Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

6. Σιγκαπούρη

Για τη Σιγκαπούρη αρκεί το διαβατήριο. Δεν χρειάζεσαι βίζα, ενώ και η SG Arrival Card (SGAC), που ήταν υποχρεωτική μέχρι πέρυσι, πλέον είχε καταργηθεί. Έτσι, σκανάρεις απλά το διαβατήριο στην ηλεκτρονική πύλη στο αεροδρόμιο και μπορείς να βγεις για να γνωρίσεις την πόλη!

Κάτι που μου έκανε εντύπωση, ήταν το γεγονός ότι στις πύλες του μετρό μπορείς να σκανάρεις την τραπεζική κάρτα και να πληρώσεις το κόμιστρο έτσι. Δεν χρειάζεται να βγάλεις εισιτήριο ή κάποια κάρτα για τα ΜΜΜ.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς βγαίνοντας από τον “αποστειρωμένο” χώρο του αεροδρομίου, είναι η απίστευτη υγρασία. Αντικειμενικά, χωρίς να έχει ιδιαίτερη ζέστη (αν θυμάμαι καλά άντε κανένα τριαντάρι), η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Όποτε άλλαζες γραμμή, καθώς σχεδόν όλο το δίκτυο που χρησιμοποίησα ήταν εναέριο, περίμενες πώς και πώς να έρθει ο επόμενος κλιματιζόμενος συρμός.

Οι Σιγκαπουριανοί πολύ ευγενικοί, δεν έτρεχαν να μπουν στο βαγόνι. Υπήρχαν μέχρι και γραμμές στην αποβάθρα που σου θύμιζαν να περιμένεις να κατέβει πρώτα ο κόσμος.

Η πλατφόρμα στη στάση Paya Lebar​

Επίσης, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η εξάρτησή τους από την τεχνολογία. Και αλλού βλέπεις αρκετό κόσμο πάνω από το κινητό του, αλλά εκεί το είχαν τερματίσει νομίζω...

Το μετρό της Σιγκαπούρης​

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω, ότι, αν και πρώτη φορά σε μια τελείως άγνωστη πόλη ένιωθες ασφάλεια να κυκλοφορήσεις έξω. Όλη τη μέρα είχα πάνω μου σε μετρητά όλα τα χρήματα του ταξιδιού και δεν ανησύχησα ποτέ να τσεκάρω το τσαντάκι μου. Ούτε και να έχω το νου και στην τσέπη που κουβαλούσα το κινητό.

Κλείνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση για το μετρό και τους κατοίκους της Σιγκαπούρης, πάμε στο Gardens By The Bay...

Το Gardens By The Bay είναι ένα τεράστιο φυσικό πάρκο, έκτασης 1.000 στρεμμάτων, στο προάστιο Marina South. Αποτελείται από 3 υπο-κήπους: τον Bay Central, τον Bay East και τον Bay South. Ο κήπος που επέλεξα να επισκεφθώ, ήταν ο Bay South, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος από τους 3 και άνοιξε το 2012. Τα γνωστότερα αξιοθέατα αυτού του κήπου, είναι τα τεράστια γυάλινα θερμοκήπια (Flower Dome και Cloud Forest). Από τα δύο αυτά τεράστια θερμοκήπια, το πρώτο προσομοιώνει τις συνθήκες του Μεσογειακού κλίματος, ενώ το δεύτερο, το οποίο περιλαμβάνει και ένα τεράστιο καταρράκτη “εσωτερικού χώρου”, προσομοιώνει το κλίμα της τροπικής ζώνης.

Πηγαίνοντας προς το Bay South​

Πάντως, πέρα από αυτά τα δύο, ομολογουμένως εντυπωσιακά, θερμοκήπια, περισσότερο ήμουν περίεργος να δω τα Supertrees.

Τα 18 αυτά “δέντρα”, έχουν ύψος από 25 έως 50 μέτρα. Πέρα από την “τουριστική” τους χρήση, στις κατασκευές αυτές έχουν τοποθετηθεί φωτοβολταϊκά, ενώ χρησιμοποιούνται και για τη συλλογή νερού που χρησιμοποιείται στη συνέχεια για την άρδευση των κήπων. Επίσης, χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες ψύξης στα δύο γυάλινα θερμοκήπια.

Καθ’οδόν για τα Supertrees, περνούσες δίπλα από φοίνικες και διάφορα γλυπτά.

Ένα από τα γλυπτά (πάνω), το ποταμάκι (μέση) και τα Supertrees (κάτω)​

Πάνω στο ψηλότερο Supertree, βρίσκεται το Supertree Observatory. Στο παρατηρητήριο αυτό, το οποίο εκτείνεται σε 3 επίπεδα, μπορείς να θαυμάσεις τη θέα της πόλης από τα 50 μέτρα. Ειδικά στο ανώτερο επίπεδο, έχεις ανεμπόδιστη θέα 360 μοιρών. Πάντως, είναι αλήθεια ότι τον αέρα του τον έχει εκεί πάνω. Αν και, δεδομένης της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, δεν είναι οπωσδήποτε κακό...

Το ξενοδοχείο / mall / καζίνο Marina Bay Sands (πάνω), αριστερά το Flower Dome και δεξιά το Cloud Forest (μέση), η θάλασσα στα ανοικτά της Σιγκαπούρης στα δεξιά (κάτω)​

Πέρα από το Observatory, υπάρχει και ο Skyway. Αυτός ο εναέριος διάδρομος, ενώνει δύο από τα Supertrees, ενώ κρέμεται από τα ενδιάμεσά τους. Εντυπωσιασμένος από την σταθερότητα της καμπύλης διαδρομής, η βόλτα εκεί πάνω ήταν ομολογουμένως ωραία.

Φωτογραφίες από το Skyway​

Τμήματα των κήπων ήταν κλειστά, λόγω των προετοιμασιών για την αλλαγή του χρόνου. Όμως, είχε και λιγότερο κόσμο, οπότε και γινόταν πολύ πιο άνετα η βόλτα. Ειδικά στο Observatory, την περισσότερη ώρα ήμουν μόνος στην κορυφή, ενώ και στο Skyway περπατούσες ευχάριστα, χωρίς να πηγαίνεις ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στον κόσμο ή να πρέπει να περιμένεις για να βγάλεις μια φωτογραφία.

Φεύγοντας, ομολογουμένως εντυπωσιασμένος από τα Supertrees, πέρασα από διάφορα ποταμάκια και λιμνούλες που είχαν φτιάξει στους χώρους των κήπων. Μέσα στις λιμνούλες είχε και ψάρια, αληθινά και ψεύτικα.

Σε μια μικρή λιμνούλα είχε και ψάρια (πάνω), ενώ υπήρχαν και μονοπάτια για βόλτα (μέση και κάτω)​

Και στον δρόμο της επιστροφής, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω μερικά από τα γλυπτά. Ένα από αυτά, ήταν ενός μωρού, το οποίο είχαν καταφέρει να το ισορροπήσουν πάνω σε ένα λεπτό σίδερο, λίγο πάνω από τη μέση του.

Το μωρό ισορροπεί πάνω σε ένα σίδερο (πάνω), ενώ το αιλουροειδές ήταν κατασκευασμένο από πλαστικά απορρίμματα (κάτω)​

Καθώς πλέον είχε πάει σχεδόν 4, και με την Singapore να αναχωρεί στις 8:40, ξεκίνησα για το αεροδρόμιο. Παρεμπιπτόντως, η διαδρομή από το Gardens By The Bay έως το Changi διαρκεί γύρω στην ώρα.

Πίσω στο αεροδρόμιο, δεν μπορούσα να μην κάτσω να θαυμάσω το αεροδρόμιο των Σιγκαπουριανών. Είχα κάνει και μια πιο εκτενή βόλτα και πέρυσι, αλλά αυτό το τμήμα του αεροδρομίου δεν το είχα δει...

Φωτογραφίες από το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, τον σχεδιασμό του οποίου κατά κοινή ομολογία τον έχουν πάει σε άλλο επίπεδο​

Πρώτη στάση στο αεροδρόμιο, το lounge στο οποίο είχα φάει και πρωινό. Έχοντας πλέον φάει από μια εκτενέστερη επιλογή φαγητών, και αφότου παρέλαβα τη χειραποσκευή που είχα αφήσει για φύλαξη το πρωί, κατευθύνθηκα προς την πύλη...

Δίπλα από την Α3, απ’όπου θα αναχωρούσαμε εμείς, στην Α2 θα αναχωρούσε ένα Α380, αν θυμάμαι καλά για Ινδία. Κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι “βρε λες;”...
Μέσα στην περιέργειά μου, μπαίνω στο FlightRadar και τι να δω; Μου έβγαζε και τη δική μου πτήση προγραμματισμένη με το διώροφο αεροπλάνο!!! Φυσικά δεν περιγράφεται η χαρά μου όταν αντίκρισα το τέρας να έρχεται στη φυσούνα μας!
Τελικά, η καθυστέρηση που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε την ανταπόκριση, είχε βγει σε καλό. Πήρα μια γεύση από τη Σιγκαπούρη, μια πόλη που δεν πιστεύω να της έδινα ποτέ σημασία πέρα από transit, και θα πετούσα και με το 380! Και θα γινόταν και ακόμη καλύτερο.

Το 380 που θα μας πήγαινε στο Σίδνεϊ (πάνω) και στην πύλη, περιμένοντας την επιβίβαση (κάτω)​

Όταν μου δόθηκε το εισιτήριο της Singapore, είχα πάρει “ενδιάμεση” θέση. Όταν όμως πήγα να κάτσω, έπεσα σε μια παρέα Γιαπωνέζων που ήταν διασκορπισμένοι σε 3 σειρές (δεν ξέρω πώς τους το έκαναν αυτό) και ήθελαν να κάτσουν μαζί. Έτσι παραχώρησα τη θέση μου, και μου έδωσαν τη θέση στο παράθυρο, στην οποία καθόταν ένας από αυτούς.

Αναχωρήσαμε στην ώρα μας, αν και το τεράστιο αεροπλάνο έτρεχε και έτρεχε και φαινόταν πως δεν θα σηκωνόταν ποτέ. Συμπαθητική η Singapore, με το φαγητό απλά καλύτερο από της Scoot. Τα καθίσματα ίδια με του 787 της Scoot μου φάνηκαν, αλλά από την άλλη είχε οθόνες στα καθίσματα.

Στο σκέλος αυτό, όμως, ήταν κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση: τα φτερά του αεροπλάνου. Τα φτερά ήταν πραγματικά τεράστια σε εμβαδό (με θέση πάνω από το φτερό δεν έβλεπες τίποτα από κάτω). Επίσης, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η ευλυγισία τους. Κατά την πτήση, το φτερό “τέντωνε” και το έβλεπες ολόκληρο. Όταν το αεροπλάνο ήταν προσγειωμένο και το φτερό δεν σήκωνε όλο το βάρος, έβλεπες λίγο μετά τη μέση του φτερού και μετά καμπύλωνε και έβλεπες στο τέλος το πάνω μέρος του wingtip.

Το φτερό κατά την πτήση (πάνω) και λίγα δευτερόλεπτα μετά, καθώς τροχοδρομούσαμε προς την πύλη (κάτω)​

Όλως περιέργως, και στη δεύτερη νυχτερινή πτήση κατάφερα και κοιμήθηκα. Ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη αυτή, βέβαια ίσως έπαιξε ρόλο και η βόλτα την προηγούμενη μέρα και το γεγονός ότι ήμουν ήδη με ένα πεντάωρο, το πολύ, ύπνο. Εν τέλει, προσγειωθήκαμε κατά τις 8 το πρωί. Στο αεροδρόμιο παίζει να ήταν η φορά που ξεμπέρδεψα πιο γρήγορα από το immigration. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν το γεγονός ότι ο υπάλληλος που τσέκαρε το διαβατήριο και τη φόρμα εισόδου δεν γνώριζε πως στο αεροδρόμιο υπήρχε υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Καθώς είχα κλείσει ξεχωριστό εισιτήριο από εδώ και μετά, ενώ είχα χάσει και την κράτηση για τη διανυκτέρευση, έπρεπε να άφηνα τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο, προκειμένου να μπορούσα να βγω για μια βόλτα στην πόλη. Αφότου ρώτησα μια, ομολογουμένως πάρα πολύ ευγενική κυρία στις πληροφορίες, κατευθύνθηκα προς το γραφείο για να αφήσω τα μπαγκάζια και επιτέλους μπορούσα να βγω για μια βόλτα στο πάντα λατρεμένο Σίδνεϊ!


Ας κάνω όμως μια ανασκόπηση της Σιγκαπούρης. Όπως είπα, υπό κανονικές συνθήκες, δεν πιστεύω ότι θα μου κινούσε ποτέ την περιέργεια να την επισκεφθώ. Πέρα από την Αυστραλία, στην οποία έχω αδυναμία, η Σιγκαπούρη μοιάζει με ασχημόπαπο ανάμεσα σε τόσους όμορφους προορισμούς στη ΝΑ Ασία (την οποία δεν έχω επισκεφθεί ακόμα). Ομολογουμένως, η πόλη είναι κατασκευασμένη από τον άνθρωπο, χωρίς τα φυσικά τοπία και την πλούσια ιστορία των γειτονικών χωρών. Παρ’όλ’αυτά, η πόλη-κράτος είναι ασφαλέστατη και σε αυτή μπορείς να κινηθείς όσο πιο ξέγνοιαστα μπορείς, κυρίως συγκρινόμενη με τις τριγύρω, αλλά και τις Ευρωπαϊκές, χώρες. Ούτε μια στιγμή δεν ασχολήθηκα με το να ελέγξω τις τσέπες μου. Είσαι ξέγνοιαστος να απορροφηθείς από τη βόλτα σου και με ό,τι αξιοθέατο έχεις μπροστά σου. Ναι, η απίστευτη υγρασία κάνει αποπνικτική την ατμόσφαιρα και ο τροπικός ήλιος χτυπάει ανελέητα. Ίσως να μην έκανα ένα σχεδόν δωδεκάωρο ταξίδι για να πάω μόνο εκεί (δεδομένου και του υψηλού κόστους της διαμονής και του φαγητού). Όμως πιστεύω πως μπορείς να ξεκόψεις 2-3 μέρες από ένα μεγαλύτερο ταξίδι σε κάποια χώρα της περιοχής για να δεις και κάποια αξιοθέατά της, εκμεταλλευόμενος μια λίγο “μεγάλη” ανταπόκριση στις πτήσεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...