Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

12. Αϊτουτάκι - Ραροτόνγκα

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα στο Αϊτουτάκι. Πρακτικά, θα είχα ολόκληρη τη μέρα, με την πτήση να αναχωρεί στις 19:10 το απόγευμα για την πρωτεύουσα Avarua, όπου και θα προσγειωνόταν στις 20:00. Στη Ραροτόνγκα δεν θα προλάβαινα να εξερευνήσω περεταίρω για σήμερα, αντίθετα, θα ξεκινούσα την εξερεύνησή μου το επόμενο πρωί.

Ημέρα 6

Τη σημερινή μέρα, τουλάχιστον στο Αϊτουτάκι, θα την περνούσα τριγύρω από την Ootu. Ύστερα από τα μαζεμένα ευτράπελα κατά τον ερχομό μου στο νησί, τις τελευταίες ημέρες ευτυχώς όλα είχαν κυλήσει ρολόι.

Παρ’όλ’αυτά, ήταν πολλές οι μέρες που είχα ζήσει χωρίς έγνοιες. Κατά τις 10 το πρωί (δεν ξέρω γιατί τελευταία μέρα ), βλέπω μήνυμα από το Booking, το οποίο ήταν από την κυρία που θα μου νοίκιαζε το bungalow στη Ραροτόνγκα. Στην αρχή υποπτεύθηκα ότι θα ήθελε να επιβεβαιώσει την ώρα του check-in. Τελικά, με πληροφορούσε πως το πρώτο βράδυ δεν θα είχε διαθεσιμότητα, και μου είχε κανονίσει να μείνω σε ένα άλλο σπίτι, στην πρωτεύουσα Avarua, για το πρώτο αυτό βράδυ. Λίγο αργότερα με κατατόπισε για το πού βρίσκεται: μετά το KiiKii Motel, υπήρχε ένα meeting house (δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό ), οπότε μπαίνω στο στενάκι προς την παραλία και το εν λόγω σπίτι ήταν ένα που στηριζόταν σε πασσάλους. Δεν είχα πολυκαταλάβει, αλλά σκόπευα να πήγαινα στο KiiKii Motel, να άφηνα το αμάξι, και να συνέχιζα πεζός ψάχνοντας ένα σπίτι σε πασσάλους...

(το βρήκα στην τύχη στο Google Maps, καθώς η πισίνα που φαίνεται στον δορυφορικό χάρτη του '24 δεν υπήρχε όταν πήγα, ενώ από την άλλη το street view του '18 ήταν παλιό)

Αλλά ένα άλλο, ακόμη πιο πρακτικό θέμα, ήταν αυτό του φαγητού. Άσχετα με την αλλαγή της διαμονής, φτάνοντας στις 8 και με τα τελευταία εστιατόρια να κλείνουν στις 9:30 (όπως είχα διαπιστώσει ήδη στο Aitutaki), ήταν εξαιρετικά δύσκολο να προλάβαινα να πάρω τη βαλίτσα, να νοικιάσω αυτοκίνητο, να βρω το καινούριο κατάλυμα και να έβρισκα στη συνέχεια φαγητό. Έτσι, για καλό και για κακό, θα έτρωγα στο Αϊτουτάκι και βραδινό, πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Είχα βρει ένα bistro που έλεγε ότι έμενε ανοικτό μέχρι τις 10 (!), αλλά κρατούσα μικρό καλάθι...

Ύστερα από το πρωινό, άρχισα να μαζεύω τα πράγματα για το check out. Όπως και κατά την άφιξή μου, και τώρα που έφευγα είχε έρθει η ιδιοκτήτρια για να με αποχαιρετήσει. Το παραδέχομαι, οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλόξενοι. Παρότι το νησί τους βρίσκεται στη μέση του πουθενά, ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτού.

Παραθέτω και κάποιες φωτογραφίες από το bungalow, ήταν λιτό αλλά η τοποθεσία του άξιζε και με το παραπάνω.

Το bungalow Aitutaki Seaside, στο οποίο διέμενα στο Αϊτουτάκι​

Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με βόλτα στην παραλία μπροστά από το bungalow, κολύμπι και βόλτα με το καγιάκ όσο μπορούσα να πλησιάσω με ασφάλεια στον εξωτερικό ύφαλο. Για το φαγητό, η επιλογή ήταν προφανής: το Tavake! Ύστερα από ένα φιλέτο ψάρι, έφυγα για την Ootu.

Λίγο πριν το αεροδρόμιο, βρισκόταν και το μοναδικό βενζινάδικο, το οποίο είχα επιβεβαιώσει από την 3η ημέρα με την πεζοπορία στο Βόρειο τμήμα του νησιού, ότι παρέμενε ανοικτό και κατά τη διάρκεια του μεσημεριού. Αφότου γέμισα το ντεπόζιτο, κατευθύνθηκα προς την Ootu.

Έχοντας χαρτογραφήσει τόσες μέρες τα νερά γύρω από το sandbank, επέλεξα να κάτσω στο σημείο που είχα εντοπίσει πως βάθαιναν περισσότερο για λίγο κολύμπι. Όμως ήμουν άτυχος. Εκείνη την ώρα είχε άμπωτη, οπότε δεν θα είχε κανονικό κολύμπι σήμερα... Ύστερα από πλατσούρισμα και μια βόλτα στο sandbar, κατευθύνθηκα προς το Boat Shed για “βραδινό” Ikamata, παρότι ήταν γύρω στις 4.

Κάνοντας μια παρένθεση, τελικά είχα καταφέρει να γλιτώσω τα χειρότερα με το κάψιμο από τον ήλιο. Με πολύ προσοχή και με μπλούζα και καπέλο ακόμη και στη θάλασσα, είχα κοκκινίσει και ξεφλουδίσει, αλλά ως εκεί. Είχα πάρει πλέον το μάθημά μου για να έχω ήδη από πριν αγοράσει αντηλιακό, αντί να το ψάχνω (και τελικά να μην το βρίσκω ) σε τέτοιου είδους απομονωμένους προορισμούς. Πάντως, είχα φροντίσει να τριπλοτσεκάρω 2-3 καταστήματα στη Ραροτόνγκα που όντως πωλούσαν αντηλιακό, ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που θα αγόραζα με το που έφτανα εκεί. Μέχρι και στο Google Maps είχα μπει, για να δω φωτογραφίες από το εσωτερικό των καταστημάτων, ώστε να δω στα ράφια αν έχουν...

Αν και με γεμάτο στομάχι, φεύγοντας από το Boat Shed, κατευθύνθηκα προς το Ootu Channel. Είχα προσέξει πως λόγω της άμπωτης είχαν αποκαλυφθεί οι πέτρες που σχημάτιζαν ένα “μονοπάτι” μέχρι το Akitua Motu. Τελικά, όντως μπορούσες να περπατήσεις μέχρι και το απέναντι motu, χωρίς να βραχείς καθόλου.

Η παραλία Ootu (πάνω), οι εκτεθειμένες λόγω άμπωτης πέτρες προς το Akitua Motu (μέση) και το Ootu Channel (κάτω)

Οι πέτρες, κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, κατά την πλημμυρίδα, όταν έκανα τον γύρο του βορείου τμήματος του νησιού​

Το τελευταίο μπάνιο στο Αϊτουτάκι, το έκανα στο Ootu Channel. Αν και το μπάνιο εκεί δεν έλεγε και πολλά. Το κανάλι ήταν ρηχό και με μεγάλες κοτρώνες στον κατά τα άλλα αμμώδη βυθό, ενώ και τα ψάρια ήταν λίγα. Καμία σχέση δηλαδή με την πλευρά του που βγάζει την λιμνοθάλασσα.

Κατά τις 6 παρά, ετοιμάστηκα για να φύγω για το αεροδρόμιο. Και οι "ετοιμασίες" ήταν απλά ένα σκούπισμα με την πετσέτα και να βάλω στεγνά ρούχα: ύστερα από 5 λεπτά ήμουν στο αεροδρόμιο. Και εκεί, το ευχάριστο σοκ. Αν και όταν είχαμε έρθει από τη Ραροτόνγκα υπήρχε ένας υποτυπώδης έλεγχος, στην επιστροφή ήταν όλα χύμα. Δεν ζητούσαν ούτε καν διαβατήριο. Πήγαινες στο γκισέ (που άνοιξε μία ώρα πριν την αναχώρηση), τους έλεγες το όνομα και σου τύπωναν το boarding pass, σε ένα χαρτάκι σαν post-it. Ούτε διασταύρωση στοιχείων, ούτε τίποτα. Το ίδιο και με τις βαλίτσες. Τις έδινες, ούτε τις ζύγιζαν, ούτε ακτίνες: τις έπαιρνε ένας 15χρονος μαζί με 2 παιδιά που δεν πρέπει να πήγαιναν καν γυμνάσιο και τις φόρτωναν στην καρότσα ενός αγροτικού και έφευγαν για το αεροπλάνο. Οι εικόνες αυτές μου φάνηκαν τόσο αναζωογονητικά, μπορώ να πω, πρωτόγνωρες... Κάποιος δυτικός θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει “αφελείς” ή ακόμα και “επικίνδυνα αγαθούς”, αλλά ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα ήταν ιδιαίτερα εγωκεντρικός. Ήταν πολύ όμορφο που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι παράδεισοι στον κόσμο: όπου στον 21ο αιώνα μπορείς να απολαμβάνεις με ασφάλεια αυτή την “παιδική αθωότητα”, όπως το έχω βαπτίσει.

Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι​

Όπως είχα γράψει και στο post του ερχομού μου εδώ, το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι είναι πολύ μικρό. Μόνο μια διαμπερής αίθουσα με τα γκισέ, ένα πάρκινγκ, κάτι καναπέδες αντί για lounges για όσους είχαν κλείσει μεταφορά στα 1-2 "μεγάλα" ξενοδοχεία και οι τουαλέτες.

Ενδιαφέρον παρουσίαζε και η ιστορία του αεροδρομίου. Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι κατασκευάστηκε το ’42 από τις ΗΠΑ και τη Νέα Ζηλανδία, για την υποστήριξη της εκστρατείας κατάληψης του Γκουανταλκανάλ στα Ν. Σολόμωντα. Κατασκευάστηκαν 2 διάδρομοι προσγείωσης / απογείωσης από κοράλλια, οι οποίοι είναι ορατοί ακόμη και σήμερα. Από το ’44 έως και το ’46 μειώθηκε η παρουσία των Αμερικανών στο νησί, οπότε και το αεροδρόμιο πέρασε στον έλεγχο της Νέας Ζηλανδίας στα τέλη του ’46.
Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι, αποτελούσε το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο των Κουκ, μέχρι και το ’74. Τότε επεκτάθηκε το αεροδρόμιο της Ραροτόνγκα, και η διεθνής κίνηση διοχετεύτηκε εκεί. Το σημερινό terminal κατασκευάστηκε το 1997, ενώ μόλις το 2007 κατασκευάστηκε ο ασφάλτινος διάδρομος που χρησιμοποιείται σήμερα και τοποθετήθηκε νυχτερινός φωτισμός.

Το δυτικό άκρο του παλιού, κοραλλένιου, διαδρόμου απογείωσης / προσγείωσης​

Στο αεροδρόμιο πέτυχα και τα παιδιά που είχαμε γνωριστεί στη χθεσινή κρουαζιέρα. Όπως μου είχαν πει και από χθες, θα αναχωρούσαν σήμερα μαζί με εμένα για τη Ραροτόνγκα, απ’όπου και αύριο το πρωί θα επέστρεφαν στο Όκλαντ. Αφότου αφήσαμε τις βαλίτσες πιάσαμε ξανά την κουβέντα... Για το πόσο μας άρεσε το Αϊτουτάκι τα είχαμε πει από χθες. Σήμερα κουβεντιάζαμε για τη ζωή γενικότερα στην Ελλάδα και στη Νέα Ζηλανδία.

Το αεροπλάνο που ερχόταν από τη Ραροτόνγκα, προσγειώθηκε στις 18:40. Μέσα σε 20 λεπτά, είχε αποβιβαστεί ο κόσμος, είχε ξεφορτώσει και είχε ξεκινήσει η επιβίβαση για την επιστροφή.

Το αεροπλάνο, με το οποίο θα επιστρέφαμε στη Ραροτόνγκα​

Στις 19:10 είχαμε απογειωθεί και επιτέλους μπορούσα να θαυμάσω τη λιμνοθάλασσα από ψηλά. Ο καιρός στον ερχομό δεν μου επέτρεψε να δω τίποτα, όμως στην επιστροφή πήρα το αίμα μου πίσω. Ίσα – ίσα τώρα, πλέον ήξερα τα motu, και αναγνώριζα σε ποια είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα!

Η λιμνοθάλασσα του Αϊτουτάκι, με τα motu και τον ύφαλο στην περίμετρο​

Παρεμπιπτόντως, ακόμα και στο αεροπλάνο καθόμουν στην ίδια σειρά (διάταξη 1-2) με τα παιδιά από τη Νέα Ζηλανδία. Εγώ έβλεπα τη λιμνοθάλασσα και εκείνα ένα υπέροχο πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα.


Εν τέλει, στη Ραροτόνγκα φτάσαμε με πίσσα σκοτάδι, κατά τις 8. Για σήμερα δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Θα παραλάμβανα το αυτοκίνητο από την Avis, θα έβρισκα το δωμάτιο στο οποίο θα διέμενα το πρώτο βράδυ, θα έκανα ένα μπάνιο (ήμουν ακόμα με τα αλάτια ) και θα ξεραινόμουν. Όσον αφορά την Avis, το γραφείο που έχει στο αεροδρόμιο, ανοίγει με βάση τις ώρες που υπάρχει προγραμματισμένη πτήση εξωτερικού. Όμως, μπορείς να τους ενημερώσεις όταν κάνεις την κράτηση, ώστε δίνοντάς τους τον κωδικό της πτήσης σου να ανοίξουν για να σε εξυπηρετήσουν, ακόμη κι αν έρχεσαι από το Αϊτουτάκι (όπως εγώ). Έτσι κι έγινε: το γραφείο ήταν ανοικτό και όταν έφτασα υπήρχαν ήδη μέσα δύο άλλοι πελάτες.

Από την κυρία στο γραφείο, άκουσα και την πρώτη συμβουλή για το νησί: αύριο θα ήταν Σάββατο, οπότε και θα ήταν η μεγάλη μέρα της αγοράς Punanga Nui. Αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη αγορά του νησιού. Ούτως ή άλλως σκόπευα να επισκεφθώ την αγορά, αλλά, με βάση τα λεγόμενα της κυρίας, αύριο πρωί θα ήταν η καλύτερη επιλογή για να το έκανα.

Με την παραλαβή του αυτοκινήτου, ξεκίνησα για να βρω το σπίτι. Από το αεροδρόμιο περνά ο κεντρικός δρόμος που κάνει τον γύρο του νησιού (Ara Tapu), οπότε ξεκίνησα προς τα ανατολικά για να το βρω... Η αλήθεια είναι ότι το KiiKii Motel το περίμενα λίγο μεγαλύτερο. Την πρώτη φορά, μέσα στο βράδυ, το πέρασα από μπροστά του πάνω σε μια στροφή και δεν το κατάλαβα. Κάποια στιγμή το διαπίστωσα, έκανα αναστροφή και γύρισα για να παρκάρω στην άκρη του δρόμου και να συνεχίσω το ψάξιμο με τα πόδια.

Εν τέλει, αφότου μπήκα στις αυλές 2-3 σπιτιών, τελικά το βρήκα! Το σπίτι αυτό δεν φαινόταν από τον δρόμο λόγω της βλάστησης, και ήταν αμέσως μετά από ένα σπίτι με ένα ξύλινο φράχτη (δεν ξέρω, αυτό ήταν το "longhouse" ? - εμένα σαν κανονικών διαστάσεων σπίτι μου φάνηκε). Τελικά, βεβαιώθηκα ότι ήταν αυτό όταν ανέβηκα την εξωτερική σκάλα, άνοιξα την ξεκλείδωτη πόρτα, μπήκα μέσα και το είδα άδειο, αλλά με αναμμένα τα φώτα. Πολύ αστείο σκηνικό, πάντως. Δεν ξέρω τι θα έλεγα αν άνοιγα και έβρισκα κόσμο μέσα βραδιάτικα...

Μέχρι να φέρω το αυτοκίνητο, να ανεβάσω τη χειραποσκευή με πιτζάμες και μια αλλαξιά, να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, είχε περάσει τις 9. Σε εκείνο το σημείο είχα αρχίσει να αμφιταλαντεύομαι: Είχα εντοπίσει, ήδη από το Αϊτουτάκι, το 21.3 Vaiana's Bar & Bistro κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο έλεγε ότι κλείνει στις 10. Το πιο αργό που είχα βρει στα νησιά!
Είχα μια ελαφριά πείνα, οπότε τελικά είπα να πάω έως εκεί, στη χειρότερη έστω για ένα μπέργκερ. Τελικά, όταν έφτασα, το είχε γυρίσει σε μπαρ. Ήταν γεμάτο με ντόπιους και επισκέπτες και με ωραία μουσική (τεράστια η αντίθεση με το Αϊτουτάκι από το οποίο ερχόμουν), αλλά με την κουζίνα να έχει κλείσει στις 9:30.
Αντί λοιπόν για ένα ποτάκι με ψιλοάδειο στομάχι, προτίμησα να επιστρέψω στο δωμάτιο για ύπνο. Αύριο το πρωί θα χλαπάκιαζα στην αγορά, ενώ από εκεί και μετά θα είχα 6 μέρες για να έβλεπα τα αξιοθέατα του νησιού αυτού στο οποίο είχα έρθει...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...