travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.967
- Likes
- 17.260
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Γραφειοκρατικά προβλήματα στο Σαν Σαλβαδόρ
- 1η μέρα Σαν Σαλβαδόρ
- 1ο ηφαίστειο κ αρχαιολογικοί χώροι
- Επίσκεψη στο Κοπάν της Ονδούρας
- Λίμνη Coatepeque και αναζήτηση ηφαιστείου Santa Ana
- Ανάβαση στο ηφαίστειο Santa Ana
- Βόλτες στον Ruta de la Flores
- Αρχαιολογικός χώρος Cihuatan και βαρκάδα στη λίμνη Suchitlan
- Βόλτα στο Suchitoto
- Παραλίες στον Ειρηνικό κ ξανα στο Σαν Σαλβαδόρ
- Πτήση κ Άφιξη στη Νικαράγουα
- Λίμνη Apoyo κ άφιξη στη Γρανάδα
- Βαρκάδα στα Las Isletas de Granada κ βόλτα στη πόλη Μασάγια
- Επίσκεψη στο ηφαίστειο Masaya και στα Pueblos Blancos
- Συνέχεια στα Pueblos Blancos με ταυρομαχίες
- Ηφαίστειο Mombacho κ βραδινή βόλτα
- Νησί Ometepe
- San Carlos στα βάθη της χώρας
- Ποταμός San Juan κ επίσκεψη στο El Castillo
- Μέχρι την Matagalpa
- Ταλαιπωρία στους δρόμους της Νικαράγουα
- Ανάβαση κ Κατάβαση στο ηφαίστειο Cerro Negro
- Βόλτα στη Λεόν
- Ηφαίστειο Telica
- Παραλία Las Penitas στον Ειρηνικό και λίμνη Xolotlan
- Μανάγουα
- Η επιστροφή - μερικές σκέψεις
- Η επιστροφή - Άγχος σε αμερικάνικο έδαφος
- Επίλογος
- Videos
San Carlos: στα βάθη της χώρας
Μετά από 5 μέρες στη Γρανάδα ήρθε η ώρα να την αποχαιρετήσουμε. Ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και περίπου στις 7:00 ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο με προορισμό την πόλη San Carlos, η οποία βρισκόταν περίπου 250 χιλιόμετρα, τέσσερις ώρες χωρίς στάση, νότια της Γρανάδας και στο κάτω μέρος σχεδόν της λίμνης Νικαράγουα. Ο λόγος της επίσκεψης μας σε αυτό το μέρος ήταν για να δούμε το ποτάμι Σαν Χουάν και το παλιό φρούριο El Castillo. Το ποτάμι θα το βλέπαμε πηγαίνοντας για το φρούριο, αφού αυτό βρισκόταν χωμένο μέσα στη ζούγκλα στον ρου του ποταμού προς τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Στην πόλη αυτή δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο γιατί το booking.com έδινε μόνο ένα, το οποίο είχε δωμάτια μόνο με κοινόχρηστο μπάνιο, που εμείς δεν θέλαμε. Όμως το google έδινε στην πόλη αρκετά ξενοδοχεία, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε ιστοσελίδα. Το μόνο που πρότειναν ήταν να τους πάρεις τηλέφωνο για να κανονίσεις διαμονή. Επίσης κανένα από αυτά δεν έλεγε, ούτε στο facebook, εάν είχε δωμάτια με δικό τους μπάνιο. Δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία επικοινωνίας που συνήθως δεν είναι και κατατοπιστική. Έτσι δεν είχα κλείσει δωμάτιο και πίστευα ότι όταν φτάσω εκεί θα μπορούσα να βρω ξενοδοχείο σχετικά καλό και με δικό του μπάνιου.
Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς από τη Γρανάδα και μέχρι το San Carlos κάναμε μερικές στάσεις. Φυσικά καμία δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά όμως ήταν πολύ ωραίες. Οι πρώτες στάσεις έγιναν φεύγοντας από τη Γρανάδα και ευρισκόμενοι στις όχθες της λίμνης. Είχε πολύ ωραίες εικόνες γιατί όπως έχω ήδη πει η στάθμη της λίμνης ήταν στη μεγαλύτερη τιμή της και έτσι μπαίνει το νερό μέσα στα χωράφια και στις περιφράξεις. Σταματήσαμε μερικές φορές για να τραβήξουμε φωτογραφίες όπως επίσης και σε μία μεγάλη γέφυρα ενός ποταμού, με το περίεργο όνομα Τιπιτάπα. Αυτό το όνομα μας είχε κάνει εντύπωση προχθές που πίναμε τις μπύρες σε ένα μαγαζί, γιατί είχε ένα τραγούδι που έλεγε συνέχεια αυτή τη λέξη. Εμείς νομίζαμε ότι ήταν τυχαίες οι συλλαβές μέχρι που ψάχνοντας στο google κάτι για τη λίμνη Νικαράγουα ανακάλυψα ότι ήταν ένα ποτάμι που χύνεται μέσα σε αυτή τη λίμνη. Υπήρχε και δήμος εκεί με το ίδιο όνομα. Το τραγούδι το τραγουδά το μεξικάνικο συγκρότημα Los Karkik's:
Προχωρούσαμε κανονικά και λίγα χιλιόμετρα μετά την αναχώρησή μας θυμηθήκαμε ότι δεν είχαμε βάλει βενζίνη. Είχα σκοπό να βάλω το πρωί φεύγοντας αλλά το ξέχασα. Βέβαια είχαμε βενζίνη για να κάνουμε ακόμα 130 περίπου χιλιόμετρα. Όμως στην Νικαράγουα είσαι, δεν μπορείς να παίζεις με αυτά τα πράγματα. Βάζω το google και μου δείχνει ένα βενζινάδικο μπροστά στο δρόμο μας σε λίγα χιλιόμετρα. Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε μία τρύπα που ούτε καν έμοιαζε με βενζινάδικο και δεν ρίσκαρα να βάλω από τη βενζίνη που είχε. Είχε μερικά μπιτόνια σε ένα πάγκο για να σου δείξει ότι έχεις εξασφαλίσει καύσιμο!
Είδα ότι το επόμενο βενζινάδικο ήταν στην πόλη Juogalpa. Ήταν σε απόσταση περίπου 65 χιλιόμετρων από κει που βρισκόμασταν. Το trip του αυτοκινήτου έδειχνε ότι είχα ακόμα περίπου 115 χιλιόμετρα. Άρα είμασταν άνετοι. Την πόλη αυτή την είχα δει παλιότερα και ήξερα ότι ήταν μεγάλη και σίγουρα εκεί θα βρίσκαμε πολλά βενζινάδικα. Πράγματι στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε στη δεξιά μεριά του δρόμου γεμίσαμε το ρεζερβουάρ δίνοντας περίπου 50€. Έως εκείνη την ώρα είχαμε κάνει πάνω από 500 χλμ με το ρεζερβουάρ αυτό στην Νικαράγουα. Είπαμε, η βενζίνη στην Νικαράγουα ήταν πιο ακριβή απ’ ό,τι στο Salvador, αφού πλήρωσα περίπου 50 κόρδοβες το λίτρο. Αυτό σημαίνει 1,35€ το λίτρο. Πάλι καλά.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας ο οποίος ήταν πολύ καλός μόνο που σε αρκετά σημεία είχε κάποιες μικρές τρύπες που ήταν σίγουρα επικίνδυνες να σου σκίσουν το λάστιχο εάν έπεφτες μέσα με ταχύτητα. Πολλές ήταν περίπου μισό μέτρο και δεν ήταν δύσκολο να τις αποφεύγω, αρκεί να μην έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα. Γενικά ο δρόμος δεν είχε κίνηση και σε κάποια φάση που μας σταμάτησαν κάποιοι τροχονόμοι, μόλις είδαν ότι ήμασταν τουρίστες μας είπαν να φύγουμε χωρίς να μας ελέγξουν. Επειδή θα φτάναμε νωρίς στο Σαν Κάρλος αποφασίσαμε να κάνουμε μία παράκαμψη για να δούμε ένα παραλίμνιο χωριό που το όνομα του ήταν San Miguelito. Μας άρεσε πάρα πολύ, ειδικά η παραλία του, που πάλι λόγω της στάθμης του νερού, που ήταν αρκετά υψηλή, έδινε όμορφες εικόνες. Και το χωριό όμως γενικότερα είχε κάποιο ενδιαφέρον, γι’ αυτό και κάναμε βόλτα περίπου μισή ώρα. Μάλιστα αποφασίσαμε να κάνουμε και την επόμενη παράκαμψη προς ένα άλλο χωριό, αλλά δυστυχώς είχε χωματόδρομο και δεν το τολμήσαμε.
