Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[evaT]

Η κούραση ήταν στο πικ μαζί με τη ζέστη και την βροχή "ρίχνω δε ρίχνω και σας σπάω τα νεύρα" αλλά η Σιγκαπούρη ήταν ένας κόσμος μόνη της. Στις στιγμές έξαψης που μας πρόσφερε είχαμε ήδη αναζωογονηθεί!
ΥΓ: Εύα, ή σε βρίσκω πολύ λακωνική ή δε χορταίνω τη διήγηση σου!

Ανέμενε στο ακουστικό σου εσύ. Έρχεται το κεφάλαιο που θα μονοπωλήσεις την αφήγηση με τα κατορθώματα σου. Τέτοιος που είσαι

 

[evaT]

Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας

Κοιμηθήκαμε φουλ 8ωρο και φρεσκαδούρες πια το πρωί, περπατήσαμε στην κοντογειτονιά προς αναζήτηση πρωινού.

Περιχαρής ανακοίνωσα στο γκρουπ μου πως όσα είχα τικαρισμένα στη λίστα μου για τη Σιγκαπούρη τα είχαμε ήδη καλύψει την προηγούμενη, η πτήση μας για Ανόι έφευγε το μεσημέρι, άρα είχαμε χρόνο να πάμε χαλαρά προς το αεροδρόμιο και να χαρούμε λίγο περισσότερο το χάζι στο Changi.

Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τα λεωφορεία αντί για το grab και αφού κάναμε μια ενδιάμεση αλλαγή φτάσαμε στο αεροδρόμιο ένα τρίωρο και βάλε πριν την πτήση .

Ευτυχώς.
Σκεφτήκαμε να παραδώσουμε τις αποσκευές στο κάουντερ ώστε να συνεχίσουμε τις βόλτες χωρίς βάρος.
Ευτυχώς ξανά.
Μόλις πλησιάσαμε στο άδειο από κόσμο την ώρα εκείνη γκισέ, μας ζήτησαν τις βίζες για έλεγχο.
Περνάει η δική μου, περνάει του Αντώνη και φτάνει στον Τάσο. 'Εχει λάθος μας λέει η υπάλληλος, είναι άκυρη.
Τι λάθος;
Λάθος στην ημερομηνία λήξης του διαβατηρίου
'Εξοχα...
Τι κάνουμε;
Φωνάζει την ανώτερή της, δείχνουμε το διαβατήριο, είναι λέει τυπικό το ζήτημα δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να ταξιδέψετε.
Ορίστε;;;

"Πρέπει να βγάλετε καινούργια βίζα."
Υπάρχει υπηρεσία βίζα εξπρές, μπαίνετε λέει στο site, ψάχνετε ένα hotline που εξυπηρετεί επείγοντα περιστατικά και σας βγάζουν τη βίζα σε 3-5 ώρες!

Ποιές 3 ώρες κερά μου, εμείς πετάμε σε 2.30.
"Ε δεν πειράζει, αύριο τότε..."
Απανωτά τα εγκεφαλικά.

Μαζέψαμε όση ψυχραιμία διέθετε το κατάστημα και στρωθήκαμε να βγάλουμε άκρη απο τα κινητά.
Εγώ έψαχνα τα χοτλάιν μου μέσα, ο Τάσος έστελνε μέιλ από την ιστοσελίδα τους. Μέσα σ όλα έπρεπε να προσέξουμε να επιλέξουμε τον επίσημο φορέα και όχι τίποτα μεσάζοντες που χρέωναν τα τριπλάσια.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Σκάει ο Τάσος τα 120 δολάρια που ζητούσαν για την εξπρές (ας έκανε κ αλλιώς) και για καλή μας τύχη βρίσκω άνθρωπο στο χοτλάιν μέσω whatsapp (νάναι καλά το Changi με 3ωρο δωρεάν wifi), στέλνω το απόκομμα της πληρωμής και μου λένε πως σε μισή ωρίτσα θα έχουμε τη βίζα ώστε ο φίλος μας να ταξιδέψει κανονικά.
'Ερχεται όσο να πεις η ψυχούλα μας στη θέση της και λέμε άντε μικρό το κακό, παίρνουμε δυό ανάσες και περιμένουμε το μέιλ με την βίζα.

Σε άλλα νέα, ο κάπτεν μας σε αυτό το ταξίδι, ανακάλυψε τα κρυφά του ταλέντα. Βγήκε ο οπερατέρ από μέσα του λέμε.
Βιντεοσκοπούσε αδιάκοπα και σχολίαζε το κάθε τι, φανερά και μη. Πότε έβγαζε κινητό, πότε τραβούσε, χαμπάρι δεν παίρναμε. Και την πατούσαμε κάθε φορά. Στο τέλος νιώθαμε κάτι μεταξύ Big Brother και Truman Show, έχω άπειρο υλικό, αλλά τα περισσότερα είναι ό,τι νάναι. Κάποια από αυτά που είναι όμως δημοσιοποιήσιμα θα σας τα δείξω.

'Ετσι, ενώ μερικοί είχαν πέσει με τα μούτρα να λύσουν το πρόβλημα, κάποιοι άλλοι το διασκέδαζαν ξεδιάντροπα.
Να κι οι αποδείξεις!

Να τέτοια μας έκανε το τέρας.

Νομίσατε τελειώσαμε με το θέμα βίζα;; Αμ δε!
Η φρέσκια ήρθε σε λιγότερο από μισάωρο και.....και....και....μαντέψτε!
Είχε ξανά λάθος!
Αυτή τη φορά έγραψαν λάθος το μικρό του όνομα.
Νέος γύρος πανικού.
Να φωνάζουμε εμείς, να ψάχνουμε το δίκιο μας, τα δικά τους αυτοί. Χωρίς σωστή βίζα δεν μπαίνει στο αεροπλάνο.
Ξαναστέλνω στο χοτλάιν εγώ, τι θα γίνει ρε παιδιά, θα γράψετε επιτέλους 2 γραμμές σωστά να ξεκουμπιζόμαστε από δω;
Σε 15 λεπτά λέει θα σας την ξαναστείλω διορθωμένη (χωρίς να πληρώσουμε αυτή τη φορά!)

Ξανά στο γκισέ. Θα τη στείλουν λέει. Λυπούμαστε αλλά παίξατε και χάσατε, κλείνει το κάουντερ.
Και καλά θα κάνετε να παραδώσετε τις βαλίτσες και οι υπόλοιποι αλλιώς θα μείνετε όλοι εδώ.
Τι δεν είπαμε. Αφήστε μας να πάμε Βιετνάμ να το λύσουμε εκεί. Τίποτα. Μουλάρωσαν. Θα έχουμε λέει συνέπειες αν σας αφήσουμε να φύγετε.

Τι να κάναμε, βάλαμε την ουρά στα σκέλια, αγκαλιαστήκαμε με τον Τασούλη που θα ζούσε την Σιγκαπουριανή εκδοχή του Τέρμιναλ, του είπαμε και όσες σαχλαμάρες προλαβαίναμε στη βιασύνη μας μην κλείσει και το γκέιτ και παραδώσαμε τις αποσκευές.
Πήραν τις βαλίτσες και έκλεισαν το κάουντερ, μας φώναζαν κιόλας να τρέξουμε να περάσουμε έλεγχο γιατί όπως το πηγαίναμε θα έκλεινε και το γκέητ της επιβίβασης.

Ο Τάσος θα πετούσε την ίδια ώρα την επόμενη μέρα (με μια προσαύξηση στο υπάρχον εισιτήριο)
απίστευτη εξέλιξη μετά από τόση προσπάθεια.
Τον αφήσαμε πίσω μόνο του φορτωμένοι ενοχές και τρέξαμε να προλάβουμε.

Περάσαμε έλεγχο και φτάσαμε τελευταίοι στην ουρά στο γκέιτ, ανόρεχτοι πια- με τι διάθεση να ξεκινάς ταξίδι , το μυαλό μας ήταν μαζί σ αυτόν που έμεινε πίσω.

Και κει που λέτε που περιμένουμε μαραμένοι, ακούμε πίσω μας την αγριοφωνάρα του....που πάτε ρε μ...ες χωρίς εμένα;;;;

Να οι κραυγές, να οι αγκαλιές λες και είχαμε να ανταμώσουμε χρόνια....μα τι έγινε, πως σε άφησαν ρε μαν;
'Αρχισα λέει πάλι τη μίρλα μόλις φύγατε, και ζήτησα να μιλήσω με το boss, να πω κάτι, να κλαφτώ, έχω τη σωστή βίζα στα χέρια, οι φίλοι μου είναι ήδη στο γκέητ και γω πρέπει να περάσω ολόκληρη τη νύχτα εδώ, τον σιχάθηκαν με την κλάψα του φαίνεται και του είπαν "άιντε άρον την βαλίτσα σου παραμάσχαλα και άδειαζέ μας τη γωνιά." (κάτι τέτοιο)
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!

Η 3ωρη και βάλε πτήση προς Ανόι τσούλησε νεράκι αφού περιγράφαμε όλοι ξανά και ξανά όλο το σκηνικό που ζήσαμε, τι σκεφτόμασταν και πως αντιδράσαμε, τι θα γινόταν αν κάναμε το ένα έτσι, το άλλο αλλιώς, τι είπε, ο ένας τι απάντησε ο άλλος και τα βγάλαμε όλα από μέσα μας.
Πάντως το τέλος καλό και όλα καλά ήταν εξίσου ανέλπιστο.

Φτάσαμε Βιετνάμ και ο Τάσος πέρασε σε ειδικό γραφείο με την ξαναμαναδιορθωμένη βίζα.
Βγαίνοντας από το ιμιγκρέισιο του την είχαμε στημένη...

Κάπου διάβασα (ίσως και δω δεν θυμάμαι) ότι κάποιος έπαθε το ίδιο με μας, δεν είχε έγκυρη βίζα για Βιετνάμ και επιπλέον την ίδια μέρα έληγε και η βίζα για τη χώρα από όπου αναχωρούσε. Εκείνος υποθέτω θα ζούσε κανονικότατα το τέρμιναλ. Τι ακούν κ αυτοί οι υπάλληλοι στις αεροπορικές...

Επίσης διάβασα (εδώ σίγουρα) πως μια κοπέλα ξεκίνησε για Βιετνάμ και στην Κωνσταντινούπολη δεν τους επιβίβασαν γιατί δεν ήξεραν καν ότι έπρεπε να έχουν εκδόσει βίζα. Και μάλιστα ταξίδευε με ταξιδιωτικό πρακτορείο....αυτό κι αν είναι ανήκουστο. Πάντως όντως υπάρχει υπηρεσία για εξπρές βίζα και σε μας τουλάχιστον ανταποκρίθηκαν ταχύτατα (άλλο αν τα έκαναν μαντάρα με τα ελληνικά ονόματα).

Στο Ανόι μας περίμενε ταξάκι που είχα κλείσει κοψοχρονιά από το Booking. 10,50 ευρώ δια 4. Αστείο.

Μετά την απόλυτη ησυχία, την καθαριότητα και την αρμονία στη Σιγκαπούρη, πέσαμε απότομα στα σκληρά. Ατελείωτο μποτιλιάρισμα, χιλιάδες μηχανάκια, άναρχη οδήγηση και η κόρνα, της κόρνας, ω κόρνα!
Στο Βιετνάμ κορνάρω άρα υπάρχω. Το εμπεδώσαμε άμεσα.

Φτάσαμε στο Old Quarter, αποβίβαση για παραλαβή του σπιτιού του οποίου η είσοδος μου θύμισε σκηνικά από κείνη κορεάτικη ταινία που είχε πάρει και 'Οσκαρ. Τα Παράσιτα.

Η θέα από το παράθυρο...

Περισσότερη παρακμή απλά δε γίνεται. Χλίδες last year.
4 όροφοι δίχως ασανσέρ-με μια ευφάνταστη πατέντα για να ανεβοκατεβαίνουν οι αποσκευές, εγώ το ρετιρέ είχα κλείσει πάντως και ήταν σπιταρώνα, ατελείωτα τετραγωνικά και από μία υπέρδιπλη άνετη κρεβατάρα για τον καθένα, είμασταν παραπάνω από καλά.
Από θέμα άνεσης τουλάχιστον.
Από θέμα εμφάνισης εγώ μετά τα 4 πατώματα που ανέβηκα, αντελήφθην ότι το πόδι μου δεν πάει καλά. Καθόλου καλά όμως. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε στην κάθοδο με ακόμη περισσότερο πόνο.
Κακά μαντάτα.

Βγήκαμε να χαθούμε λίγο στα στενά του Παλιού Τομέα, αλλάξαμε λεφτά και βάλαμε σιμ στα κινητά για να συνδεθούμε με τον κόσμο. 9 ευρώ έκαστος, ίδια ταρίφα παντού και ξεμπερδεύεις με το θέμα ιντερνέτ.

Κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε και χαζέψαμε το ατελείωτο χάος, προσπαθώντας να αντιληφθούμε που ακριβώς βρισκόμαστε.

Λίγο πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, κάναμε δε την πρώτη επιδρομή στα μαγαζιά με τα North Face όπου έτριβαν τα χέρια τους από την ξαφνική μπάζα. Μαιμούδες ή όχι πάντως, φοβερά τα μπουφανάκια που τσιμπήσαμε και δοκιμασμένα πλέον. Το τι βροχή έφαγαν (και άντεξαν) δε λέγεται.
Βροχή είπα;
Με ψιχάλα μας υποδέχθηκε το Ανόι, σε καταιγίδα το γύρισε ενώ έριχνε διαρκώς κάτι σαν σπρέι, μεταξύ βροχής και φτύσιμου.

Χωρίς πολλές φωτογραφίες το κεφάλαιο αυτό, αλλά ένεκα της περιπέτειας του μικρού Τασούλη, θα επανορθώσω στο επόμενο με φουλ ξενάγηση από το πολύ ξεχωριστό (δεν ξέρω πως να το πω, πως να το χαρακτηρίσω) Ανόι!

Κλείνω με μια νυχτερινή άποψη της γέφυρας στη λίμνη Hoan Kien

 

[psilos3]

Βιετνάμ δίχως ταλαιπωρία στη Visa δεν είναι Βιετνάμ, έτσι πάει.
Πόσο γοητευτικό αυτό το Ανόι...

 

[Travelliaris]

Αφού δεν ανέβασες τα βίντεο με το τίμημα της βίζας, πάλι καλά!

 

[evaT]

Αφού δεν ανέβασες τα βίντεο με το τίμημα της βίζας, πάλι καλά!

Θα μας βάλει χέρι το ΕΣΡ

 

[evaT]

Ανόι - Goooood Morning Vietnam!

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξεκίνησε και τόσο καλά. Ξύπνησα με το πόδι μαγκωμένο, στην ευθεία ευτυχώς πήγαινε καλά, οποιοδήποτε εμπόδιο όμως, ακόμα και ένα απλό πεζοδρόμιο μου προκαλούσε πόνο.
Βγήκα να ψάξω πρωινό. Κανένα μάρκετ κάτι...Τζίφος. Με το ψωμί είναι μαλωμένοι, σούπα λέει τρώνε για πρωινό. Το εθνικό τους πιάτο το Pho. Τους έβλεπες παντού στρωμένους στα χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια να ρουφάνε τις σουπίτσες τους.

Με τα χίλια ζόρια βρήκα κάτι ψωμιά του τοστ της κακιάς ώρας και τυράκια που αλείφονται.
Ευτυχώς τ αγόρια είχαν μαζί νεσκαφέ από Ελλάδα και δε θα είχαμε γκρίνιες.
Τους ενημέρωσα για το πλάνο της ημέρας-εγώ τα είπα, εγώ τα άκουσα ως συνήθως, στη διάρκεια της ημέρας με ρωτούσαν 4-5 φορές ο καθένας, επί τρείς που ήταν; Τρείς πέντε δεκαπέντε, εσάς σε πόσες επαναλήψεις σας γίνεται το νεύρο κρόσσι; Ε, αυτό!

Ξεκινήσαμε φυσικά με βροχή. Θερμοκρασία καλή, γύρω στους 19-20 βαθμούς, τουλάχιστον δεν κρυώναμε.

Πρώτη στάση η λίμνη Hoan Kiem και ο πρώτος Ναός της ημέρας.

Στην είσοδο πετύχαμε αυτές.

Το Ιερό

Συνεχίσαμε με μια μεγάλη βόλτα γύρω από τη λίμνη για να φτάσουμε στον παλιότερο βουδιστικό Ναό της Πόλης τον Tran Ngoc, περίπου 1500 ετών

Στο δρόμο βλέπαμε τέτοια...

Τι όμορφη!

και ο δημοτικός υπάλληλος που φυτεύει

Μετά από ένα 40λεπτο περπάτημα φτάσαμε στο Ναό

Τάματα για τους Θεούς

Κάναμε ένα μπρέικ για καφέ και με ρώτησαν τι άλλο είχαμε να δούμε. Α μπα τίποτα, 5-6 ναούς ακόμη και ξεμπερδέψαμε
Τους ενημέρωσα ότι μεταξύ άλλων θα περνούσαμε από μια κλειστή αγορά και άρχισαν τις αηδίες.
Θα πάμε σε κλειστή αγορά; ή σε μια αγορά που είναι κλειστή;
και δώστου να κάνουν βίντεο γελάνε σαν 10χρονα, να αυτά τραβάω! Ψέματα στο βιντεάκι γελάω και γω μέχρι δακρύων αλλά πάντως κάπως έτσι σκαλώνει η κουβέντα και παρακάτω δεν πάμε ποτέ.

Μεταξύ λίμνης και επόμενου Ναού βρισκόταν το τουριστικό πρακτορείο με το οποίο είχα κλείσει μια μεγάλη εκδρομή από Hue σε Hoi An μέσω High Van Pass και Ba na Hills. Περάσαμε από κει να πληρώσουμε την εκδρομή και να παραλάβουμε τα Voucher. Το συγκεκριμένο πρακτορείο το βρήκα μέσω ομάδων στα σόσιαλ και μπορώ να πω ότι ήταν το πιο οργανωμένο όλων. Πολύ καλή τιμή, συνέπεια και ποιότητα, το συστήνω ανεπιφύλακτα για όποιον ενδιαφέρει.

Περπατώντας προέκυψε και δεύτερο πρόβλημα με τα πόδια μου. Το ένα το σακατεμένο το ξέραμε.
Επιπλέον είχα κονομήσει μια ξεγυρισμένη φουσκάλα στο άλλο το πόδι, το καλό. Από αθλητικό φορεμένο και δοκιμασμένο, αν είναι δυνατόν. Ψάξαμε φαρμακείο να βρω κάτι σε επίθεμα, τελικά βολεύτηκα με δύο hansaplast για να μπορώ κάπως να περπατάω. Κι επειδή ο οπερατέρ ήταν σε εγρήγορση έχω ντοκουμέντο ΚΑΙ από αυτό.

Kαλέσαμε grab και βουρ για τον επόμενο Ναό. Καλά το grab πρακτικότατο κ εντελώς τσάμπα. Μεταξύ 1 και 2 ευρώ μας στοίχιζαν και είμασταν 4 άτομα!

Πήγαμε στο Μαυσωλείο, (το οποίο θα βλέπαμε επίσημα την επόμενη) για να δούμε τους κήπους και την One Pilar Pagoda. Δηλαδή παγόδα που στηρίζεται σε 1 κολώνα.

Αυτή ήταν. Μικρή και περιεκτική

Πήξατε στους ναούς;
Νωρίς είναι ακόμη!
Είχα άλλον έναν, τον τελευταίο αλλά καθόλου ύστατο. Ο εντυπωσιακότερος όλων το Temple of Literature Βουδιστικός Ναός του 1070, αφιερωμένος στον Κομφούκιο.

Βλέπαμε τις Βιετναμεζούλες που φωτογραφίζονταν συχνά-πυκνά και στην αρχή μας έκανε εντύπωση. Κάτι μας είπαν για εθιμοτυπικό ενηλικίωσης αλλά το θέαμα ήταν τόσο συχνό που καταλήξαμε πως απλά όταν έχουν χρόνο , δουλειά δεν έχουν και φωτογραφίζονται.

που πας κυρά μου με το λαμπατέρ στο κεφάλι;

Αχ μωρέ σκέτα μοντελάκια της North Face τα γλυκά μου

κάτι λιτό κ απέριττο...

Εδώ η περιήγηση στο ναό.
Ναός Ανόι

Τέλος με τους Ναούς! Ευλόγησον.

Παρακάτω έχουμε επιτέλους εικόνες από τους δρόμους στο Ανόι, δύσκολα περιγράφεται με λόγια η κατάσταση, η αναρχία στην κυκλοφορία, η ζωή που κυλάει στα πεζοδρόμια, εκεί μαγειρεύουν και τρώνε, εκεί δουλεύουν, εκεί ζουν. Μια εικόνα-χίλες λέξεις.

Πεζοδρόμια γιοκ. Κατειλημμένα παντού.

Τι; κουβαλάει πολλά;

Ισόγειο, μαγαζί, σπίτι, καθιστικό, κουζίνα τα πάντα όλα. Εδώ ζουν.

Μαγειρική στο δρόμο.

Σουβλάκια;

Μας είχε κόψει η λόρδα αλλά βλέποντας αυτό το λάδι, σκέφτηκα τα εμφράγματα που κυκλοφορούν και προσπέρασα...

Οργάνωση, όχι αστεία

Αυτά ήταν ζωντανά και κολυμπούσαν

Τα μηχανάκια αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. 70 εκατομμύρια μηχανάκια κυκλοφορούν σε όλη τη χώρα. Με σχεδόν 100 εκατ. πληθυσμό, απλά όποιος περπατάει, καβαλάει και μηχανάκι. Οι περισσότεροι δε, φορούν μάσκα (πολύ πριν της πανδημίας) κυρίως για τη ρύπανση και τη σκόνη, ενώ οι κοπέλες καλύπτουν όλο το πρόσωπο με κουκούλες και μαντήλια, διότι δεν θέλουν τα μαυρίσει το δέρμα τους από τον ήλιο!

Ειδικά για τα μηχανάκια θ αφιερώσω ολόκληρο κεφάλαιο με παράξενες φωτογραφίες που τραβήξαμε από όλη τη χώρα. Θα το βάλω εμβόλιμο μόλις τελειώσω με το Ανόι.

Πάρτε για πρόγευση ένα βιντεάκι της σκηνοθετάρας της παρέας, Μπιρσίμ συγνώμη Κάπτεν Μήτσου ήθελα να πω...

Ha noi motorbikes (ff)

Φάγαμε και ένα Banh Mi, που τα βρίσκεις παντού και είναι μια ωραιότατη λύση για να κόψεις την πείνα σου. Γεμιστά με κοτόπουλο, βοδινό ή χοιρινό κρέας, λαχανικά και αν αντέχεις πικάντικες σάλτσες.

Το ξεχείλωσα το κεφάλαιο, αλλά είχε πολλά η μέρα και δε θέλω να το σπάσω σε δύο.

Βαθιά ανάσα και πάμε παρακάτω.

Train Street! Είχε έρθει η ώρα του.
Πολυδιαφημισμένος, ινσταγκραμικός, δε γινόταν να μην περάσουμε να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Τις ώρες του τρένου τις είχα τσεκαρισμένες από διαφορετικές πηγές και νόμιζα ότι ισχύουν.
Ξεχάστε ότι διαβάζετε. Το τρένο περνάει όποτε θέλει αυτό και οι μαγαζάτορες αποκλείεται να σου πουν την αλήθεια.
Εμείς φτάσαμε 6.30 το απόγευμα και περιμέναμε ως τις 8.30. Πολλοί βαρέθηκαν κ έφυγαν ή είχαν να κάνουν κάτι άλλο να κάνουν και το έχασαν.

Η φάση έχει ως εξής. Ο δρόμος είναι κλειστός με οδοφράγματα και υπάρχει κάποιος αστυνομικός που απαγορεύει (και καλά) την είσοδο. Εκεί καραδοκούν οι κράχτες από τα μαγαζιά οι οποίοι σε παραλαμβάνουν ενώ οι αρχές κάνουν τον...κινέζο και σε πάνε συνοδεία στο μαγαζί τους.

Ακολουθήσαμε και μεις τα πρόβατα έναν τύπο που μας βόλεψε εκεί που θέλαμε για να είμαστε πρώτο τραπέζι πίστα την ώρα που θα περνούσε το περιβόητο τρένο.

Δείτε εδώ, ούτε μια φωτογραφία σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να βγούμε!
τα τουριστάκια στο train street

Κάποτε ήρθε και το ρημαδοτρένο...

Πολύ κακό για το τίποτα φυσικά, όμως μερικά πράγματα τα διαπιστώνεις κατόπιν εορτής.

Γυρίσαμε ξεθεωμένοι να φάμε κοντά στο σπίτι, ενώ την ώρα που οι άλλοι ανέβαιναν για ύπνο, εγώ σταμάτησα στο μασατζίδικο ακριβώς απέναντι, για ένα περιποιημένο μασαζάκι στα πόδια μπας και ξεμαγκώσει το κουτσό.

Απίστευτη η χαλάρωση μετά τόση κούραση.
Κατά τις 11.30 το βράδι πήρα πρέφα ότι στο ίδιο μαγαζί φτιάχνουν και νύχια..... ρώτησα αν μπορώ να κάνω πετικιούρ και μου είπαν εννοείται . Αυτά να τα βλέπει η δικιά μου στη Θεσσαλονίκη που μετά τις 8 δεν μου κλείνει ραντεβού, που να χτυπιέμαι.
Επειδή μάλιστα ζήτησα συγκεκριμένο χρώμα να ταιριάζει με αυτό που είχα στα χέρια, τσακίστηκε η κοπελίτσα, πήγε αριστερά-δεξιά και σε 5 λεπτά γύρισε περιχαρής με το χρώμα που ήθελα.
Κοίταξα το ρολόι. 23:45 μου έβαφαν τα νύχια. Κι όταν πλήρωσα κ έφυγα μου έκαναν κ υπόκλιση.

Μάλλον χρειαζόμουν ακόμη χρόνο να χωνέψω ότι βρισκόμουν σ έναν τόπο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας πρώτο κόσμο, ότι εδώ όλα γίνονται αλλιώς. 'Οσο οι μέρες περνούσαν, όσο ανοίγαμε μάτια κ αυτιά, να δούμε και να καταλάβουμε, τόσο μπαίναμε ολοένα και περισσότερο μέσα στη νοοτροπία και την ιστορία του μικροκαμωμένου, αλλά περήφανου αυτού λαού.

 

[ANASTAPAP]

Ανόι - Goooood Morning Vietnam!

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξεκίνησε και τόσο καλά. Ξύπνησα με το πόδι μαγκωμένο, στην ευθεία ευτυχώς πήγαινε καλά, οποιοδήποτε εμπόδιο όμως, ακόμα και ένα απλό πεζοδρόμιο μου προκαλούσε πόνο.
Βγήκα να ψάξω πρωινό. Κανένα μάρκετ κάτι...Τζίφος. Με το ψωμί είναι μαλωμένοι, σούπα λέει τρώνε για πρωινό. Το εθνικό τους πιάτο το Pho. Τους έβλεπες παντού στρωμένους στα χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια να ρουφάνε τις σουπίτσες τους.

Με τα χίλια ζόρια βρήκα κάτι ψωμιά του τοστ της κακιάς ώρας και τυράκια που αλείφονται.
Ευτυχώς τ αγόρια είχαν μαζί νεσκαφέ από Ελλάδα και δε θα είχαμε γκρίνιες.
Τους ενημέρωσα για το πλάνο της ημέρας-εγώ τα είπα, εγώ τα άκουσα ως συνήθως, στη διάρκεια της ημέρας με ρωτούσαν 4-5 φορές ο καθένας, επί τρείς που ήταν; Τρείς πέντε δεκαπέντε, εσείς σε πόσες επαναλήψεις σας γίνετε το νεύρο κρόσσι; Ε, αυτό!

Ξεκινήσαμε φυσικά με βροχή. Θερμοκρασία καλή, γύρω στους 19-20 βαθμούς, τουλάχιστον δεν κρυώναμε.

Πρώτη στάση η λίμνη Hoan Kiem και ο πρώτος Ναός της ημέρας.

Στην είσοδο πετύχαμε αυτές.
View attachment 453336
View attachment 453339
View attachment 453338
View attachment 453337
View attachment 453340

Το Ιερό
View attachment 453341 View attachment 453342 View attachment 453343 View attachment 453344

Συνεχίσαμε με μια μεγάλη βόλτα γύρω από τη λίμνη για να φτάσουμε στον παλιότερο βουδιστικό Ναό της Πόλης τον Tran Ngoc, περίπου 1500 ετών

Στο δρόμο βλέπαμε τέτοια...
View attachment 453396
View attachment 453345
Τι όμορφη!
View attachment 453346
View attachment 453397

και ο δημοτικός υπάλληλος που φυτεύει
View attachment 453348

Μετά από ένα 40λεπτο περπάτημα φτάσαμε στο Ναό
View attachment 453349
View attachment 453350 View attachment 453351 View attachment 453352
View attachment 453356
Τάματα για τους Θεούς
View attachment 453353 View attachment 453354
View attachment 453357
View attachment 453358 View attachment 453359

Κάναμε ένα μπρέικ για καφέ και με ρώτησαν τι άλλο είχαμε να δούμε. Α μπα τίποτα, 5-6 ναούς ακόμη και ξεμπερδέψαμε
Τους ενημέρωσα ότι μεταξύ άλλων θα περνούσαμε από μια κλειστή αγορά και άρχισαν τις αηδίες.
Θα πάμε σε κλειστή αγορά; ή σε μια αγορά που είναι κλειστή;
και δώστου να κάνουν βίντεο γελάνε σαν 10χρονα, να αυτά τραβάω! Ψέματα στο βιντεάκι γελάω και γω μέχρι δακρύων αλλά πάντως κάπως έτσι σκαλώνει η κουβέντα και παρακάτω δεν πάμε ποτέ.

Μεταξύ λίμνης και επόμενου Ναού βρισκόταν το τουριστικό πρακτορείο με το οποίο είχα κλείσει μια μεγάλη εκδρομή από Hue σε Hoi An μέσω High Van Pass και Ba na Hills. Περάσαμε από κει να πληρώσουμε την εκδρομή και να παραλάβουμε τα Voucher. Το συγκεκριμένο πρακτορείο το βρήκα μέσω ομάδων στα σόσιαλ και μπορώ να πω ότι ήταν το πιο οργανωμένο όλων. Πολύ καλή τιμή, συνέπεια και ποιότητα, το συστήνω ανεπιφύλακτα για όποιον ενδιαφέρει.

Περπατώντας προέκυψε και δεύτερο πρόβλημα με τα πόδια μου. Το ένα το σακατεμένο το ξέραμε.
Επιπλέον είχα κονομήσει μια ξεγυρισμένη φουσκάλα στο άλλο το πόδι, το καλό. Από αθλητικό φορεμένο και δοκιμασμένο, αν είναι δυνατόν. Ψάξαμε φαρμακείο να βρω κάτι σε επίθεμα, τελικά βολεύτηκα με δύο χαζαπλάστ για να μπορώ κάπως να περπατάω. Κι επειδή ο οπερατέρ ήταν σε εγρήγορση έχω ντοκουμέντο ΚΑΙ από αυτό.
View attachment 453360

Kαλέσαμε grab και βουρ για τον επόμενο Ναό. Καλά το grab πρακτικότατο κ εντελώς τσάμπα. Μεταξύ 1 και 2 ευρώ μας στοίχιζαν και είμασταν 4 άτομα!

Πήγαμε στο Μαυσωλείο (το οποίο θα βλέπαμε επίσημα την επόμενη) για να δούμε τους κήπους και την One Pilar Pagoda. Δηλαδή παγόδα που στηρίζεται σε 1 κολώνα.

Αυτή ήταν. Μικρή και περιεκτική
View attachment 453361 View attachment 453362
View attachment 453363

Πήξατε στους ναούς;
Νωρίς είναι ακόμη!
Είχα άλλον έναν, τον τελευταίο αλλά καθόλου ύστατο. Ο εντυπωσιακότερος όλων το Temple of Literature Βουδιστικός Ναός του 1070, αφιερωμένος στον Κομφούκιο.

View attachment 453365

View attachment 453366
View attachment 453401 View attachment 453373
View attachment 453367
Βλέπαμε τις Βιετναμεζούλες που φωτογραφίζονταν συχνά-πυκνά και στην αρχή μας έκανε εντύπωση. Κάτι μας είπαν για εθιμοτυπικό ενηλικίωσης αλλά το θέαμα ήταν τόσο συχνό που καταλήξαμε πως απλά όταν έχουν χρόνο , δουλειά δεν έχουν και φωτογραφίζονται.
View attachment 453368
View attachment 453398 View attachment 453369
που πας κυρά μου με το λαμπατέρ στο κεφάλι;
View attachment 453374
Αχ μωρέ σκέτα μοντελάκια της North Face τα γλυκά μου
View attachment 453370
View attachment 453371
κάτι λιτό κ απέριττο...
View attachment 453372

Εδώ η περιήγηση στο ναό.
Ναός Ανόι

Τέλος με τους Ναούς! Ευλόγησον.

Παρακάτω έχουμε επιτέλους εικόνες από τους δρόμους στο Ανόι, δύσκολα περιγράφεται με λόγια η κατάσταση, η αναρχία στην κυκλοφορία, η ζωή που κυλάει στα πεζοδρόμια, εκεί μαγειρεύουν και τρώνε, εκεί δουλεύουν, εκεί ζουν. Μια εικόνα-χίλες λέξεις.

Πεζοδρόμια γιοκ. Κατειλημμένα παντού.
View attachment 453399
View attachment 453375 View attachment 453376 View attachment 453377
Τι; κουβαλάει πολλά;
View attachment 453394
View attachment 453378
Ισόγειο, μαγαζί, σπίτι, καθιστικό, κουζίνα τα πάντα όλα. Εδώ ζουν.
View attachment 453379
Μαγειρική στο δρόμο.
View attachment 453380
Σουβλάκια;
View attachment 453381
Μας είχε κόψει η λόρδα αλλά βλέποντας αυτό το λάδι, σκέφτηκα τα εμφράγματα που κυκλοφορούν και προσπέρασα...
View attachment 453382
Οργάνωση, όχι αστεία
View attachment 453383 View attachment 453384 View attachment 453385
Αυτά ήταν ζωντανά και κολυμπούσαν
View attachment 453386 View attachment 453387 View attachment 453388
View attachment 453400

Τα μηχανάκια αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. 70 εκατομμύρια μηχανάκια κυκλοφορούν σε όλη τη χώρα. Με σχεδόν 100 εκατ. πληθυσμό, απλά όποιος περπατάει, καβαλάει και μηχανάκι. Οι περισσότεροι δε φορούν μάσκα (πολύ πριν της πανδημίας) κυρίως για τη ρύπανση και τη σκόνη, ενώ οι κοπέλες καλύπτουν όλο το πρόσωπο με κουκούλες και μαντήλια διότι δεν θέλουν τα μαυρίσει το δέρμα τους από τον ήλιο!

Ειδικά για τα μηχανάκια θ αφιερώσω ολόκληρο κεφάλαιο με παράξενες φωτογραφίες που τραβήξαμε από όλη τη χώρα. Θα το βάλω εμβόλιμο μόλις τελειώσω με το Ανόι.

Πάρτε για πρόγευση ένα βιντεάκι της σκηνοθετάρας της παρέας, Μπιρσίμ συγνώμη Κάπτεν Μήτσου ήθελα να πω...

Ha noi motorbikes (ff)

Φάγαμε και ένα Bahn Mi, που τα βρίσκεις παντού και είναι μια ωραιότατη λύση για να κόψεις την πείνα σου. Γεμιστά με κοτόπουλο, βοδινό ή χοιρινό κρέας, λαχανικά και αν αντέχεις πικάντικες σάλτσες.
View attachment 453389

Το ξεχείλωσα το κεφάλαιο αλλά είχε πολλά η μέρα και δε θέλω να το σπάσω σε δύο.

Βαθιά ανάσα και πάμε παρακάτω.

Train Street! Είχε έρθει η ώρα του.
Πολυδιαφημισμένος, ινσταγραμικός δε γινόταν να μην περάσουμε να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Τις ώρες του τρένου τις είχα τσεκαρισμένες από διαφορετικές πηγές και νόμιζα ότι ισχύουν.
Ξεχάστε ότι διαβάζετε. Το τρένο περνάει όποτε θέλει αυτό και οι μαγαζάτορες αποκλείεται να σου πουν την αλήθεια.
Εμείς φτάσαμε 6.30 το απόγευμα και περιμέναμε ως τις 8.30. Πολλοί βαρέθηκαν κ έφυγαν ή είχαν να κάνουν κάτι άλλο να κάνουν και το έχασαν.

Η φάση έχει ως εξής. Ο δρόμος είναι κλειστός με οδοφράγματα και υπάρχει κάποιος αστυνομικός που απαγορεύει (και καλά) την είσοδο. Εκεί καραδοκούν οι κράχτες από τα μαγαζιά οι οποίοι σε παραλαμβάνουν ενώ οι αρχές κάνουν τον...κινέζο και σε πάνε συνοδεία στο μαγαζί τους.

Ακολουθήσαμε και μεις τα πρόβατα έναν τύπο που μας βόλεψε εκεί που θέλαμε για να είμαστε πρώτο τραπέζι πίστα την ώρα που θα περνούσε το περιβόητο τρένο.
View attachment 453390 View attachment 453391
View attachment 453392

Δείτε εδώ, ούτε μια φωτογραφία σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να βγούμε!
τα τουριστάκια στο train street

Κάποτε ήρθε και το ρημαδοτρένο...

Πολύ κακό για το τίποτα φυσικά αλλά μερικά πράγματα τα διαπιστώνεις κατόπιν εορτής.

Γυρίσαμε ξεθεωμένοι να φάμε κοντά στο σπίτι και την ώρα που οι άλλοι ανέβαιναν για ύπνο εγώ επισκέφτηκα ένα ωραιότατο μασσατζίδικο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι και ζήτησα μασσαζάκι στα πόδια μπας και ξεμαγκώσει το κουτσό.

Απίστευτη η χαλάρωση μετά τόση κούραση.
Κατά τις 11.30 το βράδι πήρα πρέφα ότι στο ίδιο μαγαζί φτιάχνουν και νύχια! ρώτησα αν μπορώ να κάνω πετικιούρ και μου είπαν βεβαίως. Αυτά να τα βλέπει η δικιά μου στη Θεσσαλονίκη που μετά τις 8 δεν μου κλείνει ραντεβού που να χτυπιέμαι.
Επειδή μάλιστα ζήτησα συγκεκριμένο χρώμα να ταιριάζει με αυτό που είχα στα χέρια, τσακίστηκε η κοπελίτσα, πήγε αριστερά-δεξιά και σε 5 λεπτά γύρισε περιχαρής με το χρώμα που ήθελα.
Κοίταξα το ρολόι. 23:45 μου έβαφαν τα νύχια. Κι όταν πλήρωσα κ έφυγα μου έκαναν κ υπόκλιση.
Ήθελα χρόνο να χωνέψω ότι βρισκόμουν σ έναν τόπο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας πρώτο κόσμο και λίγο λίγο θα μπαίναμε ολοένα και περισσότερο μέσα στη ιστορία και τη νοοτροπία του περήφανου αυτού λαού.
View attachment 453395

Έυα μου πες μας σε παρακαλώ ποιό είναι το πρακτορείο που έκλεισες την εκδρομή στο Hoi An...

 

[psilos3]

Με το ψωμί είναι μαλωμένοι, σούπα λέει τρώνε για πρωινό. Το εθνικό τους πιάτο το Pho. Τους έβλεπες παντού στρωμένους στα χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια να ρουφάνε τις σουπίτσες τους.

Μα αυτό είναι το καλύτερο πρωινό τελικά, το κατάλαβα κι εγώ γύρω στην τέταρτη μέρα και δε το αποχωρίστηκα ξανά. Έχουν απόλυτο δίκιο οι Βιετναμέζοι!
Ποια ψωμάκια με τυράκια τώρα;

 

[evaT]

Μα αυτό είναι το καλύτερο πρωινό τελικά,

'Αστα μεγάλο ζόρι τράβηξα με τα πρωινά, ακόμη και στα ξενοδοχεία εκτός από αυγά δεν έβρισκα κάτι του γούστου μου. Η σουπίτσα έχεις δίκιο, την έφαγα και γω στη βαρκάδα στο Μεκόγκ παρακάτω και ήταν μια χαρά. Αλλά γενικώς το πρωί δεν....

 

[varioAthens]

Σου εχω λυση στην φουσκαλα:

 

[poised]

Η τύπισσα με το λαμπατέρ φοράει μια εκδοχή της παραδοσιακής επίσημης γυναικείας ενδυμασίας (δηλαδή για γάμους και γιορτές) των πλουσίων του βορρά πριν 100 χρόνια περίπου. Τώρα γιατί το κάνει δε ξέρω, μπορεί να πήγαινε για φωτογράφηση ή να ήταν μέντιουμ (συχνάζουν στους ναούς) και το έπαιζε δήθεν να ψαρώνει τους (ευκολό)πιστούς.

 

[chris7]

επέστρεψα στη συνηθισμένη μου πολυλογία.

και πολύ καλά έκανες.