varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.097
- Likes
- 10.756
Περιεχόμενα
ΠΑΛΕΝΚΕ Ι
Δεν φτάνει που δεινοπαθήσαμε με τις αεροπορικές εταιρείες μέχρι να φτάσουμε στο Μεξικό, έπρεπε να δεινοπαθήσουμε και εντός μεξικάνικου εδάφους με τις εγχώριες αεροπορικές εταιρείες αυτή την φορά.
Τι εννοώ... Εκεί που περνούσαμε μια χαρά στην ωραία μας ξενάγηση στο Τεοτιχουακάν, μας ήρθε ένα email από την Viva Aerobus με την οποία επρόκειτο να πετάξουμε το επόμενο πρωί (από Μέξικο Σίτυ για Βιγιαερμόσα) που μας ενημέρωνε ότι η πτήση μας ακυρώθηκε και μας έδινε 2 επιλογές: ή να αλλάξουμε πτήση ή να μας δώσουν τα χρήματά μας πίσω.
Προσπαθήσαμε να αποδεχτούμε με ψυχραιμία την ακύρωσης της πτήσης τελευταία στιγμή αλλά δεν τα καταφέραμε καθώς η αξιαγάπητη Viva επί 15 μέρες που βρισκόμασταν στο Μεξικό δεν απάντησε ΠΟΤΕ σε κανένα email μας ΟΥΤΕ στο τηλέφωνο επικοινωνίας που μας είχαν δώσει.
Η δε Αγγελική, λόγω γλώσσας, προσπάθησε να μας βοηθήσει παίρνοντας τηλέφωνο στον κεντρικό τηλεφωνικό αριθμό της εταιρείας και πάντα η ίδια διαδικασία: τους εξηγούσε λεπτομερώς το ιστορικό, έδινε αναλυτικά τα στοιχεία των 4 μας, περίμενε μετά κανά 5λεπτο αναμονή για να μας συνδέσουν με το αρμόδιο τμήμα και τελικά έπεφτε η γραμμή.
Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσαμε ποτέ με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ αυτή εταιρεία και δεν θέλω ούτε να την ακούω πια. Επειδή, ευτυχώς, καταλάβαμε γρήγορα προς τα που πήγαινε το πράγμα κλείσαμε τελικά με Aeromexico και έτσι ευτυχώς δεν χάλασε το πρόγραμμά μας.
Όσο για την Viva, αφού δεν μας έδινε η ίδια τα χρήματά μας πίσω, κάναμε αμφισβήτηση συναλλαγής στην τράπεζά μας μόλις γυρίσαμε Ελλάδα και μας επιστράφηκε μέχρι και το τελευταίο cent.
Έτσι λοιπόν, μετά από δύο ωραίες μέρες στην πρωτεύουσα, Τρίτη ξημερώματα επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Βιγιαερμόσα, το πιο κοντινό αεροδρόμιο για το Παλένκε που ήταν και ο τελικός μας προορισμός.
Το Παλένκε αν και διαθέτει δικό του αεροδρόμιο δεν εκτελούνται πλέον απευθείας πτήσεις από Μέξικο Σίτυ από τις αρχές του '22, δηλ. λίγους μήνες πριν πάμε εμείς.
Oυδέν κακόν αμιγές καλού όμως, αφού μπορεί μεν να κάναμε 130 χλμ., ωστόσο είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια υπέροχη διαδρομή στην ενδοχώρα: διασχίσαμε την Πολιτεία Ταμπάσκο (όπου βρίσκεται το αεροδρόμιο της Βιγιαερμόσα) και την Πολιτεία Τσιάπας (όπου βρίσκεται το Παλένκε).
Η διαδρομή περνούσε μέσα από μικρές επαρχιακές πόλεις και απίστευτη βλάστηση. Βασικά, σε όλη την Πολιτεία Τσιάπας η φύση οργιάζει. Αισθητή ήταν και η αλλαγή της θερμοκρασίας από το Μέξικο Σίτυ όπου χρειαζόμασταν το ζακετάκι μας, εδώ αρχίσαμε σιγά-σιγά να αφαιρούμε ρούχα, παπούτσια και να φοράμε σαγιονάρες, καπέλα και αντιηλιακό.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο κέντρο του Παλένκε το οποίο είναι μια πάρα πολύ άσχημη πόλη και κανονικά θα την προσπερνούσαμε στα γρήγορα αλλά ο συμπαθής Χέκτορ, που θα ήταν ο οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ήθελε σώνει και ντε να μας πάει στο σπίτι του να μας γνωρίσει την γυναίκα του.
Η τόση επιμονή του κάπως μας προβλημάτισε (με τόσα που είχαμε ακούσει για την εγκληματικότητα στο Μεξικό) αλλά κάτι που μας τον είχε συστήσει η Αγγελική, κάτι που μας φάνηκε καλούλης στα 130χλμ που διανύσαμε συζητώντας μαζί του, κάτι που ήταν μέρα-μεσημέρι και το σπίτι του βρισκόταν στο καρακέντρο της πόλης, τελικά πήγαμε.
Εν τέλει, την γυναίκα του την γνωρίσαμε "στο πόδι" έξω από το σπίτι τους, κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο. Είχε στολιστεί, με ένα κατακόκκινο φόρεμα, κατακόκκινο κραγιόν και μαλλί στην πένα. Με το που συστηθήκαμε μας έστησε για σέλφις με το κινητό της, βγάλαμε 5-6 φωτος, πλακώθηκε μετά στα παθιασμένα φιλιά με τον Χέκτορ για να τον αποχαιρετήσει (μωρέ μπράβο πάθος μετά από 18 χρόνια γάμου και 2 παιδιά) γιατί αυτός θα έλειπε μαζί μας για 1 εβδομάδα και μας έστειλε στο καλό. Πραγματικά, ένιωσα όπως κάποτε στην Ινδία που λόγω της λευκής επιδερμίδας μου και του ξανθού μου μαλλιού, έρχονταν σωρηδόν οι ινδοί/ες και ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μου σαν να ήμουν αξιοθέατο. Ε τώρα ήμασταν εις τριπλούν οι ανοιχτόχρωμοι ξανθοί οπότε μάλλον έπρεπε να απαθανατιστεί το θέαμα.
Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν αφιερωμένο στα δάση και στους καταρράκτες της περιοχής.
Ο πρώτος καταρράκτης που επισκεφθήκαμε ήταν ο Misol Ha, στα 20χλμ. από το Παλένκε. Βρίσκεται μέσα σε πυκνή τροπική βλάστηση και το νερό πέφτει από τα 35 μέτρα μέσα σε μια λίμνη που μοιάζει με πισίνα. Ήταν ό,τι καλύτερο η δροσιστική βουτιά εκεί μετά από το περπάτημα που ρίξαμε μέσα στην ζέστη μέχρι να φτάσουμε. Το τοπίο είναι πανέμορφο και προφανώς γι' αυτό έχει γυριστεί εδώ και σκηνή από ταινία James Bond.
Οι δεύτεροι καταρράκτες ήταν οι Agua Azul, στα 45χλμ. από το Παλένκε. Ουσιαστικά είναι μικρά καταρρακτάκια που σχηματίζουν διαδοχικές κλιμακωτές πισίνες, και όσο μπόι τους λείπει (μόλις 6μ. ύψος ο ψηλότερος) το αναπληρώνουν σε μήκος. Και εδώ μπορείς να κολυμπήσεις, με πολλή προσοχή όμως γιατί το ρεύμα είναι ορμητικό (χωρίς να του φαίνεται) και μπορεί να σε παρασύρει. Η περιοχή είναι προστατευόμενη λόγω της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας της.
Κατάκοποι από το πολύ πρωινό εγερτήριο, την πτήση και τα άπειρα χιλιόμετρα που κάναμε οδικώς όλη την ημέρα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας που ήταν μια αληθινή ό-α-σ-η. Ευτυχώς βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα έξω από την (άσχημη) πόλη του Παλένκε καταμεσής του τροπικού δάσους, πνιγμένο από την οργιώδη βλάστηση.
Το να είσαι μέσα στην ζούγκλα, να απολαμβάνεις τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πίνοντας το κοκτέιλ σου και ακούγοντας τα κρωξίματα των τροπικών πουλιών και τις κραυγές των a-males μαϊμούδων (jungle howler monkeys) είναι μια μαγική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου...
