Vicks
Member
- Μηνύματα
- 736
- Likes
- 2.519
- Επόμενο Ταξίδι
- Εντός Ευρώπης
- Ταξίδι-Όνειρο
- ?
3 Ιανουαρίου το ρίξαμε στο θρησκευτικό τουρισμό. Σουλατσάρουμε για μία φορά ακόμα τη Spaccanapoli και κατευθυνόμαστε για την εκκλησία Sant’Angelo a Nilo, η οποία πήρε το όνομά της από το αρχαίο άγαλμα του Νείλου στο Largo Corpo di Napoli. Η ίδια η εκκλησία ήταν δωρεά από τον καρδινάλιο Rinaldo Brancaccio και ήταν υπό κατασκευή μέχρι το 1428.
Λίγα μπορεί να δει κανείς από το αναγεννησιακό κτίριο σήμερα λόγω των αλλαγών στην περίοδο του μπαρόκ. Ο αναγεννησιακός τάφος του ιδρυτή της εκκλησίας, Rinaldo Brancaccio, βρίσκεται στο παρεκκλήσι στα δεξιά του υψηλού βωμού. Είναι έργο των Donatello και Michelozzo από την Πίζα. Ολοκληρώθηκε το 1428 και στη συνέχεια στάλθηκε στη Νάπολη.
Συνεχίζουμε με τον Καθεδρικό της πόλης (San Gennaro - στην πραγματικότητα Santa Maria Assunta). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εκκλησία στη Νάπολη. Είναι χτισμένος σε γοτθικό στιλ κάτω από το Angevin. Ανεγέρθη στις αρχές του 14ου αιώνα από τον Κάρολο Β ́ και τον γιο του Ροβέρτο το Σοφό. Παρά τις πολυάριθμες ανακατασκευές και αλλαγές σε μεταγενέστερους χρόνους,είναι εμφανής ακόμα ο γοτθικός χαρακτήρας του Καθεδρικού.
Αφιερωμένος στον προστάτη άγιο San Gennaro, όπως με ενημέρωσε ο συνοδός Γερμανός αρχαιολόγος, σε ένα σημείο του ναού βρίσκεται ακόμα το λείψανο του Αγίου καθώς και δύο φιαλίδια του αίματός του. Εγώ σκιάχτηκα, αλλά τέλος πάντων, γενικά δεν το έχω με το θρησκευτικό τουρισμό, η ημέρα αυτή ήταν χάρη στον συνταξιδιώτη που είχε αντάλλαγμα γαστρονομικό τουρισμό το βράδυ (η ειδικότης μου).
Ο San Gennaro, για να το ολοκληρώσω σε περίπτωση που υπάρχει μεγάλη περιέργεια, έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στην ιστορία της πόλης από οποιονδήποτε άλλο άγιο σε οποιαδήποτε άλλη πόλη του κόσμου (δεν ξέρω τι ακριβώς και πώς μετριέται αυτό, ό,τι μου είπαν οι ειδικοί γράφω). Προφανώς άγιασε γιατί αποκεφαλίστηκε γύρω στο 305 στο Ποτσουόλι (σήμερα προάστιο της Νάπολης)· Λέγεται ότι το αίμα υγροποιήθηκε θαυματουργά στα χέρια του επισκόπου Σεβήρου. Από τότε φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό και υγροποιείται αρκετές φορές το χρόνο (το αφήνω σκέτο εδώ όπως μου το είπαν, ασχολίαστο). Αυτό πάντως εκλαμβάνεται ως κακός οιωνός και προμήνυμα φυσικών καταστροφών (π.χ. ο σεισμός του 1980).
Από τον καθεδρικό είναι εύκολα προσβάσιμη και η αρχαία βασιλική της Santa Restituta με ανάγλυφα από τον 11ο αιώνα και ένα ψηφιδωτό από τις αρχές του 14ου αιώνα.
Κλείνω την εκκλησιαστική τριπλέτα με την πραγματικά εντυπωσιακή Santa Maria Donnaregina Vecchia και Nuova (παλιά και νέα).
Σήμερα είναι εκεί το Επισκοπικό Μουσείο (Complesso monumentale di Donnaregina-Museo Diocesano di Napoli), ενώ για σχεδόν 1000 χρόνια, μέχρι το 1861, ήταν μοναστήρι για Βενεδικτίνες μοναχές. Η εκκλησία συνδέεται στενά με τη σύζυγο του βασιλιά Καρόλου Β΄του Anjou, Μαρία της Ουγγαρίας, η οποία εισήλθε στο μοναστήρι μετά το θάνατο του βασιλιά και της οποίας ο διάσημος τάφος βρίσκεται τώρα στην εκκλησία.
Το λίγο περίεργο εδώ είναι ότι, κανονικά, μεσαιωνικές εκκλησίες ανακατασκευάζονταν αργότερα και συχνά τους έδιναν έναν χαρακτήρα "μπαρόκ". Εδώ μια εντελώς νέα μπαρόκ εκκλησία χτίστηκε το 1620-49 μπροστά από τη μεσαιωνική εκκλησία, πολύ καλά διατηρημένη.
Ο τάφος της Μαρίας της Ουγγαρίας είναι δημιούργημα του Tino di Camaino (1325/26), γλύπτη από την Τοσκάνη, ο οποιος εργάστηκε στη Νάπολη κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Μπροστά από τη σαρκοφάγο απεικονίζονται οι 7 ενήλικοι γιοι της βασίλισσας.
Σε όλη την εκκλησία, καθώς και στους τοίχους της Αίθουσας των Μοναχών, υπάρχουν frescoes από τις αρχές του 14ου αιώνα, κάποια κατεστραμμένα από τη μεγάλη φωτιά του 1390. Στην είσοδο της εκκλησίας υπάρχει ένα μνημειώδες έργο του Pietro Cavallini, το οποίο αναπαριστά την τελική Κρίση. Στις δύο πλευρές της Αίθουσας των Μοναχών υπάρχουν καθίσματα του 16ου αιώνα, αρχικά πιθανώς από το San Lorenzo Maggiore, το καθένα με σκαλιστές φιγούρες, όλες διαφορετικές μεταξύ τους: κεφάλια από γκροτέσκες φιγούρες, σφίγγες, κάποιες που απεικονίζουν καρδιαναλίους, κλπ.
Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη συγκεκριμένη επίσκεψη, είναι μέρος που δεν το επισκέπτονται πολλοί, τριγυρίζαμε άνετα ελάχιστα άτομα στους μεγάλους χώρους, έβρεχε κιόλας εκείνη τη μέρα, αλλά πραγματικά είναι μεταξύ αυτών που θα πρότεινα.
Μετά από τόση τέχνη και θρησκευτικό συναίσθημα, ήρθε η ώρα για φαγητό. Είχαμε ήδη κλείσει στην Antica Latteria, ένα μικρό και cosy εστιατόριο που είχαν προτείνει ντόπιοι γνωστοί.
Φάγαμε πολύ καλά και οικονομικά, εγώ ταλιατέλες με τόνο, πήραμε και κάτι γλυκάκια για το σπίτι για να πάει κάτω η κουλτούρα (της ημέρας, καθότι η επομένη είχε Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης).
Λίγα μπορεί να δει κανείς από το αναγεννησιακό κτίριο σήμερα λόγω των αλλαγών στην περίοδο του μπαρόκ. Ο αναγεννησιακός τάφος του ιδρυτή της εκκλησίας, Rinaldo Brancaccio, βρίσκεται στο παρεκκλήσι στα δεξιά του υψηλού βωμού. Είναι έργο των Donatello και Michelozzo από την Πίζα. Ολοκληρώθηκε το 1428 και στη συνέχεια στάλθηκε στη Νάπολη.
Συνεχίζουμε με τον Καθεδρικό της πόλης (San Gennaro - στην πραγματικότητα Santa Maria Assunta). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εκκλησία στη Νάπολη. Είναι χτισμένος σε γοτθικό στιλ κάτω από το Angevin. Ανεγέρθη στις αρχές του 14ου αιώνα από τον Κάρολο Β ́ και τον γιο του Ροβέρτο το Σοφό. Παρά τις πολυάριθμες ανακατασκευές και αλλαγές σε μεταγενέστερους χρόνους,είναι εμφανής ακόμα ο γοτθικός χαρακτήρας του Καθεδρικού.
Αφιερωμένος στον προστάτη άγιο San Gennaro, όπως με ενημέρωσε ο συνοδός Γερμανός αρχαιολόγος, σε ένα σημείο του ναού βρίσκεται ακόμα το λείψανο του Αγίου καθώς και δύο φιαλίδια του αίματός του. Εγώ σκιάχτηκα, αλλά τέλος πάντων, γενικά δεν το έχω με το θρησκευτικό τουρισμό, η ημέρα αυτή ήταν χάρη στον συνταξιδιώτη που είχε αντάλλαγμα γαστρονομικό τουρισμό το βράδυ (η ειδικότης μου).
Ο San Gennaro, για να το ολοκληρώσω σε περίπτωση που υπάρχει μεγάλη περιέργεια, έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στην ιστορία της πόλης από οποιονδήποτε άλλο άγιο σε οποιαδήποτε άλλη πόλη του κόσμου (δεν ξέρω τι ακριβώς και πώς μετριέται αυτό, ό,τι μου είπαν οι ειδικοί γράφω). Προφανώς άγιασε γιατί αποκεφαλίστηκε γύρω στο 305 στο Ποτσουόλι (σήμερα προάστιο της Νάπολης)· Λέγεται ότι το αίμα υγροποιήθηκε θαυματουργά στα χέρια του επισκόπου Σεβήρου. Από τότε φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό και υγροποιείται αρκετές φορές το χρόνο (το αφήνω σκέτο εδώ όπως μου το είπαν, ασχολίαστο). Αυτό πάντως εκλαμβάνεται ως κακός οιωνός και προμήνυμα φυσικών καταστροφών (π.χ. ο σεισμός του 1980).
Από τον καθεδρικό είναι εύκολα προσβάσιμη και η αρχαία βασιλική της Santa Restituta με ανάγλυφα από τον 11ο αιώνα και ένα ψηφιδωτό από τις αρχές του 14ου αιώνα.
Κλείνω την εκκλησιαστική τριπλέτα με την πραγματικά εντυπωσιακή Santa Maria Donnaregina Vecchia και Nuova (παλιά και νέα).
Σήμερα είναι εκεί το Επισκοπικό Μουσείο (Complesso monumentale di Donnaregina-Museo Diocesano di Napoli), ενώ για σχεδόν 1000 χρόνια, μέχρι το 1861, ήταν μοναστήρι για Βενεδικτίνες μοναχές. Η εκκλησία συνδέεται στενά με τη σύζυγο του βασιλιά Καρόλου Β΄του Anjou, Μαρία της Ουγγαρίας, η οποία εισήλθε στο μοναστήρι μετά το θάνατο του βασιλιά και της οποίας ο διάσημος τάφος βρίσκεται τώρα στην εκκλησία.
Το λίγο περίεργο εδώ είναι ότι, κανονικά, μεσαιωνικές εκκλησίες ανακατασκευάζονταν αργότερα και συχνά τους έδιναν έναν χαρακτήρα "μπαρόκ". Εδώ μια εντελώς νέα μπαρόκ εκκλησία χτίστηκε το 1620-49 μπροστά από τη μεσαιωνική εκκλησία, πολύ καλά διατηρημένη.
Ο τάφος της Μαρίας της Ουγγαρίας είναι δημιούργημα του Tino di Camaino (1325/26), γλύπτη από την Τοσκάνη, ο οποιος εργάστηκε στη Νάπολη κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Μπροστά από τη σαρκοφάγο απεικονίζονται οι 7 ενήλικοι γιοι της βασίλισσας.
Σε όλη την εκκλησία, καθώς και στους τοίχους της Αίθουσας των Μοναχών, υπάρχουν frescoes από τις αρχές του 14ου αιώνα, κάποια κατεστραμμένα από τη μεγάλη φωτιά του 1390. Στην είσοδο της εκκλησίας υπάρχει ένα μνημειώδες έργο του Pietro Cavallini, το οποίο αναπαριστά την τελική Κρίση. Στις δύο πλευρές της Αίθουσας των Μοναχών υπάρχουν καθίσματα του 16ου αιώνα, αρχικά πιθανώς από το San Lorenzo Maggiore, το καθένα με σκαλιστές φιγούρες, όλες διαφορετικές μεταξύ τους: κεφάλια από γκροτέσκες φιγούρες, σφίγγες, κάποιες που απεικονίζουν καρδιαναλίους, κλπ.
Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη συγκεκριμένη επίσκεψη, είναι μέρος που δεν το επισκέπτονται πολλοί, τριγυρίζαμε άνετα ελάχιστα άτομα στους μεγάλους χώρους, έβρεχε κιόλας εκείνη τη μέρα, αλλά πραγματικά είναι μεταξύ αυτών που θα πρότεινα.
Μετά από τόση τέχνη και θρησκευτικό συναίσθημα, ήρθε η ώρα για φαγητό. Είχαμε ήδη κλείσει στην Antica Latteria, ένα μικρό και cosy εστιατόριο που είχαν προτείνει ντόπιοι γνωστοί.
Φάγαμε πολύ καλά και οικονομικά, εγώ ταλιατέλες με τόνο, πήραμε και κάτι γλυκάκια για το σπίτι για να πάει κάτω η κουλτούρα (της ημέρας, καθότι η επομένη είχε Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης).
