Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

14. Ραροτόνγκα (Αβαρούα & Δύση)

Τις δύο επόμενες ημέρες που θα είχα στο νησί θα ξεκινούσα τις βόλτες για την εξερεύνηση της Δυτικής ακτής του. Έχοντας οδηγήσει ένα τμήμα της, κυρίως πηγαινοερχόμενος στο Shipwreck, μου κίνησε την περιέργεια να κάνω και κάποιες στάσεις στη διαδρομή προς την Avarua.

Ημέρα 10

Σήμερα θα ολοκλήρωνα τον γύρω του νησιού, οδηγώντας κατά μήκος και της Δυτικής Ακτής, μέχρι την Avarua. Θα έκανα στάση στον Tuoro, ενώ θα πήγαινα και σε ένα εργαστήρι για να αγόραζα και κάποια υφάσματα με τοπικά σχέδια, τα οποία είχα δει στο internet. Επίσης, θα ήθελα να λύσω και την απορία για το τι ήταν αυτές οι τοιχογραφίες δίπλα από το αεροδρόμιο, που έβλεπα στο Google Maps. Ιδανικά, θα ήθελα να έκανα και 1-2 πεζοπορίες...

Μιας και το σημερινό πρόγραμμα ήταν λίγο φορτωμένο, επέλεξα να μην κάνω στάσεις μέχρι τον Tuoro. Όμως θα τσέκαρα τη διαδρομή για τις στάσεις που θα έκανα αύριο, μιας και θα ξαναπήγαινα στην Avarua.

Την πρώτη στάση της ημέρας θα την έκανα στον Tuoro, γνωστό και ως Black Rock (καμία σχέση με το Lost ). Φτάνοντας κανείς εκεί με το αυτοκίνητο, θα αντικρίσει φυσικά τον μεγάλο μαύρο βράχο από βασάλτη, που βρίσκεται στη θάλασσα. Όμως πλησιάζοντας στην άκρη του πάρκινγκ, θα δει πως και η ακτή έχει μεγάλα τμήματα με το συγκεκριμένο πέτρωμα.

Ο βράχος Tuoro, όπου με βάση τη μυθολογία ήταν το μέρος όπου αναχωρούσαν οι ψυχές των νερών για τη Avaiki​

Με βάση την τοπική μυθολογία, αυτό ήταν το μέρος όπου οι ψυχές των νεκρών ξεκινούσαν το ταξίδι τους για τη γη των προγόνων, την οποία ονόμαζαν Avaiki. Κάνοντας μια παρένθεση, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι παραπλήσιες λέξεις για το ίδιο πράγμα που χρησιμοποιούν οι Πολυνήσιοι (και ενίοτε και οι Μικρονήσιοι) σε όλο τον Ειρηνικό. Αυτό που στα Νησιά Κουκ εννοούν με τη λέξη Avaiki, οι Μαόρι στη Νέα Ζηλανδία το λένε Hawaiki, ενώ στην ίδια τη Χαβάη το λένε Hawai’i. Παρόμοια με τη Χαβάη, και οι κάτοικοι της Σαμόα έχουν ονομάσει έτσι το μεγαλύτερο νησί τους: Savai’i. Ο βοριοδυτικός λέγεται σχεδόν σε όλα τα νησιά του νότιου Ειρηνικού είτε Tokerau είτε Tokelau (από εδώ και το όνομα της χώρας), ενώ ο νοτιάς Tonga (το ίδιο και εδώ με το όνομα της χώρας). Στα χαβανέζικα, η Tonga ονομάζεται Kona, από την οποία πήρε το όνομά της και η πόλη του Μεγάλου Νησιού της πολιτείας. Επίσης, σχεδόν σε όλες τις χώρες αυτές, το σπίτι ονομάζεται είτε fale είτε fare, ενώ η γυναίκα ονομάζεται fafine, vahine ή wahine. Το χαβανέζικο aloha στους Μαόρι της Νέας Ζηλανδίας ονομάζεται aroha. Το κανό σχεδόν παντού ονομάζεται vaka ή waka. Επίσης, οι αριθμοί είναι σχεδόν πανομοιότυποι.

Κλείνοντας την παρένθεση, συνεχίζοντας για λίγο ακόμα βόρεια, φτάνεις στο δυτικό άκρο του διαδρόμου του αεροδρομίου. Η διαδρομή από τον Tuoro είναι σύντομη και μπορεί να γίνει και με τα πόδια. Παρ’όλ’αυτά, αμέσως μετά την αριστερή στροφή και πριν αρχίσεις να περιτρέχεις τον διάδρομο προσγείωσης / απογείωσης, υπάρχει ένας χώρος όπου μπορείς να παρκάρεις το αυτοκίνητο και να συνεχίσεις με τα πόδια.

Από αυτό το σημείο, ξεκινούν οι τοιχογραφίες. Πρόκειται για πολύ όμορφα γκράφιτι, τα οποία απεικονίζουν εικόνες της καθημερινής ζωής, την φύση ή την ιστορία των νησιών. Παρότι περνά από εκεί ο δρόμος, υπάρχουν πεζοδρόμια και η κίνηση δεν είναι μεγάλη, οπότε μπορείς να τα θαυμάσεις εύκολα. Το τεράστιο αυτό “κολλάζ”, μήκους πάνω από μισού χιλιομέτρου, ολοκληρώθηκε λίγες βδομάδες πριν το ταξίδι.

Αποσπάσματα από το Marae Moana Mural, το οποίο είχε μόλις ολοκληρωθεί​

Λίγο μετά την εντυπωσιακή αυτή τοιχογραφία, βρισκόταν το στούντιο Tivaevae. Στο internet είχα δει πολύ όμορφα σχέδια σε σεντόνια και μαξιλαροθήκες, κάποια από τα οποία θα ήθελα να έπαιρνα για το σπίτι. Είδα κάποια από αυτά εκεί, ενώ όπως μου είπε και η ηλικιωμένη κυρία που είχε το μαγαζί, πολλά σχέδια δίνονται και στα ξενοδοχεία του νησιού. Αφότου κουβεντιάσαμε λίγο για τη ζωή στα νησιά και στην Ελλάδα, πήρα κάποια από τα σχέδια που μου άρεσαν και συνέχισα προς την Avarua. Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος δει και του αρέσουν τα σχέδια που έχει, όπως μου είπε κάνει αποστολές και στο εξωτερικό, ακόμα και στην Ευρώπη.

Στην Avarua, ύστερα από μια σύντομη βόλτα, κατευθύνθηκα προς την Punanga Nui, την οποία είχα επισκεφθεί και το πρώτο πρωί εδώ. Σήμερα, καθημερινή, είχε αισθητά λιγότερο κόσμο, ενώ περίπου και τα μισά από τα κιόσκια εκεί, ήταν κλειστά. Ύστερα από ένα fish-and-chips, καθώς και την απαραίτητη ξεκούραση, ξεκίνησα για το Hospital Lookout. Όπως υποδηλώνει το όνομά του, το ξέφωτο αυτό βρίσκεται κοντά στο νοσοκομείο. Αφήνοντας το αμάξι πίσω από το κτήριο το νοσοκομείου, άρχισα την ανάβαση. Η ανηφόρα ήταν ψιλοαπότομη, αλλά τουλάχιστον στο μεγαλύτερο τμήμα είχε σκιά από τα δέντρα, οπότε παλευόταν. Γενικά, λόγω της κλίσης του εδάφους, η ανάβαση είναι απλά κουραστική αλλά σύντομη: δεν διαρκεί πάνω από 10-15 λεπτά.

Η αρχή της ανάβασης στο Hospital Lookout​

Στην διαδρομή, είχε και κάμποσες πεταλούδες.

Μια από τις πολλές πεταλούδες, που είδα στη διαδρομή​

Τελικά, το μονοπάτι έβγαζε σε ένα ξέφωτο, στο οποίο υπήρχε και ένας πυλώνας κινητής.

Ο πυλώνας, στην άκρη του ξέφωτου, στο οποίο κατέληγε το μονοπάτι​

Η θέα προς τα βόρεια και το αεροδρόμιο δεν ήταν καλή, λόγω της ψηλής βλάστησης. Όμως έβλεπες τον ύφαλο στα δυτικά, ενώ την καλύτερη θέα την είχε στα βουνά του εσωτερικού του νησιού, προς τα νότια. Σίγουρα θα μπεις στον πειρασμό να εξερευνήσεις και λίγο τριγύρω για μια λίγο καλύτερη θέα, οπότε λόγω των αγκαθωτών θάμνων καλύτερα να ανέβεις με μακρύ παντελόνι. Εγώ ήμουν με σορτσάκι και καταγρατζούνισα τα πόδια... Πάντως η θέα ήταν όντως όμορφη. Όση ώρα ήμουν στην κορυφή, γύρω στο μισάωρο, συνάντησα μόνο μια άλλη οικογένεια εκεί.

Η θέα από το ξέφωτο, προς τη λιμνοθάλασσα (πάνω και μέση) και προς την ενδοχώρα του νησιού (κάτω)​

Η μεγαλύτερη πεζοπορία στο νησί, είναι η “Cross-Island”, που ενώνει τον Happy Valley Road στα βόρεια με τον καταρράκτη Wigmore στα νότια. Με βάση σχεδόν όλες τις περιγραφές στο internet, η πεζοπορία αυτή είναι ασφαλέστερη από βορρά προς νότο, καθώς στην αντίθετη κατεύθυνση οι διακλαδώσεις του μονοπατιού είναι πιο μπερδευτικές και είναι ευκολότερο να ακολουθήσεις λάθος διαδρομή. Όμως λόγω της περασμένης ώρας, είχε πάει 3:30, δεν την περπάτησα. Αντίθετα, κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι το κτήριο του Sheraton (το κτήριο του ξενοδοχείου που δεν άνοιξε ποτέ, άφησε τα νησιά με ένα τεράστιο, για τα εκεί δεδομένα, εξωτερικό χρέος ) και συνέχισα προς τους καταρράκτες μέσω του Papua Road.

Το εγκαταλελειμμένο κτήριο του Sheraton (πίσω από κάτι περιφράξεις είχα δει και κάτι μπουλντόζες)​

Ο δρόμος αυτός είναι χωματόδρομος, με πέτρες και όσο πλησιάζεις στον καταρράκτη και ανά τμήματα αρκετά διαβρωμένος. Όμως οδηγώντας αργά και με προσοχή, μπορείς να τον οδηγήσεις και με συμβατικό αυτοκίνητο.

Φωτογραφίες από το (βατό ακόμα) τμήμα της διαδρομής, προς τον Wigmore's Waterfall​

Η διαδρομή μέσα από τη ζούγκλα ήταν εντυπωσιακή, αλλά τα ωραία τελείωναν εκεί. Πριν φτάσουμε στον καταρράκτη, από το καταφύγιο των σκύλων και μετά, γίνονταν έργα με μπουλντόζες. Στον ίδιο τον καταρράκτη κυλούσε ελάχιστο νερό, ενώ και το νερό της μικρής λιμνούλας φαινόταν βρώμικο. Στα ξύλινα τραπέζια που υπήρχαν στο δάσος, ήταν παρατημένα σκουπίδια. Ψιλοαπογοητευμένος με το θέαμα, τράβηξα 2-3 φωτογραφίες με τη λιμνούλα, προσεκτικά για να μη φαίνονται τα σκουπίδια για την ανάμνηση, και έφυγα. Απ’όσο διάβασα στο internet, οι ντόπιοι ρίχνουν την ευθύνη για την σχεδόν μηδαμινή ροή του καταρράκτη και την καθαριότητα του χώρου, στην εταιρεία που έχει εγκατασταθεί εκεί για την επεξεργασία του νερού.

Ο καταρράκτης, με τη μικρή λιμνούλα στη βάση​

Από τον καταρράκτη, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Περνώντας τον Government House, λίγο πριν το bungalow, σταμάτησα σε μια ακόμα παραλία με φοίνικες. Εκεί έκατσα ακόμα ένα απόγευμα.

Η είσοδος του Government House (πάνω) και η παραλία λίγο πιο δίπλα (κάτω)​

Για το βράδυ, το πρόγραμμα είχε ξανά φαγητό στο Shipwreck. Ήταν καθημερινή, με λιγότερο κόσμο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, όμως αυτή το φορά βρήκα να κάτσω πρώτο τραπέζι πίστα, στη βεράντα.

Μπύρα, φαγητό και ηλιοβασίλεμα στο Shipwreck​

Το τεράστιο γκράφιτι, αν και γενικά αντιτίθεμαι σε αυτού του είδους την “τέχνη”, δεν μπορώ να πω ότι δεν με εντυπωσίασε. Ειδικά όταν, γράφοντας την ιστορία αυτή, ανακάλυψα ότι είχε ολοκληρωθεί μέρες πριν την επίσκεψή μου (στο πεζοδρόμιο υπήρχαν ακόμα ίχνη από την μπογιά). Στο Tivaevae είχε πολύ ωραία σχέδια, κάτι το οποίο μπορεί κανείς να δει και από πριν στο site τους. Επειδή όμως, όπως μου εξήγησε η ηλικιωμένη κυρία που το έχει, προμηθεύει σε χονδρική και καταλύματα, αν κάποιος ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα σχέδια, ίσως είναι πρακτικότερο να επικοινωνήσει μαζί τους για να ρωτήσει για διαθεσιμότητες. Το απόγευμα στον καταρράκτη ήταν η μόνη άσχημη εικόνα που αποκόμισα στο ταξίδι. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ευτυχώς που δεν έκανα την Cross-Island Trek, διότι θα ήταν το χειρότερο δυνατό τέλος σε μια κατά τα άλλα όμορφη, αν και κουραστική, πεζοπορία.


Ημέρα 11

Από τη δυτική ακτή, την οποία είχα διασχίσει από νότο προς βορρά τις δύο προηγούμενες ημέρες, είχα ξεχωρίσει το Arorangi. Το χωριό αυτό, το οποίο πρακτικά εκτείνεται κατά μήκος του Ara Tapu, ήθελα να το περπατούσα λίγο σήμερα. Ύστερα, θα ήθελα να πήγαινα στο National Museum στην Avarua, στην οποία θα ήθελα να έκανα και μια ακόμα βόλτα. Ανάλογα μετά με την ώρα και τα κέφια, μπορεί να κατέβαινα προς το bungalow για μπάνιο.

Πρώτη στάση θα έκανα στην Church of Jesus Christ of Latter-day Saints.

Η εκκλησία Jesus Christ of Latter-day Saints, στο Arorangi​

Έχοντας αφήσει το αυτοκίνητο εκεί, συνέχισα με τα πόδια για το Arorangi. Πίσω από ένα μικρό νεκροταφείο, βρισκόταν και η καθολική εκκλησία (Cook Islands Catholic Church - CICC) του Arorangi.

Ο Ara Tapu, ενώ διασχίσει το Arorangi

Η CICC και το μικρό νεκροταφείο, στο Arorangi​

Περπατώντας κατά μήκος του Ara Tapu, το αξιοσημείωτο που πρόσεξα, ήταν ότι σε πολλά οικόπεδα υπήρχαν παλιοί τάφοι, που δεν τους είχα αναγνωρίσει ως τέτοιους, όσο οδηγούσα. Κάποιοι από αυτούς ήταν περίπου 100 χρόνων, αλλά υπήρχαν και άλλοι που φαίνονταν αρκετά παλαιότεροι.

Κάποιοι από τους τάφους στα χωράφια, δίπλα από τον Ara Tapu στο Arorangi​

Αναχωρώντας από το Arorangi, κατευθύνθηκα προς την Avarua. Πρώτα όμως θα έκανα μια στάση στο παρασκευαστήριο της τοπικής μπύρας Rarotonga Brewery.

Έχοντας την δοκιμάσει κάποιες φορές στο ταξίδι αυτό, είχα την περιέργεια να συμμετάσχω σε ένα tour στο εργοστάσιο, από περιέργεια. Δυστυχώς όμως, σήμερα, Τετάρτη, δεν είχε κάποιο προγραμματισμένο. Παρ’όλ’αυτά, πήρα μια μπύρα, αν και πρωί. Κάνοντας μια παρένθεση, ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση. Επιστρέφοντας εκεί μια φιάλη έχεις δύο επιλογές: είτε να στην ξαναγεμίσουν δωρεάν, είτε να πάρουν την άδεια φιάλη για 2 δολάρια.

Φτάνοντας στην Avarua, η γειτονιά μεταξύ των Victoria, Constitution Taputapuatea και Ara Metua φαίνεται παράταιρη σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά καινούρια, προφανώς προκατασκευασμένα, κτήρια. Στον δρόμο δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς, ενώ γενικά μου έδωσε την εντύπωση πως εκεί προσπαθούσαν να φτιάξουν μια γειτονιά που να θυμίζει λίγο ΗΠΑ.

Η αυλή μεταξύ του Εθνικού Μουσείου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης (πάνω) και το κτήριο του Εθνικού Μουσείου (κάτω)​

Το ίδιο το μουσείο δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε. Πρακτικά, όλα τα εκθέματα βρίσκονταν σε μια μεγάλη ορθογώνια αίθουσα. Περιελάμβανε διάφορα παραδοσιακά όπλα και κανό από τα νησιά. Επίσης, υπήρχε μια πολύ σύντομη περιγραφή της ιστορίας των νησιών και διάφορες σημαίες τους από τους τελευταίους 2,5 αιώνες.

Ομοιώματα παραδοσιακών κανό με πλωτήρα

Διάφορα είδη όπλων από την Πολυνησία

Tifatara από φύλλα κοκοφοίνικα και κοχύλια, που φοριούταν από κορίτσια κατά την τελετή ενηλικίωσης​

Το μουσείο μου φάνηκε ψιλοαδιάφορο, ίσως αν δεν λεγόταν “National Museum” πιθανόν να μην πήγαινα καν. Το Te Ara, το οποίο επισκέφθηκα την επόμενη ημέρα, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον. Παρ’ολ΄αυτά, το Εθνικό Μουσείο εξηγούσε πολύ αναλυτικά την εξάπλωση του Χριστιανισμού στα νησιά, οπότε κάποιος που ενδιαφέρεται για τη συγκεκριμένη πτυχή της ιστορίας τους, θα το έβρισκε σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρον απ’ότι μου φάνηκε εμένα.

Από το National Museum ξεκίνησα την επιστροφή προς την Punanga Nui με τα πόδια. Μέχρι να φτάσω στον κινηματογράφο της πόλης, δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση. Το ένα ήταν μια διαφημιστική ταμπέλα, την οποία είχα προσέξει και άλλες φορές που περνούσα οδηγώντας από εκεί. Η μισή διαφήμιζε internet μέσω δορυφόρου και κινητού. Η άλλη μισή διαφήμιζε την εκκλησία. Τέτοιο πάντρεμα δεν περίμενα να έβλεπα...

Διαφημιστική ταμπέλα για internet και εκκλησία ​

Ακριβώς απέναντι, βρισκόταν ένα εγκαταλελειμμένο, μισογκρεμισμένο κτίσμα. Χαζεύοντάς το για λίγο, πρόσεξα μέσα ένα γουρουνάκι, το οποίο λίγο μετά βγήκε και έξω για να συνεχίσει το φαγητό.

Το γκρεμισμένο κτίσμα, με το γουρουνάκι να διακρίνεται στο μεσαίο άνοιγμα​

Κάνοντας μια μικρή παράκαμψη στην οδό Taputapuatea, σταμάτησα και στην CICC της Avarua. Και εδώ, δίπλα της υπάρχει ένα μικρό νεκροταφείο.

Η CICC της Avarua​

Πλέον, κόντευε 1 και στο sightseeing θα έβαζα μια άνω τελεία. Προτεραιότητα είχε το φαγητό. Ξεκινώντας προς την Punanga Nui, διάλεξα να καθίσω στο Lucky Rooster, στο οποίο πολλές φορές έβλεπα κόσμο. Πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό φαγάδικο / καφετέρια, το οποίο και σήμερα γέμισε και τα υπόλοιπα τραπέζια που ήταν άδεια όταν ήρθα. Για την επιτυχία του συγκεκριμένου μαγαζιού, δεν ξέρω τι έπαιζε περισσότερο ρόλο...

Το στήσιμο και το ντεκόρ...

Το Lucky Rooster​

Η μασκότ, η οποία δεν σταμάτησε τις βόλτες ανάμεσα στα τραπέζια...

Η μασκότ του μαγαζιού​

Ή το φαγητό, το οποίο όντως ήταν πολύ ωραίο (και ένα διάλειμμα από το φρέσκο ψάρι)...

Το Royal Open Steak​

Ύστερα από το φαγητό, συνέχισα για λίγο την βόλτα στην πόλη. Κυρίως ήθελα να έκανα μια βόλτα για τα τελευταία αναμνηστικά, μιας και την επόμενη φορά που θα ξαναεπισκεπτόμουν την Avarua θα ήταν μεθαύριο, για την αναχώρηση. Αφότου αγόρασα κάποια δώρα ακόμα, επέστρεψα σιγά-σιγά στο σπίτι για τον μεσημεριανό ύπνο.

Το απόγευμα πέρασε με μπάνιο και κανό, στη θάλασσα μπροστά από το bungalow. Για το βράδυ, ήμουν μεταξύ των δύο εστιατορίων που είχα λατρέψει στο νησί: του Shipwreck και του Vaima. Τελικά, μιας και στο Shipwreck είχα πάει και χθες το βράδυ, η ζυγαριά έκλισε προς το Vaima, για ένα τελευταίο Ikamata.


Το Arorangi, αν και γεωγραφικά παραθαλάσσιος οικισμός, σου έδινε την εντύπωση πως ήταν περισσότερο προς την ενδοχώρα του νησιού. Τα συναισθήματα από τη σημερινή επίσκεψή μου στην Avarua ήταν ανάμεικτά. Από τη μια, το Εθνικό Μουσείο δεν με ξετρέλανε. Από την άλλη, η διαδρομή που έκανα μέχρι το Lucky Rooster με τα πόδια ήταν ωραία, αν και κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Συνηθισμένος από την Ευρώπη, με τίποτα δεν περίμενα να συναντούσα γουρουνάκι στην πρωτεύουσα, ενώ και το Lucky Rooster μου άρεσε. Και το φαγητό, και το poster αλά Back to the Future και τα κοκόρια που έκοβαν βόλτες. Κρίμα που ενώ το είχα δει και νωρίτερα δεν είχα πάει και άλλη μια φορά...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

 

[psilos3]

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

 

[Nikos1986]

Βλέπω τώρα τις πτήσεις για τα νησιά Κουκ. Χαρά στο κουράγιο σου.
Μάλλον το συνδύασες με μια καλή στάση στην Αυστραλία. Και καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Θα γράψω σε ξεχωριστό post αναλυτικά για τα εισιτήρια. Αν πάρεις το ρίσκο και τα κλείσεις ξεχωριστά, γλιτώνεις γύρω στο χιλιάρικο (ή και παραπάνω) από τις τιμές που σου δίνει το "ενιαίο". Βέβαια αυτή τη φορά, το ρίσκο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έκανα στάση στην Αυστραλία, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα και "καλή"...

Ωραίος προορισμός με την πολύ καλή γραφή σου όπως πάντα! Αναμένω την συνέχεια.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα κολακευτικά σχόλια!!!

Κορυφαίος @Nikos1986 με ταξιδάρες όπως πάντα πέρα απ' τα συνηθισμένα.
Θα πω ότι είπα και στη μίνι ιστορία σου, περιμένω να δω ένα μπαράκι στον Ειρηνικό.

Σε ευχαριστώ! Αν και όχι τόσο φαν της μπύρας (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), επισκέφθηκα την τοπική μπυραρία, στην οποία μπορείς να κλείσεις και ξενάγηση!

 

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για τα Νησιά Κουκ

Τα νησιά Κουκ, αποτελούμενα από δύο ομάδες νησιών (North & South Group), βρίσκονται στον Νότιο Ειρηνικό, λίγο πάνω από τον Τροπικό του Αιγόκερω, μεταξύ των Σαμόα και της Γαλλικής Πολυνησίας. Απέχουν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την Ταϊτή και 3.500 από τη Νέα Ζηλανδία.

Με έκταση 235 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η στεριά που καταλαμβάνουν όλα τα νησιά αθροιστικά είναι λίγο μικρότερη από την Iκαρία. Όμως η ΑΟΖ (και τα “σύνορα”) που θα δει κανείς στον χάρτη, καταλαμβάνει έκταση περίπου 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγαλύτερη από την έκταση του Μεξικού.

Ακόμα και με τα στάνταρντς των νησιών του Ειρηνικού, έχουν μικρό πληθυσμό: μόλις λίγο πάνω από 15.000 κατοίκους. Απεναντίας, υπάρχει μια δυσανάλογα μεγάλη διασπορά, με 80.000 να έχουν μεταναστεύσει στην Νέα Ζηλανδία και άλλοι 30.000 στην Αυστραλία. Από τους 15.000 κατοίκους, οι 11.000 διαμένουν στο νησί της Ραροτόνγκα, ενώ κοντά άλλοι 2.000 στο Αϊτουτάκι.

Γεωγραφικά, τα νησιά χωρίζονται στη Βόρεια και στη Νότια Ομάδα (Northern & Southern Group). Αυτές οι δύο παράλληλες ομάδες νησιών, απέχουν περίπου 1.000 χιλιόμετρα η μια από την άλλη. Ειδικά η Νότια Ομάδα αποτελεί πρακτικά προέκταση του νησιωτικού συμπλέγματος Australis της Γαλλικής Πολυνησίας.

Τα νησιά της Βόρειας Ομάδας είναι κοραλλιογενείς ατόλες, με χαμηλό υψόμετρο (ούτε 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Από δυτικά προς τα ανατολικά, οι ατόλες αυτές είναι: η Pukapuka, το Nassau, το Suwarrow, η Rakahanga, το Manihiki και το Penrhyn. Λέγοντας “ατόλες” εννοούμε μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που περιβάλλεται από κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος περιστασιακά ξεπερνά το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μικρά νησάκια. Τα νησάκια αυτά, στην τοπική διάλεκτο, ονομάζονται motu.

Από την άλλη, τα νησιά της Νότιας Ομάδας είναι ηφαιστειογενή. Καταλαμβάνουν το (πολύ) περισσότερο τμήμα της χερσαίας έκτασης, και φιλοξενούν το 90+% του πληθυσμού. Τα νησιά αυτά, από τα δυτικά προς τα ανατολικά είναι: το Palmerston (αποτελεί εξαίρεση και είναι ατόλη), το Aitutaki (που αποτελεί και αυτό ατόλη αλλά με ψηλό “κεντρικό νησί” μέσα στη λιμνοθάλασσα), η Rarotonga, το Manuae, το Takutea, το Mangaia, το Atiu, το Mitiaro και το Mauke. Η πρωτεύουσα, Avarua, όπως και το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκονται στη Rarotonga.

Χάρτης των Νησιών Κουκ [ πηγή: worldatlas ]​

Τα νησιά που δέχονται τους περισσότερους επισκέπτες, είναι, πέρα από τη Rarotonga, το Aitutaki και το Atiu.

Το 90% των κατοίκων είναι Πολυνησιακής καταγωγής, και ανήκουν στους Maori, όπως και οι ιθαγενείς της Νεάς Ζηλανδίας. Πολλές φορές θα τους ακούσετε να μιλούν μεταξύ τους στη διάλεκτο των Maori, αλλά όλοι μιλούν και Αγγλικά.

Το κλίμα στα νησιά είναι τροπικό, με θερμοκρασίες όλο τον χρόνο γύρω στους 20-25 βαθμούς. Από ρούχα, το πολύ που θα χρειαστεί κανείς είναι ένα λεπτό μακρυμάνικο ή καμία ζακέτα για το βράδυ αν έχει αέρα. Η εποχή των βροχών είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Όταν πήγα εγώ, στα μέσα Νοέμβρη ήταν στο όριο, με λίγες βροχές οι οποίες ήταν ουσιαστικά ράντισμα.

Τα Νησιά Κουκ δεν είναι ανεξάρτητη χώρα στα Ηνωμένα Έθνη. Αποτελούν αυτοδιοικούμενη περιοχή σε ελεύθερη διασύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι κάτοικοι των νησιών είναι νεοζηλαδοί υπήκοοι και το νόμισμα που χρησιμοποιούν είναι το δολάριο Νέας Ζηλανδίας. Παρ’όλ’αυτά, υπάρχουν σε κυκλοφορία και “τοπικά” κέρματα, τα οποία όμως γίνονται δεκτά μόνο στα Νησιά Κουκ (δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη Νέα Ζηλανδία ούτε να ανταλλαχθούν στο εξωτερικό). Το συνάλλαγμα που θα βγάλει κάποιος θα είναι δολάρια Νέας Ζηλανδίας και κατά τις συναλλαγές του στα νησιά θα παίρνει “μεικτά” ρέστα.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Πρακτικά, ο μόνος βολικός τρόπος για να φτάσεις στα νησιά, είναι μέσω αεροπλάνου. Το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο, βρίσκεται στην πρωτεύουσα Avarua, στο νησί της Rarotonga. Αλλά, ακόμα και έτσι, οι επιλογές είναι μετρημένες: οι μόνες πτήσεις εξωτερικού είναι με Αυστραλία (Σίδνεϊ), Νέα Ζηλανδία (Όκλαντ), Ταϊτή και Χαβάη. Η πτήση από Σίδνεϊ ή Χονολουλού κρατάει γύρω στις 6,5 ώρες, ενώ από το Όκλαντ είναι ένα 4ωρο. Η πτήση από Ταϊτή παίρνει 2,5 ώρες. Παρά τις αποστάσεις, συνήθως τα αεροπλάνα ακόμη και των πτήσεων εξωτερικού είναι συνήθως μικρά (τύπου 321). Το μόνο μεγάλο που είδα ήταν το 787 της Air New Zealand.

Οι πτήσεις εσωτερικού, μονοπωλούνται από την Air Rarotonga. Ο εθνικός αερομεταφορέας χρησιμοποιεί μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Συνήθως, οι πτήσεις γίνονται από και προς τη Rarotonga. Που σημαίνει ότι για να μεταβείς από ένα άλλο νησί σε κάποιο τρίτο, συνήθως πρέπει να γυρίσεις πίσω στη Rarotonga και να ξαναφύγεις.

Το δίκτυο πτήσεων της Air Rarotonga [ πηγή: Air Rarotonga ]​

Οι πτήσεις μεταξύ των νησιών του νοτίου συμπλέγματος διαρκούν το πολύ 1 ώρα και είναι φθηνές. Γύρω στα 150 ευρώ πήγαινε – έλα με βαλίτσα. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη είναι μικρά (π.χ. Saab 340), χειραποσκευές που κανονικά θα τις έπαιρνες στην καμπίνα για να μπουν στα ντουλάπια από πάνω, εδώ δεν χωράνε και αναγκαστικά πάνε μαζί με τις βαλίτσες. Σε καμία από τις δύο πτήσεις εσωτερικού δεν χρεώθηκα επιπλέον για αυτό.

Οι πτήσεις προς τα νησιά του βορείου συμπλέγματος είναι πολύ περιστασιακές, του στυλ μια φορά τη βδομάδα ή τον μήνα. Πτήσεις εκτελούνται προς 3 από αυτά, το Manihiki, το Penrhyn και το Pukapuka. Το κόστος για αυτές κυμαίνεται περίπου στα 1500 ευρώ. Υπάρχουν και πλοία που ταξιδεύουν προς αυτά, οπότε υπάρχει η δυνατότητα η μια μετάβαση να γίνει αεροπορικώς και η άλλη ακτοπλοϊκώς.

Στη Rarotonga υπάρχουν δύο δρομολόγια λεωφορείων που κάνουν το γύρω του νησιού. Το “Clockwise” ακολουθεί τη φορά των δεικτών του ρολογιού και το “Counter-Clockwise” πηγαίνει αντίστροφα. Από αυτά, μόνο το “Clockwise” περνά από το αεροδρόμιο, ενώ είναι και αυτό που εκτελεί πιο πυκνά δρομολόγια και λειτουργεί και τις Κυριακές και τις αργίες. Αφετηρία / Τέρμα κάνουν μπροστά στο Perfumes of Rarotonga, στην Avarua. Στα υπόλοιπα νησιά δεν υπάρχουν ΜΜΜ. Επίσης, στη Rarotonga υπάρχουν κάποια ταξί, ενώ όπως έμαθα και στο Aitutaki υπάρχουν μόλις 2 οδηγοί ταξί, οι οποίοι όμως πολλές φορές κλείνονται από ξενοδοχεία για μεταβάσεις από και προς το αεροδρόμιο.

Άλλοι τρόποι μετακίνησης, είναι το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και το ποδήλατο. Από τις γνωστές διεθνείς εταιρίες ενοικίασης, υπάρχει μόνο η Avis και αυτή βρίσκεται μόνο στη Rarotonga. Επίσης, κυκλοφορεί πολύ το σκούτερ εκεί, καθώς και το ποδήλατο. Οι δρόμοι είναι επίπεδοι, τουλάχιστον όσοι κυκλώνουν περιμετρικά το νησί. Στη Rarotonga δεν υπάρχει δρόμος που να διασχίζει κάθετα το νησί, ενώ και στο Aitutaki ο δρόμος που περνά δίπλα από το Maunga Pu και καταλήγει στην προβλήτα κοντά στο μαγαζάκι Stonefish είναι στα καλύτερα σημεία του απλός χωματόδρομος. Παρότι το Google Maps έχει μια τάση να σε στέλνει μέσω αυτού (!), καλύτερα να τον αποφύγετε και να κάνετε λίγα παραπάνω χιλιόμετρα από κάποια παράκαμψη, οδηγώντας σε κάποιο “κανονικό” δρόμο.

Εγώ στη Rarotonga είχα κλείσει αυτοκίνητο με την Avis. Η Avis έχει γραφείο και στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως τυπικά ανοίγει όποτε υπάρχει άφιξη / αναχώρηση κάποιας πτήσης εξωτερικού. Οπότε, καλό είναι αν φτάνεις ή φεύγεις προς άλλο νησί (όπως εγώ που πήρα αυτοκίνητο ερχόμενος από Aitutaki), να έχεις δηλώσει τον κωδικό της πτήσης κατά την κράτησή σου για να τους βρεις ανοικτούς.

Στο Aitutaki, καθώς και στα υπόλοιπα “μικρά” νησιά, δεν υπάρχουν οι γνωστές διεθνείς φίρμες ενοικίασης. Είτε θα νοικιάσεις από κάποια τοπική είτε θα συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη του καταλύματος για να σου προτείνει κάποια λύση. Εγώ είχα κλείσει αμάξι από τη Rino’s, που κυρίως δραστηριοποιείται με ένα οικογενειακό ξενοδοχείο στο νησί. Η κράτηση έγινε μέσω mail που τους έστειλα, καθώς στο site έδινε τη δυνατότητα κράτησης μόνο για τα δωμάτια.

Γενικά, η κράτηση είναι φτηνή, του στυλ 50$ / ημέρα, δηλαδή γύρω στα 30 ευρώ για ένα αμάξι τύπου Yaris. Η βενζίνη είναι σε παρόμοια επίπεδα με εμάς, λίγο πάνω από τα 3 $ / λίτρο. Βέβαια τα χιλιόμετρα είναι λίγα, οπότε θα είναι άθλος το να χρειαστεί να γεμίσεις ολόκληρο το ντεπόζιτο.

Το όριο ταχύτητας είναι σχεδόν παντού 50 χιλιόμετρα την ώρα, το οποίο τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Άντε να πας με 60, αλλά όπως έγραφε και σε μια πινακίδα στην παραλία Ootu στο Aitutaki “Slow Down – Your In Heaven”.

Πάμε χαλαρά ​

Και μια προειδοποίηση: δεν παρκάρουμε, ούτε την αράζουμε κάτω από φοινικόδεντρα. Η καρύδα πέφτει χωρίς προειδοποίηση και σπάει κεφάλι / παρμπρίζ κλπ. Είδα 3 φορές να πέφτει στα 4-5 μέτρα από εμένα, και δεν είναι αστείο να τη φας...

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα ήταν το εξής:

• 10/11 – 11/11 : Πτήση από Αθήνα για Σίδνεϊ, μέσω Σιγκαπούρης. Θα έφτανα στο Σίδνεϊ το βράδυ της 11/11.
• 12/11 (Σίδνεϊ) : Βόλτα στο Σίδνεϊ το πρωί και το μεσημέρι. Το απόγευμα θα πήγαινα στο αεροδρόμιο για την πτήση προς Rarotonga.
• 12/11 (Rarotonga) : Στη Rarotonga θα έφτανα νωρίς το πρωί της 12/11, αφού θα διασχίζαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας. Το μεσημεράκι θα έπαιρνα άλλη πτήση για το Aitutaki.
• 12/11 – 17/11 : Θα εξερευνούσα το Aitutaki.
• 17/11 : Πτήση το βράδυ προς τη Rarotonga.
• 18/11 – 23/11 : Θα εξερευνούσα τη Rarotonga.
• 24/11 – 25/11 : Πρωινή πτήση προς το Σίδνεϊ. Στο Σίδνεϊ θα έφτανα το μεσημεράκι της 25/11, αφότου θα διασχίζαμε πάλι αντίστροφα τη γραμμή αλλαγής ημερομηνίας.
• 25/11 – 26/11 : Το μεσημέρι και το απόγευμα της 25/11 θα έκανα μια βόλτα στο Σίδνεϊ. Το βράδυ της 25/11 θα αναχωρούσα για Αθήνα, μέσω Άμπου Ντάμπι, όπου και θα έφτανα το μεσημέρι της 26/11.

Οι πτήσεις Αθήνα – Σιγκαπούρη – Σίδνεϊ θα ήταν με τη Scoot.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Ραροτόνγκα και Ραροτόνγκα – Σίδνεϊ θα ήταν με την JetStar.
Οι πτήσεις Ραροτόνγκα – Αϊτουτάκι και Αϊτουτάκι – Ραροτόνγκα θα ήταν με την Air Rarotonga.
Οι πτήσεις Σίδνεϊ – Αμπου Ντάμπι – Αθήνα θα ήταν με την Etihad.

Στο Σίδνεϊ (στο πήγαινε), θα έμενα στο Travelodge Sydney Airport.
Στο Aitutaki θα έμενα στο Aitutaki Seaside.
Στη Rarotonga θα έμενα στο Bella Beach Bungalows.

Βέβαια, στην πράξη, αυτό το πλάνο δεν ακολουθήθηκε ακριβώς έτσι...

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

 

[travelbreak]

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[Nikos1986]

Πολυ ενδιαφερουσες και κατατοπιστικες πληροφοριες... Τελικα αξιζει σαν προορισμος τις 6 (αν μετρησα καλα ) μερες ταξιδι?

Την αναλυτική σούμα θα την κάνω στο τέλος

Η δυσκολία (αν μπορώ να το πω έτσι) ήταν το ότι έκανα μονοκοπανιά το Αθήνα - Αϊτουτάκι, χωρίς να έχω κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι σε όλο αυτό το διάστημα, όπως θα εξηγήσω και στα επόμενα posts.

Πριν πεις ότι πας προς τα εκεί πάντως, θα αποδεχθείς ότι είτε πας μέχρι Αυστραλία είτε μέχρι πχ Λος Άντζελες, θα περάσεις ένα καθαρό τουλάχιστον εικοσάωρο στον αέρα.

Είναι αλήθεια ότι με ταλαιπώρησε λίγο το θέμα του ύπνου (περισσότερο ψυχολογικά, διότι πρώτη φορά έχανα πτήση και διανυκτέρευση σε μακρινό ταξίδι), αλλά εν συντομία αν ήταν να ξαναέφευγα αύριο, ήδη θα είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω βαλίτσες.

Αν κρίνω από τον τίτλο (Σιγκαπούρη) και από τους χρόνους που χρησιμοποιείς (θα έμενα....κλπ), κάποια σχέδια ανατράπηκαν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Είχε και Σιγκαπούρη, μια αναπάντεχη έκπληξη (όπως την αναπολώ τώρα). Τότε βέβαια αυτό που σκεφτόμουν ήταν μη στράβωνε και άλλο το πράγμα...

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Σιγκαπούρη

Η μεγάλη μέρα του ταξιδιού είχε φτάσει! Ύστερα από κάποιες τελευταίες πρωινές εκκρεμότητες, ήμουν έτοιμος να φύγω.

Θα αναχωρούσαμε από την Αθήνα στις 15:35, με τη Scoot, και θα έφτανα στη Σιγκαπούρη στις 8:55 το επόμενο πρωί. Ύστερα από μόλις 1 ώρα, στις 9:55, θα συνέχιζα για το Σίδνεϊ, όπου και θα έφτανα το ίδιο βράδυ, στις 20:40.

Θα μου πεις μόλις 1 ώρα ανταπόκριση; Το σκεπτικό μου ήταν να έφτανα Σίδνεϊ βραδάκι, όπως και πέρυσι. Μιας και από παλιά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, είχα βρει το κόλπο της άφιξης κατά το σούρουπο, ώστε να μην έχω προβλήματα με το jet lag. Οπότε, με μόλις μια πτήση τη μέρα από την Αθήνα, ο συνδυασμός αυτός ήταν πρακτικά μονόδρομος.

Επίσης, υπήρχε μόνο μια πτήση από Σίδνεϊ για Rarotonga, η οποία αναχωρούσε καθημερινά στις 21:30. Οπότε, αναγκαστικά το πλάνο έλεγε να έφτανα στο Σίδνεϊ βραδάκι και να κοιμόμουν εκεί. Την επόμενη μέρα θα την είχα ελεύθερη για να κάνω βόλτες στην πόλη και το βράδυ θα ξαναπήγαινα στο αεροδρόμιο για να έφευγα για Rarotonga.

Το ενιαίο εισιτήριο που είχα κλείσει ήταν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν γινόταν η στραβή και έχανα την ανταπόκριση, υπήρχαν κάμποσες πτήσεις μέσα στη μέρα από τη Scoot και τη “μητρική” Singapore για Σίδνεϊ, ώστε να προλάβαινα την πτήση για Rarotonga...


Ότι κάτι δεν θα πήγαινα καλά, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη στιγμή που έφτασα στην πύλη του Ελ. Βενιζέλος (στην οποία παρεμπιπτόντως έφτασα μετά από ομολογουμένως γρήγορους ελέγχους). Ενώ η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, το αεροπλάνο της Scoot δεν είχε εμφανιστεί πουθενά.

Κάνοντας μια παρένθεση, η Αθήνα αποτελεί ενδιάμεση στάση στο δρομολόγιο Bερoλίνo – Αθήνα – Σιγκαπούρη. Όπως φαινόταν, το αεροπλάνο είχε αργήσει να απογειωθεί από τη Γερμανία. Όταν θεωρητικά έφτανε η ώρα της επιβίβασης, κανένα μισάωρο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, με βάση το flightradar, το αεροπλάνο πετούσε ακόμα πάνω από τον Βόλο...

Τελικά, το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη και άρχισε να κατεβάζει κόσμο την ώρα που είχε προγραμματιστεί η αναχώρησή του. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε, έκλεισαν οι πόρτες και αρχίσαμε να τροχοδρομούμε, είχε περάσει σχεδόν μιάμιση ώρα, ήταν πλέον 5. Πριν καν σηκωθούμε στον αέρα, φαινόταν ότι το άγχος θα με συντρόφευε μέχρι να έφτανα τελικά στο Aitutaki...

Φεύγοντας από την Αθήνα​

Η πτήση κύλισε τέλεια, με λίγα κουνήματα πάνω από την Ταϊλάνδη. Μπορώ να πω, ήταν από τις πιο ήσυχες πτήσεις που έχω κάνει, σε πείσμα κιόλας της 11ωρης διάρκειας.

Μας σέρβιραν δύο φορές, ενώ κιόλας κατάφερα και κοιμήθηκα και ένα τετράωρο – πεντάωρο. Ένας ύπνος που τελικά θα έκανε τη διαφορά...

Φωτογραφίες από την πτήση προς Σιγκαπούρη​

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πιλότου να το πατήσει, τελικά στη Σιγκαπούρη προσγειωθήκαμε κατά τις 9:20. Πλέον δεν είχα αυταπάτες ότι θα προλάβαινα τη δεύτερη πτήση, που θα αναχωρούσε σε μισή ώρα. Ο νους μου ήταν στο τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση, στα διαδικαστικά του να μπω σε άλλη πτήση και στο αν θα είχε επόμενη πτήση αρκετά σύντομα για να προλάβαινα τη διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ (είχα και πολλές απαιτήσεις ). Ευτυχώς τουλάχιστον, η πτήση από το Σίδνεϊ προς τη Rarotonga θα έφευγε το επόμενο βράδυ, οπότε εκτός αν κάτι πήγαινε τραγικά στραβά δεν θα είχα πρόβλημα στο να την προλάβω.

Καταπίνοντας τα τάνκερς , όπως είχε πει ένας καθηγητής στη γνωστή ταινία του '80 (πάνω), πριν προσγειωθούμε τελικά στο Changi (κάτω)​

Τελικά, βγαίνοντας από τη φυσούνα στο αεροδρόμιο, μας υποδέχτηκαν υπάλληλοι της Scoot. Όσοι είχαν ανταπόκριση για Μελβούρνη και Μπαλί ήταν τυχεροί: θα προλάβαιναν την ανταπόκρισή τους και θα έφευγαν κανονικά σε ένα δίωρο. Όσοι θα συνεχίζαμε για Σίδνεϊ, ήμασταν γύρω στα 30 άτομα, θα μπαίναμε στην βραδινή πτήση της Singapore και θα φτάναμε Σίδνεϊ το επόμενο πρωί, τοπική ώρα. Οπότε, η διανυκτέρευση στο Σίδνεϊ είχε χαθεί.

Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Πρώτα απ’όλα, θα είχα όλη τη μέρα στη Σιγκαπούρη, την οποία δεν ήξερα καθόλου. Δεύτερον, το βράδυ θα έπρεπε οπωσδήποτε να κατάφερνα να ξανακοιμηθώ στο αεροπλάνο, καθώς θα φτάναμε στο Σίδνεϊ πρωί και χωρίς να έχω κάπου να κοιμηθώ (έκανα τη βλακεία και ενημέρωσα το ξενοδοχείο ότι δεν θα προλάβαινα να έρθω το βράδυ, οπότε άρπαξαν τα χρήματα και με ενημέρωσαν ότι «δεν μπορώ να κάνω τσεκ-ιν αργά το πρωί» έστω για ένα δίωρο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι).

Στο Σίδνεϊ θα είχα επίσης ολόκληρη τη μέρα, οπότε και το βράδυ στις 21:30 θα πετούσα για Rarotonga. Και ο τρίτος ύπνος θα γινόταν στο κάθισμα του αεροπλάνου.

Ύστερα από τρεις ύπνους σε αεροπλάνα, στη Rarotonga θα έφτανα χαράματα. Εκεί θα έπρεπε να έμενα ξύπνιος μέχρι το μεσημεράκι, όπου και θα έφευγα για το Aitutaki, στο οποίο επιτέλους θα μπορούσα να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Εν ολίγοις, είχα καταφέρει μεν να κοιμηθώ ένα βράδυ στο αεροπλάνο, αλλά και τα επόμενα δύο βράδια θα τα έβγαζα εν πτήση.


Πρώτο μέλημα ήταν να πάμε στην εξυπηρέτηση της Singapore για να μας εκδώσουν τις καινούριες κάρτες επιβίβασης. Δεν μπορώ να πω, οι υπάλληλοι ευγενικότατοι, μας έδωσαν τα boarding passes για την πτήση της Singapore, καθώς και πάσο για ένα lounge της Singapore. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πάμε όσες φορές θέλαμε μέσα στη μέρα, και το φαγητό θα ήταν δωρεάν.

Από την φυσούνα είχα πιάσει την κουβέντα με ένα άλλο παιδί που θα πήγαινε και εκείνος στο Σίδνεϊ (πρώτη φορά στην Αυστραλία) και είχε χάσει την ανταπόκριση. Έτσι, όταν ξεμπερδέψαμε από την υπάλληλο της Singapore κατευθυνθήκαμε προς το lounge για φαγητό.

Το lounge στο οποίο είχαμε πάει για φαγητό​

Πάνω στην κουβέντα για το πώς θα περνούσαμε τις ώρες στο αεροδρόμιο, καθώς κανείς μας δεν γνώριζε τη Σιγκαπούρη, έπεσε η ιδέα για να παίρναμε κάποιο από τα tours της πόλης. Έχει κάμποσα μέσα στη μέρα εάν έχεις ανταπόκριση πάνω από 5,5 ώρες, και είναι δωρεάν. Σκεφτόμασταν κάποιο που θα περνούσε από τα κύρια αξιοθέατα της πόλης, το οποίο όντως προσφερόταν. Όμως είχαμε χάσει για λίγο την αναχώρηση των 12, με το επόμενο γκρουπ να είναι γύρω στις 5. Αυτό που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν ένα “cultural tour” ή κάπως έτσι, το οποίο τελικά δεν μας ενθουσίαζε.

Αμφιταλαντευόμενοι για το τι να κάναμε, μπήκαμε στο κινητό για να δούμε λίγο τα ΜΜΜ της πόλης. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, στο αεροδρόμιο προσφέρεται δωρεάν Wi-Fi (με χρονικό περιορισμό αλλά όταν σε πετάξει έξω μπορείς να ξαναμπείς manually άμεσα). Υπήρχε μετρό και πήγαινε στο Gardens By The Bay: το γνωστό αξιοθέατο της Σιγκαπούρης με τα τεράστια “λουλούδια”. Τελικά, ενώ εγώ ήθελα να πήγαινα, ο συνεπιβάτης ήταν κάπως διστακτικός να βγει στην άγνωστη πόλη. Μιας και οι ώρες της αναμονής μου φαίνονταν πολλές, επικράτησε η περιέργεια και τελικά ξεκίνησα μόνος μου. Βρήκα ένα γραφείο για να αφήσω την χειραποσκευή και κατευθύνθηκα προς το μετρό...