Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[Sassenach77]

Iουλιο ετοιμαστειτε για πολυ ζεστη! Εμεισ νοεμβριο ειμασταν με κοντομανικο. Το βραδυ ειχε μονο λιγη ψυχρα. Αν εχετε παραπανω μερες, διαβασε το δικο μας προγραμμα, αλλιως εχετε τρεξιμο.

Θα προσπαθήσω να αποφύγω το καλοκαίρι σε αυτό το οδικό, αλλά μόνο το καλοκαίρι μπορώ να πάρω άνετα άδεια δύο εβδομάδες. Για άλλη εποχή πρέπει να κάνω αλχημίες για μεγάλη άδεια....το μελετάω πάντως όλο και πιο έντονα. Φταίτε και εσείς με τις ιστορίες σας!

 

[themischar]

Ναι ναι, με εσένα πάντα ανοίγω χάρτες και για να πω την αμαρτία μου τη κατα βρίσκω κιόλας έτσι
Για να πω την αλήθεια δεν σκέφτηκα οτι μπορεί να έχεις γράψει λάθος το πρώτο νούμερο και νόμιζα οτι δεν έχω καταλάβει σωστά κάτι στην διαδρομή οπότε διάβασα και δύο φορές τα σχετικά κεφάλαια και έσβηνα και σημείωνα ξανά την διαδρομή και πάλι δεν μου έβγαινε ....sorry

Εγώ λυπάμαι που, χωρίς λόγο, σε ταλαιπώρησα τόσο με την απροσεξἰα μου !

Αυτό που με προβλημάτισε είναι η κίνηση που ανέφερες!

Το κυκλοφοριακό, τα έργα οδοποιίας και η εξουσία που ασκούσε η Αστυνομία παντού στους δρόμους αποτελούσαν μόνα τους ή συνδυαστικά το πρόβλημα,

Να πω και τον πόνο μου, οτι αυτό που θα με γονάτιζε εμένα προσωπικά είναι η ζέστη.....δεν την αντέχω καθόλου

Ένα δίκιο το έχεις και ναι είναι ζόρικο, αλλά μπορεί να είσαι λίγο τυχερή όπως εμείς.
Αρχές Ιούλη μόνο στην περιοχή της Merzuga βιώσαμε ζέστη των 39°C έως 42°C, ενώ το αποκορύφωμα ήταν στην Rabat που την μέρα που φθάσαμε είχε από 19°C έως 24°C (θα ανεβάσω και τη σχετική χαρακτηριστική φωτογραφία).

 

[Sassenach77]

σε ταλαιπώρησα τόσο με την απροσεξἰα μου !

Ούτε καν, είπαμε αγαπημένη ασχολία! Συνέχισε να γράφεις και μη μου δίνεις σημασία. Αναμένω συνέχεια

 

[themischar]

5η μέρα (ασκόπως τριγύρω και ακολουθεί Camel Trek )

Είναι φρονιμότερο να μη γίνει αναφορά για το σημερινό εγερτήριο γιατί μπορεί και να παρεξεγηθούμε (το σερβίρισμα πρωινού ήταν έως τις 11.00), αλλά κρίναμε πως ήταν απαραίτητο να γίνει έτσι κι᾽ όχι αλλιώς αφού ουσιαστικά το μόνο που θα κάναμε ήταν βόλτες τριγύρω για εγκλιματισμό περιβάλλοντος έως την απογευματινοβραδυνή μας εξόρμηση.



Το βλέμα μας, όσο παίρναμε το πρωινό μας, περνούσε αδιάκριτα από τα καγκελοχωρίσματα και κοιτούσε κλεφτά προς τον ντουνιά μπας και αντιληφθεί τι είδους σκηνοθεσία καιρού θα ἐχουμε σήμερα. Ωστόσο δεν πολυκαταλαβαίναμε, καθήμενοι στη δροσιά του AC, τι γίνεται έξω από το Kasbah εκτός από το ότι είχε αισθητή ζέστη.
Κι´εδώ الحرارة (ζέστη) είναι η ονομασία της αλλά την αντιλαμβάνεσαι στο πετσί σου λίγουλάκι πιο ζόρικη ακόμη και στον ίσκιο, είναι λες και στέκεσαι όρθιος -για ώρα- μπροστά από έναν ανοικτό φούρνο αρτοποιείου !

Πριν φύγουμε, κάναμε μια προσπάθεια να μάθουμε κάτι παραπάνω, από την ελλιπή, από υπαλλήλους, εκείνη την ώρα Reception.
Το ενδιαφέρον μας εστιαζόταν για το Morocco National 4×4 Auto Museum και το χωριό Khamlia (ή Gnawa όπως είναι γνωστό και από το παραδοσιακό Φεστιβάλ) αλλά δεν ...
Μόνο για το Μουσείο μας έδωσε ένα όνομα (Monica ...) και ένα τηλέφωνο (...) στο οποίο διπλοκαλέσαμε σε διαφορετική ώρα αλλά δε μας έφεξε.



Με την ανεμελιά της ημέρας στο μυαλό μας βγήκαμε χωρίς πλάνο, με μότο μας το <<βλέποντας και κάνοντας>>. Χρειαζούμενο είναι κι´αυτό σ´ ένα ταξίδι και το γλυκοαισθάνεσαι μόνον όταν το κάνεις πράξη.
Ο ζεστούλης καιρός συνοδεύεται επάξια, μπορώ να πω, με το σύννεφο αμμόσκονης που πλανιέται στον ορίζοντα και προσπαθεί, απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο, να μην αφήνει κενά για να το διαπερνούν οι ηλιαχτίδες.
Ξεκινάμε, από το Kasbah που είναι προς την Βορεινή πλευρά του χωριού (όπως και τα περισσότερα από τα Kasbah) με τα δυό μπροστινά παράθυρα του αυτοκινήτου, με το ζόρι, ένα δάχτυλο ανοικτά και ευτυχώς γιατί δεν έχει έξω τόσο έντονο άνεμο.



Οι καμήλες δεμένες μεταξύ τους ανά δυό - τρεις εκτεθειμένες στα καιρικά φαινόμενα, περιμένουν υπομονετικά να πάει απόγευμα για να πιάσουν, με την σειρά τους δουλειά.



Χωρίς πολλά-πολλά, αμίλητοι σχεδόν, χωθήκαμε σε έναν ανακατεμένο αμμόδρομο με σκοπό να βρεθούμε κάποια στιγμή σε δημοσιά, είπαμε, είμαστε περιπλανώμενοι και πορευόμαστε αγναντεύοντας τους μικρομεγάλους αμμόλοφους και χαζεύοντας κάποιο τετράποδο που θα βρεθεί στην πορεία μας.





Ύστερα από ένα ακόμη ξάφνιασμα για το πως είναι η περιοχή, φθάνουμε προς την Νότια είσοδο του χωριού και μάνι-μάνι να´σου δυό όργανα της τάξεως !
Μας σταματούν, έ καλά τώρα, βλοσυροί με μια χειρονομία και χωρίς να βγάλουν άχνα ακόμη και όταν κατέβασα το τζάμι, επειδή δεν επρόκειτο να βγω έξω από το αυτοκίνητο (είχα αποφασίσει, έτσι θα το πήγαινα από δω και πέρα εκτός κι´αν μου το επέβαλλαν).
Χωρις ν´ανοίξουμε κουβέντα, τους δίνω τα ¨απαραἰτητα¨ είχα μάθει πια και τα είχα όλα έτοιμα ένα τσούρμο, Τα ξεφυλλίζει ο πρώτος που τα παρέλαβε και τα δίνει στον δεύτερο που κάνει κι´αυτός το ίδιο, με την αμμόσκονη να αιωρείται χωρίς σταματημό (ο καιρός είχε στραβώσει ξανά) και απροειδοποίητα στα μουγκά μου τα επιστρέφει χαιρετώντας μας στρατιωτικά !
Έμείς πάλι, αργοκουνόντας το κεφάλι, μουρμουρίσαμε δεν θυμάμαι τι και τσουλήσαμε παρακάτω για να σταθμεύσουμε.



Πριν προλάβουμε να στρίψουμε δεξιά στον χώρο στάθμευσης, μπροστά μας στεκόταν καμαρωτή η ¨επίσημη¨ πύλη του χωριού προς την αχανή έρημο.



Ο χώρος στάθμευσης ήταν μια αλάνα. Γυρίσαμε στην πύλη για να δούμε τι μπορούμε να δούμε, ο χωμάτινος δρόμος με γερές δόσεις άμμου κατέληγε στα τελευταία σπίτια και μετά ξανοιγόταν στην έρημο.



Γυρίσαμε πίσω προς το κατοικημένο μέρος, έρημο και τα συναφή είχαμε επιλέξει να δούμε το σούρουπο.







Και οργανωμένα και ανοργάνωτα δείχνουν όλα, με λίγο κόσμο και μάλιστα κι´αυτόν ντόπιο που περιφέρεται για να αγοράσει τα διάφορα και αδιάφορα για μας πράγματα.
Κι´εμείς να τριγυρνάμε σαν την μύγα μες το γάλα κάτω από τα παρατηρητικά βλέμματα τόσο των μικρών ὀσο και των μεγάλων.







Μπήκαμε με φόρα από την μισάνοιχτη πόρτα στο Restaurant, cafe and Snack " L'expert" όταν είδαμε σχετική ανηρτημένη ταμπέλα, για έναν cappuccino.
Το μέρος ήταν ωραίο και καθαρό, το προσωπικό πολύ φιλικό και αποτελεσματικό αφού μας είπε πως λόγω εποχής ανοίγουν στις 14.00.
Τ ό μ π ο λ α ! ! !







Θα μπορούσε να βρισκόταν άνετα σε οποιαδήποτε συνοικιακή λαική αγορά της Αττικής και όχι μόνον. Καμμιά διαφορά, όλα, bir para.





Το παιχνίδι έδειχνε να είναι στο ζενίθ και η προσοχή τους ήταν εμφανώς τεταμένη.
Δεν το κρύβω πως λοξοκοίταξα έντονα προς τα πιτσιρίκια, μήπως και μου κάνουν πρόταση να παίξω κι´ εγώ καμμιά παρτίδα μαζί τους, αλλά που !



Σε κάποιο άνοιγμα του κύριου δρόμου του χωριού διακρίναμε τους φοίνικες που ξεπόρβαλαν μέσα από την όαση και λοξοδρομήσαμε προς τη μεριά τους.
Ήταν όλα φροντισμένα και αριστοτεχνικά φυτεμένα, όχι όμως κάτι το ξεχωριστό.







Προχωρόντας μέσα στην όαση ¨σκοντάψαμε¨ πάνω σε ένα μαντρί με καμήλες. Ο τόπος και λόγω ζέστης έζεχνε, απομακρυνθήκαμε με μικρά πηδηματάκια χωρίς να μπούμε στον κόπο να χαιρετήσουμε κάποιον από τους παρευρισκομένους.





Τα συναισθήματα ανάμεικτα και κυρίαρχη σκέψη είναι ότι κρατούν το μέρος σε αυτή την κατάσταση για να δείχνει όσο γίνεται πιο αυθεντικό, αφού δέχεται σε ετήσια βάση χιλιάδες κόσμο.
Με εξαιρετικά θολό το προς τα που θα πρέπει να πάμε για να βρεθούμε προς το μικρό καθ´όλα χωριό Khemliya ξεκουνήσαμε και πάλι.Γιατί είπαμε και το ξαναλέμε δεν έχουμε σήμερα οδηγικό πρόγραμμα και γι´αυτό δεν κοιτάμε χάρτες, δε ρωτάμε και μόνο πάμε.
Διανυθέντα χιλιόμετρα εκείνη την ώρα δεν κρατάγαμε και καταλήξαμε μετά από κάνα μισάωρο έξω από την περιοχή της Taouz όπου καταμεσής τον δρόμο έκλεινε ένα περιπολικό της Αστυνομίας και οι ένστολοι που βρισκόντουσαν δίπλα του έκαναν την χαρακτηριστική χειρονομία γυρίστε πίσω.
<<Πίσω είπατε ?>>
<<Και γιατί όχι ?>>
Επιδεικτική αναστροφή και γρήγορη (για να καταλάβουν ότι τους σεβάστηκα με τη μία) άλλα όχι τόσο όσο θα την ήθελα αφού το αυτοκίνητο ήταν μπροστοκίνητο.



Εκεί που μας ξαπόστειλαν πίσω, στην Taouz, ό δρόμος τελειώνει και αρχίζει έρημος. κοντολογίς θα την κάναμε ούτως ή άλλως απλά χάσαμε τον τζερτζελέ που ενδεχομένως μπορεί να είχε.
Η γωνία με την οποία φθάσαμε στο σταυροδρόμι έξω από την Merzouga μας ώθησε σε λάθος κατεύθυνση. Τώρα όμως, στο γυρισμό δεν κάναμε κάποιο άλλο λάθος, βρήκαμε το άδειο χωριό, που τελικά έχει ζωή μόνο την περίοδο του φεστιβάλ ! ! !





Χωρίς άλλο, ξαναπιάσαμε, τον γνωστό μας Ν13 με τις εναλλαγές στο περιβαλλοντολογικό τοπίο.



Δεξιά μας το χιλιομετρικό κολωνάκι μας προσγείωσε, Πλησιάσαμε και διαβάσαμε το 66 χλμ από το Er Foud συνειδητοποιήσαμε πως, αν πάμε έτσι, σε λίγο φθάνουμε εκεί. Δεν είχαμε καμιά πρόθεση γι´αυτό, γνωρίζαμε πως είμασταν σε καλό δρόμο για εκεί που λέγαμε από το πρωί.



Λοξοκοιτάμε συνεχώς προς στον ορίζοντα και αντιλαμβανόμαστε πως έτσι όπως έχουν τα πράγματα είναι αδύνατον να προσδιορίσεις χονδρικά τι ώρα να´ναι.
Δεν είναι μουντός όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και αναρωτιέσαι τι ώρα να είναι?
Βλέπεις, δεν είναι ότι δεν βλέπεις, αλλά θολά και στιγμές - στιγμές μέχρι ενός σημείου, έχει τη χάρη του κι´αυτό δε λέω και δώστου να παρατάω το δρόμο και να πάω γυρεύοντας πότε αριστερά και πότε δεξιά προς κάποιον αμμόλοφο.
Συνετά είπαμε, μην ξεχνιόμαστε ακουγόταν να λέει μια φωνή.







Δεν αργήσαμε και τόσο να φτάσουμε στο Morocco National 4×4 Auto Museum.
Εμείς φτάσαμε, όμως ψυχή ζώσα πουθενά, είναι ΚΛΕΙΣΤΟ. Το δεύτερο τηλ. στην κα Monica δεν τελεσφόρησε για μια ακόμη φορά. Κατεβήκαμε για ένα διακριτικό βλέμμα στο χώρο. Έδειχνε περίεργος, χλιδάτος και φροντισμένος, μια εντελώς διαφορετική προοπτική κοιτάζοντας απέναντι κομμάτι της ερήμου Erg Chebbi.





13 N13 Merzouga, είναι η διεύθυνση που δίνουν στο site τους και διαλαλούν την συλλογή των αυτοκινήτων 4x4 και μερικά από τα εκπληκτικά δείγματα αγωνιστικών αυτοκινήτων και ειδικά εκείνα που χρησιμοποιούσε η βασιλική οικογένεια στα ταξίδια της μέσα από τους αμμόλοφους.
Έ, ήταν ή δεν ήταν κρίμα, που δεν τα καταφέραμε?



Και εδώ πιστεύω πως μαντέψατε τι πήγαινε να γίνει !
Ξεκίνησα μαρσάροντας και αφήνοντας λίγη γόμα λάστιχου στην πετροφτιαγμένη ἀπλα, μπροστά από το Μουσείο, ρίχνοντας ένα βλέφαρο πίσω και αριστερά μου, πανέτοιμος, για να την κάνω !
Τελευταία στιγμή, όμως, την λυπήθηκα και σταμάτησα φρενάροντας αστραπιαία . . .



Μουτρωμένοι ελαφρώς και καταιδρωμένοι τα μάλλα περιφερθήκαμε κάμποσο στην γύρω περιοχή και στο τέλος μη ξέροντας ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ και μη βλέποντας κάτι άλλο ενδιαφέρον εκτός από αμμόλοφους᾽
Και πόσους άλλους να δούμε? 'Eτσι μπηκαμε, τάχαμου, σε ρυθμό επιστροφής.
Δεν πάμε από δω κι´όχι από εκεί, μη επεκταθούμε κι´άλλο, αναφώνησε σ´ένα έντονα πατημένο αλλά αμμοχρυσαφίζων χαζοσταυροδρόμι.
Έ, και δεν πάμε, σήμερα μπορούμε να πάμε και όπου φυσάει ο άνεμος !
Και πάμε και πάμε και δεν φαίνεται ορίζοντας, όχι γνωστός ορίζοντας αλλά σκέτος ορίζοντας, ώσπου κάτι έγινε ! ! !



Η ώρα δεν είχε σκαρφαλώσει μόνο αλλά έπαιρνε κι´έγερνε, νωρίς απόγευμα, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση για οτιδήποτε υπήρχε στον καφενέ της διασταυρώσης (Rissani, Erfoud, Merzouga) που βγήκαμε.
Ο αέρας είχε σηκώσει και πάλι το μπαϊράκι του αμμοραπίζοντας ολούθε χωρίς σταματημό (ξεκινούσε, βλέπετε, το απογευματινό μενού του). Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα μιας κελεμπίας, η οποία θα σε προστατεύει από την άμμο και τη ζέστη.
Δεν κυκλοφορούσε τίποτα, ούτε κουνούπι και με ποιά προσόντα θα μπορούσε κι´αυτό !
Και μιας και λέμε για κουνούπια :
<< Κουνούπια, κουνούπια ρε φίλε δεν υπήρχαν ?>> ρώτησε για το ταξίδι ένας φίλος.
<<Όχι,δεν είχε, τ´αφήσαμε όλα στην Ελλάδα δεν τα πήραμε μαζί μας>>.
Κατά ένα περίεργο τρόπο κουνούπια πουθενά, όπως ακριβώς το γράφω: πουθενά ! Αντίθετα στριφογυρνούσαν, μικροπεταλούδες, σφήκες, αμέτρητες θρεμμένες μύγες και αλογόμυγες που χτυπούσαν τα αστραφτερά γαλαζωπά φτεράκια τους



Μπήκαμε και ήταν ένας άδειος καφενές και μάλιστα εργαζόταν -αυτό που συνήθως λέμε- στον αυτόματο!
Ζητούσες νοηματικά από τον μοναδικό εργαζόμενο τι ήθελες, από τα λίγα που είχε και τα έβλεπες, τα έπαιρνες στο τραπέζι σου και αυτό ήτανε ! Ας το πούμε ένα είδος self service.
Καλά είναι όλα όταν οι προσδοκίες είναι χαμηλές, κι᾽ επειδή αυτές τις μέρες πήραμε και μερικά εντατικά μαθήματα σερβιρίσματος τσαγιού εδώ στρωθήκαμε για να κάνουμε την πρακτική μας :

 

[themischar]

Με την πρόταση << Πόσο άλλο να καθίσουμε εδώ πέρα>>
πληρώσαμε τον λογαριασμό και πάμε για να βγούμε, τρόπος του λέγειν, γιατί η πόρτα που άνοιγε προς τα έξω (και πολύ σωστά) ήθελε δύναμη ή καλυτέρα πολύύύ δύναμη εξ´αιτίας του αέρα που δεν σ´άφηνε.

Γελάσαμε με το γεγονός αλλά μόλις βγήκαμε και ¨φάγαμε¨ την αμμοβολή σε όλο το είναι μας τότε το χαμόγελό μας κόπηκε μονομιάς. Τό ίδιο πάθαμε και με το άνοιγμα των θυρών του αυτοκινήτου και μέχρι να μπούμε γέμισε όλο με ζεστούς καφεκίτρινους κόκκους.

Εντάξει, σιγά το θέμα, στο Kasbah θα γυρνούσαμε για να ετοιμαστούμε για το Camel Trek που ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει στις 18:00.



Οι καμηλιέρηδες, ως καθαρόαιμοι επαγγελματίες, έχουν πιάσει θέση έξω από τα kasbah και είναι πανέτοιμοι να κάνουν την μικρή βόλτα, στους γύρω αμμόλοφους, μαζί με αυτούς που θα το έχουν επιλέξει.



Ο άδειος αμμόδρομος που μας οδηγούσε στο Kasbah φαινόταν, μπροστά μας, αφού ό ογκος του απλωμένου κτίσματος έκοβε άνετα τώρα την αμμοθύελα.



Ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις κινήσεις που, συνήθως, κάνουμε όταν έχουμε προγραμματίσει μεταμεσονύκτιο beach party και ετοιμαστήκαμε με χάρη και άνεση χρόνου.
Κλειστά παπούτσια (εκείνα ντε, τα boat shoes) με καλτσούλες, μακρύ και φαρδύ παντελόνι,tshirt, μακρύ λινό πουκάμισο, από 1 L νερό και βεβαίως τα λίαν απαραίτητα, του καθενός, χωμένα σε ένα σακκίδιο πλάτης και βούρ.
Τι βουρ, δηλαδή, μέχρι τη Reception θα πηγαίναμε όπου και ήταν ο χώρος συνάντησης.

Όταν φθάσαμε στο χώρο της Reception επικρατούσε οχλαγωγία και αμέσως καταλάβαμε το τι συνέβαινε. Μόλις είχε καταφθάσει ένα γκρουπ με Γιαπωνέζους.
Κάνοντάς τους χάζι πως πηγαινοερχόντουσαν, πήγαιναν άφηναν τα πολυάριθμα μπαγάζια τους σε δωμάτια και γυρνούσαν με ένα είδους σακ βουαγιαζ.
Τότε αντιληφθήκαμε πως θα τους είχαμε παρέα μας από δω και πέρα.

Ο συντονιστής του Kasbah μας ενημέρωσε πως τα 4Χ4 αυτοκίνητά τους ήταν έτοιμα και μας περιμένουν στον εξωτερικό χώρο στάθμευσης για να μας μεταφέρουν στο σημείο εκείνο της ερήμου όπου θα συναντήσουμε την ομάδα των οδηγών και τις καμήλες.



Επιβιβαστήκαμε όλοι και τα 4Χ4 τζιποειδή ξεχύθηκαν στην άμμο τόσο φουριόζικα που σήκωσαν δίνη πίσω τους εμπλουτίζοντας κι´άλλο την βεβαρημένη ατμόσφαιρα.

Σε χρόνο dt διάνυσαν τα περίπου πέντε χιλιόμετρα απόστασης και βρεθήκαμε στο ¨φιλόξενο¨ περιβάλλον μιας μικρής όασης. Μας ΅άδειασαν¨ στα γρήγορα και ένα από τα 4Χ4 συνέχισε, σβέλτα, προς το Camp μεταφέροντας πρόσθετο προσωπικό και όλα όσα είχαν προβλέψει για το δείπνο κ.λπ και τα υπόλοιπα γύρισαν προς τα πίσω.
Εκεί μας περίμεναν στωικά οδηγοί και καμήλες στους + 40 ° C για να ξεκινήσουμε το, και δικό μας, Camel Trek.
Όχι, αλλά ας έκαναν αλλιώς, άν μπορούσαν ! ! !





<< Τι αρέσει σε μια καμήλα ; Απολύτως τίποτα φαντάζομαι.
Δεν της αρέσει η άμμος που τη γδέρνει, ούτε ο ήλιος που την ψήνει, ή το νερό που πίνει σαν αλκοολικός που απείχε για καιρό από το οινόπνευμα. Δεν της αρέσει να κάθεται κάτω, παίζοντας τα ματόκλαδα σαν στάρλετ. Ούτε να στέκεται όρθια, βαρυγκωμώντας με οργή και αγανάκτηση προσπαθώντας να κουμαντάρει τα εφηβικά της μέλη. Ούτε οι συντρόφισσές της οι άλλες κάμηλες, προς τις οποίες δείχνει την περιφρόνηση μιας πλούσιας κληρονόμου που αναγκάζεται να ταξιδέψει σε οικονομική θέση. Ούτε οι άνθρωποι που την έχουν σκλαβώσει. Ούτε η ωκεανία μονοτονία των αμμόλοφων. Ούτε το άγευστο χορτάρι που μασουλίζει και μασουλίζει και ξαναμασουλίζει βαρύθυμα, παλεύοντας να το χωνέψει. Ούτε η κολασμένη μέρα. Ούτε η παραδεισένια νύχτα. Ούτε το ηλιοβασίλεμα. Ούτε η ανατολή. Ούτε ο ήλιος, το φεγγάρι η τα αστέρια.>>
(Απόσπασμα, απο το βιβλίο «ΠΛΗΝ” του Άντριου Σων Γκριέρ).



Οι προετοιμασίες δίνουν και παίρνουν με επαγγελματικό και επιδεικτικό τρόπο, όπως αυτή του Hakim που θα δέσει το τουρμπάνι του με την βοήθεια του ανέμου.

Μας χωρίζουν πρώτα κατά σωματότυπο που θα ταιριάξει με την τάδε ή δείνα καμήλα και μετά θα ακολουθήσει το δέσιμο των καμηλών με τον γνωστό του ο καθένας μπρος πίσω.
Όλοι μα όλοι γελούσαν μέχρι να τελειώσει το σκηνικό με τις καμήλες, δεν ήθελε τον κόπο αλλά τον τρόπο !



Σε κάποιες καμήλες, που ήταν χωιρς αναβάτες, έχουν φορτώσει, νερό, κουβέρτες και ό, τι άλλο έκριναν ως χρειαζούμενο για το αποψινό Camel Trek.
Η πρώτη ομάδα, που θα προπορευθεί, είναι έτοιμη για αναχώρηση. Ο συντονισμός των οδηγών μας ήταν αποτελεσματικός και όπως μονολόγησε, η φάτσα, ο Hakim ο ερχομός του Γιαπωνέζικου γκρουπ τους έδωσε μεγάλη ικανοποίηση.





Από τη μια άκρη του καραβανιού ως την άλλη οι Βέρβεροι οδηγοί πότε-πότε συνομιλούν και κρυφογελούν πονηρά, δεν είναι αποδεκτό αλλά το καταπίνεις μη μπορώντας να το ξεπεράσεις διαφορετικά.



Γνωρίζαμε, εκ των προτέρων, πως η διαδρομή που ακολουθούμε θα μας οδηγήσει στο Camp τους, που είναι σε μια μικρή όαση στη μέση των αμμόλοφων της έρημου Erg Chebbi. Και παρά τις ερωτήσεις που, από την αρχή, έγιναν για το πόση ώρα θα κάνουμε δε μας το είχαν ειπεί.
Ό,τι περνάει από το χέρι των οδηγών, όπως εξηγήσεις για το παραμικρό ερώτημα -τους βλέπεις- προσπαθούν και το κάνουν. Εκεί που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα είναι για την βελτίωση των καιρικών συνθηκών που ολοένα ζωηρεύουν λες και δεν μας θέλουν στην ευρύτερη παρέα τους.

Από το δίδυμο των οδηγών μας, ο Hakim, το είχαμε καταλάβει ήδη, αν και ξυπόλυτος ήταν ποιό τσίφτης από τον Ali.
Μάλιστα, ο ίδιος ζήτησε και εκτέλεσε και χρέη φωτογράφου κατά την διάρκεια της διαδρομής για όλη την ομήγυρη πριν προλάβει κάποιος να του το ζητήσει. Eίναι ολοφάνερο πως ἐπαιζε το θέμα στα δάκτυλα γιατί προσδοκούσε στο μπαξίσι που όπως είδαμε (ιδίοις όμασι) πήγε σύννεφο (μόνο ο πιτσιρίκος που ήταν αγκαλιά με τον πατέρα του, δεν έδωσε το κάτι τις του) !



Άκουσον, άκουσον είχαν φτιάξει και ύμνο για την αφεντιά τους, που τον βροντοφώναζαν όταν δεν συνομιλούσαν με κάποιον. Έτσι απάγγελναν τα ακαταλαβίστικα λόγια και παρακινούσαν μετά τους φιλοξενούμενούς τους ολοένα με το τσίγκλισμα ’’Afrika’’,’’Afrika’’ ώστε να το αναπαραγάγουν, ρυθμικά, όλοι μαζί τους.
«Αχ, αυτοί οι καμηλέρηδες, δεν έχουν ταίρι».





Όταν ο ουρανός κατάφερε και άνοιξε λίγο, (είχαμε αποδεχθεί πλήρως τη μοίρα μας, ηλιοβασίλεμα δεν πρόκειται να δούμε όπως και το βράδυ έναστρο ουρανό) είχε περάσει ήδη μια ώρα, όταν οι οδηγοί αποφάσισαν να σταματήσουμε για να ξεκουραστούν όσοι ένιωθαν ήδη κάπως άβολα !





Για τους πεζώ 2, δεν συνέτρεχε τέτοιος λόγος, ας όψονται τα δεκάδες χιλιάδες χλμ που έχουμε διανύσει με τις κατά καιρούς Moto μας.
Δεν παραλείψαμε να βάλουμε, κατά βούληση πάντα, και ένα δικό μας λιθαράκι ίσως πράγματι στη μέση του πουθενά.



Και την ώρα που είχα πέσει στα γόνατα για να αποθανατίσω, με τον μοναδικό μου τρόπο, την κορφή του αμμόλοφου, που τον είχα πλησιάσει τρέχοντας, ακούσθηκε η φωνή της <<Γύρνααα, ξεκινάμε>>.
Ένα ακόμη άπιαστο κλικ και κατηφόρησα σεινάμενος κουνάμενος για να μην γίνω, εγώ, αιτία κάποιας καθυστέρησης.







Φτάνουμε σε έναν ακόμη αμμόλοφο και σηκώνεται κουρνιαχτός, μια δίνη χρυσαφένια και τα πρόσωπα των περισσοτέρων βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένα μέσα στα κάθε λογής σκουφιά και μαντίλια.

Ωστόσο, το δειλινό που υπολογίζαμε να’χουμε πάνω στις καμήλες διαβαίνοντας τους χρυσίζοντες αμμόλοφους δεν ήρθε ποτέ. Μια θολούρα και η αυξομειούμενη αμμοβολή, όλη την ώρα, ήταν η παρέα μας από πλευράς των καιρικών φαινομένων.







Ο ρυθμός πορείας του ¨καραβανιού¨ είναι αντιληπτό πως έχει μειωθεί και ο λόγος είναι ένας, έχει σκάσει μύτη το Camp που πότε το βλέπουμε και πότε το χάνουμε στα σκαμπανεβάσματα πάνω στα αχαρτογράφητα μονοπάτια του αμμόλοφου.
Δεν απέχουμε πλέον και πολύ από το Camp, όλοι οι χώροι που το απαρτίζουν είναι σχεδόν ευδιάκριτοι.



Πλάκα στην πλάκα γυρνοβολούσαμε, ανά τους αμμόλοφους και τις μικροοάσεις, δυό ωρίτσες και δικαιολογημένα κάποιοι δεν ξεπέζευαν όχι βέβαια γιατί δεν το ήθελαν αλλά γιατί είχαν πιαστεί και δεν το μπορούσαν.
Σαφέστατα δε μετράω, σ´αυτούς, τον μικρούλη κι ας δείχνει τόσο μουτρωμένος, κάτι άλλο μάλλον του συνέβαινε ! ! !



Η προπορευόμενη υποομάδα έφθασε πρώτη, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και οι καμήλες που τους μετέφερε ήδη αναπαύονταν όπως αυτές, και μόνον αυτές, ξέρουν.



Το Camp (κατασκήνωση) βρισκόταν σε μια μικρή όαση.
Στρατηγικά τοποθετημένο, καλά φωλιασμένο, ανάμεσα σε σχετικά μικρού υψόμετρου αμμόλοφους έχοντας τις σκηνές με τα διπλοκρέβατα σε κυκλική μορφή.
Επίσης, στην μια άκρη του Camp υπήρχε ειδική σκηνή με όλο τον προβλεπόμενο σύγχρονο εξοπλισμο που απαιτούνταν για W.C κ.λπ



Η λευκή, μεγάλη, σκηνή ήταν χώρος αποθήκευσης, μαγειρείο και ο χώρος εστίασης.



Τα ένθερμα καλωσορίσματα, υπό το φως που χανόταν, έδιναν και έπαιρναν, χωριστά για τον καθένα, από τους οικοδεσπότες και οφείλω να ομολογήσω πως αυτό ήταν πάρα πολύ φιλικό και σε προδιέθετε με τον καλύτερο τρόπο ύστερα από την δυό ωρών διάρκειας ¨κούνια μπέλα¨



Οι σκηνές, μεγάλες και ευρύχωρες, ήταν ιδιοκατασκευές με ¨σταθερά¨ όσο γινόταν εξαρτήματα και έδεναν μεταξύ τους για μεγαλύτερη αντοχή, με έναν περίτεχνο τρόπο με φανερό όμως στόχο την αποφυγή παρατράγουδων σε μια ενδεχόμενη κακοκαιρία.
Είχαν κρεμασμένους πάρα πολλούς μπερντέδες τόσο για την στοιχειώδη ηχομόνωση όσο και για τον περιορισμό της περιρρέουσας αμμόσκονης.

Το διπλοκρέβατο που ήταν καταμεσίς μαζί με τα στρωσίδια του έκαναν τη δουλειά τους και με το παραπάνω (ειδικά για όσους γνωρίζουν από camping, εύκολα θα ομολογούσαν το <<Πω, πω, λες και είναι βγαλμένα από τον παράδεισο>>, άάά να τα λέμε κι´αυτά).



Κουτσά στραβά φαίνεται πως όλοι οι συνταξιδιώτες μας έχουν καταφέρει να τακτοποιηθούν και ήδη μερικοί από αυτούς βρίσκονται έξω από τις σκηνές τους και έχουν στήσει κουβεντολόι.

Για ζέστη, θα μιλήσω τώρα, είναι μόνον στους +42° C και θα αργήσουμε κατά πως δείχνουν τα πράγματα να ξαναμιλήσουμε πάλι γι´αυτήν εκτός κι´αν αλλάξει δραματικά κάτι.



Το σκοτάδι έχει κάνει την εμφανισή του για τα καλά στο Camp και τα πεινασμένα τιτιβίσματα που ακούγονταν αντί να δυναμώσουν και να γίνουν φωνές ξάφνου σταμάτησαν όταν από κάπου στο βάθος ακουγόταν δυνατά ένα καμπανάκι που το κουνούσε μια διαγραφόμενη ανθρώπινη σκιά και μας καλούσε για δείπνο φωνάζοντας και επαναλαμβάνοντας με ρυθμικό τρόπο.

Η μεγάλη ευρύχωρη σκηνή είναι χωρισμένη στα δύο και στον περιορισμένης ορατότητας ζεστό χώρο της ¨τραπεζαρίας¨ καθήσαμε κάπως προσεκτικά. Πολύ γρήγορα αντιληφθήκαμε πως η Γιαπωνέζικη παρέα θα δειπνούσε κάτι ξεχωριστό από όλους τους άλλους αφού τα γνωστά chopstics bamboo -αντί για μαχαιροπήρουνα- ήταν μπροστά τους πάνω στο τραπέζι. Προφανές το ότι είχαν δώσει από πριν την παραγγελιά .

Χωρίς πολλά-πολλά τελειώσαμε και βγαίνοντας έξω από τον χώρο εστίασης μας περίμενε και από μια φρεσκοσερβιρισμένη μέντα !



Διασκορπιστήκαμε άνετα όλοι ανάμεσα στους αμμόλοφους αλλά παράλληλα αδημονούσαμε κιόλας για τη συνέχεια της βραδιάς που μας είχαν προ πολλού προϊδεάσει, πως θα υπήρχε μια παράσταση που θα ήταν κάτι το εντελώς ξεχωριστό.



Και κάπου εδώ, διαπιστώσαμε πως το μεροκάματο μπορεί να μην καλοβγαίνει αν δεν είσαι πολυπράγμων, μιας και οι οδηγοί μας ήταν αυτοί που μας καλούσαν να προσεγγίσουμε προς τη φωτιά που είχαν ανάψει σε ασφαλές σημείο και είχαν αναλάβει να μας μυήσουν στον παραδοσιακό μουσικό καμβά της χώρας τους.
Τα όργανα που έπαιζαν ήταν κρουστά, τα εξής έξι: Ρεκ (μικρό χειροπιαστό τύμπανο με κύμβαλα), Τάμπλα (Ντιρμπέκι), Ταμπλ Μπάλαντι (Νταούλι), Νταφ (κοινό Τύμπανο), Σαγκάτ (Χάλκινα Ζήλια) και Qraqeb (μεγάλο σιδερένιο όργανο, που μοιάζει κυρίως με καστανέτ).

Ήταν, με λίγα λόγια, μια μπάντα κρουστών με άναρχα φωνητικά.
Εν τέλει όμως έναν ενθουσιασμό και κέφι, έστω με κόπο, κατάφεραν και έβγαλαν.

Πλησιάζοντας, προς τη φωτιά που ολοένα θέριευε, είδαμε και κάποιους να έχουν πιάσει επίκαιρη θέση και άλλους να είναι αλάργα στην πλαγιά του κοντινού αμμόλοφου.
Καθήσαμε γύρω από τη φωτιά. Όχι αναπαυτικά, αλλά καθήσαμε.
Ο σωρός με τα ξύλα τριζοβολούσε, άρχιζε να καπνίζει και, για μια στιγμή ξεπήδησε μια γαλάζια φλογίτσα, μετά μία κόκκινη, ξανά άλλη μία λάμψη.
Καποιοι βγάλανε τσιγάρα και τα στριφογύριζαν ανάμεσα στα δάχτυλά τους ανυπομονώντας πότε θα’ναι κατάλληλη η ώρα να τα ανάψουν.



Οι ρυθμικοί ήχοι από τους ¨οργανοπαίχτες¨ έχουν ξεσηκώσει αρκετούς για έναν χορό που μετά βίας πασχίζουν να μάθουν και εναγωνίως να εναρμονίσουν την κορμοστασιά τους αντιγράφοντας, χωρίς ντροπή, το λίκνισμα του επικεφαλής.

Η ώρα περνούσε ευχάριστα. Στο διάλειμμα, ναι είχε και τέτοιο, μας έδωσαν με σειρά από κάποιο μουσικό όργανο να το περιεργαστούμε. Η προσπάθεια που καταβάλαμε να χτυπήσουμε με κάποιο υποτυπώδες τέμπο, ειδικά, το Qraqeb αποδείχθηκε πέρα για πέρα ατζαμίδικη (κάτι σαν το ανεπἰδεκτης μαθήσεως).
Αργότερα, όταν άρχισαν οι αποχωρήσεις με τις υποκλίσεις και τα ευχαριστώ, αποφασίσαμε να αφήσουμε άλλους τελευταίους να τα βγάλουν πέρα με τον ίστρο του ομηλητή, ο οποίος ταυτόχρονα είχε σκαλίσει τη φωτιά για να καούν πιο γρήγορα και τα εναπομείναντα στον κάδο.



Ήταν απρόσμενα υπέροχα και διακριτικά αποσυρθήκαμε στην μικρή κορυφή του διπλανού αμμόλοφου.
Αράξαμε πάνω στην παχιά και ζεστή άμμο, με πλάτη προς το φως της φωτιάς που δεν έλεγε να σβήσει κοιτάζοντας στον ορίζοντα τον ουρανό που αν και το χρώμα του είχε σχεδόν όλες τις αποχρώσεις του μπλε εξακολουθούσε να έχει εκείνη την θολούρα που δεν σου επέτρεπε να δεις αστέρια κι᾽αστεράκια.
Αυτά, παρεπιπτόντως, τα έφτιαχναν τα μάτια μας από την προσπάθεια που έκαναν για να τα εντωπίσουν κάπου εκεί ψηλά.

 

[themischar]

6η ημέρα (Camp + Merzouga - Fès & 470 Km)



Merzouga - Fes – Google My Maps

Στην βαθιά ησυχία της αχανούς ερήμου, ο κάθε ήχος μέσα στη νυχτιά έφθανε στα αυτιά μας τρείς φορές πιο δυνατός, όπως και το κάθε σούρσιμο ποδιών πάνω στην άμμο τόσο από αυτούς που τριγυρνούσαν, τάχαμ σιωπηρά, όλο το βράδυ ὀσο και από εκείνους που ήθελαν ή έπρεπε να κάνουν ένα μεσονύκτιο προσκύνημα στο wc !
Μας είναι γνώριμοι οι ευσεβείς πόθοι στο θέμα του ύπνου όταν βρίσκεσαι σε Camp, ειδικά το πρώτο βράδυ. Στη συνέχεια ή συνηθἰζεις ή ανάλογα τους ¨στρώνεις¨ όλους.

Κοιμηθήκαμε, δεν καλοκοιμηθήκαμε όμως και ήταν αλήθεια.
Ξημέρωσε με ένα αεράκι, προς το δροσερό, που ερχόταν απ’ τους γύρω αμμόλοφους που γρήγορα δυνάμωσε και λαγάρισε την ατμόσφαιρα.
Και ήταν μόλις 06:20, δεν το λες και νωρίς, έτσι αποφασίσαμε να σκάσουμε μύτη έξω από την σκηνή μπας και δούμε την άλλη ανατολή, εκείνη της ερήμου !



Το καθάριο φως της αυγής μας πρόσφερε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο και έδινε μια ζωντάνια καθώς φώτιζε τους φοίνικες με τους φολιδωτούς κορμούς και δημιουργούσε χρώματα αφύσικης έντασης μέσα στο καφε και το πράσινο της όασης.



Και παραθέτω κάποιες λήψεις από την ανατολή στην έρημο, που υπομενετικά τραβήξαμε, εκείνο το πρωϊνό με τον ήλιο να ορθώνεται προς τον ουρανό σιγά - σιγά και τα λογής - λογής σύννεφα όντας στον κόσμο τους να παιχνιδίζουν μαζί του ταξιδεύοντας με τη βοήθεια του ανέμου !



<<Κοίτα πίσω τα ανοιχτοκαφετιά χνάρια σου>>, φώναξα καθώς την ακολουθούσα πατώντας πάνω στα δικά της χνάρια, βγαίνοντας από την γούβα του Camp, για να βρεθούμε και οι δυο λίγο αργότερα στην κορυφή του πρώτου κοντινού αμμόλοφου για καλύτερη θέα προς την αυγή.



Τα ξημερώματα, η άμμος είναι πιο μαλακή, τα πόδια βυθίζονται εύκολα μέχρι τους αστραγάλους και τα μέρη τριγύρω μας δεν φαίνονται ίδια αλλά είναι τα ίδια, τα χθεσινοβραδινά.

Είναι όλοι πλέον επι ποδός, άλλοι κάθονται αγκαλιασμένοι, άλλοι πάλι είναι αεικίνητοι. Όλοι κρατούν στα χέρια τους από ένα είδος φωτογραφικής μηχανής και ατενίζουν το ξημέρωμα λες και είναι η πρώτη τους ή τελευταία τους φορά. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά, οι πόζες που προσπαθεί να πάρει ο καθένας στήνουν μόνες τους ένα πανηγυράκι.
Η αλήθεια όμως είναι μια: οι φωνές, οι πόζες με τσιρίδα είναι αυτά που χαλάνε τη μαγεία του φυσικού σκηνικού και πολλοί είναι αυτοί που δεν ξέρουν το <<καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς>>.







Αφιερωμένη, photo, στην απεραντοσύνη της ερήμου και τ’ ουρανού.



Οι οδηγοί μας ακούραστοι πήγαν στη θέση τους να καλοπιάσουν τις δρομάδες τους αφού μας ειδοποίησαν γρηγορότερα πως σε δεκαπέντε λεπτά θα φύγουμε και το πρωϊνό θα το παίρναμε στο Kasbah γιατί οι Γιαπωνέζοι έπρεπε να φύγουν άμεσα (αχ, πάλι αυτοί οι Γιαπωνέζοι).

Βρε τι λέτε ρε παιδιά, δεν τους αφήνετε στην απέξω να τελειώνουμε ! Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, λένε ακόμη στο χωριό μου, αλλά μάλλον οι οδηγοί θα την έχουν ταρατσώσει στα κρυφά, οπότε νααα !

Η άμμος γδέρνει, η άμμος γαργαλάει, η άμμος ενίοτε καίει. Όλα αυτά δεν ίσχυαν βέβαια και για τον Hakim !!! Τα προσπερνούσε με τη μία σαν να μην υπήρχαν, δεν μας το εξήγησε βέβαια αλλά και να το έκανε πόσο θα το καταλαβαίναμε ;



Από την άλλη, ο Ali είναι πιο ψηλός μεγαλύτερος σε ηλικία γύρω στα σαράντα πέντε, με μακριά σγουρά μαλλιά και το χαμόγελο να το έχει εύκολο, όχι όμως και τα Αγγλικά του που πολύ τον δυσκόλευαν.



Μαζευτήκαμε και πάλι για την αναχώρηση. Σχετική οχλαγωγία συγκριτικά με χθες το απόγευμα, όλοι κάτι έμαθαν, όλοι κάτι ζητούν και απαιτούν παραπάνω και ο μεγάλος χαβαλές γίνεται τη στιγμή που ανεβαίνεις στην καμήλα σου και αυτή γέρνει σαν τσαγερό, καθώς το πλάσμα αγωνίζεται να σηκωθεί όρθιο.



Όλα δείχνουν πως βαίνουν καλώς. Απόλυτη αρμονία κυριαρχεί σε όλους - όλα !

Ένα είδος κακομοιριασμένων κίτρινων διάσπαρτων λουπινών είναι ξαπλωμένες στην κοκκινωπή και ψευδοχρυσίζουσα πότε - πότε επιφάνεια των αμμοθινών που αδιαφορούν για το ποιός πάει και το ποιός μπορεί να έρχεται όμως έτσι ενισχύουν αθέλητα την δυναμική του τοπίου.




Άμμος παντού, άμμος όπου κι´αν στρέψεις το βλέμμα σου μόνο κάτι λιγοστά, μάλλον, φιδόχορτα κι αγκάθια (άφαντα, τα γνωστά μας κρινάκια) που αγωνίζονται κι´αυτά με το διαφορετικό τους χρώμα να σπάσουν την μονοτανία των αποχρώσεων του καφέ που αναμφίβολα δεσπόζει.



Καθώς προχωράμε, είναι φορές που οι ηλιαχτίδες ζωγραφίζουν με καλλιτεχνικό τρόπο την σκιά των ανθρώπων και των ζώων πάνω στον καμβά της άμμου, δημιουργώντας έτσι ένα αξιοπρόσεχτο και απαράμιλλης ομορφιάς παζλ.



Οι έντονες εναλλαγές της ηλιοφάνειας, της συννεφιάς, των σκιών, της κατά μέτωπο ηλιοπορείας πιέζουν το μυαλό να εκτιναχθεί για να τις προλάβει και να τις απαθανατήσει ώστε να παραμείνουν έντονα χαραγμένες.






Απορροφημένοι με όλα αυτά που ζούσαμε και ρυθμικά κινούμενοι πάνω στις καμπούρες, δεν πήραμε είδηση πως τα σύννεφα κατάφεραν και μπουρδούκλωσαν τον ήλιο χωρίς να ρωτήσουν κανένα, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν όταν ορμάνε να τον κρύψουν.



Ο ρυθμός για τους συμμετέχοντες στο Camel Trek έχει γίνει περισσότερο έντονος παρ´όλο το επικλινές των συνεχόμενων αμμόλοφων που η φύση φροντίζει ακατάπαυστα να δημιουργεί χωρίς τσιριμόνιες.




Φαίνεται προς πλησιάζουμε προς τα εγκόσμια, όταν ξεπροβάλλει στην πορεία μας μιια οικογένεια που απολαμβάνουν το πικ νικ τους καθισμένοι κάτω από την αραιή σκιά των φοινίκων οι οποίοι λούζονται στον πρωινό ἠλιο και ατάραχοι παρακολουθούν το μικρό μας ¨καραβάνι¨ να περνά σχετικά κοντά τους.



Οι φοίνικες που απαρτίζουν τη μικρή όαση, μας φαίνονται γνώριμοι και με δεδομένο μάλιστα πως έχει περάσει μόνο μια ώρα και μισή από την εκκίνησή μας έχουμε σοβαρές υπόνοιες πως μας την ΅έφεραν¨ !
Τούτο, το Camel Trek, έχει μικρότερη διάρκεια χωρίς τα χθεσινά -περίσσεια- σκαμπανεβάσματα ζερβά δεξιά στους αμμόλοφους.



Όλο το περιβάλλον παίρνει σταδιακά τους χρωματικούς τόνους της πλίνθου αλλά και πολλούς χρωματικούς τόνους από τα κτίσματα της Merzouga.



Φθάσαμε, ξεπεζέψαμε με σειρά πάντα με την βοήθεια των οδηγών γιατί χωρίς αυτούς δουλειά δεν επρόκειτο να γινόταν και επιβιβαστήκαμε (όπως όταν ήλθαμε) στα 4Χ4 που μας περίμεναν για να μας επιστρέψουν τάχιστα στο Kasbah.




Μπαίνοντας σταματήσαμε για πάρουμε, όπως ήμασταν, πρώτα το πρωϊνό μας και να μην μπλέξουμε με πολλά σούρτα φέρτα.
Πήραμε σε δίσκους αυτά που προτιμήσαμε και στρωθήκαμε σε ένα τραπεζάκι, της αυλής, κάτω από το ίσκιο του πελώριου ηλιοχτυπημένου φοίνικα. Και, ξαναμπήκε να φέρει το δεύτερο τσαγερό... και να να βγεί και να να βγεί, τα μάτια μου κόλησσαν στην πόρτα αλλά κανείς δεν έβγαινε για ώρα από το Dunes !



Ένα κομμάτι του ταξιδιού έχει ολοκληρωθεί με το Camel Trek και τη διανυκτέρευση στο Camp. Απο εδώ και πέρα έχουμε να δούμε αναμφισβήτητα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα ...
Πολύ ενδιαφέροντα θα´πρεπε να πω...

Το τραπεζάκι μας έδειχνε ελαφρώς λεηλατημένο, ήταν γεγονός, ὀταν σηκωθήκαμε να πάμε στα ενδότερα ! Ούτε στις γάτες που εκλιπαρούσαν σιγανονιαουρίζοντας δώσαμε σημασία ούτε στα τιτιβίσματα των πουλιών που στην πρωϊνή ακόμη τοπική δροσιά, μέσα στην αυλή, του Kasbah ακούγονταν ευχαριστημένα.
Ἠμασταν με τον πυρετό του αυτοματισμού για να τακτοποιήσουμε τόσο τα της προσωπικής μας φροντίδας, όσο και τα της παράλληλης διευθέτησης των πραγμάτων, που στην ουσία, νομίζαμε πως δεν μας επιβάρυναν τον προγραμματισμό και πολύ.
Μια ακομη ψευδαίσθηση, η ώρα ανελέητη, ήταν σχεδόν 10:00 όταν ζητήσαμε από την υπάλληλο της Reception το: Check please.

Ο λογαριασμός που μας δόθηκε αφορούσε τις δυο διανυκτερεύσεις, τα δυό δείπνα, τα δυό πρωϊνά και το επί δυό Camel Trek. Της δείξαμε στο λογαριασμό ρωτώντας, και εύλογα, τι αντιπροσώπευε το τρίτο ποσό;
<<Αφορά τις τέσσερεις μπύρες που καταναλώσατε προχθες στο δείπνο>> μας είπε.
<<Α, μάλιστα, όμως εμείς μόνο δυό καταναλώσαμε, οι άλλες δυό δεν ήλθαν ποτέ, γιατί το γκαρσόνι μας διεμήνυσε πως είχε μόνον ζεστές ! Και με + 40 ° C δεν τις θέλαμε, δεν τις πήραμε>>.
Το χρηματικό ποσό ήταν αστείο, εκείνο το γμτ όμως γινόταν εκείνη την στιγμή θεριό ανήμερο.
Τα λάθη είναι για όλους, και αν μη τι άλλο συγχωρούνται, αρκεί να γίνονται αποδεκτά όταν μάλιστα βγάζουν και με μιας ¨μάτι¨.
Αλλά για την ευρισκόμενη πίσω από τη Reception, που ήταν μια μεγαλοκοπέλα χωρίς καμπύλες, με ελάχιστο χιούμορ, με μάλλον μελαμψό δέρμα και παραδόπιστη καρδιά, που έδειχνε γεμάτη αυτοκυριαρχία και η έκφραση της ήταν αυστηρή και συνάμα απόλυτα γαλήνια δεν υπήρχε τέτοιο λάθος.
Δεν την αγριοκόιταξα, τα φρύδια μου μόνο ανύψωσα κάνοντας προς στιγμή τη σχετική γκριμάτσα απορίας.
Και τότε, μονομιάς, μας άφησε σύξυλους φεύγοντας προς τα πίσω γραφειακά χωρίσματα κι´ όταν γύρισε μας ξαναπαρέδωσε το λογαριασμό διορθωμένο :



Πληρώσαμε το επαναδιαπραγματευόμενο τελικό ποσό, χαιρετήσαμε ευγενικά που όμως δε συνοδευόταν και με ένα à bientôt και φύγαμε.

Ἐξω, η ατμόσφαιρα δεν ήταν φιλική αλλά μπαίνοντας στο αυτοκίνητο κάπως την ισορροπἠσαμε με το άνοιγμα του AC.
Με χαλαρό το γκάζι βρεθήκαμε στη γνωστή μας, πλέον, τριπλή διασταύρωση (Rissani, Erfoud, Merzouga) και στρίψαμε στα δεξιά προς Erfoud.
Λίγο μετά είδαμε κάποιον, να βαδίζει ανάποδα στο άκουσμα της μηχανής του αυτοκινήτου στη μέση του δρόμου, με σηκωμένο το χέρι του για Autostop.
<<Προχωράω ή τον ρωτάμε τι θέλει>>, μονολόγησα.
<<Σταμάτα, τώρα σταμάτα>>, απήντησε.
Τον ρώτησε, <<Τι θέλει? >> μονολεκτικά της απήντησε <<Erfoud>>.
Με τον περίπου τριαντάρη νέο συνεχίσαμε έως την άκρη της πόλης όπου κάποια στιγμή τον ακούσαμε να φωνάζει <<Stop, Stop>> τον αφήσαμε να κατέβει και μας έκανε τεμενάδες.

Το διαφορετικό τοπίο που διανύαμε (με τον καλοσυντηρημένο δρόμο, τους φοίνικες αμφίπλευρα, την κίνηση των πάσης φύσεως τροχοφόρων), σε αντιδιαστολή με τις σιωπηλές διαδρομές στους αμμόλοφους, τις τελευταίες ώρες, μας προσγείωσε στην πραγματικότητα.



Ο δρόμος πότε απομακρυνόταν από τις μικρές οάσεις και πότε τις έκοβε στα δυό, σαν τον ήλιο με τα σύννεφα που πότε εμφανιζόταν και πότε χανόταν, είχε πολλά καινούργια κομμάτια και από ένα σημείο και μετά ήταν φρεσκοφτιαγμένος με, θά´λεγα, EU προδιαγραφές !




Κίνηση ιδιαίτερη δεν είχε, παρ´ όλα αυτά, έγκαιρα κάποιοι αντίθετα διερχόμενοι οδηγοί, και προς τιμή τους, μας έκαναν το γνωστο σινιάλο με το αναβόσβησμα των φώτων, <<Προσοχή Τροχαία>>. Και, όντως, παρακάτω θέλοντας και μη τους συναντούσαμε κυριολεκτικά μπάστακες στο καραούλι τους . . .
Η ταχύτητά μας ήταν αισθητά μειωμένη για παν ενδεχόμενο και οι όποιες προσπεράσεις μας γίνονταν με μεγάλη φειδώ και αντίστοιχη ελεγχόμενη χρονοκαθυστέρηση.
Λόγω χαμηλής σεζόν η άρχουσα Αστυνομική τάξη είχε γενικά μάλλον αναδουλιές, έτσι τα μπλόκα στους δρόμους ήταν αυξημένα !

 

[themischar]

Προσπεράσαμε σαν σουβλάκι την πόλη της Er-Rachidia που αποτελεί ανέκαθεν μεγάλη βάση στρατού και είναι χωρίς συζήτηση προσεγμένη με μεγάλους δρόμους και με πολύ περιποιημένα οικήματα.
Και ύστερα από περίπου 10 χλμ συναντήσαμε το Barrage Hassan Addakhil, που είναι ένα φράγμα στο Foum Rhour στον ποταμό Ziz. Ο σκοπός του φράγματος είναι να κανονικοποιήσει τα λιμνάζοντα νερά προκειμένου να πραγματοποιηθεί η αγροτική ανάπτυξη της κοιλάδας Ziz καθώς και να παρέχει προστασία από τις πλημμύρες.



Στριφογυρίζει συνέχεια ο δρόμος μαζί με την αεροδυναμική της αμμοθύέλλας που δείχνει όμως να μην καταλαβαίνει τίποτα και είναι σίγουρο πως δεν συμπάσχει μαζί μας.



Στη συνέχεια το τοπίο αλλάζει η αγριότητα των βράχων δίνει έντονη παρουσία και
οι προειδοποιητικές σημάνσεις είναι εν χορὠ, μάλιστα δεν προλαβαίνουμε να τις συνηθίσουμε (και είναι γνωστό πως αν είναι να έρθει το μοιραίο δεν το αποφεύγεις με τίποτα).



Ο δρόμος γίνεται κατηφορικός και γέρνει αντίστροφα στη στροφή. Οι αναρτήσεις κρατάνε τα αυτοκίνητα σε σωστή γωνία ενώ το μικρής απόστασης τούνελ, καθως κατηφορίζουμε, έρχεται γοργά μπροστα μας.



Με αμήχανη έκφράση, ίσως και σαστισμένη, οδηγούσα για ώρα πίσω από αυτό το αυτοκίνητο που ο οδηγός του δεν ξεπερνούσε το όποιο όριο ταχύτητας υπήρχε με τίποτα, ούτε βέβαια έκανε και κάπως στην άκρη όταν ¨κολλούσα¨ σαν την βδέλλα πίσω του.
Μονολογούσα κιόλας βλέποντας την συνεχόμενη άσπρη λωρίδα:
<<Είναι αδύνατον να προσπεράσεις οποιονδήποτε οδηγεί μπροστά σου αργά είτε γιατί φταίει το αυτοκινητό του είτε γιατί έτσι θέλει.>>
Και λίγο μετά: << Αν πάμε έτσι πότε, διάβολε, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας ; >>



Μόλις είχαμε περάσει μια καθοδηγητική πινακίδα που έγραφε 20 χλμ για την επὀμενη πόλη Midelt και κάπου εκεί φάρδυνε λίγο ο δρόμος αποκτώντας διπλή διαχωριστική γραμμή με ανοιχτής ορατότητας στροφές. Και όταν απόχτησα το πλεονέκτημα της διακεκομμένης λωρίδας αποφάσισα να προσπεράσω με σκοπό αμέσως μετά να επιβραδύνω για να έχει αυτός έμένα εμπρός του κι´όχι πια εγώ αυτόν !

Γρήγορα το έκανα αυτό και άμεσα στον κοντινό ορίζοντα είδαμε το περιπολικό ! Δε μπορώ να πω, πως δε μόρφασα και μόρφασα και είπα.
Όταν πλησιάσαμε μας σταμάτησαν, κατά τα γνωστά, στην άκρη. Δεν βγήκα έξω από το αυτοκίνητο και όταν ήλθε στο ύψος του παράθυρου (το είχα ήδη κατεβάσει και περίμενα) χαιρετώντας μου ρίχνει ένα αδιάφορο βλέφαρο και λέει:
<<Οδηγείτε προσεκτικά παρακαλώ και μην κάνετε προσπεράσεις>>.
Τον κοίταξα με τέτοιο βλέμμα, που κατάλαβε πολύ καλά τι θα μπορούσα να πω, αφού τον άκουσα να λέει δυνατά :
«Μην κάνετε έτσι, κύριε. Τη δουλειά μας κάνουμε, γι’ αυτό μας πληρώνουν» !!!
Με το δεξί χέρι μας χαιρέτησε και με το αριστερό μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε.



Μπήκαμε στην πόλη Midelt και είχαμε κατά νου ἐνα απαραίτητο διάλειμμα, κάτι που κάναμε στη μέση του κεντρικού δρόμου (που από τα Νότια που τον προσεγγίσαμε λέγεται Ave Hassan II και γίνεται μετά Ave Mohammed V στα Βόρεια) κάτω από τον παχύ ίσκιο των δέντρων.

Η πόλη Midelt, με πληθυσμό +55.000 είναι ένα εμπορικό κέντρο της αγροτικής ενδοχώρας και
βρίσκεται στην πεδιάδα μεταξύ του Μέσου και του Υψηλού Άτλαντα .
Η πόλη είναι ένα πέρασμα, έχει μικρό ενδιαφέρον για τους τουρίστες, προσφέρει όμως εκπληκτική θέα προς την ανατολική πλευρά του υψηλού Άτλαντα και αποτελεί καλή βάση για μια εξερεύνηση στην άγρια περιοχή Jebel Ayachi.





Με τη ζέστη, να είναι, στο ζενίθ της. Την σκόνη -αχ και να τύχαινε να´τανε χρυσόσκονη μια φορά- να αιωρείται κάνοντας αποπνικτική την ατμόσφαιρα και το Αστυνομικό ¨σπάσιμο¨ που προηγήθηκε μόνο από ένα νεράκι αγοράσαμε και ήπιαμε και αμέσως δρόόόμο.



Όσο προχωράμε, το περιβάλλον αλλάζει προς το καλύτερο, έτσι μας φαίνεται, και ξεδιπλώνεται στα μάτια μας με σαφέστατη άλλη ενδιαφέρουσα προοπτική.
Περνάμε επίσης και από ασβεστολιθικά οροπέδια ανηφορίζοντας στον Ν13, που εδώ έχει κρατημένη υγρασία, και διασχίζει τον μέσο Άτλαντα με αρκετές φουρκέτες έως ότου η βλάστηση αλλάζει και οι βελόνες αντικαθιστούν τα πλατιά φύλλα.

Καθώς διασχίζουμε ένα δάσος από κωνοφόρα, η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά, η σκόνη έχει αποχωρήσει αφήνοντας να παρατηρούμε τα συννεφα στο βάθος του ορίζοντα να συρρικνώνονται.
Το τοπίο ομορφαίνει, μεταμορφώνεται και γίνεται δυτικοευρωπαϊκού επιπέδου !



Κέδροι και έλατα αναφύονται και φτάνουν στα ύψη, τονίζοντας την αίσθηση της σαγηνευτικής γαλήνης.
Το αεράκι, παρεπιπτόντως, είχε γίνει πια αέρας και οι κορυφές των πιο ψηλών δέντρων έγερναν τα φτερωτά τους λοφία και τα λίκνιζαν άχαρα προς στα μικρότερα δέντρα.



Ανάμεσα στα ύψη του μέσου Άτλαντα οι πόλεις και τα χωριά που υπάρχουν απαρτίζουν μια περίεργη και γραφική ύπαιθρο, δίνοντας παράλληλα μια αίσθηση απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης.
Στην κοιλάδα, της περιοχής, σε αυτά τα όμορφα τοπία αναπτύσσονται ένα συνοθύλευμα από βελανιδιές, φοίνικες και ελιές.





Εδώ και ώρα, εμείς μαζεύουμε όσο να´ναι δρόμο και ο ουρανός μαζεύει σύννεφα και μαζεύει και δεν αποτελεί πλέον μυστικό !
Αλλά πόσα σύννεφα μαζεύει και τι σκοπό έχει να τα κάνει, μας είναι παντελώς άγνωστο. Όπως και να έχει, συνεχίζουμε με πετσοκομμένο ρυθμό το ανέβα κατέβα του μέσου Άτλαντα.
Μια φωνή, χάλασε τον αχνό βρυχηθμό της μηχανής (τα τραγούδια σιγούσαν):
«Άσε, δεν βλέπεις ουρανό, σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει».
Δεν σταματήσαμε, με τούτα και τα άλλα και στο Azrou, που είναι ένας παλιός οικισμός Amazigh (Berber) και έχει αναπτυχθεί ως θέρετρο και βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.200μ.





Μετά από μια πεταλωτή στροφή, καθώς οι πλατιές σταγόνες πρωτοσκάγανε μ’ ορμή στο παρπρίζ του αυτοκινήτου περίμενα, και ματαίως βέβαια, να ενεργοποιηθούν οι υαλοκαθαριστήρες από μόνοι τους χωρίς τη δική μου παρέμβαση αλλά τέτοια καλούδια δεν συμπεριλαμβάνονταν στον εργοστασιακό εξοπλισμό του αυτοκινήτου. Οπότε κούνησα με εμφανή βαριεστημάρα τα δάχτυλά μου να γίνει η ενεργοποίησή τους καθόσον άρχιζα να μην έχω την ορατότητα που θα’πρεπε εμπρός μου.

Και ευτυχώς πάλι, γιατί άνοιξαν οι ουρανοί και άρχισε να ρίχνει με ορμή, απογευματινά καλαπόδια, από κει στα ψηλά. Εντωμεταξύ, ψυχή δεξιά αριστερά, μόνο τα δέντρα που δέρνονταν αλύπητα από τη μανία της μπόρας και λέω μπόρας επειδή δεν πέρναγε από το μυαλό μου πως δε θα ήταν μια μπόρα, όχι γιατί έτσι με βόλευε αλλά γιατί ήλπιζα -διάβολε- πως δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.

Η νεροποντή συνέχιζε και μαστίγωνε αλύπητα το ξέφωτο με τις ριπές του ανέμου να σφυρίζουν μέσα από τα δέντρα.



Προχωρούσαμε και βλέπαμε πίσω από τη ραβδωτή κουρτίνα της βροχής και το πέρα δώθε των μανιασμένων υαλοκαθαριστήρων.
Η νεροποντή είχε δυναμώσει, πέρα μακριά αντηχούσαν τα μπουμπουνητά και οι αστραπές, με το νερό να γίνεται λάσπη καθώς έρρεε δίπλα από το δρόμο.

Και πριν έλθει κατακλυσμός και αφού τέλειωσε ένας ακόμη κατήφορος και ξανάρχισε ένας ακόμη ανήφορος και θα άρχιζε μια ακόμη ευθεία, ο καιρός πήρε φὀρα και σταμάτησε έτσι ξαφνικά όπως και άρχισε. Άχ, πάλι καλά, δεν πήγαιναν όλα κατά διαόλου.



Οι οδοσήμανση, καθώς χωνόμαστε στην κυριολεξία μέσα στο δάσος είναι έντονη και ζητά τη μείωση της ταχύτητας στα 30Km/h. Το δάσος έχει μια πλούσια και ποικίλη πανίδα και όμορφα μονοπάτια πεζοπορίας με τη σχετική σήμανση.
Διαφορετικά είδη πτηνών και πίθηκες μαμάκοι και ελάφια κατοικούν στο δάσος. Τίποτα από τα παραπάνω δε συναντήσαμε, πολύ πιθανόν να έφταιγε η βροχή που μόλις είχε κοπάσει.







Καθώς ο δρόμος βγαίνει από τη δασική περιοχή, γίνεται μακρύς, πλατύς, κατηφορικός και καλοσυντηρημένος (είχαμε μπει για τα καλά στα πιερίχωρα της πόλης Infrane) και περιβαλλόταν από υψηλές δενδροστοιχίες με λεύκες που μόνο Morocco δεν μπορούσαν να μας θυμίσουν ! ! !





Ο άψογος δρόμος, μας οδήγησε σε ένα πάρκο με μια τεχνητή λιμνούλα με βάθος ρηχό και λασπωμένο (λόγω της πρόσφατόης βροχής) και τριγύρω ένα υγρό λιβάδι.



Τα γραφικό πάρκο με τη λίμνη, στα σωθικά του, προσφέρει στους επισκέπτες μια γεύση απροσδόκητης ατμόσφαιρας, όπου είναι ευχάριστο κάπου να αναπαυθεί ή να ¨ χαθεί ¨ περπατώντας.



Το εξ´ ίσου καλό σκηνικό ένθεν κακείθεν του δρόμου συνεχιζόταν έως ότου φθάσαμε στο κέντρο της πόλης Ifrane, την μικρή Ελβετία όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούν και πολύ δικαίως μάλιστα. Δεν της λείπει το παραμικρό.

Το Ifrane, η πόλη των θαυμάτων, ιδρύθηκε το 1929 και βρίσκεται στον μέσο Άτλαντα. Στα εδάφη του βρίσκονται οι πλεον κορυφαίες περιοχές χειμερινού και καλοκαιρινού προορισμού του Μαρόκου. Αυτή η σύγχρονη πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.650μ.
Οι κοντινοί λόφοι της (εξαφανισμένοι ηφαιστειακοί κρατήρες) είναι γεμάτοι με κέδρους και είναι εξοπλισμένοι με αλπικές πίστες σκι.
Έχει ένα Πανεπιστήμιο το Al-Akhawayn (απο το 1995) και εδώ επίσης είναι τα παραδεισένια ανάκτορα του Βασιλιά.
Με τον καθαρό αέρα, τους πεντακάθαρους δρόμους, τα σπίτια με τις κόκκινες στέγες, τους λευκούς χειμώνες και τις αμέτρητες δραστηριότητες, το Ifrane είναι ένας τέλειος προορισμός !







Τη λειχουδιά ουδείς εμίσησε όταν μάλιστα στο κατάστημα βλέπεις να συρρέει πολύς ντόπιος κόσμος, τότε αποκτάς τη σιγουριά πως πρόκειται για κάτι το εξαιρετικό !
Ἐλα μου, που δεν ισχύει αυτό πάντοτε !
Πολύς ο κόσμος, ασταμάτητη φασαρία, με τα γκαρσόνια αλαφιασμένα, μεγάλη η γκλαμουριά δεν έχω λόγια αλλά και ένα αποτέλεσμα για μας, τελικά, αμφίβολο.
Τέλος πάντων, ας πάει και το παλιάμπελο, έστω και με το ζόρι τα καταφέραμε . . .



Η γοητεία του Ifrane δεν παύει ποτέ να εκπλήσσει τους επισκέπτες της όχι εν τέλει τόσο μέσα στην πόλη αλλά τριγύρω από αυτήν, αφού περιβάλλεται όμορφα από το μεγαλύτερο δάσος κέδρων και τα γραφικά καταπράσινα, πολλών ειδών, δέντρα στις πλαγιές του μέσου Άτλαντα.









Δε λέγαμε να ξεκολλήσουμε και ή ώρα κυλούσε γρηγορότερα από το επιθυμητό, πραγματικά χαιρόσουν να περπατάς στα φαρδιά πεζοδρόμια και τους καλαίσθητους πεζόδρομους και όπως έπεσε και η θερμοκρασία μαζί με το δροσερό αεράκι δεν σου έκανε καρδιά να τα παρατήσεις.
Πριν ξαναβγούμε στο δρόμο του πηγαιμού, ¨κόψαμε¨ αρκετές βόλτες με το αυτοκίνητο στα περίχωρα για να απαλύνουμε τον πόνο μας που θα φεύγαμε ανεπιστρεπτί.









Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα, του ημερήσιου πλάνου, έφυγαν σα νεράκι. Κυκλοφορούσαμε σε ένα εντελώς άλλο περιβάλλον. Και γιατί να το κρύψωμεν άλωστε, την είχαμε καταβρεί ! ! !
Όλα όσα μας είχαν για κάποιο λόγο ξυνήσει, προς ώρας, ήταν λησμονημένα και τα αδηφάγα μάτια μας, χαλαρά κατά δική μας βούληση, απολάμβαναν τα πάντα τριγύρω.



Τα φώτα στους δρόμους, είχαν ανάψει, όταν κάναμε την είσοδό μας από από την Νότια πλευρά της νέας πόλης της Fès, που είχε κάποια κίνηση κυρίως σε διασταυρώσεις και κυκλοφοριακούς κόμβους.



Το ξενοδοχείο (γνωστής αλυσίδας) ήταν, καθαρή επιλογή μας να είναι, στα περίχωρα της νέας πόλης για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο χωρίς δεύτερη σκέψη, όποτε θα το θέλαμε.

 

[duty_free]

Καλὴ και ὰγια η Τζεμαα ελ Φνα και τα χρὼματα στο Μαρρακὲς αλλὰ αυτὸ εὶναι εντελὼς "Επάγγελμα Ρεπὸρτερ"!

Λὶγο ακὸμα να περὶμενες και θα ὲμπαινε στο κάδρο ο Νὶκολσον!

Ὸλα ὸμως ειναι υπὲροχα! πὰντα τὲτοια!

 

[themischar]

Καλὴ και ὰγια η Τζεμαα ελ Φνα και τα χρὼματα στο Μαρρακὲς αλλὰ αυτὸ εὶναι εντελὼς "Επάγγελμα Ρεπὸρτερ"!
Λὶγο ακὸμα να περὶμενες και θα ὲμπαινε στο κάδρο ο Νὶκολσον!

Πω, πω ! Εξαιρετική η μάτια σου, σε σχέση με μια ταινία σταθμό από τα '70s, που σφραγίζεται από τη διάθεση για περιπλάνηση του ήρωα της. Του σκηνοθέτη Michelangelo Antonioni με πρωταγωνιστή τον Jack Nicholson, αμφότεροι τότε στα ντουζένια τους.

Ὸλα ὸμως ειναι υπὲροχα! πὰντα τὲτοια!

Ευχαριστώ, πολύ, για τις ευχές.

 

[vickokka]

Κοπελιά μου σε ευχαριστώ πολύ Την έχω διαβάσει την ιστορία σου όταν την είχες πρωτογράψει όλη μαζί, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο που καλύπτουν τα δικά σου tips, δηλαδή διαμονή, διατροφή και διάφορες δραστηριότητες, οπότε θα ξαναδιαβαστεί αργότερα με προσοχή για να κρατήσω τις σημειώσεις μου

ΥΓ. Χρωστάς εκείνο το Μαυροβούνιο εσύ....


Ναι ναι, με εσένα πάντα ανοίγω χάρτες και για να πω την αμαρτία μου τη κατα βρίσκω κιόλας έτσι
Για να πω την αλήθεια δεν σκέφτηκα οτι μπορεί να έχεις γράψει λάθος το πρώτο νούμερο και νόμιζα οτι δεν έχω καταλάβει σωστά κάτι στην διαδρομή οπότε διάβασα και δύο φορές τα σχετικά κεφάλαια και έσβηνα και σημείωνα ξανά την διαδρομή και πάλι δεν μου έβγαινε ....sorry


Συμφωνώ! Αυτό το είπα σύμφωνα με το πρόγραμμα που ακολουθήσατε εσείς. Αν σκεφτούμε το εύρος της μέρας τον Ιούλιο εκεί, εμένα μου φαίνεται άνετα να κάνεις αυτά τα χιλιόμετρα και να έχεις 4 έως και 5 σημεία ενδιαφέροντος στο πρόγραμμα. Αυτό που με προβλημάτισε είναι η κίνηση που ανέφερες! Να πω και τον πόνο μου, οτι αυτό που θα με γονάτιζε εμένα προσωπικά είναι η ζέστη.....δεν την αντέχω καθόλου


Ωραία, πολύ καλό αυτό! Ευχαριστώ

Σχετικα με το Μαυροβούνιο, το έχω ηδη αρχίσει και μένουν 1-2 κεφάλαια για να ολοκληρωθει, ισως δεν το εχει παρει το μάτι σου??!!!

 

[Smaragda53]

Πω, πω ! Εξαιρετική η μάτια σου, σε σχέση με μια ταινία σταθμό από τα '70s, που σφραγίζεται από τη διάθεση για περιπλάνηση του ήρωα της. Του σκηνοθέτη Michelangelo Antonioni με πρωταγωνιστή τον Jack Nicholson, αμφότεροι τότε στα ντουζένια τους.


Ευχαριστώ, πολύ, για τις ευχές.

αν βρείτε, να διαβάσετε το βιβλίο του Ντύρενματ "Η Αποστολή" - εκτυλίσσεται όλο στο Μαρόκο!
εκδόσεις Ροές-Printa

 

[themischar]

7η ημέρα (Fès ολημερίς, τι άλλο μπορεί να θες ?)

Η πρώτη πρωϊνή γρήγορη ματιά από το δωμάτιο μας άφησε ικανοποιημένους ως προς το τι θα μας επεφύλλασε η μέρα. Όλα έδειχναν πως είχε καταλαγιάσει η κατάσταση μετά τη βροχή που έπεσε κατά τη διάρκεια της νύχτας.



Ο καλαίσθητος χώρος του πρωϊνού, στο ξενοδοχείο, δε μας φιλοξένησε για ώρα. Ήμασταν έτοιμοι για ολημερίς περιπλάνηση απ’ άκρη σ’ άκρη στην παλιά πόλη της Fès.



Η Fès με πληθυσμό περίπου τους 950.000 κατοίκους είναι μία από τις τέσσερις "αυτοκρατορικές πόλεις" (ανάμεσα Marrakech, Rabat & Mecknes).

Η πόλη δημιουργήθηκε (με πρώτο αστικό οικισμό, τον Madinat Fas) στην ανατολική όχθη του Oued Fes (ποταμός Fès) από τον Idris I το 789, ιδρυτή της ομώνυμης δυναστείας, ενώ ο γιος του, Idris II ίδρυσε έναν δεύτερο οικισμό, al-'Aliya, στη δυτική όχθη, ο οποίος γεννήθηκε μετά τη δολοφονία του πατέρα του, τον διαδέχτηκε το 810. Οι ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι αυτές οι δύο πρώιμες πόλεις είχαν τα δικά τους τείχη, τα δικά τους ξεχωριστά τζαμιά και ιδρύματα, και ήταν συχνά αντίπαλοι.

Η Fès χωρίζεται σε τρία μέρη, το Fès el Bali (η Παλαιά Πόλη με τα τείχη), το Fès El-Jdid (που αποτελεί τη Νέα Πόλη) και τη Ville Nouvelle (το νεότερο κομμάτι που χτρίστηκε από Γάλλους). Η Medina Fès el Bali εκτιμάται ότι είναι η πιο μεγάλη αστική περιοχή χωρίς αυτοκίνητα σε ολόκληρο τον κόσμο, και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Μέχρι το 19ο αιώνα, η πόλη ήταν η μοναδική πηγή για τα παραδοσιακά καπέλα της (τα φέσια) προτού ξεκινήσει η παραγωγή τους στη Γαλλία και την Τουρκία, καθώς το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα βαφής τους παραγόταν εκεί. Η Fès ήταν επίσης το τέρμα ενός εμπορικού δρόμου χρυσού που ξεκινούσε από το Timbuktu.

Η Fès ήταν η πρωτεύουσα του Μαρόκου έως το 1912, η πολιτική εξουσία μπορεί να έχει μετακινηθεί στην πρωτεύουσα Rabat, αυτή ὀμως εξακολουθεί να λανσάρεται σαν το πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο της χώρας λόγω της ενέργειας που αποπνέουν τα κτίρια και οι κάτοικοί της.

Στις αρχές Μαΐου κάθε χρόνου, στις πλατείες και τα σοκάκια ακούγεται μουσική λόγω του Φεστιβάλ της Παγκόσμιας Ιερής Μουσικής που είναι ένα από τα κύρια γεγονότα στο πολιτιστικό ημερολόγιο της πόλης.

Βγαίνουμε και κατευθυνόμαστε προς το δρόμο που είχαμε δει ότι σταθμεύουν TAXI. Ω, ναι σήμερα θα πρωτοτυπήσουμε, θα ξεκινήσουμε ως μεγαλοχουβαρντάδες ! ! !

Πλησιάζουμε το στενό μονόδρομο και βλέπουμε, πως στην εσοχή του, δεν υπάρχει κανένα. Μέχρι να το σκεφτούμε εμφανίστηκε ένα κοκινο-μπορντώ TAXI. Ρωτάμε πόσα χρήματα θέλει έως την παλιά πόλη και απαντά τόσα όσα θα γράψει ο ψηφιακός μετρητής (και το δείχνει με μια χαρακτηριστική κίνηση).



Ο οδηγός του TAXI, δε βιάζεται. Οδηγεί ακούγοντας ραδιόφωνο, μάλλον ειδήσεις, και πότε πότε μουγκρίζει με νόημα. Εμείς, αραχτοί στο πίσω κάθισμα κοιτάμε σε μουντό φόντο το περιβάλλον που ξετιλύγεται κατά τη διαδρομή χωρίς μιλιά.







Φθάσαμε είπε κάποια στιγμή σταματώντας στην άκρη. Το Bab Boujloud αναφώνησε είναι ο ευκολότερος τρόπος για να μπείτε στη medina.
Και τότε κοίταξα προς το TAXIμετρο που, την τρέλλα μου μέσα, έγραψε μόλις 12 DH ! ! !
Του άφησα, ευχαριστώντας τον, 15 DH και φύγαμε.

Η Bab Boujloud (η μπλε πύλη) είναι η κύρια πύλη που οδηγεί μέσα στην Medina Fès el Bali (ίσως η πιο όμορφη πύλη της πόλης) και περνώντας την αυτὀματα ¨βρεθήκαμε¨ πίσω μερικούς αιώνες.





Απ’ το λεπτό που περάσαμε την πύλη νιώσαμε πως βυθισθήκαμε σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Η medina, αυτή, θεωρείται ως μία από τις πιο εκτεταμένες και καλύτερα διατηρημένες ιστορικές πόλεις του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου. Τα μη ασφαλτοστρωμένα σοκάκια διατηρούν την πλειονότητα των αρχικών λειτουργιών και χαρακτηριστικών τους. Δεν αντιπροσωπεύουν μόνο μια εξαιρετική αρχιτεκτονική, αρχαιολογική και αστική κληρονομιά, αλλά μεταδίδουν επίσης έναν τρόπο ζωής, δεξιότητες και μια κουλτούρα που διατηρείται και ανανεώνεται παρά τις διαφορετικές επιπτώσεις των εξελισσόμενων σύγχρονων κοινωνιών.









Δεν είχαμε περπατήσει δεκαπέντε λεπτά και οι πρώτοι επιτήδιοι “οδηγοί” όλων των ηλικιών άρχισαν να ξεπετάγονται απ’ το πουθενά για να μας δείξουν με το “έτσι θέλω” τα πάντα. Αποτελούν ένα άσχημο ¨τσιμπούρι¨ που ομολογουμένως εύκολα μπορούν να σου χαλάσουν την διάθεση και αν μη τι άλλο και τη μεθυστική ατμόσφαιρα των σουκ με τα ποικιλόχρωμα πασουμάκια, τα μπαχαρικά και τις τοπικές ενδυμασίες.





Το πρώτο αξιοθέατο που είχαμε βάλει στόχο να επισκεφθούμε ήταν το Madrasa El Bouinania, που είναι πραγματικά ξεχωριστό, με είσοδο τα 20DH/άτομο που επιτρέπεται μόνο περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους του.



Το Bou Inania Madrasa, χτίστηκε στα μέσα του 1300 και έχει μια τεράστια πόρτα από ορείχαλκο. Στο εσωτερικό, κυριαρχούν τα πολύχρωμα γεωμετρικά πλακάκια και οι δικτυωτές οθόνες από κέδρο.



Σε αντίθεση με τα περισσότερα madrasas, αυτό έχει το δικό του τζαμί και εύκολα διακρίνεται ο ψηλός μιναρές να υψώνεται στην κορυφή.



Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από τον εξωτερικό, επισκεπτόμενο, χώρο.



















Με την περιέργειά μας να έχει καλυφθεί ξαναβγήκαμε στο κεντρικό σοκάκι και γρήγορα λοξοδρομήσαμε προς το σοκάκι με την εμφανώς λιγότερη κίνηση που δεν ξέραμε που θα μας οδηγούσε αλλά και λίγο μας ένοιαζε.



















Η πολυεπίπεδη είδοδος ενός από τα πολλά Hammam της πόλης.





Περιπλανιώμαστε σε έναν πραγματικό λαβύρινθο από σοκάκια με μαγαζιά, εργαστήρια, πίνακες ζωγραφικής και καφενεία που φαίνεται να έχει μείνει αναλλοίωτος στο χρόνο. Τα σοκάκια μπορεί να φαίνονται στενά και όμοια, αλλά κάποιοι ισχυρίζονται πως υπάρχει μια σαφής ιεραρχία, αν γνωρίζεις τα δεδομένα, και είναι δυνατόν να περπατήσεις από το ένα άκρο στο άλλο σε τριάντα με σαρανταπέντε λεπτά ακολουθώντας τη ροή.
Δεν υπάρχουν μεγάλοι δρόμοι, υπάρχουν πολλά εμπορικά σοκάκια με πολυποίκιλη δραστηριότητα.

Εμείς πάλι αντιληφθήκαμε ότι κάποια μικρά σοκάκια είναι αδιέξοδα και σε μεταφέρουν μόνο σε μικροκατοικίες που δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις, με αποτέλεσμα να πρέπει να γυρίσεις πίσω και να πας μέχρι το μεγαλύτερο σοκάκι που ανέμελα άφησες λίγο πριν.











Γάτες όλων των συνδιαστικών χρωμάτων βρίσκονται παντού, σκυλιά πάλι όχι και τόσα.
Όπως αυτή η αδύνατη γάτα που προσπέρασε με φούρια από δίπλα μας που την ακολούθησα με το βλέμμα έως ότου την είδα λίγο πιο κάτω να ακινητοποιείται μεν αλλά να βρίσκεται σε εγρήγορση δε, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο σὐμπαν γύρω της.



Οι απανταχού οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων, και όχι μόνον, ¨χτυπούν¨ όπου βρουν με τα συνθήματά τους όπως εδώ, οι της τοπικής ομάδος Maghreb Association Sportive (the club was founded in 1946).





Πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων, πρόσωπα βγαλμένα από μυθιστορήματα και ταυτόχρονα ένα πολιτισμικό σοκ για πολλούς ταξιδιώτες.