Βολιβία Περού 1 μήνας στις Ανδεις

[kpafos]

19-21/4 Potosi

Από νωρίς βρισκόμαστε στο κτελ του Σούκρε, στις 10 ξεκινάμε για Ποτοσι. Η απόσταση των δυο πόλεων είναι 155 χιλιόμετρα, αλλά η διάρκεια του ταξιδιού ήταν σχεδόν 4 ώρες, εξαιτίας του κακού δρόμου και των πολλών στάσεων για να ανέβουν πλανόδιες να πουλήσουν διάφορα.

Φτιάξτε το παρμπριτζ τουλάχιστον

Σχετικά μικρό (περίπου 190.000 κατοίκους), το Ποτοσι δημιουργήθηκε λόγω της ανακάλυψης κοιτασμάτων ασημιού στο βουνό της περιοχής, το Cerro Rico. Hδη από το 1825 τα κοιτάσματα έχουν σχεδόν εξαντληθεί, κάτι που έχει επίπτωση στην οικονομία της περιοχής.

Με δυσκολία βρίσκουμε ταξί και μας πηγαίνει στο κέντρο όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Τακτοποιούμαστε και κατεβαίνουμε. Δεν είχαμε κάνει παρά μόνο μερικά μέτρα και ο συνοδοιπόρος ζητάει να κάτσουμε. Ηδη είχε επηρεαστεί από το υψόμετρο, είμαστε στα 4.070μ. Τα συμπτώματα κλασικά, πονοκέφαλος, ναυτία και αίσθημα κόπωσης. Πίστευα ότι είναι στο μυαλό του, γιατί μου φάνηκε πολύ νωρίς να ενήργησε το υψόμετρο. Κάνω μια γρήγορη βόλτα να βρω φύλλα κόκας χωρίς επιτυχία, καθώς ήθελε να αποφύγει τα χάπια. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει ότι οι κάπνιστες επηρέαζονται λιγότερο από το υψόμετρο και πράγματι, εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Με τα πολλά παίρνω Sorojchi από τον φαρμακείο και μετά από διαπραγματεύσεις και επεξηγήσεις ότι δεν είναι τίποτα, ασπιρίνη με καφείνη είναι ουσιαστικά, πήρε ένα και είδε άμεση βελτίωση (τόσο γρήγορα?placebo?).

Aφού είμαστε πάλι ετοιμοπόλεμοι είπαμε να πάμε στο Saint Theresa Museum. Πρόκειται για παλιό μοναστήρι του 1700. Είχε αγγλόφωνη ξεναγό, ιδιαίτερα επεξηγηματική. Το μοναστήρι είναι μεγάλο, υπολογίστε 1μιση ώρα τουλάχιστον.

Εχει ήδη περάσει αρκετά η ώρα, την εκκλησία του αγίου Φραγκίσκου δεν την προλαβαίναμε σήμερα, οπότε είπαμε να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα στην τοπική αγορά.

WTF

Η συμπαθητική κυρία μας άφησε να την φωτογραφίσουμε στον πάγκο της, αφού πρώτα γέλασε με την καρδιά της με τα αηδιασμένα μούτρα μου. Η αηδία μου οφειλόταν στις μυρωδιές του χώρου, όχι στο τι έβλεπα

Η κεντρική πλατεία 10ης Νοεμβρίου

Ο οβελίσκος ακρίβως δίπλα στην πλατεία

Η περιοχή γύρω από τον οβελίσκο ήταν πλακόστρωτη σε πολλά σημεία και χωρίς οχήματα

Με φόντο το Cerro Rico

Δοκιμάσαμε και το τοπικό έδεσμα, τη σούπα Κalapurka με την ηφαιστειακή πέτρα μέσα. Εκπληκτική

Οσο βραδιάζει μειώνεται και ο κόσμος και τα στενά αποκτούν άλλη ατμόσφαιρα

Δεν ξέρω γιατί και πως, το Ποτοσί σαν πρώτη γεύση με άφησε κατενθουσιασμένο! Ισως η πιο χαλαρή αύρα της πόλης, λιγότερος τουρισμός, χωρίς την ομορφιά του Σούκρε αλλά πιο αυθεντικό ίσως.
Επίσης το δέος του Cerro Rico, επιβλητικό και τόσο κοντά, με τους μύθους κ τις ιστορίες του.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 25

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 25

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

Αμφιταλαντεύτηκα αν θα έγραφα την ιστορία. Υπάρχουν ήδη ιστορίες σε εξέλιξη για το Περού, από ανθρώπους σίγουρα ικανότερους στη συγγραφή από μένα!

Κακώς αμφιταλαντεύτηκες. Καμία ιστορία δεν περισσεύει στο φόρουμ. Ο καθένας έχει κάτι να δώσει, άσχετα με το πόσο "καλά" γράφει.
Περιμένουμε με ανυπομονησία την συνέχεια.

 

[psilos3]

Αμφιταλαντεύτηκα αν θα έγραφα την ιστορία

Ένα μήνα στις Άνδεις, σε Περού και Βολιβία μάλιστα και να μη γράψεις; Όχι μόνο αυτό, θα είσαι κι αναλυτικός παρακαλώ!
Καλή αρχή.

 

[varioAthens]

τι θα μπορούσε να πάει στραβά?

Μου μυριζει περιπετεια…

 

[kpafos]

Μου μυριζει περιπετεια…

ταλαιπωρια θα ελεγα

τα αεροδρόμια σ αυτό το ταξίδι μας ταλαιπώρησαν, καθώς είχαμε και κάποιες εσωτερικές πτήσεις

 

[kpafos]

13/4 Miraflores (Lima)

Τι μπορούσε να πάει στραβά λοιπόν? Περιμέναμε το τρένο το οποίο σύμφωνα με τον πίνακα θα ερχόταν σε 2 λεπτά. Ξαφνικά αλλάζει ο χρόνος στον πίνακα σε 9 και λίγο μετά σε 25. Με τα πολλά διαπιστώνουμε ότι γίνονταν εργασίες στη γραμμή (όλο το προηγούμενο βράδυ έβρεχε καρεκλοπόδαρα, φαντάζομαι σχετίζεται). Πανικός, τρέξιμο στις αποβάθρες με ένα πόδι και φορτωμένος τα μπαγκάζια. Με τα πολλά μπήκαμε στο πρώτο τρένο για Χάγη αν θυμάμαι καλά, από κει αλλαγή τρένου κτλ, μην τα πολυλογώ επιβιβαστήκαμε στο τσακ. Αν αργούσαμε κάπου 5 λεπτά καληνύχτα ζωή.

Ηταν η πρώτη μου υπερατλαντική πτήση, άνετη και ξεκούραστη σε σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Βέβαια αυτή την άνεση την πλήρωσα αναδρομικά στο γύρνα. 12ωρη πτήση και προσγειωθήκαμε 3.30 το μεσημέρι στη Λίμα. Ξεμπέρδεψα ταχύτατα με τα διαδικαστικά ( ο φίλος μου κάπου έμπλεξε), βγαίνω έξω για τσιγάρο (η μυρωδιά της ατμόσφαιρας θύμιζε λιμάνι, όχι αεροδρόμιο) και τρώω ντου από τους ταξιτζήδες. Εκεί διαπιστώνω πρώτη φορά ότι τα αγγλικά μου εδώ κάτω είναι άχρηστα και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με ισπανικά ( κανείς μας δεν μίλαγε λέξη).

Κάπου εδώ να αναφέρω και το πλάνο. Το ταξίδι ουσιαστικά ξεκινάει από Βολιβία, με μεταμεσονύχτια πτήση Λίμα-Σάντα Κρουζ. Φοβήθηκα πιθανό τζετ λαγκ ή κόπωση ( τίποτε απ αυτά τελικά δεν συνέβη) γι αυτό και άφησα 1μιση μέρα ξεκούραση στη Λίμα, δηλαδή θα πετάγαμε για Βολιβία την επόμενη τα μεσάνυχτα.

Είχαμε και μια πρώτη επαφή με το κυκλοφοριακό χάος της Λίμα. Μιλάμε για πόλη 10 εκατομμυρίων και μια δύσκολη μεσημεριανή ώρα σχολάσματος, αλλά και πάλι, 1+ ώρα για 15 χιλιόμετρα το λες και δοκιμασία υπομονής.

Το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο Huaca Pucllana, τον οποίο υπολόγιζα ότι θα προλαβαίναμε να επισκεφτούμε σήμερα ( ούτε καν), οπότε προχωρήσαμε στο plan b. Κατεβήκαμε στη κεντρική πλατεία του Μιραφλόρες (Kennedy park, 15 λεπτα περπάτημα απ΄το ξενοδοχείο). Eκεί υπάρχει ένα tourist information center απ όπου προμηθευτήκαμε περουβιανή sim card (δεν θυμάμαι τιμή, θυμάμαι μόνο ότι αν ήθελες να στην εγκαταστήσουν εκεί πλήρωνες +10 sol-2μιση ευρω). Επίσης εκεί αλλάξαμε λεφτά, είχε μερικά ανταλλακτήρια. Αφού τελειώσαμε με αυτά τα διαδικαστικά ήπιαμε ένα καφέ στα σταρμπακς με το φιλικό και ομιλιτικότατο προσωπικό και κάναμε μια βόλτα στο πάρκο. Είχε αρκετό κόσμο. Εν τω μεταξύ στον δρόμο ύπηρχε μια ένταση, μια φασαρία. Διαπιστώσαμε ότι πηγαινοέρχονταν πολλά βανακια με οπαδούς καθώς επίσης και πολλή αστυνομία. Πήραμε μια πρώτη γεύση από τη φημισμένη λατρεία των λατινοαμερικάνων για το ποδοσφαίρο.

Πετύχαμε και λαιβακι στο δημαρχείο

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση με μια στάση για φαγητό. Ηρθε η ώρα να ξεκινήσουμε να δοκιμάζουμε ντόπια κουζίνα αρχίζοντας με anticucho, μοσχαρίσια καρδιά στα κάρβουνα. Ισως έχετε δει βίντεο ξένων που δοκίμαζουν και αηδιάζουν, αλλά αυτό για τον Έλληνα που μεγάλωσε με κοκορέτσι και πατσά είναι piece of cake. Κ πράγματι ήταν φανταστικό.

Αυτό από την άλλη είναι μια αηδία

 

[Taksidiwtis]

Το 2023 μετα απο 12 χρονια ξαναπηγα Περου , αυτο που πεθημησα και εκανα με το που πατησα το ποδι μου στην Λιμα ηταν να ανοιξω μια Inca Cola και φυσικα πριν φυγω πηρα και το σχετικο μπλουζακι.
Αν δεν πιεις Inca Cola δεν εχεις παει στο Περου χαχαχα

Αυτό από την άλλη είναι μια αηδία
View attachment 470643
[/QUOTE]

 

[kpafos]

14/4 Miraflores και πτήση για Βολιβία

Είχαμε free όλη τη μέρα καθώς η πτήση ήταν στις 24.30 τα μεσάνυχτα. Δεν υπήρχε κάποια βιασύνη στο τι θα δούμε καθώς θα επιστρέφαμε στη Λίμα τις τελευταίες 4 μέρες του ταξιδιού. Οπότε το πρόγραμμα ήταν χαλαρό, Huaca Pucllana και περίπατος στο παραλιακό μέτωπο του Miraflores.

Να αναφέρω ότι το Miraflores είναι η ''κυριλέ'' περιοχή της πόλης και πράγματι η διαφορά με τη περιοχή του Callao που είδαμε ερχόμενοι από το αεροδρόμιο ήταν οφθαλμοφανέστατη.

Πρώτα όμως σειρά είχε η Huaca Pucllana η οποία ήταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο. Πρωινό, check out, συννενόηση να αφήσουμε τα σακίδια μας εκεί μέχρι το βράδυ και έτοιμοι.

Η Huaca Pucllana είναι μια πυραμίδα-ιερό των προκολομβιανών πολιτισμών της περιοχής Lima & Wari. Ανακαλύφθηκε τυχαία το 1981, στο σημείο ήταν μια αλάνα όπου έπαιζαν ποδόσφαιρο τα πιτσιρίκια. Πολύ καλά διατηρημένη λόγω του ξηρού κλίματος της περιοχής ( η ξεναγός ανέφερε ότι δυνατή βροχή στη Λίμα είχε δει μόνο μια φορά στη ζωή της όταν ήταν μαθήτρια-τώρα είναι γύρω στα 45-). Η χρήση ήταν για θρησκευτικούς σκοπούς και περιελάμβανε ανθρωποθυσίες. Στον χώρο επίσης υπάρχει φυτώριο με τοπικά φυτά και μερικά λάμα ( δυστυχώς περιφραγμένα).

Η ξενάγηση ήταν αναλυτικότατη, διάρκειας 1 ώρας. Δεν υπάρχει σκια πουθενά, καπέλο και αντηλιακό οπωσδήποτε. Είδα στο ίντερνετ φωτό από τις βραδινές ξεναγήσεις, ευχαρίστως θα ξαναέβλεπα τη πυραμίδα βράδυ. Οπως και να έχει ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική πρώτη επαφή με τους προκολομβιανούς πολιτισμούς της περιοχής. Υπάρχει και μικρό μουσείο στον χώρο.

Οταν λέμε ότι βρίσκεται μες στο κέντρο της πόλης κυριολεκτούμε

Γνωριμία με τα κοκόφυτα

Στη συνέχεια κατεβήκαμε στο παραλιακό μέτωπο το οποίο εκτείνεται για αρκετά χιλιόμετρα. Θα περπατήσουμε σχεδόν όλη τη διαδρομή και θα παρακολουθήσουμε τη ρουτίνα των ντόπιων που λόγω Κυριακής το είχαν κατακλύσει.

Ολη η διαδρομή ήταν όμορφη, παντού πεντακάθαρα και προσεγμένα. Η σύγκριση με τα μέρη που ζω συντριπτική.

Ο Ειρηνικός από τη μία, έρημος από την άλλη, ομιχλώδες το αποτέλεσμα

Το τέλος της διαδρομής μας έβγαλε σ ένα διαμαντάκι, το Place of memory, tolerance and social inclusion. Είναι μουσείο (δωρεάν είσοδος) σχετικά με τις εμφυλιακές συγκρούσεις στο Περού που ξεκίνησαν στα 80's μεταξύ κυβέρνησης και κομμουνιστών (μαοικων) ανταρτών. Εξαιρετική προσέγγιση των γεγονότων, οι Περουβιανοί αντί να θάβουν και να αποκρύπτουν τις μαύρες εμφυλιακές σελίδες της ιστορίας τους, τις ανασύρουν στην επιφάνεια με αντικειμενική προσέγγιση αναδεικνύοντας τα εγκλήματα κ τις θηριωδίες κ των 2 πλευρων και με σωστή καταγραφή των γεγονότων. Μόνο αρνητικό ότι όλα είναι στα ισπανικά, χρείαζεσαι translate για να εμβαθύνεις. Δεν είναι αχανές, κάθε άλλο, αλλά εμπεριέχει μεγάλο όγκο πληροφορίας. Υπάρχει και αρκετό βίαιο υλικό στο μουσείο, κάποιες φωτογραφίες δεν είναι ευχάριστες στο μάτι.

Μετά το μουσείο και την απαραίτητη στάση για καφέ και μετά φαγητό, η ώρα είχε περάσει αρκετά. Φοβούμενοι το κυκλοφοριακό χάος αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για το αεροδρόμιο. Hμασταν οι πρώτοι στο deck της Boa οπότε νομίζαμε θα ξεμπερδεύαμε γρήγορα. Αγγούρια!

H κοπέλα στο deck είχε πολλές απορίες (άσε και τίποτα για τον έλεγχο στο αεροδρόμιο της Σαντα Κρουζ), από το που εργαζόμαστε μέχρι πόσο θα μείνουμε στη Βολιβία, ποιες πόλεις θα επισκεφτούμε και πως θα κινούμαστε από πόλη σε πόλη. Τα βλέμματα απορίας και δυσπιστίας της στις απαντήσεις μου με έκαναν να αναρωτιέμαι για τη βιωσιμότητα του πλάνου μου

Και όλα αυτά για να καταλήξουμε ότι δεν μπορεί να μας κάνει check in επειδή δεν είχαμε στα χέρια μας αποδεικτικό εξόδου από τη χώρα, κάποιο εισιτήριο μέσου μαζικής μεταφοράς δηλαδή διαδρομής από σημείο της Βολιβίας σε σημείο του Περού.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αυτονόητα και συνηθισμένη ρουτίνα σε αυτές τις χώρες (αν γνωρίζει κάποιος ας ενημερώσει), εγώ είχα μείνει στο ότι δεν χρείαζομαι βιζα για Βολιβία οπότε δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Το πλάνο ήταν από την copacabana της Βολιβίας θα παίρναμε λεωφορείο για Πουνο κ έτσι θα φεύγαμε από τη χώρα. Το εισιτήριο θα το βγάζαμε επιτόπου στο κτελ.

Μέσα στην αναταραχή και συγκρατόντας τον συνοδοιπόρο μου να μην σπάσει ότι γράφει Boa εκεί μέσα, μου έρχεται αναλαμπή το ticketsbolivia το οποίο συμβουλευόμουν για τα δρομολόγια του κτελ και είχε και online κρατησεις. Ετσι λύθηκε το πρόβλημα, άσχετα που πάνω στη βιασύνη μου έκλεισα λάθος μέρα. Κρατήστε το αυτό αργότερα που θα εκθειάσω το ticketsbolivia.

H πτήση ήταν περίπου 3 ώρες, θα φτάναμε στο αεροδρόμιο της Σαντα Κρουζ με το εύηχο όνομα Viru Viru γύρω στις 4,30 τα ξημερώματα.

 

[erodios]

Η ξενάγηση ήταν αναλυτικότατη, διάρκειας 1 ώρας. Δεν υπάρχει σκια πουθενά, καπέλο και αντηλιακό οπωσδήποτε. Είδα στο ίντερνετ φωτό από τις βραδινές ξεναγήσεις, ευχαρίστως θα ξαναέβλεπα τη πυραμίδα βράδυ.

Ισχύει πως η ξενάγηση στη Χουάκα Πουκλάνα συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου και ότι γίνεται από υπαλλήλους του μνημείου; Χρειάστηκε να κάνεις κράτηση του εισιτηρίου από πριν ή το έβγαλες στην είσοδο τη στιγμή της επίσκεψής σου;

Και όλα αυτά για να καταλήξουμε ότι δεν μπορεί να μας κάνει check in επειδή δεν είχαμε στα χέρια μας αποδεικτικό εξόδου από τη χώρα, κάποιο εισιτήριο μέσου μαζικής μεταφοράς δηλαδή διαδρομής από σημείο της Βολιβίας σε σημείο του Περού.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αυτονόητα και συνηθισμένη ρουτίνα σε αυτές τις χώρες (αν γνωρίζει κάποιος ας ενημερώσει), εγώ είχα μείνει στο ότι δεν χρείαζομαι βιζα για Βολιβία οπότε δεν θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα.

Δεν έχω εμπειρία συγκεκριμένα από το Περού, αλλά είναι πολύ συνηθισμένο να σου ζητάνε στον έλεγχο έστω και τυπικά ορισμένες φορές τον τόπο/ξενοδοχείο διαμονής, τη διάρκεια του ταξιδιού αλλά και αποδεικτικό στοιχείο/εισιτήριο εξόδου από τη χώρα. Αλλά αυτά γίνονται κατά την είσοδο σε μια χώρα, όχι κατά την έξοδο!

 

[GTS]

Αν από Ευρώπη πας να πετάξεις Βολιβία χωρίς να έχεις εισιτήριο εξόδου από Βολιβία, δε σε αφήνουν.

 

[kpafos]

Ισχύει πως η ξενάγηση στη Χουάκα Πουκλάνα συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου και ότι γίνεται από υπαλλήλους του μνημείου; Χρειάστηκε να κάνεις κράτηση του εισιτηρίου από πριν ή το έβγαλες στην είσοδο τη στιγμή της επίσκεψής σου;

Ναι! Συμπεριλαμβάνεται και γίνεται από υπάλληλο του μουσείου. Εισιτήριο βγάλαμε στην είσοδο, δεν χρείαζεται κράτηση. Εχει αγγλόφωνο γκρουπ κάθε 1 ώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις

 

[alma]

Ισχύει πως η ξενάγηση στη Χουάκα Πουκλάνα συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου και ότι γίνεται από υπαλλήλους του μνημείου; Χρειάστηκε να κάνεις κράτηση του εισιτηρίου από πριν ή το έβγαλες στην είσοδο τη στιγμή της επίσκεψής σου;


Δεν έχω εμπειρία συγκεκριμένα από το Περού, αλλά είναι πολύ συνηθισμένο να σου ζητάνε στον έλεγχο έστω και τυπικά ορισμένες φορές τον τόπο/ξενοδοχείο διαμονής, τη διάρκεια του ταξιδιού αλλά και αποδεικτικό στοιχείο/εισιτήριο εξόδου από τη χώρα. Αλλά αυτά γίνονται κατά την είσοδο σε μια χώρα, όχι κατά την έξοδο!

Δεν έχω εμπειρία συγκεκριμένα από το Περού, αλλά είναι πολύ συνηθισμένο να σου ζητάνε στον έλεγχο έστω και τυπικά ορισμένες φορές τον τόπο/ξενοδοχείο διαμονής, τη διάρκεια του ταξιδιού αλλά και αποδεικτικό στοιχείο/εισιτήριο εξόδου από τη χώρα. Αλλά αυτά γίνονται κατά την είσοδο σε μια χώρα, όχι κατά την έξοδο!

Συνήθως ναι
Ωστόσο στην έξοδο από Ιορδανία προς Ισραήλ γινόταν αυστηρός έλεγχος και από την Ιορδανία κατά την έξοδο από τη χώρα.
Μάλλον εξαρτάται από τις χώρες.