Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[evaT]

Batu Caves? έχω πάει!

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού και τα υπόλοιπα της Κουάλα Λουμπούρ

'Οταν σχεδίαζα το ταξίδι, έβαλα την τελευταία διανυκτέρευση στη Μαλαισία, όσο πιο κοντά στο αεροδρόμιο γινόταν, για να αποφύγουμε το έξτρα άγχος το πρωί της αναχώρησης, αφού το αεροδρόμιο απέχει αρκετά από την πόλη.
Τότε μου φάνηκε έξυπνη ιδέα, τώρα που ήμουν όμως εκεί, δεν είχα χορτάσει, δεν ήθελα να φύγω από εκείνο το σούπερ δωμάτιο, χρειαζόμουν άλλο ένα βράδι να πάμε σ ένα skybar για ποτό με θέα τους κατάφωτους ουρανοξύστες. Άει στο καλό.
Ήταν ο Τάσος που με επανάφερε, πάψε να αυτομαστιγώνεσαι μου είπε, τη σωστή απόφαση πήρες, αυτό είναι, αυτό θα κάνουμε.

Απρόθυμα κλείσαμε ξανά μανά τις βαλίτσες το πρωί, τις αφήσαμε για φύλαξη στη ρεσεψιόν και φύγαμε για τα Batu Caves.
Είχα διαβάσει ότι είναι καλύτερα να πας πρωί πρωί, για να αποφύγεις τη ζέστη και τον κόσμο.
Τώρα το πρωί έχει διαφορετική έννοια για κάθε άνθρωπο, εμείς πάντως ως τις 9.30 που είμασταν εκεί στην είσοδο, ήδη έλιωνες από τη ζέστη και ο κόσμος ήταν πολύς, πάρα πολύς.
Μπροστά μας απλωνόταν ένα ατελείωτο πολύχρωμο λεφούσι Ινδών-τουρίστα δε βλέπαμε πουθενά, όμως οι Ινδοί ήταν εκατοντάδες.

Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαινε επειδή ήταν Σάββατο, ή ήταν κάποια ινδουιστική γιορτή, πάντως ήταν όλοι ντυμένοι παραδοσιακά και κουβαλούσαν με κατάνυξη τα τάματά τους, εμείς παρατηρούσαμε τα τελετουργικά τους, ήταν ξεχωριστή εμπειρία.

η εντυπωσιακή είσοδος

Το τεράστιο άγαλμα των 42 μέτρων του θεού Murugan και πίσω τα 277 πολύχρωμα σκαλιά που οδηγούν σε μια σειρά από σπήλαια ναούς.
Το Batu Caves είναι ο σπουδαιότερος ινδουιστικός χώρος λατρείας εκτός Ινδίας.

Υπήρχαν Ναοί και πριν ανέβεις. Αφήνουν σαγιονάρα απέξω και μπαίνουν ξυπόλητοι (όχι ότι έπαιζε μεγάλο ρόλο, πολλοί περπατούσαν ξυπόλητοι και στο δρόμο)

κρυφοκοιτάζοντας μέσα

Πήραμε βαθιές ανάσες να αρχίσουμε την ανάβαση.
Εγώ δεν πρόλαβα να ανέβω 10 σκαλιά κ έφαγα πόρτα.
Που πας με το μίνι κυρά μου;
Μου έδωσαν πασμίνα να τη δέσω στη μέση, ευτυχώς είχαμε κάποια ρίγκιτ σε μετρητά, 3 ευρώ κόστισε και το κρατάς. Problem solved.
Στο μεταξύ ήταν τόσο όμορφο, υπέροχη υφή και χρώματα, θα γίνει ένα ωραιότατο παρεό το καλοκαίρι για τις παραλίες.

Οι Ινδές με τα τάματα στο κεφάλι και το σκουπιδαριό. Όμως τι όμορφα μαλλιά που έχουν οι άτιμες! Μακριά και στιλπνά.

Η ανάβαση ήταν πακέτο.
Ζέστη και ατμόσφαιρα αποπνικτική, κάθε 10 σκαλιά σταματούσαμε για ανάσες. Οι Ινδοί με τις στάμνες στο κεφάλι ανέβαιναν ψέλνοντας κ αγκομαχώντας.

και βιντεάκι γιατί μπορεί ο κάπτεν να μας είχε αφήσει από μέρες, αλλά μας άφησε και το χούι του.
Βatu Caves

Μέχρι να πιάσουμε κορυφή μας είχε βγει η γλώσσα απέξω, πάλι καλά που ήταν νωρίς αλλιώς έπαιζαν λιποθυμίες. Μέχρι να το σκεφτώ, ένα κοριτσάκι 15-16 χρονών, Ινδούλα έχασε τις αισθήσεις της, ποιός ξέρει γιατί, κι έτρεχαν όλοι να το συνεφέρουν.

Ευτυχώς ο ιδρώτας έπιασε τόπο, το σπήλαιο με το ιερό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό

Μαιμούδι

Στο κατέβα είχαν προλάβει να μαζευτούν και οι τουρίστες, γινόταν πια πανικός . Μέχρι την έξοδο δε, υπήρχαν δεκάδες καντίνες με ινδικό φαγητό, βαριές μυρωδιές, ήταν και νωρίς ακόμη, ανακατεύτηκα.

Περπατήσαμε ως το σταθμό του τρένου και από τους 35 βαθμούς μπήκαμε στους 15...Πολικό εξπρές.
Ενημερωμένη για τις παλαβές αποκλίσεις τους μέσα-έξω, είχα μαζί μου μπουφανάκι, βόλεψα και την πασμίνα στα πόδια και κουκουλώθηκα να γλυτώσω την ψύξη.

Κατεβήκαμε σε μια στάση όσο πιο κοντά γινόταν στην πλατεία Dataran και το πήραμε με το πόδι.
H πλατεία Ανεξαρτησίας της Μαλαισίας κοσμείται από ένα υπέροχο κυβερνητικό κτίριο το Sultan Abdul Samand κι ένα τεράστιο γήπεδο....κρίκετ! Αγγλική επιρροή γαρ...

Το γήπεδο το είχαν κλείσει με αυτά τα διαχωριστικά αλλά μπήκα μέσα για να τραβήξω αυτή τη φωτό

Βόλτα με ντάλα ήλιο δύσκολο, τα είδαμε γρήγορα και περνώντας από τα ποταμάκια, την κοπανήσαμε, βγήκαμε σ έναν πιο κεντρικό δρόμο να πάρουμε grab για να πάμε στον πύργο της τηλεόρασης KL.

To grab δεν μας την έκανε τη χάρη, γενικά δούλευε αρκετά πιο δύσκολα στη Μαλαισία, είχε πολύ λιγότερα διαθέσιμα αυτοκίνητα και ενώ σου έδειχνε ότι απέχει 11 λεπτά, τα 11 γινόντουσαν, 15, μετά 20, μέχρι που βαριόσουν να περιμένεις και το ακύρωνες.
Αυτό κάναμε και μεις. 3 χιλιόμετρα ήταν ως τον πύργο, σε κανονικές συνθήκες δεν είναι κάτι φοβερό, υπό τις παρούσες όμως ήθελε κουράγιο.
Βρήκα ένα starbacks και παρήγγειλα κάτι σαν φρέντο να δροσίζομαι στο δρόμο, αλλά μαζί με τα παγάκια βρήκα και το Δημαρχείο της πόλης που δεν το έψαχνα!
Τι λες τώρα; να μην πω ένα γκουντμόρνιγκ στους συναδέλφους στη Μαλαισία;

Σπάσε πλάκα να είναι γραφεία όλα αυτά!

Στην ευθεία πήγαινε καλά, αλλά έλα που στη βάση του πύργου μας περίμενε ανηφόρα. Και μετά κι άλλη ανηφόρα. Όλα τα είχε η μαριορή...Άλλά εκεί που φτάσαμε κ αυτό θα το κάναμε, ανεβήκαμε και αφού δεν είχαμε λιποθυμίσει ως εκεί το πήραμε ως καλό σημάδι σε σχέση με το καρδιοαναπνευστικό μας σύστημα. Τεστ κοπώσεως και τουρισμός δύο σε ένα.

Περάσαμε από το πάρκιγκ και πέσαμε πάνω σ αυτό το καθημερινό, λιτό λεωφορείο που μεταφέρει Ινδούς, δεν είναι σιγουράκι αλλά πόσο έξω να έπεσα;;
σας περισσεύει κανένα σεμεδάκι;

Στον πύργο είχαμε δύο οψιόν.
Η μία ήταν να ανέβουμε ως το observation deck με τιμή 12 ευρώ το άτομο και η δεύτερη στο μπαλκόνι γύρω γύρω όπου έχουν κ ένα σημείο με διάφανο πάτο, στέκεσαι εκεί κ από κάτω χάσκει το χάος
Ο Τάσος που είναι φήαρλες ψήθηκε να πάρει την κουρτίνα δύο, αλλά τον έσωσε που είχαν αναμονή και γλύτωσε το 20ρικο.

Ανεβήκαμε στο ντεκ και χαζέψαμε τη θέα της πόλης από ψηλά.
Μανχάταν;

Ο Merdeka 118

Φαίνονται και οι Πετρόνας

Η Κουάλα Λουμπούρ των 2 εκατ. κατοίκων, μητροπολιτικό και οικονομικό κέντρο της χώρας, με υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και πλήθος πολιτιστικών και αθλητικών διοργανώσεων διεθνούς κύρους όπως το παγκόσμιο πρωτάθλημα φόρμουλα 1, το 2017 και άλλα πολλά.
Να θυμίσω ότι στη Θεσσαλονίκη ακόμα συζητάμε για το αν θα γίνει ο πρώτος ουρανοξύστης στο χώρο του παλιού Αλλατίνη;
Αλλά τι να συγκρίνω τώρα....ΘΛΙΨΗ και μόνο.

Τελευταία μας βόλτα ήταν η ημερήσια επίσκεψη στους Πετρόνας.

Είδαμε κάποιον να σφουγγαρίζει στον 1ο όροφο που είχαμε οπτική, δηλαδή να έρθεις να νοικιάσεις γραφείο στους Πετρόνας και να είσαι στον πρώτο όροφο; Κάποιος σε τρολλάρει...

Συμφωνήσαμε ότι τη μέρα είναι εντυπωσιακοί αλλά πραγματικά εκθαμβωτικοί είναι φωτισμένοι τη νύχτα.

Αποκαμωμένοι από το χιλιόμετρο και τη ζέστη, σφυρίξαμε τη λήξη της ξενάγησης και ξεχυθήκαμε στα εμπορικά για σβήσιμο της κάψας και της δίψας.
Μπαίνοντας μέσα στον παγετώνα του εμπορικού, λογικά εδώ μετράνε καθημερινά νεκρούς, εύστοχα παρατήρησε ο Τάσος, 35 έξω, 15 μέσα, τι διάολο δεν πλευριτώνονται; Τουλάχιστον! Από οικολογική συνείδηση πάντως σκίζουν....

Σάββατο μεσημέρι ο κόσμος ήταν ξαμολημένος. Οι δρόμοι φρακαρισμένοι, τα μαγαζιά φισκαρισμένα και γενικά ο πληθυσμός κυκλοφορούσε. Από τη μία τους λυπήθηκα που έχουν τέτοιες θερμοκρασίες και βράζουν μέσα στην πόλη. Αλλά δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, δεν έχω ιδέα αν υπάρχει παραλία σε λογική απόσταση, ή αν δεν τους ενδιαφέρει καν επειδή το καλοκαίρι τους διαρκεί για πάντα.

Εγώ πάλι είχα φάει ένα σκάλωμα να δοκιμάσω το ντόπιο ρότι κανάι . Είχα διαβάσει ότι πέρσι το έβγαλαν 2ο καλύτερο πρωινό στον κόσμο. Με 4η τη μπουγάτσα! Πρώτο ήταν το pasteis de belem που έχω ήδη δοκιμάσει και 3ο κάτι από το Μεξικό που φιλοδοξώ να γευτώ σε επόμενο ταξίδι
Ρωτάω από δω, ρωτάω από κει, άλλοι δεν καταλάβαιναν τι θέλω, άλλοι μου έδειχναν προς μία κατεύθυνση, το προσπάθησα για λίγο, αλλά εκεί που με έστελναν δεν υπήρχε τίποτα και σύντομα εγκατέλειψα την προσπάθεια, θα ζήσω και χωρίς να το φάω, κάποια στιγμή έπρεπε να φεύγουμε.

Καλέσαμε ένα grab να μας πάει στο ξενοδοχείο να φορτώσουμε βαλίτσες και από κει στο διαμέρισμα που είχα κλείσει κάπου στη Sepang, ώστε να είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο.
Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση.
Στην πράξη πειραματίστηκα με την εφαρμογή να παραγγείλω τριγωνική διαδρομή, μόνο που αντί να βάλω το ξενοδοχείο της Κουάλα πρώτο, το έβαλα τελευταίο και το κατάλαβα όταν είμασταν ήδη σε αυτοκινητόδρομο και έβλεπα την πόλη πίσω μας. Μαντάρα τα έκανα

Θα μας πήγαινε δηλαδή στη Σέπαγκ και μετά θα μας γύριζε πίσω στην πόλη!
Το έσωσε ο ταρίφας, που ήταν ένας συνεσταλμένος πιτσιρικάς, συνεργάστηκε αμέσως, δεν ήταν πολύ εύκολο να το πάρει ανάποδα, αλλά το έκανε, ευτυχώς που είχαμε άπλα χρόνου και γλυτώσαμε τη φρίκη. Αν ήταν να φεύγει το αεροπλάνο να μας έβλεπα....

Από κει και μετά η μέρα πήρε δύσκολη τροπή.
Γυρίσαμε πίσω, πήραμε τις βαλίτσες και ξανά προς τη δόξα τραβά....Φτάσαμε σκασμένοι σ ένα τεράστιο κτίριο, από ότι καταλάβαμε είχε διαμερίσματα διαφόρων ιδιοκτησιών-κάποια από αυτά τα διέθεταν για μόνιμους ενοικιαστές και κάποια στους τουρίστες.

Το μόνο που ήθελα εκείνη την ώρα ήταν να αράξω για το υπόλοιπο στην τεράστια πισίνα που έβλεπα στην κράτησή μου, να πιώ μια παγωμένη μπύρα και να προετοιμαστώ ψυχολογικά για την αναχώρηση.

Αυτό που βρήκα όμως, ήταν μια άνευ λόγου και αιτίας ταλαιπωρία, όταν ο ρεσεψιονίστ μας ενημέρωσε ότι η κράτησή μας ήταν άκυρη. Σε κατάλυμα πληρωμένο!!
Ολόκληρο το ταξίδι βγήκε με απλές κρατήσεις δίχως να έχω προπληρώσει τίποτα και είχαν πάει όλα ρολόι.
Αυτό που είχε εξοφληθεί, μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει. Βρήκα την απόδειξη πληρωμής, τίποτα πάλι. Επικοινώνησαν με τον ιδιοκτήτη ο οποίος επέμενε ότι δεν έχει κράτηση και μας παρέπεμψε στην booking.
Ευτυχώς που είχα αγοράσει σιμ και μπορούσα να κάνω κλήσεις.
'Εμπλεξα σε μία ατελείωτη συνομιλία, να προσπαθώ να εξηγήσω σε υπάλλήλους της Booking αυτό που συνέβαινε, το έβλεπαν κ αυτοί ότι έχω πληρώσει, αλλά επέμεναν ότι τα πρωτόκολλά τους επιβάλλουν να επικοινωνούν πρώτα με τον ιδιοκτήτη.
Ο μάγκας προφανώς είχε δώσει το διαμέρισμα αλλού και έκανε την πάπια. Τώρα τι συνέπειες μπορεί να έχει από την πλατφόρμα δεν έχω ιδέα.

Εμείς πάντως επί ένα τρίωρο τρώγαμε ξύλο....
Μιλούσα ατελείωτα, έστελνα μέιλ και περίμενα να βγει άκρη.
Τελικά μου έστειλαν λινκ από ένα διαμέρισμα στο ίδιο κτίριο, πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορεί να χρειαζόμασταν, με διαφορά τιμής που θα κάλυπτε η Booking. Πάτησα αποδοχή να ξεμπερδεύουμε και ξεθεωμένοι ανεβήκαμε, το σπίτι ήταν τεράστιο, πεντακάθαρο και γωνιακό με θέα ως εκεί που έφτανε το μάτι.
Αν ήμουν στα καλά μου θα το αγόραζα, σε κείνη τη φάση απλά διαλέξαμε από ένα δωμάτιο και κατεβαίνοντας στο μάρκετ του ισογείου να βρούμε κάτι για φαγητό, περάσαμε από την πισίνα που ήταν η φαντασίωση για το τελευταίο απόγευμα.
Κόντεψα να βάλω τα κλάματα όταν είδα τι χάσαμε, αλλά...ήταν αργά πια για δάκρυα, έτσι βολεύτηκα με ένα ωραιότατο ντουζ και απλώθηκα στεγνή από ενέργεια και άκεφη, διαγώνια, στο υπέρδιπλο στρώμα μου.

Το δωμάτιο είχε δύο κάθετες τζαμαρίες αντί για τοίχους, με θέα breathtaking που λένε στο χωριό μου, και ήταν η παρηγοριά μου το βράδι εκείνο, όταν ξάπλωσα στο σκοτεινό δωμάτιο, να βλέπω έξω τη γηπεδάρα με τα παιδιά να παίζουν αδιάκοπα ως αργά, χαρίζοντάς μου την όμορφη αυτή εικόνα. Την τελευταία της χώρας.

'Οσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν.

Το πρωί χρειαστήκαμε περίπου 15 λεπτά μέχρι το αεροδρόμιο, είχα προνοήσει να έχουμε τουλάχιστον ένα 3ωρο "αέρα" πριν από την πτήση, ανησυχώντας για τις καθυστερήσεις στο τεράστιο αεροδρόμιο. Κυριακή πρωί με πολύ κόσμο, όλα κύλησαν όμως γρηγορότερα και δεν υπήρξαν άλλα απρόοπτα.
Ύστερα από τη 12ωρη πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη, 5ωρη αναμονή στο Ατατούρκ και πτήση για Θεσσαλονίκη, φτάσαμε στα σπίτια μας, επιστροφή στο χειμώνα και την κανονικότητα.

Τέλος λοιπόν για το ταξίδι, που για μένα δεν τελείωσε στα τέλη του Γενάρη, αλλά συνέχισα να ταξιδεύω νοερά όσο τα περιέγραφα, όσο ξαναβουτούσα στις αναμνήσεις για να ανασύρω τα γεγονότα. Ταξίδευα ακόμη και η αυλαία θα πέσει με την τελευταία τελεία.

Μένει ένα κεφάλαιο ακόμη, closure, επίλογος με συμπεράσματα και με όσα πρακτικά μπορέσω να θυμηθώ για να βοηθήσω αυτούς που πρόκειται να ταξιδέψουν.

Ευχαριστώ όσους με ακολουθήσατε ως εδώ, φιλοδοξώ να σας πήρα και εσάς λιγάκι μαζί μας, μια όμορφη βόλτα στις περιπλανήσεις μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Όλε!
Δυναμική αρχή, περιμένω και πληρέστατη ανάλυση όπως συνηθίζεις.

 

[evaT]

Προετοιμασία Ταξιδιού.

Το Βιετνάμ ως ιδέα και ταξιδιωτικός προορισμός μπορώ να πω (και ντρέπομαι λίγο), πριν την ανακάλυψη του Travelstories, δεν υπήρχε καν στη σφαίρα της φαντασίας μου.

Από Ασία είχα γενικά μαύρα μεσάνυχτα, ούτε που είχα πατήσει το πόδι μου έως σήμερα, οπότε θα περίμενε κανείς πως η πρώτη επιλογή θα ήταν ίσως μια Ταϊλάνδη (μαζί με κάτι άλλο) σαν εύπεπτη εισαγωγή στην ασιατική κουλτούρα.

’Έλα όμως που η συστηματική ανάγνωση ιστοριών στο φόρουμ, και οι συνομιλίες με γνώστες, μου γέννησαν την επιθυμία να επισκεφτώ την πολύπαθη αυτή χώρα και να γνωρίσω καλύτερα την κουλτούρα της.
Επιπλέον, ως γνήσια σινεφίλ έχω δει περίπου τα πάντα όλα γύρω από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τι Αποκάλυψη τώρα, τι Good Morning Vietnam, βάλε και λίγο από Platoon και Γενημμένος την 4η Ιουλίου, οι εμβληματικές ταινίες όπως και κάμποσα ντοκιμαντέρ, έπαιξαν ξανά για να φρεσκάρει η μνήμη και να προετοιμαστεί ο νους.

Μετά το άκρως πετυχημένο περσινό Μαρόκο, ο επόμενος ταξιδιωτικός στόχος είχε λοιπόν τεθεί, ανέμενα μονάχα την πολυπόθητη ελεύθερη πτώση των αεροπορικών ναύλων, πράγμα που δε συνέβη ποτέ.

Παρακολουθούσα στενά- αλλά απρόθυμα τις τιμές της Scoot, η οποία έμοιαζε όλο και περισσότερο με ακριβή μπουτίκ ξεπεσμένων επώνυμων παρά με εταιρεία lowcost. Με αποτέλεσμα να ξεμακραίνω κι άλλο από το στόχο μου και να πέφτει το ηθικό μου.

Γύρω στα τέλη Σεπτέμβρη όμως, γύρισαν επιτέλους οι πλανήτες όταν έπεσα πάνω σ ένα πολύ ενδιαφέρον ασιατικό itinerary της Turkish, πτήση από Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Σιγκαπούρη και επιστροφή από Κουάλα Λουμπούρ. Τιμή μέσω παρόχων στα 690 ευρώ, χωρίς να κουνηθώ από την πόλη μου, ΜΕ σέρβις, ΜΕ αποσκευές, με άλλα λόγια η Ασία με καλούσε πια απροκάλυπτα.

Επικοινώνησα με τα γνωστά ( από τις προηγούμενες ιστορίες ) ταξιδιωτικά μου ταίρια που τηρούσαν ευλαβικά στάση αναμονής και σε 24 ώρες είχαμε άπαντες εισιτήριο και περίσσιο ενθουσιασμό.

Η παρέα γνωστή και δοκιμασμένη. Ο Τάσος οδηγός των Roadtrip μας, έχοντας επαναφέρει τη μέση του μετά το βατερλώ του Μαρόκο, δήλωνε έτοιμος για crash test δίχως αύριο, ενώ ο Αντώνης ο σαλαμοκάσερος , μελετούσε ένα μεγαλόπνοο πλάνο να ξεχειμωνιάσει μόνος στην Ασία μετά το δικό μας ταξίδι.

Στην παρέα προστέθηκε και νέο μέλος. Ο κάπτεν της ιστιοπλοΐας του καλοκαιριού δήλωσε ηχηρά παρών με το άκουσμα του προορισμού. Τον δεχθήκαμε με χαρά στο γκρουπ και έτσι βρέθηκα να ταξιδεύω από 2 που ήταν ως τώρα, με 3 (!) άντρες. ‘Αντε και εις ανώτερα μου εύχομαι…όπως πάει την ομάδα μπάσκετ την έχουμε σιγουράκι.


Other than that….οι διαθέσιμες μέρες μας ήταν συνολικά ήταν 20. Και καθαρές εντός Βιετνάμ 15. Ούτε λίγες ούτε πολλές, μιλάμε όμως για μια τεράστια χώρα με μπόλικο ταξιδιωτικό ενδιαφέρον, διαφορετικές κλιματικές ζώνες, έτσι το πρόγραμμα μπήκε και βγήκε από το πλυντήριο πολλές φορές, στύφτηκε, ξεχείλωσε και συρρικνώθηκε και εφόσον εμπνευστής, δημιουργός, ενορχηστρωτής και τελικός εκτελεστής είμαι εγώ μόνη μου (θλιβερή η μοναξιά του αρχηγού) το αποφάσισα ως εξής και το υπέβαλα για τελική έγκριση. Η οποία φυσικά δε δόθηκε ποτέ και έτσι τ αποφάσισα μόνη μου.

• Σιγκαπούρη (24 ώρες) – με αρκετό τρέξιμο κάτι θα προλάβουμε, αν καταφέρουμε να κοιμηθούμε στην πτήση κάτι γίνεται, αν όχι κλάφτα Χαράλαμπε
• Ανόι 3,5 μέρες – Κάπως καλύτερα εδώ αλλά στην πορεία βρήκα μια καταπληκτική ημερήσια εκδρομή και «έφαγα» τη μια μέρα. Δεν πειράζει από περπάτημα αντέχουμε, με 15-20 χιλιομετράκια τη μέρα «το χουμε!»
• Χάλογκ Μπέι- διήμερη κρουαζιέρα χλιδάτη-όλα κ όλα μετά τόση κούραση μας αξίζει μια φαντασίωση σε τιμή all inclusive,που στην Ελλάδα δε φτάνει ούτε για το ρουμς του λετ.
• Χούε κεντρικό Βιετνάμ. Με ολονύκτιο τρένο άφιξη το πρωί, διανυκτέρευση κ αναχώρηση πολύ νωρίς την επόμενη. Μια χαρά, μας φτάνει
• Ολοήμερη εκδρομή στα Bana Hills, και άφιξη απόγευμα στη Hoi An μέσω του HighVanPass. Ευκολάκι.
• Διανυκτέρευση Hoi An, ολόκληρη η επόμενη μέρα διαθέσιμη για σβήσιμο και την επόμενη αναχώρηση ξανά. Τι, κουράστηκε κανείς;
• Πάμε το πρωί My Son μετά Marble Mountains και καταλήγουμε μεσημεροαπόγευμα Danang, από όπου μας κουνάει το μαντήλι ο κάπτεν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.
• Μένουμε τρείς κι ο κούκος
• Πετάμε μεσημεράκι για το νότο. Hello Ho Chi Minh, γιούπι καλοκαιράκι!
• Δε χαλαρώνουμε όμως την επόμενη νωρίς ξεκινάμε για διήμερη περιπέτεια στο Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ, ποδηλατάδες, βαρκάδα, ανατολή στο ποτάμι και όλα τα κομφόρ.
• Επιστροφή στη Χο Τσι Μιν και ΤΩΡΑ μπορούμε να χαλαρώσουμε! Τι πισίνες, τι χλίδες, όλα τα κανόνισα για τ αγόρια μου (αν έχω βέβαια γλυτώσει το βρωμόξυλο στο μεταξύ)
• 2 μέρες χαλάρωση φτάνει δε φτάνει; Με πρωινές ξεναγήσεις μόνο και τ απογεύματα ελεύθερα μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη μου..
• Αποχαιρετούμε και τον Αντωνάκη μας που μοιάζει λίγο με κείνον τον γραφικό τύπο τον...Κροκοδειλάκια , που ωστόσο νιώθει πανέτοιμος να αλωνίσει την υπόλοιπη Ασία , και γω με τον σενιόρ Τάσος αναχωρούμε για την εξωτική Κουάλα Λουμπούρ για άλλη μιάμισι μέρα προκειμένου να αποτελειώσουμε ( ή να αποτελειωθούμε οι ίδιοι) το ταξίδι μας.

Πως ακούγεται;
Εμένα προσωπικά με γέμιζε ανασφάλεια και τρόμο! Θ αντέξουμε αυτό το ρυθμό; Θα βγει το πρόγραμμα; Αν δε βγει τι να κάψω, τι ν αφήσω…
Σκέφτηκα όμως δε βαριέσαι, στο τέλος μόνο τα γένια του σπανού δε γίνονται και συνέχισα με τις υπόλοιπες κρατήσεις.
3 επιπλέον πτήσεις, 1 νυχτερινό τρένο, μερικά ιδιωτικά τράνσφερ με βανάκια και οδηγό και αναρίθμητα καταλύματα.

