Vicks
Member
- Μηνύματα
- 736
- Likes
- 2.519
- Επόμενο Ταξίδι
- Εντός Ευρώπης
- Ταξίδι-Όνειρο
- ?
Είμαστε λοιπόν Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Ξυπνάμε χαλαρά στο διαμερισματάκι μας, πίνουμε τα εσπρεσάκια μας, τρώμε cannoli για πρωινό (απέκτησα εξάρτηση και έμαθα πως υπάρχει καλό ζαχαροπλαστείο ιταλικής ιδιοκτησίας στην Πεύκη, θα ορμήξω προσεχώς).
Βγαίνουμε στην πλατεία Gesu Nuovo (ακριβώς πάνω σε αυτή είναι το σπίτι) και αντικρύζουμε την πρόσοψη της ομώνυμης εκκλησίας η οποία περιλαμβάνει τις μικρές αυτές πυραμίδες:
Η πρόσοψη της εκκλησίας είναι αυτή του Palazzo Sanseverino το οποίο ανήκε στο Δούκα του Salerno, που είχε παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή της πόλης κατά το 16ο αιώνα. Το 1584 το Palazzo αγοράστηκε από Ιησουίτες μοναχούς, οι οποίοι εν συνεχεία το μετέτρεψαν σε εκκλησία, τη σημερινή εκκλησία του Gesu Nuovo. Το εσωτερικό της εκκλησίας επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας και εικαστικός Cosimo Fanzago.
Απέναντι από την εκκλησία Gesu Nuovo βρίσκεται η εκκλησία Santa Chiara, μία από τις μεγαλύτερες γοτθικές εκκλησίες από την εποχή των Anjou (14ος αιώνας). Η εκκλησία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους βομβαρδισμούς του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και, παρόλες τις εργασίες αναστήλωσης και επισκευής που ακολούθησαν, δεν έχει επανέλθει στην παλαιά δόξα της – εντούτοις παραμένει εντυπωσιακή.
Εν συνεχεία πήγαμε προς Spaccanapoli όπου χαζέψαμε τα διάφορα μαγαζάκια, κυρίως με γλυκίσματα και σουβενίρ, όσο μπορέσαμε δηλαδή γιατί γινόταν Ο χαμός. Είχαμε ήδη αποφασίσει να περάσουμε στην οικία του σπιτιού μας το βράδυ της Παραμονής και οι εξελίξεις μας δικαίωσαν.
Με τον ποδαρόδρομο φτάσαμε στην Piazza San Domenico Maggiore, όπου βρίσκεται η ομώνυμη γοτθική εκκλησία από την εποχή των Anjou, στο μοναστήρι της οποίας από το 1565 έως το 1576 έζησε ο φιλόσοφος και αστρονόμος Giordano Bruno. Ο Bruno θανατώθηκε στην πυρά στη Ρώμη το 1600 ως (τι άλλο;) αιρετικός. Μεταξύ των εγκλημάτων του ήταν η υποστήριξη της θεωρίας του Κοπέρνικου ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, καθώς και η εναντίωση σε κάθε τι που πρέσβευε η Καθολική Εκκλησία.
Frescos του Pietro Cavallini στην Brancaccio-Kapelle της εκκλησίας (14ος αιώνας):
Δύο φωτογραφίες από το εσωτερικό, καθώς και η άποψη της πλατείας με το που βγήκαμε έξω:
Περάσαμε και πάλι από την Spaccanapoli αλλά πλέον η κοσμοπλημμύρα ήταν τόση που δεν αντέξαμε και βγήκαμε και πιάσαμε διάφορα στενά στο δρόμο για τη διάσημη πιτσαρία Da Michele. Τα σοκάκια ήταν πολύ πιο ήσυχα και μας έδωσαν την ευκαιρία να βγάλουμε και ωραίες φωτογραφίες.
Φτάνουμε και Da Michele με την αρχική πρόθεση να κάτσουμε. Πώς να το περιγράψω τώρα. Πώς έχουμε δει στις ειδήσεις να περιμένουν οι Αμερικανοί το νέο iphone; να κοιμούνται έξω από τα καταστήματα για να πιάσουν σειρά να μπουν πρώτοι; Λοιπόν, υπήρχαν δύο ουρές που έβγαιναν δύο-τρία τετράγωνα έξω. Η μία ήταν για να κάτσεις σε τραπέζι (όπου θα έπρεπε να φας τάχιστα), η άλλη για να πάρεις την πίτσα πακέτο. Έπαιρνες νουμεράκι, στηνόσουν στη μία από τις δύο ουρές και υπήρχε οθόνη στην οποία εμφανιζόταν ο αριθμός σου όταν ερχόταν η σειρά σου, κάτι σαν ΕΛΤΑ ή τράπεζα. Αποφασίσαμε για πακέτο πάνω στην απελπισία μας και ετοιμαστήκαμε για μεγάλη αναμονή. Τελικά, δεν ήταν τόσο μεγάλη, γύρω στα είκοσι λεπτά, αφού εμφανίστηκε σε αυτό το διάστημα και το σκουπιδιάρικο:
Πήραμε τα τρόπαια, μία πίτσα μαργαρίτα και μία cosacca με ντομάτα, πεκορίνο και βασιλικό.
Επειδή πεινούσαμε και δεν κρατιόμασταν να πάμε σπίτι, πήγαμε προς το λιμάνι και τις φάγαμε ρομαντικά, βλέποντας τα πλοία για Σικελία και Αμάλφι να έρχονται και να φεύγουν.
Θα είμαι ειλικρινής, δεν τρελάθηκα. Δεν ξέρω, ο Άντυ που πηγαίνει είκοσι χρόνια Νάπολη λέει ότι η πτώση της ποιότητας του φαγητού είναι από τις συνέπειες του υπερτουρισμού. Πάντως, αυτό που σκεφτήκαμε και οι δύο για τη συγκεκριμένη πιτσαρία είναι πολύ κακό για το τίποτα. Από την άλλη, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τις ουρές και να περιμένουν στο δρόμο με το χαρτάκι στο χέρι, φαίνεται πως έχουν κάνει την επιλογή τους και δεν είναι υπέρ της ποιότητας.
Ξεκινήσαμε το δρόμο για το κέντρο και φτάσαμε στην Piazza del Plebiscito και το Palazzo Reale.
Εκεί έγινε το πάρτι της Πρωτοχρονιάς της πόλης, ήταν στημένες οι εξέδρες και οι ντόπιο αοιδοί - σελέμπριτις έκαναν πρόβες.
Το Παλάτι χρησιμοποείτο από τη Δυναστεία των Βουρβώνων (που βασιλεύει σήμερα στην Ισπανία, εξ ου και οι στενοί δεσμοί με την Νάπολη) οι οποίοι βασίλευαν και στο Βασίλειο της Νάπολης και σε αυτό των Δύο Σικελιών. Σήμερα, το παλάτι και οι παρακείμενοι χώροι του στεγάζουν το διάσημο και πανέμορφο Θέατρο Σαν Κάρλο, το μικρότερο Θεατράκι της Αυλής (πρόσφατα ανακαινισμένο), την Εθνική Βιβλιοθήκη Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄, ένα μουσείο καθώς και γραφεία.
Να σημειώσω εδώ ότι κατά τη βόλτα αυτή περάσαμε από το περίφημο καφέ Gambrinus, η πρώτη από τις τρεις ή τέσσερις συνολικά απόπειρες να καθήσουμε (γέλια κοινού). Δεν ξέρω με τι να παρομοιάσω την κατάσταση, στενάκια Ψυρρή στα νιάτα μου κατά τις Απόκριες, φεστιβάλ χρωμάτων Ινδίας; πάντως δεν έπεφτε καρφίτσα και υπήρχε ουρά για να κάτσουν. Ε,όχι,αυτό δεν το κάνω.
Μία απογοήτευση την πήρα, οπότε κατευθυνθήκαμε στην Galleria Umberto I απέναντι να δοκιμάσουμε τις σφολιάτες της Μαίρη (La Sfogliatella Mary)....Μαντέψτε! Ουρά κι εκεί. Κάτσαμε αλλού για ένα σύντομο καφέ, περάσαμε από τη στολισμένη Piazza del Municipio
και πήγαμε σπίτι για να ετοιμάσουμε ένα ταπεινό δείπνο παραμονής.
(το prosecco εγώ, τη μπύρα ο Γερμανός, πρώτα βγαίνει η ψυχή, κλπ...)
Τα όργανα είχαν ξεκινήσει κατά τις πέντε-έξι το απόγευμα. Πυροτεχνήματα από όλες τις μεριές, ασταμάτητα. Εμείς είχαμε οχυρωθεί στο διαμέρισμα, το οποίο είχε μεγάλη εσωτερική αυλή.
Η θέα μας:
Πού να φανταζόμασταν ότι αφενός θα καιγόταν σε όλη την πόλη το πελεκούδι, αφετέρου ακριβώς απέναντι κατοικούσε ένας από τους πρωτεργάτες. Βλέπαμε από το παράθυρο μια τυπική οικογένεια, ζευγάρι με παιδιά, παππούς - γιαγιά μαζί. Ε, μεσάνυχτα όλοιιιιι αυτοί μαζί βγήκαν έξω, όπου είχαν στήσει επαγγελματικό μηχανισμό για πυροτεχνήματα και λύσσαξαν επί τρίωρο, χωρίς υπερβολή.
Έχω βίντεο ενός λεπτού, αν κάποιος μπορεί να μου πει πώς να το ανεβάσω, θα το προσπαθήσω πάλι. Αν δε γίνεται, να πω πως έγινε τέτοιος χαμός που ακούγαμε κακόμοιρα σκυλιά να φωνάζουν ενώ οι ενθουσιώδεις γείτονες έκαψαν την τέντα του από κάτω, ο οποίος βγήκε βρίζοντας και απειλώντας. Οι από πάνω λούφαραν και όταν αυτός μπήκε μέσα, ξανάρχισαν δριμύτεροι.
Την άλλη μέρα μάθαμε ότι η Νάπολη είχε γύρω στους 60 τραυματίες από τα πυροτεχνήματα.
Και κάπως έτσι, μας βρήκε η Πρωτοχρονιά του 2025.
Ξυπνάμε χαλαρά στο διαμερισματάκι μας, πίνουμε τα εσπρεσάκια μας, τρώμε cannoli για πρωινό (απέκτησα εξάρτηση και έμαθα πως υπάρχει καλό ζαχαροπλαστείο ιταλικής ιδιοκτησίας στην Πεύκη, θα ορμήξω προσεχώς).
Βγαίνουμε στην πλατεία Gesu Nuovo (ακριβώς πάνω σε αυτή είναι το σπίτι) και αντικρύζουμε την πρόσοψη της ομώνυμης εκκλησίας η οποία περιλαμβάνει τις μικρές αυτές πυραμίδες:
Η πρόσοψη της εκκλησίας είναι αυτή του Palazzo Sanseverino το οποίο ανήκε στο Δούκα του Salerno, που είχε παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή της πόλης κατά το 16ο αιώνα. Το 1584 το Palazzo αγοράστηκε από Ιησουίτες μοναχούς, οι οποίοι εν συνεχεία το μετέτρεψαν σε εκκλησία, τη σημερινή εκκλησία του Gesu Nuovo. Το εσωτερικό της εκκλησίας επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας και εικαστικός Cosimo Fanzago.
Απέναντι από την εκκλησία Gesu Nuovo βρίσκεται η εκκλησία Santa Chiara, μία από τις μεγαλύτερες γοτθικές εκκλησίες από την εποχή των Anjou (14ος αιώνας). Η εκκλησία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους βομβαρδισμούς του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και, παρόλες τις εργασίες αναστήλωσης και επισκευής που ακολούθησαν, δεν έχει επανέλθει στην παλαιά δόξα της – εντούτοις παραμένει εντυπωσιακή.
Εν συνεχεία πήγαμε προς Spaccanapoli όπου χαζέψαμε τα διάφορα μαγαζάκια, κυρίως με γλυκίσματα και σουβενίρ, όσο μπορέσαμε δηλαδή γιατί γινόταν Ο χαμός. Είχαμε ήδη αποφασίσει να περάσουμε στην οικία του σπιτιού μας το βράδυ της Παραμονής και οι εξελίξεις μας δικαίωσαν.
Με τον ποδαρόδρομο φτάσαμε στην Piazza San Domenico Maggiore, όπου βρίσκεται η ομώνυμη γοτθική εκκλησία από την εποχή των Anjou, στο μοναστήρι της οποίας από το 1565 έως το 1576 έζησε ο φιλόσοφος και αστρονόμος Giordano Bruno. Ο Bruno θανατώθηκε στην πυρά στη Ρώμη το 1600 ως (τι άλλο;) αιρετικός. Μεταξύ των εγκλημάτων του ήταν η υποστήριξη της θεωρίας του Κοπέρνικου ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, καθώς και η εναντίωση σε κάθε τι που πρέσβευε η Καθολική Εκκλησία.
Frescos του Pietro Cavallini στην Brancaccio-Kapelle της εκκλησίας (14ος αιώνας):
Δύο φωτογραφίες από το εσωτερικό, καθώς και η άποψη της πλατείας με το που βγήκαμε έξω:
Περάσαμε και πάλι από την Spaccanapoli αλλά πλέον η κοσμοπλημμύρα ήταν τόση που δεν αντέξαμε και βγήκαμε και πιάσαμε διάφορα στενά στο δρόμο για τη διάσημη πιτσαρία Da Michele. Τα σοκάκια ήταν πολύ πιο ήσυχα και μας έδωσαν την ευκαιρία να βγάλουμε και ωραίες φωτογραφίες.
Φτάνουμε και Da Michele με την αρχική πρόθεση να κάτσουμε. Πώς να το περιγράψω τώρα. Πώς έχουμε δει στις ειδήσεις να περιμένουν οι Αμερικανοί το νέο iphone; να κοιμούνται έξω από τα καταστήματα για να πιάσουν σειρά να μπουν πρώτοι; Λοιπόν, υπήρχαν δύο ουρές που έβγαιναν δύο-τρία τετράγωνα έξω. Η μία ήταν για να κάτσεις σε τραπέζι (όπου θα έπρεπε να φας τάχιστα), η άλλη για να πάρεις την πίτσα πακέτο. Έπαιρνες νουμεράκι, στηνόσουν στη μία από τις δύο ουρές και υπήρχε οθόνη στην οποία εμφανιζόταν ο αριθμός σου όταν ερχόταν η σειρά σου, κάτι σαν ΕΛΤΑ ή τράπεζα. Αποφασίσαμε για πακέτο πάνω στην απελπισία μας και ετοιμαστήκαμε για μεγάλη αναμονή. Τελικά, δεν ήταν τόσο μεγάλη, γύρω στα είκοσι λεπτά, αφού εμφανίστηκε σε αυτό το διάστημα και το σκουπιδιάρικο:
Πήραμε τα τρόπαια, μία πίτσα μαργαρίτα και μία cosacca με ντομάτα, πεκορίνο και βασιλικό.
Επειδή πεινούσαμε και δεν κρατιόμασταν να πάμε σπίτι, πήγαμε προς το λιμάνι και τις φάγαμε ρομαντικά, βλέποντας τα πλοία για Σικελία και Αμάλφι να έρχονται και να φεύγουν.
Θα είμαι ειλικρινής, δεν τρελάθηκα. Δεν ξέρω, ο Άντυ που πηγαίνει είκοσι χρόνια Νάπολη λέει ότι η πτώση της ποιότητας του φαγητού είναι από τις συνέπειες του υπερτουρισμού. Πάντως, αυτό που σκεφτήκαμε και οι δύο για τη συγκεκριμένη πιτσαρία είναι πολύ κακό για το τίποτα. Από την άλλη, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τις ουρές και να περιμένουν στο δρόμο με το χαρτάκι στο χέρι, φαίνεται πως έχουν κάνει την επιλογή τους και δεν είναι υπέρ της ποιότητας.
Ξεκινήσαμε το δρόμο για το κέντρο και φτάσαμε στην Piazza del Plebiscito και το Palazzo Reale.
Εκεί έγινε το πάρτι της Πρωτοχρονιάς της πόλης, ήταν στημένες οι εξέδρες και οι ντόπιο αοιδοί - σελέμπριτις έκαναν πρόβες.
Το Παλάτι χρησιμοποείτο από τη Δυναστεία των Βουρβώνων (που βασιλεύει σήμερα στην Ισπανία, εξ ου και οι στενοί δεσμοί με την Νάπολη) οι οποίοι βασίλευαν και στο Βασίλειο της Νάπολης και σε αυτό των Δύο Σικελιών. Σήμερα, το παλάτι και οι παρακείμενοι χώροι του στεγάζουν το διάσημο και πανέμορφο Θέατρο Σαν Κάρλο, το μικρότερο Θεατράκι της Αυλής (πρόσφατα ανακαινισμένο), την Εθνική Βιβλιοθήκη Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄, ένα μουσείο καθώς και γραφεία.
Να σημειώσω εδώ ότι κατά τη βόλτα αυτή περάσαμε από το περίφημο καφέ Gambrinus, η πρώτη από τις τρεις ή τέσσερις συνολικά απόπειρες να καθήσουμε (γέλια κοινού). Δεν ξέρω με τι να παρομοιάσω την κατάσταση, στενάκια Ψυρρή στα νιάτα μου κατά τις Απόκριες, φεστιβάλ χρωμάτων Ινδίας; πάντως δεν έπεφτε καρφίτσα και υπήρχε ουρά για να κάτσουν. Ε,όχι,αυτό δεν το κάνω.
Μία απογοήτευση την πήρα, οπότε κατευθυνθήκαμε στην Galleria Umberto I απέναντι να δοκιμάσουμε τις σφολιάτες της Μαίρη (La Sfogliatella Mary)....Μαντέψτε! Ουρά κι εκεί. Κάτσαμε αλλού για ένα σύντομο καφέ, περάσαμε από τη στολισμένη Piazza del Municipio
και πήγαμε σπίτι για να ετοιμάσουμε ένα ταπεινό δείπνο παραμονής.
(το prosecco εγώ, τη μπύρα ο Γερμανός, πρώτα βγαίνει η ψυχή, κλπ...)Τα όργανα είχαν ξεκινήσει κατά τις πέντε-έξι το απόγευμα. Πυροτεχνήματα από όλες τις μεριές, ασταμάτητα. Εμείς είχαμε οχυρωθεί στο διαμέρισμα, το οποίο είχε μεγάλη εσωτερική αυλή.
Η θέα μας:
Πού να φανταζόμασταν ότι αφενός θα καιγόταν σε όλη την πόλη το πελεκούδι, αφετέρου ακριβώς απέναντι κατοικούσε ένας από τους πρωτεργάτες. Βλέπαμε από το παράθυρο μια τυπική οικογένεια, ζευγάρι με παιδιά, παππούς - γιαγιά μαζί. Ε, μεσάνυχτα όλοιιιιι αυτοί μαζί βγήκαν έξω, όπου είχαν στήσει επαγγελματικό μηχανισμό για πυροτεχνήματα και λύσσαξαν επί τρίωρο, χωρίς υπερβολή.
Έχω βίντεο ενός λεπτού, αν κάποιος μπορεί να μου πει πώς να το ανεβάσω, θα το προσπαθήσω πάλι. Αν δε γίνεται, να πω πως έγινε τέτοιος χαμός που ακούγαμε κακόμοιρα σκυλιά να φωνάζουν ενώ οι ενθουσιώδεις γείτονες έκαψαν την τέντα του από κάτω, ο οποίος βγήκε βρίζοντας και απειλώντας. Οι από πάνω λούφαραν και όταν αυτός μπήκε μέσα, ξανάρχισαν δριμύτεροι.
Την άλλη μέρα μάθαμε ότι η Νάπολη είχε γύρω στους 60 τραυματίες από τα πυροτεχνήματα.
Και κάπως έτσι, μας βρήκε η Πρωτοχρονιά του 2025.
