Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

8. Σίδνεϊ - Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι

Αφότου παρέλαβα τις βαλίτσες, πήγα πάλι για check-in, στο γκισέ της JetStar. Φτάνοντας δεν υπήρχαν πολλά άτομα στην ουρά, αλλά προχωρούσαμε πολύ αργά. Όταν επιτέλους ήρθε η σειρά μου και πήρα το boarding pass, ένιωθα πράγματι τρισευτυχισμένος. Ακόμα και μετά, όταν κατευθύνθηκα στα McDonald’s για φαγητό, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι σε ένα τρίωρο θα απογειωνόμασταν για αυτά τα μαγευτικά νησιά.

Το ταξίδι, το οποίο θα διαρκούσε 7 ώρες, θα γινόταν με ένα Α321. Δεν ήξερα πως μπορούσε να έχει τόση αυτονομία το συγκεκριμένο μοντέλο. Και από την JetStar έμεινα ευχαριστημένος. Το φαγητό απλά ήταν μέτριο, αλλά μάλλον έχω ρίξει τις προσδοκίες μου στο συγκεκριμένο τομέα. Επίσης, ο αεροσυνοδός είχε πολύ πλάκα. Αργήσαμε καμία ώρα να ξεκινήσουμε και το έριξε σε μηχανική βλάβη που δεν μπορούσαν να φτιάξουν. Αλήθεια ή ψέματα, κατάφερε πάντως να μην δυσανασχετήσει κανένας.

Η αναχώρησή μας από το Σίδνεϊ​

Από το Σίδνεϊ τελικά αναχωρήσαμε λίγο πριν τις 10:30. Λίγο πριν την απογείωση, μας μοίρασαν κάτι φόρμες για να συμπληρώσουμε, παρόμοιες με εκείνες που είχαμε συμπληρώσει και κατά την είσοδό μας στην Αυστραλία. Αυτές, θα τις παραδίδαμε στον έλεγχο στη Rarotonga, όταν θα φτάναμε γύρω στις 6:30 το πρωί, τοπική ώρα. Το παράδοξο της πτήσης αυτής, ήταν ότι θα αναχωρούσαμε το βράδυ και επειδή θα περνούσαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας, θα φτάναμε το πρωί της μέρας που φύγαμε!

Φτάνοντας στη Rarotonga, θα έπρεπε ξανά να παραλάβω τις αποσκευές και να τις ξαναπερνούσα check-in για την σύντομη πτήση για Aitutaki, που θα έφευγε στις 11:15.

Όλως παραδόξως, κατάφερα να κοιμηθώ κάποιες ώρες και σε εκείνη την πτήση. Λίγο κάτω από τετράωρο. Είναι αλήθεια ότι χωρίς αυτούς τους ύπνους στα αεροπλάνα, φτάνοντας τελικά στο Aitutaki για 2-3 μέρες θα ήμουν κοτόπουλο. Το γεγονός ότι προ-κορονοϊού ο “κανονικός” ύπνος στο αεροπλάνο ήταν κάτι ανήκουστο για εμένα, με είχε προβληματίσει πολύ ήδη από τη στιγμή της καθυστερημένης αναχώρησης από την Αθήνα. Από την αρχή διαφαινόταν ότι θα υπήρχε πρόβλημα με την ανταπόκριση στη Σιγκαπούρη, για το οποίο είχα προνοήσει αφήνοντας μεγάλο κενό στο Σίδνεϊ για την ανταπόκριση. Όμως το χάσιμο της διανυκτέρευσης εκεί, με είχε ανησυχήσει πολύ περισσότερο, καθώς, ταξιδεύοντας μόνος δεν είχα την πολυτέλεια του ύπνου στο αεροδρόμιο, ενώ και το να μην έβγαινα για βόλτα στο Σίδνεϊ δεν το διαπραγματευόμουν καν...

Ξύπνησα κάποια στιγμή, γύρω στις 3, ώρα Σίδνεϊ. Έξω είχε αρχίσει να χαράζει.

Το χάραμα πάνω από τα σύννεφα​

Πλέον είχε αρχίσει η ανυπομονησία, ενώ από κάποιο σημείο και μετά είχαν ψιλοκαθαρίσει τα σύννεφα από κάτω και άρχιζες να συνειδητοποιείς τον τεράστιο ωκεανό που διέσχιζες σιγά - σιγά.

Κατά τις 4:30 ώρα Σίδνεϊ, κοιτάζοντας τώρα τα timestamps των φωτογραφιών, πρέπει να έβγαλα τις ομορφότερες φωτογραφίες που έχω τραβήξει από αεροπλάνο. Όταν κατεβήκαμε κάτω από τα σύννεφα, τα χρώματα του ουρανού ήταν τόσο μαγευτικά όσο και στη φωτογραφία.

Με το που κατεβήκαμε από τα σύννεφα είδαμε αυτά τα απίστευτα χρώματα... Ακόμα και ξυπνητήρι επιβαλλόταν να βάλεις... ​

Μετά από κανένα δεκάλεπτο, φάνηκε επιτέλους από το παράθυρο η ΒΔ ακτή της Rarotonga.

Η ΒΔ ακτή της Rarotonga​

Τελικά, προσγειωθήκαμε κατά τις 7 το πρωί, τοπική ώρα. Στο τέλος ο αεροσυνοδός μας καθησύχασε: "σας είπα ότι θα καταφέρναμε να φτάναμε σώοι"...

Το αεροπλάνο (πάνω) και η "πύλη" αεροδρομίου (κάτω)​

Στη Rarotonga είχα διάφορες εκκρεμότητες που έπρεπε να τακτοποιήσω, πριν φύγω για το Aitutaki. Πρώτα απ’όλα το immigration. Δεύτερον, έπρεπε να έπαιρνα πάλι τις βαλίτσες, ώστε να τις ξαναπεράσω check-in όταν θα άνοιγε κάποια στιγμή το γκισέ της Air Rarotonga. Τρίτον, να αγόραζα ένα τοπικό νούμερο για το κινητό, ώστε να μην έχω τις εξωφρενικές χρεώσεις της περιαγωγής. Και τέταρτο και σημαντικότερο, να έτρωγα...

Στο immigration καθυστερήσαμε λίγο. Αυτό το “island time” που λένε και στους οδηγούς. Όταν φτάσαμε ήμασταν η μόνη πτήση, αλλά χωρίς οι υπάλληλοι να είναι “ψείρες” -ίσα ίσα το αντίθετο θα έλεγα- πηγαίναμε αργά. Φαινόταν να ξέρουν ένα σωρό από τους ντόπιους που πετούσαν μαζί μου και έπιαναν την κουβέντα... Μας σφράγιζαν τα διαβατήρια, ενώ τη φόρμα που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο την δίναμε σε μια άλλη κυρία στην έξοδο, αφότου παίρναμε τις βαλίτσες.

Το αεροδρόμιο ήταν μικρό. Καμία σχέση με τα Ευρωπαϊκά. 3-4 αίθουσες, όλες κι όλες. Για να πας στα γκισέ της Air Rarotonga, έβγαινες από το κτήριο, περπατούσες λίγο δίπλα από τον δρόμο και έμπαινες σε ένα άλλο κτήριο. Ας το πούμε “κτήριο”, ουσιαστικά ήταν μια σκεπή και ήταν ανοικτό από τις 3 πλευρές.

Το αεροδρόμιο αυτό ήταν όλο κι όλο. Παρέα με τις κοτούλες...​

Δίπλα από τα lockers που φαίνονται στη φωτογραφία, βρισκόταν το κατάστημα (ας το πούμε έτσι) της Vodafone και ένα άλλο της Avis. Από τη Vodafone πήρα μια κάρτα SIM με τοπικό νούμερο. Αυτή, με 69$ (περίπου 40 ευρώ) σου έδινε 20 GB και 60 λεπτά / 600 SMS για κλήσεις τόσο προς τα Κουκ, όσο και προς διάφορους άλλους προορισμούς (Αυστραλία / Νέα Ζηλανδία / Παπούα Νέα Γουινέα / ΗΠΑ / Καναδάς / Ηνωμένο Βασίλειο / Γαλλία / Γερμανία / Φιλιππίνες / Σαμόα / Νίουε / Τόνγκα / Φίτζι / Ν. Σολομώντα). Τόσο στη Rarotonga όσο και στο Aitutaki υπάρχει δίκτυο 4G και μπορείς να χρησιμοποιήσεις άνετα το Viber για να μιλήσεις με την πατρίδα. Στα υπόλοιπα νησιά είχα διαβάσει για δίκτυο EDGE (προ 3G, δηλαδή τα data πρακτικά δεν είναι αξιοποιήσιμα) αλλά δεν το έχω επιβεβαιώσει. Τα λεπτά επίσης θα χρειαστούν, καθώς όλο και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να επικοινωνήσεις με τον οικοδεσπότη σου για να κάνεις μια επιβεβαίωση ή για να ρωτήσεις κάτι. Οι πληροφορίες στο internet είναι λίγες και πολλές φορές παρωχημένες, κυρίως λόγω του lockdown τα τελευταία χρόνια. Στο σχεδιασμό του ταξιδιού με είχε βοηθήσει πολύ το Curious Kiwi, αλλά και αυτό περιορίζεται στη Rarotonga και στο Aitutaki.

Κλείνοντας την παρένθεση για την SIM, πάμε πάλι στο αεροδρόμιο... Ενώ στο immigration του Σίδνεϊ, όσο περιμέναμε στην ουρά είχε έρθει ένας αστυνομικός με σκύλο και τον έκανε βόλτες δίπλα μας για να μας μυρίσει, στη Rarotonga οι μασκότ του αεροδρομίου ήταν τα κοτοπουλάκια. Πρέπει να είχε τουλάχιστον καμία δεκαριά στα παγκάκια που καθόμουν για να αλλάξω τη SIM στο κινητό.

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, ήταν τα διαδικαστικά για την πτήση εσωτερικού. Το γκισέ για το check-in άνοιξε κανένα μισάωρο πριν την ώρα της απογείωσης. Είχαμε μαζευτεί οι επιβάτες στα καθίσματα μπροστά από το γκισέ (που εκεί ήταν και η “πύλη”), υπάλληλος της Air Rarotonga δεν υπήρχε πουθενά, ενώ κανείς μας δεν ήξερε τι γινόταν. Όσους υπαλλήλους του αεροδρομίου ρωτούσαμε (καθαρίστριες, σεκιουριτάδες -λέμε τώρα-) μας έλεγαν “θα έρθει ο τάδε της αεροπορικής σε λίγο”... Το “island time” που λέγαμε... Σίγουρα θα μας έβλεπαν από τις κάμερες (αν υπήρχαν) και θα έλεγαν “τι αγχώνονται αυτοί οι δυτικοί”...

Τελικά, το check-in άνοιξε λίγο πριν την επιβίβαση. Καθώς το αεροπλάνο που θα πετούσαμε ήταν ένα πολύ μικρό Saab 340, κατά το check-in μας ζήτησαν να δώσουμε και τις χειραποσκευές, που θα έλεγες ότι θα τις έπαιρνες στα ντουλάπια πάνω από τα καθίσματα. Παρότι τις δώσαμε και αυτές για check-in, δεν μας χρέωσαν κάτι παραπάνω.

Ούτε ακτίνες Χ, ούτε βγάλε κινητό / κλειδιά / κέρματα / ζώνη. Μόνο τα διαβατήρια ήλεγξαν (στην πτήση της επιστροφής ούτε καν αυτό). Κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι πτήσεις όχι απλά πριν την 11/9, αλλά προπολεμικά. Δεν ξέρω πώς να περιέγραφα αυτό το βαθμό ανεμελιάς που ζούσαμε. Ίσως να το χαρακτήριζα “αγαθοσύνη” ή “άγνοια”, αλλά ίσως με αυτό να τους προσέδιδα αρνητική σημασία. Ό,τι κοντινότερο μπορώ να σκεφτώ, χωρίς να κινδυνεύω να το παρεξηγήσω, είναι τουλάχιστον το “αναζωογονητικό”.

Όση ώρα περιμέναμε για να ανοίξει το check-in, μπορούσες να χαζέψεις και να φωτογραφήσεις τα αεροπλάνα που είχαν σταθμεύσει. Όχι ότι ήταν και πολλά.

Το planespotting πολύ εύκολο, απλά ένας φράχτης (με ένα άνοιγμα στο κάτω μέρος για τις κοτούλες) ​

Ενώ θα φεύγαμε στις 11:15, τελικά ξεκινήσαμε την επιβίβαση στις 11:10.

Η επιβίβαση (πάνω) και το εσωτερικό του μικρού Saab 340 (κάτω)​

Τακτοποιηθήκαμε πολύ γρήγορα, στο μικρό αεροπλάνο, και μέσα σε 10 λεπτά ήμασταν ήδη στον αέρα.

Αναχώρηση από τη Rarotonga​

Η πτήση πολύ σύντομη, γύρω στα 40 λεπτά. Μια μόνο αεροσυνοδός, που πρέπει να γνώριζε και όλους τους ντόπιους που ήταν στην πτήση. Μας έδωσαν χυμό, και πριν το καταλάβουμε είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε. Το μόνο πρόβλημα ο χάλια καιρός όσο πλησιάζαμε στο Aitutaki, που δεν μας επέτρεψε να δούμε από ψηλά τη λιμνοθάλασσα. Δεν πειράζει, στην επιστροφή...

Στο Aitutaki φτάσαμε με τον καιρό λες και ήταν έτοιμος να βρέξει. Παρ’όλ’αυτά, τίποτα δεν μπορούσε να μας χαλάσει τη διάθεση. Επιτέλους είχαμε φτάσει!!!

Το αεροδρόμιο του Aitutaki, είναι το πιο μικρό αλλά παίζει και το πιο χαριτωμένο που έχω δει. Ένα μόνο δωμάτιο (καλά, έχει και ένα μικρό δωμάτιο παραδίπλα με τις τουαλέτες), διαμπερές και ένα μικρό πάρκινγκ από πίσω. Ούτε έλεγχοι, ούτε τίποτα. Λες και πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο.

Το αεροδρόμιο του Aitutaki (οι δύο τελευταίες με τον ήλιο είναι από την μέρα της επιστροφής)​

Στο αεροδρόμιο είχα συμφωνήσει να παραλάβω και το αυτοκίνητο που θα οδηγούσα τις μέρες που θα έμενα στο Aitutaki. Καθώς θα έφτανα Κυριακή, με είχε προβληματίσει το θέμα της παραλαβής του αυτοκινήτου την πρώτη μέρα, καθώς η αργία της Κυριακής τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Τελικά, είχα βρει το Rino’s, μια οικογενειακή επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια, η οποία νοικιάζει και αυτοκίνητα και μπορούσε να το έχει έτοιμο προς παράδοση στο αεροδρόμιο όταν θα έφτανα.
Το αμάξι ήταν ένα μικρό Toyota Passo. Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν τα λάστιχα, που ήταν τόσο φθαρμένα που απορούσα αν θα κρατιέται στο δρόμο. Τελικά, όπως διαπίστωσα, σε όλο το νησί τα ελαστικά όλων των αυτοκινήτων είναι τόσο φθαρμένα, που ούτε ο αδερφός σου δεν θα σου τα περνούσε ΚΤΕΟ. Πάντως τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά και τηρούνται από όλους, οπότε υποθέτω είναι ασφαλή.

Το αμάξι που είχα στο Aitutaki (λίγα σχόλια για το λάστιχο)​

Στο αεροδρόμιο επίσης, με υποδέχτηκαν η οικοδέσποινα και η κόρη της που είχαν το κατάλυμα στο οποίο θα έμενα. Μου είχαν φέρει μέχρι και ei (γιρλάντα) λουλουδιών για τον καλωσόρισμα! Μακράν η πιο όμορφη και ζεστή υποδοχή που μου έχει γίνει, όπου κι έχω πάει.

Παρότι είχα αυτοκίνητο και η διαδρομή ήταν πολύ εύκολη, προσφέρθηκαν να με οδηγήσουν στο κατάλυμα. Επιτέλους, ύστερα από 4 πτήσεις και τόσες ώρες που πια είχα σταματήσει να μετράω, είχα επιτέλους φτάσει στον παράδεισο!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...