evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.655
- Likes
- 13.881
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού.
- Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….
- Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας
- Ανόι - Goooood Morning Vietnam!
- Ανόι - It's Μουσείο Day today
- Μηχανάκια του Βιετνάμ!
- Nih Bihn- Hoa Lu, Tam Con & Mua Cave.
- Halong Bay, και τώρα ζωάρα!
- Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.
- Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ
- Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.
- MySon - Marble Mountains - Danang, ένα goodbye και τα παραμύθια με δράκους.
- Xin chào Saigon (Hello Saigon)
- Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα
- Μεκόνγκ βαρκάδα και επιστροφή στην κόλαση της Χο Τσι Μιν
- Βολτάροντας στη Χο Τσι Μινχ
- Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι
- Και τώρα Κουάλα Λουμπούρ
- Batu Caves? έχω πάει!
- Επίλογος – Λοιπά συμπεράσματα.
Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι
Επιστρέψαμε στα (πολύ) πρωινά ξυπνήματα για να προλάβουμε την τελευταία μας εκδρομή, την οποία είχα κλείσει μέσω του klook.com, πολύ απλά γιατί την είχαν φθηνότερα από παντού-κάπου στα 18€/άτομο. Πολλά είχαμε ήδη ξοδέψει εδώ και κει και στο τέλος με έπιασαν οι τσιγκουνιές μου.
Μόνο που από τα sleeper bus με όλα τα κομφόρ, πέσαμε σε μισοδιαλυμένο σαπάκι, με εκείνα τα δερμάτινα καθίσματα που κολάν επάνω σου με τη ζέστη και αναρτήσεις που σε κάθε λακούβα πονούσες από τα τραντάγματα. Το μόνο πράγμα που δούλευε σχετικά καλά ήταν ο κλιματισμός. Μας λυπήθηκε ο Βούδας.
Ο ξεναγός μας-ο ψηλότερος Βιετναμέζος που είδα σε όλο το ταξίδι- καβάτζωνε το 1,85 και θα μπορούσε εύκολα να παίζει στην εθνική μπάσκετ;
Χαμογελαστός και κεφάτος, πίστευε ότι μιλάει καλά αγγλικά και δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Στην πραγματικότητα, όπως τους περισσότερους, τον καταλάβαινες με μεγάλη προσπάθεια
Μας μάζεψε καμιά 30ριά άτομα διαφόρων εθνικοτήτων-μια βαβέλ όλων των αποχρώσεων σε δέρμα και τρίχα και ξεκινήσαμε.
Τρεις ώρες, μας ενημέρωσε ότι θα διαρκούσε η διαδρομή και φρίκαρα...αλλά πως να μην κάνεις 3 ώρες αφού τη μιάμιση τη χρειάζεσαι για να βγεις από την πόλη τους.
Για να περάσει η ώρα, μας έλεγε ότι του κατέβαινε, πρώτα από όλα ζήτησε να μάθει από που κρατάει η σκούφια του καθένα.
Ακούγαμε Ινδία, Ινδία, Γαλλία (πολλοί Γάλλοι γενικώς στη χώρα), Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ινδία, Ελλάδα...ακούμε από μπροστά....επππππ πατριώτης;
'Ελα ρε καρντάσι, πετύχαμε έναν Ρεθυμνιώτη Κρητικό που ταξίδευε σόλο και προερχόταν από 12ωρη λεωφορειάδα, Καμπότζη μεριά. Τον βάλαμε στο γκρουπ μας και γίναμε γαλαρία.
Ινδία ξανά, μπλα μπλα, και από κάπου ακούγεται να λένε Αμερική.
Αμερική;; 'Ελα ρε παιδιά, λέει ο Τάσος, πάτε να δείτε την &@#$^ που φάγατε στα Τούνελ ε;;;
Λίγο πριν φτάσουμε, είχαμε στάση σ ένα εργαστήριο όπου απασχολούνται θύματα του πολέμου- απόγονοι που κουβαλούν γενετικό πρόβλημα.
Ξεναγηθήκαμε στα εργαστήρια όπου φιλοτεχνούν εκπληκτικά αντικείμενα, θαυμάσαμε την υπέροχη δουλειά τους, καλαίσθητα διακοσμητικά, κάδρα, κεραμικά και απεικονίσεις της χώρας, τα περισσότερα όμως ογκώδη και πολύ-πολύ ακριβά.
Στον τελικό προορισμό φτάσαμε, όπως μας είχε υποσχεθεί πάνω κάτω στο τρίωρο-είχαμε μπαιλντίσει μέσα στο σαράβαλο λεωφορείο, μόνο που έξω παραμόνευε η αδυσώπητη ζέστη της ζούγκλας. Ευτυχώς δεν είχε τόση υγρασία όσο περίμενα κ έτσι η κατάσταση ήταν σχετικά υποφερτή.
Κάποιοι ρώτησαν για κουνούπια, ναι μεν δεν βρισκόμασταν στην υγρή εποχή αλλά καλού κακού αν έχετε λέει κάτι, ψεκαστείτε.
Είχα προμηθευτεί ένα σπρέι με deet από το Μεκόνγκ και ψέκασα όσους βρήκα μπροστά μου, το υπόλοιπο το γύρισα Ελλάδα, αν τύχει και πάω προς Χαλάστρα μεριά (οι Σαλονικείς ξέρουν), να ξαφνιάσω τα εγχώρια κουνούπια, που με τα γνωστά μπαιγκοναουτάν ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Πριν από όλα, αν κάποιος το επιθυμούσε, υπήρχε η δυνατότητα να κάνεις κάποιες ρίψεις με πολυβόλο όπλο. Κάπου στα 20 ευρώ αν θυμάμαι καλά.
Μαντέψτε ποιός σήκωσε το χέρι να συμμετάσχει. Από τόσο κόσμο, ένας μόνο! And the winner is....Κρήτη! Δε σας φτάνουν οι μπαλωθιές στον τόπο σας ρε σύντεκνε;
Τον κατέβασαν σ ένα λαγούμι, ακούσαμε τις ριπές και μας τον γύρισαν πίσω χαρούμενο.
Η περιήγηση ξεκινούσε με τα βαριά άρματα που σώζονται λίγο έξω από την είσοδο στη ζούγκλα
Μπήκαμε στα μονοπάτια και λίγο λίγο μας έδιναν της πληροφορίες για τον τρόπο που λειτουργούσε όλο το σύστημα των Βιετγκόγκ.
Ζούγκλα
Εδώ σε ρέπλικα όλο το σύστημα των τούνελ. O πρώτος όροφος ήταν στα 3 μέτρα κάτω από τη γη, ο δεύτερος στα 6 και ο τρίτος στα 12 και περισσότερο.
Σας θυμίζει κάτι; Από που παραδειγματίστηκε ίσως η Χαμάς;
Το δε σύστημα ήταν ιδιοφυές. Μαγείρευαν σ ένα σημείο αλλά είχαν σκάψει με τέτοιο τρόπο την έξοδο της καμινάδας ώστε ο καπνός έβγαινε παραπλανητικά, σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση.
Τρύπες εξόδου του ατμού από το μαγείρεμα.
Τα τούνελ την εποχή του πολέμου κάλυπταν περισσότερα από 200 χιλιόμετρα απόσταση!
Οι είσοδοι ήταν στενές καταπακτές καλά καμουφλαρισμένες μέσα στην ζούγκλα, ιδανικές για τους μικρόσωμους βιετναμέζους, όπως άλλωστε και οι στοές, ενώ οι μεγαλόσωμοι χοντροκ&^$##δες Αμερικάνοι ήταν σχεδόν αδύνατο να χωρέσουν.
Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να διαλύσουν το σύστημα, βομβάρδιζαν ανελέητα την περιοχή αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να ισοπεδώσουν το έδαφος, ενώ οι στοές έμεναν άθικτες.
Κάποτε έστειλαν έναν ειδικό ιχνηλάτη-αρχιτέκτονα ο οποίος κατάφερε μερικώς να βγάλει άκρη, μόνο που χωρίς λεπτομερή πληροφόρηση έπεσε σε αδιέξοδο τούνελ και πέθανε από ασιτία....
Δοκίμασαν να πλημμυρίσουν τις σήραγγες διοχετεύοντας μεγάλες ποσότητες νερού, το είχαν όμως προβλέψει και αυτό στο σχεδιασμό, έτσι το νερό έφυγε προς το ποτάμι και οι Βιετναμέζοι έστειλαν ευχαριστήρια επιστολή προς τη Διοίκηση του Αμερικανικού στρατού.... Ευχαριστούμε για το ντουζ
Απομεινάρια των βομβών
Κάποια στιγμή οι Αμερικάνοι έστησαν εν αγνοία τους, όλο τους το στρατιωτικό επιτελείο ακριβώς πάνω από τις σήραγγες των Βιετναμέζων! Γεγονός που συνέχισαν να αγνοούν ως το τέλος του πολέμου.
Βεβαίως και οι Βιετναμέζοι αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα, πολλές φορές έπρεπε να επιβιώνουν για πολλούς μήνες μέσα στις στοές, υποσιτισμένοι, ενώ συχνά πέθαιναν από τσιμπήματα φιδιών και σκορπιών ή από ασθένειες που εξαπλώνονταν λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης.
Στην αυθεντική είσοδο καταπακτής που περισώζεται. Ο ξεναγός μας προέτρεψε να μπούμε αρκεί να χωράμε να περάσουμε από την τρύπα. Μόνο ζυγαριά δεν έβγαλε να μας ζυγίσει. Οι περισσότεροι έκαναν τον....Αμερικάνο, ενώ οι Ινδές που είχαν μπαμπάτσικα- πλούσια τα ελέη, έκαναν βήμα πίσω. Βρήκα ευκαιρία εγώ, έχουν και τα θετικά τους οι αδύνατες, τι να σας κάνω που το τρώτε όλο σας το φαγητό
η τρύπα
Τα τούνελ που περισώζονται σήμερα έχουν διαπλατυνθεί και υποστηλωθεί για τουριστικούς λόγους.
Είχε αρκετά σημεία όπου μπορούσες να μπεις, να συρθείς για μερικά μέτρα και να βγεις λίγο πιο πέρα.
Εγώ παιδιά ούτε καν! Δεν είμαι για τέτοιους κλειστοφοβικούς χώρους. Από την άλλη είμαι περίεργη, μπήκα στην τρύπα να δω πως είναι, μόλις κατάλαβα πόσο στενά είναι και δεν έβλεπα το φως της εξόδου, την έκανα, μεταβολή και πίσω.
Μόνο που δεν γινόταν ούτε στροφή να κάνω-σφήνωσα. Έξυσα λίγο τον ώμο μου στο ταβάνι για να στρίψω και βγαίνοντας μου την είχαν στημένη.
βιντεάκι
- YouTube
Η φωτογραφία είναι από το πιο βαθύ επίπεδο όπου υπήρχαν τα δωμάτια που συνεδρίαζαν οι στρατηγοί. (την έβγαλε ο Αντωνάκης)
Έξω υπήρχαν ομοιώματα Βιετναμέζων πολεμιστών, με τις καθημερινές εργασίες.
Ο σιδεράς φτιάχνει όπλα από απομεινάρια των βομβών που έπεφταν!
από τα ελαστικά των οχημάτων του αμερικάνικου στρατού έφτιαχναν τα σανδάλια τους
Δείτε εδώ. Τεχνική του ανάποδου σανδαλιού. Το φορούσαν δηλαδή με ανάποδη φορά ώστε τα ίχνη τα μπερδεύουν τον εχθρό. Ανταρτοπόλεμος.
Τραυματιοφορείς
Νοσοκομείο
Βιετκόγκες
Αυτός ρε παιδιά νόμισα ότι ήταν ρέπλικα και όταν πήγα να βγάλω φωτογραφία μου χαμογέλασε και σκιάχτηκα. Μα το Βούδα!
Η ταπιόκα ήταν η κύρια τροφή τους. Πλούσια σε υδατάνθρακα και θρεπτική, τους κρατούσε στη ζωή όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Μας έδωσαν να δοκιμάσουμε, εμένα δεν μου άρεσε (αλλά αν πέθαινα της πείνας θα έτρωγα κ αυτό και πολλά άλλα)
Φυσικά μυηθήκαμε και στις πολεμικές παγίδες που έστηναν στους Αμερικάνους.
Μετά την φρίκη που βιώσαμε αντικρύζοντας τις δεκάδες φωτογραφίες παραμορφωμένων παιδιών, νιώθαμε τουλάχιστον ικανοποίηση βλέποντας πόσο ευρηματικά κορόιδευαν μέσα στα μούτρα τους, τον αμερικανικό στρατό, την πλέον ισχυρή πολεμική μηχανή επί γης.
Εδώ το καμουφλάζ
Μόλις πατούσε ο γιάνκης άνοιγε,
έπεφτε μέσα
και γινόταν greek souvlaki....
Αυτό παρακάτω το λένε "σουβενίρ"
Περπατούσε αμέριμνος ο στρατιώτης στην περίπολο, υποχωρούσε το καμουφλάζ και έμπαιναν τα καρφιά στο πόδι, τρυπώντας την αρβύλα. Μη μπορώντας να τα αφαιρέσουν επιτόπου, κουβαλούσε όλο το κουτί με το ποδάρι του πίσω στη μονάδα για να μπει χειρουργείο. Καταλάβατε; Σουβενίρ....
και άλλα τέτοια ανάλογα
Αυτά παθαίνεις αν πας να πολεμήσεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα σου χωρίς να ξέρεις ακριβώς το λόγο. Οι άλλοι είχαν μια πατρίδα να προστατέψουν , ένα ιδεώδες.
Γύρω στις 500.000 Αμερικάνοι κουβαλήθηκαν σε όλο το Βιετνάμ στο πηκ του πολέμου. Μαζί με ό,τι πιο τεχνολογικά εξελιγμένο άρμα και μέσο υπήρχε εκείνη την εποχή.
Που όμως αποδείχθηκαν ελάχιστα αποτελεσματικά στη ζούγκλα.
Οι ντόπιοι είχαν το πλεονέκτημα, γνώριζαν πως να κινηθούν, οι εισβολείς όχι. Κατέληξαν να βομβαρδίζουν τυφλά, σκορπώντας το θάνατο μέσω της χημείας δίχως να ακουμπούν την ουσιαστική δομή του ανταρτοπόλεμου των Βιετκόγκ.
Το πόσο ντροπιαστικά αποχώρησαν οι κατακτητές το γνωρίζουμε όλοι. Οι συνέπειες όμως ήταν τρομαχτικές για όλους. Τόσες ταινίες έχουμε δει για τα βαριά ψυχολογικά θέματα των βετεράνων του Βιετνάμ από τον πόλεμο. Η δική μας εμπειρία στον τόπο, μας βοήθησε να καταλάβουμε καλύτερα τους λόγους.
Και το συζητήσαμε εκτενώς.
Ρώτησα τον ξεναγό αν υπήρξε κάποιου είδους αποκατάσταση από την ΗΠΑ.
Απάντησε πως ο Ομπάμα επισκέφτηκε τη χώρα και τις πληγείσες από τον πόλεμο περιοχές και έδωσε γενναίες αποζημιώσεις στα θύματα του πολέμου ενώ πλέον έχουν αναπτύξει πολύ καλές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις.
Κάτι μου λέει πως ό,τι δεν πήραν οι Αμερικάνοι από τον συμβατικό πόλεμο, το παίρνουν πια με το παραπάνω μέσω του χρήματος. Δεν υπάρχει ελπίδα τελικά.
Αυτό ήταν ένας κρατήρας από έκρηξη βόμβας
Η επιστροφή ήταν εξουθενωτική. Πέσαμε στο σχόλασμα με την κίνηση ακόμα χειρότερη από την πρωινή. Χιλιόμετρα το μποτιλιάρισμα.
Φτάσαμε ημιθανείς....ούτε πισίνες, ούτε τίποτα σήμερα. Ντουζ και απογευματινή ντάγκλα.
Τέλος οι ξεναγήσεις, τέλος οι εκδρομές, άδειαζε πια με ταχύ ρυθμό η κλεψύδρα του ίδιου του ταξιδιού.
'Οταν πεινάσαμε ψάξαμε φαγητό εκεί γύρω, στη γειτονιά. Ούτε ζωγραφιστά θέλαμε να δούμε άλλα ρύζια και νουντλς, βρήκα μια ιταλική πιτσαρία την οποία θυμήθηκα να τσεκάρω και από τα σχόλια και φάγαμε καταπληκτική (για την περιοχή) πίτσα, με ανανά που έτρωγα για πρώτη φορά πάνω σε πίτσα κι ενθουσιάστηκα.
Το δείπνο ήταν κερασμένο από τα αγόρια, για την όλη οργάνωση του ταξιδιού, μεταξύ μας, το γουστάρω τόσο να το στήνω, που ίσως θα έπρεπε να τους πληρώσω από πάνω που μου δίνουν λευκό χαρτί.... εγώ είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω πολύ πριν το Γενάρη που εκείνοι μπήκαν στο αεροπλάνο.
Τέλος πάντως, δεν τα λέμε αυτά, να μην τα ξέρουν, για να ξανακεράσουν στο επόμενο, πολύ κουράστηκα να τα ετοιμάσω όλα, τι μελέτη έριξα, τι ξενύχτι, πωπω δεν πληρώνεται αυτό, δεν πληρώνεται
Μετά το φαγητό και εφόσον είχαμε φτάσει ως εκείνο το σημείο μυοσκελετικά υγιείς, ήρθε η ώρα να καθίσουμε στα χαμηλά τους τα σκαμνάκια για την τελευταία μπύρα.
Το θέμα τόσες μέρες βέβαια δεν ήταν πως να καθίσουμε. 'Αντε θα κάτσεις. Πως σηκώνεσαι είναι το ζήτημα. Ω ρε γεράματα...
Γεγονός είναι ότι τα καταφέραμε περίφημα, και κάπου εκεί (ο Τάσος και γω) αποχαιρετούσαμε τη χώρα με ανάμεικτα συναισθήματα.
Ο άλλος περίμενε να ξεκουμπιστούμε για να συνεχίσει σε άλλη κατεύθυνση. Να φύγετε. Να πάτε αλλού.
Τέτοιο τσίρκο που είναι, του έβαλα και το ανάλογο αυτοκόλλητο!
Άντε στην υγειά σας ρε παιδιά, όσοι είστε που αντέχετε ακόμη και συνεχίζετε την ιστορία αυτή μαζί μου....
Επιστρέψαμε στα (πολύ) πρωινά ξυπνήματα για να προλάβουμε την τελευταία μας εκδρομή, την οποία είχα κλείσει μέσω του klook.com, πολύ απλά γιατί την είχαν φθηνότερα από παντού-κάπου στα 18€/άτομο. Πολλά είχαμε ήδη ξοδέψει εδώ και κει και στο τέλος με έπιασαν οι τσιγκουνιές μου.
Μόνο που από τα sleeper bus με όλα τα κομφόρ, πέσαμε σε μισοδιαλυμένο σαπάκι, με εκείνα τα δερμάτινα καθίσματα που κολάν επάνω σου με τη ζέστη και αναρτήσεις που σε κάθε λακούβα πονούσες από τα τραντάγματα. Το μόνο πράγμα που δούλευε σχετικά καλά ήταν ο κλιματισμός. Μας λυπήθηκε ο Βούδας.
Ο ξεναγός μας-ο ψηλότερος Βιετναμέζος που είδα σε όλο το ταξίδι- καβάτζωνε το 1,85 και θα μπορούσε εύκολα να παίζει στην εθνική μπάσκετ;
Χαμογελαστός και κεφάτος, πίστευε ότι μιλάει καλά αγγλικά και δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Στην πραγματικότητα, όπως τους περισσότερους, τον καταλάβαινες με μεγάλη προσπάθεια
Μας μάζεψε καμιά 30ριά άτομα διαφόρων εθνικοτήτων-μια βαβέλ όλων των αποχρώσεων σε δέρμα και τρίχα και ξεκινήσαμε.
Τρεις ώρες, μας ενημέρωσε ότι θα διαρκούσε η διαδρομή και φρίκαρα...αλλά πως να μην κάνεις 3 ώρες αφού τη μιάμιση τη χρειάζεσαι για να βγεις από την πόλη τους.
Για να περάσει η ώρα, μας έλεγε ότι του κατέβαινε, πρώτα από όλα ζήτησε να μάθει από που κρατάει η σκούφια του καθένα.
Ακούγαμε Ινδία, Ινδία, Γαλλία (πολλοί Γάλλοι γενικώς στη χώρα), Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ινδία, Ελλάδα...ακούμε από μπροστά....επππππ πατριώτης;
'Ελα ρε καρντάσι, πετύχαμε έναν Ρεθυμνιώτη Κρητικό που ταξίδευε σόλο και προερχόταν από 12ωρη λεωφορειάδα, Καμπότζη μεριά. Τον βάλαμε στο γκρουπ μας και γίναμε γαλαρία.
Ινδία ξανά, μπλα μπλα, και από κάπου ακούγεται να λένε Αμερική.
Αμερική;; 'Ελα ρε παιδιά, λέει ο Τάσος, πάτε να δείτε την &@#$^ που φάγατε στα Τούνελ ε;;;
Λίγο πριν φτάσουμε, είχαμε στάση σ ένα εργαστήριο όπου απασχολούνται θύματα του πολέμου- απόγονοι που κουβαλούν γενετικό πρόβλημα.
Ξεναγηθήκαμε στα εργαστήρια όπου φιλοτεχνούν εκπληκτικά αντικείμενα, θαυμάσαμε την υπέροχη δουλειά τους, καλαίσθητα διακοσμητικά, κάδρα, κεραμικά και απεικονίσεις της χώρας, τα περισσότερα όμως ογκώδη και πολύ-πολύ ακριβά.
Στον τελικό προορισμό φτάσαμε, όπως μας είχε υποσχεθεί πάνω κάτω στο τρίωρο-είχαμε μπαιλντίσει μέσα στο σαράβαλο λεωφορείο, μόνο που έξω παραμόνευε η αδυσώπητη ζέστη της ζούγκλας. Ευτυχώς δεν είχε τόση υγρασία όσο περίμενα κ έτσι η κατάσταση ήταν σχετικά υποφερτή.
Κάποιοι ρώτησαν για κουνούπια, ναι μεν δεν βρισκόμασταν στην υγρή εποχή αλλά καλού κακού αν έχετε λέει κάτι, ψεκαστείτε.
Είχα προμηθευτεί ένα σπρέι με deet από το Μεκόνγκ και ψέκασα όσους βρήκα μπροστά μου, το υπόλοιπο το γύρισα Ελλάδα, αν τύχει και πάω προς Χαλάστρα μεριά (οι Σαλονικείς ξέρουν), να ξαφνιάσω τα εγχώρια κουνούπια, που με τα γνωστά μπαιγκοναουτάν ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Πριν από όλα, αν κάποιος το επιθυμούσε, υπήρχε η δυνατότητα να κάνεις κάποιες ρίψεις με πολυβόλο όπλο. Κάπου στα 20 ευρώ αν θυμάμαι καλά.
Μαντέψτε ποιός σήκωσε το χέρι να συμμετάσχει. Από τόσο κόσμο, ένας μόνο! And the winner is....Κρήτη! Δε σας φτάνουν οι μπαλωθιές στον τόπο σας ρε σύντεκνε;
Τον κατέβασαν σ ένα λαγούμι, ακούσαμε τις ριπές και μας τον γύρισαν πίσω χαρούμενο.
Η περιήγηση ξεκινούσε με τα βαριά άρματα που σώζονται λίγο έξω από την είσοδο στη ζούγκλα
Μπήκαμε στα μονοπάτια και λίγο λίγο μας έδιναν της πληροφορίες για τον τρόπο που λειτουργούσε όλο το σύστημα των Βιετγκόγκ.
Ζούγκλα
Εδώ σε ρέπλικα όλο το σύστημα των τούνελ. O πρώτος όροφος ήταν στα 3 μέτρα κάτω από τη γη, ο δεύτερος στα 6 και ο τρίτος στα 12 και περισσότερο.
Σας θυμίζει κάτι; Από που παραδειγματίστηκε ίσως η Χαμάς;
Το δε σύστημα ήταν ιδιοφυές. Μαγείρευαν σ ένα σημείο αλλά είχαν σκάψει με τέτοιο τρόπο την έξοδο της καμινάδας ώστε ο καπνός έβγαινε παραπλανητικά, σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση.
Τρύπες εξόδου του ατμού από το μαγείρεμα.
Τα τούνελ την εποχή του πολέμου κάλυπταν περισσότερα από 200 χιλιόμετρα απόσταση!
Οι είσοδοι ήταν στενές καταπακτές καλά καμουφλαρισμένες μέσα στην ζούγκλα, ιδανικές για τους μικρόσωμους βιετναμέζους, όπως άλλωστε και οι στοές, ενώ οι μεγαλόσωμοι χοντροκ&^$##δες Αμερικάνοι ήταν σχεδόν αδύνατο να χωρέσουν.
Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να διαλύσουν το σύστημα, βομβάρδιζαν ανελέητα την περιοχή αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να ισοπεδώσουν το έδαφος, ενώ οι στοές έμεναν άθικτες.
Κάποτε έστειλαν έναν ειδικό ιχνηλάτη-αρχιτέκτονα ο οποίος κατάφερε μερικώς να βγάλει άκρη, μόνο που χωρίς λεπτομερή πληροφόρηση έπεσε σε αδιέξοδο τούνελ και πέθανε από ασιτία....
Δοκίμασαν να πλημμυρίσουν τις σήραγγες διοχετεύοντας μεγάλες ποσότητες νερού, το είχαν όμως προβλέψει και αυτό στο σχεδιασμό, έτσι το νερό έφυγε προς το ποτάμι και οι Βιετναμέζοι έστειλαν ευχαριστήρια επιστολή προς τη Διοίκηση του Αμερικανικού στρατού.... Ευχαριστούμε για το ντουζ
Απομεινάρια των βομβών
Κάποια στιγμή οι Αμερικάνοι έστησαν εν αγνοία τους, όλο τους το στρατιωτικό επιτελείο ακριβώς πάνω από τις σήραγγες των Βιετναμέζων! Γεγονός που συνέχισαν να αγνοούν ως το τέλος του πολέμου.
Βεβαίως και οι Βιετναμέζοι αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα, πολλές φορές έπρεπε να επιβιώνουν για πολλούς μήνες μέσα στις στοές, υποσιτισμένοι, ενώ συχνά πέθαιναν από τσιμπήματα φιδιών και σκορπιών
ή από ασθένειες που εξαπλώνονταν λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης.Στην αυθεντική είσοδο καταπακτής που περισώζεται. Ο ξεναγός μας προέτρεψε να μπούμε αρκεί να χωράμε να περάσουμε από την τρύπα. Μόνο ζυγαριά δεν έβγαλε να μας ζυγίσει. Οι περισσότεροι έκαναν τον....Αμερικάνο, ενώ οι Ινδές που είχαν μπαμπάτσικα- πλούσια τα ελέη, έκαναν βήμα πίσω. Βρήκα ευκαιρία εγώ, έχουν και τα θετικά τους οι αδύνατες, τι να σας κάνω που το τρώτε όλο σας το φαγητό
η τρύπα
Τα τούνελ που περισώζονται σήμερα έχουν διαπλατυνθεί και υποστηλωθεί για τουριστικούς λόγους.
Είχε αρκετά σημεία όπου μπορούσες να μπεις, να συρθείς για μερικά μέτρα και να βγεις λίγο πιο πέρα.
Εγώ παιδιά ούτε καν! Δεν είμαι για τέτοιους κλειστοφοβικούς χώρους. Από την άλλη είμαι περίεργη, μπήκα στην τρύπα να δω πως είναι, μόλις κατάλαβα πόσο στενά είναι και δεν έβλεπα το φως της εξόδου, την έκανα, μεταβολή και πίσω.
Μόνο που δεν γινόταν ούτε στροφή να κάνω-σφήνωσα. Έξυσα λίγο τον ώμο μου στο ταβάνι για να στρίψω και βγαίνοντας μου την είχαν στημένη.
βιντεάκι
- YouTube
Η φωτογραφία είναι από το πιο βαθύ επίπεδο όπου υπήρχαν τα δωμάτια που συνεδρίαζαν οι στρατηγοί. (την έβγαλε ο Αντωνάκης)
Έξω υπήρχαν ομοιώματα Βιετναμέζων πολεμιστών, με τις καθημερινές εργασίες.
Ο σιδεράς φτιάχνει όπλα από απομεινάρια των βομβών που έπεφταν!
από τα ελαστικά των οχημάτων του αμερικάνικου στρατού έφτιαχναν τα σανδάλια τους
Δείτε εδώ. Τεχνική του ανάποδου σανδαλιού. Το φορούσαν δηλαδή με ανάποδη φορά ώστε τα ίχνη τα μπερδεύουν τον εχθρό. Ανταρτοπόλεμος.
Τραυματιοφορείς
Νοσοκομείο
Βιετκόγκες
Αυτός ρε παιδιά νόμισα ότι ήταν ρέπλικα και όταν πήγα να βγάλω φωτογραφία μου χαμογέλασε και σκιάχτηκα. Μα το Βούδα!
Η ταπιόκα ήταν η κύρια τροφή τους. Πλούσια σε υδατάνθρακα και θρεπτική, τους κρατούσε στη ζωή όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Μας έδωσαν να δοκιμάσουμε, εμένα δεν μου άρεσε (αλλά αν πέθαινα της πείνας θα έτρωγα κ αυτό και πολλά άλλα)
Φυσικά μυηθήκαμε και στις πολεμικές παγίδες που έστηναν στους Αμερικάνους.
Μετά την φρίκη που βιώσαμε αντικρύζοντας τις δεκάδες φωτογραφίες παραμορφωμένων παιδιών, νιώθαμε τουλάχιστον ικανοποίηση βλέποντας πόσο ευρηματικά κορόιδευαν μέσα στα μούτρα τους, τον αμερικανικό στρατό, την πλέον ισχυρή πολεμική μηχανή επί γης.
Εδώ το καμουφλάζ
Μόλις πατούσε ο γιάνκης άνοιγε,
έπεφτε μέσα
και γινόταν greek souvlaki....
Αυτό παρακάτω το λένε "σουβενίρ"
Περπατούσε αμέριμνος ο στρατιώτης στην περίπολο, υποχωρούσε το καμουφλάζ και έμπαιναν τα καρφιά στο πόδι, τρυπώντας την αρβύλα. Μη μπορώντας να τα αφαιρέσουν επιτόπου, κουβαλούσε όλο το κουτί με το ποδάρι του πίσω στη μονάδα για να μπει χειρουργείο. Καταλάβατε; Σουβενίρ....
και άλλα τέτοια ανάλογα
Αυτά παθαίνεις αν πας να πολεμήσεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα σου χωρίς να ξέρεις ακριβώς το λόγο. Οι άλλοι είχαν μια πατρίδα να προστατέψουν , ένα ιδεώδες.
Γύρω στις 500.000 Αμερικάνοι κουβαλήθηκαν σε όλο το Βιετνάμ στο πηκ του πολέμου. Μαζί με ό,τι πιο τεχνολογικά εξελιγμένο άρμα και μέσο υπήρχε εκείνη την εποχή.
Που όμως αποδείχθηκαν ελάχιστα αποτελεσματικά στη ζούγκλα.
Οι ντόπιοι είχαν το πλεονέκτημα, γνώριζαν πως να κινηθούν, οι εισβολείς όχι. Κατέληξαν να βομβαρδίζουν τυφλά, σκορπώντας το θάνατο μέσω της χημείας δίχως να ακουμπούν την ουσιαστική δομή του ανταρτοπόλεμου των Βιετκόγκ.
Το πόσο ντροπιαστικά αποχώρησαν οι κατακτητές το γνωρίζουμε όλοι. Οι συνέπειες όμως ήταν τρομαχτικές για όλους. Τόσες ταινίες έχουμε δει για τα βαριά ψυχολογικά θέματα των βετεράνων του Βιετνάμ από τον πόλεμο. Η δική μας εμπειρία στον τόπο, μας βοήθησε να καταλάβουμε καλύτερα τους λόγους.
Και το συζητήσαμε εκτενώς.
Ρώτησα τον ξεναγό αν υπήρξε κάποιου είδους αποκατάσταση από την ΗΠΑ.
Απάντησε πως ο Ομπάμα επισκέφτηκε τη χώρα και τις πληγείσες από τον πόλεμο περιοχές και έδωσε γενναίες αποζημιώσεις στα θύματα του πολέμου ενώ πλέον έχουν αναπτύξει πολύ καλές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις.
Κάτι μου λέει πως ό,τι δεν πήραν οι Αμερικάνοι από τον συμβατικό πόλεμο, το παίρνουν πια με το παραπάνω μέσω του χρήματος. Δεν υπάρχει ελπίδα τελικά.
Αυτό ήταν ένας κρατήρας από έκρηξη βόμβας
Η επιστροφή ήταν εξουθενωτική. Πέσαμε στο σχόλασμα με την κίνηση ακόμα χειρότερη από την πρωινή. Χιλιόμετρα το μποτιλιάρισμα.
Φτάσαμε ημιθανείς....ούτε πισίνες, ούτε τίποτα σήμερα. Ντουζ και απογευματινή ντάγκλα.
Τέλος οι ξεναγήσεις, τέλος οι εκδρομές, άδειαζε πια με ταχύ ρυθμό η κλεψύδρα του ίδιου του ταξιδιού.
'Οταν πεινάσαμε ψάξαμε φαγητό εκεί γύρω, στη γειτονιά. Ούτε ζωγραφιστά θέλαμε να δούμε άλλα ρύζια και νουντλς, βρήκα μια ιταλική πιτσαρία την οποία θυμήθηκα να τσεκάρω και από τα σχόλια και φάγαμε καταπληκτική (για την περιοχή) πίτσα, με ανανά που έτρωγα για πρώτη φορά πάνω σε πίτσα κι ενθουσιάστηκα.
Το δείπνο ήταν κερασμένο από τα αγόρια, για την όλη οργάνωση του ταξιδιού, μεταξύ μας, το γουστάρω τόσο να το στήνω, που ίσως θα έπρεπε να τους πληρώσω από πάνω που μου δίνουν λευκό χαρτί.... εγώ είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω πολύ πριν το Γενάρη που εκείνοι μπήκαν στο αεροπλάνο.
Τέλος πάντως, δεν τα λέμε αυτά, να μην τα ξέρουν, για να ξανακεράσουν στο επόμενο, πολύ κουράστηκα να τα ετοιμάσω όλα, τι μελέτη έριξα, τι ξενύχτι, πωπω δεν πληρώνεται αυτό, δεν πληρώνεται
Μετά το φαγητό και εφόσον είχαμε φτάσει ως εκείνο το σημείο μυοσκελετικά υγιείς, ήρθε η ώρα να καθίσουμε στα χαμηλά τους τα σκαμνάκια για την τελευταία μπύρα.
Το θέμα τόσες μέρες βέβαια δεν ήταν πως να καθίσουμε. 'Αντε θα κάτσεις. Πως σηκώνεσαι είναι το ζήτημα. Ω ρε γεράματα...
Γεγονός είναι ότι τα καταφέραμε περίφημα, και κάπου εκεί (ο Τάσος και γω) αποχαιρετούσαμε τη χώρα με ανάμεικτα συναισθήματα.
Ο άλλος περίμενε να ξεκουμπιστούμε για να συνεχίσει σε άλλη κατεύθυνση. Να φύγετε. Να πάτε αλλού.
Τέτοιο τσίρκο που είναι, του έβαλα και το ανάλογο αυτοκόλλητο!
Άντε στην υγειά σας ρε παιδιά, όσοι είστε που αντέχετε ακόμη και συνεχίζετε την ιστορία αυτή μαζί μου....
Last edited:
