evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.703
- Likes
- 14.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού.
- Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….
- Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας
- Ανόι - Goooood Morning Vietnam!
- Ανόι - It's Μουσείο Day today
- Μηχανάκια του Βιετνάμ!
- Nih Bihn- Hoa Lu, Tam Con & Mua Cave.
- Halong Bay, και τώρα ζωάρα!
- Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.
- Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ
- Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.
- MySon - Marble Mountains - Danang, ένα goodbye και τα παραμύθια με δράκους.
- Xin chào Saigon (Hello Saigon)
- Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα
- Μεκόνγκ βαρκάδα και επιστροφή στην κόλαση της Χο Τσι Μιν
- Βολτάροντας στη Χο Τσι Μινχ
- Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι
- Και τώρα Κουάλα Λουμπούρ
- Batu Caves? έχω πάει!
- Επίλογος – Λοιπά συμπεράσματα.
Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.
Ονομάζω το κεφάλαιο από την επόμενη πόλη που μας έρχεται, ωστόσο είμαστε ακόμα πάνω στο καράβι.
Και ποιος ξύπνησε πρώτος από όλους για την ανατολή; Σε μουά!
Το πρόγραμμα της κρουαζιέρας διέθετε πρωινή γυμναστική Μάι Τσι, ή Μάι Τάι (μπα αυτό είναι το κοκτέηλ που έπινα το βράδι), κάπως έτσι τέλος πάντων.
Εγώ και τρεις τέσσερις συνταξιούχοι όλοι κ όλοι και μαζευτήκαμε (ποιος άλλος τρελός μέσα στη μαύρη νύχτα), όχι πως είχα μεγάλο γκαιλέ να κάνω γυμναστική αξημέρωτα, τα ωραία σκηνικά είναι που με τραβάνε εμένα, σκέφτηκα που δεν έχω ξανακάνει γυμναστική; στην ανατολή, εν πλω, να η ευκαιρία!
Τρίχες γυμναστική ήταν δηλαδή, κάτι διατάσεις που σ έπαιρνε ο ύπνος, όμως το κινηματογραφικό μπακγκράουντ έσωζε την παρτίδα, από τις στιγμές που η ζωή όντως έμοιαζε με ταινία.
Μετά την ας πούμε γυμναστική, πέσαμε με τα μούτρα στο μπουφέ του πρωινού και αμέσως έφυγα καρφί για να συμπληρώσω τον ύπνο που είχα χάσει...
Η κρουαζιέρα τελείωνε γύρω στις 10.30 αφού μας ξανασέρβιραν φαγητό τύπου μπραντς, πόσο να φας πια! Ταπεράκι γι αργότερα δεν έδιναν, έφαγα όσο μπορούσα, απλά δοκιμάζοντας γεύσεις και κάναμε μίνι αξιολόγηση της κρουαζιέρας.
Συμφωνήσαμε πως για το στυλ μας (ως ταξιδιώτες) οι 24 ώρες ήταν υπεραρκετές για το συγκεκριμένο, αν είχαμε άλλη μια μέρα θα βαριόμασταν του θανατά.
Φυσικά βλέπεις άνετα το Halong Bay και σε μια ημερήσια εκδρομή χωρίς να χάσεις τίποτα το σημαντικό, πάντως η πολυτελής εκδοχή που το ζήσαμε εμείς σε αυτή την προσιτή τιμή ήταν ένας ωραιότατος τρόπος και μας έδωσε και πολύτιμες ανάσες να αντέξουμε τον ρυθμό του ταξιδιού. Μ άλλα λόγια αν διαθέτεις το επιπλέον μπάτζετ, κάντο όπως εμείς.
Περεταίρω, ως σωστή αρχηγός πήρα τις σημειώσεις μου κ έπιασα να ενημερώσω το γκρουπ μου για τις λεπτομέρειες της μέρας.
Μια ταξιδιωτικά άχρηστη μέρα, η οποία θα αναλωνόταν κυρίως σε μετακινήσεις.
Ευτυχώς ο κάπτεν είχε ξυπνήσει υγιής ξανά, αντίθετα ο Αντώνης ήταν βαρύς, έβηχε και μας ενημέρωσε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο στο Ανόι, όπου είχαμε κάποιο χρόνο πριν μπούμε στο ολονύχτιο τρένο προς κεντρικό Βιετνάμ, με αποβίβαση στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας, την αυτοκρατορική Χουέ.
Η αρχική μου πρόθεση ήταν να ταξιδέψουμε αεροπορικώς, όμως δεν υπήρχε πτήση σε βολική ώρα για τη δεδομένη μέρα, έτσι κατέληξα στο τρένο με κουπέ για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε, το οποίο τρένο μου προκάλεσε άλλα προβλήματα.
Ενώ είχα δει τα εισιτήρια στην επίσημη σελίδα σιδηροδρόμων του Βιετνάμ dsvn.vn ήταν αδύνατο να τα εκδώσω από αυτούς, το σύστημά τους δεν δέχεται διεθνείς κάρτες ή paypal.
Κι επειδή το κουπέ ήταν απαραίτητο, δεν γινόταν να τ αφήσω ως την τελευταία στιγμή. 'Ετσι, τα ψώνισα μέσω παρόχου με καπέλο +15 ευρώ το καθένα, για να καταλάβετε η πτήση έβγαινε κάπου στα 35 ευρώ το κεφάλι και το τρένο στα 52.
Αλλά αυτό ήταν κι έτσι θα πορευόμασταν.
Αφήσαμε τις αποσκευές στο σιδηροδρομικό σταθμό και αφού βεβαιώθηκα ότι οι εκτυπώσεις που είχα στα χέρια μου ήταν έγκυρες, βγήκαμε μια τελευταία βόλτα στο Ανόι. Ο Τάσος είχε ζηλέψει την καταπληκτική μου βαλιτσούλα, είχε πάθει παράκρουση, έβλεπε παντού βαλίτσες. Ξανά μανά στα μαγαζιά λοιπόν, βρήκαμε τη βαλίτσα των ονείρων του να ησυχάσει από το παραλήρημα και στρωθήκαμε στη λίμνη να τσιμπήσουμε κάτι μέχρι την ώρα που θα φεύγαμε.
Και τι με ρωτούσαν στη λίμνη πάλι; Σαν τι λέτε;
Που είπαμε θα πάμε τώρα Εύα; Και τι θα κάνουμε εκεί;
Είπα δηλαδή η γυναίκα να πάω ένα ταξίδι για να χαλαρώσω και να γλυτώσω τα χάπια, όχι να γίνονται τα νεύρα μου κουρέλι. Ρε θα με τρελάνετε; το πρωί στο πρωινό τι λέγαμε; δεν ακούγατε;;;
'Αρχισε ο ένας τα εγώ ήμουν έξω, κάπνιζα και δεν άκουγα, ο άλλος εγώ κοίταζα την ...Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου
Όχι τίποτα αλλά αν γίνει κάτι και μείνω στον τόπο, αν με κλέψουν, αν αποφασίσω να.... κλεφτώ με κανέναν
, ούτε εισιτήρια έχετε, ούτε που να πάτε θα ξέρετε, ουυυφφφφ, γεγονός πάντως είναι πως κανά δυό πόλεις μετά, η κατάσταση βελτιώθηκε θεαματικά και τελικά τον γλύτωσα το ζουρλομανδύα.
Επιβιβαστήκαμε στο τρενάκι, που έμοιαζε με τον ΟΣΕ και τακτοποιηθήκαμε στο μικρό αλλά καθαρό κουπέ μας.
Ωραία φωτό, αυθόρμητη, την τράβηξε ο κάπτεν απέξω δίχως να ξέρουμε ότι κάποιος μας φωτογραφίζει (όπως συνήθως)
Ο Αντώνης είχε τρελό ρίγος, είχε ανεβάσει πυρετό και μόλις βρήκε κρεβάτι, απλά ξεράθηκε.
Εγώ με τα...ελεφαντάκια μου στην παντελόνα και από κάτω το πτώμα που αναστήθηκε 14 ώρες μετά στη Χούε.
Το τρένο ξεκίνησε με μισάωρη καθυστέρηση, σε λίγο αντιληφθήκαμε μια φασαρία, έναν πανικό απέξω, σκύβω να δω τι συμβαίνει, τι βλέπω; Περνούσαμε από το train street, με τον κόσμο να ζητοκραυγάζει και να μας βιντεοσκοπεί! Καλό!!!! Βρεθήκαμε στην ανάποδη θέση, εκεί που τραβούσαμε εμείς το τρένο τώρα ταξιδεύαμε μέσα σε αυτό και χαιρόντουσαν οι άλλοι
Φτάσαμε στη Χουέ το πρωί, δύσκολος ο ύπνος στο στενό θεόσκληρο στρώμα, βγήκαμε στην πόλη παραπατώντας, όλη η παρέα σε μερική αποσύνθεση.
Ο Αντώνης ξύπνησε χειρότερα από ό, τι είχε κοιμηθεί, θερμόμετρο δεν είχαμε να του βάλουμε αλλά αγοράσαμε τεστ για τον κόβιντ το οποίο βγήκε αρνητικό. Μάλλον γρίπη τον είχε πιάσει, που δε το λες και καλύτερο.
Επίσης σαφές ήταν ότι είχαμε αλλάξει κλίμα, από την άνοιξη και την υγρασία μεταφερθήκαμε στο μικρό καλοκαιράκι με 27-28 βαθμούς, ο ήλιος έκαιγε ήδη από το πρωί. Αφήσαμε τα μπαγκάζ στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο μας και φύγαμε καρφί για την Αυτοκρατορική Πόλη, την Citadel.
Προστατευόμενο μνημείο της UNESCO η επιβλητική περίκλειστη πόλη ήταν η πρώην αυτοκρατορική πρωτεύουσα της δυναστείας των Nguyen. Χτίστηκε το 1803 και περιλαμβάνει τα παλάτια και τα σπίτια των βασιλέων και των αυλικών καθώς και τους πανέμορφους κήπους. Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως χώρος τελετών, ενώ υπέστη μεγάλες καταστροφές στους πολέμους από το 1945 και μετέπειτα.
Πληρώσαμε την πιο ακριβή είσοδο από όλο το Βιετνάμ (8 ευρώ) αλλά τ άξιζε και με το παραπάνω.
Η έκταση είναι αχανής και χρειάζεσαι αρκετές ώρες αναλόγως και με το ρυθμό του καθενός.
Εμάς μας πήρε κοντά στις 2,5-3 ώρες όμως το μεγάλο (και ομορφότερο) παλάτι ήταν κλειστό για συντήρηση κ επιπλέον ο Αντώνης είχε ελάχιστες δυνάμεις -κυριολεκτικά σερνόταν, καταφέραμε όμως να δούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής.
Πάμε λοιπόν.
Περνάμε τη γέφυρα από το ποτάμι
Ngan Gate
Είχε περπάτημα, όχι αστεία.
Ngo Mon Gate Σύμβολο δύναμης και εξουσίας της βασιλικής οικογένειας
Hien Nhon Gate
Το σπίτι της μητέρας του βασιλιά (λίγο γραμμένη σα να την είχε)
Κήποι
Thai Hoa Palace-δυστυχώς το συντηρούσαν
Αφού πήραμε μια χορταστική δόση της Citadel και είχαμε λιώσει από τη ζέστη, καλέσαμε grab για να πάμε στην εντυπωσιακή αρχαία παγόδα της πόλης την Thien Mu Pagoda.
Γυρίσαμε για την επιβεβλημένη ξεκούραση. Το ξενοδοχείο στοίχιζε 35 ευρώ με πρωινό και τα δωμάτια ήταν αεροδρόμια! Άσε τις υποκλίσεις πια. Με 35 ευρώ το δίκλινο, μας κουβαλούσαν τις βαλίτσες, υποκλίνονταν κάθε φορά που μας έβλεπαν, τσακίζονταν να μας εξυπηρετήσουν.
Αρχικά όλη αυτή η δουλικότητα μου προκαλούσε αμηχανία, τελικά άρχισα να το συνηθίζω να με αντιμετωπίζουν σα σταρ και όπου νάναι περίμενα και το κόκκινο χαλί να με περιμένει να γυρίσω από τη βόλτα μου.
Το σούρουπο βγήκαμε να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε την πόλη.
Μας κέρδισε από την πρώτη στροφή. Απλωμένη, μοντέρνα, με φαρδείς δρόμους και λιγότερο χάος παντού, λιγότερους κράχτες, περισσότερο πολιτισμό.
Στο δε κέντρο ζωντανή ατμόσφαιρα χωρίς υπερβολές, μετρημένους τουρίστες, χαιρόσουν να βολτάρεις.
Φάγαμε δε ένα από τα ωραιότερα γεύματα του ταξιδιού. Κάτι πάπιες ψητές, εγώ τ αγαπημένα μου noodles μπερδεμένα με λαχανικά, συνοδεία πάντα με τις παγωμένες Τiger.
Όπως με είχε ενημερώσει ο φίλος @Kyriakao, που με βοηθησε με το πρόγραμμα του ταξιδιού κ τον έπρηξα λιγακι με τις ατελείωτος απορίας μου, η Χουέ αποκαλείται δίκαια γαστριμαργικός παράδεισος του Βιετνάμ.
Πείνασε κανείς;;
Τελείωσαμε τη βραδιά με ένα ποτό σ ένα από τα πολλά όμορφα μπαράκια του δρόμου, κερνούσε ο Αντωνάκης μας που γιόρταζε. Εκείνος μας κέρασε ποτά και μείς Panadol αναβράζον για να του πέφτει ο πυρετός και να μπορεί να περπατάει.
Επιστρέψαμε να ξεκουραστούμε, εγώ ήξερα το τρελό πρόγραμμα της επομένης, οι άλλοι δεν ήξεραν την τύφλα τους
Ο κάπτεν που δεν είχε ούτε ιδέα και ούτε ύπνο, τράβηξε προς τη γέφυρα του ποταμού για να τη δει φωτισμένη, δυστυχώς χάσαμε αυτό το εντυπωσιακό θέαμα.
Σας χαιρετώ από Χουέ και θα επανέλθω με μια από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες μέρες όλου του ταξιδιού, οδικό μέσω High Van Pass, τη μεγάλη βόλτα στο απίθανο Ba Νa Hills και άφιξη στον τελευταίο προορισμό της ημέρας, την φωτογενή φαναρούπολη Ηoi An.
Ονομάζω το κεφάλαιο από την επόμενη πόλη που μας έρχεται, ωστόσο είμαστε ακόμα πάνω στο καράβι.
Και ποιος ξύπνησε πρώτος από όλους για την ανατολή; Σε μουά!
Το πρόγραμμα της κρουαζιέρας διέθετε πρωινή γυμναστική Μάι Τσι, ή Μάι Τάι (μπα αυτό είναι το κοκτέηλ που έπινα το βράδι), κάπως έτσι τέλος πάντων.
Εγώ και τρεις τέσσερις συνταξιούχοι όλοι κ όλοι και μαζευτήκαμε (ποιος άλλος τρελός μέσα στη μαύρη νύχτα), όχι πως είχα μεγάλο γκαιλέ να κάνω γυμναστική αξημέρωτα, τα ωραία σκηνικά είναι που με τραβάνε εμένα, σκέφτηκα που δεν έχω ξανακάνει γυμναστική; στην ανατολή, εν πλω, να η ευκαιρία!
Τρίχες γυμναστική ήταν δηλαδή, κάτι διατάσεις που σ έπαιρνε ο ύπνος, όμως το κινηματογραφικό μπακγκράουντ έσωζε την παρτίδα, από τις στιγμές που η ζωή όντως έμοιαζε με ταινία.
Μετά την ας πούμε γυμναστική, πέσαμε με τα μούτρα στο μπουφέ του πρωινού και αμέσως έφυγα καρφί για να συμπληρώσω τον ύπνο που είχα χάσει...
Η κρουαζιέρα τελείωνε γύρω στις 10.30 αφού μας ξανασέρβιραν φαγητό τύπου μπραντς, πόσο να φας πια! Ταπεράκι γι αργότερα δεν έδιναν, έφαγα όσο μπορούσα, απλά δοκιμάζοντας γεύσεις και κάναμε μίνι αξιολόγηση της κρουαζιέρας.
Συμφωνήσαμε πως για το στυλ μας (ως ταξιδιώτες) οι 24 ώρες ήταν υπεραρκετές για το συγκεκριμένο, αν είχαμε άλλη μια μέρα θα βαριόμασταν του θανατά.
Φυσικά βλέπεις άνετα το Halong Bay και σε μια ημερήσια εκδρομή χωρίς να χάσεις τίποτα το σημαντικό, πάντως η πολυτελής εκδοχή που το ζήσαμε εμείς σε αυτή την προσιτή τιμή ήταν ένας ωραιότατος τρόπος και μας έδωσε και πολύτιμες ανάσες να αντέξουμε τον ρυθμό του ταξιδιού. Μ άλλα λόγια αν διαθέτεις το επιπλέον μπάτζετ, κάντο όπως εμείς.
Περεταίρω, ως σωστή αρχηγός πήρα τις σημειώσεις μου κ έπιασα να ενημερώσω το γκρουπ μου για τις λεπτομέρειες της μέρας.
Μια ταξιδιωτικά άχρηστη μέρα, η οποία θα αναλωνόταν κυρίως σε μετακινήσεις.
Ευτυχώς ο κάπτεν είχε ξυπνήσει υγιής ξανά, αντίθετα ο Αντώνης ήταν βαρύς, έβηχε και μας ενημέρωσε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο στο Ανόι, όπου είχαμε κάποιο χρόνο πριν μπούμε στο ολονύχτιο τρένο προς κεντρικό Βιετνάμ, με αποβίβαση στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας, την αυτοκρατορική Χουέ.
Η αρχική μου πρόθεση ήταν να ταξιδέψουμε αεροπορικώς, όμως δεν υπήρχε πτήση σε βολική ώρα για τη δεδομένη μέρα, έτσι κατέληξα στο τρένο με κουπέ για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε, το οποίο τρένο μου προκάλεσε άλλα προβλήματα.
Ενώ είχα δει τα εισιτήρια στην επίσημη σελίδα σιδηροδρόμων του Βιετνάμ dsvn.vn ήταν αδύνατο να τα εκδώσω από αυτούς, το σύστημά τους δεν δέχεται διεθνείς κάρτες ή paypal.
Κι επειδή το κουπέ ήταν απαραίτητο, δεν γινόταν να τ αφήσω ως την τελευταία στιγμή. 'Ετσι, τα ψώνισα μέσω παρόχου με καπέλο +15 ευρώ το καθένα, για να καταλάβετε η πτήση έβγαινε κάπου στα 35 ευρώ το κεφάλι και το τρένο στα 52.
Αλλά αυτό ήταν κι έτσι θα πορευόμασταν.
Αφήσαμε τις αποσκευές στο σιδηροδρομικό σταθμό και αφού βεβαιώθηκα ότι οι εκτυπώσεις που είχα στα χέρια μου ήταν έγκυρες, βγήκαμε μια τελευταία βόλτα στο Ανόι. Ο Τάσος είχε ζηλέψει την καταπληκτική μου βαλιτσούλα, είχε πάθει παράκρουση, έβλεπε παντού βαλίτσες. Ξανά μανά στα μαγαζιά λοιπόν, βρήκαμε τη βαλίτσα των ονείρων του να ησυχάσει από το παραλήρημα και στρωθήκαμε στη λίμνη να τσιμπήσουμε κάτι μέχρι την ώρα που θα φεύγαμε.
Και τι με ρωτούσαν στη λίμνη πάλι; Σαν τι λέτε;
Που είπαμε θα πάμε τώρα Εύα; Και τι θα κάνουμε εκεί;
Είπα δηλαδή η γυναίκα να πάω ένα ταξίδι για να χαλαρώσω και να γλυτώσω τα χάπια, όχι να γίνονται τα νεύρα μου κουρέλι. Ρε θα με τρελάνετε; το πρωί στο πρωινό τι λέγαμε; δεν ακούγατε;;;
'Αρχισε ο ένας τα εγώ ήμουν έξω, κάπνιζα και δεν άκουγα, ο άλλος εγώ κοίταζα την ...Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου
Όχι τίποτα αλλά αν γίνει κάτι και μείνω στον τόπο, αν με κλέψουν, αν αποφασίσω να.... κλεφτώ με κανέναν
, ούτε εισιτήρια έχετε, ούτε που να πάτε θα ξέρετε, ουυυφφφφ, γεγονός πάντως είναι πως κανά δυό πόλεις μετά, η κατάσταση βελτιώθηκε θεαματικά και τελικά τον γλύτωσα το ζουρλομανδύα.Επιβιβαστήκαμε στο τρενάκι, που έμοιαζε με τον ΟΣΕ και τακτοποιηθήκαμε στο μικρό αλλά καθαρό κουπέ μας.
Ωραία φωτό, αυθόρμητη, την τράβηξε ο κάπτεν απέξω δίχως να ξέρουμε ότι κάποιος μας φωτογραφίζει (όπως συνήθως)
Ο Αντώνης είχε τρελό ρίγος, είχε ανεβάσει πυρετό και μόλις βρήκε κρεβάτι, απλά ξεράθηκε.
Εγώ με τα...ελεφαντάκια μου στην παντελόνα και από κάτω το πτώμα που αναστήθηκε 14 ώρες μετά στη Χούε.
Το τρένο ξεκίνησε με μισάωρη καθυστέρηση, σε λίγο αντιληφθήκαμε μια φασαρία, έναν πανικό απέξω, σκύβω να δω τι συμβαίνει, τι βλέπω; Περνούσαμε από το train street, με τον κόσμο να ζητοκραυγάζει και να μας βιντεοσκοπεί! Καλό!!!! Βρεθήκαμε στην ανάποδη θέση, εκεί που τραβούσαμε εμείς το τρένο τώρα ταξιδεύαμε μέσα σε αυτό και χαιρόντουσαν οι άλλοι
Φτάσαμε στη Χουέ το πρωί, δύσκολος ο ύπνος στο στενό θεόσκληρο στρώμα, βγήκαμε στην πόλη παραπατώντας, όλη η παρέα σε μερική αποσύνθεση.
Ο Αντώνης ξύπνησε χειρότερα από ό, τι είχε κοιμηθεί, θερμόμετρο δεν είχαμε να του βάλουμε αλλά αγοράσαμε τεστ για τον κόβιντ το οποίο βγήκε αρνητικό. Μάλλον γρίπη τον είχε πιάσει, που δε το λες και καλύτερο.
Επίσης σαφές ήταν ότι είχαμε αλλάξει κλίμα, από την άνοιξη και την υγρασία μεταφερθήκαμε στο μικρό καλοκαιράκι με 27-28 βαθμούς, ο ήλιος έκαιγε ήδη από το πρωί. Αφήσαμε τα μπαγκάζ στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο μας και φύγαμε καρφί για την Αυτοκρατορική Πόλη, την Citadel.
Προστατευόμενο μνημείο της UNESCO η επιβλητική περίκλειστη πόλη ήταν η πρώην αυτοκρατορική πρωτεύουσα της δυναστείας των Nguyen. Χτίστηκε το 1803 και περιλαμβάνει τα παλάτια και τα σπίτια των βασιλέων και των αυλικών καθώς και τους πανέμορφους κήπους. Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως χώρος τελετών, ενώ υπέστη μεγάλες καταστροφές στους πολέμους από το 1945 και μετέπειτα.
Πληρώσαμε την πιο ακριβή είσοδο από όλο το Βιετνάμ (8 ευρώ) αλλά τ άξιζε και με το παραπάνω.
Η έκταση είναι αχανής και χρειάζεσαι αρκετές ώρες αναλόγως και με το ρυθμό του καθενός.
Εμάς μας πήρε κοντά στις 2,5-3 ώρες όμως το μεγάλο (και ομορφότερο) παλάτι ήταν κλειστό για συντήρηση κ επιπλέον ο Αντώνης είχε ελάχιστες δυνάμεις -κυριολεκτικά σερνόταν, καταφέραμε όμως να δούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής.
Πάμε λοιπόν.
Περνάμε τη γέφυρα από το ποτάμι
Ngan Gate
Είχε περπάτημα, όχι αστεία.
Ngo Mon Gate Σύμβολο δύναμης και εξουσίας της βασιλικής οικογένειας
Hien Nhon Gate
Το σπίτι της μητέρας του βασιλιά (λίγο γραμμένη σα να την είχε)
Κήποι
Thai Hoa Palace-δυστυχώς το συντηρούσαν
Αφού πήραμε μια χορταστική δόση της Citadel και είχαμε λιώσει από τη ζέστη, καλέσαμε grab για να πάμε στην εντυπωσιακή αρχαία παγόδα της πόλης την Thien Mu Pagoda.
Γυρίσαμε για την επιβεβλημένη ξεκούραση. Το ξενοδοχείο στοίχιζε 35 ευρώ με πρωινό και τα δωμάτια ήταν αεροδρόμια! Άσε τις υποκλίσεις πια. Με 35 ευρώ το δίκλινο, μας κουβαλούσαν τις βαλίτσες, υποκλίνονταν κάθε φορά που μας έβλεπαν, τσακίζονταν να μας εξυπηρετήσουν.
Αρχικά όλη αυτή η δουλικότητα μου προκαλούσε αμηχανία, τελικά άρχισα να το συνηθίζω να με αντιμετωπίζουν σα σταρ και όπου νάναι περίμενα και το κόκκινο χαλί να με περιμένει να γυρίσω από τη βόλτα μου.
Το σούρουπο βγήκαμε να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε την πόλη.
Μας κέρδισε από την πρώτη στροφή. Απλωμένη, μοντέρνα, με φαρδείς δρόμους και λιγότερο χάος παντού, λιγότερους κράχτες, περισσότερο πολιτισμό.
Στο δε κέντρο ζωντανή ατμόσφαιρα χωρίς υπερβολές, μετρημένους τουρίστες, χαιρόσουν να βολτάρεις.
Φάγαμε δε ένα από τα ωραιότερα γεύματα του ταξιδιού. Κάτι πάπιες ψητές, εγώ τ αγαπημένα μου noodles μπερδεμένα με λαχανικά, συνοδεία πάντα με τις παγωμένες Τiger.
Όπως με είχε ενημερώσει ο φίλος @Kyriakao, που με βοηθησε με το πρόγραμμα του ταξιδιού κ τον έπρηξα λιγακι με τις ατελείωτος απορίας μου, η Χουέ αποκαλείται δίκαια γαστριμαργικός παράδεισος του Βιετνάμ.
Πείνασε κανείς;;
Τελείωσαμε τη βραδιά με ένα ποτό σ ένα από τα πολλά όμορφα μπαράκια του δρόμου, κερνούσε ο Αντωνάκης μας που γιόρταζε. Εκείνος μας κέρασε ποτά και μείς Panadol αναβράζον για να του πέφτει ο πυρετός και να μπορεί να περπατάει.
Επιστρέψαμε να ξεκουραστούμε, εγώ ήξερα το τρελό πρόγραμμα της επομένης, οι άλλοι δεν ήξεραν την τύφλα τους
Ο κάπτεν που δεν είχε ούτε ιδέα και ούτε ύπνο, τράβηξε προς τη γέφυρα του ποταμού για να τη δει φωτισμένη, δυστυχώς χάσαμε αυτό το εντυπωσιακό θέαμα.
Σας χαιρετώ από Χουέ και θα επανέλθω με μια από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες μέρες όλου του ταξιδιού, οδικό μέσω High Van Pass, τη μεγάλη βόλτα στο απίθανο Ba Νa Hills και άφιξη στον τελευταίο προορισμό της ημέρας, την φωτογενή φαναρούπολη Ηoi An.
Last edited:
