Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

6. Σιγκαπούρη

Για τη Σιγκαπούρη αρκεί το διαβατήριο. Δεν χρειάζεσαι βίζα, ενώ και η SG Arrival Card (SGAC), που ήταν υποχρεωτική μέχρι πέρυσι, πλέον είχε καταργηθεί. Έτσι, σκανάρεις απλά το διαβατήριο στην ηλεκτρονική πύλη στο αεροδρόμιο και μπορείς να βγεις για να γνωρίσεις την πόλη!

Κάτι που μου έκανε εντύπωση, ήταν το γεγονός ότι στις πύλες του μετρό μπορείς να σκανάρεις την τραπεζική κάρτα και να πληρώσεις το κόμιστρο έτσι. Δεν χρειάζεται να βγάλεις εισιτήριο ή κάποια κάρτα για τα ΜΜΜ.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς βγαίνοντας από τον “αποστειρωμένο” χώρο του αεροδρομίου, είναι η απίστευτη υγρασία. Αντικειμενικά, χωρίς να έχει ιδιαίτερη ζέστη (αν θυμάμαι καλά άντε κανένα τριαντάρι), η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Όποτε άλλαζες γραμμή, καθώς σχεδόν όλο το δίκτυο που χρησιμοποίησα ήταν εναέριο, περίμενες πώς και πώς να έρθει ο επόμενος κλιματιζόμενος συρμός.

Οι Σιγκαπουριανοί πολύ ευγενικοί, δεν έτρεχαν να μπουν στο βαγόνι. Υπήρχαν μέχρι και γραμμές στην αποβάθρα που σου θύμιζαν να περιμένεις να κατέβει πρώτα ο κόσμος.

Η πλατφόρμα στη στάση Paya Lebar​

Επίσης, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η εξάρτησή τους από την τεχνολογία. Και αλλού βλέπεις αρκετό κόσμο πάνω από το κινητό του, αλλά εκεί το είχαν τερματίσει νομίζω...

Το μετρό της Σιγκαπούρης​

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω, ότι, αν και πρώτη φορά σε μια τελείως άγνωστη πόλη ένιωθες ασφάλεια να κυκλοφορήσεις έξω. Όλη τη μέρα είχα πάνω μου σε μετρητά όλα τα χρήματα του ταξιδιού και δεν ανησύχησα ποτέ να τσεκάρω το τσαντάκι μου. Ούτε και να έχω το νου και στην τσέπη που κουβαλούσα το κινητό.

Κλείνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση για το μετρό και τους κατοίκους της Σιγκαπούρης, πάμε στο Gardens By The Bay...

Το Gardens By The Bay είναι ένα τεράστιο φυσικό πάρκο, έκτασης 1.000 στρεμμάτων, στο προάστιο Marina South. Αποτελείται από 3 υπο-κήπους: τον Bay Central, τον Bay East και τον Bay South. Ο κήπος που επέλεξα να επισκεφθώ, ήταν ο Bay South, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος από τους 3 και άνοιξε το 2012. Τα γνωστότερα αξιοθέατα αυτού του κήπου, είναι τα τεράστια γυάλινα θερμοκήπια (Flower Dome και Cloud Forest). Από τα δύο αυτά τεράστια θερμοκήπια, το πρώτο προσομοιώνει τις συνθήκες του Μεσογειακού κλίματος, ενώ το δεύτερο, το οποίο περιλαμβάνει και ένα τεράστιο καταρράκτη “εσωτερικού χώρου”, προσομοιώνει το κλίμα της τροπικής ζώνης.

Πηγαίνοντας προς το Bay South​

Πάντως, πέρα από αυτά τα δύο, ομολογουμένως εντυπωσιακά, θερμοκήπια, περισσότερο ήμουν περίεργος να δω τα Supertrees.

Τα 18 αυτά “δέντρα”, έχουν ύψος από 25 έως 50 μέτρα. Πέρα από την “τουριστική” τους χρήση, στις κατασκευές αυτές έχουν τοποθετηθεί φωτοβολταϊκά, ενώ χρησιμοποιούνται και για τη συλλογή νερού που χρησιμοποιείται στη συνέχεια για την άρδευση των κήπων. Επίσης, χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες ψύξης στα δύο γυάλινα θερμοκήπια.

Καθ’οδόν για τα Supertrees, περνούσες δίπλα από φοίνικες και διάφορα γλυπτά.

Ένα από τα γλυπτά (πάνω), το ποταμάκι (μέση) και τα Supertrees (κάτω)​

Πάνω στο ψηλότερο Supertree, βρίσκεται το Supertree Observatory. Στο παρατηρητήριο αυτό, το οποίο εκτείνεται σε 3 επίπεδα, μπορείς να θαυμάσεις τη θέα της πόλης από τα 50 μέτρα. Ειδικά στο ανώτερο επίπεδο, έχεις ανεμπόδιστη θέα 360 μοιρών. Πάντως, είναι αλήθεια ότι τον αέρα του τον έχει εκεί πάνω. Αν και, δεδομένης της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, δεν είναι οπωσδήποτε κακό...

Το ξενοδοχείο / mall / καζίνο Marina Bay Sands (πάνω), αριστερά το Flower Dome και δεξιά το Cloud Forest (μέση), η θάλασσα στα ανοικτά της Σιγκαπούρης στα δεξιά (κάτω)​

Πέρα από το Observatory, υπάρχει και ο Skyway. Αυτός ο εναέριος διάδρομος, ενώνει δύο από τα Supertrees, ενώ κρέμεται από τα ενδιάμεσά τους. Εντυπωσιασμένος από την σταθερότητα της καμπύλης διαδρομής, η βόλτα εκεί πάνω ήταν ομολογουμένως ωραία.

Φωτογραφίες από το Skyway​

Τμήματα των κήπων ήταν κλειστά, λόγω των προετοιμασιών για την αλλαγή του χρόνου. Όμως, είχε και λιγότερο κόσμο, οπότε και γινόταν πολύ πιο άνετα η βόλτα. Ειδικά στο Observatory, την περισσότερη ώρα ήμουν μόνος στην κορυφή, ενώ και στο Skyway περπατούσες ευχάριστα, χωρίς να πηγαίνεις ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στον κόσμο ή να πρέπει να περιμένεις για να βγάλεις μια φωτογραφία.

Φεύγοντας, ομολογουμένως εντυπωσιασμένος από τα Supertrees, πέρασα από διάφορα ποταμάκια και λιμνούλες που είχαν φτιάξει στους χώρους των κήπων. Μέσα στις λιμνούλες είχε και ψάρια, αληθινά και ψεύτικα.

Σε μια μικρή λιμνούλα είχε και ψάρια (πάνω), ενώ υπήρχαν και μονοπάτια για βόλτα (μέση και κάτω)​

Και στον δρόμο της επιστροφής, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω μερικά από τα γλυπτά. Ένα από αυτά, ήταν ενός μωρού, το οποίο είχαν καταφέρει να το ισορροπήσουν πάνω σε ένα λεπτό σίδερο, λίγο πάνω από τη μέση του.

Το μωρό ισορροπεί πάνω σε ένα σίδερο (πάνω), ενώ το αιλουροειδές ήταν κατασκευασμένο από πλαστικά απορρίμματα (κάτω)​

Καθώς πλέον είχε πάει σχεδόν 4, και με την Singapore να αναχωρεί στις 8:40, ξεκίνησα για το αεροδρόμιο. Παρεμπιπτόντως, η διαδρομή από το Gardens By The Bay έως το Changi διαρκεί γύρω στην ώρα.

Πίσω στο αεροδρόμιο, δεν μπορούσα να μην κάτσω να θαυμάσω το αεροδρόμιο των Σιγκαπουριανών. Είχα κάνει και μια πιο εκτενή βόλτα και πέρυσι, αλλά αυτό το τμήμα του αεροδρομίου δεν το είχα δει...

Φωτογραφίες από το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, τον σχεδιασμό του οποίου κατά κοινή ομολογία τον έχουν πάει σε άλλο επίπεδο​

Πρώτη στάση στο αεροδρόμιο, το lounge στο οποίο είχα φάει και πρωινό. Έχοντας πλέον φάει από μια εκτενέστερη επιλογή φαγητών, και αφότου παρέλαβα τη χειραποσκευή που είχα αφήσει για φύλαξη το πρωί, κατευθύνθηκα προς την πύλη...

Δίπλα από την Α3, απ’όπου θα αναχωρούσαμε εμείς, στην Α2 θα αναχωρούσε ένα Α380, αν θυμάμαι καλά για Ινδία. Κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι “βρε λες;”...
Μέσα στην περιέργειά μου, μπαίνω στο FlightRadar και τι να δω; Μου έβγαζε και τη δική μου πτήση προγραμματισμένη με το διώροφο αεροπλάνο!!! Φυσικά δεν περιγράφεται η χαρά μου όταν αντίκρισα το τέρας να έρχεται στη φυσούνα μας!
Τελικά, η καθυστέρηση που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε την ανταπόκριση, είχε βγει σε καλό. Πήρα μια γεύση από τη Σιγκαπούρη, μια πόλη που δεν πιστεύω να της έδινα ποτέ σημασία πέρα από transit, και θα πετούσα και με το 380! Και θα γινόταν και ακόμη καλύτερο.

Το 380 που θα μας πήγαινε στο Σίδνεϊ (πάνω) και στην πύλη, περιμένοντας την επιβίβαση (κάτω)​

Όταν μου δόθηκε το εισιτήριο της Singapore, είχα πάρει “ενδιάμεση” θέση. Όταν όμως πήγα να κάτσω, έπεσα σε μια παρέα Γιαπωνέζων που ήταν διασκορπισμένοι σε 3 σειρές (δεν ξέρω πώς τους το έκαναν αυτό) και ήθελαν να κάτσουν μαζί. Έτσι παραχώρησα τη θέση μου, και μου έδωσαν τη θέση στο παράθυρο, στην οποία καθόταν ένας από αυτούς.

Αναχωρήσαμε στην ώρα μας, αν και το τεράστιο αεροπλάνο έτρεχε και έτρεχε και φαινόταν πως δεν θα σηκωνόταν ποτέ. Συμπαθητική η Singapore, με το φαγητό απλά καλύτερο από της Scoot. Τα καθίσματα ίδια με του 787 της Scoot μου φάνηκαν, αλλά από την άλλη είχε οθόνες στα καθίσματα.

Στο σκέλος αυτό, όμως, ήταν κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση: τα φτερά του αεροπλάνου. Τα φτερά ήταν πραγματικά τεράστια σε εμβαδό (με θέση πάνω από το φτερό δεν έβλεπες τίποτα από κάτω). Επίσης, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η ευλυγισία τους. Κατά την πτήση, το φτερό “τέντωνε” και το έβλεπες ολόκληρο. Όταν το αεροπλάνο ήταν προσγειωμένο και το φτερό δεν σήκωνε όλο το βάρος, έβλεπες λίγο μετά τη μέση του φτερού και μετά καμπύλωνε και έβλεπες στο τέλος το πάνω μέρος του wingtip.

Το φτερό κατά την πτήση (πάνω) και λίγα δευτερόλεπτα μετά, καθώς τροχοδρομούσαμε προς την πύλη (κάτω)​

Όλως περιέργως, και στη δεύτερη νυχτερινή πτήση κατάφερα και κοιμήθηκα. Ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη αυτή, βέβαια ίσως έπαιξε ρόλο και η βόλτα την προηγούμενη μέρα και το γεγονός ότι ήμουν ήδη με ένα πεντάωρο, το πολύ, ύπνο. Εν τέλει, προσγειωθήκαμε κατά τις 8 το πρωί. Στο αεροδρόμιο παίζει να ήταν η φορά που ξεμπέρδεψα πιο γρήγορα από το immigration. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν το γεγονός ότι ο υπάλληλος που τσέκαρε το διαβατήριο και τη φόρμα εισόδου δεν γνώριζε πως στο αεροδρόμιο υπήρχε υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Καθώς είχα κλείσει ξεχωριστό εισιτήριο από εδώ και μετά, ενώ είχα χάσει και την κράτηση για τη διανυκτέρευση, έπρεπε να άφηνα τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο, προκειμένου να μπορούσα να βγω για μια βόλτα στην πόλη. Αφότου ρώτησα μια, ομολογουμένως πάρα πολύ ευγενική κυρία στις πληροφορίες, κατευθύνθηκα προς το γραφείο για να αφήσω τα μπαγκάζια και επιτέλους μπορούσα να βγω για μια βόλτα στο πάντα λατρεμένο Σίδνεϊ!


Ας κάνω όμως μια ανασκόπηση της Σιγκαπούρης. Όπως είπα, υπό κανονικές συνθήκες, δεν πιστεύω ότι θα μου κινούσε ποτέ την περιέργεια να την επισκεφθώ. Πέρα από την Αυστραλία, στην οποία έχω αδυναμία, η Σιγκαπούρη μοιάζει με ασχημόπαπο ανάμεσα σε τόσους όμορφους προορισμούς στη ΝΑ Ασία (την οποία δεν έχω επισκεφθεί ακόμα). Ομολογουμένως, η πόλη είναι κατασκευασμένη από τον άνθρωπο, χωρίς τα φυσικά τοπία και την πλούσια ιστορία των γειτονικών χωρών. Παρ’όλ’αυτά, η πόλη-κράτος είναι ασφαλέστατη και σε αυτή μπορείς να κινηθείς όσο πιο ξέγνοιαστα μπορείς, κυρίως συγκρινόμενη με τις τριγύρω, αλλά και τις Ευρωπαϊκές, χώρες. Ούτε μια στιγμή δεν ασχολήθηκα με το να ελέγξω τις τσέπες μου. Είσαι ξέγνοιαστος να απορροφηθείς από τη βόλτα σου και με ό,τι αξιοθέατο έχεις μπροστά σου. Ναι, η απίστευτη υγρασία κάνει αποπνικτική την ατμόσφαιρα και ο τροπικός ήλιος χτυπάει ανελέητα. Ίσως να μην έκανα ένα σχεδόν δωδεκάωρο ταξίδι για να πάω μόνο εκεί (δεδομένου και του υψηλού κόστους της διαμονής και του φαγητού). Όμως πιστεύω πως μπορείς να ξεκόψεις 2-3 μέρες από ένα μεγαλύτερο ταξίδι σε κάποια χώρα της περιοχής για να δεις και κάποια αξιοθέατά της, εκμεταλλευόμενος μια λίγο “μεγάλη” ανταπόκριση στις πτήσεις.

 

[Nikos1986]

7. Σίδνεϊ

Πρώτο μου μέλημα, έχοντας φτάσει στο κέντρο της πόλης σχεδόν στις 10 το πρωί, ήταν να πάω κάπου για πρωινό. Χωρίς να χάσω χρόνο, πήρα το μετρό και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης, την Circular Quay. Κάνοντας μια βόλτα στον πεζόδρομο στο λιμάνι, τελικά διάλεξα να κάτσω στο Rossini για πρωινό. Αφότου έφαγα και ήπια, ξεκίνησα για μια βόλτα στην πόλη. Θα είχα ένα εννιάωρο γεμάτο, μέχρι να έπρεπε να ξαναπάω στο αεροδρόμιο για να κάνω check-in για την επόμενη πτήση για Rarotonga.

Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, πίσω από τον σταθμό της Circular Quay​

Το δίλημμά μου ήταν το πώς να αξιοποιούσα την μέρα. Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης τα είχα γυρίσει την πρώτη φορά που είχα επισκεφθεί την πόλη. Στο επόμενο ταξίδι του ’22, είχα πραγματοποιήσει διάφορες βόλτες στις γειτονιές, ώστε να πάρω και μια πιο “καθημερινή” εικόνα, πιο μακριά από τα γνωστά αξιοθέατα του κέντρου. Τότε δεν είχα προλάβει να κάνω ένα μεγάλο περίπατο στο προάστιο του Manly, τον Manly Scenic Walkway (τουλάχιστον το τμήμα του που διατρέχει περιμετρικά την χερσόνησο). Το Manly το είχαμε επισκεφθεί την πρώτη φορά, αλλά είχαμε κάνει μια μικρή βόλτα. Μαζί με στάσεις για μπάνιο και επίσκεψη στους σταθμούς καραντίνας (κάτι σαν επίσκεψη στο Ellis Island της Νέας Υόρκης) και στα βράχια του North Head, μπορείς να το κάνεις και σαν ημερήσια εκδρομή. Καθώς δεν ήθελα να ρισκάρω μια αργοπορημένη επιστροφή στο αεροδρόμιο, επέλεξα να μην κάνω ολόκληρη την βόλτα. Θα πήγαινα στο Manly και θα επισκεπτόμουν τις παραλίες στις δύο ακτές της χερσονήσου, ενώ θα άφηνα το σταθμό καραντίνας και τους εντυπωσιακούς γκρεμούς στους οποίους έχουν γυριστεί διάφορες ταινίες (πχ το Mission Impossible 2) για την επόμενη φορά.

Στο Manly, όντας παραθαλάσσιο προάστιο, πηγαίνεις με καραβάκι, το οποίο αναχωρεί από τη Circular Quay. Μιας και πλέον θα είχα χαλαρό πρόγραμμα, θα έκανα μια βόλτα γύρω από την αποβάθρα, στα δύο γνωστότερα αξιοθέατα της πόλης: τη Γέφυρα και την Όπερα.

Πρώτα κατευθύνθηκα προς το κτήριο της Όπερας. Τις τελευταίες φορές που την είχα επισκεφθεί ήταν όλες το βράδυ. Τόσο νωρίς το πρωί δεν πρέπει να την είχα επισκεφθεί ποτέ. Ήταν μια πολύ διαφορετική εικόνα, με αισθητά λιγότερο κόσμο. Επίσης, ήταν κλειστά και τα μπαράκια που έχει από κάτω, με αποτέλεσμα, ακόμη και ο κόσμος που έβλεπες να είναι ντυμένος με καθημερινά ρούχα, χωρίς τουαλέτες, φρου-φορυ και αρώματα που λένε, και να επικρατεί ησυχία. Η πρωινή επίσκεψη δεν είχε σχέση με την απογευματινή και ακόμη περισσότερο με την βραδινή.

Η Όπερα (πάνω) και η Γέφυρα του Λιμανιού (κάτω)​

Αφότου έκατσα για λίγο στα σκαλοπάτια, κατευθύνθηκα στην άλλη άκρη τις Circular Quay, προς την Γέφυρα του λιμανιού. Στην προβλήτα των κρουαζιερόπλοιων, ήταν δεμένο ένα με σημαία Ολλανδίας.

Το Noordam, με σημαία Ολλανδίας​

Από την πλευρά της Γέφυρας, άραξα σε κάτι σκαλοπατάκια δίπλα από το νερό, απέναντι σχεδόν από το Λούνα Παρκ. Εκεί πρέπει να έκατσα τουλάχιστον μια ώρα. Είχε ένα απίστευτο καιρό, ήλιο και ένα πολύ αναζωογονητικό αεράκι, που δεν ήθελες να σηκωθείς. Όση ώρα καθόμουν εκεί, χάζευα τις βάρκες που πηγαινοέρχονταν από το Λούνα Παρκ ή από την πλευρά της Parramatta στα ανατολικά και περνούσαν κάτω από τη γέφυρα. Επίσης, υπήρχαν και πολλά ιστιοπλοϊκά. Αυτή την ώρα που πέρασα εκεί τρισευτυχισμένος τη θυμάμαι ακόμα. Ο καιρός ήταν τέλειος, μια βδομάδα πριν είχα βγάλει κι εγώ άδεια χειριστή ταχυπλόου και φανταζόμουν να κάνω κι εγώ αυτές τις βόλτες στη θάλασσα, ενώ οι διακοπές καλά-καλά δεν είχαν αρχίσει.

Φωτογραφίες του λιμανιού, από τα σκαλοπατάκια στα οποία είχα καθίσει τουλάχιστον για μία ώρα​

Φεύγοντας από τα σκαλοπατάκια, επέστρεψα στη Circular Quay. Από εκεί σε λίγο θα έπαιρνα το πλοιάριο που πηγαίνει στο Manly. Όπως είχα γράψει και στο πρώτο ταξίδι στην πόλη, τα πλοιάρια αυτά αποτελούν ένα πολύ πρακτικό τρόπο μετακίνησης. Δεν σε προβληματίζει η ανάποδη οδήγηση, το πάρκινγκ, ενώ βλέπεις τα αξιοθέατα μιας πόλης που είναι συνυφασμένη με το νερό από μια διαφορετική οπτική γωνία. Έχοντας κάνει τη διαδρομή και με ήρεμη θάλασσα αλλά και με κύμα, εκτός αν έχεις πρόβλημα ναυτίας, η διαδρομή είναι ωραία.

Η διαδρομή με το πλοιάριο, από την Circular Quay προς το Manly, πιστεύω είναι η ομορφότερη από τις διαδρομές του φέρι​

Την προηγούμενη φορά είχαμε επικεντρωθεί στο τμήμα του Manly τριγύρω από την προβλήτα στην οποία δένει το πλοίο. Σήμερα, σκόπευα να περπατούσα την Corso, που αποτελεί τον εμπορικό δρόμο του προαστίου, και να κατέληγα στην Manly Beach, στην ανατολική πλευρά του “λαιμού” της χερσονήσου.

Στην Corso είχε πολύ κόσμο, ιδιαίτερα νεολαία. Είναι ένας ολοζώντανος δρόμος, με πολλά καταστήματα ρούχων αλλά και φαγάδικα και παγωτατζίδικα.

Ο εμπορικός πεζόδρομος Corso του Manly​

Στο τέλος της Corso, βρίσκεσαι στο μέσον της Manly Beach, μιας αμμουδιάς 1,5-2 χιλιομέτρων, με μέτωπο στον Ειρηνικό. Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο, ενώ ο παραλιακός δρόμος Steyne είναι γεμάτος και αυτός με φαγάδικα και παγωτατζίδικα. Το μόνο σημείο που δεν μου άρεσε, ήταν ότι όλοι οι κάγκουρες του Σίδνεϊ φαινόταν να έχουν μαζευτεί εκεί. Πήρα ένα παγωτό από τα Ben & Jerry’s και έκατσα κι εγώ στην παραλία.

Η παραλία του Manly​

Μετά από λίγο, ενώ καθόμουν στην παραλία, και μη φορώντας μαγιό, άρχισε να με τρώει να ξεκινούσα τον Manly Scenic Walkway. Προφανώς δεν θα έκανα όλη τη διαδρομή, αλλά μιας και είχα έρθει ως την παραλία Manly, θα μπορούσα να ξεκινούσα και να έφτανα μέχρι την επόμενη στη σειρά, τη Shelly. Το τμήμα αυτό του μονοπατιού, ονομάζεται “Cabbage Tree Bay Coastal Walk”.

Το μονοπάτι αν και είχε λίγο ανέβα-κατέβα δεν ήταν κάτι το απαιτητικό, ενώ σε όλο το μήκος του ήταν τσιμεντένιο. Είχε και λίγα σκαλοπάτια. Είχε αρκετό κόσμο να πηγαινοέρχεται, κυρίως νέους.

Τμήμα του Cabbage Tree Bay Coastal Walk, με την παραλία Shelly στο βάθος αριστερά​

Η παραλία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, παρά τον πολύ κόσμο που ήταν εκεί. Αν θυμάμαι καλά, ήταν χοντρό άμμος / ψιλό χαλικάκι. Πάντως, είναι αλήθεια ότι είχε σαφώς λιγότερο κύμα σε σχέση με τη Manly.

Η παραλία Shelly​

Κάτι που ξέχασα να αναφέρω, είναι ότι σε πολλά σημεία της διαδρομής έβλεπες και ιγκουάνα να περιφέρονται ελεύθερα. Εντάξει, όχι εντελώς ελεύθερα, καθώς τριγύρω τους έβλεπες συγκεντρωμένο κόσμο να τα φωτογραφίζει.

Πλησιάζοντας τη Shelly, έβλεπες πολλά ιγκουάνα κατά μήκος του μονοπατιού ​

Περνώντας η ώρα είχε αρχίσει να συννεφιάζει, οπότε και είπα να ξεκινήσω την επιστροφή στο λιμάνι. Επιστρέφοντας από την Corso, πήρα ένα σάντουιτς στο χέρι και συνέχισα προς την προβλήτα και για την επιστροφή μου στο αεροδρόμιο...

Κατά την επιστροφή πρόσεξα το ξενοδοχείο Steyne, το οποίο είχα προσπεράσει το μεσημεράκι όταν ερχόμουν...

Το ξενοδοχείο Steyne (πάνω) και η Corso κατά την επιστροφή (κάτω)​

Εν τέλει, παίρνοντας το πλοίο για να επιστρέψω στην Circular Quay και μετά το μετρό, πήγε 5 όταν έφτασα στο αεροδρόμιο.


Κάνοντας μια σύνοψη για το Σίδνεϊ, η εκδρομή στο Manly ήταν μια ωραία βόλτα. Δεν έφτασε τις προσδοκίες που μου είχε αφήσει η πεζοπορία στο κομμάτι Bondi – Coogee που είχα κάνει το ’22, την οποία θεωρώ την καλύτερη βόλτα που μπορείς να κάνεις στο Σίδνεϊ. Βέβαια δεν περπάτησα όλο τον Manly Scenic Walkway, οπότε έχω αφήσει εκκρεμότητες για την επόμενη φορά. Σίγουρα πάντως, από τη μέρα αυτή ξεχωρίζω το άραγμα στα σκαλοπατάκια κάτω από τη γέφυρα, και την χαλάρωση με τα τις βάρκες που πηγαινοέρχονταν.

Από την άλλη δεν ήταν όλα ρόδινα. Είναι αλήθεια ότι υποτίμησα την έντονη συννεφιά που είχε βγάλει σχεδόν από τα Ben & Jerry’s, με αποτέλεσμα να κοκκινίσω και να καώ στο πρόσωπο. Δυστυχώς αυτό δεν το αντιλήφθηκα παρά μόνο στο Aitutaki, όπου πλέον ήταν αργά...

 

[Nikos1986]

8. Σίδνεϊ - Ραροτόνγκα - Αϊτουτάκι

Αφότου παρέλαβα τις βαλίτσες, πήγα πάλι για check-in, στο γκισέ της JetStar. Φτάνοντας δεν υπήρχαν πολλά άτομα στην ουρά, αλλά προχωρούσαμε πολύ αργά. Όταν επιτέλους ήρθε η σειρά μου και πήρα το boarding pass, ένιωθα πράγματι τρισευτυχισμένος. Ακόμα και μετά, όταν κατευθύνθηκα στα McDonald’s για φαγητό, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι σε ένα τρίωρο θα απογειωνόμασταν για αυτά τα μαγευτικά νησιά.

Το ταξίδι, το οποίο θα διαρκούσε 7 ώρες, θα γινόταν με ένα Α321. Δεν ήξερα πως μπορούσε να έχει τόση αυτονομία το συγκεκριμένο μοντέλο. Και από την JetStar έμεινα ευχαριστημένος. Το φαγητό απλά ήταν μέτριο, αλλά μάλλον έχω ρίξει τις προσδοκίες μου στο συγκεκριμένο τομέα. Επίσης, ο αεροσυνοδός είχε πολύ πλάκα. Αργήσαμε καμία ώρα να ξεκινήσουμε και το έριξε σε μηχανική βλάβη που δεν μπορούσαν να φτιάξουν. Αλήθεια ή ψέματα, κατάφερε πάντως να μην δυσανασχετήσει κανένας.

Η αναχώρησή μας από το Σίδνεϊ​

Από το Σίδνεϊ τελικά αναχωρήσαμε λίγο πριν τις 10:30. Λίγο πριν την απογείωση, μας μοίρασαν κάτι φόρμες για να συμπληρώσουμε, παρόμοιες με εκείνες που είχαμε συμπληρώσει και κατά την είσοδό μας στην Αυστραλία. Αυτές, θα τις παραδίδαμε στον έλεγχο στη Rarotonga, όταν θα φτάναμε γύρω στις 6:30 το πρωί, τοπική ώρα. Το παράδοξο της πτήσης αυτής, ήταν ότι θα αναχωρούσαμε το βράδυ και επειδή θα περνούσαμε την γραμμή αλλαγής ημερομηνίας, θα φτάναμε το πρωί της μέρας που φύγαμε!

Φτάνοντας στη Rarotonga, θα έπρεπε ξανά να παραλάβω τις αποσκευές και να τις ξαναπερνούσα check-in για την σύντομη πτήση για Aitutaki, που θα έφευγε στις 11:15.

Όλως παραδόξως, κατάφερα να κοιμηθώ κάποιες ώρες και σε εκείνη την πτήση. Λίγο κάτω από τετράωρο. Είναι αλήθεια ότι χωρίς αυτούς τους ύπνους στα αεροπλάνα, φτάνοντας τελικά στο Aitutaki για 2-3 μέρες θα ήμουν κοτόπουλο. Το γεγονός ότι προ-κορονοϊού ο “κανονικός” ύπνος στο αεροπλάνο ήταν κάτι ανήκουστο για εμένα, με είχε προβληματίσει πολύ ήδη από τη στιγμή της καθυστερημένης αναχώρησης από την Αθήνα. Από την αρχή διαφαινόταν ότι θα υπήρχε πρόβλημα με την ανταπόκριση στη Σιγκαπούρη, για το οποίο είχα προνοήσει αφήνοντας μεγάλο κενό στο Σίδνεϊ για την ανταπόκριση. Όμως το χάσιμο της διανυκτέρευσης εκεί, με είχε ανησυχήσει πολύ περισσότερο, καθώς, ταξιδεύοντας μόνος δεν είχα την πολυτέλεια του ύπνου στο αεροδρόμιο, ενώ και το να μην έβγαινα για βόλτα στο Σίδνεϊ δεν το διαπραγματευόμουν καν...

Ξύπνησα κάποια στιγμή, γύρω στις 3, ώρα Σίδνεϊ. Έξω είχε αρχίσει να χαράζει.

Το χάραμα πάνω από τα σύννεφα​

Πλέον είχε αρχίσει η ανυπομονησία, ενώ από κάποιο σημείο και μετά είχαν ψιλοκαθαρίσει τα σύννεφα από κάτω και άρχιζες να συνειδητοποιείς τον τεράστιο ωκεανό που διέσχιζες σιγά - σιγά.

Κατά τις 4:30 ώρα Σίδνεϊ, κοιτάζοντας τώρα τα timestamps των φωτογραφιών, πρέπει να έβγαλα τις ομορφότερες φωτογραφίες που έχω τραβήξει από αεροπλάνο. Όταν κατεβήκαμε κάτω από τα σύννεφα, τα χρώματα του ουρανού ήταν τόσο μαγευτικά όσο και στη φωτογραφία.

Με το που κατεβήκαμε από τα σύννεφα είδαμε αυτά τα απίστευτα χρώματα... Ακόμα και ξυπνητήρι επιβαλλόταν να βάλεις... ​

Μετά από κανένα δεκάλεπτο, φάνηκε επιτέλους από το παράθυρο η ΒΔ ακτή της Rarotonga.

Η ΒΔ ακτή της Rarotonga​

Τελικά, προσγειωθήκαμε κατά τις 7 το πρωί, τοπική ώρα. Στο τέλος ο αεροσυνοδός μας καθησύχασε: "σας είπα ότι θα καταφέρναμε να φτάναμε σώοι"...

Το αεροπλάνο (πάνω) και η "πύλη" αεροδρομίου (κάτω)​

Στη Rarotonga είχα διάφορες εκκρεμότητες που έπρεπε να τακτοποιήσω, πριν φύγω για το Aitutaki. Πρώτα απ’όλα το immigration. Δεύτερον, έπρεπε να έπαιρνα πάλι τις βαλίτσες, ώστε να τις ξαναπεράσω check-in όταν θα άνοιγε κάποια στιγμή το γκισέ της Air Rarotonga. Τρίτον, να αγόραζα ένα τοπικό νούμερο για το κινητό, ώστε να μην έχω τις εξωφρενικές χρεώσεις της περιαγωγής. Και τέταρτο και σημαντικότερο, να έτρωγα...

Στο immigration καθυστερήσαμε λίγο. Αυτό το “island time” που λένε και στους οδηγούς. Όταν φτάσαμε ήμασταν η μόνη πτήση, αλλά χωρίς οι υπάλληλοι να είναι “ψείρες” -ίσα ίσα το αντίθετο θα έλεγα- πηγαίναμε αργά. Φαινόταν να ξέρουν ένα σωρό από τους ντόπιους που πετούσαν μαζί μου και έπιαναν την κουβέντα... Μας σφράγιζαν τα διαβατήρια, ενώ τη φόρμα που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο την δίναμε σε μια άλλη κυρία στην έξοδο, αφότου παίρναμε τις βαλίτσες.

Το αεροδρόμιο ήταν μικρό. Καμία σχέση με τα Ευρωπαϊκά. 3-4 αίθουσες, όλες κι όλες. Για να πας στα γκισέ της Air Rarotonga, έβγαινες από το κτήριο, περπατούσες λίγο δίπλα από τον δρόμο και έμπαινες σε ένα άλλο κτήριο. Ας το πούμε “κτήριο”, ουσιαστικά ήταν μια σκεπή και ήταν ανοικτό από τις 3 πλευρές.

Το αεροδρόμιο αυτό ήταν όλο κι όλο. Παρέα με τις κοτούλες...​

Δίπλα από τα lockers που φαίνονται στη φωτογραφία, βρισκόταν το κατάστημα (ας το πούμε έτσι) της Vodafone και ένα άλλο της Avis. Από τη Vodafone πήρα μια κάρτα SIM με τοπικό νούμερο. Αυτή, με 69$ (περίπου 40 ευρώ) σου έδινε 20 GB και 60 λεπτά / 600 SMS για κλήσεις τόσο προς τα Κουκ, όσο και προς διάφορους άλλους προορισμούς (Αυστραλία / Νέα Ζηλανδία / Παπούα Νέα Γουινέα / ΗΠΑ / Καναδάς / Ηνωμένο Βασίλειο / Γαλλία / Γερμανία / Φιλιππίνες / Σαμόα / Νίουε / Τόνγκα / Φίτζι / Ν. Σολομώντα). Τόσο στη Rarotonga όσο και στο Aitutaki υπάρχει δίκτυο 4G και μπορείς να χρησιμοποιήσεις άνετα το Viber για να μιλήσεις με την πατρίδα. Στα υπόλοιπα νησιά είχα διαβάσει για δίκτυο EDGE (προ 3G, δηλαδή τα data πρακτικά δεν είναι αξιοποιήσιμα) αλλά δεν το έχω επιβεβαιώσει. Τα λεπτά επίσης θα χρειαστούν, καθώς όλο και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να επικοινωνήσεις με τον οικοδεσπότη σου για να κάνεις μια επιβεβαίωση ή για να ρωτήσεις κάτι. Οι πληροφορίες στο internet είναι λίγες και πολλές φορές παρωχημένες, κυρίως λόγω του lockdown τα τελευταία χρόνια. Στο σχεδιασμό του ταξιδιού με είχε βοηθήσει πολύ το Curious Kiwi, αλλά και αυτό περιορίζεται στη Rarotonga και στο Aitutaki.

Κλείνοντας την παρένθεση για την SIM, πάμε πάλι στο αεροδρόμιο... Ενώ στο immigration του Σίδνεϊ, όσο περιμέναμε στην ουρά είχε έρθει ένας αστυνομικός με σκύλο και τον έκανε βόλτες δίπλα μας για να μας μυρίσει, στη Rarotonga οι μασκότ του αεροδρομίου ήταν τα κοτοπουλάκια. Πρέπει να είχε τουλάχιστον καμία δεκαριά στα παγκάκια που καθόμουν για να αλλάξω τη SIM στο κινητό.

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, ήταν τα διαδικαστικά για την πτήση εσωτερικού. Το γκισέ για το check-in άνοιξε κανένα μισάωρο πριν την ώρα της απογείωσης. Είχαμε μαζευτεί οι επιβάτες στα καθίσματα μπροστά από το γκισέ (που εκεί ήταν και η “πύλη”), υπάλληλος της Air Rarotonga δεν υπήρχε πουθενά, ενώ κανείς μας δεν ήξερε τι γινόταν. Όσους υπαλλήλους του αεροδρομίου ρωτούσαμε (καθαρίστριες, σεκιουριτάδες -λέμε τώρα-) μας έλεγαν “θα έρθει ο τάδε της αεροπορικής σε λίγο”... Το “island time” που λέγαμε... Σίγουρα θα μας έβλεπαν από τις κάμερες (αν υπήρχαν) και θα έλεγαν “τι αγχώνονται αυτοί οι δυτικοί”...

Τελικά, το check-in άνοιξε λίγο πριν την επιβίβαση. Καθώς το αεροπλάνο που θα πετούσαμε ήταν ένα πολύ μικρό Saab 340, κατά το check-in μας ζήτησαν να δώσουμε και τις χειραποσκευές, που θα έλεγες ότι θα τις έπαιρνες στα ντουλάπια πάνω από τα καθίσματα. Παρότι τις δώσαμε και αυτές για check-in, δεν μας χρέωσαν κάτι παραπάνω.

Ούτε ακτίνες Χ, ούτε βγάλε κινητό / κλειδιά / κέρματα / ζώνη. Μόνο τα διαβατήρια ήλεγξαν (στην πτήση της επιστροφής ούτε καν αυτό). Κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι πτήσεις όχι απλά πριν την 11/9, αλλά προπολεμικά. Δεν ξέρω πώς να περιέγραφα αυτό το βαθμό ανεμελιάς που ζούσαμε. Ίσως να το χαρακτήριζα “αγαθοσύνη” ή “άγνοια”, αλλά ίσως με αυτό να τους προσέδιδα αρνητική σημασία. Ό,τι κοντινότερο μπορώ να σκεφτώ, χωρίς να κινδυνεύω να το παρεξηγήσω, είναι τουλάχιστον το “αναζωογονητικό”.

Όση ώρα περιμέναμε για να ανοίξει το check-in, μπορούσες να χαζέψεις και να φωτογραφήσεις τα αεροπλάνα που είχαν σταθμεύσει. Όχι ότι ήταν και πολλά.

Το planespotting πολύ εύκολο, απλά ένας φράχτης (με ένα άνοιγμα στο κάτω μέρος για τις κοτούλες) ​

Ενώ θα φεύγαμε στις 11:15, τελικά ξεκινήσαμε την επιβίβαση στις 11:10.

Η επιβίβαση (πάνω) και το εσωτερικό του μικρού Saab 340 (κάτω)​

Τακτοποιηθήκαμε πολύ γρήγορα, στο μικρό αεροπλάνο, και μέσα σε 10 λεπτά ήμασταν ήδη στον αέρα.

Αναχώρηση από τη Rarotonga​

Η πτήση πολύ σύντομη, γύρω στα 40 λεπτά. Μια μόνο αεροσυνοδός, που πρέπει να γνώριζε και όλους τους ντόπιους που ήταν στην πτήση. Μας έδωσαν χυμό, και πριν το καταλάβουμε είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε. Το μόνο πρόβλημα ο χάλια καιρός όσο πλησιάζαμε στο Aitutaki, που δεν μας επέτρεψε να δούμε από ψηλά τη λιμνοθάλασσα. Δεν πειράζει, στην επιστροφή...

Στο Aitutaki φτάσαμε με τον καιρό λες και ήταν έτοιμος να βρέξει. Παρ’όλ’αυτά, τίποτα δεν μπορούσε να μας χαλάσει τη διάθεση. Επιτέλους είχαμε φτάσει!!!

Το αεροδρόμιο του Aitutaki, είναι το πιο μικρό αλλά παίζει και το πιο χαριτωμένο που έχω δει. Ένα μόνο δωμάτιο (καλά, έχει και ένα μικρό δωμάτιο παραδίπλα με τις τουαλέτες), διαμπερές και ένα μικρό πάρκινγκ από πίσω. Ούτε έλεγχοι, ούτε τίποτα. Λες και πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο.

Το αεροδρόμιο του Aitutaki (οι δύο τελευταίες με τον ήλιο είναι από την μέρα της επιστροφής)​

Στο αεροδρόμιο είχα συμφωνήσει να παραλάβω και το αυτοκίνητο που θα οδηγούσα τις μέρες που θα έμενα στο Aitutaki. Καθώς θα έφτανα Κυριακή, με είχε προβληματίσει το θέμα της παραλαβής του αυτοκινήτου την πρώτη μέρα, καθώς η αργία της Κυριακής τηρείται σχεδόν ευλαβικά από όλους. Τελικά, είχα βρει το Rino’s, μια οικογενειακή επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια, η οποία νοικιάζει και αυτοκίνητα και μπορούσε να το έχει έτοιμο προς παράδοση στο αεροδρόμιο όταν θα έφτανα.
Το αμάξι ήταν ένα μικρό Toyota Passo. Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν τα λάστιχα, που ήταν τόσο φθαρμένα που απορούσα αν θα κρατιέται στο δρόμο. Τελικά, όπως διαπίστωσα, σε όλο το νησί τα ελαστικά όλων των αυτοκινήτων είναι τόσο φθαρμένα, που ούτε ο αδερφός σου δεν θα σου τα περνούσε ΚΤΕΟ. Πάντως τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά και τηρούνται από όλους, οπότε υποθέτω είναι ασφαλή.

Το αμάξι που είχα στο Aitutaki (λίγα σχόλια για το λάστιχο)​

Στο αεροδρόμιο επίσης, με υποδέχτηκαν η οικοδέσποινα και η κόρη της που είχαν το κατάλυμα στο οποίο θα έμενα. Μου είχαν φέρει μέχρι και ei (γιρλάντα) λουλουδιών για τον καλωσόρισμα! Μακράν η πιο όμορφη και ζεστή υποδοχή που μου έχει γίνει, όπου κι έχω πάει.

Παρότι είχα αυτοκίνητο και η διαδρομή ήταν πολύ εύκολη, προσφέρθηκαν να με οδηγήσουν στο κατάλυμα. Επιτέλους, ύστερα από 4 πτήσεις και τόσες ώρες που πια είχα σταματήσει να μετράω, είχα επιτέλους φτάσει στον παράδεισο!

 

[go2dbeach]

Κάποτε είχα μεγάλο καημό να πάω στα νησια Κουκ, ευτυχώς (λόγω απόστασης και πολλών πτήσεων) μου πέρασε
Διαβάζω ευχάριστα την ιστορία σου!

 

[Nikos1986]

Κάποτε είχα μεγάλο καημό να πάω στα νησια Κουκ, ευτυχώς (λόγω απόστασης και πολλών πτήσεων) μου πέρασε
Διαβάζω ευχάριστα την ιστορία σου!

Περίμενε μέχρι την 5η μέρα, μην τα ξεγράφεις (είχε δώσει ένα δείγμα στο portfolio και ο kalspiros από τα νησιά)

Οι αποστάσεις είναι όντως μεγάλες, και όντως θα χρειαστείς επιπλέον χρόνο αν θέλεις να εξοικονομήσεις χρήματα από την ασφάλεια που σου δίνει το ενιαίο εισιτήριο. Αλλά επειδή είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται (Σαμόα, Παλάου, Μικρονησία, Βανουάτου) λέω ξεκίνα τώρα γιατί θα σε πάρουν τα χρόνια

 

[Nikos1986]

9. Αϊτουτάκι (Αρχικές Βόλτες)

Το μπάνγκαλόου που θα έμενα στο Aitutaki βρισκόταν στην ΒΔ ακτή του νησιού. Βρισκόταν πάνω στην άμμο, υποστηριζόμενο από πασσάλους, με πάρκινγκ από πίσω και δωρεάν καγιάκ για να εξερευνούσαμε τη λιμνοθάλασσα από μπροστά.

Το μπάνγκαλόου στο Aitutaki που είχα νοικιάσει​

Ημέρα 1

Η πρώτη μέρα στο Aitutaki θα ήταν, όπως πάντα, αναγνωριστική. Πρώτα όμως, επειδή κόντευε ήδη 1 και ήμουν ξύπνιος από τα χαράματα, έπρεπε να λύσω το πρόβλημα του φαγητού.

Η δυσκολία ήταν η μέρα. Όντας Κυριακή, πολλά μέρη είναι κλειστά, συμπεριλαμβανομένων των αγορών και των εστιατορίων. Ψάχνοντας στο Google Maps, κατάφερα να βρω ανοικτό το Tavake. Γενικά, η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, με πάρα πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν. Και το “πάρα πολλές” ισχύει στη Rarotonga και στο Aitutaki, τα οποία θεωρούνται τουριστικά. Φαντάζομαι στα περισσότερα από τα υπόλοιπα νησιά, άντε εκτός και του Atiu, την Κυριακή θα είναι τα πάντα κλειστά. Επίσης, η Κυριακή είναι η μέρα του umu. Το umu είναι το αντίστοιχο του luau της Χαβάης, δηλαδή το παραδοσιακό μαγείρεμα του φαγητού σε μεγάλες λακκούβες στο χώμα.

Ο νεαρός στο εστιατόριο που εκτελούσε χρέη μάγειρα / σερβιτόρου / ταμία ήταν πολύ ωραίος και ομιλητικός τυπάς, αν και αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν να καθησύχαζα το στομάχι μου. Φυσικά πρώτη επιλογή το ψάρι, κάτι που θα φρόντιζα να τιμήσω για όλο το διάστημα της παραμονής μου εκεί.

Το φιλέτο ψαριού στο Tavake​

Από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, έμαθα και για το μοναδικό mini market του νησιού που ήταν ανοικτό και τις Κυριακές. Ήταν το Tina & Co, το οποίο κιόλας ήταν στον δρόμο μου, καθ’οδόν για το σπίτι. Αφότου έκανα τα αναγκαία πρώτα ψώνια, κυρίως για το πρωινό, επέστρεψα στο δωμάτιο.

Ύστερα από λίγη ξεκούραση, έπεσε το δίλημμα πού να πήγαινα. Η αλήθεια είναι, χωρίς πολλή - πολλή σκέψη, επέλεξα να κατευθυνθώ προς την Ootu Beach. Πρόκειται για την γνωστότερη παραλία του νησιού. Βρίσκεται στο κυρίως νησί, δίπλα από το τέρμα του νέου διαδρόμου του αεροδρομίου, απέναντι σχεδόν από το motu (νησάκι) Akitua.

Η αλήθεια είναι ότι η παραλία, με την πρώτη ματιά, δεν με ξετρέλανε. Ναι μεν γαλάζια νερά, αλλά έχανε την εξωτική μαγεία της από τον συννεφιασμένο καιρό. Η παραλία ήταν κυρίως θρυμματισμένο κοράλλι, το οποίο πρακτικά σημαίνει χοντρή άμμος. Όπως διαπίστωσα, έτσι ήταν και όλες οι παραλίες του νησιού που επισκέφθηκα.

Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, βρίσκεται ένα sandbank, το οποίο εκτείνεται σχεδόν παράλληλα με την ακτή και φτάνει σχεδόν μέχρι το ίδιο το Akitua. Το sandbank αυτό, όπως διαπίστωσα την επόμενη μέρα σχεδόν σε όλη την έκτασή του, άντε να φτάνει 1-2 πιθαμές πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κανάλι, πλάτους γύρω στα 30 μέτρα μέχρι το sandbank, βαθαίνει για 5-10 μέτρα, φτάνοντας (ανάλογα και με την παλίρροια) το πολύ στο ύψος των ώμων.

Η παραλία Ootu, με το κανάλι, το sandbank και το Akitua motu (στην πάνω εικόνα τα δέντρα στο βάθος αριστερά)​

Η παραλία αυτή μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός, δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω ερχόμενος εδώ. Βέβαια, προσπαθώντας να την φανταστώ κάτω από γαλανό ουρανό και ήλιο, σίγουρα θα μου έκανε μια τελείως διαφορετική εντύπωση. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι εν τέλει και η συννεφιά δεν ήταν κακή, καθώς ήδη την προηγούμενη μέρα είχα καεί από τον ήλιο. Επίσης, κυρίως όταν άρχισε να ψιλοβρέχει, σου έδινε την εντύπωση end-of-the-world, ακούγοντας και τα κύματα να σκάνε στον προστατευτικό ύφαλο 500-1000 μέτρα μακριά.

Στη συνέχεια, με το αυτοκίνητο, κατευθύνθηκα στην άκρη του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου, λίγο βορειότερα από το bungalow. Στην άκρη του εγκαταλελειμμένου κοραλλένιου διαδρόμου, ο οποίος είχε κατασκευαστεί από τους Αμερικάνους πεζοναύτες κατά τον Β’ΠΠ, υπήρχε ένα υπαίθριο κιόσκι. Στην παραλία εκεί υπήρχαν ξεβρασμένα κοράλλια, πάρα πολλά κοχύλια και καβούρια. Από εκείνο το σημείο έβλεπες στα 500 μέτρα ακόμη και τον ίδιο τον ύφαλο και τα κύματα που έσκαγαν πάνω του.

Ενώ η παραλία ήταν κατά κύριο λόγο χοντρό θρυμματισμένο κοράλλι, ο βυθός της θάλασσας ήταν απαλός σαν αλεύρι και τα νερά ζεστά, σε πείσμα του καιρού. Στη θάλασσα υπήρχαν διάσπαρτα κοραλλένια βράχια, καθώς και πάρα πολλά θαλάσσια αγγούρια (πρώτη φορά είχα ακούσει για αυτά σε ιστορίες του forum για την Ταϊλάνδη, αλλά δεν τα είχα ξαναδεί ζωντανά).

Η παραλία πίσω από το άκρο του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου

Κοράλλια και κοχύλια στην παραλία

Ανά τμήματα η παραλία ήταν γεμάτη με θαλάσσια αγγούρια​

Αφότου έκατσα κανένα δίωρο σε εκείνο το τμήμα της παραλίας, ξεκίνησα να κατεβαίνω προς το bungalow. Η παραλία προς τα νότια ήταν εξίσου όμορφη, ενώ ήταν και γεμάτη χιλιάδες ψαράκια. Όχι αυτά τα πολύχρωμα, αλλά κάτι μικρά μπεζ, τα οποία δεν διέκρινες με φόντο τον βυθό, παρά μόνο όποτε τρόμαζαν και πετάγονταν από το νερό κατά κοπάδια.

Η παραλία μπροστά από το bungalow​

Ύστερα από ένα μπάνιο, έχοντας περάσει τις 8, δεν υπήρχαν και πολλά για να κάνεις. Για το βράδυ πήρα ένα burger από το Tavake, εξάλλου Κυριακή βράδυ δεν υπήρχε τίποτα ανοικτό. Επιτέλους μετά από 3 ύπνους στο κάθισμα αεροπλάνου, σήμερα θα κοιμόμουν σε κανονικό κρεβάτι...


Ημέρα 2

Ύστερα από ένα αναζωογονητικό ύπνο και ένα πρωινό πλούσιο (τουλάχιστον με βάση τα φαγώσιμα που είχα βρει χθες) ξεκίνησα και τη δεύτερη μέρα. Πρώτη φορά που ξυπνούσα στο νησί, οπότε τι άλλο να εξερευνούσα, πέρα από τη θάλασσα;

Η οικοδέσποινα στα bungalows που έμενα, μας παρείχε δωρεάν kayaks για να δούμε τη θάλασσα όσο αντέχαμε να κωπηλατούμε. Η θάλασσα μπροστά στο δωμάτιο βέβαια ήταν ρηχή. Κολύμπι δεν μπορούσες να κάνεις, αφενός λόγω του βάθους (το νερό έφτανε μέχρι τη μέση) και αφετέρου λόγω των κοραλλιογενών βράχων που υπήρχαν διάσπαρτοι στη θάλασσα. Ήταν και αυτά τα αγγούρια που το σκεφτόμουν να τα πατήσω. Οπότε το καγιάκ φαινόταν η καλύτερη επιλογή.

Έκανα κάμποσα πήγαινε - έλα, μέχρι να πάρω το κολάι και να καταφέρνω να πηγαίνω ευθεία. Προσπαθούσα στην αρχή να αποφεύγω τα κοράλλια, αλλά όπως διαπίστωσα, παρά το βάρος, το καγιάκ κατάφερνε και είχε πολύ μικρό βύθισμα, οπότε περνούσε εύκολα από πάνω τους.

Κατά την 1, οπότε και χόρτασα πήγαινε-έλα, το πρόγραμμα είχε βόλτα ξανά στην Ootu. Αυτή τη φορά θα πήγαινα στην sandbank, και θα περνούσα απέναντι για να δω και το Akitua motu.

Λίγο πριν την Ootu, πήρε το μάτι μου το Boat Shed, για το οποίο είχα διαβάσει πολύ ωραίες κριτικές. Τελικά, δεν είχαν άδικο: η ταβέρνα αυτή έγινε το αγαπημένο μου στέκι σε αυτό το ταξίδι. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο, έβρισκα πάντα να κάτσω πρώτο τραπέζι πίστα και το φαγητό ήταν υπέροχο. Πρώτη μέρα, δοκίμασα ikamata (τόνος λεμονάτος σε ζουμί καρύδας) και το λάτρεψα!

Η ταβέρνα Boat Shed, την οποία λάτρεψα

Το σερβιρισμένο Ikamata

Ακόμα και Distance Pole είχε έξω από το Boat Shed ​

Χορτάτος πλέον, ξεκίνησα για την Ootu. Σκοπός ήταν να επισκεπτόμουν το Akitua motu, στο οποίο βρίσκεται και το καλύτερο ξενοδοχείο του νησιού, το Aitutaki Lagoon Resort. Για να πάει κανείς στο motu έχει 3 επιλογές: να κολυμπήσει στο Ootu channel και να περάσει απέναντι (παίζει ακόμα και με πλημμυρίδα να μπορείς να το κάνεις περπατητό), να πάρει την βάρκα που πηγαινοέρχεται στο κανάλι (νομίζω είναι μόνο για τους ενοίκους του ξενοδοχείου) ή να περπατήσει πάνω στο sandbank που βρίσκεται στην Ootu. Πιστεύω είναι περιττό να αναφέρω τον πιο όμορφο τρόπο πρόσβασης...

Το κανάλι Ootu, που χωρίζει το κυρίως νησί του Aitutaki με το Akitua motu​

Όπως είχα διαπιστώσει και από την πρώτη μέρα, η πρόσβαση από την Ootu στο sandbar είναι εύκολη, καθώς η παραλία χωρίζεται από το sandbar με ένα στενό κανάλι το οποίο έχει μέγιστο βάθος γύρω στο 1,5 μέτρο. Το ίδιο το sandbar εξέχει ελάχιστα από την επιφάνεια της θάλασσας, το πολύ 1-2 πιθαμές. Στα σημεία στα οποία ήταν βυθισμένο, υπήρχαν εννοείται διάσπαρτα θαλάσσια αγγούρια.

Το περπάτημα πάνω στο sandbar είχε πλάκα, το μικρό του ύψος σε έκανε να νιώθεις λες και περπατάς πάνω στο νερό. Αν θυμάμαι καλά, στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από το sandbar έως το Akitua, το νερό άντε να έφτανε έως τον αστράγαλο.

Το sandbank στην Ootu (η ηλιόλουστη φωτογραφία είναι από την τελευταία μέρα)​

Το Akitua καταλαμβάνεται από το ξενοδοχείο, όμως μπορείς να περιηγηθείς ελεύθερα στο νησί, ανάμεσα στα bungalows. Υπάρχει ακόμα και πινακίδα με τον χάρτη του νησιού, με τα διάφορα best spots.

Χάρτης του Akitua motu, όπου έχουν επισημανθεί διάφορα best-spots στο motu​

Η μαλακή άμμος που βρίσκεται από την πλευρά του sandbank ξεγελά πάντως. Το νησί έχει και πέτρες, κοχύλια / κοράλλια, καθώς και κλαδιά, οπότε η εξερεύνησή του δεν είναι τόσο εύκολη με γυμνά πόδια. Πάντως, αν έχεις την περιέργεια σφίγγεις τα δόντια και μπορείς να γυρίσεις ένα μεγάλο μέρος του.

Φωτογραφίες από το φοινικο-φυτεμένο Akitua​

Πέρα (νοτιότερα) από το Akitua, ξεκινούν μια σειρά από άλλα motu, τα οποία εκτείνονται σε όλο το ανατολικό κομμάτι του Aitutaki, μέχρι το Motukitiu, που αποτελεί το νοτιοανατολικότερο motu. Ο προφανής τρόπος για να τα επισκεφθείς, είναι συμμετέχοντας σε κάποιο tour, όπως έκανα κι εγώ την 5η μέρα. Τώρα για την δυνατότητα επίσκεψης με καγιάκ οι απόψεις στο internet διίστανται. Άλλοι λένε πως μπορείς να κατέβεις μέχρι κάτω, ενώ άλλοι αναφέρουν ρεύματα νοτιότερα του μακρόστενου Ee και του Mangere και προτείνουν κωπηλασία για τους αρχάριους το πολύ μέχρι εκεί. Η προσωπική μου εμπειρία από το tour που κάναμε (αν και διασχίσαμε την λιμνοθάλασσα διαγώνια από το Akaiami motu προς την προβλήτα απέναντι από το Mangere motu) είναι πως ναι μεν η λιμνοθάλασσα ήταν μεν ήρεμη, αλλά η απόσταση είναι όντως μεγάλη.

Στην επιστροφή πίσω στο sandbank, πέτυχα και μία από τις τουριστικές βάρκες που επέστρεφαν από τον γύρο του νησιού. Η αλήθεια ήταν ότι παρά την ομορφιά που προσέδιδε η ξύλινη κατασκευή, το γεγονός ότι η μουσική έπαιζε στη διαπασών και θύμιζε λίγο bachelor πάρτι, όπως το δείχνει στις ταινίες με προβλημάτισε. Χτύπησε καμπανάκι για να επιλέξω πιο προσεκτικά το tour που θα διάλεγα, κάτι που στην πορεία με δικαίωσε 100%.

Μία από τις τουριστικές βάρκες που κάνουν τον γύρο της λιμνοθάλασσας​

Φτάνοντας στο σπίτι για ένα γρήγορο μπάνιο, πέτυχα ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα, ενώ και στον ουρανό είχαν πληθύνει τα κομμάτια που φαινόταν το γαλάζιο.

Το ηλιοβασίλεμα από το bungalow​

Εκείνο το βράδυ, πήγα για φαγητό στο Blue Lagoon. Το φαγητό ήταν καλούτσικο, αλλά η τοποθεσία ήταν πολύ ωραία, στην Ootu και πάνω στο κύμα.

Η θέα από το Blue Lagoon, πάνω στην παραλία Ootu​

Οι δύο πρώτες μέρες ήταν ψιλο-αναγνωριστικές. Είναι αλήθεια ότι ο καιρός δεν ήταν αυτός που περίμενα να συναντήσω, καθώς στις περισσότερες φωτογραφίες το τοπίο εμφανιζόταν παρέα με ένα καταγάλανο ουρανό. Και οι εντυπώσεις από την Ootu ήταν ανάμεικτες. Από τη μία η παραλία ήταν πολύ στενή, από την άλλη έβλεπα πρώτη φορά πρασινο-τιρκουάζ νερά. Ειδικά η παραλία μπροστά από το δωμάτιο ήταν γεμάτη από ένα σωρό ψάρια, ενώ σε λίγο θα ζούσα και την απίστευτη εμπειρία να κολυμπούσα μαζί τους. Και το περπάτημα πάνω στο sandbank ήταν αστείο, έμοιαζε σαν να περπατάς πάνω στο νερό. Από εδώ και μπρος όμως θα άρχιζε η περιπέτεια της εξερεύνησης, πέρα από τα διαφημισμένα spots του νησιού...

 

[Sassenach77]

Η αλήθεια είναι ότι η παραλία, με την πρώτη ματιά, δεν με ξετρέλανε. Ναι μεν γαλάζια νερά, αλλά έχανε την εξωτική μαγεία της από τον συννεφιασμένο καιρό.

Ένας λόγος για να πω οτι θα απολαύσω μία βόλτα στη παραλία είναι να έχει συννεφιά! Οπότε αυτό που βλέπω στις φώτο σου είναι δελεαστικό για μένα! Πως μπορείτε να κάνετε βόλτα στη παραλία με ντάλια ήλιο, δεν ξέρω....

Πόσες μέρες έκατσες στο Aitutaki; Κάπου γράφεις για 5η μέρα; Είμαι περίεργη να δω πως γέμιζες τις μέρες σου σε ένα τέτοιο μέρος... Μπορείς να βρεις βιβλία εκεί;

 

[Nikos1986]

Ένας λόγος για να πω οτι θα απολαύσω μία βόλτα στη παραλία είναι να έχει συννεφιά! Οπότε αυτό που βλέπω στις φώτο σου είναι δελεαστικό για μένα! Πως μπορείτε να κάνετε βόλτα στη παραλία με ντάλια ήλιο, δεν ξέρω....

Πόσες μέρες έκατσες στο Aitutaki; Κάπου γράφεις για 5η μέρα; Είμαι περίεργη να δω πως γέμιζες τις μέρες σου σε ένα τέτοιο μέρος... Μπορείς να βρεις βιβλία εκεί;

Είναι που έχω μεγαλώσει σε ένα γκρίζο προάστιο της Αθήνας

Χωρίς πλάκα τώρα, όταν είμαι σε μια πόλη ή κάνω μια πεζοπορία προτιμώ κι εγώ τη συννεφιά. Αλλά σε ο,τι έχει να κάνει με τη θάλασσα, εκεί θέλω τον ήλιο…

Αϊτουτάκι έμεινα 6 μέρες. Μέσα στη βδομάδα θα ανεβάσω και για τις υπόλοιπες μέρες, υπομονή

Πάντως, για τα βιβλία που αναφέρεις, δεν είδα κάτι σε βιβλιοπωλείο εκεί, ενώ θα μου έκανε και εντύπωση αν υπήρχε. Ούτε και μουσεία υπήρχαν, αν εννοούσες να αγόραζες κάτι τέτοιο από εκεί. Για βιβλία ο,τι θα βρεις θα είναι στο κεντρικό νησί, τη Ραροτόνγκα.

Το θέμα με αυτές τος διακοπές ήταν ότι ήθελα να ξεφύγω από τα πάντα ύστερα από δυο πολύ δύσκολα χρόνια, κάτι το οποίο το πέτυχα.

Δεδομένου ότι το νησί διαφέρει από τη Ραροτόνγκα (επιστρέφοντας απο το Αιτουτάκι στη Ραροτόνγκα τη θεωρείς κοσμοπολίτικη), δεν ήθελα να το ξεπετάξω σε μια ημερήσια εκδρομή αλλά να το ζούσα λίγο περισσότερο. Από την άλλη το να του έκοβα 2-3 μέρες για να επισκεπτόμουν και ένα ακόμα νησί (πρωτίστως ήθελα το Mangaia) φοβόμουν ότι θα κατέληγα να έπρεπε να ακολουθήσω πιο πίστα ένα προγραμματισμό, κάτι που σε αυτή τη φάση δεν το ήθελα καθόλου.

 

[Sassenach77]

Πάντως, για τα βιβλία που αναφέρεις, δεν είδα κάτι σε βιβλιοπωλείο εκεί, ενώ θα μου έκανε και εντύπωση αν υπήρχε. Ούτε και μουσεία υπήρχαν, αν εννοούσες να αγόραζες κάτι τέτοιο από εκεί. Για βιβλία ο,τι θα βρεις θα είναι στο κεντρικό νησί, τη Ραροτόνγκα.

Ρωτάω γιατί εκεί που πήγες είναι στου διαόλου το πάτερο μακριά και δεν λέει να κουβαλάς βιβλία.... Καλά μουσεία σίγουρα δεν περίμενα να έχει. Κάποια στιγμή θέλω να πάω σε κάποιο ανάλογο μέρος, αλλά έχω άλλο πράγμα στο μυαλό μου... Κοιτάζοντας κάποια στιγμή ανάλογους προορισμούς κατέληξα οτι σίγουρα θα ήθελα να δω πρώτα τα Γκαλαμπακος, το νησί του Πάσχα και ύστερα Χαβάη. Στο τσακίρ κέφι Σεϋχέλλες, αλλά θα πρέπει να έχουν γίνει πρώτα κάποια άλλα ταξίδια. Αν είναι πάντως να ξεκινήσω για αυτή τη πλευρά του κόσμου που πήγες εσύ πρώτα θα πατήσω στη Νέα Ζηλανδία

Το θέμα με αυτές τος διακοπές ήταν ότι ήθελα να ξεφύγω από τα πάντα ύστερα από δυο πολύ δύσκολα χρόνια, κάτι το οποίο το πέτυχα.

Και πολύ καλά έκανες! Το έχω κάνει αυτό πολλές φορές στα ελληνικά νησιά! Δεν έφτασε η χάρη μου στα Κούκ

Αναμένω τη συνέχεια

 

[Nikos1986]

Ρωτάω γιατί εκεί που πήγες είναι στου διαόλου το πάτερο μακριά και δεν λέει να κουβαλάς βιβλία....

Βιβλία θα χρειαστείς, εντάξει θα κάνεις τα μπάνια και τις βόλτες σου, αλλά όντας προορισμός που δεν θα είσαι όλη μέρα από το ένα αξιοθέατο στο άλλο, θα χρειαστείς κάποιο μυθιστόρημα. Απλά, αυτό θα πρέπει να το φέρεις μαζί σου.

Κάποια στιγμή θέλω να πάω σε κάποιο ανάλογο μέρος, αλλά έχω άλλο πράγμα στο μυαλό μου... Κοιτάζοντας κάποια στιγμή ανάλογους προορισμούς κατέληξα οτι σίγουρα θα ήθελα να δω πρώτα τα Γκαλαμπακος, το νησί του Πάσχα και ύστερα Χαβάη. Στο τσακίρ κέφι Σεϋχέλλες, αλλά θα πρέπει να έχουν γίνει πρώτα κάποια άλλα ταξίδια. Αν είναι πάντως να ξεκινήσω για αυτή τη πλευρά του κόσμου που πήγες εσύ πρώτα θα πατήσω στη Νέα Ζηλανδία

Γκαλαμπάγκος και Ν. Πάσχα δεν έχω πάει, αλλά απ'όσο ξέρω έχουν άλλα πράγματα από τα Κουκ. Κυρίως το Αϊτουτάκι, αλλά και η Ραροτόνγκα δεν έχουν την αρχαιολογία του Πάσχα, από την άλλη έχουν ξεστά νερά και παραλίες. Επίσης, τραβούν εξειδικευμένο να το πω έτσι τουρισμό, με αποτέλεσμα δεν ξέρω αν στο τέλος θα έχει την απομόνωση που βρίσκεις στα Κουκ (τουλάχιστον την εποχή που πήγα). Χαβάη θα δεις Πολυνησία, αλλά στην τελική είναι πολιτεία των ΗΠΑ με τα υπέρ και τα κατά.

Για τη Νέα Ζηλανδία, και σε εμένα παραμένει πολύ ψηλά στους ταξιδιωτικούς στόχους. Απλά θέλει μέρες και μου κατέστρεψαν και την ψυχολογία κάτι Νεοζηλανδοί που γνώρισα που μου είπαν "Νέα Ζηλανδία μόνο καλοκαίρι"

Παρεμπιπτόντως, η Νέα Ζηλανδία και η Ισλανδία είναι οι μόνες χώρες που δεν έχω γνωρίσει κάποιον που πήγε και δεν ξετρελάθηκε...

 

[Nikos1986]

10. Αϊτουτάκι (Εξερεύνηση Κυρίως Νησιού)

Οι δύο πρώτες ημέρες είχαν περάσει γύρω από το κατάλυμα και με επίσκεψη στην Ootu και στο νησάκι Akitua. Τις επόμενες δύο ημέρες θα εξερευνούσα από στεριάς το κύριο νησί του Aitutaki. Όπως φαίνεται και στον χάρτη, το κυρίως νησί έχει διαστάσεις γύρω στα 8x3 χιλιόμετρα, οπότε ακόμα και περπατώντας μπορείς να δεις ένα μεγάλο τμήμα του.

Χάρτης του κυρίως νησιού του Αϊτουτάκι. Με κόκκινο έχω σημειώσει τη διαδρομή της 3ης ημέρας και με πράσινο τη διαδρομή της 4ης ημέρας [ πηγή: Google Maps ]​

Ημέρα 3

Οι βόλτες που είχα κάνει τις προηγούμενες ημέρες στην παραλία μεταξύ του bungalow, του αεροδρομίου και της Ootu, μου κίνησαν το ενδιαφέρον να κάνω τη διαδρομή αυτή και παραθαλάσσια, αντί απλά με το αυτοκίνητο. Έτσι, σήμερα διάλεξα να περπατούσα το βόρειο και το βορειοανατολικό τμήμα του κυρίως νησιού. Για όποιον το επιχειρήσει, τα παπούτσια θα κάνουν τη ζωή του ευκολότερη, καθώς παρά την άμμο υπάρχουν τμήματα με βράχια και βότσαλα. Επίσης σκιά δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, οπότε η διαδρομή είναι καλό να γίνει με συννεφιά (όπως έτυχε σε εμένα), καπέλο και μπόλικο νερό.

Έτσι λοιπόν, κατά τις 9:30 το πρωί, μετά από ένα καλό πρωινό, ξεκίνησα να ανεβαίνω την παραλία προς το άκρο του παλιού κοραλλένιου διαδρόμου του αεροδρομίου.

Η διαδρομή μέχρι το κιόσκι που είχα δει την πρώτη μέρα ήταν πολύ σύντομη. Η παραλία ήταν σχεδόν σε όλο το πλάτος της αμμουδιά. Στα δεξιά δέντρα, ενώ στα αριστερά έβλεπες στο βάθος τον ύφαλο. Η θάλασσα ήταν λάδι, ενώ η μόνη διαταραχή στην επιφάνειά της προερχόταν από τα πολυπληθή κοπάδια των ψαριών. Επίσης, είχε την απόλυτη ησυχία. Παρεμπιπτόντως, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Ootu, τους μόνους ανθρώπους που συνάντησα, τους πέτυχα στο κιόσκι...

Χιλιάδες ψάρια στην ακτή δίπλα από τον παλιό κοραλλένιο διάδρομο του αεροδρομίου​

Επίσης, υπήρχαν διάσπαρτοι μικροί φοίνικες, που είχαν ξεφυτρώσει από καρύδες που είχαν παρασυρθεί στην παραλία.

Μικροί φοίνικες στο βόρειο τμήμα της Δυτικής Ακτής​

Κοντά στο βορειότερο άκρο του νησιού, υπάρχουν κοραλλιογενή βράχια στην ακτή. Αυτά είναι ιδιαίτερα κοφτερά και θέλει προσοχή όταν πατάς πάνω τους. Επίσης, η παραλία ήταν διάσπαρτη με κομμάτια από σπασμένα κοράλλια. Εδώ είναι που το παπούτσι κάνει το περπάτημά σου πολύ πιο εύκολο, αν και λίγο αφότου τράβηξα την πρώτη φωτογραφία τα παπούτσια έγιναν βάρκες από ένα (ομολογουμένως μικρό) κυματάκι...

Τα κοφτερά κοραλλένια βράχια σχηματίζουν φυσικές λιμνούλες (δεν θα βουτούσα εκεί, καθώς τα βράχια κόβουν σαν ξυράφι)​

Επίσης, από σε εκείνο το σημείο της διαδρομής υπάρχουν και ένα σωρό καβούρια (όχι ότι δεν είχε και πριν).

Στο νησί (και όχι οποσδήποτε στις παραλίες μόνο) υπήρχαν διάσπαρτα λαγούμια (χωρούσε χέρι μέσα), στα οποία καραδοκούσαν καβούρια​

Χοντρικά από εκεί που στο Google Maps φαίνεται η λέσχη γκολφ, το τοπίο αλλάζει προς το άγριο. Ο προστατευτικός ύφαλος πλησιάζει από τα 500-1.000 μέτρα που ήταν στην δυτική ακτή πλέον στα 100, ενώ και τα δέντρα που είχε δίπλα στην παραλία δίνουν τη θέση τους σε ανεμοδαρμένους θάμνους. Επίσης, και η αμμουδιά πλέον γίνεται φανερό ότι στην πραγματικότητα αποτελείται από συνθλιμμένο κοράλλι, που της δίνει ένα εκτυφλωτικό λευκό χρώμα.

Αυτό το τμήμα της διαδρομής ήταν που λάτρεψα περισσότερο. Αν εξαιρέσεις 1-2 μικρά ελικοφόρα που πέρασαν από πάνω μου κατά την τελική προσέγγιση, αυτό το κομμάτι ήταν νομίζω η επιτομή αυτού που σκεφτόμουν ως “βόλτα σε ερημονήσι”.

Το περπάτημα στην κατάλευκη παραλία της ΒΑ ακτής ήταν που λάτρεψα περισσότερο ​

Επίσης, εδώ συναντούσες και αρκετά κοράλλια.

Ξεβρασμένα κοράλλια στην εν λόγω ακτή​

Μια ακόμα έκπληξη με περίμενε προς το τέλος του καινούριου διαδρόμου στο αεροδρομίου. Παρατημένα, σκουριασμένα, μέσα στη θάλασσα, υπήρχαν παρατημένα παλιά αγροτικά ή τρακτέρ. Κάποια από αυτά, ήταν τόσο διαβρωμένα, που με το μαύρο τους χρώμα δεν ξεχώριζες από μακριά αν είναι βράχια ή τέλος πάντων τι ακριβώς είναι, ενώ και στο τέλος έμενες να αναρωτιέσαι πώς και γιατί κατέληξαν εκεί.

Ξεχασμένα στον χρόνο αγροτικά​

Ύστερα από αυτό το παράταιρο θέαμα, κατέληξα επιτέλους στο Boat Shed. Όλη αυτή τη διαδρομή, από το bungalow έως εδώ, την έκανα σε λίγο λιγότερο από τρίωρο, όμως με πολλές στάσεις για να αγναντέψω το τοπίο, να απολαύσω τον θόρυβο μόνο από τον αέρα και τα κύματα και να τραβήξω εννοείται πολλές φωτογραφίες.

Ύστερα από ένα ακόμα ikamata (με τα συνοδευτικά του φυσικά ), συνέχισα για να κάνω τον γύρο της χερσονήσου και να καταλήξω στην Ootu. Αν και με σύννεφα και σήμερα, είχε περισσότερο φως από τις προηγούμενες μέρες και επιτέλους είδα αυτό το τιρκουάζ χρώμα στο Ootu Channel.

Το Ootu Channel, στα κανονικά του χρώματα​

Βέβαια, ούτε και η Ootu με το sandbank πήγαινε πίσω αυτή τη φορά.

Το ίδιο και η Ootu Beach, με το sandbank που είχα περπατήσει χθες​

Αφότου έκατσα καμία ώρα ακόμα στην παραλία, ξεκίνησα για την επιστροφή. Είπα να μην γυρίσω από τον δρόμο από τον οποίο ήρθα, αντίθετα να περνούσα από την προβλήτα της Bishop και να δοκίμαζα να έφτανα μέχρι το αεροδρόμιο παραλιακά. Τελικά, πέρα από τον βάλτο αυτό ήταν αδύνατο, καθώς οι φοίνικες έφταναν κυριολεκτικά μέχρι τη θάλασσα. Οπότε συνέχισα δια ξηράς, παίρνοντας τον δρόμο μέχρι το Koru Cafe. Από εδώ, πέρασα και από 3-4 αγροτόσπιτα.

Ο δρόμος που συνδέει το μικρό βάλτο με το Coru Cafe​

Από εδώ συνέχισα στις δύο τεράστιες ευθείες που πηγαίνουν παράλληλα στον καινούριο και στον παλιό διάδρομο του αεροδρομίου. Σε όλο το μήκος υπήρχαν απλά πάσσαλοι με 3-4 σύρματα να εμποδίζουν την είσοδο (βέβαια κάμποσοι πετεινοί μπαινόβγαιναν ανενόχλητοι )...

Η ευθεία που πηγαίνει δίπλα από το νέο διάδρομο του αεροδρομίου​

Το τμήμα αυτό ήταν λίγο βαρετό, καθώς δεν υπήρχε θέα της θάλασσας, ενώ και το αεροδρόμιο ήταν ήσυχο. Και η κίνηση ήταν αραιή, αν και τουλάχιστον 5 αυτοκίνητα ντόπιων προθυμοποιήθηκαν να με πάνε μέχρι το κατάλυμα. Οφείλω να το παραδεχτώ, ο κόσμος ήταν πολύ ευγενικός. Τελικά, στο δωμάτιο έφτασα γύρω στις 3:30...

Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε πολύ νωχελικά. Ύστερα από ένα ντους και τον απαιτούμενο μεσημεριανό ύπνο, σηκώθηκα το απόγευμα για βόλτα με το καγιάκ στη θάλασσα μπροστά στο bungalow. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι με αυτό τελικά ξεχάστηκα, και το διαπίστωσα λίιιγο αργά, κατά τις 8.
Ήθελα να πήγαινα για φαγητό σε κάποια άλλη ταβέρνα του νησιού, εξάλλου δεν υπήρχαν και πολλές. Είδα 2-3 στο Google Maps που έκλειναν σε λίγο, στο Boat Shed είχα πάει το μεσημέρι, το Aunty Odeez δεν το πέτυχα ποτέ ανοικτό, ενώ και το Blue Lagoon που είχα πάει χθες είχε κάποια σύναξη μια θρησκευτική ομάδα του νησιού και δεν υπήρχε θέση ούτε για δείγμα...
Τελικά, τη λύση έδωσε ξανά το Tavake στο οποίο είχα πάει και την πρώτη μέρα. Αν σκοπεύετε να πάτε στο νησί, σημειώστε το, αποτελεί σταθερή αξία και θα σας σώσει ουκ ολίγες φορές!


Ημέρα 4

Έχοντας περπατήσει χθες σε όλη τη βόρεια ακτή του κυρίως νησιού, σήμερα θα εξερευνούσα με το αυτοκίνητο το εσωτερικό. Περισσότερο ήθελα να επισκεπτόμουν τις δύο κορυφές του Aitutaki, την μια στο Piraki Lookout, και την άλλη στο Maunga Pu. Όπως και να είχε, με τα παπούτσια μούσκεμα ακόμα από χθες, η σημερινή μέρα αναγκαστικά θα έβγαινε με το δίχαλο. Μια μικρή λεπτομέρεια, απλά ας αναφερθεί, ώστε ο επόμενος επίδοξος ταξιδιώτης να γνωρίζει ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η ανάβαση στο Maunga Pu μπορεί να γίνει και έτσι. Ανέβηκα, επιβίωσα, κατέβηκα και είμαι ακόμα εδώ…

Ύστερα από το πρωινό, ξεκίνησα με το αυτοκίνητο για τη σημερινή εξερεύνηση. Πριν τις δύο κορυφές, ήθελα να επισκεπτόμουν 2-3 σημεία στην ανατολική ακτή του κυρίως νησιού, προς τη μεριά της λιμνοθάλασσας. Πρώτη στάση θα έκανα στο Stonefish Studio, ένα μικρό μαγαζάκι με ρούχα (κυρίως τουριστικά, αλλά με ωραία σχέδια) για το οποίο είχα διαβάσει καλές κριτικές.

Το μάθημα της μέρας ήταν “μην εμπιστεύεσαι το Google Maps στα άγνωστα μικρά νησάκια”. Αντί να με πάει από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που κάνει τον κύκλο από τα βόρεια ή από τον δρόμο που διασχίζει κάθετα το νησί από το Amuri, με έκοψε από τον δρόμο που ξεκινά απέναντι από το Paradise Cove, περνά νότια από το Maunga Pu και σε βγάζει λίγο πάνω από τη βορειότερη προβλήτα, στη μεριά της λιμνοθάλασσας. Μιλάμε για χωματόδρομο της κακιάς ώρας. Και η ανηφόρα μέχρι το Maunga Pu είναι το καλό κομμάτι. Μιλάμε για χώμα, σε τμήματα βαθιά αυλακωμένο από αγροτικά. Από το σημείο που αρχίζει η κατηφόρα ο δρόμος στενεύει και από τη βλάστηση δεν βλέπεις πού τελειώνει. Και το ράντισμα που έπεφτε από το πρωί το έκανε ακόμα χειρότερο. Τέλος καλό, όλα καλά...

Τα καλά τμήματα του χωματόδρομου που περιτρέχει το Maunga Pu​

Ύστερα από μια σύντομη στάση για να συνέλθω από την οδήγηση και να αγοράσω κάποια αναμνηστικά από το Stonefish Studio, συνέχισα νότια προς την “ενδιάμεση” προβλήτα. Και εδώ οι φοίνικες ζουν και βασιλεύουν, ενώ κανείς θα δει και δέντρα banyan, με τις γνωστές εναέριες ρίζες.

Έχοντας βγει πλέον στην άσφαλτο και κατευθυνόμενος προς την προβλήτα​

Ο κύριος λόγος που ήθελα να πάω εκεί, ήταν για να έκλεινα από το Teking την αυριανή κρουαζιέρα στη λιμνοθάλασσα, μιας και το Google Maps το έδειχνε εκεί. Δεύτερο λάθος της μέρας. Στην προβλήτα δεν υπήρχε τίποτα, όμως έκατσα κανένα μισάωρο χαζεύοντας τη λιμνοθάλασσα.

Η προβλήτα που βρίσκεται απέναντι από το Mangere motu​

Πριν φύγω, αποφάσισα τελικά να τηλεφωνήσω στην Teking για να ρωτήσω για την κρουαζιέρα που σκεφτόμουν για αύριο. Ο προβληματισμός μου ήταν το γεγονός ότι στο site έγραφε ότι δέχονταν κρατήσεις το συντομότερο για 3 μέρες μετά. Όχι τώρα να ερχόμουν ως εκεί και να έμενα χωρίς την βόλτα στη λιμνοθάλασσα (ακόμη και άκυρο να έτρωγα, θα το ξεκινούσα κολυμπώντας )... Τελικά, δεν υπήρχε πρόβλημα, θα έμπαινα στο αυριανό group κανονικά! Βέβαια δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα το πόσο θα με μάγευε η κρουαζιέρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη (αυριανή) ιστορία...

Προτού κατευθυνθώ προς την πρώτη κορυφή, αυτή του Piraki Lookout, κάτι άλλο είχε τραβήξει την προσοχή μου στο Google Maps: Κανένα χιλιόμετρο νοτιότερα, ήταν σημειωμένο ένα “Banyan Tree”, το οποίο μου τράβηξε την περιέργεια να δω από κοντά, ώστε να διαπιστώσω τι το ιδιαίτερο είχε. Τελικά, όπως διαπίστωσα, δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο δέντρο, αλλά για πολλά, τα οποία όμως δημιουργούν έναν ομολογουμένως εντυπωσιακό θόλο πάνω από τον δρόμο.

Το Banyan Tree, κάτω από το οποίο περνάει ο δρόμος​

Στη διαδρομή αυτή βιντεοσκοπούσα με το κινητό τον δρόμο, οπότε μπόρεσα να κάνω extract κάποια καρέ του βίντεο.

Φωτογραφίες από τη διαδρομή μεταξύ Banyan Tree - Piraki Lookout​

Από το Banyan Tree έως το Piraki Lookout, η διαδρομή ήταν κανένα τέταρτο. Με το αυτοκίνητο μπορείς να φτάσεις σχεδόν έως το ίδιο το ξέφωτο. Για να είμαι ειλικρινής, η θέα δεν με ξετρέλανε και τόσο. Έβλεπα μεν για πρώτη φορά τη λιμνοθάλασσα από ψηλά (δεν την είχα δει ελέω συννεφιάς ούτε από το αεροπλάνο φτάνοντας), αλλά εμπόδιζαν πολύ τα δέντρα που περιέβαλλαν το ξέφωτο.

Η θέα της λιμνοθάλασσας, από το ξέφωτο του Piraki Lookout​

Παρεμπιπτόντως, στο κέντρο του ξέφωτου υπήρχαν δύο μεγάλες κυλινδρικές δεξαμενές νερού: αν κάποιος έκανε ταρζανιές και κατάφερνε να ανέβει πάνω, μάλλον θα απολάμβανε μια περισσότερο ανεμπόδιστη θέα.

Πέρα από τις δεξαμενές, στο ξέφωτο αυτό υπήρχαν και 5-6 κατσικάκια, άλλα δεμένα σε κορμούς δέντρων και άλλα λυτά.

Στο Piraki Lookout δεν συνάντησα άνθρωπο, αλλά υπήρχαν 5-6 κατσίκια ​

Στο Piraki Lookout έκατσα κανένα μισάωρο, πριν ξεκινήσω για την άλλη κορυφή του νησιού, το Maunga Pu. Από το Piraki Lookout δεν μπορούσα να συνέχιζα στον δρόμο που καταλήγει στους πρόποδες του Maunga Pu, καθώς ο δρόμος ήταν πιθανότατα ιδιωτικός και ήταν κλειστός με μπάρα. Αλλά, και ανοικτός να ήταν, βλέποντάς τον να διασταυρώνεται με τη σκοτώστρα που είχα οδηγήσει το πρωί, δεν θα ξαναπήγαινα μέσω αυτού. Αντίθετα, επέλεξα να κατέβω μέχρι το Amuri και να συνεχίσω από εκεί παραλιακά. Άφησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, εκεί που ξεκινούσε ο “δρόμος” που είχα οδηγήσει και το πρωί και άρχισα να τον ανεβαίνω ποδαράτο (με το δίχαλο).

Η διαδρομή, μέχρι το σημείο που ξεκινούσε το μονοπάτι στα αριστερά, ήταν ασφαλής με τα πόδια, αν και κουραστική λόγω της ανηφόρας. Από τη στιγμή που έμπαινες στο μονοπάτι τα πράγματα γίνονταν ακόμη πιο εύκολα, καθώς πλέον σχεδόν σε όλο το μήκος του ήταν επίπεδο.

Το αρχικό μονοπάτι που ανεβαίνει στο Maunga Pu​

Τουλάχιστον μέχρι το σημείο που φτάνει στην κορυφογραμμή και πλέον διακλαδίζεται στα δύο...

Από εδώ έχεις δύο επιλογές. Η μια είναι να πας δεξιά, σε ένα γενικά επίπεδο μονοπάτι, από το οποίο έχεις ωραία θέα στη λιμνοθάλασσα. Τριγύρω υπάρχουν ανεμοδαρμένα χόρτα και θάμνοι, με αποτέλεσμα η θέα να είναι καλύτερη από αυτή στο Piraki Lookout που είχα επισκεφθεί νωρίτερα. Το μονοπάτι αυτό δεν το ακολούθησα έως το τέρμα, αν και με βάση το Google Maps φαίνεται σιγά - σιγά να κατεβαίνει προς την ακτή.

Η πανοραμική θέα, από τη δεξιά διακλάδωση στο Maunga Pu​

Η άλλη επιλογή, είναι στη διακλάδωση να πας αριστερά. Το μονοπάτι αυτό καταλήγει σε έναν πυλώνα της Vodafone, που παίζει να καλύπτει και όλο το νησί. Η θέα από εκεί ήταν υπέροχη, αλλά υπάρχουν δύο παγίδες. Πρώτον εκεί πάνω φυσάει πολύ και δεύτερον το μονοπάτι αυτό, αν και σύντομο (άντε το πολύ 250 μέτρα) είναι πέρα από διαβρωμένο και εξαιρετικά απότομο. Είχα και το δίχαλο και το έκανε ακόμα δυσκολότερο. Η ανηφόρα ήταν (σχετικά) εύκολη, καθώς ανά σημεία την έκανα στα τέσσερα, αλλά στο κατέβα τρόμαξα λίγο, αφού είχε αρχίσει να βρέχει και τελικά κατέβηκα και με λίγο τσουλήθρα. Όντως τελικά στις απότομες κλίσεις το ανέβα είναι ευκολότερο από το κατέβα... Τουλάχιστον, όταν κατέβηκα είδα και μια άλλη κοπέλα στη διακλάδωση, αν γκρεμοτσακιζόμουν ίσως να με άκουγε εκείνη...

Η θέα από την κορφή του Maunga Pu, στη βάση του πυλώνα της Vodafone​

Σήμερα το πρωί τελικά είχα πάρει μια πρώτη γεύση από το μεγαλείο της λιμνοθάλασσας που θα εξερευνούσα και από κοντά αύριο. Το περπάτημα το είχα ρίξει, οπότε ήταν η ώρα για το φαγητό. Αφότου πήγα για ένα απαραίτητο μπάνιο στο σπίτι, κατευθύνθηκα προς το Avatea Cafe για να φαγητό.

Το απόγευμα σκόπευα να το περάσω στην παραλία μπροστά από το bungalow. Τελικά, όσο περνούσε η ώρα, τόσο άρχιζε να με τρώει η περιέργεια να περπατούσα και λίγο την παραλία προς τα νότια, μιας και τον βορρά τον είχα δει ήδη από την προηγούμενη μέρα. Έβλεπα στο Google Maps και το “Black Rock”, κάτι μου έφερνε από Lost , οπότε κατά τις 5:30 ξεκίνησα το περπάτημα παραλιακά αυτή τη φορά.

Η θάλασσα ήταν λάδι, επικρατούσε η απόλυτη ησυχία, ενώ και σε αυτή τη διαδρομή της 1 ώρας one-way παίζει να συνάντησα 2-3 άτομα. Τα θαλάσσια αγγούρια ήταν πανταχού παρόντα, όπως και κάμποσα οστρακοειδή. Επίσης, πρέπει να ήταν η ώρα της άμπωτης, γιατί πολλά θαλάσσια αγγούρια (αλλά και κάποια ψάρια) είχαν... ξεμείνει στη στεριά.

Η παραλία που εκτεινόταν νότια από το bungalow (πάνω), μαλακά κοράλια (μέση) και τα πανταχού παρόντα θαλάσσια αγγούρια (κάτω)

Πέρα από τα καβούρια, είχαμε και άλλα οστρακοειδή στην παραλία εδώ

Στην επιστροφή, η άμπωτη είχε αφήσει 5-10 ψάρια έξω (έκανα το καθήκον μου ως καλός σαμαρείτης και τα ξαναέριξα στη θάλασσα). Τώρα στο σκοτάδι πόσα μου ξέφυγαν...​

Τελικά, όπως διαπίστωσα, Black Rock είναι κάτι μαύροι βράχοι, που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα, στο ύψος του Pacific Resort.

Οι Black Rocks στο ύψος του Pacific Resort (πάνω και μέση) και η παραλία που εκτεινόταν προς τα νότια (κάτω)​

Τα βράχια αυτά φαίνονται ξέμπαρκα στο τοπίο αυτό, με το χρώμα τους να κάνει έντονη αντίθεση με την άμμο. Δεν είδα πουθενά αλλού στην ακτή τέτοια βράχια, οπότε πιθανόν τα κουβάλησαν ως εκεί οι άνθρωποι του διπλανού ξενοδοχείου. Στα βράχια αυτά έκοβε βόλτες και μια γάτα, πιθανότατα του ξενοδοχείου και αυτή.

Η γάτα του ξενοδοχέιου​

Παρεμπιπτόντως, στο Aitutaki δεν υπάρχουν καθόλου σκυλιά. Ούτε αδέσποτα ούτε ως κατοικίδια. Οι σκύλοι είχαν γίνει αποδιοπομπαίος τράγος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα για μια επιδημία λέπρας που ξέσπασε στο Aitutaki, οπότε και θανατώθηκαν όλα τα σκυλιά του νησιού και έκτοτε έχει απαγορευτεί η μεταφορά τους στην ατόλη...


Από τις δύο σημερινές “πεζοπορίες”, σίγουρα ξεχώρισε αυτή στο Maunga Pu. Εντάξει, ήταν πρόκληση το να σκαρφαλώσω με το δίχαλο στο σπιτάκι του πυλώνα, αλλά η θέα ήταν πολύ ωραία. Και η διαδρομή προς το Banyan Tree ήταν όμορφη... τουλάχιστον αφότου ξαναβγήκα στην άσφαλτο. Πάντως, ας μην γελιόμαστε, όσο σουρούπωνε τόσο περισσότερο ανυπομονούσα για το αυριανό tour στη λιμνοθάλασσα!

 

[Sassenach77]

Κυρίως το Αϊτουτάκι, αλλά και η Ραροτόνγκα δεν έχουν την αρχαιολογία του Πάσχα, από την άλλη έχουν ξεστά νερά και παραλίες. Επίσης, τραβούν εξειδικευμένο να το πω έτσι τουρισμό, με αποτέλεσμα δεν ξέρω αν στο τέλος θα έχει την απομόνωση που βρίσκεις στα Κουκ

Δεν αποζητω την απομόνωση αρκετά χρόνια τώρα, τα έχω βρει προ πολλού με τον εαυτό μου. Οι προορισμοί που σου ανέφερα έχουν επιλεγεί γιατί ταιριάζουν περισσότερο στα ενδιαφέροντά μου. Τα flat τοπία των νησιωτικων χωρών δεν με ελκύουν είναι η αλήθεια.

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες!