varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.097
- Likes
- 10.756
Περιεχόμενα
ΤΕΟΤΙΧΟΥΑΚΑΝ & ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΥΑΔΕΛΟΥΠΗΣ
Την προηγούμενη μέρα δεν είχα νιώσει ότι βρισκόμουν σε μια μεγαλούπολη 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Δεν είχα δει τον συνωστισμό που συνήθως υπάρχει σε μια τόσο πολυπληθή πόλη (με εξαίρεση ίσως το Coyoacan και το Xochimilco αλλά και πάλι ήταν υποφερτά), δεν είχα δει σκουπίδια και βρωμιά... αντιθέτως μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρή και όμορφη πόλη ήταν. Και σίγουρα, δεν με έβρισκε σύμφωνη η άποψη των ντόπιων Αγγελικής και Αλεχάνδρα ότι "Το Μέξικο Σίτυ είναι μια άσχημη πόλη που έχει, όμως, όμορφα σημεία".
Βέβαια, βγαίνοντας από τα όρια της πόλης, πηγαίνοντας προς Τεοτιχουακάν αντιλαμβάνεσαι αμέσως πού βρίσκεται όλος αυτός ο πληθυσμός, και μάλιστα στοιβαγμένος: Στις παραγκουπόλεις που είναι πυκνοχτισμένες στους λόφους γύρω από το Μέξικο Σίτυ.
Εκατομμύρια άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, έρχονται από τις επαρχίες όλης της χώρας αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην πρωτεύουσα, όμως οι οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν στις παραγκουπόλεις είτε γιατί δεν καταφέρνουν να βρουν δουλειά είτε γιατί βρίσκουν μεν δουλειά αλλά δεν μπορούν να συντηρήσουν οικονομικά ένα σπίτι μέσα στην Πόλη. Οι τιμές των ενοικίων είναι σχεδόν Ελλάδας και οι μισθοί της πείνας. Έτσι αναγκάζονται να κάνουν καθημερινά ένα μικρό ταξίδι από και προς την δουλειά τους. Η κίνηση και τα μποτιλιαρίσματα που είδαμε ήταν αδιανόητα. Και όπως σε όλες τις παραγκουπόλεις ανά τον κόσμο έτσι και εδώ οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες, η εγκληματικότητα και το εμπόριο ναρκωτικών βασιλεύουν και οι κάτοικοι είναι στο έλεος των συμμοριών.
Σε αντίθεση με την Βραζιλία, στο Μεξικό δεν υπάρχει Slum Tourism, επομένως απλά προσπεράσαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας για Τεοτιχουακάν.
Στα 50χλμ., καμιά ώρα διαδρομή από το Μέξικο Σίτυ βρίσκεται το Τεοτιχουακάν, το οποίο είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (στο Μεξικό θα βαρεθείς να μετράς μνημεία της Ουνέσκο).
Μέχρι και σήμερα παραμένει σε μεγάλο βαθμό μυστήριο το πότε ακριβώς φτιάχτηκε, από ποιόν και γιατί.
Το σίγουρο είναι ότι την κατοίκησαν οι Αζτέκοι αλλά δεν την έχτισαν αυτοί, την βρήκαν έτοιμη. Συγκεκριμένα, την ανακάλυψαν το 1.400μ.Χ. και της έδωσαν το όνομα Τεοτιχουακάν, που σημαίνει "το μέρος όπου δημιουργήθηκαν οι θεοί". Ωστόσο φαίνεται πώς η πόλη είχε ιδρυθεί το 400 π.Χ. είτε από Μάγιας, είτε από Ζαποτέκους, είτε από Μιξτέκους και για κάποιο λόγο εγκαταλήφθηκε πριν το 750 μ.Χ. . Μετά από πολλούς αιώνες εγκατάλειψης την ανακάλυψαν οι Αζτέκοι.
H κεντρική λεωφόρος, η Λεωφόρος των Νεκρών (2,5 χλμ μήκος) συνδέει τα κύρια αξιοθέατα που είναι: η Πυραμίδα της Σελήνης, η Πυραμίδα του Ήλιου, η Πυραμίδα Quetzalcóatl / Πυραμίδα του φτερωτού φιδιού.
Στην Πυραμίδα της Σελήνης έχουν βρεθεί στοιχεία ότι πραγματοποιούνταν θυσίες.
Η Πυραμίδα του Ήλιου πιθανολογείται ότι ήταν βασιλικός τάφος γιατί έχει σκαμμένο ένα υπόγειο τούνελ 6 μέτρων. Σε αντίθεση με τις πυραμίδες της Αιγύπτου δεν μπορείς να μπεις στο εσωτερικό.
Όλος ο αρχαιολογικός χώρος είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός, ειδικά για κάποιον που έχει τρέλα με αυτούς τους πολιτισμούς (όπως εγώ) και θα χρειαστείς γύρω στις 4-5 ώρες τουλάχιστον για να τα γυρίσεις όλα με την ησυχία σου.
Βγαίνοντας από τον χώρο, μας περιέλαβαν διάφοροι μικροπωλητές που έχουν φτάσει την πώληση σε άλλο επίπεδο, αφού ταυτόχρονα προσφέρουν και γνώση: ο ένας που πούλαγε οψιδιανούς μας μιλούσε για τις ιδιότητες του συγκεκριμένου λίθου (ο οποίος, σημειωτέον, ήταν και η βασική πηγή πλούτου στο Τεοτιχουακάν), ο άλλος που πούλαγε mezcal (το ποτό τύπου τεκίλα) που φτιάχνεται από αγαύη, κρατούσε φύλλα του φυτού που μοιάζει με κάκτο και μας εξηγούσε τις ιδιότητές του. Η αλήθεια είναι ότι μάθαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Στη συνέχεια, στην επιστροφή μας προς Μέξικο Σίτυ, επισκεφθήκαμε την Βασιλική της Παναγίας Γουαδελούπης (Nuestra Señora de Guadalupe).
Αποτελεί το 2ο πιο ιερό προσκύνημα των Καθολικών μετά το Βατικανό και γι' αυτό συρρέουν άνθρωποι από όλη την Λατινική Αμερική για να προσκυνήσουν, περίπου 10.000.000 επισκέπτες ετησίως.
Ο πιο καινούριος ναός χτίστηκε το 1974-1976, και παρόλο που είναι τεραστίων διαστάσεων (χωράει μέχρι 10.000 καθήμενους και 50.000 όρθιους) προσωπικά δεν μου θύμισε ναό, τουλάχιστον απέξω, αλλά πιο πολύ βιομηχανικό κτίριο. Πιο πολύ με εντυπωσίασε ο παλιός ναός που χτίστηκε πριν το 1.700 και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου όπου για να φτάσεις διασχίζεις όμορφους καταπράσινους κήπους. Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου έχεις και πανοραμική θέα όλης της Πόλης του Μεξικό. Για μένα το πιο ενδιαφέρον ήταν το να παρατηρώ τους πιστούς, κάποιοι εκ των οποίων έρχονται από πολύ μακρυά, με τι συγκίνηση και δέος προσκυνούσαν και προσεύχονταν. Πετύχαμε και βάπτιση την οποία παρακολουθήσαμε και το κλίμα ήταν πολύ κατανυκτικό.
Η επιστροφή στην πόλη, νωρίς το απόγευμα, μας έδωσε την ευκαιρία για πάρα πολύ περπάτημα (ξανά) ώστε να χαρούμε το Μέξικο Σίτυ που τόσο πολύ μας γοήτευσε αλλά και να το αποχαιρετίσουμε μιας και την επόμενη μέρα έπρεπε να το αποχωριστούμε.
Την προηγούμενη μέρα δεν είχα νιώσει ότι βρισκόμουν σε μια μεγαλούπολη 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Δεν είχα δει τον συνωστισμό που συνήθως υπάρχει σε μια τόσο πολυπληθή πόλη (με εξαίρεση ίσως το Coyoacan και το Xochimilco αλλά και πάλι ήταν υποφερτά), δεν είχα δει σκουπίδια και βρωμιά... αντιθέτως μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρή και όμορφη πόλη ήταν. Και σίγουρα, δεν με έβρισκε σύμφωνη η άποψη των ντόπιων Αγγελικής και Αλεχάνδρα ότι "Το Μέξικο Σίτυ είναι μια άσχημη πόλη που έχει, όμως, όμορφα σημεία".
Βέβαια, βγαίνοντας από τα όρια της πόλης, πηγαίνοντας προς Τεοτιχουακάν αντιλαμβάνεσαι αμέσως πού βρίσκεται όλος αυτός ο πληθυσμός, και μάλιστα στοιβαγμένος: Στις παραγκουπόλεις που είναι πυκνοχτισμένες στους λόφους γύρω από το Μέξικο Σίτυ.
Εκατομμύρια άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, έρχονται από τις επαρχίες όλης της χώρας αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην πρωτεύουσα, όμως οι οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν στις παραγκουπόλεις είτε γιατί δεν καταφέρνουν να βρουν δουλειά είτε γιατί βρίσκουν μεν δουλειά αλλά δεν μπορούν να συντηρήσουν οικονομικά ένα σπίτι μέσα στην Πόλη. Οι τιμές των ενοικίων είναι σχεδόν Ελλάδας και οι μισθοί της πείνας. Έτσι αναγκάζονται να κάνουν καθημερινά ένα μικρό ταξίδι από και προς την δουλειά τους. Η κίνηση και τα μποτιλιαρίσματα που είδαμε ήταν αδιανόητα. Και όπως σε όλες τις παραγκουπόλεις ανά τον κόσμο έτσι και εδώ οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες, η εγκληματικότητα και το εμπόριο ναρκωτικών βασιλεύουν και οι κάτοικοι είναι στο έλεος των συμμοριών.
Σε αντίθεση με την Βραζιλία, στο Μεξικό δεν υπάρχει Slum Tourism, επομένως απλά προσπεράσαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας για Τεοτιχουακάν.
Στα 50χλμ., καμιά ώρα διαδρομή από το Μέξικο Σίτυ βρίσκεται το Τεοτιχουακάν, το οποίο είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (στο Μεξικό θα βαρεθείς να μετράς μνημεία της Ουνέσκο).
Μέχρι και σήμερα παραμένει σε μεγάλο βαθμό μυστήριο το πότε ακριβώς φτιάχτηκε, από ποιόν και γιατί.
Το σίγουρο είναι ότι την κατοίκησαν οι Αζτέκοι αλλά δεν την έχτισαν αυτοί, την βρήκαν έτοιμη. Συγκεκριμένα, την ανακάλυψαν το 1.400μ.Χ. και της έδωσαν το όνομα Τεοτιχουακάν, που σημαίνει "το μέρος όπου δημιουργήθηκαν οι θεοί". Ωστόσο φαίνεται πώς η πόλη είχε ιδρυθεί το 400 π.Χ. είτε από Μάγιας, είτε από Ζαποτέκους, είτε από Μιξτέκους και για κάποιο λόγο εγκαταλήφθηκε πριν το 750 μ.Χ. . Μετά από πολλούς αιώνες εγκατάλειψης την ανακάλυψαν οι Αζτέκοι.
H κεντρική λεωφόρος, η Λεωφόρος των Νεκρών (2,5 χλμ μήκος) συνδέει τα κύρια αξιοθέατα που είναι: η Πυραμίδα της Σελήνης, η Πυραμίδα του Ήλιου, η Πυραμίδα Quetzalcóatl / Πυραμίδα του φτερωτού φιδιού.
Στην Πυραμίδα της Σελήνης έχουν βρεθεί στοιχεία ότι πραγματοποιούνταν θυσίες.
Η Πυραμίδα του Ήλιου πιθανολογείται ότι ήταν βασιλικός τάφος γιατί έχει σκαμμένο ένα υπόγειο τούνελ 6 μέτρων. Σε αντίθεση με τις πυραμίδες της Αιγύπτου δεν μπορείς να μπεις στο εσωτερικό.
Όλος ο αρχαιολογικός χώρος είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός, ειδικά για κάποιον που έχει τρέλα με αυτούς τους πολιτισμούς (όπως εγώ) και θα χρειαστείς γύρω στις 4-5 ώρες τουλάχιστον για να τα γυρίσεις όλα με την ησυχία σου.
Βγαίνοντας από τον χώρο, μας περιέλαβαν διάφοροι μικροπωλητές που έχουν φτάσει την πώληση σε άλλο επίπεδο, αφού ταυτόχρονα προσφέρουν και γνώση: ο ένας που πούλαγε οψιδιανούς μας μιλούσε για τις ιδιότητες του συγκεκριμένου λίθου (ο οποίος, σημειωτέον, ήταν και η βασική πηγή πλούτου στο Τεοτιχουακάν), ο άλλος που πούλαγε mezcal (το ποτό τύπου τεκίλα) που φτιάχνεται από αγαύη, κρατούσε φύλλα του φυτού που μοιάζει με κάκτο και μας εξηγούσε τις ιδιότητές του. Η αλήθεια είναι ότι μάθαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Στη συνέχεια, στην επιστροφή μας προς Μέξικο Σίτυ, επισκεφθήκαμε την Βασιλική της Παναγίας Γουαδελούπης (Nuestra Señora de Guadalupe).
Αποτελεί το 2ο πιο ιερό προσκύνημα των Καθολικών μετά το Βατικανό και γι' αυτό συρρέουν άνθρωποι από όλη την Λατινική Αμερική για να προσκυνήσουν, περίπου 10.000.000 επισκέπτες ετησίως.
Ο πιο καινούριος ναός χτίστηκε το 1974-1976, και παρόλο που είναι τεραστίων διαστάσεων (χωράει μέχρι 10.000 καθήμενους και 50.000 όρθιους) προσωπικά δεν μου θύμισε ναό, τουλάχιστον απέξω, αλλά πιο πολύ βιομηχανικό κτίριο. Πιο πολύ με εντυπωσίασε ο παλιός ναός που χτίστηκε πριν το 1.700 και βρίσκεται στην κορυφή του λόφου όπου για να φτάσεις διασχίζεις όμορφους καταπράσινους κήπους. Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου έχεις και πανοραμική θέα όλης της Πόλης του Μεξικό. Για μένα το πιο ενδιαφέρον ήταν το να παρατηρώ τους πιστούς, κάποιοι εκ των οποίων έρχονται από πολύ μακρυά, με τι συγκίνηση και δέος προσκυνούσαν και προσεύχονταν. Πετύχαμε και βάπτιση την οποία παρακολουθήσαμε και το κλίμα ήταν πολύ κατανυκτικό.
Η επιστροφή στην πόλη, νωρίς το απόγευμα, μας έδωσε την ευκαιρία για πάρα πολύ περπάτημα (ξανά) ώστε να χαρούμε το Μέξικο Σίτυ που τόσο πολύ μας γοήτευσε αλλά και να το αποχαιρετίσουμε μιας και την επόμενη μέρα έπρεπε να το αποχωριστούμε.
Last edited:
