Ιορδανία Μέση Ανατολή... στη μέση

[Vsl Fot]

Επίλογος

Υπάρχουν στιγμές που η πραγματικότητα και τα γεγονότα, ξεπερνούν το προσωπικό βίωμα. Στις 7/10/23, ξέσπασε άλλος ένας αιματηρός πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ο οποίος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και προεκτάσεις έως την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο. Σε αυτές τις στιγμές, αντικρύζοντας την κρισιμότητα και τραγικότητα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, οφείλουμε πρώτα και κύρια να παραμείνουμε άνθρωποι. Σεβόμενος τα παραπάνω, ακολουθεί ο επίλογος της πρώτης ταξιδιωτικής μου ιστορίας.

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς μιας και η ημέρα θα ήταν πολύ έντονη οργανωτικά. Περίπου στις 8, ενημερώθηκα από ένα φίλο για μια εν εξελίξει κατάσταση στο νότιο Ισραήλ και τη λωρίδα της Γάζας. Η Α, αδυνατώντας να διανοηθεί το εύρος των γεγονότων, προσπαθούσε τα πρώτα λεπτά με λογικά επιχειρήματα να με πείσει να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας ως έχει. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου, ολοένα και περισσότερες πληροφορίες κατέκλυζαν τα δημοσιογραφικά μέσα. Στις 1 περίπου το μεσημέρι, κηρύχτηκε και επίσημα ο πόλεμος. Στο μεσοδιάστημα, κάναμε μια δυο απόπειρες να καλέσουμε την ελληνική πρεσβεία στο Ισραήλ, αλλά θεωρήσαμε ότι ίσως υπήρχε κόσμος που είχε περισσότερο ανάγκη αυτήν την επικοινωνία.

Με το κεφάλι θολωμένο, πήγαμε μέχρι τον σταθμό των λεωφορείων που εκτελεί τα δρομολόγια Αμμάν - Ιερουσαλήμ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, βγάλαμε κανονικά τα εισιτήριο μας για το πρωί της επόμενης μέρας. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα με το αμάξι προς το Βορρά της χώρας, μέχρι να έχουμε και εμείς μια πιο ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μας. Στο αυτοκίνητο επικρατούσε σιωπή.
Στη Γέρασα, κάναμε μια στάση για να αποφασίσουμε πως θα κινηθούμε. Τα γεγονότα, μας είχαν ξεπεράσει και από ότι διαβάζαμε στο διαδίκτυο, η ελληνική πρεσβεία είχε ήδη σχέδιο εκκένωσης για τους Έλληνες πολίτες που βρίσκονταν στη χώρα. Αν δεν κάνω λάθος, την επόμενη μέρα περίπου 200 άτομα, στην πλειοψηφία τους τουρίστες, οδηγήθηκαν με πούλμαν, συνοδεία προσωπικού ασφαλείας, στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ και με πτήση τσάρτερ εγκατέλειψαν την περιοχή. Καταλάβαμε ότι κάπου εδώ τελείωνε και το ταξίδι μας στη Μέση Ανατολή.

Την επόμενη μέρα θα πετάγαμε για τη Βουδαπέστη. Δεν θέλαμε να παραμείνουμε άλλο στην Ιορδανία, καθώς τα εισιτήρια της επιστροφής μας, ήταν για μια εβδομάδα μετά, από το αεροδρόμιο Μπεν Χουριόν του Τέλ Αβίβ, ενώ δεν γνωρίζαμε την εξέλιξη των γεγονότων στην περιοχή. Από ότι είδαμε, τις επόμενες ημέρες στο Αμμάν έλαβαν χώρα μεγάλες συγκεντρώσεις, με πολλές εξ αυτών να καταλήγουν σε συγκρούσεις, ενώ ακυρώθηκαν και όλες οι πτήσεις από το Μπεν Χουριόν.

Μετά τη Γέρασα, βρεθήκαμε οδηγώντας μέχρι το συνοριακό πέρασμα Ιορδανίας - Συρίας, λίγο έξω από την πόλη Al Ramtha. Ήταν ένας οδηγικός σιωπηλός χρόνος που χρειαζόμασταν για να συνειδητοποιήσουμε κάπως τα γεγονότα. Το βράδυ αφού επιστρέψαμε το αυτοκίνητο, βλέπαμε και τις πρώτες συγκεντρώσεις στην πόλη.

Κάτσαμε να φάμε σε ένα μαγαζί κοντά στο ξενοδοχείο, με πραγματικά αρνητική εντύπωση να μας κάνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου διασκέδαζε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μια τέτοια κατάσταση, βιώσαμε και νωρίτερα στη Γέρασα, όταν οι υπάλληλοι του καφέ που κάτσαμε να σκεφτούμε το νέο μας σχέδιο, μας έβαλαν Καρρά στη διαπασών και έλεγαν να τους κάνουμε καλή κριτική στο διαδίκτυο. Παραβλέποντας αυτά τα γεγονότα, κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο.

Από το προηγούμενο βράδυ καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μου και μαντεύοντας σωστά, εκείνο ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Άρχισα να ανεβάζω πυρετό σε σημείο που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα. Η Α, προσπαθούσε με κομπρέσες να με βοηθήσει. Μέσα σε όλη τη κατάσταση, που ήταν ήδη αρνητικά φορτισμένη, ο ρεσεψιονίστ χτύπησε την πόρτα μας στις 2 το βράδυ! Εμφανώς τρομοκρατημένη, η Α άνοιξε την πόρτα με τον υπάλληλο να λέει απλά “συγνώμη, μπέρδεψα το δωμάτιο, με το δίπλα”. Παραβλέποντας την απαράδεκτη συμπεριφορά του και το ότι το ταξί που ζητήσαμε στις 6 το πρωί λόγω πτήσης, το κάλεσε στις 6.30 για να έρθει στις 7, φτάσαμε νωρίς το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο του Αμμάν.

Η περιπέτεια μας δεν τελείωσε εδώ, καθώς ο υπάλληλος στο γκισέ της εταιρίας που θα πετάγαμε, μας ενημέρωσε ότι δεν μας βρίσκει στο σύστημα. Τα αγγλικά του ήταν οριακά ανύπαρκτα, ενώ ένας αστυνομικός που ήρθε να δει τι συμβαίνει μας είπε σε σοβαρό ύφος πως, “όπως δεν μιλάς και εσύ αραβικά, έτσι και αυτός δεν μιλάει αγγλικά”. Με τα πολλά, την ώρα που η Α έβγαλε άκρη, λίγη ώρα πριν την επιβίβασή μας, σε ένα γραφείο ελέγχου διαβατηρίων, εγώ είχα κάνει ήδη 6 φορές εμετό στις τουαλέτες του αεροδρομίου.

Μετά από πέντε ώρες θα προσγειωνόμασταν στη Βουδαπέστη, όπου θα αναρρώναμε, για τις επόμενες 4 ημέρες, από οξεία γαστρεντερίτιδα, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Όπως ήταν αναμενόμενο, την δεύτερη ημέρα των συμπτωμάτων, κόλλησε και η Α.

Κάπου εδώ κλείνω την πρώτη μου απόπειρα ταξιδιωτικής καταγραφής. Η Ιορδανία ήταν για μας μια ευχάριστη ταξιδιωτική περιπέτεια και αναζήτηση. Όσο για το σκέλος που αφήσαμε στη μέση, φύγαμε από την Μέση Ανατολή με την υπόσχεση κάποια στιγμή να γευτούμε στην Ναμπλούς τον νοστιμότερο κιουνεφέ του κόσμου. Σε έναν κόσμο που ευχομάστε και παλεύουμε να γίνει πιο όμορφος για όλους. Στο επανιδείν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9

First Προηγούμενη 9 of 9

Go to chapter

Go

[chris7]

Θαυμάσιο κείμενο.
Καταπληκτικό ξεκίνημα ιστορίας.
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.

 

[LULLU]

καλως ηλθες και περιμενουμε τη συνεχιση της ωραιας ιστοριας

 

[psilos3]

Ντεμπούτο με ιστορία, γιατί όχι!
Πολύ δυνατή η αρχή, περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Vsl Fot]

Αμμάν ημέρα πρώτη.

Ωχ Αμμάν Αμμάν γειά σου είπαμε και εμείς στις 04.00 περίπου τα ξημερώματα όταν το γεμάτο airbus A320 της Aegean προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Queen Alia της πρωτεύουσας. Μετά τη κλασική, μετά από κάθε πτήση, επίσκεψη στη τουαλέτα, άκουσα τη φιλική ερώτηση της συντρόφου μου σε μια μαντιλοφορούσα καθαρίστρια εάν θεωρείται προκλητικό να φαίνονται τατουάζ σε γυναικεία χέρια. Όμορφο μου κορίτσι, δεν είπες ότι τα τατουάζ που έχεις είναι κάτι νεκροκεφαλές και κάτι διαόλια, για αυτό και η κυρία σου απάντησε ευγενικά, “ανάλογα τις περιστάσεις”. Που να ξέρε.. Ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα από τον έλεγχο διαβατηρίων, όπου ξανάκουσα τη συνοδοιπόρο να έχει ανοίξει μια ακατάληπτη συζήτηση με τον υπάλληλο, καθώς είχαν βουλώσει τα αυτιά της από την πτήση και προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι δεν ακούει καλά τις σε -ο θεός να τα κάνει- αγγλικά ερωτήσεις του. Ως δια μαγείας όλα λύθηκαν με ένα απλό its my wife sir, is everything ok; το οποίο οδήγησε σε welcome to Jordan χαμογελαστή αντίδραση. Κοίτα να δεις. Αγορά ντόπιας κάρτας sim, απαραίτητο τσιγάρο, αγορά προπληρωμένου ταξί για το ξενοδοχείο και βουρ για το κέντρο της πόλης!

Το πρώτο ξενοδοχείο της μικρής μας περιπέτειας, ήταν το Arab Tower Hotel στο κέντρο της πόλης. Πάλι καλά που είχα ανοιχτό το gps, γιατί ο νυσταγμένος γκαζιάρης οδηγός του λευκού Toyota είχε ακούσει άλλο όνομα ξενοδοχείου στην άλλη γωνιά της πόλης. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο με την πόλη έρημη και άδεια, αλλά μόλις ισιώσαμε τα κορμιά μας στο κρεβάτι για 2-3 ώρες πολύτιμου ύπνου και ο Μορφέας υποδεχόταν τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά, Αμμάν! Το ξενοδοχείο είναι κοντά στο κεντρικό τζαμί της πόλης Grand Hussein, του οποίου η πρωινή προσευχή (όπως και οι υπόλοιπες κατά τη διάρκεια της μέρας) έπαιζε στη διαπασών από τα μεγάφωνα των πανύψηλων μιναρέδων. Βέβαια, το να βλέπεις το ξημέρωμα και δειλά δειλά τη πόλη να ξυπνάει, σε συνδυασμό με το κάλεσμα για προσευχή, ήταν κομματάκι ειδυλλιακό. Το παραδέχομαι. Ακολούθησαν λίγες ώρες ύπνου και ξεχυθήκαμε στη πόλη σαν τον Δώνη το 1996 στο Άμστερνταμ.

Η θέα από το παράθυρο του ξενοδοχείου. Στα αριστερά οι μιναρέδες του Grand Hussein.

Το Αμμάν είναι μια άναρχη δομικά μεγαλούπολη 4,5 εκατομμυρίων ψυχών, χτισμένη εξ ολοκλήρου σε λόφους. Όπως μας είπε κάποιος αργότερα, οι κύριοι αυτοί λόφοι είναι 7. Όπως λοιπόν όπου καπνός υπάρχει και φωτιά, έτσι και όπου υπάρχει λόφος, υπάρχει ανηφόρα. Εμπρός λοιπόν καλά μας ποδαράκια. Αχ και βαχ κομμένα! Πρώτες εντυπώσεις; Κίνηση, κόρνες, άναρχα κτήρια και δρόμοι, άπειρα μαγαζάκια παντός είδους, μυρωδιές φαγητού αλλά και σκουπιδιών, βαβούρα, πολύς κόσμος, αλλά, το κυριότερο, καινούριες ταξιδιωτικές εμπειρίες! Κάναμε τη πρώτη στάση για καφέ και ναργιλέ στην Κing Feyzal, στο μπαλκόνι ενός ημιτουριστικού καφενείου. Εδώ ήρθε και η πρώτη έκπληξη. Στον αραβικό καφέ προσθέτουν και κάρδαμο, κάτι που βρήκαμε αρκετά εύγεστο σαν αποτέλεσμα. Συνεχίσαμε περιπλανώμενοι και πρακτικά χαμένοι στις αγορές του κέντρου. Κάθε είδος, έχει τη δική του περιοχή εμπορίου. Ρούχα, φρούτα, λαχανικά, είδη σπιτιού, πάγκοι φαγητού, μαχαιράδικα, οπλοπωλεία, ζωνάδικα κλπ. Πάγκοι και μαγαζιά κυριολεκτικά παντού.

Στεγασμένο σκέλος της κεντρικής αγοράς (souk) της πόλης

Στη κεντρική αγορά, δεν μας έκανε εντύπωση η παντελής έλλειψη υγιεινής καθώς κάτι τέτοιο πάνω κάτω το περιμέναμε, αλλά έμεινα σε δύο εικόνες. Πριν αναφερθώ σε αυτές, δεν θα ξεχάσω το πιτσιρικά που μας ακολουθούσε ρίχνοντας μας με το νεροπίστολο του. Αχ και να σε πιάσω μικρέ μπόμπο! Πάμε πίσω στις εικόνες που σας έλεγα. Αρχικά είδα πολλά μαγαζιά εμπορίας μικρών ζώων, στα οποία ήταν κάπως λυπηρό να βλέπεις κουτάβια, γατάκια και πουλιά κάθε είδους στοιβαγμένα σε κοινή θέα στα πεζοδρόμια. Στη συνέχεια, συνάντησα τον απόλυτο πάγκο street food. Αραβική πίτα, λίγη πρασινάδα, ζάαταρ και.. αλειμμένος βραστός εγκέφαλος αρνιού. Δυστυχώς αν και παμφάγος, το ότι ήταν ακόμα σχετικά πρωί, με απέτρεψε ευγενικά.

Κεντρική αγορά στο Αμμάν.

Μετά τη κεντρική αγορά, ανηφορίσαμε προς τη πολυδιαφημισμένη Rainbow street και τα γύρω στενά, η οποία αν και αναφέρεται σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, την βρήκαμε αδιάφορη άνευρη και οριακά βαρετή. Μόνο δυτικοί τουρίστες και χλιδάτοι ντόπιοι κάνουν τη βόλτα τους εδώ, στο “Κολωνάκι” του Αμμάν. Καταλήξαμε για φαγητό στο Sufra Restaurant που θεωρείται κορυφαίο στη τοπική γαστρονομία. Είναι από τα πιο ακριβά εστιατόρια του Αμμάν, κάτι που φαίνεται και από τον κόσμο που συχνάζει εκεί. Πήραμε χούμους, ένα πιάτο με κοτόπουλο μέσα σε μια πηχτή σούπα από ταχίνι, ένα πιάτο με ψητό κοτόπουλο και καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς, καθώς και μια μερίδα ρύζι με κρέας, ψημένα πάνω σε μια κρούστα λίπους. Όλα νόστιμα και η τιμή αν θυμάμαι καλά περίπου στα 15ε το άτομο.

Τα κυρίως πιάτα που παραγγείλαμε στο Sufra Restaurant

Με τις κοιλιές φουσκωμένες και τα βήματα αργά, κατηφορίσαμε ξανά προς το κέντρο, κάνοντας μια απαραίτητη στάση ανασυγκρότησης για καφέ στο καφενείο απέναντι από το φημισμένο Habbibah sweets. Εντύπωση μας έκαναν οι ουρές ντόπιων για ένα κομμάτι κιουνεφέ. Είχαμε διαβάσει ότι αποτελεί γαστρονομικό διαμάντι της πόλης, αλλά δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μετά τον καφέ, να στηθούμε και εμείς στην ουρά για το πολυπόθητο νέκταρ της ζωής. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό καθώς η γεύση και η υφή του κιουνεφέ ήταν πραγματικά αλλού!

Η βιτρίνα με τους μπακλαβάδες του Habbibah sweets.

Βολτάραμε λίγο ακόμα στο κέντρο και καταλήξαμε να μας βρίσκει το σούρουπο αραχτούς στα πεζούλια έξω από το Roman theatre, εντός του οποίου είχε μια μουσική παράσταση, να απολαμβάνουμε το τσιγάρο μας χαζεύοντας τον κόσμο δεξιά και αριστερά. Βέβαια, όντας κοιλιόδουλοι και μπυρολάγνοι πριν ολοκληρωθεί η πρώτη μέρα της νέας μας ταξιδιωτικής περιπέτειας, πήραμε από ενάμιση shawarma για το ξενοδοχείο αλλά και 2-3 τοπικές μπίρες (Carakale Brewing Company) από μια κάβα στο κέντρο της πόλης. Το Σαουαρμάδικο(εκ του τυρόπιτα, τυροπιτάδικο), κάναμε κάνα εικοσάλεπτο να το βρούμε, γιατί ο φίλος που ρωτήσαμε πιο είναι το αγαπημένο του στη περιοχή, φρόντισε να μας απαντήσει με το όνομα του ιδιοκτήτη και όχι του μαγαζιού, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα ψάχνοντάς το να περάσουμε 3 φορές απ’ έξω..

Ημέρα πρώτη τέλος, μετα μουσικής, με τσιγάρο και αγνάντι

 

[Vsl Fot]

Η συνέχεια!!


Ημέρα δεύτερη στο Αμμάν και μετά από έναν αναζωογονητικό ύπνο ανεβήκαμε για πρωινό στη ταράτσα του ξενοδοχείου. Τουρσιά, αραβικές πίτες, ελιές, τυρί, μελιτζάνες, ντομάτα, αγγούρι, χούμους, βραστά αυγά και τσάι. Ένα combo που θα συναντούσαμε με ελάχιστες παραλλαγές και στα επόμενα ξενοδοχεία. Χαζεύοντας τη πόλη από ψηλά, εντύπωση μου έκανε ότι σε κάθε ταράτσα υπάρχουν πολλές δεξαμενές νερού. Μάθαμε στη συνέχεια ότι η χώρα αποτελεί την 4η στον κόσμο με το μεγαλύτερο πρόβλημα λειψυδρίας. Η βόλτα ξεκίνησε με μια σύντομη στάση για το τρίπτυχο καφέ-τσιγάρο-ναργιλέ στο Central Café, όπου η επιγραφή στην είσοδο λέει ότι είναι από το 1930! Βρίσκεται στον ίδιο χώρο με το old sights of Amman museum.

Συνεχίσαμε, χωρίς πλάνο, βόλτα στη πόλη χαζεύοντας τη θέα μετά από κάθε ανηφόρα και παίρνοντας τις κατάλληλες ανάσες. Ανά διαστήματα, συναντούσαμε όμορφα μεγάλα street artworks, τα περισσότερα των οποίων είχαν ανατολίτικες πινελιές και δένανε άρτια με το τοπίο. Η περιπλάνηση μας έφερε στο περίφημο, 24ωρο παρακαλώ, φούρνο Salah Addin για το ανάλογο refill. Φρεσκοψημένο σε ξυλόφουρνο αφράτο ψωμάκι για σαντουιτς, στη γεύση του τουρκικού κουλουριού. Αφού το παραλάβεις μόνος σου από το πάγκο, συμπληρώνεις αν θες με τυράκι κρέμα, βραστό αυγό, ντομάτα, τουρσί και μπαχαρικά (αλάτι, πιπέρι, ζάαταρ, μπούκοβο). Αποκάλυψη και must try για τους λάτρεις του street food.

Κατηφορίσαμε εμφανώς ικανοποιημένοι προς το κέντρο, όπου μετά από λίγα παζάρια επιβιβαστήκαμε σε ένα ταξί για το επιβλητικό Royal Tank museum στα νότια προάστια της πόλης. Δεν είναι αυτό που περιμένατε, το ξέρω! Όμως, για τους λάτρεις της πολεμικής ιστορίας, των πολεμικών ταινιών και όχι μόνο, το μουσείο αυτό είναι ένα από τα καλύτερα στο είδος του στον κόσμο. Έχει μια τεράστια συλλογή αρμάτων χωρισμένα σε θεματικές κατηγορίες. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκαναν οι αίθουσες του Β’ ΠΠ και της μάχης του El Karameh, μια ιστορική αρματομαχία ανάμεσα στην Ιορδανία και το Ισραήλ που έλαβε χώρα το 1968 και η κάθε πλευρά δήλωσε νικήτρια. Πρέπει να πάει κανείς; Αν είναι λάτρης όσων προανέφερα ΝΑΙ με κεφαλαία.

Royal Tank Museum

Τι είναι αυτό που ακολουθεί; Ναι! Σωστά μαντέψατε! Φαγητό. Μια μικρή βόλτα στη souq (αγορά) με τα ρούχα και τα νυφικά του κέντρου (δεν παντρεύομαι) και.. Al Hashem Restaurant!! Σε μια στοά στο κέντρο της πόλης, ο ιορδανικός Μπειρακτάρης σε τοπική βερσιόν. Φαλάφελ άλλου επιπέδου, χούμους με γεύση στο θεό, μουταμπέλ να γλύφεις το πιάτο, αραβικές πίτες και λίγη πρασινάδα με ντομάτα κρεμμύδι για συνοδευτικό. 2 τσάι και... 8ε λογαριασμός! Μπορεί να ακούγομαι λίγο υπερβολικός αλλά εμένα μου άρεσε! Απλή, λιτή και γευστική Αραβική κουζίνα. Για τον ανάλογο μεταγευματινό καφέ και τσιγάρο, πήγαμε στον κοινωνικό χώρο Jadal for Knowledge and Culture που είχαμε προσέξει από την προηγούμενη, εντος του οποίου λειτουργεί βιβλιοθήκη, καφενείο, ενώ γίνονται μεταξύ άλλων και μαθήματα ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων και παραδοσιακών χορών. Την ώρα που είμασταν εκεί πέσαμε πάνω σε μάθημα παραδοσιακών ιορδανικών χορών, που μου θύμισαν ελαφρώς τη κινησιολογία των ποντιακών. Οι μαθήτριες ήταν ως επί το πλείστων νεαρές ντόπιες και δυτικές γυναίκες και μπορώ να πω ότι μείναμε απρόσμενα ενθουσιασμένοι από αυτή την εμπειρία.

Al Hashem Restaurant στο κέντρο του Αμμάν.

Το Αμμάν, παρά το μέγεθός του, μορφολογικά σε περιορίζει στο κέντρο του, ιδίως αν κινείσαι με τα πόδια. Το βραδάκι είχε φτάσει για τα καλά, συνεπώς μετά από έναν ακόμα κιουνεφέ στο χέρι από το Habbibah, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Λίγο πριν φτάσουμε, σταθήκαμε να χαζέψουμε μαζί με δεκάδες άλλους τουρίστες και ντόπιους, τη μουσική αρμονία ενός παγωτατζίδικου που κάνει θραύση στη πόλη.Μετακόμισε εκεί από τη Δαμασκό της Συρίας τα χρόνια του σκληρού εμφυλίου (που δυστυχώς αναζωπυρώθηκε τον τελευταίο καιρό) και εκτός από τη γεύση του, είναι διάσημο για τον τελετουργικό τρόπο που κατασκευάζουν τα παγωτά, χτυπώντας με τεράστιες κουτάλες το μαστιχωτό παγωτό μέσα σε παγωμένα μεταλλικά δοχεία. Ο ήχος που παράγεται είναι διασκεδαστικός, σαν να ακούς μια κομπανία κρουστών σε πλήρη συγχρονισμό.

Πριν πάμε στο δωμάτιο, πιάσαμε την κουβέντα με έναν ευγενέστατο εργαζόμενο στην ρεσεψιόν, ο οποίος όντας Παλαιστίνιος, μας βοήθησε με πληροφορίες πάσης φύσεως που δεν είχαμε εντοπίσει στο ίντερνετ όπως αν μπορούσαμε όντως να διασχίσουμε τα σύνορα με τα πόδια ή το τρόπο για να φτάσουμε αναίμακτα στη Ναμπλούς. Να ναι καλά το παλικάρι, κρατάμε αυτές τις πληροφορίες κοιτώντας το μέλλον με αισιοδοξία. Για την ώρα είμαστε ακόμα στην..

Ημέρα τρίτη και τι έχουμε σήμερα; Μα ασφαλώς ενοικίαση αυτοκινήτου και απαρχή του μεγαλόπνοου road trip!! To πρωινό ήταν μια κόπια του χτεσινού, το ταξί για τα προάστια που ήταν το σημείο παραλαβής του αυτοκινήτου, μας έκανε ελάχιστες βόλτες παραπάνω, με την φθηνή δικαιολογία (όχι και τόσο φθηνή για την τσέπη) ότι το maps δεν δείχνει τον γρήγορο δρόμο και ότι γνωρίζει αυτός καλύτερα. Χαλάλι, ένα μικρό τουράκι στη πόλη, δεν έβλαψε κανέναν! Παραλάβαμε το αμάξι με τον υπάλληλο να έχει λυθεί από τα γέλια όταν τού είπα να μου υπενθυμίσει τι σημαίνουν τα γράμματα P N D του κιβώτιου ταχυτήτων. Στην αρχή βέβαια γιατί μετά σοβάρεψε κάπως απότομα ρωτώντας με αν όντως ξέρω να οδηγώ. Μην φοβάσαι του λέω, αγόρασα την πλήρη ασφαλιστική κάλυψη ότι και να γίνει. Ήρθε η σειρά μου να γελάσω και να του πω ότι τα λέμε σε 5 μέρες, αντίο!

Στα πρώτα δύο λεπτά της επαφής μας με την τοπική οδήγηση, πέσαμε πάνω σε ένα Μικέλ καφέ (ναι υπάρχει ένα στο Αμμάν!) και για την τρολιά της υπόθεσης σταματήσαμε για ένα φρέντο εσπρέσο. Η ευγενική υπάλληλος αδιαφόρησε παντελώς στην υπόδειξη της συνταξιδιώτισσάς μου ότι τα Μικέλ είναι από την Λάρισα με ένα βλέμμα του στυλ “Άσε μας κουκλίτσα μου πρωί πρωί”. Ο καφές όπως το περιμέναμε, ήταν δύο δόσεις εσπρέσο αμερικάνο, σε ένα ποτήρι με παγάκια. Ας όψεται!

Δεύτερη στάση κάναμε στην Ακρόπολη της πόλης, χαζεύοντας από τη μια τα απομεινάρια ελληνιστικών και ρωμαικών πολιτισμών και από την άλλη την επιβλητική θέα της πόλης από ψηλά. Σκιπάραμε ευγενικά το μουσείο που βρισκόταν εκεί και αποχωρήσαμε για την πρώτη στάση του ταξιδιού εκτός πρωτευούσης και το όνομα αυτής.. Αction Target Shooting Club! Σας το είπα, δεν είμαστε περίεργοι, κάθε άνθρωπος έχει τα γούστα του. Ο βαριεστημένος υπάλληλος του μέρους, μας είπε τη τιμή, μας έδωσε από ένα glock ανα χείρας και μια χούφτα σφαίρες στο καθένα (25) και μας είπε μπείτε φορέστε προστατευτικά και ρίξτε. Τόσο απλή διαδικασία η αλήθεια είναι πως δεν την περιμέναμε. Χαλάλι!

Ακρόπολη του Αμμάν!

Επόμενη στάση για καφέ δρομίσιο, ψιψιψόνια ταξιδιού από ένα σούπερ μάρκετ και αντίο Βορρά της Ιορδανίας! Ο δρόμος για το νότο είναι μετρίου ποιότητας, συνήθως με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνηση. Αρκετά συχνά συναντάς βουλκανιζατέρ και υπαίθρια κιόσκια που πουλούν καφέ και τσάι. Τα πρώτα γιατί όπως πληροφορηθήκαμε σχεδόν κανένας Ιορδανός δεν αγοράζει καινούρια ελαστικά, συνεπώς στις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στις εθνικές οδούς λόγω της ταχύτητας, τα μεταχειρισμένα ελαστικά είναι ευάλωτα. Μέχρι να φτάσουμε στην Άκαμπα, είδαμε πάνω από 4 περιπτώσεις οχημάτων με σκασμένα λάστιχα στην άκρη του δρόμου. Κίνηση ελάχιστη, κυρίως νταλίκες στο δρόμο για το λιμάνι της Άκαμπα και το τοπίο τριγύρω γυμνό ξερό και άνυδρο. Καλώς ήρθατε στην έρημο του πραγματικού.

Στα 2/3 της διαδρομής, μπήκαμε στη πόλη Μa’an για εντοπισμό φαγητού. Εντελώς τυχαία και χωρίς τη χρήση χάρτη, πέσαμε πάνω στο Yemen Palace Mandi, ένα εστιατόριο που έχουν ανοίξει πρόσφυγες από την Υεμένη. Τα δύο πιάτα με κοτόπουλο με πιλάφι που πήραμε, το ένα καυτερό το άλλο όχι, ήταν πεντανόστιμα και τεράστια, σίγουρα πάνω από μισό κιλό η κάθε μερίδα. Για αυτά, τρεις διαφορετικές σάλτσες και 2 πεπσι, πληρώσαμε περίπου 13ε. Εδώ ήταν και η πρώτη φορά που αισθανθήκαμε άβολα βλέμματα προς τη συνταξιδιώτισσα και τις επιλογές της ως προς τη δερματοστιξία. Επαναλαμβάνω, άβολα, όχι επιθετικά ή αρνητικά. Σκασμένοι μεταφορικά από το φαγητό και με εμένα να ιδρώνω και να ρωτάω επανειλημμένα αν κινδυνεύω να σκάσω και κυριολεκτικά, φτάσαμε στο σημείο ελέγχου πριν τη είσοδο στην επαρχεία της Άκαμπα.

Αν βρεθείτε ποτέ πεινασμένοι στο Ma'an, τώρα ξέρετε! Το Yemen Palace Mandi είναι για σένα.

Νομίζω ότι η περιοχή αποτελεί αυτόνομη οικονομική ζώνη και μιας και το λιμάνι της είναι σημείο εισόδου για τα εμπορεύματα από την Ερυθρά θάλασσα, ο έλεγχος σε αυτά είναι ιδιαίτερα αυξημένος. Με το πέπλο της νύχτας να έχει πέσει τριγύρω, μπήκαμε στη παραθαλάσσια πόλη του ιορδανικού Νότου με πληθυσμό περίπου 90.000 ψυχές. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο ονόματι Neirouck Hotel, αφήσαμε τα πράγματα και βουυρ για πρώτη επαφή με τη πόλη. Περιοριστήκαμε στο παραθαλάσσιο σκέλος, εντυπωσιασμένοι με τις εικόνες δεκάδων ντόπιων σε παρέες να απολαμβάνουν το βράδυ τους στην αμμουδιά της απέραντης παραλίας. Ήταν πραγματικά ένα πολύ όμορφο μέρος με όμορφές εικόνες. Νεαρά ζευγάρια, οικογένειες, παιδιά, η καρδιά της πόλης χτυπάει στη παραλία της. Πλανόδιοι πουλάνε τσάι, ναργιλέδες, κουλούρια, γλυκά, ενώ η εικόνα των φώτων του γειτονικού Ισραηλινού Eliat να χύνονται στην Ερυθρά θάλασσα δίνει μια πρόσθετη νότα ρομαντισμού στο τοπίο. Είναι από τις στιγμές που νιώθεις μια ταξιδιωτική υπερηφάνεια σε συνδυασμό με μια εσωτερική γαλήνη. Ηρεμείς και στοχάζεσαι. Είχα νιώσει έτσι και παλιότερα στη Θεσσαλονίκη, χαζεύοντας μια αντίστοιχη “Φωτιά στο Λιμάνι” του Παυλίδη..

Παραλία της Aqaba το βράδυ. Στο βάθος βρίσκεται το Eliat, πόλη του Ισραήλ.

Για να σας επαναφέρω στο κλίμα, μετά την παραλία φτάσαμε περπατώντας σε ένα μέρος σαν μίνι μολ, και μην μπορώντας να αποδιώξουμε τα δυτικά μας κατάλοιπα βρεθήκαμε να πίνουμε Γκίνες και κοκτειλ σε μια παμπ. Οκ, πιο πολύ το κάναμε για να δούμε τι είδους κόσμος βγαίνει σε τέτοια μαγαζιά και δεν πέσαμε έξω στις αρχικές μας εκτιμήσεις. Ελάχιστοι δυτικοί τουρίστες και ακόμα πιο λίγοι κυριλέ ντυμένοι ντόπιοι. Βέβαια το μαι ται της συντρόφου ήταν.. Χυμός τύπου μότιον με ένα σφηνάκι λευκό ρούμι μέσα αλλά όπως έχουμε ξαναπεί, περί ορέξεως! Ο μπάρμαν ψιλό-στράβωσε όταν του είπα ότι είμαστε από τη Γιουνάν, καθώς μου απάντησε κοφτά “θεωρείς ότι δεν ξέρω Αγγλικά και μου λες Γιουνάν και όχι Γκρις;”. Είπα να του απαντήσω όχι φίλε, απλά σέβομαι τη χώρα που βρίσκομαι και είσαι ο πρώτος αγενής Ιορδανός που συναντάω αλλά όπως επίσης έχουμε ξαναπεί, ας όψεται! Στη συνέχεια δικαιολογήθηκε κάπως για το ύφος του λέγοντας ότι στο μπαρ μέχρι πριν λίγο καιρό είχε πολλούς πελάτες από την Ελλάδα (υπήρχε για λίγα χρόνια αρκέτα οικονομική σύνδεση Αθήνα-Άκαμπα), εξ ου και οι γνώσεις του για τη χώρα μας.

Μετά το μπαρ, ακολούθησε η αναζήτηση βραδινού σαουαρμάδικου και στριφτών τσιγάρων. Για τα τελευταία αγοράσαμε ένα αφορολόγητο καπνό κλασικού μεγέθους στα 14ε (εδώ μάλλον κάποιος μας κορόιδεψε), ενώ για να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις μας καταλήξαμε σε ένα κατάστημα της αλυσίδας Reem Shawarma, που ήταν όντως αρκετά δυνατό! Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το φαγάδικο, μας συνόδευσε ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο ήθελε λεφτά. Δυστυχώς δεν ενέδωσα, καθώς είχα δει προηγουμένως την κυρία που το έστειλε να μας ακολουθήσει.. Στη συνέχεια, όπως και στο Αμμάν, μπήκαμε σε μια κάβα για αγορά ντόπιας μπύρας και ρακί (τα αποστάγματα τσίπουρου στα Βαλκάνια και στην Ανατολή τα λένε ρακ, αράκ, ρακί, ρακιά κλπ) και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μιας και η επόμενη μέρα θα είχε αρκετή πεζοπορία..

 

[Vsl Fot]

Το επόμενο πρωί, ήταν το τέταρτο στην απάμενη καρδιά της Μέσης Ανατολής. Η Ιορδανία είναι η ασφαλέστερη χώρα της -διαχρονικά- τεταμένης περιοχής, μιας και οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ είναι σε καλό, σχετικά, επίπεδο, ενώ έχει αναγνωρίσει και το κράτος του Ισραήλ. Βέβαια, μη φανταστείτε ότι πρόκειται για μια χώρα που βασιλεύει η δημοκρατία. Η βασιλική οικογένεια κινεί τα νήματα εδώ και δεκαετίες στη χώρα, με τον τωρινό βασιλιά Αμπντάλα Β' να έχει αρκετούς οπαδούς στη χώρα.

Πίσω στα δικά μας, καθώς το ξημέρωμα με βρήκε να χαζεύω από το παράθυρο του ξενοδοχείου πόσο κοντά είναι η πόλη του Ελιάτ και παράλληλα να πεινάω σε βαθμό κακουργήματος. Τι περίεργο, θα πει κανείς. Το πλουσιοπάροχο πρωινό του ξενοδοχείου, το μοναδικό σε τέτοια ποικιλία επιλογών σε όλο μας το ταξίδι, ήταν μια όαση κυριολεκτικά. Αφού λάβαμε -και με το παραπάνω- την απαιτούμενη ενέργεια, ξεκινήσαμε χορτάτοι για την Πέτρα!

Η θέα από το ξενοδοχείο. Στο βάθος η πόλη Ελιάτ του Ισραήλ.

Για το συγκεκριμένο μέρος έχουν γραφτεί πολλά και η αλήθεια είναι ότι αξίζουν περισσότερα. Εγώ θα αρκεστώ στο ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά μέρη που έχω βρεθεί στη ζωή μου και θα αναφωνήσω γεμάτος θαυμασμό και περιέργεια προς τους αρχαίους Ναββαταίους, “Τι σκαλίσατε ρε μάγκες”. Η τοπική οικονομία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό από την αξιοποίηση του αρχαιολογικού χώρου, κάτι που μαρτυρά και η παρουσία εκατοντάδων ντόπιων που εργάζονται στο μέρος. Μεταφορείς, καμηλιέρηδες, μικροέμποροι κλπ κλπ. Η διαδρομή που επιλέξαμε δεν ήταν προσχεδιασμένη, είμασταν πιο πολύ του στυλ πάμε και βλέπουμε. Με τα στόματα ανοιχτά, φτάσαμε στο πρώτο τσεκπόιντ που αποτελεί το θησαυροφυλάκειο και συνεχίσαμε αδιάκοπα και με πολλές παρακάμψεις μέχρι το Μοναστήρι. Βέβαια, για να φτάσει κανείς ως εκεί, πρέπει να περπατήσει και σε 2.5 περίπου χιλιόμετρα, ανηφορικό, βραχώδης μονοπάτι με άπειρα σκαλιά, κάτι που σε συνδυασμό με το ευαίσθητο γόνατο της συντροφιάς μου έκανε τα πράγματα λίγο περιπετειώδη μέχρι..

Η τοπογραφία της περιοχής όπου λαξεύτηκε ανά τους αιώνες η ροδοκόκκινη πόλη της Πέτρας.

Μέχρι να δούμε έκπληκτοι μια Βορειοευρωπαία γύρω στα 60 να ανεβαίνει περπατώντας με ..γύψο στο ένα πόδι!! Αυτό ήταν. Η Α αναθάρρησε, ο εγωισμός της δέχτηκε το κατάλληλο πλήγμα που χρειαζόταν και έτσι λίγη ώρα μετά αντικρύζαμε με τη γλώσσα στο πάτωμα και τις μπλούζες λούτσα στον ιδρώτα το περίφημο Μοναστήρι! Βέβαια, δεν είμασταν για πολλά πολλά. Κατσικωθήκαμε στο λοφάκι απέναντι και δώσαμε στους εαυτούς μας 30 λεπτά για ξεκούραση και αγνάντι. Ο δρόμος της επιστροφής ήταν εξίσου περιπετειώδες, με τα δικά μου γόνατα να αρχίζουν να μου λένε “που μας πας ρε καραμήτρο” και να συζητάμε με την σύντροφο πως μόλις επιστρέψουμε στην Ελλάδα, ξεκινάμε γυμναστική (ακόμα ξεκινάμε). Μετά από 7 ώρες εντός του αρχαιολογικού χώρου και 16 χιλιόμετρα περπάτημα, σύραμε τα κουφάρια μας μέχρι το αυτοκίνητο. Η κούραση μεγάλη, η χαρά μας όμως για αυτά που ζήσαμε εκείνη τη μέρα, ακόμα μεγαλύτερη.

Ed-Deir Monastery στην Πέτρα! Από τον 1ο αιώνα Μ.Χ.. Τα καταφέραμε!

Βράδυ πια, περάσαμε για μια ακόμα φορά τον έλεγχο εισόδου στην Άκαμπα, με τον αστυνόμο να μας λέει σε σπαστά αγγλικά “Ελλάδα!! Τι υπέροχη μουσική! Βέρτης!” και πόσο συμπαθεί τους Έλληνες. Φτάσαμε στη Άκαμπα, όπου σχεδόν μηχανικά κατευθυνθήκαμε για φαγητό στο Al Shami restaurant, γνωστό στη πόλη για τα κρεατικά του. Πήραμε μια ποικιλία ψητών για δύο άτομα που περιείχε κομμάτια από σουβλάκι αρνιού και κοτόπουλου, καθώς και μερικά κεμπάπ. Για τα γύρω γύρω διάφορα τουρσιά που έρχονται μπαι ντιφολτ, μια ποικιλία αλοιφών και κάτι σαν τυροκαυτερή. Τα εξαφανίσαμε μιας και ήταν όλα εξαίσια.

Al Shami restaurant στην Άκαμπα!

Η βραδιά συνεχίστηκε με βολτάδα μέχρι την πλατεία της Αραβικής επανάστασης, στο μέσο της οποίας υπήρχε ένας τεράστιος ιστός με μια εξίσου τεράστια Παλαιστινιακή (και όχι Ιορδανική, παρόλο που είναι σχεδόν ίδιες) σημαία. Ο λόγος όπως μάθαμε, είναι για να κάνει ορατή στους γείτονες την αμέριστη αλληλεγγύη της χώρας προς την Παλαιστίνη. Άλλωστε, εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν ως πρόσφυγες στην Ιορδανία. Συνεχίσαμε, χαλαρώνοντας στη παραλία της πόλης, συνοδεία ναργιλέ και τσαγιού, πάνω στο κύμα της Ερυθράς Θάλασσας. Καμιά φορά η πολυτέλεια προέρχεται απο τα συναισθήματα τις στιγμής. Μια γουλιά τσάι, μια τζούρα από τον ναργιλέ, αραβική μουσική να ακούγεται από ένα ραδιοφωνάκι παρακάτω, ένα ζευγάρι ντόπιων δίπλα μας να κοιτάει τη θάλασσα και εμείς, παραδομένοι στη στιγμή. Μετά από κάποιον -απροσδιόριστο- χρόνο, κινήσαμε για το ξενοδοχείο μιας και η αυριανή μέρα θα ήταν εξίσου έντονη..

Κάπως έτσι αποχαιρετήσαμε την Ερυθρά θάλασσα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας..

 

[Vsl Fot]

Ημέρα πέμπτη στα εδάφη της Ιορδανίας και βάση του προγράμματος που είχαμε βγάλει, σήμερα ήρθε η ώρα της φημισμένης ερήμου Wadi Rum! Στη γη των Βεδουίνων, στη γη που περιπλανήθηκε για λίγο ο Λώρενς της Αραβίας, στη γη που γυρίστηκαν σκηνές του Star Wars, στη γη του απόκοσμου και συγκλονιστικά ωραίου. Τι και αν ο τουρισμός έχει εισβάλλει για τα καλά και εδώ, η συνολική εμπειρία είναι καθηλωτική! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της ημέρας.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στο πρωινό του ξενοδοχείου για μια ακόμα ημέρα δώσαμε ρέστα. Ήταν άλλωστε και το τελευταίο πρωινό στο νότο. Οκ, φθηνή δικαιολογία, το ξέρω. Φάγαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, καθώς δεν θα επιστρέφαμε ξανά στην Άκαμπα. Νέοι προορισμοί και νέοι ορίζοντες ανοίγονταν μπροστά μας. Όσο πλησιάζαμε προς την έρημο, το τοπίο άρχιζε να παίρνει σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά εκείνα που την έχουν κάνει μοναδική σε όλο τον πλανήτη. Ιδιαίτεροι γεωμορφολογικοί σχηματισμοί, τεράστιοι ορεινοί όγκοι τριγύρω, αμμόλοφοι και γούστα! Πολλά γούστα!

Wadi Rum. Καλώς ήρθατε στην έρημο του πραγματικού.

Για να μην αργήσουμε στο ραντεβού που είχαμε για την ξενάγηση, παρακάμψαμε τον σταθμό τραίνων του Wadi Rum, με σκοπό να κάνουμε μια στάση την επόμενη μέρα. Φτάσαμε νωρίς το πρωί στην είσοδο του εθνικού πάρκου όπου τσέκαραν το jordan pass και συνεχίσαμε μέχρι το σπίτι της οικογένειας που είχε αναλάβει την τύχη μας για το επόμενο 24ωρο. Πατέρας, θείοι, παιδιά(6 αγόρια και 5 κορίτσια), ξαδέρφια, ο καθένας είχε το ρόλο του σε μία από τις πολλές οικογενειακές -κατά βάση- τουριστικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Από το χωριό Wadi Rum ξεκινάνε οι περισσότερες εξορμήσεις στην περιοχή.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, πηδήξαμε στην τροποποιημένη καρότσα ενός αγροτικού και παρέα με ένα ζευγάρι ενός Σλοβάκου και μιας Παλαιστίνιας, κάτω από την καθοδήγηση του (συγχωρείστε με δεν θυμάμαι όνομα) μεγαλύτερου υιού της οικογένειας, θα αλωνίζαμε στην έρημο για το επόμενο 10ωρο. Επιλέξαμε ένα από τα φουλ ημερήσια προγράμματα, με το οποίο έκανες στάση σε όλα τα κύρια τουριστικά σημεία της ερήμου (Lawrence springs, Al Ramal red sand dunes, Khazali canyon, Little bridge, Um Frouth rock arch, Burdah canyon, Mushroom rock, Abu Khasaba canyon κλπ). Κάθε σημείο μοναδικό, κάθε μέτρο γης και χίλιες διαφορετικές εικόνες. Το βλέμμα σου χάνεται και εσύ μοιάζεις σαν παιδάκι ξέγνοιαστο στην αλάνα.

Το μεγαλείο της ερήμου, τελειωμό δεν έχει.

Σε κάθε στάση υπήρχε αναψυκτήριο που μπορούσες να πιείς τσάι η καφέ. Εκτός από τη μαγεία του τοπίου, κρατάω και μια όμορφη εικόνα με ντόπιους και τουρίστες να παίζουν βόλει σε ένα αυτοσχέδιο φιλέ κοντά στο mushroom rock. Στο μέσο της διαδρομής και στο μέσο του πουθενά, σταματήσαμε κάτω από ένα τεράστιο βράχο για γεύμα, το οποίο μαγείρεψε ανάβοντας φωτιά ο οδηγός μας. Απλός αρακάς, με χούμους, μελιτζανοσαλάτα και αραβικές πίτες. Καταβροχθήσαμε ότι μας αναλογούσε καθώς η ανάγκη για ενέργεια ήταν έντονη και κάπου εκεί πάθαμε το πρώτο σοκ της ημέρας. Το άλλο ζευγάρι μας ρώτησε αν όντως χορτάσαμε γιατί στο καμπ που θα μέναμε το βράδυ καταμεσής της ερήμου, είχε μόνο τσάι και νερό (είχαν πάει από την προηγούμενη μέρα στο καμπ). Πανικός! Είμαστε ακόμα εδώ και εγώ πεινάω ακόμα, τι είναι αυτά που μου λες; Είχα αρχίσει ήδη να σκαρφίζομαι σενάρια επιβίωσης και καταστροφολογίας.

Beach Volley Wadi Rum Edition

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το εντυπωσιακό του τοπίου με έκανε γρήγορα να ξεχάσω την πείνα μου. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η Παλαιστίνια συνεπιβάτης μας, μας έδωσε και αυτή με τη σειρά της πρόσθετες πληροφορίες για τη Δυτική Όχθη, όπως για παράδειγμα ότι το νοστιμότερο κιουνεφέ του κόσμου θα το βρεις στην κεντρική πλατεία της Ναμπλούς! Οι ώρες στην έρημο περνούσαν ευχάριστα, την ίδια ώρα που τα αστειάκια με τον οδηγό έδιναν και έπαιρναν. Σε κάθε στάση πριν φύγουμε για την επόμενη έμπαινε στο αμάξι και έλεγε “τα λέμε αύριο, γειά!”, ενώ κάποια στιγμή ξεκίνησε και το εθιμοτυπικό παζάρι για την τιμή της Α. Λυπάμαι, αν και το σκέφτηκα καινούριε μου φίλε, οι 15 καμήλες που μου προσέφερες, δηλαδή περίπου 22.500 ευρώ, δεν είναι ικανές να απαλύνουν το πόνο του αποχωρισμού. Για λίγες παραπάνω το συζητάμε. Βέβαια, όλα τα παραπάνω, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι εντάσσονται σε ένα καθημερινό επαναλαμβανόμενο παιχνίδι των οδηγών της περιοχής με τους επιβάτες. Αλίμονο στον άγνωστο σύζυγο που είπε κάποτε το δέχομαι..

Εδώ, ζυγίζω ακόμα το αν θα δεχτώ την πρόταση... Τι είμαστε άλλωστε, κόκκοι άμμου και εμείς...

Η περιήγηση στη έρημο του Wadi Rum είχε σαν τελευταία στάση το Abu Khasaba canyon, το οποίο βρήκα και πιο εντυπωσιακό. Στο τέλος του, είχες και την επιλογή να κάνεις sandboard σε έναν τεράστιο αμμόλοφο. Το ηλιοβασίλεμα, μας βρήκε σε ένα απόμερο μέρος που οδήγησε ο φίλος μας, με τρομερή θέα σε μια τεράστια αχανής έρημη έκταση, πίνοντας τσάι και αποχαιρετώντας τον ήλιο, “Γειά σου ήλιε, τα λέμε αύριο”.

Είχε ήδη νυχτώσει όταν περάσαμε τη πύλη του καμπ όπου θα διανυκτερεύαμε απόψε. “Τακτοποιήστε τα πράγματα σας και ελάτε για την τελετή του φαγητού”, είπε ο οδηγός. Φαγητό; Άκουσα καλά; Τι φάση; Το ζευγάρι αντιλήφθηκε το σκάλωμα μου και η κοπέλα είπε γελώντας “όντως ακόμα πιστεύεις ότι δεν έχει φαγητό;”. Είχαμε ξεχάσει εντελώς ότι όταν κλείναμε την εκδρομή έγραφε για απεριόριστο φαγητό στο χώρο του καμπ... Το οποίο αποτελούσε ένας τεράστιος μπουφές με κάθε λογής τοπικό έδεσμα. Κυρίαρχο πιάτο ήταν το -σε παραδοσιακό Βεδουίνικο ψήσιμο μέσα στη γη- κοτόπουλο με πατάτες και λαχανικά. Ε ναι ρε φίλε! Τώρα μάλιστα! Τώρα μιλάμε σωστά! Αφού φάγαμε τον αγλέορα, οι οικοδεσπότες μας κάλεσαν να χορέψουμε μαζί τους και αυτό ήταν κάτι πραγματικά δύσκολο για την ώρα! Λίγο πριν το τέλος της μέρας, αποτραβηχτήκαμε λίγο από το καμπ, για να πιούμε ένα τσάι κάτω από το φως του φεγγαριού ακούγοντας χαλαρή μουσική και καπνίζοντας.

Τα παγκάκια που αποτραβηχτήκαμε το προηγούμενο βράδυ!

Αν βρεθείς στην Ιορδανία και δεν επισκεφτείς το Wadi Rum, είναι σαν να είσαι στην Ελλάδα και δεν έχεις δει τη θάλασσα. Γίνεται; Μπορεί! Αξιζει; Εσείς τι λέτε! Ένας καλός ύπνος ήταν και σήμερα απαραίτητος γιατί την επόμενη μέρα είχαμε ταξίδι για...

 

[maratha]

Ωραία ιστορία ανυπομονώ για της συνέχεια !!!

 

[Vsl Fot]

Για το χαμηλότερο σημείο του πλανήτη μας!! 414 ολόκληρα μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Ναι! Αναφέρομαι στο σημερινο μας προορισμό, την ιστορική Νεκρά Θάλασσα. Βέβαια, το πρωινο μας βρήκε αγουροξυπνημένους στο καμπ που διανυκτερεύσαμε καταμεσής της Ερήμου.
Ούτε που καταλάβαμε πως φτάσαμε αισίως στην έκτη μέρα του ταξιδιού.

Σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς, για να απολαύσουμε λίγο ακόμα από τη μαγεία του τοπίου. Φάγαμε ένα δυνατό πρωινό, ήπιαμε ένα δυνατότερο καφέ και αποχαιρετήσαμε την έρημο με προορισμό το χωριό του Wadi Rum όπου είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητό μας. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια με τον οδηγό μας, μας ευχαρίστησε για τα καλά μας λόγια και το μόνο που μας ζήτησε σαν χάρη είναι, αν το θέλαμε και εμείς, μια καλή κριτική στο γκουγκλ. Αχ νέε μου κόσμε θαυμαστέ.. Χαλάλι! Η τουριστική αξιοποίηση του Wadi Rum μπορεί να είναι έντονη στις μέρες μας, αλλά να μην ξεχνάμε ότι αποτελεί βασικό πυλώνα της τοπικής οικονομίας και προσφέρει εργασία σε χιλιάδες κάτοικους της περιοχής.

Αφήνοντας πίσω μας την έρημο, κάναμε στάση στον σταθμό των τραίνων της περιοχής. Η αλήθεια είναι ότι ήταν τόσο έντονες οι εικόνες της προηγούμενης μέρας, που ο πάλαι ποτέ ενεργός σταθμός με την οθωμανικής περιόδου αμαξοστοιχία παρκαρισμένη στις ράγες του, δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Κάπου διαβάσαμε ότι ήταν στα σχέδια να φτάσουν οι γραμμές μέχρι την ιερή πόλη της Μέκκα. Τότε. Γιατί τώρα λειτουργεί σαν αξιοθέατο, προσφέροντας μια θεματική βολτά για τους τουρίστες που αφήνουν πίσω τους την έρημο του Wadi Rum, κάθε πρωί. Εμείς, μετά από λίγες φωτογραφίες, αποχωρήσαμε για να συνεχίσουμε το ταξιδι μας.

Wadi Rum Train Station!

Απέναντι από τον σταθμό έκανα και την πιο περίεργη συνδιαλλαγή της ζωής μου. Μέχρι την επόμενη. Πήρα δύο αραβικούς καφέδες στο χόβολη, λίγα μπισκότα, νερό και πατατάκια πληρώνοντας σε ευρώ και ιορδανικά jod μισά μισά, παίρνωντας ρέστα σε... δολάρια, για κάποιον λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα. Αλλά δεν ρώτησα κιόλας. Ο επόμενος προορισμός ήταν μπροστά μας και τα χιλιόμετρα πολλά! Το όνομα αυτού, όπως ξέρετε ήδη, Νεκρά Θάλασσα. Ναι! Θέλαμε και εμείς να βγάλουμε την κλασσική φωτογραφία. Ξέρετε ποια!

Επιλέξαμε να κινηθούμε μέσω του δρόμου που βρίσκεται πλησίον της συνοριακής γραμμής με το Ισραήλ καθώς διαβάσαμε ότι είναι ήσυχος και ερημικός. The loneliness of the long distance.. driver!Έτσι ακριβώς ήταν και το απολάυσαμε στο έπακρο. Μετά από κάποιες ώρες οδήγησης μετά μουσικής, χαζεύοντας το άγριο και συνάμα ελκυστικό τοπίο δεξιά και αριστερά, φτάσαμε στη Feifa, στις παρυφές της Νεκράς θάλασσας.

Ο συνοριακός δρόμος από την Άκαμπα για τη Νεκρά Θάλασσα, έπος!

Το άνυδρο τοπίο της ερήμου έδινε σιγά σιγά τη θέση του σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις. “Σταμάτα όπου μπορείς για την ανάγκη μου”, είπε η Α, όπως και έγινε. Με το που κατέβηκε όμως από το αμάξι, συνέβη το εξής περίεργο. Μύγες! Δεκάδες μύγες. Μπορεί και -χωρίς υπερβολή- εκατοντάδες μύγες να πετάχτηκαν σαν σμήνος από παντού. Τι στο καλό; Συνεχίσαμε βλέποντας στα αριστερά μας αποσβολωμένοι τις παρυφές της ιστορικής λίμνης. Η περιεκτικότητά της σε αλάτι, συνηγορεί στην ύπαρξη δύο τεραστίων περιοχών αφαλάτωσης, από μία σε Ιορδανία και Ισραήλ. Μπαίνοντας στην Gawr Al Mazraah, κάναμε στάση σε ένα φούρνο, καθώς η Α είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. “Πάρε μου ότι βρεις, σε εμπιστεύομαι!”. Έτσι και εγώ όπως μπήκα, βγήκα. Ο λόγος; Μα, μύγες! Δεκάδες μύγες. Μπορεί και -εδώ με αρκετή υπερβολή- εκατοντάδες μύγες να πετάχτηκαν σαν σμήνος από παντού! Πέρα από την πλάκα, το πανέρι με τα κουλούρια, φιλoξενούσε από 1-2 μύγες σε κάθε ένα από αυτά. Τι στο καλό ξανά; Σε κάποια περίεργα φόρουμ του διαδικτύου διάβασα λίγο καιρό αργότερα ότι ήταν η αναπαραγωγική περίοδος των μυγών και το κλίμα του περιβάλλοντος στη περιοχή είναι ιδιαίτερα ευνοικό. Απίστευτο το τι πληροφορία μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο!

Φτάνοντας στη Νεκρά Θάλασσα, το άνυδρο τοπίο σταδιακά μεταμορφώνεται.

Νηστικοί και ελάχιστα κουρασμένοι, συνεχίσαμε προς το κατάλυμα μας για απόψε, το Mujib Chalet στις όχθες της νεκράς θάλασσας. Ποιες όχθες θα πει κανείς, καθώς λόγω της μακροχρόνιας λειψυδρίας, η στάθμη των νερών είχε υποχωρήσει δεκάδες μέτρα χαμηλότερα, γεγονός που κάνει το τοπίο ακόμα πιο άγριο και συγκλονιστικό. Σύμφωνα με έρευνες, αν η μείωση της στάθμης συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, η λίμνη θα στεγνώσει σε 30 περίπου χρόνια. Στα σκαριά και πριν την κήρυξη του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή, ήταν μια ιδέα που είχε ως στόχο την τροφοδοσία της λίμνης με νερό από την Ερυθρά θάλασσα. Είδομεν!

Η θέα από το Mujib Chalet προς τη λίμνη.

Τα σπιτάκια του chalet, ήταν σε φοβερή τοποθεσία. Ακριβώς απέναντι από την αρχή του φαραγγιού Wadi Μujib, με απρόσκοπτη θέα προς τη λίμνη και τα απέναντι παράλια του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Αφήσαμε τα πράγματα και κατηφορίσαμε προς το νερό, το οποίο ήταν αρκετά ζεστό αλλά ιδιαίτερα ψυχρό ως προς την αίσθηση. Απόκοσμο τοπίο. Ένιωθες κάπως περίεργα. Εγώ βέβαια, ένιωσα ακόμα πιο περίεργα όταν μου μπήκε λίγο νερό στο μάτι και τα έπαθα όλα. Το τσούξιμο ήταν τόσο έντονο, που κατάφερα να ξανά ανοίξω το μάτι μου πέντε λεπτά αργότερα! Εφημερίδα δυστυχώς δεν είχαμε για την ανάλογη φωτογραφία και έτσι μετά από λίγες ακόμα απλωτές, ντυθήκαμε και κινηθήκαμε προς εξεύρεση τροφής στην τριγύρω περιοχή.

Η αγριάδα του τοπίου που λέγαμε...

Οι κριτικές και το διαδίκτυο, μας οδήγησαν στο ΝΕΑ local food, ένα χώρο που λειτουργούν γυναίκες της περιοχής και μαγειρεύουν με ντόπια υλικά. Δυστυχώς, η σούπα με ρύζι που φάγαμε όπως και το κοτόπουλο επίσης με ρύζι, ήταν κάτω του μετρίου. Δεν κατηγορώ το μέρος. Μπορεί να ήταν η στιγμή. Βέβαια και εδώ δεν έλειψαν τι άλλο, οι μύγες! Στη συνέχεια, ήπιαμε από ένα τσάι καπνίζοντας και βλέποντας τον ήλιο να μας αποχαιρετά σιγά σιγά. Αφήσαμε το χώρο εμφανώς ακόμα πεινασμένοι και η στάση στο ψητοπωλείο Dead Sea restaurant λίγο παρακάτω, έσωσε την παρτίδα! Το μαγαζί ήταν γεμάτο ντόπιους και αυτό σαν σημάδι είναι πάντα καλό. Ακόμα καλύτερο ήταν το shawarma και τα κεμπάπ του μαγαζιού! Η Α έπαιζε με κάτι παιδιά που έτρωγαν στο διπλανό τραπέζι και εγώ είχα μείνει έκπληκτος με τις άπειρες φωτογραφίες της βασιλικής οικογένειας που κοσμούσαν το μέρος. Τι στο καλό; Σε σύνδεσμο φίλων της βασιλικής οικογένειας ήρθαμε;

Σύνδεσμος Φίλων Βασιλικής Οικογένειας "DEAD SEA RESTAURANT"

Με την ικανοποίηση να μας χτυπάει φιλικά την πλάτη, πήραμε λίγες προμήθειες για το δωμάτιο, αράξαμε χαζεύοντας τη λίμνη και αποσυρθήκαμε σχετικά νωρίς καθώς το εντατικό πρόγραμμα των τελευταίων ημερών, είχε αρχίσει κάπως να μας εξουθενώνει..

 

[Vsl Fot]

Ημέρα έβδομη κυρίες και κύριοι, στα μέσα ακριβώς του ταξιδιού και προτελευταία στην Ιορδανία, σύμφωνα με το πλάνο που ακολουθούσαμε. To πρωινό μας βρήκε σχετικά ανανεωμένους, μιας και η ξεκούραση το προηγούμενο βράδυ ήταν επιτακτική.

Η θέα της λίμνης το πρωί!

Η Α, ξύπνησε αρκετά διψασμένη και πάνω στην ορμή και τη νύστα της, έπιασε καταλάθος το πλαστικό μπουκαλάκι που είχε μέσα τη ρακί που αγοράσαμε από την Άκαμπα πριν από δύο ημέρες. Το τι έγινε στη συνέχεια.. Ψέκασε με αηδία το περιεχόμενο της μεγάλης γουλιάς που έβαλε στο στόμα και βγάζοντας άναρθρες κραυγές, έτρεξε προς το μπάνιο. Το γέλιο μου κόπηκε απότομα όταν γλίστρησε και φαρδιά πλατιά βρέθηκε στο πάτωμα, κάνοντας έναν δυνατό γδούπο κατά τη πτώση της. Για λίγα δευτερόλεπτα πάγωσα, καθώς το κεφάλι της πέρασε σύριζα από τον νιπτήρα.. Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά όμως όχι! Το τι άκουσα για την ιδέα μου να αφήσω το μπουκάλι με τη ρακί δίπλα σε αυτό του νερού, δεν περιγράφεται με λόγια..

Αρκετές συγνώμες αργότερα και αφού μαζέψαμε για μια ακόμα φορά τα πράγματα μας, φάγαμε γρήγορα πρωινό στο ξενοδοχείο και από νωρίς στηθήκαμε στην είσοδο του φαραγγιού Wadi Mujib, περιμένοντας τη σειρά μας, μιας και η είσοδος γίνεται σε γκρουπ των 15-20 ατόμων ανά είκοσι λεπτά περίπου. Το εν λόγω φαράγγι, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου δικτύου που καταλήγουν στη Νεκρά Θάλασσα. Η διαδρομη που επιλέξαμε ήταν η πιο βατή και κλασική, αλλά και η μόνη διαθέσιμη εκείνη την περίοδο. Το φαράγγι είναι επισκέψιμο από το Μάιο μέχρι τα τέλη Οκτώβρη περίπου, περίοδος που η στάθμη του νερού εντός του θεωρείται ασφαλής. Για τους φυσιολάτρες που θα βρεθούν στη περιοχή, η επίσκεψη επιβάλλεται!

Εντός του φαραγγιού!

Όταν ήρθε η σειρά μας, φορέσαμε -υποχρεωτικά- τα σωσίβια μας και ξεκινήσαμε τη περιπετειώδη και συνάμα παιχνιδιάρικη πορεία μας στο φαράγγι, κόντρα στο ποταμάκι. Μικροί καταρράκτες, βράχια που ανέβαινες με σχοινί, αυτοσχέδιες λιμνούλες, πολλά στενώματα και πανέμορφοι γεωμορφολογικοί σχηματισμοί συμπλήρωναν την περίπου 2,5 ώρες διαδρομή μέχρι το τέλος της. Στα δύσκολα σημεία του φαραγγιού, υπήρχαν εργαζόμενοι που σε βοηθούσαν. Στο τέλος της κλασικής διαδρομής, υπάρχει ένας μεγαλύτερος καταρράκτης και μια ωραία λιμνούλα σχηματίζεται μπροστά του. Το φαράγγι είναι η χαρά του παιδιού και όχι μόνο.

Το τέλος της κλασικής διαδρομής του φαραγγιού!

Ξαποσταίνοντας για λίγο κάτω από ένα βράχο, πιάσαμε κουβέντα με μια παρέα παλαιστίνιων, κάτοικων Ιορδανίας, που κάνανε διακοπές. Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες και η συζήτηση έκλεισε με την ατάκα του ενός που θα θυμάμαι για πάντα. “Δεν θα υπάρξει ποτέ μια καλή περίοδος για να πας στη Παλαιστίνη. Απλά πας." Ίσως ήταν αυτό που χρειαζόμασταν να ακούσουμε για να μας φύγει και το τελεύταιο ψήγμα αμφιβολίας που είχαμε μέσα μας. "Οι κάτοικοι της Παλαιστίνης, νιώθουν υπερηφάνια αν τους πεις ότι είσαι τουρίστας στη γη τους, έτσι, σου συμπεριφέρονται αναλόγως".
Με αυτά τα όμορφα λόγια, αφήσαμε τη παρέα των νεαρών Παλαιστινίων και παραδώσαμε τα κορμιά μας στη ροή του νερού, καθώς είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής στην είσοδο-έξοδο του φαραγγιού. Παρασυρόμενοι από το ποταμάκι, μετά από 1.5 ώρα καθοδικής πορείας, ολοκληρώσαμε ενθουσιασμένοι την διαδρομή. Το υπαίθριο, φυσικό λούνα παρκ έφτασε στο τέλος του! Με το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, αλλάξαμε ρούχα και συνεχίσαμε προς την επόμενη περιπέτεια!

Εδώ κολυμπήσαμε!

Στο χάρτη, είχαμε βρεί κάποια σημεία εκεί κοντά που υπήρχαν μικροί αμμουδεροί κολπίσκοι με εύκολη σχετικά πρόσβαση και έτσι εμείς, δεν χάσαμε την ευκαιρία για μια τελευταία βουτιά στη Νεκρά Θάλασσα! Κατηφορίσαμε σε μια που φαινόταν αρκετά αξιόλογη λόγω και των πανέμορφων σχηματισμών από το αλάτι στους βράχους. Κολυμπήσαμε για λίγο, με εμένα να μην αφήνω το βλέμμα μου από το τσαντάκι μέσης που είχε μέσα όλα τα υπάρχοντα μου, καθώς δύο μέτρα παραδίπλα καθόντουσαν, σχετικά ύποπτα, τρεις ντυμένοι νεαροί. Τέλος στην καχυποψία μου, χωρίς όμως να με κάνει να νιώσω καλύτερα, έδωσε το γεγονός ότι οι νεαροί ήταν εκεί, εμφανώς για να σχολιάσουν τουρίστριες με δυτικού τύπου μαγιό.

Οι σχηματισμοί από το αλάτι, φοβεροί!

Στο δρόμο για το αυτοκίνητο, μιας και έπρεπε οπωσδήποτε να ξεβγάλουμε την υπερβολική αλμύρα από τα κορμιά μας, πληρώσαμε 5ε για ένα λεπτό τρεχούμενου νερού από δεξαμενή. Όλα εδώ πληρώνονται σκέφτηκα. Τιμή προσαρμοσμένη στη ζήτηση, μην έχεις παράπονο! Το ηλιοβασίλεμα, μας βρήκε σε ένα ύψωμα του παραλίμνιου δρόμου, να χαζεύουμε το πανέμορφο τοπίο με ένα σαουάρμα στο χέρι, μια κόλα και ένα τσιγάρο αργότερα. “Κάπου εκεί πίσω απ’ τα βουνά είναι η Ιερουσαλήμ, είπα στην Α. Μεθαύριο θα είμαστε εκεί.” Ο ήλιος χάθηκε στη Δύση, και εμείς ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς τη Μάνταμπα, στην οποία θα καθόμασταν για λίγες ώρες.

Η ήλιος χάνεται πίσω από τη Δυτική όχθη.

Ανεβαίνοντας προς τις κορυφογραμμές του όρους Νεμπό, σταματήσαμε σε ένα σημείο για να χαζέψουμε τις τελευταίες πινελιές της ημέρας, καθώς η θέα προς τη λίμνη και τα απέναντι παράλια, ήταν καθηλωτική. Στα πάρκινγκ του δρόμου, έβρισκες οικογένειες ντόπιων να είναι μαζεμένες και να τρώνε ή να πίνουν τσάι σαν σε υπαίθριο πικ νικ, μια εικόνα αρκετά όμορφη.

Τελευταίες πινελιές φωτός από το όρος Νεμπό.

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν μπήκαμε στη Μάνταμπα και η μικρή βόλτα που κάναμε στην πόλη δεν μας αποκάλυψε και πολλά, μιας και σχεδόν όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά και η κίνηση στους δρόμους ελάχιστη. Εδώ, είναι και το μέρος που ακούσαμε πρώτη φορά ελληνικά μετά από μία εβδομάδα παρουσίας στη χώρα, καθώς η πόλη έχει έντονο ελληνορθόδοξο παρελθόν και ενδιαφέρον. Εμείς, έχοντας ως στόχο την ανεύρεση -τι άλλο- φαγητού, κάναμε μια στάση στο Ayola cafe. Πήραμε μια πίτσα, σχεδόν ίδια με τις κοινές ελληνικές σπέσιαλ πίτσες και δύο ακόμα μαγειρευτά. Το ένα ήρθε σε πήλινο σκεύος σκεπασμένο με ζύμη που είχε ψηθεί στο φούρνο, εσωκλείοντας όλα τα αρώματα. Αρκετά ικανοποιημένοι αλλά όχι ενθουασιασμένοι, ξεκινήσαμε για το Αμμάν, στο οποίο φτάσαμε αργά το βράδυ, παρκάροντας το αυτοκίνητο ακριβώς έξω από το Arabesque Hotel, το πέμπτο και τελευταίο ξενοδοχείο μας στη χώρα. Μια έντονη και γεμάτη νέες εμπειρίες εβδομάδα έφτανε σε λίγο στο τέλος της.

Στη ρεσεψιον, ο υπάλληλος, νομίζοντας ότι μόλις φτάσαμε στη χώρα, μας βομβάρδισε με προσφορές για ημερήσιες εκδρομές και δραστηριότητες. Μετά από ένα δύο λεπτά που κατάφερα επιτέλους να μιλήσω, του είπα “είμαστε εδώ ήδη μια εβδομάδα..”. Το, γιατί δεν μου το λέτε τόση ώρα και κάθομαι και μιλάω, ύφος του, μας έκανε παραλίγο να λυθούμε στα γέλια. Μα αφού δεν μας άφησες να μιλήσουμε άνθρωπέ μου! Μας πήρες από τα μαλλιά! Ευτυχώς που δεν λυθήκαμε στα γέλια δηλαδή, γιατί εγώ ήμουν τα τελευταία λεπτά σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.. Ειδικά όσο είμασταν μέσα στο ασανσέρ είπα στην Α πως αν γίνει το οτιδήποτε και μείνει το ασανσέρ, θα βιώσει μια τρομακτική για αυτήν και ντροπιαστική για εμένα εμπειρία.. Όπως είπαμε και στην αρχή της ιστορίας άλλωστε, κάθε εμπειρία για καλό. Κάθε όμως;

Μπαίνοντας στο δωμάτιο και αφού αποκαταστάθηκε η τάξη στο στομάχι μου, μας έλουσε μια μικρή απογοήτευση. Οι φωτογραφίες του δωματίου και αυτό που βλέπαμε μπροστά μας, ε καμία σχέση. Το, χίλιες και μία νύχτες, ανατολικού τύπου διακόσμησης, δωμάτιο που βλέπαμε στο κινητό μας, ήταν τελικά μισή νύχτα με το ζόρι. Δεν υπήρχε όμως ούτε χρόνος, όυτε όρεξη για μουρμούρα. Είχαμε πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα των σημειώσεων που είχαμε για την Παλαιστίνη, καθώς η επόμενη ημέρα θα ήταν και η τελευταία μας στην Ιορδανία, κατά την οποία θα κάναμε ένα μικρό τουρ στα βόρεια της χώρας προτού επιστρέψουμε το αυτοκίνητο, θα βγάζαμε τα εισιτήρια λεωφορείου για την Ιερουσαλήμ και θα κάναμε τη τελευταία μας βόλτα και τις αντίστοιχες αγορές από το Αμμάν.

Το ημερολόγιο την επόμενη μέρα θα έγραφε 7 Οκτωβρίου 2023. Μια ημερομηνία σταθμός στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

 

[Vsl Fot]

Επίλογος

Υπάρχουν στιγμές που η πραγματικότητα και τα γεγονότα, ξεπερνούν το προσωπικό βίωμα. Στις 7/10/23, ξέσπασε άλλος ένας αιματηρός πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ο οποίος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και προεκτάσεις έως την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο. Σε αυτές τις στιγμές, αντικρύζοντας την κρισιμότητα και τραγικότητα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, οφείλουμε πρώτα και κύρια να παραμείνουμε άνθρωποι. Σεβόμενος τα παραπάνω, ακολουθεί ο επίλογος της πρώτης ταξιδιωτικής μου ιστορίας.

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς μιας και η ημέρα θα ήταν πολύ έντονη οργανωτικά. Περίπου στις 8, ενημερώθηκα από ένα φίλο για μια εν εξελίξει κατάσταση στο νότιο Ισραήλ και τη λωρίδα της Γάζας. Η Α, αδυνατώντας να διανοηθεί το εύρος των γεγονότων, προσπαθούσε τα πρώτα λεπτά με λογικά επιχειρήματα να με πείσει να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας ως έχει. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου, ολοένα και περισσότερες πληροφορίες κατέκλυζαν τα δημοσιογραφικά μέσα. Στις 1 περίπου το μεσημέρι, κηρύχτηκε και επίσημα ο πόλεμος. Στο μεσοδιάστημα, κάναμε μια δυο απόπειρες να καλέσουμε την ελληνική πρεσβεία στο Ισραήλ, αλλά θεωρήσαμε ότι ίσως υπήρχε κόσμος που είχε περισσότερο ανάγκη αυτήν την επικοινωνία.

Με το κεφάλι θολωμένο, πήγαμε μέχρι τον σταθμό των λεωφορείων που εκτελεί τα δρομολόγια Αμμάν - Ιερουσαλήμ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, βγάλαμε κανονικά τα εισιτήριο μας για το πρωί της επόμενης μέρας. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα με το αμάξι προς το Βορρά της χώρας, μέχρι να έχουμε και εμείς μια πιο ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μας. Στο αυτοκίνητο επικρατούσε σιωπή.
Στη Γέρασα, κάναμε μια στάση για να αποφασίσουμε πως θα κινηθούμε. Τα γεγονότα, μας είχαν ξεπεράσει και από ότι διαβάζαμε στο διαδίκτυο, η ελληνική πρεσβεία είχε ήδη σχέδιο εκκένωσης για τους Έλληνες πολίτες που βρίσκονταν στη χώρα. Αν δεν κάνω λάθος, την επόμενη μέρα περίπου 200 άτομα, στην πλειοψηφία τους τουρίστες, οδηγήθηκαν με πούλμαν, συνοδεία προσωπικού ασφαλείας, στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ και με πτήση τσάρτερ εγκατέλειψαν την περιοχή. Καταλάβαμε ότι κάπου εδώ τελείωνε και το ταξίδι μας στη Μέση Ανατολή.

Την επόμενη μέρα θα πετάγαμε για τη Βουδαπέστη. Δεν θέλαμε να παραμείνουμε άλλο στην Ιορδανία, καθώς τα εισιτήρια της επιστροφής μας, ήταν για μια εβδομάδα μετά, από το αεροδρόμιο Μπεν Χουριόν του Τέλ Αβίβ, ενώ δεν γνωρίζαμε την εξέλιξη των γεγονότων στην περιοχή. Από ότι είδαμε, τις επόμενες ημέρες στο Αμμάν έλαβαν χώρα μεγάλες συγκεντρώσεις, με πολλές εξ αυτών να καταλήγουν σε συγκρούσεις, ενώ ακυρώθηκαν και όλες οι πτήσεις από το Μπεν Χουριόν.

Μετά τη Γέρασα, βρεθήκαμε οδηγώντας μέχρι το συνοριακό πέρασμα Ιορδανίας - Συρίας, λίγο έξω από την πόλη Al Ramtha. Ήταν ένας οδηγικός σιωπηλός χρόνος που χρειαζόμασταν για να συνειδητοποιήσουμε κάπως τα γεγονότα. Το βράδυ αφού επιστρέψαμε το αυτοκίνητο, βλέπαμε και τις πρώτες συγκεντρώσεις στην πόλη.

Κάτσαμε να φάμε σε ένα μαγαζί κοντά στο ξενοδοχείο, με πραγματικά αρνητική εντύπωση να μας κάνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου διασκέδαζε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μια τέτοια κατάσταση, βιώσαμε και νωρίτερα στη Γέρασα, όταν οι υπάλληλοι του καφέ που κάτσαμε να σκεφτούμε το νέο μας σχέδιο, μας έβαλαν Καρρά στη διαπασών και έλεγαν να τους κάνουμε καλή κριτική στο διαδίκτυο. Παραβλέποντας αυτά τα γεγονότα, κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο.

Από το προηγούμενο βράδυ καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μου και μαντεύοντας σωστά, εκείνο ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Άρχισα να ανεβάζω πυρετό σε σημείο που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα. Η Α, προσπαθούσε με κομπρέσες να με βοηθήσει. Μέσα σε όλη τη κατάσταση, που ήταν ήδη αρνητικά φορτισμένη, ο ρεσεψιονίστ χτύπησε την πόρτα μας στις 2 το βράδυ! Εμφανώς τρομοκρατημένη, η Α άνοιξε την πόρτα με τον υπάλληλο να λέει απλά “συγνώμη, μπέρδεψα το δωμάτιο, με το δίπλα”. Παραβλέποντας την απαράδεκτη συμπεριφορά του και το ότι το ταξί που ζητήσαμε στις 6 το πρωί λόγω πτήσης, το κάλεσε στις 6.30 για να έρθει στις 7, φτάσαμε νωρίς το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο του Αμμάν.

Η περιπέτεια μας δεν τελείωσε εδώ, καθώς ο υπάλληλος στο γκισέ της εταιρίας που θα πετάγαμε, μας ενημέρωσε ότι δεν μας βρίσκει στο σύστημα. Τα αγγλικά του ήταν οριακά ανύπαρκτα, ενώ ένας αστυνομικός που ήρθε να δει τι συμβαίνει μας είπε σε σοβαρό ύφος πως, “όπως δεν μιλάς και εσύ αραβικά, έτσι και αυτός δεν μιλάει αγγλικά”. Με τα πολλά, την ώρα που η Α έβγαλε άκρη, λίγη ώρα πριν την επιβίβασή μας, σε ένα γραφείο ελέγχου διαβατηρίων, εγώ είχα κάνει ήδη 6 φορές εμετό στις τουαλέτες του αεροδρομίου.

Μετά από πέντε ώρες θα προσγειωνόμασταν στη Βουδαπέστη, όπου θα αναρρώναμε, για τις επόμενες 4 ημέρες, από οξεία γαστρεντερίτιδα, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Όπως ήταν αναμενόμενο, την δεύτερη ημέρα των συμπτωμάτων, κόλλησε και η Α.

Κάπου εδώ κλείνω την πρώτη μου απόπειρα ταξιδιωτικής καταγραφής. Η Ιορδανία ήταν για μας μια ευχάριστη ταξιδιωτική περιπέτεια και αναζήτηση. Όσο για το σκέλος που αφήσαμε στη μέση, φύγαμε από την Μέση Ανατολή με την υπόσχεση κάποια στιγμή να γευτούμε στην Ναμπλούς τον νοστιμότερο κιουνεφέ του κόσμου. Σε έναν κόσμο που ευχομάστε και παλεύουμε να γίνει πιο όμορφος για όλους. Στο επανιδείν.