Ιδού και μια γεύση από τα a-males jungle monkeys όπως τα ακούγαμε στο ξενοδοχείο:
Palenque Jungle Howler Monkeys
Το χοτέλ:
Δεν φτάνει που δεινοπαθήσαμε με τις αεροπορικές εταιρείες μέχρι να φτάσουμε στο Μεξικό, έπρεπε να δεινοπαθήσουμε και εντός μεξικάνικου εδάφους με τις εγχώριες αεροπορικές εταιρείες αυτή την φορά.
Τι εννοώ... Εκεί που περνούσαμε μια χαρά στην ωραία μας ξενάγηση στο Τεοτιχουακάν, μας ήρθε ένα email από την Viva Aerobus με την οποία επρόκειτο να πετάξουμε το επόμενο πρωί (από Μέξικο Σίτυ για Βιγιαερμόσα) που μας ενημέρωνε ότι η πτήση μας ακυρώθηκε και μας έδινε 2 επιλογές: ή να αλλάξουμε πτήση ή να μας δώσουν τα χρήματά μας πίσω.
Προσπαθήσαμε να αποδεχτούμε με ψυχραιμία την ακύρωσης της πτήσης τελευταία στιγμή αλλά δεν τα καταφέραμε καθώς η αξιαγάπητη Viva επί 15 μέρες που βρισκόμασταν στο Μεξικό δεν απάντησε ΠΟΤΕ σε κανένα email μας ΟΥΤΕ στο τηλέφωνο επικοινωνίας που μας είχαν δώσει.
Η δε Αγγελική, λόγω γλώσσας, προσπάθησε να μας βοηθήσει παίρνοντας τηλέφωνο στον κεντρικό τηλεφωνικό αριθμό της εταιρείας και πάντα η ίδια διαδικασία: τους εξηγούσε λεπτομερώς το ιστορικό, έδινε αναλυτικά τα στοιχεία των 4 μας, περίμενε μετά κανά 5λεπτο αναμονή για να μας συνδέσουν με το αρμόδιο τμήμα και τελικά έπεφτε η γραμμή.
Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσαμε ποτέ με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ αυτή εταιρεία και δεν θέλω ούτε να την ακούω πια. Επειδή, ευτυχώς, καταλάβαμε γρήγορα προς τα που πήγαινε το πράγμα κλείσαμε τελικά με Aeromexico και έτσι ευτυχώς δεν χάλασε το πρόγραμμά μας.
Όσο για την Viva, αφού δεν μας έδινε η ίδια τα χρήματά μας πίσω, κάναμε αμφισβήτηση συναλλαγής στην τράπεζά μας μόλις γυρίσαμε Ελλάδα και μας επιστράφηκε μέχρι και το τελευταίο cent.
Έτσι λοιπόν, μετά από δύο ωραίες μέρες στην πρωτεύουσα, Τρίτη ξημερώματα επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Βιγιαερμόσα, το πιο κοντινό αεροδρόμιο για το Παλένκε που ήταν και ο τελικός μας προορισμός.
Το Παλένκε αν και διαθέτει δικό του αεροδρόμιο δεν εκτελούνται πλέον απευθείας πτήσεις από Μέξικο Σίτυ από τις αρχές του '22, δηλ. λίγους μήνες πριν πάμε εμείς.
Oυδέν κακόν αμιγές καλού όμως, αφού μπορεί μεν να κάναμε 130 χλμ., ωστόσο είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια υπέροχη διαδρομή στην ενδοχώρα: διασχίσαμε την Πολιτεία Ταμπάσκο (όπου βρίσκεται το αεροδρόμιο της Βιγιαερμόσα) και την Πολιτεία Τσιάπας (όπου βρίσκεται το Παλένκε).
Η διαδρομή περνούσε μέσα από μικρές επαρχιακές πόλεις και απίστευτη βλάστηση. Βασικά, σε όλη την Πολιτεία Τσιάπας η φύση οργιάζει. Αισθητή ήταν και η αλλαγή της θερμοκρασίας από το Μέξικο Σίτυ όπου χρειαζόμασταν το ζακετάκι μας, εδώ αρχίσαμε σιγά-σιγά να αφαιρούμε ρούχα, παπούτσια και να φοράμε σαγιονάρες, καπέλα και αντιηλιακό.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο κέντρο του Παλένκε το οποίο είναι μια πάρα πολύ άσχημη πόλη και κανονικά θα την προσπερνούσαμε στα γρήγορα αλλά ο συμπαθής Χέκτορ, που θα ήταν ο οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ήθελε σώνει και ντε να μας πάει στο σπίτι του να μας γνωρίσει την γυναίκα του.
Η τόση επιμονή του κάπως μας προβλημάτισε (με τόσα που είχαμε ακούσει για την εγκληματικότητα στο Μεξικό) αλλά κάτι που μας τον είχε συστήσει η Αγγελική, κάτι που μας φάνηκε καλούλης στα 130χλμ που διανύσαμε συζητώντας μαζί του, κάτι που ήταν μέρα-μεσημέρι και το σπίτι του βρισκόταν στο καρακέντρο της πόλης, τελικά πήγαμε.
Εν τέλει, την γυναίκα του την γνωρίσαμε "στο πόδι" έξω από το σπίτι τους, κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο. Είχε στολιστεί, με ένα κατακόκκινο φόρεμα, κατακόκκινο κραγιόν και μαλλί στην πένα. Με το που συστηθήκαμε μας έστησε για σέλφις με το κινητό της, βγάλαμε 5-6 φωτος, πλακώθηκε μετά στα παθιασμένα φιλιά με τον Χέκτορ για να τον αποχαιρετήσει (μωρέ μπράβο πάθος μετά από 18 χρόνια γάμου και 2 παιδιά) γιατί αυτός θα έλειπε μαζί μας για 1 εβδομάδα και μας έστειλε στο καλό. Πραγματικά, ένιωσα όπως κάποτε στην Ινδία που λόγω της λευκής επιδερμίδας μου και του ξανθού μου μαλλιού, έρχονταν σωρηδόν οι ινδοί/ες και ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μου σαν να ήμουν αξιοθέατο. Ε τώρα ήμασταν εις τριπλούν οι ανοιχτόχρωμοι ξανθοί οπότε μάλλον έπρεπε να απαθανατιστεί το θέαμα.
Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν αφιερωμένο στα δάση και στους καταρράκτες της περιοχής.
Ο πρώτος καταρράκτης που επισκεφθήκαμε ήταν ο Misol Ha, στα 20χλμ. από το Παλένκε. Βρίσκεται μέσα σε πυκνή τροπική βλάστηση και το νερό πέφτει από τα 35 μέτρα μέσα σε μια λίμνη που μοιάζει με πισίνα. Ήταν ό,τι καλύτερο η δροσιστική βουτιά εκεί μετά από το περπάτημα που ρίξαμε μέσα στην ζέστη μέχρι να φτάσουμε. Το τοπίο είναι πανέμορφο και προφανώς γι' αυτό έχει γυριστεί εδώ και σκηνή από ταινία James Bond.
Οι δεύτεροι καταρράκτες ήταν οι Agua Azul, στα 45χλμ. από το Παλένκε. Ουσιαστικά είναι μικρά καταρρακτάκια που σχηματίζουν διαδοχικές κλιμακωτές πισίνες, και όσο μπόι τους λείπει (μόλις 6μ. ύψος ο ψηλότερος) το αναπληρώνουν σε μήκος. Και εδώ μπορείς να κολυμπήσεις, με πολλή προσοχή όμως γιατί το ρεύμα είναι ορμητικό (χωρίς να του φαίνεται) και μπορεί να σε παρασύρει. Η περιοχή είναι προστατευόμενη λόγω της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας της.
Κατάκοποι από το πολύ πρωινό εγερτήριο, την πτήση και τα άπειρα χιλιόμετρα που κάναμε οδικώς όλη την ημέρα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας που ήταν μια αληθινή ό-α-σ-η. Ευτυχώς βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα έξω από την (άσχημη) πόλη του Παλένκε καταμεσής του τροπικού δάσους, πνιγμένο από την οργιώδη βλάστηση.
Το να είσαι μέσα στην ζούγκλα, να απολαμβάνεις τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πίνοντας το κοκτέιλ σου και ακούγοντας τα κρωξίματα των τροπικών πουλιών και τις κραυγές των a-males μαϊμούδων (jungle howler monkeys) είναι μια μαγική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου...
Ιδού και μια γεύση από τα a-males jungle monkeys όπως τα ακούγαμε στο ξενοδοχείο:
Palenque Jungle Howler Monkeys
Το χοτέλ:
Last edited:
