Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[themischar]

Το Musée Pierre Bergé des Arts Berbères (στο οποίο δεν επιτρεπόταν η φωτο-video λήψη).



Το Μουσείο Berber, εγκαινιάστηκε το 2011 από τον βασιλιά του Μαρόκου, Mohammed VI. Στεγάζεται στο πρώην στούντιο ζωγραφικής του καλλιτέχνη Jacques Majorelle. Παρουσιάζει ένα πανόραμα αντικειμένων των Berbers που είναι ο αρχαιότερος λαός της Βόρειας Αφρικής. Περισσότερα από 600 αντικείμενα, που συλλέγονται από τα βουνά RIF στη Σαχάρα από τον Pierre Bergé και τον Yves Saint Laurent, βεβαιώνουν τον πλούτο και την ποικιλομορφία αυτής της ζωντανής κουλτούρας, η οποία εξακολουθεί να είναι πολύ ζωντανή σήμερα.

Η συλλογή εμφανίζεται σε τέσσερις ξεχωριστούς χώρους, ο καθένας αφιερώνεται σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Πριν εισέλθουμε στις εκθεσιακές αίθουσες, παρουσιάζεται μια επισκόπηση της ιστορίας των ανθρώπων του Μαρόκου Berber (Imazighen) καθώς και ένας χάρτης που δείχνει τη θέση των μεγάλων φυλών Berber σε όλη τη χώρα. Τα οπτικοακουστικά στοιχεία χρησιμοποιούνται στο μουσείο για την ενίσχυση της εκτίμησης των επισκεπτών της κουλτούρας Berber.



Οι δυο φωτογραφίες που παρατείθενται είναι από το ενημερωτικό φυλλάδιο που παραδίδεται με το εισητήριο εισόδου.
Η κυρίως αίθουσα έχει σχεδιασμένο έναστρο τρούλο -εν είδη ουρανού- όπως ακριβώς είναι ο έναστρος ουρανός τις νύχτες στην έρημο (πολλες φορές δείχνει και είναι καλύτερος ! Που να πετύχεις τις ιδανικές συνθήκες την μιά ή δυό φορές που θα τύχει να βρίσκεσαι εκεί...)



Είναι μεγάλη η ποικιλία των παραδοσιακών Μαροκινών προϊόντων στην Boutique του Jardin Majorelle και αντικατοπτρίζει την πλούσια και την αρχαία κουλτούρα του Μαρόκου και τις ατμοσφαιρικές και ισλαμικές επιρροές που το διαμὀρφωσαν.
Τα προϊόντα που πωλούνται στη Boutique είναι χειροποίητα από τους καλύτερους Μαροκινούς τεχνίτες, χρησιμοποιώντας τα υλικά υψηλής ποιότητας και απασχολούν την πιο εκλεπτυσμένη κατασκευή.
Το ζωντανά χρωματισμένο εσωτερικό της Boutique είναι ένας άμεσος φόρος τιμής στον Yves Saint Laurent, του οποίου το έργο ήταν βαθιά εμπνευσμένο από τα χρώματα του Μαρακές.

Η παρακάτω φωτογραφία είναι, στο περιμένοντας, έξω από την πόρτα της εισόδου :





Όλα αρμονικά και ταιριαστά, με χρώματα, χρώματα και χρώματα που συνθέτουν το απόλυτο παζλ με τους πάπυρους, τους λωτούς, τους κάκτους, τους φοίνικες, τις μπουκαμβίλιες, τις αλλέες με τις σκιερές πέργκολες, με το δάσος από μπαμπού, με το εξαίσιο αραβικό κιόσκι και τις λιμνούλες με τα ρυάκια και τα νούφαρα.





Αφιερωμένο στη μνήμη των Yves Saint Laurent - Pierre Bergé των οποίων η ερωτική και επαγγελματική ιστορία υπήρξε τόσο εμβληματική για τη Γαλλία που έγινε βιβλίο, ταινία, ντοκιμαντέρ.

Οι δυο τους μοιράστηκαν πενήντα χρόνια κοινής ζωής στα σπίτια τους στο Μαρακές, στον πύργο Gabriel στη Γαλλική Νορμανδία και στο πολυτελές διαμέρισμα της αριστερής όχθης του Παρισιού.







Φροντισμένα αρχικά με τόση στοργή από τη μητέρα φύση και στη συνέχεια με την απαράμμιλη περιποίηση φροντίδα από τους υπεύθυνους του ιδρύματος, συνεχίζουν να μαγεύουν τα πλήθη που επισκέπτονται το χώρο κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου.



Νιώσαμε λίγη δίψα και αποφασίσαμε να καθήσουμε για λίγο στο καφενείο του κήπου ! Το ανακαινισμένο κτίριο, βρίσκεται στοχευμένα σε τέτοιο σημείο που σε προσκαλεί να το τιμήσεις. Διατηρήθηκε, κατά την ανακαίνησή του, από τον σχεδιαστή κήπων Madison Cox το αγροτικό του πνεύμα.
Το εσωτερικό του κτιρίου περιλαμβάνει μικρά Μαροκινά σαλόνια με τζάκια και η εσωτερική αυλή του είναι φυτεύμένη με πορτοκαλιές και λευκές μπουκαμβίλιες.
Στο Café Majorelle σερβίρονται δροσερά ποτά και εποχιακοί χυμοί φρούτων, καθώς και μια ποικιλία από τσαγιών, συμπεριλαμβανομένου ενός παραδοσιακού Μαροκινού τσαγιού μέντας. Επίσης σερβίρεται ένα à la carte μενού για μεσημεριανό γεύμα.





Ήλθε και στάθηκε εμπρός μας, να σερβίρει την παραγγελία μας. Φορούσε, πιθανολογώ, το πιο καλόγουστο φρεσκοπλυμένο και κολλαριστό polo του.
Με το αριστερό του χέρι να ισορροπεί το δίσκο που είχε τα αιδέσματα και τα ποτήρια για το τσάι και με το δεξί του χέρι, τεντωμένο ψηλά, που κρατούσε το τσαγερό, άφηνε με αβίαστο τέμπο το τσάι να πέφτει με παφλασμό μέσα στο ποτήρι ! ! !

Δεν το κρύβω, υποκλίνομαι, γιατί πάντα θαύμαζα & θαυμάζω ακόμη όλους αυτούς/ές που έχουν τέτοιο αέρα και περισσή χάρη στο κουβάλημα των βαρυφορτωμένων δίσκων κ.λπ.

​

Τέσσερεις και δέκα και τέταρτο και μισή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, μετά τους κήπους, είμασταν ξανά στους δρόμους της σχετικά (και λόγω ώρας) άδειας πόλης. Όπως στο περίπτερο της εταιρείας ... για Balloon Ride in Marrakech ήταν εξαφανισμένοι και χωρίς κάποιο ίχνος έντυπης ενημέρωσης.







Ο καλοκαιριάτικος ήλιος έκανε τα πάντα να γυαλίζουν τις βιτρίνες των μαγαζιών τα φύλλα των δέντρων ακόμα και oι γρανιτένιες πλάκες του πεζοδρομίου άστραφταν εκείνη την ώρα.









Οι δρόμοι της πόλης μεγάλωναν μεταμορφώνονταν σκλήραιναν με λιθόστρωτα και ψηλά πεζοδρόμια, στόλιζαν με εντυπωσιακά σπίτια και γίνονταν θορυβώδεις και τα παιδιά εδώ δεν έτρεχαν πίσω από τα αυτοκίνητα.
Και πάλι, ο ήλιος θρονιάζεται πάνω από την πόλη, η ζεστή ατμόσφαιρα, οι έρημοι δρόμοι, η μανιασμένη βιασύνη.











Ένα τριγωνικό κακτοειδές (το Euphorbia trigona) καταμεσίς της πόλης και σε πλήρη ανάπτυξη με κορμό θα´λεγα καρυδιάς.
Εγώ τουλάχιστον το ζήλεψα, γιατί κάποτε είχαμε ένα, κοντἀ δἐκα πέντε χρόνια, και με το ζόρι το είδαμε να φθάνει στα 130cm και χωρίς να έχει ιδιαίτερα σχηματίσει πλευρικούς βλαστούς και πόσω μάλλον κλαδιά !



Το spa βρισκόταν σε γειτονιά πραγματικής χλιδής,



με όλα τα γύρω κτίσματα να βρίσκονται πίσω από επτασφράγιστες καλαίσθητες πόρτες ! ! !

 

[themischar]

Ύστερα από το κομπλάρισμα με την περιοχή και λόγω περασμένης ώρας και πείνας κάναμε μια στάση και απολάυσαμε, στο παγκάκι του διαμορφωμένου πεζόδρομου, ένα κοτόπουλο ταζίν (συσκευασία street food) μαζί και μια δροσερή φιάλη κατάξανθου Μαροκινού κρασιού.



Δε λέγαμε να ξεκουνήσουμε από το παγκάκι και τη φυσική δροσιά του πεζόδρομου. Όταν βγήκαμε από τον παχύ ίσκιο η ζέστη ήταν στο ζενίθ της και εμείς προσπαθούσαμε να μην χάσουμε το φόρτε μας αφού δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μεταφορικό μέσο αλλά μόνο τα ποδαράκια μας.
Με υπομονή και καταϊδρωμένα τα κορμιά μας φθάσαμε στη διασταύρωση όπου τα τείχη της παλιάς πόλης, που λουζόντουσαν κάτω από τον απογευματινό ήλιο, πρόβαλαν εμπρός μας.





Σύντομα βρεθήκαμε σε μια άλλη όψη του νομίσματος, μπήκαμε ξανά στη Μεντίνα, με τα άλλου είδους Souks.
Ζητιάνοι, λούστροι, αργόσχολοι, πλανόδιοι πωλητές με πάγκους γεμάτους σκατολοϊδια αποτελούσαν την νέα ομήγυρη του διάβα μας και μάλιστα κάτω από τα γλαφυρά βλέματα των σε περιπολία Αστυνομικών που τάχαμου επιτηρούσαν τους πάντες, ενώ οι ξένοι, όπως εμείς, σιωπηροί και έκπληκτοι καλού κακού επιταχύναμε το βήμα μας για να απομακρυνθούμε.





Το ηλιοβασίλεμα ήταν έτοιμο να μαγέψει, για άλλη μια φορά, όσους είχαν τη διάθεση να το παρατηρήσουν όταν εμείς φουριόζικα σ´ένα βαθμό πλησιάζαμε το πάρκο Lalla Hasna.
Στους γύρω δρόμους περιφέρονται σχεδόν όλες οι εν δυνάμει άμαξες της περιοχής. Κυριολεκτικά βρίσκονται εν δράσει, αφού το δειλινό αποδεδειγμένα είναι η πλέον κατάλληλη ώρα για τέτοιου είδους βολτίτσα και βεβαίως οι επιτήδιοι -που το ξέρουν αυτό καλύτερα απ´όλους- αυξάνουν τότε λιγουλάκι την αξία της διαδρομής (ζήτηση και προσφορά στο μεγαλείο της).











Η κατεύθυνσή μας είναι συγκεκριμμένη, όπως πιθανολογώ ότι το έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι προς την πλατεία Jamaa el-Fna και περνάει από γνωστά σημεία που λόγω των σημερινών εκδηλώσεων διακρίνουμε μια έντονη κινητικότητα σε σχέση πάντα με αυτή που είχαμε αποκομίσει από χθες.









Πλησιάζοντας προς το σημείο των εκδηλώσεων -στην ευρύτερη πλατεία- ο συσωρευμένος κόσμος και οι οπουδήποτε εκτεθειμένοι πάγκοι στο ύπαιθρο μας θύμισαν έντονα Πρωτομαγιά στη Νέα Φιλαδέλφεια (άντε να παινέψουμε, και μια φορά, τα του οίκου μας! ).









Ανεβήκαμε καρτερικά τη σχεδόν κατακόρυφη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο και



στη βεράντα με θέα, τι άλλο, την πλατεία.
Καθίσαμε προσεκτικά στα σκαμπώ, δεν υπήρχε ούτε δείγμα άδειου τραπεζιού, και ακουμπήσαμε τα διάφορα στο παραπέτο που χρησίμευε για τραπέζι και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε, φτέρνες - καταπονημένοι αστραγάλοι- γόνατα να είναι σε θέση να αναπαυθούν και όχι να ταλαιπωρηθούν άλλο.







Ένα καθόλα γευστικό πιάτο τουρλού- τουρλού και σούβλακες κοτόπουλου -με μπόλικο εμφιαλωμένο νεράκι, αλκοόλ βέβαι γιόκ- ήταν αρκετά για να κάνουν το χάζεμά μας ολούθε περισσότερο κεφάτο.

​

Χορτάτοι μεν, ορεξάτοι δε, για το τελείωμα της ξέφρενης μέρας μας, βρεθήκαμε με μιας ανακατεμένοι με το πολύχρωμο κόσμο που κουνιόταν με μορφή χελώνας και το άγρυπνο μάτι του Βασιλιά που μοστράριζε σε μια αφίσα που βρισκόταν ξυλάρμενη στην ταράτσα ενός κτιρίου.

​

Φθάνουμε στριμωχτά προς τη συναυλιακή σκηνή που ο ήχος, διαπερνά τ´αυτιά μας, και δε μας λέει τίποτα απολύτως, όπως και ο χορός των χορευτών με τις παραδοσιακές στολές.
Όλα δείχνουν πως πρόκειται για ένα άκρως παραδοσιακό Φεστιβάλ και αφορά ως επί το πλείστον τους γηγενείς.
Τριγύρω επικρατεί, μικρό χάος από φωνές, γέλια, σπρωξίματα με άσκοπα pardon, ακατάπαυστες στη διαπασών φλυαρίες, γαβγίσματα σκύλων.
Ένα ολόσωστο στριμωξίδι, στιγμές-στιγμές σαν παστωμένες σαρδέλες, φοβερά άβολο με τη ζέστη που έκανε και κάτι μυρωδιές που σε αφυπνίζουν όπως το επειδη είσαι βλάσφημος σκέφτεσαι πως έχεις πολλές πιθανότητες ότι θα πας στην κόλαση!



Ξάφνου, ἐνας πιτσιρικάς σκόνταψε εμπρός μου, έτσι υπέθεσα, έπεσε καθιστός και γρήγορα σηκώθηκε βλαστημώντας έτσι πάλι κατάλαβα από το ύφος του και όχι βέβαια από τα λεγομένά του.
Ωχού τώρα, μουρμούρισα.
Και ακριβώς τότε το παρασόλι των πιτσιρικάδων, 14-17 χρονών, μας περτριγυρίζει γελώντας, τραγουδώντας, φωνάζοντας τόσο ανακατεμένα που ήταν δύσκολο κάτι να ξεχωρίσεις όχι όμως και το άπλωμα των χεριών τους που το αισθανόσουν πολύ αρπαχτικό.
Δε φώναξα, γκάρισα σηκώνοντας τα χέρια ψηλά φανερά έτοιμος για καυγά.
Κάποιος τράβηξε την περασμένη διαγωνίως τσάντα της Μάτας που λίγο έλειψε να σωριαστεί κάτω και με ρυθμό απομακρύνθηκαν.
Αυτό ήταν ένα επεισόδιο που δεν το ξαναζήσαμε στο ύπόλοιπο της παραμονής μας στη χώρα, αλλά όπως και να το κάνουμε μας άφησε αρνητικό στίγμα.
Εν κατακλείδι, λίγη προσοχή γενικά επιβάλεται, όχι μόνο σε σχέση με τους επίδοξους «πορτοφολάδες» !





Η διάθεσή μας σπάστηκε και δεν είχαμε κάποιο λόγο για να παραμείνουμε περισσότερο στην περιοχή αν και δεν ήταν μέσα, στο πλάνο μας.
Με τούτα και μ᾽ εκείνα, έχουμε και λέμε :
-- Θυμωμένοι ; - Όχι. Θα μπορούσε να´ ναι, όλα, και χειρότερα.
-- Κουρασμένοι ; - Ναι !
-- Ταλαιπωρημένοι ; - Όχι !
Προχωρούσαμε απορροφημένοι από το απρόσμενο, ομολογουμένως, αποψινό γεγονός και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε λοξοδρομήσαμε και αλλάξαμε τόσο τη ρότα επιστροφής όσο και λίγο τον τρόπο σκέψης μας.





Και γμτ τίποτα δε μας προϊδέασε, νυχτιάτικα, πως στο τέλος του μακρόσυρτου φωτεινού κατά τα άλλα σοκακιού και ύστερα από ώρα θα βρεθούμε σε αδιέξοδο.





Βρήκε την ώρα να γίνει και αυτό και να μας θυμίσει πόσο εύκολα παρασύρεσαι όταν πας ψάχνοντας και ευτυχώς όχι γυρεύοντας.
Όμως δεν τα είχαμε τσούκσει και η +13ώρη βόλτα, με τα ξεχωριστά τσαλιμάκια της, δε μας πτόησε.
Τα μάτια παρέμειναν ορθάνοιχτα, τον βρήκαμε τον δρόμο μας κι´ απόψε !

 

[Thalassaki]

Ύστερα από το κομπλάρισμα με την περιοχή και λόγω περασμένης ώρας και πείνας κάναμε μια στάση και απολάυσαμε, στο παγκάκι του διαμορφωμένου πεζόδρομου, ένα κοτόπουλο ταζίν (συσκευασία street food) μαζί και μια δροσερή φιάλη κατάξανθου Μαροκινού κρασιού.



Δε λέγαμε να ξεκουνήσουμε από το παγκάκι και τη φυσική δροσιά του πεζόδρομου. Όταν βγήκαμε από τον παχύ ίσκιο η ζέστη ήταν στο ζενίθ της και εμείς προσπαθούσαμε να μην χάσουμε το φόρτε μας αφού δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε κάποιο μεταφορικό μέσο αλλά μόνο τα ποδαράκια μας.
Με υπομονή και καταϊδρωμένα τα κορμιά μας φθάσαμε στη διασταύρωση όπου τα τείχη της παλιάς πόλης, που λουζόντουσαν κάτω από τον απογευματινό ήλιο, πρόβαλαν εμπρός μας.




Σύντομα βρεθήκαμε σε μια άλλη όψη του νομίσματος, μπήκαμε ξανά στη Μεντίνα, με τα άλλου είδους Souks.
Ζητιάνοι, λούστροι, αργόσχολοι, πλανόδιοι πωλητές με πάγκους γεμάτους σκατολοϊδια αποτελούσαν την νέα ομήγυρη του διάβα μας και μάλιστα κάτω από τα γλαφυρά βλέματα των σε περιπολία Αστυνομικών που τάχαμου επιτηρούσαν τους πάντες, ενώ οι ξένοι, όπως εμείς, σιωπηροί και έκπληκτοι καλού κακού επιταχύναμε το βήμα μας για να απομακρυνθούμε.




Το ηλιοβασίλεμα ήταν έτοιμο να μαγέψει, για άλλη μια φορά, όσους είχαν τη διάθεση να το παρατηρήσουν όταν εμείς φουριόζικα σ´ένα βαθμό πλησιάζαμε το πάρκο Lalla Hasna.
Στους γύρω δρόμους περιφέρονται σχεδόν όλες οι εν δυνάμει άμαξες της περιοχής. Κυριολεκτικά βρίσκονται εν δράσει, αφού το δειλινό αποδεδειγμένα είναι η πλέον κατάλληλη ώρα για τέτοιου είδους βολτίτσα και βεβαίως οι επιτήδιοι -που το ξέρουν αυτό καλύτερα απ´όλους- αυξάνουν τότε λιγουλάκι την αξία της διαδρομής (ζήτηση και προσφορά στο μεγαλείο της).







Η κατεύθυνσή μας είναι συγκεκριμμένη, όπως πιθανολογώ ότι το έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι προς την πλατεία Jamaa el-Fna και περνάει από γνωστά σημεία που λόγω των σημερινών εκδηλώσεων διακρίνουμε μια έντονη κινητικότητα σε σχέση πάντα με αυτή που είχαμε αποκομίσει από χθες.






Πλησιάζοντας προς το σημείο των εκδηλώσεων -στην ευρύτερη πλατεία- ο συσωρευμένος κόσμος και οι οπουδήποτε εκτεθειμένοι πάγκοι στο ύπαιθρο μας θύμισαν έντονα Πρωτομαγιά στη Νέα Φιλαδέλφεια (άντε να παινέψουμε, και μια φορά, τα του οίκου μας! ).






Ανεβήκαμε καρτερικά τη σχεδόν κατακόρυφη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο και



στη βεράντα με θέα, τι άλλο, την πλατεία.
Καθίσαμε προσεκτικά στα σκαμπώ, δεν υπήρχε ούτε δείγμα άδειου τραπεζιού, και ακουμπήσαμε τα διάφορα στο παραπέτο που χρησίμευε για τραπέζι και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε, φτέρνες - καταπονημένοι αστραγάλοι- γόνατα να είναι σε θέση να αναπαυθούν και όχι να ταλαιπωρηθούν άλλο.





Ένα καθόλα γευστικό πιάτο τουρλού- τουρλού και σούβλακες κοτόπουλου -με μπόλικο εμφιαλωμένο νεράκι, αλκοόλ βέβαι γιόκ- ήταν αρκετά για να κάνουν το χάζεμά μας ολούθε περισσότερο κεφάτο.

​

Χορτάτοι μεν, ορεξάτοι δε, για το τελείωμα της ξέφρενης μέρας μας, βρεθήκαμε με μιας ανακατεμένοι με το πολύχρωμο κόσμο που κουνιόταν με μορφή χελώνας και το άγρυπνο μάτι του Βασιλιά που μοστράριζε σε μια αφίσα που βρισκόταν ξυλάρμενη στην ταράτσα ενός κτιρίου.

​

Φθάνουμε στριμωχτά προς τη συναυλιακή σκηνή που ο ήχος, διαπερνά τ´αυτιά μας, και δε μας λέει τίποτα απολύτως, όπως και ο χορός των χορευτών με τις παραδοσιακές στολές.
Όλα δείχνουν πως πρόκειται για ένα άκρως παραδοσιακό Φεστιβάλ και αφορά ως επί το πλείστον τους γηγενείς.
Τριγύρω επικρατεί, μικρό χάος από φωνές, γέλια, σπρωξίματα με άσκοπα pardon, ακατάπαυστες στη διαπασών φλυαρίες, γαβγίσματα σκύλων.
Ένα ολόσωστο στριμωξίδι, στιγμές-στιγμές σαν παστωμένες σαρδέλες, φοβερά άβολο με τη ζέστη που έκανε και κάτι μυρωδιές που σε αφυπνίζουν όπως το επειδη είσαι βλάσφημος σκέφτεσαι πως έχεις πολλές πιθανότητες ότι θα πας στην κόλαση!



Ξάφνου, ἐνας πιτσιρικάς σκόνταψε εμπρός μου, έτσι υπέθεσα, έπεσε καθιστός και γρήγορα σηκώθηκε βλαστημώντας έτσι πάλι κατάλαβα από το ύφος του και όχι βέβαια από τα λεγομένά του.
Ωχού τώρα, μουρμούρισα.
Και ακριβώς τότε το παρασόλι των πιτσιρικάδων, 14-17 χρονών, μας περτριγυρίζει γελώντας, τραγουδώντας, φωνάζοντας τόσο ανακατεμένα που ήταν δύσκολο κάτι να ξεχωρίσεις όχι όμως και το άπλωμα των χεριών τους που το αισθανόσουν πολύ αρπαχτικό.
Δε φώναξα, γκάρισα σηκώνοντας τα χέρια ψηλά φανερά έτοιμος για καυγά.
Κάποιος τράβηξε την περασμένη διαγωνίως τσάντα της Μάτας που λίγο έλειψε να σωριαστεί κάτω και με ρυθμό απομακρύνθηκαν.
Αυτό ήταν ένα επεισόδιο που δεν το ξαναζήσαμε στο ύπόλοιπο της παραμονής μας στη χώρα, αλλά όπως και να το κάνουμε μας άφησε αρνητικό στίγμα.
Εν κατακλείδι, λίγη προσοχή γενικά επιβάλεται, όχι μόνο σε σχέση με τους επίδοξους «πορτοφολάδες» !




Η διάθεσή μας σπάστηκε και δεν είχαμε κάποιο λόγο για να παραμείνουμε περισσότερο στην περιοχή αν και δεν ήταν μέσα, στο πλάνο μας.
Με τούτα και μ᾽ εκείνα, έχουμε και λέμε :
-- Θυμωμένοι ; - Όχι. Θα μπορούσε να´ ναι, όλα, και χειρότερα.
-- Κουρασμένοι ; - Ναι !
-- Ταλαιπωρημένοι ; - Όχι !
Προχωρούσαμε απορροφημένοι από το απρόσμενο, ομολογουμένως, αποψινό γεγονός και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε λοξοδρομήσαμε και αλλάξαμε τόσο τη ρότα επιστροφής όσο και λίγο τον τρόπο σκέψης μας.




Και γμτ τίποτα δε μας προϊδέασε, νυχτιάτικα, πως στο τέλος του μακρόσυρτου φωτεινού κατά τα άλλα σοκακιού και ύστερα από ώρα θα βρεθούμε σε αδιέξοδο.




Βρήκε την ώρα να γίνει και αυτό και να μας θυμίσει πόσο εύκολα παρασύρεσαι όταν πας ψάχνοντας και ευτυχώς όχι γυρεύοντας.
Όμως δεν τα είχαμε τσούκσει και η +13ώρη βόλτα, με τα ξεχωριστά τσαλιμάκια της, δε μας πτόησε.
Τα μάτια παρέμειναν ορθάνοιχτα, τον βρήκαμε τον δρόμο μας κι´ απόψε !

Λυπάμαι για την δυσάρεστη εμπειρία που είχατε στο φεστιβάλ αν και πιστεύω πως εκεί που είχατε χωθεί δύσκολα θα το αποφεύγατε. Σίγουρα τους είχατε γυαλίσει από μακριά σαν εύκολος στόχος. Όντως χρειάζεται μεγάλη προσοχή σε μέρη με έντονο συνωστισμό που μπορούν πολύ εύκολα να σε "ελαφρύνουν" και μάλιστα χωρίς να το καταλάβεις την στιγμή που συμβαίνει.
Παρόλα αυτά θεωρώ πως μεγαλύτερης επικινδυνότητας ήταν οι νυχτερινή σας επιστροφή στο κατάλυμά σας στα έρημα στενοσόκακα όπου αν κάποιος αποφάσιζε να σας την πέσει θα σας άφηνε με τα εσώρουχα. Τυχεροί λοιπόν μέσα στην ατυχία σας!

 

[themischar]

Λυπάμαι για την δυσάρεστη εμπειρία που είχατε στο φεστιβάλ αν και πιστεύω πως εκεί που είχατε χωθεί δύσκολα θα το αποφεύγατε. Σίγουρα τους είχατε γυαλίσει από μακριά σαν εύκολος στόχος. Όντως χρειάζεται μεγάλη προσοχή σε μέρη με έντονο συνωστισμό που μπορούν πολύ εύκολα να σε "ελαφρύνουν" και μάλιστα χωρίς να το καταλάβεις την στιγμή που συμβαίνει.
Παρόλα αυτά θεωρώ πως μεγαλύτερης επικινδυνότητας ήταν οι νυχτερινή σας επιστροφή στο κατάλυμά σας στα έρημα στενοσόκακα όπου αν κάποιος αποφάσιζε να σας την πέσει θα σας άφηνε με τα εσώρουχα. Τυχεροί λοιπόν μέσα στην ατυχία σας!

Συμφωνώ με την άποψή σου.
Όλα είναι πιθανόν να συμβούν, και ανά πάσα στιγμή, σ´ ένα ταξίδι
Όσο και αν νιώθεις ασφαλής για το σχεδιασμό του ταξιδιού που έχεις πραγματοποιήσει ακόμα και στην παραμικρή του λεπτομέρεια δεν είναι δυνατόν όλα να τα προβλέψεις. Γι᾽αυτό, και το γνωρίζουμε όλοι, το όνομά τους είναι αναποδιά, στραβή κ.ο.κ

Όμως, με την μεμψιμοιρία των αναπάντεχων προ των πυλών, που μπορεί εύκολα και να συμβούν, αποφασίζεις την εξόρμηση (ειδικά την αυτόνομη) διαφορετικά ασπάζεσαι το : << Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται>>.

 

[Thalassaki]

Έχεις δίκιο. Απρόοπτα πάντα μπορούν να συμβούν σε ένα ταξίδι που όσο καλά και να είσαι οργανωμένος δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Σημασία έχει να συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε και να γινόμαστε πιο "πλούσιοι" σε εικόνες και παραστάσεις.
Περιμένω με αγωνία την συνέχεια της ιστορίας σας!

 

[themischar]

3η μέρα (Marrakech - Skoura & 238 Km)



Marrakech - Skura – Google My Maps

Και καταφέραμε σήμερα το ακατόρθωτο για μας, να κρατήσει το πρωινό μας περίπου όσο ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς έτσι για να περάσει ευχάριστα ή ώρα, αφού το ραντεβού μας, για την παραλαβή του αυτοκινήτου, από το χώρο του αεροδρομίου ήταν στις 10.00 π.μ.
Αποχαιρετήσαμε ευγενικά την κυρία Χαμπίμπα (που έκανε βάρδια εκείνη την ώρα) και βγήκαμε από το Riad με ένα toupet εντελώς ασυνήθιστο για τα γούστα μας!
Τσουλήσαμε, κάπως διστακτικά τις βαλιτσούλες μας πἀνω στους φαγωμένους κυβόλιθους ἐως τη στάση του λεωφορείου, που είχαμε καρατσεκαρισμένο, σφυρίζοντας με απάθεια γι´ αυτά που βλέπαμε:




Το λεωφορείο, ως δια μαγείας, δεν άργησε να έλθει και σε σχεδόν σε μισή ώρα μας άφησε στο λεωφορειοπάρκινγκ του αεροδρομίου.
Κατευθυνθήκαμε προς τα γκισέ των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων, ο υπάλληλος ήταν απίκο, στο σταντ της εταιρείας. Στρωθήκαμε για τα έως ένα σημείο βαρετά γραφειοδιαδικαστικά και στη συνέχεια μας οδήγησε στον χώρο σταθμεύσης και σημείο παραλαβής του αυτοκινήτου.
Ένα κατακόκκινο 5θυρο Peugeut 208 Diesel, μας περίμενε. Η ενοικίαση του ντιζελοκίνητου αυτοκινήτου, που θέλαμε, έπαιζε μεταξύ του Fiat 500 & του Peugeot 208, αμφότερα στα 1600cc . Προτίμησα το Γαλλικό, έτσι, για να έχουμε μια καλύτερη αίσθηση από την ανάρτησή του στους κακοτράχαλους δρόμους και τα στροφιλίκια που θα μας περίμεναν.

Προβληματίστικα, αναμφίβολα, με τα λευκά δεματικά καλωδίων (tirap) που ¨σφιχταγκάλιαζαν¨ στη θέση τους τα τάσια και των τεσσάρων τροχών, αλλά γρήγορα το ξεπέρασα, μονολογώντας πως είναι για πρόσθετη ασφάλεια και ότι δεν κρατιούνται διάβολε και τα τέσσερα τάσια μόνο από αυτά !



Να προσέχετε και καλό σας ταξίδι, είπε ο υπάλληλος, μα μου φάνηκε πως το είπε, από συνήθεια. αφηρημένα κι έτσι δεν του απάντησα.
Του έκανα νεύμα μόνο με το κεφάλι.

Οι πεζώ 2, που μόλις επιβιβάστηκαν, στο Peugeut 208 !



Γρήγορα τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας στη νέα πραγματικότητα και έβαλα εμπρός για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, που δίχως άλλο ήταν προτιμότερη από την
φωνή του Μουεζίνη που ακούγοταν εκείνη την ώρα, από τα στη διαπασών μεγάφωνα, που καλούσε τους ομοθρησκούς του για προσευχή.
Φύγαμε από τον φυλασσόμενο χώρο του αεροδρομίου και αμέσως ὀρμηξα σα γκάνγκστερ στο δρόμο τρυπώνοντας μάνι-μάνι μέσα στην πρωινή φουριόζικη κίνηση.

Με μια λέξη, ενθουσιάστηκα.




Το δεξί μου πόδι έκανε περισσότερο κουμάντο από όσο θα έπρεπε, αφού δούλευε αγαστά με τους 100hp και τα 25,9 Kgr/1.750rpm τοπής του1.600cc κόκκινου ντιζελοκίνητου Peugeot 208 και συνδυαστικά με το τιμόνι που μου έκρυβε το πάνω μέρος του πίνακα οργάνων (μέχρι να μπω στον κόπο να το ρυθμίσω αργότερα) είχε σαν αποτέλεσμα εύκολα να ‘’τρέχουμε‘’ με +30% πάνω από το επιτρεπόμενο όριο μέσα στο κλεινόν άστυ.




Είχαμε δεν είχαμε προλάβει να απομακρυνθούμε κάνα εικοσάλεπτο μακρυά από το Marracech, οδηγώντας πάνω στον RN9 και αμέσως μετά την Alouidane με κατεύθυνση προς την Ait Ourir (Al Haouz), και ξάφνου ξεπροβάλλει κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων πάνω στο δεξί πεζοδρόμιο πρώτα το περιπολικό (λόγω όγκου) και μετά ο ένστολος που πετάχθηκε στη μέση του δρόμου με ένα φωτισμένο ραβδί κάνοντας την συνήθη κίνηση για να σταματήσω.
Ε, καλά τώρα, δεν γινόταν να το κοκαλώσω μπροστά του, τον προσπέρασα και στάματησα αρκετά παρακάτω, ολέ-ολέ !
Κοιτώ από τον καθρέφτη και τον βλέπω να τρέχει προς το μέρος μας, βάζω όπισθεν και τον προφθάνω.
Δεν κατεβαίνω, ανοίγω το παράθυρο και περιμένω, συνάμα έρχεται και ένας δεύτερος με το ραντάρ χειρός (RF) προτεταμένο !
- Καλημέρα, (σίγουρα θα είχε δει το λογότυπο της εταιρείας ενοικίασης, που μοστράριζε, στο
πίσω pare-brise) με κοιτάει καλά και ρωτάει, μιλάτε Γαλλικά ;
- Όχι (μεταξύ μας τώρα και να γνώριζα, όχι θα´λεγα)
- Τρέχατε, προσπαθεί και μου λέει, στ´ Αγγλικά, με 83Km, δείχνοντας ταυτόχρονα με τον δείκτη
πάνω στο εργαλείο του (όντως έγραφε ότι έλεγε, έτσι "απόλαυσα " επιτόπου τον καρπό του
λάθους μου).
- Tους πήρα με το μαλακό, το ζόρι προκαλεί αντιδράσεις. Ξέρετε, πριν λίγο το νοικιάσαμε, μόλις
είκοσι Km οδηγώ στη χώρα σας, δείχνοντας του τη χαρτούρα που δεν είχα ακόμη τακτοποιήσει
και δεν ἐχω προσαρμοσθεί και δεν είδα σχετική πινακίδα και η ευθεία με παρέσυρε.
Τον άκουσα να γρυλλίζει κάπως, ώσπου ξεφώνησε με στόμφο:
- Να προσέχετε, να οδηγείτε σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ. Πηγαίνετε τώρα.
- Ευχαριστώ είπα, αλλά μάλλον δεν με άκουσε γιατί έπιασε να φλυαρεί με τον δικό του !
Και το ξέρω, όχι πως δεν το ξέρω, πως ό,τι αφορά το γκάζι έχω βαρύ χέρι ή πόδι ανάλογα με το τι οδηγώ, moto ή αυτοκίνητο !
Αλλά, εγώ, πούούού ;



Η μουσική από το tablet ακουγόταν αμυδρά, ξεχάσαμε να ξανανοίξουμε την ένταση (χαμένοι, ο καθένας μας με τις σκέψεις του).

Ο αέρας που κυκλοφορούσε στους γύρω λόφους έφερνε το δικό του ενοχλητικό βουητό από τα μισάνοιχτα παράθυρα του αυτοκινήτου, ενόσω οδηγούσα στην έξοδό μας από τις αραιοκατοικημένες περιοχές κάτι που φαινόταν ολοένα πιο ξεκάθαρα από την εναλλαγή του τοπίου.





Ο δρόμος, ξεδιπλωνόταν κόβοντας το βουνό στά δυό και είχε αρχίσει να γίνεται ανηφορικός, με αλλεπάλληλες ανοικτές στροφές και με συνεχόμενη μονή διαχωριστική γραμμή στη μέση.
Η κίνηση έως τώρα ήταν υποτυπώδης, με εξαίρεση κάποια φορτηγά που ρολάριζαν αδιάφορα δημιουργώντας στιγμιαίες καθυστερήσεις.
Ένα παρόμοιο, και μάλιστα ασθμαίνων, φορτηγό ήταν εμπρός μου που δεν έλεγε να το τραβήξει το αφεντικό του λίγο στην άκρη για να κάνω το αυτονόητο.
Απίστευτο το γεγονός πως έπαιζα μόνο νευρικά τα δάχτυλα μου και δεν ξεμυτούσα.
Και ο ανήφορος συνεχιζόταν, μόλις όμως έδειξε πως ίσιωνε ο δρόμος - αχχ, να τον σκοτώσω, μα το σταυρό, όχι δε θα’λεγα- το ξεστόμισα και πάτησα το γκάζι αφήνοντας τον άπραγο ξοπίσω μου.
Αμέσως διαγράφηκε, στο βάθος, ένα πλάτωμα και κάπου εκεί ταυτόχρονα διακρίναμε (το´πε και η Μάτα) ένα περιπολικό ! ! !

Ο βαθμοφόρος, κατά τα γνωστά, βγήκε στη μέση του δρόμου και εγώ σταμάτησα δίπλα του στην άκρη.
Το τροπάρι του ήταν για την συνεχόμενη άσπρη γραμμή που σίγουρα είχα παραβιάσει κάνοντας προσπέραση αφού πίσω μας ερχόταν φορτηγό.
Τον άκουγα και δεν τον κοιτούσα. Του έδωσα όλα τα σχετικά και τον βλέπω να απομακρύνεται προς το περιπολικό που ήταν σταθευμένο στον ίσκιο του δέντρου.
Άντε είπαμε να δούμε τι θα γίνει. Μέχρι να έλθει ξανά σε μας σταμάτησε άλλα δυό αυτοκίνητα στην άκρη και όταν μας πλησίασε μου διεμήνυσε να πάω, στον επικεφαλής εκεί στο περιπολικό στον οποίο είχε αφήσει τα χαρτιά μου.

Ο αξιωματικός που ήταν καθισμένος, στο περιπολικό, στη θέση του συνοδηγού προστάτευε τα μάτια του από τον λιγοστό ήλιο που περνούσε διακριτικά μέσα από τα φυλλώματα έχοντας βάλει το καπέλο του ανάλογα στο μέτωπό του.
Με ρυθμό, που φαινόταν ότι το έχει πολλάκις ξανακάνει, μου μίλησε δείχνοντάς μου το ανοιγμένο ντουλαπάκι (του καθίσματος του συνοδηγού) μια ένυπη κλήση που αναγραφόταν το ποσό των 400 DH και εν συνεχεία μια άλλη έντυπη κλήση, που ήταν ακουμπισμένη στα σκέλια του, στην οποία ήταν χειρόγραφα και ευδιάκριτα γραμμένο το ποσό των 200 DH. Σηκώνει, στη συνέχεια, το κεφάλι του και μου λέει ότι τα χρήματα είναι τοις μετρητοίς και μπορώ να επιλέξω το πρώτο και να μου δώσει την κλήση ή το δεύτερο χωρίς την κλήση και τότε θα μπορώ να φύγω.
Όχι, Γαλλικά είπαμε δεν ξέρω, ξέρω όμως πολύ καλά τα άλλα «Γαλλικά» και άρχισα να τα λέω δυνατά, αλλά από μέσα μου ! ! !
Γύρισα, στο αυτοκίνητο και πήρα τα 200 DH. Με τη μία παρέκαμψα τους δυό που περίμεναν τη δική τους λυπητερή και του τα ακούμπησα, παίρνοντας ταυτόχρονα τα διαπιστευτήριά μου, χωρίς ούτε ένα θυμωμένο κιχ, και χωρίς άλλη κουβέντα φύγαμε.
Το γεγονός με προβλημάτισε και συνάμα με πείσμωσε (ήμουν οικτρά απροετοίμαστος) και ήδη για την όποια επόμενη φορά, στα μουλωχτά, είχα αποφασίσει πως θα το χειριστώ.
Οι επίορκοι, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Όλα τ´άλλα, ότι και αν λέγεται, είναι μόνο λόγια ! Είναι, πολύ βολικό, γι´αυτούς να μπορούν να βγάζουν διπλό μεροκάματο μέσα στο υποχρεωτικό τους ωράριο.
Αυτάάά ! ! !
Και βέβαια, ο δρόμος που ανεβαίνει τις περισσότερες φορές κατεβαίνει από την άλλη, έτσι στο καπάκι πιάσαμε τον κατήφορο και ένα καινούργιο κατοικημένο τοπίο αποκαλύφθηκε,





Το χάσιμο χρόνου κάτω από τον απροβλημάτιστο και λαμπερό ήλιο έμελλε να συνεχιστεί. Βρισκόμασταν νοτιοδυτικά στις παρυφές της οροσειράς του Άτλαντα, όταν μποτιλιαριστήκαμε.
Έγινε μια ατέλειωτη ουρά, μέσα στο λιοπύρι, που δε φαινόταν η αρχή της ακόμη και όταν κατέβηκα μήπως και καταφέρω να την δω.
Τους έβλεπα όλους. Δεν έδειχναν να ανησυχούν.
Ρωτάω, ξαναρωτάω μήπως και μάθω κάτι, όλοι τους δεν γνώριζαν κάτι πιο συγκεκριμμένο από το πιο πιθανόν να εκτελούνται έργα οδοποιίας ! Ακουγόταν σωστό όπως εξίσου σωστά ακουγόντουσαν τα φουρνέλα που αντιλαλούσαν μέσα στα βουνά.

Εντωμεταξύ υπήρχε πλήρης άπνοια και τα AC & CLIMA που λειτουργούσαν σε υψηλές ταχύτητες, για να καταπραΰνουν τους επιβαίνοντες, βούιζαν τόσο πολύ, όσο πολύ μύριζαν και οι εκπομπές καυσαερίων από τους κινητήρες των αυτοκινήτων που δικαιολογημένα αγκομαχούσαν.



Τα σαράντα πέντε λεπτά, αναμονής, ήταν μεν αρκετά για να αλλάξουμε διάθεση λησμονώντας μαζί και το χθεσινό παρατράγουδο.
Κάπου εκεί, μεταξύ των άλλων, σκέφθηκα πως ήταν πολύ πιθανόν ο οδηγός του φορτηγού (που λίγο πριν δεν έλεγε να το τραβήξει στην άκρη) να το έκανε εν γνώσει του προστατεύοντας, όσο μπορούσε, γιατί γνώριζε τι με περίμενε παρακάτω. Είναι πολλές οι φορές που όταν κάτι συμβαίνει δεν ξέρεις αν είναι για το καλό σου ή το κακό σου, εκ του αποτελέσματος τελικά το κρίνεις!.!.!
Όταν πια η σταματημένη πομπή άρχισε σταδιακά πάλι να κινείται αναλογίστηκαμε ότι συνδιαστικά με τις άλλες δυο μλκκαθυστερήσεις έχουμε βγει, ασυζητητί, εκτός ημερήσιου χρονοδιαγράμματος.




Τα σημερινά διακόσια τριάντα οκτώ km για να φτάσουμε στον προορισμό μας θα τα διανύαμε,
(πάντα κατά το Google-maps) χωρίς στάση, σε τρεισήμισι περίπου ώρες .
Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς τον ¨ξενοδόχο¨ γιατί ο ¨ξενοδόχος¨ της ημέρας άλλα φρόντισε, και κανόνισε, εντελώς διαφορετικά από αυτά που εμείς είχαμε προσπαθήσει και με κόπο σχεδιάσει ! ! !

Δηλαδή, πως μπορώ να μη το σκεφθώ και να μην το διαλαλήσω, βροντερά, ο έρμος !
Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί ήδη τρεις ὠρες και εμείς, κατά ένα διαβολεμένο τρόπο, δεν έχουμε φθάσει ακόμη στην πρώτη προγραμματισμένη στάση μας !

Είναι γνωστό πως σε κάθε ταξίδι ιδανικό είναι να υπάρχει ένα πρόγραμμα, προκειμένου να δεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς, αλλά και “χώρος” για την ενδεχόμενη στραβή και λίγο αυθορμητισμό. Για την πρώτη λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις, για το δεύτερο είναι πιο εύκολο -αν χρειαστεί- να τον αναστείλεις.



Το άνυδρο τοπίο, χαρακτηριστικό, της οροσειράς του Άτλαντα μας έχει πλευρίσει μιας και πλησιάζουμε σε μια από τις ξεχωριστές κορφές του.
Ο Άτλας είναι μια οροσειρά που εκτείνεται στην Βοειοδυτική Αφρική ανάμεσα σε τρεις χώρες (Μαρόκου, Αλγερίας, Τυνησίας) με συνολικό μήκος των τριών οροσειρών περίπου τα 2.500 Km, χωρίζοντας τη Μεσόγειο θάλασσα και τις ακτές του Ατλαντικού από την έρημο Σαχάρα.




Ήδη διασχίζαμε τον υψηλό Άτλαντα και ετοιμαζόμαστε να ¨γευτούμε¨ το Col du Tichka Pass (Δύσκολο Μονοπάτι), το ορεινό πέρασμα που ¨στέκεται¨ ψηλά συνδέοντας τις πόλεις του Marrakech και της Ouarzazat.

Το πέρασμα είναι στα 2.260μ πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και προσφέρει εκπληκτική θέα σε κάθε στροφή και φουρκέτα.





Ο δρόμος με την τζαμένια άσφαλτο είχε ένα γλύστριμα, με ιδιαίτερο ζόρισμα στα U-turn αν το πάταγες λιγάκι (το χαβά μου εγώ) και δε σε κρατούσε εύκολα εντός τροχιάς.

Ευτυχώς, η παρεχόμενη ασφάλεια από το ESP, το TC και τις αναρτήσεις του αυτοκινήτου ήταν O.K. και έκαναν συγχρονισμένα εξαιρετική δουλειά.

 

[themischar]

Πάει μας τελείωσαν τα U-turn, που ήταν η ¨καλή¨ πλευρά αυτής της διαδρομής, αυτή που κατάφερε και επανέφερε την ηρεμία στους ¨πεζώ 2¨, αποφορτίζοντάς μας από όλα τα κακώς προηγούμενα δρώμενα.

Και ενώ ο δρόμος αρχίζει να ισιώνει, στον ορίζοντα διαγράφονται με το ζόρι κάποια αχνά σύννεφα που το μόνο που ουσιαστικά καταφέρνουν είναι να ομορφήνουν κι´άλλο το τοπίο.
Έ. δε το λες και λίγο αυτό !





Λογαριάσαμε να κάνουμε μια μικρή στάση, πάνω στο δρόμο περίπου στο χωριό Ait Zineb πριν αφήσουμε τον κυρίως δρόμο και στρίψουμε αριστερά για την προγραμματισμένη στάση μας στην πασίγνωστη περιοχή της Ait Ben Haddou αφού δεν γνωρίζαμε τι θα μπορούσαμε να βρούμε εκείνη την ώρα ανοικτά στο σύγχρονο χωριό.







Καλή ήταν η ανάταξη των δυνάμεων μας και αποφασίζουμε να φύγουμε αφήνοντας τον κυρίως δρόμο RN9 και στρίβοντας περνάμε στον υποδεέστερο RP1506. Έπειτα από λίγα χιλιόμετρα όταν παἰρνει και ισιώνει κάπως ο δρόμος αντικρίζουμε, τότε, στα δεξιά και μπροστά μας ένα κάστρο με πολεμίστρες πάνω σε ένα λόφο.
Μοιάζει να είναι χτισμένο από λάσπη ξεραμένη στον ήλιο !



16:48:05 έδειχνε το ηλεκτρονικό ρολόι του αυτοκινήτου και το GPS, που ήταν ντάλα στον ήλιο, τις συντεταγμένες : 31° 02´ 14,57´´ N. 7° 07´17,55´´ W, όταν πλησιάσαμε στον ευρύτερη περιοχή του Ait Ben Haddou.
Αφήσαμε σε ένα υποτυπώδες χώρο πάρκινγκ, το αυτοκίνητο, και κατευθυνθήκαμε προς την οχυρωμένη πόλη.



Τα ksar, αποτελούνται από ομάδες χωμάτινων κτιρίων που περιβάλλονται από ψηλούς τοίχους, και είναι χαρακτηριστικά παραδοσιακά κτίσματα της περιοχής της Σαχάρας. Τα κτίρια-σπίτια συγκεντρώνονται μέσα στα αμυντικά τείχη, τα οποία ενισχύονται πολλές φορές από γωνιακούς πύργους. Το Ait-Ben-Haddou, στην επαρχία Ouarzazate, είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής του Νότιου Μαρόκου.

Το Ksar του Ait-Ben-Haddou, φωτογενές και ξεχωριστό, βρίσκεται στις πλαγιές ενός λόφου δίπλα στον ποταμό Asif Ounila και είναι ένα παλιό κάστρο από λάσπη και άχυρο, που σχεδόν κάθε χρόνο ξαναφτιάχνεται, καθόσον με την συνεχή έκθεσή του στα καιρικά φαινόμενα και ιδιαίτερα στις βροχές τα κτίσματα αποσαθρώνονται. Για το λόγο αυτό τα κτίσματα, σοβατίζονται και ξανά σοβατίζονται με αποτέλεσμα να μη διατηρείται τίποτα από το παλιό Ksar, εκτός βέβαια από το αρχικό του σχήμα. Παρ´ όλα αυτά αποπνέει ζωντἀνια και ας μην του έχει μείνει ούτε ένα από τα αρχικά του κύτταρα.
Οι βερβέρικες οικογένειες Haddou ήταν αυτές που κυριαρχούσαν στην περιοχή και το δημιούργησαν στην πάροδο των χρόνων και το Ait-Ben-Haddou προέρχεται από :

• Το Ait σημαίνει « φυλή των Βερβέρων»,
• Το Ben σημαίνει «γιός»,και
• Το Haddou είναι το όνομα της οικογένειας.

Το Ait Benhaddou, αποτελεί προστατευόμενη περιοχή, και είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1987 με λιγοστές ψυχές να εξακολουθούν να κατοικούν μέσα στα τείχη της πόλης και είναι όλοι τους γέροι.



Η ζέστη είχε κάνει για καλά την εμφάνισή της και είχε καταφέρει να εκδιώξει και εκείνους τους ¨τολμηρούς¨ επισκέπτες κάπου να αποσυρθούν αναζητώντας όχι ησυχία αλλά περιβάλλον δροσιάς.

Το 2011 ολοκληρώθηκε η γέφυρα για τους πεζούς, που συνδέει το Ksar -μέσω του ποταμού και του φοινικώνα- με το απέναντί του σύγχρονο χωριό.







Πολλές οι ερμητικά κλειστές πόρτες και εμφανώς λιγοστά τα καταστήματα με τα κάθε λογής souvenir. Όλα σε παρέπεμπαν στο low season.
Για μας, δεν το κρύβουμε, μια χαρά ήταν κι´ έτσι,





Ο ήλιος στο ζενίθ της ημέρας αστράφτει και δημιουργεί μαύρους ίσκιους στο πλίνθινο σκηνικό του κάστρου.



















Εδώ, πάνω, ας πούμε στη διαμορφωμένη κορυφή του φρουρίου, βρισκόταν ένα γκρουπάκι επισκεπτών που ήταν και πάλι δυσανάλογα λίγοι σε σχέση με την άπλα του χώρου. Δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον πέραν της καλύτερης θέας και του ήπιου ζεστού ανέμου που ένιωθες να σε τσουρουφλίζει στιγμές- στιγμές, έτσι για να κάνει την πλάκα του κι´ αυτό.





Σε αυτό το σημείο, στο φυλάκιο - παρατηρητήριο, είναι εύκολο να κάνεις μια περιστροφή 360° για να αντιληφθείς τήν απεραντοσύνη του ερημικού άγονου τοπίου και το τότε μεγαλείο της αρχαίας οχυρωμένης πόλης.









Κατεβήκαμε με προσοχή (πάντοτε το κατέβασμα είναι δυσκολότερο) από την κορυφή της οχυρωμένης πόλης και περιεργαστήκαμε με την ανάποδη φορά τα κτίσματα που αν και είναι αναστηλωμένα, εντούτοις δεν χάνουν -κάτι- από την παλιά γοητεία τους.





Και κάπου εδώ, με μια τελευταία ματιά, είπαμε το γειά σας.

 

[themischar]

Ο δρόμος έδειχνε πως για τα επόμενα τριάντα ένα χιλιόμετρα, όπου και είχαμε προγραμματίσει την επόμενη στάση μας, θα ήταν πέρα για πέρα φιλικός.



Η Ouarzazate, είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Ouarzazate στην περιοχή του Drâa-Tafilalet, στο νότιο-κεντρικό Μαρόκο και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.160 μέτρων στη μέση ενός γυμνού οροπεδίου στα Νότια του Υψηλού Άτλαντα και ἐρημο στα νότια της. Αναπτύχθηκε από τους Γάλλους το 1920 ως στρατιωτική βάση λόγω της επίκαιρης γεωγραφικής θέσης της.

Οι κάτοικοί της είναι Βέρβεροι και αποτελούν την πλειοψηφία, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει πολλά από τα εξέχοντα kasbahs (που τοπικά αναφέρονται και iɣeṛman). Η Ouarzazate είναι ένας από τους πρωταρχικούς τουριστικούς προορισμούς των Μαροκινών για διακοπές, και παράλληλα η αφετηρία για εκδρομές μέσα και πέρα από την κοιλάδα Draa και την έρημο.











Κάποια από τα αξιοθέατα που βρίσκονται στην Ouarzazate ή σε κοντινή απόσταση από αυτήν και την έχουν κάνει γνωστή είναι το Tifoultoute Kasbah, το Iguernan Nature Reserve, το Ksar Ait Ben haddou, η Skoura Oasis, τα CLA Studios, τα Atlas Film Studios κ.ἀ.



Το Kasbah of Taourirt, χτίστηκε για πρώτη φορά τον 17ο αιώνα από την ισχυρή τοπική οικογένεια του Imzwarn. Στα τέλη του 19ου αιώνα, το kasbah έλεγχε τις εμπορικές οδούς προς την Σαχάρα στις συμβολές των κοιλάδων των ποταμών.
Το μεγαλύτερο μέρος του κτηρίου έχει τρεις ορόφους και χαρακτηρίζεται από μεγάλους τετράγωνους ή ορθογώνιους πύργους στις γωνίες του, το εξωτερικό του οποίου είναι διακοσμημένα με γεωμετρικά μοτίβα και κόγχες.
Μετά το τέλος της γαλλικής αποικιακής κυριαρχίας στην περιοχή, το kasbah καταλήφθηκε σταδιακά από καταληψίες και άρχισε να αποσυντίθεται. Ένα μικρό μέρος του kasbah ανακαινίστηκε τη δεκαετία του 1990 με τη βοήθεια της UNESCO και είναι ανοιχτό ως ιστορικό αξιοθέατο. Ορισμένενα κτίσματα που δεν έχουν αποκατασταθεί στο kasbah εξακολουθούν να κατοικούνται από οικογένειες.









Η Ouarzazate είναι μια γνωστή τοποθεσία παραγωγής ταινιών (Film Location), με τα μεγαλύτερα στούντιο του Μαρόκου όπως το Atlas Film Studios. Φθάσαμε αγκωμαχόντας, είχαν κλείσει και περίμεναν τους τελευταίους επισκέπτες να φύγουν. Έτσι μόνο στον εμπρός εκθεσιακό χώρο μας επέτρεψαν την είσοδο.





Στα αχανή studio, της περιοχής, κινηματογραφήθηκαν πολλές διεθνείς ταινίες όπως οι : Lawrence of Arabia (1962). The Man Who Will Be King (1975), The Living Daylights (1987), Legionnaire (1998), Gladiator (2000), Hanna (2011), όπως και μέρος της τηλεοπτικής σειράς, Game of Thrones.





Τα αρνητικά δεδομένα που προέξυψαν, νωρίτερα σήμερα, μας στέρησαν τη χαρά να απολαύσουμε το σχεδιασμένο πρόγραμμά μας.
Είναι γεγονός πως οι απρόβλεπτες αρνητικές καταστάσεις ρίχνουν, όπως και να έχει σ´ένα βαθμό, το ηθικό του ταξιδιώτη αλλά από την άλλη μπορεί και να τον κάνει να είναι σε εγρήγορση. Η παραμονή μας στην Ouarzazate, ούτως ή άλλως θα ήταν εξαιρετικά σύντομη και έγινε ακόμη πιο σύντομη γιατί κι´αυτό που είχαμε κατά νου δεν ευοδώθηκε.
Έτσι, λοιπόν, ξανά στο δρόμο ανανεωμένοι μεν με συγκρατημένη διάθεση δε, γιατί σε λίγη ώρα θα φθάναμε στον προορισμό μας.





Ο δρόμος καλοχαραγμένος και κυρίως άδειος ελίσσεται ανάμεσα σε μικρούς οικισμούς και οάσεις, με τον ήλιο να χάνεται πότε-πότε μέσα στα σύννεφα που πληθαίνουν στον ορίζοντα χωρίς να μας δείχνουν άγριες διαθέσεις.







Από το Ouarzazate προς την όαση της Skoura ήταν μόνο τριάντα εννέα τα χιλιόμετρα και διανύθηκαν γρήγορα. Ξαφνικά σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου για μια αναστροφή (είμασταν απορροφημένοι και το προσπεράσαμε) το Kasbah Ait Ben Moro που ήταν και το κατάλυμά μας, πολύ κοντά στην όαση της Skoura.



Μας υποδέχτηκε ένα πρόσχαρο ευγενικό ζευγάρι ντόπιων που διέμεναν εκεί, κάτι σαν επιστάτες (το Ksar ανήκε σε Ιταλούς) και χαιρόντουσαν που θα μας είχαν παρέα τους ! ! !
Ούτε που το περιμέναμε, ποιος τη χάρη μας ! ! !
Είμασταν οι μοναδικοί πελάτες στο Ksar για απόψε ! ! !



Η φωτογραφική εστίαση έγινε στον τοίχο, για να φανούν τα υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένα γενικότερα τα Ksar.



Μια ολόκληρη, είκοσι πέντε μέτρων, πισίνα ήταν στην διάθεσή μας για να την απολαύσουμε.
Ευτυχώς τα έργα ανάπλασης και ανοικοδόμησης που ¨έτρεχαν¨ στο Ksar, ήταν σε παύση εργασιών λόγω ώρας και μάλιστα γενικότερα δε μας επηρέασαν.







Η εσωτερική αυλή ήταν κι´αυτή άνω-κάτω και δεν είχε ιδιαίτερα στοιχεία έκτος από τις διακοσμημένες βρύσες που κοσμούσαν τους διαδρόμους προς τις εισόδους των οικογενειακών διαμερισμάτων με τις ιδιαίτερες ονομασίες αντί της διαδεδομένης αριθμοδότησης



Μας ανέβασαν, με το έτσι θέλω μπορώ να πω, στο ειδικά διαμορφωμένο αίθριο που βρισκόταν στη Δυτική πλευρά της ταράτσας για να μας προσφέρουν το δείπνο που καταφέραμε να συνεννοηθούμε μιας και το προσωπικό που ήταν εξειδικευμένο απουσίαζε (έ, τι νά κάνουν κι´ αυτοί στην αναδουλειά).

Η θέα που μας παρείχε ήταν ένα θέμα προς εξερεύνηση μαζί με το ηλιοβασίλεμα που οσονούπω αντιλαμβανόμαστε ότι κατέφθανε.





Το δείπνο -αν μη τι άλλο- καλομαγειρεμένο, νόστιμο και ήταν έτοιμο (φάγαμε, όπως μας εξήγησαν, μερίδες από αυτό που προοριζόταν για τον εαυτό τους).
Και το λέω μετά λόγου γνώσεως νόστιμο, αφού τυγχάνει να είμαι λιγάκι μίζερος στα του φαγητού!



Τη συνεχιζόμενη άπνοια συνεπικουρούσε το ηλιοβασίλεμα που ήταν σε εξέλιξη μπροστά από την βολική και λιτή βεράντα μας.







Δεν είχαμε σκοπό να παραμείνουμε και να περιμένουμε να δούμε και έναστρο ουρανό και αποσυρθήκαμε στο διαμέρισμα των δύο υπνοδωματίων με τα AC και τα ελαφρώς υπερυψωμένα κρεβάτια - large size - παρακαλώ.

 

[Thalassaki]

Οι βερβέρικες οικογένειες Haddou ήταν αυτές που κυριαρχούσαν στην περιοχή και το δημιούργησαν στην πάροδο των χρόνων και το Ait-Ben-Haddou προέρχεται από :

• Το Ait σημαίνει « φυλή των Βερβέρων»,
• Το Ben σημαίνει «από»,και
• Το Haddou είναι το όνομα της οικογένειας.

Αν μου επιτρέπεις μια διόρθωση καθαρά εγκυκλοπαιδικά.
Το πρόθεμα Ben μπροστά από ονόματα που χρησιμοποιείται ευρέως στα Αραβικά σημαίνει γιός, π.χ Benali, Benaisha, Bensalman(το οικογενειακό όνομα του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας) κ.ο.κ. και αντίστοιχα το Bent (που χρησιμοποιείται πιο σπάνια) όπου σημαίνει κόρη.
Με την ίδια λογική στα αραβικά επώνυμα συναντάμε συχνά τα προθέματα Abu- και Oum- που σημαίνουν αντίστοιχα πατέρας και μητέρα.

 

[themischar]

Αν μου επιτρέπεις μια διόρθωση καθαρά εγκυκλοπαιδικά.
Το πρόθεμα Ben μπροστά από ονόματα που χρησιμοποιείται ευρέως στα Αραβικά σημαίνει γιός, π.χ Benali, Benaisha, Bensalman(το οικογενειακό όνομα του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας) κ.ο.κ. και αντίστοιχα το Bent (που χρησιμοποιείται πιο σπάνια) όπου σημαίνει κόρη.
Με την ίδια λογική στα αραβικά επώνυμα συναντάμε συχνά τα προθέματα Abu- και Oum- που σημαίνουν αντίστοιχα πατέρας και μητέρα.

Σ´ ευχαριστώ πολύ για την ουσιαστική και όχι μόνο εγκυκλοπαιδική παρέμβαση, έχεις -από χέρι- ένα λόγο παραπάνω να γνωρίζεις κάποια πράγματα !
Και βεβαίως έγινε η ανάλογη διόρθωση.

 

[Thalassaki]

Σ´ ευχαριστώ πολύ για την ουσιαστική και όχι μόνο εγκυκλοπαιδική παρέμβαση, έχεις -από χέρι- ένα λόγο παραπάνω να γνωρίζεις κάποια πράγματα !
Και βεβαίως έγινε η ανάλογη διόρθωση.

Τώρα είδα πως τα έκανα σαλάτα με την παράθεση οπότε και η δική σου απάντηση κόπιαρε το λάθος μου. Συγνώμη για το μπάχαλο που δημιούργησα αλλά το διόρθωσα. Κάθομαι φρόνιμη τώρα στη γωνία μου και περιμένω τη συνέχεια του όμορφου ταξιδιού σας με μπόλικη αφρικανική σκόνη!

 

[barkour]

Το Musée Pierre Bergé des Arts Berbères (στο οποίο δεν επιτρεπόταν η φωτο-video λήψη).

Το εχω σε καθρεπτη