Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

9. Αϊτουτάκι (Αρχικές Βόλτες)

Το μπάνγκαλόου που θα έμενα στο Aitutaki βρισκόταν στην ΒΔ ακτή του νησιού. Βρισκόταν πάνω στην άμμο, υποστηριζόμενο από πασσάλους, με πάρκινγκ από πίσω και δωρεάν καγιάκ για να εξερευνούσαμε τη λιμνοθάλασσα από μπροστά.

Το μπάνγκαλόου στο Aitutaki που είχα νοικιάσει​

Ημέρα 1

Η πρώτη μέρα στο Aitutaki θα ήταν, όπως πάντα, αναγνωριστική. Πρώτα όμως, επειδή κόντευε ήδη 1 και ήμουν ξύπνιος από τα χαράματα, έπρεπε να λύσω το πρόβλημα του φαγητού.

Η δυσκολία ήταν η μέρα. Όντας Κυριακή, πολλά μέρη είναι κλειστά, συμπεριλαμβανομένων των αγορών και των εστιατορίων. Ψάχνοντας στο Google Maps, κατάφερα να βρω ανοικτό το Tavake. Γενικά, η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, με πάρα πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν. Και το “πάρα πολλές” ισχύει στη Rarotonga και στο Aitutaki, τα οποία θεωρούνται τουριστικά. Φαντάζομαι στα περισσότερα από τα υπόλοιπα νησιά, άντε εκτός και του Atiu, την Κυριακή θα είναι τα πάντα κλειστά. Επίσης, η Κυριακή είναι η μέρα του umu. Το umu είναι το αντίστοιχο του luau της Χαβάης, δηλαδή το παραδοσιακό μαγείρεμα του φαγητού σε μεγάλες λακκούβες στο χώμα.

Ο νεαρός στο εστιατόριο που εκτελούσε χρέη μάγειρα / σερβιτόρου / ταμία ήταν πολύ ωραίος και ομιλητικός τυπάς, αν και αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν να καθησύχαζα το στομάχι μου. Φυσικά πρώτη επιλογή το ψάρι, κάτι που θα φρόντιζα να τιμήσω για όλο το διάστημα της παραμονής μου εκεί.

Το φιλέτο ψαριού στο Tavake​

Από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, έμαθα και για το μοναδικό mini market του νησιού που ήταν ανοικτό και τις Κυριακές. Ήταν το Tina & Co, το οποίο κιόλας ήταν στον δρόμο μου, καθ’οδόν για το σπίτι. Αφότου έκανα τα αναγκαία πρώτα ψώνια, κυρίως για το πρωινό, επέστρεψα στο δωμάτιο.

Ύστερα από λίγη ξεκούραση, έπεσε το δίλημμα πού να πήγαινα. Η αλήθεια είναι, χωρίς πολλή - πολλή σκέψη, επέλεξα να κατευθυνθώ προς την Ootu Beach. Πρόκειται για την γνωστότερη παραλία του νησιού. Βρίσκεται στο κυρίως νησί, δίπλα από το τέρμα του νέου διαδρόμου του αεροδρομίου, απέναντι σχεδόν από το motu (νησάκι) Akitua.

Η αλήθεια είναι ότι η παραλία, με την πρώτη ματιά, δεν με ξετρέλανε. Ναι μεν γαλάζια νερά, αλλά έχανε την εξωτική μαγεία της από τον συννεφιασμένο καιρό. Η παραλία ήταν κυρίως θρυμματισμένο κοράλλι, το οποίο πρακτικά σημαίνει χοντρή άμμος. Όπως διαπίστωσα, έτσι ήταν και όλες οι παραλίες του νησιού που επισκέφθηκα.

Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, βρίσκεται ένα sandbank, το οποίο εκτείνεται σχεδόν παράλληλα με την ακτή και φτάνει σχεδόν μέχρι το ίδιο το Akitua. Το sandbank αυτό, όπως διαπίστωσα την επόμενη μέρα σχεδόν σε όλη την έκτασή του, άντε να φτάνει 1-2 πιθαμές πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κανάλι, πλάτους γύρω στα 30 μέτρα μέχρι το sandbank, βαθαίνει για 5-10 μέτρα, φτάνοντας (ανάλογα και με την παλίρροια) το πολύ στο ύψος των ώμων.

Η παραλία Ootu, με το κανάλι, το sandbank και το Akitua motu (στην πάνω εικόνα τα δέντρα στο βάθος αριστερά)​

Η παραλία αυτή μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός, δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω ερχόμενος εδώ. Βέβαια, προσπαθώντας να την φανταστώ κάτω από γαλανό ουρανό και ήλιο, σίγουρα θα μου έκανε μια τελείως διαφορετική εντύπωση. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι εν τέλει και η συννεφιά δεν ήταν κακή, καθώς ήδη την προηγούμενη μέρα είχα καεί από τον ήλιο. Επίσης, κυρίως όταν άρχισε να ψιλοβρέχει, σου έδινε την εντύπωση end-of-the-world, ακούγοντας και τα κύματα να σκάνε στον προστατευτικό ύφαλο 500-1000 μέτρα μακριά.

Στη συνέχεια, με το αυτοκίνητο, κατευθύνθηκα στην άκρη του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου, λίγο βορειότερα από το bungalow. Στην άκρη του εγκαταλελειμμένου κοραλλένιου διαδρόμου, ο οποίος είχε κατασκευαστεί από τους Αμερικάνους πεζοναύτες κατά τον Β’ΠΠ, υπήρχε ένα υπαίθριο κιόσκι. Στην παραλία εκεί υπήρχαν ξεβρασμένα κοράλλια, πάρα πολλά κοχύλια και καβούρια. Από εκείνο το σημείο έβλεπες στα 500 μέτρα ακόμη και τον ίδιο τον ύφαλο και τα κύματα που έσκαγαν πάνω του.

Ενώ η παραλία ήταν κατά κύριο λόγο χοντρό θρυμματισμένο κοράλλι, ο βυθός της θάλασσας ήταν απαλός σαν αλεύρι και τα νερά ζεστά, σε πείσμα του καιρού. Στη θάλασσα υπήρχαν διάσπαρτα κοραλλένια βράχια, καθώς και πάρα πολλά θαλάσσια αγγούρια (πρώτη φορά είχα ακούσει για αυτά σε ιστορίες του forum για την Ταϊλάνδη, αλλά δεν τα είχα ξαναδεί ζωντανά).

Η παραλία πίσω από το άκρο του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου

Κοράλλια και κοχύλια στην παραλία

Ανά τμήματα η παραλία ήταν γεμάτη με θαλάσσια αγγούρια​

Αφότου έκατσα κανένα δίωρο σε εκείνο το τμήμα της παραλίας, ξεκίνησα να κατεβαίνω προς το bungalow. Η παραλία προς τα νότια ήταν εξίσου όμορφη, ενώ ήταν και γεμάτη χιλιάδες ψαράκια. Όχι αυτά τα πολύχρωμα, αλλά κάτι μικρά μπεζ, τα οποία δεν διέκρινες με φόντο τον βυθό, παρά μόνο όποτε τρόμαζαν και πετάγονταν από το νερό κατά κοπάδια.

Η παραλία μπροστά από το bungalow​

Ύστερα από ένα μπάνιο, έχοντας περάσει τις 8, δεν υπήρχαν και πολλά για να κάνεις. Για το βράδυ πήρα ένα burger από το Tavake, εξάλλου Κυριακή βράδυ δεν υπήρχε τίποτα ανοικτό. Επιτέλους μετά από 3 ύπνους στο κάθισμα αεροπλάνου, σήμερα θα κοιμόμουν σε κανονικό κρεβάτι...


Ημέρα 2

Ύστερα από ένα αναζωογονητικό ύπνο και ένα πρωινό πλούσιο (τουλάχιστον με βάση τα φαγώσιμα που είχα βρει χθες) ξεκίνησα και τη δεύτερη μέρα. Πρώτη φορά που ξυπνούσα στο νησί, οπότε τι άλλο να εξερευνούσα, πέρα από τη θάλασσα;

Η οικοδέσποινα στα bungalows που έμενα, μας παρείχε δωρεάν kayaks για να δούμε τη θάλασσα όσο αντέχαμε να κωπηλατούμε. Η θάλασσα μπροστά στο δωμάτιο βέβαια ήταν ρηχή. Κολύμπι δεν μπορούσες να κάνεις, αφενός λόγω του βάθους (το νερό έφτανε μέχρι τη μέση) και αφετέρου λόγω των κοραλλιογενών βράχων που υπήρχαν διάσπαρτοι στη θάλασσα. Ήταν και αυτά τα αγγούρια που το σκεφτόμουν να τα πατήσω. Οπότε το καγιάκ φαινόταν η καλύτερη επιλογή.

Έκανα κάμποσα πήγαινε - έλα, μέχρι να πάρω το κολάι και να καταφέρνω να πηγαίνω ευθεία. Προσπαθούσα στην αρχή να αποφεύγω τα κοράλλια, αλλά όπως διαπίστωσα, παρά το βάρος, το καγιάκ κατάφερνε και είχε πολύ μικρό βύθισμα, οπότε περνούσε εύκολα από πάνω τους.

Κατά την 1, οπότε και χόρτασα πήγαινε-έλα, το πρόγραμμα είχε βόλτα ξανά στην Ootu. Αυτή τη φορά θα πήγαινα στην sandbank, και θα περνούσα απέναντι για να δω και το Akitua motu.

Λίγο πριν την Ootu, πήρε το μάτι μου το Boat Shed, για το οποίο είχα διαβάσει πολύ ωραίες κριτικές. Τελικά, δεν είχαν άδικο: η ταβέρνα αυτή έγινε το αγαπημένο μου στέκι σε αυτό το ταξίδι. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο, έβρισκα πάντα να κάτσω πρώτο τραπέζι πίστα και το φαγητό ήταν υπέροχο. Πρώτη μέρα, δοκίμασα ikamata (τόνος λεμονάτος σε ζουμί καρύδας) και το λάτρεψα!

Η ταβέρνα Boat Shed, την οποία λάτρεψα

Το σερβιρισμένο Ikamata

Ακόμα και Distance Pole είχε έξω από το Boat Shed ​

Χορτάτος πλέον, ξεκίνησα για την Ootu. Σκοπός ήταν να επισκεπτόμουν το Akitua motu, στο οποίο βρίσκεται και το καλύτερο ξενοδοχείο του νησιού, το Aitutaki Lagoon Resort. Για να πάει κανείς στο motu έχει 3 επιλογές: να κολυμπήσει στο Ootu channel και να περάσει απέναντι (παίζει ακόμα και με πλημμυρίδα να μπορείς να το κάνεις περπατητό), να πάρει την βάρκα που πηγαινοέρχεται στο κανάλι (νομίζω είναι μόνο για τους ενοίκους του ξενοδοχείου) ή να περπατήσει πάνω στο sandbank που βρίσκεται στην Ootu. Πιστεύω είναι περιττό να αναφέρω τον πιο όμορφο τρόπο πρόσβασης...

Το κανάλι Ootu, που χωρίζει το κυρίως νησί του Aitutaki με το Akitua motu​

Όπως είχα διαπιστώσει και από την πρώτη μέρα, η πρόσβαση από την Ootu στο sandbar είναι εύκολη, καθώς η παραλία χωρίζεται από το sandbar με ένα στενό κανάλι το οποίο έχει μέγιστο βάθος γύρω στο 1,5 μέτρο. Το ίδιο το sandbar εξέχει ελάχιστα από την επιφάνεια της θάλασσας, το πολύ 1-2 πιθαμές. Στα σημεία στα οποία ήταν βυθισμένο, υπήρχαν εννοείται διάσπαρτα θαλάσσια αγγούρια.

Το περπάτημα πάνω στο sandbar είχε πλάκα, το μικρό του ύψος σε έκανε να νιώθεις λες και περπατάς πάνω στο νερό. Αν θυμάμαι καλά, στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από το sandbar έως το Akitua, το νερό άντε να έφτανε έως τον αστράγαλο.

Το sandbank στην Ootu (η ηλιόλουστη φωτογραφία είναι από την τελευταία μέρα)​

Το Akitua καταλαμβάνεται από το ξενοδοχείο, όμως μπορείς να περιηγηθείς ελεύθερα στο νησί, ανάμεσα στα bungalows. Υπάρχει ακόμα και πινακίδα με τον χάρτη του νησιού, με τα διάφορα best spots.

Χάρτης του Akitua motu, όπου έχουν επισημανθεί διάφορα best-spots στο motu​

Η μαλακή άμμος που βρίσκεται από την πλευρά του sandbank ξεγελά πάντως. Το νησί έχει και πέτρες, κοχύλια / κοράλλια, καθώς και κλαδιά, οπότε η εξερεύνησή του δεν είναι τόσο εύκολη με γυμνά πόδια. Πάντως, αν έχεις την περιέργεια σφίγγεις τα δόντια και μπορείς να γυρίσεις ένα μεγάλο μέρος του.

Φωτογραφίες από το φοινικο-φυτεμένο Akitua​

Πέρα (νοτιότερα) από το Akitua, ξεκινούν μια σειρά από άλλα motu, τα οποία εκτείνονται σε όλο το ανατολικό κομμάτι του Aitutaki, μέχρι το Motukitiu, που αποτελεί το νοτιοανατολικότερο motu. Ο προφανής τρόπος για να τα επισκεφθείς, είναι συμμετέχοντας σε κάποιο tour, όπως έκανα κι εγώ την 5η μέρα. Τώρα για την δυνατότητα επίσκεψης με καγιάκ οι απόψεις στο internet διίστανται. Άλλοι λένε πως μπορείς να κατέβεις μέχρι κάτω, ενώ άλλοι αναφέρουν ρεύματα νοτιότερα του μακρόστενου Ee και του Mangere και προτείνουν κωπηλασία για τους αρχάριους το πολύ μέχρι εκεί. Η προσωπική μου εμπειρία από το tour που κάναμε (αν και διασχίσαμε την λιμνοθάλασσα διαγώνια από το Akaiami motu προς την προβλήτα απέναντι από το Mangere motu) είναι πως ναι μεν η λιμνοθάλασσα ήταν μεν ήρεμη, αλλά η απόσταση είναι όντως μεγάλη.

Στην επιστροφή πίσω στο sandbank, πέτυχα και μία από τις τουριστικές βάρκες που επέστρεφαν από τον γύρο του νησιού. Η αλήθεια ήταν ότι παρά την ομορφιά που προσέδιδε η ξύλινη κατασκευή, το γεγονός ότι η μουσική έπαιζε στη διαπασών και θύμιζε λίγο bachelor πάρτι, όπως το δείχνει στις ταινίες με προβλημάτισε. Χτύπησε καμπανάκι για να επιλέξω πιο προσεκτικά το tour που θα διάλεγα, κάτι που στην πορεία με δικαίωσε 100%.

Μία από τις τουριστικές βάρκες που κάνουν τον γύρο της λιμνοθάλασσας​

Φτάνοντας στο σπίτι για ένα γρήγορο μπάνιο, πέτυχα ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα, ενώ και στον ουρανό είχαν πληθύνει τα κομμάτια που φαινόταν το γαλάζιο.

Το ηλιοβασίλεμα από το bungalow​

Εκείνο το βράδυ, πήγα για φαγητό στο Blue Lagoon. Το φαγητό ήταν καλούτσικο, αλλά η τοποθεσία ήταν πολύ ωραία, στην Ootu και πάνω στο κύμα.

Η θέα από το Blue Lagoon, πάνω στην παραλία Ootu​

Οι δύο πρώτες μέρες ήταν ψιλο-αναγνωριστικές. Είναι αλήθεια ότι ο καιρός δεν ήταν αυτός που περίμενα να συναντήσω, καθώς στις περισσότερες φωτογραφίες το τοπίο εμφανιζόταν παρέα με ένα καταγάλανο ουρανό. Και οι εντυπώσεις από την Ootu ήταν ανάμεικτες. Από τη μία η παραλία ήταν πολύ στενή, από την άλλη έβλεπα πρώτη φορά πρασινο-τιρκουάζ νερά. Ειδικά η παραλία μπροστά από το δωμάτιο ήταν γεμάτη από ένα σωρό ψάρια, ενώ σε λίγο θα ζούσα και την απίστευτη εμπειρία να κολυμπούσα μαζί τους. Και το περπάτημα πάνω στο sandbank ήταν αστείο, έμοιαζε σαν να περπατάς πάνω στο νερό. Από εδώ και μπρος όμως θα άρχιζε η περιπέτεια της εξερεύνησης, πέρα από τα διαφημισμένα spots του νησιού...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...