Στον επόμενο πρώτο χάρτη φαίνεται η περιοχή που κινηθήκαμε και το χωριό San Miguelito που επισκεφτήκαμε. Επίσης φαίνεται ότι πολύ κοντά στη λίμνη ήταν τα σύνορα με την Κόστα Ρίκα. Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή που κάναμε καθώς και το σημείο που βρισκόταν το El Castillo, που πήγαμε με βάρκα την άλλη μέρα.
Φτάσαμε στην πόλη Σαν Κάρλος περίπου στις 2:30 και κατευθύνθηκα σε ένα ξενοδοχείο που είχα βρει στο google. Το όνομα του ήταν Grand Lago. Στη ρεσεψιόν ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος μας είπε (σε άπταιστα ισπανικά) ότι είχε δωμάτια και μας τα έδειξε στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στο ισόγειο ήταν πιο μεγάλα αλλά προτιμήσαμε τον όροφο γιατί θα είχαμε θέα τη λίμνη. Το κόστος ήταν 36 δολάρια τη βραδιά και φυσικά είχε δικό του μπάνιο (με τρεχούμενο νερό, όχι με θερμικές παρεμβάσεις, που αλλοιώνουν την ποιότητά του!) και πάρκιν για το αυτοκίνητο. Δεν θέλαμε κάτι παραπάνω. Το πρόβλημα ήταν ότι στο χωριό μας είπε ότι δεν υπήρχε ρεύμα πριν τις 17:30 το απόγευμα. Τελικά το ρεύμα ήρθε λίγο μετά τις 16:00. Αυτός είχε κάποια φωτοβολταϊκά μόνο για τα φώτα. Τον πλήρωσα τα 72 δολάρια, και όπως συνηθίζουν εδώ τα ρέστα τα δίνουν σε κόρδοβες, που είναι το παραδοσιακό τους νόμισμα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα σε αυτό γιατί όταν χρειαστεί μπορώ να χρησιμοποιήσω τις κόρδοβες που έχω στην τσέπη μου. Μέσα στο μεσημέρι δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε γιατί έκανε και ζέστη οπότε μείναμε στο δωμάτιο για αρκετή ώρα. Ευτυχώς είχα internet στο τηλέφωνο και μπορούμε και χαζολογάμε λίγο.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν πολύ κοντά στη θάλασσα και στο λιμάνι που βγαίνουν οι βάρκες με τα ψάρια. Έτσι το απόγευμα που βγήκαμε βόλτα είδαμε έναν τύπο να καθαρίζει κάτι ψάρια αλλά την επομένη το πρωί είδαμε πολλούς να πουλάνε τα ψάρια που είχαν μόλις φέρει από τη λίμνη. Αρκετά από αυτά ήταν ζωντανά αφού κουνιούνταν. Αν και το ξενοδοχείο ήταν δίπλα στη θάλασσα η θεά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλύτερη, γιατί υπήρχαν διάφορα δέντρα που εμποδίζουν να δούμε στο βάθος πολλά πράγματα. Πάντως βρισκόταν σε πολύ καλό σημείο και τρία λεπτά με τα πόδια από το χώρο που ήταν οι παιδικές χαρές, η κεντρική πλατεία και τα καλά μαγαζιά της πόλης.
Στη βόλτα που κάναμε μετά τις 16:30 δεν είχαμε και πολλά να δούμε πέρα από το λιμάνι. Δυστυχώς η χώρα ήταν φτωχή και τα χωριά όπως και οι πόλεις είχαν μεγάλη ακαθαρσία. Στη βόλτα μας βλέπαμε αρκετά μαγαζιά που είχαν μουσική και κάποια γενική φασαρία και πιστεύαμε ότι το βράδυ θα είχαν κόσμο. Τα μαγαζιά τα βλέπαμε κοιτώντας προς τα πάνω (από τη μεριά του νερού της λίμνης) γιατί ένα μεγάλο μέρος της πόλης ήταν χτισμένο πάνω σε ένα μικρό λόφο. Το λιμάνι που υπήρχε εξυπηρετεί τις μεταφορές του κόσμου και των εμπορευμάτων στο ποτάμι. Είχε μεγάλη επιτήρηση και δεν ήταν εύκολο να μπεις χωρίς λόγο, ειδικά το απόγευμα που είχε κλείσει. Οι βάρκες που ψαρεύουν δεν είχαν κάποιο λιμάνι για να δένουν, αλλά ο κάθε ψαράς είχε τη βάρκα του όπου τον βολέψει, αλλά άσχετα με το λιμάνι.
Κάναμε βόλτα και στην αγορά η οποία είχε διάφορα πράγματα αλλά κανένα ενδιαφέρον. Στους δρόμους έτρεχαν διάφορα βρώμικα νερά και πολλά σκουπίδια, αν και υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι για να καθαρίζουν. Γενικά πάντως υπήρχαν συνεργεία που καθαρίζουν και ειδικά στους δρόμους της υπαίθρου. Ακόμα και στους αυτοκινητόδρομους βλέπεις δεξιά και αριστερά να είναι καθαρισμένα τα χόρτα. Μάλιστα όταν πηγαίνανε στο χωριό San Miguelito, στο δρόμο είδαμε ένα συνεργείο τουλάχιστο 15 ατόμων να καθαρίζουν πλάι στους δρόμους τα χόρτα σε μία απόσταση περίπου 10 μέτρων από το δρόμο. Μετά υπήρχαν συνήθως περιφράξεις για να μη φεύγουν τα ζώα. Από τα άτομα αυτά τουλάχιστο τα 7 είχαν μηχάνημα του έκοβε τα χόρτα. Οι υπόλοιποι μισοί έκαναν άλλες δουλειές.
Μετά τη βόλτα που κάναμε στην πόλη, και όταν είχε ξεκινήσει να βραδιάζει, αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου και ανάλογα με την κατάσταση του μαγαζιού θα αποφασίζαμε αν θα τρώγαμε ή αν θα πίναμε απλώς μία μπύρα. Είδαμε ένα πολύ ωραίο μαγαζί που είχε και κόσμο και ανεβήκαμε ένα όροφο και καθίσαμε. Όταν όμως είδαμε τον κατάλογο δεν υπήρχε τίποτα φθηνό εκτός από τις μπύρες. Μιλάμε ότι το πιο φθηνό πιάτο έκανε κάπου 15 δολάρια. Φυσικό ήταν, αφού το μαγαζί λεγόταν Queen Lobster. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν το κάθε φαγητό, αλλά δεν με ενδιέφερε άλλωστε με τέτοιες τιμές. Την άλλη μέρα είδαμε ένα αυτοκίνητο να ξεφορτώνει σε αυτό το μαγαζί κάτι τεράστια ψάρια και όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι έρχονται από τη θάλασσα και όχι από τη λίμνη που ήταν δίπλα. Φαίνεται στη λίμνη δεν βγάζουν τόσο μεγάλα ψάρια. Άλλωστε είδαμε αυτά τα μικρά που πιάνουν οι ψαράδες. Εκεί ήπιαμε τρεις μικρές μπύρες και ήταν μία χαρά. Η αλήθεια ήταν ότι το περιβάλλον ήταν πολύ ωραίο. Οι γκαρσόνες δεν ήταν πολύ ευγενικές, αλλά μας έφεραν τις μπύρες μας παγωμένες και πληρώσαμε 165 κόρδοβες συν το φιλοδώρημα. Πολύ φθηνά δηλαδή για τόσο ακριβό μαγαζί.
Θέλαμε να ξυπνήσουμε νωρίς γιατί ο σκοπός που ήρθαμε στο Σαν Κάρλος δεν ήταν απλώς για να δούμε το μέρος, αλλά για να απολαύσουμε βόλτα στο ποτάμι San Juan. Απώτερος επίσης σκοπός ήταν η επίσκεψη στο μικρό παλιό φρούριο El Castillo πού βρισκόταν αρκετά μέσα στο ποτάμι. Τα έχω πει αυτά. Στη βόλτα που κάνανε τα απόγευμα περάσαμε από το λιμάνι για να δούμε τι γίνεται με τα εισιτήρια για να πάμε εκεί την άλλη μέρα. Μας είπαν ότι για να είμαστε σίγουροι πρέπει να έρθουμε από τις 6:00 το πρωί ή έστω μέχρι τις 7:00 για να βρούμε εισιτήριο με το πλοιάριο των 08:00. Οι βάρκες του πηγαίνουν δεν είναι πολύ μεγάλες. Η συνεννοήσεις στο λιμάνι έγιναν πολύ δύσκολα, γιατί οι ερωτήσεις που κάναμε τους μπέρδευαν. Είχαν λίγο περίεργα συστήματα σε σχέση με την αγορά των εισιτηρίων. Η ουσία ήταν ότι εγώ το πρωί στις 6:00 ήμουν στο εκδοτήριο των εισιτηρίων για να είμαι σίγουρος ότι θα πάρουμε τη βάρκα την ώρα που τη θέλαμε.
Μετά από 5 μέρες στη Γρανάδα ήρθε η ώρα να την αποχαιρετήσουμε. Ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και περίπου στις 7:00 ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο με προορισμό την πόλη San Carlos, η οποία βρισκόταν περίπου 250 χιλιόμετρα, τέσσερις ώρες χωρίς στάση, νότια της Γρανάδας και στο κάτω μέρος σχεδόν της λίμνης Νικαράγουα. Ο λόγος της επίσκεψης μας σε αυτό το μέρος ήταν για να δούμε το ποτάμι Σαν Χουάν και το παλιό φρούριο El Castillo. Το ποτάμι θα το βλέπαμε πηγαίνοντας για το φρούριο, αφού αυτό βρισκόταν χωμένο μέσα στη ζούγκλα στον ρου του ποταμού προς τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Στην πόλη αυτή δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο γιατί το booking.com έδινε μόνο ένα, το οποίο είχε δωμάτια μόνο με κοινόχρηστο μπάνιο, που εμείς δεν θέλαμε. Όμως το google έδινε στην πόλη αρκετά ξενοδοχεία, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε ιστοσελίδα. Το μόνο που πρότειναν ήταν να τους πάρεις τηλέφωνο για να κανονίσεις διαμονή. Επίσης κανένα από αυτά δεν έλεγε, ούτε στο facebook, εάν είχε δωμάτια με δικό τους μπάνιο. Δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία επικοινωνίας που συνήθως δεν είναι και κατατοπιστική. Έτσι δεν είχα κλείσει δωμάτιο και πίστευα ότι όταν φτάσω εκεί θα μπορούσα να βρω ξενοδοχείο σχετικά καλό και με δικό του μπάνιου.
Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς από τη Γρανάδα και μέχρι το San Carlos κάναμε μερικές στάσεις. Φυσικά καμία δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά όμως ήταν πολύ ωραίες. Οι πρώτες στάσεις έγιναν φεύγοντας από τη Γρανάδα και ευρισκόμενοι στις όχθες της λίμνης. Είχε πολύ ωραίες εικόνες γιατί όπως έχω ήδη πει η στάθμη της λίμνης ήταν στη μεγαλύτερη τιμή της και έτσι μπαίνει το νερό μέσα στα χωράφια και στις περιφράξεις. Σταματήσαμε μερικές φορές για να τραβήξουμε φωτογραφίες όπως επίσης και σε μία μεγάλη γέφυρα ενός ποταμού, με το περίεργο όνομα Τιπιτάπα. Αυτό το όνομα μας είχε κάνει εντύπωση προχθές που πίναμε τις μπύρες σε ένα μαγαζί, γιατί είχε ένα τραγούδι που έλεγε συνέχεια αυτή τη λέξη. Εμείς νομίζαμε ότι ήταν τυχαίες οι συλλαβές μέχρι που ψάχνοντας στο google κάτι για τη λίμνη Νικαράγουα ανακάλυψα ότι ήταν ένα ποτάμι που χύνεται μέσα σε αυτή τη λίμνη. Υπήρχε και δήμος εκεί με το ίδιο όνομα. Το τραγούδι το τραγουδά το μεξικάνικο συγκρότημα Los Karkik's:
Προχωρούσαμε κανονικά και λίγα χιλιόμετρα μετά την αναχώρησή μας θυμηθήκαμε ότι δεν είχαμε βάλει βενζίνη. Είχα σκοπό να βάλω το πρωί φεύγοντας αλλά το ξέχασα. Βέβαια είχαμε βενζίνη για να κάνουμε ακόμα 130 περίπου χιλιόμετρα. Όμως στην Νικαράγουα είσαι, δεν μπορείς να παίζεις με αυτά τα πράγματα. Βάζω το google και μου δείχνει ένα βενζινάδικο μπροστά στο δρόμο μας σε λίγα χιλιόμετρα. Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε μία τρύπα που ούτε καν έμοιαζε με βενζινάδικο και δεν ρίσκαρα να βάλω από τη βενζίνη που είχε. Είχε μερικά μπιτόνια σε ένα πάγκο για να σου δείξει ότι έχεις εξασφαλίσει καύσιμο!
Είδα ότι το επόμενο βενζινάδικο ήταν στην πόλη Juogalpa. Ήταν σε απόσταση περίπου 65 χιλιόμετρων από κει που βρισκόμασταν. Το trip του αυτοκινήτου έδειχνε ότι είχα ακόμα περίπου 115 χιλιόμετρα. Άρα είμασταν άνετοι. Την πόλη αυτή την είχα δει παλιότερα και ήξερα ότι ήταν μεγάλη και σίγουρα εκεί θα βρίσκαμε πολλά βενζινάδικα. Πράγματι στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε στη δεξιά μεριά του δρόμου γεμίσαμε το ρεζερβουάρ δίνοντας περίπου 50€. Έως εκείνη την ώρα είχαμε κάνει πάνω από 500 χλμ με το ρεζερβουάρ αυτό στην Νικαράγουα. Είπαμε, η βενζίνη στην Νικαράγουα ήταν πιο ακριβή απ’ ό,τι στο Salvador, αφού πλήρωσα περίπου 50 κόρδοβες το λίτρο. Αυτό σημαίνει 1,35€ το λίτρο. Πάλι καλά.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας ο οποίος ήταν πολύ καλός μόνο που σε αρκετά σημεία είχε κάποιες μικρές τρύπες που ήταν σίγουρα επικίνδυνες να σου σκίσουν το λάστιχο εάν έπεφτες μέσα με ταχύτητα. Πολλές ήταν περίπου μισό μέτρο και δεν ήταν δύσκολο να τις αποφεύγω, αρκεί να μην έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα. Γενικά ο δρόμος δεν είχε κίνηση και σε κάποια φάση που μας σταμάτησαν κάποιοι τροχονόμοι, μόλις είδαν ότι ήμασταν τουρίστες μας είπαν να φύγουμε χωρίς να μας ελέγξουν. Επειδή θα φτάναμε νωρίς στο Σαν Κάρλος αποφασίσαμε να κάνουμε μία παράκαμψη για να δούμε ένα παραλίμνιο χωριό που το όνομα του ήταν San Miguelito. Μας άρεσε πάρα πολύ, ειδικά η παραλία του, που πάλι λόγω της στάθμης του νερού, που ήταν αρκετά υψηλή, έδινε όμορφες εικόνες. Και το χωριό όμως γενικότερα είχε κάποιο ενδιαφέρον, γι’ αυτό και κάναμε βόλτα περίπου μισή ώρα. Μάλιστα αποφασίσαμε να κάνουμε και την επόμενη παράκαμψη προς ένα άλλο χωριό, αλλά δυστυχώς είχε χωματόδρομο και δεν το τολμήσαμε.
Στον επόμενο πρώτο χάρτη φαίνεται η περιοχή που κινηθήκαμε και το χωριό San Miguelito που επισκεφτήκαμε. Επίσης φαίνεται ότι πολύ κοντά στη λίμνη ήταν τα σύνορα με την Κόστα Ρίκα. Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή που κάναμε καθώς και το σημείο που βρισκόταν το El Castillo, που πήγαμε με βάρκα την άλλη μέρα.
Φτάσαμε στην πόλη Σαν Κάρλος περίπου στις 2:30 και κατευθύνθηκα σε ένα ξενοδοχείο που είχα βρει στο google. Το όνομα του ήταν Grand Lago. Στη ρεσεψιόν ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος μας είπε (σε άπταιστα ισπανικά) ότι είχε δωμάτια και μας τα έδειξε στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στο ισόγειο ήταν πιο μεγάλα αλλά προτιμήσαμε τον όροφο γιατί θα είχαμε θέα τη λίμνη. Το κόστος ήταν 36 δολάρια τη βραδιά και φυσικά είχε δικό του μπάνιο (με τρεχούμενο νερό, όχι με θερμικές παρεμβάσεις, που αλλοιώνουν την ποιότητά του!) και πάρκιν για το αυτοκίνητο. Δεν θέλαμε κάτι παραπάνω. Το πρόβλημα ήταν ότι στο χωριό μας είπε ότι δεν υπήρχε ρεύμα πριν τις 17:30 το απόγευμα. Τελικά το ρεύμα ήρθε λίγο μετά τις 16:00. Αυτός είχε κάποια φωτοβολταϊκά μόνο για τα φώτα. Τον πλήρωσα τα 72 δολάρια, και όπως συνηθίζουν εδώ τα ρέστα τα δίνουν σε κόρδοβες, που είναι το παραδοσιακό τους νόμισμα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα σε αυτό γιατί όταν χρειαστεί μπορώ να χρησιμοποιήσω τις κόρδοβες που έχω στην τσέπη μου. Μέσα στο μεσημέρι δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε γιατί έκανε και ζέστη οπότε μείναμε στο δωμάτιο για αρκετή ώρα. Ευτυχώς είχα internet στο τηλέφωνο και μπορούμε και χαζολογάμε λίγο.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν πολύ κοντά στη θάλασσα και στο λιμάνι που βγαίνουν οι βάρκες με τα ψάρια. Έτσι το απόγευμα που βγήκαμε βόλτα είδαμε έναν τύπο να καθαρίζει κάτι ψάρια αλλά την επομένη το πρωί είδαμε πολλούς να πουλάνε τα ψάρια που είχαν μόλις φέρει από τη λίμνη. Αρκετά από αυτά ήταν ζωντανά αφού κουνιούνταν. Αν και το ξενοδοχείο ήταν δίπλα στη θάλασσα η θεά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλύτερη, γιατί υπήρχαν διάφορα δέντρα που εμποδίζουν να δούμε στο βάθος πολλά πράγματα. Πάντως βρισκόταν σε πολύ καλό σημείο και τρία λεπτά με τα πόδια από το χώρο που ήταν οι παιδικές χαρές, η κεντρική πλατεία και τα καλά μαγαζιά της πόλης.
Στη βόλτα που κάναμε μετά τις 16:30 δεν είχαμε και πολλά να δούμε πέρα από το λιμάνι. Δυστυχώς η χώρα ήταν φτωχή και τα χωριά όπως και οι πόλεις είχαν μεγάλη ακαθαρσία. Στη βόλτα μας βλέπαμε αρκετά μαγαζιά που είχαν μουσική και κάποια γενική φασαρία και πιστεύαμε ότι το βράδυ θα είχαν κόσμο. Τα μαγαζιά τα βλέπαμε κοιτώντας προς τα πάνω (από τη μεριά του νερού της λίμνης) γιατί ένα μεγάλο μέρος της πόλης ήταν χτισμένο πάνω σε ένα μικρό λόφο. Το λιμάνι που υπήρχε εξυπηρετεί τις μεταφορές του κόσμου και των εμπορευμάτων στο ποτάμι. Είχε μεγάλη επιτήρηση και δεν ήταν εύκολο να μπεις χωρίς λόγο, ειδικά το απόγευμα που είχε κλείσει. Οι βάρκες που ψαρεύουν δεν είχαν κάποιο λιμάνι για να δένουν, αλλά ο κάθε ψαράς είχε τη βάρκα του όπου τον βολέψει, αλλά άσχετα με το λιμάνι.
Κάναμε βόλτα και στην αγορά η οποία είχε διάφορα πράγματα αλλά κανένα ενδιαφέρον. Στους δρόμους έτρεχαν διάφορα βρώμικα νερά και πολλά σκουπίδια, αν και υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι για να καθαρίζουν. Γενικά πάντως υπήρχαν συνεργεία που καθαρίζουν και ειδικά στους δρόμους της υπαίθρου. Ακόμα και στους αυτοκινητόδρομους βλέπεις δεξιά και αριστερά να είναι καθαρισμένα τα χόρτα. Μάλιστα όταν πηγαίνανε στο χωριό San Miguelito, στο δρόμο είδαμε ένα συνεργείο τουλάχιστο 15 ατόμων να καθαρίζουν πλάι στους δρόμους τα χόρτα σε μία απόσταση περίπου 10 μέτρων από το δρόμο. Μετά υπήρχαν συνήθως περιφράξεις για να μη φεύγουν τα ζώα. Από τα άτομα αυτά τουλάχιστο τα 7 είχαν μηχάνημα του έκοβε τα χόρτα. Οι υπόλοιποι μισοί έκαναν άλλες δουλειές.
Μετά τη βόλτα που κάναμε στην πόλη, και όταν είχε ξεκινήσει να βραδιάζει, αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου και ανάλογα με την κατάσταση του μαγαζιού θα αποφασίζαμε αν θα τρώγαμε ή αν θα πίναμε απλώς μία μπύρα. Είδαμε ένα πολύ ωραίο μαγαζί που είχε και κόσμο και ανεβήκαμε ένα όροφο και καθίσαμε. Όταν όμως είδαμε τον κατάλογο δεν υπήρχε τίποτα φθηνό εκτός από τις μπύρες. Μιλάμε ότι το πιο φθηνό πιάτο έκανε κάπου 15 δολάρια. Φυσικό ήταν, αφού το μαγαζί λεγόταν Queen Lobster. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν το κάθε φαγητό, αλλά δεν με ενδιέφερε άλλωστε με τέτοιες τιμές. Την άλλη μέρα είδαμε ένα αυτοκίνητο να ξεφορτώνει σε αυτό το μαγαζί κάτι τεράστια ψάρια και όταν ρωτήσαμε μας είπαν ότι έρχονται από τη θάλασσα και όχι από τη λίμνη που ήταν δίπλα. Φαίνεται στη λίμνη δεν βγάζουν τόσο μεγάλα ψάρια. Άλλωστε είδαμε αυτά τα μικρά που πιάνουν οι ψαράδες. Εκεί ήπιαμε τρεις μικρές μπύρες και ήταν μία χαρά. Η αλήθεια ήταν ότι το περιβάλλον ήταν πολύ ωραίο. Οι γκαρσόνες δεν ήταν πολύ ευγενικές, αλλά μας έφεραν τις μπύρες μας παγωμένες και πληρώσαμε 165 κόρδοβες συν το φιλοδώρημα. Πολύ φθηνά δηλαδή για τόσο ακριβό μαγαζί.
Θέλαμε να ξυπνήσουμε νωρίς γιατί ο σκοπός που ήρθαμε στο Σαν Κάρλος δεν ήταν απλώς για να δούμε το μέρος, αλλά για να απολαύσουμε βόλτα στο ποτάμι San Juan. Απώτερος επίσης σκοπός ήταν η επίσκεψη στο μικρό παλιό φρούριο El Castillo πού βρισκόταν αρκετά μέσα στο ποτάμι. Τα έχω πει αυτά. Στη βόλτα που κάνανε τα απόγευμα περάσαμε από το λιμάνι για να δούμε τι γίνεται με τα εισιτήρια για να πάμε εκεί την άλλη μέρα. Μας είπαν ότι για να είμαστε σίγουροι πρέπει να έρθουμε από τις 6:00 το πρωί ή έστω μέχρι τις 7:00 για να βρούμε εισιτήριο με το πλοιάριο των 08:00. Οι βάρκες του πηγαίνουν δεν είναι πολύ μεγάλες. Η συνεννοήσεις στο λιμάνι έγιναν πολύ δύσκολα, γιατί οι ερωτήσεις που κάναμε τους μπέρδευαν. Είχαν λίγο περίεργα συστήματα σε σχέση με την αγορά των εισιτηρίων. Η ουσία ήταν ότι εγώ το πρωί στις 6:00 ήμουν στο εκδοτήριο των εισιτηρίων για να είμαι σίγουρος ότι θα πάρουμε τη βάρκα την ώρα που τη θέλαμε.
Last edited by a moderator:
