Vicks
Member
- Μηνύματα
- 736
- Likes
- 2.519
- Επόμενο Ταξίδι
- Εντός Ευρώπης
- Ταξίδι-Όνειρο
- ?
30 Δεκεμβρίου λοιπόν, πηγαίνουμε Ελ. Βενιζέλος όπου είδαμε και πάθαμε να βρούμε θέση parking αν και είχα κλείσει αρκετό καιρό πριν. Η μεσημεριανή πτήση με EasyJet μια χαρά, 1,5 ωρίτσα άνετα, στο αεροδρόμιο της Νάπολης έφτασε γρήγορα και η βαλίτσα και κατευθυνθήκαμε προς τη στάση του Alibus, του λεωφορείου για το κέντρο της πόλης (κεντρικός σταθμός). Το εισιτήριο, διάρκειας 90 λεπτών, το οποίο ισχύει και για άλλους τύπους δημόσιων συγκοινωνιών στη Νάπολη, κοστίζει 5 ευρώ όταν το αγοράζετε στο λεωφορείο από τον οδηγό όπως κάναμε εμείς. Το εισιτήριο μπορεί επίσης να αγοραστεί ηλεκτρονικά στη διεύθυνση terravision.eu ή στην εφαρμογή Unico Campania για κινητά.
Η διαδρομή προς τον κεντρικό σταθμό θα διαρκούσε κανονικά ένα τέταρτο, άντε είκοσι λεπτά.
Αμ, δε!
Απίστευτη κίνηση, φωνές, πολυκοσμία, σε σημείο να μου θυμίζει ένα αξέχαστο πρωινό (04:30 για την ακρίβεια) ενός Μάρτη που προσγειώθηκα Δελχί και έβλεπα στη διαδρομή από το αεροδρόμιο ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, αγελάδες και αγριογούρουνα στο δρόμο, αυτοκίνητα να πηγαίνουν σαν τρελά, απόλυτο χάος.
Φτάσαμε στο σταθμό μετά από 40 λεπτά, εγώ ήδη λίγο φουντωμένη καθότι νηστική (σημείωση συγγραφέως-τρομάρα μου-όταν πεινάω ΔΕΝ είμαι ο εαυτός μου). Προκειμένου να βρω κάτι να πάρω πρόχειρα στο δρόμο, αποφασίζουμε να μην πάρουμε το μετρό αλλά να πάμε στο κατάλυμα με τα πόδια, άλλα 25 λεπτά περπάτημα. Όλοι δε μου έλεγαν για το φοβερό φαγητό της Νάπολης, λέω κάτι ουάου θα βρω. Τίποτα, να έχω ζαλωθεί και το σάκο, να λυσσάω της πείνας και να περπατώ σε δρόμους με τόσο κόσμο που ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο. Άρχισα να θυμάμαι και κάποιους που μόλις είπα προορισμό στραβομουτσούνιαζαν, μα είναι βρώμικα, μα οδηγούν σαν τρελοί. Σιγά έλεγα, από την Αθήνα είμαι, όχι τη Ζυρίχη, δεν πτοούμαι.
Με τα πολλά, βρίσκω κάτι νόστιμο στο δρόμο και φτάνουμε στο κατάλυμα όπου ενθουσιάζομαι και μου φεύγουν τα νεύρα. Αφήνουμε πράγματα και βγαίνουμε αμέσως στην εορταστικά στολισμένη piazza del gesù nuovo.
η εσωτερική είσοδος του σπιτιού 
Εν συνεχεία πάμε για την πρώτη περατζάδα στην πόλη, ξεκινώντας φυσικά από το Quartieri Spagnoli, άλλη κοσμοσυρροή. Είχα, λανθασμένα όπως αποδείχθηκε, την εντύπωση ότι αυτή την εποχή η Νάπολη δε θα είχε πολύ κόσμο. Πως οι επισκέπτες θα προτιμούσαν πιο παραδοσιακούς χριστουγεννιάτικους προορισμούς. Είχε απίστευτο κόσμο, όχι μόνο ντόπιους, καθώς, όπως η Αθήνα είναι μια πόλη με περισσότερους κατοίκους από όσους σχεδιάστηκε να αντέχει, αλλά και πολλούς Ιταλούς από άλλες πόλεις.
Αφού κάναμε μία μεγάλη βόλτα και ο Άντυ ζήτησε από τον κύριο την άδεια να τον φωτογραφίσει
καταλήξαμε στην Pasticceria Armando Scaturchio Napoli – Pasticceria Napoletana για εσπρεσάκια στα γρήγορα και για αυτά:
Με τα γλυκά έπαθα μεγάλη ζημιά στη Νάπολη. Σεργιανίσαμε κι άλλο αναγνωριστικά μέχρι που νύχτωσε οπότε, αφού πήγαμε ένα σούπερ μάρκετ για προμήθειες, γυρίσαμε σπίτι για να ξεκινήσουμε από την επόμενη ημέρα τις εξερευνήσεις.
Η διαδρομή προς τον κεντρικό σταθμό θα διαρκούσε κανονικά ένα τέταρτο, άντε είκοσι λεπτά.
Αμ, δε!
Απίστευτη κίνηση, φωνές, πολυκοσμία, σε σημείο να μου θυμίζει ένα αξέχαστο πρωινό (04:30 για την ακρίβεια) ενός Μάρτη που προσγειώθηκα Δελχί και έβλεπα στη διαδρομή από το αεροδρόμιο ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, αγελάδες και αγριογούρουνα στο δρόμο, αυτοκίνητα να πηγαίνουν σαν τρελά, απόλυτο χάος.
Φτάσαμε στο σταθμό μετά από 40 λεπτά, εγώ ήδη λίγο φουντωμένη καθότι νηστική (σημείωση συγγραφέως-τρομάρα μου-όταν πεινάω ΔΕΝ είμαι ο εαυτός μου). Προκειμένου να βρω κάτι να πάρω πρόχειρα στο δρόμο, αποφασίζουμε να μην πάρουμε το μετρό αλλά να πάμε στο κατάλυμα με τα πόδια, άλλα 25 λεπτά περπάτημα. Όλοι δε μου έλεγαν για το φοβερό φαγητό της Νάπολης, λέω κάτι ουάου θα βρω. Τίποτα, να έχω ζαλωθεί και το σάκο, να λυσσάω της πείνας και να περπατώ σε δρόμους με τόσο κόσμο που ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο. Άρχισα να θυμάμαι και κάποιους που μόλις είπα προορισμό στραβομουτσούνιαζαν, μα είναι βρώμικα, μα οδηγούν σαν τρελοί. Σιγά έλεγα, από την Αθήνα είμαι, όχι τη Ζυρίχη, δεν πτοούμαι.
Με τα πολλά, βρίσκω κάτι νόστιμο στο δρόμο και φτάνουμε στο κατάλυμα όπου ενθουσιάζομαι και μου φεύγουν τα νεύρα. Αφήνουμε πράγματα και βγαίνουμε αμέσως στην εορταστικά στολισμένη piazza del gesù nuovo.
η εσωτερική είσοδος του σπιτιού 
Εν συνεχεία πάμε για την πρώτη περατζάδα στην πόλη, ξεκινώντας φυσικά από το Quartieri Spagnoli, άλλη κοσμοσυρροή. Είχα, λανθασμένα όπως αποδείχθηκε, την εντύπωση ότι αυτή την εποχή η Νάπολη δε θα είχε πολύ κόσμο. Πως οι επισκέπτες θα προτιμούσαν πιο παραδοσιακούς χριστουγεννιάτικους προορισμούς. Είχε απίστευτο κόσμο, όχι μόνο ντόπιους, καθώς, όπως η Αθήνα είναι μια πόλη με περισσότερους κατοίκους από όσους σχεδιάστηκε να αντέχει, αλλά και πολλούς Ιταλούς από άλλες πόλεις.
Αφού κάναμε μία μεγάλη βόλτα και ο Άντυ ζήτησε από τον κύριο την άδεια να τον φωτογραφίσει
καταλήξαμε στην Pasticceria Armando Scaturchio Napoli – Pasticceria Napoletana για εσπρεσάκια στα γρήγορα και για αυτά:
Με τα γλυκά έπαθα μεγάλη ζημιά στη Νάπολη. Σεργιανίσαμε κι άλλο αναγνωριστικά μέχρι που νύχτωσε οπότε, αφού πήγαμε ένα σούπερ μάρκετ για προμήθειες, γυρίσαμε σπίτι για να ξεκινήσουμε από την επόμενη ημέρα τις εξερευνήσεις.
