marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 411
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][I]Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το [B][URL="http://www.hotelmaywood.com/english/default.asp"]Maywood Hotel[/URL][/B
- Κεφάλαιο 3ο (Εμείς με Τραμ πηγαίναμε αλλά και με ταξάρες!)][I
- Κεφάλαιο 4ο (Αξιοθέατα)][I][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/watermark.php?file=17183&size=1[/IMG
- Κεφάλαιο 5ο (Η Πόλη δεν είναι για δίαιτα - Κεφάλαιο Φαγητό!)][I
- Κεφάλαιο 6ο (Γλυκά: Αμαρτία μου, πάθος μου μεγάλο!)][I
Το έχετε ακούσει και διαβάσει δεκάδες φορές αλλά το ξαναλέω για να το εμπεδώσετε! Η Πόλη δεν είναι για δίαιτα γι' αυτό φροντίστε να χάσετε κάνα κιλό πριν πάτε ώστε να έχει μειωθεί λίγο και η ορεξή σας και να μην μπορείτε να φάτε όλα αυτά που θα επιθυμούσατε να έχετε στο πιάτο σας!
Ας ξεκινήσω με το φαγητό το οποίο δεν το τιμήσαμε ιδιαιτέρως γιατί με τόσα γλυκά που τρώγαμε που να μείνει χώρος στο στομάχι μας και για κανονικά γεύματα!
Το πρώτο βράδυ την βγάλαμε πολύ φθηνά τρώγοντας κουμπίρ στο Ορτακιόι. Το κουμπίρ συγκαταλέγεται στα βρώμικα της Πόλης αλλά εμένα μ' άρεσε και τώρα που έκανα την αρχή με τα βρώμικα την επόμενη φορά σκέφτομαι να φάω και balik δηλαδή εκείνο το ψάρι που ψήνουν στους σταθμούς των πλοίων δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά, που τόσο το ζήλεψα αλλά δεν τόλμησα τελικά να το δοκιμάσω! Το κουμπίρ όμως το έφαγα γιατί ήταν βράδυ και θα επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο οπότε ότι πάθαινα θα με έβρισκε κοντά σε τουαλέτα τουλάχιστον! Το κουμπίρ δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη ψητή πατάτα που ανοίγεται στη μέση και τοποθετούν διάφορα υλικά ανάλογα με τις ορέξεις του πελάτη. Αυτός που μου την παρήγγειλε επέλεξε μια απλή εκδοχή του και έτσι βρέθηκα να τρώω πατάτα με βούτυρο και καλαμπόκι. Στην αρχή μου έκατσε λίγο περίεργη η γεύση του καθώς ήταν κάπως ξινή αλλά κάτω από τις προτροπές των άλλων να του δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία, συνέχισα να τρώω μέχρι που άρχισε να μ' αρέσει! Μάλιστα μ' άρεσε τόσο που ξέχασα ότι έπρεπε να το μοιραστώ με την άδελφή μου και κατέληξα να είμαι σκασμένη από το φαγητό! Ευτυχώς που δεν μου έπεσε βαρύ και μπόρεσα και κοιμήθηκα το υπόλοιπο βράδυ!
Την επόμενη μέρα την πατήσαμε σαν καλές καλές τουρίστριες! Είχαμε αποφασίσει να πάμε για φαγητό κατά το βραδάκι αλλά καθώς επιστρέφαμε από το Σουλταναμέτ, η αδερφή μου που δεν είχε αγγίξει ούτε το κουμπίρ ούτε το πρωϊνό (και στα δύο γιατί δεν πρόλαβε), πείνασε και έτσι αποφασίσαμε να γευματίσουμε στη γειτονιά του ξενοδοχείου και σε ένα από τα τουριστικότατα εστιατόρια εκεί τριγύρω. Αυτό που μας τράβηξε την προσοχή ήταν το εστιατόριο-διαθέτω στο κατάλογο ότι τρώγεται- "The Han" όχι γιατί είδαμε εκπληκτικό φαγητό στις βιτρίνες του αλλά γιατί μας άρεσε η ρουστίκ διακόσμησή του και θέλαμε να δοκιμάσουμε τις πιτούλες που έφτιαχναν οι παραδοσιακά ντυμένες κυρίες στην βιτρίνα του εστιατορίου. Το εστιατόριο εννοείται ότι ήταν κατάμεστο από τουρίστες και το γεύμα μας περιελάμβανε πιτούλες τις οποίες τις λένε γκιοζλεμέ -και όχι λαχματζούν που μου είχε κολλήσει εμένα- και ντονέρ. Το ντονέρ ήταν πολύ χάλια αλλά οι γκιοζλεμέδες με ίχνη κιμά και τυριού τρώγονταν ευχάριστα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσο γευστικές όσο θα θέλαμε! Και όλα αυτά τα πληρώσαμε και ακριβά!
Το βράδυ της ίδιας ημέρας μας βρήκε σε ένα από τα mall της πόλης και έτσι ήταν ευκαιρία να δοκιμάσουμε το υπεργρήγορο φαγητό των τούρκικων ταχυφαγείων. Δοκιμάζω πάλι κρέας από ένα fast food, με ειδίκευση στο κεμπάπ και στο ντονέρ, που είναι μάλιστα μεγάλη αλυσίδα francising στην Πόλη αλλά αυτό που διάλεξα να φάω με αηδίασε και κατέληξα να παραγγέλνω κοτόπουλο από τα KFC τα οποία κάνουν πάταγο και στην Κωνσταντινούπολη!
Η δεύτερη ημέρα στην Πόλη άρχισε με μπουρέκ από ένα μπουρεκάδικο (δική μου λέξη από το Τυροπιτάδικο!), απέναντι από το σταθμό Sirceci. Το Konyali (5 Minar Kemalettin Caddesi, Sirkeci, Eminomu, Istanbul, ακριβώς απέναντι από το σταθμό, κοντά στη στάση του τραμ Sirkeci) το οποίο λειτουργεί χρόνια τώρα αποδείχθηκε αντάξιο της φήμης του και τα μπουρέκια του ήταν πολύ σπέσιαλ. Είναι λίγο πιο ακριβά από αυτά που κυκλοφορούν σε άλλα μπουρεκάδικα αλλά είναι μεγαλύτερα (5 τούρκικες λίρες ότι πάρεις ενώ στα γύρω μπουρεκάδικα τα πουλάγαν 3 λίρες αλλά είναι σε μέγεθος σχεδόν τα μισά από αυτά του Konyali). Δοκίμασα και του ταψιού και τα κλασσικά μπουρέκια αλλά αυτά του ταψιού δεν μου άρεσαν και έτσι δεν ξαναπήρα. Τις επόμενες ημέρες του μείναμε πιστές και το πρωϊνό μας ήταν μπουρέκι με τυρί και μπουρέκι με κιμά.
Για μεσημεριανό-βραδινό βρεθήκαμε να τρώμε στο Καπαλί Τσαρσί στo Havouzlou που εντελώς τυχαία βρέθηκε μπροστά μας την ώρα που αποφασίσαμε ότι πεινάμε. Το είχα δει σε πολλούς οδηγούς και έτσι μπήκαμε μέσα. Μάλλον, όμως, έκλεινε η κουζίνα τους γιατί εκτός από το σερβιτόρο που ήταν μέσα στη βιασύνη και θεωρούσε ότι έπρεπε να είχαμε ήδη αποφασίσει τι θέλουμε να φάμε πριν ακόμα μπούμε μέσα στο μαγαζί και τα κρέατα μας ήρθαν ολίγον αιματοβαμμένα! Τα ξαναεπιστρέψαμε κάνοντας προσευχές να μην την έχουν κοπανίσει οι ψήστες γιατί μας έβλεπα και νηστικές να μένουμε και να πληρώνουμε τζάμπα τις άκρως τουριστικές τιμές στις οποίες μάλιστα δεν περιλαμβανόταν και το μπουρμπουάρ όπως φρόντισε να μας τονίσει το γκαρσόνι καθώς μας πέταγε το λογαριασμό στο τραπέζι! Ευτυχώς, οι δεήσεις μας έπιασαν τόπο και όλο και κάποιος είχε μείνει στην κουζίνα με αποτέλεσμα να φάμε ένα κρεατάκι καλοψημένο και νόστιμο.
Τις υπόλοιπες ημέρες έτυχε να φάμε στην Ιστικλάλ καθώς μπουκώναμε όλη την ημέρα από τα γλυκά και πεινάγαμε μόνο αργά το βράδυ! Δοκιμάσαμε τοπική κουζίνα στο Picnic και το Balkan, δοκιμασμένες προτάσεις του φίλου μας για καλό και οικονομικό φαγητό. Τις ακολουθήσαμε αφού έτσι κι αλλιώς συνήθως κοτόπουλο τρώγαμε γιατί με το αρνί τελικά δεν τα πάμε και πολύ καλά. Το Picnic θα το βρείτε πάνω στην Istiklal κανά δυο-τρια τετράγωνα από την Ταξίμ ενώ το Balkan είναι πολύ πιο κάτω. Δεν θυμάμαι που ακριβώς αλλά θυμάμαι ότι πρέπει να το αναζητήσετε όταν δείτε τα Benetton! Στο Picnic να δοκιμάσετε την bresaola του δηλαδή κοτόπουλο μπούτι ψητό και στο Balkan να πάρετε κεφτέδες. Και φυσικά μην ξεχνάτε να πίνετε αϊράνι με το γεύμα σας καθώς βοηθάει στην πέψη (Άσχετο αλλά όσοι θέλετε να δοκιμάσετε αϊράνι πριν ακόμα πάτε στην Πόλη, αναζητήστε το στα ψυγεία όλων των μεγάλων σούπερ μάρκετ, από την ΦΑΓΕ και τη ΜΕΒΓΑΛ. Προσωπικά, προτιμώ αυτό της ΦΑΓΕ).[/I]
Ας ξεκινήσω με το φαγητό το οποίο δεν το τιμήσαμε ιδιαιτέρως γιατί με τόσα γλυκά που τρώγαμε που να μείνει χώρος στο στομάχι μας και για κανονικά γεύματα!
Το πρώτο βράδυ την βγάλαμε πολύ φθηνά τρώγοντας κουμπίρ στο Ορτακιόι. Το κουμπίρ συγκαταλέγεται στα βρώμικα της Πόλης αλλά εμένα μ' άρεσε και τώρα που έκανα την αρχή με τα βρώμικα την επόμενη φορά σκέφτομαι να φάω και balik δηλαδή εκείνο το ψάρι που ψήνουν στους σταθμούς των πλοίων δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά, που τόσο το ζήλεψα αλλά δεν τόλμησα τελικά να το δοκιμάσω! Το κουμπίρ όμως το έφαγα γιατί ήταν βράδυ και θα επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο οπότε ότι πάθαινα θα με έβρισκε κοντά σε τουαλέτα τουλάχιστον! Το κουμπίρ δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη ψητή πατάτα που ανοίγεται στη μέση και τοποθετούν διάφορα υλικά ανάλογα με τις ορέξεις του πελάτη. Αυτός που μου την παρήγγειλε επέλεξε μια απλή εκδοχή του και έτσι βρέθηκα να τρώω πατάτα με βούτυρο και καλαμπόκι. Στην αρχή μου έκατσε λίγο περίεργη η γεύση του καθώς ήταν κάπως ξινή αλλά κάτω από τις προτροπές των άλλων να του δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία, συνέχισα να τρώω μέχρι που άρχισε να μ' αρέσει! Μάλιστα μ' άρεσε τόσο που ξέχασα ότι έπρεπε να το μοιραστώ με την άδελφή μου και κατέληξα να είμαι σκασμένη από το φαγητό! Ευτυχώς που δεν μου έπεσε βαρύ και μπόρεσα και κοιμήθηκα το υπόλοιπο βράδυ!
Την επόμενη μέρα την πατήσαμε σαν καλές καλές τουρίστριες! Είχαμε αποφασίσει να πάμε για φαγητό κατά το βραδάκι αλλά καθώς επιστρέφαμε από το Σουλταναμέτ, η αδερφή μου που δεν είχε αγγίξει ούτε το κουμπίρ ούτε το πρωϊνό (και στα δύο γιατί δεν πρόλαβε), πείνασε και έτσι αποφασίσαμε να γευματίσουμε στη γειτονιά του ξενοδοχείου και σε ένα από τα τουριστικότατα εστιατόρια εκεί τριγύρω. Αυτό που μας τράβηξε την προσοχή ήταν το εστιατόριο-διαθέτω στο κατάλογο ότι τρώγεται- "The Han" όχι γιατί είδαμε εκπληκτικό φαγητό στις βιτρίνες του αλλά γιατί μας άρεσε η ρουστίκ διακόσμησή του και θέλαμε να δοκιμάσουμε τις πιτούλες που έφτιαχναν οι παραδοσιακά ντυμένες κυρίες στην βιτρίνα του εστιατορίου. Το εστιατόριο εννοείται ότι ήταν κατάμεστο από τουρίστες και το γεύμα μας περιελάμβανε πιτούλες τις οποίες τις λένε γκιοζλεμέ -και όχι λαχματζούν που μου είχε κολλήσει εμένα- και ντονέρ. Το ντονέρ ήταν πολύ χάλια αλλά οι γκιοζλεμέδες με ίχνη κιμά και τυριού τρώγονταν ευχάριστα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσο γευστικές όσο θα θέλαμε! Και όλα αυτά τα πληρώσαμε και ακριβά!
Το βράδυ της ίδιας ημέρας μας βρήκε σε ένα από τα mall της πόλης και έτσι ήταν ευκαιρία να δοκιμάσουμε το υπεργρήγορο φαγητό των τούρκικων ταχυφαγείων. Δοκιμάζω πάλι κρέας από ένα fast food, με ειδίκευση στο κεμπάπ και στο ντονέρ, που είναι μάλιστα μεγάλη αλυσίδα francising στην Πόλη αλλά αυτό που διάλεξα να φάω με αηδίασε και κατέληξα να παραγγέλνω κοτόπουλο από τα KFC τα οποία κάνουν πάταγο και στην Κωνσταντινούπολη!
Η δεύτερη ημέρα στην Πόλη άρχισε με μπουρέκ από ένα μπουρεκάδικο (δική μου λέξη από το Τυροπιτάδικο!), απέναντι από το σταθμό Sirceci. Το Konyali (5 Minar Kemalettin Caddesi, Sirkeci, Eminomu, Istanbul, ακριβώς απέναντι από το σταθμό, κοντά στη στάση του τραμ Sirkeci) το οποίο λειτουργεί χρόνια τώρα αποδείχθηκε αντάξιο της φήμης του και τα μπουρέκια του ήταν πολύ σπέσιαλ. Είναι λίγο πιο ακριβά από αυτά που κυκλοφορούν σε άλλα μπουρεκάδικα αλλά είναι μεγαλύτερα (5 τούρκικες λίρες ότι πάρεις ενώ στα γύρω μπουρεκάδικα τα πουλάγαν 3 λίρες αλλά είναι σε μέγεθος σχεδόν τα μισά από αυτά του Konyali). Δοκίμασα και του ταψιού και τα κλασσικά μπουρέκια αλλά αυτά του ταψιού δεν μου άρεσαν και έτσι δεν ξαναπήρα. Τις επόμενες ημέρες του μείναμε πιστές και το πρωϊνό μας ήταν μπουρέκι με τυρί και μπουρέκι με κιμά.
Για μεσημεριανό-βραδινό βρεθήκαμε να τρώμε στο Καπαλί Τσαρσί στo Havouzlou που εντελώς τυχαία βρέθηκε μπροστά μας την ώρα που αποφασίσαμε ότι πεινάμε. Το είχα δει σε πολλούς οδηγούς και έτσι μπήκαμε μέσα. Μάλλον, όμως, έκλεινε η κουζίνα τους γιατί εκτός από το σερβιτόρο που ήταν μέσα στη βιασύνη και θεωρούσε ότι έπρεπε να είχαμε ήδη αποφασίσει τι θέλουμε να φάμε πριν ακόμα μπούμε μέσα στο μαγαζί και τα κρέατα μας ήρθαν ολίγον αιματοβαμμένα! Τα ξαναεπιστρέψαμε κάνοντας προσευχές να μην την έχουν κοπανίσει οι ψήστες γιατί μας έβλεπα και νηστικές να μένουμε και να πληρώνουμε τζάμπα τις άκρως τουριστικές τιμές στις οποίες μάλιστα δεν περιλαμβανόταν και το μπουρμπουάρ όπως φρόντισε να μας τονίσει το γκαρσόνι καθώς μας πέταγε το λογαριασμό στο τραπέζι! Ευτυχώς, οι δεήσεις μας έπιασαν τόπο και όλο και κάποιος είχε μείνει στην κουζίνα με αποτέλεσμα να φάμε ένα κρεατάκι καλοψημένο και νόστιμο.
Τις υπόλοιπες ημέρες έτυχε να φάμε στην Ιστικλάλ καθώς μπουκώναμε όλη την ημέρα από τα γλυκά και πεινάγαμε μόνο αργά το βράδυ! Δοκιμάσαμε τοπική κουζίνα στο Picnic και το Balkan, δοκιμασμένες προτάσεις του φίλου μας για καλό και οικονομικό φαγητό. Τις ακολουθήσαμε αφού έτσι κι αλλιώς συνήθως κοτόπουλο τρώγαμε γιατί με το αρνί τελικά δεν τα πάμε και πολύ καλά. Το Picnic θα το βρείτε πάνω στην Istiklal κανά δυο-τρια τετράγωνα από την Ταξίμ ενώ το Balkan είναι πολύ πιο κάτω. Δεν θυμάμαι που ακριβώς αλλά θυμάμαι ότι πρέπει να το αναζητήσετε όταν δείτε τα Benetton! Στο Picnic να δοκιμάσετε την bresaola του δηλαδή κοτόπουλο μπούτι ψητό και στο Balkan να πάρετε κεφτέδες. Και φυσικά μην ξεχνάτε να πίνετε αϊράνι με το γεύμα σας καθώς βοηθάει στην πέψη (Άσχετο αλλά όσοι θέλετε να δοκιμάσετε αϊράνι πριν ακόμα πάτε στην Πόλη, αναζητήστε το στα ψυγεία όλων των μεγάλων σούπερ μάρκετ, από την ΦΑΓΕ και τη ΜΕΒΓΑΛ. Προσωπικά, προτιμώ αυτό της ΦΑΓΕ).[/I]
