Vicks
Member
- Μηνύματα
- 736
- Likes
- 2.519
- Επόμενο Ταξίδι
- Εντός Ευρώπης
- Ταξίδι-Όνειρο
- ?
Η επόμενη μέρα είχε Capodimonte. Πήραμε το λεωφορείο από την Piazza Dante και φτάσαμε αρκετά γρήγορα Reggia di Capodimonte, ένα εντυπωσιακό παλάτι της δυναστείας των Βουρβόνων, στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο και η Πινακοθήκη της Νάπολης. Γύρω από το παλάτι, το οποίο έχτισε το 1738 ο Κάρολος Γ ́ των Βουρβόνων ως κληρονόμος της Collezione Farnese, υπάρχει ένα υπέροχο πάρκο, ό,τι πρέπει για βόλτα, αν ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι περνάνε ξυστά από πάνω του τα αεροπλάνα που προσγειώνονται στο αεροδρόμιο της πόλης.
Στην Πινακοθήκη υπάρχουν σημαντικά έργα ευρωπαϊκής ζωγραφικής από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα, όπως η Σταύρωση του Masaccio, ο Πάπας Παύλος Γ ́ με τους ανιψιούς του (Τιτσιάνο), καθώς και έργα του Filippino Lippi, του Botticelli, του Ραφαήλ, του Lorenzo Lotto, του El Greco, του Pieter Bruegel, καθώς και σχέδια με κάρβουνο των Michelangelo και Ραφαήλ.
Στα Βασιλικά διαμερίσματα, αντικείμενα από πορσελάνη, συλλογή έργων ζωγραφικής, γλυπτά και ταπισερί από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα από καλλιτέχνες που έζησαν και εργάστηκαν στη Νάπολη. Σε μία από τις αίθουσες, ένας κύριος, δεν ξέρω αν ήταν επισκέπτης ή εργαζόταν στο μουσείο, έπαιζε υπέροχα κομμάτια στο πιάνο, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί.
Είχαμε αποφασίσει, καθώς ήταν η τελευταία μας μέρα, να πάμε Vomero για να δούμε την πόλη από ψηλά. Πήραμε τη Funicolare di Montesanto (ωραία εμπειρία αλλά σύντομη) και φτάσαμε μέχρι το πιο σικ αυτό προάστειο, στο οποίο είδα μία άλλη Νάπολη από αυτή του κέντρου, πιο καθαρή, πιο μαζεμένη, πιο περιποιημένη. Πήγαμε εννοείται στο κάστρο Sant'Elmo, όπου γινόταν η μάχη της φωτογραφίας, σπρώχνονταν για να κάτσουν στα σημεία εκείνα που η θέα στην υπέροχη αυτή πόλη "έγραφε" όμορφα στις φωτογραφίες.
Ο καιρός μέχρι εκείνη τη στιγμή βοηθούσε, αλλά όσο πλησίαζε η δύση του ήλιου τόσο ερχόταν η ψυχρούλα του Ιανουαρίου. Οπότε πήραμε το δρόμο της κατηφορικής επιστροφής με τα πόδια, καθώς μας περίμενε η κράτηση στην Osteria da Antonio - Dal 1989 - Quando l'amore per la cucina fa la differenza
Βρήκαμε τραπέζι εκεί με την τρίτη προσπάθεια και πάλι μόνο επειδή δεχτήκαμε να πάμε σχετικά νωρίς, λίγο πριν τις οκτώ. Πολύ cosy κι αυτό, λίγα τραπέζια, το προσωπικό εξυπηρετικότατο, ειδικότης τα θαλασσινά. Φάγαμε τα μύδια και τα ζυμαρικά μας, ήπιαμε το κρασί μας και κλείσαμε με ένα από τα ωραιότερα τιραμισού που έχω φάει. Όση ώρα ήμασταν εκεί, δε θυμάμαι πόσες φορές μπήκαν ανυποψίαστοι ή μάλλον αισιόδοξοι υποψήφιοι πελάτες που έψαχναν τραπέζι χωρίς κράτηση. Όλοι αποχωρούσαν απογοητευμένοι.
Κάναμε μεγάλη βόλτα στην πόλη πριν επιστρέψουμε στο σπίτι. Για την τελευταία αυτή μέρα είχαμε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάμε Ερκολάνο αλλά τελικά δεν άντεξα στη σκέψη να ξαναπεράσω τα ίδια στα ασφυκτικά γεμάτα τρένα. Σε άλλη επίσκεψη. Όπως καταλάβατε, επικεντρωθήκαμε εντελώς στη Νάπολη. Αφήσαμε για πιο καλοκαιρινό καιρό το Αμάλφι, αν και όταν τρώγαμε τις πίτσες στο λιμάνι, σκεφτήκαμε μήπως παίρναμε αυθόρμητα ένα πλοίο για απέναντι. Είπαμε, την άλλη φορά.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα και να "εξοντωθώ", υπήρξαν δηλαδή ένα-δυο απογεύματα που είπα δε θέλω να κάνω τίποτα ιδιαίτερο πέρα από το να πίνω καφέ και να τρώω κανόλι. Λίγο ότι ήταν οι γιορτές, λίγο ότι θεώρησα πως αρκούσε η εβδομάδα για την πόλη (λάθος), μου επέτρεψα κάπως πιο χαλαρό πρόγραμμα σε σχέση με άλλα ταξίδια. Εξάλλου είναι τέτοια η αγάπη του συνταξιδιώτη για τη Νάπολη, που δεν παίζει να μην ξαναπάω.
Φύγαμε την άλλη μέρα το μεσημέρι, εγώ γεμάτη ενθουσιασμό για μία πόλη που πραγματικά δεν είχα ποτέ στο πρόγραμμα ενώ είχα υπόψη μου και τις προειδοποιήσεις περί βρωμιάς, κλοπών, κλπ. ΟΚ, η βρωμιά στους δρόμους έκανε (σε εμένα) την Αθήνα να φαντάζει Κοπεγχάγη, αλλά δεν είχαμε πουθενά κανένα θέμα ασφάλειας. Όπως και με την Αθήνα, σκεφτόμουν πόσο πιο όμορφη θα ήταν η πόλη αν την αγαπούσαν και τη φρόντιζαν λίγο περισσότερο, καθώς στέκονται παντού ακόμα περήφανα τα δείγματα του μεγαλοπρεπούς παρελθόντος της.
Ας είναι, και έτσι έχει το χρώμα της και ξεχωρίζει στην Ευρώπη και μπορούμε να λέμε όσοι τη γνωρίσαμε με ανοιχτή καρδιά, Napule, σ'αγαπώ!
Στην Πινακοθήκη υπάρχουν σημαντικά έργα ευρωπαϊκής ζωγραφικής από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα, όπως η Σταύρωση του Masaccio, ο Πάπας Παύλος Γ ́ με τους ανιψιούς του (Τιτσιάνο), καθώς και έργα του Filippino Lippi, του Botticelli, του Ραφαήλ, του Lorenzo Lotto, του El Greco, του Pieter Bruegel, καθώς και σχέδια με κάρβουνο των Michelangelo και Ραφαήλ.
Στα Βασιλικά διαμερίσματα, αντικείμενα από πορσελάνη, συλλογή έργων ζωγραφικής, γλυπτά και ταπισερί από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα από καλλιτέχνες που έζησαν και εργάστηκαν στη Νάπολη. Σε μία από τις αίθουσες, ένας κύριος, δεν ξέρω αν ήταν επισκέπτης ή εργαζόταν στο μουσείο, έπαιζε υπέροχα κομμάτια στο πιάνο, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί.
Είχαμε αποφασίσει, καθώς ήταν η τελευταία μας μέρα, να πάμε Vomero για να δούμε την πόλη από ψηλά. Πήραμε τη Funicolare di Montesanto (ωραία εμπειρία αλλά σύντομη) και φτάσαμε μέχρι το πιο σικ αυτό προάστειο, στο οποίο είδα μία άλλη Νάπολη από αυτή του κέντρου, πιο καθαρή, πιο μαζεμένη, πιο περιποιημένη. Πήγαμε εννοείται στο κάστρο Sant'Elmo, όπου γινόταν η μάχη της φωτογραφίας, σπρώχνονταν για να κάτσουν στα σημεία εκείνα που η θέα στην υπέροχη αυτή πόλη "έγραφε" όμορφα στις φωτογραφίες.
Ο καιρός μέχρι εκείνη τη στιγμή βοηθούσε, αλλά όσο πλησίαζε η δύση του ήλιου τόσο ερχόταν η ψυχρούλα του Ιανουαρίου. Οπότε πήραμε το δρόμο της κατηφορικής επιστροφής με τα πόδια, καθώς μας περίμενε η κράτηση στην Osteria da Antonio - Dal 1989 - Quando l'amore per la cucina fa la differenza
Βρήκαμε τραπέζι εκεί με την τρίτη προσπάθεια και πάλι μόνο επειδή δεχτήκαμε να πάμε σχετικά νωρίς, λίγο πριν τις οκτώ. Πολύ cosy κι αυτό, λίγα τραπέζια, το προσωπικό εξυπηρετικότατο, ειδικότης τα θαλασσινά. Φάγαμε τα μύδια και τα ζυμαρικά μας, ήπιαμε το κρασί μας και κλείσαμε με ένα από τα ωραιότερα τιραμισού που έχω φάει. Όση ώρα ήμασταν εκεί, δε θυμάμαι πόσες φορές μπήκαν ανυποψίαστοι ή μάλλον αισιόδοξοι υποψήφιοι πελάτες που έψαχναν τραπέζι χωρίς κράτηση. Όλοι αποχωρούσαν απογοητευμένοι.
Κάναμε μεγάλη βόλτα στην πόλη πριν επιστρέψουμε στο σπίτι. Για την τελευταία αυτή μέρα είχαμε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάμε Ερκολάνο αλλά τελικά δεν άντεξα στη σκέψη να ξαναπεράσω τα ίδια στα ασφυκτικά γεμάτα τρένα. Σε άλλη επίσκεψη. Όπως καταλάβατε, επικεντρωθήκαμε εντελώς στη Νάπολη. Αφήσαμε για πιο καλοκαιρινό καιρό το Αμάλφι, αν και όταν τρώγαμε τις πίτσες στο λιμάνι, σκεφτήκαμε μήπως παίρναμε αυθόρμητα ένα πλοίο για απέναντι. Είπαμε, την άλλη φορά.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα και να "εξοντωθώ", υπήρξαν δηλαδή ένα-δυο απογεύματα που είπα δε θέλω να κάνω τίποτα ιδιαίτερο πέρα από το να πίνω καφέ και να τρώω κανόλι. Λίγο ότι ήταν οι γιορτές, λίγο ότι θεώρησα πως αρκούσε η εβδομάδα για την πόλη (λάθος), μου επέτρεψα κάπως πιο χαλαρό πρόγραμμα σε σχέση με άλλα ταξίδια. Εξάλλου είναι τέτοια η αγάπη του συνταξιδιώτη για τη Νάπολη, που δεν παίζει να μην ξαναπάω.
Φύγαμε την άλλη μέρα το μεσημέρι, εγώ γεμάτη ενθουσιασμό για μία πόλη που πραγματικά δεν είχα ποτέ στο πρόγραμμα ενώ είχα υπόψη μου και τις προειδοποιήσεις περί βρωμιάς, κλοπών, κλπ. ΟΚ, η βρωμιά στους δρόμους έκανε (σε εμένα) την Αθήνα να φαντάζει Κοπεγχάγη, αλλά δεν είχαμε πουθενά κανένα θέμα ασφάλειας. Όπως και με την Αθήνα, σκεφτόμουν πόσο πιο όμορφη θα ήταν η πόλη αν την αγαπούσαν και τη φρόντιζαν λίγο περισσότερο, καθώς στέκονται παντού ακόμα περήφανα τα δείγματα του μεγαλοπρεπούς παρελθόντος της.
Ας είναι, και έτσι έχει το χρώμα της και ξεχωρίζει στην Ευρώπη και μπορούμε να λέμε όσοι τη γνωρίσαμε με ανοιχτή καρδιά, Napule, σ'αγαπώ!
