Καζακστάν Κιργιστάν Κάτω εκεί στ' απέραντα, στ' απέραντα λιβάδια ....

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα στο Saty, Λίμνες Kolsay.

Λίγο αργότερα ο οδηγός μας μάς πήγε μισή ώρα δρόμο για να δούμε μία άλλη λίμνη, την Kolsay. Αυτές τις δυο λίμνες έρχεται όλος ο κόσμος στο Σάτι για να επισκεφτεί.

Φτάσαμε στο πάρκιν του συμπλέγματος των λιμνών Kolsay στις 12:30 και δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας να επιστρέψουμε από εκεί στις τρεις ή νωρίτερα. Δεν είχε πάντως πρόβλημα να επιστρέφαμε και αργότερα. Γενικά οι οδηγοί σε αυτό το ταξίδι δεν κοιτούσαν ποτέ το ρολόι τους. Αρκεί να ήξεραν πότε περίπου θα γυρνούσαμε για να μη μας ψάχνουν. Για παράδειγμα στο φαράγγι Charyn ενώ είχαμε πει να μείνουμε το πολύ δυο ώρες, μείναμε πάνω από τρεις. Κι αυτοί οι καημένοι όταν φτάναμε στα μέρη που θα κοιμόμασταν έφευγαν και λογικά δεν είχαν τίποτα να κάνουν εκτός από το να ξεκουραστούν. Και συνήθως δεν έμεναν στο ξενοδοχείο που μέναμε εμείς. Ίσως να κοιμόντουσαν και στο αμάξι μέσα για οικονομικούς λόγους. Άρα λογικά δεν βιάζονταν να φτάσουν στα χωριά που μέναμε.

Πολλοί άνθρωποι που πηγαίνουν στη λίμνη Kolsay ανεβαίνουν σε άλογα και είτε κάνουν μία βόλτα γύρω από τη λίμνη, που τους παίρνει σίγουρα μία ώρα, ή πηγαίνουν με τα άλογα στην δεύτερη λίμνη, η οποία όμως απέχει τουλάχιστο μιάμιση ώρα, είτε με τα πόδια είτε με τα άλογα. Εμείς δεν είχαμε καμία διάθεση να κάνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μείναμε στην πρώτη λίμνη, που είχε και υποδομές για βόλτες και έμεναν πιστεύω και οι περισσότεροι επισκέπτες.

Από το σημείο του πάρκινγκ κατέβαινες έναν πολύ καλό δρόμο μέχρι τη λίμνη και εκεί μπορούσες να κάνεις βόλτα είτε προς τη μία πλευρά είτε προς την άλλην, πάνω σε μικρές εξέδρες που είχαν στήσει για τον κόσμο να κάνει βόλτα. Όταν λέω εξέδρες εννοώ μονοπάτι με ξύλα που σε πολλά σημεία είχε και πραγματικές εξέδρες, δηλαδή μεγάλα τετράγωνα που επέπλεαν ή ήταν στερεωμένα στο βυθό της λίμνης. Πάνω σε αυτές τις εξέδρες ο κόσμος στηνόταν και έβγαζαν φωτογραφίες. Λόγω της ημέρας, που ήταν Κυριακή, είχε πάρα πολύ κόσμο. Δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα παρά μονάχα στις φωτογραφίες, που μερικές φορές περιμέναμε για να βρούμε λίγο άδειο χώρο στα καλά σημεία. Εξαντλήσαμε όλο το χρόνο που είχαμε για το ραντεβού μας με τον οδηγό. Μερικές φορές έπεφταν λίγες σταγόνες και φοβηθήκαμε μήπως βρέξει για τα καλά. Ευτυχώς αυτό έγινε μία φορά μονάχα για 5 λεπτά, αλλά προλάβαμε και σταθήκαμε κάτω από δέντρα και ένα κιόσκι και δεν βραχήκαμε ιδιαίτερα. Κάναμε βόλτα και από τις δύο πλευρές της λίμνης και το ευχαριστηθήκαμε.

Σίγουρα ήταν όμορφα, αλλά αν είχαμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε αυτή τη μέρα θα ήμασταν πιο σύντομοι. Όμως επειδή δεν είχαμε κάτι άλλο μετά για να κάνουμε, το τραβήξαμε όσο πήγαινε και έτσι σίγουρα το απολαύσαμε. Αν και ο γυρισμός στο Σάτι ήταν μονάχα μισή ώρα, εμείς κάναμε το διπλάσιο χρόνο αφού σταματήσαμε μερικές φορές για να φωτογραφίσουμε κάποια πράγματα. Αυτά ήταν είτε κάποιο ποτάμι, είτε μερικές γιούρτες, είτε τα βουνά. Μάλιστα δύο φορές τουλάχιστον για να σταματήσουμε, την πρόταση μας την έκανε ο ίδιος ο οδηγός μας. Γενικά είχε πολύ καλή συμπεριφορά απέναντί μας, μόνο που τα αγγλικά του ήταν πολύ φτωχά. Συνήθως με μεγάλη δυσκολία επικοινωνούσαμε για πράγματα που δεν ήταν τα κλασικά. Δηλαδή αν είναι να τον ρωτήσουμε για κάτι, όπως ας πούμε που θα πάμε ή τι ώρα θα πάμε ή πόσο κάνει, σε αυτά είναι μία χαρά. Μην το ρωτήσουμε όμως κάτι πιο σύνθετο, γιατί δεν είναι σίγουρο ότι αυτό που θα καταλάβουμε ότι μας είπε είναι και αυτό που ήθελε να μας πει.

Στις 4:00 το απόγευμα ήμασταν στα δωμάτια μας για μία μικρή ξεκούραση μέχρι τις 8, που θα παίρναμε το βραδινό μας στο ξενοδοχείο που μένανε.

Κατά τις 6:00, μετά την ξεκούραση, εγώ και η Ντίνα βγήκαμε έξω και πήραμε ένα δρόμο να πάμε προς τα ανατολικά του χωριού αυτή τη φορά. Βέβαια δεν μπορείς να το πεις και τελείως χωριό, γιατί έχει πάρα πολλούς κατοίκους μιας και έχει τόσο πολλά σπίτια. Έχει τον κεντρικό δρόμο, μήκους δύο περίπου χιλιομέτρων. Από τις δύο του πλευρές υπάρχουν πάρα πολλά σπίτια. Βέβαια κανένα δεν είναι κολλητό με το διπλανό του. Όλα έχουν πολύ μεγάλες αυλές και πολλά εξ αυτών έχουν και μία ή δύο γιούρτες, τις οποίες δεν ξέρω για ποιο λόγο τις έχουν. Ίσως τις έχουν για να κοιμούνται κάποιοι επισκέπτες ή να είναι αποθήκες. Βέβαια όλα τα Guest House που έχουν μία γιούρτα, σίγουρα την έχουν για να κοιμίσουν κάποιους από τους πελάτες τους.

Το χωριό δεν μπορείς να το πεις και όμορφο, ούτε και τα σπίτια έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμως τα γύρω βουνά, που είναι πολύ όμορφα και καταπράσινα, δίνουν μία ιδιαίτερη ομορφιά σε όλο αυτό το μέρος. Το χωριό είναι διάσημο και έχει πολλούς επισκέπτες, αφού είναι το μεγαλύτερο της περιοχής και κυρίως επειδή οι επισκέπτες θέλουν να δουν τις λίμνες. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ντόπιοι με τις οικογένειές τους. Κάναμε τη βόλτα μας με τα πόδια σχεδόν μέχρι τις 8 και αφού ψωνίσαμε με τα τελευταία μας χρήματα (την επόμενη μέρα πηγαίναμε στο Κιργιστάν) εμφιαλωμένο νερό, ένα σαπούνι και μία μπύρα, πήγαμε για το φαγητό στον ξενώνα μας, όπως είχαμε κανονίσει.

Μας έφερε ένα ντόπιο φαγητό σε μία μεγάλη πιατέλα, που είχε μέσα ένα ζυμαρικό σε μεγάλα κομμάτια, μερικές βραστές πατάτες καθαρισμένες ολόκληρες, γύρω-γύρω στην πιατέλα και αρκετά μικρά κομμάτια από μοσχάρι. Φάγαμε αρκετό από αυτό και θεωρώ ότι ήταν και νόστιμο. Η Ντίνα βέβαια δεν έφαγε, αφού φοβάται όλα αυτά τα φαγητά. Όμως μαζί μας ήρθε για λίγο και τσίμπησε κάτι και ο οδηγός μας. Τότε μας δήλωσε ότι η ιδιοκτήτρια του Guest House δεν δέχεται δολάρια αλλά θα πρέπει να την πληρώσουμε με ντόπια χρήματα. Εγώ την προηγούμενη μέρα το δωμάτιό μου για τις δύο βραδιές το είχα πληρώσει με δολάρια, αφού είχα δώσει αρκετά από τα ντόπια νομίσματά μου στον οδηγό μας. Πίστευα ότι θα μπορούσα να πληρώσω και το φαγητό μου. Αφού όμως δεν γινόταν ζήτησα από τον οδηγό να μου αλλάξει πέντε δολάρια. Μου άλλαξε από τα χρήματα που του είχα δώσει την προηγούμενη μέρα εγώ.

Εμείς ξέραμε ότι το φαγητό κόστιζε τρεις χιλιάδες τέγκε για κάθε άτομο. Όταν όμως πήγαμε να της δώσουμε 9.000, αυτή είπε ότι το φαγητό κόστιζε όχι τρεις αλλά 3,500 για κάθε έναν, οπότε ήθελε άλλα 1.500 (τρία ευρώ ρε παιδιά!), τα οποία όμως εμείς δεν είχαμε σε ντόπιο νόμισμα. Την παρακαλέσαμε να πάρει δολάρια αλλά εκείνη δεν ήθελε με τίποτα. Πήρε τηλέφωνο τον οδηγό μας, ο οποίος είχε φύγει, όμως ενώ περιμέναμε περίπου 15 λεπτά, αλλά δεν ήρθε ο Άιμπεκ, μήπως φέρει κάποια ντόπια χρήματα. Εμείς είχαμε τσατιστεί πάρα πολύ. Είπαμε να πάμε μία βόλτα, παρότι ήταν αργά για την περιοχή, να δούμε και τι γίνεται αλλά και να δούμε αν μπορούσαμε κάπου να αλλάξουμε αυτά τα πέντε δολάρια που μας χρειάζονταν. Αφού ρωτήσαμε σε ένα σουπερμάρκετ και σε ένα εστιατόριο και δεν βρήκαμε άκρη, η Ντίνα πήγε σε ένα ξενοδοχείο και εκεί κάποιος την εξυπηρέτησε. Έτσι πήραμε τα λεφτά και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, αλλά ήδη το εστιατόριο και η ρεσεψιόν, ας πούμε, ήταν κλειστά. Κοιμόνται οι άνθρωποι νωρίς. Έτσι τα λεφτά θα τα δίναμε την άλλη μέρα το πρωί.

Αυτή η κατάσταση με τα λεφτά μας αναστάτωσε, αφού ενώ είχαμε τόσα χρήματα μαζί μας, δεν μπορούμε να βρούμε ελάχιστα ντόπια νομίσματα. Εμείς ουσιαστικά είχαμε εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειαζόμασταν για το φαγητό μας και οτιδήποτε άλλο. Όμως έπρεπε να δώσουμε την πρώτη μέρα, όπως ήδη ανέφερα, κάποια ντόπια χρήματα στον οδηγό, αφού είπε ότι κάτι του έτυχε και δεν είχε. Μετά έπρεπε να πληρώσουμε και το όχημα που μας πήγε στην πρώτη λίμνη, την Kaindy, και δώσαμε 25 δολάρια το κάθε ζευγάρι, αλλά σε ντόπια χρήματα. Και μετά από όλα αυτά δώσαμε περίπου 6,5€ όλοι μαζί για να μπούμε στις λίμνες Kolsai. Επόμενο ήταν να έχουμε πρόβλημα με τα ντόπια λεφτά. Και στο τέλος να ζητάμε να μας αλλάξει ο οδηγός μας τα χρήματα που του είχα δώσει εγώ και να ψάχνουμε στους δρόμους να αλλάξουμε αυτά τα πέντε δολάρια.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι λίμνες σε σχέση με το χωριό Σάτι:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Στο Τατζικιστάν έχει βουνά και ποτάμια. Οι δρόμοι είναι σε κακή κατάσταση και η μετακίνηση δύσκολη. Αν θες να δεις λεπτομέρειες πρέπει να έχεις ένα καλό αυτοκίνητο με ορεξάτο οδηγό.

Αυτό το προσυπογράφω!

Στο Τατζικιστάν [....] Πολιτιστικά πράγματα έχει ελάχιστα.

Από αυτές τις χώρες οι κάτοικοι του Τατζικιστάν, μου φάνηκαν ότι έχουν πιο ισχυρή εθνική ταυτότητα από τους άλλους. Οι υπόλοιποι λαοί, ίσως νιώθουν και λίγο μπερδεμένοι, αφού οι Τούρκοι διεκδικούν την πατρότητά τους (και όχι μόνο). Άλλωστε η γλώσσα που μιλούν μοιάζει πολύ στα τουρκικά, όπως οι ίδιοι μας είπαν. Οι Τατζίκοι όμως μιλούν κάτι πολύ κοντινό στα φαρσί των Περσών.

Το Τατζικιστάν δεν έχει ελάχιστο πολιτισμικό στίγμα. Απεναντίας οι Τατζίκοι και κυρίως οι Παμίριοι έχουν τρομερό πολιτιστικό ενδιαφέρον!!! Η χώρα δεν είναι αναπτυγμένη τουριστικά. Θέλουν και προσπαθούν να ανεβάσουν το τουρισμό τους, αλλά μου έδωσαν την εντύπωση πως δεν ξέρουν πως να το κάνουν. ΟΙ Τατζίκοι, μέχρι και την (πρόσφατη) δημιουργία του κράτους τους, ζούσαν υπο τη σκιά των Ουζμπέκων. Στα τέλη του 19ου αιώνα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Σαμαρκάνδης και της Μπουχάρα στο σημερινό Ουζμπεκιστάν ήταν Τατζίκοι που απαρνήθηκαν τη καταγωγή τους για να έχουν ευνοϊκότερους όρους διαβίωσης... Γενικά οι Τατζίκοι έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον ιστορικά!!!

 

[travelbreak]

Το Τατζικιστάν δεν έχει ελάχιστο πολιτισμικό στίγμα. Απεναντίας οι Τατζίκοι και κυρίως οι Παμίριοι έχουν τρομερό πολιτιστικό ενδιαφέρον!!!

Εγώ δεν είδα και τόσο πολλά. Δεν εννοώ ότι δεν έχει καθόλου πολιτισμό να δείξει, αλλά σε σύγκριση με τις γειτονικές χώρες που επισκέφτηκα είδα τα λιγότερα.

 

[travelbreak]

Αναχώρηση-Άφιξη στην Αστάνα.

Από Αθήνα πετούσαμε με τις τούρκικες αερογραμμές αργά το βράδυ στις 11 Ιουνίου, για Κωνσταντινούπολη πρώτα και μετά από δυόμιση ώρες αναμονή φύγαμε για την πρωτεύουσα του Καζακστάν, Αστάνα, που φτάσαμε περίπου στις 9:00 το πρωί την άλλη ημέρα. Εγώ στο αεροπλάνο της δεύτερης πτήσης κοιμόμουν σχεδόν όλη την ώρα. Έτσι έφτασα το πρωί στο αεροδρόμιο ξεκούραστος. Περάσαμε σχετικά γρήγορα τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήγαμε στην έξοδο. Εκεί το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγοράσω μία κάρτα sim για το κινητό μου δίνοντας περίπου 10€. Με διάρκεια της κάρτας ένα μήνα και 25 gigabyte δεδομένα. Αμέσως μετά προσπαθήσαμε να βρούμε ένα ATM για να βγάλουμε χρήματα με τραπεζική κάρτα, αλλά ήταν μακριά και για να μην καθυστερούμε αλλάξαμε 100 ευρώ σε ένα ανταλλακτήριο. Η ισοτιμία ήταν ένα ευρώ με 483 δικά τους νομίσματα. Καλή ισοτιμία αφού μετά με την Revolut έπαιρνα με ισοτιμία 485.

Έχοντας λοιπόν χρήματα στην τσέπη βγήκαμε από το κτίριο του αεροδρομίου να ψάξουμε για ταξί. Εννοείται ότι μας την έπεσαν αρκετοί. Ζητούσαν σχετικά πολλά χρήματα αλλά με τα παζάρια που τους κάναμε πέσαμε στη μισή τιμή, αλλά και πάλι δεν ήταν λίγα αφού πληρώσαμε 21€ για να μας μεταφέρουν στο κέντρο της πόλης, που απείχε 14 km από το αεροδρόμιο.

Πήγαμε στα δωμάτια που μέναμε και ευτυχώς μας έβαλαν από κείνη την ώρα μέσα, αφού ήταν έτοιμα. Έτσι περίπου στις 11 ήμασταν έτοιμοι για την βόλτα στην πόλη. Ξεκινήσαμε από τη γειτονιά μας, η οποία ήταν αρκετά κεντρική. Το δωμάτιο που μείναμε βρισκόταν στον 40ό όροφο ενός κτιρίου και από το παράθυρο βλέπαμε τα πιο σημαντικά σημεία της πόλης, τα οποία και επισκεφτήκαμε αργότερα.

Ξεκινήσαμε από την πρωτοποριακή κατασκευή Bayterek. Βρίσκεται σε ένα μεγάλο πάρκο με μήκος 4-5 χιλιόμετρα και πλάτος περίπου 400 μέτρα, το οποίο εκτείνεται κατά μήκος της πόλης και μέσα σε αυτό βρίσκονται τα πιο σημαντικά μέρη της. Στον οβελίσκο αυτόν δεν ανεβήκαμε αφού είχαμε πολύ καλή θέα από το δωμάτιό μας. Ο καιρός ήταν λίγο μουντός και ορισμένες φορές ψιχάλισε κατά τη βόλτα μας. Όμως αυτό δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα.

Αφού κάναμε βόλτα στην περιοχή προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε το κοινοβούλιο, πράγμα το οποίο όμως δεν καταφέραμε. Ο λόγος ήταν ότι εκείνη τη μέρα είχε επίσκεψη στην χώρα κάποιος υψηλά ιστάμενος από την Νότια Κορέα. Η πόλη είχε πολλές σημαίες της Νότιας Κορέας στους δρόμους και το κοινοβούλιο ήταν κλειστό από την αστυνομία και δεν μπορούσαμε να το επισκεφτούμε.

Όμως καλέσαμε ένα ταξί με την εταιρεία Yandex και μας πήρε για να μας πάει σε μία πιο μακρινή περιοχή όπου πολύ κοντά μεταξύ τους βρίσκονταν τα εξής μνημεία και μέρη: Palace of Peace and Reconciliation, Hazrat Sultan Mosque, Monument Kazakh Eli και το εθνικό μουσείο του Καζακστάν. Κάναμε μία γύρα σε όλα αυτά και ενώ τα εισιτήρια δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβά αποφασίσαμε να μην μπούμε σε κανένα. Στο τέλος και προσπαθώντας να δούμε αν μπορούμε να μπούμε στο τζαμί καταλήξαμε σε κάποιες αίθουσές του σε μία από τις οποίες υπήρχε ένα εστιατόριο. Εκεί αποφασίσαμε να φάμε. Το φαγητό ήταν νόστιμο και αρκετά φθηνό.

Όταν τελειώσαμε βγήκαμε έξω αλλά διαπιστώσαμε ότι έβρεχε δυνατά και έτσι πήραμε πάλι την Yandex που μας έστειλε ένα ταξί με οδηγό μία κυρία για να επιστρέψουμε στα δωμάτια που μέναμε. Δεν ξέρω γιατί αυτή μπερδεύτηκε, είτε κατά λάθος είτε επίτηδες, και μας έκανε κάποιους γύρους χωρίς να μας πηγαίνει στα δωμάτια. Εγώ τη διόρθωσα μερικές φορέας και τελικά ενώ θα έπρεπε να της δώσουμε περίπου τρία με τέσσερα ευρώ μας ζήτησε και της δώσαμε τα διπλά.

Στο δωμάτιο εγώ με την Ντίνα δεν μείναμε πολύ και βγήκαμε πολύ σύντομα για μία βόλτα πάλι στην πόλη. Πολύ κοντά στη γειτονιά μας βρισκόταν το τζαμί Nur Astana και το εμπορικό κέντρο Khan Shatyr, το οποίο από μακριά μοιάζει με μία κωνική τεράστια τέντα, αλλά μέσα είναι πολύ μεγάλη η κατασκευή με πολλά μαγαζιά, τα πιο πολλά πολυτελείας. Κάναμε σε αυτά μία μικρή βόλτα και δίπλα σε αυτό είναι και η όπερα της Αστάνα σε ένα κτίριο το οποίο θυμίζει αρχαίο ελληνικό ναό.

Αργότερα είχαμε την ευκαιρία να πάμε πάλι στη βουλή και να πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά, αφού τα απαγορευτικά μέτρα προσέγγισης είχαν αρθεί. Στις 9 περίπου καταλήξαμε στα δωμάτια μας. Εκεί που μέναμε ήταν ένα δήθεν ξενοδοχείο, αλλά ουσιαστικά ήταν συγκεκριμένα δωμάτια σε ένα ουρανοξύστη σαράντα και κάτι ορόφων. Νομίζω όλα ήταν σε 2 ή 3 ορόφους. Και όχι σε όλο τον όροφο. Εκτός από τη θέα που προσέφεραν ήταν συμπαθητικά και ευρύχωρα. Ευτυχώς είχε μια ρεσεψιόν στον πρώτο όροφο, που μας εξυπηρετούσε πριν ανέβουμε.

Η Αστάνα φαίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα πόλη και δεν το περίμενα. Έχει πολύ όμορφα κτίρια και πολύ καλή ρυμοτομία. Οι δρόμοι είναι τεράστιοι και σε αυτούς κυκλοφορούν πάρα πολλά αυτοκίνητα και έτσι το μποτιλιάρισμα είναι πολύ συνηθισμένο. Το Καζακστάν πηγαίνει δύο ώρες μπροστά από την Ελλάδα, αλλά κανονικά θα έπρεπε να πηγαίνει μάλλον τρεις, αφού αυτή την εποχή ξημέρωνε στις 4:00 και ο ήλιος έδυε στις 8:30. Φαίνεται μία πολιτισμένη χώρα και οι άνθρωποι είναι αρκετά όμορφοι και ευγενικοί. Όσες φορές χρειαστήκαμε κάτι, βρήκαμε κάποιον να μιλάει αγγλικά για να μας εξυπηρετήσει. Ειδικά μία κοπέλα όταν έψαχνα να βρω ταξί με την Yandex, μου έδειξε πως ακριβώς δουλεύει η εφαρμογή, την οποία είχα κατεβάσει από την Ελλάδα. Εννοείται ότι η πόλη έχει πολύ σύγχρονα και τεράστια κτίρια. Βέβαια είναι πεντακάθαρη όπως και όλα τα άλλα μέρη που είδαμε. Ο καιρός μας τα χάλασε λίγο την πρώτη μέρα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα άσχημο. Ουσιαστικά είδαμε όλα τα μέρη που θέλαμε να δούμε εκτός από ένα τζαμί και ένα μουσείο που βρίσκονταν σχετικά μακριά. Τα είδαμε την επόμενη μέρα.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται εκείνα που είδαμε την πρώτη μέρα:

 

[Sassenach77]

Εγώ δεν είδα και τόσο πολλά. Δεν εννοώ ότι δεν έχει καθόλου πολιτισμό να δείξει, αλλά σε σύγκριση με τις γειτονικές χώρες που επισκέφτηκα είδα τα λιγότερα.

Αν εννοείς αρχιτεκτονικά τότε ναι, δεν έχει να επιδείξει και πολλά η χώρα και να φανταστείς δεν πήγα καθόλου στο βορρά εγώ. Πολιτισμός όμως είναι πολλά πράγματα και πολλές φορές ένας πολιτισμός διευρύνεται και πέρα απο τα γεωγραφικά όρια μιας χώρας. Άλλωστε το σχόλιο μου δεν είχε σκοπό να συγκρίνει το Τατζικιστάν με τις γύρω χώρες, αλλά τους Τατζίκους με τις γύρω εθνότητες και το παρελθόν τους!

 

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα στην Αστάνα και πτήση για Αλμάτι. Πρώτη μέρα στο Αλμάτι.

Ευτυχώς ξύπνησα στις 6:00 η ώρα στην Αστάνα, δηλαδή τέσσερις τα ξημερώματα ώρα Ελλάδος, έχοντας κοιμηθεί περίπου 7 ώρες χωρίς διακοπή. Ξεκουράστηκα αρκετά και αφού σηκωθήκαμε και κάναμε τους καφέδες μας, είχαμε συνεννοηθεί με την παρέα ώστε στις 8:00 να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας. Είχαμε σκοπό να πάμε στο νότιο μέρος της πόλης για να δούμε κάποια αξιοθέατα. Η απόσταση ήταν περίπου 8 χλμ, προς το μεγάλο τζαμί της Αστάνα, το Grand Μosque Astana, όπως ονομάζεται. Φυσικά δεν γινόταν να πάμε με τα πόδια και έτσι πήραμε ένα ταξί. Περπατήσαμε λίγο μέχρι να φτάσουμε στο τζαμί, γιατί είχε ένα τεράστιο υπό διαμόρφωση κήπο. Θέλαμε να τον δούμε, αλλιώς το αυτοκίνητο θα μπορούσε να πάει να μας αφήσει και δίπλα στην είσοδο.

Ο χώρος εκεί είναι τεράστιος και δεν ξέρω αν ποτέ γεμίσει με κόσμο γιατί μιλάμε ότι έχει έκταση η οποία μπορεί να είναι και ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο, δηλαδή 1.000 στρέμματα. Έχει αρκετά λουλούδια και πολλά μικρά δέντρα, τα οποία τώρα ουσιαστικά έχουν αρχίσει για διαμορφώνονται. Το τζαμί από μακριά είναι πάρα πολύ όμορφο και εσωτερικά ακόμα περισσότερο.

Πήγαμε στην είσοδο, βγάλαμε τα παπούτσια μας και αφού κάναμε κάποιες βόλτες περιφερειακά της κυρίως αίθουσας, μπήκαμε και σε αυτήν. Είναι μία τεράστια αίθουσα η οποία είναι πολύ όμορφη και έχει μίνιμαλ διακόσμηση. Τα πιο ενδιαφέροντα που έχει είναι οι πολυέλεοι και οι τρούλοι που μπορείς να τους διακρίνεις από το εσωτερικό.

Κάναμε εκεί αρκετή ώρα βόλτα και βγαίνοντας έξω στο βάθος φαινόταν μία τεράστια σφαίρα, η οποία είναι ένα μουσείο με το όνομα Nur Alem Museum. Εκεί κοντά είναι και ένα εκθεσιακό κέντρο με μία τεράστια κατασκευή. Περπατώντας αργά μας πήρε μισή ώρα να φτάσουμε. Γενικά έχω πει ότι η Αστάνα είναι γεμάτη τέτοιες ωραίες και οι γιγάντιες κατασκευές, οι οποίες αποτελούν ακόμα και κατοικίες και όχι μόνο κυβερνητικά ή άλλα κτίρια, όπως μουσεία, Εκθεσιακά Κέντρα και λοιπά. Αλλά στη διαδρομή μέχρι το σημείο με αυτή την σφαίρα, είδαμε και το κτίριο του μπαλέτου που δεν είχε όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Προχωρώντας ακόμα πιο βόρεια, προς την περιοχή δηλαδή που μέναμε, πήγαμε σε μία αψίδα την οποία θέλαμε επίσης να δούμε. Ήταν λίγο δύσκολο γιατί είχε αστυνομία που δεν άφηνε τον κόσμο, αφού μάλλον θα πήγαινε εκεί ο Νοτιοκορεάτης επίσημος.

Τα ενδιαφέροντα της δεύτερης μέρας, μαζί και της πρώτης, σε χάρτη:

Την είδαμε πάντως και αυτήν και μετά θέλαμε να πάρουμε ταξί για να επιστρέψουμε πίσω, γιατί η ώρα πλησίαζε 12 και έπρεπε να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Βρήκα με δυσκολία ταξί γιατί οι δρόμοι είχαν κλείσει και είχε μεγάλο μποτιλιάρισμα λόγω της επίσκεψης του Νοτιοκορεάτη που λέγαμε. Τελικά καταφέραμε και βρήκαμε ταξί και πήγαμε νωρίς στα δωμάτια να πάρουμε τα πράγματα μας για να κάνουμε το checkout. Μετά με Yandex πάλι καλέσαμε ένα μίνι βαν για να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Τα χρήματα που πληρώσαμε αυτή τη φορά ήταν περίπου 8€ μαζί με το πουρμπουάρ και όχι 20 του δώσαμε την προηγούμενη μέρα στο ταξί, χωρίς βέβαια τότε να έχω ακόμα σε χρήση την εφαρμογή της Yandex.

Όταν χρησιμοποιείς την Yandex, από το σύστημα που χρησιμοποιεί η εφαρμογή εντοπίζει το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι και από κει θα έρθει να σε πάρει το ταξί. Όμως μπορείς να μετακινηθείς αν θέλεις και ο ταξιτζής βλέπει που έχεις πάει, αλλά πρέπει να πας κάπου κοντά στην αρχική σου θέση και να τον περιμένεις. Η εφαρμογή λοιπόν σου δείχνει πριν κάνεις την επιλογή τι δυνατότητες έχεις για να διαλέξεις όχημα και το κόστος του κάθε οχήματος. Όταν υπάρχει και minivan διαθέσιμο στο δείχνει οπωσδήποτε. Αλλά και να μην υπάρχει, πάλι σου λέει ότι δεν υπάρχει. Αν το επιλέξεις σε ρωτά αν θες να σου στείλει δυο μικρά ταξί. Εννοείται ότι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα επιλέγεις το όχημα το οποίο εσύ επιθυμείς, απαντάει ο οδηγός ότι δέχεται και έρχεται να σε παραλάβει. Στην οθόνη του κινητού βλέπεις τη θέση στην οποία βρίσκεται, καθώς και το χρόνο που χρειάζεται μέχρι να φτάσει σε σένα. Αυτό το τσεκάρεις συνέχεια μέχρι να έρθει, οπότε εσύ πρέπει να βγεις και έχοντας τον αριθμό του αυτοκινήτου και το χρώμα αλλά και το μοντέλο, να του κάνεις νόημα ότι είσαι εσύ εκείνος ο όποιος τον θέλει. Ας μην πω για το πως δουλεύουν στην Uber στην Ελλάδα!

Κάπως έτσι κάναμε και εμείς το μεσημέρι και εντοπίσαμε ένα βαν στην περιοχή μας. Δεν υπήρχε όμως άλλο και περιμέναμε περίπου 10 λεπτά μέχρι να έρθει. Όλα πήγαν μία χαρά. Πήγαμε στο αεροδρόμιο, κάναμε το check-in και δώσαμε τις βαλίτσες κρατώντας μόνο της χειραποσκευές μας. Περάσαμε και τον έλεγχο διαβατηρίων καθώς και χειραποσκευών και περιμέναμε καθισμένοι σε κάποια καθίσματα κοντά στην πύλη που θα είχαμε την αναχώρηση του αεροπλάνου κάπου στις δύο. Εκεί που περιμέναμε χαλαρά, βγαίνει μία ανακοίνωση στα μεγάφωνα και λέει το δικό μου όνομα και του Γιάννη, να εμφανιστούμε σε κάποια πύλη. Πήγαμε λοιπόν αμέσως και μας είπαν ότι βρήκαν κάποιες απαγορευμένες συσκευασίες στις βαλίτσες που είχαμε δώσει για το check-in. Μας οδήγησε μία κοπέλα μέχρι εκεί. Ο Γιάννης ωστόσο φώναζε ότι δεν είχε μαζί του το κλειδί της βαλίτσας. Το είχε η γυναίκα του μαζί της. Η κοπέλα όμως δεν καταλάβαινε γρι αγγλικά και προχωρούσε να εκτελέσει το καθήκον της. Όταν φτάσαμε στις βαλίτσες μας, περνώντας από 3-4 σεκιουριτάδες, εμένα μου είπαν ότι δεν επιτρέπεται να έχω μαζί μου την τσικουδιά που είχα σε ένα μπουκάλι. Βασικά δεν ήξεραν ότι είναι αλκοόλ, αλλά ήθελαν να ελέγξουν αν είναι σφραγισμένο. Και δεν ήταν, αλλά αυτό απαγορευόταν. Σκέτη βλακεία. Είχε η Ντίνα και ένα απολυμαντικό. Θεωρήθηκε πολύ δυνατό χημικό, που και αυτό δεν επιτρεπόταν. Έτσι με έβαλαν και τα πέταξα για να μπορέσει να φύγει η βαλίτσα μου. Στο Γιάννη (αφού έκανε την αντίστροφη πορεία για να φέρει το κλειδί) βρήκαν δύο μπουκάλια, τα οποία όμως είχαν νερό και έτσι του τα άφησαν. Το αποτέλεσμα είναι ότι μείναμε χωρίς ρακή και χωρίς απολυμαντικό.

Το ταξίδι έγινε ομαλά μέχρι την πόλη Αλμάτι. Εκεί φυσικά πάλι με την Yandex πήραμε ταξί για το διαμέρισμα που νοικιάζαμε. Όμως στο αεροδρόμιο δεν βρήκαμε κανένα διαθέσιμο βαν με αποτέλεσμα να πάρουμε δύο αυτοκίνητα. Είχαμε μια σύγχυση μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα, αλλά τελικά όλα τα βρήκαμε. Ήταν όμως σχετικά αργά, γι’ αυτό πολύ γρήγορα ετοιμαστήκαμε να φύγουμε και να πάμε να δούμε την πόλη.

Το Αλμάτι είναι τελείως διαφορετικό από την Αστάνα. Η Αστάνα είχε τεράστιους χώρους, τεράστιους δρόμους και τεράστια κτίρια. Όλα ήταν μεγάλα, εκτός από τα δέντρα. Στην Αστάνα όπου και να έστρεφες το βλέμμα σου είχες να δεις κάποια ενδιαφέροντα κτίρια. Αλλά όχι βουνά ή κάτι σχετικό, αφού βρίσκεται σε μία τεράστια πεδινή έκταση. Στο Αλμάτι οι δρόμοι δεν είναι τόσο μεγάλοι, αν και πολύ μεγαλύτεροι από τους δρόμους στην Ευρώπη. Επίσης, τα κτίρια δεν είναι τόσο επιβλητικά όσο στην Αστάνα, αφού δεν έχουν τα φουτουριστικά σχέδια της πρωτεύουσας του Καζακστάν. Πάντως δεν θα έλεγα ότι έχει όμορφα κτίρια. Το θετικό είναι ότι δεν έχει ουρανοξύστες. Βλέπεις μεγάλα σε όγκο κτίρια και οι όροφοι μου φαίνεται ότι ήταν μέχρι τους 20, άντε 25. Επίσης, από ψηλά που πήγαμε να δούμε την πόλη, η περιοχή που μέναμε και θεωρείται κέντρο, είναι χαμένη μέσα στο πράσινο, αφού έχει πάρα πολλούς κήπους και δέντρα και όχι ιδιαίτερα υψηλά κτίρια. Υπάρχουν κάποιες συστάδες κτιρίων με μεγάλο ύψος, αλλά και αυτές είναι έξω από το κέντρο της πόλης και μέσα στο πράσινο. Από τη μία μεριά αν κοιτάξεις την πόλη βλέπεις την πεδιάδα. Όμως αν κοιτάξεις από την άλλη βλέπεις τα ψηλά βουνά που είχαν ακόμα χιόνια.

Το πρώτο απόγευμα λοιπόν που φτάσαμε, κάναμε βόλτα για περίπου 2 ώρες στην περιοχή μας. Ο δρόμος που μέναμε ήταν κεντρικότατος και είχε το όνομα του συγγραφέα Γκόγκολ. Αυτό το δρόμο πήραμε και μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο είχαμε φτάσει στην περίφημη εκκλησία Ascension Cathedral. Είναι μία όμορφη εκκλησία με διάφορα χρώματα που μοιάζει λίγο με τις Ρωσικές αλλά μοιάζει και με ένα στυλ ινδουιστικού ναού λόγω χρωμάτων. Δεν μπήκαμε μέσα αλλά απ’ έξω γινόταν ένας χαμός από οικογένειες με τα παιδιά τους που έπαιζαν με διάφορα ενοικιαζόμενα ποδήλατα και αυτοκινητάκια. Κάτι αντίστοιχο είχαμε δει και σε άλλες χώρες της κεντρικής Ασίας που έχουμε πάει. Η εκκλησία βρίσκεται στο πάρκο Panfilov. Όμως μας ξέφυγε και δεν είδαμε το μνημείο των 28 στρατιωτών (που είδαμε την επόμενη μέρα). Πολύ κοντά εκεί ήταν και το πράσινο παζάρι το οποίο επισκεφθήκαμε, αλλά η ώρα ήταν περασμένη και έτσι τα μαγαζιά είχαν κλείσει. Προχωρήσαμε όμως παρακάτω που είδαμε ένα τζαμί και το επισκεφθήκαμε.

Αφού κάναμε και αυτή την επίσκεψη ο ήλιος είχε ήδη πέσει για τα καλά και εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πάνω που σκεφτόμασταν να φάμε κάπου είδαμε μπροστά μας ένα εστιατόριο που είχε δύο κολώνες με γύρους όπως έχουμε και στην Ελλάδα τον γύρο για τα σουβλάκια. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι ο ένας ήταν κοτόπουλο και ο άλλος ήταν μοσχάρι. Αποφασίσαμε και καθίσαμε να φάμε. Ο καθένας πήρε ό,τι ήθελε, αφού είχε και μαγειρευτά φαγητά. Δύο τέτοια πιάτα από τα έτοιμα φαγητά πήρα εγώ. Αλκοόλ φυσικά δεν σέρβιραν οπότε ήπιαμε νεράκι. Εννοείται ότι και στο Αλμάτι ήταν πολύ οικονομικό το φαγητό. Δηλαδή με 5 – 6 ευρώ τρως μια χαρά και μία ικανοποιητική ποσότητα. Εγώ έφαγα κοτόπουλο με μανιτάρια, που μου άρεσε πάρα πολύ.

Συνεχίσαμε μετά το δείπνο να πάμε στο διαμέρισμα που μέναμε. Προηγουμένως περάσαμε από ένα σουπερμάρκετ, που ήταν δίπλα και αγοράσαμε διάφορα φαγώσιμα. Εμείς βέβαια αγοράσαμε και λίγο κρασί μιας και πλέον δεν έχουμε την τσικουδιά που μας πήραν στο αεροδρόμιο. Στο Καζακστάν σε όλα τα σουπερμάρκετ βρίσκεις αλκοολούχα ποτά αν και δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Το θέμα είναι ότι δεν πουλάνε τα βαριά ποτά όπως είναι η βότκα παρά μόνο μεταξύ 12 και 9 το βράδυ για λόγους προφύλαξης των αλκοολικών. Έτσι εγώ εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να πάρω βότκα που όμως πήρα την επόμενη το μεσημέρι.

Το διαμέρισμα που είχα κλείσει βρισκόταν σε μία παλιά πολυκατοικία σοβιετικού στυλ και σίγουρα ήταν χτισμένη από την εποχή του Μπρέζνιεφ, για να μην πω του Στάλιν. Είναι ένα μακρύ κτίριο με τέσσερις, πέντε ορόφους και έχει 5 ή 6 εισόδους, που η κάθε μία οδηγεί στους ορόφους αυτούς. Ο κάθε ένας όροφος έχει δύο ή τρία διαμερίσματα. Το σίγουρο είναι ότι εάν είχα δει απέξω το κτίριο που μέναμε, σίγουρα δεν θα είχα αποφασίσει να το κλείσω. Απέξω είναι πολύ άσχημο και όταν και εμείς ήρθαμε φοβήθηκα ότι κάτι αντίστοιχο θα δούμε και μέσα. Όμως εσωτερικά το διαμέρισμα ήταν αρκετά περιποιημένο. Το μόνο κακό που είχε ήταν ότι είχε ένα μπάνιο που ήταν μόνο για να κάνεις ντους και είχε και ένα νιπτήρα. Δίπλα ακριβώς υπήρχε ένα μικρό wc που είχε μόνο μία λεκάνη και τίποτε άλλο. Είχε μία κουζίνα και ένα σαλόνι εκτός από τα δύο υπνοδωμάτια που μέναμε. Για να μπούμε μέσα βάζαμε ένα μαγνήτη στην πόρτα εισόδου και έτσι μπορούσαμε και την ανοίγαμε. Μετά ανεβαίναμε με τα πόδια στον τρίτο όροφο, που στην ουσία είναι δεύτερος, και ο ιδιοκτήτης μας είπε να χρησιμοποιούμε και τα δύο κλειδιά που απαιτείται για να ανοίξει η πόρτα. Θα έλεγα ότι η διαμονή μας εκεί ήταν αρκετά καλή.

 

[travelbreak]

Αλμάτι, δεύτερη μέρα.

Την πρώτη μέρα στο Αλμάτι είχαμε δει κάποια λίγα αξιοθέατα που ήταν βόρεια από το διαμέρισμα που μέναμε. Γι’ αυτό τη δεύτερη μέρα ξεκινήσαμε για να δούμε εκείνα που ήταν νότια, δηλαδή προς την περιοχή που άρχιζαν τα βουνά. Πρώτα κατευθυνθήκαμε στην πλατεία Astana Square. Χωρίς να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση περάσαμε και από το μουσείο στο Αλμάτι το οποίο είναι ένα μικρό ασήμαντο κτίριο και δεν έχει καμία σχέση με το Central state museum του Καζακστάν, το οποίο είδαμε αργότερα. Είδαμε και το κτίριο της όπερας Abay Kazakh State Academic.

Μετά πήγαμε ακόμα πιο νότια στην Πλατεία της Δημοκρατίας, όπου εκεί βρίσκεται και το δημαρχείο. Εκεί υπάρχει και το μνημείο της ανεξαρτησίας που είναι ένας τεράστιος οβελίσκος με τον χρυσό πολεμιστή στην κορυφή του πάνω σε μία λεοπάρδαλη, ή ένα τέτοιο ζώο. Στη βάση του οβελίσκου υπάρχουν επίσης και άλλα αγάλματα. Λιγοστοί τουρίστες βρίσκονταν εκεί για να δουν την περιοχή. Και γενικά δεν βλέπουμε αρκετό τουρισμό στο Καζακστάν. Δεν ξέρω αν φταίει η περίοδος αυτή ή γενικά η χώρα δεν έχει πολλούς τουρίστες. Βλέπουμε αρκετούς που δεν είναι στην εμφάνιση ντόπιοι, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι είναι Ρώσοι που έχουν μείνει στη χώρα. Επίσης ξέρω ότι στο Καζακστάν ζουν περίπου 120.000 Κορεάτες.

Συνεχίσαμε με τα πόδια και πλέον μέσα στη ζέστη, αφού η ώρα είχε περάσει και ήταν μεσημέρι. Πήγαμε να δούμε το κτίριο του μουσείου που είπα προηγουμένως. Έχει το πομπώδες όνομα Κεντρικό Μουσείο της Πολιτείας της Δημοκρατίας του Καζακστάν. Ήμασταν κουρασμένοι και σκεφτήκαμε μήπως κάναμε μία βόλτα στο μουσείο πιο πολύ για να είμαστε πιο χαλαροί στο περπάτημα αργότερα. Είδα στο ίντερνετ ότι είσοδος ήταν μόλις 1 ευρώ για κάθε άτομο και έτσι μπήκαμε μέσα για μισή ώρα και είδαμε διάφορα πράγματα. Σε μια μεγάλη αίθουσα είχε στολές από διάφορες περιοχές της χώρας, ενώ σε άλλες αίθουσες είχε κοσμήματα και όπλα παλαιότερων εποχών. Επίσης είχε και αίθουσες με έκθεση ζωγραφικής, καθώς και φωτογραφίες και απεικονίσεις από επιτεύγματα ανθρώπων της χώρας.

Επόμενος προορισμός μας ήταν το μνημείο του Abay Kunanbaiev. Βρίσκεται και αυτό σε μία πλατεία. Δίπλα είναι το κτίριο Republic Palace που είναι αίθουσα συναυλιών. Πολύ κοντά σε αυτό το μνημείο βρίσκεται και το σημείο από το οποίο ξεκινά το Gondola Cableway που ανεβαίνει στο λόφο Kok Tobe. Πληρώσαμε περίπου 12€ ο καθένας για να ανέβουμε και να κατέβουμε με τις καμπίνες αυτές που ανεβοκατέβαιναν συνέχεια. Όταν ανεβήκαμε η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καθαρή και έτσι βλέπαμε πολύ καλά την πόλη, που είναι τόσο μεγάλη που τα μακρινά σημεία δεν μπορούσαμε να τα ξεκαθαρίσουμε. Όμως ήταν μία ευχάριστη βόλτα και με ενδιαφέρον. Εκεί επάνω υπήρχε ένα τεράστιο λούνα παρκ που ο κόσμος ασχολούνταν με τα διάφορα παιχνίδια. Οι περισσότεροι φυσικά ήταν ντόπιοι και κυρίως ήταν οικογένειες με παιδιά. Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση για την πρωινή βόλτα στο Αlmati. Μόλις κατεβήκαμε κάτω καλέσαμε ένα ταξί και μας πήγε στο διαμέρισμά μας. Μετά από 6 ώρες περπάτημα είχε έρθει η ώρα για την ξεκούραση.

Αφού ξεκουραστήκαμε το μεσημέρι, αλλά χωρίς να κοιμηθούμε, στις 5 ξεκινήσαμε για την απογευματινή μας βόλτα. Βάλαμε στόχο να πάμε σε ένα μνημείο που βρίσκεται περίπου 15 km μακριά από το κέντρο της πόλης και ονομάζεται First President Park. Είχαμε δει φωτογραφίες και ξέραμε ότι έχει πολύ ενδιαφέρον. Πήραμε ένα ταξί το οποίο επειδή είχε αρκετή κίνηση καθυστέρησε να μας πάει. Όμως το μέρος ήταν υπέροχο. Λίγο έξω από την πόλη και έχει ένα μνημείο σε σχήμα τόξου με ανεπτυγμένες κολώνες. Είναι μόνο μία σειρά και από πάνω συνδέονται με ένα όμορφο σχεδιασμό, από τσιμέντο να υποθέσω. Όμως μοιάζει να είναι χρυσά όλα αυτά εκτός από τις κολώνες. Έχει διάφορα σχέδια σχηματισμένα με κάποιο υλικό σε πολλά σημεία. Πίσω από αυτό το μνημείο υπάρχει ένα υπέροχο σιντριβάνι, καθώς και διάφοροι κήποι σε τεράστια έκταση. Κάναμε βόλτες για περίπου μία ώρα και μετά αφού δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε αποφασίσαμε να φύγουμε. Βέβαια οι ντόπιοι στο χώρο αυτό ήταν πάρα πολλοί, οι οποίοι έρχονταν για να κάνουν πικ νικ ή για βόλτα.

Καλέσαμε πάλι ένα ταξί και του είπα να μας πάει στην εκκλησία Ascension Cathedral. Επιλέξαμε αυτό το σημείο, γιατί ενώ είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα και ήταν πάρα πολύ όμορφο, εκεί υπήρχε και το πάρκο με το: 28 Panfilov Guardsmen Monument. Είχα υποψιαστεί ότι για να προτείνεται αυτό το πάρκο δεν μπορεί να ήτανε ένα μικρό άγαλμα μηδαμινής αξίας που είχαμε δει μπροστά από την εκκλησία στο δρόμο. Γι’ αυτό ήθελα να πάω να δω καλύτερα το μέρος. Πράγματι, έχοντας σαν βοηθό και το google, βρήκαμε το μνημείο το οποίο ήταν καταπληκτικό. Κρίμα που η ώρα ήταν αργά και σχεδόν βράδιαζε και δεν το απολαύσαμε σε όλο του το μεγαλείο. Το μνημείο αναπαριστούσε κάποιους πολεμιστές και ήταν πολύ μεγάλο, σαν να ήταν πελεκημένο πάνω σε ένα μεγάλο βράχο. Και δεν ήταν μόνο ένα το μνημείο αλλά είχε και διάφορα άλλα μικρότερου μεγέθους.

Μείναμε εκεί αρκετή ώρα μέχρι που βράδιασε και αποφασίσαμε να πάρουμε ένα δρόμο για να βρούμε φαγητό να φάμε. Δεν αργήσαμε να βρούμε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο με τραπέζια έξω που φαινόταν πολύ περιποιημένο και ήταν γεμάτο κόσμο. Χωρίς να κοιτάξουμε τιμοκατάλογο καθίσαμε γιατί το κυριότερο για μας είναι ότι είχε μπύρες πάνω σε όλα τα τραπέζια και έπινε ο κόσμος. Παραγγείλαμε και εμείς μεγάλα σουβλάκια από αρνί και μεγάλες μπύρες. Αφού φάγαμε πήραμε το δρόμο του γυρισμού και λίγο μετά τις 10 ήμασταν στο διαμέρισμα για να ετοιμάσουμε τα πράγματά μας αφού την επομένη είχαμε αναχώρηση από την πόλη.
Στους επόμενους χάρτες φαίνονται τα ενδιαφέροντα σημεία στο Αλμάτι (σε σχέση και με το διαμέρισμα που μέναμε):

 

[travelbreak]

Φύγαμε από το Αλμάτι με τις καλύτερες εντυπώσεις, για τα βουνά.

Καζακστάν και Κιργιστάν φημίζονται κυρίως για τη φύση τους. Κι εμείς γι’ αυτό κάναμε αυτό το ταξίδι. Οι πόλεις είναι στις διαδρομές μας αναγκαστικά, αλλά ταυτόχρονα έχουν και το ενδιαφέρον τους. Σε πολλούς ταξιδιώτες αρέσουν περισσότερο οι πόλεις. Τους γεμίζουν. Εγώ μετά το ταξίδι, από κάθε σχεδόν πόλη θυμάμαι μόνο τα βασικά. Η σύζυγός μου όμως το πρώτο διάστημα μετά την επιστροφή μας, θυμάται κάθε κτήριο, καθώς και πότε το είδαμε. Εγώ πάλι θυμάμαι περισσότερο τα βουνά και τα τοπία γενικότερα. Οι επόμενες δέκα περίπου μέρες του ταξιδιού μας θα ήταν γεμάτες από υπέροχη φύση, προς μεγάλη μου χαρά.

Το πρωί του Σαββάτου, λοιπόν, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και κατεβήκαμε στο δρόμο να περιμένουμε τον οδηγό, που θα μας συντρόφευε της επόμενες τρεις ημέρες, μέχρι δηλαδή να πάμε στο Κιργιστάν. Προηγουμένως είχε έρθει ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος για να παραλάβει τα κλειδιά. Ήταν πολύ ευγενικός και το διαμέρισμα όπως είπαμε ευπρεπέστατο, όμως υπήρχε πρόβλημα με την πρόσβαση σε αυτό, αφού ήταν στο δεύτερο όροφο και δεν υπήρχε ασανσέρ. Στο Καζακστάν τον λένε βέβαια τρίτο όροφο.

Ο οδηγός μας, με το όνομα Aibek, σίγουρα μας περίμενε από πολύ νωρίς, αλλά εγώ του είχα στείλει μήνυμα να περιμένει σε μία γωνία και αυτός περίμενε πιο κάτω. Όμως κατάλαβε ότι εμείς τον περιμέναμε, αφού είδε τα τέσσερα άτομα με τις βαλίτσες να κοιτάνε τριγύρω. Ήρθε και μεταφέραμε τα πράγματα στο αυτοκίνητό του, που ήταν ένα Lexus αρκετά μεγάλο. Όμως τα πράγματά μας δεν χωρούσαν στο πορτ μπαγκάζ και ευτυχώς είχε μία μπαγκαζιέρα στην οροφή, όπου βάλαμε ορισμένα από αυτά και έτσι όλοι ήμασταν άνετοι: άνθρωποι και πράγματα. Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις 8 λοιπόν με τελικό προορισμό το χωριό Saty πού βρίσκεται σε απόσταση περίπου 4 ωρών από το Αλμάτι. Να υπενθυμίσω ότι ο κανονικός οδηγός μας ήταν ένας άλλος, ο Κανάτ. Απλά κάτι οικογενειακές υποχρεώσεις δεν τον άφησαν να έρθει ο ίδιος στο Καζακστάν και έστειλε τον Άιμπεκ. Εμείς δεν είχαμε θέμα πάντως.

Έγινε μία μικρή παρεξήγηση με τον οδηγό μας, ο οποίος μας ζήτησε να του δώσουμε περίπου 100 δολάρια για να τα μετατρέψει σε ντόπια χρήματα, διότι για κάποιους λόγους δεν είχε δικά του. Εγώ του είπα να βρει ανταλλακτήριο και θα του έδινα τα 100 δολάρια. Όμως εκείνος μιλάει πολύ άσχημα αγγλικά και δεν κατάλαβε αυτό που του είπα. Θεώρησε ότι αφού δεν του έδωσα αμέσως τα 100 δολάρια, δεν ήθελα να του τα δώσω καθόλου. Αργότερα στη διαδρομή κατάλαβα ότι είχε οικονομικό πρόβλημα και του έδωσα τα 100 δολάρια. Όταν σε λίγο τον ρώτησα πού θα τα αλλάξει, μου είπε ότι δεν μπορεί να τα αλλάξει, αφού αυτό δεν έγινε στο Αλμάτι. Δηλαδή στις περιοχές που πηγαίναμε δεν υπήρχαν ανταλλακτήρια. Αφού τον έβλεπα ότι είναι προβληματισμένος του είπα να μου δώσει πίσω τα 100 δολάρια και του έδωσα 45.000 ντόπια νομίσματα, που αντιστοιχούσαν στα 100 δολάρια. Τότε πραγματικά ήταν ευχαριστημένος. Οι οικονομικές αυτές συναλλαγές φαίνονται ασήμαντες, αλλά την επόμενη μέρα, μας δημιούργησαν ένα μικρό πρόβλημα. Θα το δούμε.

Εγώ είχα αυτά τα ντόπια χρήματα για να πληρώσω το δωμάτιο στο χωριό που θα μέναμε δύο βραδιές. Ευτυχώς όμως η γυναίκα που έχει τα δωμάτια δέχτηκε να την πληρώσω με δολάρια και έτσι δεν υπήρξε πρόβλημα. Βέβαια είχα στείλει μήνυμα στον άνθρωπο με τον οποίο είχαμε κλείσει το ταξίδι, και του είπα ότι θα δώσω στον οδηγό μας τα 100 δολάρια. Εκείνος μου απάντησε ότι συμφωνεί και να του δώσω και άλλα 300, οπότε δεν είχα πρόβλημα με αυτό που έκανα.

Φεύγοντας από το Αλμάτι, η διαδρομή δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού η γη ήταν επίπεδη. Κατά διαστήματα υπήρχαν καλλιέργειες, αλλά υπήρχαν και διαστήματα που είχε σκέτο χορτάρι, μάλλον για την κτηνοτροφία. Μετά βέβαια από δύο τρεις ώρες οδήγηση άρχισε ο δρόμος να μας οδηγεί προς τα βουνά. Ο πρώτος στόχος μας ήταν να δούμε το φαράγγι Charyn. Φτάσαμε μετά από τρεις ώρες αφότου είχαμε φύγει από το Αλμάτι, και ο οδηγός μας άφησε να απολαύσουμε το τοπίο.

Το πάρκινγκ και η είσοδος του φαραγγιού ήταν επίπεδο και το φαράγγι εκτεινόταν σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, μήκους μερικών χιλιομέτρων. Αρχικά προχωρούσαμε τη διαδρομή στο επάνω επίπεδο και βλέπαμε το φαράγγι από ψηλά προς τα κάτω. Το θέαμα ήταν πολύ όμορφο, αλλά βλέπαμε κάτω στο φαράγγι κόσμο να περπατάει. Ρωτήσαμε κάποιον και μας είπε ότι μπορούμε να πάμε να περπατήσουμε από την είσοδο που είχαμε μπει και εμείς, αλλά προχωρώντας προς τα κάτω. Μπορούσαμε επίσης να πάρουμε ένα αυτοκίνητο να μας κατεβάσει μέχρι το ποτάμι σε μία απόσταση περίπου 4 χιλιομέτρων. Εμείς αφού περπατούσαμε σχεδόν μιάμιση ώρα στο επάνω μέρος, και είχαμε φτάσει στο σημείο που μπορούσαμε να δούμε από κάτω λίγο το ποτάμι, επιστρέψαμε πίσω. Τότε αποφασίσαμε να πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να κατέβουμε στο ποτάμι.

Στο αυτοκίνητο δώσαμε το ευτελέστατο ποσόν του ενός ευρώ, και κατεβήκαμε την υπέροχη διαδρομή. Όταν όμως φτάσαμε στο τέλος της και κατεβήκαμε από το φορτηγό, όλοι έτρεχαν να βγάλουν εισιτήρια και έτσι τρέξαμε και εμείς. Εγώ δηλαδή. Τότε κατάλαβα ότι επειδή περίμενε πολύς κόσμος, η επιστροφή μας θα γινόταν μετά από τουλάχιστον μία ώρα. Το άσχημο είναι ότι εκεί δεν είχαμε πολλά πράγματα να κάνουμε. Αφού περπατήσαμε γύρω στα 15 λεπτά τραβώντας φωτογραφίες περιμέναμε το φορτηγό για να επιστρέψουμε. Συνολικά υπήρχαν δύο φορτηγά που έκαναν τη διαδρομή, αλλά τα εισιτήρια που αγόραζες ήταν αριθμημένα και ένα γιγάντιος Καζάκος κοίταζε τα εισιτήρια και δεν σε άφηνε να περάσεις αν δεν ερχόταν η σειρά σου. Έτσι περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι να ανέβουμε επάνω και να συναντήσουμε τον Άιμπεκ.

Όταν φτάσαμε εκεί η ώρα ήταν σχεδόν τρεις και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό. Στη διαδρομή σταματήσαμε στο Μαύρο Φαράγγι, Black Canyon, που δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά αφού ήταν στο δρόμο μας καλά κάναμε και το είδαμε.

και τώρα απολαύστε λιβάδια:

Σας θυμίζει κάτι αυτή η φωτογραφία;

Μετά και από αυτή τη μικρή στάση προχωρήσαμε και φτάσαμε λίγο πριν τις 18:00 στο χωριό Σάτι που ήταν το κατάλυμά μας. Είχα κλείσει δωμάτια σε ένα μικρό ξενοδοχείο που όμως για την περιοχή που βρισκόμασταν ήταν αξιοπρεπέστατο. Είχε δωμάτια, που δεν ήταν βέβαια ευρύχωρα, αλλά είχαν δικιά τους τουαλέτα και ήταν αρκετά καθαρά. Πληρώναμε περίπου 41€ τη βραδιά σε κάθε δωμάτιο.

Εγώ βέβαια πλήρωσα με δολάρια, αφού είχα δώσει τα νομίσματα του Καζακστάν στον οδηγό μας. Δεν υπήρξε όμως κάποιο πρόβλημα. Η ιδιοκτήτρια μας πρότεινε να φάμε το φαγητό που είχε ήδη έτοιμο, αλλά εμείς δεν το προτιμήσαμε. Σκεφτήκαμε ότι κάτι θα βρούμε έξω να φάμε. Φύγαμε να κάνουμε μία βόλτα στο χωριό λίγο πριν βραδιάσει, και ψάχνοντας βρήκαμε ένα τύπου εστιατόριο που μας έφτιαξε ένα φαγητό με τηγανιτές πατάτες, ελάχιστα λαχανικά και μοσχαρίσιο κρέας. Είναι αλήθεια ότι αυτό το μαγαζί που φάγαμε απ’ έξω δεν θυμίζει τίποτα περισσότερο από ένα σπίτι, και μάλιστα όχι από τα καλά του χωριού. Όμως εμάς μας προκάλεσε μία μεγάλη φωτογραφία με σουβλάκια στον τοίχο του σπιτιού και γι’ αυτό πήγαμε να ρωτήσουμε. Όταν προχωρήσαμε στην αυλή διαπιστώσαμε ότι υπήρχε μία αίθουσα που μάλλον απευθυνόταν κυρίως στους ενοίκους του Guest House, που όπως αποδείχτηκε ήταν αυτό το μικρό οίκημα. Και επειδή ήταν μουσουλμάνοι ιδιοκτήτες και δεν σέρβιραν μπύρα, μας έστειλαν στο διπλανό μίνι μάρκετ για να αγοράσουμε. Μέχρι να τελειώσουμε το δείπνο μας είχε βραδιάσει και το κρύο ήταν αρκετά δυνατό. Γυρίσαμε γρήγορα στα δωμάτια μας για να ζεσταθούμε και να ξεκουραστούμε.

Δυστυχώς βραδιάζει πολύ νωρίς, ουσιαστικά κάπου στις 8. Όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο που μένουμε διαπιστώσαμε ότι το πάρκινγκ ήταν γεμάτο αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, που σημαίνει ότι όλα τα δωμάτια ήταν γεμάτα. Αυτή ήταν η πρώτη μας μέρα με τον καινούργιο οδηγό.

Η φύση στη σημερινή διαδρομή μάς άρεσε πάρα πολύ, όταν πλησιάσαμε την περιοχή του φαραγγιού. Να πω ότι το φαράγγι Τσαρίν είναι τεράστιο και εμείς είδαμε μόνο ένα μικρό τμήμα από αυτό. Το κομμάτι το οποίο βλέπαμε από ψηλά ήταν ακριβώς εκείνο το οποίο κάναμε με το φορτηγό όταν κατεβήκαμε για να πάμε στο ποτάμι. Όμως αυτό το ποτάμι έρχεται από ένα άλλο φαράγγι το οποίο εμείς δεν προσεγγίσαμε καθόλου. Πιστεύω ότι είναι το φαράγγι που πήγαμε και είδαμε λίγο μετά, το Black Canyon. Το οποίο Black Canyon δεν είναι τόσο ενδιαφέρον όσο βέβαια το Τσαρίν. Στην ουσία δηλαδή είναι δύο φαράγγια τα οποία στο σημείο που πήγαμε να δούμε το ποτάμι προσεγγίζει το ένα το άλλο. Το ένα από αυτά τα δύο έχει το ποτάμι ενώ το άλλο δεν έχει καθόλου νερό, τουλάχιστο αυτή την εποχή, και έτσι μπορούν τα αυτοκίνητα και κατεβαίνουν κάτω προς το ποτάμι. Εννοείται ότι κατεβαίνουν μονάχα τα φορτηγά που έχει η επιχείρηση του φαραγγιού. Τα αυτοκίνητα ήταν μόνο 2 και χωρούσαν περίπου 12 άτομα το κάθε ένα. Τα οκτώ από αυτά κάθονταν στο πίσω κάθισμα σε καθίσματα που κοίταζαν δεξιά και αριστερά του αυτοκινήτου. Αν ήθελαν να στριμωχτούν στα τέσσερα καθίσματα της κάθε πλευράς, μπορούσε να καθίσει άλλο ένα άτομο. 4-5 άτομα μπορούσαν να καθίσουν και στο εσωτερικό του αυτοκινήτου αλλά έτσι δεν θα είχαν την ευκαιρία να έχουν καλή ορατότητα στο φαράγγι. Το Τσαρίν μοιάζει λίγο με το Bryce Canyon που είχαμε δει στην Αμερική. Κυρίως μοιάζουν στα χρώματα και ίσως στο είδος των βράχων. Όμως γενικότερα το φαράγγι Tσαρίν μοιάζει με τα αμερικάνικα.

Το χωριό Saty σίγουρα δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά έχει πάρα πολλά Guest House για τον κόσμο. Είναι βέβαια πολύ μικρά και συνήθως δεν έχουν καθόλου ταμπέλα που να γράφει το τι είναι ή το όνομά τους. Το ότι έχει πολλά Guest House το καταλαβαίνεις όταν κοιτάς τον χάρτη του χωριού που συνέχεια βλέπεις ότι δείχνει αυτά τα μικρά ξενοδοχεία. Πιστεύω ότι εμείς μείναμε σε ένα από τα καλύτερα, από όσα πρόλαβα τουλάχιστον να δω. Έχουμε δει και μεγάλα πούλμαν τα οποία κουβαλάνε προφανώς τουρίστες και μένουν και αυτά σε παρόμοια καταλύματα. Ίσως βέβαια αν έχουν πολύ κόσμο να τους μοιράζουν σε περισσότερα από ένα Guest House.

 

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα στο Saty, Λίμνη Kaindy.

Το Καζακστάν είναι μία χώρα σαν και τις υπόλοιπες της Κεντρικής Ασίας. Θεωρείται ασφαλώς η πιο πλούσια και το καταλαβαίνεις χωρίς να στο πουν, εάν πας στην Αστάνα ή στο Αλμάτι. Σε αυτές τις δύο πόλεις είδαμε καινούργιες κατασκευές κτιρίων που δεν έχουμε δει ούτε στο Ουζμπεκιστάν και πολύ περισσότερο στο Τατζικιστάν, που έχουμε πάει. Ούτε όμως στο Κιργιστάν που πήγαμε στη συνέχεια του ταξιδιού. Πέρα όμως από τον πλούτο που έχει, η επαρχία νομίζω είναι ίδια όπως και στις υπόλοιπες χώρες της περιοχής. Όμως οι χώρες αυτές έχουν μία ιδιαιτερότητα ως προς το ότι ενώ στην επαρχία υπάρχει μία φτώχεια, ταυτόχρονα υπάρχει και μία μικρή αρχοντιά αυτών των ανθρώπων. Νομίζω πως προέρχεται από το καθεστώς που είχαν, όπως είναι το κομμουνιστικό, που τους έκανε να συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο. Γι’ αυτό τους βλέπουμε να είναι πολύ σοβαροί άνθρωποι, ακόμα και τα νέα παιδιά. Βέβαια έχει και πολλούς Ρώσους, οι οποίοι είναι αναμειγμένοι με τους ντόπιους και δεν τους παίρνεις εύκολα χαμπάρι.

Στους δρόμους κυκλοφορούν πολύ καλά αυτοκίνητα που στην Ελλάδα θα τα βρεις μονάχα σε περιοχές που κατοικούνται από πολύ πλούσιος. Το ίδιο ισχύει για τα αυτοκίνητα και στο Κιργιστάν.

Επειδή στο κατάλυμα που μέναμε στο Σάτι είχαμε πρωινό, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 8:00 για να αρχίσει το σερβίρισμα. Εμείς φυσικά ξυπνήσαμε κατά τις 6:00 και επειδή στις 7:00 ήμασταν έτοιμοι, για να μην περιμένουμε άσκοπα μέχρι τις 8:00, είπαμε με τη Ντίνα να πάμε μία βόλτα στο χωριό. Πήγαμε προς στη δυτική πλευρά και κοιτούσαμε τα σπίτια. Πολλά από αυτά ήταν περιποιημένα και σίγουρα ήταν ξενώνες, όμως όπως έχω ξαναπεί, χωρίς να έχουν τα περισσότερα και μία ταμπέλα να το δείχνει. Φτάσαμε μέχρι την άκρη του χωριού και ακούγαμε τις αγελάδες που μούγκριζαν μερικές φορές. Όταν φτάσαμε στην άκρη του χωριού στρίψαμε 90 μοίρες και στραφήκαμε προς το ποτάμι. Όμως ήταν αρκετά μακριά για να φτάσουμε ως εκεί και έτσι ξαναστρίψαμε 90 μοίρες και πήγαμε ανατολικά επιστρέφοντας. Χωρίς να έχει τίποτα ιδιαίτερο η βόλτα μας, τουλάχιστον περάσαμε την ώρα μας ευχάριστα.

Λίγο πριν τις 8 είχαμε φτάσει στο δωμάτιο και πήγαμε κατευθείαν για πρωινό. Εγώ έφαγα δύο αυγά τηγανητά και λίγη μαρμελάδα. Είχε και κάποια μπισκότα, τα οποία όμως δεν ακούμπησα γιατί ξέρω ότι αυτά τα έχουν μονίμως εκτεθειμένα πάνω στο τραπέζι, οπότε φοβάμαι λίγο την καθαρότητά τους. Όταν ζητήσαμε καφέ μας είπαν ότι τον χρεώνουν 1000 από τα δικά τους νομίσματα, κάπου δύο ευρώ δηλαδή. Οκ, ήταν από μηχάνημα εσπρέσο. Και μιας και δεν ήξερα το όνομα των νομισμάτων τους, κοίταξα εκείνη τη στιγμή και είδα ότι ονομάζεται τένγκε. Εμείς λοιπόν δεν αγοράσαμε καφέ αλλά τους ζητήσαμε λίγο ζεστό νερό και φτιάξαμε με τα δικά μας φακελάκια. Αυτό που προσέφεραν δωρεάν ήταν το τσάι, πού εμείς σπανίως πίνουμε.

Στις 8:30 ξεκινήσαμε με τον Άιμπεκ για να βρούμε ένα τοπικό αυτοκίνητο που να είναι αρκετά υψηλό και κατάλληλο για κακούς δρόμους, ώστε να μας πάει να δούμε στην λίμνη Kaindy. Δεν ήταν μακριά από το ξενοδοχείο μας ένα σημείο στην άκρη του χωριού που μαζεύονταν αυτού του είδους τα αυτοκίνητα για να τα ενοικιάσει όποιος τα χρειάζεται. Στην άλλη άκρη του χωριού υπήρχε άλλο ένα τέτοιο σημείο. Μας πήρε ένα μεγάλο κλειστό van, το οποίο θα έλεγες ότι είναι σαράβαλο, αλλά μας πήγε και μας έφερε μία χαρά στον προορισμό μας. Πληρώσαμε για όλη αυτή τη διαδρομή 50€ όλοι μαζί. Πολλά μου φάνηκαν αλλά τη διαπραγμάτευση την έκανε ο Άιμπεκ.

Μας πήγε μία διαδρομή ανηφορική περίπου 40 λεπτά όπου μας άφησε σε ένα σημείο και από εκεί θα έπρεπε να πάμε μέχρι τη λίμνη με τα πόδια. Μια απόσταση που κανονικά είναι μισή ώρα ποδαρόδρομο, ή να πάμε με άλογα για να μην κουραστούμε. Την δεύτερη περίπτωση δεν την σκεφτήκαμε καθόλου και ξεκινήσαμε και οι τέσσερις με τα πόδια. Στο σημείο που παρκάραμε γινόταν χαμός από κόσμο: αυτοκίνητα που μετέφεραν τον κόσμο, δεκάδες άλογα για να μεταφέρουν τον κόσμο και πολύς ντόπιος πληθυσμός. Ήμασταν από τους ελάχιστους που ανέβηκαν με τα πόδια. Ένας στους δέκα έπαιρναν άλογα. Από εμάς έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες δεν θα ανέβαιναν επ’ ουδενί σε άλογο.

Σε μισή ώρα φτάσαμε σε ένα σημείο από όπου φαινόταν από κάτω η λίμνη και ήταν πολύ όμορφα. Η ώρα είχε περάσει, αλλά δεν είχαμε αργήσει και εγώ σκέφτηκα ότι προλάβαινα να κατέβω σε 20 λεπτά χρόνο που είχα, για να δω και τη λίμνη από κοντά. Το σημείο που ήμασταν ήταν λίγο ψηλότερα από την στάθμη της λίμνης και έπρεπε να κατέβεις και μετά να ανέβεις ξανά για να συνεχίσεις στον κατηφορικό δρόμο μέχρι το πάρκιν.

Η Ντίνα μου είπε ότι μάλλον δεν θα έρθει και έτσι προχώρησα μέχρι την άκρη της όμορφης λίμνης. Αλλά όταν ήμουν έτοιμος να φύγω εκείνη ήδη είχε κατέβει για να δει κι αυτή τη λίμνη πώς φαίνεται δίπλα από το νερό της. Αφού την θαυμάσαμε φύγαμε για να πάμε στο σημείο που μας περίμενε το αυτοκίνητο.

Η λίμνη ήταν πολύ όμορφη και τα χρώματα καταπληκτικά. Νομίζω άξιζε να την δεις και από ψηλά και από χαμηλά. Ίσως αν με ρωτούσε κάποιος από που ήταν πιο όμορφα, μάλλον θα έλεγα από ψηλά. Το καλύτερο είναι να τη δεις και από τα δύο σημεία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πήγαινε μόνο χαμηλά που ήταν το νερό και δεν ανέβαινε επάνω, που πήγαμε εμείς για να τη δει από ψηλά. Άλλωστε εκεί τους κατεύθυναν οι αλογατάρηδες, αφού ελάχιστοι πήγαιναν με τα πόδια όπως πηγαίναμε εμείς. Ίσως πήγαιναν με τα άλογα επειδή ήταν κάτι πολύ φθηνό. Βλέπαμε και νέους ανθρώπους που πήγαιναν με τα ζώα. Άρα δεν ήταν θέμα δυνάμεων. Όμως εμείς δεν μάθαμε την τιμή γιατί δεν ρωτήσαμε, αφού δεν μας ενδιέφερε.

Από το πάρκιν μας πήρε πάλι ο οδηγός της σακαράκας των βουνών και μας κατέβασε στο χωριό που μας είχε αφήσει ο δικός μας οδηγός, και η ώρα που φτάσαμε εκεί ήταν λίγο πριν τις 12. Το περίεργο ήταν ότι σε όλη αυτή την δύσκολη διαδρομή που κάναμε με το βαν, βλέπαμε πολλά ΙΧ να προχωρούν. Εμείς δεν πήγαμε με το Laxus που ήταν σχετικά ψηλό αμάξι και 4x4 και οι ντόπιοι πήγαιναν με μικρά αυτοκίνητα και γεμάτα κόσμο. Είδαμε πάντως ένα κολλημένο σε ένα μικρό ποτάμι. Και ήταν ένα μεγάλο καινούργιο SUV.

Επιστρέψαμε λοιπόν, και πήγαμε για λίγο στο δωμάτιο να πιούμε νερό και να πλυθούμε

 

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα στο Saty, Λίμνες Kolsay.

Λίγο αργότερα ο οδηγός μας μάς πήγε μισή ώρα δρόμο για να δούμε μία άλλη λίμνη, την Kolsay. Αυτές τις δυο λίμνες έρχεται όλος ο κόσμος στο Σάτι για να επισκεφτεί.

Φτάσαμε στο πάρκιν του συμπλέγματος των λιμνών Kolsay στις 12:30 και δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας να επιστρέψουμε από εκεί στις τρεις ή νωρίτερα. Δεν είχε πάντως πρόβλημα να επιστρέφαμε και αργότερα. Γενικά οι οδηγοί σε αυτό το ταξίδι δεν κοιτούσαν ποτέ το ρολόι τους. Αρκεί να ήξεραν πότε περίπου θα γυρνούσαμε για να μη μας ψάχνουν. Για παράδειγμα στο φαράγγι Charyn ενώ είχαμε πει να μείνουμε το πολύ δυο ώρες, μείναμε πάνω από τρεις. Κι αυτοί οι καημένοι όταν φτάναμε στα μέρη που θα κοιμόμασταν έφευγαν και λογικά δεν είχαν τίποτα να κάνουν εκτός από το να ξεκουραστούν. Και συνήθως δεν έμεναν στο ξενοδοχείο που μέναμε εμείς. Ίσως να κοιμόντουσαν και στο αμάξι μέσα για οικονομικούς λόγους. Άρα λογικά δεν βιάζονταν να φτάσουν στα χωριά που μέναμε.

Πολλοί άνθρωποι που πηγαίνουν στη λίμνη Kolsay ανεβαίνουν σε άλογα και είτε κάνουν μία βόλτα γύρω από τη λίμνη, που τους παίρνει σίγουρα μία ώρα, ή πηγαίνουν με τα άλογα στην δεύτερη λίμνη, η οποία όμως απέχει τουλάχιστο μιάμιση ώρα, είτε με τα πόδια είτε με τα άλογα. Εμείς δεν είχαμε καμία διάθεση να κάνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μείναμε στην πρώτη λίμνη, που είχε και υποδομές για βόλτες και έμεναν πιστεύω και οι περισσότεροι επισκέπτες.

Από το σημείο του πάρκινγκ κατέβαινες έναν πολύ καλό δρόμο μέχρι τη λίμνη και εκεί μπορούσες να κάνεις βόλτα είτε προς τη μία πλευρά είτε προς την άλλην, πάνω σε μικρές εξέδρες που είχαν στήσει για τον κόσμο να κάνει βόλτα. Όταν λέω εξέδρες εννοώ μονοπάτι με ξύλα που σε πολλά σημεία είχε και πραγματικές εξέδρες, δηλαδή μεγάλα τετράγωνα που επέπλεαν ή ήταν στερεωμένα στο βυθό της λίμνης. Πάνω σε αυτές τις εξέδρες ο κόσμος στηνόταν και έβγαζαν φωτογραφίες. Λόγω της ημέρας, που ήταν Κυριακή, είχε πάρα πολύ κόσμο. Δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα παρά μονάχα στις φωτογραφίες, που μερικές φορές περιμέναμε για να βρούμε λίγο άδειο χώρο στα καλά σημεία. Εξαντλήσαμε όλο το χρόνο που είχαμε για το ραντεβού μας με τον οδηγό. Μερικές φορές έπεφταν λίγες σταγόνες και φοβηθήκαμε μήπως βρέξει για τα καλά. Ευτυχώς αυτό έγινε μία φορά μονάχα για 5 λεπτά, αλλά προλάβαμε και σταθήκαμε κάτω από δέντρα και ένα κιόσκι και δεν βραχήκαμε ιδιαίτερα. Κάναμε βόλτα και από τις δύο πλευρές της λίμνης και το ευχαριστηθήκαμε.

Σίγουρα ήταν όμορφα, αλλά αν είχαμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε αυτή τη μέρα θα ήμασταν πιο σύντομοι. Όμως επειδή δεν είχαμε κάτι άλλο μετά για να κάνουμε, το τραβήξαμε όσο πήγαινε και έτσι σίγουρα το απολαύσαμε. Αν και ο γυρισμός στο Σάτι ήταν μονάχα μισή ώρα, εμείς κάναμε το διπλάσιο χρόνο αφού σταματήσαμε μερικές φορές για να φωτογραφίσουμε κάποια πράγματα. Αυτά ήταν είτε κάποιο ποτάμι, είτε μερικές γιούρτες, είτε τα βουνά. Μάλιστα δύο φορές τουλάχιστον για να σταματήσουμε, την πρόταση μας την έκανε ο ίδιος ο οδηγός μας. Γενικά είχε πολύ καλή συμπεριφορά απέναντί μας, μόνο που τα αγγλικά του ήταν πολύ φτωχά. Συνήθως με μεγάλη δυσκολία επικοινωνούσαμε για πράγματα που δεν ήταν τα κλασικά. Δηλαδή αν είναι να τον ρωτήσουμε για κάτι, όπως ας πούμε που θα πάμε ή τι ώρα θα πάμε ή πόσο κάνει, σε αυτά είναι μία χαρά. Μην το ρωτήσουμε όμως κάτι πιο σύνθετο, γιατί δεν είναι σίγουρο ότι αυτό που θα καταλάβουμε ότι μας είπε είναι και αυτό που ήθελε να μας πει.

Στις 4:00 το απόγευμα ήμασταν στα δωμάτια μας για μία μικρή ξεκούραση μέχρι τις 8, που θα παίρναμε το βραδινό μας στο ξενοδοχείο που μένανε.

Κατά τις 6:00, μετά την ξεκούραση, εγώ και η Ντίνα βγήκαμε έξω και πήραμε ένα δρόμο να πάμε προς τα ανατολικά του χωριού αυτή τη φορά. Βέβαια δεν μπορείς να το πεις και τελείως χωριό, γιατί έχει πάρα πολλούς κατοίκους μιας και έχει τόσο πολλά σπίτια. Έχει τον κεντρικό δρόμο, μήκους δύο περίπου χιλιομέτρων. Από τις δύο του πλευρές υπάρχουν πάρα πολλά σπίτια. Βέβαια κανένα δεν είναι κολλητό με το διπλανό του. Όλα έχουν πολύ μεγάλες αυλές και πολλά εξ αυτών έχουν και μία ή δύο γιούρτες, τις οποίες δεν ξέρω για ποιο λόγο τις έχουν. Ίσως τις έχουν για να κοιμούνται κάποιοι επισκέπτες ή να είναι αποθήκες. Βέβαια όλα τα Guest House που έχουν μία γιούρτα, σίγουρα την έχουν για να κοιμίσουν κάποιους από τους πελάτες τους.

Το χωριό δεν μπορείς να το πεις και όμορφο, ούτε και τα σπίτια έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμως τα γύρω βουνά, που είναι πολύ όμορφα και καταπράσινα, δίνουν μία ιδιαίτερη ομορφιά σε όλο αυτό το μέρος. Το χωριό είναι διάσημο και έχει πολλούς επισκέπτες, αφού είναι το μεγαλύτερο της περιοχής και κυρίως επειδή οι επισκέπτες θέλουν να δουν τις λίμνες. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ντόπιοι με τις οικογένειές τους. Κάναμε τη βόλτα μας με τα πόδια σχεδόν μέχρι τις 8 και αφού ψωνίσαμε με τα τελευταία μας χρήματα (την επόμενη μέρα πηγαίναμε στο Κιργιστάν) εμφιαλωμένο νερό, ένα σαπούνι και μία μπύρα, πήγαμε για το φαγητό στον ξενώνα μας, όπως είχαμε κανονίσει.

Μας έφερε ένα ντόπιο φαγητό σε μία μεγάλη πιατέλα, που είχε μέσα ένα ζυμαρικό σε μεγάλα κομμάτια, μερικές βραστές πατάτες καθαρισμένες ολόκληρες, γύρω-γύρω στην πιατέλα και αρκετά μικρά κομμάτια από μοσχάρι. Φάγαμε αρκετό από αυτό και θεωρώ ότι ήταν και νόστιμο. Η Ντίνα βέβαια δεν έφαγε, αφού φοβάται όλα αυτά τα φαγητά. Όμως μαζί μας ήρθε για λίγο και τσίμπησε κάτι και ο οδηγός μας. Τότε μας δήλωσε ότι η ιδιοκτήτρια του Guest House δεν δέχεται δολάρια αλλά θα πρέπει να την πληρώσουμε με ντόπια χρήματα. Εγώ την προηγούμενη μέρα το δωμάτιό μου για τις δύο βραδιές το είχα πληρώσει με δολάρια, αφού είχα δώσει αρκετά από τα ντόπια νομίσματά μου στον οδηγό μας. Πίστευα ότι θα μπορούσα να πληρώσω και το φαγητό μου. Αφού όμως δεν γινόταν ζήτησα από τον οδηγό να μου αλλάξει πέντε δολάρια. Μου άλλαξε από τα χρήματα που του είχα δώσει την προηγούμενη μέρα εγώ.

Εμείς ξέραμε ότι το φαγητό κόστιζε τρεις χιλιάδες τέγκε για κάθε άτομο. Όταν όμως πήγαμε να της δώσουμε 9.000, αυτή είπε ότι το φαγητό κόστιζε όχι τρεις αλλά 3,500 για κάθε έναν, οπότε ήθελε άλλα 1.500 (τρία ευρώ ρε παιδιά!), τα οποία όμως εμείς δεν είχαμε σε ντόπιο νόμισμα. Την παρακαλέσαμε να πάρει δολάρια αλλά εκείνη δεν ήθελε με τίποτα. Πήρε τηλέφωνο τον οδηγό μας, ο οποίος είχε φύγει, όμως ενώ περιμέναμε περίπου 15 λεπτά, αλλά δεν ήρθε ο Άιμπεκ, μήπως φέρει κάποια ντόπια χρήματα. Εμείς είχαμε τσατιστεί πάρα πολύ. Είπαμε να πάμε μία βόλτα, παρότι ήταν αργά για την περιοχή, να δούμε και τι γίνεται αλλά και να δούμε αν μπορούσαμε κάπου να αλλάξουμε αυτά τα πέντε δολάρια που μας χρειάζονταν. Αφού ρωτήσαμε σε ένα σουπερμάρκετ και σε ένα εστιατόριο και δεν βρήκαμε άκρη, η Ντίνα πήγε σε ένα ξενοδοχείο και εκεί κάποιος την εξυπηρέτησε. Έτσι πήραμε τα λεφτά και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, αλλά ήδη το εστιατόριο και η ρεσεψιόν, ας πούμε, ήταν κλειστά. Κοιμόνται οι άνθρωποι νωρίς. Έτσι τα λεφτά θα τα δίναμε την άλλη μέρα το πρωί.

Αυτή η κατάσταση με τα λεφτά μας αναστάτωσε, αφού ενώ είχαμε τόσα χρήματα μαζί μας, δεν μπορούμε να βρούμε ελάχιστα ντόπια νομίσματα. Εμείς ουσιαστικά είχαμε εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειαζόμασταν για το φαγητό μας και οτιδήποτε άλλο. Όμως έπρεπε να δώσουμε την πρώτη μέρα, όπως ήδη ανέφερα, κάποια ντόπια χρήματα στον οδηγό, αφού είπε ότι κάτι του έτυχε και δεν είχε. Μετά έπρεπε να πληρώσουμε και το όχημα που μας πήγε στην πρώτη λίμνη, την Kaindy, και δώσαμε 25 δολάρια το κάθε ζευγάρι, αλλά σε ντόπια χρήματα. Και μετά από όλα αυτά δώσαμε περίπου 6,5€ όλοι μαζί για να μπούμε στις λίμνες Kolsai. Επόμενο ήταν να έχουμε πρόβλημα με τα ντόπια λεφτά. Και στο τέλος να ζητάμε να μας αλλάξει ο οδηγός μας τα χρήματα που του είχα δώσει εγώ και να ψάχνουμε στους δρόμους να αλλάξουμε αυτά τα πέντε δολάρια.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι λίμνες σε σχέση με το χωριό Σάτι:

 

[travelbreak]

Ο δρόμος για το Καρακόλ. Κιργιστάν.

Έχουν περάσει οι πέντε πρώτες μέρες και το ταξίδι πηγαίνει πολύ καλά. Πάντα έχουμε μικρά προβλήματα αλλά τα ξεπερνάμε.

Πήραμε πρωινό κανονικά και δώσαμε τα χρήματα του βραδινού φαγητού στην ιδιοκτήτρια, η οποία ούτε καν τα κοίταξε, λες και ήταν υπεράνω χρημάτων. Το προηγούμενο βράδυ όμως μας είχε ταλαιπωρήσει πάρα πολύ για 3 ολόκληρα ευρώ ενώ της είχαμε δώσει για τη διαμονή μας 140. Λίγο μετά τις 8 ξεκινήσαμε με τον οδηγό μας και το αυτοκίνητό του φορτωμένο με τα πράγματά μας. Στην αρχή προχωρήσαμε το δρόμο τον οποίο ξέραμε, αφού είχαμε έρθει από αυτόν, για περισσότερο από μία ώρα, αλλά κάναμε αρκετές τάσεις όπου μας άρεσε. Σε αυτό ο Aibek ήταν πολύ καλός. Δεν προλαβαίναμε δηλαδή να του πούμε ότι θέλουμε να σταματήσουμε και αμέσως σταματούσε, αρκεί να έβρισκε ένα ασφαλές σημείο. Ποτέ δεν βιαζότανε να μας πάρει να φύγουμε και ας είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και εκείνος ακόμα παραπάνω. Εκείνη τη μέρα πρώτα θα πηγαίναμε στο Καρακόλ που θα μέναμε και μετά αυτός, αφού θα μας άφηνε, θα έπρεπε να κάνει άλλες τέσσερις ώρες δρόμο μέχρι το Μπισκέκ.
Στη διαδρομή φυσικά οι εικόνες ήταν υπέροχες:

Κάποια στιγμή περάσαμε τα σύνορα με συνοπτικές διαδικασίες. Να σημειώσω φυσικά ότι καμία από αυτές τις δύο χώρες δεν απαιτεί βίζα από τους Έλληνες πολίτες. Όμως εκεί ακριβώς πάνω στα σύνορα που δείξαμε τα διαβατήρια, έκανε πολύ κρύο και άρχισε μία αρκετά δυνατή βροχή. Ευτυχώς βραχήκαμε λίγο και ήταν εύκολο να στεγνώσουμε, αφού λίγο αργότερα βγήκε ήλιος. Ωστόσο είχαμε μπει στο αυτοκίνητο και προχωρούσαμε στους δρόμους του Κιργιστάν. Πράγματι είχαμε μπει σε μία άλλη διαφορετική χώρα. Το τοπίο είχε αλλάξει άρδην. Για πάρα πολλά χιλιόμετρα μέχρι το Καρακόλ που μέναμε το βράδυ δεν είδαμε παρά μόνο πράσινες κοιλάδες και πράσινους λόφους είτε με χορτάρι είτε με δέντρα. Και τα νερά να τρέχουν παντού. Πράγματα όχι τόσο γνωστά για μας στο Καζακστάν.

Για να πω την αλήθεια οι δρόμοι στο Κιργιστάν δεν με ενθουσίασαν και τόσο πολύ. Ειδικά στην αρχή, τα πρώτα 70, 80 χιλιόμετρα ήταν πολύ άσχημα. Πριν να φτάσουμε στο Καρακόλ, στο τελείως πρόχειρο πρόγραμμα που μας είχε δώσει ο Κανάτ, έπρεπε να πάμε στο χωριό Jyrgalalan. Είχα διαβάσει ότι σαν χωριό δεν έλεγε τίποτα, όμως τα γύρω βουνά είχαν πολύ ενδιαφέρον, γι’ αυτό και το είχα προτείνει. Πράγματι, δεν μείναμε σχεδόν καθόλου στο χωριό, αφού δεν είχε τίποτα για να δούμε, όμως κάναμε ένα γύρο και βγάλαμε φωτογραφίες τα βουνά. Από τη διακλάδωση του δρόμου που πήγαινε στο Καρακόλ μέχρι εκεί, η φύση ήταν καταπληκτική και δεν χορταίναμε να την βλέπουμε. Εννοείται ότι κάναμε πάρα πολλές στάσεις για φωτογραφίσεις. Ο Άιμπεκ ήταν ακούραστος, στο να σταματά δηλαδή το αυτοκίνητο. Ευτυχώς που ήταν καπνιστής και έτσι έβρισκε την ευκαιρία να κάνει μερικά τσιγάρα, αφού φυσικά μέσα στο αυτοκίνητο δεν άναβε ποτέ. Επίσης εύρισκε την ευκαιρία να μιλάει και λίγο στο τηλέφωνο, όταν εμείς τραβούσαμε τις φωτογραφίες. Να πω ακόμα ότι μόλις μπήκαμε στο Κιργιστάν, την πατρίδα του δηλαδή, άρχισε αμέσως να τρέχει και να μην προσέχει καθόλου τα όρια ταχύτητας. Είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη η οδήγησή του.

Λίγο μετά τις τέσσερις φτάσαμε στο Καρακόλ και πήγαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Είναι ένα μικρό ξενοδοχείο, αλλά έχει πολύ καλή σχεδίαση και το δωμάτιό του έχει πάρα πολλές ευκολίες αν και είναι σχετικά μικρό. Αποχαιρετήσαμε τον οδηγό μας δίνοντάς του ένα τυπικό φιλοδώρημα. Το Καρακόλ είναι μια μικρή πόλη κοντά στη λίμνη Issyk-Kul, που είναι η ατραξιόν της περιοχής. Θα μέναμε μερικές μέρες σε διάφορα μέρη γύρω από αυτήν. Η περιοχή προσφέρεται για ακόμα περισσότερες αλλά υπάρχει και ο περιορισμός του χρόνου μας.

Εμείς οι τέσσερις λίγο μετά τις 6 ξεκινήσαμε την απογευματινή μας βόλτα. Η πόλη δεν έχει πολλά πράγματα για να δεις και τα είδαμε σχετικά γρήγορα. Αρχικά πήγαμε στην ρωσική εκκλησία, η οποία όμως ήταν κλειστή και έτσι δεν είδαμε το εσωτερικό της. Μετά πήγαμε σε ένα παλιό τζαμί πού ήταν αρκετά ιδιαίτερο, αφού έμοιαζε λίγο με κινέζικο κτίριο. Βέβαια ένα από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήτανε να τραβήξουμε χρήματα από ένα μηχάνημα ΑΤΜ και μετά εγώ να πάρω μία κάρτα sim του Κιργιστάν για το τηλέφωνό μου.

Είχε σπίτια και κτήρια με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και όμορφα παράθυρα:

Η αλλαγή των χρημάτων μας κόστισε περίπου 92 σομ του Κιργιστάν για κάθε ευρώ. Άμα βάλλεις και την επί πλέον προμήθεια της τράπεζας Πειραιώς, έρχεται λιγότερο από 90. Όταν πληρώνω με την κάρτα Revolut η αναλογία είναι στα 94 som περίπου. Μετά το τζαμί είδαμε ένα ωραίο μαγαζί και συμφωνήσαμε να φάμε εκεί. Εμείς φάγαμε πίτσα με την Ντίνα. Μόνο που η πίτσα ήταν πολύ μεγάλη και είχα παραγγείλει και μία μακαρονάδα με κιμά και δυστυχώς έφαγα πάρα πολύ. Μετά από το φαγητό κάναμε ακόμα λίγη βόλτα για να χωνέψουμε, περνώντας και από μία μεγάλη πλατεία που ήταν μαζεμένος αρκετός κόσμος για να παίζουν τα παιδιά τους. Τελικά λίγο μετά τις 10 βρεθήκαμε στα ωραία δωμάτια μας για να ξεκουραστούμε επιτέλους και σήμερα. Για αύριο περιμένουμε τον καινούργιο μας οδηγό, τον Κανάτ.
Η σημερινή διαδρομή:

 

[travelbreak]

Στα νότια μέρη της λίμνης Ισσύκ Κουλ, Issyk-Kul, Ζεστό-Νερό.

Στο ωραίο μικρό ξενοδοχείο του Καρακόλ που μείναμε, είχαμε ένα πολύ πλούσιο πρωινό στην ταράτσα του κτιρίου. Δεν ήταν πολύ ψηλά, αφού ήταν στο δεύτερο όροφο και η θέα δεν ήταν καθόλου ενδιαφέρουσα, αλλά τα εδέσματα ήταν αρκετά και πολύ νόστιμα. Δυστυχώς εγώ δεν μπόρεσα να φάω πολλά γιατί είχα το κακό προηγούμενο από την προηγούμενη μέρα με τη μακαρονάδα και την πίτσα που έφαγα. Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν έλεγα ότι έφαγα για τουλάχιστον δύο ημέρες το προηγούμενο βράδυ. Στις 8:30 ήρθε ο επίσημος οδηγός μας, δηλαδή ο Κανάτ. Ήταν ένας νεαρός με ένα αυτοκίνητο Lexus και αυτός, σχεδόν ίδιο με του Άιμπεκ.

Ξεκινήσαμε κάνοντας μία πρώτη στάση στην ρωσική εκκλησία για να την επισκεφθούμε και μέσα, αφού την προηγούμενη μέρα δεν μας είχαν αφήσει να μπούμε καθόλου, ούτε καν στον περίβολο. Στις 9:00 ξεκινούσαμε τον δρομολόγιο της ημέρας. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για την περιοχή της λίμνης και έτσι περίμενα με πολύ ενδιαφέρον να δω αυτά τα πολύ όμορφα μέρη. Είχα ήδη καταλάβει ότι το ενδιαφέρον δεν είναι ακριβώς στη λίμνη, αλλά στα βουνά γύρω από αυτήν.

Ο πρώτος μας προορισμός ήταν η κοιλάδα Jeti Oguz. Βρίσκεται πολύ κοντά στο Καρακόλ και είναι όντως μία κοιλάδα με υπέροχα χαμηλά και ψηλά βουνά και από τις δύο τις πλευρές. Υπήρχε αρκετός κόσμος που είχε πάει για επίσκεψη. Η περιοχή είναι γεμάτη από γιούρτες που χρησιμοποιούνται ως δωμάτια ξενοδοχείων. Οι εικόνες που είδαμε ήταν πολύ όμορφες και με τις γιούρτες, με τα βουνά, με τα δάση καθώς και με τις βουκολικές σκηνές της υπαίθρου. Το πιο ενδιαφέρον σημείο της βόλτας εκεί ήταν οι βράχοι με την υπέροχη ονομασία Broken Heart, αφού ήταν ένας τεράστιος βράχος ο οποίος είχε κοπεί στα δύο, με την απόσταση μεταξύ των δύο κομματιών να είναι κάποια λίγα μέτρα. Όμως εκτός από τον συγκεκριμένο βράχο κοντά σε αυτόν υπήρχαν και άλλοι πολύ όμορφοι βράχοι.

Για να μην τα πολυλογώ φεύγοντας από εκεί συνεχίσαμε για να πάμε να δούμε τον καταρράκτη Barskoon. Ως καταρράκτης δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Όμως και πάλι η διαδρομή ως εκεί ήταν πάρα πολύ όμορφη. Και όταν λέω για τη διαδρομή εννοώ εκείνη που κάναμε με το αυτοκίνητο, όχι με τα πόδια, που ήταν μικρή. Συνέχεια λέγαμε στον Κανάτ να σταματήσει για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Από μακριά φαινόταν ένας καταρράκτης ο οποίος ήταν πολύ όμορφος, αλλά αυτός ήταν ουσιαστικά ο μακρινός και για να πας εκεί χρειαζόταν σίγουρα πάνω από μία ώρα περπάτημα. Εμείς λοιπόν πήγαμε σε εκείνον που ήταν πιο κοντά και για να ανέβουμε κάναμε λιγότερο από μισή ώρα. Όμως όπως είπα δεν είχε το μεγάλο ενδιαφέρον που περιμέναμε. Όμως και πάλι τα βουνά μονοπώλησαν τον ενδιαφέρον μας.

Οι αποθέωση των βουνών, σε μία άλλη μορφή όμως, ήταν στην τρίτη στάση της ημέρας που ήταν για να δούμε το φαράγγι Skazka. Εκεί είδαμε υπέροχους σχηματισμούς βράχων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν κόκκινοι. Όμως υπήρχαν κι όλες οι αποχρώσεις ανάμεσα στο κόκκινο και το κίτρινο σε άλλους βράχους και πετρώματα στην περιοχή. Κάναμε δύο ώρες περίπου βόλτες ανάμεσα σε αυτά τα πετρώματα, που βέβαια δεν μπορείς να τα πεις και φαράγγι, αλλά αυτή την ονομασία έχει. Είχε πολύ κόσμο στην περιοχή που είχαν πάει για να κάνουν τις βόλτες τους σε αυτό το υπέροχο μέρος.

Αφού τελειώσαμε και αυτή την επίσκεψη είπαμε στον οδηγό μας, να πάμε με το αυτοκίνητο χωριό Kaji Say. Ήταν ένα μεγάλο και όμορφο χωριό κάτω από τεράστια βράχια βουνού που υψώνονταν ακριβώς πίσω από τα τελευταία σπίτια. Ενθουσιαστήκαμε πολύ από το θέαμα αλλά δυστυχώς θέλαμε πολλές ώρες να έχουμε στη διάθεσή μας για να κάνουμε βόλτα στο φαράγγι που ήταν πίσω από το χωριό και στα βράχια για να τα δούμε από κοντά. Βέβαια είχαμε δει το καλύτερο που ήταν η προηγούμενη στάση μας. Γενικά η περιοχή έχει κιτρινοκόκκινα βράχια που μάλλον είναι περισσότερο διαβρωμένα βράχια και χώματα, προφανώς ηφαιστειακής φύσης. Η διαμόρφωση αυτή τον λόφων, βράχων και βουνών είναι για πολλά χιλιόμετρα κατά μήκος της λίμνης και σε απόσταση 5-6 χλμ από αυτήν.
Οι επόμενες δυο φωτογραφίες είναι από μια άλλη εποχή:

Αφού κάναμε και αυτή τη στάση που δεν ήταν μεγάλης διάρκειας, έπρεπε να πάμε στον προορισμό μας, που ήταν ο τόπος που θα μέναμε το βράδυ. Κανονικά η διαμονή ήταν στο χωριό Bokonbayevo. Όμως εκεί δεν βρήκα κάποιο καλό κατάλυμα και έτσι έκλεισα, πριν από καιρό βέβαια, κατάλυμα δίπλα στη λίμνη στην περιοχή Tong. Η περιοχή αυτή είναι δίπλα στη λίμνη Ισσύκ-Κουλ και έχει πάρα πολλά καταλύματα, πολλά από τα οποία προσφέρουν για διαμονή γιούρτα ή δωμάτιο. Εγώ ένα τέτοιο είχα επιλέξει για την παρέα μας, ώστε να μείνουμε σε ένα δωμάτιο και όχι σε γιούρτα. Το δωμάτιο βέβαια είναι πολύ φτωχικό αλλά σχετικά καινούργιο. Οι άνθρωποι δεν το έχουν προσέξει και τόσο, ίσως επειδή δεν είναι και τόσο επαγγελματίες. Δηλαδή δεν έχει μία καρέκλα ή ένα τραπέζι ή κάπου να ακουμπήσεις τα πράγματα. Έτσι όλες μας οι βαλίτσες και οι τσάντες ήταν απλωμένες κάτω στο πάτωμα, το οποίο είχε μονάχα ένα μικρό χαλί.

Υπενθυμίζω ότι στα χωριά μάς συστήνουν να βγάζουμε τα παπούτσια μας έξω από το δωμάτιο και μέσα να κυκλοφορούμε ξυπόλητοι ή με κάποιες παντόφλες. Αυτό όμως για μας είναι λίγο δύσκολο γιατί μέσα δεν έχει πάντοτε χαλιά και αν είμαστε ξυπόλητοι τα πόδια μας κρυώνουν. Αυτοί βέβαια το έχουν συνηθίσει και τα παπούτσια τους δεν έχουνε κορδόνια για να χρειάζεται να τα λύνουν συνέχεια, κάτι που εμάς μάς είναι πολύ κουραστικό.

Στο δωμάτιο φτάσαμε περίπου στις 5 και ο οδηγός μας έφυγε για να πάει και εγώ δεν ξέρω που για να κοιμηθεί. Εμείς αφού ξεκουραστήκαμε λίγο με την Ντίνα φύγαμε για να πάμε να δούμε λίγο τις παραλίες που βρίσκονται κοντά στη λίμνη. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε και σε 10 λεπτά να φτάσουμε σε μία παραλία, η οποία όμως ήταν γεμάτη με πέτρες. Το ιδιαίτερο ήταν ότι αυτές οι πέτρες ήταν από γρανίτη και οι περισσότερες από αυτές ήταν λευκές, πιστεύω λόγω των αλάτων της λίμνης, η οποία θεωρείται λίγο αλμυρή. Εγώ που δοκίμασα το νερό, είναι υφάλμυρο και κοιτώντας στο internet είδα ότι η λίμνη έχει έξι γραμμάρια αλατιού στο λίτρο, ενώ ας πούμε η Μεσόγειος έχει πάνω από 30 γραμμάρια σε κάθε λίτρο.

Προχωρήσαμε και σε μία αμμουδιά και έβαλα τα πόδια μου μέσα και διαπίστωσα ότι το νερό ήταν πολύ κρύο. Πιστεύω ότι είναι γύρω στους 16 με 17 βαθμούς. Ήταν ωραία η βόλτα μας και γύρω στις 7:30 επιστρέψαμε στο δωμάτιο για φαγητό. Το βράδυ καθίσαμε λίγο με την παρέα μας και λέγαμε διάφορα. Δίπλα μας ήταν και μία Γαλλίδα, η οποία ταξιδεύει μόνη της σε αυτές τις ερημιές.
Η διαδρομή μας: