Περού Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»

[psilos3]

Μπράβο! Πάντα τέτοια εύχομαι!
Το Pisac πολύ καλό φαίνεται και δυστυχώς δεν πήγα.

Σ' ευχαριστώ πολύ.
Ήταν πολύ ωραία η εκδρομή εκεί κι ο αρχαιολογικός χώρος εξαιρετικός!

εγώ ένιωσα σαν να τρώω χώμα. Μου το κέρασε ένας οδηγός και ντρεπόμουν να το φτύσω. Πραγματικά απαίσιο.

Ό,τι πιο αισχρό όντως, αν ποτέ ξανατύχει να μου λείπει. Χίλιες φορές χάπια.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι λες το te piteado. Το όνομα παραπέμπει σε τσάι αλλά δεν είναι. Είναι pisco ζεστό με φρούτα. Κάτι σαν το gluhwein αλλά πολύ πιο νόστιμο για τα γούστα μου. Χρησιμοποιούν εξωτικά φρούτα.

Ήταν όντως ζεστό, μη σου πω καυτό. Μου έκανε εντύπωση γιατί το έπιναν μικροί και μεγάλοι, με τους πιτσιρικάδες βέβαια να τυφλιάζουν πολύ γρήγορα. Ευχαριστώ για την πληροφορία, πολύ χρήσιμη.

Joder! Σίγουρα δεν πήγα! Είχα απογοητευτεί με τη νυχτερινή ζωή στο Κουσκο. Μακάρι να είχα πετύχει κάτι τέτοιο.

Ε όχι, αιδώς, δε το περίμενα ποτέ αυτό από σένα που γύρισες όλα τα υπόγεια μεταλλάδικα καταγώγια στο Τόκιο να μη πας σε μπαρ που βαράει ζωντανό Thrash.
Να επανορθώσεις τη δεύτερη φορά!

 

[psilos3]

Μυθική πόλη για λίγο ακόμα & επιστροφή στην πρωτεύουσα



Το ζευγάρι μας ξεφόρτωσε σ’ ένα παράλληλο δρόμο της κεντρικής πλατείας, κι αφού τους πληρώσαμε τους ευχαριστήσαμε για τη βοήθεια τους και την ωραία περιήγηση. Είχαμε ακόμα χρόνο μπροστά μας, ωστόσο η πείνα που εμφανίστηκε για πολλοστή φορά ξαφνικά δεν έδινε περιθώρια για άλλες βόλτες:

• Πάμε στη μπυραρία να χτυπήσουμε κανένα περουβιανό μπεργκεράκι και καμιά παγωμένη;
• Πάμε, καλή ιδέα
• Θα τσεκάρω ένα μαγαζί με μπλουζάκια, ανέβα κι έρχομαι

Παραγγείλαμε και κατευθύνθηκα στο μπαρ για να πληρώσω με κάρτα, όπου ο μπάρμαν μου έπιασε την κουβέντα προμοτάροντας την παμπ με το ίδιο όνομα, προφανώς υπό την ίδια ιδιοκτησία:

• Θα πάτε στη Λίμα;
• Ναι, σε λίγες ώρες.
• Μένετε στο Μιραφλόρες έτσι;
• Ακριβώς
• Αν πάτε για καμιά μπύρα στη Molly’s ορίστε ένα κουπόνι από εμένα για δύο κερασμένα Pint
• Δε το ‘χαμε σκοπό αλλά αφού το λες…

Το φαγητό γι’ άλλη μια φορά ήταν εξαιρετικό και το ευχαριστηθήκαμε ιδιαίτερα, παίρνοντας νωρίς το απόγευμα για τελευταία φορά το δρόμο προς το χόστελ, αφού πρώτα προνοήσαμε να αγοράσουμε κι από ένα δώρο για πάρτη μας ως οφείλαμε, κάτι που παραμελούμε στις τελευταίες εκδρομές.

Θέλαμε όσο γινόταν να μαζέψουμε ακόμα λίγες εικόνες από αυτή την υπέροχη, τη συναισθηματική, τη μαγική & αισθαντική πόλη που μας φιλοξένησε τις τελευταίες τρεις ημέρες και μπήκε αμέσως στην καρδιά μας παρόλες τις αντικειμενικές δυσκολίες:

Το Κούσκο βρισκόταν σε αναβρασμό πολυκοσμίας. Όλη η πόλη για άλλη μια φορά θύμιζε υπαίθριο εστιατόριο, με τις μικρές αυτοσχέδιες καντίνες να παίζουν το χαρακτηριστικό ρόλο τους σ’ αυτό:

Αναρίθμητοι Περουβιανοί έκαναν τα τελευταία ψώνια της ημέρας από τα μικρά πολύχρωμα καταστήματα στις γειτονιές του ιστορικού κέντρου. Μια τεράστια στην κυριολεξία λαϊκή αγορά!

Φτάσαμε στο χόστελ και παραλάβαμε τα πράγματα μας, φτιάχνοντας πρόχειρα τις ασφυκτικά γεμάτες χειραποσκευές μας. Η κοπέλα κάλεσε ταξί για τις έξι, όπου με κόστος 22 soles μας έφερε μισή ώρα μετά στο αεροδρόμιο του Κούσκο, εν μέσω κυκλοφοριακού χάους στην αρχή της διαδρομής:

Αφού επιβιβαστήκαμε και πάλι στο αεροσκάφος με ευλάβεια τήρησης προτεραιότητας, σταθήκαμε αρκετά τυχεροί καθώς είχαν ανάγκη από άτομα για τις εξόδους κινδύνου, έτσι αναλάβαμε από μια τριάδα θέσεων έκαστος βλέποντας λίγο μετά τα φώτα της όμορφης πόλης από κάτω μας:

Η πτήση διάρκειας μιας ώρας+ έφτανε στη Λίμα με συνεπέστατα, με το νέφος και τις άθλιες ατμοσφαιρικές συνθήκες να κάνουν την εμφάνιση τους πάνω που τις είχαμε ξεχάσει. Μη μπερδεύεστε, δεν είναι θολή η φωτογραφία, απλά απεικονίζει την πραγματικότητα της Πρωτεύουσας:

Με τον οδηγό του τρασνφερ να δείχνει άλλη μια φορά εξαιρετικό επαγγελματισμό, φτάσαμε ως το μιραφλόρες και το ξενοδοχείο μας, με το μεγάλο δωμάτιο να μας κάνει εντύπωση, όπως και το κλαμπ στο ισόγειο που ίσως (λέμε τώρα) επανερχόμασταν, μιας και πολύς ήταν ο κόσμος που ερχόταν στο ξενοδοχείο με αυτόν το σκοπό.

Φρεσκαριστήκαμε και ξεκινήσαμε βαδίζοντας σε γνωστά πλέον μονοπάτια, κάνοντας πρώτα μια αναγνωριστική και με ευκολία καταλήξαμε στη γεμάτη –και με σεκιουριτά στην πόρτα- Molly’s, προκειμένου να πιούμε τα κερασμένα αλλά και να αυτοκεραστούμε μερικά από μόνοι μας:

Γι’ ακόμη ένα βράδυ όμως η κούραση μας κέρδισε, αναγκάζοντας μας να γυρίσουμε λίγο μετά τη μία παράλληλα από το πάρκο Κένεντι προς το ξενοδοχείο μας, στάζοντας από ιδρώτα λόγω ζέστης και υγρασίας:

*Η τελευταία εικόνα είναι από ένα σούπερ μάρκετ της περιοχής που δούλευε κανονικά και είχε μάλιστα και αρκετή πελατεία.
Μία η ώρα. Ξημερώματα Κυριακής του Πάσχα…

 

[psilos3]

Το ιστορικό κέντρο της Λίμα



Κοιμηθήκαμε ευχάριστα αποκλειστικά και μόνο λόγω κλιματισμού και σηκωθήκαμε εγκαίρως για να φάμε μια πρωινάρα στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα. Είχα ξεχάσει πως είναι να ξυπνάς σε τσιμεντούπολη, μιας και τις τελευταίες μέρες ή θα έβλεπα τις Άνδεις, ή τις στέγες του Κούσκο με τον πρώτο καφέ της ημέρας, ενώ τώρα τούτο δω το χάλι:

Αρχικά κάναμε μια μεγάλη γύρα χωρίς λόγο στο Μιραφλόρες, αποφασίζοντας να σκοτώσουμε μια ώρα που είχαμε στη διάθεση μας πίνοντας μπυρίτσα και βλέποντας premiership στη γνωστή παμπ, μαζί με κάτι ξεχασμένους φίλους της Άρσεναλ:

Κύριος σκοπός μας ήταν η δραστηριότητα της ημέρας που περιλάμβανε μια εκτενή περιήγηση στο ιστορικό κέντρο, την οποία είχαμε κλείσει σε τιμή 35€ κατ’ άτομο μέσω του Get your Guide. Ίσως τσιμπημένη, δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος, τόσο εύκολος μάλιστα καθώς συμπεριλάμβανε και τη μεταφορά από και προς το ξενοδοχείο μας.

Το βανάκι μας παρέλαβε μετά από δεκάλεπτη καθυστέρηση, μαζί με μια οικογένεια Αμερικανών που θα αποτελούσε και το γκρουπ μας, με τη χαριτωμένη ξεναγό να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πιάνοντας μας την Κουβέντα αρχικά για το ποδόσφαιρο, μιας και βγήκαμε στη γύρα φορώντας φανέλες της εθνικής του Περού. Κάτι λίγο σκάμπαζε από μπάλα, δε το περίμενα, είπαμε όμως πως οι Περουβιανοί έχουν τη δική τους λατρεία για το ποδόσφαιρο με αφορμή την εθνική ομάδα. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι λόγω της αργίας, σε μια μεγαλούπολη που βράζει από κίνηση καθώς δε διαθέτει ούτε μετρό, ούτε άλλο τρένο παρά μόνο λεωφορεία, θυμίζοντας γνωστή Ελληνική συμπρωτεύουσα…

Η πρώτη στάση έγινε στο «Palacio de Justicia de la República del Perú», τo κτήριο του ανώτατου δικαστηρίου, άξιο αναφοράς για την ομοιότητα του με αντίστοιχο στις Βρυξέλλες αν θυμάμαι καλά τα λόγια της ξεναγού. Όλο το ιστορικό κέντρο άλλωστε είχε Ευρωπαϊκές επιρροές όπως μας κατάστησε σαφές κι επανέλαβε πολλές φορές:

Ο οδηγός μας άφησε κεντρικά, με τη μικρή ευέλικτη ομάδα μας να κατευθύνεται προς το «Gran Hotel Bolívar» κρατικής κατασκευής του 1924 όπου εκτός των άλλων φιλοξένησε σπουδαίες προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής αλλά και του Hollywood

Εκτός από το διάσημο και ιστορικό Ford T, θαυμάσαμε την απαράλλαχτη όλα αυτά τα χρόνια reception καθώς και ένα από τα παλαιότερα ασανσέρ στον κόσμο που βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία:

Το έργο ανήκει στον Περουβιανό αρχιτέκτονα Rafael Marquina, με τον γυάλινο θόλο του να ξεχωρίζει μοιάζοντας κατά πολύ νεότερος έως σύγχρονος:

Όλα αυτά βέβαια βρισκόντουσαν πάνω στην κεντρική πλατεία «San Martín» που παρέλειψα να αναφέρω, έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δημόσιους χώρους της περουβιανής πρωτεύουσας, που περιστοιχίζεται από εξίσου ιστορικά κτήρια:

Η πλατεία κατασκευάστηκε το 1921 με σκοπό την εορτή των 100 ετών της ανεξαρτησίας της χώρας και είναι αφιερωμένη στον στρατιωτικό San Martín, έφιππος αδριάντας του οποίου κοσμεί το κέντρο της:

Κάθε κτίσμα και μια σπουδαία ιστορία, όπως όλο το ιστορικό κέντρο, προστατευόμενο εδώ και χρόνια από την Unesco:

Ακολουθώντας το ταχύ βήμα της ξεναγού μπήκαμε στον πεζόδρομο «Jirón de la Unión», ίσως τον γνωστότερο του ιστορικού κέντρου, με άπειρο εκείνη την ώρα κόσμο. Πρέπει να δοκιμάσετε ψητό κοτόπουλο με Inca cola, το λατρεύουμε ως λαός μας αποκρίθηκε την ώρα που περνούσαμε από ένα ανάλογο κατάστημα, με τις σούβλες να μας παίρνουν τα μυαλά από τις μυρωδιές:

Η βόλτα είχε ήδη να μας αρέσει πολύ, μαζί και η αφήγηση όσων βλέπαμε, αφήνοντας πίσω μας την πολυκοσμία λίγο μετά. Η βλακεία μου ήταν ότι προσπαθώντας να αφιερωθώ στη φωτογράφιση, έχασα μία περιγραφή που αφορούσε τον ισλαμισμό στη Λίμα ακούγοντας την αποσπασματικά, περνώντας από ένα ανάλογο κτήριο. Αν θυμάμαι σωστά στο συγκεκριμένο κτήριο με το ξύλινο αίθριο (από τα πολλά που υπάρχουν στη Λίμα) αποτελούσε χώρο συγκέντρωσης γυναικών μουσουλμανικού θρησκεύματος:

Με πολλά και διάφορα καταλήξαμε έτσι εν μέσω περιηγήσεων κάπου ανάμεσα στην «Iglesia de La Merced» και στο υπέροχο κτίσμα της τράπεζας που βρισκόταν απέναντι της:

Συνεχίσαμε περνώντας τον κεντρικό δρόμο προκειμένου να κάνουμε στάση για να κεραστούμε ένα τοπικό τηγανιτό γλύκισμα (συμπεριλαμβανόταν στη τιμή της εκδρομής) με γέμιση βανίλια, του οποίου το όνομα βρίσκω ως Churros, γιατί σιγά να μη το θυμόμουν. Πολύ καλό, πεντανόστιμο αλλά ζεματιστό:

Μέσω του πεζόδρομου είχαμε φτάσει κιόλας στην δεύτερη πλατεία της ημέρας, σίγουρα όμως της πιο γνωστής και χαρακτηριστικής της πρωτεύουσας, με τον καθεδρικό ναό βέβαια να είναι το κτήριο που ξεχωρίζει μακράν ανάμεσα στα υπόλοιπα:

Κάναμε το γύρο της πλατείας με το όνομα «Plaza Mayor», μιας και τα κιγκλιδώματα μαζί με τις αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν την είσοδο σ’ αυτήν, κάτι που είναι ο καθημερινός κανόνας όπως μάθαμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων:

Η Plaza mayor με τις σαφείς Ισπανικές επιρροές είναι το κέντρο, η ιδρυτική τοποθεσία θα έλεγε κανείς της πρωτεύουσας, στην οποία μεταξύ άλλων βρίσκονται το Κυβερνητικό Παλάτι του Περού, η Εκκλησία του Σαγκράριο, το Παλάτι του Αρχιεπισκόπου της Λίμα, το Δημοτικό Παλάτι της Λίμα το Club de la Unión και φυσικά ο προαναφερθέντας καθεδρικός:

Ήταν ώρα για την επόμενη και πολύ ωραία επίσκεψη της ημέρας που θα διαρκούσε εξήντα λεπτά, εισιτήριο της οποίας συμπεριλαμβανόταν στη τιμή και αυτό, κάτι που θα καταλαβαίναμε πολύ καλά μόλις είδαμε τη «Basílica and Convent of San Francisco».

Δυστυχώς στις κατακόμβες του Monasterio San Francisco δεν επιτρεπόταν η φωτογράφιση, αδιευκρίνιστο το γιατί, οπότε θα μείνετε με την όρεξη όπως κι εγώ, που δεν έχω ούτε μισή φωτογραφία απ’ αυτό το εκπληκτικό αξιοθέατο…

 

[Sassenach77]

Κάναμε το γύρο της πλατείας με το όνομα «Plaza Mayor», μιας και τα κιγκλιδώματα μαζί με τις αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν την είσοδο σ’ αυτήν, κάτι που είναι ο καθημερινός κανόνας όπως μάθαμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων:

Καινούργιο φρούτο είναι αυτό με τα κιγκλιδώματα;.... Τι χαζομάρα είναι αυτό πάλι;...

Δυστυχώς στις κατακόμβες του Monasterio San Francisco δεν επιτρεπόταν η φωτογράφιση, αδιευκρίνιστο το γιατί, οπότε θα μείνετε με την όρεξη όπως κι εγώ, που δεν έχω ούτε μισή φωτογραφία απ’ αυτό το εκπληκτικό αξιοθέατο…

Γιατί επιτρεπόταν οι φωτογραφίες στους υπόλοιπους χώρους του μοναστηριού; Αν πεις ναι θα αρχίσω να τραβάω τις κοτσίδες μου! Με χίλια ζόρια έβγαλα μία φωτογραφία στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού...

 

[gkalla]

θυμίζοντας γνωστή Ελληνική συμπρωτεύουσα…

Ποια να εννοείς άραγε;;;;

Μεγάλη υπόθεση να διαβάζουμε ιστορία από @psilos3 στην διάρκεια των πρώτων διακοπών. Ειδικά όταν πρόκειτε για το Περού μεγάλο όνειρο και καημός.

 

[psilos3]

Καινούργιο φρούτο είναι αυτό με τα κιγκλιδώματα;.... Τι χαζομάρα είναι αυτό πάλι;...

Ναι, τουλάχιστον έτσι μας είπαν, ελάχιστες μέρες του χρόνου δίνεται πλήρης πρόσβαση στον κόσμο. Δε ξέρω αν είναι καινούριο, πάντως ήταν κρίμα, αν και... Στη συνέχεια.

Γιατί επιτρεπόταν οι φωτογραφίες στους υπόλοιπους χώρους του μοναστηριού;

Σ' ένα σημείο μόνο με μια μπουκαμβίλια. Που πήγαιναν όλοι για φωτογράφιση, λες και ήσουν στις κυκλάδες χωρίς το λευκό χρώμα. Αποκλειστικά εκεί.

Με χίλια ζόρια έβγαλα μία φωτογραφία στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού...

Τι φανταστικό μέρος ήταν αυτή η βιβλιοθήκη! Πολύ εκνευρίζομαι που δεν έχω φωτογραφίες απο 'κει, ούτε μία στα κρυφά δε μπόρεσα να βγάλω.

(αλλιευμένη από το ιντερνετ)

Μεγάλη υπόθεση να διαβάζουμε ιστορία από @psilos3 στην διάρκεια των πρώτων διακοπών. Ειδικά όταν πρόκειτε για το Περού μεγάλο όνειρο και καημός.

Ακόμα δε ξεκίνησες να κανονίζεις; Τι περιμένεις;

 

[Yorgos]

B

Καινούργιο φρούτο είναι αυτό με τα κιγκλιδώματα;.... Τι χαζομάρα είναι αυτό πάλι;...


Γιατί επιτρεπόταν οι φωτογραφίες στους υπόλοιπους χώρους του μοναστηριού; Αν πεις ναι θα αρχίσω να τραβάω τις κοτσίδες μου! Με χίλια ζόρια έβγαλα μία φωτογραφία στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού...

Βιβλιοθηκάρα, δεν υπάρχει!

ΌΣες φορές έχω πάει στο μοναστήρι (τουλάχιστον μια το χρόνο και συνολικά πάνω από 40) μας αφήνουν να βγάλουμε φωτογραφίες παντού, παρότι "απαγορεύεται". Το ζητάς ευγενικά, σου δείχνουν πού έχει κάμερες για να μην καρφωθούν κι οι ίδιοι και συνήθως στη βιβλιοθήκη είναι πιο αυστηροί αλλά σου λένε "μη σας δω να βγάζετε φωτογραφίες!" και αποχωρούν από την αίθουσα πρώτοι... για να μπορέσεις να τις βγάλεις. Στις κατακόμβες που δεν έχει κάμερες σε αφήνουν να το κάνεις και πιο ξεδιάντροπα.

 

[psilos3]

μας αφήνουν να βγάλουμε φωτογραφίες παντού, παρότι "απαγορεύεται".

Είμαι φελλός, έπρεπε να το κάνω κι εγώ, δεν είδα κανέναν όμως να βγάζει φωτογραφίες ούτε στο μοναστήρι, ούτε στις κατακόμβες και δε το σκέφτηκα καν.

 

[Yorgos]

Είμαι φελλός, έπρεπε να το κάνω κι εγώ, δεν είδα κανέναν όμως να βγάζει φωτογραφίες ούτε στο μοναστήρι, ούτε στις κατακόμβες και δε το σκέφτηκα καν.

Καλά, ειδικά στις κατακόμβες δε βγαίνουν και τίποτε αριστουργήματα...

Προχωράμε. Προχωράς δηλαδή.

 

[tatooine]

Η απαγόρευση φωτογραφιών σε τέτοιους χώρους γίνετε κυρίως για να μην αλλοιωθούν τα εκθέματα από τη χρήση του φλας με την πάροδο του χρόνου.
Ακόμα και να απαγορέψουν την χρήση του φλας υπάρχουν πολλοί πως δεν θα το απενεργοποιήσουν γιατί ίσως να μην ξέρουν πως γίνετε.
Οι υπέρυθρες που χρησιμοποιούν αρκετές κάμερες για να εστιάσουν στο σκοτάδι μπορούν να κάνουν (λένε) ζημιά.
Άλλη μια εξήγηση είναι ότι θέλουν τον κόσμο να περπατά ομαλά σε χώρους εκθέσεων χωρίς να εμποδίζει τους άλλους επισκέπτες προσπαθώντας να βγάλει φωτογραφίες και χρησιμοποιώντας ασταμάτητα φας.
Στα σκοτεινά δε μέρη όπως σπήλαια η κατακόμβες χάνετε η εμπειρία επίσκεψης από τα συνεχή φλας των επισκεπτών.
Άλλη μια εκδοχή είναι γιατί θέλουν να πουλήσουν καρτ ποστάλ και φωτογραφικό υλικό τα ίδια τα μουσεία, εκθεσιακούς χώροι.
Επίσης καλλιτέχνες μπορεί να μην έχουν δώσει συγκατάθεση για την αποτύπωση έργων τους σε ψηφιακή μορφή.

 

[silversurfer]

Στο Gran Hotel Bolivar είχα μεινει στη Λίμα, τα κρεβάτια στο δωμάτιο μικροσκοπικά κ θεόσκληρα, πρεπει να μην εχει ανακαινιστει απτα 80s.
Το lobby βεβαια τα έσπαγε

 

[psilos3]

Η απαγόρευση φωτογραφιών σε τέτοιους χώρους...

Γενικά σέβομαι τους κανόνες ωστόσο πολλές φορές είναι παράλογοι συμφωνώ. Αν η σπουδαιότητα του μέρους είναι τέτοια όμως, θα προσπαθήσω να βγάλω μία-δύο φωτογραφίες έστω στα κρυφά.

Στο Gran Hotel Bolivar είχα μεινει στη Λίμα

Πρέπει να 'ναι ωραία εμπειρία, χαλάλι το σκληρό στρώμα.