travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.967
- Likes
- 17.260
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Γραφειοκρατικά προβλήματα στο Σαν Σαλβαδόρ
- 1η μέρα Σαν Σαλβαδόρ
- 1ο ηφαίστειο κ αρχαιολογικοί χώροι
- Επίσκεψη στο Κοπάν της Ονδούρας
- Λίμνη Coatepeque και αναζήτηση ηφαιστείου Santa Ana
- Ανάβαση στο ηφαίστειο Santa Ana
- Βόλτες στον Ruta de la Flores
- Αρχαιολογικός χώρος Cihuatan και βαρκάδα στη λίμνη Suchitlan
- Βόλτα στο Suchitoto
- Παραλίες στον Ειρηνικό κ ξανα στο Σαν Σαλβαδόρ
- Πτήση κ Άφιξη στη Νικαράγουα
- Λίμνη Apoyo κ άφιξη στη Γρανάδα
- Βαρκάδα στα Las Isletas de Granada κ βόλτα στη πόλη Μασάγια
- Επίσκεψη στο ηφαίστειο Masaya και στα Pueblos Blancos
- Συνέχεια στα Pueblos Blancos με ταυρομαχίες
- Ηφαίστειο Mombacho κ βραδινή βόλτα
- Νησί Ometepe
- San Carlos στα βάθη της χώρας
- Ποταμός San Juan κ επίσκεψη στο El Castillo
- Μέχρι την Matagalpa
- Ταλαιπωρία στους δρόμους της Νικαράγουα
- Ανάβαση κ Κατάβαση στο ηφαίστειο Cerro Negro
- Βόλτα στη Λεόν
- Ηφαίστειο Telica
- Παραλία Las Penitas στον Ειρηνικό και λίμνη Xolotlan
- Μανάγουα
- Η επιστροφή - μερικές σκέψεις
- Η επιστροφή - Άγχος σε αμερικάνικο έδαφος
- Επίλογος
- Videos
Παραλία Las Peñitas στον Ειρηνικό και Λίμνη Xolotlan
Αποχαιρετούμε σιγά-σιγά και την Νικαράγουα μετά το El Salvador. Τελειώνει το ταξίδι δηλαδή.
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε να ξεκινήσουμε από τη Λεόν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Πριν τις 7 είχαμε κατέβει στη ρεσεψιόν και ένας νεαρός που μιλούσε πολύ καλά αγγλικά μας βοήθησε να κατεβάσουμε τα πράγματα που φορτώσαμε στο αυτοκίνητο. Στο συγκεκριμένο μικρό hostal στην τιμή περιλαμβανόταν και η φύλαξη του αυτοκινήτου σε κάποιο ιδιωτικό πάρκινγκ που ήταν απέναντι από το κατάλυμα. Πήγαμε λοιπόν μαζί για να μου ανοίξει την πόρτα και να επιστρέψω με το αυτοκίνητο για να το φορτώσουνε. Από την ώρα που το πάρκαρα εκεί (δυο μέρες πριν) δεν το χρησιμοποίησα ξανά. Έτσι τώρα το βρήκα μέσα στη βρομιά, κυρίως από τις κουτσουλιές των πουλιών που κοιμόντουσαν πάνω από το δέντρο, κάτω από το οποίο το άφησα. Σίγουρα χρειαζόταν ένα καλό πλύσιμο. Το βάλαμε σαν στόχο για να μη βρούμε τον μπελά μας στην παράδοσή του.
Με την Ντίνα είχαμε αρκετές συζητήσεις για το αν θα πηγαίναμε πριν τον τελικό μας προορισμό, που ήταν ή Μανάγουα, σε μία παραλία του Ειρηνικού Ωκεανού ή αν θα πηγαίναμε να δούμε, εάν μπορούσαμε, κάποια ηφαίστεια στην λίμνη Xolotlan, δίπλα στη Μανάγουα (δύο ήταν εκεί). Αποφασίσαμε να τα κάνουμε και τα δύο.
Βάλαμε στον πλοηγό ως αρχικό μας προορισμό την παραλία Las Peñitas. Από τη Λεόν απέχει γύρω στα 30 λεπτά με το αυτοκίνητο. Πράγματι δεν αργήσαμε να φτάσουμε, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εύκολο να βρούμε τρόπο να προσεγγίσουμε την παραλία, η οποία ήταν πολύ κοντά στο δρόμο και σε μας. Ευτυχώς είδαμε δυο τύπους να κάθονται σε ένα πεζούλι και πιστεύαμε ότι μάλλον είχαν κάποιο πάρκιν, γιατί ήταν μία μεγάλη πόρτα ανοιχτή δίπλα τους. Όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι δεν είχαν πάρκιν αλλά μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Το κάναμε και σε ένα λεπτό ήμασταν στην παραλία.
Η παραλία ήταν τεράστια, σε μήκος πολλών χιλιόμετρων με πολλά μαγαζιά και κατοικίες, πολύ κοντά στο σημείο που έσκαγε το κύμα. Κάναμε μία μικρή βόλτα τραβώντας φωτογραφίες. Εκείνη την ώρα ήταν ελάχιστοι άνθρωποι σε όλη την παραλία. Νωρίς ήταν άλλωστε. Κάποιοι κρατούσαν τις σανίδες τους και έμπαιναν στη θάλασσα για να παίξουν με τα κύματα. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες κάνοντας τη βόλτα μας.
Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο και έτσι γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και βάλαμε σαν τελικό προορισμό ένα σημείο κοντά στη Μανάγουα για να δούμε το ηφαίστειο Apoyeque. Εκεί κοντά ήταν και το ηφαίστειο Chiltepe. Δεν ξέραμε αν μπορούσαμε να δούμε έστω και το ένα από αυτά. Και τα δύο ήταν σχετικά χαμηλά σε υψόμετρο. Ήμασταν αισιόδοξοι.
Φαίνεται όμως πως στην Νικαράγουα όλα τα ηφαίστεια είχαν δύσκολη πρόσβαση. Έτσι και αυτό που πήγαμε να δούμε πρώτα είχε ένα χωματόδρομο, που ενώ δεν φαινόταν κακός, εμείς αποφασίσαμε χωρίς πολλή ζήτηση να τον εγκαταλείψουμε και να γυρίσουμε πίσω στη σιγουριά της ασφάλτου. Έτσι απλά προχωρήσαμε σε ένα πάρκο που και αυτό ήταν μέσα σε έναν πολύ παλιό κρατήρα ηφαιστείου με το όνομα Xiloa Lagoon. Με όλο το σεβασμό που τρέφω στις φτωχές χώρες, μπορώ να πω ότι στην Νικαράγουα έχω δει τόση βρωμιά που δεν είδα ούτε στο Σουδάν. Μπορεί την προηγούμενη μέρα που ήταν Κυριακή να είχαν πολύ κόσμο, αλλά δεν έπρεπε να είχε τόσα πολλά σκουπίδια ένα μέρος που σίγουρα μαζεύει χιλιάδες ανθρώπους τα σαββατοκύριακα. Εκείνη την ώρα που πήγαμε εμείς φυσικά δεν ήταν πάνω από 10 άτομα.
Επίσης δεν επιτρέπεται 15 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του κράτους και σε μέρος που μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι για να παίξουν τα παιδιά τους και οι ίδιοι, να μην υπάρχουν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Αναγκαστήκαμε λοιπόν και επιστρέψαμε πίσω για να πάμε στο ξενοδοχείο μας αν και ήταν αρκετά νωρίς. Θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα στην περιοχή της χερσονήσου με τα δύο ηφαίστεια. Δεν γινόταν όμως μέσα στο χωματόδρομο. Οι δρόμοι που φαίνονται γύρω από τη χερσόνησο ήταν όλοι χωμάτινοι.
Πριν πάμε όμως στο ξενοδοχείο θέλαμε να πλύνουμε λίγο το αυτοκίνητο, γιατί 12 μέρες είχε βρωμίσει αρκετά και δεν θέλαμε να είχαμε καμιά ιστορία όταν θα το παραδίδαμε. Το δύσκολο ήταν να βρούμε κάποιον που να πλένει αυτοκίνητα. Στην Νικαράγουα δεν ήταν τα πράγματα όπως στην Ελλάδα που τα πλένουν στα βενζινάδικα. Τα Auto Lavado ήταν ανεξάρτητα από τα βενζινάδικα και τα βρίσκεις όπου νάναι. Εμείς όμως ήμασταν άτυχοι γιατί όλα ήταν στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. Παρόλα αυτά σταμάτησα σε δύο και μου είπαν ότι θα έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον μία ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου. Ευτυχώς τελικά είδαμε ένα σημείο που είχε χώρο για να πλένονται ταυτόχρονα τουλάχιστον 10 αυτοκίνητα με αντίστοιχους εργαζόμενους. Ρώτησα και εκεί και μου είπαν ότι μπορώ να πάρω σειρά αμέσως. Έτσι πολύ σύντομα πλύναμε μέσα – έξω το αυτοκίνητο δίνοντας περίπου 5€, μαζί με ένα φιλοδώρημα του ενός ευρώ. Φουλάραμε και βενζίνη για να είμαστε έτοιμοι για την αυριανή παράδοση το πρωί, μιας και είχα κανονίσει να πάμε το αυτοκίνητο 6:30 με 7:00 να το παραδώσουμε.
Αποχαιρετούμε σιγά-σιγά και την Νικαράγουα μετά το El Salvador. Τελειώνει το ταξίδι δηλαδή.
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί γιατί θέλαμε να ξεκινήσουμε από τη Λεόν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Πριν τις 7 είχαμε κατέβει στη ρεσεψιόν και ένας νεαρός που μιλούσε πολύ καλά αγγλικά μας βοήθησε να κατεβάσουμε τα πράγματα που φορτώσαμε στο αυτοκίνητο. Στο συγκεκριμένο μικρό hostal στην τιμή περιλαμβανόταν και η φύλαξη του αυτοκινήτου σε κάποιο ιδιωτικό πάρκινγκ που ήταν απέναντι από το κατάλυμα. Πήγαμε λοιπόν μαζί για να μου ανοίξει την πόρτα και να επιστρέψω με το αυτοκίνητο για να το φορτώσουνε. Από την ώρα που το πάρκαρα εκεί (δυο μέρες πριν) δεν το χρησιμοποίησα ξανά. Έτσι τώρα το βρήκα μέσα στη βρομιά, κυρίως από τις κουτσουλιές των πουλιών που κοιμόντουσαν πάνω από το δέντρο, κάτω από το οποίο το άφησα. Σίγουρα χρειαζόταν ένα καλό πλύσιμο. Το βάλαμε σαν στόχο για να μη βρούμε τον μπελά μας στην παράδοσή του.
Με την Ντίνα είχαμε αρκετές συζητήσεις για το αν θα πηγαίναμε πριν τον τελικό μας προορισμό, που ήταν ή Μανάγουα, σε μία παραλία του Ειρηνικού Ωκεανού ή αν θα πηγαίναμε να δούμε, εάν μπορούσαμε, κάποια ηφαίστεια στην λίμνη Xolotlan, δίπλα στη Μανάγουα (δύο ήταν εκεί). Αποφασίσαμε να τα κάνουμε και τα δύο.
Βάλαμε στον πλοηγό ως αρχικό μας προορισμό την παραλία Las Peñitas. Από τη Λεόν απέχει γύρω στα 30 λεπτά με το αυτοκίνητο. Πράγματι δεν αργήσαμε να φτάσουμε, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εύκολο να βρούμε τρόπο να προσεγγίσουμε την παραλία, η οποία ήταν πολύ κοντά στο δρόμο και σε μας. Ευτυχώς είδαμε δυο τύπους να κάθονται σε ένα πεζούλι και πιστεύαμε ότι μάλλον είχαν κάποιο πάρκιν, γιατί ήταν μία μεγάλη πόρτα ανοιχτή δίπλα τους. Όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι δεν είχαν πάρκιν αλλά μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Το κάναμε και σε ένα λεπτό ήμασταν στην παραλία.
Η παραλία ήταν τεράστια, σε μήκος πολλών χιλιόμετρων με πολλά μαγαζιά και κατοικίες, πολύ κοντά στο σημείο που έσκαγε το κύμα. Κάναμε μία μικρή βόλτα τραβώντας φωτογραφίες. Εκείνη την ώρα ήταν ελάχιστοι άνθρωποι σε όλη την παραλία. Νωρίς ήταν άλλωστε. Κάποιοι κρατούσαν τις σανίδες τους και έμπαιναν στη θάλασσα για να παίξουν με τα κύματα. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες κάνοντας τη βόλτα μας.
Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο και έτσι γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και βάλαμε σαν τελικό προορισμό ένα σημείο κοντά στη Μανάγουα για να δούμε το ηφαίστειο Apoyeque. Εκεί κοντά ήταν και το ηφαίστειο Chiltepe. Δεν ξέραμε αν μπορούσαμε να δούμε έστω και το ένα από αυτά. Και τα δύο ήταν σχετικά χαμηλά σε υψόμετρο. Ήμασταν αισιόδοξοι.
Φαίνεται όμως πως στην Νικαράγουα όλα τα ηφαίστεια είχαν δύσκολη πρόσβαση. Έτσι και αυτό που πήγαμε να δούμε πρώτα είχε ένα χωματόδρομο, που ενώ δεν φαινόταν κακός, εμείς αποφασίσαμε χωρίς πολλή ζήτηση να τον εγκαταλείψουμε και να γυρίσουμε πίσω στη σιγουριά της ασφάλτου. Έτσι απλά προχωρήσαμε σε ένα πάρκο που και αυτό ήταν μέσα σε έναν πολύ παλιό κρατήρα ηφαιστείου με το όνομα Xiloa Lagoon. Με όλο το σεβασμό που τρέφω στις φτωχές χώρες, μπορώ να πω ότι στην Νικαράγουα έχω δει τόση βρωμιά που δεν είδα ούτε στο Σουδάν. Μπορεί την προηγούμενη μέρα που ήταν Κυριακή να είχαν πολύ κόσμο, αλλά δεν έπρεπε να είχε τόσα πολλά σκουπίδια ένα μέρος που σίγουρα μαζεύει χιλιάδες ανθρώπους τα σαββατοκύριακα. Εκείνη την ώρα που πήγαμε εμείς φυσικά δεν ήταν πάνω από 10 άτομα.
Επίσης δεν επιτρέπεται 15 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του κράτους και σε μέρος που μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι για να παίξουν τα παιδιά τους και οι ίδιοι, να μην υπάρχουν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Αναγκαστήκαμε λοιπόν και επιστρέψαμε πίσω για να πάμε στο ξενοδοχείο μας αν και ήταν αρκετά νωρίς. Θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα στην περιοχή της χερσονήσου με τα δύο ηφαίστεια. Δεν γινόταν όμως μέσα στο χωματόδρομο. Οι δρόμοι που φαίνονται γύρω από τη χερσόνησο ήταν όλοι χωμάτινοι.
Πριν πάμε όμως στο ξενοδοχείο θέλαμε να πλύνουμε λίγο το αυτοκίνητο, γιατί 12 μέρες είχε βρωμίσει αρκετά και δεν θέλαμε να είχαμε καμιά ιστορία όταν θα το παραδίδαμε. Το δύσκολο ήταν να βρούμε κάποιον που να πλένει αυτοκίνητα. Στην Νικαράγουα δεν ήταν τα πράγματα όπως στην Ελλάδα που τα πλένουν στα βενζινάδικα. Τα Auto Lavado ήταν ανεξάρτητα από τα βενζινάδικα και τα βρίσκεις όπου νάναι. Εμείς όμως ήμασταν άτυχοι γιατί όλα ήταν στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. Παρόλα αυτά σταμάτησα σε δύο και μου είπαν ότι θα έπρεπε να περιμένω τουλάχιστον μία ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου. Ευτυχώς τελικά είδαμε ένα σημείο που είχε χώρο για να πλένονται ταυτόχρονα τουλάχιστον 10 αυτοκίνητα με αντίστοιχους εργαζόμενους. Ρώτησα και εκεί και μου είπαν ότι μπορώ να πάρω σειρά αμέσως. Έτσι πολύ σύντομα πλύναμε μέσα – έξω το αυτοκίνητο δίνοντας περίπου 5€, μαζί με ένα φιλοδώρημα του ενός ευρώ. Φουλάραμε και βενζίνη για να είμαστε έτοιμοι για την αυριανή παράδοση το πρωί, μιας και είχα κανονίσει να πάμε το αυτοκίνητο 6:30 με 7:00 να το παραδώσουμε.
Last edited by a moderator:
