Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 13/4 Miraflores (Lima)
- 14/4 Miraflores και πτήση για Βολιβία
- 15/4 Santa Cruz de la Sierra
- 16-18/4 Sucre
- 17/4 Sucre
- 18/4 Τελευταία μέρα στο Σούκρε
- 19-21/4 Potosi
- 20/4 2η μέρα Ποτοσι
- 21/4 Potosi mines & Uyuni
- 22/4 Salar de Uyuni
- 23/4 La Paz
- 24/4 Copa Libertadores
- 25/4 Tiwanaku
- 26/4 Valle de la Luna
- 27 & 28/4 Copacabana
- 29 & 30/4 Arequipa
- 1/5 Cusco
- 2/5 Cusco
- 3/5 Cusco Part 3
- 5/5 Sacred Valley
- 7/5 Ollantaytambo & 8/5 Machu Picchu
- 9/5 Puerto Maldonado
- 10/5 Lago Sandoval
- Λίμα & επίλογος
29 & 30/4 Arequipa
Hρθε η ώρα να αφήσουμε την Βολιβία με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Στις 18.00 (υποτίθεται) αναχωρούσαμε για Αρεκίπα, με μια στάση στο Πούνο για αλλαγή λεωφορείου. Μου έκανε εντύπωση η κοσμοπλημμύρα στον σταθμό λεωφορείων του Πούνο παρά την σχετικά περασμένη ώρα (23.00 περίπου).
Σύμφωνα με το ticketsbolivia, 4.30 το πρωί θα ήμασταν στην Αρεκίπα. Τελικά με μικροκαθυστερήσεις από δω και από εκεί φτάσαμε κατά τις 6. Επι της ουσίας δεν άλλαζε κάτι, θα αφήναμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και θα βγαίναμε στην πόλη.
Η Arequipa είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Περού με πληθυσμό λίγο παραπάνω από 850.000. Σε χαμηλό υψόμετρο (2325μ) σε σχέση με Λα Παζ κ Ποτοσι και εύκολη στο περπάτημα. Eίναι γνωστή ως ''η λευκή πόλη'' λόγω του Sillar, το λευκό ηφαιστειακό πέτρωμα που χρησιμοποιήθηκε αρκετά στο χτίσιμο της πόλης.
Το πρώτο μας πρωινό στην Αρεκίπα πέρασε με περπάτημα στο κέντρο και ψάχνοντας ένα κατάστημα της περουβιανής καρτοκινητής εταιρείας να μας περάσει την περουβιανή sim (την είχαμε ήδη από τη Λίμα). Στο σημείο που μας έδειχνε το maps δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και οι ντόπιοι που ρωτήσαμε δεν το ήξεραν. Την λύση έδωσε ένας ντόπιος σε ένα παράπηγμα, ο οποίος επισκεύαζε ηλεκτρικές συσκευές. Σ ένα λεπτό ήταν έτοιμο, και δεν ζήτησε καν λεφτά. Με αφορμή αυτό να αναφέρω ότι στην Αρεκίπα πιστεύω συναντήσαμε τους πιο φιλικούς ντόπιους σε όλο το ταξίδι. Παντού συναντήσαμε καλό κόσμο, πουθενά δεν αντιμετωπίσαμε εχθρότητα ή ''κουμπωμένους'' ανθρώπους, αλλά στην Αρεκίπα οι ντόπιοι παίρνουν ένα συν παραπάνω στην βαθμολογία.
Οι εφημερίδες πάντως δεν είναι τόσο ευοίωνες
1. δολοφόνος συνεχίζει ασταμάτητος, 2. κλέβουν το φαγητό των παιδιών (?), 3. απαγωγή. Τουλάχιστον η τοπική ομάδα πετάει
Η κεντρική πλατεία Plaza de Armas
Tα κτίρια από Sillar είναι απλά πανέμορφα
Μεσημέρι κ απόγευμα τα περάσαμε στις αγορές, την κεντρική Mercado San Camilo και κάποιες μικρότερες τριγύρω, καθώς είχαμε και κάποιες παραγγελιές για σουβενίρ συγκεκριμένα από την Αρεκίπα. Πολλές αγορές σημαίνει ανάγκη για ρευστό, καθώς τα pos δεν θεωρούνται αυτονόητα εκεί. Πάμε σε μια τράπεζα με 6 ATM, αρκετός κόσμος να περιμένει αλλά όλοι να χρησιμοποιούν τα 5 από τα 6, ένα συγκεκριμένο δεν το πλησίαζαν. Η αλλεργία μου στο να περιμένω σε ουρές με οδήγησε στο συγκεκριμένο μηχάνημα, το οποίο έβγαζε ήχους σαν modem των 90's. Τίποτα δεν φαινόταν σωστό και πράγματι, αναμενόμενα, μου έφαγε την κάρτα. Είχε πάει 20.00 η ώρα, κλειστή η τράπεζα. Μετά από μερικές κλωτσιές και γλυκόλογα στο μηχάνημα φύγαμε άπραγοι, θα επιστρέφαμε αύριο πρωί πρωί με ανοιχτό το κατάστημα.
Πράγματι, την επόμενη 9 το πρωί ήμασταν ήδη στη τράπεζα. Στον χώρο των ATM είχαν μαζευτεί ήδη 5-6 ντόπιοι συνταξιούχοι. Εξηγούμε στον σεκιούριτι τι έχει συμβεί αλλά δεν φάνηκε ιδιαίτερα συνεργάσιμος. Δεν είμαι σίγουρος αν έστω κατάλαβε το πρόβλημα. Μας παρέπεμψε στον διευθυντή της τράπεζας που όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Κάπου εκεί αναλαμβάνουν οι συνταξιούχοι. Αφού παρατήρησαν την αναστάτωση, μας ρώτησαν τι έγινε. Τους εξηγήσαμε με δυσκολία (όλα αυτά στα ισπανικά φυσικά) και αρχίζουν όλοι μαζί να φωνάζουν στον σεκιούριτι. Δεν είμαι σίγουρος τι έλεγαν ακριβώς, από σκόρπιες λέξεις το νόημα ήταν ''δώσε τη κάρτα στα παιδιά'' και ''φέρε εδώ τον Χαβιε''. Τελικά σε ένα λεπτό, αφού ειδοποίησε ο σεκιούριτι μέσα, ο Χαβιε (ο διευθυντής της τράπεζας που τάχα έλειπε) ήρθε και σε 1 λεπτό είχα τη κάρτα πίσω. Δεν έχω λόγια για τους συνταξιούχους, όσα ευχαριστώ και να τους είπα δεν μου φαίνονται αρκετά για την αυθόρμητη και καίρια παρέμβασή τους. Είπαμε, καλοί ντόπιοι.
Αφού λύθηκε η εκκρεμότητα, κατηφορίσαμε στο Cloisters of La Compania. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν όμορφο προαύλιο χώρο εκκλησίας, με 2 καφέ μέσα.
Aνυπομονούσα για το επόμενο αξιοθέατο, το είχα σταμπάρει από τον σχεδιασμό του ταξιδιού. Δεν βλέπεις κάθε μέρα μούμια μικρού κοριτσιού θύμα ανθρωποθυσίας.
Museo Santuarios Andinos λοιπόν, όπου εκτίθεται η μούμια Juanita. Η είσοδος -αν δεν με γελά η μνήμη μου- ήταν 25 σολ, περίπου 6 ευρώ, με υποχρεωτική αγγλόφωνη ή γαλλόφωνη ξενάγηση διάρκειας 45 λεπτών. Αυστηρή απαγόρευση φωτογραφιών.
Στο μουσείο υπάρχουν αρκετά εκθέματα πριν φτάσετε στην Juanita. Αγγεία, φορεσιές, αγαλματίδια, υφάσματα. Η ξεναγός μας ήταν εξαιρετικά αναλυτική και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η Juanita ήταν μια 15χρόνη Ινκα, η όποια θυσιάστηκε στο όρος Ampato, 75 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αρεκίπα. Το τελετουργικό της θυσίας ονομαζόταν Capacocha και ήταν συνηθισμένο στους Ινκας. Ο θάνατος προήλθε από χτύπημα στο κεφάλι. Στις αναλύσεις που έγιναν βρέθηκαν ίχνη αλκοόλ και κόκας στο σώμα, μάλλον για να μην έχει πλήρη συναίσθηση το παιδί. Ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες του βουνού διατήρησαν τη μούμια σε καλή κατάσταση. Σίγουρα must see στην Αρεκίπα.
Κάτι ακόμα που είναι γνωστή η Αρεκίπα είναι το καλό φαγητό. Θεωρείται γαστρονομικός προορισμός στο Περού και όχι άδικα. Παντού φάγαμε πολύ καλά, υπέροχα τα φιλέτα αλπακα, αλλά ο έρωτας μου ήταν άλλος:
Queso helado, το ντόπιο παγωτό από γάλα και καρύδα με κανέλλα από πάνω. Ονειρο!
Ενα θέμα που αντιμετωπίζω συχνά στο εξωτερικό είναι τα τσιγάρα. Την μάρκα μου τη βρίσκω σπάνια και την μόνη εναλλακτική που δεν με ενοχλεί ( η γνωστή κόκκινη με το άηχο σύμφωνο), στο Περού την πλήρωσα από 2.5 ευρώ μέχρι 5.5 (!), ανάλογα με το πόσο ήθελε να με κλέψει ο περιπτεράς. Η λύση ήρθε από πλανόδιο στην Plaza de Armas που μας σύστησε τα τσιγάρα Inca. Οκ, ότι πληρώνεις παίρνεις (1.5 το πακέτο), δεν είναι το καλύτερο τσιγάρο του κόσμου, αλλά με μια κούτα βγάλαμε το μισό Περού
Δεν κατάλαβα βέβαια γιατί το μήνυμα ήταν στα Γκουαρανί
Δυστυχώς οι 2 μέρες στην Αρεκίπα μας φάνηκαν λίγες, θα ήθελα άλλη μια μέρα για το Ruta del Sillar ή για μια ημερήσια εκδρομή στο Colca Canyon. Στο πρώτο προλαβαίναμε να πάμε με λίγο ζόρι αλλά είμαστε και bon viveur και οι ρυθμοί μας είναι αργοί
Συμπερασματικά, όμορφη πόλη, εύκολη στην περιήγηση, υπέροχοι ντόπιοι, εξαιρετικό φαγητό και ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Στέκεται στη σκιά της φήμης των πιο τουριστικών σημείων του Περού, δεν έχει το όνομα του Κούσκο, αλλά θεωρώ αδικία να μην την επισκεφτεί κάποιος κατά την διάρκεια πολυήμερης παραμονής στο Περού.
Hρθε η ώρα να αφήσουμε την Βολιβία με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Στις 18.00 (υποτίθεται) αναχωρούσαμε για Αρεκίπα, με μια στάση στο Πούνο για αλλαγή λεωφορείου. Μου έκανε εντύπωση η κοσμοπλημμύρα στον σταθμό λεωφορείων του Πούνο παρά την σχετικά περασμένη ώρα (23.00 περίπου).
Σύμφωνα με το ticketsbolivia, 4.30 το πρωί θα ήμασταν στην Αρεκίπα. Τελικά με μικροκαθυστερήσεις από δω και από εκεί φτάσαμε κατά τις 6. Επι της ουσίας δεν άλλαζε κάτι, θα αφήναμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο και θα βγαίναμε στην πόλη.
Η Arequipa είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Περού με πληθυσμό λίγο παραπάνω από 850.000. Σε χαμηλό υψόμετρο (2325μ) σε σχέση με Λα Παζ κ Ποτοσι και εύκολη στο περπάτημα. Eίναι γνωστή ως ''η λευκή πόλη'' λόγω του Sillar, το λευκό ηφαιστειακό πέτρωμα που χρησιμοποιήθηκε αρκετά στο χτίσιμο της πόλης.
Το πρώτο μας πρωινό στην Αρεκίπα πέρασε με περπάτημα στο κέντρο και ψάχνοντας ένα κατάστημα της περουβιανής καρτοκινητής εταιρείας να μας περάσει την περουβιανή sim (την είχαμε ήδη από τη Λίμα). Στο σημείο που μας έδειχνε το maps δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και οι ντόπιοι που ρωτήσαμε δεν το ήξεραν. Την λύση έδωσε ένας ντόπιος σε ένα παράπηγμα, ο οποίος επισκεύαζε ηλεκτρικές συσκευές. Σ ένα λεπτό ήταν έτοιμο, και δεν ζήτησε καν λεφτά. Με αφορμή αυτό να αναφέρω ότι στην Αρεκίπα πιστεύω συναντήσαμε τους πιο φιλικούς ντόπιους σε όλο το ταξίδι. Παντού συναντήσαμε καλό κόσμο, πουθενά δεν αντιμετωπίσαμε εχθρότητα ή ''κουμπωμένους'' ανθρώπους, αλλά στην Αρεκίπα οι ντόπιοι παίρνουν ένα συν παραπάνω στην βαθμολογία.
Οι εφημερίδες πάντως δεν είναι τόσο ευοίωνες
1. δολοφόνος συνεχίζει ασταμάτητος, 2. κλέβουν το φαγητό των παιδιών (?), 3. απαγωγή. Τουλάχιστον η τοπική ομάδα πετάει
Η κεντρική πλατεία Plaza de Armas
Tα κτίρια από Sillar είναι απλά πανέμορφα
Μεσημέρι κ απόγευμα τα περάσαμε στις αγορές, την κεντρική Mercado San Camilo και κάποιες μικρότερες τριγύρω, καθώς είχαμε και κάποιες παραγγελιές για σουβενίρ συγκεκριμένα από την Αρεκίπα. Πολλές αγορές σημαίνει ανάγκη για ρευστό, καθώς τα pos δεν θεωρούνται αυτονόητα εκεί. Πάμε σε μια τράπεζα με 6 ATM, αρκετός κόσμος να περιμένει αλλά όλοι να χρησιμοποιούν τα 5 από τα 6, ένα συγκεκριμένο δεν το πλησίαζαν. Η αλλεργία μου στο να περιμένω σε ουρές με οδήγησε στο συγκεκριμένο μηχάνημα, το οποίο έβγαζε ήχους σαν modem των 90's. Τίποτα δεν φαινόταν σωστό και πράγματι, αναμενόμενα, μου έφαγε την κάρτα. Είχε πάει 20.00 η ώρα, κλειστή η τράπεζα. Μετά από μερικές κλωτσιές και γλυκόλογα στο μηχάνημα φύγαμε άπραγοι, θα επιστρέφαμε αύριο πρωί πρωί με ανοιχτό το κατάστημα.
Πράγματι, την επόμενη 9 το πρωί ήμασταν ήδη στη τράπεζα. Στον χώρο των ATM είχαν μαζευτεί ήδη 5-6 ντόπιοι συνταξιούχοι. Εξηγούμε στον σεκιούριτι τι έχει συμβεί αλλά δεν φάνηκε ιδιαίτερα συνεργάσιμος. Δεν είμαι σίγουρος αν έστω κατάλαβε το πρόβλημα. Μας παρέπεμψε στον διευθυντή της τράπεζας που όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Κάπου εκεί αναλαμβάνουν οι συνταξιούχοι. Αφού παρατήρησαν την αναστάτωση, μας ρώτησαν τι έγινε. Τους εξηγήσαμε με δυσκολία (όλα αυτά στα ισπανικά φυσικά) και αρχίζουν όλοι μαζί να φωνάζουν στον σεκιούριτι. Δεν είμαι σίγουρος τι έλεγαν ακριβώς, από σκόρπιες λέξεις το νόημα ήταν ''δώσε τη κάρτα στα παιδιά'' και ''φέρε εδώ τον Χαβιε''. Τελικά σε ένα λεπτό, αφού ειδοποίησε ο σεκιούριτι μέσα, ο Χαβιε (ο διευθυντής της τράπεζας που τάχα έλειπε) ήρθε και σε 1 λεπτό είχα τη κάρτα πίσω. Δεν έχω λόγια για τους συνταξιούχους, όσα ευχαριστώ και να τους είπα δεν μου φαίνονται αρκετά για την αυθόρμητη και καίρια παρέμβασή τους. Είπαμε, καλοί ντόπιοι.
Αφού λύθηκε η εκκρεμότητα, κατηφορίσαμε στο Cloisters of La Compania. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν όμορφο προαύλιο χώρο εκκλησίας, με 2 καφέ μέσα.
Aνυπομονούσα για το επόμενο αξιοθέατο, το είχα σταμπάρει από τον σχεδιασμό του ταξιδιού. Δεν βλέπεις κάθε μέρα μούμια μικρού κοριτσιού θύμα ανθρωποθυσίας.
Museo Santuarios Andinos λοιπόν, όπου εκτίθεται η μούμια Juanita. Η είσοδος -αν δεν με γελά η μνήμη μου- ήταν 25 σολ, περίπου 6 ευρώ, με υποχρεωτική αγγλόφωνη ή γαλλόφωνη ξενάγηση διάρκειας 45 λεπτών. Αυστηρή απαγόρευση φωτογραφιών.
Στο μουσείο υπάρχουν αρκετά εκθέματα πριν φτάσετε στην Juanita. Αγγεία, φορεσιές, αγαλματίδια, υφάσματα. Η ξεναγός μας ήταν εξαιρετικά αναλυτική και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η Juanita ήταν μια 15χρόνη Ινκα, η όποια θυσιάστηκε στο όρος Ampato, 75 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αρεκίπα. Το τελετουργικό της θυσίας ονομαζόταν Capacocha και ήταν συνηθισμένο στους Ινκας. Ο θάνατος προήλθε από χτύπημα στο κεφάλι. Στις αναλύσεις που έγιναν βρέθηκαν ίχνη αλκοόλ και κόκας στο σώμα, μάλλον για να μην έχει πλήρη συναίσθηση το παιδί. Ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες του βουνού διατήρησαν τη μούμια σε καλή κατάσταση. Σίγουρα must see στην Αρεκίπα.
Κάτι ακόμα που είναι γνωστή η Αρεκίπα είναι το καλό φαγητό. Θεωρείται γαστρονομικός προορισμός στο Περού και όχι άδικα. Παντού φάγαμε πολύ καλά, υπέροχα τα φιλέτα αλπακα, αλλά ο έρωτας μου ήταν άλλος:
Queso helado, το ντόπιο παγωτό από γάλα και καρύδα με κανέλλα από πάνω. Ονειρο!
Ενα θέμα που αντιμετωπίζω συχνά στο εξωτερικό είναι τα τσιγάρα. Την μάρκα μου τη βρίσκω σπάνια και την μόνη εναλλακτική που δεν με ενοχλεί ( η γνωστή κόκκινη με το άηχο σύμφωνο), στο Περού την πλήρωσα από 2.5 ευρώ μέχρι 5.5 (!), ανάλογα με το πόσο ήθελε να με κλέψει ο περιπτεράς. Η λύση ήρθε από πλανόδιο στην Plaza de Armas που μας σύστησε τα τσιγάρα Inca. Οκ, ότι πληρώνεις παίρνεις (1.5 το πακέτο), δεν είναι το καλύτερο τσιγάρο του κόσμου, αλλά με μια κούτα βγάλαμε το μισό Περού
Δεν κατάλαβα βέβαια γιατί το μήνυμα ήταν στα Γκουαρανί
Δυστυχώς οι 2 μέρες στην Αρεκίπα μας φάνηκαν λίγες, θα ήθελα άλλη μια μέρα για το Ruta del Sillar ή για μια ημερήσια εκδρομή στο Colca Canyon. Στο πρώτο προλαβαίναμε να πάμε με λίγο ζόρι αλλά είμαστε και bon viveur και οι ρυθμοί μας είναι αργοί
Συμπερασματικά, όμορφη πόλη, εύκολη στην περιήγηση, υπέροχοι ντόπιοι, εξαιρετικό φαγητό και ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Στέκεται στη σκιά της φήμης των πιο τουριστικών σημείων του Περού, δεν έχει το όνομα του Κούσκο, αλλά θεωρώ αδικία να μην την επισκεφτεί κάποιος κατά την διάρκεια πολυήμερης παραμονής στο Περού.
