Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

13. Ραροτόνγκα (Αβαρούα & Ανατολή)

Οι 4 πρώτες ημέρες στη Ραροτόνγκα θα ήταν αφιερωμένες στη χαλαρή εξερεύνηση της πρωτεύουσας Avarua και των φυσικών ομορφιών του νησιού. Στις τελευταίες 2 ημέρες, θα επισκεπτόμουν κάποια μουσεία, ενώ ιδανικά, θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετείχα και σε μια island night, από τις πολλές που διοργανώνονται στο νησί.

Ημέρα 7

Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας ήταν εξ’αρχής προδιαγεγραμμένο. Αν και δεν ήμουν σε καμία περίπτωση με αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Όπως το είχα σκεφτεί από χθες το βράδυ, το πρωί θα πακετάριζα τα (λίγα) πράγματα που ανέβασα μαζί μου στο προσωρινό κατάλυμα, ενώ με το αμάξι φορτωμένο θα κατευθυνόμουν στην αγορά. Κάποια στιγμή, καιρού επιτρέποντος, θα ήθελα να έκανα και μια βόλτα στην ίδια την Avarua. Το απόγευμα θα κατευθυνόμουν προς τα νοτιοανατολικά του νησιού, για να τακτοποιηθώ στο bungalow που είχα κλείσει, κάνοντας και κάποιες στάσεις καθ’οδόν.

Το σπίτι στο οποίο είχα κοιμηθεί το πρώτο βράδυ, όπως διαπίστωσα και το πρωί υπό το φως του ήλιου, ήταν φοβερό. Μεγάλο, μονοκόμματο σαλόνι - κουζίνα - κρεβατοκάμαρα, με πολύ ευρύχωρο μπάνιο και μια ανάσα κυριολεκτικά από τον ύφαλο. Αν έπρεπε να του προσέπιπτα κάτι, αυτό θα ήταν ότι ήταν πολύ ευήλιο για τα γούστα μου (ξημέρωνε και νωρίς ). Κάλλιστα θα έμενα σε αυτό και για όλο το διάστημα της παραμονής μου στη Ραροτόνγκα. Κάτι ήξεραν και μου το έδωσαν ως αποζημίωση για τη διπλοκράτηση... Ακόμη και χωρίς το πρωινό ακόμα, άραξα κανένα μισάωρο στην βεράντα, ακούγοντας τα κύματα.

Το σπίτι στην Avarua, όπου έμεινα το πρώτο βράδυ

Η θέα προς τον ύφαλο​

Τελικά από το σπίτι έφυγα κατά τις 8:30, ακολουθώντας τη συμβουλή της κυρίας από την Avis να επισκεφθώ την αγορά πριν πλακώσει ο πολύς κόσμος. Είχε προτείνει πριν τις 8 να ήμουν εκεί, αλλά ποιος σηκωνόταν τόσο νωρίς...

Η Punanga Nui Market αποτελεί την μεγαλύτερη αγορά των νησιών και είναι υπαίθρια. Στην αγορά μπορείς να βρεις από χυμούς, αρτοσκευάσματα αλλά και φαγητό, τουριστικές μπλούζες, μέχρι και μαργαριτάρια τετραψήφιου κόστους.

Η αγορά Punanga Nui​

Υπήρχε κόσμος στην αγορά, αλλά τα “σπιτάκια” ήταν τόσα που μπορούσες να μπεις μέσα για να χαζέψεις οτιδήποτε κι αν πουλούσαν, χωρίς να τα νιώθεις πήχτρα. Πρώτο μέλημα ήταν το πρωινό, οπότε και ύστερα από ένα αναγνωριστικό γύρο στην αγορά, κατευθύνθηκα σε ένα μικρό φούρνο που είχε πρώτο - πρώτο με το που έμπαινες. Αφότου καταβρόχθισα μια λουκανόπιτα, ένα ντόνατ και χυμό, επέστρεψα πάλι στην αγορά.

Κάποια από τα χειροτεχνήματα που πουλούσαν ήταν πολύ ωραία. Εγώ αγόρασα μια μινιατούρα κανό, ενώ πουλούσαν ακόμα και ολόκληρα τοτέμ ενός μέτρου. Οι περισσότερες μπλούζες ήταν για παιδιά, αλλά βρήκα και στο νούμερό μου και πήρα και μερικές ακόμα ως δώρα. Γενικά, στη συγκεκριμένη αγορά μπορείς να βρεις μαζεμένα τα πάντα. Από περιέργεια, την επισκέφθηκα 2-3 άλλες φορές κατά την παραμονή μου στη Ραροτόνγκα: είναι αλήθεια ότι στο Σάββατο είχε αισθητά τον περισσότερο κόσμο, αλλά ήταν και η μόνη μέρα που όλα τα “σπιτάκια” ήταν ανοιχτά. Τις καθημερινές, πάνω από τα μισά παρέμεναν κλειστά, οπότε έκανα καλά και ακολούθησα τη συμβουλή της κυρίας από την Avis.

Λίγο πριν φύγω, πρόλαβα και ένα χορευτικό σόου, το οποίο κράτησε γύρω στο μισάωρο.

Το χορευτικό σόου στην Pananga Nui​

Έχοντας παρκάρει λίγο πιο πέρα από την αγορά, είχα σταμπάρει και το μίνι μάρκετ στο οποίο είχα βρει το αντηλιακό. Έτσι, πριν ξεκινήσω τη βόλτα μου στην Avarua, δεν έχασα την ευκαιρία για τα ψώνια. Νερά, χυμούς, ψωμάκια, μαρμελάδες και φυσικά, επιτέλους, το αντηλιακό. Αφότου τα πέταξα στο αυτοκίνητο (είχα παρκάρει στη σκιά των δέντρων), ξεκίνησα κατά τις 12 για να εξερευνήσω με τα πόδια την Avarua...

Με εξαίρεση την Ara Tapu, όλη η υπόλοιπη Avarua είναι όπως ακριβώς την περιέγραφε ο Lonely Planet: sleepy town. Παλιές μονοκατοικίες, φοίνικες στις αυλές, άδειοι δρόμοι, πλαισιωμένοι με τροπική βλάστηση.

Πρώτη στάση έκανα στον καθεδρικό του St. Joseph, σχεδόν απέναντι από την Punanga Nui. Πρόκειται για καθολική εκκλησία, την οποία δεν μπορείς να μην προσέξεις, ερχόμενος στην Avarua.

Ο καθεδρικός του St Joseph​

Λίγο πιο ανατολικά από τον καθεδρικό, στο σημείο που ο δρόμος κάνει διχάλα, υπάρχει μια συστάδα από κοκοφοίνικες. Το Seven-in-One Coconut Tree αποτελούσε παραδοσιακά το όριο μεταξύ 2 βασιλείων του νησιού, ενώ και οι 7 κορμοί του, με βάση τη μυθολογία, αποτελούν ένα μοναδικό δέντρο.

Το Seven-in-One Coconut Tree, το οποίο αποτελούσε παραδοσιακά το όριο μεταξύ των βασιλείων​

Στρίβοντας προς το εσωτερικό του νησιού, σε μια κεντρική (τουλάχιστον για τα εκεί δεδομένα ) διασταύρωση, βρίσκεται ο Papeiha Stone. Στο σημείο αυτό, στις 25/7/1823, ο Ταϊτινός Papeiha Teato κήρυξε για πρώτη φορά τη Βίβλο στο νησί (έχοντας προηγηθεί το Αϊτουτάκι).

Ο Papeiha Stone​

Η επόμενη σχεδόν μια ώρα πέρασε με βόλτες στα “στενά”. Η όποια κίνηση που είχε στην Ara Tapu, αν μπορείς να την πεις έτσι, είχε εξαφανιστεί και ο κόσμος που έβλεπες έξω ήταν ελάχιστος, ίσως λόγω και της Σαββατομεσημεριάτικης ραστώνης.

Κάνοντας βόλτες στους backroads της Avarua​

Επίσης, πέτυχα και τον τοπικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό. Σαν πειρατικός φαινόταν...

Ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός TumuTeVarovaro​

Αφότου ξαναγύρισα στην αγορά για ένα γρήγορο fish ‘n’ chips, ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το Muri, κοντά στο οποίο βρισκόταν το bungalow στο οποίο θα διέμενα στο νησί. Η λιμνοθάλασσα του Muri είναι το πρώτο αξιοθέατο της Ραροτόνγκα, αλλά και η διαδρομή δεν υπολείπεται ομορφιάς και αξιοθεάτων.

Πρώτη στάση, θα έκανα στο Arai-Te-Tonga marae. Τα marae ήταν, και πολλά παραμένουν ακόμα παρά την έλευση του Χριστιανισμού, ιεροί χώροι λατρείας των προγόνων, ενώ σε αυτά γίνονταν προσφορές στους Θεούς. Το συγκεκριμένο marae, κατασκευάστηκε γύρω στο 1350 μ.Χ. και είναι από τα αρχαιότερα στη Ραροτόνγκα.

Κάποιος που θα αναζητήσει πληροφορίες για την τοπική ιστορία και κουλτούρα, πέρα από το marae, θα συναντήσει και το koutu. Αυτά ήταν χώροι στους οποίους γίνονταν σημαντικές τελετές (π.χ. στέψη ενός ariki, ο οποίος ήταν ο ανώτατος ηγέτης στην κοινωνική ιεραρχία των Πολυνησίων).

Από το Arai-Te-Tonga, το κύριο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει, είναι το περίγραμμα μιας ορθογώνιας πλατφόρμας 3,8 x 2,9 μέτρων, η οποία έφτανε το μισό μέτρο σε ύψος.

Ό,τι έχει απομείνει από το Arai-Te-Tonga marae​

Στην περιοχή υπάρχουν διάσπαρτα και άλλα marae.

Στη συνέχεια, ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τα νότια. Επέλεξα να μην βγω στον καινούριο Ara Tapu, αλλά να κάνω τη διαδρομή μέσω το Ara Metua. Κάτι που με δικαίωσε, έχοντας πλέον κάνει και τις δύο διαδρομές. Ο Ara Metua είναι περισσότερο γραφικός, μίας λωρίδας αλλά χωρίς σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα (όχι ότι και στον Ara Tapu έχει καμία κίνηση). Η διαδρομή είχε πολύ πράσινο, ενώ είχες και καλύτερη θέα στα βουνά στο εσωτερικό του νησιού.

Οδηγώντας στον γραφικό Ara Metua​

Λίγο πριν την Ngatangiia, βρισκόταν ένα ακόμα marae.

Το marae λίγο πριν την Ngatangiia​

Στην ίδια την Ngatangiia, βρίσκονται δύο αξιοθέατα. Το πρώτο είναι η ομώνυμη κάτασπρη εκκλησία, η οποία όμως ήταν κλειστή εκείνη την ώρα.

Η εκκλησία της Ngatangiia​

Απέναντι από την εκκλησία, βρίσκεται ο Circle of Seven Stones. Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε το 1992 με αφορμή το 6ο Festival of Pacific Arts. Είναι αφιερωμένο στα 7 κανό (Tainui, Takitumu, Te Arawa, Mataatua, Aotea, Kuranaupo, Tokimaru) που απέπλευσαν από αυτό το σημείο για την ανακάλυψη της Νέας Ζηλανδίας, τον 14ο αιώνα.

Το μνημείο Circle of Seven Stones, προς τιμήν των κανό που απέπλευσαν προς τη Νέα Ζηλανδία​

Πίσω από τον Circle of Seven Stones, βρίσκεται το Avana Passage, το οποίο σηματοδοτεί το βόρειο άκρο της λιμνοθάλασσας Muri. Το νησάκι απέναντι, είναι το βορειότερο της Muri, το Motutapu. Οι παραλίες που βλέπουν στη Muri είναι οι πιο διαφημισμένες του νησιού. Είναι βέβαια αλήθεια ότι επισκεπτόμενος λίγες ώρες πριν τα motu του Αϊτουτάκι, η Muri να χαρακτηριζόταν ως ο “φτωχός συγγενής”. Και είναι αλήθεια ότι το τμήμα της παραλίας στο ύψος της Ngatangiia δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Στην ακτή της Ραροτόνγκα υπήρχαν κοτρώνες αντί για άμμο, ενώ και η ίδια η θάλασσα σε εκείνο το σημείο ήταν γεμάτη φύλλα και κλαδάκια από τον αέρα. Το Motutapu απέναντι, πάντως, ήταν ωραίο φόντο για φωτογράφηση.

Η λιμνοθάλασσα Muri, με το Motutapu στο βάθος​

Το τμήμα που μου άρεσε περισσότερο στη Muri, ήταν στο ύψος του Fruits of Rarotonga. Όποιος ξεκινήσει να ψάχνει για τη Ραροτόνγκα, θα διαπιστώσει πως το συγκεκριμένο καφέ αποτελεί σημείο αναφοράς στο νησί. Δυστυχώς όταν είχα πάει εγώ, το καφέ ήταν κλειστό λόγω εποχής. Απέναντι από το καφέ (δηλαδή προς την πλευρά της ακτής) υπάρχει χώρος για πάρκινγκ, ενώ υπάρχει και στάση λεωφορείου. Είναι χαρακτηριστικό το σημείο αυτό, οπότε θα το καταλάβεις από μακριά, πριν ακόμα δεις το καφέ. Η παραλία φαινόταν ωραία, με άμμο, χωρίς αέρα και με κούνιες να κρέμονται από κάποιους φοίνικες. Όσο έκανα βόλτα εκεί, πέτυχα και 2-3 οικογένειες ντόπιων.

Η πολύ πιο ωραία παραλία, στο ύψος του Fruits of Rarotonga​

Από την πρώτη γρήγορη ματιά, η παραλία σε εκείνο το σημείο μου άρεσε περισσότερο από την πιο γνωστή Muri λίγο βορειότερα. Τέλος πάντων, την παραλία θα την ξαναεπισκεπτόμουν σίγουρα και τις επόμενες μέρες.

Κοντεύοντας πλέον απογευματάκι, συνέχισα για λίγο ακόμα μέχρι το bungalow που είχα κλείσει, το Bella Beach Bungalows. Όπως και στο Αϊτουτάκι, έτσι και εδώ ήταν παραθαλάσσιο bungalow, αυτή τη φορά στο δυτικό άκρο της επαρχίας Titikaveka. Στις εγκαταστάσεις υπήρχαν 4 bungalows που έβλεπαν στη θάλασσα, με χώρο για πάρκινγκ στο πίσω μέρος (από την πλευρά του δρόμου). Όπως και στο Αϊτουτάκι, υπήρχε ένας ενιαίος χώρος σαλόνι - κουζίνα - υπνοδωμάτιο, ενώ και εδώ όλο το σπίτι στηριζόταν σε πασσάλους πάνω από την άμμο.

Το bungalow που είχα κλείσει για διαμονή στη Ραροτόνγκα​

Αφότου τακτοποίησα τα πράγματα στο δωμάτιο, δεν έχασα την ευκαιρία για ένα μπάνιο, για να δοκιμάσω τη θάλασσα και εδώ. Σε αντίθεση με το Αϊτουτάκι, τα νερά εδώ βάθαιναν πιο απότομα, μπορούσες και να κολυμπήσεις. Χωρίς να απομακρυνθείς πολύ από την ακτή, το νερό έφτανε μέχρι το στήθος. Επίσης, υπήρχαν ελάχιστα θαλάσσια αγγούρια. Και τα κοράλλια ήταν πολύ λιγότερα: υπήρχαν αραιά και πού λίγοι κοραλλένιοι βράχοι, οι οποίοι ήταν μεγάλοι (γύρω στο 1 - 1,5 μέτρο). Πάντως, όσο καιρό έμεινα δεν τους είδα να εξέχουν από την επιφάνεια της θάλασσας, σε αντίθεση με την άμμο στα αριστερά της παρακάτω φωτογραφίας, όπου όποτε τραβιόταν η θάλασσα σχηματιζόταν ολόκληρο νησάκι. Ψάρια είχε και εδώ, βέβαια όχι στη συγκέντρωση που έβλεπες στο Αϊτουτάκι. Τα νερά ήταν αισθητά πιο κρύα, αλλά γενικά φυσούσε όλες τις μέρες που έμεινα εκεί, οπότε ίσως ήταν και λίγο ιδέα μου.

Η παραλία, μπροστά από το bungalow​

Για το βράδυ, είχα επιλέξει για φαγητό το Vaima. Βρισκόταν κοντά στο bungalow και είχε πολύ ωραίες κριτικές στο Google Maps. Το φαγητό ήταν συμπαθητικό, ένα ταπεινό fish-and-chips πήρα. Όμως ο χώρος της ταβέρνας μου άρεσε πολύ, με κάποια τραπέζια στον συστεγασμένο χώρο του κτηρίου, ενώ είχε και καμιά δεκαριά έξω, κυριολεκτικά πάνω στην άμμο!

Το Vaima, στο οποίο έφαγα το βράδυ​

Όπως διαπίστωσα από την πρώτη μέρα στη Ραροτόνγκα, πλέον είχα έρθει στον “πολιτισμό”. Αλλά και αυτό με μέτρο. Κόσμο είχε στην Punanga Nui. Ακόμη και στον παραλιακό δρόμο της Avarua περπατούσες άνετα, ενώ από τον πρώτο παράλληλο ή στα κάθετα στενά κυκλοφορούσες μόνος. Άντε να περνούσε κανένα αυτοκίνητο μια στο τόσο. Από την άλλη, σε σχέση με το Αϊτουτάκι η μικρότερη απομόνωση είχε και τα καλά της: είχες μια σχετική ποικιλία από αγαθά στα μίνι μάρκετ (βλ. αντηλιακό )...


Ημέρα 8

Σήμερα ήταν Κυριακή. Ξυπνώντας και λίγο αργά, κατά τις 10:30, σήμερα θα περνούσα την ημέρα μου όπως και οι ντόπιοι: κάνοντας τίποτα.

Η παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο θα με καλούσε σήμερα!

Η παραλία μπροστά από το bungalow, υπό το φως του πρωινού​

Ύστερα από το πρωινό και ένα μπάνιο στην θάλασσα, ξεκίνησα με το αυτοκίνητο για να βρω κάτι για μεσημεριανό. Η αλήθεια ήταν πως ήθελα να περνούσα και λίγο από το Te Vara Nui, το οποίο διοργανώνει και πολιτιστικές βραδιές, ονόματι “island nights”. Είχα δει μια διαφήμισή του στη στάση του λεωφορείου στη Muri που είχα σταματήσει χθες και ήθελα να δω και από κοντά τι έλεγε.

Το Te Vara Nui​

Λίγο πριν φτάσω, πέρασα από μια καντίνα, τη Mooring Fish, που έπαιζε ζωντανή μουσική. Μου άρεσε όπως περνούσα, οπότε άφησα το αυτοκίνητο στο ύψος του Te Vara Nui και πήγα να κάτσω. Ήταν μια παρέα τριών ντόπιων που τραγουδούσαν, πήρα ένα ψαρο-μπέργκερ με πατάτες και απόλαυσα τη μουσική τους για καμία ώρα ακόμα. Παρότι όταν πήγα υπήρχαν 2-3 παρέες, λίγο πριν φύγω τα τραπέζια είχαν γεμίσει.

Το πολύ συμπαθητικό Mooring Fish, στο οποίο έκατσα για μεσημεριανό​

Πέρα από το ωραίο βραδινό, για το οποίο θα γράψω στο τέλος, η μέρα αυτή είχε και ένα αστείο ευτράπελο. Γυρνώντας στο bungalow μετά το φαγητό, και ενώ προσπαθούσα να ξεκλειδώσω τη σήτα στην εξώπορτα, έσπασε το κλειδί μέσα στην κλειδαριά. Σιγά-σιγά, κατάφερα να βγάλω το σπασμένο κομμάτι, λίγο προσπαθώντας να το τραβήξω με τα νύχια και λίγο με την πετσέτα του μπάνιου για να μην γλιστράει. Τώρα το θέμα ήταν πώς θα έμπαινα μέσα, αφού η ιδιοκτήτρια του καταλύματος μάλλον κοιμόταν και δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Βέβαια είχα ψάξει για κλειδαρά στο νησί, αλλά που να έβρισκα ανοικτό Κυριακή καταμεσήμερο...

Ευτυχώς, θυμήθηκα πως ένα παράθυρο στο σαλόνι δεν έκλεινε καλά, οπότε το είχα αφήσει ξεκλείδωτο, απλά με τραβηγμένη κουρτίνα και κλειστή τη σήτα. Παίρνω λοιπόν την ξαπλώστρα από τη βεράντα, βγάζω τη σήτα, σκαρφαλώνω πάνω και πηδάω μέσα. Ήταν σίγουρα από τις πιο αστείες στιγμές αυτών των διακοπών...

Το σπασμένο κλειδί​

Ύστερα από ένα μεσημεριανό ύπνο, κατευθύνθηκα πάλι προς τη θάλασσα, μπροστά από το σπιτάκι. Εκεί πέρασα όλο το απόγευμα, όπου και μετά από ένα μπάνιο ξεκίνησα να ψάχνω για το μέρος που θα έτρωγα το βράδυ.

Ένα από τα εστιατόρια που είχα εντοπίσει ενώ ήμουν ακόμα στο Αϊτουτάκι, ήταν το Shipwreck Hut, στη νοτιοδυτική ακτή του νησιού. Είχε ωραίες κριτικές, μενού και φωτογραφίες, οπότε δε δυσκολεύτηκα να διαλέξω το πού θα πήγαινα. Το Shipwreck ήταν μεν ξενοδοχειάκι, αλλά είχε και το καφέ μπροστά στη θάλασσα, με ωραία ζωντανή μουσική (και εδώ λόγω Κυριακής), τραπέζια στην άμμο και μια ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα.

Το Shipwreck Hut, με το όμορφο ηλιοβασίλεμα​

Πέρα από το σπασμένο κλειδί το μεσημέρι, η σημερινή μέρα πέρασε πολύ νωχελικά, όπως θα άρμοζε σε μια “τοπική” Κυριακή. Επίσης, και το Shipwreck Hut μου άρεσε, τόσο η τοποθεσία του όσο και η ψαρόσουπα που πήρα, οπότε σίγουρα θα το ξανατιμούσα στις διακοπές αυτές.


Ημέρα 9

Και τη σημερινή μέρα θα την περνούσα κατά κύριο λόγο στη θάλασσα. Έτσι λοιπόν, ύστερα από το πρωινό, πήγα για ένα ακόμα μπάνιο και βόλτα με το κανό στη θάλασσα μπροστά από το σπίτι.

Η μόνη εκκρεμότητα που έμενε για σήμερα, ήταν το να αποφασίσω σε ποια island night θα πήγαινα. Είναι αλήθεια πάντως ότι μου άρεσε το Te Vara Nui που είχα δει από τη χθεσινή μέρα, ενώ και έχοντάς το ψάξει και πριν έρθω στα νησιά, μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Ρόλο σε αυτό είχαν παίξει και τα διθυραμβικά σχόλια που είχα διαβάσει στο internet, οπότε και αποφάσισα να κάνω την κράτηση σε αυτό. Ας κλείσω λοιπόν αυτή την παρένθεση, θα το γράψω και πιο αναλυτικά στο post για εκείνη τη μέρα!

Για το μεσημέρι επέλεξα να πάω στο Vili's Burger Joint. Αυτό είναι ένα χαμπουργκεράδικο - πιτσαρία, στο οποίο μπορείς είτε να κάτσεις σε κάποιο από τα εκεί τραπέζια, είτε να πάρεις το φαγητό πακέτο. Πήρα φυσικά το Muri Burger, το οποίο ήταν πολύ ωραίο. Με τράβηξε φυσικά ο ανανάς, αλλά σίγουρα στη γεύση έπαιζε ρόλο και η secret sauce που έγραφε και στο μενού.
Στο μπεργκεράδικο αυτό πολλές φορές είχε κόσμο να περιμένει, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ντόπιοι (πάντα καλό σημάδι αυτό). Δεδομένου ότι είναι ανοικτό και τις Κυριακές, ας το έχει υπόψη όποιος πάει προς τα εκεί.

Το Vili's Burger Joint​

Ύστερα από τον μεσημεριανό ύπνο, και το απόγευμα το πέρασα στη θάλασσα. Ξανά μπάνιο και μετά λίγη βόλτα πάνω - κάτω στην παραλία γύρω από το σπιτάκι που έμενα. Για το βράδυ, ξαναπισκέφθηκα το Vili’s, αυτή τη φορά για το έτερο burger που ήθελα να δοκιμάσω, το Kiwi (για την ιστορία το ματς έληξε ισόπαλο 1-1)...

Πανοραμική φωτογραφία της παραλίας μπροστά από το bungalow (πάνω) και η συννεφιασμένη πανσέληνος εκείνο το βράδυ (κάτω)​

Και με τη δεύτερη συνεχόμενη μέρα με μπάνια στην θάλασσα, οι μέρες της ξεκούρασης τελείωναν. Από αύριο θα συνέχιζα την εξερεύνηση της Ραροτόνγκα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• 17
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...