travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.967
- Likes
- 17.260
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Γραφειοκρατικά προβλήματα στο Σαν Σαλβαδόρ
- 1η μέρα Σαν Σαλβαδόρ
- 1ο ηφαίστειο κ αρχαιολογικοί χώροι
- Επίσκεψη στο Κοπάν της Ονδούρας
- Λίμνη Coatepeque και αναζήτηση ηφαιστείου Santa Ana
- Ανάβαση στο ηφαίστειο Santa Ana
- Βόλτες στον Ruta de la Flores
- Αρχαιολογικός χώρος Cihuatan και βαρκάδα στη λίμνη Suchitlan
- Βόλτα στο Suchitoto
- Παραλίες στον Ειρηνικό κ ξανα στο Σαν Σαλβαδόρ
- Πτήση κ Άφιξη στη Νικαράγουα
- Λίμνη Apoyo κ άφιξη στη Γρανάδα
- Βαρκάδα στα Las Isletas de Granada κ βόλτα στη πόλη Μασάγια
- Επίσκεψη στο ηφαίστειο Masaya και στα Pueblos Blancos
- Συνέχεια στα Pueblos Blancos με ταυρομαχίες
- Ηφαίστειο Mombacho κ βραδινή βόλτα
- Νησί Ometepe
- San Carlos στα βάθη της χώρας
- Ποταμός San Juan κ επίσκεψη στο El Castillo
- Μέχρι την Matagalpa
- Ταλαιπωρία στους δρόμους της Νικαράγουα
- Ανάβαση κ Κατάβαση στο ηφαίστειο Cerro Negro
- Βόλτα στη Λεόν
- Ηφαίστειο Telica
- Παραλία Las Penitas στον Ειρηνικό και λίμνη Xolotlan
- Μανάγουα
- Η επιστροφή - μερικές σκέψεις
- Η επιστροφή - Άγχος σε αμερικάνικο έδαφος
- Επίλογος
- Videos
Ανάβαση και κατάβαση στο ηφαίστειο Cerro Negro.
Μετά από 6 έως 7 ώρες καλού ύπνου ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί στο ωραίο μας και ευρύχωρο δωμάτιο στο Estelì. Φτιάξαμε τους καφέδες μας και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας για την αναχώρηση. Στις 7:00 ήμασταν έτοιμοι και φορτώσαμε το αυτοκίνητο. Ο οικοδεσπότης μας, ο οποίος λεγόταν Αlex, ήταν εκεί να μας αποχαιρετήσει με το σκυλί του που το ονομάζει Wally, εξ’ ου και το όνομα του μικρού ξενοδοχείου που έχει. Ο Alex σίγουρα είχε ζήσει στην Αμερική γιατί μου είπε ότι εκεί ζουν τα παιδιά του. Άλλωστε η προφορά που μιλούσε τα αγγλικά ήταν αμερικάνικη καθώς και η γυναίκα του ήταν μάλλον Αμερικάνα. Το σπίτι που είχε φτιάξει εκεί ήταν πολύ καλό και κατά κάποιο τρόπο πολυτελείας. Οι χώροι των δωματίων, που ήταν σε δύο επίπεδα, δημιουργούσαν ένα κεφαλαίο Γ. Για να κλείσει το τετράγωνο υπήρχε ένας μεγάλος τοίχος με μία γκαραζόπορτα για τα αυτοκίνητα. Στον υπόλοιπο χώρο υπήρχε μία μεγάλη σχεδόν τετράγωνη αυλή. Μας είπε ότι ήταν το ισπανικό στυλ αυτό. Ήταν πολύ ευγενικός απέναντί μας και ομιλητικός.
Η πόλη δεν μας έδωσε κάτι ιδιαίτερο. Κι όμως διαφημίζεται ως μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη της χώρας. Κοντά όμως στην πόλη και σε απόσταση γύρω στα 8 χλμ, βρίσκεται ένας καταρράκτης που ονομάζεται Estanzuela. Δεν ξέραμε τι ακριβώς θα δούμε αλλά αποφασίσαμε να πάμε αφού ήταν κοντά και ήταν και στο πρόγραμμά μας. Φτάσαμε σύντομα και παρκάραμε το αυτοκίνητο για να περπατήσουμε στη συνέχεια περίπου ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στο σημείο ενδιαφέροντος. Αυτή τη φορά ο κόπος μας αποζημιώθηκε γιατί είδαμε ένα πολύ ωραίο καταρράκτη έστω και με λίγο νερό. Ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες, αλλά και μέχρι να φύγουμε δεν είχε έρθει κανείς άλλος.
Φεύγοντας από τον καταρράκτη, είχαμε κατεύθυνση προς την πόλη Λεόν. Ήταν όμως νωρίς και σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε πρώτα ένα ηφαίστειο που είναι από τα πιο γνωστά της χώρας. Βάλαμε λοιπόν στον πλοηγό το ηφαίστειο Cerro Negro. Αυτό θεωρητικά βρισκόταν αρκετά κοντά στην πόλη Leon, που θα μέναμε δύο βραδιές. Η απόσταση από τον καταρράκτη μέχρι το ηφαίστειο έβγαινε γύρω στα 130 χλμ, αλλά είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο διαδρομές. Η μία ας πούμε ήταν η Ανατολική ενώ η άλλη ήταν η Δυτική. Τα μισά χιλιόμετρα ήταν διαφορετικά ενώ μετά οι δυο δρόμοι συναντιόντουσαν και τα υπόλοιπα ήταν κοινά μέχρι το ηφαίστειο. Εμείς για κάποιο λόγο πιστεύαμε ότι η δυτική πλευρά είχε καλύτερο δρόμο από την ανατολική. Όμως ο πλοηγός μας κατεύθυνε με το ζόρι στην ανατολική.
Εμείς φοβόμασταν ότι το Google Maps επιλέγει τον συντομότερο χρονικά, αλλά όχι τον καλύτερο. Γι’ αυτό και εμείς πήγαμε πρώτα στο Εστελί (ώστε να βρεθούμε πιο κοντά στη Λεόν) και μετά βάλαμε τον πλοηγό ξανά, οπότε πλέον προτίμησε την δυτική διαδρομή που θέλαμε κι εμείς. Καλού κακού ρωτήσαμε κάποιον περαστικό στην πόλη και μας είπε ότι ο κανονικός δρόμος ήταν από την ανατολική πλευρά. Πίστευε όμως ότι και από την δυτική δεν θα ήταν άσχημος ο δρόμος, αφού τον έδινε το Google. Φυσικά δεν ήξερε τι είχαμε πάθει εμείς τις προηγούμενες ημέρες από κάτι τέτοια. Πάντως δεν είχαμε διάθεση να επιστρέψουμε για να πάμε από την ανατολική και έτσι κινήσαμε προς τη δυτική κατεύθυνση. Στην αρχή φοβηθήκαμε, γιατί ο δρόμος είχε εκείνα τα περίεργα πλακάκια με τα οποία ήταν φτιαγμένοι πάρα πολλοί δρόμοι στη χώρα. Ήταν κάτι πλακάκια σαν σταυρός τα οποία είχαν μία επιφάνεια ας πούμε περίπου 20 επί 20 εκατοστά. Με αυτά στρώνουν τους δρόμους επί σειρά χιλιόμετρων. Όχι βέβαια τις εθνικές οδούς, αλλά είχαμε δει στην επαρχία δεκάδες συνεχόμενα χιλιόμετρα κατασκευασμένα με αυτό το σύστημα.
Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι δυο επιλογές της Google.
Περιμέναμε όμως ότι από στιγμή σε στιγμή θα μπούμε σε άσφαλτο φεύγοντας από την κατασκευή με τα πλακάκια. Φτάσαμε στο σημείο να αναζητούμε τις νταλίκες, αλλά νταλίκα δεν υπήρχε πουθενά. Οι νταλίκες πάντα ήταν ένδειξη ότι πας καλά και από καλό δρόμο. Εμείς όμως προχωρούσαμε σταθερά με το αυτοκίνητο και είχαμε μία μέση ταχύτητα περίπου 50 χιλιόμετρα την ώρα, που για Νικαράγουα ήταν πολύ καλή. Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και δεν είχε καθόλου κίνηση. Μόνο κάποια στιγμή περάσαμε από μία μικρή πόλη (το El Sauce) που γινόταν χαμός από μηχανάκια, τρίκυκλα, ταξί και γενικότερα άλλα αυτοκίνητα.
Αυτά τώρα τα διαβάζει κανείς και λέει ότι δεν ήταν τόσο σημαντικά. Αν όμως είσαι στη Νικαράγουα και έχεις πάθει με τους χωματόδρομους, έχεις προβληματισμούς και ανησυχίες εκείνες τις ώρες που είσαι αναποφάσιστος. Παρακολουθείστε μόνο τι συνέβη λίγο αργότερα στην προσπάθειά μας να πάμε στο ηφαίστειο Cerro Negro.
Ο πλοηγός έλεγε ότι θα φτάναμε στο ηφαίστειο περίπου στις 11:00. Όταν μπήκαμε να κάνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα που όπως είχα πει πριν ήταν κοινά στις δύο επιλογές που μας έδινε το Google Μaps, γινόταν χαμός από κίνηση με νταλίκες. Γύρω στα 30 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στην πόλη Λεόν στρίψαμε αριστερά για να πάμε προς το ηφαίστειο. Μάλιστα φαινόταν υπέροχο στο βάθος του ορίζοντα. Μετά από 5-6 χιλιόμετρα ο πλοηγός μας έστελνε σε έναν χωματόδρομο πολύ μέτριο. Αποφασίσαμε να μην την ξαναπατήσουμε. Σκεφτήκαμε ότι αν πάμε στη Λεόν, από κει θα είχαμε ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο μέχρι το ηφαίστειο. Το Cerro Negro ήταν από τα πιο διάσημα της χώρας και ήμασταν σίγουροι ότι θα είχε ένα ωραίο και άνετο για χαμηλό αυτοκίνητο δρόμο.
Κι όμως όπως βλέπετε στον επόμενο πρώτο χάρτη της Google δεν υπήρχε άσφαλτος εκεί κοντά. Και φυσικά, όταν είσαι στη Λεόν, σου δίνει και δυο επιλογές, που φαίνονται στο δεύτερο χάρτη. Κι αν είσαι ανυποψίαστος θα νομίζεις ότι οι δρόμοι αυτοί είναι καλοί. Βέβαια με μέση ταχύτητα που δίνει στα 30 περίπου χιλιόμετρα την ώρα, και πολλά λέει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά είπαμε στη Νικαράγουα πολλά περίεργα να περιμένεις.
Γυρίσαμε πάλι πίσω λοιπόν από τον πρώτο χωματόδρομο που συναντήσαμε και μπήκαμε ξανά μέσα στην κίνηση του δρόμου. Όμως μετά από λίγο περνούσαμε από την πόλη Telika, που πολύ κοντά σε αυτήν βρισκόταν το ομώνυμο ηφαίστειο, το οποίο ήταν και αυτό σε εκείνα που θέλαμε να δούμε. Σκεφτήκαμε ότι αν βλέπαμε καμία ταμπέλα να λέει για το ηφαίστειο, θα την ακολουθούσαμε να πάμε σε αυτό, και ας πηγαίναμε στο Cerro Negro αργότερα. Κάποια στιγμή, όντως, είδαμε μία ταμπέλα που έλεγε ότι το συγκεκριμένο ηφαίστειο ήταν γύρω στα 20 χιλιόμετρα προς τα δεξιά. Τόσο όμως περίπου ήταν και το Cerro Negro προς τα αριστερά. Προτιμήσαμε την αρχική μας επιλογή και συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τα αριστερά.
Φύγαμε λίγο έξω από την πόλη Λεόν και ο πλοηγός μας έλεγε να στρίψουμε σε κάτι στενά και δεν το έκανα. Έβλεπα στο τηλέφωνο (που συνεχώς διόρθωνε τη διαδρομή) ότι τελικά θα μπορούσαμε να πάμε από κάποια στροφή που ο δρόμος φαινόταν καλύτερος. Πράγματι στρίβουμε σε ένα καλό δρόμο και ξαφνικά, σε λίγα μέτρα από τη στροφή, μπαίνουμε σε ένα χωματόδρομο. Σταματώ να σκεφτώ τι θα κάναμε. Μπροστά μας ήταν ένα μικρό άσπρο ΙΧ και σταμάτησε λίγα μέτρα από εμάς. Νόμισα ότι ο οδηγός μάς έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε, λες και τον ξέραμε και από πριν. Είναι σαν κάτι οράματα που βλέπουν μερικοί και μετά λένε ότι είδαν το Χριστό (όχι φαντάρο!) και τους οδήγησε και σώθηκαν. Πάντως εγώ τον ακολούθησα σε ένα πολύ στενό χωμάτινο δρόμο ο οποίος είχε πολύ άμμο. Ήταν δηλαδή και επικίνδυνο να κολλήσεις μέσα στην άμμο αυτή. Άσε που χωρούσε με το ζόρι το αυτοκίνητο. Εγώ τον ακολουθούσα πιστά και έτρεχα για να τον προλαβαίνω.
Κάποια στιγμή μετά από 5-6 χιλιόμετρα το μικρό αυτοκίνητο μπροστά στρίβει δεξιά και σταματάει σε ένα σπίτι που βρισκόταν μες στην ερημιά. Προφανώς ήταν το σπίτι του. Σταματάω και εγώ και βλέπω ότι από μέσα βγήκαν πέντε με έξι παιδιά. Ρωτάω τον οδηγό εάν πάω καλά προς το ηφαίστειο και μου είπε να συνεχίσω και θα πάω μία χαρά. Άλλωστε αυτό μου έδειχνε και ο πλοηγός. Εννοούσε ότι ο δρόμος δεν γινόταν χειρότερος και δεν θα είχαμε πρόβλημα.
