Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

10. Αϊτουτάκι (Εξερεύνηση Κυρίως Νησιού)

Οι δύο πρώτες ημέρες είχαν περάσει γύρω από το κατάλυμα και με επίσκεψη στην Ootu και στο νησάκι Akitua. Τις επόμενες δύο ημέρες θα εξερευνούσα από στεριάς το κύριο νησί του Aitutaki. Όπως φαίνεται και στον χάρτη, το κυρίως νησί έχει διαστάσεις γύρω στα 8x3 χιλιόμετρα, οπότε ακόμα και περπατώντας μπορείς να δεις ένα μεγάλο τμήμα του.

Χάρτης του κυρίως νησιού του Αϊτουτάκι. Με κόκκινο έχω σημειώσει τη διαδρομή της 3ης ημέρας και με πράσινο τη διαδρομή της 4ης ημέρας [ πηγή: Google Maps ]​

Ημέρα 3

Οι βόλτες που είχα κάνει τις προηγούμενες ημέρες στην παραλία μεταξύ του bungalow, του αεροδρομίου και της Ootu, μου κίνησαν το ενδιαφέρον να κάνω τη διαδρομή αυτή και παραθαλάσσια, αντί απλά με το αυτοκίνητο. Έτσι, σήμερα διάλεξα να περπατούσα το βόρειο και το βορειοανατολικό τμήμα του κυρίως νησιού. Για όποιον το επιχειρήσει, τα παπούτσια θα κάνουν τη ζωή του ευκολότερη, καθώς παρά την άμμο υπάρχουν τμήματα με βράχια και βότσαλα. Επίσης σκιά δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, οπότε η διαδρομή είναι καλό να γίνει με συννεφιά (όπως έτυχε σε εμένα), καπέλο και μπόλικο νερό.

Έτσι λοιπόν, κατά τις 9:30 το πρωί, μετά από ένα καλό πρωινό, ξεκίνησα να ανεβαίνω την παραλία προς το άκρο του παλιού κοραλλένιου διαδρόμου του αεροδρομίου.

Η διαδρομή μέχρι το κιόσκι που είχα δει την πρώτη μέρα ήταν πολύ σύντομη. Η παραλία ήταν σχεδόν σε όλο το πλάτος της αμμουδιά. Στα δεξιά δέντρα, ενώ στα αριστερά έβλεπες στο βάθος τον ύφαλο. Η θάλασσα ήταν λάδι, ενώ η μόνη διαταραχή στην επιφάνειά της προερχόταν από τα πολυπληθή κοπάδια των ψαριών. Επίσης, είχε την απόλυτη ησυχία. Παρεμπιπτόντως, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Ootu, τους μόνους ανθρώπους που συνάντησα, τους πέτυχα στο κιόσκι...

Χιλιάδες ψάρια στην ακτή δίπλα από τον παλιό κοραλλένιο διάδρομο του αεροδρομίου​

Επίσης, υπήρχαν διάσπαρτοι μικροί φοίνικες, που είχαν ξεφυτρώσει από καρύδες που είχαν παρασυρθεί στην παραλία.

Μικροί φοίνικες στο βόρειο τμήμα της Δυτικής Ακτής​

Κοντά στο βορειότερο άκρο του νησιού, υπάρχουν κοραλλιογενή βράχια στην ακτή. Αυτά είναι ιδιαίτερα κοφτερά και θέλει προσοχή όταν πατάς πάνω τους. Επίσης, η παραλία ήταν διάσπαρτη με κομμάτια από σπασμένα κοράλλια. Εδώ είναι που το παπούτσι κάνει το περπάτημά σου πολύ πιο εύκολο, αν και λίγο αφότου τράβηξα την πρώτη φωτογραφία τα παπούτσια έγιναν βάρκες από ένα (ομολογουμένως μικρό) κυματάκι...

Τα κοφτερά κοραλλένια βράχια σχηματίζουν φυσικές λιμνούλες (δεν θα βουτούσα εκεί, καθώς τα βράχια κόβουν σαν ξυράφι)​

Επίσης, από σε εκείνο το σημείο της διαδρομής υπάρχουν και ένα σωρό καβούρια (όχι ότι δεν είχε και πριν).

Στο νησί (και όχι οποσδήποτε στις παραλίες μόνο) υπήρχαν διάσπαρτα λαγούμια (χωρούσε χέρι μέσα), στα οποία καραδοκούσαν καβούρια​

Χοντρικά από εκεί που στο Google Maps φαίνεται η λέσχη γκολφ, το τοπίο αλλάζει προς το άγριο. Ο προστατευτικός ύφαλος πλησιάζει από τα 500-1.000 μέτρα που ήταν στην δυτική ακτή πλέον στα 100, ενώ και τα δέντρα που είχε δίπλα στην παραλία δίνουν τη θέση τους σε ανεμοδαρμένους θάμνους. Επίσης, και η αμμουδιά πλέον γίνεται φανερό ότι στην πραγματικότητα αποτελείται από συνθλιμμένο κοράλλι, που της δίνει ένα εκτυφλωτικό λευκό χρώμα.

Αυτό το τμήμα της διαδρομής ήταν που λάτρεψα περισσότερο. Αν εξαιρέσεις 1-2 μικρά ελικοφόρα που πέρασαν από πάνω μου κατά την τελική προσέγγιση, αυτό το κομμάτι ήταν νομίζω η επιτομή αυτού που σκεφτόμουν ως “βόλτα σε ερημονήσι”.

Το περπάτημα στην κατάλευκη παραλία της ΒΑ ακτής ήταν που λάτρεψα περισσότερο ​

Επίσης, εδώ συναντούσες και αρκετά κοράλλια.

Ξεβρασμένα κοράλλια στην εν λόγω ακτή​

Μια ακόμα έκπληξη με περίμενε προς το τέλος του καινούριου διαδρόμου στο αεροδρομίου. Παρατημένα, σκουριασμένα, μέσα στη θάλασσα, υπήρχαν παρατημένα παλιά αγροτικά ή τρακτέρ. Κάποια από αυτά, ήταν τόσο διαβρωμένα, που με το μαύρο τους χρώμα δεν ξεχώριζες από μακριά αν είναι βράχια ή τέλος πάντων τι ακριβώς είναι, ενώ και στο τέλος έμενες να αναρωτιέσαι πώς και γιατί κατέληξαν εκεί.

Ξεχασμένα στον χρόνο αγροτικά​

Ύστερα από αυτό το παράταιρο θέαμα, κατέληξα επιτέλους στο Boat Shed. Όλη αυτή τη διαδρομή, από το bungalow έως εδώ, την έκανα σε λίγο λιγότερο από τρίωρο, όμως με πολλές στάσεις για να αγναντέψω το τοπίο, να απολαύσω τον θόρυβο μόνο από τον αέρα και τα κύματα και να τραβήξω εννοείται πολλές φωτογραφίες.

Ύστερα από ένα ακόμα ikamata (με τα συνοδευτικά του φυσικά ), συνέχισα για να κάνω τον γύρο της χερσονήσου και να καταλήξω στην Ootu. Αν και με σύννεφα και σήμερα, είχε περισσότερο φως από τις προηγούμενες μέρες και επιτέλους είδα αυτό το τιρκουάζ χρώμα στο Ootu Channel.

Το Ootu Channel, στα κανονικά του χρώματα​

Βέβαια, ούτε και η Ootu με το sandbank πήγαινε πίσω αυτή τη φορά.

Το ίδιο και η Ootu Beach, με το sandbank που είχα περπατήσει χθες​

Αφότου έκατσα καμία ώρα ακόμα στην παραλία, ξεκίνησα για την επιστροφή. Είπα να μην γυρίσω από τον δρόμο από τον οποίο ήρθα, αντίθετα να περνούσα από την προβλήτα της Bishop και να δοκίμαζα να έφτανα μέχρι το αεροδρόμιο παραλιακά. Τελικά, πέρα από τον βάλτο αυτό ήταν αδύνατο, καθώς οι φοίνικες έφταναν κυριολεκτικά μέχρι τη θάλασσα. Οπότε συνέχισα δια ξηράς, παίρνοντας τον δρόμο μέχρι το Koru Cafe. Από εδώ, πέρασα και από 3-4 αγροτόσπιτα.

Ο δρόμος που συνδέει το μικρό βάλτο με το Coru Cafe​

Από εδώ συνέχισα στις δύο τεράστιες ευθείες που πηγαίνουν παράλληλα στον καινούριο και στον παλιό διάδρομο του αεροδρομίου. Σε όλο το μήκος υπήρχαν απλά πάσσαλοι με 3-4 σύρματα να εμποδίζουν την είσοδο (βέβαια κάμποσοι πετεινοί μπαινόβγαιναν ανενόχλητοι )...

Η ευθεία που πηγαίνει δίπλα από το νέο διάδρομο του αεροδρομίου​

Το τμήμα αυτό ήταν λίγο βαρετό, καθώς δεν υπήρχε θέα της θάλασσας, ενώ και το αεροδρόμιο ήταν ήσυχο. Και η κίνηση ήταν αραιή, αν και τουλάχιστον 5 αυτοκίνητα ντόπιων προθυμοποιήθηκαν να με πάνε μέχρι το κατάλυμα. Οφείλω να το παραδεχτώ, ο κόσμος ήταν πολύ ευγενικός. Τελικά, στο δωμάτιο έφτασα γύρω στις 3:30...

Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε πολύ νωχελικά. Ύστερα από ένα ντους και τον απαιτούμενο μεσημεριανό ύπνο, σηκώθηκα το απόγευμα για βόλτα με το καγιάκ στη θάλασσα μπροστά στο bungalow. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι με αυτό τελικά ξεχάστηκα, και το διαπίστωσα λίιιγο αργά, κατά τις 8.
Ήθελα να πήγαινα για φαγητό σε κάποια άλλη ταβέρνα του νησιού, εξάλλου δεν υπήρχαν και πολλές. Είδα 2-3 στο Google Maps που έκλειναν σε λίγο, στο Boat Shed είχα πάει το μεσημέρι, το Aunty Odeez δεν το πέτυχα ποτέ ανοικτό, ενώ και το Blue Lagoon που είχα πάει χθες είχε κάποια σύναξη μια θρησκευτική ομάδα του νησιού και δεν υπήρχε θέση ούτε για δείγμα...
Τελικά, τη λύση έδωσε ξανά το Tavake στο οποίο είχα πάει και την πρώτη μέρα. Αν σκοπεύετε να πάτε στο νησί, σημειώστε το, αποτελεί σταθερή αξία και θα σας σώσει ουκ ολίγες φορές!


Ημέρα 4

Έχοντας περπατήσει χθες σε όλη τη βόρεια ακτή του κυρίως νησιού, σήμερα θα εξερευνούσα με το αυτοκίνητο το εσωτερικό. Περισσότερο ήθελα να επισκεπτόμουν τις δύο κορυφές του Aitutaki, την μια στο Piraki Lookout, και την άλλη στο Maunga Pu. Όπως και να είχε, με τα παπούτσια μούσκεμα ακόμα από χθες, η σημερινή μέρα αναγκαστικά θα έβγαινε με το δίχαλο. Μια μικρή λεπτομέρεια, απλά ας αναφερθεί, ώστε ο επόμενος επίδοξος ταξιδιώτης να γνωρίζει ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η ανάβαση στο Maunga Pu μπορεί να γίνει και έτσι. Ανέβηκα, επιβίωσα, κατέβηκα και είμαι ακόμα εδώ…

Ύστερα από το πρωινό, ξεκίνησα με το αυτοκίνητο για τη σημερινή εξερεύνηση. Πριν τις δύο κορυφές, ήθελα να επισκεπτόμουν 2-3 σημεία στην ανατολική ακτή του κυρίως νησιού, προς τη μεριά της λιμνοθάλασσας. Πρώτη στάση θα έκανα στο Stonefish Studio, ένα μικρό μαγαζάκι με ρούχα (κυρίως τουριστικά, αλλά με ωραία σχέδια) για το οποίο είχα διαβάσει καλές κριτικές.

Το μάθημα της μέρας ήταν “μην εμπιστεύεσαι το Google Maps στα άγνωστα μικρά νησάκια”. Αντί να με πάει από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που κάνει τον κύκλο από τα βόρεια ή από τον δρόμο που διασχίζει κάθετα το νησί από το Amuri, με έκοψε από τον δρόμο που ξεκινά απέναντι από το Paradise Cove, περνά νότια από το Maunga Pu και σε βγάζει λίγο πάνω από τη βορειότερη προβλήτα, στη μεριά της λιμνοθάλασσας. Μιλάμε για χωματόδρομο της κακιάς ώρας. Και η ανηφόρα μέχρι το Maunga Pu είναι το καλό κομμάτι. Μιλάμε για χώμα, σε τμήματα βαθιά αυλακωμένο από αγροτικά. Από το σημείο που αρχίζει η κατηφόρα ο δρόμος στενεύει και από τη βλάστηση δεν βλέπεις πού τελειώνει. Και το ράντισμα που έπεφτε από το πρωί το έκανε ακόμα χειρότερο. Τέλος καλό, όλα καλά...

Τα καλά τμήματα του χωματόδρομου που περιτρέχει το Maunga Pu​

Ύστερα από μια σύντομη στάση για να συνέλθω από την οδήγηση και να αγοράσω κάποια αναμνηστικά από το Stonefish Studio, συνέχισα νότια προς την “ενδιάμεση” προβλήτα. Και εδώ οι φοίνικες ζουν και βασιλεύουν, ενώ κανείς θα δει και δέντρα banyan, με τις γνωστές εναέριες ρίζες.

Έχοντας βγει πλέον στην άσφαλτο και κατευθυνόμενος προς την προβλήτα​

Ο κύριος λόγος που ήθελα να πάω εκεί, ήταν για να έκλεινα από το Teking την αυριανή κρουαζιέρα στη λιμνοθάλασσα, μιας και το Google Maps το έδειχνε εκεί. Δεύτερο λάθος της μέρας. Στην προβλήτα δεν υπήρχε τίποτα, όμως έκατσα κανένα μισάωρο χαζεύοντας τη λιμνοθάλασσα.

Η προβλήτα που βρίσκεται απέναντι από το Mangere motu​

Πριν φύγω, αποφάσισα τελικά να τηλεφωνήσω στην Teking για να ρωτήσω για την κρουαζιέρα που σκεφτόμουν για αύριο. Ο προβληματισμός μου ήταν το γεγονός ότι στο site έγραφε ότι δέχονταν κρατήσεις το συντομότερο για 3 μέρες μετά. Όχι τώρα να ερχόμουν ως εκεί και να έμενα χωρίς την βόλτα στη λιμνοθάλασσα (ακόμη και άκυρο να έτρωγα, θα το ξεκινούσα κολυμπώντας )... Τελικά, δεν υπήρχε πρόβλημα, θα έμπαινα στο αυριανό group κανονικά! Βέβαια δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα το πόσο θα με μάγευε η κρουαζιέρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη (αυριανή) ιστορία...

Προτού κατευθυνθώ προς την πρώτη κορυφή, αυτή του Piraki Lookout, κάτι άλλο είχε τραβήξει την προσοχή μου στο Google Maps: Κανένα χιλιόμετρο νοτιότερα, ήταν σημειωμένο ένα “Banyan Tree”, το οποίο μου τράβηξε την περιέργεια να δω από κοντά, ώστε να διαπιστώσω τι το ιδιαίτερο είχε. Τελικά, όπως διαπίστωσα, δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο δέντρο, αλλά για πολλά, τα οποία όμως δημιουργούν έναν ομολογουμένως εντυπωσιακό θόλο πάνω από τον δρόμο.

Το Banyan Tree, κάτω από το οποίο περνάει ο δρόμος​

Στη διαδρομή αυτή βιντεοσκοπούσα με το κινητό τον δρόμο, οπότε μπόρεσα να κάνω extract κάποια καρέ του βίντεο.

Φωτογραφίες από τη διαδρομή μεταξύ Banyan Tree - Piraki Lookout​

Από το Banyan Tree έως το Piraki Lookout, η διαδρομή ήταν κανένα τέταρτο. Με το αυτοκίνητο μπορείς να φτάσεις σχεδόν έως το ίδιο το ξέφωτο. Για να είμαι ειλικρινής, η θέα δεν με ξετρέλανε και τόσο. Έβλεπα μεν για πρώτη φορά τη λιμνοθάλασσα από ψηλά (δεν την είχα δει ελέω συννεφιάς ούτε από το αεροπλάνο φτάνοντας), αλλά εμπόδιζαν πολύ τα δέντρα που περιέβαλλαν το ξέφωτο.

Η θέα της λιμνοθάλασσας, από το ξέφωτο του Piraki Lookout​

Παρεμπιπτόντως, στο κέντρο του ξέφωτου υπήρχαν δύο μεγάλες κυλινδρικές δεξαμενές νερού: αν κάποιος έκανε ταρζανιές και κατάφερνε να ανέβει πάνω, μάλλον θα απολάμβανε μια περισσότερο ανεμπόδιστη θέα.

Πέρα από τις δεξαμενές, στο ξέφωτο αυτό υπήρχαν και 5-6 κατσικάκια, άλλα δεμένα σε κορμούς δέντρων και άλλα λυτά.

Στο Piraki Lookout δεν συνάντησα άνθρωπο, αλλά υπήρχαν 5-6 κατσίκια ​

Στο Piraki Lookout έκατσα κανένα μισάωρο, πριν ξεκινήσω για την άλλη κορυφή του νησιού, το Maunga Pu. Από το Piraki Lookout δεν μπορούσα να συνέχιζα στον δρόμο που καταλήγει στους πρόποδες του Maunga Pu, καθώς ο δρόμος ήταν πιθανότατα ιδιωτικός και ήταν κλειστός με μπάρα. Αλλά, και ανοικτός να ήταν, βλέποντάς τον να διασταυρώνεται με τη σκοτώστρα που είχα οδηγήσει το πρωί, δεν θα ξαναπήγαινα μέσω αυτού. Αντίθετα, επέλεξα να κατέβω μέχρι το Amuri και να συνεχίσω από εκεί παραλιακά. Άφησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, εκεί που ξεκινούσε ο “δρόμος” που είχα οδηγήσει και το πρωί και άρχισα να τον ανεβαίνω ποδαράτο (με το δίχαλο).

Η διαδρομή, μέχρι το σημείο που ξεκινούσε το μονοπάτι στα αριστερά, ήταν ασφαλής με τα πόδια, αν και κουραστική λόγω της ανηφόρας. Από τη στιγμή που έμπαινες στο μονοπάτι τα πράγματα γίνονταν ακόμη πιο εύκολα, καθώς πλέον σχεδόν σε όλο το μήκος του ήταν επίπεδο.

Το αρχικό μονοπάτι που ανεβαίνει στο Maunga Pu​

Τουλάχιστον μέχρι το σημείο που φτάνει στην κορυφογραμμή και πλέον διακλαδίζεται στα δύο...

Από εδώ έχεις δύο επιλογές. Η μια είναι να πας δεξιά, σε ένα γενικά επίπεδο μονοπάτι, από το οποίο έχεις ωραία θέα στη λιμνοθάλασσα. Τριγύρω υπάρχουν ανεμοδαρμένα χόρτα και θάμνοι, με αποτέλεσμα η θέα να είναι καλύτερη από αυτή στο Piraki Lookout που είχα επισκεφθεί νωρίτερα. Το μονοπάτι αυτό δεν το ακολούθησα έως το τέρμα, αν και με βάση το Google Maps φαίνεται σιγά - σιγά να κατεβαίνει προς την ακτή.

Η πανοραμική θέα, από τη δεξιά διακλάδωση στο Maunga Pu​

Η άλλη επιλογή, είναι στη διακλάδωση να πας αριστερά. Το μονοπάτι αυτό καταλήγει σε έναν πυλώνα της Vodafone, που παίζει να καλύπτει και όλο το νησί. Η θέα από εκεί ήταν υπέροχη, αλλά υπάρχουν δύο παγίδες. Πρώτον εκεί πάνω φυσάει πολύ και δεύτερον το μονοπάτι αυτό, αν και σύντομο (άντε το πολύ 250 μέτρα) είναι πέρα από διαβρωμένο και εξαιρετικά απότομο. Είχα και το δίχαλο και το έκανε ακόμα δυσκολότερο. Η ανηφόρα ήταν (σχετικά) εύκολη, καθώς ανά σημεία την έκανα στα τέσσερα, αλλά στο κατέβα τρόμαξα λίγο, αφού είχε αρχίσει να βρέχει και τελικά κατέβηκα και με λίγο τσουλήθρα. Όντως τελικά στις απότομες κλίσεις το ανέβα είναι ευκολότερο από το κατέβα... Τουλάχιστον, όταν κατέβηκα είδα και μια άλλη κοπέλα στη διακλάδωση, αν γκρεμοτσακιζόμουν ίσως να με άκουγε εκείνη...

Η θέα από την κορφή του Maunga Pu, στη βάση του πυλώνα της Vodafone​

Σήμερα το πρωί τελικά είχα πάρει μια πρώτη γεύση από το μεγαλείο της λιμνοθάλασσας που θα εξερευνούσα και από κοντά αύριο. Το περπάτημα το είχα ρίξει, οπότε ήταν η ώρα για το φαγητό. Αφότου πήγα για ένα απαραίτητο μπάνιο στο σπίτι, κατευθύνθηκα προς το Avatea Cafe για να φαγητό.

Το απόγευμα σκόπευα να το περάσω στην παραλία μπροστά από το bungalow. Τελικά, όσο περνούσε η ώρα, τόσο άρχιζε να με τρώει η περιέργεια να περπατούσα και λίγο την παραλία προς τα νότια, μιας και τον βορρά τον είχα δει ήδη από την προηγούμενη μέρα. Έβλεπα στο Google Maps και το “Black Rock”, κάτι μου έφερνε από Lost , οπότε κατά τις 5:30 ξεκίνησα το περπάτημα παραλιακά αυτή τη φορά.

Η θάλασσα ήταν λάδι, επικρατούσε η απόλυτη ησυχία, ενώ και σε αυτή τη διαδρομή της 1 ώρας one-way παίζει να συνάντησα 2-3 άτομα. Τα θαλάσσια αγγούρια ήταν πανταχού παρόντα, όπως και κάμποσα οστρακοειδή. Επίσης, πρέπει να ήταν η ώρα της άμπωτης, γιατί πολλά θαλάσσια αγγούρια (αλλά και κάποια ψάρια) είχαν... ξεμείνει στη στεριά.

Η παραλία που εκτεινόταν νότια από το bungalow (πάνω), μαλακά κοράλια (μέση) και τα πανταχού παρόντα θαλάσσια αγγούρια (κάτω)

Πέρα από τα καβούρια, είχαμε και άλλα οστρακοειδή στην παραλία εδώ

Στην επιστροφή, η άμπωτη είχε αφήσει 5-10 ψάρια έξω (έκανα το καθήκον μου ως καλός σαμαρείτης και τα ξαναέριξα στη θάλασσα). Τώρα στο σκοτάδι πόσα μου ξέφυγαν...​

Τελικά, όπως διαπίστωσα, Black Rock είναι κάτι μαύροι βράχοι, που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα, στο ύψος του Pacific Resort.

Οι Black Rocks στο ύψος του Pacific Resort (πάνω και μέση) και η παραλία που εκτεινόταν προς τα νότια (κάτω)​

Τα βράχια αυτά φαίνονται ξέμπαρκα στο τοπίο αυτό, με το χρώμα τους να κάνει έντονη αντίθεση με την άμμο. Δεν είδα πουθενά αλλού στην ακτή τέτοια βράχια, οπότε πιθανόν τα κουβάλησαν ως εκεί οι άνθρωποι του διπλανού ξενοδοχείου. Στα βράχια αυτά έκοβε βόλτες και μια γάτα, πιθανότατα του ξενοδοχείου και αυτή.

Η γάτα του ξενοδοχέιου​

Παρεμπιπτόντως, στο Aitutaki δεν υπάρχουν καθόλου σκυλιά. Ούτε αδέσποτα ούτε ως κατοικίδια. Οι σκύλοι είχαν γίνει αποδιοπομπαίος τράγος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα για μια επιδημία λέπρας που ξέσπασε στο Aitutaki, οπότε και θανατώθηκαν όλα τα σκυλιά του νησιού και έκτοτε έχει απαγορευτεί η μεταφορά τους στην ατόλη...


Από τις δύο σημερινές “πεζοπορίες”, σίγουρα ξεχώρισε αυτή στο Maunga Pu. Εντάξει, ήταν πρόκληση το να σκαρφαλώσω με το δίχαλο στο σπιτάκι του πυλώνα, αλλά η θέα ήταν πολύ ωραία. Και η διαδρομή προς το Banyan Tree ήταν όμορφη... τουλάχιστον αφότου ξαναβγήκα στην άσφαλτο. Πάντως, ας μην γελιόμαστε, όσο σουρούπωνε τόσο περισσότερο ανυπομονούσα για το αυριανό tour στη λιμνοθάλασσα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...