Αρχές Δεκέμβρη βγήκε και η πολυπόθητη βίζα, οι μέρες πλησίαζαν επικίνδυνα και φτάσαμε να αναρωτιόμαστε….όντως τώρα, θα πάμε εμείς σ όλα αυτά τα μέρη;

Πάνω που νιώθαμε ότι ναι, είναι αλήθεια, το ταξίδι πλησιάζει, ο κάπτεν κονόμησε ένα ξεγυρισμένο λουμπάγκο. Ούτε το σαλόνι κουζίνα μπορούσε να κάνει, όχι να πάει στην άλλη άκρη του κόσμου.
Κανά δυό μέρες μετά, στη διάρκεια μια ρουτινιάρικης ποδηλατάδας κατάφερα να χάσω την ισορροπία μου όταν πετάχτηκε απο το πουθενά ένα τζαναμπέτικο γατί....και τα 3 δευτερόλεπτα πριν την πτώση πρόλαβα να σκεφτώ 2 πράγματα, πρώτον ωχ πέφτω και μετά αμάν πάει το ταξίδι

Τελικά τη σκαπούλαρα με μια ελαφριά (νόμιζα) κάκωση και μπόλικο πόνο, ενώ περιέργως μέχρι την ημερομηνία του ταξιδιού ο κάπτεν κατάφερε να ξεμαγκώσει τη μέση του και την ίδια στιγμή το τραυματισμένο μου πόδι έδειχνε και πάλι πλήρως λειτουργικό.


Και ναι λοιπόν, η 9η Ιανουαρίου κάποτε ξημέρωσε, κυρίες και κύριοι, προσδεθείτε, απογειωνόμαστε...

Ο Αντωνάκης της παρέας μας περνάει φάση εσωστρέφειας και απέχει από τα σόσιαλ, έτσι αφού πρώτα φρόντισε να εμφανίζεται στις περισσότερες ομαδικές μας φωτογραφίες....εγώ λοιπόν, θα καλύπτω το πρόσωπό του με σκυλάκια, γατάκια και άλλα ακόμη γελοιότερα στίκερς που θα καταφέρω να ανασύρω.

 

[tatooine]

Το διαμέρισμα με τη θεά να μην ξεχάσεις, εάν, εφόσον και όταν.

 

[Travelliaris]

Ως οδηγός του γκρουπ, να πω πως δε μου έλειψε καθόλου η οδήγηση στο Βιετνάμ και παίρνω πίσω τα μισά μπινελίκια που ξεστόμισα σε Αλβανία και Μαρόκο!

 

[evaT]

Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….


Η πρώτη πτήση ήταν πρωινή κ έτσι βρεθήκαμε χαράματα στο Μακεδονία να παραδώσουμε αποσκευές και να παραλάβουμε όλες τις boarding pass.

Ξεκινήσαμε light, ο στόχος ήταν καθοδόν να πετάξουμε κάποιες από τις παλιές αποσκευές και να εφοδιαστούμε με μερικές αυθεντικές μαϊμούδες, από αυτές που ευδοκιμούν στο Βιετνάμ.

Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ήδη μας ζήτησαν τις Singapore Arrival Cards που όπως με ενημέρωσαν, είναι καινούργιο φρούτο. Βεβαίως οι περισσότεροι τις συμπλήρωναν με την άφιξη στο Changi αλλά εγώ τις είχα έτοιμες (φυσικά).


Στην πτήση προς Κωνσταντινούπολη καθόμαστε με τον Τάσο σε τριπλέτα θέσεων με έναν πιτσιρικά, πιάσαμε το μπίρι μπίρι, για Τόκυο μεριά είχε ξεκινήσει εκείνος, καλεσμένος ενός γνωστότατου Ιάπωνα σεφ με τον οποίο εργάζεται σε πολυτελές ξενοδοχείο της Χαλκιδικής….τόσο θέλαμε και μεις να ξεσαλώσουμε, μία ώρα και κάτι γλώσσα δε βάλαμε μέσα.

Είχαμε σχεδόν 5ωρη αναμονή μεταξύ των πτήσεων στο αεροδρόμιο και τον πιτσιρικά… τον υιοθετήσαμε, μας έκοψε όλους μέσα στον χαβαλέ και δεν ξεκόλλησε από δίπλα μας μέχρι την ώρα της επιβίβασης Ακόμα δεν ξεκινήσαμε από 4 γίναμε 5….Όμορφα…

Πρώτη φορά για μένα στο Ατατούρκ και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Αχανές μεν, όμορφο δε. Και αρκετά λειτουργικό σε σχέση με άλλα χαώδη αεροδρόμια του κόσμου.

'Οτι πρέπει για στραβούλιακες!

Ακόμη δε, ενθουσιάστηκα όταν είδα ότι έχει και τέτοια…

Napzone; Οκ παντού κοιμόμαστε στην ανάγκη, όμως το ό,τι έφτιαξαν συγκεκριμένο spot για το λόγο αυτό είναι στα πολύ συν.

Πολλά πελατάκια του αεροδρομίου κυκλοφορούσαν όπως ο κύριος της φωτογραφίας. Πληροφορηθήκαμε έτσι ότι η Κωνσταντινούπολη διαθέτει πολύ συμφέρουσες τιμές στην εμφύτευση…μαλλιών! Το πόσοι τύποι κυκλοφορούσαν με κορδέλα και φύτρες στην καράφλα δε λέγεται…

Η μεγάλη πτήση ξεκινούσε απόγευμα. 11 ώρες και 45 λεπτά, ΟΛΕΕΕ, ούτε καν 12!

Το αεροπλάνο φίσκα, όμως μου έκατσε θέση παραθυράκι.

Σύντομα η Turkish μας παρηγόρησε για το στριμωξίδι με αυτά τα ύπουλα σουτζουκάκια.

Λίγο κρασάκι, ταινιούλα μπας και κλείσει το μάτι. Αμ δε.

‘Αρχισα τα…αεροπλανικά, ένα πόδι επάνω στο κάθισμα, το άλλο απλωμένο λίγο καταχρηστικά στο μπράτσο της θέσης του μπροστινού…το μάτι δεν έλεγε να κλείσει με τίποτα.


Εν τω μεταξύ αυτό το άτομο στην παραδιπλανή μου θέση ήταν σ αυτή την κατάσταση τις 9 ώρες από τις 12 της πτήσης!

Δεν σάλευε λέμε. Από πάνω της περνούσα για να πάω τουαλέτα, να ξεμουδιάσω, πάνω της ξανά για να επιστρέψω στη θέση μου-δε χαμπάριαζε τίποτα.


Εγώ εκεί βρυκόλακας. Τελικά κάπου κοντά στα χαράματα καταφέραμε και γω κι ο Τάσος να κλείσουμε το μάτι για κανένα δίωρο…άσχημα τα μαντάτα. Παρομοίως και ο κάπτεν στην παραπέρα γειτονιά, δήλωσε παντελώς άυπνος ενώ μόνο ο Αντωνάκης κατάφερε να κοιμηθεί και μας ήρθε φρεσκαδούρα.

10 το πρωί φτάναμε Σιγκαπούρη κ αυτή ήταν όλο κ όλο η μέρα που είχαμε για να τη δούμε. Με τι ενέργεια, ιδέα δεν είχα.


Λίγο πριν προσγειωθούμε μας σέρβιραν αυτό….

Καμιά ομελέτα για πρωινό περίμενα, ραβιόλια μας προέκυψαν. Μα ραβιόλια για πρωινό;
Τα έφαγα όμως, γιατί ποιός ξέρει τι ώρα θα βρισκόμουν ξανά κοντά σε φαγητό (που να τρώγεται)

Φτάσαμε ρε παιδιά!

Κατεβήκαμε στο Changi και με το που παραλάβαμε αποσκευές πέσαμε πάνω στο Jewel.

‘Ετσι καταλάβαμε νωρίς νωρίς ότι η βλάστηση στη Σιγκαπούρη ξεκινά από το αεροδρόμιο!

Μα δάσος με καταρράκτη μέσα σε αεροδρόμιο; Τι άλλο θα σκεφτούν οι σατανάδες.

Με το χάλι που είχα, καλύτερα που είναι σκοτεινή...

και βιντεάκι
Changi airport

Καλέσαμε Grab για να δούμε πως λειτουργεί η εφαρμογή και μας πήγε ντογρού στο ξενοδοχειάκι το οποίο το λες και ευκαιρία...Νεόδμητο σχεδόν δίπλα στην Arab street και σούπερ τιμή.
Στα 100 ευρώ το δίκλινο για Σιγκαπούρη, ούτε του παπά!
Στον τοίχο της ρεσεψιόν είχε φυτρώσει επίσης ένας κοτζάμ κήπος! Και δεν ήταν η εξαίρεση. Παρτέρια, πεζοδρόμια, τοίχοι, η βλάστηση ήταν απλά παντού.

Bάζω και λινκ γιατί του αξίζει

★★★★ Hotel Mi Rochor, Σιγκαπούρη, Σιγκαπούρη

Μετά μια σύντομη ανασυγκρότηση, ξαμοληθήκαμε στις βόλτες. Αποφασίσαμε (ορθώς) να περπατήσουμε στις έθνικ συνοικίες μέχρι το μεσημέρι και να ασχοληθούμε με το κυρίως πιάτο της πόλης από το απόγευμα και μετά ώστε να είμαστε εκεί κοντά όταν πέσει η νύχτα και αρχίσουν τα σόου με τα φώτα.

Η Σιγκαπούρη μας υποδεχόταν φυσικά με το αηδιαστικό υπέροχο κλίμα της, ζέστη και υγρασία.
Ξεκινήσαμε από την Ινδική συνοικία και έσκασε μύτη αυτό το μοντελάκι

και συνεχίσαμε στην αράβικη συνοικία με τα όμορφα χρώματα

Κι αφού κοντέψαμε να πέσουμε λιπόθυμοι από την αυπνία και τη ζέστη, καθίσαμε σ αυτό τον πεζόδρομο να φάμε κάτι και να συνέλθουμε από το απότομο πολιτισμικό σοκ.

'Ηταν σχεδόν 4 όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Δώσαμε μιάμιση ώρα βαριά για ντουζ και λίγη απαραίτητη ξάπλα ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο για το κυρίως πιάτο της απίθανης αυτής πόλης.

Με μία ώρα ξάπλα-είμασταν ήδη στο κλάφτα Χαράλαμπε, αλλά εκείνες τις ώρες ακόμα και αυτό το λίγο ήταν βάλσαμο στο ταλαιπωρημένο κορμί, καλέσαμε grab εν μέσω καταρρακτώδους βροχής για να κατηφορίσουμε προς τα ωραία-ωραία.
Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο έδαφος, η βροχή σταμάτησε.
Αποβιβαστήκαμε στο Merlion Park και απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας αυτό....

και πανοραμικές....

καλό ε;

'Ηδη πασχίζαμε να μαζέψουμε τα κρεμασμένα μας σαγόνια κι ακόμα δεν είχαμε κορυφώσει..

Περπατήσαμε μέχρι το Marina Bay και μπήκαμε μέσα να δούμε το εμπορικό.

έχει ποταμάκι και μια γόνδολα

Μετά από αυτά τα περίεργα, τρεχάτε ποδαράκια μου, είχε πέσει το φως και κόντευε η ώρα για το σόου των φώτων.
Πριν από όλα έτρεξα (κυριολεκτικά όμως) να προλάβω να μπω στο Cloud Forest από όπου είχα ένα δωρεάν κουπόνι (από αυτά που στέλνει το booking και συνήθως τα πετάμε γιατί λήγουν).
'Αφησα τους άλλους να μπουν στο Supertree Grove όπου θα τους έβρισκα λίγο αργότερα.

Το Cloud Forest σε υποδεχόταν με ένα τεράστιο θόλο με ένα δάσος και καταρράκτη φυσικά

και κάτι απίστευτους κήπους με σπάνιες ορχιδέες και άλλα λελουδικά που δεν έχω ιδέα πως λέγονται

Τρέχοντας το είδα, κάποιοι θα αναρωτηθείτε ίσως αν αξίζει τελικά να βλέπεις πράγματα που θέλουν ώρες σε μερικά μόνο λεπτά....Δεν έχω καλή απάντηση, νομίζω είναι ξεκάθαρα προσωπικό το θέμα. Εγώ μπορώ να κρατήσω στο μυαλό μου και την απόλαυση του ενός μόνο λεπτού αν η στιγμή είναι γνήσια δυνατή. 'Άλλος θέλει ώρες. Τις ώρες δεν τις είχα, άρα για μένα ήταν μονόδρομος.
Ειλικρινά στην επιστροφή για να βρω τα αγόρια ένιωσα ότι καταρρέω. Δεν είχα δυνάμεις, δεν είχα καν ανάσες από την κόπωση και τη ζέστη.
Πιέστηκα και έσυρα τα πόδια μου μέχρι το σημείο που θα άρχιζε το σόου.

Σε λίγα λεπτά όμως που ξεκίνησε η πανδαισία, τα ξέχασα όλα.

Gardens by the bay Supertree

Και όλα αυτά δίχως να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, να τα λέμε κ αυτά...Τα σόου με τα φώτα ήταν παντελώς δωρεάν και πλήρωνες μόνο αν ήθελες να χαζέψεις από τα observatory. Ο περισσότερος κόσμος ήταν καθισμένος κάτω και απλά απολάμβανε. Αρκετοί μάλιστα είχαν οριζοντιωθεί στα τσιμέντα και είχαν μια πιο πανοραμική άποψη του θεάματος.


19:45 το είδαμε εμείς και στις 20:45 έχει επανάληψη (η βοήθεια στο μελλοντικό ταξιδιώτη)

20:00 και 21:00 γίνεται το Light Show μπροστά στο Marina Bay.

Είναι κανένα 20λεπτο χαλαρός ποδαρόδρομος ως εκεί, στρωθήκαμε στα ντεκ για να δούμε το σόου στις 9 και να πάρουμε μια ανάσα, να δώσουμε λίγο χώρο στις εικόνες να καθίσουν στο μυαλό και να υποδεχθούμε τις επόμενες.

'Εστελνα βιντεάκια στην κόρη μου (διότι είχε ΚΑΙ δωρεάν wifi γύρω από το Marina Bay και τους κήπους-είμαστε άπλες και δεν το κρύβουμε) και με ρωτούσε, αν είναι καμιά γιορτή εκεί; πανηγυρίζουν κάτι;
Τίποτα παιδί μου. Σε μια απλή καθημερινή Τετάρτη η Σιγκαπούρη μας υποδεχόταν με αυτά.


'Αρχισε και το Spectra Light Show και πλέον κορυφώσαμε...

Πως να μη σου πάρει τα μυαλά αυτή η πόλη;
Ακόμα και ο Αντωνάκης που είναι μαλωμένος με τη χαρά, δήλωνε τίγκα ενθουσιασμένος

'Ηταν τέτοια η ψυχική πλήρωση που κάλυπτε κάθε σωματική κούραση, λίγο πριν την τελική πτώση είχαμε πιάσει ζεν!

Απρόθυμα πήραμε το δρόμο για να βρούμε κάπου φαγητό χαζεύοντας τους κατάφωτους ουρανοξύστες.

και αυτό είναι το κατάστημα της Apple στη Σιγκαπούρη

Πείτε μου, πως....μα πως να πω αντίο σε τέτοιο θέαμα, πως!! πως!!

Αναλογίστηκα προβληματισμένη τα ογκώδη αντικείμενα που βλέπω κάτω από το μπαλκόνι μου το τελευταίο δίμηνο επειδή ο Δήμος Θεσσαλονίκης δηλώνει αδυναμία να τα μαζέψει και προσπάθησα να κάνω κάποιου είδους σύγκριση με την πόλη που βρισκόμουν....

Κράτησα την τελευταία εικόνα ανάγλυφη μέσα στο μυαλό μου και ακολούθησα τους άλλους προς την Chinatown που κατευθυνόμασταν προκειμένου να φάμε κάτι και να σβήσουμε την τεράστια αυτή μέρα.

@psilos3 όπως βλέπεις επέστρεψα στη συνηθισμένη μου πολυλογία.

 

[Smaragda53]

Τρομερή περιγραφή με αυτόν τον υπέροχο αυτοσαρκασμό, αλλά τι τρέχει με τις φωτογραφίες? Στο δεύτερο κομμάτι δεν εμφανιζονται. Βγαίνουν μόνο το βίντεο και οι τρεις τελευταίες φωτο

 

[psilos3]

@psilos3 όπως βλέπεις επέστρεψα στη συνηθισμένη μου πολυλογία.

Αυτό αποζητάμε όλοι!

 

[evaT]

Στο δεύτερο κομμάτι δεν εμφανιζονται. Βγαίνουν μόνο το βίντεο και οι τρεις τελευταίες φωτο

Ευχαριστώ Σμαράγδα μου, στη συνέχεια θα έχει περισσότερο από αυτό νομίζω!

Οι φωτογραφίες εμφανίζονται κανονικά, μου λένε. Δες μήπως έχεις εσύ κάποιο θέμα; Δεν καταλαβαίνω να έχει πάει κάτι λάθος.

 

[Smaragda53]

Ανοίξανε οι φωτογραφίες, τι καλά! Και βέβαια έπαθα πλάκα!

 

[Travelliaris]

Η κούραση ήταν στο πικ μαζί με τη ζέστη και την βροχή "ρίχνω δε ρίχνω και σας σπάω τα νεύρα" αλλά η Σιγκαπούρη ήταν ένας κόσμος μόνη της. Στις στιγμές έξαψης που μας πρόσφερε είχαμε ήδη αναζωογονηθεί!
ΥΓ: Εύα, ή σε βρίσκω πολύ λακωνική ή δε χορταίνω τη διήγηση σου!

 

[ANASTAPAP]

@evaT δώσε μασάλια,γουστάρουμε!