varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.097
- Likes
- 10.756
Περιεχόμενα
Η ώρα πλησίαζε 20.00 όταν είδαμε από ψηλά τα πρώτα φώτα της Πόλης του Μεξικό να μας καλωσορίζουν! Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε φτάσει στο Μέξικο Σίτυ από το μεσημέρι αλλά και πάλι καλά να λέμε.
Με τα διαδικαστικά έφτασε πλέον 22.00 τη νύχτα όταν πια βγαίναμε από το αεροδρόμιο Juarez International για να συναντήσουμε την Αγγελική.
Μόλις την είδαμε μόνο που δεν καταρρεύσαμε στην αγκαλιά της από την συγκίνηση. Όλη την προηγούμενη μέρα που περιπλανιόμασταν στα αεροδρόμια, ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί της κι εκείνη ήταν η ψυχολογική μας υποστήριξη. Ακόμα και όταν κάποια στιγμή είχαμε παραιτηθεί και πιστεύαμε ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στο Μεξικό, η Αγγελική μας "μπουστάριζε" ψυχολογικά λέγοντας μας ότι όλα θα πάνε καλά και εκείνη θα μας περιμένει όποτε και να φτάσουμε. Μαζί της ήταν και η γλυκύτατη Αλεχάνδρα που θα ήταν η οδηγός μας για τις επόμενες 2 μέρες.
Φορτωθήκαμε στο βανάκι της Αλεχάνδρα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο ιστορικό κέντρο, κανένα μισάωρο απόσταση λόγω του ότι εκείνη την ώρα δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.
Η διαδρομή μας για το κέντρο μέσω του αυτοκινητόδρομου Av. Oceania περνούσε μέσα από άσχημα και υποβαθμισμένα προάστια, όπως συμβαίνει πάντα πριν την είσοδο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο άσχημα-ξεασχημα δεν προλαβαίναμε να "ρουφάμε" εικόνες. Ψηλά από τον αυτοκινητόδρομο όπου κινούμασταν έβλεπα χαμηλότερα φτωχικές γειτονιές με ετοιμόρροπα σπίτια και απέξω παρκαρισμένα σαραβαλάκια και την ίδια στιγμή μας προσπερνούσε με ταχύτητα κάποιο ακραία πολυτελές αυτοκίνητο. Για κάποιους η μέρα τελείωνε ενώ για άλλους μόλις άρχιζε... Έβλεπα πλανόδιους έμπορους που μάζευαν σιγά-σιγά την πραμάτεια τους για να γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ την ίδια στιγμή παρέες νεαρών παιδιών περίμεναν στις στάσεις τα λεωφορεία που θα τους πήγαιναν στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσουν. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα υπερφορτωμένα και φανταχτερά ρούχα τους καθώς και το πόσο εκδηλωτικοί ήταν... Γενικά, οι μεξικανοί γελάνε δυνατά, φλερτάρουν απροκάλυπτα, αγκαλιάζονται και φιλιούνται πολύ και δημοσίως... είναι σε όλα τους έντονοι. Μοιάζουμε αρκετά σαν λαοί, όπως μας είπε η Αγγελική και το επιβεβαίωσα αρκετές φορές τις επόμενες μέρες.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε την Αγγελική και την Αλεχάνδρα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το επόμενο πρωί, παρατήσαμε όπως-όπως τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βουρ έξω για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Είχε φτάσει πια 23.00 και κάτι... αν και περπατούσαμε στο ιστορικό κέντρο δεν βλέπαμε τουρίστες παρά μόνο ντόπιους... οι πεζόδρομοι έσφυζαν από ζωή... ακούγαμε δυνατά μουσικές λάτιν από τα μπαράκια και βροντερά γέλια... τα ντυσίματα συνέχιζαν να με εκπλήσσουν αλλά πιο πολύ με εξέπληξε η ποσότητα των ανθρώπων που είδαμε τάβλα στα πεζοδρόμια από το μεθύσι και τα ναρκωτικά και κάποιοι από αυτούς δεν φαίνονταν ούτε 16 ετών.
Παρόλο που περπατούσαμε νύχτα σε μια πόλη που θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες παγκοσμίως, και χωρίς να βλέπουμε άλλους τουρίστες, δεν νιώσαμε ιδιαίτερο φόβο γιατί υπήρχε αρκετή αστυνόμευση.
Τελικά, καταλήξαμε σε ένα πασίγνωστο ιστορικό εστιατόριο της πόλης- που είναι γνωστό με το όνομα "το εστιατόριο με τα πλακάκια" Casa de los Azulejos - Wikipedia
Το προλάβαμε, ευτυχώς, λίγο πριν κλείσει και ήταν πάρα πολύ γραφικό ακριβώς όπως φανταζόμουν έναν αυθεντικό μεξικάνικο χώρο: με εσωτερική αυλή, σιντριβάνι, ηλικιωμένες σερβιτόρες ντυμένες παραδοσιακά που δεν μιλούσαν γρι αγγλικά, ήταν όμως τόσο γελαστές, σαν την γιαγιά στο Coco (την ταινία), και σαν κλασικές γιαγιάδες είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά να μπουκώσουν τα παιδιά μας όταν είδαν ότι δεν είχαν αδειάσει τα πιάτα τους.
Με τα διαδικαστικά έφτασε πλέον 22.00 τη νύχτα όταν πια βγαίναμε από το αεροδρόμιο Juarez International για να συναντήσουμε την Αγγελική.
Μόλις την είδαμε μόνο που δεν καταρρεύσαμε στην αγκαλιά της από την συγκίνηση. Όλη την προηγούμενη μέρα που περιπλανιόμασταν στα αεροδρόμια, ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί της κι εκείνη ήταν η ψυχολογική μας υποστήριξη. Ακόμα και όταν κάποια στιγμή είχαμε παραιτηθεί και πιστεύαμε ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στο Μεξικό, η Αγγελική μας "μπουστάριζε" ψυχολογικά λέγοντας μας ότι όλα θα πάνε καλά και εκείνη θα μας περιμένει όποτε και να φτάσουμε. Μαζί της ήταν και η γλυκύτατη Αλεχάνδρα που θα ήταν η οδηγός μας για τις επόμενες 2 μέρες.
Φορτωθήκαμε στο βανάκι της Αλεχάνδρα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο ιστορικό κέντρο, κανένα μισάωρο απόσταση λόγω του ότι εκείνη την ώρα δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.
Η διαδρομή μας για το κέντρο μέσω του αυτοκινητόδρομου Av. Oceania περνούσε μέσα από άσχημα και υποβαθμισμένα προάστια, όπως συμβαίνει πάντα πριν την είσοδο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο άσχημα-ξεασχημα δεν προλαβαίναμε να "ρουφάμε" εικόνες. Ψηλά από τον αυτοκινητόδρομο όπου κινούμασταν έβλεπα χαμηλότερα φτωχικές γειτονιές με ετοιμόρροπα σπίτια και απέξω παρκαρισμένα σαραβαλάκια και την ίδια στιγμή μας προσπερνούσε με ταχύτητα κάποιο ακραία πολυτελές αυτοκίνητο. Για κάποιους η μέρα τελείωνε ενώ για άλλους μόλις άρχιζε... Έβλεπα πλανόδιους έμπορους που μάζευαν σιγά-σιγά την πραμάτεια τους για να γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ την ίδια στιγμή παρέες νεαρών παιδιών περίμεναν στις στάσεις τα λεωφορεία που θα τους πήγαιναν στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσουν. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα υπερφορτωμένα και φανταχτερά ρούχα τους καθώς και το πόσο εκδηλωτικοί ήταν... Γενικά, οι μεξικανοί γελάνε δυνατά, φλερτάρουν απροκάλυπτα, αγκαλιάζονται και φιλιούνται πολύ και δημοσίως... είναι σε όλα τους έντονοι. Μοιάζουμε αρκετά σαν λαοί, όπως μας είπε η Αγγελική και το επιβεβαίωσα αρκετές φορές τις επόμενες μέρες.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αποχαιρετήσαμε την Αγγελική και την Αλεχάνδρα ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το επόμενο πρωί, παρατήσαμε όπως-όπως τα πράγματα μας στο δωμάτιο και βουρ έξω για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Είχε φτάσει πια 23.00 και κάτι... αν και περπατούσαμε στο ιστορικό κέντρο δεν βλέπαμε τουρίστες παρά μόνο ντόπιους... οι πεζόδρομοι έσφυζαν από ζωή... ακούγαμε δυνατά μουσικές λάτιν από τα μπαράκια και βροντερά γέλια... τα ντυσίματα συνέχιζαν να με εκπλήσσουν αλλά πιο πολύ με εξέπληξε η ποσότητα των ανθρώπων που είδαμε τάβλα στα πεζοδρόμια από το μεθύσι και τα ναρκωτικά και κάποιοι από αυτούς δεν φαίνονταν ούτε 16 ετών.
Παρόλο που περπατούσαμε νύχτα σε μια πόλη που θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες παγκοσμίως, και χωρίς να βλέπουμε άλλους τουρίστες, δεν νιώσαμε ιδιαίτερο φόβο γιατί υπήρχε αρκετή αστυνόμευση.
Τελικά, καταλήξαμε σε ένα πασίγνωστο ιστορικό εστιατόριο της πόλης- που είναι γνωστό με το όνομα "το εστιατόριο με τα πλακάκια" Casa de los Azulejos - Wikipedia
Το προλάβαμε, ευτυχώς, λίγο πριν κλείσει και ήταν πάρα πολύ γραφικό ακριβώς όπως φανταζόμουν έναν αυθεντικό μεξικάνικο χώρο: με εσωτερική αυλή, σιντριβάνι, ηλικιωμένες σερβιτόρες ντυμένες παραδοσιακά που δεν μιλούσαν γρι αγγλικά, ήταν όμως τόσο γελαστές, σαν την γιαγιά στο Coco (την ταινία), και σαν κλασικές γιαγιάδες είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά να μπουκώσουν τα παιδιά μας όταν είδαν ότι δεν είχαν αδειάσει τα πιάτα τους.
Last edited:
