evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.930
- Likes
- 16.396
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός και λοιπά οργανωτικά
- Αθήνα - Αντίς Αμπέμπα, ένα τσιγάρο δρόμος
- Ζανζιβάρη κ από χειμώνα καλοκαίρι
- Blue Safari - Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα
- Stone Town - Bohemian Rapsody
- Zoom zoom, tzigi, tzigi Spice Farm και στα καπάκια ιδιωτική πτήση
- Ngorongoro crater - Men gave names to all the animals in the beginning!
- Serengeti Park - Inception
- Serengeti και pole pole πάμε προς το Kilimanjaro
- Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τις Μπανανιές
- Ενα τροπικό δάσος, μια λαϊκή αγορά και στο τέλος το ΚΑΤ Τανζανίας
- Should I stay or should I go?
- Επίλογος – Συμπεράσματα
Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τις Μπανανιές
Μια καινούργια περιπέτεια ξεκινούσε το πρωί, τελειώνοντας με την πανίδα, είχε έρθει η ώρα να έρθουμε σε επαφή με τη χλωρίδα της χώρας.
Αυτό το έκανα σκνρηνσοτ από το κινητό για να θυμάμαι που είναι το σπίτι και που ήμουν εγώ
Πρωί πρωί ήρθε ο νέος πράκτορας μαζί με τον ξεναγό μας τον Linus.
'Αλλη μορφή κ αυτός.
Με σύστησε λέω ο τάδε. "How's the malaka?" απαντάει. 'Εσπασε ο πάγος μια κ έξω.
Μας φόρτωσαν σ ένα βανάκι παλιό, με αναρτήσεις του θανάτου κ τον κλιματισμό να αγνοείται.
Πρώτα θα πηγαίναμε σε μια φυτεία μπανάνας.
Η αλήθεια είναι πως μόλις αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο, η διαδρομή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μπήκαμε σε κάτι κατσικόδρομους με αβυσαλέες λακούβες, αριστερά δεξιά πυκνή βλάστηση και ανάμεσα η ζωή στις παράγκες.
Αν δεν προσπαθούσα να κρατηθώ απελπισμένα από τις χειρολαβές, ίσως να είχα κάποια φωτογραφία.
Ωστόσο, η φυτεία της μπανάνας ήταν κάτι ανάλογο.
Ζούγκλα κανονική.
Με μάλωσε γιατί δε φορούσα καπέλο και μου έδωσε ένα μπανανόφυλλο να καλύψω το κεφάλι μου
Problem solved.
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας μικρός παράδεισος
Αφού μάθαμε ό,τι ήταν να μάθουμε για τις μπανάνες, προχωρήσαμε λίγο ακόμη και φτάσαμε σ ένα αγροτόσπιτο όπου όλοι ασχολούνταν με την επεξεργασία του καφέ.
Μαζεύτηκε η οικογένεια, μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία συλλογής των κόκκων καθώς και κάθε στάδιο επεξεργασίας.
Αν σας ενοχλεί η τιμή του καφέ, ξανασκεφτείτε το. Παρακολουθήσαμε βήμα βήμα κάθε στάδιο, σε μερικά συμμετείχαμε και μεις, περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει η διαλογή, η οποία μάλιστα γίνεται ακόμη με το χέρι, καβουρδίσαμε τους κόκκους πάνω από τη φωτιά μέχρι να σκουρήνουν κ αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα στάδια και μας διαβεβαίωσαν ότι ο καφές είναι καλής ποιότητας, τότε έφεραν ζεστό νερό για να πιούμε ένα καφεδάκι που το είχαμε κερδίσει με την αξία μας.
Η διαλογή
Γλυκούλης
Καβούρντισμα με τις ώρες
είχαν ένα στάβλο εκεί!
φατσόνι
'Εχω ξανακάνει τουρ σε φυτείες καφέ στην Κούβα και ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ήταν πολύ ανώτερο, φτιάξαμε τον καφέ από το α ως το ω και στο τέλος μας έδωσαν από ένα σακουλάκι να πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα.
Μετά από αυτό μας πήγαν για γνωριμία με τη φυλή των Chiagga.
Και κει που περπατούσαμε σ ένα ωραίο κατάφυτο μονοπάτι ξαφνικά βλέπουμε καμιά δεκαπενταριά μεταμφιεσμένους να έρχονται προς το μέρος μας με χορό και τραγούδι.
Να αυτά δεν μπορώ!
Αλλά το κάναμε κ αυτό και είπαμε κ ένα τραγούδι (κυριολεκτικά)
Ντε και καλά να χορέψουμε μαζί τους αυτά τα ειδωλολατρικά. Και ξεκίνησε ο διασυρμός.
Επί 5 ολόκληρα λεπτά μας πιλάτευαν! Και τελειωμό δεν είχε. Δεν μας έβλεπαν ότι το πάμε σαν τ αγγούρια; Εκεί αυτοί.
Και δώστου να με πιάνει αναγούλα εμένα από αυτά τα τραγιά που φορούσαν που έβγαζαν τρελή μπόχα, να πηγαίνω δίπλα στη Νατασούλα για να ανακουφιστώ και ξανά ερχόταν και μας χώριζαν και με έβαζαν δίπλα στον τραγοφορεμένο που άπλωνε τη χερούκλα του και κόντευα να λυποθυμήσω από τις αναθυμιάσεις.
Αφού τελείωσε το χορευτικό μαρτύριο ήθελαν να τους δείξουμε έναν ελληνικό χορό, πιάσαμε ένα γαμήλιο χασαποσέρβικο όλοι μαζί, μπουρδούκλωναν τα ποδάρια τους και ήρθε η σειρά μας να γελάσουμε, τώρα είναι καλά ε;;;
Αλλά δεν έχω σχετικό βιντεάκι, αν βρίσκεται σε κανένα συνταξιδιώτη μου, ας κάνει ένα βήμα μπροστά.
Κάναμε και προξενιό στον Τασούλη που του αρέσουν οι τσουπωτές μαυρούλες αλλά δεν τα βρήκαμε στην προίκα
Στη συνέχεια μας έδειξαν πως φτιάχνουν μπύρα από μπανάνα, την οποία την έπιναν στο τέλος από ένα δοχείο σε σχήμα...κέρατου, όλοι από το ίδιο δοχείο, υγειονομικός παράδεισος!
Κάποιοι δοκιμάσαμε και κάποιοι σιχασιάρηδες όχι, μια αηδία ήταν έτσι κ αλλιώς, σα ζεστή μπύρα με φλούδες που έπρεπε να τις φτύσεις, τα γράφω και αναγούλιασα ξανά.
Δεν σταμάτησαν να μας κόβουν από πάνω ως κάτω εμένα και τη Νατάσα οι κυρίες-κουτσομπόλες του χορευτικού. Με μια λύπηση μας περιεργάζονταν, υποθέσαμε ότι απορούν γιατί είμαστε λεπτές είχαν το βλέμμα του φάε κάτι να βάλεις λίγο κρέας επάνω σου, ποιός θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
Για φαγητό μας πήγαν σ ένα άλλο σημείο πήραμε μονοπάτι, ανεβήκαμε βουνό, κατεβήκαμε βουνό και φτάσαμε στο τραπέζι που μας είχαν φτιάξει οι ντόπιες.
Από όλα αυτά, τρωγόταν κυρίως αυτό που έχει την κουτάλα μέσα, ήταν μπανάνα μαγειρεμένη με μοσχαράκι, το κρέας σου έμενε πάνω στις θήκες στα δόντια, αλλά η μπανάνα ήταν υπέροχη.
Τα αβοκάντο κυριολεκτικά τα λουστήκαμε! Πεντανόστιμα και μυρωδάτα τα τρώγαμε συνέχεια.
Αυτό είναι ένα παραδοσιακό σπίτι της φυλής φτιαγμένο έτσι ώστε να διατηρεί τη δροσιά με φυσικό aircondition.
Κάπου εκεί τελείωσαν τα ωραία, μας φόρτωσε να μας πάει στο homestay που θα καταλύαμε.
Το φοβόμουν λίγο όταν το είχα δει στο πρόγραμμα, έχοντας όμως κάνει homestays σε Κούβα και σε Βιετνάμ που ήταν υπέροχες εμπειρίες, σκέφτηκα να είμαι ανοιχτή στον τρόπο ζωής των ντόπιων για μπούμε λίγο ακόμη στη νοοτροπία τους.
Η πραγματικότητα της Αφρικής όμως είναι πολύ διαφορετική.
Μας πήγε σε μια γειτονιά, μέσα σε μια αυλή με ρούχα απλωμένα, εξωτερικά κουζινάκια με μαύρα τεντζερέδια και ασοβάντιστους πάγκους, παιδάκια βρώμικα να παίζουν με τη μύγα να κάνει πάρτι πάνω από τα κεφάλια τους και το κυριότερο πρόσωπα αγέλαστα, βλοσυρά κι αφιλόξενα .
Το τελευταίο ίσως ήταν αυτό που μας σόκαρε περισσότερο.
Η Σκάμι που έχει παρελθόν στον εθελοντισμό στην Κένυα μας είπε αργότερα πως πολλές φορές είναι οι άντρες αυτοί που κάνουν τα κανονίσματα για τους νοικάρηδες, τσεπώνοντας και το αντίστοιχο χρηματικό όφελος ενώ η γυναίκα απλά επιβαρύνεται με την έξτρα λάντζα και τη φροντίδα των ξένων δίχως να βλέπει δεκάρα τσακιστή.
'Ετσι ίσως εξηγείται. Αλλά τα παιδάκια;
'Εβγαλα να τους δώσω κάτι δωράκια που είχα μαζί μου από την Ελλάδα, υλικά ζωγραφικής και πολύχρωμους μαρκαδόρους, τα πήραν και κοίταζαν ανέκφραστα, δε γέλασαν, δεν έδειξαν ούτε χαρά ούτε κάποιο άλλο συναίσθημα.
Μπήκαμε στο ένα σπίτι να δούμε τα δωμάτιά μας.
Χρονοντούλαπο. Προφανώς και δεν περιμέναμε κάτι σύγχρονο, αλλά αυτό;
Τοίχοι γεμάτα σημάδια από έντομα, αίμα και διάφορα άλλα άγνωστα στίγματα, κρεβάτια με στρώματα παμπάλαια και σεντόνια αμφιβόλου καθαριότητας, κουβέρτες δίχως σεντόνιασμα, πετσέτες ούτε για δείγμα και δεν ξεκίνησα καν να σκέφτομαι τι θα μας έδιναν για φαγητό!
This is the twilight zone!
Σαστίσαμε. Αρχικά κοιτάζαμε πως θα γινόταν να βολευτούμε έστω για ένα βράδι. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε λόγος να το υποστούμε όλο αυτό, ούτε θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας.
Μίλησα με τον οδηγό μας, του εξήγησα πως όλο αυτό ήταν πολύ έξω από τα στάνταρ μας και πως έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Μου είπε πως θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κατάλυμα που μας είχαν κανονίσει για την επόμενη μέρα κ αν δεν μας άρεσε εκείνο τότε θα ψάχναμε εναλλακτική.
Μετανιώνω που δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από το μέρος, αλλά ήταν τέτοιο το σοκ που θέλαμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.
Στο αυτοκίνητο πιά όταν βρήκαμε τη λαλιά μας, θυμηθήκαμε τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες κι ο Τάσος έκανε την εύστοχη παράφραση.
Καμιά ώρα αργότερα φτάσαμε στο Moshi, μια αφρικανική κωμόπολη των περίπου 200.000 κατοίκων που αποτελεί εφαλτήριο των ορειβατών, το σπίτι ήταν στις παρυφές της πόλης, σε χωματόδρομο με αυθεντικές, όμορφες εικόνες της ζωής στην Αφρική, εκείνες που μας σκλάβωσαν από το πρώτο λεπτό
-Youtube
Το homestay αυτή τη φορά ήταν ένα συγκρότημα από 4 ολοκληρωμένα σπιτάκια ευρύχωρα με βεράντα και υπέροχο κήπο, άνοιγαν μάλιστα για πρώτη φορά!
'Οχι μόνο ήταν όλα κατακαίνουργια αλλά είμασταν οι πρώτοι πελάτες, κάναμε τα εγκαίνια.
Από την κόλαση στο ζενίθ μας πήγαινε.
Μου έδωσαν ένα σπιτάκι μου ολομόναχη και το αγάπησα από την πρώτη ματιά
Ο ιδιοκτήτης έμενε στον πάνω όροφο με την οικογένειά του, μας φρόντιζε διαρκώς, μας κατέβαζε κρύα νεράκια, έστρωναν τα πρωινά, είστε οι πρώτοι μου πελάτες έλεγε, θέλω να πάνε όλα καλά!
Και πήγαν.
Σχεδόν.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο....(να κάνω κ ένα teaser)
Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά απέξω να δουν τους νεοφερμένους. 'Εβγαλα τα δωράκια για τα πιτσιρίκια και σε λίγο πλάκωσαν κ άλλα.
Είχε πλάκα το μικρούλι στη φωτογραφία. Με κοίταζε φοβισμένο, παίζει να είναι η πρώτη φορά που έβλεπε λευκή ξανθιά στη ζωή του. Πήγα να το αγκαλιάσω κ έβαλε τα κλάματα
Τελειώσαμε τη βραδιά σ ένα εστιατόριο που σέρβιρε φαγητό για δυτικούς σε χρόνους pole pole Αφρικής, αλλά το είχαμε μάθει πια το έργο και ξεκινούσαμε πριν ξελιγωθούμε. Απολαύσαμε τις κρύες μπύρες και επιστρέψαμε σπίτι μέσα από θεοσκότεινους κακοτράχαλους δρόμους, όσο Linus μας διαφώτιζε για το πόσο διεφθαρμένη είναι η κυβέρνησή τους. Πως τσεπώνουν όλα τα λεφτά και δεν τους βάζουν καν φώτα στους δρόμους για πρόσχημα. Μιλούσε οργισμένος και λέει εσείς δεν έχετε τέτοια στη χώρα σας.
Η αλήθεια είναι πως με τα φώτα δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς. Με κάτι τρένα ζορίζεται η κοινωνία όλη, αλλά τι να σου εξηγούμε και σένα τώρα....
Μια καινούργια περιπέτεια ξεκινούσε το πρωί, τελειώνοντας με την πανίδα, είχε έρθει η ώρα να έρθουμε σε επαφή με τη χλωρίδα της χώρας.
Αυτό το έκανα σκνρηνσοτ από το κινητό για να θυμάμαι που είναι το σπίτι και που ήμουν εγώ
Πρωί πρωί ήρθε ο νέος πράκτορας μαζί με τον ξεναγό μας τον Linus.
'Αλλη μορφή κ αυτός.
Με σύστησε λέω ο τάδε. "How's the malaka?" απαντάει. 'Εσπασε ο πάγος μια κ έξω.
Μας φόρτωσαν σ ένα βανάκι παλιό, με αναρτήσεις του θανάτου κ τον κλιματισμό να αγνοείται.
Πρώτα θα πηγαίναμε σε μια φυτεία μπανάνας.
Η αλήθεια είναι πως μόλις αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο, η διαδρομή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μπήκαμε σε κάτι κατσικόδρομους με αβυσαλέες λακούβες, αριστερά δεξιά πυκνή βλάστηση και ανάμεσα η ζωή στις παράγκες.
Αν δεν προσπαθούσα να κρατηθώ απελπισμένα από τις χειρολαβές, ίσως να είχα κάποια φωτογραφία.
Ωστόσο, η φυτεία της μπανάνας ήταν κάτι ανάλογο.
Ζούγκλα κανονική.
Με μάλωσε γιατί δε φορούσα καπέλο και μου έδωσε ένα μπανανόφυλλο να καλύψω το κεφάλι μου
Problem solved.
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας μικρός παράδεισος
Αφού μάθαμε ό,τι ήταν να μάθουμε για τις μπανάνες, προχωρήσαμε λίγο ακόμη και φτάσαμε σ ένα αγροτόσπιτο όπου όλοι ασχολούνταν με την επεξεργασία του καφέ.
Μαζεύτηκε η οικογένεια, μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία συλλογής των κόκκων καθώς και κάθε στάδιο επεξεργασίας.
Αν σας ενοχλεί η τιμή του καφέ, ξανασκεφτείτε το. Παρακολουθήσαμε βήμα βήμα κάθε στάδιο, σε μερικά συμμετείχαμε και μεις, περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει η διαλογή, η οποία μάλιστα γίνεται ακόμη με το χέρι, καβουρδίσαμε τους κόκκους πάνω από τη φωτιά μέχρι να σκουρήνουν κ αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα στάδια και μας διαβεβαίωσαν ότι ο καφές είναι καλής ποιότητας, τότε έφεραν ζεστό νερό για να πιούμε ένα καφεδάκι που το είχαμε κερδίσει με την αξία μας.
Η διαλογή
Γλυκούλης
Καβούρντισμα με τις ώρες
είχαν ένα στάβλο εκεί!
φατσόνι
'Εχω ξανακάνει τουρ σε φυτείες καφέ στην Κούβα και ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ήταν πολύ ανώτερο, φτιάξαμε τον καφέ από το α ως το ω και στο τέλος μας έδωσαν από ένα σακουλάκι να πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα.
Μετά από αυτό μας πήγαν για γνωριμία με τη φυλή των Chiagga.
Και κει που περπατούσαμε σ ένα ωραίο κατάφυτο μονοπάτι ξαφνικά βλέπουμε καμιά δεκαπενταριά μεταμφιεσμένους να έρχονται προς το μέρος μας με χορό και τραγούδι.
Να αυτά δεν μπορώ!
Αλλά το κάναμε κ αυτό και είπαμε κ ένα τραγούδι (κυριολεκτικά)
Ντε και καλά να χορέψουμε μαζί τους αυτά τα ειδωλολατρικά. Και ξεκίνησε ο διασυρμός.
Επί 5 ολόκληρα λεπτά μας πιλάτευαν! Και τελειωμό δεν είχε. Δεν μας έβλεπαν ότι το πάμε σαν τ αγγούρια; Εκεί αυτοί.
Και δώστου να με πιάνει αναγούλα εμένα από αυτά τα τραγιά που φορούσαν που έβγαζαν τρελή μπόχα, να πηγαίνω δίπλα στη Νατασούλα για να ανακουφιστώ και ξανά ερχόταν και μας χώριζαν και με έβαζαν δίπλα στον τραγοφορεμένο που άπλωνε τη χερούκλα του και κόντευα να λυποθυμήσω από τις αναθυμιάσεις.
Αφού τελείωσε το χορευτικό μαρτύριο ήθελαν να τους δείξουμε έναν ελληνικό χορό, πιάσαμε ένα γαμήλιο χασαποσέρβικο όλοι μαζί, μπουρδούκλωναν τα ποδάρια τους και ήρθε η σειρά μας να γελάσουμε, τώρα είναι καλά ε;;;
Αλλά δεν έχω σχετικό βιντεάκι, αν βρίσκεται σε κανένα συνταξιδιώτη μου, ας κάνει ένα βήμα μπροστά.
Κάναμε και προξενιό στον Τασούλη που του αρέσουν οι τσουπωτές μαυρούλες αλλά δεν τα βρήκαμε στην προίκα
Στη συνέχεια μας έδειξαν πως φτιάχνουν μπύρα από μπανάνα, την οποία την έπιναν στο τέλος από ένα δοχείο σε σχήμα...κέρατου, όλοι από το ίδιο δοχείο, υγειονομικός παράδεισος!
Κάποιοι δοκιμάσαμε και κάποιοι σιχασιάρηδες όχι, μια αηδία ήταν έτσι κ αλλιώς, σα ζεστή μπύρα με φλούδες που έπρεπε να τις φτύσεις, τα γράφω και αναγούλιασα ξανά.
Δεν σταμάτησαν να μας κόβουν από πάνω ως κάτω εμένα και τη Νατάσα οι κυρίες-κουτσομπόλες του χορευτικού. Με μια λύπηση μας περιεργάζονταν, υποθέσαμε ότι απορούν γιατί είμαστε λεπτές είχαν το βλέμμα του φάε κάτι να βάλεις λίγο κρέας επάνω σου, ποιός θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
Για φαγητό μας πήγαν σ ένα άλλο σημείο πήραμε μονοπάτι, ανεβήκαμε βουνό, κατεβήκαμε βουνό και φτάσαμε στο τραπέζι που μας είχαν φτιάξει οι ντόπιες.
Από όλα αυτά, τρωγόταν κυρίως αυτό που έχει την κουτάλα μέσα, ήταν μπανάνα μαγειρεμένη με μοσχαράκι, το κρέας σου έμενε πάνω στις θήκες στα δόντια, αλλά η μπανάνα ήταν υπέροχη.
Τα αβοκάντο κυριολεκτικά τα λουστήκαμε! Πεντανόστιμα και μυρωδάτα τα τρώγαμε συνέχεια.
Αυτό είναι ένα παραδοσιακό σπίτι της φυλής φτιαγμένο έτσι ώστε να διατηρεί τη δροσιά με φυσικό aircondition.
Κάπου εκεί τελείωσαν τα ωραία, μας φόρτωσε να μας πάει στο homestay που θα καταλύαμε.
Το φοβόμουν λίγο όταν το είχα δει στο πρόγραμμα, έχοντας όμως κάνει homestays σε Κούβα και σε Βιετνάμ που ήταν υπέροχες εμπειρίες, σκέφτηκα να είμαι ανοιχτή στον τρόπο ζωής των ντόπιων για μπούμε λίγο ακόμη στη νοοτροπία τους.
Η πραγματικότητα της Αφρικής όμως είναι πολύ διαφορετική.
Μας πήγε σε μια γειτονιά, μέσα σε μια αυλή με ρούχα απλωμένα, εξωτερικά κουζινάκια με μαύρα τεντζερέδια και ασοβάντιστους πάγκους, παιδάκια βρώμικα να παίζουν με τη μύγα να κάνει πάρτι πάνω από τα κεφάλια τους και το κυριότερο πρόσωπα αγέλαστα, βλοσυρά κι αφιλόξενα .
Το τελευταίο ίσως ήταν αυτό που μας σόκαρε περισσότερο.
Η Σκάμι που έχει παρελθόν στον εθελοντισμό στην Κένυα μας είπε αργότερα πως πολλές φορές είναι οι άντρες αυτοί που κάνουν τα κανονίσματα για τους νοικάρηδες, τσεπώνοντας και το αντίστοιχο χρηματικό όφελος ενώ η γυναίκα απλά επιβαρύνεται με την έξτρα λάντζα και τη φροντίδα των ξένων δίχως να βλέπει δεκάρα τσακιστή.
'Ετσι ίσως εξηγείται. Αλλά τα παιδάκια;
'Εβγαλα να τους δώσω κάτι δωράκια που είχα μαζί μου από την Ελλάδα, υλικά ζωγραφικής και πολύχρωμους μαρκαδόρους, τα πήραν και κοίταζαν ανέκφραστα, δε γέλασαν, δεν έδειξαν ούτε χαρά ούτε κάποιο άλλο συναίσθημα.
Μπήκαμε στο ένα σπίτι να δούμε τα δωμάτιά μας.
Χρονοντούλαπο. Προφανώς και δεν περιμέναμε κάτι σύγχρονο, αλλά αυτό;
Τοίχοι γεμάτα σημάδια από έντομα, αίμα και διάφορα άλλα άγνωστα στίγματα, κρεβάτια με στρώματα παμπάλαια και σεντόνια αμφιβόλου καθαριότητας, κουβέρτες δίχως σεντόνιασμα, πετσέτες ούτε για δείγμα και δεν ξεκίνησα καν να σκέφτομαι τι θα μας έδιναν για φαγητό!
This is the twilight zone!
Σαστίσαμε. Αρχικά κοιτάζαμε πως θα γινόταν να βολευτούμε έστω για ένα βράδι. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε λόγος να το υποστούμε όλο αυτό, ούτε θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας.
Μίλησα με τον οδηγό μας, του εξήγησα πως όλο αυτό ήταν πολύ έξω από τα στάνταρ μας και πως έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Μου είπε πως θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κατάλυμα που μας είχαν κανονίσει για την επόμενη μέρα κ αν δεν μας άρεσε εκείνο τότε θα ψάχναμε εναλλακτική.
Μετανιώνω που δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από το μέρος, αλλά ήταν τέτοιο το σοκ που θέλαμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.
Στο αυτοκίνητο πιά όταν βρήκαμε τη λαλιά μας, θυμηθήκαμε τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες κι ο Τάσος έκανε την εύστοχη παράφραση.
Καμιά ώρα αργότερα φτάσαμε στο Moshi, μια αφρικανική κωμόπολη των περίπου 200.000 κατοίκων που αποτελεί εφαλτήριο των ορειβατών, το σπίτι ήταν στις παρυφές της πόλης, σε χωματόδρομο με αυθεντικές, όμορφες εικόνες της ζωής στην Αφρική, εκείνες που μας σκλάβωσαν από το πρώτο λεπτό
-Youtube
Το homestay αυτή τη φορά ήταν ένα συγκρότημα από 4 ολοκληρωμένα σπιτάκια ευρύχωρα με βεράντα και υπέροχο κήπο, άνοιγαν μάλιστα για πρώτη φορά!
'Οχι μόνο ήταν όλα κατακαίνουργια αλλά είμασταν οι πρώτοι πελάτες, κάναμε τα εγκαίνια.
Από την κόλαση στο ζενίθ μας πήγαινε.
Μου έδωσαν ένα σπιτάκι μου ολομόναχη και το αγάπησα από την πρώτη ματιά
Ο ιδιοκτήτης έμενε στον πάνω όροφο με την οικογένειά του, μας φρόντιζε διαρκώς, μας κατέβαζε κρύα νεράκια, έστρωναν τα πρωινά, είστε οι πρώτοι μου πελάτες έλεγε, θέλω να πάνε όλα καλά!
Και πήγαν.
Σχεδόν.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο....(να κάνω κ ένα teaser)
Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά απέξω να δουν τους νεοφερμένους. 'Εβγαλα τα δωράκια για τα πιτσιρίκια και σε λίγο πλάκωσαν κ άλλα.
Είχε πλάκα το μικρούλι στη φωτογραφία. Με κοίταζε φοβισμένο, παίζει να είναι η πρώτη φορά που έβλεπε λευκή ξανθιά στη ζωή του. Πήγα να το αγκαλιάσω κ έβαλε τα κλάματα
Τελειώσαμε τη βραδιά σ ένα εστιατόριο που σέρβιρε φαγητό για δυτικούς σε χρόνους pole pole Αφρικής, αλλά το είχαμε μάθει πια το έργο και ξεκινούσαμε πριν ξελιγωθούμε. Απολαύσαμε τις κρύες μπύρες και επιστρέψαμε σπίτι μέσα από θεοσκότεινους κακοτράχαλους δρόμους, όσο Linus μας διαφώτιζε για το πόσο διεφθαρμένη είναι η κυβέρνησή τους. Πως τσεπώνουν όλα τα λεφτά και δεν τους βάζουν καν φώτα στους δρόμους για πρόσχημα. Μιλούσε οργισμένος και λέει εσείς δεν έχετε τέτοια στη χώρα σας.
Η αλήθεια είναι πως με τα φώτα δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς. Με κάτι τρένα ζορίζεται η κοινωνία όλη, αλλά τι να σου εξηγούμε και σένα τώρα....
Last edited by a moderator:
