Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

Ταλαιπωρίες στους δρόμους της Νικαράγουα. Εστελί.

Τελικά, ξυπνήσαμε πάλι νωρίς, όμως σηκωθήκαμε περίπου στις 6, αφού δεν βιαζόμασταν να φύγουμε. Παρόλα αυτά λίγο μετά τις 7:00 μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την πορεία μας για να πάμε να δούμε τον καταρράκτη Moon waterfalls ή Cascada la Luna. Απέχει από την πόλη της Matagalpa λίγο πάνω από μία ώρα. Πάντως είπαμε αρχικά να πάμε πάνω σε ένα λόφο να δούμε τη θέα της πόλης από ψηλά. Ήταν όμορφα από κει αλλά είχαμε κόντρα τον ήλιο και δεν μπορούσαμε να τραβήξουμε καλές φωτογραφίες.

Φεύγοντας από εκεί έβαλα στον πλοηγό να μας πάει σε ένα άλλο σημείο κοντά στην πόλη που και από κει θα είχαμε μία καλή θέα. Ήταν το σημείο Cerro Apante Natural Reserve

Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ μέχρι να φτάσουμε σε κάποιο σημείο, στο οποίο τελικά δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε, γιατί ο δρόμος γινόταν πολύ κακός (χώμα για άλλη μια φορά) και συν τοις άλλοις είχε μία μπάρα η οποία ήταν κλειστή και κανείς δεν ήταν εκεί για να την ανοίξει. Έτσι αφού χάσαμε αρκετή ώρα εκεί, αρχίσαμε την επιστροφή στην πόλη και στον καταρράκτη, η οποία όμως έγινε μέσα από την πόλη και τους πολύ κακούς δρόμους που έχει. Πραγματικά ήταν μεγάλο βάσανο να ακολουθείς το gps και συγκεκριμένα το google maps να σε οδηγεί μέσα από κάποια στενά της πόλης αυτής. Δεν ήταν καθόλου καλά ενημερωμένοι οι χάρτες για την Νικαράγουα. Σε αυτό το ταξίδι μας ταλαιπώρησαν πάρα πολλές φορές. Και σήμερα ακόμα μία. Και γενικώς ποτέ δεν μας πήγαινε από καλούς δρόμους. Αν και του είχα βάλει, το κριτήριο να μην είναι η κατανάλωση καυσίμου, ποτέ δεν έπαιρνε υπόψη του αν οι δρόμοι ήταν καλοί ή κακοί. Έτσι καταναλώσαμε τουλάχιστο μισή ώρα μέχρι να βγούμε έξω από την πόλη και να κατευθυνθούμε προς τον Καταρράκτη του Φεγγαριού που θέλαμε να πάμε.

Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο σημείο. Είχα δει κάποιες φωτογραφίες και ήθελα οπωσδήποτε να πάω, γιατί φαινόταν τρεις ροές νερού να πέφτουν σα να ήταν τρεις ανεξάρτητοι καταρράκτες. Όταν φτάσαμε εκεί ναι μεν είδαμε αυτά που φαινόταν στις φωτογραφίες αλλά όλη η κατάσταση ήταν μία σκέτη βρωμιά. Δεν ήταν καθόλου προσεγμένο το μέρος και δεν είχε κάποιο μονοπάτι της προκοπής για να μπορέσεις να απολαύσεις την ομορφιά του τοπίου. Το κυριότερο όμως ήταν ότι παντού υπήρχαν σκουπίδια.

Δεν μείναμε πολλή ώρα και βάλαμε στο gps, δηλαδή στο google maps, την πόλη Esteli που ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Μας έδινε δύο επιλογές που ήταν παρόμοιες. Η μία ήταν να πάμε από μία νότια διαδρομή και η άλλη από μία βόρεια. Και στις δύο περιπτώσεις θα κάναμε περίπου τρεις ώρες και τα χιλιόμετρα ήταν περίπου τα ίδια. Αυτό σήμαινε ότι οι δρόμοι ήταν περίπου ίδιας ποιότητας. Αποφασίσαμε να πάμε από την βόρεια διαδρομή, αφού από την νότια θα είχαμε πολλά χιλιόμετρα τα οποία είχαμε κάνει ξανά. Αφού προχωρήσαμε λοιπόν πάνω από μισή ώρα, μας οδηγούσε το gps σε έναν χωματόδρομο της κακιάς ώρας. Κοιτάζοντας καλύτερα το χάρτη κατάλαβα ότι θα έπρεπε να κάνω τουλάχιστο το ένα τέταρτο της διαδρομής, δηλαδή καμιά τριανταριά χιλιόμετρα, μέσα σε αυτό το χωματόδρομο. Και επειδή σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρεις τι άλλο μπορεί να συμβεί, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω και να πάμε από τη νότια διαδρομή. Αυτό φυσικά μας έφερε μεγάλη καθυστέρηση αλλά δεν μας πείραξε και πολύ. Κάναμε όμως μία στάση στον καταρράκτη που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα με το όνομα Santa Emilia για να πιώ ένα καφέ και να ξεκουραστούμε λίγο. Πλάκα πλάκα είχαν περάσει περίπου 5 ώρες από την πρωινή αναχώρησή μας.
Εκεί είδαμε και αυτά τα υπέροχα λουλούδια:

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και ο στόχος ήταν να φτάσουμε στην πόλη Εστελί περίπου μεταξύ δύο και τρεις. Τελικά φτάσαμε στις τρεις αφού η κίνηση στους δρόμους, ειδικά κοντά στης μικρές πόλεις, ήταν μεγάλη. Κάναμε και μερικές στάσεις για φωτογραφίες, αλλά δεν ήταν αρκετός ο χρόνος που μείναμε εκεί. Οι δρόμοι δεν ήταν κακοί, αλλά αν είχε πολλή κίνηση ήταν δύσκολο να κάνεις προσπέραση. Δηλαδή αν σου τύχαιναν δυο νταλίκες μαζί, ήταν πολύ δύσκολο να τις προσπεράσεις, αφού δεν είχαν στις ανηφόρες σε καμία περίπτωση διπλή λωρίδα προς την κατεύθυνση της ανηφόρας. Κρίμα που δεν το κάνουν γιατί θα διευκόλυναν πολύ την κίνηση και σίγουρα υπήρχε χώρος για να δημιουργηθεί διαπλάτυνση του δρόμου.

Κάπου στη διαδρομή σταματήσαμε να δούμε τεράστιες εκτάσεις με σπόρους καφέ απλωμένους για να στεγνώσουν. Γενικά είδαμε πολλά τέτοια μέρη για στέγνωμα και επεξεργασία των κόκκων του καφέ.

Φτάσαμε στο χώρο του ξενοδοχείου μας και δεν μας άρεσε και τόσο πολύ η περιοχή. Ίσως διάλεξα αυτό το ξενοδοχείο με κριτήριο την τιμή που ήταν μόλις 30 δολάρια την βραδιά και ταυτόχρονα ήταν μεγάλο το δωμάτιο και είχε και ψυγείο. Πάντως ήταν πολύ ωραίο το δωμάτιο και είχε μέσα δύο τρία τραπέζια, κομοδίνα και ένα πάγκο με φούρνο μικροκυμάτων και βραστήρα. Πριν πάμε εκεί κατά λάθος πήγαμε σε ένα διπλανό ξενοδοχείο αυτοκινήτων (Auto Hotel λέγεται και είδαμε πολλά τέτοια στη χώρα). Στη ρεσεψιόν ήταν δυο γυναίκες και τους λέγαμε επίμονα ότι είχαμε κλείσει εκεί δωμάτιο. Αυτές επέμεναν ότι δεν ήταν για μας το ξενοδοχείο τους. Η Ντίνα τους έλεγε ότι κλείσαμε πριν δυο μήνες από την Ελλάδα το δωμάτιο. Τους δείχνω και το χαρτί από την κράτηση που είχα. Μόλις το βλέπουν μας παίρνουν και μας πάνε δίπλα που ήταν το δικό μας ξενοδοχείο.

Να και η κύρια διαδρομή της ημέρας:

Δεν μείναμε πολύ στο δωμάτιο γιατί θέλαμε να πάμε να δούμε την πόλη. Δεν ήταν μακριά το κέντρο και έτσι πήγαμε με τα πόδια κάνοντας βόλτα. Βέβαια είδαμε τα κλασικά, δηλαδή πολλά μαγαζιά, μια κεντρική πλατεία σαν πάρκο και τον καθεδρικό ναό. Το πιο ενδιαφέρον για μας τελικά ήταν στο μουσείο ιστορίας και αρχαιολογίας που ήταν λίγο πιο κάτω από τον καθεδρικό και για μας είχε σημασία η επίσκεψη γιατί είδαμε πράγματα που δεν είχαμε δει στην Νικαράγουα ακόμα. Ιδιαίτερα μας άρεσαν οι βραχογραφίες και τα σκαλίσματα πάνω στους βράχους που είχαν τοποθετηθεί στο μουσείο. Ρώτησα αν ήταν από το νησί Ομετέπε, που είχαμε πάει αλλά δεν είδαμε τα πετρογλυφικά, και μας είπαν ότι ήταν από την γύρω περιοχή.

Αφού κάναμε αρκετή ώρα βόλτα σκεφτήκαμε να καθίσουμε κάπου να πιούμε μία μπύρα όπως κάνουμε τελευταία. Όμως τελικά αποφασίσαμε να απολαύσουμε το χώρο του ξενοδοχείου. Έτσι πήγαμε σε ένα σουπερμάρκετ και αγοράσαμε τυρί και μπέικον για να φτιάξουμε σάντουιτς ζεστά στο φούρνο μικροκυμάτων. Μας είχαν μείνει και αρκετές μπύρες, που είχαμε βάλει στο ψυγείο, οπότε ευχαριστηθήκαμε το βραδινό μας φαγητό.

Και εκεί που είχαμε φάει και απολαμβάναμε το βράδυ μας, ήρθαν στο διπλανό δωμάτιο μερικοί τύποι, τους οποίους είχαμε δει το απόγευμα να φεύγουν βόλτα με τις μηχανές τους. Δυστυχώς άρχισαν να κάνουν αρκετή φασαρία. Φοβηθήκαμε ότι δεν θα περνούσαμε καλό βράδυ. Τελικά κουράστηκαν φαίνεται νωρίς και έπεσαν για ύπνο λίγο πριν τις 10. Έτσι και εμείς κοιμηθήκαμε μία χαρά.

Ήθελα τώρα να δώσω μερικές τιμές σουπερμάρκετ από την Νικαράγουα, για να δείξω πόσο ακριβά είναι. Πήραμε τυρί endam το οποίο δεν ήταν πάνω από 500 γραμμάρια και έκανε 14€. Αυτό σημαίνει ότι είχε το κιλό περίπου 30€. Ένα λίτρο εμφιαλωμένο νερό, το συνηθισμένο και όχι κανένα πολύ καλό, κοστίζει 60 λεπτά του ευρώ. Τα λεμόνια στο σουπερμάρκετ τα πουλάνε με το κομμάτι και κοστίζουν 26 λεπτά του ευρώ το κάθε ένα. Και μιλάμε για μικρά λεμόνια, που σημαίνει ότι τέσσερα λεμόνια που κάνουν ένα ευρώ δεν είναι ούτε 400 γραμμάρια. Μία κονσέρβα ρεβίθια με βάρος 576 γραμμάρια κόστιζε 2,60 ευρώ. Πήραμε 200 γραμμάρια μπέικον συσκευασμένο και έκανε τρία ευρώ. Πήρα και από μία πλανόδια κυρία που πουλούσε φρούτα, περίπου 1 kg μανταρίνια και έδωσα σχεδόν 3€. Βέβαια τα μανταρίνια ήταν από κείνα τα πολύ μεγάλα που και στην Ελλάδα πουλιόνται ακριβότερα από τα συνηθισμένα.

Εγώ όπου μπορούσα πλήρωνα με την κάρτα Revolut. Η ισοτιμία με τις κόρδοβες ερχόταν 1€ ίσα με 37,5 κόρδοβες. Επίσης όταν ήταν να πληρώσω ξενοδοχείο και δεν δέχονταν κάρτα, πλήρωνα με δολάρια και μου επιστρέφαν τα ρέστα σε κόρδοβες. Έτσι πάντα είχα το ντόπιο νόμισμα και μου είχαν περισσέψει και λίγα δολάρια στην αναχώρηση. Έχω ξαναπεί ότι στα μαγαζιά μπορούσες να πληρώνεις είτε σε δολάρια είτε σε κόρδοβες. Απλά τα ρέστα σχεδόν πάντα στα έδιναν σε κόρδοβες, εκτός εάν ήταν ακριβώς 10, 20, ή τέλος πάντων κάποιο στρογγυλό ποσόν σε δολάρια.

Ούτε στο Estelì είχαν ζεστό νερό στο μπάνιο. Ίσως το είχε απαγορεύσει το καθεστώς. Όμως γενικά οι βρύσες είχαν μόνο μία παροχή, εκείνη του κρύου νερού. Μερικές φορές στο νιπτήρα ή στην ντουζιέρα είχε δήθεν και ζεστό νερό, αλλά αν δεις από κάτω η παροχή ήταν από το κρύο και ας είχε δύο σπιράλ να πηγαίνουν προς την διπλή βρύση. Μόνο στη Matagalpa είπαν ότι είχε και ζεστό νερό, αλλά όπως είπα τελείωσε πολύ σύντομα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24
• …

  Go to chapter

  Go
• 31

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 22 of 31

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

Ταξιδάρα και ιστοριάρα προβλέπω!

 

[travelbreak]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ​

Στο Σαν Σαλβαδόρ. Γραφειοκρατικά προβλήματα.

Η πτήση μας ήταν στις 06:15 το πρωί. Βάλαμε το ξυπνητήρι στις 02:30. Ήπιαμε ένα καφέ στα γρήγορα και φύγαμε.

Είχα κάνει το check in και είχα τα boarding pass και για τις τρεις πτήσεις μέχρι το Σαν Σαλβαδόρ, στο τηλέφωνο. Είχαμε πρώτη στάση στην Φρανκφούρτη και άλλη μία στο Τορόντο. Είχαμε μία παραδοτέα αποσκευή. Τα άλλα ήταν μικρά και θα τα παίρναμε μαζί μας. Σκέφτηκα να πάω στην αυτόματη παράδοση της αποσκευής στο μηχάνημα, αλλά η Lufthansa δεν είχε κόσμο τόσο πρωί και περιμέναμε λίγο στην μικρή ουρά μέχρι να έρθει η σειρά μας. Στον γκισέ η κοπέλα παίρνει τα διαβατήρια και μου ζητά την eTA , Electronic Travel Authorization, για τον Καναδά. Εγώ μένω κάγκελο. Λέω στην κοπέλα ότι οι USA θέλουν την τύπου βίζα ESTA, δεν ξέρω ότι θέλει κι ο Καναδάς, όταν μάλιστα είσαι τράνζιτ από τη χώρα. Αυτή ρωτά κάποιον στο τηλέφωνο που επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό της.
-Χωρίς αυτήν δε μπορείτε να ταξιδέψετε, μας λέει. Μπορείτε να κάνετε αίτηση τώρα από το κινητό σας και εκδίδεται άμεσα, αν το ζητήσετε.
Μου ήρθε νταμπλάς. Να που χρησίμεψε και μια φορά που πήγαμε τόσο νωρίς στο αεροδρόμιο. Είχα πάνω από μία ώρα καιρό να προσπαθήσω να εκδώσω τα χαρτιά που ήθελα.

