βγάλω αλλιώς τις φωτογραφίες που ήθελα. Επίσης, ο οδηγός θέλει να νιώσει χρήσιμος πηγαίνοντάς σε εκεί που πιστεύει ότι θα δεις αυτό που θέλεις και πολλές φορές έχει δίκιο. Αλλά για κάποιον που ξέρει τα βασικά (π.χ. ότι για λεοπαρδάλεις θα ψάξεις στα παραποτάμια δέντρα, για κλιπσπρίνγκερς στα βράχια και στα kopjes κτλ), η αξία του οδηγού μειώνεται δραστικά. Επίσης δεν παίζει και τόσο ρόλο αν ο οδηγός μπορεί να σου πει αμέσως πιο πουλί είναι αυτό που βλέπεις - αυτό είναι κάτι που μπορείς να το βρεις αργότερα και μόνος σου από τις φωτογραφίες και να το μελετήσεις και πολύ περισσότερο αν σε ενδιαφέρει. Και τέλος, με το GPS μας, πάντα ξέραμε πού βρισκόμαστε τουλάχιστον εξίσου καλά με τον οδηγό. Όσο για τα τζιπ με τα 6-8 άτομα όπου μειώνεται ακόμα περισσότερο ο έλεγχος που έχει κάποιος στον καθορισμό της διαδρομής και την οπτική γωνία, δεν είναι για μας. Όταν πρόκειται για game drives, το self-driving θα είναι από δω και πέρα η αποκλειστική μας επιλογή.

Φτάνοντας στη Musoma πήγαμε στο Tembo Beach Hotel για να δούμε αν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο, μιας και δεν είχαμε κλείσει κάτι. Δωμάτιο υπήρχε, σε ένα παμπάλαιο κτίριο. Πάντως ήταν πολύ καθαρό και γουστόζικο. Απέναντι από το κτίριο του ξενοδοχείου υπάρχει χώρος για κάμπινγκ όπου βρίσκονται 5-6 σκηνές. Και ακόμα παραπέρα, ένα μπαράκι με δυνατή swahili hip-hop και ενδιαφέρουσα πελατεία. Όλοι πολύ φιλικοί - ίσως να παίζει ρόλο και το αλκοόλ. Υπάρχουν και μερικά τραπεζάκια έξω, όπου κατά τις 8-9 την αράζουν οι campers και οι θαμώνες. Κάποιοι κάνουν και μπάνιο - όλα αυτά συμβαίνουν στις όχθες της λίμνης Victoria. Μετά την εξασφάλιση του δωματίου, κάναμε ένα μικρό tour σε ορισμένα μπακαλικάκια. Κι εδώ ο οδηγός δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμος αφού καθόταν στο αυτοκίνητο ενώ εμείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε με τα λίγα αγγλικά που μιλούσαν κάποιοι από τους μαγαζάτορες, πού ακριβώς θα βρούμε τί. Προσπαθούσα να λέω μια-δυο λέξεις Σουαχίλι στους ντόπιους ώστε να μην περνάω και για τελείως mzungu. Μετά τα ψώνια πήγαμε μαζί με τον οδηγό σε ένα πιο κυριλέ ξενοδοχείο όπου φάγαμε αρκετά καλά σε ένα μικρό δωμάτιο με 4 τραπεζάκια στο οποίο ήμασταν οι μοναδικοί που τρώγαμε. Άλλοι 4-5 έβλεπαν σε δορυφορικό κανάλι αγώνα Αγγλικού πρωταθλήματος ενώ κατά διαστήματα ακούγαμε και τον τοπικό ιμάμη από δίπλα. Αρκετά σουρεαλιστικό σκηνικό.

Αργότερα αποχαιρετιστήκαμε με τον οδηγό, μετά την παράδοση του -ολίγον προβληματικού- Landrover και φυσικά μετά το καθιερωμένο tip. Μετά από δύο βράδια στο campsite Lobo 1 χωρίς σήμα κινητού και επομένως χωρίς ίντερνετ, σήμερα είμαστε και πάλι καλωδιωμένοι. Ώρα για ύπνο υπό τους ήχους των κυμάτων της λίμνης Victoria και ενός σκύλου που δε λέει να σταματήσει να ουρλιάζει.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Dorotija]

Αυτά είναι! Και πάνω που γύρισα σπίτι σκεπτόμενη τι ωραία και συναρπαστική ήταν η μέρα μου σήμερα...

 

[NTINA]

Εμένα,άρχισε η μέρα μου συναρπαστικά
micmic αν και διανύσαμε τόσα χιλιόμετρα με τη μία,
είμαστε έτοιμοι ν ακολουθήσουμε κάθε σου βήμα.

 

[kostasagk]

Μπραβο απιθανο ταξιδι

 

[kalspiros]

Τα KenyanShillings είναι πολύ πρωτότυπα χαρτονομίσματα: Εκείνο των 1000Ksh απεικονίζει τον JomoKenyatta, ενώ αυτό των 500Ksh έχει πάνω τον JomoKenyatta. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, τα 200Ksh δείχνουν τον JomoKenyatta, ενώ, για αλλαγή, τα 100Ksh έχουν τον JomoKenyatta.

Έτσι και τα ghana cedi. αυτά όμως με μια ομήγυρη από 7 Γκανέζους

Περνώντας μέσα από Kigali, οι εικόνες μας θυμίζουν πολύ τη Νότια Αφρική: Τα κτίρια είναι παρόμοια με αυτά των Νοτιοαφρικάνικων χωριών

Το Kigali πρέπει να έχει και πολύ έντονο ανάγλυφο, έ?

Με το που μπαίνουμε στο εθνικό πάρκο, βλέπω το μέχρι στιγμής πιο εντυπωσιακό θέαμα: Το δάσος είναι απίστευτο. Άλλο το «πράσινο» και άλλο το ΠΡΑΣΙΝΟ. Απίστευτη βλάστηση, οργιώδης, αδιαπέραστη.

Ναι Ναι!! Εγώ είχα χωθεί σε ένα rain forest (είναι παρόμοια ονομασία για το tropical forest? δεν ξέρω) και η αίσθηση είναι πρωτόγνωρη

Απ’όπου περνάμε η παρουσία μας γίνεται άμεσα αντιληπτή και μας κοιτάνε με περιέργεια.

Μιας και είναι επίκαιρο το θέμα:
Εγώ- Obruni
LULLU- Farenzi
εσύ τι είσαι??

Δεν περνάει ποτέ πολλή ώρα χωρίς να δεις ανθρώπους να περπατούν κατά μήκος του χωματόδρομου, συνήθως κουβαλώντας κάτι.

να υποθέσω, στο κεφάλι

σ’αυτό λοιπόν το σημείο το κινητό μου πιάνει άψογα και έχω και ίντερνετ.

ΑΑΑΧΧΧ φάγαμε την ζωή μας στην αραπιά για να έρχεστε και να έχετε σήμα!!!!

«mzungu-mzungu» δηλαδή «λευκός», «ξένος».

Απ! νάτα! σε καταχωρήσαμε κι εσένα Mr Mzungu!!

Θέλω να ρωτήσω κάτι για την Ρουάντα που δεν μπορώ να καταλάβω: Η χώρα έχει περίπου το μέγεθος της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας μαζί. Η πρωτεύουσά της, το Kigali, έχει πληθυσμό περίπου 950.000. όλες οι υπόλοιπες πόλεις είναι αρκετά μικρότερες. Πως στο καλό χωράει 10.000.000 κατοίκους????

 

[renata]

Mic ήξερα οτι κατι καλο θα φτασει απο σένα!!
Απίστευτο live που θέλοντας και μή ταξιδεύομε μαζί σου..
βάλε το ξυπνητήρι γιατί περιμένομε την επόμενη μέρα!!

 

[Twinkie]

Τα KenyanShillings είναι πολύ πρωτότυπα χαρτονομίσματα: Εκείνο των 1000Ksh απεικονίζει τον JomoKenyatta, ενώ αυτό των 500Ksh έχει πάνω τον JomoKenyatta. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, τα 200Ksh δείχνουν τον JomoKenyatta, ενώ, για αλλαγή, τα 100Ksh έχουν τον JomoKenyatta. Τεράστια ποικιλία σε μορφές. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν εκείνοι που θα διαμαρτύρονται επειδή το δεύτερο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι ονομάζεται Wilson, ενώ προφανώς θα έπρεπε να λέγεται JomoKenyattaNo.2.

Τον αγαπούν, τον αγαπούν!

Όλοι μας κοιτάνε περίεργα - λογικό αφού δεν βλέπουν κάθε μέρα λευκούς. Και ακούμε συχνά το «mzungu-mzungu» δηλαδή «λευκός», «ξένος». Κάποιοι θέλουν να μας ακουμπήσουν κιόλας, ίσως φαντάζονται ότι θα είμαστε παγωμένοι, δεν ξέρω.

Προσπαθώ να το προφέρω διαβάζοντάς το, πότε βάζω τόνο στο πρώτο u πότε στη λήγουσα, όπως και να έχει για τους ντόπιους είστε αξιοπερίεργοι.

Περιμένουμε την σημερινή μέρα, τι θα έχει σαφαροελέφαντες ίσως;:roll:

 

[pattyyy]

Φανταστική η live ανταπόκριση! Με την περιγραφή σου έχουν σχηματιστεί στο μυαλό μου απίστευτης ομορφιάς!

 

[LULLU]

.munzungu συνεχισε!!!

 

[micmic]

12/8/2010
Η μέρα ξεκίνησε όπως και η προηγούμενη, μια που σήμερα ήταν προγραμματισμένη η δεύτερη επίσκεψή μας στους γορίλλες. Χθες πήγαμε στο μεγαλύτερο γκρουπ με την πιο δύσκολη διαδρομή, σήμερα θα επισκεφτούμε το γκρουπ που έχει τον μεγαλύτερο γορίλλα του κόσμου και το πιο μικρό μωρό στη Ρουάντα (2 εβδομάδων). Η διαδρομή είναι πολύ εύκολη. Οι περισσότεροι στο γκρουπ μας χαίρονται όταν μαθαίνουμε ότι οι γορίλλες βρίσκονται μόνο 10 λεπτά μακριά από την είσοδό μας στο εθνικό πάρκο, όχι όμως κι εγώ. Η χθεσινή εξαντλητική διαδρομή ήταν απολαυστική. Για την δεύτερη ώρα μας με τους γορίλλες και πάλι δεν μπορώ να γράψω πολλά επειδή είναι μια αίσθηση που δεν περιγράφεται. Πάντως ήταν μια εμπειρία πολύ διαφορετική από την χθεσινή, και είμαι σίγουρος ότι όσες επισκέψεις και να είχαμε δεν θα βαριόμουν ποτέ.

Κατά τις 12 επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή στο Kigali. Μόλις φτάνουμε επισκεπτόμαστε το μουσείο της γενοκτονίας. Παρόλο που ήδη ήξερα αρκετά για την γενοκτονία, αυτό το μουσείο είναι τόσο εντυπωσιακό που δεν μπορείς παρά να συγκλονιστείς. Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στα γεγονότα του '94 στη Ρουάντα, είναι το ότι σε αντίθεση με άλλες γενοκτονίες (ολοκαύτωμα, Αρμένιοι κτλ) εδώ δεν υπήρχε απλά η πρόθεση της εξόντωσης μιας πληθυσμιακής ομάδας, αλλά και μια πρωτοφανής βιαιότητα στην εκτέλεσή της. Το μουσείο αυτό δεν είναι για τους πολύ ευαίσθητους.

Η πρωτεύουσα της Ρουάντα εμφανίζει διαφορετικές εικόνες: Το κέντρο είναι μια σύγχρονη πόλη με καλοντυμένους ανθρώπους, μεγάλες επιχειρήσεις και απόλυτη ασφάλεια. Και μια κεντρική πλατεία πολύ ομορφότερη από την Ομόνοια (αν και αυτό δεν αποτελεί είδηση μια που μάλλον δεν υπάρχει χειρότερη κεντρική πλατεία πρωτεύουσας στον κόσμο από την Ομόνοια). Επισκεφτόμαστε όμως και μια από τις χειρότερες συνοικίες της πόλης, όπου παραμένουμε για ένα μισάωρο για να επιδιορθώσουμε ένα σακ-βουαγιάζ. Είναι από τις περιοχές που χωρίς οδηγό δεν θα βλέπαμε παρά μόνο ως περαστικοί. Στο μισάωρο που μένουμε στο δρόμο, βλέπουμε μια διαφορετική μορφή φτώχειας από αυτήν που είδαμε στην επαρχία: Μικρομάγαζα και άνθρωποι που πάνε στις δουλειές τους, αλλά και ύποπτος κόσμος που κυκλοφορεί μάλλον άσκοπα και άλλοι που δεν φαίνεται να κάνουν κάτι συγκεκριμένο. Ο οδηγός μας φαίνεται φανερά ανήσυχος για το κατά πόσον θα μας κλέψουν κάτι. Μας λέει ότι εδώ οι κλοπές είναι συχνότατες και αν λείψεις 2 μέρες από το σπίτι σου είναι σίγουρο ότι όταν επιστρέψεις θα το βρεις άδειο. Πολλά αυτοκίνητα (μεταξύ των οποίων και το δικό μας) έχουν χαραγμένον στους καθρέφτες τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματος στο οποίο ανήκουν για να αποτρέψουν τις κλοπές.

Φεύγοντας από εκεί πάμε σε πιο καλές συνοικίες του Kigali. Πρώτα σε μια αγορά χειροτεχνημάτων και μετά σε εμπορικό κέντρο που είναι απόλυτα σύγχρονο. Αγοράζω μπλουζάκια του Paul Kagame που ξαναβγήκε με ποσοστό πάνω από 90%. Ο οδηγός μας χαιρετάει όλο τον κόσμο. Έχει γνωριμίες σε όποιο σημείο του Kigali κι αν βρεθούμε, και σε όλη την επαρχία. Μια μέρα προβλέπω ότι θα έχει την δικιά του τουριστική εταιρία.

Έχει πια νυχτώσει από ώρα όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας για φαγητό και έναν σύντομο ύπνο. Αλλά λίγο η υπερένταση, λίγο ένα επίμονο κουνούπι, δεν κοιμάμαι καθόλου. Κατά τη μία έρχεται ο οδηγός μας για να πάμε στο αεροδρόμιο. Αν και οι διακοπές μας συνεχίζονται, στενοχωριέμαι που αφήνω τη Ρουάντα. Είναι μια χώρα αξιοπρεπής ακόμα και μέσα στη φτώχειά της, πεντακάθαρη, που δεν έχει αλλοτριωθεί ακόμα από τον τουρισμό που βασικά έρχεται κυρίως για τους γορίλλες. Και πανέμορφη στο σύνολό της.


13/8/2010

5:30 προσγειωνόμαστε και πάλι στο Ναϊρόμπι. Συναντιόμαστε με τον εκπρόσωπο του γραφείου που μας έκλεισε διαμονή στην Κένυα και μας νοίκιασε το αυτοκίνητο. Μετά από διάφορα διαδικαστικά παράδοσης-παραλαβής, αλλαγής συναλλάγματος κτλ, είμαστε πλέον μόνοι μας στην Κένυα, με κατεύθυνση το πάρκο Samburu. Καθώς βγαίνουμε από το Ναϊρόμπι, ερχόμαστε σε επαφή με τα ντόπια ματάτου (βαν-ταξί) τα οποία είναι πολύ πιο φανταιζί από τα αντίστοιχα Νοτιοαφρικάνικα (με διάφορα χρώματα και επιγραφές) αλλά εξίσου επιθετικά και επικίνδυνα. Τρώμε και ένα μποτιλιάρισμα στο Ναϊρόμπι, το οποίο από αυτά που βλέπω δεν μου αρέσει ως πόλη. Σιγά-σιγά προσαρμόζομαι στο στυλ οδήγησης των ντόπιων - αν δεν προσαρμοστείς κάπως δεν επιβιώνεις ως οδηγός σ'αυτήν την ζούγκλα. Οι δρόμοι είναι ψιλοχάλια, και καθώς βγαίνουμε από το Ναϊρόμπι γίνονται χειρότεροι. Η Κένυα είναι η χώρα των speed bumps. Όλα τα χωριά που συναντάμε στο δρόμο μας έχουν σαμαράκια (ή μάλον σαμαράρες ανά τακτά διαστήματα). Οι δρόμοι είναι παγίδες, με λακούβες που καταστρέφουν αυτοκίνητα. Λακούβες, πολλές λακούβες. Και αν οι δρόμοι είναι άθλιοι μεταξύ των χωριών, τα σημεία που διασχίζουν τα χωριά είναι τρισάθλια. Υπάρχει κι εδώ πολύ κόσμος στους δρόμους, αλλά όχι πολλά παιδάκια όπως στη Ρουάντα. Επίσης οι Κενυάτες είναι πιο συνηθισμένοι στον τουρισμό, οπότε δεν ακούμε κραυγές "mzungu" και ούτε τους προκαλεί έκπληξη το θέαμα ενός λευκού. Σε κάποια χωριά είναι πολύ συνηθισμένα τα κάρα που τα τραβάνε γαϊδουράκια. Κατά τα άλλα, πολλοί πεζοί κι εδώ. Αφηνιασμένα ματάτου και σχεδόν εξίσου αφηνιασμένα ιδιωτικά αυτοκίνητα (σχεδόν πάντα σε άσπρο χρώμα). Πέφτουμε σε πολλές λακούβες και πλακωνόμαστε πολλές φορές στα φρένα όταν βλέπουμε σαμαράκι τελευταία στιγμή. Αυτά σε συνδυασμό με την προσπάθεια αποφυγής των άλλων οδηγών και των πεζών, κάρων και ποδηλατών που υπάρχουν σε όλο το μήκος του δρόμου. Νομίζω ότι η εμπειρία της οδήγησης στην Κένυα πρέπει να μπει στο βιογραφικό μου.

Τα χωριά κατά μήκος του δρόμου είναι γεμάτα παράγκες με κάθε είδους εμπόρευμα, παζάρια, πάρα πολύ κόσμο και μια αίσθηση πλήρους αταξίας. Σε κάποιο σημείο κάνουμε λάθος και βρισκόμαστε να εξερευνούμε αγροτικές, μη τουριστικές περιοχές της Κένυας κατά μήκος ενός χωματόδρομου. Μετά από 100 χιλιόμετρα και δύο ώρες, επανερχόμαστε στο σωστό δρόμο. Με δεδομένο ότι είμαι άϋπνος το προηγούμενο βράδυ, χρειάζομαι ...φαρμακευτική υποστήριξη για να συνεχίσω. Ευτυχώς τα χαπάκια δουλεύουν μια χαρά και προχωράμε ακάθεκτοι. Περνώντας από τον Ισημερινό καταφέρνουμε να μην προσπεράσουμε την αδιάφορη σχετική πινακίδα, και βγάζουμε την απαραίτητη φωτογραφία.

Κάποια χιλιόμετρα πριν και μετά το χωριό του Isiolo, έχει φτιαχτεί καινούριος δρόμος και τα οδικά βάσανά μας πλησιάζουν στο τέλος τους. Κατά τις 5 το απόγευμα, μετά από 9 ώρες περιπετειώδους οδήγησης, φτάνουμε στην πύλη του εθνικού πάρκου Buffalo Springs (το οποίο ενώνεται με το Samburu). Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται μέσα στο πάρκο, καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα μετά την πύλη.

Το Samburu και τα κοντινά πάρκα είναι φημισμένα για κάποια είδη και υποείδη που συναντώνται σχεδόν αποκλειστικά σ'αυτά. Πρόκειται κυρίως για την δικτυωτή καμηλοπάρδαλη, τον ζέβρο του Γκρέβυ και τα γκέρενουκ. Μέσα σε λίγα λεπτά από την είσοδό μας στο πάρκο τα έχουμε δει και τα τρία κι έχουμε ήδη τραβήξει τις πρώτες φωτογραφίες!

Το Samburu Simba Lodge είναι αρκετά χλιδάτο και το δωμάτιό μας έχει φανταστική θέα. Έτσι μου λέει η φίλη μου δηλαδή, επειδή εγώ δεν προλαβαίνω να πάω στο δωμάτιο πριν νυχτώσει. Ο λόγος; Με το που φτάνουμε διαπιστώνουμε ότι ένα λάστιχο έχει χάσει πολύ αέρα. Ευτυχώς το Lodge διαθέτει μηχανικό και ασχολούμαστε με την αλλαγή ελαστικού και την επιδιόρθωση του άλλου (το οποίο είχε πατήσει βίδα). Μόλις κατά τις 9 καταφέρνουμε να πάμε για δείπνο. Εντωμεταξύ, σα να μην έφτανε το ότι είμαι τελείως άϋπνος, έχω και διάροια. Ευτυχώς έχω προνοήσει για τα απαραίτητα χαπάκια.

Το βράδυ, πριν ξεραθούμε στον ύπνο, παρατηρούμε λίγο τη νυχτερινή φύση από τη βεράντα μας με τη βοήθεια του φακού μας. Ένα μικρό ζώο που δεν μπορώ να διακρίνω καλά αλλά μου φαίνεται πως ήταν προτελής, περνάει στο βάθος. Ηχογραφώ κι εδώ τους μοναδικούς ήχους της νύχτας.


14/8/2010

Ξυπνάμε κατά τις 5:30 με διάθεση εξερεύνησης του πάρκου. Στις 6 και πριν ακόμα ξημερώσει είμαστε στο δρόμο. Το Samburu έχει μια άγρια ομορφιά. Τα ζώα που βλέπουμε είναι πολλά: Γκέμσμποκ, γαζέλες του Γκράντ και του Τόμσον, μια λιονταρίνα από απόσταση, ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, ιμπάλα, γκέρενουκ, βουβάλια, ζέβροι κτλ. Το highlight όμως είναι ένα πανέμορφο τσίτα πάνω σ'ένα βράχο που είδαμε πολύ νωρίς το πρωΐ και ήταν στημένο για καταπληκτικές φωτογραφίες. Κατά τις 8 επιστρέφουμε στο lodge για πρωϊνό και μετά για check-out. Δεν έχουμε πολλές ώρες για να εξερευνήσουμε το Samburu: Αργότερα πρέπει να ξεκινήσουμε για τη λίμνη Nakuru.

Η εξερεύνηση του Samburu αποδεικνύεται περιπετειώδης: Σε κάποιο σημείο κοντά στο ποτάμι κολλάμε στην άμμο και σκάβουμε για να ξεκολλήσουμε. Αργότερα, στην άκρη του πάρκου, συναντάμε κάποιους ντόπιους της φυλής Samburu. 4-5 παιδάκια, κάποια εκ των οποίων τσίτσιδα, ένας περίεργος τύπος με παραδοσιακή στολή από τη μέση και πάνω και σύγχρονη αμφίεση από τη μέση και κάτω, και διάφορες άλλες γραφικές μορφές. Ενώ αποφασίζουμε να κάνουμε το κόλπο που δίνουμε την τυπωμένη φωτογραφία στα παιδάκια, έρχεται ένας άλλος ιθαγενής, ο μόνος από την παρέα που μιλάει Αγγλικά. Αυτός φαίνεται πολύ έξυπνος και καλός. Μας προσκαλεί σε ένα cultural village που έχουν λίγο παρακάτω και απαντάει σε κάποιες ερωτήσεις που του κάνω για τη φυλή του. Φωτογραφίζεται και μαζί μας. Στη φωτογραφία μπαίνει και ο μυστήριος τύπος με την ημι-παραδοσιακή αμφίεση. Αφού έχουμε τυπώσει και μοιράσει 3-4 φωτογραφίες, ο Αγγλομαθής Samburu μας πληροφορεί ότι ο άλλος θέλει λεφτά επειδή φωτογραφήθηκε μαζί μας. Όχι, δύο δολλάρια δεν είναι αρκετά. Θέλει δέκα. Του τα δίνω, κακώς βέβαια. Ενώ προχωράμε παρακάτω για να κάνουμε αναστροφή και να γυρίσουμε, μας βλέπουν κάτι άλλα παιδάκια και μας κυνηγάνε φωνάζοντάς μας (να επισκεφτούμε το χωριό τους) ενώ κάποια άλλα μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό και απλώνουν το χέρι ζητώντας "money". Ε βέβαια, έπρεπε να το φανταστούμε βλέποντας ιθαγενείς δίπλα σε ακριβά Lodges. Εδώ δεν είναι Ρουάντα... τα παιδάκια σε χαιρετάνε με κακούς σκοπούς...

Με τούτα και με κείνα, ανάμεσα σε ιθαγενείς και σε άγρια ζώα, καθυστερούμε κάπως να ξεκινήσουμε για την έξοδο του πάρκου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάμε από έναν περίεργο δρόμο στον οποίο συναντάμε βοσκούς να βοσκάνε ...καμήλες. Και μετά μπαίνουμε σε έναν τοπικό χωματόδρομο ο οποίος μας βγάζει έξω από το πάρκο χωρίς να περάσουμε από κάποια πύλη. Κι επειδή είναι πολύ αργά για επιστροφή, συνεχίζουμε τον περίεργο αυτό χωματόδρομο-μονοπάτι που περνάει μέσα από σκόρπιες καλύβες ντόπιων, και που στο GPS φαίνεται να μας οδηγεί στον κεντρικό. Κάποια στιγμή βγαίνουμε στον κεντρικό, αλλά η ώρα έχει ήδη περάσει. Είναι 14:30, και ο δρόμος μέχρι τη Nakuru είναι τουλάχιστον 6 ώρες.

Μέχρι κάποιο σημείο επιστρέφουμε από εκεί που ήρθαμε, αλλά μετά στρίβουμε σε έναν χωματόδρομο. 70 χιλιόμετρα μέχρι να ξαναβγούμε σε άσφαλτο. Τώρα πια είμαστε σε περιοχή που είναι πολύ αραιοκατοικημένη. Και ο δρόμος είναι ΑΘΛΙΟΣ. Το ωραίο είναι ότι περνάει ανάμεσα σε δύο ranches/reserves που είναι από τα πιο γνωστά και δημοφιλή στην περιοχή της Laikipia: Το Sweetwaters και το Ol Pajeta. Οι φράχτες τους δεξιά κι αριστερά και στη μέση εμείς και ο άθλιος χωματόδρομος. Κάποια στιγμή ένα Impala πηδάει με χαρακτηριστική άνεση το ύψους 2,5 μέτρων συρματόπλεγμα κι από το ένα ranch βρίσκεται στο άλλο. Μόνο ένα impala θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Πάντως με τέτοιον δρόμο, καταλαβαίνω γιατί οι περισσότεροι πελάτες των πάρκων της περιοχής καταφθάνουν με αεροπλάνο.

Σε πολύ αραιά διαστήματα συναντάμε παιδάκια, για τα οποία όμως είμαστε υποψιασμένοι πλέον. Όντως, η κίνηση που πρώτα σε χαιρετάνε και μετά απλώνουν το χέρι να ζητήσουν κάτι, είναι σχεδόν αυτοματοποιημένη. Τώρα είμαστε σ'ένα σημείο που φαίνεται να βρίσκεται στη μέση του πουθενά, χωρίς να έχουμε συναντήσει άλλο αυτοκίνητο για χιλιόμετρα, κι όμως βλέπουμε ένα παιδάκι που κάνει την χαρακτηριστική κίνηση. Αναρωτιέμαι τί αποτελεσματικότητα μπορεί να έχει με την συχνότητα διέλευσης οχημάτων από το σημείο.

Προς το τέλος του χωματόδρομου αντικρύζουμε εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς. Η αφρικανική σαβάνα όπως είναι στις καρτ-ποστάλ, και μάλιστα εκτός εθνικών πάρκων. Όμως η ανακούφισή μας είναι μεγάλη όταν επιτέλους βγαίνουμε σε άσφαλτο. Αυτός ο χωματόδρομος ήταν πραγματικά επικίνδυνος. Αν έμενε εκεί το αυτοκίνητο, δεν ξέρω πώς και πότε θα ξεμπλέκαμε. Όχι δηλαδή ότι στους υπόλοιπους δρόμους ήξερα πώς θα ξεμπλέκαμε, αλλά τουλάχιστον αλλού υπήρχαν άνθρωποι.

Το θέμα τώρα είναι ότι μπορεί να μπήκαμε μεν σε άσφαλτο, αλλά αρχίζει να σκοτεινιάζει και ο δρόμος μας είναι ακόμα πολύς. Και αρχίζει να βρέχει κιόλας. Μετά από μια ώρα βρισκόμαστε στην εξής θέση: Οδηγάμε σε έναν χαρακτηριστικά άθλιο επαρχιακό δρόμο της Κένυας. Έχει σκοτάδι πίσα και φως δεν υπάρχει κανένα. Ούτε καν φεγγάρι. Οι τρελοί με τα ματάτου και τα άσπρα αυτοκίνητα περνάνε σαν καμικάζι. Ποδηλάτες και πεζοί κυκλοφορούν στην άκρη του δρόμου, πολλές φορές με μαύρα ρούχα. Και βρέχει καταρρακτωδώς. Α, και έχει και ομίχλη. Νομίζω ότι η κατάστασή μας φέρνει προς το θρίλερ.

Μετά από ηρωϊκές προσπάθειες καταφέρνουμε επιτέλους να βρούμε ένα προπορευόμενο όχημα το οποίο κινούνταν με μια λογική ταχύτητα και να το ακολουθήσουμε έτσι ώστε να μην πέφτουμε πάνω στα σαμαράκια με χίλια και να βλέπουμε πότε στρίβει για να αποφύγει κάποιον πεζό η ποδηλάτη. Ο αριθμός αυτού του οχήματος είναι CAS260S. Πρέπει να ψάξω να βρω αυτόν τον άνθρωπο και να του στείλω μια ανθοδέσμη. Όταν χωρίζουν οι δρόμοι μας, βρισκόμαστε πλέον σε κάτι που μοιάζει με εθνική οδό. Μια - μιάμιση λωρίδα ανα κατεύθυνση, αλλά τουλάχιστον καλή ασφαλτος. Αργότερα οι λωρίδες γίνονται δύο ανά κατεύθυνση και κοντά στην Nakuru υπάρχουν και φώτα στο δρόμο. Είμαστε κοντά στη σωτηρία!

Το Lodge μας στη Lake Nakuru έχει μια είσοδο εκτός του εθνικού πάρκου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μπορείς να μπεις και μετά την ώρα που κλείνει το πάρκο. Όμως το GPS μας πάει από μια είσοδο που είναι κλειστή κατά τις 9 που επιτέλους φτάνουμε. Με τα πολλά, ο ranger-φύλακας πείθεται να μας ανοίξει και έτσι κατά τις 9:15 επιτέλους φτάνουμε στο lodge... Είναι μια μέρα που πραγματικά τα είδαμε όλα. Ευτυχώς προλαβαίνουμε στο τσακ το δείπνο και πάμε για ντους και ύπνο στο φανταστικό κρεβάτι της σκηνής μας. Αύριο -κλασικά- έχει και πάλι πρωϊνό ξύπνημα.

 

[kalspiros]

Είναι μια χώρα αξιοπρεπής ακόμα και μέσα στη φτώχειά της, πεντακάθαρη,

στην Ρουάντα (τουλάχιστον για αυτήν ξέρω), μια μέρα την εβδομάδα δεν εργάζονται και καταπιάνονται με την καθαριότητα των σπιτιών τους αλλά και της περιοχής τους. Αυτό ίσχυε και στην Γκάνα αλλά για μια φορά το δεκαπενθήμερο. Στην συνέχεια, οι μεγάλες εταιρίες που εδραιώθηκαν στην χώρα, ξεκίνησαν παράπονα λόγω των χαμένων εργατοωρών. Έτσι και καταργήθηκε.)

Ο αριθμός αυτού του οχήματος είναι CAS260S. Πρέπει να ψάξω να βρω αυτόν τον άνθρωπο και να του στείλω μια ανθοδέσμη.

ακριβώς το ίδιο σύστημα ακολουθούσα στις νυχτερινές, χειμωνιάτικες και ομιχλώδεις διαδρομές μου στην Ρουμανία!!

 

[Giristroula]

Ευχαριστούμε για την άμεση αναμετάδοση των εμπειριών σου!Να ξέρεις πως μας μεταφέρεις και μας εκεί...κοντά σου...συνεπώς οι λευκοί όλο και πληθαίνουν!