varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.097
- Likes
- 10.756
Περιεχόμενα
ΚΑΜΠΕΤΣΕ
Η Καμπέτσε προέκυψε τυχαία.
Σκοπεύαμε να επισκεφθούμε, εκτός από την Μέριδα, μία ακόμα colonial πόλη και κλίναμε προς Βαγιαδολίδ. Όμως, επειδή θέλαμε να "σπάσουμε" την διαδρομή Παλένκε-Μέριδα στην μέση για να μην είμαστε πολλές ώρες (και μάλιστα βραδινές) on the road, αποφασίσουμε να αφαιρέσουμε την διανυκτέρευση από την Βαγιαδολίδ και να την προσθέσουμε στην Καμπέτσε, και τελικά φάνηκε ότι πράξαμε σωστά.
Γιατί η Καμπέτσε αποδείχτηκε η έκπληξη του ταξιδιού. Ιστορική, γραφική και πολύχρωμη αλλά το κυριότερο: πολύ λιγότερο τουριστική από την Μέριδα και το Βαγιαδολίδ.
Στα χρόνια της ισπανικής αποικιοκρατίας, η Καμπέτσε ήταν σημαντική πόλη λόγω του λιμανιού της. Ήταν το κύριο λιμάνι της Χερσονήσου Γιουκατάν και γι' αυτό δεχόταν συχνές επιθέσεις από πειρατές, έτσι αναγκαστικά οχυρώθηκε για να προστατευθεί. Ένα μέρος των τειχών της οχύρωσης διατηρείται μέχρι σήμερα χωρίζοντας το λιμάνι και την παραλιακή λεωφόρο από το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Οι ντόπιοι έχουν περί πολλού την παραλιακή τους λεωφόρο με την περαντζάδα και τις ταβέρνες και καμαρώνουν που η πόλη τους βρέχεται από τον ωκεανό σε αντίθεση με την πιο προβεβλημένη Μέριδα. Όπου "ωκεανός" εννοούν τον Κόλπο του Μεξικού.
Να πώ την αλήθεια δεν χρονοτριβήσαμε στον παραλιακό δρόμο γιατί μας γοήτευσε πολύ περισσότερο το ιστορικό κέντρο το οποίο ήταν μια μαγεία με τα καλοδιατηρημένα ιστορικά κτίρια, τις εκκλησίες, τα πολύχρωμα σπίτια colonial αρχιτεκτονικής, τους πεζόδρομους με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα σημαιάκια...
Ακόμα και οι δρόμοι έξω από το πεζοδρομημένο ιστορικό κέντρο, χάρη στην ελάχιστη κίνηση αυτοκινήτων, ήταν ό,τι έπρεπε για βόλτα και χάζι. Μέσα από τα ορθάνοιχτα παράθυρα των σπιτιών είχαμε την ευκαιρία να δούμε απλές, καθημερινές στιγμές της "πραγματικής" ζωής.
Τρομερά φωτογενής πόλη... τόσο "καθαρές" φωτογραφίες χωρίς ένα τσούρμο τουρίστες και μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα στο πλάνο μου δεν έχω από Μέριδα.
Και όσο βράδιαζε, η πόλη όλο και περισσότερο βαφόταν από το πορτοκαλί χρώμα του ηλιοβασιλέματος και τα κρεμαστά φωτάκια στους πεζόδρομους που άναβαν σιγά-σιγά κάνοντας την ατμόσφαιρα πραγματικά ονειρική.
Την ευχαριστηθήκαμε πολύ αυτή την πόλη... την περπατήσαμε από άκρη σε άκρη και πρωί και απόγευμα και βράδυ... και βραδινό φαγητό απολαύσαμε σε έναν πεζόδρομο υπό τον ρομαντικό φωτισμό που δημιουργούν τα κρεμαστά φωτάκια, και πρωινό καφέ ήπιαμε μέσα σε μια κρυμμένη πανέμορφη και δροσερή αυλή... και πολύ δύσκολα την αποχωριστήκαμε η αλήθεια είναι. Το παρήγορο ήταν ότι τουλάχιστον βρισκόμασταν ακόμα στην μέση του ταξιδιού...
Η Καμπέτσε προέκυψε τυχαία.
Σκοπεύαμε να επισκεφθούμε, εκτός από την Μέριδα, μία ακόμα colonial πόλη και κλίναμε προς Βαγιαδολίδ. Όμως, επειδή θέλαμε να "σπάσουμε" την διαδρομή Παλένκε-Μέριδα στην μέση για να μην είμαστε πολλές ώρες (και μάλιστα βραδινές) on the road, αποφασίσουμε να αφαιρέσουμε την διανυκτέρευση από την Βαγιαδολίδ και να την προσθέσουμε στην Καμπέτσε, και τελικά φάνηκε ότι πράξαμε σωστά.
Γιατί η Καμπέτσε αποδείχτηκε η έκπληξη του ταξιδιού. Ιστορική, γραφική και πολύχρωμη αλλά το κυριότερο: πολύ λιγότερο τουριστική από την Μέριδα και το Βαγιαδολίδ.
Στα χρόνια της ισπανικής αποικιοκρατίας, η Καμπέτσε ήταν σημαντική πόλη λόγω του λιμανιού της. Ήταν το κύριο λιμάνι της Χερσονήσου Γιουκατάν και γι' αυτό δεχόταν συχνές επιθέσεις από πειρατές, έτσι αναγκαστικά οχυρώθηκε για να προστατευθεί. Ένα μέρος των τειχών της οχύρωσης διατηρείται μέχρι σήμερα χωρίζοντας το λιμάνι και την παραλιακή λεωφόρο από το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Οι ντόπιοι έχουν περί πολλού την παραλιακή τους λεωφόρο με την περαντζάδα και τις ταβέρνες και καμαρώνουν που η πόλη τους βρέχεται από τον ωκεανό σε αντίθεση με την πιο προβεβλημένη Μέριδα. Όπου "ωκεανός" εννοούν τον Κόλπο του Μεξικού.
Να πώ την αλήθεια δεν χρονοτριβήσαμε στον παραλιακό δρόμο γιατί μας γοήτευσε πολύ περισσότερο το ιστορικό κέντρο το οποίο ήταν μια μαγεία με τα καλοδιατηρημένα ιστορικά κτίρια, τις εκκλησίες, τα πολύχρωμα σπίτια colonial αρχιτεκτονικής, τους πεζόδρομους με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα σημαιάκια...
Ακόμα και οι δρόμοι έξω από το πεζοδρομημένο ιστορικό κέντρο, χάρη στην ελάχιστη κίνηση αυτοκινήτων, ήταν ό,τι έπρεπε για βόλτα και χάζι. Μέσα από τα ορθάνοιχτα παράθυρα των σπιτιών είχαμε την ευκαιρία να δούμε απλές, καθημερινές στιγμές της "πραγματικής" ζωής.
Τρομερά φωτογενής πόλη... τόσο "καθαρές" φωτογραφίες χωρίς ένα τσούρμο τουρίστες και μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα στο πλάνο μου δεν έχω από Μέριδα.
Και όσο βράδιαζε, η πόλη όλο και περισσότερο βαφόταν από το πορτοκαλί χρώμα του ηλιοβασιλέματος και τα κρεμαστά φωτάκια στους πεζόδρομους που άναβαν σιγά-σιγά κάνοντας την ατμόσφαιρα πραγματικά ονειρική.
Την ευχαριστηθήκαμε πολύ αυτή την πόλη... την περπατήσαμε από άκρη σε άκρη και πρωί και απόγευμα και βράδυ... και βραδινό φαγητό απολαύσαμε σε έναν πεζόδρομο υπό τον ρομαντικό φωτισμό που δημιουργούν τα κρεμαστά φωτάκια, και πρωινό καφέ ήπιαμε μέσα σε μια κρυμμένη πανέμορφη και δροσερή αυλή... και πολύ δύσκολα την αποχωριστήκαμε η αλήθεια είναι. Το παρήγορο ήταν ότι τουλάχιστον βρισκόμασταν ακόμα στην μέση του ταξιδιού...
Last edited: