Μαρόκο Τιτιβίσματα, των δυονών μας, στην Μαροκινή Σαχάρα

[themischar]

9η μέρα (Chefchaouen - Rabat και 278 χλμ)



https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1sKFbov25w5Noka89JCuPvZcr9H8kMYS4&usp=sharing

Πρωί, πρωί και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει επανήλθε το θέμα που είχε ξεχασθεί γιατί δήθεν νομίσαμε ότι το είχαμε, διάβολε, λυμένο από μήνες ! Ποιός το ξέθαψε δεν έχει και μεγάλη σημασία, σημασία έχει ότι σπαστήκαμε και ήταν κακή αρχή για μέρα ταξιδιού.
Στον αρχικό σχεδιασμό μας η συνέχεια του ταξιδιού από εδώ και πέρα προέβλεπε (αχνά) τόσο την πρωτεύουσα Rabat όσο και την πόλη της Casablanca. Το πως, δηλαδή, θα μοιράζονταν αφενός οι χιλιομετρικές αποστάσεις και αφετέρου σε ποια από τις δυό πόλεις θα είχαμε τη μια διανυκτέρευση (κάποια επειπλέον διαθέσιμη διανυκτέρευση ούτως ή άλλως δεν υπήρχε). Βεβαίως τα επιχειρήματα ήταν πολλά υπερ της μιας και της άλλης πόλης και τελικά καταλήξαμε για τη Rabat !
Τι, πως και γιατί ξεκίνησε πάλι το θέμα, ο κοινός μας Θεσσ/νικιός φίλος Κρίτων ως Ιστορικός του μέλλοντος ίσως-πιθανόν να το επιλύσει αν διαθέσει χρόνο κι´αυτός !

Τα πράγματα μαζεύτηκαν μηχανικά σχεδόν από μόνα τους, κανένας μας δε συμμετείχε σ´αυτό με ψυχή. Αργότερα κατά τη διάρκεια που παίρναμε στη σάλα το πρωϊνό μας, ερωτοαπαντούσαμε με το ζευγάρι των ιδιοκτητών του καταλύματος και μεταξύ των άλλων και για το πια διαδρομή θα ήταν καλύτερη να ακολουθήσουμε προς την πρωτεύουσα. Είχε πολύ πλάκα, οι γνώμες των διίσταντο, δεν μπορώ παρά να πω <<Τι γλυκό κι´αυτό !>>
Με την πράσινη διαδρομή του Ν13 ήλθαμε και συνεχίζουμε με την καταπράσινη διαδρομή του R410 μονολόγησα και τους αποχαιρέτησα ευχαριστώντας τους μαζί βεβαίως και το λουλακί Λααγιούν, όπως το γράφουν κάποιοι ΅εξυπνοι¨ χάρτες.



Αρχικά, για κάποια χιλιόμετρα ακολουθήσαμε τον Ν13 μέσω του οποίου και ήλθαμε, στη συνέχεια όταν διασταυρωθήκαμε με τον Ρ410 τον ακολουθήσαμε έτσι όπως πήγαινε προς τα Νοτιοδυτικά.
Ο Ρ410, δεν το έδειχνε αλλά ήταν ολίγον φιδίσιος και με σχετικά καλή ασφαλτόστρωση. Ένα πράσινο όλων των αποχρώσεων τον αγκάλιαζε, από άκρη σε άκρη, σαν παιδί του.











Η καταπράσινη διαδρομή ανεβοκατέβαινε σε μικρό υψόμετρο αλλά δεν έχανε σε ομορφιά. Τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά ως τη μέση γιατί το παραπάνω άνοιγμά τους δρόσιζε περισσότερο από αυτό που αντέχαμε.
Άνθρώπινο ίχνος σχεδόν πουθενά, δυο τρία αυτοκίνητα και αραιά που και που κάποιο σπίτι το οποίο διακρινόταν μέσα στο πράσινο να λάμπει με τα δικά του ξεχωριστά χρώματα (σαν την μύγα μες το γάλα).











Ό,τι ανεβαίνει συνήθως κατεβαίνει λένε.
Έτσι ξεχυνόταν ένας νέος και μακρύς κατήφορος που οδηγούσε προς την κοιλάδα που πότε την βλέπαμε και πότε την χάναμε, με πάνω-κάτω τις ίδιες καλές κυκλοφροριακές συνθήκες.





Ώσπου γειτνιάσαμε στην κοιλάδα και τα μάτια μας λούστηκαν στον Oued Loukos, που είναι ένας σημαντικός ποταμός, ο τρίτος μεγαλύτερος στο Μαρόκο συνολικού μήκους 176 χλμ.
Η πηγές του ποταμού Loukos βρίσκονται στα Όρη Rif (αυτά που έχουμε αφήσει ήδη πίσω μας) και εκβάλλει, στον Ατλαντικό Ωκεανό, στην πόλη Larache.





Όμως είναι γνωστό πως τα καλά, κάποια στιγμή, τελειώνουν και κάπου κοντά στο ύψος της περιοχής Hamma Sidi Othmane άρχισαν τα όργανα.
Τον καλό ασφαλτοστρωμένο δρόμο διαδέχτηκε ένας χιλιοπατημένος χωματόδρομος, που το χώμα του είχε γίνει πούδρα και σηκωνόταν σύννεφο. Κάποιες φορές μου ήταν αδύνατο να ξεχωρίσω άκρη, μέση, στροφή.
Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι παρακάτω υπήρχε εργοτάξιο με έργα οδοποιίας και ασφαλτικών έργων και ότι η αιωρούμενη σκόνη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα φορτηγά του εργοταξίου που πηγαινοερχόντουσαν.

Τι να λέμε, μας κόπηκε η χαρά και έδωσε τη θέση της στην κατήφεια του άγνωστου. Τα παράθυρα έκλεισαν, το A/C έπιασε δουλειά και στο κιβώτιο ταχυτήτων ¨κάρφωσα¨ τη δεύτερη ταχύτητα μέχρι νεωτέρας !



Μπροστα πηγαίνει ο Ιρλανδός πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος λέει ο στίχος του Ν. Γκάτσου κι´εδώ για Χ χιλιόμετρα μπροστά πηγαίνει ο φορτηγατζής και πίσω πηγαίνει η αφεντιά μας . . .
Και δεν νομίζω βέβαια να τον ενδιέφερε τον φορτηγατζή, είναι εξ´άλλου κοινό χαρακτηριστικό όλων τους, αν ερχόταν πίσω του άλλο όχημα. Είχε κεντραριστεί ο μπαγάσας στο χωματόδρομο και πήγαινε με το δικό του ΅ήρεμο¨ τέμπο.

Ήταν φανερό πως μπλέξαμε, όπως ήταν φανερό πως δεν θα μπορούσα εύκολα να του ξεφύγω όσο και αν διακαώς το ήθελα. Έ, όταν εδέησε, με επαναλαμβανόμενα γκαπ γκουπ στην αριστερη μεριά περισσότερο και λιγότερο στη δεξιά -σε ένα ίσιωμα- με χίλια ζόρια προσπέρασα τον αλαζόνα του χωματόδρομου. Tσίμα - τσίμα με πήρε, μια τρίχα από τον δεξιό καθρέφτη !



Επιτέλους, τι καλά έγινε κι´αυτό!
Αέρααα, ανοίγω παράθυρα τώρααα.
Δεν κράτησε κι´αυτό πολύ. Ούτε ένα χιλιόμετρο δεν απομακρυνθήκαμε όταν στο επόμενο χωμάτινο ¨chicane¨ είδαμε και το προπορευόμενο φορτηγό, τότε συνηδητοποιήσαμε πως την βάψαμε και μας είναι άγνωστο μέχρι που θα έχουμε υποχρεωτικά συντροφιά μας την δική τους παλιοπαρέα.

Ναι, μας ήταν δύσκολο να το ¨χωνέψουμε¨ ότι μας έλαχε κάτι τέτοιο αφού ζήτημα ήταν αν είχαμε διασταυρωθεί, έως εκείνη την ώρα, με πέντε αυτοκίνητα.
<<Αγάλια>> έκραξα, για να το ακούσω κι´εγώ. Άστον να φύγει γμτ, μην το πλησιάζεις το ρημάδι, κρατήσου αλάργα.



Κάπως έτσι νομίζαμε ότι κατορθώσαμε και τη σκαπουλάραμε και συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε το καταπληκτικό μέρος που απλωνόταν όσο πήγαινε το μάτι μας !





Η σκνίπα της χαράς μας, η μαγεία των λίγων λεπτών, χάλασε όταν διασταυρωθήκαμε με το αντίθετα κινούμενο φορτηγό με τα τεράστια ζάντολάσιχα των 22,5᾽᾽ που μας παίδεψε με τη σειρά του φτιάχνοντας το δικό του νεφέλωμα σκόνης πίσω του στο οποίο, θέλοντας και μη, εγκλωβιστήκαμε γρήγορα αποκωμένοι για ακόμη μια φορά από το υπόλοιπο περιβάλλον.



Η δεύτερη ταχύτητα είχε ξεχαστεί, από πλευράς μου στο κιβώτιο ταχυτήτων και το κατάλαβα όταν θέλησα να σταματήσω κατεβάζοντας μηχανικά ταχύτητα.
Δεν γέλασα, μειδίασα από μέσα μου και φρενάρισα μέχρι να ακινητοποιηθεί το αυτοκίνητο. Και τότε, χωρίς να βγω έξω, αποθανάτισα αυτό που με έκανε να σταματήσω !



Δεν κρατήσαμε λογαριασμό στο πόσα ήταν τα χιλιόμετρα της χωμάτινης έντασης όπως επίσης και πόση χρονοκαθυστέρηση μας έφερε αλλά μπροστά μας ξανοιγόταν και πάλι ο ασφάλτινος ¨παράδεισος¨ που ωσονούπω θα μας έβγαζε στο Κsar El Kebir.
Δεν ανησυχοὐσαμε πλέον για αυτό που αντικρύζαμε δηλαδή τα γαιδουράκια που πάλευαν να πορευτούν με καβάλα τους ιδιοκτήτες τους στις άκρες του δρόμου, ήμασταν σίγουροι ότι βρισκόμασταν σε καλό δρόμο.





Τα τζάμια του αυτοκινήτου παρέμεναν βρώμικα (θολά και σκονισμένα) αφού το πιτσιλιστήρι μαζί με τους υαλοκαθαριστήρες δεν έκαναν καλά τη δουλειάς τους και κάποια βοήθεια από εμάς δεν είχαν γιατί μας έλειπαν, ένα καθαρό μπουκάλι με καπάκι στο οποίο θα ανακατεύαμε τρία φλιτζάνια βότκα + τέσσερα φλιτζάνια νερό + δυο κουταλάκια του γλυκού υγρό απορρυπαντικό πιάτων !

Δεν μας καλωσόρισε ανθρώπινη ψυχή μπαίνοντας στην πόλη, μόνο ο καλοκαιριάτικός ήλιος που έκανε σωστή δουλειά, με τα πάντα να γυάλιζαν από τις βιτρίνες των μαγαζιών, τα φύλλα των δέντρων ακόμα και οι πλάκες του πεζοδρομίου.



Η πόλη Ksar el Kebir (το Μεγάλο Κάστρο) βρίσκεται περίπου 160 χλμ βόρεια της Rabat με πληθυσμό +126.000 κατοίκους. Είναι κοντά στον ποταμό Loukos που κάνει την πόλη μία από τις πλουσιότερες γεωργικές περιοχές του Μαρόκου.
Το Ksar el-Kebir παρέχει σχεδόν το 20% της απαιτούμενης ζάχαρης της χώρας.

Προκαλεί εντύπωση σε ποιο βαθμό τα γαιδουράκια έξακουθούν και λύνουν σε αρκετούς το πρόβλημα της μετακίνησης και της μεταφοράς αγαθών. Τύφλα να´χουν τα ¨δικά μας¨ Nissan Navara και τα Toyota Hilux (και δεν κράζω, δεν απαξιώνω γιατί δεν έλαχε να´χω κάποιο απ´όλα ποτέ μου).



Τα σύννεφα στον ορίζοντα βλέπουμε να πληθαίνουν παράλληλα με τη ζέστη που την νιώθουμε ότι αισθητά έχει υποχωρήσει.
Το αεράκι είναι δροσερό και βέβαια ευπρόσδεκτο και μυρίζει θάλασσα. Τα σημάδια δείχνουν πως πλησιάζουμε ολοένα προς τις ακτές του Ατλαντικού στα Δυτικά σύνορα της χώρας.





Δεν είχαμε λόγο και δε θα κάναμε κάποια στάση και στο μυαλό μας ήταν η έξοδος από την πόλη για να πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο Α5 μέσω του επόμενου επαρχιακού δρόμου Ρ4208 μήπως έτσι κερδίσουμε το χαμένο χρόνο του χωματόδρομου και των έργων.



Προχωρόντας φθάσαμε στη διασταύρωση με τους επαρχιακούς δρόμους Ρ4216 και Ρ406 και άμεσα πήραμε τον Ρ406 προς τα Δυτικά.
Με την κυκλοφοριακή κίνηση κάπως να ζωντανεύε, λίγο αργότερα, φθάσαμε στη διακλάδωση με τον αυτοκινητόδρομο και τους ανισσόπεδους δαχτύλιους.
Στη δική μας κατεύθυνση έπρεπε να εκτελέσουμε ένα μόνο μέρος των, κάτι σαν το λογότυπο
του AIDS .

Μπαίνω σ´αυτό με 50χλμ, αντάμα σχεδόν με ένα λευκό Citroen C4 που αμέσως με προσπερνά.
Μπροστά το Citroen C4 και πίσω του εγώ, βγαίνουμε και βρίσκόμαστε στον αυτοκινητόδρομο.
Και τότε, έγινε το κού_κου !
Με την έξοδό μας στον αυτοκινητόδρομο καραδοκούσε ένα μπλόκο της Τροχαίας, οι οποίοι σταματούν βέβαια το Citroen C4 αλλά μαζί και εμένα !

Τα γνωστά αργά διαδικαστικά (δεν τα έχουμε λησμονήσει) με τον Αστυνομικό που πλησίασε, ο οποίος όμως δεν είχε αρμοδιότητες. Γι´αυτό με οδήγησε στο παραπέρα παρκαρισμένο βανάκι όπου είχε το ¨Γραφείο¨ του ο Αξιωματικός των, το ίδιο είχε προηγηθεί και με τον προπορευόμενό μου όμως από άλλο Αστυνομικό.
Την ώρα που πλησιάζαμε το βανάκι ο ιδιοκτήτης του Citroen C4 τα είχε βρει στα γρήγορα, γηγενής γαρ, και έφευγε φουριόζος αλλά και χαμογελαστός !

Αφού, αφού . . .
Παραδέχθηκα ενώπιόν του ότι έτρεχα ακολουθώντας πιστά τον προπορευόμενό μου, κατάφερα όμως να τον πείσω ότι δεν είναι δίκαιο να διώχνουν ατιμωρητί τον πατριώτη τους που με προσπέρασε μάλιστα πριν μέσα στο δαχτυλίδι και άρα έτρεχε ακόμη περισσότερο απ´ότι εγώ.
Ο Αξιωματικός, ήπιε μια γουλιά από αυτό που έπινε και έγνεψε ανόρεχτα στον Αστυνομικό (μια κίνηση τύπου άι σιχτίρ) και με άφησε να φύγω δίνοντάς μου πίσω τη χαρτούρα, χωρίς νουθεσία και επιβολή ποινής.

Γυρίζω στο αυτοκίνητο και βλέπω την Μάτα να έχει βγάλει και να κρατά στο χέρι της όσα χαρτονομίσματα σε DH κυκλοφορύσαν στα πορτοφόλια μας και με το που με βλέπει ρωτάει :
<<Πόσα θα πάει το μαλλί ; >>.
Ανοίγω πόρτα, τις δίνω τη χαρτούρα για τακτοποίηση και βάζω εμπρός το αυτοκίνητο λέγοντας της <<ΜΗΔΕΝ>>.
Την κοιτούσα, δεν καταλάβαινε και κουνούσε σαστισμένη το κεφάλι της !
Έλα μου, μπήκαμε πάλι στον πολιτισμό της είπα και έκανα ένα μικρό σπινάρισμα φεύγοντας.



Να κάνουμε ένα καφεδάκι εδω γύρω στο πως το είπαμε, Forest Maamora, που δείχνει και εν δυνάμει ωραίος χώρος, έπεσε η ερώτηση τραβόντας ταυτόχρονα το χειρόφρενο.
Αρκετά τα πεταμένα αντικείμενα που οι αράχνες τα είχαν μετατρέψει σε κατοικίες τους και πολλά τα σκουληκοφαγωμένα ξύλα από τους τερμίτες και καμιά ζώσα ύπαρξη.

Εντός ολίγου, πίναμε τη φραπεδιά της ημέρας κρύα μεν αλλά χωρίς παγάκια δε (το´χουμε ειεπί βέβαια και δεν θα το θυμάστε, πάντα έχουμε τα γνωστά φακελάκια μαζί μας, συγκαταλέγονται στα must που πρέπει να κουβαλήσουμε μαζί μας, όπως άλλοι με τα πέντε-έξι ειδών παυσίπονα).



Η στάση ήταν σύντομη και συνεχίσαμε την πορεία μας στον καλοφτιαγμένο αυτοκινητόδρομο που πότε είχε διπλή διαχωριστική γραμμή και πότε χαμηλό στηθαίο στη μέση. Στην μεγαλούπολη Kenitra ο αυτοκινητόδρομος δεν προσκυνά, περνάει από έξω, έτσι η απόσταση μαζεύτηκε γρήγορα αλλά με την νέα μας τροχαιοκαθυστέρηση ήλθε πάλι, μία η άλλη !





Έλα λίγο ακόμη και φθάσαμε, είπα όταν το GPS λάλησε ράθυμα <<Bettana>>, που είναι μία από τις πέντε περιοχές της πόλης Salé, λίγα μόνον χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Rabat.







Πλησιάζοντας στην ευρύτερη περιοχή της Rabat, πήραμε και ένα δελτίο καιρού για να´χουμε να λέμε πως αν και ήταν κατακαλόκαιρο οι θερμοκρασίες, στο σύνολό τους, δε θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες για αυτό το ταξίδι μας.



Η καλή ρυμοτομία που συναντήσαμε, από τα περίχωρα, συνεχίστηκε έως το κέντρο της πόλης.







Παρ´όλο τον κόντρα ήλιο το GPS, άξιο, μας οδήγησε στον προορισμό μας
Και έπειτα από ένα καθ´υπόδειξη παρκάρισμα στην άκρη του δρόμου, λόγω παρκαδόρου που έκοψε μέχρι και την κίνηση, έναντι των 30DH για 24 ώρες και χωρίς απόδειξη η άφιξή μας στο από το έτος 1918 ξενοδοχείο, έγινε γύρω στις 15.00 μ.μ

 

[themischar]

Όπως ήταν εύλογο, παρατήσαμε όπως - όπως στο πατώμα τις βαλιτσούλες μας, παίρνοντας τα απαραίτητα, και κατεβήκαμε να ¨εκτελέσουμε¨, χωρίς το αυτοκίνητο, το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας ή τέλος πάντων όσο θα προφταίναμε γιατί η διαχείριση του χρόνου πάντα είναι ένα πρόβλημα όταν μάλιστα ξέρεις πόόόσα μπορεί να χωρέσει αλλά στην πράξη θέλεις να χωρέσει κι´ άλλα.

Αμ δε, και αυτό ισχύει πάντα ! ! !



Η Ραμπάτ ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από τον Almohad Abd al-Mu'min, τον πρώτο κυβερνήτη των Almohad, ως στρατιωτική πόλη, είναι η πρωτεύουσα του Μαρόκου απ´όταν επιτεύχθηκε η ανεξαρτησία το 1955 και είναι μια από τις τέσσερις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου.
Βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό στις εκβολές του ποταμού Bou Regreg και δεν αποτελεί πλέον λιμάνι οποιασδήποτε δραστηριότητας.
Επίσης, είναι η έβδομη μεγαλύτερη πόλη της χώρας με περίπου 580.000 κατοίκους και μαζί με τις πόλεις Temara στα Νότια και Sale στα Βόρεια της, αποτελούν ένα συγκρότημα άνω των 1,8 εκατομμυρίων κατοικων και εξακολουθούν να διατηρούν σημαντικές βιομηχανίες κλωστοϋφαντουργίας, επεξεργασίας τροφίμων και διάφορων κατασκευών.



Η παλιά πόλη, είναι περιτριγυρισμένη από προμαχώνες και βρίσκεται πολύ κοντά στην ακτή. Μέσα στις οχυρώσεις της βρίσκεται η Medina (παλιά μουσουλμανική πόλη) και η Millah Εβραϊκή συνοικία). Στα Βόρεια, της πόλης, στο βράχο που βρίσκεται πάνω από τον ποταμό Bou Regreg, φωλιάζει το φρούριο Casbah des Oudaïa του 17ου αιώνα, με μια υπέροχη πύλη Almohad, έναν κήπο της Ανδαλουσίας και μια γειτονική Madrasah (θρησκευτικό κολέγιο) που στεγάζει και ένα Μουσείο Τέχνης. Νοτιοανατολικά της παλιάς πόλης υπάρχουν μια σειρά από εξαιρετικές ιστορικές κατασκευές, όπως ο Πύργος του Hassan και τα θεμέλια του ατελείωτου τζαμιού του, απέναντι από το οποίο βρίσκεται το Mausoleum of MuhammadV.
Στα νοτιοδυτικά της παλιάς πόλης βρίσκεται το αρχαιολογικό Μουσείο και η πύλη της πόλης, Bab al-Rouah. Άλλες σύγχρονες κατασκευές, όπως το Βασιλικό παλάτι (χτίστηκε τη δεκαετία του 1950), το Πανεπιστήμιο Muhammad V (ιδρύθηκε το 1957), η Έθνική βιβλιοθήκη και διάφορα διοικητικά κτίρια, βρίσκονται στα νότια προάστια της πόλης.

Η περιοχή που ¨στρατοπεδεύσαμε¨ είναι όμορη με το φρούριο Casbah des Oudaïa και τα άλλα αξιοθέατα που θα θελαμε να επισκεφθούμε. Έτσι λογαριάσαμε να ξεκινήσουμε πρώτα από την Medina που ένα ίσκιο, όσο να´ταν, θα τον είχε και μαζί με το λιγοστό αλλα δροσερό θαλασσινό αεράκι θα μας έφτιαχναν το κατάλληλο σκηνικό.









Το σε αποχρώσεις σάπιου μήλου τείχος που περιβάλλει την Medina ξεχώριζε από μἐτρα μακρυά.
Αυτή η ιστορική περιοχή είναι γεμάτη από όλα τα είδη καταστημάτων και διάφορων συναλλαγών
στο λαβύρινθο των δρόμων Souk Sebbat και Souika, όπου οι πάγκοι ξεχειλίζουν από δερμάτινα είδη, παντόφλες και τσάντες, παραδοσιακά υφάσματα και ρούχα.























Το κέντημα είναι μια άλλη δημοφιλής τέχνη που κυριαρχεί στην αγορά Μεταξωτά μπροκάρ, μουσελίνα, βαμβάκι και λινό, κεντιούνται με δεξιοτεχνία για να συνθέσουν υπέροχα κομμάτια υφάσματος που έχουν εξαιρετική χρήση σε παραδοσιακά ρούχα όπως το καφτάνι αλλά και σε υφάσματα επίπλωσης.







Τα, εντελώς, πρόχειρα φαγώσιμα δεν λείπουν από τα παλιά λιγδιασμένα δρομάκια και πουλιούνται κυρίως από γυναίκες πάνω σε αυτοσχέδια μικρά εμπριμέ τροχήλατα καροτσάκια.



Χωρίς να ανησυχούμε για το προς τα που βαδίζουμε, βρεθήκαμε ξαφνικά έξω απο τη Medina, αντικρίζοντας στην απέναντι πλευρά του δρόμου τον κήπο jardin Nojzmat Hassan και μια απο τις εισόδους του.



Λίγη μετακίνηση απ´έξω από τα τείχη και μέσα ξανά από την επόμενη είσοδο.



Τα μπαχαρικά και άλλα υλικά που χρησιμοποιούνται στην τοπική γαστρονομία συμπεριλαμβάνονται στις βιτρίνες των καταστημάτων και μπερδεύονται οι μυρωδιές των με τις μεσημερινές μυρωδιές των διερχομένων χωρίς να ικανοποιούν ιδιαίτερα τα ρουθούνια όσων τα οσφραίνονται.





Ένα κομμάτι της Medina είναι κλειστό (όπως συμβαίνει σε όλες) στο οποίο τα καταστήματα έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ και οι ιδοκτήτες τους δείχνουν ψιλομύτηδες (glamour πολυπράγμονες) !

Σε ένα τέτοιο μπήκαμε (βλέπετε, η αγορά των δώρων και των αναμνηστικών καλά κρατεί) και
ο πωλητής που λαγοκοιμόταν (του έλειπε η μεσημεριάτικη σιέστα) με γερμένο το κεφάλι του πάνω στον τοίχο πετάχτηκε σαν ρομπότ, δίχως να βλεφαρίσει και του πήρε λίγο χρόνο μέχρι να μιλήσει με ένα υπόκωφο «Bienvenue».
Λίγο μετά, <<Ω, τι ωραία είσαστε από την Ελλάδα, βλέπετε τη φωτογραφία είναι από τον τελικό του Euro 2004, ήμουν και εγώ στον τελικό με την Πορτογαλία, Χαριστέας γκολ & παλαμάκια>>.
Γκολ κι´εμείς, τι θα μπορούσαμε να του πούμε !





Η Medina είναι μικρή και ευκολοπερπάτητη (τουλάχιστον εκείνη την ώρα) και χωρίς να χάσουμε τον προσανατολισμό μας βγήκαμε στην σωστή έξοδο, προς τη θάλασσα. Η προβλήτα σχεδόν άδεια απο κόσμο, μόνο τα παρακαρισμένα αυτοκίνητα πρόδιδαν κάποια κίνηση. Προχωράμε γοργά πάνω στο πεζοδρόμιο ανάμεσα στην λεωφόρο και την προβλήτα με πορεία προς τον βραχώδη όγκο.





Προσπερνάμε το Maison de l'Artisan που είναι ένα Δημόσιο Ίδρυμα.
Δημιουργήθηκε το 1957 από τον βασιλιά Mohammed V και ο ρόλος του είναι η προώθηση της Μαροκινής χειροτεχνίας τόσο στην εθνική όσο και στη διεθνή αγορά, καθώς και στην εκτέλεση κυβερνητικής πολιτικής σε αυτόν τον τομέα.







Ἐχουμε φθάσει στο μεγαλοπρεπές Kasbah des Udayas (Oudayas Kasbah), που βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού Bou Regreg. Χτίστηκε τον 12ο αιώνα και ανακαινίστηκε πολλές φορές, κατά τη διάρκεια των αιώνων. Είναι μια πόλη μέσα σε μια πόλη και η ιστορία του είναι ουσιαστικά η πρώιμη ιστορία της Rabat. Εδώ η δυναστεία Almohad όταν έπρεπε να υπερασπιστεί την επικράτειά της αποφάσισε να χτίσει ένα ισχυρό οχυρό σε μια στρατηγική τοποθεσία (για να προστατεύσει την πόλη από πειρατικά πλοία και εισβολές) στις όχθες του ποταμού Bou Regreg.
Το Kasbah des Udayas σήμερα σύμφωνα με το ένδοξο παρελθόν του είναι ένα από τα πιο ¨υπερήφανα¨ χαρακτηριστικά της πόλης που συνδυάζει τέλεια ιστορικά μνημεία με μοντέρνες εγκαταστάσεις (οι ιστορικοί δρόμοι του συνδυάζουν εύκολα αρχαία χαρακτηριστικά με μοντέρνα κτίρια και φιλικούς ανθρώπους).





Οι φοίνικες συνοδεύουν τους περιπατητές με τους μικρούς τους ίσκιους να ανηφορίσουν με τη δυνατόν λιγότερη ταλαιπωρία.





Η Rabat, είναι μια σύγχρονη πόλη, αλλά εξακολουθεί να έχει βαθιές ρίζες με τις μακροχρόνιες παραδόσεις, όπως εδώ που οι ετοιμασίες για τη βραδυνή παράσταση βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.



Αριστερά από την κύρια είσοδο, μπήκαμε σε έναν ελικοειδή δρόμο και βρεθήκαμε σε μια κατοικημένη γειτονιά, γνωστή για τους εκπληκτικούς μπλε και λευκούς τοίχους της.



















Η galerie d' Art Nouiga (παράλληλα λειτουργεί ως Cafe & βιβλιοθήκη) που είχε εκθέματα με έργα τέχνης Μαροκινών καλιτεχνών.







Πήραμε κάποια στιγμή το εσωτερικό δρομάκι (Jama) που μας οδήγησε στο τζαμί του 12ου αιώνα, το Mosque Oudaya και πιο μπροστά σε μια μεγάλη πλατφόρμα απ´ όπου η θέα στις εκβολές του ποταμού Bou Regreg και τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν καταπληκτική.



Ακούγονταν ¨μελίσσι¨ από φωνές πλήθους ανθρώπων κάπου πιο μακρυά . . . και τελικά που ήταν αυτό το πλήθος ;





Η αμμουδιά στενάζει κάτω από το βάρος των λουομένων που έχουν κατακλύσει, κι´όχι αδικαιολόγητα, την παραλία τριγύρω στον βραχώδη όγκο και τις εκβολες του ποταμού.









Συνορεύοντας η πρωτεύουσα με τα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, πολλαπλασιάζει τις ευκαιρίες για χαλάρωση στη ζεστή άμμο και προσφέρει όλα τα είδη ναυτικών δραστηριοτήτων. Στην καρδιά της πόλης, η παραλία oudayas προσφέρει ένα υπέροχο σκηνικό. σκαρφαλωμένο πάνω σε βράχο, το φρούριο στέκεται απέναντι από τον ωκεανό και κυριαρχεί πάνω από τις εκτάσεις της άμμου.

 

[themischar]

Δεν το αντέξαμε και πολύ, να παρατηρούμε αυτούς που βρίσκονται μέσα κι´ έξω από το νερό κι´ εμείς να λιώνουμε στον ήλιο σαν παγωτόχωνάκι. Φύγαμε από το μακρυνό μας θαλάσσιο οφθαλμόλουτρο και στραφήκαμε σε πιο γήϊνες απολαύσεις.



Η πύλη Bab Oudaya η πιο δημοφιλής είσοδος στο kasbah χτίστηκε το 1195, είναι περίτεχνα διακοσμημένη με μια σειρά από περίτεχνα σκαλιστά και συχνά αναφέρεται ως μια από τις πιο όμορφες πύλες της αρχιτεκτονικής Almohad και του Μαρόκου.







Η καθοδηγητική πινακίδα, Αγροτική κεραμική (γυναικεία γη) οδηγεί προς το πωλητήριο κεραμικών Συλλόγου και δεν είναι λίγοι αυτοί που το επισκέπτονται.



Η "Terres des femmes", είναι ΜΚΟ που βοηθά αγροτικούς αγγειοπλάστες των βόρειων περιοχών της χώρας με σκοπό την διατήρηση της προγονικής τεχνογνωσίας των Μαροκινών χειροτεχνών,
με επικεφαλής τον Agnès Goffart, Βέλγο κεραμίστα, ο οποίος ζει στο Μαρόκο
Από τις αρχές του 2000 βρίσκεται πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία, θεωρώντας ότι κάτι έπρεπε να γίνει για αυτές τις γυναίκες τεχνίτριες και για αυτή τη μικρή διακοσμητική κεραμική, η οποία ήταν δύσκολο να πουληθεί επειδή αυτές ζουν σε απομακρυσμένα μέρη της χώρας.



Ὀλες οι πόλεις του Μαρόκου, έχουν γωνιές πρασίνου, ειδικά φτιαγμένες και αφιερωμένες σε στιγμές ξεκούρασης. Το Jardin des Oudayas (Oudayas Garden) είναι ένας Ανδαλουσιανός κήπος εξαιρετικά καλά διατηρημένος, και πολύ δημοφιλής στους ντόπιους.
Η περίηγησή μας συνεχίστηκε σ´αυτόν τον όμορφο κήπο που βρισκεται μέσα στο αρχαίο φρούρίο και απολαύσαμε, απροσμενα, μια ομολογουμένως ευχάριστη βόλτα.



Ο κήπος, Jardin des Oudayas, σχεδιάστηκε τη δεκαετία του 1920 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Maurice Tranchant de Lunel και είναι ένα τυπικό παράδειγμα ενός κήπου riad. Ο κήπος προστατευμένος από τα τείχη και αποτελείται από τέσσερα παρτέρια όπου μεταξύ των άλλων καλωπιστικών δένδρων υπάρχουν ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, μπανανιές, καθώς και σκόρπιες τριανταφυλλιές και πικροδάφνες.





Τον κήπο, όπως όλα δείχνουν, απολαμβάνουν και οι αναρίθμητες γάτες, αλλά δεν βρήκαμε και κάποια να εκτελεί χρέη μασκότ !









Καιρός, όμως, ήταν να κάνουμε ένα διάλειμμα και διαλέξαμε εκεί που όλοι το συνηθίζουν !
Που αλλού θα μπορούσε από το αίθριο του τουριστικού Cafe Maure (Moorish cafe), με τη μοναδική του γοητεία, με τα παγκάκια Zellige, με τις μυρωδιές των κυμάτων και με την πανοραμική θέα, όπου γευτήκαμε Μαροκινά μπισκότα και σιροπιαστά γλυκά που τα συνοδέψαμε μ´ ένα νόστιμο τσάι μέντας.



Ο χρόνος μας τρέχει και εμείς με τη σειρά μας τον ακολουθούμε αγγόγυστα βαδίζοντας, τούτη τη φορά προς τα πίσω, προς την Medina και τον κήπο Jardin Nouzhat Hassan (που αφήσαμε πριν λίγες ώρες) περνώντας εκ νέου από κάποια σημεία της Medina.







Η χειροτεχνία rbati είναι ένα από τα βασικά στοιχεία αυτής της πόλης. Στην ζωντανή Medina,η τέχνη περνά από πατέρα σε γιο.
Τεχνίτες εργάζονται πάνω σε υφάσματα, δερμάτινα, χρυσά και ασημένια κοσμήματα καθώς και στη δημιουργία των χαλιών rbati.









Ο ειδικός χώρος έξω από το Τζαμί, όπου οι πιστοί πριν την είσοδό τους (στο Τζαμί) οφείλουν να βγάλουν τα υποδήματά τους και να πλύνουν τα πόδια, τα χέρια και το πρόσωπό τους.



Η έξοδος μας από την Medina, συνοδεύτηκε από μια έκπληξη !



Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ανοιχτό χώρο-πλατεία με αναρίθμητες ουρές ανθρώπων που περίμεναν στωϊκά κάποιο ΜΜΕ που όμως πουθενα δε φαινότναν. Μάλιστα μια, από αυτές, έφθανε και εμπόδιζε την είσοδο-έξοδο σε πρατήριο καυσίμων ! ! !







Πολλοί δρόμοι της πόλης είναι καλοστρωμένοι, δενδροφυτευμένοι και με φαρδιά πεζοδρόμια.





Η Rabat, έχει μεγάλους χώρους πρασίνου και μάλιστα με μια οικολογικά υπεύθυνη προσέγγιση, αναπτύσσοντας +230 στρέμματα χώρων πρασίνου.
Ο κήπος Nouzhat Hassan είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο πάρκο στην πρωτεύουσα του Μαρόκου. Σχεδιάστηκε το 1924 από τον Γάλλο στρατηγό Lyautey, που ήταν υπεύθυνος κατά την Γαλλική κυριαρχία. Είναι ένα πολύ ωραίο πάρκο τεσσάρων στρεμμάτων με παλιά δέντρα και τα περισσότερα από αυτά φέρουν το όνομα και την καταγωγή τους. Είναι ένα μέρος που έχει μεγάλη οικολογική ποικιλομορφία.
Λειτουργεί καθημερινά από 07:00 έως 19:00 και όπως το αντιληφθήκατε πέταξε το πουλάκι !(έπρεπε να το είχαμε κάνει, ήδη, νωρίτερα το απόγευμα).



Φυσικά, μια ματιά μέσα απο τα κάγκελα στις 19: 35 δεν ήταν αρκετή !



Εντάξει, δε μας την έσπασε που ήταν κλειστά αλλά το γεγονός που δεν το διαχειριστήκαμε σωστά όταν έπρεπε, νομίζοντας (πολύ κακώς) ότι είχαμε χρόνο.
Για να πνίξουμε τον πόνο μας, αλλά και για να μην συνεχίσουμε με άλλο καινούργιο πόνο, την κάναμε για φαγητό. Το προεπιλεγμένο εστιατόριό μας ήταν σχετικά κοντά και μέχρι να φθάναμε θα ήταν ανοιχτά.
Βέβαια, λίγο έλειψε να την πάθουμε γιατί ήθελαν να είχαμε κάνει κράτηση, αλλά ευτυχώς μας βόλεψαν σε μια ακρούλα της βιτρώ αίθουσας που έκανε χλιδάτη την ατμόσφαιρα.



Τέλος καλά, όλα καλά συνηθίζουμε να λέμε. ¨Ετσι και στην περίπτωσή μας ξαναβγήκαμε ευχαριστημένοι στον έξω κόσμο που ήταν αισθητά λίγος σε σχέση με +μια ώρα πριν.



Ότι γράφει, 21:05:00 στις 09-07-2019, πως και γιατί να το αμφισβητήσω?



Κινηθήκαμε, εν γνώσει μας, προς το μέρος που σκοπεύαμε να επισκεφθούμε αύριο για να αποφασίσουμε αν θα έλθουμε περπατητοί ή θα πάρουμε το αυτοκίνητο ...







Η απόφαση μας χωρίς να ρίξουμε κανένα κύβο ήταν, ότι θα έλθουμε προς τα εδώ (Μαυσωλείο), με το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε αντίστροφη πορεία μέσα από τα ημισκοτεινά σοκάκια.





Οι αγνώστου (για μας) επιλογές δημόσιας συγκοινωνίας, συμπεριλαμβάνουν και δύο γραμμές τραμ, στην κύρια εμπορική περιοχή της πόλης.



Δεν αργήσαμε να βγούμε στην γνωστή μας λεωφόρο που όλως περιέργως είχε την κινησούλα της και ήταν κάτι που μας ξένισε αφού για αρκετή ώρα προχωρούσαμε χωρίς παρέα.





Εντύπωση μας έκανε το κιόσκι του Τροχονόμου (είχαμε ανταμώσει κι´άλλά σήμερα όταν πλησιάζαμε στην πόλη) και μας θύμισε το παρελθόν στη χώρα μας, όταν οι Τροχονόμοι ανεβασμένοι στο … «βαρελάκι» τους, ρύθμιζαν την κυκλοφορία αυτοκινήτων και πεζών.



Τα φώτα αλλάζουν την οπτική γωνιά της πόλης, δίνοντας μια φανταχτερή ομορφιά.





Η άδεια, στο φως της ημέρας, προβλήτα αλλάζει μορφή τη νύχτα και σφύζει από κόσμο που απολαμβάνει τη βόλτα του. Μικροπωλητές κάθε λογής, με μικρούς τροχήλατους πάγκους, προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Το πανηγύρι καλά κρατεί με τα παιδιά που ξεδίνουν με παιχνίδια που έντεχνα στήνουν ευκαιριακοί διοργανωτές.









Η πόλη διαθέτει επίσης φεστιβάλ, με πιο γνωστό το Παγκόσμιο φεστιβάλ μουσικής Mawazine που πραγματοποιείται κάθε χρόνο και είναι δωρεάν. Στις συναυλίες αυτές προσκαλούνται οι μεγαλύτεροι Εθνικοί αλλά και διεθνείς αστέρες, να μοιραστούν αξέχαστες στιγμές με δεκάδες χιλιάδες θεατές.

Το Mawazine, σημαίνει "ρυθμοί του κόσμου" και προεδρεύεται από τον Mounir Majidi, τον προσωπικό γραμματέα του βασιλιά Mohammed VI. Είναι ένα από τα πολλά γεγονότα που αποσκοπούν στην προώθηση της εικόνας του Μαρόκου ως ανεκτικού έθνους.





Τα σκηνικά της παράστασης που είδαμε να στήνονται στην απογευματινή μας βόλτα στο ανοιχό θέατρο στα τείχη του Kasbah of the Udayas, έχουν ζωντανέψει με τους ηθοποιούς να αποδίδουν τον ρόλο τους μπροστά στους καθήμενους θεατές αλλά και το άγρυπνο μάτι του κορνιζαρισμένου Βασιλιά που είχε την τιμητική του θέση !





Παραμείναμε όρθιοι, υπομονετικά, για λίγο πίσω από τις τελευταίες θέσεις. Οι ηθοποιοί έπαιζαν τους ρόλους τους κάθιδροι (δεν ξέρω αν έφταιγαν οι ενδυμασίες τους ή οι ρόλοι τους) και το έργο κυλούσε πολύ αργά με ελάχιστες εναλλαγές.
Έτσι, πέρα από το γεγονός ότι έκανε μπαμ πως ήταν μια θεατρική παράσταση από έναν Εθνικό παραδοσοσιακό θἰασο με ένα ανάλογο έργο, τίποτα άλλο δεν ήταν δυνατό να καταλάβουμε, οπότε κρίναμε πως θα´πρεπε να αποχωρήσουμε.





Απολαμβάναμε, από το μπαλκόνι, τη σιγαλιά της δροσερής νύχτας και τον φωτεινό διάκοσμο της πόλης, όταν τολμήσαμε και είπαμε την καληνύχτα μας παρόλο που δεν ήταν στα άμεσα θέλω μας.

 

[themischar]

10η μέρα ( Rabat - Essaouira & 455 Km )



Rabat - Essaouira – Google My Maps

Ο γνώριμος νυχτερινός ήχος της θάλασσας που έσκαγε ανακουφιστικά στην ακτή και έμπαινε από την ανοιχτή κατά το ήμισυ μπαλκονόπορτα ήταν εξαίσιος συνοδός για τον καλό και ευεργετικό μας ύπνο.

Σηκωθήκαμε νωρίς και ήμασταν γρήγορα έτοιμοι για το πρωΪνό μας, που μας σερβιρίστηκε στην αίθουσα La Terraza Atlantica στον τελευταίο όροφο με θέα κομμάτι της πόλης και του Ατλαντικού Ωκεανού.



Η ατμόσφαιρα του χώρου ταίριαζε απόλυτα με την εξίσου καλή ορατότητα για παρατήρηση στον εγγύς ορίζοντα προς την πόλη,



το Kasbah des Oudaias,



το Cimetière al Chouhada και τον Ατλαντικό Ωκεανό.



Φουριόζικα ετοιμαστήκαμε και φύγαμε από το ξενοδοχείο όταν τα ρολόγια της πρωτεύουσας έδειχναν μόλις ± 08:50 π.μ.

Είχαμε σκοπό να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα που χθες βολιδοσκοπήσαμε για τους πιθανούς χρόνους που θα θέλαμε να έχουμε στη διάθεσή μας, αφού θα ήθελαν κι´αυτά την ώρα του ως must to see it. Με το αυτοκίνητο η διαδρομή, ως εκεί, ήταν ένα τίποτα. Όμως πλησιάζοντας αντιληφθήκαμε ότι το βράδυ δεν είχαμε σφαιρική εικόνα όλου του χώρου και μείναμε έκθαμβοι όταν πλησιάσαμε στην, κυριολεκτικά άπαιχτη, γειτονιά της πλατείας Yacoub Al Mansour όπου βρίσκονται το Mausoleum of Mohammed V και ο Tower Hassan (ο μιναρές ενός ημιτελούς τζαμιού).





Το Mausoleum of Mohamed V (ένα από τα λίγα ιερά μέρη που είναι ανοιχτά στο κοινό) και ο Tower Hassan, είναι αξιοθέατα τέλεια διατηρημένα και βρίσκονται στην πλατεία Yacoub Al Mansour.
Αυτό το ιστορικό και τουριστικό συγκρότημα είναι ένας θεαματικός χώρος και αποτελούν ένα σημαντικό δημοφιλές αρχιτεκτονικό αξιοθέατο της Rabat, με ελεύθερη είσοδο. Οι επισκέπτες εκείνη την ώρα ήταν πολύ-πολύ λίγοι ! ! !







Στο χώρο ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατασκευές υπάρχει ένα συνοδευτικό τζαμί που επίσης χτίστηκε ως μέρος του συγκροτήματος. Το τζαμί βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο για να μην εμποδίζει τη θέα των άλλων δύο κατασκευών.









Ο Hassan Tower, είναι ο μιναρές ενός ημιτελούς τζαμιού. Ο πύργος προοριζόταν να είναι ο μεγαλύτερος μιναρές στον κόσμο και το τζαμί, εάν είχε ολοκληρωθεί, θα ήταν το μεγαλύτερο στον δυτικό Μουσουλμανικό κόσμο.
Η κατασκευή του ξεκίνησε από τον Abu Yusuf Yaqub al-Mansur στα τέλη του 12ου αιώνα και όταν αυτός πέθανε το 1199, η κατασκευή του τζαμιού σταμάτησε.
Ο μιναρές παρέμεινε όρθιος σε ύψος 44μ και το υπόλοιπο τζαμί έμεινε ατελές (στην αρχή των τειχών και στους 348 κίονες).

Το μνημείο είναι γνωστό ως ο Hassan Tower ή το τζαμί al-Hassan και το πως δόθηκε στο μνημείο αυτό το όνομα είναι άγνωστο.









Τα ερείπια των τειχών και των στηλών του ημιτελούς τζαμιού.









Το Mausoleum of Mohamed V, βρίσκεται σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα στη νοτιοανατολική γωνία της πλατείας. Είναι μια ορθογώνια δομή κατασκευασμένη από οπλισμένο σκυρόδεμα καλυμμένο με λευκό μάρμαρο στο εξωτερικό της, που χαρακτηρίζεται από στοές (Μαυριτανικές καμάρες) και από μια πυραμιδική πράσινη στέγη. Χρειάστηκε η σκληρή δουλειά περίπου τετρακόσιων ανδρών για να χτιστεί και να ολοκληρωθεί το μαυσωλείο που σήμερα αποτελεί αρχιτεκτονικό και ιστορικό αριστούργημα.
Το συγκρότημα μαυσωλείων σχεδιάστηκε από τον Βιετναμέζο αρχιτέκτονα Cong Vo Toan που χρησιμοποίησε παραδοσιακές φόρμες με μοντέρνα υλικά.
Η κατασκευή ξεκίνησε το 1961 και περιλάμβανε ανακαινίσεις στην πλαγιά του τζαμιού της εποχής Almohad και ολοκληρώθηκε το 1971. Τον ίδιο χρόνο θαύτηκε στο Μαυσωλείο το σώμα του Mohammed V, στη συνέχεια του γιού του Abdallah το 1983 και του Hassan II το 1999.

Είναι εύκολα αναγνωρίσιμο από τους λευκούς τοίχους και την οροφή του με τα πράσινα πλακάκια. Το εσωτερικό έχει φινιριστεί σε δάπεδα και τοίχους από λευκό μάρμαρο και γρανίτη και ένα όμορφο μπλοκ από γρανίτη με επιτύμβια πλάκα υποδεικνύει τον τελικό χώρο ανάπαυσης του μεγάλου βασιλιά. Οι συρόμενες πόρτες και η οροφή έχουν επίσης λαξευτεί σε εκπληκτικά μοτίβα και σχέδια.









Ο μόχθος των εργατών είναι καθημερινός, για να μπορεί να συντηρείται ο σμηλευμένος ορείχαλκος με την ανυπέρβλητη γυαλάδα.





Στο εσωτερικό, ο θάλαμος του Μαυσωλείου καλύπτεται από τρούλο από ξύλο μαόνι με χρωματιστό γυαλί, ενώ οι τοίχοι καλύπτονται με πλακάκια zellij.



Το κενοτάφιο του Μωάμεθ V είναι σκαλισμένο σε λευκό όνυχα και δημιουργήθηκε από τον τεχνίτη Ibn Abdelkrim. Οι θεαματικοί πολυέλαιοι φωτίζουν το χώρο που είναι γεμάτος με χαλιά και σημαίες.



Ο εσωτερικός θόλος του μαυσωλείου.



Ένα μικρό συγκρότημα συντριβανιών διακοσμεί και ψυχραίνει σε ένα βαθμό τον περιβάλλοντα χώρο.



Αυτή η μεγαλοπρεπής κατασκετή συνδέεται άμεσα με την καλοδιατηρημένη πλατεία (ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες) που λειτουργεί ως πνεύμονας πρασίνου και αναψυχής.



Δε θα μπορούσε να λείπει και ο ¨μεγάλος αδελφός¨ ο οποίος καραδοκεί, εκεί στα ψηλά, χωμένος στα σκουρόχρωμα πράσινα, πλαστικά, φύλλα του σιδερένιου φοίνικα που βρισκόταν ¨φυτευτός¨ ανάμεσα στους φυσικούς φοίνικες ! Ξεχώριζε, μόνο αν τον καλοκοιτούσες, από το υπέρμετρο ύψος του γιατί κατά τα άλλα δεν ήταν εύκολα διακριτός.
Του γελάσαμε, τον χαιρετήσαμε και πήγαμε να πάρουε το αυτοκίνητο που ήταν λίγο πιο εκεί, παρκαρισμένο, στην άκρη του δρόμου.



Η παραμονή μας δε ήταν δυνατό να είναι Αρμένικη. Γι´αυτό ύστερα από ένα εβδομηντάλεπτο αναχωρήσαμε για τον νέο προορισμό της ημέρας την παραθαλάσια πόλη της Essaouira, που ήταν ούτε πάρα πολύ μακρυά αλλά ούτε και κοντά.
Το πεντάωρο -χα, χα, αυτό το ξέραμε- το είχαμε στην ¨τσέπη¨ μας !
Το πόσο χρόνο επιπλέον, θα κάναμε, ήταν το ζητούμενο και σ´αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είχαμε απάντηση, έμενε να το δούμε στην πράξη.

 

[themischar]

Η έξοδός μας από την πόλη με κατεύθυνση τον αυτοκινητόδρομο, περνά από την πύλη Bab ar-Ruwah και τα παρακείμενα τέιχη.
Το αραβικό όνομα Bab ar-Ruwah, που σημαίνει "Πύλη των ανέμων", προέρχεται πιθανότατα από τους ισχυρούς ανέμους του Ατλαντικού που χτυπούν την πόλη και χτίστηκε από τον χαλίφη Almohad Ya'qub al-Mansur στα τέλη του 12ου αιώνα.







Ο ποταμός Bou Regreg, δείνει την δική του αίγλη στην πόλη και δημιουργεί με τις χαλύβδινες και μη γέφυρες που τον κοσμούν ένα όμορφο περιβάλλον σύγχρονης πρωτεύουσας.





Ο αυτοκινητόδρομος είναι καλοφτιαγμένος και δεν του λείπουν ούτε οι χώροι αναψυχής ανά τακτά χρονικά διαστήματα και επιπλέον δεν έχουν κόσμο ! ! !



Ήμασταν καθ´οδόν περισσότερο από δυό ώρες και φυσικά περάσαμε από ώρα την πολυθρύλητη Casablanca (ίσα που την ξεχωρίζεις από τον αυτοκινητόδρομο καθώς την προσπερνάς) και μιλιά κανείς μας ! Μούγγα στην στρούγκα.
Το ξέρω, το ξέρω: <<στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάνε για σχοινί>> αλλά να μην πω κι´εγώ, κάπου, τον πόνο μου ;




Έτσι, ας μιλήσουμε για την El Jadida, μια πόλη λιμάνι στις ακτές του Ατλαντικού, που βρίσκεται 100 χλμ νότια της πόλης της Casablanca,





Ο δρόμος καλός αλλά το τοπίο γύρω του σχεδόν ξερό και δείχνει άνυδρο, πως τα καταφέρνει και τα δημιουργεί έτσι η φύση είναι ένα μυστήριο.



Ο δρόμος ¨λόξευσε¨ παρακάτω και περνάει από τα περίχωρα της πόλης Safi, που είναι άλλη μια μεγπόλη στον Ατλαντικό Ωκεανό με πληθυσμό +308.000. Υπήρξε, πόλη της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας από το 1488 έως το 1541. Το Safi είναι το κύριο λιμάνι αλιείας και βιομηχανικής επεξεργασίας και αξιοποίησης της σαρδέλας και επίσης εξάγει φωσφορικά άλατα, υφάσματα και κεραμικά.









Εδώ και χιλιόμετρα έχουμε απομακρυνθεί από κατοικημένες περιοχές και βρισκόμαστε σε καθαρά βιομηχανοποιημένη ζώνη. Οι μυρωδιές που εκπέμπουν τα εν σειρά εργοστάσια είναι ολοζώντανες και δημιουργούν έντονη δυσφορία και παράλληλα η κίνηση των οχημάτων έχει ζωηρέψει.



Πόση ώρα μπορεί να οδηγείς πίσω από αυτό το φορτηγό : Πόση άραγε θα ήταν αρκετή ;
Για μένα όπως αποδείχθηκε, η όση ώρα ήμουν πίσω του, δεν ήταν αρκετή θα έπρεπε να ακολουθήσω κι´ άλλο. Μόλις ο δρόμος πήρε τον κατήφορο ξεμύτησα και τότε ! ! !



Και τότε, πραγματοποίησα μια νέα συνάντηση με τις Αρχές . .
Το μπλόκο ήταν ευφυώς στημένο και τα όποια λόγια περιττεύουν. Μονολόγησα ότι θα ήμουν θετικός για να ξεμπερδεύουμε γιατί την ¨έκανα¨ και όλα κι´όλα, δε χορούσε αμφιβολία.
Από την άλλη και ο Αστυνομικός έδειχνε πως ήταν σίγουρος για τη δουλειά του, το ένιωθα, εκτός εκείνων των λεπτών που προσπαθούσε να ζωγραφίσει το ονοματεπώνυμό μου -που δεν το λες και μικρό- στο χαρτί του.
Τα 150 DH που έπρεπε να πληρώσουμε (όπως κλεφτά πρόλαβα και είδα) η Μάτα μου τα είχε ήδη δώσει από ώρα.
Η ¨συναλλαγή¨ θα γίνονταν χέρι με χέρι, όμως αργούσε. Αργούσε πολύ για να ολοκληρώσει.
Και όσο έβλεπα όλους αυτούς που είχα προσπεράσει, γρηγορότερα, να περνούν ασθμαίνοντας τόσο πιο πολύ ένιωθα πως κωλυσιεργούσε ο άτιμος ...



Με μείον τα 150DH από τα πορτοφόλια μας, επιτέλους, πάμε γι´άλλα όπως ακριβώς φαινόταν ότι έκανε και το τοπίο που άλλαζε προς το ονειρικό όσο προχωρούσαμε.



Κατεβάσαμε, αμφότεροι, ρολά. Όχι για το γεγονός αυτό καθ´αυτό, αλλά για την νέα και μη αναμενόμενη καθυστέρηση του 45λεπτου. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν τα συναισθήματά μας ή μάλλον υπάρχουν αλλά κωλύομαι να τα καταγράψω







Ο δρόμος εξακολουθεί να είναι τύπικός επαρχιακός παραθαλάσσιος χωρίς αυτοκίνητα αλλά με αρκετά μόνιππα που τραβούν αθόρυβες σύγχρονες καρότσες.









Ο Ατλαντικός Ωκεανός είναι μαγεία. Ήλιος, θαλάσσια αύρα και το άγονο και ανεκμετάλλευτο περιβάλλον απ᾽όπου διερχόμαστε δημιουργούν ένα πανόραμα. Οι παραλίες που έχουν δημιουργηθεί στην ακτή, με την πάροδο του χρόνου, δείχνουν εξαιρετικές και δειλά εκφράζουμε την επιθυμία για μια βουτιά, αλλά το καλοξανασκεφτόμαστε και προχωράμε.







Λίγο αργότερα το τοπίο άλλαξε, ολότελα, για μια ακόμη φορά !
Η χαμηλή ακόμη και ανύπαρκτη βλάστηση έδωσε την σκυτάλη σε θάμνους και δένδρα, όταν ο δρόμος στράφηκε προς το εσωτερικό της περιοχής αφήνοντας την παραθαλάσσια πορεία που είχε εδώ και πολλά χιλιόμετρα.



Ξαφνικά, να´σου μια ευθεία, με κατηφορική φορά, απίστευτα άδειος δρόμος -έως ότου έφθανε το βλέμμα- από κάθε είδους αυτοκίνητα που αν μη τι άλλο, σε προκαλεί να ¨τρέξεις¨ λίγο παραπάνω από αυτό που γράφει η ολοκάθαρη πινακίδα στα δεξιά.
Το κάνεις ;
Όχι βέβαια, δεν το κάνεις, σε λίγο φθάνεις το έχεις καρατσεκαρισμένο.



Και, για δέστε, εδώ κατέληγε η κατηφορική ευθεία που φάρδαινε στο τέλος της καθώς εισέρχοταν μέσα στην πόλη.
Μάλιστα, ακριβώς στο τελειοποιημένο μπλόκο (μακράν το καλύτερο που έλαχε να ανταμώσουμε) με τα γνωστές συνέπειες. Δεν είδαμε, αλλά σίγουρα στο τέλος του κατήφορου κάπου ανάμεσα στους θάμνους θα βρίσκοταν ο καταγραφέας ¨ανοιχτοματάκιας¨ τους.



Με ταχύτητα σημειωτόν περάσαμε από εμπρός τους, χωρίς να χρειαστεί να σταματήσουμε, και συνεχίσαμε ανοίγοντας το GPS του οποίου ήλθε η ώρα για μια mini βάρδια.
Η πρώτη μας επαφή με την πόλη ήταν ενθουσιώδης. Είναι ντυμένη στο πράσινο και το γαλάζιο και δείχνει εξαιρετικός τουριστικός προορισμός.





Με το GPS να διαλαλεί <<φθάσατε στον προορισμό σας>> έστριψα, δεξιά, μέσα στην αυλή του ενοικιασμένου διαμερίσματος που είχαμε επιλέξει (να μην ξεχνιόμαστε, είναι τουριστικός προορισμός).

 

[themischar]

Η Essaouira ή Mogador (όνομα που προέρχεται από τη φοινικική λέξη Migdol που σημαίνει «μικρό φρούριο»), όπως ήταν κάποτε γνωστή, είναι ένα λιμάνι, στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού πληθυσμό περίπου 80.000 κατοίκους. Το οχυρωμένο κέντρο της (η Medina) έχει ανακηρυχθεί μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 2001.Η ιστορία της ξεκινά από την εποχή των Φοινίκων, και είναι μια ιστορία γεμάτη επίδοξους κατακτητές. Ρωμαίοι, Άραβες, Πορτογάλοι, Γάλλοι, ήταν κάποιοι από αυτούς πάτησαν το πόδι τους εδώ, ενώ ήταν ο ευσεβής πόθος των Άγγλων αλλά και των Ολλανδών.

Με το άνοιγμα του Μαρόκου στον υπόλοιπο κόσμο στα τέλη του 17ου αιώνα, η Medina της Essaouira σχεδιάστηκε από έναν Γάλλο αρχιτέκτονα που είχε επηρεαστεί βαθιά από το έργο του στρατιωτικού μηχανικού Vauban στο Saint Malo.

Η Essaouira νωστή για μεγάλο χρονικό διάστημα ως το λιμάνι του Timbuktu, έγινε ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα του Ατλαντικού μεταξύ Αφρικής και Ευρώπης στα τέλη του 18ου αιώνα και κατά τον 19ο αιώνα. “Το λιμάνι του Timbuktu” ήταν ιδιαιτέρως σημαντικό για τα καραβάνια της Σαχάρας, τα οποία μετέφεραν ζάχαρη, μελάσσα, και μπαχαρικά, διασχίζοντας όλη την Αφρική, κατέληγαν πάντα εδώ, αφού ήταν το μοναδικό λιμάνι, που επιτρεπόταν η είσοδος στα ξένα πλοία. Το εμπόριο δυστυχώς, δεν περιοριζόταν στα υλικά αγαθά καθώς υπήρχαν και οι σκλάβοι. Η πλειονότητα, ήταν άνθρωποι που είχαν αιχμαλωτιστεί στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Οι άντρες προορίζονταν για την επάνδρωση του Μαροκινού στρατού, ενώ οι γυναίκες για σύζυγοι και παλλακίδες. Για μερικούς, ακόμα πιο ατυχείς, το μαρτυρικό ταξίδι, συνεχιζόταν στα αμπάρια των πλοίων. Το 1956 το Μαρόκο ανεξαρτητοποιήθηκε από τους Γάλλους, και το όνομα της Mogador, έγινε Essaouira. Στο τέλος, η Casablanca ανέλαβε το ρόλο του λιμανιού και η Essaouira μετατράπηκε σε ένα τουριστικό και χαλαρό ψαροχώρι.

Βγαίνοντας για τη βόλτα μας είδαμε ότι τοίχοι του σπιτιού ήταν αιχμάλωτοι των αναρριχώμενων φυτών, χρησίμευαν για στήριγμα σε βλαστούς και ρίζες.



Αλλαγή σκηνικού, εδώ είμαστε σε παραθαλάσσιο παραθεριστικό κέντρο και η όμορφη νέα πόλη απλώνεται κατά μήκος της ακτής με κτίσματα ενσωματωμένα στο περιβάλλον.







Ο παράκτιος άνεμος, ο επωνομαζόμενος alizee φυσάει τόσο δυνατά, για το μεγαλύτερο μέρος του έτους, η χαλάρωση στην παραλία είναι αδύνατη, έκανε γνωστή την Essaouira ως «Wind City of Africa» και προσελκύει πολλούς windsurfers μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου. Η πλειοψηφία των επισκεπτών επισκεπτεται την πόλη την άνοιξη και το φθινόπωρο για να περιπλανηθεί στις μυρωδιές της οχυρωμένης Medina και να περιηγηθεί στα σοκάκια της.



Η ευρύτερη περιοχή της Essaouira, συγκαταλέγεται στη λίστα με τους δέκα καλύτερους προορισμούς για surfing στον κόσμο, επομένως, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός σχολών. Τα ημερήσια μαθήματα συνήθως είναι δίωρα, ενώ υπάρχει επιλογή για μεγαλύτερα πακέτα.



Στις ακτές της Δυτικής Αφρικής, τα κύματα του Ατλαντικού, πολλές φορές δεν επιτρέπουν το μπάνιο στη θάλασσα. Έτσι, δεν είναι λίγοι αυτοί που καταφεύγουν σε μια παραθαλάσσια βόλτα με καμήλες ή με άλογα, που εκτός από τουριστική ατραξιόν, αποτελούν και ένα επιπλέον μέσο μεταφοράς των surfers, στο κυνήγι των κυμάτων.

Και η δύση του ηλίου, όπως τώρα, είναι η πλέον κατάλληλη ώρα, γι´αυτό και έχουν ετοιμασίες σε μια άκρη της παραλίας οι ιδιοκτήτες με τα ζώα τους ενόσω περιμένουν τους πελάτες τους.









Στη Windy City δεν προβλέπονται αέρηδες το προσεχές 24ωρο και είναι επομένως ελκυστικό να κάθονται δεξιά αριστερά όσοι βρέθηκαν στην παραλία αφού δε θα ἐχουν τον ενοχλητικό άνεμο να ρίχνει συνεχώς άμμο στο πρόσωπό τους.











Ένα μικρό φυτεμένο πάρκο παρεμβάλλεται μεταξύ της ακροθαλασσιάς και της Medina.



Εξαιρετικό το τριών διαστάσεων Graffiti από τον street art Nark ¨tattoo & graffiti artist¨ του Πορτογαλέζικου CPK (Shop Clothing By Artists For Artist) που φιλοτέχνησε σε μια άκρη προέκτασης του τείχους της Medina.



Ένα μέρος στο οποίο θα αφιερώναμε πολύ χρόνο, είναι η Medina Πρόκειται για ένα οχυρωματικό έργο, που πήρε τη τελική του μορφή τον 18ο αιώνα. Δεν έχει τις επιβλητικές πύλες, που συναντήσαμε σε άλλες πόλεις είναι όμως καλαίσθητες και με ανανεωμένα υλικά οι περισσότερες εξ´αυτών.





Κατά την είσοδό μας δεν συναντήσαμε κόσμο και μας φάνηκε παράξενο, αλλά λίγο μας ένοιαζε και ακολουθήσαμε το λαβύρινθο των σουκ προς τα εκατοντάδες μαγαζάκια.
Είναι και δείχνει τόσο όμορφη και δικαίως συγκαταλέγεται στη λίστα με τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.







Είχαν ρίξει νερό στο κεντρικό σοκάκι, λες και τους περισσεύει. Και ξαφνικά βρεθήκαμε αναγκασμένοι να προχωράμε πλατσουρίζοντας μέσα στα βρώμικα μυρωδάτα νερά, που μαζί με τον κόσμο που άρχισε να πληθαίνει ανέδυαν έναν καυτό κολλώδη αχνό.





Το σουλάτσο μας συνεχιζόταν με ένα ράθυμο ρυθμό στα σουκ με τα χαλιά, τα μπαχαρικά και τις ¨ψαγμένες¨ γκαλερί.









Το ηλιοβασίλεμα αργούσε ακόμη αλλά ακολουθήσαμε τους γλάρους, που χαμηλοπετούσαν, και έτσι μας οδήγησαν προς το φρούριο Skala du Port .





Περιτριγυρισμένο από την εσωτερική μεριά με πολλά καταστήματα λαικής τέχνης και έχοντας για προμαχώνα τα κύματα, το καθιστούν ένα υπέροχο μέρος για βόλτες.
Εϊναι Film Location και χρησιμοποιήθηκε στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας <<Othello>> του 1951 του Orson Welles και πιο πρόσφατα στη δραματική σειρά <<Game of Thrones>>.



Όσοι/ες έχουν δει όλη ή μέρος από την Medina θα συνεχίσουν να κάνουν την βόλτα τους στη Skala de la Ville. Αυτό το τμήμα της πόλης μπορεί να είναι αρκετά γεμάτο με οργανωμένες τουριστικές ομάδες, επειδή δεν υπάρχει εισητήριο και η δημοτικότητά του έχει ανανεωθεί επειδή αυτή ήταν μια τοποθεσία γυρισμάτων για την δραματική τηλεοπτική σειρά Game of Thrones.

Spoiler

Saint Malo - France

Τα Îles Purpuraires, δηλαδή τα “Mωβ Nησιά”, βρίσκονται ακριβώς απέναντι από το λιμάνι. Το όνομα τους, το πήραν από ένα όστρακο που ανακάλυψαν οι Ρωμαίοι, από του οποίου το κέλυφος βγαίνει η μωβ χρωστική ουσία. Το Île de Mogador, το μεγαλύτερο εξ αυτών, δεν είναι επισκέψιμο, αφού είναι το καταφύγιο των Eleanora's Falcons, 1.300 εκ των οποίων αναπαράγονται στο Île de Mogador.

 

[themischar]

Η ήπια φρεσκαδούρα της θάλασσας μας αναζωογόνησε και η επάνοδός μας στα σοκάκια συνεχείστηκε με περισσή ευφορία και σ´αυτό συνέβαλε και η έλλειψη κόσμου (ο συνωστισμός από κόσμο, όπου συνέβαινε ήταν καθαρά τυχαίος).



Η Essaouira, είναι ένας απ΄αυτούς τους προορισμούς, στους οποίους η φαντασία είναι αδύνατο, να παραμείνει φρόνιμη. Οι εικόνες, βγαλμένες μέσα από παραμύθια, μπερδεύονται με τα χρώματα, τους ήχους και τις μυρωδιές.







Το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Μουσικής Gnaoua, είναι ένα μουσικό φεστιβάλ Gnawa που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Essaouira.

Η μουσική Grawa αποτελεί μια μικρή τελετουργία με υπνωτικά, επαναλαμβανόμενα μάντρα αρχαίων αφρικανικών θρησκευτικών τραγουδιών και χορό. Το Gnaoua et Musiques du Monde, που πραγματοποιείται στην Essaouira κάθε καλοκαίρι για πάνω από είκοσι χρόνια, φτιάχνει ατμόσφαιρα με μουσικές που αντηχούν απ’ την Bab Doukkala έως τo Γαλλικό Ινστιτούτο (που στεγάζεται σ’ ένα Riad του 19ου αιώνα).





Οι τοίχοι του Γαλλικού Ινστιτούτου όπως και μέρος στα πλαϊνά σοκάκια του κεντρικού δρόμου (Souk) έχουν τοιχογραφίες που φαίνονταν αρκετά παλιές (το χρώμα ήταν συχνά ξεφλουδισμένο) που μάλλον οφειλόταν στον αλμυρό θαλάσσιο άνεμο που αλλοίωνε τα καλλιτεχνήματα που είχαν φτιαχτεί με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας







Δεν ήταν παρά ένα τρισάθλιο αδιέξοδο δρομάκι που την έξοδο του έκλεινε μια γκαραζόπορτα όμως κάπου κοντά στη μέση του δυό κιτρινοκόκκινα γλομπάκια φώτιζαν περίτεχνα όμορφα το σημείο και την πρόσοψη ενός Cafe-Restaurant.





Χαλαρή και ήρεμη είναι οι καλύτερες λέξεις για να περιγράψουμε την Essaouira. Οι πωλητές δεν ενοχλούν τους τουρίστες πάρα πολύ και όσες φορές είπαμε όχι, απομακρύνονταν γρήγορα.
Το έντονα αναμεμειγμένο μπλε με το λευκό είναι τα χρώματα που κυριαρχούν στην Medina, που μας έκανε να θυμόμαστε πόλεις στην Πορτογαλία.
Η ξενάγησή μας συνεχιζόταν στα σοκάκια, ύστερα από μια στάση κάπου στα όρθια για ένα φλιτζάνι (το ένα γλυκό, το άλλο όχι) τσάι μέντας με γλυκάκι τύπου Βηρυττού!













Και βέβαια, δεν λείπει η γειτονιά που πασχίζει να είναι βαμμένη στα τιρκουάζ χρώματα, αλλά υπολείπεται ακόμη κι´ από αυτήν της Rabat. Η μεγάλη και ταυτόχρονα ειδοποιός διαφορά από την Chefchaouen είναι όλες εκείνες οι αποχρώσεις του μπλε της θάλασσας που η μια έχει και η άλλη δεν έχει











Είναι δύσκολο να μην παρατηρήσει κάποιος τις πολλές γάτες του δρόμου. Βρίσκονται σχεδόν παντού, κοιμούνται στον ήλιο ή όπου βρουν και απολαμβάνουν κάθε προσοχής από τους τουρίστες.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, υπάρχει μεγάλη αγάπη για τις γάτες της Essaouira, από ντόπιους και τουρίστες.







Είπαμε, O.K. δε θα ξαναπεράσουμε αν σε αυτό το κουτούκι δεν βρήσκαμε τραπέζι άδειο να καθήσουμε για φαγητό (είχαν προηγηθεί ήδη δυό !).
Τούτη τη φορά, λες και λειτούργησε η μουρμούρα μας, τα καταφέραμε και γρήγορα αποδείχθηκε ότι η επιμονή μας άξιζε και τον κόπο και τον χρόνο.



Με αχνό φως ημέρας μπήκαμε στο μικρό μεζεδοπωλείο αλλά βγήκαμε με τεχνητό φωτισμό και ήλθαμε ¨αντιμέτωποι¨ με κόσμο και κοσμάκη









Οι πελάτες στην ψαραγορά είναι δυσανάλογοι με τα αποθέματα που έχουνο απομείνει στις προθήκες (οι οποίες ανανεώνονται κάθε πρωί).







Τα σοκάκια, στη μέση τους, έχουν καταληφθεί από πλανόδιους πωλητές που θέλουν να εκμεταλλευτούν την υπάρχουσα πολυκοσμία με τρόπο και χωρίς ιδιαίτερο κόπο.





Προχωρούσαμε αργόσυρτα προς την έξοδό μας από την Medina και ο κόσμος ολοένα αραίωνε και περισσότερο παρόλο που η ημέρα δεν είχε φθάσει ακόμη στο τέλος της.



Σε όλο το μήκος του τοίχου ο επιδαπέδιος φωτισμός το κάνει να δεσπόζει, σε όλη την περιοχή, μέσα στην νύχτα.





Το σούρτα φέρτα καλά κρατεί κατά μήκος της παραλίας και είναι ολοφάνερο πως οι περηπατητές με τα φορεμένα έντονα αρωματά τους απολαμβάνουν την δροσερή αύρα που τους κατακλύζει.
Σε αυτό το συρφερτό, κατ´ ανάγκη, βρεθήκαμε κι´εμείς πηγαίνοντας προς την περιοχή που βρισκόταν το κατάλυμα μας.



Ο κυματισμός δεν ήταν ιδιαίτερος και ο παφλασμός των κυμάτων όσο κι´αν θα δυνάμωνε, λόγω νύχτας, δεν θα έφτανε στ´αυτιά μας όπως καλή ώρα γινόταν χθες βράδυ.
Μια ημικυκλική αμμουδιά ήταν, τούτη εδώ, δίχως βότσαλα και βέβαια δίχως ίχνος βράχων από τούτη την πλευρά τι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει !

 

[themischar]

11η μέρα, (Essaouira - Marrakech & 177 Km )



Essaouira - Lapangan Terbang Menara (RAK), Μαρακές, Μαρόκο – Google My Maps

Το πρωί, ότι είχε ανέβει ο ήλιος στον ουρανό, ακούσαμε δυο τρία ζευγάρια τακούνια έξω στον διάδρομο. Ήταν μια καλή προειδοπίηση ότι όπου να´ναι πλησίαζε η ώρα για το breakfast. Μας είχαν συμβουλέψει πως αν το επέτρεπε ο καιρός το breakfast θα σερβιριζόταν στην ταράτσα, γι´αυτό κι´εμείς ξυπόλητοι ανεβήκαμε τις δυο στροφές σκάλες και μείναμε έκθαμβοι με το στημένο σκηνικό !



Τα τιτιβίσματα των πουλιών που χαζοκρυβόντουσαν μέσα στα φυλλώματα του υψηλού φοίνικα μας συντρόφεψαν ευχάριστα όσο διήρκησε το πρωϊνό μας. Τα μικρά, μάλιστα, ήταν εκείνα που έκαναν τρέλλες στην προσπάθειά τους να μάθουν να στριφογυρίζουν με χάρη στον αέρα και να πιάσουν τα δικά τους έντομα στις πρώτες τους αναγνωριστικές πτήσεις ενώ τα μεγάλα παρατηρούσανε έτοιμα να παρέμβουν αν χρειαζόταν.



Την ίδια στιγμή, από την αντίθετη πλευρά, η καθιστή και καμαρωτή γατούλα, παρατηρούσε ατάραχη, αλάργα πάνω από το στηθαίο. Φαγώθηκα, και περιμένα να γυρίσει προς τα εμένα αλλά δεν γύρισε το κεφάλι της για μια en face φωτογράφιση.



Επίσης, ποτέ δε μάθαμε αν έβλεπε τόσο μακρυά, όσο τα κατάφερνε ο zoom φακός της φωτογραφικής μηχανής ! ! !

Και ρωτήσαμε τον οικοδεσπότη, την ώρα που σερβίριζε γαλλικό καφέ, αν τα σπίτια που αχνοφαίνονταν, πέρα μακρυά μετά τον ποταμό Ksob, ήταν μέρος του χωριού Diabat, εκεί δηλαδή που κάτι ασπρουδερά διάφανα σύννεφα στεκόντουσαν ψηλά πάνω από τους λόφους, προμηνύοντας ενδεχομένως με τον τρόπο τους αυτό που θα ακολουθούσε.

Και κουβέντα στην κουβέντα μάθαμε για τα πολλά φούμαρα που λέγονται για τους Rockers επισκέπτες της Essaouira και ειδικά για τους Fan του Jimi Hendrix.
<< Ο Jimi Hendrix, είπε, ήρθε τον Ιούλιο του 1969 και πέρασε 11 ημέρες στην Essaouira. Έφτασε στην Casablanca, από το Παρίσι, συνοδευόμενος από δύο φίλους (οι άλλοι δυό του συγκροτήματός του συμπληρώνω εγώ). Έμεινε σε 3 διαφορετικά ξενοδοχεία, συμπεριλαμβανομένου του "Hotel des Iles" στην Essaouira. Ποτέ δεν δοκίμασε την κουζίνα του "Chez Sam", καθώς το εστιατόριο δεν υπήρχε το 1969 και ποτέ δεν ήθελε να αγοράσει το χωριό Diabat που απέχει τρια χλμ νότια Και το τραγούδι "Castles Made Of Sand" κυκλοφόρησε το 1967, δύο χρόνια πριν φτάσει στην πόλη μας>>.
Δε μπόρεσα να κρατηθώ και τον ρώτησα: <<So what about Bob Marley (πέθανε το 1981 !)?
Did he ever visit Essaouira? >>.
Απαντά με ένα παρατεταμένο χα, χα :<<His group, The Wailers visited the Gnaoua Festival in June 2004>>.
Και συμπλήρωσε, αμέσως, με νόημα: <<Η δική σας τραγουδίστρια της Όπερας, Maria Callas ήταν κι´αυτή μία από τις διασημότητες που ευνόησαν την Essaouira στη δεκαετία του '60>>.

Τον ευχαριστήσαμε για την απρόσκοπτη διαμονή μας, την εξυπηρέτηση και για τις χαριτωμένες, απρόσμενες, πληροφορίες και φύγαμε παίρνοντας μόνο τα απαραίτητα για την προγραμματισμένη πρωινή βόλτα στην πόλη και όχι μόνον.
Θα επιστρέφαμε αργά το μεσημέρι για να ετοιμαστούμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.



Το πολύ ανθεκτικό ποώδες φυτό των 20cm περίπου, τύπου Αρμέρια με φύλλα μικρά στο απαλό ροζ χρώμα είχαν γεμίσει πολλά από τα παρτέρια που λούζονταν στον ήλιο χωρίς οι ταξιανθίες τους να χάσουν κάτι από τη λάμψη τους.



Με ένα έμπα και ένα έβγα στην άκρη των τειχών της Essaouira-Mogador και όπως πολλοί αποκαλούν "Νύφη του Ατλαντικού" περπατήσαμε ήσυχα παράλληλα με τη θάλασσα και τη σκιά των προμαχώνων της. Υποτυπώδης η κινητικότητα και τα σιδερένια αρμυροφαγωμένα, της μιας τάβλας, παγκάκια μάταια περίμεναν κάποιον να τα τιμήσει.















Η βόλτα μας θα κατέληγε στο λιμανάκι όπου ναυτικοί, ψαράδες και σκαριά όλων των τύπων είναι ενεργά.



Οι τουρίστες ξεχώριζαν περισσότερο με τις φωτογραφικές που κρατούσαν (μικροί-μεγάλοι) που
φωτογράφιζαν πρωί-πρωί τους ψαράδες που άδειάζαν τα δίχτυα τους, και τους παραδοσιακούς τεχνίτες παραδίπλα στο μικρό καρνάγιο που ματσακόνιζαν ξύλινες ψαρόβαρκες, παρά από τα ρούχα που φορούσαν.
Τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών ήταν άηχα αφού επισκιάζονταν από τα ασταμάτητα και ζωηρά κρωξίματα των γλάρων και τις φωνές των συναλλασσομένων.



Η αναταραχή των γαλαζοπρασινόασπρων ξύλινων σκαφών που φθάνουν ή αναχωρούν, η κοπιαστική φορτοεκφόρτωση των αλιευμάτων, το μοντάρισμα - επισκευή των διχτυών συνθέτουν το παζλ ενός ¨εργατικού¨ λιμανιού που είναι θορυβώδες, έντονο και εξαιρετικά ατμοσφαιρικό.

Οι ναυπηγοί της περιοχής είναι άριστοι σχεδιαστές και ιδιαίτερα αξιόπιστοι και έχουν επιτύχει να
εφοδιάζουν με αλιευτικά σκάφη ολόκληρη την ακτή του Μαρόκου, ακόμη και τόσο μακριά όσο στη Γαλλία.



Οι ολοένα αυξανόμενες μυρωδιές, οι γλάροι που ¨οργώνουν¨ με μανία τον ουρανό, η αλμύρα που την νοιώθεις στο πετσί σου και η παραδοσιακή ατμόσφαιρα του λιμανιού σε προκαλούν να παρακολουθείς με τεταμένη την προσοχή.



Πολλοί καταφθάνουν για την λιανική αγορά ψαριών, αυτών που πιάνονται κατά τη διάρκεια της νύχτας (κάποιοι δε διστάζουν να τα δοκιμάζουν κιόλας, νωπά, πριν αγοράσουν).
Η χονδρική πώληση των ψαριών είναι με δημοπρασία, η οποία πραγματοποιείται στην αίθουσα αγοράς ακριβώς έξω από τις πύλες του λιμανιού.



Αμέτρητοι γλάροι αιωρούνται πάνω από το φυσικό λιμάνι, που τους προσφέρει καταφύγιο, βουτώντας ενθουσιασμένοι και δίνοντας μάχες για να αρπάξουν ουρλιάζοντας κομμάτια απορριμμένων ψαριών.





Στο θρυλικό “Λιμάνι της Essaouira”, που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες, είδαμε εικόνες από το παρελθόν.



Οι γλάροι λες και το κατάλαβαν ότι θα αποχωρούσαμε και μπήκαν σε διάταξη για να μας αποχαιρετήσουν, εξυπακούεται, με το δικό τους τρόπο.





Μαζί με την ακαταμάχητη υπέροχη θέα των γλάρων με τα κίτρινα πόδια όλων των ηλικιακών τάξεων καταφέραμε, λίγο πιο πέρα, να έχουμε και πρόσβαση στην πρώιμη ραστώνη του ηλικιωμένου που τίμησε το παγκάκι με το απαράμιλλο graffiti πίσω στον τοίχο.
Και η φάση, λέω εγώ, θα´ταν τέλεια σε όλα της αν η στάση του κεφαλιού του βρισκόταν εκεί που ήταν τα πόδια του ! ! !



Στρίψε αριστερά και τώρα δεξιά και πάλι αριστερά, μέσα στη Medina και 15 λεπτά αργότερα φτάσαμε σε κάτι εγκαταλελειμμένες αποθήκες με διάσπαρτες ξύλινες πόρτες άλλες ανοιχτές και άλλες κλειστές αλλά και κάποιες μεταλλικές κατασκευές Art Studio - Gallery που ξεφύτρωναν μέσα από χαμηλοτάβανες στοές, όπου καλλιτέχνες με φαντασία εκθέτουν με μοναδικό τρόπο τα δημιουργήματά τους παράλληλα μ´ εκείνα των παραδοσιακών τεχνιτών.















Δε θα ρωτήσουμε κανένα, που θα πάει, θα βγούμε στην ακροθαλασσιά είπαμε όταν κοιταχθήκαμε, κάποια στιγμή, στα μάτια και δώστου πάλι δεξιά και εν συνεχεία αριστερά.

 

[themischar]

Σε ακροθαλασσιά βγήκαμε, δεν μπορώ να πω, όχι όμως σ´ αυτή που εννοούσαμε !
Όλοι το γνωρίζουμε πως δεν είναι εύκολο να παραδεχτεἰς την ήττα σου αλλά τι μπορείς να κάνεις όταν αυτή βγάζει μάτι !
Ακροθαλασσιά όταν λέγαμε εννοούσαμε την αμμουδερή παραλία όχι, διάβολε, αυτήν με τις πολεμίστρες και τα βράχια.



Ξανά μανά μέσα στη Medina, προς τα πίσω και προς την αντίθετη πλευρά για να πετύχουμε τον σκοπό μας μέσα από στενοσόκακα που δεν είχαμε ξαναπεράσει.







Και ο Θεός των θαυμάτων, έστω και την τελευταία ώρα, μας θυμήθηκε, βοηθώντας μας να βρούμε σε αυτό το κατάστημα, αυτά που δεν θυμηθήκαμε να αγοράσουμε στο Marrakech. Και ακόμη ισχυρίζομαι πως τούτα εδώ είναι ελαφρώς καλύτερα.



Αναφέρθηκε στο Post:

Θα γυρίσω να πάρω δυό διακοσμητικές φιγούρες μονολόγησα τη στιγμή που ακουμπούσα το χαρακτηριστικό κουμπί του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής. Και είναι αλήθεια, όσο γυρίσατε εσείς που το διαβάζετε, άλλο τόσο γύρισα κι´εγώ. Ούτε που το ξαναθυμήθηκα.
Όμως, πήρα - πήρα τελικά αλλά από αλλού και όταν έλθει εκείνη η ώρα και βέβαια θα σας τα δείξω !

Συνεχίσαμε όχι απτόητοι, αλλά σίγουρα ανανεωμένοι από την ευτυχή συγκυρία αφού έπαψε να υπάρχει η εκκρεμοτητα που σέρναμε μέρες τώρα.











Δεν είναι για γέλια αλλά η αλήθεια είναι πως πάλι, στη βιασύνη μας, ξεστρατήσαμε και βγήκαμε στην πύλη Bab Doukkala, που είναι μια από τις κύριες πύλες της τρέχουσας περίφραξης της Medina και είναι μια από τις πιο επιβλητικές και συμβολικές. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά της πόλης, στο Mellah.



Διαβήκαμε την πύλη χωρίς χειροκροτήματα και αλαλαγμούς και σταματήσαμε αμέσως απ´ έξω στον καφενέ εποχής για ένα κρύο, όχι απλά δροσερό, αφέψημα μπροστά στην αφετηρία των λεωφορείων και της στάσης των TAXI.







Μας πλησίασε άφοβα και αμίλητος κοντοστάθηκε εμπρός μας, κορδωμένος σα γύφτικο σκερπάνι, να μας παίξει (δεν ξέρω τι) με την αυτοσχέδια μακρυά φλογέρα του. Το κιτρινωπό τουρμπάνι του δεν σκέπαζε τ’ αυτιά και το μέτωπο, ενώ μαύροι κύκλοι περικύκλωναν τα μάτια του. Και δεν ντρέπομαι να πως ότι, ήχος δεν βγήκε ούτε από το ¨όργανό¨ του ούτε και απο το στόμα του, αλλά από φιλότιμο το μπαξίσι που του δώσαμε.



Καθισμένοι στον ίσκιο της ομπρέλας θαλάσσης παρακολουθούσαμε την μεσημεριάτικη κοσμοσυρροή και διακρίναμε με άνεση πως η πλειοψηφία των ανθρώπων προέρχοταν από τα τριγύρω χωριά που ήλθαν για τις δουλειές τους και όχι για βόλτα.







Δρόμοοο είπαμε και σηκωθήκαμε κάπως νωθρά προς τη σωστή, πλέον, κατεύθυνση.
Εν τέλει, η χαλαρή Essaouira μπορεί να έχει λιγότερα καταστήματα, αλλά όλα τα δημοφιλή προϊόντα του Μαρόκου μπορούν να βρεθούν στη συμπαγή, εύχρηστη Medina της Essaouira, μαζί με τις τοπικές σπεσιαλιτέ, τοπική τέχνη και βιολογικό λάδι argan, τον υγρό χρυσό της χώρας.





Εξακολουθούμε και κινούμαστε νωχελικά, έχουμε φθάσει στην αμμουδιά και τα πόδια μας ξυπόλητα βουλιάζουν στην άμμο. Ο αμμώδης ορίζοντας μπροστά και δεξιά μας ενώνεται αρμονικά με το γαλάζιο του ουρανού. Η άμμος είναι αρκετά δροσερή, παρ' όλο που η θερμοκρασία άγγιζε τους 32° C.

Η μεγάλη, αμμώδης παραλία της Essaouira είναι ιδανική για πεζοπορία, αλλά για ηλιοθεραπεία και κολύμπι μπορεί να είναι δύσκολη όταν οι άνεμοι είναι δυνατοί. Το ποδόσφαιρο παραλίας είναι μια δημοφιλής δραστηριότητα για τους ντόπιους (το παρακολουθήσαμε για λίγο χθές το απόγευμα) αντί για το παιχνίδι με τις ρακέτες θαλάσσης που γνωρίζουμε.
Πιάσαμε δυο θεσούλες κάτω από μια ψάθινη σταθερή ομπρέλα με ξαπλώστρες (είναι πολύ φθηνές ή δωρεάν αν παραγγείλεις κάτι φαγώσιμο).
Με τη βοήθεια μιας πετσέτας θαλάσσης-παρεό κάναμε δοκιμή στα μαγιώ Gaastra που αγοράσαμε από το Surfing Magazine, που πράγματι είχε και του πουλιού το γάλα για όλα τα θαλάσσια σπορ και εν συνεχεία βουτήξαμε με τη θερμοκρασία του νερού να είναι ψυχρή παρά τον κανονικό ήλιο.



Και βέβαια, λόγω της άπνοιας που επικρατούσε δεν είδαμε, ούτε για δείγμα, surfers, windsurfers και kitesurfers, εκείνους ντε, τους φοβερούς που με τις ανελέητες προσπάθειές τους θα πάλευαν να εξημερώσουν τα κύματα, εκμεταλλευόμενοι τον άνεμο.

Γυρίσαμε δυο τρεις φορές πλευρό και άλλα τόσες φορές τσαλαβουτήσαμε στα σχετικά ρηχά νερά του κόλπου.
Και είναι αλήθεια πόσο να καθίσεις και πόσο να κολυμπήσεις όταν δεν υπάρχει και κάποιος τζερτζελές τριγύρω σου και ξέρεις κιόλας από πάνω ότι πρέπει να μαζευτείς ;

Του ρολογιού οι δείκτες ξεπέρασαν το μεταμεσήμερο όταν ξεκουμπιστήκαμε. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά, κλασσικά, αποχαιρετηστήρια στον φαρδύ και άδειο από κόσμο πεζόδρομο που χώριζε αμμουδιά και δρόμο για να φθάσουμε μετά από λίγο στο διαμέρισμα.



Καθαρά αποφασιστικές οι κινήσεις μας στο διαμέρισμα και πολύ σύντομα ήμασταν πια στο δρόμο της επιστροφής.
Ο δρόμος R207 που θα ενωνόταν για λίγο με τον αυτοκινητόδρομο Ν1 και θα ξανασυνέχιζε ως την μικρή πόλη Ounagha ήταν εντελώς χωρίς κίνηση.
Ο αέρας που έμπαινε καθώς ρολάραμε ήταν ικανοποιητικός και δε θέλαμε με τίποτα το A/C. Δεν είχαμε λόγο βιασύνης και μόλις περάσαμε τη μικρή διασταύρωση με τον δρόμο Ρ2203, στα αριστερά μας σε ένα ξεροχώραφο αντικρίσαμε αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα, που άλλο είναι να στο διηγούνται άλλο είναι να το βλέπεις σε κάποια φωτοφραφία ή video και εντελώς άλλο είναι να το βλέπεις με ορθάνοιχτα τα μάτια σου ! ! !



Πολλά κοπάδια κατσικιών τρέφονται από αυτά τα δέντρα και μερικές φορές στα στραβά κλαδιά τους ¨γευματίζουν¨ περισσότερες από μία ντουζίνα κατσίκες.
Αλλά, υπάρχει μια εξήγηση για το περίεργο φαινόμενο. Οι κατσίκες λαχταρούν την πικρή γεύση και το άρωμα των φύλλων και των καρπών και ανεβαίνουν (σαν άλλοι αναρριχητές) στα ψηλά κλαδιά για τη διατροφή τους.

Τα δέντρα Argan, είναι ακανθώδη, καλλιεργούνται στην μισοερημική κοιλάδα Sous στο νοτιοδυτικό Μαρόκο, τη δυτική Αλγερία και λιγοστά στο Ισραήλ και αναπτύσσονται έως 8-10 μ. ύψος.



Το μικρό κοπάδι φυλασσόταν από δυο αδέλφια ηλικίας οκτώ & δεκατεσσάρων ετών (μας το῾ δειξαν με τα δάκτυλα τους) που παραμόνευαν και ζητούσαν με προσδοκία οτιδήποτε. Ύστερα από μια νοηματική κουβέντα μαζί τους, πήραμε απόφαση να μηδενίσουμε από όλα τα είδη παντοπωλείου που είχαμε στο αυτοκίνητο. Επιστρατεύτηκαν, χωρίς λόγια, δυο σακκούλες που γέμισαν με μπισκότα, μπάρες δημητριακών, πατατάκια, τσίχλες, σοκολάτες και ζεστές φιάλες με Coca Cola . . .
Τις πήραν και με μια κίνηση του χεριού και του κεφαλιού έφυγαν τρέχοντας προς το κοπάδι τους αφού είχε καταφθάσει μια παρέα τεσσάρων τουριστών . . .



Συνεχίσαμε εμβρόντητοι το δρόμο μας και στη διαστάυρωση της μικρής πόλης Ounagha, σταματήσαμε μήπως λοξοδρομούσαμε για λίγο και στρἰβαμε αριστερά ώστε να φθάσουμε έως στο Had Draa για μια γρήγορη επίσκεψη.
Εκεί, κάθε Κυριακή γίνεται η μεγαλύτερη αγορά της περιοχής, όπου τα ζώα και τα προϊόντα αποτελούν αντικείμενο εμπορίου για αιώνες.

Η ανταλλαγή απόψεων κόντεψε να γίνει διαμάχη, οπότε πρυτάνεψε η αρχική απόφαση του να προχωρήσουμε.
Τα χιλιόμετρα μέσω του δρόμου Ν8, βαρετά διαδικαστικά όπως επίσης και το τοπίο μέσα από το οποίο διέρχεται. Και όσο κόντυνε η απόσταση τόσο μας μύριζε η ατμόσφαιρα MarraKech, ειδικά δε όταν συναντήσαμε ένα Σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών, ο οποίος λειτουργούσε 24 ώρες το 24ωρο με υπηρεσίες εστίασης και ανεφοδιασμού καυσίμων και επιπρόσθετες άλλες υπηρεσίες.



Δε ζητούσαμε και πολλά. Να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στο πλυντήριο για πλύσιμο και καθαριότητα του εσωτερικού χώρου (για να είναι έτοιμο προς έλεγχο και παράδοση κατά τα συμφωνημένα).
Με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη τα μανίκια της πουκαμίσας του σηκωμένα έως τους αγκώνες, ο πλύντης έπιασε δουλειά στιβάζοντας τα πράγματά μας σε μια γωνιά την ώρα που κατευθυνόμασταν να μεριμνήσουμε για το γεύμα μας στον ανάστατο από κόσμο παραδιπλανό χώρο εστίασης.
Μέσα δε γινότανε να παραμείνουμε, και να σερβιριστούμε, ας ήταν δροσερά λόγω κλιματισμού. Βγήκαμε στο αίθριό του, στον ζεστό ίσκιο και αναπληρώσαμε τις θερμίδες που μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε καταφέρει να χάσουμε και προσωπικά ίσως και κάτι παραπάνω !

Η παράδοση του αυτοκινήτου ήταν να γίνει στο αεροδρόμιο στις 18:00. Κάποια στιγμή αποτελειώσαμε το φαγοπότι και παραλάβαμε το αυτοκίνητο από το πλυντήριο. Σε λιγότερο από μισή ώρα εμφανίσθηκαν οι εγκαταστάσεις του αεροδρομίου.
Όλα έβαιναν, καλώς, όπως είχαν προγραμματισθεί χωρίς εκπλήξεις και είχαμε τουλάχιστον ένα ολόκληρο οχτάωρο μέχρι να έλθει η ώρα για το επιβεβλημένο check in.
Είχαμε σκοπό να αφήσουμε τα πράγματά μας μέσα στο χώρο αναμονής του αεροδρομίου και να πάμε να περάσουμε κάποιες ώρες στην πόλη.
Περάσαμε τον αυστηρό έλεγχο εισόδου στην αίθουσα εισόδου και βγάλαμε τα μάτια μας με σιωπηρή αναζήτηση που δεν τελεσφόρησε. Ρίξαμε τότε τα μούτρα μας και ρωτήσαμε που βρίσκεται ο χώρος ή η υπηρεσία φύλαξης αποσκευών για να εισπράξουμε την απάντηση :
<<Δεν υπάρχει υπηρεσία φύλαξης αποσκευών στο αεροδρόμιο>>. Το αρνητικό που αναφέρθηκε στο Post:

Ανακουφιστικός ο κλιματιζόμενος χώρος του σύγχρονου σταθμού (έχω μια ένσταση όμως που θα την καταθέσω αργότερα),

Δε ζητούσαμε και πολλά. Να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στο πλυντήριο για πλύσιμο και καθαριότητα του εσωτερικού χώρου (για να είναι έτοιμο προς έλεγχο και παράδοση κατά τα συμφωνημένα).
Με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη τα μανίκια της πουκαμίσας του σηκωμένα έως τους αγκώνες, ο πλύντης έπιασε δουλειά στιβάζοντας τα πράγματά μας σε μια γωνιά την ώρα που κατευθυνόμασταν να μεριμνήσουμε για το γεύμα μας στον ανάστατο από κόσμο παραδιπλανό χώρο εστίασης.
Μέσα δε γινότανε να παραμείνουμε, και να σερβιριστούμε, ας ήταν δροσερά λόγω κλιματισμού. Βγήκαμε στο αίθριό του, στον ζεστό ίσκιο και αναπληρώσαμε τις θερμίδες που μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε καταφέρει να χάσουμε και προσωπικά ίσως και κάτι παραπάνω !
Στραβομουτσουνιάσαμε με το γεγονός και ψάξαμε εναλλακτική που όμως δε μας την έδωσε κάποιος. Ξαναβγήκαμε στο απογευματινό λιοπύρι και ψάξαμε να βρούμε τον υπάλληλο της εταιρείας ενοικίασης στον οποίο είχαμε παραδώσει το αυτοκίνητο. Μας άρεσε ή δε μας άρεσε μας πρότεινε να αφήσουμε τις βαλίτσες μας στον γκισέ τους, χύμα στη γωνιά, αλλά θα έπρεπε να γυρίσουμε μέχρι τις 23.30μ.μ γιατί τότε τελείωνε η βάρδιά του.

Το αποδεχθήκαμε και ξαμολυθἠκαμε παίρνοντας το λεωφορείο της γραμμής προς την πόλη. Περιπλανηθήκαμε άσκοπα, στην γνωστή επώνυμη πλατεία, σκοτώνοντας κυριολεκτικά το χρόνο και επιστρέψαμε στην ώρα μας να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας κι´ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μια ώρα !

Ο εναπομείναν χρόνος αναλώθηκε στα αξιόπιστα καθίσματα του πολυχώρου των Γαλλικών συμφερόντων PAUL, με θέληση για ανασκόπηση:

• Στον χώρο της κάθε Medina, ήταν φανερό πως δεν υπήρχε αστυνόμευση από Αστυνομία ή τον Στρατό. Έτσι, οι κλοπές/απάτες είναι σε έξαρση. Παρόλα αυτά εικάζεται πως για την τήρηση της τάξης κυκλοφορούν Αστυνομικοί με πολιτικά.
  Μια λέξη που ακούγεται συχνά πυκνά είναι Balak που σημαίνει προσοχή! Η μαγική λέξη για κάθε περίεργο που θα βρεθεί στον δρόμο σας, επικίνδυνο και μη, είναι POLICIA. Και ΠΑΝΤΟΥ θα βρεθούν άνθρωποι για “βοήθεια”... ΠΑΝΤΑ με το αζημίωτο!
• Γενικά, στους δρόμους επικρατεί τρέλα! Πεζοί, μηχανάκια, αυτοκίνητα, ποδήλατα κ.ο.κ πετάγονται από το πουθενά !
• Οι Μαροκινοί οδηγοί αλλάζουν ρεύμα κυκλογορίας χωρίς φλας και χωρίς να νοιάζονται εάν υπάρχει άλλο αυτοκίνητο δίπλα τους. Για την όποια προσπέραση η χρήση των φώτων και της κόρνας είναι επιβεβλημένη (δηλώνεις σαματατζίδικα την παρουσία σου για να την βγάλεις καθαρή).
• Προσοχή και μάλιστα μεγάλη στους αυτοκινητόδρομους. Τους διασχίζουν πεζοί, ζώα, κάρα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου !
• Αποδείχθηκε πως δεν υπάρχουν κάμερες στους δρόμους, μόνο τα ραντάρ-πιστόλια ταχύτητας που στήνονται συνήθως κάπου πριν και μετά από κάθε (μα κάθε) μεγάλη πόλη, γι’ αυτό και όλοι τους ελαττώνουν ταχύτητα.
• Όλα τα φορτηγά είναι υπερφορτωμένα, γι´αυτό η τήρηση των αποστάσεων είναι ¨μονόδρομος¨.
• Επίσης, αν δεν συντρέχει άλλος λόγος, είναι προτιμότερη η κίνηση στους δρόμους με σήμανση Ν και όχι στους R.

Η κοντά τετράωρη ¨φιλοξενία¨ στο PAUL, πέρασε καρτερικά με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο ημίκλειστο.
Θα´ταν δυο ώρες πριν την αναχώρηση της πτήσης μας, που ήταν και η πρώτη της ημέρας, όταν έγινε η αναγγελία πως θα άνοιγαν οι πύλες (ήταν κλειστές από χθες) για τον καθιερωμένο έλεγχο των επιβατών και των αποσκευών τους.
Τα καταστήματα στο Duty Free, που τα επισκεφθήκαμε μέσα στα άγρια χαράματα, δεν μας δελέασαν σε κάτι το ιδιαίτερο και με την αγορά του τελευταίου αλλά και μη αναγκαίου καθ´όλα souvenir των 8.00 €,

Spoiler

κατευθυνθήκαμε, ικανοποιημένοι, κουρασμένοι, ξάγρυπνοι αλλά και χαμογελαστοί, προς τον χώρο της πύλης εξόδου Νο ...

 

[psilos3]

Καταπληκτικός, απόλυτα κατατοπιστικός και θα έλεγα καθοδηγητικός, για όποιον έχει στα σχέδια του να επισκεφτεί τη χώρα.
Απόλαυσα την ιστορία σου που παρακολουθούσα από την αρχή της έως σήμερα.
Να είσαι καλά να ταξιδεύεις και να μας γράφεις καινούριες!

 

[gkalla]

Ένα έχω να πω…
Σας κρατάω μούτρα που δεν με πήρατε μαζί!!!
Ταξιδάρα, καταπληκτική ιστορία και φωτογραφίες μια και μια.
Να είστε καλά και πάντα τέτοια.

 

[themischar]

Καταπληκτικός, απόλυτα κατατοπιστικός και θα έλεγα καθοδηγητικός, για όποιον έχει στα σχέδια του να επισκεφτεί τη χώρα.
Απόλαυσα την ιστορία σου που παρακολουθούσα από την αρχή της έως σήμερα.
Να είσαι καλά να ταξιδεύεις και να μας γράφεις καινούριες!

Σε ευχαριστώ για τα επαινετικά σου λόγια. Να είσαι καλά και να συνεχίζεις να ταξιδεύεις απτόητος.