evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.655
- Likes
- 13.881
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού.
- Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….
- Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας
- Ανόι - Goooood Morning Vietnam!
- Ανόι - It's Μουσείο Day today
- Μηχανάκια του Βιετνάμ!
- Nih Bihn- Hoa Lu, Tam Con & Mua Cave.
- Halong Bay, και τώρα ζωάρα!
- Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.
- Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ
- Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.
- MySon - Marble Mountains - Danang, ένα goodbye και τα παραμύθια με δράκους.
- Xin chào Saigon (Hello Saigon)
- Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα
- Μεκόνγκ βαρκάδα και επιστροφή στην κόλαση της Χο Τσι Μιν
- Βολτάροντας στη Χο Τσι Μινχ
- Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι
- Και τώρα Κουάλα Λουμπούρ
- Batu Caves? έχω πάει!
- Επίλογος – Λοιπά συμπεράσματα.
Ανόι - Goooood Morning Vietnam!
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξεκίνησε και τόσο καλά. Ξύπνησα με το πόδι μαγκωμένο, στην ευθεία ευτυχώς πήγαινε καλά, οποιοδήποτε εμπόδιο όμως, ακόμα και ένα απλό πεζοδρόμιο μου προκαλούσε πόνο.
Βγήκα να ψάξω πρωινό. Κανένα μάρκετ κάτι...Τζίφος. Με το ψωμί είναι μαλωμένοι, σούπα λέει τρώνε για πρωινό. Το εθνικό τους πιάτο το Pho. Τους έβλεπες παντού στρωμένους στα χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια να ρουφάνε τις σουπίτσες τους.
Με τα χίλια ζόρια βρήκα κάτι ψωμιά του τοστ της κακιάς ώρας και τυράκια που αλείφονται.
Ευτυχώς τ αγόρια είχαν μαζί νεσκαφέ από Ελλάδα και δε θα είχαμε γκρίνιες.
Τους ενημέρωσα για το πλάνο της ημέρας-εγώ τα είπα, εγώ τα άκουσα ως συνήθως, στη διάρκεια της ημέρας με ρωτούσαν 4-5 φορές ο καθένας, επί τρείς που ήταν; Τρείς πέντε δεκαπέντε, εσάς σε πόσες επαναλήψεις σας γίνεται το νεύρο κρόσσι; Ε, αυτό!
Ξεκινήσαμε φυσικά με βροχή. Θερμοκρασία καλή, γύρω στους 19-20 βαθμούς, τουλάχιστον δεν κρυώναμε.
Πρώτη στάση η λίμνη Hoan Kiem και ο πρώτος Ναός της ημέρας.
Στην είσοδο πετύχαμε αυτές.
Το Ιερό
Συνεχίσαμε με μια μεγάλη βόλτα γύρω από τη λίμνη για να φτάσουμε στον παλιότερο βουδιστικό Ναό της Πόλης τον Tran Ngoc, περίπου 1500 ετών
Στο δρόμο βλέπαμε τέτοια...
Τι όμορφη!
και ο δημοτικός υπάλληλος που φυτεύει
Μετά από ένα 40λεπτο περπάτημα φτάσαμε στο Ναό
Τάματα για τους Θεούς
Κάναμε ένα μπρέικ για καφέ και με ρώτησαν τι άλλο είχαμε να δούμε. Α μπα τίποτα, 5-6 ναούς ακόμη και ξεμπερδέψαμε
Τους ενημέρωσα ότι μεταξύ άλλων θα περνούσαμε από μια κλειστή αγορά και άρχισαν τις αηδίες.
Θα πάμε σε κλειστή αγορά; ή σε μια αγορά που είναι κλειστή;
και δώστου να κάνουν βίντεο γελάνε σαν 10χρονα, να αυτά τραβάω! Ψέματα στο βιντεάκι γελάω και γω μέχρι δακρύων αλλά πάντως κάπως έτσι σκαλώνει η κουβέντα και παρακάτω δεν πάμε ποτέ.
Μεταξύ λίμνης και επόμενου Ναού βρισκόταν το τουριστικό πρακτορείο με το οποίο είχα κλείσει μια μεγάλη εκδρομή από Hue σε Hoi An μέσω High Van Pass και Ba na Hills. Περάσαμε από κει να πληρώσουμε την εκδρομή και να παραλάβουμε τα Voucher. Το συγκεκριμένο πρακτορείο το βρήκα μέσω ομάδων στα σόσιαλ και μπορώ να πω ότι ήταν το πιο οργανωμένο όλων. Πολύ καλή τιμή, συνέπεια και ποιότητα, το συστήνω ανεπιφύλακτα για όποιον ενδιαφέρει.
Περπατώντας προέκυψε και δεύτερο πρόβλημα με τα πόδια μου. Το ένα το σακατεμένο το ξέραμε.
Επιπλέον είχα κονομήσει μια ξεγυρισμένη φουσκάλα στο άλλο το πόδι, το καλό. Από αθλητικό φορεμένο και δοκιμασμένο, αν είναι δυνατόν. Ψάξαμε φαρμακείο να βρω κάτι σε επίθεμα, τελικά βολεύτηκα με δύο hansaplast για να μπορώ κάπως να περπατάω. Κι επειδή ο οπερατέρ ήταν σε εγρήγορση έχω ντοκουμέντο ΚΑΙ από αυτό.
Kαλέσαμε grab και βουρ για τον επόμενο Ναό. Καλά το grab πρακτικότατο κ εντελώς τσάμπα. Μεταξύ 1 και 2 ευρώ μας στοίχιζαν και είμασταν 4 άτομα!
Πήγαμε στο Μαυσωλείο, (το οποίο θα βλέπαμε επίσημα την επόμενη) για να δούμε τους κήπους και την One Pilar Pagoda. Δηλαδή παγόδα που στηρίζεται σε 1 κολώνα.
Αυτή ήταν. Μικρή και περιεκτική
Πήξατε στους ναούς;
Νωρίς είναι ακόμη!
Είχα άλλον έναν, τον τελευταίο αλλά καθόλου ύστατο. Ο εντυπωσιακότερος όλων το Temple of Literature Βουδιστικός Ναός του 1070, αφιερωμένος στον Κομφούκιο.
Βλέπαμε τις Βιετναμεζούλες που φωτογραφίζονταν συχνά-πυκνά και στην αρχή μας έκανε εντύπωση. Κάτι μας είπαν για εθιμοτυπικό ενηλικίωσης αλλά το θέαμα ήταν τόσο συχνό που καταλήξαμε πως απλά όταν έχουν χρόνο , δουλειά δεν έχουν και φωτογραφίζονται.
που πας κυρά μου με το λαμπατέρ στο κεφάλι;
Αχ μωρέ σκέτα μοντελάκια της North Face τα γλυκά μου
κάτι λιτό κ απέριττο...
Εδώ η περιήγηση στο ναό.
Ναός Ανόι
Τέλος με τους Ναούς! Ευλόγησον.
Παρακάτω έχουμε επιτέλους εικόνες από τους δρόμους στο Ανόι, δύσκολα περιγράφεται με λόγια η κατάσταση, η αναρχία στην κυκλοφορία, η ζωή που κυλάει στα πεζοδρόμια, εκεί μαγειρεύουν και τρώνε, εκεί δουλεύουν, εκεί ζουν. Μια εικόνα-χίλες λέξεις.
Πεζοδρόμια γιοκ. Κατειλημμένα παντού.
Τι; κουβαλάει πολλά;
Ισόγειο, μαγαζί, σπίτι, καθιστικό, κουζίνα τα πάντα όλα. Εδώ ζουν.
Μαγειρική στο δρόμο.
Σουβλάκια;
Μας είχε κόψει η λόρδα αλλά βλέποντας αυτό το λάδι, σκέφτηκα τα εμφράγματα που κυκλοφορούν και προσπέρασα...
Οργάνωση, όχι αστεία
Αυτά ήταν ζωντανά και κολυμπούσαν
Τα μηχανάκια αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. 70 εκατομμύρια μηχανάκια κυκλοφορούν σε όλη τη χώρα. Με σχεδόν 100 εκατ. πληθυσμό, απλά όποιος περπατάει, καβαλάει και μηχανάκι. Οι περισσότεροι δε, φορούν μάσκα (πολύ πριν της πανδημίας) κυρίως για τη ρύπανση και τη σκόνη, ενώ οι κοπέλες καλύπτουν όλο το πρόσωπο με κουκούλες και μαντήλια, διότι δεν θέλουν τα μαυρίσει το δέρμα τους από τον ήλιο!
Ειδικά για τα μηχανάκια θ αφιερώσω ολόκληρο κεφάλαιο με παράξενες φωτογραφίες που τραβήξαμε από όλη τη χώρα. Θα το βάλω εμβόλιμο μόλις τελειώσω με το Ανόι.
Πάρτε για πρόγευση ένα βιντεάκι της σκηνοθετάρας της παρέας,Μπιρσίμ συγνώμη Κάπτεν Μήτσου ήθελα να πω...
Ha noi motorbikes (ff)
Φάγαμε και ένα Banh Mi, που τα βρίσκεις παντού και είναι μια ωραιότατη λύση για να κόψεις την πείνα σου. Γεμιστά με κοτόπουλο, βοδινό ή χοιρινό κρέας, λαχανικά και αν αντέχεις πικάντικες σάλτσες.
Το ξεχείλωσα το κεφάλαιο, αλλά είχε πολλά η μέρα και δε θέλω να το σπάσω σε δύο.
Βαθιά ανάσα και πάμε παρακάτω.
Train Street! Είχε έρθει η ώρα του.
Πολυδιαφημισμένος, ινσταγκραμικός, δε γινόταν να μην περάσουμε να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Τις ώρες του τρένου τις είχα τσεκαρισμένες από διαφορετικές πηγές και νόμιζα ότι ισχύουν.
Ξεχάστε ότι διαβάζετε. Το τρένο περνάει όποτε θέλει αυτό και οι μαγαζάτορες αποκλείεται να σου πουν την αλήθεια.
Εμείς φτάσαμε 6.30 το απόγευμα και περιμέναμε ως τις 8.30. Πολλοί βαρέθηκαν κ έφυγαν ή είχαν να κάνουν κάτι άλλο να κάνουν και το έχασαν.
Η φάση έχει ως εξής. Ο δρόμος είναι κλειστός με οδοφράγματα και υπάρχει κάποιος αστυνομικός που απαγορεύει (και καλά) την είσοδο. Εκεί καραδοκούν οι κράχτες από τα μαγαζιά οι οποίοι σε παραλαμβάνουν ενώ οι αρχές κάνουν τον...κινέζο και σε πάνε συνοδεία στο μαγαζί τους.
Ακολουθήσαμε και μεις τα πρόβατα έναν τύπο που μας βόλεψε εκεί που θέλαμε για να είμαστε πρώτο τραπέζι πίστα την ώρα που θα περνούσε το περιβόητο τρένο.
Δείτε εδώ, ούτε μια φωτογραφία σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να βγούμε!
τα τουριστάκια στο train street
Κάποτε ήρθε και το ρημαδοτρένο...
Πολύ κακό για το τίποτα φυσικά, όμως μερικά πράγματα τα διαπιστώνεις κατόπιν εορτής.
Γυρίσαμε ξεθεωμένοι να φάμε κοντά στο σπίτι, ενώ την ώρα που οι άλλοι ανέβαιναν για ύπνο, εγώ σταμάτησα στο μασατζίδικο ακριβώς απέναντι, για ένα περιποιημένο μασαζάκι στα πόδια μπας και ξεμαγκώσει το κουτσό.
Απίστευτη η χαλάρωση μετά τόση κούραση.
Κατά τις 11.30 το βράδι πήρα πρέφα ότι στο ίδιο μαγαζί φτιάχνουν και νύχια..... ρώτησα αν μπορώ να κάνω πετικιούρ και μου είπαν εννοείται . Αυτά να τα βλέπει η δικιά μου στη Θεσσαλονίκη που μετά τις 8 δεν μου κλείνει ραντεβού, που να χτυπιέμαι.
Επειδή μάλιστα ζήτησα συγκεκριμένο χρώμα να ταιριάζει με αυτό που είχα στα χέρια, τσακίστηκε η κοπελίτσα, πήγε αριστερά-δεξιά και σε 5 λεπτά γύρισε περιχαρής με το χρώμα που ήθελα.
Κοίταξα το ρολόι. 23:45 μου έβαφαν τα νύχια. Κι όταν πλήρωσα κ έφυγα μου έκαναν κ υπόκλιση.
Μάλλον χρειαζόμουν ακόμη χρόνο να χωνέψω ότι βρισκόμουν σ έναν τόπο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας πρώτο κόσμο, ότι εδώ όλα γίνονται αλλιώς. 'Οσο οι μέρες περνούσαν, όσο ανοίγαμε μάτια κ αυτιά, να δούμε και να καταλάβουμε, τόσο μπαίναμε ολοένα και περισσότερο μέσα στη νοοτροπία και την ιστορία του μικροκαμωμένου, αλλά περήφανου αυτού λαού.
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξεκίνησε και τόσο καλά. Ξύπνησα με το πόδι μαγκωμένο, στην ευθεία ευτυχώς πήγαινε καλά, οποιοδήποτε εμπόδιο όμως, ακόμα και ένα απλό πεζοδρόμιο μου προκαλούσε πόνο.
Βγήκα να ψάξω πρωινό. Κανένα μάρκετ κάτι...Τζίφος. Με το ψωμί είναι μαλωμένοι, σούπα λέει τρώνε για πρωινό. Το εθνικό τους πιάτο το Pho. Τους έβλεπες παντού στρωμένους στα χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια να ρουφάνε τις σουπίτσες τους.
Με τα χίλια ζόρια βρήκα κάτι ψωμιά του τοστ της κακιάς ώρας και τυράκια που αλείφονται.
Ευτυχώς τ αγόρια είχαν μαζί νεσκαφέ από Ελλάδα και δε θα είχαμε γκρίνιες.
Τους ενημέρωσα για το πλάνο της ημέρας-εγώ τα είπα, εγώ τα άκουσα ως συνήθως, στη διάρκεια της ημέρας με ρωτούσαν 4-5 φορές ο καθένας, επί τρείς που ήταν; Τρείς πέντε δεκαπέντε, εσάς σε πόσες επαναλήψεις σας γίνεται το νεύρο κρόσσι; Ε, αυτό!
Ξεκινήσαμε φυσικά με βροχή. Θερμοκρασία καλή, γύρω στους 19-20 βαθμούς, τουλάχιστον δεν κρυώναμε.
Πρώτη στάση η λίμνη Hoan Kiem και ο πρώτος Ναός της ημέρας.
Στην είσοδο πετύχαμε αυτές.
Το Ιερό
Συνεχίσαμε με μια μεγάλη βόλτα γύρω από τη λίμνη για να φτάσουμε στον παλιότερο βουδιστικό Ναό της Πόλης τον Tran Ngoc, περίπου 1500 ετών
Στο δρόμο βλέπαμε τέτοια...
Τι όμορφη!
και ο δημοτικός υπάλληλος που φυτεύει
Μετά από ένα 40λεπτο περπάτημα φτάσαμε στο Ναό
Τάματα για τους Θεούς
Κάναμε ένα μπρέικ για καφέ και με ρώτησαν τι άλλο είχαμε να δούμε. Α μπα τίποτα, 5-6 ναούς ακόμη και ξεμπερδέψαμε
Τους ενημέρωσα ότι μεταξύ άλλων θα περνούσαμε από μια κλειστή αγορά και άρχισαν τις αηδίες.
Θα πάμε σε κλειστή αγορά; ή σε μια αγορά που είναι κλειστή;
και δώστου να κάνουν βίντεο γελάνε σαν 10χρονα, να αυτά τραβάω! Ψέματα στο βιντεάκι γελάω και γω μέχρι δακρύων αλλά πάντως κάπως έτσι σκαλώνει η κουβέντα και παρακάτω δεν πάμε ποτέ.
Μεταξύ λίμνης και επόμενου Ναού βρισκόταν το τουριστικό πρακτορείο με το οποίο είχα κλείσει μια μεγάλη εκδρομή από Hue σε Hoi An μέσω High Van Pass και Ba na Hills. Περάσαμε από κει να πληρώσουμε την εκδρομή και να παραλάβουμε τα Voucher. Το συγκεκριμένο πρακτορείο το βρήκα μέσω ομάδων στα σόσιαλ και μπορώ να πω ότι ήταν το πιο οργανωμένο όλων. Πολύ καλή τιμή, συνέπεια και ποιότητα, το συστήνω ανεπιφύλακτα για όποιον ενδιαφέρει.
Περπατώντας προέκυψε και δεύτερο πρόβλημα με τα πόδια μου. Το ένα το σακατεμένο το ξέραμε.
Επιπλέον είχα κονομήσει μια ξεγυρισμένη φουσκάλα στο άλλο το πόδι, το καλό. Από αθλητικό φορεμένο και δοκιμασμένο, αν είναι δυνατόν. Ψάξαμε φαρμακείο να βρω κάτι σε επίθεμα, τελικά βολεύτηκα με δύο hansaplast για να μπορώ κάπως να περπατάω. Κι επειδή ο οπερατέρ ήταν σε εγρήγορση έχω ντοκουμέντο ΚΑΙ από αυτό.
Kαλέσαμε grab και βουρ για τον επόμενο Ναό. Καλά το grab πρακτικότατο κ εντελώς τσάμπα. Μεταξύ 1 και 2 ευρώ μας στοίχιζαν και είμασταν 4 άτομα!
Πήγαμε στο Μαυσωλείο, (το οποίο θα βλέπαμε επίσημα την επόμενη) για να δούμε τους κήπους και την One Pilar Pagoda. Δηλαδή παγόδα που στηρίζεται σε 1 κολώνα.
Αυτή ήταν. Μικρή και περιεκτική
Πήξατε στους ναούς;
Νωρίς είναι ακόμη!
Είχα άλλον έναν, τον τελευταίο αλλά καθόλου ύστατο. Ο εντυπωσιακότερος όλων το Temple of Literature Βουδιστικός Ναός του 1070, αφιερωμένος στον Κομφούκιο.
Βλέπαμε τις Βιετναμεζούλες που φωτογραφίζονταν συχνά-πυκνά και στην αρχή μας έκανε εντύπωση. Κάτι μας είπαν για εθιμοτυπικό ενηλικίωσης αλλά το θέαμα ήταν τόσο συχνό που καταλήξαμε πως απλά όταν έχουν χρόνο , δουλειά δεν έχουν και φωτογραφίζονται.
που πας κυρά μου με το λαμπατέρ στο κεφάλι;
Αχ μωρέ σκέτα μοντελάκια της North Face τα γλυκά μου
κάτι λιτό κ απέριττο...
Εδώ η περιήγηση στο ναό.
Ναός Ανόι
Τέλος με τους Ναούς! Ευλόγησον.
Παρακάτω έχουμε επιτέλους εικόνες από τους δρόμους στο Ανόι, δύσκολα περιγράφεται με λόγια η κατάσταση, η αναρχία στην κυκλοφορία, η ζωή που κυλάει στα πεζοδρόμια, εκεί μαγειρεύουν και τρώνε, εκεί δουλεύουν, εκεί ζουν. Μια εικόνα-χίλες λέξεις.
Πεζοδρόμια γιοκ. Κατειλημμένα παντού.
Τι; κουβαλάει πολλά;
Ισόγειο, μαγαζί, σπίτι, καθιστικό, κουζίνα τα πάντα όλα. Εδώ ζουν.
Μαγειρική στο δρόμο.
Σουβλάκια;
Μας είχε κόψει η λόρδα αλλά βλέποντας αυτό το λάδι, σκέφτηκα τα εμφράγματα που κυκλοφορούν και προσπέρασα...
Οργάνωση, όχι αστεία
Αυτά ήταν ζωντανά και κολυμπούσαν
Τα μηχανάκια αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. 70 εκατομμύρια μηχανάκια κυκλοφορούν σε όλη τη χώρα. Με σχεδόν 100 εκατ. πληθυσμό, απλά όποιος περπατάει, καβαλάει και μηχανάκι. Οι περισσότεροι δε, φορούν μάσκα (πολύ πριν της πανδημίας) κυρίως για τη ρύπανση και τη σκόνη, ενώ οι κοπέλες καλύπτουν όλο το πρόσωπο με κουκούλες και μαντήλια, διότι δεν θέλουν τα μαυρίσει το δέρμα τους από τον ήλιο!
Ειδικά για τα μηχανάκια θ αφιερώσω ολόκληρο κεφάλαιο με παράξενες φωτογραφίες που τραβήξαμε από όλη τη χώρα. Θα το βάλω εμβόλιμο μόλις τελειώσω με το Ανόι.
Πάρτε για πρόγευση ένα βιντεάκι της σκηνοθετάρας της παρέας,
Ha noi motorbikes (ff)
Φάγαμε και ένα Banh Mi, που τα βρίσκεις παντού και είναι μια ωραιότατη λύση για να κόψεις την πείνα σου. Γεμιστά με κοτόπουλο, βοδινό ή χοιρινό κρέας, λαχανικά και αν αντέχεις πικάντικες σάλτσες.
Το ξεχείλωσα το κεφάλαιο, αλλά είχε πολλά η μέρα και δε θέλω να το σπάσω σε δύο.
Βαθιά ανάσα και πάμε παρακάτω.
Train Street! Είχε έρθει η ώρα του.
Πολυδιαφημισμένος, ινσταγκραμικός, δε γινόταν να μην περάσουμε να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Τις ώρες του τρένου τις είχα τσεκαρισμένες από διαφορετικές πηγές και νόμιζα ότι ισχύουν.
Ξεχάστε ότι διαβάζετε. Το τρένο περνάει όποτε θέλει αυτό και οι μαγαζάτορες αποκλείεται να σου πουν την αλήθεια.
Εμείς φτάσαμε 6.30 το απόγευμα και περιμέναμε ως τις 8.30. Πολλοί βαρέθηκαν κ έφυγαν ή είχαν να κάνουν κάτι άλλο να κάνουν και το έχασαν.
Η φάση έχει ως εξής. Ο δρόμος είναι κλειστός με οδοφράγματα και υπάρχει κάποιος αστυνομικός που απαγορεύει (και καλά) την είσοδο. Εκεί καραδοκούν οι κράχτες από τα μαγαζιά οι οποίοι σε παραλαμβάνουν ενώ οι αρχές κάνουν τον...κινέζο και σε πάνε συνοδεία στο μαγαζί τους.
Ακολουθήσαμε και μεις τα πρόβατα έναν τύπο που μας βόλεψε εκεί που θέλαμε για να είμαστε πρώτο τραπέζι πίστα την ώρα που θα περνούσε το περιβόητο τρένο.
Δείτε εδώ, ούτε μια φωτογραφία σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να βγούμε!
τα τουριστάκια στο train street
Κάποτε ήρθε και το ρημαδοτρένο...
Πολύ κακό για το τίποτα φυσικά, όμως μερικά πράγματα τα διαπιστώνεις κατόπιν εορτής.
Γυρίσαμε ξεθεωμένοι να φάμε κοντά στο σπίτι, ενώ την ώρα που οι άλλοι ανέβαιναν για ύπνο, εγώ σταμάτησα στο μασατζίδικο ακριβώς απέναντι, για ένα περιποιημένο μασαζάκι στα πόδια μπας και ξεμαγκώσει το κουτσό.
Απίστευτη η χαλάρωση μετά τόση κούραση.
Κατά τις 11.30 το βράδι πήρα πρέφα ότι στο ίδιο μαγαζί φτιάχνουν και νύχια..... ρώτησα αν μπορώ να κάνω πετικιούρ και μου είπαν εννοείται
. Αυτά να τα βλέπει η δικιά μου στη Θεσσαλονίκη που μετά τις 8 δεν μου κλείνει ραντεβού, που να χτυπιέμαι.Επειδή μάλιστα ζήτησα συγκεκριμένο χρώμα να ταιριάζει με αυτό που είχα στα χέρια, τσακίστηκε η κοπελίτσα, πήγε αριστερά-δεξιά και σε 5 λεπτά γύρισε περιχαρής με το χρώμα που ήθελα.
Κοίταξα το ρολόι. 23:45 μου έβαφαν τα νύχια. Κι όταν πλήρωσα κ έφυγα μου έκαναν κ υπόκλιση.
Μάλλον χρειαζόμουν ακόμη χρόνο να χωνέψω ότι βρισκόμουν σ έναν τόπο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας πρώτο κόσμο, ότι εδώ όλα γίνονται αλλιώς. 'Οσο οι μέρες περνούσαν, όσο ανοίγαμε μάτια κ αυτιά, να δούμε και να καταλάβουμε, τόσο μπαίναμε ολοένα και περισσότερο μέσα στη νοοτροπία και την ιστορία του μικροκαμωμένου, αλλά περήφανου αυτού λαού.
Last edited:
