Περού Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»

[erodios]

Πανέμορφο το Κούσκο! Χαλάλι τα ζητήματα του υψομέτρου!

 

[psilos3]

Πανέμορφο το Κούσκο! Χαλάλι τα ζητήματα του υψομέτρου!

Χαλάλι δε λες τίποτα!
Δικαίως άνοιξε ξανά τη συζήτηση στην εκδρομή μας περί της ωραιότερης πόλης στη Λατινική Αμερική.

 

[psilos3]

Centro Historico και πέριξ



Ήταν φανερό πως δίχως να στερούμαστε κάτι από την εκδρομή -στην οποία εις γνώση μας έτσι κι αλλιώς ήταν αδύνατο να προλάβουμε τα πάντα- είχαμε ρίξει λίγο ρυθμούς, αποφασίζοντας ν’ αφιερώσουμε και τη συγκεκριμένη μέρα στο Cusco.

Έτσι αφού φάγαμε το εξαιρετικό πρωινό μας για άλλη μια μέρα πεταχτήκαμε στη διπλανή αγορά του San Pedro, που βρισκόταν λίγα μόνο μέτρα μακριά. Αρχικά περιηγηθήκαμε στις εξωτερικές τέντες:

Στη συνέχεια περάσαμε την είσοδο της πολυσύχναστης σκεπαστής αγοράς με τους ιδιαίτερα φορτωμένους πάγκους από τους οποίους θα κάναμε κι εμείς τα ψώνια μας:

Όπως είναι λογικό σταθήκαμε στα εξαιρετικά τοπικά προϊόντα, όπως τσάι κόκας, σοκολάτες με μεγάλη περιεκτικότητα σε κακάο, αρωματικό καφέ, αλάτι από τις αλυκές με διάφορες γεύσεις, καραμέλες κόκας και πολλά άλλα:

Κάθε αγορά βέβαια που σέβεται τον εαυτό της έτσι και αυτή διέθετε αρκετά καταστήματα παρασκευής και σερβιρίσματος φαγητού, στα οποία αν και νωρίς γινόταν ήδη προσκύνημα:

Βγήκαμε φορτωμένοι σακούλες από τα αρκετά ψώνια που κάναμε και κατευθυνθήκαμε στο χόστελ προκειμένου να τις αφήσουμε για να συνεχίσουμε το δρόμο μας και το πρόγραμμα της ημέρας:

Είχα επιλέξει μια ξεχωριστή διαδρομή αυτή τη φορά προς το κέντρο, κάτω από τη συνηθισμένη που ακολουθούσαμε τις προηγούμενες ημέρες προκειμένου να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε απ’ την πόλη που -ας γίνω ξανά γραφικός- ούτε σ’ εκείνη την περιοχή στερείται ομορφιάς:

Γι’ άλλη μια μέρα προχωρούσαμε ανάμεσα στα εναπομείναντα τείχη των Ινκάς, φτάνοντας στον ακάλυπτο χώρο πίσω ακριβώς από την εκκλησία de la compañía, με τα Λάμα να ξεκουράζονται από τη σκλαβιά τους:

Κάπου εκεί ήταν που ένιωσα έναν οξύ πόνο στο δεξί προσαγωγό, ενθύμιο που κουβαλάω πάνω μου απ’ το 2019, γεγονός που μου δυσχέραινε προς ώρας την πορεία μου καθώς δεν ήμουν σε φάση για περπάτημα. Πονούσα...

• Νίκο πρέπει να κάνουμε μια μικρή στάση, δε μπορώ να κάνω βήμα, ευκαιρία ν’ ανεβούμε μέχρι την πάμπ μιας και είμαστε ήδη στην Plaza de Armas αν και είναι νωρίς
• Αχ τι κρίμα, δε θέλω

Με το γιατρικό που ονομάζεται Cerveza Cusqueña να κάνει τελικά το θαύμα του συνεχίσαμε το πρόγραμμα μας προχωρώντας στην πιο διάσημη ίσως λεωφόρο του Cusco, με το όνομα «Avenida El Sol» ή του ήλιου όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά, μιας κι εκεί βρισκόταν το επόμενο αξιοθέατο που είχαμε κατά νου:

Βλέποντας τις εξαιρετικές τοιχογραφίες ανεβήκαμε τη μικρή ανηφόρα που οδηγούσε στην είσοδο του σπουδαίου ναού και μουσειακού συγκροτήματος:

Αφού εκδώσαμε το εισιτήριο κόστους 15 soles κατ΄ άτομο προχωρήσαμε στα ενδότερα του ιστορικού σημείου, διαβάζοντας αρχικά τις περιγραφές μιας και υπήρχαν και στην αγγλική γλώσσα, με τις εικόνες των σπουδαίων αρχιτεκτονικών σημείων να ξεκινούν σχεδόν αμέσως:

Ο «χρυσός ναός» ή Qorikancha όπως λέγεται επισήμως στη γλώσσα των Κετσούα, αποτελεί τον πιο σημαντικό ναό της αυτοκρατορίας των Ινκάς και δείγμα για άλλη μια φορά της σπουδαίας αρχιτεκτονικής τους, μιας και ήταν δομημένος από τους χαρακτηριστικούς λίθους οικοδόμησης που συναντάμε ευρύτερα στην περιοχή:

Ο ναός του ήλιου εμπλουτίστηκε επί αυτοκρατορίας Pachakutiq Inca με πολύτιμα μέταλλα όπως ασήμι και χρυσό, κι εκτός από λατρευτικό ναό μιας και ο αρχιερέας τον χρησιμοποιούσε σαν οίκο του, ήταν και σημαντικός χώρος μελέτης και παρατήρησης αστρονομικών φαινομένων, κάτι που εξηγείται πολύ ωραία κατά την περιήγηση από τμήμα σε τμήμα, με το σημερινό τελείωμα του να αφορά ακόμα ένα καθεδρικό ναό. Έτσι κι αλλιώς οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν πολλά υλικά από το ναό του ήλιου για την κατασκευή αντίστοιχων καθεδρικών:

Πολύ όμορφοι και προσεγμένοι είναι και οι εξωτερικοί χώροι με τους κήπους, προσφέροντας ευρεία θέα προς την παλιά και την πιο σύγχρονη πόλη του Κούσκο:

Σ' αυτήν θα ξαναβγαίναμε κι εμείς σε λίγα λεπτά…

 

[varioAthens]

Ε λοιπον για καλο δεν πηγες το 2020… να δεις που δεν θα μπορουσες να περπατησεις λογω του (τοτε πιο προσφατου) τραυματισμου

 

[apodrasi]

• Νίκο πρέπει να κάνουμε μια μικρή στάση, δε μπορώ να κάνω βήμα, ευκαιρία ν’ ανεβούμε μέχρι την πάμπ μιας και είμαστε ήδη στην Plaza de Armas αν και είναι νωρίς
• Αχ τι κρίμα, δε θέλω

 

[evaT]

Κάπου εκεί ήταν που ένιωσα έναν οξύ πόνο στο δεξί προσαγωγό, ενθύμιο που κουβαλάω πάνω μου απ’ το 2019,

story of my life....μονίμως με ένα τραυματισμένο ποδάρι ασχολούμαι

ασύλληπτες εικόνες Γιάννη, τα τοπία, οι άνθρωποι, όλα!

 

[psilos3]

Ε λοιπον για καλο δεν πηγες το 2020… να δεις που δεν θα μπορουσες να περπατησεις λογω του (τοτε πιο προσφατου) τραυματισμου

story of my life....μονίμως με ένα τραυματισμένο ποδάρι ασχολούμαι

Το μεγαλύτερο λούκι το πέρασα το 2019 στην Κρακοβία, όπου μου 'ρθε να κάνω ταξίδι εν μέσω θεραπειών και ζορίστηκα πάρα πολύ. Από τότε και μετά με θυμάται όποτε τύχει, ιδιαίτερα όμως στις εκδρομές που κάνω υπερπροσπάθεια στο περπάτημα, με το κλίμα κάθε τόπου να παίζει το ρόλο του σ' αυτό. Το ίδιο είχε συμβεί και στη Μάλτα, ευτυχώς περιστασιακά πλέον όπως και στο Περού. Ύπουλος τραυματισμός οι προσαγωγοί...

Τύχη βουνό που περνούσαμε από μια φιλόξενη παμπ εκείνη την ώρα, μη συζητάς!

ασύλληπτες εικόνες Γιάννη, τα τοπία, οι άνθρωποι, όλα!

Σ΄ ευχαριστώ Εύα, έχουν και ανθρωπογεωγραφία οι Άνδεις, είναι δεδομένο!

 

[psilos3]

Ως την τελευταία νύχτα στις Άνδεις



Η κλεψύδρα άδειαζε γι’ άλλη μια φορά σε μια εξ’ αρχής πεπιεσμένη εκδρομή. Όχι πως ο χρόνος περνάει διαφορετικά στο Περού, αλλά το Περού χρειάζεται το χρόνο του, κάτι που το καταλαβαίναμε και από πρώτο χέρι.

Έπρεπε να διανύσουμε μια απόσταση κοντά στα 3 χιλιόμετρα ευτυχώς σε απόλυτη ευθεία μέσω της Avenida El Sol με σκοπό να συνδυάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου, αντικρύζοντας για ακόμα μια διαδρομή πολύ ωραίες εικόνες στα μάτια μας, όπως για παράδειγμα η σημαία της πόλης συχνά-πυκνά αλλά και μια υπέροχη τοιχογραφία με το παρελθόν της:

Πάνω που ο δρόμος άρχισε ν’ αλλάζει μιας και η λεωφόρος του ήλιου έφτανε στο τέλος της, βρεθήκαμε σ’ ένα πάρκο με το όνομα Plaza maradona (μη ρωτάτε από πού προκύπτει, ιδέα δεν έχω, έτσι το βρίσκω), μια μεγάλη νησίδα ουσιαστικά καταμεσής δύο δρόμων, με το κύριο γνώρισμα του να είναι οι χρυσές μικρογραφίες από χαρακτηριστικά μνημεία και σύμβολα της περιοχής, κάτι που δεν είχαμε στα υπόψιν μας:

Αυτό που θέσαμε ως στόχο το είχαμε πετύχει, μιας και είχαμε μπροστά μας το τεράστιο χάλκινο άγαλμα του inca Pachacutec στην επιβλητική πέτρινη βάση του. Ο Pachacutec ήταν ο σημαντικότερος ηγεμόνας της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, με το μνημείο του να συμβολίζει τη δύναμη και τη σοφία των Ίνκας σε όλη την ιστορία τους, αλλά και την επέκταση της επικράτειας του:

Βέβαια είχαμε ξεφύγει αρκετά από το ιστορικό κέντρο, κι όπως μπορείτε να δείτε οι εικόνες γύρω μας ήταν κάπως διαφορετικές, πλην όμως ξεχωριστές. Δυστυχώς δεν είχαμε ανακαλύψει το «Mirador Cusco» που ήταν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, μ’ ένα ακόμα τεράστιο Ινκάς άγαλμα που κοιτάει προς την πόλη, θα ήταν μια καλή ευκαιρία γι’ ανάβαση:

Ο σκοπός μας ήταν να φτάσουμε σ’ ένα εστιατόριο εκτός τουριστικών πλάνων για το οποίο είχαμε σύσταση, όμως η γειτονιά στην οποία προχωρούσαμε για λίγη ώρα έμοιαζε ερημική. Δε ξέρω και δεν καταλάβαμε αν ήταν έτσι γενικά ή λόγω μεγάλης Παρασκευής, πιθανότερο το δεύτερο, ωστόσο με τα πάντα κλειστά δεν είχαμε λόγο να μείνουμε λεπτό παραπάνω, γυρνώντας άμεσα μ’ ένα ταξί κόστους 8 Sol στο ιστορικό κέντρο:

Η πείνα μας είχε βαρέσει ώρα πριν, έτσι με το που φτάσαμε στο γνωστό στενό της Triunfo, στρωθήκαμε στο εστιατόριο «Nuna Raymi» που βρίσκεται κάτω από την Ιρλανδική και είχε σταμπαριστεί, ειδικότερα μόλις είδα την πολύ καλή του βαθμολογία στους χάρτες google. Εξαιρετικό παραδοσιακό φαγητό, μοσχάρι με ντομάτες και κρεμμύδια και για τους δύο, μαζί με μια πίτσα στον ξυλόφουρνο που την έβλεπα μέρες και τη λιγουρευόμουν:

Απίστευτα σκασμένοι φύγαμε για τα επόμενα κι εν προκειμένω να περπατήσουμε λίγο για να χωνέψουμε, αφού πρώτα κάναμε και μερικά ψώνια για μας. Είχαμε ακόμη ένα σκοπό, να κλείσουμε με το πρόγραμμα της αυριανής ημέρας, κάτι που ήθελε αν μη τι άλλο καλό ψάξιμο, κινώντας έτσι προς τα πρακτορεία του κέντρου που βρίσκονται κοντά στο παρκάκι απέναντι από τη βασιλική της Menor de la Merced και την προτομή του Juan B Zubiaga, ήρωα του Περου-Βολιβιανού πολέμου:

Έχοντας πάρει κάποιες συστάσεις από τα πρακτορεία αλλά τρώγοντας παράλληλα και κάποιες μεγάλες φόλες από θέμα κόστους ανηφορίσαμε προς το χοστελ με τις εικόνες της μαγικής αυτής πόλης να μας συνοδεύουν, εικόνες που δε χορταίνεις όσες φορές κι αν ξαναδείς σε τόσες μέρες:

Από ένα φαρμακείο αγοράσαμε μερικές ακόμη σακούλες με καραμέλες κόκας προκειμένου να φέρουμε στην Ελλάδα, και κατόπιν συζήτησης μια συσκευασία με φύλλα κόκας από έναν πάγκο της αγοράς που απαγορευόταν φυσικά να φέρουμε στην Ελλάδα, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε. Δε γίνεται να μη το κάναμε, στο Περού βρισκόμασταν!

Για την ιστορία το μάσημα ήταν μια αηδία και μισή (μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια που έτρωγα γρασίδι κατά λάθος, μιλάμε για σίχαμα) ενώ από την άλλη το τσάι που ψήσαμε λίγη ώρα μετά ήταν κάπως πιο υποφερτό…

Ήταν δεύτερη συνεχόμενη μέρα που ο σύντομος απογευματινός ύπνος έμοιαζε απαραίτητος, πόσο μάλλον με τους ουρανούς (πάλι) να έχουν ανοίξει, με τη διαφορά πως αυτή τη φορά αντί να καταμουσκευτούμε νανουριζόμασταν, κάτω από 5 (ολογράφως πέντε το ξαναλέω) κουβέρτες έκαστος. Μπορείτε να καταλάβετε τι συνέβη από τις εικόνες που αντικρύσαμε μόλις βγήκαμε για τη βόλτα μας:

• Δε πάμε κανένα Republica del Pisco να πιούμε ένα – δύο ν’ ανοίξει το μάτι; Θα ‘χει και ζωντανή μουσική, ωραία θα ‘ναι.
• Και δε πάμε, άμα βρούμε και χώρο στο κεντρικό μπαρ ακόμη καλύτερα:

Μπορεί να περνούσαμε θαυμάσια αλλά έπρεπε ν’ ανακαλύψουμε κι άλλα ωραία στέκια σ’ αυτή την πόλη, κάτι που είχαμε καθυστερήσει κάπως να κάνουμε, στρίβοντας έτσι προς την Tecsecocha όπως και τη προηγούμενη νύχτα που συγκεντρώνει αρκετή από τη νυχτερινή ζωή του κέντρου:

Η παράδοση με τα υπόγεια μπαρ συνεχίστηκε, με ένα εξ’ αυτών να είναι το «Blackbird Club» μία από τις εξαιρετικές περιπτώσεις καταστήματος με ωραίες παρουσίες, ζωντανή ροκ μουσική και πολύ παγωμένες μπυρίτσες.

Μας έκανε εντύπωση ένα ποτό που τιμούσαν όλοι οι ντόπιοι, κάτι σαν τσάι προφανώς με αλκοόλ, κάτι που είχαμε δει και την περασμένη βραδιά και παραδόξως δε δοκιμάσαμε!

Κι αφού αφήσαμε τα υπόγεια πιάσαμε τα ύψη, με την επόμενη μπαράρα που έφερε το όνομα «Rock House Cusco» να βρίσκεται στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Παραγγείλαμε την ώρα που μία από τις μπάντες της βραδιάς κούρδιζε προκειμένου να ξεκινήσει, όλα αυτά γύρω στη μία το βράδυ:

Το live ξεκίνησε και μόνο ροκ δεν ήταν, αλλά metal, ατόφιο και καθαρό Thrash, κάτι που μ’ έκανε να μνημονεύσω τον @Señor_Nada για άλλη μια φορά στην εκδρομή, παρόλο που δε θυμόμουν αν έγραψε ή όχι για τέτοιο μπαρ στη δική του περιγραφή για τη χώρα. Οι «γείτονες» Βραζιλιάνοι Sepultura είχαν την τιμητική τους στη λίστα τραγουδιών της μπάντας, μ’ εμένα να συνδυάζω όσα άκουγα φορώντας τη φρεσκοπλυμένη μπλούζα του Άρη, τηρώντας πιστά το δόγμα και παλιό σύνθημα των 90’s (Άρης – Κουλτούρα – Sepultura).

Άντε, ας ρίξω κι ένα από τα πολλά που ακούσαμε εκείνο το βράδυ έτσι για το γούστο:

Πρέπει να ήταν περασμένες τρεις όταν βγήκαμε γεμάτοι μουσικές κι αλκοόλ από τη βραδιά, με τους καπνούς του πάγκου ψησίματος να μας τραβάνε σα μαγνήτης, όπως και η εικόνα με τα σουβλάκια και την καρφωμένη πατατούλα πάνω τους:

• Να το πάρουμε το ρίσκο φίλε;
• Είσαι σίγουρος; Θα ‘θελα να τσιμπήσω αλλά το φοβάμαι λίγο.
• Ναι μωρέ, καλό φαίνεται, τι να καταλάβουμε!

Καλό ήταν…

 

[evaT]

μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια που έτρωγα γρασίδι κατά λάθος, μιλάμε για σίχαμα)

Έκλαψα! Δηλαδή πως τρως γρασίδι κατά λάθος;

Κατά τ άλλα Περού, Άρης κ Sepultura....τρελαίνομαι

 

[psilos3]

Έκλαψα! Δηλαδή πως τρως γρασίδι κατά λάθος;

Άμα είσαι χαζό παιδί-χαρά γεμάτο στο χωριό όλα γίνονται, και πέτρες τρως, όχι μόνο γρασίδι.

Κατά τ άλλα Περού, Άρης κ Sepultura....τρελαίνομαι

Ανεβαίνει το επίπεδο απότομα!

 

[psilos3]

Εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα



Είχε ξημερώσει κιόλας η τελευταία μας ημέρα στα βουνά. Καλός ύπνος, καλό πρωινό και βουρ για εξόρμηση, με τον οδηγό να μας παραλαμβάνει στις δέκα ακριβώς έξω από το χόστελ. Ευτυχώς είχαμε βρει καλή τιμή σ’ ένα από τα ταξιδιωτικά γραφεία, 220 Soles στο σύνολο, έτσι θα κάναμε μια ακόμη δραστηριότητα, αν και γεγονός είναι πως υπήρχαν πολλές διαθέσιμες ακόμη που δεν είχαμε προλάβει:

Αφού ανηφορίσαμε αφήνοντας πίσω μας το Κούσκο, κάναμε στάση για φωτογραφίες σ’ ένα μέρος που μας υπέδειξε βλέποντας για άλλη μια φορά τις μαγικές εικόνες των Άνδεων. Παρέα μας η γυναίκα του, υποτίθεται για να κάνει εκπαίδευση στ’ Αγγλικά που μάθαινε, χωρίς βέβαια ν’ ανοίγει το στόμα της ούτε καν για ένα hello σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής:

Η επιλογή μας (σοφή όπως αποδείχτηκε) ήταν να πάμε στο Pisac, ξεκινώντας από το «Parque Arqueológico», ένα ακόμα ζητούμενο της εκδρομής. Εκδώσαμε εισιτήριο 70 soles και για τους δύο, κάτι που δε περιμέναμε αλλά όπως μας εξήγησαν γίνεται αν θες να δεις μόνο το συγκεκριμένο μνημείο, αν και προσωπικά μυρίζομαι μαμουνιά, μιας και το εισιτήριο ήταν εμφανώς χρησιμοποιημένο με ημερομηνία της προηγούμενης.
Μικρή σημασία έχει καθώς μας συνέφερε, το γεγονός όμως που μας ξενέρωσε ήταν πως ο ξεναγός κρίθηκε ασύμφορος στα δύο άτομα με όσα ζητούσε, παίρνοντας την απόφαση να το δούμε μόνοι μας. Τι διάολο, τόσα είχαμε δει τις τελευταίες μέρες, κάτι θα καταλαβαίναμε, είπαμε και μπήκαμε στο πάρκο:

Αν το έλεγε κανείς μικρό αδερφάκι του Machu picchu ενδεχομένως να μην έπεφτε και πολύ έξω, μιας και σε κάθε βήμα μας το θύμιζε όλο και περισσότερο:

Αναβαθμίδες, κατοικίες, τελετουργικά κέντρα και ότι άλλο συμπεριλαμβάνει μια ακόμη πρότυπη πόλη των Ινκάς, όπως όλες της ιερής κοιλάδας:

Το Inca Complex of Pisac αποτελεί βέβαια και αυτό μέρος της ιστορικής κληρονομιάς του έθνους του Περού και καλύπτει έκταση 9000 περίπου εκταρίων:

Χωρίζεται επίσης σε διαφορετικές περιοχές αναλόγως με τη δραστηριότητα και τροφοδοτείται από το τρεχούμενο νερό του διπλανού ποταμού που βλέπει κανείς κατά την είσοδο του:

Το ζόρικο βεβαίως της όλης υπόθεσης είναι πως φιλοξενείται σε υψόμετρο 3500 μέτρων, γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την περιήγηση πόσο μάλλον με σκαλιά κι έντονη ανηφορική κλίση. Με λίγα λόγια αγαπητοί φίλοι τα είδαμε όλα στην ανάβαση, αναγκασμένοι να σταματάμε κάθε λίγο και λιγάκι μπας και βρούμε ανάσες τις οποίες δεν είχαμε... Γενικά όσο φέρνω στο μυαλό μου τις Άνδεις νομίζω ότι ήταν το πιο δύσκολο σημείο από πλευράς αναπνοών.

Ευτυχώς όμως η θέα, η σημαντικότητα του μέρους και το όλο συναίσθημα να περπατάς σε τέτοιο χώρο υπερνικούσαν ξεκάθαρα το οτιδήποτε αρνητικό. Τα ζωάκια του αρχαιολογικού χώρου μια φορά δεν είχαν τέτοια προβλήματα:

Ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, γύρω στη μιάμιση ώρα, οπότε κι αναγκαστικά επιστρέψαμε στο όχημα αν και χρειαζόμασταν νομίζω λίγη ώρα ακόμη. Η επόμενη στάση έγινε λίγο πριν το χωριό, σ’ ένα παραδοσιακό εργαστήριο κοσμημάτων κι ασημικών όπου εκτός από κάποια δώρα που πήραμε, είδαμε και τον τρόπο επεξεργασίας και κατασκευής του πολύτιμου μετάλλου, φημισμένου από τις εποχές των Ίνκας καθώς κι ένα τρόπο για να ξεχωρίζει κάποιος την καθαρότητα του:

Θα είχαμε άλλη τόση ώρα στο χωριό, έχοντας την ευκαιρία για μια βόλτα στα ξακουστά του καταστήματα θέλοντας να ψωνίσουμε και κάποια ακόμη πράγματα:

Το δύσκολο όμως στην υπόθεση ήταν να βρεθούν μετρητά, μιας κι ένα ζευγάρι Αμερικανών τελείωσε όλο το διαθέσιμο συνάλλαγμα σ’ ένα ανταλλακτήριο μπροστά μου. Έτσι αναγκάστηκα να πληρώσω με κάρτα παρόλο που το ήθελαν έχοντας κρυμμένα επιμελώς τα POS, κάτι που διαπιστώσαμε σε όλο το ταξίδι μας, τουλάχιστον εκτός Λίμα. Οι περισσότεροι διέθεταν POS ακόμα και στις μεγάλες αγορές τροφίμων, απέφευγαν όμως να μας το θέσουν ως τρόπο πληρωμής, προτιμώντας ξεκάθαρα τα μετρητά, ακόμα και τα Ευρώ σε μια περίπτωση!

Να ‘μαστε και στην όμορφη πλατεία του χωριού, συμπεραίνοντας γρήγορα πως μια ανάσα δροσιάς ήταν χρειαζούμενη εδώ και ώρα, με τις επιλογές μας ευτυχώς να είναι αρκετές:

Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας στο μπαλκόνι του μπαρ έχοντας θέα την πλατεία, την ώρα που για άλλη μια φορά ο καιρός μας την έκανε γυριστή κι ένας δυνατός αέρας μαζί με ψιλή βροχή έκανε την κατεβασιά του προς το χωριό.

Μάλλον είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε στο Κούσκο…

 

[Señor_Nada]

Μπράβο! Πάντα τέτοια εύχομαι!

Το Pisac πολύ καλό φαίνεται και δυστυχώς δεν πήγα.

Για την ιστορία το μάσημα ήταν μια αηδία και μισή (μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια που έτρωγα γρασίδι κατά λάθος, μιλάμε για σίχαμα)

εγώ ένιωσα σαν να τρώω χώμα. Μου το κέρασε ένας οδηγός και ντρεπόμουν να το φτύσω. Πραγματικά απαίσιο.

Μας έκανε εντύπωση ένα ποτό που τιμούσαν όλοι οι ντόπιοι, κάτι σαν τσάι προφανώς με αλκοόλ

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι λες το te piteado. Το όνομα παραπέμπει σε τσάι αλλά δεν είναι. Είναι pisco ζεστό με φρούτα. Κάτι σαν το gluhwein αλλά πολύ πιο νόστιμο για τα γούστα μου. Χρησιμοποιούν εξωτικά φρούτα.

Το live ξεκίνησε και μόνο ροκ δεν ήταν, αλλά metal, ατόφιο και καθαρό Thrash, κάτι που μ’ έκανε να μνημονεύσω τον @Señor_Nada για άλλη μια φορά στην εκδρομή, παρόλο που δε θυμόμουν αν έγραψε ή όχι για τέτοιο μπαρ στη δική του περιγραφή για τη χώρα

Joder! Σίγουρα δεν πήγα! Είχα απογοητευτεί με τη νυχτερινή ζωή στο Κουσκο. Μακάρι να είχα πετύχει κάτι τέτοιο.