Συνεχίσαμε σε αυτό τον απαίσιο δρόμο. Φοβόμουν μην κολλήσει το αμάξι μας, ειδικά όταν έκανα άκρη για να περάσει κάποια μηχανή που διασταυρωνόμασταν. Ευτυχώς κανένα αυτοκίνητο δεν ήρθε, ούτε από μπροστά ούτε και από πίσω μας. Θυμάμαι ότι μέσα μου αλλά και φωναχτά έβριζα, αλλά δεν άλλαζε με αυτό τίποτα. Μετά από περίπου 40 λεπτά φτάσαμε σε ένα σημείο που έλεγε ο πλοηγός ότι θέλαμε ακόμα δυο χιλιόμετρα για να φτάσουμε το ηφαίστειο. Όμως σε εκείνο το σημείο εγώ δεν μπορούσα να προχωρήσω με το αυτοκίνητο, γιατί ο δρόμος είχε μεγάλη ανωμαλία. Θα εύρισκε από κάτω σίγουρα. Η Ντίνα προσφέρθηκε να κατέβη από το αμάξι για να ελαφρύνει. Εγώ εξέτασα επιμελώς το δρόμο αλλά δεν το ρίσκαρα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο εκεί και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Έτσι κάναμε. Το έβαλα σε μια άκρη, που ευτυχώς υπήρχε εκεί, και προχωρήσαμε.
Ως εκ θαύματος μετά από 500 μέτρα βρεθήκαμε στο κέντρο υποδοχής του ηφαιστείου που ψάχναμε. Αυτό κι αν ήταν θαύμα! Εκεί μας ζήτησαν 10 δολάρια από τον καθένα για την είσοδο και άλλα 20 δολάρια και από τους δύο μαζί για έναν οδηγό που θα μας ανέβαζε στο ηφαίστειο μέσα σε μία ώρα.
Από τις 11:00 που θα φτάναμε αρχικά, η ώρα είχε πάει 12:30. Είχαμε περάσει τα πάνδεινα μέχρι να φτάσουμε ως εκεί και δεν θα χάναμε το ηφαίστειο για ένα τέτοιο ποσόν. Τα πληρώσαμε και δεν είχαμε μαζί μας όμως νερό (το είχαμε αφήσει στο αμάξι) το οποίο μας υποχρέωσαν να αγοράσουμε αλλιώς δεν μας άφηναν να πάμε. Εμείς δεν θέλαμε να πάρουμε μαζί μας, γιατί θα ήταν κουραστικό να το κουβαλάμε. Ευτυχώς που πήραμε από εκεί ένα λίτρο, γιατί θα είχαμε σκάσει από τη δίψα μέσα στο μεσημέρι.
Η ανάβαση ήταν σχετικά εύκολη και το θέαμα από επάνω ήταν φανταστικό. Σε μία ώρα ακριβώς είχαμε φτάσει στο τελευταίο σημείο. Εννοείται το ηφαίστειο ήταν κατάμαυρο όπως έλεγε και το όνομά του. Πολλοί ανέβαιναν μέχρι εκεί πάνω για να κατέβουν μετά από μία πλαγιά που ήταν γεμάτη με λάβα που είχε το μέγεθος βότσαλου. Σαν αμμόλοφος ήταν. Και δεν κατέβαιναν με τα πόδια αλλά με ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου σαν snowboard. Είχα διαβάσει ότι το Cerro Negro προτείνεται ακριβώς γι’ αυτό. Έτσι δεν είχα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον αρχικά να το επισκεφτώ. Όταν όμως είδε η Ντίνα ότι ήταν ιδιαιτέρως προτεινόμενο, δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία. Πάντως γενικότερα στο ηφαίστειο υπήρχαν και άλλοι επισκέπτες. Εκείνη τη μεσημεριανή ώρα όμως, ήταν φυσικό να μη δούμε πολλούς. Συνήθως ο κόσμος πάει είτε πρωί είτε απόγευμα. Εμείς ως τουρίστες που δεν θέλουν να χάνουν το χρόνο τους, δεν κοιτάμε ώρες.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν είδαμε κανέναν όσο ανεβαίναμε εμείς, να κατεβαίνει. Το λόγο των καταλάβαμε όταν μας είπε ο οδηγός μας ότι θα κατέβουμε και εμείς από κει που κατεβαίνουν τα snowboard. Στην αρχή νομίζαμε ότι αστειευόταν, γιατί η πλαγιά ήταν πολύ απότομη και τεράστια. Όμως αυτός ξεκίνησε να κατεβαίνει και αναγκαστικά και εμείς τον ακολουθήσαμε. Τελικά όχι μόνο δεν ήταν πολύ δύσκολο, αλλά μας άρεσε κιόλας.
Για την ιστορία να πούμε ότι στην κορυφή που ανεβήκαμε υπήρχαν δύο-τρεις μικροί κρατήρες εκ των οποίων ο ένας ήταν αρκετά μεγαλύτερος και έβγαζαν λίγο καπνό. Σίγουρα ήταν όμορφα και αν δε φύσαγε θα καθόμασταν περισσότερο. Το ύψος του ήταν χαμηλό στα 728 μέτρα. Θεωρείται πολύ νέο ηφαίστειο αφού η πρώτη έκρηξή του έγινε το 1850 και η τελευταία το 1999.
Κατεβήκαμε πάλι προς το κέντρο επισκεπτών και αποχαιρετήσαμε τον νεαρό οδηγό μας.
Μετά από 6 έως 7 ώρες καλού ύπνου ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί στο ωραίο μας και ευρύχωρο δωμάτιο στο Estelì. Φτιάξαμε τους καφέδες μας και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας για την αναχώρηση. Στις 7:00 ήμασταν έτοιμοι και φορτώσαμε το αυτοκίνητο. Ο οικοδεσπότης μας, ο οποίος λεγόταν Αlex, ήταν εκεί να μας αποχαιρετήσει με το σκυλί του που το ονομάζει Wally, εξ’ ου και το όνομα του μικρού ξενοδοχείου που έχει. Ο Alex σίγουρα είχε ζήσει στην Αμερική γιατί μου είπε ότι εκεί ζουν τα παιδιά του. Άλλωστε η προφορά που μιλούσε τα αγγλικά ήταν αμερικάνικη καθώς και η γυναίκα του ήταν μάλλον Αμερικάνα. Το σπίτι που είχε φτιάξει εκεί ήταν πολύ καλό και κατά κάποιο τρόπο πολυτελείας. Οι χώροι των δωματίων, που ήταν σε δύο επίπεδα, δημιουργούσαν ένα κεφαλαίο Γ. Για να κλείσει το τετράγωνο υπήρχε ένας μεγάλος τοίχος με μία γκαραζόπορτα για τα αυτοκίνητα. Στον υπόλοιπο χώρο υπήρχε μία μεγάλη σχεδόν τετράγωνη αυλή. Μας είπε ότι ήταν το ισπανικό στυλ αυτό. Ήταν πολύ ευγενικός απέναντί μας και ομιλητικός.
Η πόλη δεν μας έδωσε κάτι ιδιαίτερο. Κι όμως διαφημίζεται ως μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη της χώρας. Κοντά όμως στην πόλη και σε απόσταση γύρω στα 8 χλμ, βρίσκεται ένας καταρράκτης που ονομάζεται Estanzuela. Δεν ξέραμε τι ακριβώς θα δούμε αλλά αποφασίσαμε να πάμε αφού ήταν κοντά και ήταν και στο πρόγραμμά μας. Φτάσαμε σύντομα και παρκάραμε το αυτοκίνητο για να περπατήσουμε στη συνέχεια περίπου ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στο σημείο ενδιαφέροντος. Αυτή τη φορά ο κόπος μας αποζημιώθηκε γιατί είδαμε ένα πολύ ωραίο καταρράκτη έστω και με λίγο νερό. Ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες, αλλά και μέχρι να φύγουμε δεν είχε έρθει κανείς άλλος.
Φεύγοντας από τον καταρράκτη, είχαμε κατεύθυνση προς την πόλη Λεόν. Ήταν όμως νωρίς και σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε πρώτα ένα ηφαίστειο που είναι από τα πιο γνωστά της χώρας. Βάλαμε λοιπόν στον πλοηγό το ηφαίστειο Cerro Negro. Αυτό θεωρητικά βρισκόταν αρκετά κοντά στην πόλη Leon, που θα μέναμε δύο βραδιές. Η απόσταση από τον καταρράκτη μέχρι το ηφαίστειο έβγαινε γύρω στα 130 χλμ, αλλά είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο διαδρομές. Η μία ας πούμε ήταν η Ανατολική ενώ η άλλη ήταν η Δυτική. Τα μισά χιλιόμετρα ήταν διαφορετικά ενώ μετά οι δυο δρόμοι συναντιόντουσαν και τα υπόλοιπα ήταν κοινά μέχρι το ηφαίστειο. Εμείς για κάποιο λόγο πιστεύαμε ότι η δυτική πλευρά είχε καλύτερο δρόμο από την ανατολική. Όμως ο πλοηγός μας κατεύθυνε με το ζόρι στην ανατολική.
Εμείς φοβόμασταν ότι το Google Maps επιλέγει τον συντομότερο χρονικά, αλλά όχι τον καλύτερο. Γι’ αυτό και εμείς πήγαμε πρώτα στο Εστελί (ώστε να βρεθούμε πιο κοντά στη Λεόν) και μετά βάλαμε τον πλοηγό ξανά, οπότε πλέον προτίμησε την δυτική διαδρομή που θέλαμε κι εμείς. Καλού κακού ρωτήσαμε κάποιον περαστικό στην πόλη και μας είπε ότι ο κανονικός δρόμος ήταν από την ανατολική πλευρά. Πίστευε όμως ότι και από την δυτική δεν θα ήταν άσχημος ο δρόμος, αφού τον έδινε το Google. Φυσικά δεν ήξερε τι είχαμε πάθει εμείς τις προηγούμενες ημέρες από κάτι τέτοια. Πάντως δεν είχαμε διάθεση να επιστρέψουμε για να πάμε από την ανατολική και έτσι κινήσαμε προς τη δυτική κατεύθυνση. Στην αρχή φοβηθήκαμε, γιατί ο δρόμος είχε εκείνα τα περίεργα πλακάκια με τα οποία ήταν φτιαγμένοι πάρα πολλοί δρόμοι στη χώρα. Ήταν κάτι πλακάκια σαν σταυρός τα οποία είχαν μία επιφάνεια ας πούμε περίπου 20 επί 20 εκατοστά. Με αυτά στρώνουν τους δρόμους επί σειρά χιλιόμετρων. Όχι βέβαια τις εθνικές οδούς, αλλά είχαμε δει στην επαρχία δεκάδες συνεχόμενα χιλιόμετρα κατασκευασμένα με αυτό το σύστημα.
Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι δυο επιλογές της Google.
Περιμέναμε όμως ότι από στιγμή σε στιγμή θα μπούμε σε άσφαλτο φεύγοντας από την κατασκευή με τα πλακάκια. Φτάσαμε στο σημείο να αναζητούμε τις νταλίκες, αλλά νταλίκα δεν υπήρχε πουθενά. Οι νταλίκες πάντα ήταν ένδειξη ότι πας καλά και από καλό δρόμο. Εμείς όμως προχωρούσαμε σταθερά με το αυτοκίνητο και είχαμε μία μέση ταχύτητα περίπου 50 χιλιόμετρα την ώρα, που για Νικαράγουα ήταν πολύ καλή. Ο δρόμος ήταν σχετικά καλός και δεν είχε καθόλου κίνηση. Μόνο κάποια στιγμή περάσαμε από μία μικρή πόλη (το El Sauce) που γινόταν χαμός από μηχανάκια, τρίκυκλα, ταξί και γενικότερα άλλα αυτοκίνητα.
Αυτά τώρα τα διαβάζει κανείς και λέει ότι δεν ήταν τόσο σημαντικά. Αν όμως είσαι στη Νικαράγουα και έχεις πάθει με τους χωματόδρομους, έχεις προβληματισμούς και ανησυχίες εκείνες τις ώρες που είσαι αναποφάσιστος. Παρακολουθείστε μόνο τι συνέβη λίγο αργότερα στην προσπάθειά μας να πάμε στο ηφαίστειο Cerro Negro.
Ο πλοηγός έλεγε ότι θα φτάναμε στο ηφαίστειο περίπου στις 11:00. Όταν μπήκαμε να κάνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα που όπως είχα πει πριν ήταν κοινά στις δύο επιλογές που μας έδινε το Google Μaps, γινόταν χαμός από κίνηση με νταλίκες. Γύρω στα 30 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στην πόλη Λεόν στρίψαμε αριστερά για να πάμε προς το ηφαίστειο. Μάλιστα φαινόταν υπέροχο στο βάθος του ορίζοντα. Μετά από 5-6 χιλιόμετρα ο πλοηγός μας έστελνε σε έναν χωματόδρομο πολύ μέτριο. Αποφασίσαμε να μην την ξαναπατήσουμε. Σκεφτήκαμε ότι αν πάμε στη Λεόν, από κει θα είχαμε ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο μέχρι το ηφαίστειο. Το Cerro Negro ήταν από τα πιο διάσημα της χώρας και ήμασταν σίγουροι ότι θα είχε ένα ωραίο και άνετο για χαμηλό αυτοκίνητο δρόμο.
Κι όμως όπως βλέπετε στον επόμενο πρώτο χάρτη της Google δεν υπήρχε άσφαλτος εκεί κοντά. Και φυσικά, όταν είσαι στη Λεόν, σου δίνει και δυο επιλογές, που φαίνονται στο δεύτερο χάρτη. Κι αν είσαι ανυποψίαστος θα νομίζεις ότι οι δρόμοι αυτοί είναι καλοί. Βέβαια με μέση ταχύτητα που δίνει στα 30 περίπου χιλιόμετρα την ώρα, και πολλά λέει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά είπαμε στη Νικαράγουα πολλά περίεργα να περιμένεις.
Γυρίσαμε πάλι πίσω λοιπόν από τον πρώτο χωματόδρομο που συναντήσαμε και μπήκαμε ξανά μέσα στην κίνηση του δρόμου. Όμως μετά από λίγο περνούσαμε από την πόλη Telika, που πολύ κοντά σε αυτήν βρισκόταν το ομώνυμο ηφαίστειο, το οποίο ήταν και αυτό σε εκείνα που θέλαμε να δούμε. Σκεφτήκαμε ότι αν βλέπαμε καμία ταμπέλα να λέει για το ηφαίστειο, θα την ακολουθούσαμε να πάμε σε αυτό, και ας πηγαίναμε στο Cerro Negro αργότερα. Κάποια στιγμή, όντως, είδαμε μία ταμπέλα που έλεγε ότι το συγκεκριμένο ηφαίστειο ήταν γύρω στα 20 χιλιόμετρα προς τα δεξιά. Τόσο όμως περίπου ήταν και το Cerro Negro προς τα αριστερά. Προτιμήσαμε την αρχική μας επιλογή και συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τα αριστερά.
Φύγαμε λίγο έξω από την πόλη Λεόν και ο πλοηγός μας έλεγε να στρίψουμε σε κάτι στενά και δεν το έκανα. Έβλεπα στο τηλέφωνο (που συνεχώς διόρθωνε τη διαδρομή) ότι τελικά θα μπορούσαμε να πάμε από κάποια στροφή που ο δρόμος φαινόταν καλύτερος. Πράγματι στρίβουμε σε ένα καλό δρόμο και ξαφνικά, σε λίγα μέτρα από τη στροφή, μπαίνουμε σε ένα χωματόδρομο. Σταματώ να σκεφτώ τι θα κάναμε. Μπροστά μας ήταν ένα μικρό άσπρο ΙΧ και σταμάτησε λίγα μέτρα από εμάς. Νόμισα ότι ο οδηγός μάς έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε, λες και τον ξέραμε και από πριν. Είναι σαν κάτι οράματα που βλέπουν μερικοί και μετά λένε ότι είδαν το Χριστό (όχι φαντάρο!) και τους οδήγησε και σώθηκαν. Πάντως εγώ τον ακολούθησα σε ένα πολύ στενό χωμάτινο δρόμο ο οποίος είχε πολύ άμμο. Ήταν δηλαδή και επικίνδυνο να κολλήσεις μέσα στην άμμο αυτή. Άσε που χωρούσε με το ζόρι το αυτοκίνητο. Εγώ τον ακολουθούσα πιστά και έτρεχα για να τον προλαβαίνω.
Κάποια στιγμή μετά από 5-6 χιλιόμετρα το μικρό αυτοκίνητο μπροστά στρίβει δεξιά και σταματάει σε ένα σπίτι που βρισκόταν μες στην ερημιά. Προφανώς ήταν το σπίτι του. Σταματάω και εγώ και βλέπω ότι από μέσα βγήκαν πέντε με έξι παιδιά. Ρωτάω τον οδηγό εάν πάω καλά προς το ηφαίστειο και μου είπε να συνεχίσω και θα πάω μία χαρά. Άλλωστε αυτό μου έδειχνε και ο πλοηγός. Εννοούσε ότι ο δρόμος δεν γινόταν χειρότερος και δεν θα είχαμε πρόβλημα.
Συνεχίσαμε σε αυτό τον απαίσιο δρόμο. Φοβόμουν μην κολλήσει το αμάξι μας, ειδικά όταν έκανα άκρη για να περάσει κάποια μηχανή που διασταυρωνόμασταν. Ευτυχώς κανένα αυτοκίνητο δεν ήρθε, ούτε από μπροστά ούτε και από πίσω μας. Θυμάμαι ότι μέσα μου αλλά και φωναχτά έβριζα, αλλά δεν άλλαζε με αυτό τίποτα. Μετά από περίπου 40 λεπτά φτάσαμε σε ένα σημείο που έλεγε ο πλοηγός ότι θέλαμε ακόμα δυο χιλιόμετρα για να φτάσουμε το ηφαίστειο. Όμως σε εκείνο το σημείο εγώ δεν μπορούσα να προχωρήσω με το αυτοκίνητο, γιατί ο δρόμος είχε μεγάλη ανωμαλία. Θα εύρισκε από κάτω σίγουρα. Η Ντίνα προσφέρθηκε να κατέβη από το αμάξι για να ελαφρύνει. Εγώ εξέτασα επιμελώς το δρόμο αλλά δεν το ρίσκαρα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο εκεί και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Έτσι κάναμε. Το έβαλα σε μια άκρη, που ευτυχώς υπήρχε εκεί, και προχωρήσαμε.
Ως εκ θαύματος μετά από 500 μέτρα βρεθήκαμε στο κέντρο υποδοχής του ηφαιστείου που ψάχναμε. Αυτό κι αν ήταν θαύμα! Εκεί μας ζήτησαν 10 δολάρια από τον καθένα για την είσοδο και άλλα 20 δολάρια και από τους δύο μαζί για έναν οδηγό που θα μας ανέβαζε στο ηφαίστειο μέσα σε μία ώρα.
Από τις 11:00 που θα φτάναμε αρχικά, η ώρα είχε πάει 12:30. Είχαμε περάσει τα πάνδεινα μέχρι να φτάσουμε ως εκεί και δεν θα χάναμε το ηφαίστειο για ένα τέτοιο ποσόν. Τα πληρώσαμε και δεν είχαμε μαζί μας όμως νερό (το είχαμε αφήσει στο αμάξι) το οποίο μας υποχρέωσαν να αγοράσουμε αλλιώς δεν μας άφηναν να πάμε. Εμείς δεν θέλαμε να πάρουμε μαζί μας, γιατί θα ήταν κουραστικό να το κουβαλάμε. Ευτυχώς που πήραμε από εκεί ένα λίτρο, γιατί θα είχαμε σκάσει από τη δίψα μέσα στο μεσημέρι.
Η ανάβαση ήταν σχετικά εύκολη και το θέαμα από επάνω ήταν φανταστικό. Σε μία ώρα ακριβώς είχαμε φτάσει στο τελευταίο σημείο. Εννοείται το ηφαίστειο ήταν κατάμαυρο όπως έλεγε και το όνομά του. Πολλοί ανέβαιναν μέχρι εκεί πάνω για να κατέβουν μετά από μία πλαγιά που ήταν γεμάτη με λάβα που είχε το μέγεθος βότσαλου. Σαν αμμόλοφος ήταν. Και δεν κατέβαιναν με τα πόδια αλλά με ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου σαν snowboard. Είχα διαβάσει ότι το Cerro Negro προτείνεται ακριβώς γι’ αυτό. Έτσι δεν είχα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον αρχικά να το επισκεφτώ. Όταν όμως είδε η Ντίνα ότι ήταν ιδιαιτέρως προτεινόμενο, δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία. Πάντως γενικότερα στο ηφαίστειο υπήρχαν και άλλοι επισκέπτες. Εκείνη τη μεσημεριανή ώρα όμως, ήταν φυσικό να μη δούμε πολλούς. Συνήθως ο κόσμος πάει είτε πρωί είτε απόγευμα. Εμείς ως τουρίστες που δεν θέλουν να χάνουν το χρόνο τους, δεν κοιτάμε ώρες.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν είδαμε κανέναν όσο ανεβαίναμε εμείς, να κατεβαίνει. Το λόγο των καταλάβαμε όταν μας είπε ο οδηγός μας ότι θα κατέβουμε και εμείς από κει που κατεβαίνουν τα snowboard. Στην αρχή νομίζαμε ότι αστειευόταν, γιατί η πλαγιά ήταν πολύ απότομη και τεράστια. Όμως αυτός ξεκίνησε να κατεβαίνει και αναγκαστικά και εμείς τον ακολουθήσαμε. Τελικά όχι μόνο δεν ήταν πολύ δύσκολο, αλλά μας άρεσε κιόλας.
Για την ιστορία να πούμε ότι στην κορυφή που ανεβήκαμε υπήρχαν δύο-τρεις μικροί κρατήρες εκ των οποίων ο ένας ήταν αρκετά μεγαλύτερος και έβγαζαν λίγο καπνό. Σίγουρα ήταν όμορφα και αν δε φύσαγε θα καθόμασταν περισσότερο. Το ύψος του ήταν χαμηλό στα 728 μέτρα. Θεωρείται πολύ νέο ηφαίστειο αφού η πρώτη έκρηξή του έγινε το 1850 και η τελευταία το 1999.
Κατεβήκαμε πάλι προς το κέντρο επισκεπτών και αποχαιρετήσαμε τον νεαρό οδηγό μας.
Last edited by a moderator:
