Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

11. Αϊτουτάκι (Γύρος Λιμνοθάλασσας)

Η μεγάλη μέρα είχε επιτέλους φτάσει! Σήμερα επιτέλους θα έκανα το tour και θα ανακάλυπτα εάν τελικά τα νησιά ανταποκρίνονταν στη φωτογραφία που με είχε παρακινήσει εξ’αρχής να τα επισκεφθώ. Για την εκδρομή είχα επιλέξει το Teking, το οποίο πραγματοποιεί διάφορα είδη κρουαζιέρας: από το “κλασικό”, μέχρι πριβέ εκδρομές ή και βραδινά tours. Η “κλασική” εκδρομή που επέλεξα, διάρκειας περίπου 6-6:30 ωρών, κόστισε 180$ (περίπου 100 ευρώ). Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο γραφείο, ήταν ότι έκανε στάση σε περισσότερα μέρη, ενώ συμπεριελάμβανε επίσης και το Maina, από το οποίο είχα δει ονειρικές φωτογραφίες. Επιπλέον, η χρήση ταχύπλοου σου εξοικονομούσε χρόνο από το πήγαινε-έλα, με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνεται ο χρόνος παραμονής σου στα motu. Τα γύρω στα 20 άτομα δεν ήταν ούτε πολλά ούτε λίγα, ενώ και ο χειριστής είχε πολύ πλάκα.

Ημέρα 5

Το σημερινό tour θα ξεκινούσε από την προβλήτα που είχα επισκεφθεί χθες, κατά τις 8:30 το πρωί. Από εκεί θα κατευθυνόταν προς το Reef Motel, απ’όπου θα παραλάμβανε όσους τους βόλευε εκείνο το σημείο και θα ξεκινούσε το tour στη λιμνοθάλασσα. Υπήρχε η δυνατότητα να περάσουν από το bungalow για να με πάρουν με βανάκι μέχρι την προβλήτα, αλλά καθώς την προηγούμενη μέρα είχα ένα θεματάκι με το στομάχι, προτίμησα να κατέβω έως εκεί με το αυτοκίνητο. Παρότι ξύπνησα νωρίς, το στομάχι δεν είχε περάσει, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω αργά και να μην προλάβω την αναχώρηση από την προβλήτα. Όμως, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός: και ένα άλλο παιδί, από τη Νέα Ζηλανδία δεν είχε προλάβει, οπότε μας φόρτωσαν εμάς τους δύο στην καρότσα ενός αγροτικού της εταιρίας και μας πήγαν στο Reef Motel, απ’όπου και θα έκανε μια δεύτερη στάση το σκάφος πριν ξεκινήσει το tour.
Έπιασα την κουβέντα με το παιδί, ήταν γύρω στα 25 από το Όκλαντ και θα έκανε και αυτός το tour πρώτη φορά. Είχε μια φίλη από την Τόνγκα, η οποία όμως είχε προλάβει τον απόπλου, οπότε και εκείνος έμεινε να ταξιδεύει στην καρότσα μαζί μου...

Στο Reef Motel φτάσαμε κατά τις 9. Ήμασταν εμείς οι δύο, ενώ είχε έρθει και ένα άλλο βανάκι με 5-6 άτομα. Μετά από λίγο έφτασε και το σκάφος, το οποίο είχε κάνει τον γύρω του νοτίου τμήματος του κυρίως νησιού, με καμιά δεκαριά ακόμα επιβάτες. Τελικά, μαζί με τον χειριστή ήμασταν γύρω στα 20 άτομα. Στην αρχή μας μίλησε λίγο για την ασφάλεια στο σκάφος, σε όσους δεν είχαν μοίρασαν μάσκες κατάδυσης, βατραχοπέδιλα και πετσέτες και μετά από λίγο ξεκινήσαμε!

Μιας και θα είναι κρίμα να επισκεφθείς το νησί και να φύγεις χωρίς να κάνεις κάποιο tour στη λιμνοθάλασσα, ας παραθέσω κάποια διαδικαστικά για οποιονδήποτε έρθει στο Aitutaki:

• Το αντηλιακό είναι απαραίτητο, και δεν θα το βρείτε στο νησί. Το φέρνουμε μαζί μας είτε από τη Ραροτόνγκα είτε από όπου αλλού ερχόμαστε.
• Στο σκάφος καλό είναι να έχεις μπλούζα και καπέλο, παρά το στέγαστρο. Ο ήλιος βαράει και το κοκκίνισμα στα χέρια θα το έχεις σίγουρα γυρνώντας. Ας μείνει εκεί...
• Δίνουν μάσκα και αναπνευστήρα, αλλά είναι βολικότερο να έχουμε τους δικούς μας. Με το να βουτήξεις χωρίς μάσκα και να προσπαθείς να κρατάς ανοικτά τα μάτια στο νερό, χάνεις σε μεγάλο βαθμό τη διαύγεια. Ακόμη και αν έχεις μυωπία, όπως εγώ, η διαφορά του να βουτάς με μάσκα είναι τεράστια. Και εφόσον συνηθίσεις την (αφύσικη) αναπνοή μέσω του αναπνευστήρα, χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τις υποβρύχιες εικόνες. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και εφόσον ξεπεράσεις την αρχική, παράξενη να το πω, αίσθηση του να αναπνέεις όντας κάτω από το νερό, η αίσθηση και οι εικόνες που αποκομίζεις είναι μοναδικές. Επίσης, σου δίνουν ένα τζελ, το οποίο λειτουργεί ως αντιθαμβωτικό για τη μάσκα.
• Δίνουν και βατραχοπέδιλα, τα οποία όμως δεν χρησιμοποίησα. Επίσης, δίνουν και πετσέτες.
• Δεν θα συνιστούσα να έπαιρνε κανείς φωτογραφική μηχανή. Το κινητό επαρκεί, βέβαια πιτσιλάει η θάλασσα. Δεν μπορείς να κάτσεις στο κέντρο του σκάφους, παρά μόνο στο γύρω - γύρω. Οπότε το νερό, όπως και να έχει, θα το φας. Ακόμη και ας μην μπορέσεις να βγάλεις υποβρύχιες φωτογραφίες (όπως εγώ), τα βλέπεις ζωντανά με τα μάτια σου, ενώ φωτογραφίες με αυτά που είδες, μπορείς να βρεις και στο internet.
• Επίσης, καλό είναι να αφήσεις σπίτι ρολόγια, βραχιόλια, δαχτυλίδια κλπ.
• Το φαγητό συμπεριλαμβάνεται στο tour, οπότε δεν χρειάζεται να κουβαλάς φαγώσιμα μαζί σου.

Πάμε λοιπόν στα δια ταύτα. Το tour που θα κάναμε, απ’όσο θυμάμαι, ακολουθούσε αυτή τη διαδρομή.

Κατά προσέγγιση η διαδρομή που ακολουθήσαμε στο tour [ πηγή : Google Maps ]​

Πρώτη στάση κάναμε λίγο βόρεια από τα νησιά Maina, που σηματοδοτούν το ΝΔ άκρο της λιμνοθάλασσας. Έχοντας σταματήσει πάνω από κάτι υφάλους, ο καπετάνιος πέταξε στο νερό φαγητό και σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν κάτι μαύρα ψάρια (τριβάλια), γύρω στους 30-40 πόντους με το συμπάθιο. Σε εκείνο το σημείο καθίσαμε κανένα μισάωρο. Είχαμε τη δυνατότητα να βουτήξουμε στο νερό, και να κολυμπήσουμε κι εμείς μαζί με τις ψαρούκλες. Εκεί δίπλα υπήρχε και το ναυάγιο του Alexander, ενός φορτηγού πλοίου 40 μέτρων, το οποίο ναυάγησε στις 11/8/1951, ερχόμενο από τη Suva των Φίτζι.

Τα τριβάλια που άρχισαν να κάνουν βόλτες γύρω από το σκάφος μας

Υποβρύχιες φωτογραφίες τους [ πάνω πηγή : aquabumps.com ] [κάτω πηγή : neverendingfootsteps.com ]

Το ναυάγιο του Alexander [ πηγή : flickr.com - joannealisonfox ]​

Πριν αποβιβαστούμε στο sandbank του Maina Iti, κάναμε ακόμα μια στάση. Αυτή τη φορά, θα κολυμπούσαμε στα όρια, εκεί που φαίνεται στο χάρτη να σταματάει η άμμος του sandbank. Αν στο πρώτο σημείο είχαμε εντυπωσιαστεί από τις ψαρούκλες, εδώ ήταν γινόταν το όργιο των χρωμάτων. Βουτούσες και κολυμπούσες ανάμεσα σε χιλιάδες, πολύχρωμα ψάρια, όπως ακριβώς το βλέπεις στα ντοκιμαντέρ. Επίσης, υπήρχαν και τεράστιοι βράχοι με κοράλλια πάνω από ένα αμμώδη βυθό, που φαινόταν να βαθαίνει αισθητά στη γραμμή που φαίνεται στον χάρτη να διαχωρίζει το κίτρινο με το γαλάζιο. Στις φωτογραφίες δεν φαίνονταν καθαρά τα χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια από την επιφάνεια, αλλά ψάχνοντας κανείς υποβρύχιες φωτογραφίες στο internet... Ε, ήταν ακριβώς έτσι.

Φωτογραφίες από το σημείο που σταματήσαμε, στα όρια του sandbank του Maina Iti​

Η πρώτη στάση που κάναμε σε στεριά, ήταν στο Maina Iti. Το “Μικρό” Maina, το οποίο ονομάζεται και “Honeymoon Island” αποτελείται από ένα sandbank, μαζί με ένα μικρό “νησάκι” στο νότιο άκρο του. Το sandbank εξέχει ίσα – ίσα από την επιφάνεια της θάλασσας, και το να περπατάς πάνω του είναι εμπειρία. Στο ίδιο το sandbank, μέχρι εκεί που βρίσκεται το “νησάκι”, δεν υπάρχει βλάστηση ούτε για δείγμα.

Φτάνοντας στο sandbank του Maina Iti​

Η βάρκα μας άφησε στο βόρειο άκρο του sandbank, το οποίο θα διασχίζαμε με τα πόδια, μέχρι το νότιο άκρο του.

Το sandbank του Maina Iti, στο οποίο αποβιβαστήκαμε​

Λίγο πριν φτάσουμε στο “νησάκι”, μέσα στη μέση του sandbank, υπήρχε παρατημένη και μια βάρκα. Φαντάζομαι, για να βρέθηκε δεμένη εκεί, όταν έχει παλίρροια, ολόκληρο σχεδόν το sandbank πρέπει σχεδόν να βυθίζεται.

Το νησάκι του Maina Iti (πάνω) και η βάρκα που βρήκαμε αφημένη καταμεσής του sandbank (κάτω)​

Από το Maina Iti φύγαμε για το Maina. Το κανάλι που χωρίζει τα δύο νησιά είναι πολύ στενό και, χιλιομετρικά τουλάχιστον, το διασχίζεις και κολυμπώντας. Εάν στο sandbank του Maina Iti ήσουν στο έλεος των στοιχείων της φύσης, το Maina ήταν γεμάτο φοίνικες και μπορούσες να απολαύσεις τη σκιά τους.

Πηγαίνοντας από το Maina Iti στο Maina

Το Maina, έχοντας πλέον βγει στη στεριά (από τα κιόσκια που φάγαμε είχα επικεντρωθεί στο φαγητό και στις κουβέντες με τους συνταξιδιώτες και δεν τραβούσα φωτογραφίες )​

Στο Maina καθίσαμε σε κάτι κιόσκια, όπου μας πρόσφεραν μπουφέ. Το φαγητό για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Όμως ήταν πολύ ωραία γιατί έχοντας κάτσει χύμα μαζί με άγνωστα άτομα στο ίδιο τραπέζι, μπορούσες να πιάσεις κουβέντα και να σπάσεις τον πάγο. Όχι ότι δεν μπορούσες και στη βάρκα ερχόμενος εδώ, αλλά τότε όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τη λιμνοθάλασσα!

Οι περισσότεροι που ήμασταν μαζί στο γκρουπ, ήταν φυσικά Νεοζηλανδοί. Υπήρχαν 2 ζευγάρια από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, και ένα ζευγάρι από την Αγγλία και ένα από τη Γερμανία (γελούσαμε πολύ με τον Γιόχαν, όποτε ο καπετάνιος τον αποκαλούσε “your highness”). Από την Ελλάδα ήμουν μόνο εγώ. Ύστερα από καμία ώρα, αφότου τα λέγαμε με τα παιδιά (εντάξει, σχεδόν όλοι ήταν μεγαλύτεροι), αναχωρήσαμε για το Tapuaetai (One Footprint Island, αλλά γνωστό και ως One Foot Island), το οποίο είναι το προ τελευταίο από τα νοτιοανατολικά motu της λιμνοθάλασσας. Το motu αυτό, φημολογείται πως είναι το ομορφότερο της λιμνοθάλασσας, αλλά ύστερα από τα χρώματα που είδαμε στο Maina, ήταν εύλογο να αναρωτιέσαι “πόσο ομορφότερο μπορεί να γίνει?”...

Φεύγοντας από το Maina, κατευθυνθήκαμε προς τα ανατολικά. Βλέποντας τους χρόνους στις φωτογραφίες, κάναμε και μια ακόμα στάση για κολύμπι κάπου λίγο πριν φτάσουμε στο Rapota motu. Δυστυχώς δεν είχα ενεργοποιημένο το GPS για να έχω ακριβώς το στίγμα της θέσης που σταματήσαμε, οπότε το σημάδι στον χάρτη είναι προσεγγιστικό.

Πηγαίνοντας προς το Rapota, περνούσαμε ξυστά από τους υφάλους​

Σε εκείνο το σημείο, τα νερά ήταν πιο βαθιά. Παρ’όλ’αυτά, το θέαμα που αντικρίσαμε στη θάλασσα ήταν διαφορετικό εδώ. Δεν υπήρχαν τόσα πολλά ψάρια, σε αντίθεση με το Maina. Όμως στον βυθό υπήρχαν διάσπαρτες τεράστιες αχιβάδες. Όταν μας το έλεγε ο καπετάνιος, λέω άντε να είναι σαν κόλλα Α4, αλλά αυτές ήταν σίγουρα πάνω από μισό μέτρο! Επίσης, υπήρχαν τεράστιοι κοραλλένιοι βράχοι με τα μωβ κοράλλια, οι οποίοι έφταναν σχεδόν μέχρι την επιφάνεια. Υπήρχαν σχισμές μεταξύ τους, οπότε μπορούσες προσεκτικά να κολυμπήσεις και να περάσεις ενδιάμεσα. Τα βράχια ήταν σε σημεία κοφτερά, αλλά κολυμπώντας προσεκτικά μπορούσες με ασφάλεια να απολαύσεις την υποθαλάσσια μορφολογία και ζωή.

Το σημείο έξω από το Rapota, στο οποίο κάναμε την τελευταία στάση πριν το Tapuaetai

Οι τεράστιες αχιβάδες (πάνω και μέση) και τα βράχια με τα μωβ κοράλλια, ενδιάμεσα από τα οποία κολυμπήσαμε (κάτω) [ πηγή πάνω & κάτω : aquabumps.com ] [πηγή μέση : neverendingfootsteps.com ]​

Στο ίδιο το Rapota δεν αποβιβαστήκαμε, αλλά περάσαμε από κοντά.

Το Rapota motu, στο οποίο είχε γυριστεί το Survivor το 2006​

Απεναντίας, συνεχίσαμε προς το Tapuaetai. Εάν μέχρι τώρα η λιμνοθάλασσα είχε αυτό το πρασινωπό χρώμα, πλησιάζοντας στο Tapuaetai πλέον γινόταν ένα όμορφο γαλάζιο, που έκανε πολύ καλή αντίθεση με το λευκό του sandbank.

Φτάνοντας στο sandbank του Tapuaetai​

Στο Tapuaetai φτάσαμε κατά τις 2, ενώ θα μέναμε εκεί για 1 ώρα. Η βάρκα μας άφησε στο sandbank για να περπατήσουμε έως το νησί, ενώ αν ήθελες σε μετέφερε αυτή στην ακτή (απ’όπου και θα αναχωρούσαμε στο τέλος). Φυσικά όλοι κατεβήκαμε για να το κάνουμε περπατώντας.

Το νησί, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αμμώδες, έχει κάποιες παραλίες με κοράλλια, οπότε θα χρειαστεί να πάρεις μαζί σου και τις σαγιονάρες αν θέλεις να το περπατήσεις. Το περπάτημα στο sandbank ήταν υπέροχο, βλέποντας σιγά - σιγά το νησί να πλησιάζει. Σε όλη τη διαδρομή, το νερό έφτανε από τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο, αν και στο βόρειο άκρο του που πήγα όσο πιο άκρη μπορούσα (κουβαλούσα τις σαγιονάρες και το κινητό μαζί) φαινόταν να βαθαίνει απότομα. Μαζί με τις στάσεις για φωτογραφίες, τελικά έφαγα ένα 20λεπτο για να φτάσω στο νησί.

Φωτογραφίες από το sandbank του Tapuaetai​

Λοιπόν, ερχόμενος από το Maina όντως αναρωτιόμουν αν εδώ θα ήταν όντως καλύτερα. Ε, μονολεκτικά, ναι, ήταν. Στην παραλία που φτάσαμε, ερχόμενοι από το sandbank, είχε διασκορπισμένο κόσμο, αν και δεν ένιωθες σε καμία περίπτωση σαν να είσαι στην Οία το ηλιοβασίλεμα. Ο κόσμος από τα 3 σκάφη που είχαν φτάσει, ήταν ψιλοδιασκορπισμένος. Το τοπίο που έβλεπες, ήταν η επιτομή αυτού που φαντάζεσαι ως “εξωτικό νησί”: φοίνικες, άμμος, πεντακάθαρα ρηχά ζεστά νερά...

Η κύρια παραλία στο Tapuaetai, στην οποία καταλήγει το sandbank​

Στο πίσω μέρος της παραλίας που είχαν δέσει τα σκάφη στο νησί, υπήρχε ένα ξύλινο κτήριο το οποίο αυτοδιαφημίζεται ως “ταχυδρομείο” και σφραγίζει τα διαβατήρια των επισκεπτών με την γνωστή “πατούσα”. Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε λίγο κιτς και δεν ασχολήθηκα. Αντίθετα, προτίμησα να εξερευνήσω λίγο το νησί, ενώ αν μου έφτανε ο χρόνος ιδανικά θα ήθελα να περπατούσα όλο τον γύρο του. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, με τη φορά του ρολογιού.

Το ομορφότερο θέαμα το συνάντησα ευθύς εξ’αρχής, με το που έστριψα και αντίκρισα το κανάλι που χωρίζει το Tapuaetai με το γειτονικό Tekopua. Κάμποσες φωτογραφίες που κυκλοφορούν για “τροπικά νησιά”, “φοίνικες” κλπ είναι σίγουρα τραβηγμένες από εδώ.

Μερικές από τις ομορφότερες εικόνες που έχω αντικρίσει σε ταξίδι, ήταν αυτή του πορθμού μεταξύ Tapuaetai - Tekopua ​

Εκεί κοντά, συνάντησα και το τοπικό παράρτημα του Hilton αλλά και μια καλύβα αλά survivor.

Το αυτοαποκαλούμενο "One Foot Hitlon" (πάνω) και η καλύβα (κάτω)​

Λίγο πιο πέρα, άρχιζαν τα κοράλλια και τα κοχύλια. Αυτό το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού ήταν ψιλοαδιάφορο.

Το τραχύ (τρόπος του λέγειν) ΝΑ Tapuaetai​

Από εδώ, μέχρι και το σημείο που φτάσαμε ερχόμενοι από το sandbank, ξεκινάει άλλη μια μεγάλη αμμουδιά, η οποία μόνο στο νότιο άκρο της είχε κοράλλια στην άμμο. Στην παραλία αυτή, παρότι δίπλα από εκεί που ήταν ο κόσμος, συνάντησα μόνο 2-3 άτομα. Φαίνεται, ο κόσμος είτε είχε μείνει εκεί που τον άφησαν, είτε πήγαν να δουν μόνο τον πορθμό με το Tekopua.

Η όμορφη παραλία στα ΝΔ του motu, την οποία απόλαυσα μαζί με άλλους 2-3 επισκέπτες​

Επιστρέφοντας από το εσωτερικό του νησιού πίσω στην παραλία μας, παρατήρησα ένα μικρό ξέφωτο. Όπως αποδείχθηκε, στην περίμετρό του υπήρχαν γηγενή δέντρα διαφόρων νησιών του Ειρηνικού.

Το ξέφωτο με τα γηγενή δέντρα​

Τελικά, η ώρα στο Tapuaetai πέρασε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Η διάσχιση του sandbank, στην αρχή, μας πήρε κανένα εικοσάλεπτο, αφήνοντας μόνο 45 λεπτά στο ίδιο το Tapuaetai...

Φεύγοντας από το Tapuaetai, είχαμε και αφήσει και μια ακόμα εκκρεμότητα. Το αντιπαραδιπλανό motu, το Akaiami. Πέρα από τη δυνατότητα διαμονής (μαζί με το Akitua που είχα επισκεφθεί στην αρχή, είναι το δεύτερο motu που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα), το motu αυτό ήταν γνωστό ως ενδιάμεσος σταθμός στο δρομολόγιο “Coral” της TEAL ("Tasman Empire Airways Limited" που ήταν η ονομασία μέχρι το 1965 της Air New Zealand).

Η “Coral Route” εκτελούταν από το 1951 έως το 1960, με υδροπλάνα Short Solent IV. Το δρομολόγιο αυτό, εκτελούσε τη διαδρομή Auckland (Νέα Ζηλανδία) – Suva (Φίτζι) σε 7,5 ώρες. Από εκεί, την επόμενη μέρα, συνέχιζε για το Faleolo (Σαμόα), ένα σκέλος που διαρκούσε 4 ώρες. Την επόμενη μέρα ξεκινούσε για το Akitua (Νησιά Κουκ), μια ακόμα πτήση 5 ωρών. Την τελευταία μέρα εκτελούταν το τελευταίο σκέλος προς την Tahiti (Γαλλική Πολυνησία), απ’όπου και έφτανε μετά από 4 ώρες. Το διώροφο αεροπλάνο (ναι, υπήρχαν από τότε ) μετέφερε 45 επιβάτες με πολυτέλειες Ολυμπιακής επί Ωνάση. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 30 λίρες, όσο ήταν το μηνιάτικο εκείνη την εποχή. Αρχικά εκτελούταν 1 δρομολόγιο τον μήνα, στη συνέχεια τα δρομολόγια έγιναν κάθε δεκαπενθήμερο. Οι επιβάτες αποβιβάζονταν μετά την προσθαλάσσωσή τους στον κάθε προορισμό, διανυκτέρευαν στο νησί και ξαναεπιβιβάζονταν για την αναχώρησή τους την επόμενη μέρα. Η ιστορία του δρομολογίου είναι ενδιαφέρουσα, και μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Το Short Solent [ πηγή : teal.co.nz ]​

Στο Akaiami δεν κατεβήκαμε, απλά περάσαμε από κοντά. Κάποια άλλα τουριστικά σκάφη σταματούσαν και εκεί, αλλά εγώ είχα προτιμήσει να συμπεριλάβω το Maina στο πρόγραμμα. Από το σκάφος φαινόταν μια τεράστια αμμουδιά από την πλευρά της λιμνοθάλασσας, ενώ τα νερά και εδώ είχαν αυτό το φωτεινό γαλάζιο χρώμα.

Το Akaiami, από το οποίο περάσαμε, χωρίς όμως να αποβιβαστούμε​

Από το Akaiami πλέον, συνεχίσαμε διασχίζοντας διαγώνια τη λιμνοθάλασσα, με προορισμό την προβλήτα στην οποία είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην αρχή. Αποβιβαζόμενοι στην προβλήτα του κυρίως νησιού, δεν πρόσεξα κανένα συνεπιβάτη που να μην είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος από το tour που κάναμε. Και 2-3 ώρες ακόμα να είχαμε δεν υπήρχε αμφιβολία για το αν θα ζητούσαμε να επιστρέψουμε σε οποιοδήποτε μέρος που σταματήσαμε...

Τελευταία μέρα που είχα ολόκληρη στο νησί, γυρνώντας στο bungalow, ο σχεδόν καθαρός από σύννεφα ουρανός επιφύλασσε ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που απολάμβανα στο Aitutaki​

Ύστερα από ένα ντους για να φύγουν τα αλάτια, δεν υπήρχε αμφιβολία πού θα πήγαινα το τελευταίο βράδυ στο νησί: φυσικά στο Boat Shed για φαγητό!


Η σημερινή μέρα ήταν σίγουρα η ομορφότερη μέχρι τώρα. Όπου κι αν ρωτήσει κανείς, θα του πουν ότι το Aitutaki είναι όντως όμορφο, αλλά η πραγματική ομορφιά της ατόλης βρίσκεται στα διάσπαρτα motu. Έχοντας κάνει έστω και αυτό το 6μισάωρο tour, δεν μπορώ παρά να μην προσυπογράψω και εγώ σε αυτό.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και θα παρότρυνα οποιονδήποτε δεν έχει κάνει να το βάλει ως στόχο αν επιλέξει να πραγματοποιήσει ταξίδι σε ένα τέτοιο μέρος. Μια μάσκα που δεν μπάζει νερό σου δίνει τελείως διαφορετική οπτική, ενώ και η χρήση του αναπνευστήρα συνηθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά στο νερό. Η αίσθηση του να κολυμπάς ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολύχρωμα ψάρια, στα κοράλλια, ακόμα και να βλέπεις από κοντά το ναυάγιο, είναι απερίγραπτη.
Επίσης, ήταν ωραίο που δέσαμε σαν ομάδα και με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Βέβαια σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο πλακατζής καπετάνιος που είχαμε, βοηθώντας να σπάσει ο πάγος από την αρχή. Η σημερινή κρουαζιέρα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και θα έπρεπε να περαστεί στον ποινικό κώδικα των νησιών η απόπειρα αναχώρησης ενός επισκέπτη χωρίς να έχει συμμετάσχει σε ένα αντίστοιχο tour...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...