Κάθομαι κάπου και παίρνει φωτιά το κινητό. Όντως βλέπω ότι υπήρχε αυτή η eTA και έπρεπε να βγάλω και για τους δυο μας. Υπήρχαν πολλά σάιτ που την εξέδιδαν. Φυσικά κανένα δεν έλεγε αν θα εκδιδόταν άμεσα. Δεν μπορούσα να βρω κάποιο επίσημο του Καναδά και μπαίνω σε ένα που έμοιαζε κάπως με επίσημο και αφού συμπλήρωσα ένα σκασμό στοιχεία, μου ζητούσε 99 δολάρια για να ολοκληρωθεί η αίτηση.

Κλείνω την ιστοσελίδα και πάω στις πληροφορίες του αεροδρομίου. Εκεί ευτυχώς ένας κύριος που ήξερε το θέμα, μου έδωσε την επίσημη ιστοσελίδα για να κάνω αίτηση. Πάω πάλι και κάθομαι κάπου για να κάνω τη δουλειά μου. Δεν ήταν και τόσο απλό. Οι Καναδοί για να ξεκινήσεις τη διαδικασία σου εξηγούσαν ακριβώς τι χρειαζόταν κι εγώ έπρεπε να καταλάβω πιο κουμπί να πατήσω για να συνεχίσω. Κάποια στιγμή τα κατάφερα και αρχίζω να δίνω τα στοιχεία μου. Όταν ξεκινήσεις ήταν πιο εύκολο. Εν τέλει τα κατάφερα και πλήρωσα και εφτά καναδέζικα δολάρια. Που εκείνα τα 99!

Όμως πουθενά δεν είχα βάλει ότι βιάζομαι εκτός από ένα μέρος που έλεγε να σημειώσουμε ό,τι θέλουμε. Εγώ έγραψα: I am in a hurry. I am transit at Toronto.

Η Ντίνα όλη αυτή την ώρα δεν έλεγε και πολλά, αφού ήξερε ότι χρειαζόταν ψυχραιμία και δεν έπρεπε να με εκνευρίσει περισσότερο. Πάω να ξεκινήσω και τη διαδικασία της αίτησης και για τη Ντίνα. Άντε πάλι να βρω πως ξεκινώ! Δε θυμόμουν και πολλά από τη δική μου αίτηση που έκανα λίγα λεπτά πριν. Μην τα πολυλογώ, έκανα και της Ντίνας τα ίδια. Εννοείται ότι κράτησα σε screenshot την αποδοχή των δύο αιτήσεων, αν αυτό μπορούσε να βοηθήσει κάπου. Μάλλον δε μπορούσε, γιατί η κοπέλα στον γκισέ ήταν ξεκάθαρη: θέλω την αποδοχή της αίτησης. Αλλά και αυτή να μας περνούσε, φοβόμασταν τους γερμανικούς ελέγχους στη Φρανκφούρτη. Θέλαμε να είμαστε εντάξει με αυτό.

Μόλις τελείωσα την αίτηση της Ντίνας είδα ότι είχε έρθει η δική μου θετική απάντηση: Status : eTA approved. Είχε περάσει μία ώρα. Μέχρι να πάμε πάλι στον γκισέ ήρθε και η έγκριση της Ντίνας. Τα είδε η κοπέλα και μας έδωσε τα κανονικά έντυπα boarding pass για όλες τις πτήσεις. Κάτι βλακείες έλεγε, ότι η μικρή βαλίτσα ήταν δέκα κιλά και όχι οκτώ. Μας ανάγκασε να αφαιρέσουμε για λίγη ώρα κάποια ρούχα μέχρι να την ζυγίσει. Πήγαμε στην πύλη μας και πρώτη φορά δε χρειάστηκε να περιμέναμε καθόλου για την επιβίβαση.

Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν πήγαινα στο μηχάνημα να δώσω τη μεγάλη βαλίτσα. Μπορεί και τίποτα. Μπορεί όμως κατά την επιβίβαση (στο τσεκ του boarding pass) να ανίχνευαν ότι δεν είχαμε την eTA και να είχαμε πρόβλημα. Και δεν ξέρω αν τότε θα προλάβαινα να κάνω τις αιτήσεις. Δε θέλω να το σκέφτομαι.

Φυσικά για τις τρεις χώρες που θα επισκεπτόμασταν είχα ψάξει αν ήθελαν κάποια βίζα. Δεν ήθελαν. Και επειδή στην επιστροφή θα περνούσαμε από το Μαϊάμι είχα προνοήσει να βγάλω ESTA για τις USA.
Μόνο για τη Νικαράγουα πήρα τηλέφωνο στο προξενείο της Αθήνας και μου είπαν ότι πρέπει να συμπληρώσω ηλεκτρονικά και να στείλω ένα «απλό χαρτί», μία εβδομάδα πριν φύγουμε. Κάποια στιγμή, δεκαπέντε μέρες πριν την αναχώρηση, πάω να δω τι γίνεται με αυτό και βλέπω ότι θα έπρεπε να κατεβάσω το Adobe flash player. Πάω να το κατεβάσω και ζητούσε μηνιαία συνδρομή της τάξης των τριάντα ευρώ. Έδινε και μια εβδομάδα δώρο αλλά δεν ήταν δοκιμαστικό. Μετά τη βδομάδα θα σου έπαιρνε τα χρήματα. Άλλο πρόβλημα αυτό. Είπα να το αφήσω και να συμπληρώσω το χαρτί κατά την άφιξή μας. Μια μέρα πριν φύγουμε με πίεσε η Ντίνα να το τελειώσω άμεσα.
Τηλεφωνώ στο προξενείο και τους έδωσα το email μου και μου έστειλαν το έντυπο. Αυτή τη φορά άνοιγε αλλά δεν μπορούσα να συμπληρώσω στο pdf. Τους ξαναπαίρνω τηλέφωνο και μου είπαν να το εκτυπώσω, να το συμπληρώσω, να το σκανάρω και να τους το στείλω. Τελικά όμως ήθελε ουκ ολίγα πράγματα να συμπληρωθούν. Τα έκανα αυτά.
Απάντηση δεν πήρα όταν το έστειλα, αλλά κρατούσα το πρωτότυπο μαζί μου να τους το δείξω. Τελικά δεν χρειάστηκε αφού στο αεροπλάνο μας έδωσαν ένα αντίστοιχο χαρτί και συμπληρώσαμε.

Θυμάμαι και πριν δυόμισι χρόνια που πήγαμε σε άλλες χώρες τις Κεντρικής Αμερικής, θέλαμε αντί για Γουατεμάλα να πάμε στη Νικαράγουα. Όμως λόγω κορονοϊού ζητούσαν πάλι τόσα πολλά, που λόγω της πανδημίας δεν καταφέρναμε να τα συγκεντρώσουμε και γι’ αυτό δεν πήγαμε.

Στο Τορόντο που περνούσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων, ρώτησα εάν είχαν τη δυνατότητα να δουν την eTA που εκδώσαμε το πρωί στην Αθήνα. Η κοπέλα μου έδειξε ένα μικρό χαρτί που μου είχε βάλει μέσα στο διαβατήριο και μου είπε ότι αυτό ήταν απόδειξη ότι ήμασταν εντάξει καθόλα. Που σημαίνει ότι και η eTA ήταν εγκεκριμένη. Στο αεροδρόμιο στο Τορόντο είχαμε αναμονή τρεις ώρες, αλλά αν και κουρασμένοι πέρασαν σχετικά εύκολα, αφού είχαμε πολύ καλό ίντερνετ.

Όταν θα φτάναμε στο Σαν Σαλβαδόρ θα ήταν σχετικά νωρίς για εκεί, αλλά για μας θα ήταν πάρα πολύ αργά, αφού θα ήταν σχεδόν ξημερώματα της Πέμπτης (στην Ελλάδα). Και θα ήταν ακόμα πιο κουραστικό αφού θα έπρεπε να πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και να οδηγήσω πάνω από 40 χιλιόμετρα μέχρι το δωμάτιο που είχαμε κλείσει στην πόλη. Έλπιζα τουλάχιστο το δωμάτιο να ήταν καλό και ο χώρος πράγματι να είχε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο όπως έγραφαν. Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες με κουράζουν και επίσης με κάνουν να αισθάνομαι λίγο άσχημα πριν ξεκινήσει το ταξίδι.

Στο αεροδρόμιο του San Salvador φτάσαμε στην ώρα μας. Εγώ στη διαδρομή κοιμήθηκα μερικές ώρες και έτσι έφτασα σχετικά ξεκούραστος σε σχέση με την Ντίνα που δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου. Πολύ γρήγορα πήραμε την βαλίτσα από τον ιμάντα και προχωρώντας στην έξοδο συναντήσαμε τα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων.

Εγώ είχα κλείσει αυτοκίνητο στην Europcar μέσω της booking.com. Περιμέναμε λίγο μέχρι να έρθει η κοπέλα στο γκισέ, αφού είχε πάει να παραδώσει ένα άλλο αυτοκίνητο. Όμως μόλις με είδε μου είπε ότι δεν είχε μικρό αυτοκίνητο να μου δώσει και θα μου έδινε χωρίς να καταβάλλω περισσότερα χρήματα ένα μεγαλύτερο. Εγώ είχα κλείσει ένα μικρό, δηλαδή i10 της Hyundai ή Yaris της Toyota. Μου έδωσε όμως ένα τεράστιο Creta Hyundai. Ήταν αρκετά καινούριο και δεν είχε κάνει ούτε 20.000 χιλιόμετρα. Σίγουρα ήταν πολύ καλύτερο από ένα μικρό, αλλά θα ήταν και λίγο πιο δύσκολο να το οδηγώ σε στενούς δρόμους αν χρειαζόταν. Να σημειώσω ότι η κοπέλα δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά. Η συνεννοήσεις γινότανε με το google translate. Είχαμε κάποιο τεχνικό πρόβλημα γιατί ήθελε να δεσμεύσει 1.200 δολάρια από μία πιστωτική μου κάρτα. Για κάποιο λόγο αυτό δεν μπορούσε να γίνει και εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Εγώ είχα κλείσει πλήρη ασφάλιση αλλά και αυτό το έκανα μέσω της booking.com διότι μου κόστισε αντί για σχεδόν 300 δολάρια μόνο 70. Ξέρω ότι αυτή η οικονομία μπορεί να είχε κάποιες γραφειοκρατικές ή και οικονομικές συνέπειες αλλά το είχα κάνει. Με τα πολλά κατάφερε η κοπέλα και μου δέσμευσα 400 δολάρια και μου παρέδωσε το αυτοκίνητο.

Η ώρα πια είχε φτάσει λίγο μετά τις 9:00 το βράδυ. Η ατμόσφαιρα στο αεροδρόμιο ήταν αρκετά καλή, αφού δεν έκανε πολύ ζέστη όπως περίμενα. Γενικά σε αυτό το ταξίδι δεν αντιμετωπίσαμε πολλή ζέστη. Ειδικά τα βράδια παντού ήταν δροσερά, και ιδιαίτερα στο Ελ Σαλβαδόρ. Η ζέστη της Ασίας εκεί δεν υπήρχε. Ελάχιστες φορές ιδρώσαμε.

Πριν ξεκινήσουμε με το αυτοκίνητο, πήγα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα και αγόρασα μία κάρτα sim για το τηλέφωνο. Έδωσα 15 δολάρια Αμερικής και ήταν για 8 μέρες με 5 giga bytes. Ήταν της εταιρείας Claro. Μου είπαν ότι η ίδια κάρτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην Νικαράγουα. Πάντως όταν πήγα στη Νικαράγουα δεν δούλευε και την αντικατέστησα με μια ντόπια. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είχαν ίσως άλλου είδους κάρτες και δεν χρειάζεται να αλλάζουν όταν μετακινούνται σε αυτές τις χώρες. Όπως επίσης σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζονται διαβατήρια, μόνο την ταυτότητά τους.

Από το αεροδρόμιο το ξενοδοχείο απέχει κάπου 40 χιλιόμετρα και ο δρόμος ήταν πολύ καλός και μάλιστα χωρίς κίνηση. Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσουμε νερό και μπύρες και πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς είχα μία θέση πάρκιν που δεν μου άρεσε πολύ, αλλά τουλάχιστο το αυτοκίνητο ήταν ασφαλισμένο. Το δωμάτιο αν και μεγάλο δεν ήταν πολύ καλό. Δεν είχε κλιματισμό, αλλά δεν χρειαζόταν. Τουλάχιστο το πρώτο βράδυ έκανε τόση δροσιά που ήμασταν σκεπασμένοι καλά. Το κακό ήταν ότι δεν είχε ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο, αν και εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος που ήθελα να πέσω κατευθείαν για ύπνο.

 

[travelbreak]

Πέμπτη 9/1/2025 Πρώτη μέρα με βόλτες στο Σαν Σαλβαδόρ και στα πέριξ.

Μετά από τρεις τέσσερις ώρες ύπνο, σε κρεβάτι πια, ξύπνησα και θεωρώ ότι ήμουν αρκετά φρέσκος, μιας και είχα κοιμηθεί και στο αεροπλάνο όπως είπα.

Στις 5:00 το πρωί, φτιάξαμε τα καφεδάκια μας στο δωμάτιο με το ηλεκτρικό μπρίκι. Μάλιστα επειδή είχαν 110 Volt βράζει πιο αργά και έγιναν μια χαρά. Μετά ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή βόλτα. Το πρόγραμμα είχε βόλτες στα κεντρικά σημεία της πόλης. Τα είχα καταγράψει και με τα ονόματα αλλά και σε χάρτες και το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν σχετικά κοντά σε όλα αυτά, τα οποία βρίσκονται σε ακτίνα περίπου 2 km.

Στις 7 το πρωί ήμασταν στο δρόμο έξω από το ξενοδοχείο, παίρνοντας κατεύθυνση προς τα ανατολικά, με τα πόδια φυσικά. Να πω εδώ ότι το ξενοδοχείο ήταν αρκετά συμπαθητικό και είχε 7 με 8 δωμάτια. Οι άνθρωποι που έμεναν ήταν κυρίως νέοι και θύμιζε πολύ youth hostel. Δηλαδή είχε μία κοινόχρηστη κουζίνα, αρκετούς κοινόχρηστους χώρους για να κάθονται οι ένοικοι και να τρώνε ή να μιλούν μεταξύ τους. Υπήρχε επίσης ένας υπαίθριος χώρος. Είχε λίγα δωμάτια στο ισόγειο και άλλα τέσσερα στον πρώτο όροφο. Εμείς μέναμε στον επάνω όροφο.

Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης, περπατήσαμε περίπου 1,5 χλμ μέσα από δρόμους γεμάτους με μαγαζιά. Όμως ήταν ακόμα νωρίς και ελάχιστα από αυτά είχαν αρχίσει να ανοίγουν. Επισκεφθήκαμε τις βασικές πλατείες της πόλης και είδαμε απ’ έξω τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια και εσωτερικά μόνο τις εκκλησίες. Η πλατείες που επισκεφθήκαμε ήταν η εξής: Liberty Plaza, Morazan Plaza και Barrios Plaza. Εκεί ήταν πολύ σημαντικές εκκλησίες καθώς και μερικά άλλα κτίρια με πιο ενδιαφέρον το εθνικό παλάτι. Στο τελευταίο δεν μπήκαμε γιατί δεν μας ήρθε η ιδέα.

Στους επόμενους χάρτες φαίνονται τα μέρη στα οποία περιφερθήκαμε μερικές ώρες.

Όμως παραλείψαμε να πάμε στην εκκλησία El Rosario. Ευτυχώς το μεσημέρι με το αυτοκίνητο περάσαμε από κει κοντά και την αναγνωρίσαμε, οπότε κάναμε μία στάση για να τη δούμε και είχε σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον. Σε σχήμα μοιάζει με ένα τεράστιο μισοφέγγαρο με διάμετρο ας πούμε 80 μέτρα και ύψος άλλα 40. Όμως το ενδιαφέρον ήταν ότι οι απεικονίσεις και τα αγάλματα που είχε μέσα ήταν πολύ ιδιαίτερα. Επίσης να πω για τα πάρκινγκ στο Σαν Σαλβαδόρ ότι όλα κοστίζουν ένα δολάριο και έχει πολλά. Σε μερικά, τα πιο ακριβά της πόλης, δίνεις 1 δολάριο για κάθε ώρα. Στα περισσότερα δίνεις ένα δολάριο γιατί ξέρουν ότι δεν θα παρκάρεις περισσότερο από λίγες ώρες. Έτσι δεν μας ένοιαζε να δίνουμε το δολάριο αυτό.​

Μπήκαμε το πρωί και σε μερικές καλούτσικες αγορές και ψωνίσαμε μερικά φθηνά σουβενίρ. Μετά από τρεις ώρες αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, που φτάσαμε στις 10:30 και η καταγραφή των βημάτων του τηλεφώνου μου είχε γράψει σχεδόν 12.000 βήματα, δηλαδή 7 km. Αυτό μας κούρασε και γι’ αυτό αποφασίσαμε να καθίσουμε στο δωμάτιο λίγες ώρες, για την ακρίβεια δύο, να ξεκουραστούμε. Ταυτόχρονα κοιτάξαμε λίγο για το τι θα κάναμε μετά το μεσημέρι και για τη συνέχεια της ημέρας. Αποφασίσαμε να μην περπατήσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση που είχαμε πάρει το πρωί (όπως ήταν το αρχικό μας πλάνο), αλλά να πάρουμε το αυτοκίνητο για να δούμε κάποια σημεία κοντά στο Σαν Σαλβαδόρ.

Πρώτο προορισμό που βάλαμε ήταν η λίμνη Ilopango, Ιλοπάγκο. Φύγαμε λίγο μετά τις 12 και κάναμε σχεδόν μία ώρα για να φτάσουμε. Πραγματικά ήταν ένα πολύ όμορφο τοπίο. Σταματήσαμε σε δυο-τρία σημεία για φωτογραφίες. Το ένα ήταν κάτω στο νερό όπου κάναμε και μία μικρή βόλτα σε ένα χωριό και το άλλο ήταν από λίγο πιο ψηλά για να δούμε τη λίμνη από εκεί. Η οδήγηση ήταν αρκετά εύκολη γιατί οδηγούν πολύ προσεκτικά. Ιδιαιτέρως τηρούν με ευλάβεια τα όρια ταχύτητας. Όμως δεν δίνουν ιδιαίτερη προτεραιότητα στους πεζούς ακόμα και στις διαβάσεις και επίσης σπάνια ανάβουν το φλας.

Φεύγοντας από αυτή τη λίμνη βάλαμε προορισμό στον πλοηγό μας το Puerta del Diablo. Βρίσκεται κοντά στην πόλη και ήταν ένα μέρος που πηγαίνει πολύς κόσμος για να δει τη θέα από ψηλά, πάνω από κάποιους τεράστιους βράχους, προς τις κοιλάδες που τους περιβάλλουν. Από κει πάνω φαίνεται και το υπέροχο χωριό Panchomalco.

Κι εδώ το χωριό:

Κοντά στο χωριό υπήρχαν αυτά τα κατασκευάσματα:

Εκεί πήγαμε αμέσως μετά. Παρκάραμε εύκολα και κάναμε βόλτα χωριό. Εκτός από τις γραφικές εικόνες με τους ντόπιους και τα μαγαζιά τους είχε πολύ ενδιαφέρον η εκκλησία του χωριού. Ειδικά το εσωτερικό της ήταν πολύ διαφορετικό από όσα είχαμε δει ως τώρα.

​

Τελευταίος μας προορισμός ήταν ο Mirador Municipal Jose Antonio. Από εκεί υποτίθεται θα βλέπαμε το San Salvador. Και λέω υποτίθεται γιατί τελικά με τα δέντρα που είχε και τα καλώδια από τους στύλους του ρεύματος δεν ήταν εύκολο να δεις την πόλη.

Επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο μας όταν πλέον είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι. Δηλαδή κάπου στις 6 και κάτι. Ψάξαμε να βρούμε κάποιο μαγαζί για να αγοράσουμε φαγώσιμα και μπύρες αλλά δυστυχώς αυτό στο Σαν Σαλβαδόρ ήταν μία δύσκολη δουλειά. Μόνο μικρά μαγαζάκια βρίσκαμε και φυσικά διάφορα εστιατόρια και μαγαζιά γρήγορου φαγητού. Ευτυχώς όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η κοπέλα που μας υποδέχτηκε ήξερε ένα σουπερμάρκετ της προκοπής κοντά μας και σε 5 λεπτά είχαμε πάει με το αυτοκίνητο και ψωνίσαμε διάφορα φαγώσιμα.

Κάπως έτσι εξαντλήσαμε το κομμάτι του Σαν Σαλβαδόρ και των γύρω περιοχών που είχαμε βάλει στο πρόγραμμα. Αν και την επομένη είχαμε σκοπό να πάμε στα δυτικά της πόλης αποφασίσαμε να κάνουμε μόνο μία στάση και να συνεχίσουμε το πρωί πολύ νωρίς για την πόλη Santa Ana που θα μείνουμε για 4 βράδια. Φυσικά στη διαδρομή είχαμε σκοπό να δούμε διάφορα ενδιαφέροντα.

 

[varioAthens]

Βρηκα τη νεα καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε! Μα τι ωραιο ταξιδι! Στο μεταξυ εγω ακομα οταν ακουω Ελ Σαλβαδορ σκεφτομαι αυτο:

 

[travelbreak]

Βρηκα τη νεα καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε! Μα τι ωραιο ταξιδι! Στο μεταξυ εγω ακομα οταν ακουω Ελ Σαλβαδορ σκεφτομαι αυτο: View attachment 487884

Προφανώς είναι οι φυλακισμένοι που η απουσία τους από τους δρόμους της χώρας έκανε ωραίο και ασφαλές το ταξίδι μας!

 

[varioAthens]

Προφανώς είναι οι φυλακισμένοι που η απουσία τους από τους δρόμους της χώρας έκανε ωραίο και ασφαλές το ταξίδι μας!

Αυτο λεω… στερεοτυπικα εντελως εχω συνδεσει το Ελ Σαλβαδορ με συμμοριες, φονους, εγκληματικοτητα και γι’αυτο διαβαζω με ενδιαφερον την ιστορια σου!
Αυτη η Ντινα δε μεγαλο αλανι… απο Πακισταν σε Ελ Σαλβαδορ… τα σεβη μου!

 

[travelbreak]

Αυτη η Ντινα δε μεγαλο αλανι… απο Πακισταν σε Ελ Σαλβαδορ… τα σεβη μου!

Η Ντίνα δίπλα μου γέλασε πολύ με αυτό. Σε ευχαριστεί ιδιαιτέρως.
Όμως άλλος περνά τις αγωνίες της οργάνωσης των ταξιδιών μας!

 

[go2dbeach]

Βρηκα τη νεα καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε! Μα τι ωραιο ταξιδι! Στο μεταξυ εγω ακομα οταν ακουω Ελ Σαλβαδορ σκεφτομαι αυτο: View attachment 487884

Τα παιδιά τα μπουζουριάσανε ελπίζω για πάντα!
Κι εγώ απολαμβάνω την ιστορία! Ευχαριστώ που με ταξιδεύετε στην αγαπημένη μου περιοχή

 

[travelbreak]

Τα παιδιά τα μπουζουριάσανε ελπίζω για πάντα!

Πάντως εμείς τέτοιους τύπους με τατουάζ, δεν είδαμε καθόλου να κυκλοφορούν στη χώρα. Μάλλον θα έχουν κρυφτεί καλά για να μην τους πιάσουν. Ωστόσο εμείς απολαύσαμε το ταξίδι μας.
Είμαι βέβαια σίγουρος ότι σε αυτές τις φυλακές θα έχουν μπει και κάποιοι που θα έπρεπε, ίσως, να μην είναι καν σε φυλακή. Είναι λεπτό το ζήτημα αλλά στην ουσία ισχύει αυτό που είπε ο πρόεδρός τους: προς χάριν των πολλών ήσυχων ανθρώπων της χώρας, θα μπουν φυλακή όλοι που είναι παράνομοι.
Τώρα, αν αυτός ο πρόεδρος έχει ξεπουλήσει τη χώρα στους αμερικάνους, και οπουδήποτε αλλού, είναι ένα θέμα που δεν θέλω να το συζητάμε εδώ.

 

[varioAthens]

Πάντως εμείς τέτοιους τύπους με τατουάζ, δεν είδαμε καθόλου να κυκλοφορούν στη χώρα. Μάλλον θα έχουν κρυφτεί καλά για να μην τους πιάσουν. Ωστόσο εμείς απολαύσαμε το ταξίδι μας.
Είμαι βέβαια σίγουρος ότι σε αυτές τις φυλακές θα έχουν μπει και κάποιοι που θα έπρεπε, ίσως, να μην είναι καν σε φυλακή. Είναι λεπτό το ζήτημα αλλά στην ουσία ισχύει αυτό που είπε ο πρόεδρός τους: προς χάριν των πολλών ήσυχων ανθρώπων της χώρας, θα μπουν φυλακή όλοι που είναι παράνομοι.
Τώρα, αν αυτός ο πρόεδρος έχει ξεπουλήσει τη χώρα στους αμερικάνους, και οπουδήποτε αλλού, είναι ένα θέμα που δεν θέλω να το συζητάμε εδώ.

Σε ενα ξενο φορουμ διαβαζα οτι συχνα και τουριστας να εισαι σε σταματανε αστυνομικοι για ελεγχο των τατουαζ σου να δουν αν υπαρχει συναφεια με συγκεκριμενα τατουαζ συμμοριων

 

[Hayate]

Έπος διαβάζουμε πάλι ..!!

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ένα tour σε αυτές τις χώρες είναι στα άμεσα σχέδιά μου....Θα υπάρξουν ερωτήσεις σίγουρα

Η έκπληξη προς το παρόν είναι ότι ο @travelbreak πήγαινε "αδιάβαστος" στον Καναδά..Εννοώ χωρίς ETA