travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.967
- Likes
- 17.260
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Γραφειοκρατικά προβλήματα στο Σαν Σαλβαδόρ
- 1η μέρα Σαν Σαλβαδόρ
- 1ο ηφαίστειο κ αρχαιολογικοί χώροι
- Επίσκεψη στο Κοπάν της Ονδούρας
- Λίμνη Coatepeque και αναζήτηση ηφαιστείου Santa Ana
- Ανάβαση στο ηφαίστειο Santa Ana
- Βόλτες στον Ruta de la Flores
- Αρχαιολογικός χώρος Cihuatan και βαρκάδα στη λίμνη Suchitlan
- Βόλτα στο Suchitoto
- Παραλίες στον Ειρηνικό κ ξανα στο Σαν Σαλβαδόρ
- Πτήση κ Άφιξη στη Νικαράγουα
- Λίμνη Apoyo κ άφιξη στη Γρανάδα
- Βαρκάδα στα Las Isletas de Granada κ βόλτα στη πόλη Μασάγια
- Επίσκεψη στο ηφαίστειο Masaya και στα Pueblos Blancos
- Συνέχεια στα Pueblos Blancos με ταυρομαχίες
- Ηφαίστειο Mombacho κ βραδινή βόλτα
- Νησί Ometepe
- San Carlos στα βάθη της χώρας
- Ποταμός San Juan κ επίσκεψη στο El Castillo
- Μέχρι την Matagalpa
- Ταλαιπωρία στους δρόμους της Νικαράγουα
- Ανάβαση κ Κατάβαση στο ηφαίστειο Cerro Negro
- Βόλτα στη Λεόν
- Ηφαίστειο Telica
- Παραλία Las Penitas στον Ειρηνικό και λίμνη Xolotlan
- Μανάγουα
- Η επιστροφή - μερικές σκέψεις
- Η επιστροφή - Άγχος σε αμερικάνικο έδαφος
- Επίλογος
- Videos
Η επιστροφή. μερικές σκέψεις
Το πρωί πήγαμε νωρίς στο αεροδρόμιο της Μανάγουα, στην πύλη 5 και περιμέναμε να πετάξουμε για Αθήνα μέσο δύο στάσεων. Η μία θα ήταν στο Μαϊάμι και η άλλη στην Φρανκφούρτη. Η ώρα ήταν 7:20 το πρωί και οι πτήση ήταν στις 10:10. Για λόγους ασφαλείας ήρθαμε αρκετά νωρίτερα, αλλά οι διαδικασίες ήταν πολύ σύντομες. Το αεροδρόμιο της Μανάγουα μάλλον ήταν μικρό και δεν θεωρείται από τα μεγάλα της Κεντρικής Αμερικής. Όμως εμείς θέλαμε να επιστρέψουμε το αυτοκίνητο στην Ηertz και γι’ αυτό πήγαμε λίγο νωρίς. Το τι σε περιμένει σε κάθε αεροδρόμιο ποτέ δεν το ξέρεις. Θυμόμαστε καλά τι πάθαμε στο αεροδρόμιο του Σαν Σαλβαδόρ. Εφόσον λοιπόν εμείς ξυπνάμε πολύ νωρίς δεν υπήρχε λόγος να καθόμαστε στο δωμάτιο να περιμέναμε να περάσει η ώρα. Προτιμώ να κάθομαι στο αεροδρόμιο και άμα θέλω να κάνω βόλτα στα μαγαζιά αν και δεν είχα σκοπό να ψωνίσω τίποτα. Ποτέ δεν το κάνω από τα αεροδρόμια εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Όλα είναι τόσο ακριβά! Θυμάμαι μόνο μία φορά στη Λισαβώνα που βρήκα κάποιες καλές ευκαιρίες και αγόρασα μερικά ρούχα.
Το ξενοδοχείο που μέναμε στη Μανάγουα ήταν τελικά πολύ κεντρικό, μέσα στην πόλη. Άλλωστε το είχα δει στο Βooking.com όταν το έκλεισα ότι απείχε περίπου 500 μέτρα από το κέντρο. Αυτοί όταν λένε κέντρο, εννοούν το σημείο που οι χιλιομετρικές αποστάσεις ξεκινούν να μετρούνται. Ήταν το σημείο 0 σε κάθε πρωτεύουσα. Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου ήταν όλοι πολύ ευγενικοί. Ο πρωινός μας βοήθησε με τα πράγματα να τα πάμε στο πάρκιν και μας βοήθησε και στην όπισθεν που έκανα για να βγω στο δρόμο. Σίγουρα δεν υπήρχε ανάγκη, μιας κι εκείνη την ώρα δεν περνούσε κανένα αυτοκίνητο, αφού ήταν τόσο νωρίς. Όμως οι άνθρωποι πάντα σε βοηθούν όταν είναι να βγεις από ένα πάρκιν. Το αεροδρόμιο από το ξενοδοχείο δεν απείχε περισσότερα από 12-13 χιλιόμετρα. Είχε πολλά φανάρια και λίγη κίνηση σε ένα σημείο που γινόταν επισκευές του δρόμου, και κάναμε περίπου μισή ώρα.
Με το αυτοκίνητο στην επιστροφή δεν είχαμε κανένα πρόβλημα (έτσι νόμιζα!) και ας είχα πληρώσει πλήρη ασφάλεια. Ο υπάλληλος το έλεγξε με κάθε λεπτομέρεια. Έτσι έκαναν και στο Σαν Σαλβαδόρ. Παίρνουν φωτογραφίες με ένα τάμπλετ μέσα και έξω από το αυτοκίνητο. Πήρα κι εγώ αλλά αν υπάρξει πρόβλημα, άντε να βρεις άκρη. Όταν το παρέλαβα, 12 μέρες πριν, μου έστειλαν ένα pdf με τις φωτογραφίες και σε μικρούς κύκλους είχαν τα σημεία που το αυτοκίνητο είχε χτυπήματα ή άλλα προβληματάκια. Όταν τέλειωσε το τσεκάρισμα κατά την παράδοση, προφανώς έστειλε τις φωτογραφίες και τα κεντρικά μου έστειλαν νέο pdf με τα κυκλάκια όπου υπήρχε πρόβλημα. Εγώ θα έπρεπε να συγκρίνω τις φωτογραφίες για να δω αν είχα προκαλέσει οτιδήποτε. Όταν όμως τα κυκλάκια ήταν τόσο πολλά ήταν δύσκολο για μένα να κάνω τη σύγκριση. Την έκαναν αυτοί και κάτι βρήκαν γιατί μου κράτησαν 60 ευρώ. Είχα πει ότι ναι μεν είχα πλήρη κάλυψη αλλά κάπου έγραφε ότι τα πρώτα $100 τα πλήρωνα εγώ. Κάτι βρήκαν, αλλά εκ των υστέρων τι να κάνω; Από τη Ηertz έχω αρκετές κακές εμπειρίες. Βάλε ακόμα μία. Το καλό που είχε ήταν ότι όταν κλείνεις δεν ζητά ούτε προκαταβολή, ούτε πιστωτική. Αν δεν πας δε σε χρεώνει τίποτα. Τους την έχω κάνει έτσι δυο φορές. Θα έχω το νου μου και θα τους το ξανακάνω, εφόσον μπορώ.
Η Νικαράγουα είναι μία όμορφη χώρα, αλλά την περιμέναμε καλύτερη. Μάλλον εντυπωσιακή τη φανταζόμασταν. Πιο πολύ μας άρεσαν οι τελευταίες μέρες στην Λεόν, όπου είδαμε πολλά ηφαίστεια. Το πρακτορείο με το οποίο πήγαμε κάνει πολλές μονοήμερες εκδρομές στα ηφαίστεια της περιοχής. Εκτός όμως από τα ηφαίστεια η πόλη Λεόν ήταν πολύ όμορφη και το κέντρο ήταν σχετικά καθαρό. Είχε πολύ όμορφα μαγαζιά αλλά λίγο έξω από το κέντρο άμα βγεις δεν υπήρχε η ίδια καθαριότητα. Σαφώς τα σπίτια ήταν χαμηλά και πολύχρωμα. Αυτό άλλωστε ήταν το κλασικό αποικιακό στυλ. Πάντα βέβαια ξεχωρίζουν οι εκκλησιές με την πλατεία που βρισκόταν μπροστά τους. Είχε πολλές παλιές εκκλησίες, αλλά δεν τις επισκεφτήκαμε όλες. Πρώτον γιατί δεν είχαμε το χρόνο και δεύτερον γιατί, πόσες πια να δεις;
Πάντως σε σχέση με το πρακτορείο που μας έκανε την εκδρομή στο ηφαίστειο Τελίκα, νομίζω ότι όποιος πάει στην πόλη είναι καλό να ακολουθήσει τα tour τα οποία κάνει. Είχαν συνέπεια και καλές τιμές πιστεύω. Έτσι κι αλλιώς σε αυτούς τους δρόμους που υπήρχαν για τους κρατήρες ήταν πολύ δύσκολο να πάει ένα ΙΧ ας ήταν και ένα SUV. Κινδυνεύει να σπάσει ένα νορμάλ αυτοκίνητο από τους κακούς δρόμους. Άσε που ήταν και πολύ στενοί σε πολλά σημεία και όταν διασταυρωθείς με άλλο αυτοκίνητο, ακόμα και με μηχανάκι, πρέπει να σταματήσεις τελείως άκρη ή ακόμα και να οπισθοχωρήσεις για να περάσουν και οι άλλοι. Πάντως είχε πλάκα γιατί οι άνθρωποι επιστρέφουν τα απογεύματα από τις δουλειές τους με τα κάρα τους, τα οποία μερικές φορές τα σέρνουν δύο βόδια και ήταν δύσκολο να κάνουν στην άκρη για να περάσει το αυτοκίνητο.
Στην Νικαράγουα κυκλοφορούν πάρα πολλά κάρα. Ακόμα και στο κέντρο της Μανάγουα είδαμε ένα μικρό. Όμως στις επαρχιακές πόλεις παντού κυκλοφορούν κάρα τα οποία τα σέρνουν συνήθως δύο άλογα αλλά καμιά φορά και ένα. Στην επαρχία βέβαια μπορεί να δεις τα κάρα να τα σέρνουν και τα βόδια. Και στο Σαλβαδόρ είδαμε τέτοια φαινόμενα, αλλά λίγα. Στην Νικαράγουα έβλεπες κάρα να κυκλοφορούν ακόμα και στους εθνικούς δρόμους. Δίπλα βέβαια σε αυτά έβλεπες τα διπλοκάμπινα Ηilux Τoyota και αναρωτιόσουνα που βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι τόσα χρήματα για να αγοράζουν αυτά τα αυτοκίνητα. Και μιλάμε βέβαια για μεγάλο πλήθος αυτοκινήτων τέτοιου μεγέθους. Ρώτησα πάνω σε αυτό τον Γιώργο που είχε το ξενοδοχείο στη Λεόν και μου είπε ότι και αυτός το θεωρεί πολύ περίεργο.
Σε πολλές πόλεις, συνήθως όμως λίγο έξω από αυτές, υπήρχαν κάποια περίεργα ξενοδοχεία τα οποία ονομάζονται Auto Hotel. Όταν ψάχναμε το ξενοδοχείο στην πόλη Εστελλί πήγαμε σε ένα τέτοιο γιατί νομίζαμε ότι εκεί ήταν το ξενοδοχείο μας. Έχω γράψει γι’ αυτό στην περιγραφή της ημέρας εκείνης. Το στυλ αυτών των ξενοδοχείων ήταν ότι μπαίνεις σε μία μεγάλη αυλή και έχει συνεχώς γκαραζόπορτες οι οποίες ανοίγουν για να μπει ή για να βγει ένα αυτοκίνητο. Ουσιαστικά δωμάτια δεν βλέπεις. Η γυναίκες λοιπόν μας έδειξαν το ξενοδοχείο που ήταν λίγο δίπλα και πήγαμε και μείναμε. Ρώτησα λοιπόν το Γιώργο στη Λεόν να μας πει τι ήταν αυτά. Μου είπε ότι ήταν ξενοδοχεία στα οποία πηγαίνεις με το αυτοκίνητό σου και δεν βλέπει κανένας ποιος είσαι και ποιον έχεις μέσα. Συνήθως φυσικά έχεις μία γυναίκα και πηγαίνεις για να κάνεις σεξ σε κάποιο δωμάτιο που σου προσφέρουν όταν μπει μέσα το αυτοκίνητο. Ακόμα και οι ξενοδόχοι μπορεί να μην ξέρουν ποιος μπήκε και με ποιαν. Τα αυτοκίνητα εκεί άλλωστε είχαν φιμέ τζάμια και δεν φαίνεται τίποτα μέσα. Έτσι λύθηκε το μυστήριο.
Είχα πει ότι οι άνθρωποι, και ειδικά οι γυναίκες, στο El Salvador ήταν αρκετά χοντρές οι περισσότερες. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην Νικαράγουα, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Μάλιστα τα νέα κορίτσια ήταν συνήθως πιο καλλίγραμμα και αδύνατα σχετικά. Για τις υπόλοιπες γυναίκες οι διαφορές ήταν μεγάλες, ανάλογα με την περιοχή. Δηλαδή σε κάποιες πόλεις όπως στη Λεόν είχε πολλές παχιές γυναίκες και σε κάποιες άλλες όπως στο Esteli η γυναίκες ήταν πιο αδύνατες. Σίγουρα ήταν θέμα διατροφής. Και επειδή ας πούμε τα μικρά παιδιά δεν τρώνε πολλές βλακείες, αυτά ήταν πιο αδύνατα. Όταν όμως αρχίσουν τις βγαίνουν με τις παρέες τους και πηγαίνουν στα fast food αρχίζουν και παχαίνουν. Και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Κι όμως τα αγόρια ήταν πιο αδύνατα και αποδέχονται τις παχιές κοπέλες γιατί ίσως δεν έχουν άλλες επιλογές. Μπορεί όμως να είναι και μόδα. Ταυτόχρονα όμως, όταν συναντάς αλλοδαπές τουρίστριες βλέπεις τη διαφορά.
Ένα άλλο θέμα που συναντάς πολύ συχνά στην Νικαράγουα είναι τα αδέσποτα σκυλιά. Σίγουρα δεν σε πειράζουν και δεν ενοχλούν κανέναν, αλλά υπάρχουν παντού. Είδαμε ελάχιστους ανθρώπους να κάνουν βόλτες με ένα σκυλί. Αλλά και τα αδέσποτα ήταν πολύ αδύνατα, που σημαίνει ότι δεν τους δίνουν τροφή να φάνε.
Στη Νικαράγουα τα κοπάδια ήταν κυρίως με αγελάδες και βόδια. Νομίζω δεν είδα κοπάδι που να είχε πρόβατα ή κατσίκες. Κοπάδια με αγελάδες όμως υπήρχαν παντού. Κυρίως τα είδαμε σε ράντζα που τα έλεγαν Εστάνσιες. Η Χασιέντα πρέπει να είναι κάτι σε πιο μεγάλο ή πολλές Εστάνσια μαζί με τον ίδιο ιδιοκτήτη. Και όταν λέμε Εστάνσια εννοούμε ένα περιφραγμένο χώρο ο οποίος είχε χωράφια με βοσκή για αγελάδες. Είδαμε πολλές τέτοιες στην Νικαράγουα αλλά δεν επισκεφτήκαμε καμία, αν και θεωρείται ως ενδιαφέρουσα επίσκεψη και προτείνεται στους τουρίστες. Είδαμε όμως πολλές στη διαδρομή, που είχαν όμορφα σπίτια και βέβαια στάβλους για τα ζώα. Αυτά τα ζώα οι βοσκοί τα συνοδεύουν πάντα καβάλα σε ένα άλογο. Και γενικώς στη χώρα υπήρχαν πάρα πολλοί καβαλάρηδες. Τους βλέπεις παντού και ίσως χρησιμοποιούν τα άλογα ακόμα και για να μετακινούνται.
Στη Νικαράγουα κυκλοφορούν πολλά δίκυκλα. Σίγουρα δεν είναι Βιετνάμ αλλά ούτε και Ελλάδα. Εγώ θέλω να πω για τις τιμές τους. Βρίσκεις μηχανή από χίλια ευρώ και πάνω. Η πιο υψηλή τιμή που είδα ήταν κάτω από δύο χιλιάδες ευρώ. Και μιλάμε για μεγάλες μηχανές, μέχρι 250 κυβικά πιστεύω. Βέβαια οι μάρκες ήταν άγνωστες και υποψιάζομαι ότι θα ήταν κινέζικες φίρμες. Είδαμε να κυκλοφορούν Honda και Yamaha, αλλά τιμές γι’ αυτές δεν είδα.
Το πρωί πήγαμε νωρίς στο αεροδρόμιο της Μανάγουα, στην πύλη 5 και περιμέναμε να πετάξουμε για Αθήνα μέσο δύο στάσεων. Η μία θα ήταν στο Μαϊάμι και η άλλη στην Φρανκφούρτη. Η ώρα ήταν 7:20 το πρωί και οι πτήση ήταν στις 10:10. Για λόγους ασφαλείας ήρθαμε αρκετά νωρίτερα, αλλά οι διαδικασίες ήταν πολύ σύντομες. Το αεροδρόμιο της Μανάγουα μάλλον ήταν μικρό και δεν θεωρείται από τα μεγάλα της Κεντρικής Αμερικής. Όμως εμείς θέλαμε να επιστρέψουμε το αυτοκίνητο στην Ηertz και γι’ αυτό πήγαμε λίγο νωρίς. Το τι σε περιμένει σε κάθε αεροδρόμιο ποτέ δεν το ξέρεις. Θυμόμαστε καλά τι πάθαμε στο αεροδρόμιο του Σαν Σαλβαδόρ. Εφόσον λοιπόν εμείς ξυπνάμε πολύ νωρίς δεν υπήρχε λόγος να καθόμαστε στο δωμάτιο να περιμέναμε να περάσει η ώρα. Προτιμώ να κάθομαι στο αεροδρόμιο και άμα θέλω να κάνω βόλτα στα μαγαζιά αν και δεν είχα σκοπό να ψωνίσω τίποτα. Ποτέ δεν το κάνω από τα αεροδρόμια εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Όλα είναι τόσο ακριβά! Θυμάμαι μόνο μία φορά στη Λισαβώνα που βρήκα κάποιες καλές ευκαιρίες και αγόρασα μερικά ρούχα.
Το ξενοδοχείο που μέναμε στη Μανάγουα ήταν τελικά πολύ κεντρικό, μέσα στην πόλη. Άλλωστε το είχα δει στο Βooking.com όταν το έκλεισα ότι απείχε περίπου 500 μέτρα από το κέντρο. Αυτοί όταν λένε κέντρο, εννοούν το σημείο που οι χιλιομετρικές αποστάσεις ξεκινούν να μετρούνται. Ήταν το σημείο 0 σε κάθε πρωτεύουσα. Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου ήταν όλοι πολύ ευγενικοί. Ο πρωινός μας βοήθησε με τα πράγματα να τα πάμε στο πάρκιν και μας βοήθησε και στην όπισθεν που έκανα για να βγω στο δρόμο. Σίγουρα δεν υπήρχε ανάγκη, μιας κι εκείνη την ώρα δεν περνούσε κανένα αυτοκίνητο, αφού ήταν τόσο νωρίς. Όμως οι άνθρωποι πάντα σε βοηθούν όταν είναι να βγεις από ένα πάρκιν. Το αεροδρόμιο από το ξενοδοχείο δεν απείχε περισσότερα από 12-13 χιλιόμετρα. Είχε πολλά φανάρια και λίγη κίνηση σε ένα σημείο που γινόταν επισκευές του δρόμου, και κάναμε περίπου μισή ώρα.
Με το αυτοκίνητο στην επιστροφή δεν είχαμε κανένα πρόβλημα (έτσι νόμιζα!) και ας είχα πληρώσει πλήρη ασφάλεια. Ο υπάλληλος το έλεγξε με κάθε λεπτομέρεια. Έτσι έκαναν και στο Σαν Σαλβαδόρ. Παίρνουν φωτογραφίες με ένα τάμπλετ μέσα και έξω από το αυτοκίνητο. Πήρα κι εγώ αλλά αν υπάρξει πρόβλημα, άντε να βρεις άκρη. Όταν το παρέλαβα, 12 μέρες πριν, μου έστειλαν ένα pdf με τις φωτογραφίες και σε μικρούς κύκλους είχαν τα σημεία που το αυτοκίνητο είχε χτυπήματα ή άλλα προβληματάκια. Όταν τέλειωσε το τσεκάρισμα κατά την παράδοση, προφανώς έστειλε τις φωτογραφίες και τα κεντρικά μου έστειλαν νέο pdf με τα κυκλάκια όπου υπήρχε πρόβλημα. Εγώ θα έπρεπε να συγκρίνω τις φωτογραφίες για να δω αν είχα προκαλέσει οτιδήποτε. Όταν όμως τα κυκλάκια ήταν τόσο πολλά ήταν δύσκολο για μένα να κάνω τη σύγκριση. Την έκαναν αυτοί και κάτι βρήκαν γιατί μου κράτησαν 60 ευρώ. Είχα πει ότι ναι μεν είχα πλήρη κάλυψη αλλά κάπου έγραφε ότι τα πρώτα $100 τα πλήρωνα εγώ. Κάτι βρήκαν, αλλά εκ των υστέρων τι να κάνω; Από τη Ηertz έχω αρκετές κακές εμπειρίες. Βάλε ακόμα μία. Το καλό που είχε ήταν ότι όταν κλείνεις δεν ζητά ούτε προκαταβολή, ούτε πιστωτική. Αν δεν πας δε σε χρεώνει τίποτα. Τους την έχω κάνει έτσι δυο φορές. Θα έχω το νου μου και θα τους το ξανακάνω, εφόσον μπορώ.
Η Νικαράγουα είναι μία όμορφη χώρα, αλλά την περιμέναμε καλύτερη. Μάλλον εντυπωσιακή τη φανταζόμασταν. Πιο πολύ μας άρεσαν οι τελευταίες μέρες στην Λεόν, όπου είδαμε πολλά ηφαίστεια. Το πρακτορείο με το οποίο πήγαμε κάνει πολλές μονοήμερες εκδρομές στα ηφαίστεια της περιοχής. Εκτός όμως από τα ηφαίστεια η πόλη Λεόν ήταν πολύ όμορφη και το κέντρο ήταν σχετικά καθαρό. Είχε πολύ όμορφα μαγαζιά αλλά λίγο έξω από το κέντρο άμα βγεις δεν υπήρχε η ίδια καθαριότητα. Σαφώς τα σπίτια ήταν χαμηλά και πολύχρωμα. Αυτό άλλωστε ήταν το κλασικό αποικιακό στυλ. Πάντα βέβαια ξεχωρίζουν οι εκκλησιές με την πλατεία που βρισκόταν μπροστά τους. Είχε πολλές παλιές εκκλησίες, αλλά δεν τις επισκεφτήκαμε όλες. Πρώτον γιατί δεν είχαμε το χρόνο και δεύτερον γιατί, πόσες πια να δεις;
Πάντως σε σχέση με το πρακτορείο που μας έκανε την εκδρομή στο ηφαίστειο Τελίκα, νομίζω ότι όποιος πάει στην πόλη είναι καλό να ακολουθήσει τα tour τα οποία κάνει. Είχαν συνέπεια και καλές τιμές πιστεύω. Έτσι κι αλλιώς σε αυτούς τους δρόμους που υπήρχαν για τους κρατήρες ήταν πολύ δύσκολο να πάει ένα ΙΧ ας ήταν και ένα SUV. Κινδυνεύει να σπάσει ένα νορμάλ αυτοκίνητο από τους κακούς δρόμους. Άσε που ήταν και πολύ στενοί σε πολλά σημεία και όταν διασταυρωθείς με άλλο αυτοκίνητο, ακόμα και με μηχανάκι, πρέπει να σταματήσεις τελείως άκρη ή ακόμα και να οπισθοχωρήσεις για να περάσουν και οι άλλοι. Πάντως είχε πλάκα γιατί οι άνθρωποι επιστρέφουν τα απογεύματα από τις δουλειές τους με τα κάρα τους, τα οποία μερικές φορές τα σέρνουν δύο βόδια και ήταν δύσκολο να κάνουν στην άκρη για να περάσει το αυτοκίνητο.
Στην Νικαράγουα κυκλοφορούν πάρα πολλά κάρα. Ακόμα και στο κέντρο της Μανάγουα είδαμε ένα μικρό. Όμως στις επαρχιακές πόλεις παντού κυκλοφορούν κάρα τα οποία τα σέρνουν συνήθως δύο άλογα αλλά καμιά φορά και ένα. Στην επαρχία βέβαια μπορεί να δεις τα κάρα να τα σέρνουν και τα βόδια. Και στο Σαλβαδόρ είδαμε τέτοια φαινόμενα, αλλά λίγα. Στην Νικαράγουα έβλεπες κάρα να κυκλοφορούν ακόμα και στους εθνικούς δρόμους. Δίπλα βέβαια σε αυτά έβλεπες τα διπλοκάμπινα Ηilux Τoyota και αναρωτιόσουνα που βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι τόσα χρήματα για να αγοράζουν αυτά τα αυτοκίνητα. Και μιλάμε βέβαια για μεγάλο πλήθος αυτοκινήτων τέτοιου μεγέθους. Ρώτησα πάνω σε αυτό τον Γιώργο που είχε το ξενοδοχείο στη Λεόν και μου είπε ότι και αυτός το θεωρεί πολύ περίεργο.
Σε πολλές πόλεις, συνήθως όμως λίγο έξω από αυτές, υπήρχαν κάποια περίεργα ξενοδοχεία τα οποία ονομάζονται Auto Hotel. Όταν ψάχναμε το ξενοδοχείο στην πόλη Εστελλί πήγαμε σε ένα τέτοιο γιατί νομίζαμε ότι εκεί ήταν το ξενοδοχείο μας. Έχω γράψει γι’ αυτό στην περιγραφή της ημέρας εκείνης. Το στυλ αυτών των ξενοδοχείων ήταν ότι μπαίνεις σε μία μεγάλη αυλή και έχει συνεχώς γκαραζόπορτες οι οποίες ανοίγουν για να μπει ή για να βγει ένα αυτοκίνητο. Ουσιαστικά δωμάτια δεν βλέπεις. Η γυναίκες λοιπόν μας έδειξαν το ξενοδοχείο που ήταν λίγο δίπλα και πήγαμε και μείναμε. Ρώτησα λοιπόν το Γιώργο στη Λεόν να μας πει τι ήταν αυτά. Μου είπε ότι ήταν ξενοδοχεία στα οποία πηγαίνεις με το αυτοκίνητό σου και δεν βλέπει κανένας ποιος είσαι και ποιον έχεις μέσα. Συνήθως φυσικά έχεις μία γυναίκα και πηγαίνεις για να κάνεις σεξ σε κάποιο δωμάτιο που σου προσφέρουν όταν μπει μέσα το αυτοκίνητο. Ακόμα και οι ξενοδόχοι μπορεί να μην ξέρουν ποιος μπήκε και με ποιαν. Τα αυτοκίνητα εκεί άλλωστε είχαν φιμέ τζάμια και δεν φαίνεται τίποτα μέσα. Έτσι λύθηκε το μυστήριο.
Είχα πει ότι οι άνθρωποι, και ειδικά οι γυναίκες, στο El Salvador ήταν αρκετά χοντρές οι περισσότερες. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην Νικαράγουα, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Μάλιστα τα νέα κορίτσια ήταν συνήθως πιο καλλίγραμμα και αδύνατα σχετικά. Για τις υπόλοιπες γυναίκες οι διαφορές ήταν μεγάλες, ανάλογα με την περιοχή. Δηλαδή σε κάποιες πόλεις όπως στη Λεόν είχε πολλές παχιές γυναίκες και σε κάποιες άλλες όπως στο Esteli η γυναίκες ήταν πιο αδύνατες. Σίγουρα ήταν θέμα διατροφής. Και επειδή ας πούμε τα μικρά παιδιά δεν τρώνε πολλές βλακείες, αυτά ήταν πιο αδύνατα. Όταν όμως αρχίσουν τις βγαίνουν με τις παρέες τους και πηγαίνουν στα fast food αρχίζουν και παχαίνουν. Και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Κι όμως τα αγόρια ήταν πιο αδύνατα και αποδέχονται τις παχιές κοπέλες γιατί ίσως δεν έχουν άλλες επιλογές. Μπορεί όμως να είναι και μόδα. Ταυτόχρονα όμως, όταν συναντάς αλλοδαπές τουρίστριες βλέπεις τη διαφορά.
Ένα άλλο θέμα που συναντάς πολύ συχνά στην Νικαράγουα είναι τα αδέσποτα σκυλιά. Σίγουρα δεν σε πειράζουν και δεν ενοχλούν κανέναν, αλλά υπάρχουν παντού. Είδαμε ελάχιστους ανθρώπους να κάνουν βόλτες με ένα σκυλί. Αλλά και τα αδέσποτα ήταν πολύ αδύνατα, που σημαίνει ότι δεν τους δίνουν τροφή να φάνε.
Στη Νικαράγουα τα κοπάδια ήταν κυρίως με αγελάδες και βόδια. Νομίζω δεν είδα κοπάδι που να είχε πρόβατα ή κατσίκες. Κοπάδια με αγελάδες όμως υπήρχαν παντού. Κυρίως τα είδαμε σε ράντζα που τα έλεγαν Εστάνσιες. Η Χασιέντα πρέπει να είναι κάτι σε πιο μεγάλο ή πολλές Εστάνσια μαζί με τον ίδιο ιδιοκτήτη. Και όταν λέμε Εστάνσια εννοούμε ένα περιφραγμένο χώρο ο οποίος είχε χωράφια με βοσκή για αγελάδες. Είδαμε πολλές τέτοιες στην Νικαράγουα αλλά δεν επισκεφτήκαμε καμία, αν και θεωρείται ως ενδιαφέρουσα επίσκεψη και προτείνεται στους τουρίστες. Είδαμε όμως πολλές στη διαδρομή, που είχαν όμορφα σπίτια και βέβαια στάβλους για τα ζώα. Αυτά τα ζώα οι βοσκοί τα συνοδεύουν πάντα καβάλα σε ένα άλογο. Και γενικώς στη χώρα υπήρχαν πάρα πολλοί καβαλάρηδες. Τους βλέπεις παντού και ίσως χρησιμοποιούν τα άλογα ακόμα και για να μετακινούνται.
Στη Νικαράγουα κυκλοφορούν πολλά δίκυκλα. Σίγουρα δεν είναι Βιετνάμ αλλά ούτε και Ελλάδα. Εγώ θέλω να πω για τις τιμές τους. Βρίσκεις μηχανή από χίλια ευρώ και πάνω. Η πιο υψηλή τιμή που είδα ήταν κάτω από δύο χιλιάδες ευρώ. Και μιλάμε για μεγάλες μηχανές, μέχρι 250 κυβικά πιστεύω. Βέβαια οι μάρκες ήταν άγνωστες και υποψιάζομαι ότι θα ήταν κινέζικες φίρμες. Είδαμε να κυκλοφορούν Honda και Yamaha, αλλά τιμές γι’ αυτές δεν είδα.
Last edited by a moderator:
