Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου

[travelbreak]

Παγετώνας Χούπερ.

Για τη σημερινή ημέρα δεν είχαμε και παρά πολλά πράγματα να κάνουμε. Αυτό βέβαια έγραφε το ελλιπές πρόγραμμά μας. Όταν τελείωσε το ταξίδι μας έστειλα ένα γράμμα στον ιδιοκτήτη του πρακτορείου, τον Σαχίντ στη Λαχόρη, για να τον ευχαριστήσω. Δεν του έγραψα τίποτα κακό για το πρόγραμμα. Εκείνος φυσικά είχε ενημερωθεί από τον Ασίφ, ότι του ζητούσαμε να μας πάει από εδώ κι από εκεί προσθέτοντας προορισμούς. Γι’ αυτό μου απολογήθηκε λέγοντας μου ότι έκανε ένα πρόγραμμα ελαφρύ λόγω της μεγάλης ηλικίας μας, και ότι δεν φανταζόταν ότι ήμασταν τόσο κινητικοί. Μη σου πω τίποτα για τις ηλικίες μας Σαχίντ!

Σύμφωνα με τον ξεναγό μας η περιοχή που ήμασταν ήταν όμορφη, αλλά δεν έχει επισκέψιμα μέρη που να βρίσκονται σε σχετικά κοντινή απόσταση. Εξαίρεση αποτελούν 2 κάστρα που βρίσκονται πολύ κοντά στο Καριμαμπάντ. Μάλιστα το ένα βρίσκεται στην άκρη του χωριού. Το χωριό είναι σχετικά μεγάλο και είναι χτισμένο στις πλαγιές ενός βουνού. Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μπορούμε να δούμε τέσσερις κορυφές που να είναι πάνω από 7 χιλιόμετρα υψόμετρο. Στο πίσω μέρος, δηλαδή προς το βορρά, μπορούμε να δούμε άλλες τέσσερις. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο τέτοιο μέρος στον κόσμο. Αυτά βέβαια μας τα είπε ο ξεναγός και θεωρώ ότι ξέρει και πρέπει να του έχω εμπιστοσύνη σε τέτοια θέματα.

Το πρωί ξύπνησα αρκετά νωρίς, περίπου στις 5:30. Δηλαδή μετά από 6 ώρες ύπνο με το ζόρι. Επειδή είδα ότι έξω είχε λιακάδα βγήκα αμέσως στα μπαλκόνια του ξενοδοχείου για να τραβήξω φωτογραφίες τις γύρω βουνοκορφές. Όσες μπορούσα να δω τουλάχιστον. Όμως το ξενοδοχείο είναι αρκετά ψηλά, αν και στο κάτω μέρος του χωριού, και μπορούμε και βλέπουμε κάτω το ποτάμι που τρέχει στην κοιλάδα. Επίσης βλέπουμε ακριβώς απέναντι και χαμηλά βουνά αλλά και πολύ ψηλά. Διακρίνεται επίσης τουλάχιστον ένας παγετώνας. Το χωριό είναι αμφιθεατρικό. Έχει ένα κεντρικό δρόμο τον οποίο ανεβαίνουν και κατεβαίνουν τα οχήματα. Στο τέλος του δρόμου μπορείς να συνεχίσεις με τα πόδια ή με μηχανάκι, αλλά και με μικρό αυτοκίνητο και να φτάσεις μέχρι το φρούριο Baltit.

Ο χώρος του ξενοδοχείου μας:

Φωτογράφισα λοιπόν τα βουνά με τα τεράστια υψόμετρα και την κοιλάδα που κάτω τρέχει ο ποταμός Hunza που τροφοδοτείται από τα νερά πολλών άλλων παραπόταμων που τα μαζεύουν από τους παγετώνες. Το έκανα 2-3 φορές (την φωτογράφιση) αφού μέχρι τις 7:30 άλλαζε ο φωτισμός καθώς ανέβαινε ο ήλιος. Εκείνη την ώρα πήγαμε για να πάρουμε ένα πολύ φτωχικό πρωινό. Στις 8:30 όμως είχαμε αναχώρηση. Φύγαμε φυσικά χωρίς τις βαλίτσες μας, πρώτη φορά στο ταξίδι, αφού θα επιστρέφαμε κάποια ώρα στο ξενοδοχείο στο οποίο θα μέναμε άλλη μία βραδιά.

Προορισμός μας ήταν ο παγετώνας Χούπερ. Πηγαίνοντας για τον παγετώνα κάναμε μερικές στάσεις. Μια ήταν στο χωριό, πολύ κοντά στον παγετώνα, και ο ξεναγός μάς σταματά κάπου σε κάτι άσχετα χωράφια. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και μας δείχνει τις καλλιέργειες δίπλα. Στην αρχή αναρωτηθήκαμε γιατί να μας δείχνει αυτά τα πράσινα φυτά, λες και ήταν κάτι ιδιαίτερο. Κι όμως ήταν! Ένα σωρό χωράφια τριγύρω ήταν όλο καλλιέργειες χασίσι. Δεν ήταν ακόμα έτοιμο, αλλά ήταν ποτισμένο και φουντωτό. Φυσικά το περιεργαστήκαμε και κόψαμε μερικά φύλλα για να τα τρίψουμε στα χέρια μας και να μυρίσουμε. Είπε ότι είναι για ιατρική χρήση μόνο, αλλά ασφαλώς όποιος ήθελε στο χωριό το χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν. Τις επόμενες μέρες δεν είδαμε παρόμοιες καλλιέργειες. Όχι ότι δε θα υπήρχαν αλλά δε δίναμε σημασία. Άλλωστε συνέχεια στις στάσεις που κάναμε, βλέπαμε άπειρο χασίσι στις άκρες των δρόμων. Μόνο που ήταν απότιστο και μάλλον θα το έλεγα άγριο. Γι’ αυτό και ήταν πιο κοντό και είχε τα φύλλα μικρά. Έχω την υποψία ότι ο οδηγός μας κάτι τέτοιο κάπνιζε μερικές φορές, αφού πολύ συχνά μύριζε το αυτοκίνητο. Όχι ότι κάπνιζε ποτέ μέσα σε αυτό, αλλά κάτι σχετικό μου ερχόταν στη μύτη. Όταν το είπα στους άλλους δεν ήθελαν να το πιστέψουν και μου έλεγαν ότι είναι επειδή το πατάμε και γι’ αυτό μυρίζει γενικά. Δε μας απασχόλησε περισσότερο όμως.

Πρώτη και μεγάλη στάση ήταν ο παγετώνας Hoper ή Hopper ή Hooper. Για να πάμε εκεί κάναμε σχεδόν μιάμιση ώρα. Όμως η διαδρομή φυσικά είχε το ενδιαφέρον της. Σταματήσαμε πολλές φορές για φωτογραφίες. Όταν φτάσαμε στο χωριό Ηopper δεν αργήσαμε να δούμε τον τεράστιο παγετώνα. Προχωρώντας λίγο με τα πόδια φτάσαμε σε ένα σημείο που προς τα κάτω φαινόταν να ξεχύνεται το ποτάμι του χιονιού. Ο παγετώνας κυλά μπορεί και 200 μέτρα πιο κάτω από εμάς, όχι περισσότερο. Στην περιοχή μείναμε πάνω από μία ώρα κάνοντας βόλτες και θαυμάζοντας το τοπίο.

Προχωρώντας λίγο στη μεριά από την οποία κατέβαινε ο παγετώνας, είδαμε το βουνό ολόκληρο από το οποίο εκείνος ξεκινούσε. Το θέαμα ήταν υπέροχο και είχαμε ενθουσιαστεί. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιο παγετώνα, και από τόσο κοντά μάλιστα. Η ομορφιά επίσης ήταν στο ότι τον έβλεπες από ψηλά να ξεχύνετε κάτω από τα πόδια σου. Όποιος ήθελε μπορούσε να περπατήσει για να πάει να τον συναντήσει. Όμως θα χρειαζόταν αρκετή ώρα, ειδικά ή επιστροφή. Έτσι εμείς προτιμήσαμε να μείνουμε σε εκείνο το μέρος που ήμασταν κάνοντας βόλτες. Σε μια γωνιά του βουνού φτάσαμε και εκεί ήταν ένα τύπου ξενοδοχείο. Τα περισσότερα «δωμάτια» ήταν σκηνές ιγκλού με διάφανη οροφή. Από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη που έχω δει για να μείνει κάποιος.

Ωραία θα ήταν να μένεις σε αυτή τη σκηνή:

Η διαδρομή για τον Παγετώνα:

 

[travelbreak]

Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.

Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας στον Παγετώνα, ξεκινήσαμε την επιστροφή προς το Καριμαμπάντ. Ο δρόμος ήταν αρκετά κακός και αν σκεφτεί κανείς ότι κάναμε πάνω από μία ώρα για τα τελευταία 20 χιλιόμετρα καταλαβαίνει τα χάλια του. Ο χρόνος που κάναμε ήταν ίδιος και όταν ανεβαίναμε και όταν κατεβαίναμε. Εννοείται ότι είναι μεγάλο πρόβλημα όταν συναντιούνται δύο αυτοκίνητα. Υπενθυμίζω ότι στο Πακιστάν η οδήγηση γίνεται από την αριστερή πλευρά του δρόμου. Άσε που ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα σύννεφο σκόνης. Μόλις πριν είχε γίνει μια μικρή κατολίσθηση. Περιμέναμε λίγο να πέσει η σκόνη και περάσαμε βιαστικά.

Η επόμενη μας στάση ήταν το φρούριο Αltit. Το είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα περνώντας τον κεντρικό δρόμο KKH. Όμως ήμασταν χαμηλά εμείς και εκείνο ήταν λίγο πιο πάνω. Τώρα το προσεγγίσαμε από την επάνω πλευρά. Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο ομώνυμο χωριό και με λίγο περπάτημα φτάσαμε στο φρούριο. Όταν το βλέπεις από μακριά καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι όμορφο, αφού βρίσκεται ψηλά λες και είναι κρεμασμένο στην κορφή ενός μικρού βουνού, αλλά από κοντά δεν σου γεμίζει το μάτι. Κανονικά για να μπεις σε συνοδεύει ξεναγός, αλλά ο Asif τους είπε ότι εμείς δεν θέλουμε και μας άφησαν και μπήκαμε μόνοι μας μετά από απλά μία μικρή ενημέρωση. Είχε αρκετούς επισκέπτες και πιστεύω ότι σχεδόν όλοι ήταν ντόπιοι. Είναι ένα μικρό κάστρο που δεν ξέρω γιατί το ονομάζουν φρούριο.

Το χωριό φαινόταν ωραίο από ψηλά:

Όταν τελειώσαμε την βόλτα μας εκεί, κάναμε κάμποση ώρα βόλτα και μέσα στο χωριό. Έχει πολλά τουριστικά μαγαζιά αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν τα έξοδά τους. Εννοώ ότι δεν είχε τουρισμό, ούτε καν τότε που ήταν Αύγουστος. Είμαι σίγουρος ότι τα μισά από αυτά τα μαγαζιά που πουλούν σουβενίρ δεν πουλούν παραπάνω από ένα αντικείμενο την ημέρα.

Πριν φύγουμε όμως από το χωριό επισκεφτήκαμε ένα ξυλουργείο, το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι σε αυτό δούλευαν κυρίως γυναίκες κάθε ηλικίας. Έχω ξαναπεί ότι στην περιοχή της Hunza οι γυναίκες είναι πολύ απελευθερωμένες, μέχρι που εργάζονται κιόλας. Δεν είχαν όμως εκεί κάτι για να πουλήσουν, αφού το ξυλουργείο τους έφτιαχνε μεγάλα αντικείμενα.

Εδώ βλέπουμε πως σχίζουν τις πέτρες εκεί:

Η επόμενη στάση μας ήταν και η τελευταία της ημέρας με τον ξεναγό και τον οδηγό μας. Πήγαμε στο φρούριο Μπαλτίτ. Όπως ανέφερα και πριν λίγο, βρίσκεται στο πιο ψηλό μέρος του χωριού Καριμαμπάντ.

Μας πήγε εκεί ο ξεναγός μας, πλήρωσε τα εισιτήρια, μας βρήκε έναν τοπικό ξεναγό που υποχρεωτικά θα μας έκανε την ξενάγηση στο φρούριο και έφυγε. Ο τοπικός ξεναγός ήταν πολύ καλός και συμπαθής. Μάλιστα όταν έμαθε ότι είμαστε από την Ελλάδα ενθουσιάστηκε. Μας είπε ότι είναι και πρακτικός γιατρός και ακολουθεί τις συμβουλές του Ασκληπιού. Ισχυρίστηκε ότι έχει θεραπεύσει με τα βότανά του χιλιάδες ανθρώπους. Επίσης μας είπε ότι ασχολείται με την αστρολογία και συμβουλεύεται αρχαίους Έλληνες γι’ αυτό. Και ενώ είχε συνεννοηθεί με τον Ασίφ να μας αφήσει σε σύντομο χρόνο, λόγω της εθνικότητάς μας έμεινε μαζί μας όσο περισσότερο μπορούσε.

Την ώρα που βγαίναμε έξω από το φρούριο, αρχίζει ένας πολύ δυνατός αέρας να φέρνει μεγάλες ποσότητες σκόνης στην περιοχή. Ο ξεναγός βγήκε τρέχοντας, αλλά εμείς δεν τον ακολουθήσαμε. Προτιμήσαμε να μείνουμε μέσα στο φρούριο για να μην μας έρθει όλος αυτός ο αέρας με τη σκόνη στο σώμα. Θέλαμε να του δώσουμε κάποιο φιλοδώρημα, αλλά αυτός όταν βγήκαμε από το φρούριο είχε χαθεί. Το φρούριο είχε αρκετό ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς με τον αέρα που φύσηξε δεν μπορέσαμε να κάνουμε περισσότερη βόλτα είτε μέσα είτε και απ’ έξω. Βιαστήκαμε να φύγουμε και εμείς γιατί φοβηθήκαμε ότι θα άρχιζε καμιά δυνατή βροχή. Πράγματι μετά από λίγο έβρεξε, αλλά όχι πολύ δυνατά.

Το χαρακτηριστικό χτίσιμο στο χωριό:

Εν τω μεταξύ ο ξεναγός μάς είχε πει ότι το ξενοδοχείο δεν ήταν μακριά από εκεί και μας πρότεινε να γυρίσουμε με τα πόδια γιατί εκείνος με το αυτοκίνητο και τον οδηγό θα πήγαιναν για να βάλουν καύσιμα πριν κλείσουν τα βενζινάδικα. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήγαμε μέχρι το ξενοδοχείο τρώγοντας άπειρη σκόνη πάνω στο κεφάλι και στο στόμα μας. Το ωραίο είναι ότι μόλις φτάσαμε στα δωμάτια μας ο αέρας και η σκόνη σταμάτησαν. Εν τω μεταξύ όπως κατεβαίναμε από το φρούριο με τα πόδια βλέπαμε κάτω στην κοιλάδα να έχει πολλή σκόνη σε πολλά σημεία. Πράγματι ενώ έχει πολύ πράσινο η κοιλάδα, εκεί που πέφτουν απότομα τα βουνά δεν έχει δένδρα, με αποτέλεσμα εκεί να έχει πολλά χώματα. Στο ξενοδοχείο δεν είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε και έτσι στα γρήγορα κάναμε ένα μπάνιο και χαλαρώσαμε μέχρι να περάσει η ώρα γιατί φτάσαμε γύρω στις 4:00 το μεσημέρι.

Κατά τις 7:00 το βραδάκι φύγαμε για να πάμε να βρούμε στο χωριό φαγητό να φάμε. Όμως αυτή τη φορά δεν θέλαμε να είναι κοτόπουλο. Ανεβήκαμε όλο τον εμπορικό δρόμο του Καριμαμπάντ, σχεδόν μέχρι το φρούριο και δεν βρήκαμε πουθενά παρά μόνο κοτόπουλο και γιακ. Για να πω την αλήθεια τα περισσότερα εστιατόρια δεν είχαν καλά καλά ανοίξει ακόμα. Δεν είχαν πελατεία και εμείς φανταζόμασταν ότι οι άνθρωποι δεν βγαίνουν έξω για φαγητό. Τελικά βρήκαμε και αποφασίσαμε να πάμε να φάμε σε μία πιτσαρία. Ήταν ωραία εκεί που καθίσαμε και η πίτσα ήταν αρκετά καλή. Στο γυρισμό λοιπόν περίπου στις 9:30 πολλά από τα εστιατόρια που ήταν άδεια όταν ανεβαίναμε το δρόμο, ήταν πλέον με αρκετό κόσμο. Βέβαια τουρισμός πολύς δεν υπάρχει. Δεν ξέρω πώς καταφέρνουν τόσο πολλά μαγαζιά να επιβιώνουν όπως έχω ξαναπεί. Τελικά οι ντόπιοι μάλλον βγαίνουν αργά, όπως στην Ελλάδα.

Όπως κατεβαίναμε το δρόμο του γυρισμού ξαφνικά συναντάμε τον ξεναγό του φρουρίου Baltit που είχαμε αποχωριστεί πολύ ξαφνικά το απόγευμα. Πιάσαμε ξανά την κουβέντα και του δώσαμε κάποιο φιλοδώρημα το οποίο δεν είχαμε προλάβει να του δώσουμε στο φρούριο. Μας έλεγε πάλι για την αγάπη του προς την Αρχαία Ελλάδα.

Εκεί που τρώγαμε την πίτσα συζητούσαμε για το πώς θα συνεχιστεί το ταξίδι, αφού καταλαβαίναμε ότι ο οδηγός και ο ξεναγός έχουν κάποια θέματα με αυτά που τους ζητάμε να κάνουν. Εγώ είχα την ιδέα να δώσουμε από τώρα 50$ στον ξεναγό, δήθεν για τα επιπλέον χιλιόμετρα που κάνει και τις εισόδους που πληρώνει σε μέρη που δεν ήταν στο πρόγραμμα. Μόλις άκουσαν οι υπόλοιποι την ιδέα, τους άρεσε πολύ και ενώ εγώ δεν το είχα σκεφτεί και τόσο καλά, με υποχρέωσαν να το πραγματοποιήσω.

Γύρω στις 10 που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μόλις είδαμε τον ξεναγό του έδωσα τα 50 δολάρια. Στην αρχή δεν ήθελε να τα πάρει αλλά μετά αφού τον πιέσαμε τα πήρε και πράγματι φάνηκε πολύ χαρούμενος. Φυσικά του τονίσαμε ότι θα υπάρξει και επιπλέον φιλοδώρημα στο τέλος. Εμείς του είπαμε ότι θέλαμε να πληρώσουμε κάποια έξτρα τα οποία μας κάνει είτε επειδή πληρώνουν παραπάνω καύσιμα είτε για τον κόπο τους. Πάντως ήταν πολύ ευγενικός και μετά από αυτό έδειξε ακόμα πιο καλή διάθεση. Μάλιστα εγώ του είχα πει ότι δεν μας αρέσει να γυρνάμε νωρίς στα ξενοδοχεία και εκείνη την ώρα μου υποσχέθηκε ότι θα ξεκινάμε πολύ πρωί και θα επιστρέφουμε αργά για ξεκούραση στο ξενοδοχείο. Δεν ξέρω αν θα το κάνει αλλά νομίζω ότι έχει μπει στο νόημα του ταξιδιού που κάνουμε.

Τη βραδιά αυτή δεν είχε τραγούδια όπως την προηγούμενη φορά. Έτσι πήγαμε στα δωμάτια από νωρίς. Εγώ μάλιστα έπεσα για ύπνο από τις 11:00 η ώρα. Το έκανα γιατί επειδή ξυπνώ πολύ πρωί ώστε να έχω χορτάσει ύπνο. Όντως την επόμενη το πρωί ξύπνησα από τις 5.

Σε όλο το ταξίδι φυσικά πίνουμε εμφιαλωμένο νερό το οποίο ευτυχώς είναι αρκετά φθηνό. Στα μαγαζιά το βρίσκουμε 100 ρουπίες το μπουκάλι του 1,5 λίτρου, ενώ στα εστιατόρια το πουλάνε από 150 μέχρι 250 ρουπίες. Και είναι αλήθεια ότι πίνουμε πολύ νερό. Κάθε φορά που πηγαίνουμε σε εστιατόριο το βράδυ παίρνουμε ένα τέτοιο μεγάλο μπουκάλι και το καταναλώνουμε όλο εγώ με την Ντίνα. Ένα άλλο θέμα που υπάρχει είναι ότι στο Καριμαμπάντ το νερό που βγάζουν οι βρύσες έχει κάποιο χρωματισμό. Λένε λοιπόν ότι είναι επειδή έτσι βγαίνει το νερό από τον παγετώνα που το παίρνουν. Πράγματι όλα τα νερά που τρέχουν έχουν ένα χρώμα που οφείλεται σίγουρα και στη λάσπη η οποία υπάρχει, αλλά και στο ότι έτσι βγαίνει από τον παγετώνα. Τουλάχιστο έτσι γράφουν σε ένα χαρτί στο ξενοδοχείο στην τουαλέτα.

 

[travelbreak]

Στο δρόμο για το Skardu.

Είχαμε ετοιμάσει βαλίτσες και μετά από το πρωινό που πήραμε στο γνωστό μας ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα για τη διαδρομή της σημερινής ημέρας. Θεωρητικά εάν είχαμε χρόνο δεν θα κάναμε μόνο τη μετακίνηση αλλά θα κάναμε και στάσεις για κάποια άλλα πράγματα που πιθανώς θα θέλαμε. Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στην πόλη Σκαρντού, Skardu. Βρίσκεται ανατολικά στο βόρειο Πακιστάν και πλησιάζει τα σύνορα του Πακιστάν με την Κίνα. Συγκεκριμένα τα σύνορα είναι με το Θιβέτ. Αυτός είναι και ο λόγος που όχι μόνο στο Σκαρντού αλλά και σε άλλες περιοχές τριγύρω βλέπεις πράγματα που δείχνουν επιρροή από την Κίνα. Αυτά είναι, ας πούμε, κάποια κτίρια καθώς και πολλές επιγραφές που είναι στα κινέζικα.

Φύγαμε από το Καριμαμπάντ λίγο μετά τις 8 και μετά από πολλές στάσεις φτάσαμε στο Σκαρντού περίπου στις 5:30 το απόγευμα. Η απόσταση είναι περίπου 285 χιλιόμετρα και το Google το δίνει σε πεντέμισι ώρες. Εμείς τα χιλιόμετρα τα κάναμε σωστά αλλά στις ώρες βάλαμε επιπλέον τέσσερις. Φυσικά το ότι κάναμε τόσες ώρες, οφειλόταν στις πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Μόνο μία στάση κάναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός και η οποία στάση δεν μας άρεσε γιατί δεν είχε πολλά πράγματα να κάνουμε. Ευτυχώς δεν ήταν πάνω από μισή ώρα. Η διαδρομή σε μερικά σημεία ήταν καταπληκτική αλλά σε κάποια άλλα ήταν και λίγο πληκτική. Αφού βέβαια είχαμε μάθει στις υπέροχες διαδρομές, οι ωραίες δεν μας άρεσαν καθόλου.

Κάπου κάναμε μια στάση για να δούμε ένα μνημείο που είχαν κατασκευάσει οι Κινέζοι για τους εργαζόμενους που έχασαν τη ζωή τους στην κατασκευή του ΚΚΗ:

Εκεί είδαμε και αυτά τα παιδιά:

Στην επόμενη φωτογραφία οι άσπρες γραμμές που είναι σχεδόν οριζόντιες είναι κάτι σαν μάρμαρο. θα δείτε παρακάτω τι έκαναν εκεί οι Πακιστανοί.

Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται πάλι τα μάρμαρα που έλεγα πριν. Μέσα σε αυτά υπάρχουν πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι. Οι ντόπιοι λοιπόν κάνουν τις τρύπες που φαίνονται για να βγάλουν όλα αυτά και να τα πουλήσουν. Το θέμα είναι πως σκαρφάλωναν μέχρι εκεί!

Τα σημεία που βγάζαμε τις περισσότερες φωτογραφίες ήταν εκείνα τα οποία είχαν χωριά μέσα στο πράσινο, εκεί που βέβαια αυτό υπήρχε. Όμως είχε και ωραία βράχια καθώς και τα ποτάμια που έτρεχαν είχαν ωραίες εικόνες. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δίπλα μας είχαμε πάλι τον Ινδό ποταμό. Αυτό σημαίνει ότι από τη μία του μεριά ήταν τα Ιμαλάια και από την άλλη τα όρη Καρακορούμ.

Baltistan είναι τοπ όνομα της περιοχής. Gilgit-Baltistan είναι το πλήρες όνομα των περιοχών που κυρίως επισκεφτήκαμε. Καλύπτει μια έκταση σαν τη μισή Ελλάδα και φυσικά βρίσκεται στο Βόρειο Πακιστάν.

Όταν φτάσαμε στο Σκαρντού ο ξεναγός μάς πήγε σε ένα σημείο που ήταν στον κεντρικό δρόμο επάνω και μας έδειξε από πού θα πηγαίναμε σε ένα φρούριο που υπάρχει και είναι από τα μέρη που πρέπει να επισκεφθείς στο Σκαρντού. Όμως μας είπε ότι είτε θα ήταν κλειστό είτε και ανοιχτό να ήταν δεν είχε κάτι ενδιαφέρον μέσα για να δούμε. Όμως άξιζε να ανέβουμε μέχρι εκεί για να δούμε τη θέα. Αυτός με τον οδηγό πήγαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά και μας περίμεναν. Αυτό ήταν καλό, γιατί μπορούσαμε να επιστρέψουμε ανά πάσα στιγμή και θα τους βρίσκαμε εκεί, αν και εμείς τους είπαμε ότι θα γίνει η επιστροφή μας μετά από μιάμιση περίπου ώρα. Ανεβήκαμε σχεδόν μέχρι επάνω στο φρούριο αλλά όχι και μέχρι την είσοδο γιατί και κουραστικό ήταν και από εκεί που είχαμε ανέβει είχαμε όμορφη θέα. Από τη μία μεριά φαινόταν η πόλη, η οποία όμως έτσι όπως ήταν έμοιαζε σαν να ήταν ένα μεγάλο χωριό και από την άλλη φαινόταν ο Ινδός ποταμός με διάφορες διαμορφώσεις.

Ανέβαιναν και πολλοί ντόπιοι εκεί πάνω:

Και λέω για το Σκαρντού ότι έμοιαζε με χωριό γιατί ήταν πνιγμένο στο πράσινο και επίσης δεν είχε μεγάλα κτίρια. Βέβαια όταν είσαι μέσα στην πόλη αυτό το πολύ πράσινο δεν φαίνεται γιατί αν κυκλοφορήσεις στο κεντρικό δρόμο έχει συνέχεια κτίρια. Φυσικά δεν βλέπεις ούτε ένα δέντρο σχεδόν. Η περισσότερη ομορφιά ήταν από τη μεριά του ποταμού. Δεν ήταν απλά ένα ποτάμι το οποίο έρρεε, αλλά είχε δημιουργήσει μία λίμνη αλλά και άλλα σημεία στα οποία υπήρχαν δέντρα μέσα στο νερό. Στη διαδρομή που κάναμε τη μέρα αυτή, και γενικότερα σε όλο το ταξίδι, τα ποτάμια που βλέπαμε συνήθως είχαν πολύ μεγάλη ορμή. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο ότι είτε η κοίτη τους είναι μικρή, είτε στο ότι έχουν πολύ νερό και ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλη κλήση του εδάφους. Απολαύσαμε τη θεά από εκεί ψηλά, αλλά το ίδιο έκαναν και πολύ άνθρωποι οι οποίοι ανέβαιναν ακόμα πιο ψηλά από εμάς στο φρούριο. Δεν ξέρω τι θα έκαναν εκεί αλλά φαίνεται ότι ανέβαιναν κυρίως για να περάσουν την ώρα τους ευχάριστα και να δουν τη θέα. Αυτό το καταλάβαινες γιατί πολλοί από αυτούς κάθονταν σε κάποια παγκάκια που υπήρχαν, ενώ κάποιοι άλλοι συνέχιζαν το δρόμο τους προς τα επάνω.

Όταν τελειώσαμε την βόλτα μας εκεί, πήγαμε να κάνουμε βόλτα και στην αγορά, στον κεντρικό δρόμο. Όμως εκεί τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα, αφού υπήρχε μεγάλη βρώμα και επίσης μερικά ζώα τα οποία έτρωγαν διάφορα πεταμένα πράγματα. Μόνο ένα τζαμί είχε κάποιο ενδιαφέρον. Αυτό το επισκεφθήκαμε μόνο απ’ έξω γιατί δεν είχαμε διάθεση να βγάζουνε παπούτσια. Μετά βρήκαμε οδηγό και ξεναγό και μας πήγαν στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται 5 με 6 km από το κέντρο της πόλης.

Αυτό το ξενοδοχείο είναι αρκετά καινούργιο και φαίνεται πολυτελές. Το δωμάτιό μας ήταν λίγο μικρό. Είχαμε καλομάθει στα μεγάλα δωμάτια ως τώρα και έτσι νιώθαμε λίγο στριμωγμένοι. Φυσικά έχουμε κοιμηθεί και σε μικρότερα, σε άλλα ταξίδια, αλλά θεωρητικά τούτο το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Βρίσκεται όπως είπα έξω από την πόλη και είχε μικρές κατασκευές που είχαν κάμποσα δωμάτια η κάθε μία, σαν να ήταν μονοκατοικίες. Συγκεκριμένα είχαν δύο ορόφους και στον κάτω όροφο που μέναμε και εμείς είχε ένα μεγάλο καθιστικό με τηλεόραση και τρία δωμάτια δίκλινα. Με μία εσωτερική σκάλα ανέβαινες επάνω που είχε και εκεί τα ίδια ή κάποια παρόμοια δωμάτια. Όμως το ωραίο είναι ότι έξω από το κτήριο είχε ένα τραπέζι για να κάτσεις και έβλεπε σε ένα κήπο. Ο κήπος ήταν απομονωμένος από τα υπόλοιπα σπίτια και έβλεπες μόνο όσους περνούσαν από το δρόμο που βρισκόταν μετά την αυλή των δωματίων. Τέτοια σπιτάκια είχε αρκετά αλλά είχε και άλλες κατασκευές που δεν ξέρω τι ήταν γιατί δεν τις είδα περισσότερο.

Αφού κάναμε ένα μπάνιο πήγαμε για φαγητό. Είχαμε παραγγείλει μόλις φτάσαμε να μας φτιάξει στην κατσαρόλα, όπως κάνουν στο Πακιστάν, μοσχάρι. Έτσι φάγαμε αυτό το μοσχάρι μαζί με λίγο ρύζι και τηγανιτές πατάτες. Εγώ με την Ντίνα πληρώσαμε για το φαγητό μας περίπου 9€. Προσπάθησα να πληρώσω με κάρτα αλλά δεν μπορούσα γιατί είχε πρόβλημα λέει το διαδίκτυο. Μάλλον αν καθυστερεί να γίνει η σύνδεση τότε απορρίπτεται η συναλλαγή. Έτσι πληρώσαμε με μετρητά και τα δύο ζευγάρια μαζί 5500 ρουπίες μαζί με το φιλοδώρημα. Στο τραπέζι μαζί μας κάθισαν και έφαγαν ο ξεναγός μας ο Asif και ο οδηγός μας ο Χαλίντ. Ο οδηγός δεν ξέρει καθόλου αγγλικά και γι’ αυτό μόλις έφαγε σηκώθηκε και έφυγε, ενώ ο ξεναγός έμεινε για να κουβεντιάσουμε μερικά πράγματα γενικού ενδιαφέροντος και όχι για το ταξίδι.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η σημερινή διαδρομή:

 

[Sassenach77]

Στην αρχή ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση αλλά μετά γινόταν πολύ καλός ο δρόμος. Μιλάμε τώρα για το δρόμο Karakorum Highway. Όπως όμως είπα, αυτός ο δρόμος τώρα ανακατασκευάζεται διότι γίνονται τα φράγματα στον ποταμό Ινδό.
Σε μερικά σημεία είδαμε πετρογλυφικά:

Τουλάχιστον εκεί τα πετρογλυφικά δεν τα έχουν μαγαρίσει όπως αυτά στο Langar...

Να πω λίγα για τη δημιουργία της λίμνης Attabad.

Εκπληκτική λίμνη!

Στην περιοχή που βρισκόμασταν δηλαδή στην Hunza οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από το υπόλοιπο Πακιστάν. Καταρχήν έχει πάρα πολλούς οι οποίοι μιλούν αγγλικά και αυτό οφείλεται στο ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο σχολείο και το κάνουν. Στην υπόλοιπη χώρα αυτό δεν συμβαίνει και οι γονείς δε θεωρούν απαραίτητο να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Μάλιστα στη Hunza οι γυναίκες εργάζονται, κάτι που δεν συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του υπόλοιπου Πακιστάν.

Στην Hunza επίσης οι γυναίκες πολύ συχνά κυκλοφορούν χωρίς μαντίλι στο κεφάλι. Μόνο φουστάνι δεν είδαμε να φορούν. Πάντα φορούν ένα παντελόνι. Οι γυναίκες που βλέπαμε φαινόταν πολύ φιλελεύθερες και ειδικά τα νέα κορίτσια των 20 περίπου ετών, δεν καταλάβαινες ότι είναι από το Πακιστάν. [.....] και τις γυναίκες και τα παιδιά τους, χωρίς μεγάλους περιορισμούς στην αμφίεση. Το μαντήλι φυσικά ήταν υποχρεωτικό για όλες αυτές τις γυναίκες.

Αν θυμάσαι το ίδιο συμβαίνει και στην αυτόνομη περιοχή Gorno-Badakhshan στο Τατζικιστάν Οι Παμίριοι γενικά είναι πιο ανοιχτόχρωμοι άνθρωποι (κυρίως αυτοί που μένουν πάνω στα βουνά, στο δυτικό και κεντρικό Παμίρ) και οι γυναίκες είναι πολύ πιο ελεύθερες και μορφωμένες!!! Στο Κορόνγκ μιλήσαμε με μικρά κοριτσάκια και νεαρές γυναίκες που ήξεραν αγγλικά και μάλιστα πολύ καλά! Είχα συγκινηθεί πολύ με αυτό το γεγονός! Η ενδυμασία των γυναικών ήταν επίσης πιο light: Μακριά μπλούζα και ασορτί παντελόνι. Αρκετές απο αυτές δεν φορούσαν μαντίλι καν! Περιγράφεις το ίδιο πράγμα για την περιοχή της Χούνζα και φαίξνεται απο τις φωτογραφίες, οπότε συμπεραίνω οτι είναι Ισμαηλίτες και εκεί όπως και στο Gorno-Badakhshan. Είναι η "light" εκδοχή του ισλαμισμού όπου κάθε άντρας επιτρέπεται να έχει μία γυναίκα, οι γυναίκες είναι ισότιμες με τους άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι υποχρεωμένες όχι μόνο να καλύπτουν το πρόσωπο τους αλλά ούτε να φοράνε μαντίλα! Πολλές που φοράνε μαντίλα το κάνουν για πρακτικούς λόγους λόγω της σκόνης και του αέρα όπως μας είπαν!

Εκείνη είχε ένα παραδοσιακό σπίτι το οποίο ισχυριζόταν ότι είναι περίπου χιλίων ετών. Μας είπε επίσης ότι είναι τατζίκα. Όχι ότι προέρχεται ακριβώς από το Τατζικιστάν, αλλά ότι η καταγωγή της είναι από αυτό το λαό. Το σπίτι που είδαμε ήταν καταπληκτικό, όχι επειδή ήταν παλιό αλλά επειδή είχαν πολύ ενδιαφέρον εκείνα που έβλεπες και η κατασκευή του.

Δεν νομίζω οτι το ισχυριζόταν, αλλά είμαι σίγουρη οτι σου έλεγε αλήθεια! Το σπίτι που είδατε είναι ίδιο αρχιτεκτονικά με τα παραδοσιακά σπίτια στο Παμίρ που ονομάζονται Chid.

Το αρχιτεκτονικό τους σχέδιο έχει ζωροαστρικούς συμβολισμούς, τους οποίους συναντάς σε παλιά ιερά όπως το παρακάτω:

Πριν τη έλευση των αράβων στην κεντρική Ασία και κατ' επέκταση του ισλαμισμού οι κάτοικοι όλων αυτών των περιοχών ήταν ζωροάστρες καθώς είναι απόγονοι των αρχαίων Περσών. Στις περιοχές αυτές (εκεί που πήγατε και πιο βόρεια έως και το νότιο Ουζμπεκιστάν) οι πληθυσμοί εκδιώχθηκαν απο τους άραβες και αυτοί που πήγαν στα βουνά ονομάστηκαν Τατζίκ για να ξεχωρίζουν απο αυτούς που προσηλυτίστηκαν στο ισλάμ... Η κυρία αυτή είναι πέρσικης καταγωγής

Πολύ ενδιαφέροντα τα μέρη που πήγατε και απο πολιτισμικής άποψης και απο φυσικά τοπία. Οι φωτογραφίες των τοπίων εκπληκτικές!!!

 

[travelbreak]

Σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Πολύ χρήσιμα. Μακάρι να τα ήξερα όταν ήμουν εκεί. Δεν είμαι τόσο ψαγμένος στα ιστορικά και πολιτιστικά και δεν συγκρατώ λεπτομέρειες σε αυτά.

Εκπληκτική λίμνη!

Σε λίγα χρόνια, όπως μας είπε ο ξεναγός μας, δεν θα υπάρχει η λίμνη αυτή, αφού η κυβέρνηση έχει σκοπό να επαναφέρει το τοπίο στην αρχική του μορφή (όπως ήταν πριν γίνει η κατάρρευση).

Δεν νομίζω οτι το ισχυριζόταν, αλλά είμαι σίγουρη οτι σου έλεγε αλήθεια!

Το κατάλαβα την επόμενη μέρα που στα παλιά κάστρα που πήγαμε στο Καριμαμπάντ, αλλά και αλλού, είδαμε παρόμοιες κατασκευές

 

[travelbreak]

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η περιοχή της Ασίας στην οποία κινούμασταν. Βόρεια ήταν το Τατζικιστάν, Ανατολικά η Κίνα, Δυτικά το Αφγανιστάν και Νότια η Ινδία και το υπόλοιπο Πακιστάν:

Khaplu
Να και το ωραίο ξενοδοχείο που μέναμε:

Την ημέρα αυτή θα μέναμε ξανά στο ίδιο ξενοδοχείο στο Σκαρντού. Αυτό σημαίνει ότι θα ήταν αφιερωμένη σε περιηγήσεις κοντά στην πόλη ή και μακριά. Υπήρχαν δύο επιλογές που συζητούσαμε. Η μία ήταν επισκεφτούμε διάφορα ενδιαφέροντα σημεία σε ακτίνα 30 έως 50 km. Η άλλη επιλογή ήταν να πάμε στην πόλη Καπλού, Khaplu, που έλεγε και το πρόγραμμά μας. Επιλέξαμε τη δεύτερη και δεν το μετανιώσαμε γιατί είχε πολύ ενδιαφέρον. Ίσως και η πρώτη επιλογή να είχε ακόμα περισσότερο, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν είχε κανένα ρόλο σε όλο αυτό το ταξίδι, παρά μόνο στο να κάνει τη δουλειά του, δηλαδή να μας οδηγεί το αυτοκίνητο με ασφάλεια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί η οδήγηση εδώ είναι πολύ επικίνδυνη. Ειδικά το βράδυ δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να οδηγήσει σε αυτή τη χώρα χωρίς να σπάσουν τα νεύρα του. Πολλοί οδηγοί έχουν αναμμένα τα φώτα στη μεγάλη σκάλα και δεν τα κατεβάζουν όσα νοήματα και να τους κάνεις εσύ με τα δικά σου φώτα. Οι δρόμοι στην περιοχή είναι σε κακή κατάσταση. Το κυριότερο πρόβλημα για μένα είναι ότι ενώ είναι ασφαλτοστρωμένοι είναι σχετικά στενοί και ίσα ίσα που χωρούν δύο μικρά αυτοκίνητα. Αυτό σημαίνει ότι όταν πηγαίνεις γρήγορα δεν μπορείς να διασταυρωθείς με κάποιο άλλο αυτοκίνητο εάν δεν κατέβεις λίγο στο χώμα που είναι δίπλα. Το θέμα είναι ποιος από τους δύο οδηγούς θα κατέβει. Συνήθως δεν κατεβαίνει κανένας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψουν ταχύτητα. Πάντα ο δικός μας οδηγός μείωνε ταχύτητα γιατί ήταν πολύ προσεκτικός. Τις πιο πολλές φορές οι άλλοι οδηγοί έτρεχαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έχοντας εμπιστοσύνη ότι ο άλλος οδηγός θα τους παραχωρήσει τη θέση πάνω στο οδόστρωμα.

Οι δρόμοι επίσης σε πολλά σημεία έχουν χαλάσει και από κάτω από την άσφαλτο έχει φανεί ένας κακός χωματόδρομος. Της τελευταίες 5 μέρες οι περισσότερες διαδρομές που κάναμε, για να μην πω όλες, ήταν δίπλα σε γκρεμό. Δηλαδή ουσιαστικά πηγαίναμε σε κάποια φαράγγια, τα οποία δεν ήταν πολύ στενά, αλλά δεξιά και αριστερά υψώνονται μεγάλα βουνά. Για να δημιουργηθεί ο δρόμος έχουν κόψει τα βράχια. Έτσι έχουν γίνει οι δρόμοι που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ με τα αυτοκίνητα που χωράνε ίσα-ίσα και από πάνω τους κρέμονται οι βράχοι και τα βουνά. Είναι πολύ ωραίο να το βλέπεις και να ταξιδεύεις σε αυτούς τους δρόμους ως τουρίστας γιατί ξέρεις ότι αυτό είναι παροδικό. Εσύ μετά θα φύγεις και θα πας στη δική σου χώρα με τους άνετους σχετικά δρόμος και εκεί θα μείνουν οι Πακιστανοί να παλεύουν σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.

Σε αυτές τις περιοχές ζει αρκετός κόσμος, ο οποίος συνέχεια μετακινείται. Πηγαίνουν είτε μέσα στις κοιλάδες είτε από τη μία κοιλάδα στην άλλη. Ανάμεσα σε δύο κοιλάδες μπορεί να υπάρχει μία απόσταση 5 ή 10 km που να μη βλέπεις ούτε ένα δέντρο. Μια κοιλάδα μπορεί να έχει μήκος πολύ μικρό ή μεγαλύτερο. Πράσινες κοιλάδες, επίσης μικρές όμως, μπορείς να δεις και λίγο πιο πάνω από το ποτάμι που είναι στη χαράδρα την οποία διασχίζεις.

Ας μιλήσω όμως για τη μέρα μας. Η απόσταση μέχρι το Khaplu είναι 100 χιλιόμετρα και σε αυτό το δρόμο αν δεν σταματήσεις θέλεις περίπου 2 ώρες, εάν είσαι ντόπιος και αυθάδης οδηγός, για να την κάνεις. Αν είσαι λίγο συνεσταλμένος θέλεις τρεις ώρες. Και επειδή εμείς σταματούσαμε και πολλές φορές για φωτογραφίες κάναμε 5 ώρες. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη γιατί αυτή τη φορά το ποτάμι που διασχίζαμε είχε την ιδιαιτερότητα να δημιουργεί αρκετά συχνά κοιλάδες σε μεγάλη έκταση και τις είχε πλημμυρίσει το νερό σε μεγάλα τμήματα. Έτσι βλέπαμε πολλά δέντρα να είναι μέσα στο ποτάμι και αυτό ήταν πολύ όμορφο. Υπήρχαν πολλά χωριά στις μεγάλες κοιλάδες που περάσαμε και βλέπαμε τον κόσμο και πολύ συχνά κάποια παιδιά να κάνουν μπάνιο σε σημεία του ποταμού που το νερό ήταν ήρεμο.

Σπάσιμο βράχων, για να χωράνε καθ' ύψος τα φορτηγά:

Το Khaplu, στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 12:00 το μεσημέρι, δεν έλεγε κάτι από άποψη τουριστικού ενδιαφέροντος. Αυτό άλλωστε συμβαίνει με τα περισσότερα χωριά σε τούτη τη χώρα.

Έτσι πλένονται τα χαλιά στο Πακιστάν και στις γύρω χώρες:

Εμείς πήγαμε κατευθείαν σε ένα κάστρο που υπάρχει από πολύ παλιά σε αυτό το χωριό. Είναι στο πάνω μέρος του χωριού και όμως ένα τμήμα του έχει παραχωρηθεί για να δημιουργηθεί ξενοδοχείο. Αυτό γίνεται πολύ συχνά στα μικρά κάστρα του Πακιστάν, τα οποία, όπως και στην Ινδία, παλιότερα πρέπει να ήταν ιδιωτικά. Έτσι ο ιδιοκτήτης όταν τα παραχώρησε, εκμεταλλεύτηκε το ένα τμήμα και το έκανε ξενοδοχείο και το άλλο το έκανε μουσείο.

Το Khaplu fort είναι ένα συμπαθητικό κτίριο, κυρίως ξύλινο. Το μέγεθός του είναι περίπου 20 μέτρα επί 20 και το ύψος του είναι περίπου 10 με 15 μέτρα. Στο εσωτερικό έχει πολύ μικρά δωμάτια και χαμηλές πόρτες. Τα δωμάτια εξυπηρετούσαν βέβαια κάποιον άρχοντα ο οποίος κατοικούσε εκεί. Είχε ωραίες αυλές και όμορφη θέα προς την κοιλάδα. Επίσης βλέπεις αρκετές βουνοκορφές, αλλά δεν είναι τόσο ψηλές όπως ήταν στην Χούνζα. Πάντως ενίοτε βλέπεις ένα παγετώνα. Ακόμα και χιόνια βλέπουμε πολύ λίγα.

Μετά το μικρό αυτό κάστρο κατηφορίσαμε για να δούμε ένα παλιό τζαμί. Δυστυχώς δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα, αν και πιστεύω ότι δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ τα πολύ παλιά τζαμιά είναι ξύλινα και σχετικά μικρά. Δηλαδή δεν έχουν καμία σχέση με τη χλιδή των τζαμιών που κατασκευάζονται σήμερα στο Πακιστάν και αλλού. Αν και στο Πακιστάν δεν είδαμε κανένα ιδιαίτερα μεγάλο τζάμι όπως σε άλλες χώρες, ας πούμε τις κεντρικής Ασίας. Εξαίρεση αποτελεί η Λαχόρη και το Ισλαμαμπάντ που την τελευταία μέρα του ταξιδιού είδαμε ένα πολυτελές καινούργιο τζαμί. Γενικά τη μέρα αυτή μέχρι το Khaplu, είδαμε πολλά μικρά τζαμιά. Όλα ήταν στο ίδιο στυλ.

Στο Khaplu δεν μείναμε αρκετή ώρα. Μονάχα για να κάνουμε αυτές τις δύο επισκέψεις. Ήταν λίγο μετά τις μία που πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Επιστρέφοντας βέβαια δεν κάναμε τόσο πολλές στάσεις όσες κάναμε πηγαίνοντας, αφού στα περισσότερα ενδιαφέροντα σημεία είχαμε σταματήσει όταν πηγαίναμε. Απλά όταν επιστρέφεις βλέπεις αλλιώς τα πράγματα από την άλλη κατεύθυνση, οπότε μπορεί να δεις κάτι ενδιαφέρον και να θες να το τραβήξεις φωτογραφία. Δυστυχώς το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας είναι πως θα τραβήξουμε φωτογραφίες. Έτσι μερικές φορές απογοητευόμαστε όταν βλέπουμε ένα υπέροχο θέαμα αλλά ο ήλιος είναι προς την μεριά του και έτσι δεν μπορούμε να το απαθανατίσουμε σωστά και ωραία. Αυτό βέβαια δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν ταξιδιώτη. Αντί να δίνει έμφαση σε αυτό το οποίο βλέπει και θαυμάζει, δίνει μεγάλη σημασία στο πόσο καλή φωτογραφία μπορεί να τραβήξει. Μόνο αν ήσουν επαγγελματίας φωτογράφος θα έπρεπε να έχεις τέτοια έννοια. Εμείς ξαφνικά όλοι γίναμε σαν επαγγελματίες. Και όταν λέω όλοι εννοώ και οι τέσσερις της παρέας.

Θα μπορούσα να προσθέσω και τον ξεναγό μας, ο οποίος έκανε και αυτός το ίδιο. Εκείνος μάλιστα πιο πολύ τραβούσε βίντεο. Και συνήθως έδινε το κινητό του στον οδηγό για να τον τραβήξει εκείνος. Μετά έφτιαχνε βιντεάκια και τα ανέβαζε στο tik tok. Μιλάμε για μεγάλη τρέλα. Και δεν μας άφηνε και εμάς ήσυχους, αφού κάθε τόσο μας έδειχνε είτε καινούργια βιντεάκια, είτε παλιά που είχε με άλλους τουρίστες. Ο Asif είναι ένας ψηλός κοντά στο 1,90 αλλά δυστυχώς είναι παχύς, σχεδόν 130 κιλά. Σε πολλά από τα βίντεο που έκανε στο ταξίδι μας συμμετείχαμε κι εμείς.